maandag 4 oktober – Lopen doe je toch met je benen?, maar ik doe ‘t met mijn hoofd ?
Bij de nieuwe trainer heb ik al geklaagd dat er niet zoveel op het schema staat, dat het allemaal wat te gemakkelijk lijkt, maar ik mag en durf en wil het niet echt aan om meer te doen. Hoe heerlijk is het dat ik ‘maar’ 35 minuten hoeft te hardlopen vandaag?! Dat kan zelfs tussen het werken en het avondeten in! Een basisloopje, zo heet het. De hartslagzones lijken wel erg goed te kloppen. Vincent gaat mee op de fiets, zodat hij rustig andere pedalen kan testen. Ik ben gekalmeerd, geen stress meer, geen onrust, het gebrek aan concentratie is weg, geen vermoeienissen, geen beperkingen (behalve die hartslag). En dat merk ik meteen! Na 3 stappen weet ik het al: volkomen ontspannen, op mijn gemak, de hartslag kan prima laag blijven, ik loop heerlijk. Lekker weer, fijne kleding. Het kan zo simpel zijn!
Het gaat zo walgelijk gemakkelijk dat het bijna eng is, maar het enige wat ik doe is er van genieten. Zonder zorgen lopen is echt veel en veel gemakkelijker. Even slaat de hartslagmeter op hol, maar die komt weer netjes bij. Ik ga onverhard lopen, terwijl Vincent op het fietspad met de pedalen oefent. Het is nog prachtig mooi ook.
Ik loop nu een zone hoger. Niet maximaal, maar dit voelt echt als “full potential power”. De training zelf heb ik niet uitvoerig bestudeerd, maar het komt wel heel goed en afwisselend over zo. Natuurlijk doen mijn benen het ‘werk’, maar geloof me: dat hoofd zo zonder zorgen is vandaag meer dan de motor van dit loopje! Mijn hoofd lacht, vereenvoudigt en beleeft dit loopje. Ik ga nog een stukje onverhard om het trapje te vermijden.
Vincent wacht me weer op op de brug. We fotograferen elkaar! Dan moet ik weer even dribbelen (de hartslag moet omlaag) en daarna heb ik nog een drietal versnellingen van 20 seconden. Ook deze tijd is prima te overzien en ik kijk naar voren om te bepalen waar ik wil uitkomen, zodat ik maximaal aanzet. Ik loop 6 kilometer vol in iets meer dan 35 minuten (zesendertig) en dat is echt top! Kom maar op met meer trainingen; dit is een goed begin!
dinsdag 5 oktober – Zwemmen als slecht vervolg met een goede afloop en binnen fietsen
Op naar het zwembad voor 3 kwartier training! Ik had een keurige training opgekregen met inzwemmen en een kern-opdracht. Het inzwemmen was heerlijk: afwisselend borstcrawl en schoolslag (even naar de andere baan) en ik heb zelfs 50 meter benen gedaan! Overwinning 1. Die zou ik zelf nooit doen. Toen de kern. Ik moest 400m zwemmen op 1:50 per 100 meter. Overwinning twee: zonder achtje of hulpmiddelen. Ik zwom echt maximaal. Ik telde netjes de 400m af. En gebruikte mijn horloge voor de interval. Overwinning 3. En toen kwam de disappointment: 2:11 per 100 meter. Doe ik zo mijn best! Korte pauze en nog een keer proberen, maar harder of beter kan ik gewoon niet zwemmen. Onder de twee minuten is voor deze zwemmer nog ver buiten het bereik. En dan ga ik me irriteren. Dit is al de zoveelste keer dat ik overschat wordt op het zwemmen! Waar ligt het aan? Zou er iets in training peaks staan omdat ik in de Rijn stroming mee had? Of zouden al die geweldig snelle zwemmers niet snappen dat er ook zwemmers zijn zoals ik (en de rest in baan 2 van TVA). Dat maakt me echt woest intussen. Ook de tweede keer haal ik de 1:50 bij lange na niet. Heus, ik probeer het! De derde keer dan maar niet meer, want het kan ook teveel zijn. Ik zwem rustiger, maar nog steeds 2:13 op de 100 meter. Voor mij is dat overwinning 4: er is zeer zeker snelheidswinst! Al zie ik die in mijn sjacherein nu even niet. Ik voel me toch niet senang hierover. Ik besluit dan maar de 2000m vol te zwemmen, want de 3 kwartier ben ik met mijn tempo al over. Heb ik die dubbelslag voor de Jaarchallenge Trispiration binnen. Ik zwem nog 400m met achtje en dat gaat maar ietsje rustiger.
