Maandag 22 februari. Een rondje buiten fietsen om de Oostvaardersplassen heen – het is pas februari! ?♀️ ?♂️
We moeten helaas alweer het huisje uit. Alles snel ingepakt en -niet onbelangrijk- een ander wetsuit besteld, want degene die ik wilde was er niet meer. We rijden terug naar Almere en zijn voor de lunch alweer thuis. Even later ligt alles weer op de vertrouwde plek. En dan is het nog lekker weer. Dus ik ga BUITEN fietsen samen met Vincent. Mijn plan is al meteen om de Oostvaardersplassen rond te gaan. Het is weer even wennen, dat je zelf moet sturen en dat je fiets zo licht lijkt… Vincent heeft het er helemaal moeilijk mee en moet echt even hernieuwd kennis maken met zijn fietsje. Maar als ik zeg dat we op de dijk naar rechts zullen gaan, gaat hij wel mee! We gaan ieder even eigen tempo en Vincent raast er vandoor. Ik heb niet zoveel haast…. Het is een beetje alsof ik hier pas nog was! Ik merk dat ik mijn horloge nog niet heb aangezet. 10 Kilometer te laat! We hebben genoeg andere klokjes, dus ik kan het straks wel bijstellen. We komen op de Knardijk. Ik moet vandaag voor de fotochallenge een ANWB paddestoel fotograferen, maar die hebben we hier niet, dus volstaat het fietsbordje. Van Zeeland naar Flevoland.
Ik zie narcisjes en sneeuwklokjes staan die ik wil fotograferen. Ik stop er voor en Vincent zegt een paar meter verderop: “mama, kom hierheen, maar stil, kijk daar!” Daar staat een hertje te grazen! Het hert kijkt niet op of om vanachter zijn veilige hek.
We fietsen naar de sluizen. Het is prima fietsweer! We kijken even bij het bankje, maar echt- het is allemaal nog precies hetzelfde als een paar maanden geleden! Alhoewel hier een week geleden nog ijzel lag… Dan fietsen we weer terug naar het Kotterbos en via het Schanullekesluisje weer naar huis. Zitten de eerste 35 kilometer buiten er weer op!
‘s Avonds begin ik met een serie yoga-minuutjes. Ik zoek iets voor mijn heupen om die los te houden. Het werkt wel goed! Ik slaap beter door. Of dat ligt er aan dat het weer een vertrouwd matras is.
Dinsdag 23 februari. De ? lunchloop om ? vijf uur
Tussen de middag zou ik met Manuel gaan lopen, maar hij wacht op een pakje en ik heb genoeg werk. Dus we stellen het uit. Naar de middag. Om 5 uur gaan we weg. Lekker dat het dan nog licht is! Ik moet iets typisch van Almere fotograferen. De rode flats heb ik bedacht. Dus we lopen naar de Trekweg.
En door het bos daar. Het tempo blijft de hele tijd best hoog liggen. Ik vind 5:40/5:50 namelijk best netjes als je daarnaast ook nog eens kunt kletsen (ik). We lopen 9 kilometer en in de wijk loop ik de tien kilometer vol. Binnen een uur. Mijn wetsuit is bezorgd en als ik het met veel moeite aan heb, blijkt het precies de goede te zijn die ik in eerste instantie had besteld!
Woensdag 24 februari. Onverharde wegen in het Kotterbos ? , fietsen ?♀️ in New York en yoga ?♀️ met de ?
Deze keer valt de lunchloop van Manuel en mij wel tijdens lunchtijd. Ik moet onverharde paden fotograferen. Dus- hoeveel wil je er?! We gaan naar het Kotterbos. Lekker veel onverhard en slingeren. Nadeel van de lunchlopen is dat het wel allemaal bekend terrein is. Ik loop vandaag niet zo gemakkelijk. Ik wilde graag harder dan ik eigenlijk kon.
