Maandag 16 maart. De wereld ziet er vanaf deze week anders uit: het Corona-virus heerst en iedereen moet thuis werken, thuis naar school, social distancing is de regel en als je hoest (zoals ik) mag je niet in aanraking met anderen komen. De winkels zijn leeg gehamsterd. Ik werk thuis, Rob werkte al lang thuis en Vincent moet ook vanuit huis werken. Wij hebben de luxe van ieder een eigen computer en kamer. Vincent heeft een schema en Rob en ik hebben genoeg te werken. Maar het voorjaar trekt zich er niks van aan. Nu mag het regenen en rotweer zijn, maar juist deze week komt het zonnetje erdoor en nodigt alles uit tot “buiten”. Gelukkig mag dat in Nederland nog wel, in tegenstelling tot diverse andere landen. Na het (school)werk moeten Vincent en ik naar buiten. Het is te mooi! Ik moet Vincent even overtuigen, maar dan gaat hij toch mee op de racefiets. Het is droog, bijna windstil en nog anderhalf uur licht.
Vincent is dolblij en stuitert bijna op de fiets. Als een koe in de wei in het voorjaar. Of lammetje wat voor het eerst buiten komt. Hij ratelt, glimt en trapt. We gaan langs de Oostvaardersplassen naar de Oostvaardersdijk en dan naar het gemaal Bloq van Kuffeler. Vanuit daar gaan we verder langs de Noorderplassen. Er staat ongelooflijk veel water daar. Het is erg mooi. Adembenemend. We doen rustig aan.
We rijden door de wijk Noorderplassen en dan op het fijne fietspad gaat Vincent snoeihard en geniet hij zo mogelijk nog meer! We fietsen terug langs de andere kant van de Noorderplassen en zien hoe de schapen worden opgehaald. We fietsen langs de atletiekbaan en dan terug naar huis. Het was heerlijk! We zijn even alles vergeten.
Dinsdag 17 maart. Tussen de middag wandelen we met zijn drietjes een lunchrondje. Dat is wel even lekker, maar na weer een dag thuis werken, schoolwerk maken en verder binnen zitten, willen Vincent en ik weer de open lucht in om te sporten. Intussen heb ik een bingokaart gevonden met hardloopopdrachten voor degenen die niet meer in een club mogen lopen.
Er staan 9 opdrachten op en ik vind het leuk. Ik wil graag de lentebode afstrepen! Vandaag wil ik naar de bloesems en onder de snelweg door, omdat ik denk dat het daar wel stil zal zijn. Vincents opdracht is simpel: loop een uur op 10 kilometer per uur. Eitje voor hem, maar voor mij zal het even doorbijten zijn! Ik ben nog niet 100% fit en voel mijn longen nog een beetje en ik ben weer aan het diëten geslagen.
De bloesems zijn mooi, maar het went ook een beetje en normaal ben ik er blij om, maar nu is alles een beetje raar met corona-paniek en thuis-quarantaine. We lopen onder de snelweg door, maar in Nederland kom je altijd wel een andere persoon tegen. Het tempo zit er netjes in en Vincent telt mee hoeveel seconden we voor lopen. We hebben op de lange saaie weg wind mee, maar zullen op de Trekweg wind tegen hebben. Vincent kwebbelt de tijd vol, ik hijg de tijd door. Bij de zendmast naar links en tussen de vliegjes door. Dan het brugje over en de A6 weer onderdoor. We lopen ook door het bos, ook een opdracht van de bingo.
Een andere opdracht is: fotografeer afval. Dat doen we ook maar vast. Op de Trekweg heb ik het wat zwaarder en raak ik geïrriteerd omdat Vincent elke keer op zijn horloge kijkt. Ik kan prima tegen de wind in, maar ik heb verder weinig zin meer. We gaan nog een keer de brug over en onder de bloesems door. We halen de 10 kilometer binnen een uur, afhankelijk van Vincents of mijn horloge hebben we 10 à 20 seconden over. We dribbelen heel, heel rustig naar huis.
Woensdag 18 maart. Intussen heeft Rob een/het virus onder de leden en ligt hij ziek te slapen. Ik ben ongelooflijk onrustig, moet veel dingen doen en Vincent even helpen. ‘s Morgens vraag ik of ik de woensdag over 2 dagen mag verspreiden qua werk en dat kan. Om 2 uur ga ik hardlopen richting het Oostvaarderscentrum waar Joyce me 6 kilometer zal vergezellen.
Ik merk eigenlijk wel dat ik gister ook gelopen heb, maar vandaag hoeft de 10 kilometer niet binnen een uur. We kletsen als we over het drukke fietspad lopen. Social distancing is niet zo eenvoudig! We hebben veel om over te praten en de kilometers vliegen voorbij. We gaan het bos in. Niet helemaal aan de andere kant, maar op twee-derde. Dan het bos door en we praten maar door. We pakken ook nog een raar ommetje door het andere bos met de houtsnijwerken en dan gaan we richting het trapje. Ik moet 6 kilometer vol krijgen! Dat lukt en dan moet ik weer 2 kilometer naar huis hobbelen. Het gaat wel.