Dan blijkt dat mijn roze papiertje zijn sporen in het bad achterlaat. Oeps. Ik kleed me mokkig om. Het is intussen dan ook ruimschoots lunchtijd, wat mijn humeur niet ten goede komt. Die arme trainer krijgt een flink mopperbericht te zien in TrainingPeaks!
Ik stap op de fiets en tot mijn verrassing kan ik terecht op de Makuri eilanden in Zwift! Die vind ik leuk en ik kies de langste route uit. Ik moet op de cadans letten. Dat ga ik maar doen dan het komende uur. Muziekje aan en heel veel rondjes trappen met een cadans van 80. Het is allemaal asfalt. Als ik ‘omhoog’ rij, is het tempo weg bij de lage cadans, maar ik probeer er niet naar te kijken. Ik fiets de route af en ga dan nog een rondje extra over het asfalt om 30 kilometer vol te maken. Voor de Trispiration Jaarchallenge heb ik vandaag 2000m gezwommen en 30 kilometer gefietst. Jammer dat ik geen 10 kilometer meer mag lopen, dan had ik alles op 1 dag gedaan!
Er wacht me een aangename verrassing: de trainer heeft al gereageerd op mijn tirade bij het zwemmen! Hij begint met de terugkoppeling: “Zo hier komt een hoop frustratie naar boven 🙂 Van mijn kant in ieder geval excuus…” Door deze manier van formuleren moet ik er zelfs om grinniken. Hij geeft toe een rekenfout te hebben gemaakt en dat het niet zo bedoeld was. “Ieder op zijn niveau (alhoewel ik natuurlijk wel mijn best ga doen om dat omhoog te brengen)” is zo’n onverwacht positieve toevoeging dat ik hem de rekenfout spontaan vergeef! Dit gaat er iets anders aan toe als bij de vorige trainer, die eenzelfde soort tirade op een zwemtraining terugkopte (“het stond er al hoor en jij wilde iets aanpassen” was toen het antwoord – terwijl er nog niks stond!) en pas na een week (!!) reageerde. De tien kilometer hardlopen laat ik varen vandaag: je moet het niet té bont maken (ik moet deze trainer even niet boos maken) en ik heb andere sociale verplichtingen.
6 oktober. ? Piramideloopje ? met een kanttekening ?
De hele dag jeukten mijn handen om te vragen of ik in plaats van 35 minuten een uur mocht lopen tijdens de zwemtraining van Vincent. Dan heb ik de tien kilometer voor Trispiration ook binnen. Maar ik durf het niet aan bij deze trainer.
? Dit is een rustweek. ? Maar ik voel me zo goed. ? 35 minuten is lekker kort! ? tien kilometer en klaar voor Trispiration…
Omdat ik ook nog moet foerageren ? ga ik me maar netjes houden aan de training. Het is een piramide training: elke 5 minuten in een andere hartslagzone en steeds iets hoger. Het begint simpel, maar ik voel me goed, dus ik loop lekker. In die 5 minuten word ik niet afgeleid door kilometertijden. Heerlijk. Dan iets harder voor de volgende 5 minuten. Ook goed te doen. En terug naar de lagere zone, dat is dan even aanpassen. De zon schijnt mooi.
Het is een soort Azteekse piramide met wat plateaus, want ik ga weer 5 minuten in de tweede zone lopen. De zones kloppen nu ook, een veilig idee. Ze liggen lager dan ik gewend was. Ik heb de route die we vorige week wandelden. Ik weet dat ik 5 minuten aan de bak zal moeten op de top van de piramide. Dat is inderdaad even aftellen en doorbijten, maar 5 minuten is te overzien.