Onverharde paden waren er meer dan genoeg. Uiteindelijk viel het tempo wel mee zo rond de 6 minuten. Maar de tien kilometer maakte ik echt niet vol, ik was er klaar mee na negen!
Op dinsdag blijft het niet bij een ‘loopje’. ‘s Avonds ga ik nog de Tacx op voor een FTP training. Ik meld me in New York. Ik ga wat tempo afwisselen. Trappen en trappen en trappen is de leus.
Van poortje naar poortje! Ik doe gewoon mijn best. Het went al behoorlijk. En mijn FTP stijgt door. Net als mijn VO2max! Na de fietstraining kom ik nog even bij met een yoga-sessie. Samen met de kat die om me heen slingert.
Donderdag 25 februari. Rustdag ?♂️ ?♀️ wandelen
Tussen de middag wandel ik lekker met Rob naar de winkel voor brood en melk. Vincent blijft thuis op een pakje wachten, zo blijkt. Een pakje voor mij! De lieve schat heeft een theemok voor mij laten bedrukken om bij te komen van het sporten. Echt superlief! Als hij op de baan traint, wandelen Rob en ik langs de Vaart. 6,6 Kilometer in 65 minuten. Ik noem het een rustdag, hahahahaha. De foto-opdracht had ik namelijk maandag al voorzien:
Vrijdag 26 februari
De Schoorlse duinen samen met Joyce ?♀️ ?♀️
Als we Schoorl binnen rijden (het is toch elke keer weer verder als ik denk) blijkt het er hartstikke druk! Wel vinden nog net een parkeerplekje en dan doe ik net als Joyce een korte broek aan. Rugzakje ophijsen en dan zo snel mogelijk de drukte uit! Zoals bekend van Schoorl ga je altijd meteen omhoog. Eerst langs de dagjesmensen over het pad, daarna De Trap.
Het uitzicht boven loont, maar ik hou nog wat last van alle kinderen, wandelaars en andere bezoekers. Dan gaan we het bos in en het zand over. Weg mensen. Ik loop wel lekker eigenlijk. Geen haast, geen moeite. Joyce is nog aan het bijkomen van de trap en het zand. Ik weet dat de eerste 7 kilometer omhoog en omlaag zullen zijn. Die instelling staat dan aan.
Zie jij Joyce ook denken: “wie heeft deze zandroute uitgezet….” Dat heeft ze gelukkig zelf gedaan! Het uitzicht op de zee na een kilometer of 6 belooft beterschap. Dan komen we over de weg te lopen. Ook niet erg. Kan ik even aanzetten en kijken wat er in mijn beentjes zit. Ik heb mezelf beloofd om elke 5km een gel te nemen, anders mag ik geen pannenkoeken vanavond. Dat werkt goed en mijn benen lopen lekker op de gel. We komen bij het strandtentje en passeren we een heerlijk duinmeer. Het weer is prima: zonnig en niet te warm of te koud. Zelfs niet in korte broek!
Daarna gaan we het strand op. Het is eb en we hebben wind mee. Dus hard zand en het beetje wind nemen we gewoon mee. De blauwe lucht en de vriendelijke golfjes maken het compleet. Tja, het is wat druk, maar niet hutjemutje.
Dan ga ik er vandoor. Ik pak gewoon voor een kilometer mijn eigen tempo om eens te kijken waar dat ligt. Daarna haal ik Joyce natuurlijk weer op! Ik kom zonder blikken of blozen op 5:40 uit. Ik weet niet of ik dat 30km zou volhouden, maar zo 1, dat wel. En dan maken we een kilometer vol aan foto’s van het schuim, de branding en de pier.
Ik pak ook nog een keer 2 kilometer en Joyce hobbelt intussen gewoon door. We zijn pas op de helft, dus het lijkt mij niet verstandig om nu natte voeten te gaan halen. Na een kilometer of 15 verlaten we het strand. Terug de duinen in! Zo komen we weer langs het Zeehuis. Daar waren we al een keer eerder tijdens onze trektochten langs de kust. Nu is het een stuk zonniger en een stuk drukker!
