Maandag 22 maart – Kan ik alweer hardlopen ?♀️ ?!
Ik voel me prima. Drie dagen na de monsterafstand heb ik eigenlijk helemaal nergens meer last van. Ik heb 2 nachten goed geslapen. Ik ben niet meer moe en ik kan gewoon de trappen op en af rennen. Dat gaat wel heel erg snel eigenlijk. Ik mag en kan en wil ook weer een stukje hardlopen. Kijken of dat wel gaat. “Zoek zachte ondergrond, ga niet te hard en niet te ver”, appt de trainer. Ik ga gewoon het rondje langs de Oostvaardersplassen.
De eerste kilometer denk ik alleen maar: “Dit gaat gewoon goed!” De tweede kilometer denk ik: “Kan ik niet ook gewoon eens een keer ergens last van hebben?”
In de derde kilometer, die onverhard is, denk ik: ” Ik heb een foto gemaakt en sindsdien is mijn hartslag de lucht in geschoten, oei.” In de vierde kilometer denk ik:”Stik die hartslag, ik ga nu ook 5 kilometer binnen een half uur lopen ook!”
In de vijfde kilometer denk ik: “Gossie, wat is het mooi hier en ik kijk lekker even rond ook!” Ik loop de 5 kilometer in 29 minuten. Of in 31 minuten, als je de kijkpauze wel meetelt. In beide gevallen is het gewoon supergoed. Ik voel niks aan mijn spieren, ademhaling of stappen, alleen de hartslag is zorgwekkend hoog.
Ik hou wat in bij kilometer 6 en 7, maar voor de hartslag maakt het niks uit. Dus misschien is het wel de hartslagmeter…. ? Ik loop 7 kilometer vol met een gemiddelde van 5:56 per kilometer. Ik denk bij mezelf: “Dat is eigenlijk behoorlijk wonderlijk, 3 dagen na een tour van 50 kilometer”.
Dinsdag 23 maart. Route kwartetten! ? ??♀️ ?
Na een rommelige werkdag stap ik op de fiets. Binnen wel te verstaan. In Zwift zijn er allemaal routes. Als je die volgt, krijg je extra punten. Ik wil voor mei level 20 bereiken. Dan heb ik een half jaar de Tacx en Zwift en dan ben ik 20 van de 50 levels doorgefietst. Er zijn gemakkelijke routes die bij de 1-bidon-reeks horen en hele zware routes in de 5-bidonnen-serie. Ik heb nog een paar heel gemakkelijk en korte routes openstaan in de 1-bidon-serie. En vandaag is Londen ‘open’, dus die routes kan ik gaan inlossen. Ik begin met 21km. Door Londen.
Gewoon fietsen en mijn cadans boven de 80 houden. Meer doe ik even niet. Het gaat best makkelijk. De heuvel op is even ploeteren, maar het gaat! Ik kom boven. De eerste route is af.
Daarnaast reed ik naar Veldhoven voor de Trispiration Challenge, weet je nog?! Ik ben bijna opnieuw in Veldhoven bij mams. Nog een klein stukje en ik ben virtueel van Almere naar Veldhoven, terug naar Almere en nog een keer naar Veldhoven gefietst. En er is nog een hele simpele route in Londen van 5 kilometer met een aanloopstukje. Dus hoppakee: via Londen naar Veldhoven!
Tja, en dan ben ik na 450 kilometer fietsen in Veldhoven en dan spreken we af om met Pasen te gaan gourmetten! Ja he! Ben ik niet alleen alsnog een week te vroeg voor ma’s verjaardag, kan ik ook nog eens weer terug fietsen naar Almere! Ik weet niet zeker of ik dat in een week haal, maar ik keer maar weer om.
Ondertussen is Vincent naast me neergestreken met zijn Duitse woordjes die ik ‘alleen maar’ hoeft te overhoren, want hij kent ze al. De conclusie na 20 woorden is dat zijn idee van ‘kennen’ hemelsbreed verschilt met de mijne. Ik heb nog 2 routes van 3 kilometer openstaan in Yorkshire. Ik stap nog niet af en moet een aanvalsplan bedenken voor Duits!
Routes van 3 kilometer met een aanloopstuk van respectievelijk 1,5 en 2,5 kilometer worden dus wel langer! Maar goed, ik doe het nu toch maar. Schiet ik (1) lekker op in Level 19, (2) keer ik weer om terug naar Almere en (3) is de reeks 1-bidonnen-routes zowat compleet! Ik hou van lijstjes wegstrepen.
