1 September – Weer een rustdag! Het loopt de spuigaten uit! Dus ik ga maar een stukje wandelen tussen de middag en na het werken.
2 September – ?♀️ in het Weerwater ?
Het was een grote groep die kwam zwemmen in het Weerwater. Welz o’n 15 mannen en vrouwen. De meesten doen volgende week een triatlon en dit is hun laatste zwemrondje. Ook met de vroeg invallende duisternis. Voor mij is het een soort meetmomentje, want ik ben eigenlijk in baan 2 blijven steken en ik ben benieuwd of ik intussen beter ben gaan zwemmen. Ik weet wat deze mensen kunnen en hoe zij ervoor staan. Ik weet wie snel zijn en wie mijn tempo zwommen vorig jaar. Maar haast ga ik niet maken! Hooguit om weer op tijd te zijn zodat Rob en Vincent niet te lang hoeven te wachten om me op te halen.
Soms heb je van die dagen: dan ga je in het water liggen en dan ga je zwemmen en dan lukt het. Ik zwem breed en ik denk erbij aan het uitslaan van de vleugels. Het water is helder en ik zie dat ik ook dieper insteek. Mijn brilletje doet wel even vervelend. Er komt water in en ik stop om het ding goed te doen. Geen haast! Dan zoek ik een paar benen uit om in te gaan hangen. Ik maak het mezelf zo gemakkelijk mogelijk! Dan hoeft ik niet te navigeren en ik spaar energie uit, want vlak achter iemand is er stroming mee. Ik zwem achter een gele boei die uit mijn baan komt (HB), maar eigenlijk zwem ik sneller. Dus ik ga voorbij. Ik zoek een andere gele boei uit, maar weet niet bij wie die hoort. Deze zwemmer kijkt even om en zwemt er dan te hard vandoor. Plan mislukt! Maar ik hoeft niet te navigeren, want ik kan de boei op afstand volgen. We zwemmen naar de andere kant, naar de boeien. Daar wacht het clubje en hé, ik ben absoluut niet meer de laatste. Ik krijg het wel snel koud, net als GN en we zetten als eersten weer aan als iedereen er is. Door naar de bosjes. Hier ben ik nog nooit geweest en ik lig nu met gemak in iemands benen. Rommelig. Een groepje gaat terug en ik ga mee om de 3km vol te maken. Onbedoeld eigenlijk, maar ik vind een paar benen die ik heel goed kan volgen! Daarmee spaar ik uit en ik hoeft niet tegen de zon in te kijken. Ik merk dat anderen ook moeten navigeren en kijken en daar rust voor nemen. Door het uitsparen van energie, kan ik later de persoon inhalen (die zwemt een paar banen verder!) en kom ik weer bij lange na niet als laatste bij de boei aan. Het water stinkt en GN en ik gaan weer als eerste weg, terug naar de vorige boei. Ik zwem even alleen, zodat ik zelf moet navigeren en dat ook nog even meepak. Ik word wel ingehaald, maar er zitten ook echt hele snelle zwemmers tussen! Nu komt mijn grote voordeel opzetten: mijn conditie houdt ook op de lange afstand het tempo vast. Ook zwemmend tegenwoordig. Bij de boei komen we nog even samen, maar ik wil terug nu. Ik ga in 1 ruk terugzwemmen. Het gaat superlekker. De snelle zwemmers voor me uit en ik maai gewoon door en door. Het gaat heel goed, ook al lijkt het lang. Het wordt alweer donker langzaam aan. 4 Hele snelle baan 6 zwemmers gaan (ruim) voor mij het water uit. En dan ik. De rest komt achter me. Ruim achter me. Iedereen van baan 2. Ik ben tevreden. Ik zie en voel en merk dat ik vooruit ben gegaan. Een topzwemmer word ik niet meer, maar kapot van 3000m zwemmen ga ik al helemaal niet meer! Rob en Vincent komen me net halen als ik mijn handdoekomkleedpak aan heb. De kou valt nu mee.
3 September – Nog maar een keer 100km fietsen ?♀️ en voeden?
Ik ga het rondje Challenge nog een keer rijden. Met 4 bidons op de fiets en een tasje vol met blokjes sportreep en gels. Ik rij met Rob mee die in het centrum moet zijn en kan zo starten op de Esplanade, vanuit de ‘persoonlijke’ wisselzone, de auto.