En we gaan weer door richting het Koepeltje van Tabor. Deze keer nemen we ‘stiekem’ de verharde weg, want het ruiterpad is ons te gortig. Het uitzicht is (wederom) overweldigend mooi.
Het is ook erg afwisselend: het ene moment zand en een paar minuten later staan we weer op de bosgrond. Gaan we weer omhoog en over de wortels omlaag. We komen bij het Koepeltje en vanaf daar is het weer omhoog. Het is hier best druk. 1 Ouder echtpaar moppert op ons dat wij half achter elkaar lopen. Rare mensen – die moeten misschien niet naar buiten gaan op een vakantiemiddag. Op het smalle single pad stappen veel mensen voor ons opzij. Er zijn ook heel vriendelijke mensen die ons aanmoedigen en bewonderen. We komen onderweg mooie dingen tegen: een prachttekst op een bankje, heerlijke wegen en lichtval en mooie bomen.
En zo zit de halve marathon er alweer op. Ik heb er 2 uur en 3 kwartier over gedaan. Ik denk dat ik de laatste 9 kilometer wel haal voor een totaal binnen de 4 uur, maar dat is geen must. We komen langs een uitzichtpunt, waar we natuurlijk even naar boven gaan!
En dan weer zand-zand-zand. Het blijven toch duinen! En dat zand vertraagd. Zeker als het klimzand is. Maar het is echt mooi!
Zand naar beneden is ook zo gaaf! Behalve alles wat meelift in je schoenen, maar he: daarvoor ben ik in de duinen! Dan zie ik de hoge duin. Hier waren we 5 jaar geleden ook en toen moest en zou ik ook naar boven. Tja… Nu ga ik dus ook. Dan maar geen 30 kilometer in 4 uur.
Dat moet dus op handen en voeten! Maar Joyce is de echte held in deze: 5 jaar geleden wachtte ze wel en toen had ze nog geen 25 kilometer erop zitten. Nu komt ze boven hoor! Het is boven ge-wel-dig.
We gaan beneden langs het meer. Daar is het dan weer druk, maar we hoeven nog maar een paar kilometer. En die ga ik met natte voeten doen! Prima dipplek inderdaad.
Ik ga het niet helemaal halen binnen 4 uur, want Joyce heeft het niet meer gemakkelijk. Meestal is het omgekeerd en leeft zij de laatste kilometers op, maar deze keer helpt de Mars ook niet. Dan wandelen we toch lekker! Als het niet zo druk is, vind ik dat niet erg. Zo zijn we opeens weer in het verlaten bos.
Via een kleine slinger staan we vrij plotseling weer in Schoorl bij het overvolle buitencentrum. Ik heb netjes mijn gels genomen en ik heb 31 kilometer gelopen. Joyce zit ook op de dik 30. In de drukte kleden we om. Dat hebben we toch maar weer gedaan! Schoorl kan wat mij betreft voorgoed de ijskast in, ik ben hier nu meer dan vaak genoeg geweest.
zaterdag 27 februari. Rommelig fietsen in Frankrijk ?? en Onverwacht zwemmen ?♀️
Ik heb een beetje last van vermoeidheid, maar voornamelijk van hoofdpijn. Meestal kan ik op zo’n dag als gister al niet bijgedronken krijgen, maar met die afstanden helemaal niet. Spierpijn ken ik niet. Ik stap op de Tacx en ga een rondje door Frankrijk uitfietsen. Na een paar kilometer in Zwift kan ik trappen wat ik wil, mijn tempo valt helemaal weg. En ik heb nog wel zo’n mooie tijdritfiets! Ik moet alles opnieuw opstarten. In de tweede poging gaat het beter.