En dan heb ik een plan bedacht om heel veel Duits in een jongenshoofdje te stampen. Schrijven-schrijven-schrijven. De rest van de avond bestaat uit Duitse dieren: Katze, Schildkröte, Meerschweinchen, Fell, Fleisch und frech.
Woensdag 24 maart Rustig en Ver ?♂️ in Watopia
Ik stap op de fiets voor een wat langer tochtje vandaag. Ik wil graag vandaag de 500 kilometer in een maand halen. Ik merk wel dat mijn spieren nog wat vermoeid zijn. Het gaat gewoon niet zo heel hard. Ik ga de route doen over de berg, door de jungle ? en dan om de vulkaan heen. Krijg ik veel punten voor.
Als ik over de berg rij, overhoor ik Vincent zijn Duits. Hij schrijft het naast me op. Ik ga maar heel traag naar boven en ik hou de cadans ook niet erg hoog. Vincent vertrekt voor ik de jungle in ga.
Halverwege de jungle parkeer ik de fiets even. De Picknick komt de fourage brengen. Als ik weer opstap, ga ik een beetje appen en spelletjes op de telefoon spelen om de tijd te doden.
Ik ga zo mogelijk nog kalmer aan. Ik ben nu toch al een hele lange tijd bezig! Uiteindelijk moet ik 43 kilometer fietsen.
En ja hoor! Dan heb ik 500 kilometer gefietst in Zwift deze maand. Wow!
Donderdag 25 maart EEN ECHTE RUSTDAG – qua sport tenminste! Ik werk heel hard en de hele dag op kantoor met vergaderingen en een brainstorm. Kortom: ik ben zelfs te moe om te gaan fietsen!
Vrijdag 26 maart. ?♀️?♀️ ? wandelen, rennen in Utrecht ?♀️ ?♀️ en weer ?♀️?♀️ wandelen
Eerst ga ik met TW en haar hond Maus wandelen bij Baarn, bij kasteel Groeneveld. Het wandelen met een hond heeft een eigen dynamiek: vaak stoppen, de hond weer ophalen, wachten op Maus en een beetje sjokken. Voor mijn doen zeker! Dat past niet heel erg goed bij me.
We genieten van het zonnetje en we zitten zelfs op een bankje ?
Na 4 kilometer in een dik uur, zijn we rond. Daar wacht Joyce mij op. Voor de jaarchallenge van Trispiration moet ik 2 provincies per maand af. Ik heb deze maand al Overijssel gedaan en eigenlijk ook al Noord-Holland, maar die bewaar ik liever nog even. En nu ben ik toch in Utrecht. We gaan heel rustig aan. Ik heb slecht geslapen en voel me niet erg gemotiveerd. Dit voelt als een ‘moetje’ en dat staat me wat tegen. Gelukkig kletst Joyce me met gemak doorheen!
Daarbij ben ik te warm gekleed, wat ook niet helpt. Het is wel fijn dat Joyce voor het vermaak zorgt én de route verzorgd heeft! 10 Kilometer klinkt niet zoveel, maar vandaag valt het wat tegen. Het doet nergens pijn, maar bij ons allebei voelt alles een beetje ‘moe’.
Geen zorgen! Wij hobbelen ons er prima doorheen. Zonder ook maar 1 moment stilte. Het bos is ook wel redelijk bekend. Toch ziet het er echt mooi uit! We wandelen gewoon van tijd tot tijd. Omdat het kan! En zo komen we na 10 kilometer weer terug bij Kasteel Groeneveld. Met een gemiddeld looptempo van ruim boven de 7 minuten per kilometer!
‘s Middags ga ik met Vincent bij de tandarts langs om hem van zijn melkgebit af te helpen. Daarna heb ik een bijklets-afspraak met SH. Ook buiten. Wandelend. We lopen over mij overbekend terrein. ‘Mijn achtertuin’, de Oostvaardersplassen. We stappen lekker door. (nog altijd rustiger als met Rob samen). We kletsen nog veel harder door! Vooral zij kletst. We gaan langs het Oostvaarderscentrum en dan richting de uitkijkberg.
Altijd mooi. Al trekt de wind aan en verdwijnt het zonnetje. Na een kilometer of 4 neem ik het kletsen over. Voor mij is 6 kilometer wandelen een makkie, voor een rookster is dat net iets anders! Ik haal mijn stappenmaanddoel van 300.000 stappen vandaag.