Ze zijn al bezig met opbouwen en dan rij ik richting Almere Haven. Niet zoveel haast vandaag (maar dat heb ik eigenlijk nooit geloof ik) en geen muziek of afleiding. Elke 12 minuten drinken. In Almere Haven moet ik wandelend over het terras, want de weg wordt gerepareerd. Ik ga best lekker, want ik heb wind mee. Dat is slecht nieuws voor de dijk straks. Ik eet elk half uur een blokje van de reep. En ik drink. Ik kom op de Oostvaardersdijk en dan heb ik wind tegen. Het tempo daalt drastisch. Dit is pas windkracht 2! Maar langs het Markermeer is dat altijd meer. Verveling ligt op de loer en ik ga piekeren. Mijn trainer heeft een extreem stomme training geplaatst op mijn verzoek. Hij gaat daar helemaal mee de mist in, want hij laat me een dag voor de halve trainen boven mijn wedstrijdtempo zwemmen. Hij had moeten zeggen: nee, je moet rusten. Het gaat me tegenstaan. Het fietsen tegen de wind in op tempo nul, het hele getrain en het schema nog meer, want als ie dit niet begrepen heeft, wat dan wel?! En hoe doen al die andere geweldenaren dat toch om zo tegen de wind in tegen de 30km per uur te fietsen? Ik zak echt terug naar 25. Op de Knardijk heb ik weinig zin meer. Ik eet netjes en ik eet zelfs de gel na een uur, samen met een blokje reep en drinken. Ik drink echt veel! De eerste bidon is binnen een uur leeg. Ik kan al fietsend wisselen. Straks op de Ibisweg doe ik een grote wissel met de bidons achter. En even de spullen in het plastic zakje doen. Misschien moet ik dat minuutje ook maar nemen in de triatlon. Ik pauzeer even op de kruising met de Doddaarsweg.
Volgende week kan ik windmolens gaan tellen. In de verte zie ik hoe een cabine op een enorme windmolen wordt gehesen. Het is druk op de Doddaarsweg met vrachtauto’s en tractoren. Ik heb zo goed als wind mee vanaf nu. Kan mijn tempo ook een beetje omhoog. Ik hou wel energie aan de ene kant door de goede voeding, maar aan de andere kant word ik een beetje wanhopig omdat de triatlon al over een week is en ik verre van klaar ben voor de uitdaging. Zeker niet als er druk op komt te liggen! Hoe moet ik in ‘s hemelsnaam volgende week 30km per uur rijden? Of nog harder bij voorkeur? Op de Winkelweg heb ik de wind mee. Dat maakt de Winkelweg een heel stuk minder saai en langdradig. Mijn tempo gaat omhoog, maar de cadans niet en de zin en energie ook niet. Ik rij niet over de verboden wegen en ga een stukje om naar de brug toe. Dan ben ik weer op de dijk richting Almere Haven. Weer heb ik wind mee. In mijn hoofd heb ik dat al lang niet meer. Is het echt zinvol om een week voor de triatlon nog 100km te rijden eigenlijk? Het rondje is maar 93 kilometer en dan moet ik nog naar huis. Ik weet dat een triatlon afhangt van de dag waarop je die doet. Ik weet wat ik zou willen: binnen 6 uur, maar of dat haalbaar is weet ik pas op de dag zelf. Lastig. Mijn gemiddelde tempo komt boven de 26 te liggen, op 26,3. Toen ik de trainer zei dat ik dit rondje wilde rijden, maar dat me dat niet in 3 uur ging lukken, hebben we er 3,5 uur van gemaakt. Dat red ik net niet. En volgende week moet ik nog minstens een kwartier sneller zijn! Dan zijn er weliswaar geen opstoppingen meer, maar hoe ik dat moet doen is me op dit moment een raadsel. De Esplanade is nu afgesloten.