Ondertussen luister ik de podcasts van Trispiration. Bij geen 1 hou ik het vol om de hele aflevering af te luisteren. Al die andere geweldige mensen…. Ik ben maar een watje die ‘slechts’ 400km per maand fietst en het net niet haalt om 200 kilometer te lopen. Ik heb geen grootste doelen en wedstrijden staan. Ik doe gewoon een beetje wat ik leuk vind.
En dan blijken er nog kaartjes te zijn voor het zwemmen in het Mirandabad! Die pikken Vincent en ik snel in en om 5 uur staan we aan het Mirandabad in (het oude) wetsuit.
Ik wil toch nog een keer proberen om 2000m te zwemmen. Vincent zal in blokken van 500m met me meegaan. Het is even flink koud, maar ik ben al halverwege de baan als ik gewend ben. Ik weet nog hoe het moet met zwemmen! Gelukkig maar. Ik ram er snel 500m doorheen en dan komt Vincent achter me aan. Ik hou het nog 500m vol en dan lap ik mijn horloge. Een kilometer in 21 minuten, dus het moet lukken! Vincent trekt mij nu. Dat scheelt wel. Na 400m merk ik dat mijn horloge stopt met tellen! Verdulleme. De Apple Watch loopt ook mee, maar ik heb geen tijd om uitgebreid te gaan kijken nu. Vincent houdt het 500m vol. Dan ga ik weer voorop en hij achter me aan, voor zolang hij wil. Het is prachtig met het zonnetje dat ondergaat. We hebben al regen, sneeuw en donker gehad, maar gewoon zon nog niet!
De laatste banen zijn zwaar, maar ik weet zeker dat ik goed heb geteld. Na 1950 meter moeten we het zwembad uit en maak ik de baan af. De Apple Watch geeft ook 2000m aan en ik heb het zeker gehaald!
Zondag 28 februari. De eerste koppeltraining van 2021 ?♀️ ➕?♀️
‘s Middags gaan Vincent en ik samen fietsen, nu het nog kan buiten. De mist is weggetrokken en ik doe een halflange broek aan. Vincent komt in een korte broek. Hoe wij ook waarschuwen dat het kil zal zijn, ‘onder de overkapping is het warm, dus buiten ook’, is zijn redenatie. Dat dat niet zo is, voelt hij al snel. Ik heb het zelfs koud! Zeker in de schaduwen. Op de dijk is zon en zal het warmer zijn. Hopen we. Het is overal druk en we moeten veel om wandelaars heen cirkelen. Vermoeiend. De dijk is een misrekening qua zon. Daar is het nog wel mistig! En dus koud. Vincent krijgt het niet warm. Hij is van de route, maar we gaan nu snel via het Wilgenbos terug.
Dat daar wel de zon schijnt, helpt niet meer eigenlijk. Ik ga wel lekker en hou de cadans zo hoog mogelijk. Over het sluisje en dan wil Vincent gewoon terug. De route hou ik tegoed! We fietsen terug naar huis en Vincent is met 15 kilometer thuis. Ik ga een rondje extra. Via het Kotterbos (ook onrustig) en de bruggen over naar de Ibisweg. Daar heb ik wonderwel wind mee en ik kan het gemiddelde tempo wat ophalen! De weg terug naar Almere tegen de wind in, is aanzienlijk killer weer. Ik maak 31 kilometer vol. En dan zet ik de fiets weg en wissel de schoenen om. Op voor 3 kilometertjes hardlopen! Dat heb ik een tijd niet meer gedaan en auw- wat voel ik dat! Ik doe er even over om mijn ademhaling onder controle te krijgen. Mijn voeten zijn te koud om iets te voelen en mijn spieren roepen alleen maar ‘stop!’. Dat doe ik natuurlijk niet. De eerste kilometer gaat in 5:23. Hoe dan?!?! Ik ga door over de onverharde paden. Heb ik een excuus als ik wat vertraag.