Zaterdag 27 maart Fietsen in Londen ?? & zwemmen ?♀️ met benen??
Huishouden klaar, boek uitgelezen… Dan maar een stukje fietsen! Voor de virtuele tocht tussen Almere en Veldhoven en vice versa moet ik nog een keer naar huis komen namelijk. En ik heb de knipkaart ‘makkelijke routes’ nog niet helemaal vol. Én Londen is open vandaag, dus laat ik alles maar eens combineren. De route heet Londen Loop en vanaf het eerste moment merk ik dat het makkelijk gaat. Hoge cadans en mijn benen doen gewoon weer wat ze moeten doen: fietsen als een malle.
Ik weet dat de Box Hill nog komt en dan moet ik de cadans ook hoog houden en gewoon naar boven trappen. Ook nu blijven die benen gaan. Ik verbreek mijn record met 2,5 minuut. En dan pak ik de snelheid weer op. Ik zou het rondje binnen een half uur willen doen, maar dat lukt me net niet.
Dan fiets ik nog maar even door. Ga ik gewoon mijn eigen vlakke route door Londen en ik trap hard door. Eigenlijk zou het slim zijn om de 30 kilometer weer eens in een uur bij elkaar te trappen. Dat gaat niet vanzelf, maar ik ga er wel voor! Ik rij in een groepje, haal in en hou de cadans heel hoog.
Ik red het! Dan stap ik af en komt Joyce langs met een prachtig aandenken aan onze ultratrail. Ik ga ‘m inlijsten!
Daarna pakken Vincent en ik de zwemspullen om in het Mirandabad te gaan zwemmen. Toen we in december gingen, had ik nooit gedacht dat we er zo vaak zouden komen en dat nog tot eind maart! Voor de jaarchallenge van Trispiration heb ik al 2 keer 2000m gezwommen, dus ik ‘hoeft’ niks deze keer. Ik wil misschien wel alleen in een trisuit gaan, maar op de parkeerplaats doe ik toch maar de wetsuit aan. Vincent zal me gaan leren om mijn benen te gebruiken. Hij heeft mijn Apple Watch om.
Ik ga eens tellen hoeveel slagen ik nodig heb in een 25 meter bad. Ik zit tussen de 52 en 54. Best veel eigenlijk. Ik wil minder en met veel moeite kom ik op 50 uit. Na 500m komt Vincent achter me zwemmen en hij zegt me dat ik mijn benen onder water moet houden. Dat probeer ik dan maar. Na 100 meter moet ik van hem starten met alleen benen. Dat lukt wonderlijk goed! Het gehele gedoe met armen wordt dan een stuk makkelijker. Ik denk er maar bij: mijn-benen-kunnen-dit-mijn- benen-kunnen-dit (als ze kunnen hardlopen, is dit niet zo moeilijk). Maar mijn energie gaat er wel veel sneller aan! Ik kan alleen maar 1 op 2 ademhalen. Ik krijg het wel door. En ik ben natuurlijk een drammer, dus ik blijf proberen. Ik lig lager in het water en mijn slagen worden langer. Vincent corrigeert me hier en daar, maar niet teveel tegelijk. Ik oefen me rot! Het zal ook wel wennen. Net als met de cadans. Ik zwem al met al nog steeds iets van 1900 meter, maar dat boeit me lekker niet!
Het is vreselijk druk en onrustig met kindertjes die zwemtraining krijgen als wij er uit gaan. Ik ben wel blij, want ik heb weer iets geleerd en Vincent is blij dat hij mij iets heeft kunnen leren. Twee blije eieren ? ? ? ?
Zondag 28 maart Stukje fietsen in NY ? en een stukje “Antiliaans joggen” ?♂️ ?♀️ in Almere voor 2 personen
Een uurtje slapen minder, toch uitslapen en een beetje een jetlag a la 2021… Ik stap na een ontbijt met versgebakken brood op de Tacx. Van de makkelijke routes heb ik er nog 1 niet gehad. In New York. Maar New York is niet zo vaak ‘open’ en ook vandaag kun je er alleen via de achteringang binnen. Ik maak dan een meetup met Vincent voor die ene route. Vincent kan natuurlijk niet tegelijkertijd, maar ik fiets dan bijna alleen door New York! Er zijn nog een handvol andere mensen die de achterdeur hebben toegepast, maar het uitzicht is wonderschoon. Jammer van de gele M die boven mijn hoofd zeurt dat ik de leider van de meetup ben.