Ik fiets naar huis door de stad. Nog altijd ga ik een stuk sneller dan de gemiddelde fietser, maar het drukke verkeer en de vele bochten remmen het tempo af. Als ik thuiskom, zitten er 101 kilometers op met een gemiddelde van 26,1. Ik ga lunchen in plaats van hardlopen eraan vast koppelen. Ik kijk de training na en het staat er echt 2 keer: of ik ontspannen en heel rustig het zwemrondje van de challenge in 40 minuten wil zwemmen. Als training. Ik zal blij zijn als ik dat in de wedstrijd voor elkaar krijg. Als ik iets haat is het overschat te worden en verwachtingen te scheppen.
4 September Hardlopen ?♀️ zonder vertrouwen
Door de ondoordachte training op wat een rustdag had moeten blijven, komt voor mij de nadruk te liggen op tijden en snelheid en verwachtingen en dat trekt bij mij alle plezier weg. Mijn vooroordelen zie ik bevestigt en het zelfvertrouwen is ernstig aangetast, terwijl ik dat al niet eens zoveel bezit! Ik wil blijven liggen op de bank en niks meer hoeven behalve wat onkruid wieden. Vincent gaat zwemmen en ik moet 50 minuutjes hardlopen. Dus dat ga ik daar maar doen, bij het zwembad. Het is zonnig intussen en warm. De andere geweldenaren gaan ook hardlopen.
Ik mis de kwalificatie van de F1, maar ik houd het een beetje op de telefoon in de gaten. In zone 1 lopen. Dat doe ik al weken. Het voelt zinloos om dit nu nog weer te doen. Ik word er niet sneller van en ik ben al traag en dik en langzaam. Ik loop langs de hockeyvelden en ga een fietspad op in onbekende richting. Ik loop door het park van Muziekwijk. Behalve mijn hoofd, doen mijn benen het redelijk. Ik moet dadelijk versnellen. Natuurlijk net voor ik een brug op ga die ik-weet-niet-waar uitkomt. Ik heb een gel bij me die ik ergens verlies en waar ik even voor terug moet. Ik kom in een natuurgebied en vind het leuk lopen. Maar genieten is er niet meer bij.
Zelfs in de hogere zones is het tempo ver te zoeken. Net als de animo. Ik tel de 5 minuten af. Dan kijk ik op mijn telefoon en zie ik dat Max Verstappen op pole position staat. Ik wil de gel graag nemen, maar nu zie ik geen prullenbak meer! Daarstraks stond het vol.
Ik loop langs Muziekwijk. Er zit totaal geen kracht of energie meer in mij. In zone 1 is het tempo nu helemaal weg. Dringt zich weer de vraag op: hoe moet ik volgende week 21,1 kilometer lopen? Ik mag nog een keer versnellen en tel weer. De gel laat ik maar zitten. Dan ga ik het park nog door en moet ik 50 minuten volmaken. Ik doe er iets langer over en haal 8 kilometer. De anderen zijn al terug. Ik voel me totaal misplaatst en het lukt me niet tevreden te zijn dat ik zomaar 8 kilometer kan lopen.
Zondag 5 September – ?♀️ intervallen in de zon ☀️
Daar gaan we weer… Tegen 12en loop ik de zon in. Met zwaar gemoed. Ik slaap super, ik eet hartstikke netjes, ik heb voor anderhalf uur 3 gels bij me, maar de animo is in een heel ver hoekje gedeponeerd. Hoeveel zin heeft dit nog? Ik jog me door zone 1 heen in een tempo van lik-me-vestje. Tegen de 7 minuten. Je zou toch mogen denken dat ik al die tijd wel wat meer heb gewonnen in de lage zones, maar nee… Ik loop richting de Oostvaardersdijk. Er zijn veel fietsers onderweg met dit mooie weer. Dan moet ik 4 minuten versnellen naar zone 2-3. Ook die zones liggen stiekem wat hoger. Ik ga inderdaad iets sneller, maar net onder 6 minuten is ook geen toptempo. Ik tel het letterlijk af. En dit moet dan 8 keer. Ik haal 700 meter. Nou, wow. De twee minuten tussen de intervallen wandel ik. Ik neem netjes een gel en drink wat. Na 3 keer laat ik het tellen maar los. Dan loop ik ietsje meer als het lekker gaat en zit ik op 730 meter. Misschien is dat de gel of laat ik het langzaam los, ik weet het niet. Echt, mijn motivatie en mijn zelfvertrouwen om maar eens lekker aan een halve triatlon te starten is in de zon weggesmolten. Of ik nu harder moet rennen of zachter of ik moet wandelen; ik doe het alleen nog maar plichtmatig. Ik loop de dijk op en maak een foto in de wandelpauze.