Maar dat vertragen is niet echt “im frage”: 5:21! Het moet niet gekker worden. Nog 1 kilometer en ik kom er een beetje in. Jammer dat er ook nu wandelaars zijn die me helemaal niet horen. Ik slinger er omheen. Weg hier, want ik ben op weg naar huis. Ik loop onze straat door en ik heb het warm. Nog een kilometer erbij in 5:16 en dan heb ik mezelf genoeg bewezen dat ik het nog kan!
Deze maand (die maar 28 dagen heeft) sluit ik weer af met 450 fietskilometers en ‘maar’ 180 loopkilometers. Ik heb slechts 2 keer gezwommen, maar daarentegen ook geschaatst! Het wandelen telt niet echt, maar er zijn bijna 60 (!!) kilometers weggewandeld. En dan heb ik me ook nog aan de yoga gewaagd! Blijft er alleen 1 vraag: waar train ik eigenlijk voor? Er staan nul grote wedstrijden in 2021. Nog niet eens een halve triatlon. Ik train omdat ik daar meer energie van krijg en omdat ik het leuk vind. Het stikt van mijn eigen ‘kleine’ doelen: de rode ring van de Apple Watch 365 dagen onafgebroken vol krijgen (nog een maand te gaan), 500 punten halen bij Garmin (nog 58 te gaan), afstanden lopen (nog heel veel en ver te gaan), provincies afstrepen met 10 kilometer-loopjes (nog 8 te gaan in 4 maanden tijd), 300km fietsen in Zwift (elke maand weer) en voor Trispiration virtueel op en neer naar Veldhoven gaan fietsen… Genoeg te doen!
Maandag 1 maart Virtueel op weg ?♀️ naar Veldhoven (en terug)
Voor de Trispiration uitdaging van maart moet je minstens 100 kilometer fietsen. Buiten, binnen, in hoeveel etappes: dat mag je allemaal zelf weten. Nu is mams deze maand jarig en ik ga naar Veldhoven fietsen. Qua afstand is dat 150 kilometer, dus ik vermoed zeker dat ik ook nog terug zal kunnen fietsen.
Mijn trainer is nog ziek, dus ik heb geen nieuw schema gekregen. Ach, dan ga ik deze middag maar alvast op weg naar het zuiden! Maar dan in Zwift. Ik heb even gekeken en ik kan na 33 kilometer overnachten in Hilversum. Route uitgezocht en gaan!
Ik zit op de verkeerde fiets, want deze is eigenlijk wat te zwaar. Maar ik trap gewoon door. Een dikke drie kwartier. Dan stap ik af bij het restaurant thuis en neem ik pauze. Na het eten kom ik terecht in zwaar weer.
Ik maak de route af en rij door tot ik op 33,3 kilometer zit. Mam! Ik kom er aan hoor! 😉
Dinsdag 2 maart Lunchloop ?♀️?♂️ en wandeling ?♀️?♂️ in de voorjaarszon ☀️
Tussen de middag ga ik hardlopen met Manuel. We hebben niet echt een plan. Ik begin in elk geval maar heel rustig en dat voelt prima. Manuel moet er ook even inkomen en de tweede kilometer gaat al iets sneller. De zon schijnt lekker en we lopen achter de kassen langs. Ze zijn bomen aan het snoeien. Boven ons hoofd! Kilometer 3 gaat in mijn standaardtempo van 5:40 en dan is Manuel klaar voor een versnelling. Ik niet. Maar ik loop kilometer 4 mooi in 5:34. Tja, dan moet kilometer 5 ook maar sneller. Dan kan ik niet meer kletsen hoor! 5:17. Ik moest er even voor doorwerken, maar nu ga ik weer langzamer!
Manuel versnelt nog een keer. Na kilometer 6 ontbreekt mij de zin. Totaal. Ik heb eigenlijk nergens meer zin in. Dan kan ik het beste doorrennen, want ik heb geen zin om te wandelen (duurt te lang), geen zin om te rennen (kost teveel energie), geen zin om te eten (want mijn tand is raar) en ik heb trek (want ik heb nog maar 1 bakje yoghurt op). Kortom: ik ploeter lekker verder! Het uitzicht blijft wel mooi, maar ik ken iedere steen van het pad. Manuel versnelt nog een stuk, maar bij mij zit er weinig meer in.
