Lopen op Kos 3

Ik baal ervan dat Vincent ziek is en niet wil eten. Altijd dat gezeur met eten. Van Kos en Griekenland ga ik niks zien. Het zwembad en de vreetzaal. Daar baal ik van, want ik ben ook graag toerist. Vreten en zuipen kan ik thuis ook. Slapen gaat daar beter. Uiteindelijk ga ik met Vincent een beetje zwemmen: dat kan ik thuis niet! Terwijl ik opdroog besluit ik NU te gaan hardlopen. Eventjes. In de hitte. Oningesmeerd. Half uurtje. Ik moet toch íéts zien en beleven! Stel dat het bij de trail op 3 juli heet is, dan valt het dan vast mee in vergelijk met de 27 graden hier. Een dikke Duitser met bier in zijn hand buigt me toe. Ik ga het nog ‘ns richting Tigaki proberen. De strandweg onverhard is prettig, maar de bouwwerken op 1 kilometer versperren echt de route. Terug naar de verharde weg dan maar. Nu nog een stukje verder richting Tigaki. Onder de bomen en tegen de wind in is het heerlijk! Ik loop best door met mijn (losse) natte haren. Ik druppel lekker leeg. Nog een bocht en ik lach om het Nederlandse bord. Nog 1 bocht en dan keer ik om. Ik fotografeer het bord en kom op een kilometertijd van 6:03. Dat moet beter! De weg terug is zwaarder met de zon en de hitte ind e rug. Zweet druppelt over mijn gezicht. Ik ga precies dezelfde weg terug. Er is niet zoveel verkeer. Kilometertijd 5:50 – fijn. onverhard. Ik vind het eigenlijk goed genoeg geweest, maar op tempo ben ik het snelst terug. Nu wil ik ook 5 kilometer halen. Ik zie een verlaten rubberboot en de zwemvesten. Vuurrood en kletsnat kom ik weer op het resort. 5 Kilometer in 31:54. Met deze temperaturen vind ik dat best knap! Dat vindt een andere Nederlandse mevrouw ook. Ik drink het water sneller leeg als de machine het bekertje kan vullen! Van deze kilometertjes voel ik me een stuk beter. Nu heb ik de toetjes verdiend!