‘s Middags help ik Vincent op weg. De dagen zijn totaal anders ingedeeld opeens. Ik vind het eerder onrustiger dan gemakkelijk. Hoewel het hartstikke goed gaat en ik qua sport geen doelen heb en dus weinig ‘verlies’. Ik vind dat Vincent elke dag even een frisse neus moet halen. Maar alleen mag hij niet, dus ik ga en mag weer mee. Ik heb op een foto gezien dat je niet door de wijk Noorderplassen hoeft, maar dat je weer een beetje langs de brug kunt. Dat moet ik proberen! Vandaag staat er wel wat wind, dus die moeten we mee hebben op de Oostvaardersdijk. We fietsen een beetje anders, want ik wil langs het asiel en de gevangenis om zoveel mogelijk wind tegen in de wijken te hebben. Maar daar is de weg opengebroken, dus we hebben toch echt een stukje wind tegen. Net voorbij het Bloq gaan we het fietspad op. Ik verwacht dat het fietspad wel vervuild zal zijn, zeker straks bij de koeien. We komen over de nieuwe rode brug en de ophaalbrug in aanbouw lijkt eindelijk op te schieten!
Dan over het koeienpad tussen de Noorderplassen door. Vincent is hier nog nooit geweest en dat verbaast me enorm. Wat me ook verbaast, is dat het pad nog nooit zo goed begaanbaar is geweest! De hobbels zijn eruit, de koeienvlaaien weg, de borders gemaaid. Het is heerlijk! Vincent kijkt zijn ogen uit, ook al hebben we wind tegen. We spreken af een keer alle vogelbunkers af te gaan.
We fietsen naar de Oostvaardersdijk en dan hebben we heerlijk wind mee! Dat is ook even genieten terwijl de zon een oranje bol wordt achter ons. We fietsen langs de Oostvaardersplassen terug en daar is het sereen. Het is er prachtig. Adembenemend mooi. Ik kom er nu voor de zoveelste keer tussen de bloesems door, maar dit moment is stil. Het is verstild en je hoort alleen maar de vogels. En Vincent die droomt van zijn nieuwe fiets. Het is dat ik trek krijg en vervelend wordt, maar voor de rest geniet ik enorm! Ik had gedacht dat het rondje ongeveer 20 kilometer zou zijn, maar ik zit er dik 7 kilometer naast.
Donderdag 19 maart. De zwembaden zijn dicht, de hardloopbaan is gesloten. Niet in groepen trainen. Bij elkaar uit de buurt blijven. Vandaag irriteert het me: dat wel wel massaal naar de winkel gaan en in de speeltuin staan, dat de buren langskomen, een pakje gewoon wordt afgegeven, maar de Picnic moet je zelf aanpakken- dat er niks mag, maar alles kan. Omdat Rob nu ook ziek is, vraag ik me toch sterk af of wij niet ook immuun aan het raken zijn. Eigenlijk vind ik rust prima, maar Vincent heeft nieuwe fietsschoenen gekregen. Een maat die hem past – en mij ook!! Dus als hij er uit is gegroeid, kan ik ze aan. De wereld verschuift inderdaad! Die wil hij proberen. Een kort rondje. Ik ga wel even mee, maar deze keer heb ik niet veel zin. Vincents route door de Oostvaardersplassen, over de dijk naar links, de volgende afslag weer terug en dan gaan we naar het tijdpad. Daar maken we een stopje bij de Plus voor brood en melk en andere dingen die lastig te vervoeren zijn op de racefiets. Het is gelukkig nog maar een klein stukje. ‘s Avonds doen we yoga samen. Rob ligt al in bed, die is nog niet opgeknapt. De eerste yoga die we eruit vissen is wel heel erg slaapverwekkend en Vincent krijgt er giebelbuien van en ik heb te weinig geduld. Dan doen we nog een beetje strekken met Adrienne en daarna is het wel goed.
Vrijdag 20 maart. Ik slaap voortreffelijk: diep en met een enorm lage hartslag. Vanwege het dieet of door de yoga of door het sporten? I don’t know. Vrijdag is een vrije dag voor Rob en mij, maar Rob is nog ziek. Vincent heeft wel school en vandaag doe ik met hem mee. Wat ik snap tenminste. We beginnen met muziek. Dat kunnen we! Daarna doen we mens&natuur. Het gaat over spieren en “we” moeten een filmpje maken. Dat kan ik ook! Daarna laat ik hem alleen en ga ik het huishouden doen, terwijl hij wiskunde les heeft. Ik ben moe van alle taakjes en de lijst wordt eerder langer dan korter. Als we op de bank hangen, maan ik Vincent toch nog mee te gaan ‘gymmen’ en te gaan hardlopen. Hij heeft totaal geen zin. Ik maar matig, maar ik wil weer iets bingo-en. Al weet ik nog niet wat. We gaan naar het Kotterbos. Even een keer niet door de Oostvaardersplassen!