Manuel rent zelfs nog een keer de brug op – hard- en ik sukkel er achteraan met tien kilometer per uur. Ik glimlach nog even voor de foto en dan terug naar huis graag! Ik heb zelfs geen zin om de tien kilometer vol te maken en ben helemaal content met 9,3 kilometer en een gemiddelde van 5:51.
Na het werken ga ik samen met Rob een stukje wandelen. We zijn niet de enigen op deze mooie avond. Het zonnetje kleurt alles goud! Het is mooi en lekker buiten.
Woensdag 3 maart Rondjes trappen ? in Parijs.
Tijdens de lunch gaan Rob en ik zo vaak mogelijk een stukje wandelen. Even een frisse neus, bijkletsen en gezond blijven. In de avond stap ik op de fiets. In Zwift. Ik heb even geen schema, want de trainer is nog niet 100% fit, dus ik pak een FTP training van 27 januari erbij. Ik ga naar Parijs vandaag. Dat zijn hele saaie rondjes over de Champs Elysees. Maar als ik (heel) hard moet fietsen en daartussen rust heb, vind ik dat saaie niet zo erg. Al had ik wel eerder moeten kijken, want dit was een heftig traininkje… En Parijs is minder vlak als je zou denken… Tot slot heb ik tegen dat ik op de tijdritfiets zit, die zwaarder is, wat ik elke mini-beklimming voel.
In de hoge zones ga ik zo op de max dat Parijs niet meer is dan een collectie vage vlekken…. Wat zijn de rustpoortjes dan welkom!
Ik fiets in een hemdje, maar ik heb het toch warm! Vandaag ga ik bij een paar meiden van Trispiration in Utrecht langs (virtueel natuurlijk) dus ik moet nog een stukje verder als ik de training van 15km heb voltooid. Ik wil net ten zuiden van Utrecht uitkomen, in verband met de vervolgplannen. Dus ik ga het rondje over de Champs Elysees ook nog omgekeerd doen. Dan hoeft ik NOOIT meer in Parijs te komen! Ik fiets er nog 10 kilometer bij.
Ik ben al 58 kilometer onderweg naar Veldhoven.
Donderdag 4 maart Een wonder! Ik heb een rustdag! Het enige wat ik doe is een stuk wandelen met Rob.
Vrijdag 5 maart. Duurrit in Watopia ? + ⛰ – The Pretzel (zo heet de route)
Op deze dag heb ik een lange fietstocht gepland. In Watopia. Als ik dan toch virtueel moet fietsen, dan wil ik wel eens proberen of ik 100 kilometer kan fietsen. Ik beloof niks, ik verwacht niks en tussendoor zal ik zeker pauze nemen! Er zit geen druk achter. Wat niet lukt, lukt niet. En dat geeft mij rust. Ik pak de route die The Pretzel heet. Die gaat 2 keer de berg over en heeft meer dan 1000 hoogtemeters, maar ik ga zo niet door de jungle! Ik ga op het racefietsje. Muziekje aan. De komende uren hoeft ik niet na te denken over de route, alleen maar trappen en dat op zo’n hoog mogelijke cadans. Maar weet je wat het moeilijkste is? Verveling. Wat moet je doen al die uren op de fiets? Kijken naar de TV en de route is leuk, maar uuuuurenlang? Mijn zus kan ik vanmiddag pas bellen. Dan heb ik het! Ik neem Joyce mee! Virtueel ga ik haar op de hoogte houden. Leuke woordspeling: op de hoogte houden met zoveel hoogtemeters!
Ik ga Joyce aan het appen. Zo maak ik foto’s onderweg, ben ik ergens mee bezig én schrijf ik tegelijkertijd zo’n beetje de blog! ?