Ik moet de steile helling over. Aangezien er maar een paar mensen zijn en daarvan het overgrote deel mannelijk is, kan ik zelfs zonder al te veel moeite de snelste dame worden ?
New York is zo leuk! En dan vooral het futuristische deel waar je over het glas rijdt. De route is maar 11 kilometer. Maar ik weet al dat er een aanloopstuk aan zit. Dus als ik klaar ben met de meetup, ben ik nog niet klaar met de route! Ik moet nog zeker 5 kilometer extra fietsen.
Ik moet nog een keer naar boven, maar hoewel ik mijn PR dik verbeteren, zijn er ook anderen die mijn tijd hebben afgepakt. Ik fiets al append nog maar even door.
Uiteindelijk blijf ik op de Highline van New York en ik maak eerst 20 kilometer en daarna 25 kilometer vol. Het eerste A4tje waar alle makkelijke routes op staan, kan worden ingelijst! Op het andere A4tje staan de routes van 2 bidons waar ik er nog 3 van moet doen (in New York) en nog een aantal die moeilijk zijn tot 5 bidons.
‘s Middags past het hardlopen er nog niet tussen. Ik werk de statistieken bij voor de jaarchallenge van Trispiration. Voor de derde maand op rij, heb ik me keurig aan de zelf opgelegde doelen gehouden!
Ik ga met Vincent mee die in zone 1 moet hardlopen. Ik denk dat zijn zone te laag ligt, want hij wandelt steeds alleen maar. Ik kan hem dus wel bijhouden! En ik wil onder de bloesems door. We vertrekken om kwart voor 8, zodat we het net voor de avondklok zullen halen. De bloesems beloven al veel goeds!
We lopen (niet heel hard) 1 kilometer op een hartslag tussen de 120 en 140 voor Vincent en 1 kilometer tot 150. Dat wisselen we zo af. Eigenlijk moet Vincent op 100-120 lopen, maar dat is dus niet haalbaar. En dan nog gaan we niet onder de 7 minuten per kilometer! Het wordt steeds donkerder. We hebben alle tijd om te kletsen en we lopen om de wijk heen. Na een uur en 8 kilometer, mag Vincent blokjes versnellen. Dan kan ik hem niet bijhouden, dat gaat echt 30 seconden snel (onder de 4 minuten per kilometer-tijd). Het is kwart voor 9 en we zijn bijna thuis. Het is nu opeens superdruk op straat! Wij zijn om 5 voor 9 netjes weer binnen!
maandag 29 maart Buiten Fietsen! ?♂️
In de middag wandel ik even met Rob naar de bloesems. Het is prachtig weer, dus de bomen komen vol in bloei. Het is er druk, want iedereen wil komen kijken. We eten op tijd, zodat Vincent om half 7 bij de fietstraining kan zijn. Met het verzetten van de klok is het een uurtje langer licht en kan de fietstraining 1,5 uur duren voor de jeugd. De locatie is verplaatst naar de parkeerplek van de atletiekbaan. Een stuk dichterbij voor ons! Daar kunnen we in een kwartiertje naar toe fietsen. Ik ga ook op mijn fiets.
Mijn mooie fietsje…. We hebben wind tegen als we naar de atletiekbaan fietsen. Ergo: als ik richting Almere Poort fiets doe ik dat het beste de stad door en dan heb ik wind mee op de dijk. Ik denk dat ik in twee uur tijd zo’n 40 kilometer kan halen. Als ik de cadans maar hoog hou! Ik zet Vincent af en neem het fietspad richting Amsterdam. Ik kom in het centrum uit, maar trap gewoon lekker door richting… ehhhh… beetje links, beetje rechts en dan op gevoel richting Poort. Ik kom op fietspaden waar ik echt nog nooit geweest ben! Ik hou de cadans lekker hoog. Meestal schakel ik naar minder rondjes trappen, maar vandaag schakel ik vaak lager. Ik kom uiteindelijk wel weer ergens uit waar ik het herken. Dan is het even buffelen richting de dijk, ook omdat er veel mensen een wandelingetje aan het maken zijn. Het tempo blijft hoog liggen, maar de cadans kan ik -gek genoeg- niet zien in 1 oogopslag. Op de dijk maak ik een fotootje van mijn mooie fietsie in de zon.