En dan weer steeds iets minder hard. Ook dat valt niet mee; om weer te vertragen, maar de neppige heuveltjes in Duin en een bui maken het makkelijker. Ik ga de 6 kilometer halen en heb nog tijd genoeg om naar de Albert Heijn te wandelen. Ik ben niet kapot, ik heb genoten van de training en het was echt leuk en afwisselend. Maar die 10 kilometer zitten toch een beetje dwars. ? Net als gisteren meld ik dat eerlijk bij de trainer. En net als gister krijg ik snel een eerlijk antwoord terug: “Ik zie dat ik jou moet remmen! Rust en consistentie zijn bij mij toch wel belangrijke punten om verbetering te gaan zien.” grmbl. Het is zo jammer dat hij gelijk heeft. ? Die tien kilometer komen er echt wel deze maand. ?
7 oktober. Anke neemt een dag rust. Ik bedoel dan: hard werken, een etentje met de collega’s en slecht slapen => dan maar een andere keer fietsen als ik daglicht en tijd heb.
8 oktober ?♀️ voor de uitvaart en ?♀️ na de uitvaart op een drukke overvolle dag
Het is half 9 en ik ga zwemmen. Een tempotraining die alleen op dit onchristelijke tijdstip op deze dag past. Na het zwemmen moet ik douchen, een zwarte jurk aandoen en naar het zuiden rijden voor de uitvaart van mijn peettante. Maar eerst zwemmen! Het inzwemmen wordt een gewoonte, inclusief de 50m benen. Gek genoeg kom ik dan ook aan de andere kant en terug. Na het inzwemmen komt de Garmin 100m te kort, het gekke ding. Nog een keer op en neer zwemmen en dan positioneer ik de bidon en het achtje op 5 tegels afstand van elkaar, zodat ik tien keer kan aftellen.
Ik moet 10 keer 100m zwemmen. Vier banen. Op tempo en ik moet onthouden hoe lang ik er over doe. De eerste keer ben ik klaar na 2 minuten en 5 seconden, maar Garmin vindt het maar 50 meter. ? ding. Ik zwem nog een keer op en neer. Pauze. Bidon verzetten. Weer 100m. Ik laat de Garmin meten wat ie doet, maar ik doe 4 banen en kijk naar de tijd (weer 2:05). Enzovoort. Het is natuurlijk steeds iets zwaarder, maar de tijd blijft ongeveer gelijk. Behalve 1 keer als ik een snellere zwemmer moet voorlaten, dan is het 2:08. Ergens bedenk ik dat ik dit geneuzel met tempo niet leuk vindt, maar ja: nu ben ik hier en ik heb maar kort de tijd, dus gáán! Na 7 keer denk ik dat ik mijn benen ook maar eens kan gebruiken, dan hoeven mijn armen iets minder hard te werken. 2:03. Nog eens proberen. 2:02. De laatste keer ga ik zo hard ik kan met benen en armen en zit ik nog op 2:02. Dat geeft te denken. Ik ga uitzwemmen, want met deze tijden is de 3 kwartier nog niet vol. Ik doe hetzelfde als inzwemmen, maar dan zonder de 50m benen en alles met achtje. Het moet wel leuk blijven! En door!
Naar Eindhoven rijden, zusje oppikken, uitvaart (bedankt lieve tante voor de tijdritfiets, die ik namens jou kon aanschaffen en waar ik je alles over geschreven heb), koffietafel (die arme aangetrouwde neef heeft zelf een eigen georganiseerde kwart triatlon gedaan met zwembad en wisselpauzes en snapt niks van 8 tot 12 uur trainen in een week), paps en mams wat steunen, op hakjes lopen en dan mijn zus weer naar huis brengen.