Ik ben iets langzamer boven dan mijn PR. Dat ligt onder 40 minuten. Ik zit er vandaag boven. Het is niet druk in Watopia op deze ochtend.
Dan ga ik naar de top bij de Radiotoren. In deze route zitten alle wegen HEEN EN TERUG die in de eerste versie van Watopia waren. Dus ik ga zowel linksom als rechtsom de berg over.
En dan weer naar beneden natuurlijk! Dan schieten de kilometers tenminste een beetje op. Je kunt niet de hele tijd denken dat je 100km moet fietsen. Ik doe dat in kleine stukjes. Dus ik ga eerst uit van de route van 73 kilometer. Die moet me in 2 etappes wel lukken!
Ik had gedacht op 35 kilometer te stoppen, maar de heren zijn nog aan het (huis)werk en ik zit achter iemand waar ik lekker achter kan hangen. Dus ik ga nog even door.
Ondertussen leg ik Joyce het een en ander uit. Natuurlijk moet Joyce ook gewoon verder met haar eigen werk en gaat zij naar de winkel. Ik trap gewoon maar door.
En dan sta ik voor de volgende beklimming en heb ik trek! Ik zit inmiddels op 48 kilometer. Dus ik kan vanmiddag wel de route afmaken.
Ik eet tussen de middag veel kwark en een paar crackers. En dan stap ik maar weer op voor deel 2. Deze keer ga ik bellen met mijn zusje!
Mijn zus moet dan vertellen, want ik puf nog een keer de berg op. Als zij stofzuigt, kan ik Joyce weer even op de bagagedrager zetten! Dadelijk zal ik naar beneden vliegen en dan gaan de kilometers lekker optellen en kan ik kletsen! Ik ben als tweede vrouw boven. Van de twee vrouwen die dit doen ?
Toen de andere vrouw stopte met fietsen, was ik opeens de snelste bij de beklimming! En dan, na 3,5 uur fietsen, is de route voltooid. Met een bolletjestrui en zoveel kilometers op mijn naam regent het duimpjes! Ik ga nu ook door ook. Maar ik kies wel de vlakke route over de prairies. Die vind ik ook leuk. Joyce deelt weer mee in de route.
Ik ga richting de 90 kilometer. En daar voorbij. En dan gaat het mis. Ik heb te weinig kwark meer over. Ik vertel Joyce wel dat ik bij de dino’s zit, maar ik zie ze amper meer en ik vergeet ze te fotograferen. Alle energie is er totaal uit. Ik kom amper meer omhoog. Ik wil dolgraag door, maar het lukt niet meer. Op 91 kilometer is het pijpje leeg. Er zit niks anders op dan afstappen.
Dan gaat het snel. Ik wil nu ook maar de nieuwe afsnijroutes van Watopia doen en dan kom ik rond uit. De winegums geven me nieuwe energie. Ik hobbel gewoon maar door. En dan gaan de bellen af: ik heb een achievement en een badge gehaald en ik schiet omhoog in level 17.
Die 1600 hoogtemeters zijn echt niet te onderschatten hoor. Dat is fors. Die beïnvloeden enorm de tijd. Ik maak het rondje af en boven de 100 kilometer telt Zwift niet meer in 1 cijfer achter de komma, maar in hele kilometers. Ik stop dus wonderbaarlijk genoeg op 101,9 kilometer, zo blijkt!
En daar sta ik dan bij mams voor de deur. Virtueel dan. Nu al. We houden het bij bellen. Ik ben natuurlijk veel te vroeg voor haar verjaardag, dus ik ga maar weer terug fietsen!
6 maart: Springen door de duinen, lopen op de pier en dollen in de zee ? En dat op het lelijkste stukje strand van Nederland!