Dan heb ik wind mee. Daar gaan we! Lekker langs de golfjes en over het verlaten fietspad. Ik ga even liggen en trap gewoon even hard door. Het tempo gaat wel lekker omhoog en ik geniet enorm! Ik begin te tellen en ik hou flink veel tijd over. Dus ik moet maar beter de route oplengen. Hoe dan? Door over de dijk dan maar als ik de Bloc van Kuffeler voorbij ben.
Ik fiets door tot onze “eigen” afslag en ga langs de Oostvaardersplassen aan de kant van Almere. Ik fiets zo heerlijk, dat ik ook wel tot Lelystad door had kunnen rijden. Nu trap ik met een soort gemak de 40 kilometer vol in ongeveer anderhalf uur. Dan ben ik op de Evenaar vlak bij huis. Ik moet nu nog terugfietsen naar de atletiekbaan. Best raar. Ik slinger nog even door en kijk dan pas op mijn horloge. Blijk ik meer tijd te hebben dan ik dacht! Dus ik steek de Vaart nog een keer over en precies op tijd ben ik weer bij de atletiekbaan. Kan ik het helpen dat ze eerder gestopt zijn. Ik zit op 45 kilometer, dus de 50 kilometer gaan er hoe dan ook komen! Het licht neem af, maar voor het echte donker zijn Vincent en ik thuis. Binnen 2 uur heb ik 50 kilometer gefietst. De stops tellen niet bij het fietsen! In totaal was het net ietsje meer dan 2 uur, een paar minuutjes. Ik heb echt heerlijk gefietst en genoten! Van het makkelijke schakelen, het ontbreken van bergen, van de fiets en de wind en de route die ik zelf mocht uitzoeken. En ik ben echt apetrots op een gemiddelde cadans van 77! Vorig jaar was ik heel erg blij als ik op 70 zat en nu voelt 77 als een makkelijk ritje. De Zwift heeft echt zin gehad.
Dinsdag 30 maart Almere-Veldhoven-Almere-Veldhoven en nu terug naar Almere – Virtueel 600 kilometer volmaken ? voor de Trispiration Challenge.
In de maand maart moest iedereen minimaal 100km fietsen. Op welke fiets, welk parcours, hoeveel stukken: dat maakte niet uit. Je moest een doel uitzoeken en dan zo ver mogelijk komen. Je mocht voor 200 kilometer gaan of -voor de echte die hards– 300 kilometer. Ik fietste elke maand zo’n 450 kilometer (in Zwift), dus mij leek dat een logisch getal. Ik bedacht naar mams te fietsen in Veldhoven. 147 kilometer precies, dus ik telde 150. Naar Veldhoven fietsen had ik binnen een week voor elkaar. Dus ik fietste weer terug naar Almere. De 300 kilometer had ik er ook halverwege de maand op zitten. Toen ging ik hardlopen en een ultratrail doen. Ik dacht dat het moeilijk zou zijn nog een keer 150 kilometer te fietsen, maar Zwift maakte het me gemakkelijk! Prima hersteltrainingen. Dus ik haalde ook (met gemak) 450 kilometer vorige week. Nog eens 150 kilometer? Dat werd wel lastig! Maar met de 50 kilometer buiten van gisteren, was ik opeens weer ‘vlakbij’ Almere. Of ik was er al ongeveer wel. En vandaag begon de Zwift Double XP Tour. Dan kan ik ook nog eens Level 20 worden binnen een half jaar tijd! Dus ik stapte op voor de vrouwenrit over de originele eilanden van Watopia.
Ik maak me niet zo druk om het tempo. Gewoon een beetje meefietsen. Vincent is aan het hardlopen ondertussen. Hij belt me op omdat hij zich tussen de intervallen door verveelt. Ik fiets lekker over de prairies en daarna richting de Italian Villages. Ik moet me wat laten afzakken als ik aan het bellen ben. Als Vincent ophangt, ruk ik op van de 80ste naar de 70ste plek. Dat ik er maar zo snel mogelijk vanaf ben!
Ik fiets nu in een lekker soort groepje en ik ga de 28 kilometer natuurlijk volmaken. Ik krijg normaal voor elke kilometer 20 punten, nu krijg ik er 40 en dat motiveert ook! Ik fiets door tot ik op 30 kilometer zit en het is zo lekker vlak en in de groep dat ik dat binnen een uur met gemak haal. Ik heb dik 6 keer de 100 kilometer gehaald.