We lopen tot de natuurbrug. Vincent huppelt naast zijn trage moeder voort. Bij de natuurbrug komen we CS tegen met haar kind op zijn fietsje. Die mag de natuurbrug niet over, dus we lopen samen verder, Vincent en ik. Ik leg hem uit wat trailen is en we nemen een stukje modderpad. Als tot hem doordringt dat trailen volledig vrijblijvend is en niet gaat om tijd en snelheid, maar om genieten op onverharde paden, dan zet hij snel het knopje om. Hij komt op plekken in het Kotterbos waar hij nog nooit geweest is en kijkt zijn ogen uit. Ik kom tot rust, Vincent raakt in de ban van het bos en de ervaring en wordt hyperenthousiast. Vooral als hij zelf links of rechts mag kiezen. Komend weekend gaan we samen trailen in de Soesterduinen en nu verheugt hij zich op 12 kilometer in plaats van er tegenop te zien. Hij kiest het pad achter de berg langs en we moeten omhoog “klimmen”. Ikke dan, hij huppelt bijna! En kiest alleen nog onverhard. We lopen een uur. En daarin halen we geen tien kilometer. “Dat is een goede les voor jouw mama!” krijg ik te horen, “want bij trailen gaat het niet om de tijd en de afstand.”
Zaterdag 21 maart. De lente is begonnen en iedereen wil naar buiten en iedereen moet afstand houden, maar omdat iedereen buiten is, is het buiten superdruk. Ik heb eerst nog huishouden en huiswerk, terwijl Vincent zijn fiets schoonmaakt. We doen samen huiswerk. Ik ben niet heel vrolijk vandaag, want ik heb slecht geslapen en ben niet heel veel afgevallen na een week strikt lijnen. Tegen het eind van de middag ben ik het zat: ik wil ook naar buiten. Vincent wil liever niet mee, maar we gaan toch. Op de racefiets. Eerst naar het Kotterbos en richting de sluizen op de Knardijk tegen de wind in. Dat is ploeteren. Ik heb Vincent een ijsje beloofd bij het Oostvaarderscentrum in Lelystad. Het is niks warm! maar van hard fietsen warm je wel aardig op, al blaast de wind door je heen. Ik moet Vincent ompraten en beloven dat de dijk echt leuk is met de wind-mee waar we nu tegenin proberen te fietsen en schoorvoetend geeft hij toe. Dan gaan we over de Praamweg. Ik vind het zwaar, niet erg, maar ook niet gemakkelijk. Vincent blijft kletsen en ik vrees dat hij daarom minder oplet, terwijl ik het hier nog nooit zo druk heb gezien. Ik laat hem voor me fietsen en -hoppa- weg is hij. Alsof ik mijn best niet doe! We komen op de Knardijk waar het nog drukker is en als we het spoor onderdoor gaan bedenk ik me dat het centrum natuurlijk horeca is en die moet dicht blijven. Geen ijsje dus.
De Knardijk verder affietsen en we hebben al een beetje wind mee. Om de mensen heen slingeren. Dan draaien we de Oostvaardersdijk op. Wind mee! Het eerste wat opvalt, is de rust. De herrie van de wind valt weg. Daarna is het opschakelen en gaat het tempo omhoog. We doen 3 kilometer samen ‘rustig’ aan. Op kilometer 20 gaan we voluit. En weg is Vincent weer! Die gaat ‘m (schijnbaar moeiteloos) 5 kilometer boven de 35 houden. Mij lukt dat niet. En ik hoeft het lange tijd ook niet. Ik ben niet meer jong, geen man en niet snel. Maar na 2,5 kilometer irriteert het me toch en wil ik hem bijhalen. Dan moet ik enorm aanzetten en even door wat verzuring heen. Ik haal hem niet bij natuurlijk, maar de 38/40 haal ik toch wel! Als we weer samen zijn, stoppen we voor wat fotootjes.
We zetten nog een stukje aan en ik neem de eerste bocht en hij de tweede. Zover zit hij dan voor me. Met die kleine beentjes. Nu is hij zowel fietsend als hardlopend al sneller dan ik. Hij is 13 en ik ben 46. Hij is een man aan het worden en ik ben een vrouw. We fietsen door de plassen en nu lijkt de wind nog harder tegen te werken, omdat we het al ontwent waren en omdat we wat moe zijn. We maken een ommetje door de wijk om de 35 kilometer te halen. Hij wil het liever niet hardop toegeven, maar het was best een goed idee om over de Oostvaardersdijk te gaan. Hij eet thuis een ijsje en ik blijf het nog lang koud hebben. Maar het was een dream-come-true dat we weer ‘zomaar’ de Oostvaardersplassen kunnen rondfietsen. Dat begon ik echt te missen!