Met zijn drietjes gingen we vandaag; Joyce, Vincent en ik. Naar Wijk aan Zee. Tussen Wijk aan Zee en de Pier van IJmuiden missen we een stukje van de Noord Hollandse kust, Joyce en ik. En Vincent is sinds de loop in Zeeland geobsedeerd door de zee. Onder de rook van Tata Steel ligt een stukje onontdekt duin. Gevolgd door een aanlokkelijke pier. En er is strand en zee. Alles bij elkaar een kilometer of 11. Het lijkt kouder dan het is. Om kwart voor 11 lopen we de duinen in. Joyce vindt het zand sowieso niet leuk, laten we Vincent er maar eens kennis mee laten maken. Na een lichte aarzeling is hij óm en hij holt duintjes op en nog enthousiaster af.
Het contrast kan niet groter zijn: aan de ene kant fabrieken die zo lelijk en vies zijn dat het wel kunst lijkt, voor ons uit prachtige duinen met lage begroeiing en een keur aan zandpaden en aan de andere kant de zee. Van tijd tot tijd dwingt het zand ons tot wandelen. We klauteren duinen op door het mulle zand en razen weer omlaag. We zien koeien, kiezen verschillende paden en laten ons naar beneden storten. Ontelbaar veel foto’s.
Als ik ergens een hekel aan heb, is dat wel de uitdrukking ‘buiten spelen’. Ik speel niet meer buiten, ik train. Op wat voor manier ook. Maar dit voelt als één groot uitje! Het tempo is ergens ver weg. Mijn energie laat ook ernstig te wensen over, maar het enthousiasme van Vincent maakt alles goed. Ook het feit dat Joyce intussen het zand omarmt en bijna net zo blij naar boven huppelt, zorgt ervoor dat ik mijn kracht op peil kan houden.
We komen aan het einde van de duinen bij Timboektoe uit. Daar ligt de Noorderpier van IJmuiden te wachten. Met zeeschepen. Vanuit het zand lopen we het asfalt op. Het is bijna windstil en na 4km besluit ik dat ik ga hardlopen. So it feels.
Langs de vissers en blokken, uitkijkend op de zeeschepen die er aan komen de pier over naar de vuurtoren. Joyce loopt met me mee. Die heeft meer energie dan Vincent; Vincent voelt het zand dat zijn energie heeft verbruikt en fotografeert de vogels en de blokken die hij gaaf vindt. We hebben geen enkele haast vandaag.
Bij de vuurtoren nemen we ruim de tijd om van het binnenkomende schip te genieten. En dan lopen we weer terug naar de andere arm van de pier.
Vincent vangt zijn Pokémon, Joyce overtreft zichzelf door zo hard over de pier te lopen, dat ze niet wist dat ze dat überhaupt kón (laat staan na een zandbak) en ik? Ik ben blij dat ik weer meekom en kan blijven lopen op winegums. We nemen de tijd om ons heen te kijken en gaan dan richting het strand. Dan volgt het laatste deel van het drieluik. De zee.
Al snel hebben Vincent en ik natte voeten. Het is wel koud, maar onwaarschijnlijk gaaf!
Het is fantastisch om Vincent zo te zien genieten.
Mijn voeten bevriezen bijna als ik te lang door het water loop. Ergens maken we een foutje en dan staat het water opeens tot boven mijn knieën. Het is heel zwaar om te blijven hardlopen, maar een stukje wandelen is helemaal niet erg. Dat we ellenlang doen over 11 kilometer boeit niks, want het is 1 grote belevenis. Uiteindelijk wordt ook Vincent moe en we zijn bijna weer in Wijk aan Zee. Uiteraard lopen Joyce en ik de 12 kilometer vol.
Vincent vond dit het allergaafste loopje ooit en ever. Hij is nu gek op de duinen en het zand, de pier en de grote schepen waren cool met de shiny Pokémon en de zee doorlopen is onophoudelijk meer dan geweldig.
Voor Joyce en mij was het fijn dat het niet zo ver was, dat er niks verplicht was en dat het gewoon weer lukt aan alle kanten! Ik met 100 fietskilometers in de benen na een week dieten en Joyce is blij dat het zand haar zo sterk maakt dat ze records loopt op asfalt!