Dat had ik zelf niet eens verwacht! Op naar een mooie maand april met hopelijk meer buitenkilometers. Ondertussen heb ik ook al een jaar lang (365 dagen achter elkaar) het bewegingsdoel van de Apple Watch gescoord.
Woensdag 31 maart. Lente-?♀️-joggen
Meteen na het werk móét ik naar buiten. Het is boven de 20 graden en dat is gewoon echt warm! Ik moet intervallen lopen, maar dat gaat het zeker niet worden. Ik haal Vincent over om te gaan hardlopen. Ik moet nog dik 7 kilometer lopen om de 160 kilometer deze maand te halen. Node gaat Vincent mee. Maar dan heel rustig! Dat maakt mij niet uit. De eerste kilometer vergeet ik op te nemen!! Door de warmte waar we nog totaal niet aan gewend zijn, gaat het allemaal heel kalm aan.
We maken een paar foto’s op de berg en hobbelen dan verder. Soms met een fikse wandelpauze. Dat vind ik niet erg, eerder wat moeilijk. Ondanks de korte mouwen en korte broek, heb ik het vooral heel warm. We lopen onze ‘gewone’ rondje. Telkens zeggen we tot waar we zullen hardlopen en tot waar we wandelen. Vincent neemt de korte route naar de brug, ik ga via de berg.
Dan lopen we naar de snackbar. Ik ren liever nog rondjes tot de patat klaar is. Dan kom ik tenminste op 8 kilometer uit als ik er straks een kilometer bij tel! Het tempo is echt dramatisch laag, maar de hitte-adaptie gaat een paar punten omhoog. Mijn VO2max gaat ook weer een puntje naar boven.
Donderdag 1 april Rustdag = wandeldag ?♀️ ?♂️
Langs de bloesems in volle bloei tussen heel veel werk door.
En ‘s avonds naar het wilgen-sluisje op en neer als Vincent op de baan traint. Rob en ik wandelen een dikke 9 kilometer weg op een dag. Naast werk – eten maken – beddengoed wassen – vergaderen – 3dprinten – schoolwerk in de gaten houden en een week waarin een muis de keuken bezocht en de nachtrust opvrat, waardoor de afzuiging volledig op de schop moest. Onze katten krijgen voorlopig niks te eten ? Geen grap
Vrijdag 2 april Goede-Vrijdag-loop van Vincent en Anke over duinen en zee ?
Door al het intensieve werken, de sterke temperatuurschommelingen en matig slapen voel ik me niet 100%, maar Vincent heeft zich zo ontzettend verheugd op langs de kust lopen met z’n tweetjes! Ik voel me niet ziek, en voor mij is het “maar” 10 kilometer. Op het laatste moment beslis ik niet bij Wijk aan Zee te gaan lopen, maar de duinen achter Egmond te bezoeken. Rugzakje pakken, schone schoenen meenemen, handdoeken niet vergeten, Marsjes voor onderweg en de route opzoeken- het is allemaal wat. Tanken en dan rijden we naar Egmond. Ik verwacht grote drukte, maar wat heb ik me vergist! Parkeerruimte te over om elf uur ‘s ochtends! Er staat een frisse wind. Ik pak de route erbij van begin februari, die we in Bergen niet langer zullen volgen. Voor Vincent moet ik harder lopen dan met Joyce! De eerste kilometer gaat in 6 minuten. Dan achter de volkstuintjes langs. Dat is al iets minder gemakkelijk. Daarna beginnen de échte duinen.
Voor Vincent begint het echte feest. Zand op, zand af, omwegen, springen en zand in zijn schoenen. Hij geniet met volle teugen. Het is weer erg mooi. Vincent omschrijft het als een GeoGuessr-spel: je gokt eerst Denemarken, want dit soort duinen heeft Nederland niet. Dat is dan fout en dan gok je Noorwegen. Weer niet goed. Dan pak je de 50-50% erbij en kun je kiezen tussen Nederland en Zweden. Natuurlijk kies je Zweden. Verbijstering dat Nederland zo mooi is! De weidsheid en de kleuren zijn magnificent!
