De Foute Schoenen

Een paar Brooks hardloopschoenen.
Waarop ik de marathon heb gelopen. Die heerlijk zitten. Ook zonder sokken voelen ze als sloffen. Die schoenen die ook onder een jurk passen. (of niet, maar dat boeit me in Griekenland niks) Die schoenen die al duizenden kilometers met me hebben gerend. En nu mee wandelen. Zo’n heerlijk, fantastisch paar. Maar… als hardloopschoenen afgeschreven… Ze geven blessures. Geen demping meer. Voeten doen pijn bij hardlopen. Maar ja, ze stonden vooraan en de draagster was moe en deed ze aan, trok het Garmin-horloge mee en meldde zich om 8 uur bij de training.
Inlopen ging prima. Ondanks de drukkende hitte van 25 graden. Ik had zelfs aan water gedacht! Alles ging prima. Tot we gingen versnellen. Toen miste ik iets. Demping. Veerkracht. Oeps. Voor de laatste keer, lieve schoentjes: geniet er maar van!
het was ingewikkeld: 2 lantaarnpalen op duurtempo, dan omkeren en op hoog tempo weer de burg op naar boven, weer meteen door naar beneden en na 2 lantaarnpalen omkeren en snel omhoog. En dan boven even rust. Broodnodige rust. Het was bloedje heet. Water. Even een minuutje bijkomen en dan 3, 4, 5 lantaarnpalen zelfde riedeltje. En daarna iets met 5,4,3 palen gecombineerd met sjoktempo en steigerun en we zijn ook nog op en neer gelopen met een hoog tempo naar beneden. De hele tijd op en neer. Door de zon. Hartslag van 170 terug naar 140. Ik vond het loodzwaar. Mijn hoofd vond het veel te warm. Mijn hart vond het wat te gortig hier en daar. Maar mijn voetjes en mijn schoentjes: die genoten met volle teugen! Aan hen lag het niet. Aan de schoenen ligt het morgen pas weer: als de blessure weer van zich laat horen.
Bedankt lieve schoentjes: we wandelen samen de hele zomer nog wel door tot jullie uit elkaar vallen. Maar hardlopen: dat laten we samen voortaan achterwege.