Tot ik na de vijfde keer wind tegen krijg en in de schaduw loop. Ik begin te denken dat ik eens moet proberen om 750 meter te halen in 4 minuten. De zesde keer moet ik gewoon eens een beetje aanzetten. Dat ik ergens wat uitdaging vandaan haal, helpt me. Nu is het maakt-allemaal-niet-uit-gevoel even weg. Ik tel wel, maar dat laat ik ook los. De stappen iets krachtiger maken en vooruit kijken. En dan, na 750 meter in 4 minuten, lach ik weer eens een keer tijdens een training. Dat was even weg!
Even vasthouden en ook de zevende keer wil ik net voor de brug afgerond hebben en proberen om nogmaals de 750m te halen. Yes, dat lukt, al moet ik wel even inhouden omdat ik in zone 4 terechtkom. Nu mag ik de laatste keer laten voor wat het is en is 700m ook prima. Ik ga de brug af en de felle zon door en de fietsers ontwijkend de volgende brug op. Tot mijn verbazing loop ik nu ook 750m. Dan zit de training er wel zo’n beetje op, maar ik moet nog 22 minuten uitlopen in die vreselijke zone 1. Terug naar tempo dikke-stront. Ik loop een stuk om zodat ik de anderhalf uur vol zou kunnen maken, maar na 1 uur en 25 minuten ben ik thuis. Hoe weinig animo ik nog heb, blijkt wel uit het feit dat ik het daarbij laat. 13 Kilometer. Een klein beetje tevreden, maar nog verre van hoopvol gestemd. Ik kan lekker op de bank naar de F1 in Zandvoort kijken vanmiddag! Trainer appt of ik de rust wil pakken de komende dagen. Gek genoeg heeft hij dat zelf vakkundig om zeep geholpen, dus geloofwaardig kan ik dat niet maken. Op conditie rond ik met gemak een halve triatlon af, maar of dat genoeg is?
Maandag 6 september – Rustig fietsen is leuker, maar niet eens trager – inclusief ?
Voor de laatste keer heeft Vincent fietstraining. Het wordt te vroeg donker. Ik ga nog 1 keer mee en doe mijn eigen rondje wel. Waarheen of hoe, geen idee. Ik ben nog steeds niet behept met vertrouwen, maar ach… Ik ga de dijk maar over. Vincent fietst met 2 andere jongens en ze gaan ijs halen. Ik neem de weg door de Noorderplassen. Het is mooi en ik rij goed. Grappig, er hoeft niks – geen intervallen, geen tempo, niks- en dat gaat me beter af dan welke druk ook. De jongens zijn niet eens zoveel sneller dan ik met hun jonge benen. Op de dijk ga ik liggen en drinken en haal ik ze zelfs moeiteloos in!
Ik doe 5km op tempo en maak dan een foto van de mannen. Er is nauwelijks wind. Daar kan ik wel mee leven. Ik fiets een stuk achter ze tot in Almere Haven. Zij gaan ijs halen en ik wil alleen maar rust. Ik rij naar een bankje EN GA DAAR ZITTEN.
Ik geniet van de zon en de kleuren en hoe mooi het is. Dít is de reden waarom ik fiets. Geen tijdsdruk, geen ge-moet-dit-of-dat, gewoon even stil kunnen zitten en kunnen kijken. Niet dat ik er goed in ben, want ik hou het precies 7 minuten vol, maar het is erg lekker! Dan fiets ik iets rustiger voor mijn gevoel, maar al snel komt er toch weer een tempo in dat even hard gaat als vrijdag. Meer zit er denk ik gewoon niet in bij de triatlon, ik zal het fietsen moeten doen op conditie. Dat zie ik het minst zitten. Er is een nieuwe brug bij het SEC en ik ga langs de Vaart nog even op tempo. Mijn bril is af omdat het donker word en ik zie het dan echt een stuk slechter. Bij de atletiekbaan moet ik kostbare minuten wachten in het licht. We fietsen snel naar huis en ik haal nog net een groene training en 46 kilometer fietsen.