Het is fantastisch om Vincent zo enthousiast te zien. Eigenlijk wil ik hem wel de hele tijd op de foto zetten om het vast te houden. Ik moet hem een keer terugroepen als hij teveel het losse zand in gaat. Ik volg de paaltjes. Op en neer en bakken mul zand. De derde kilometer kost meer tijd dan de eerste 2 bij elkaar opgeteld! We komen 2 wandelaars tegen en de meneer daagt me uit: als jij naar boven snelt, mag je eerst! Zijn vrouw vind het maar stoer van ons. Vincent moet mij ook op de foto zetten en filmt een stukje van het zandlopen. Dan komen we op de verharde weg. Het zand heeft veel energie gekost. Ik loop nu iets harder door.
Langs de wilde paarden. Vincent vind de klinkertjes saai! We gaan weer onverhard verder en dan komen we tussen het bos. Kronkelige bomen. Kale bomen. Het ziet er uit als een grijze dans.
En het gaat maar omhoog en omlaag. Ik vind dit dan weer prachtig. Zachte ondergrond en kronkeligheid alom. We passeren de 5 kilometer en daar doen we 40 minuten over. Ik weet alweer hoe zwaar het was samen met Joyce… Waarom we 50 kilometer op de Veluwe gekozen hebben… Vincent kan nog niet kiezen of hij de zee of de zandduinen beter vindt. We lopen 6 kilometer voor we opeens weer in Bergen staan en verhard naar het Zeehuis lopen. Dan zit er wel een tempo in weer. We gaan naar links en verlaten de route. Richting de zee.
Als we de strandovergang over zijn, maken we een stop om schoenen uit de kloppen (Vincent), hoge golven te bewonderen (ik) en een mini-Mars te eten (wij allebei). Ook op het strand is het werkelijk wonderbaarlijk rustig! We hebben nu wind mee. ‘Niet te vroeg natte voeten halen’, waarschuw ik Vincent, want we moeten nog een kilometer of 5 terug. 3 Minuten later zijn mijn voeten zeiknat en koud. 5 Minuten later hebben we ons vastgelopen en moeten we door enkelhoog water terug. De kou is dan al voorbij.
Het is zo geweldig! Water, golven, wind mee en een vrijwel leeg strand met hard zand! Al mijn ideeën dat ik me ‘niet-zo-lekker’ voelde, zijn helemaal weggeëbd. Ik voel me heerlijk en ik ben onwijs blij dat ik mijn hoofdpijn en stress via koude en natte voeten kan laten wegvloeien. Na 10 kilometer in 75 minuten stopt Vincent zijn horloge en begint hij opnieuw met tellen. Ik loop een kilometer vol zonder me ergens iets van aan te trekken op een zo hoog mogelijk tempo. Vincent wandelt even en ik zit boven de 10 kilometer per uur.
Tegen de wind in is even een ander verhaal! Kort gelukkig. Dan geef ik Vincent het rugzakje, want ik wil wat verder de zee in. Als ik durf! Het lukt me wel, maar echt diep kom ik voor mijn gevoel niet. Kniehoog en als je loopt worden je hele benen dan nat.
Vincent is bang dat ik gek geworden ben, dus vraagt hij me maar na wat 2+2 is. Ik zie het eindpunt al en ik kan dat laatste stuk wel aan. Vincent wordt nu wel wat vermoeider, want 12 kilometer is voor hem een dikke tocht. We gaan weer omhoog naar de boulevard. Vincent stopt op 12,5 kilometer, ik ren op en neer tot 13 kilometer. Dan snel omkleden! Het is iets drukker geworden. Het was een heerlijk Goede-Vrijdag-Avontuur!
Zaterdag 3 april Zwemmen ?♀️ in Putten en Fietsen ? in Watopia
Intussen zijn er meerder zwembaden in Nederland open. Buitenzwembaden. Een ander bad waar mensen uit Almere naar toe gaan is het Bosbad in Putten. Dat is een 25m bad. Ook in de open lucht en verwarmd, maar je mag er met wetsuit in. Het is een andere route en vind ik altijd een beetje spannend. Ik rij over binnendoorwegen, maar we zijn netjes op tijd. Voor de deur moeten we wachten en dan komt er een hele groep kinderen die ook zwemles hebben. Wij doen wetsuits aan en lopen naar het bad. Het ziet er klein uit!
Het is even zoeken met de banen en snel duik ik er in. Ik ga veel met mijn benen oefenen. Dan doe ik 100m met benen en daarna 50m alleen op mijn armen. Ik ben elke keer snel aan de overkant! In de baan voor rustige zwemmers zijn ongeveer 5 mensen: 2 mannen met wetsuits die goed zwemmen, Vincent en ik en een meisje in badpak. Het gaat heel gemoedelijk, geen getrap. Ik krijg een tikje op mijn voeten en ga dan even aan de kant. Zo lekker! Vincent geeft me tip: niet zoveel doen met je benen! Ik maak langere slagen dan normaal en adem met benen 1 op 2. Soms lukt het beter en soms een paar banen niet zo goed. Na 1100m kom ik achter 1 van de mannen te zwemmen. Lekker! Ik heb energie over om alles met benen te zwemmen en geniet mee van zijn stroming. Zo kan ik de 2000m wel halen! Vincent gaat er uit en de man wacht even. Zijn compagnon komt er aan en die geeft mij een tip: “hou je benen heel dicht bij elkaar. Dat stroomlijnt beter.” Hij vraagt eerst netjes of ik daar behoefte aan heb! Ik moet nog 300m en dat is best veel voor mij in een kleine tien minuten, maar ach- ik probeer het gewoon met die benen. Ben ik wel mijn ‘trekker’ kwijt. Ik let er goed op dat ik zo nu en dan mijn grote tenen elkaar laat raken en het is een wereld van verschil. Zo’n kleine opmerking! Ik lig dieper, maak meer rotatie en ik hoeft niet veel met mijn benen te doen en het kost minder energie. PlusPlusPlus. De 2000m komen er met een vreemd soort gemak! 2100m zelfs.
Heel, echt heel tevreden ga ik het bad uit! We kunnen omkleden uit de wind in een tent. Mijn lijf lijkt me in het ootje te nemen, maar behalve wat veel te vroege krampen voel ik me supergoed! Na afloop krijg je ook nog een kopje thee mee.
Dag Putten, tot de volgende keer!
‘s Avonds ga ik nog fietsen in Zwift. Ik heb vreselijk weinig geslapen vannacht. Echt heel erg weinig. Ik haal mijn stadoel al om 15:00 uur ‘s middags. In Zwift doe ik mee aan de Tour de Watopia en ik doe vanavond de korte route met de vulkaan erin. Die is open voor iedereen. Er zijn dus zo’n 700 mensen. Ik lees de Messages mee. Ik doe gewoon mijn eigen dingetje: cadans hoog houden.
Het tempo boeit me niet zo. Ik rij flink door en had gehoopt rond de 500 te blijven, maar ik zak al snel af naar boven de 550ste plek. Boeit niets! Ik peddel gewoon door. Voor de dubbele punten. Op naar Level 20, wat ik (van mezelf) pas eind deze maand wilde halen, maar ik denk dat het vandaag al lukt! Ik lees dat het goed weer is in Canada, van mensen die de corona-prik hebben gehad en van mensen die op vakantie zijn geweest op Hawaii. Ze hebben ook nog tijd om te typen! Dan gaan we de vulkaan op. Ik ben intussen naar de 585ste plek gedaald.
Ik weet dat ik op de klim wat mensen zou kunnen pakken, dat ik intussen ‘warm’ gedraaid ben en ik die cadans alleen maar hoog hoeft te houden. Dat ik zoveel mensen voorbij zou scheuren, kwam niet in me op! Ik haal hele groepen in, mensen die staan op hun fiets en ik ga ze echt met bosjes voorbij. Ik haal er zo 30 in. En dan ben ik ontketend! Nog eens 20 voorbij. Ik krijg het wel warm en moet er ook iets voor doen, maar het voelt supergoed. Ik kom als 28ste vrouw van de 80 in de ranglijst te staan. Van die 700 mensen zijn er dus nog geen 100 vrouw!
Omlaag zet ik het hoge tempo nog even door. Ik wil nu graag na deze route van 23 kilometer de 30 kilometer volmaken en dat dan binnen een uur, dan heb ik die ook gehad voor deze maand (de eerste keer). Ineens ben ik level 20! Joepie!
Ik ga nog even door, want ik zit op plek 493 en ik verwacht van velen nog een eindsprint, maar nee hoor. Ik overtref mezelf en heb nog energie om de 30 kilometer binnen een uur vol te trappen ook.
Dan maak ik het rondje af op 32,5 kilometer. Het is pas de derde dag van de maand en voor de Trispiration Challenge heb ik al 10 kilometer gelopen in een nieuwe provincie (gister 13 kilometer in Noord-Holland), die ik waarschijnlijk niet ga meetellen en ik heb ook al 2000m gezwommen én al 30 (en een beetje) kilometer gefietst (binnen het uur)!