Dinsdag 7 september. – Lopen en zwemmen.
Ik werk een halve dag. De wanhoop en boosheid heeft plaatsgemaakt voor onrust. Ik heb alles voor elkaar en toch voel ik me erg onzeker enerzijds en berustend anderzijds. Ik zou moeten zwemmen vandaag, maar ik krijg het niet geregeld. Dan pak ik het lopen van morgen maar en dan ga ik dat vanmiddag doen met Vincent. Ik moet 3 kwartier heel rustig. Vincent iets minder. We gaan zijn rondje voor de Challenge lopen. Hij komt op de fiets vanaf school, ik neem zijn spullen mee met de auto. Het is spannend om bij de Esplande te zijn en zien hoe het vorm krijgt. Mijn onrust wijkt er absoluut niet door!
We lopen heel rustig. Het is bloedheet. Ik vind er geen hol aan. We stoppen voor een fotootje en waterpauze. Voor Vincent is het goed om dit alvast te lopen. We kletsen onderweg de hele tijd. Vincent zou op me wachten tot ik klaar was met zwemmen, maar ik ben de boei vergeten. Dus het blijft bij dit lopen. Op en neer. Er zijn grappige mensen die zeggen: “het is zondag pas hoor” en er zijn veel fietsers. Mijn onrust wordt versterkt. We kijken bij het water.
En dan moeten we de hele parkeerplaats weer over en de fiets halen. Ze zwaaien nog naar ons in onze trisuits vanaf het feestterrein. Ik bedenk in de auto op weg naar huis dat ik ook binnen kan zwemmen! Ik kan best eens een zwembad opzoeken, want buiten is het te vroeg donker en ik heb niemand gevonden die meegaat. Maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om de training over te slaan. Het lukt me gewoon niet. Er staat een half uurtje zwemmen en ik moet en zal een half uurtje zwemmen. Dat is mijn grootste onvermogen: iets niet doen. Ik kán het gewoon niet!
Zo lig ik om 8 uur in het zwembad. Ik ben vergeten om mijn achtje te pakken. Maar ik hoeft maar een half uurtje. Ik zal eens kijken hoe ver ik zonder achtje kom. Verbazingwekkend genoeg is dat heel ver. Ik zwem nu als vanzelf met een brede en diepe insteek. Ik zeg niet dat het vanzelf gaat, maar het gaat gewoon supergoed. Ik tel de 500m af. Het horloge telt er maar 450. Ik ga nog een keer 550 zwemmen dan maar. Intussen wordt het drukker in de baan. Het snelle meisje is een baan opgeschoven. Ik red me prima. Soms iemand inhalen en dat is goed voor me. Ik zou bij de TVA echt een baantje verder kunnen! En dat zonder achtje!! Nu telt het horloge gek genoeg zelfs maar 525m. Mij om het even. Ik sta een half minuutje en dan nog een keer. Niet meer zo hard en niet proberen me te ergeren aan de man die elke keer in schoolslag vlak voor me vertrekt. Ik hou de tijd in de gaten en verder geniet ik van het zwemmen. Na nog een blok zit ik op 1500 meter in 32 minuten. Dat was het dan. Al het chloor doet me geen goed. Intussen hebben ze de tijd van het proefzwemmen gewijzigd en nu zit ik met een onmogelijk logistieke puzzel op de donderdag. Naast wanhoop, boosheid en onrust voel ik nu ook frustratie. Ik slaap slecht.
8 September. Een Rustdag. Ja echt!
Slecht slapen maakt het nog onrustiger, nog gefrustreerder, nog minder geconcentreerd. Sorry baas…. Dan krijg ik ook nog een bericht over de jaarchallenge van Trispiration waar ik mega-kwaad van word, omdat de regels weer anders worden! Daar kan ik niet tegen. En ik moet de nieuwsbrief afmaken en een map klaarleggen. Intussen ontdek ik ook dat het fietsrondje voor de halve triatlon veranderd is. Ik heb dat maandag bij de wandeling niet goed opgemerkt, maar de borden stonden al vlak bij mijn werk.
Ik probeer me vast te houden aan het voordeel dat het zo 2 kilometer korter is, maar de grote hoeveelheid extra bochten en de verminderde doorstroming is me een doorn in het oog. Tussen de middag wandel ik met een collega van HR die zelf aan hardlopen doet en zichzelf behoorlijk fanatiek vind. Ik vertel haar dat je bij een halve triatlon 6 uur achter elkaar sport. Dat je pas op het laatst een halve marathon loopt. Even stap ik uit de wereld waarin het doodnormaal is om hele triatlons te doen vanuit je rolstoel en een halve ‘maar’ het halfje is. Even zie ik de andere kant van de gewone mensen: dat 90 kilometer fietsen al veel is. Ik verkeer meer in de wereld waarin 10 uur sporten in een week aan de krappe kant is en in een wereld waarin 2 hele triatlons in een maand gemeengoed zijn. Ik kan erg slecht tegen die wereld, waar ik me veel te klein voor voel.
Het fietspad ligt er mooi bij en ik vind het wel leuk dat ik zo vlak langs mijn werk fiets eigenlijk. Ik probeer me vast te houden aan de kortere route, maar de onrust laat me niet los.
8 September – Rondje Challenge Proefzwemmen. ?♀️ – een slechte beurt van de trainer ? en lekker zwemmen van anke ?
Deze training was de minst geslaagde actie van de trainer tot nog toe. Er stond een rustdag, toen zei ik dat ik wilde proefzwemmen (het Rondje Challenge) en toen plaatste hij dat voor 40 minuten op het plan. Gek geworden! Stel dat dat morgen lukt, dat zou fijn zijn. Maar rustig en ontspannen als training op een onrustige dag met Vincents challenge? Wat een stom plan! Daarom was ik eerder deze week aan alle kanten het vertrouwen kwijt. In trainingsschema’s, in mezelf, in de uitvoering van een wedstrijd en alles. Ik bedoel maar: zou ik de training kunnen overslaan? Dat is nog ondenkbaarder. Ik heb op deze dag wel vrij, maar dat is voor Vincents wedstrijd. Hij wordt sterk vierde met een geweldig looponderdeel en een trap in zijn maag bij het zwemmen die hem kostbare tijd kost en waardoor hij met een gekneusde buikwand loopt. Het is warm, onrustig en ik kom niet meer dichtbij op het terrein. We lunchen thuis en ik drink me ongans. Dan gaan Vincent en ik weer terug om mij in te schrijven en voor het zwemrondje. Ik haal de spullen op en kies toch maar voor het 40+minuten zwemmen. Ik heb toch mijn eigen chip.
Dan doe ik de oude wetsuit aan en zie ik HB lopen. Die zwemt mijn tempo wel ongeveer. Hij gaat zondag de hele doen. We gaan samen het water in en de temperatuur is oke. Gewoon maar zwemmen van boei naar boei. Het ging lekker. Simpelweg gemakkelijk. Dat moest ook toch? Vanzelf gaat het toch nooit. Mijn brilletje beslaat en die veeg ik even schoon. Bij de boeien wachtte ik op HB (!). Vooral recht langs de rode skippyballen is goed om een keer te doen. Ik tel ze morgen wel! Dan hou ik ze ook in de buurt. Bij de tweede boei stop ik weer en maak ik een heel kletspraatje met de leuke man in de kano. Hij vind het zo leuk dat wij dit doen! En ik ben blij met mensen zoals hij. Dan ga ik wat rustiger zwemmen voor mijn gevoel, gewoon wat langere slagen maken. Ik let goed op waar ik heen moet zwemmen en me op moet richten. Morgen heb ik golfbekertjes voor me. Bij de laatste boei wacht ik weer even op HB. Het verbaast me best wel eigenlijk. Maar het is lekker. Mijn slag is breed en diep tegenwoordig. Op het einde heb ik nog maar een keer echt goed gekeken, dat ik door moet naar de laatste Redbull boei en dan pas terug. Dat kost me nu wat tijd en een paar keer goed kijken, maar dat geeft voor morgen rust. 43 Minuten is niet verkeerd toch? Zit binnen de range die de training groen maakt en ik voel me er beter door. De onrust is er nog steeds, maar ook een soort berusting. Ik doe morgen wat lukt. Ik heb dit al vaker gedaan. Zal morgen ook wel lukken. Het moeilijkste is het om de tijdsgrens los te laten.