Ik had bedacht om daar eens te gaan hardlopen. Een andere omgeving. Ik heb een route van 10 kilometer om Aquabest heen en ik heb een opdracht van 55 minuten met hartslagzones. Het is warm, ik ben onrustig, mijn hoofd loopt om (figuurlijk) en mijn benen moeten de energie absorberen. Zoiets? Kortom: ik loop te hard, mijn hart gaat veuls te hard en het fietspad is leuk met elke 100m die is aangeven tot 1200m met een paar aanmoedigingsteksten. Ik ga straks wel rustiger lopen en de juiste hartslagzone opzoeken, nu moet er eerst wat ‘uit’ gelopen worden! Ik heb geen idee waar ik blijf en volg strak de route op het horloge, wat slecht samengaat met de hartslagtraining. Over een snelweg en dan ga ik Aquabest (een natuurplas) rondlopen.
In de felle zon. Op een fietspad. Ik ga trouwens sowieso tien kilometer lopen, dat ik dat voor Trispiration voor deze maand gehad heb: binnen een week 2x2000m gezwommen, 2x30km gefietst en 2x10km hardgelopen. Intussen zit ik op een derde en begint de hartslag toch zorgelijk te worden. Tempo omlaag dan. De hartslag gaat niet mee. Stik. Ik loop nu de 5 kilometer vol. Het is hier toch ? met de zon en de herrie van een snelweg en een onbekend pad. Allemaal een slecht idee. Ik kom langs het kanaal (of beter: een kanaal) te lopen op een weg. Ook al weinig succesvol.
Ik doe mijn best om het tempo en vooral de hartslag te beperken, maar het is echt vruchteloos. En als het me lukt richting de zesde kilometer, moet ik een zone hoger gaan lopen. Het is hier niet eens mooi! Fabrieken, wegen en vrachtwagens. Ik ga zo’n beetje langs de stad en ik geef het qua hartslag op. Sorry trainert, vandaag niet. Ik zie de visvijver er van Aquabest liggen. Best mooi.
Ik red de iets hogere hartslag net; weer langs de snelweg op heet asfalt in de felle zon. Ik ga het trapje op en help een meisje met haar fiets. Tot uw dienst. Dan moet ik ook nog eens sprintjes trekken! Dat doe ik braaf, maar de onrust is compleet bij mij: hoe lang ook alweer en dan dribbelen?! Kansloos. Brug op en brug af sprint ik en de wijk sprint ik ook door en dan zijn de sprints klaar en moet ik weer terug de lagere hartslagzone in. Voor die laatste anderhalve kilometer – nee, laat nu ook maar. Ik loop de hele Franse Baan af. Het is warm, ik moet, ik heb geen zin meer en ik ga 10 kilometer niet eens halen binnen een uur! 63 Minuten of zoiets doe ik er over. Maar ik haal ze, ik maak netjes de ronde af binnen de tijd die ik er voor had en ik heb daar rond Aqua-niet-zo-Best iets van de frustratie, verdriet en onrust achtergelaten.
En dan door de file naar huis, thuis opruimen, een kind toespreken op schoolresultaten, pannenkoeken eten en Training Peaks invullen. Eindelijk. Ik zie dat de trainer binnen een kwartier heeft teruggeschreven op mijn ‘slechte’ training. Hij zat al op de verklaring te wachten! En begreep het volledig. “Ik was nieuwsgierig naar je uitleg bij deze training. Uiteraard uitleg bij deze compleet geaccepteerd. Soms moet het even uit je systeem en dan kan een hardlooptraining heel lekker zijn.” Kan ik deze trainer inlijsten in een gouden lijstje?! Na het eten komen de boodschappen en we gaan Catan spelen bij vrienden en we zijn pas tegen twaalf uur thuis. Er zijn dagen die minder gevuld zijn….
Zaterdag 9 oktober Fietsen – cadans ? en hartslagzones ?, maar geen tempo ?
Halverwege het fietsen word ik toch weer bokkig. Anderen gaan sneller. Allemaal. Ik haal met moeite een stadsfietser in. Ik heb het koud. De hartslag beperkt me enorm. Ik probeer uit welke cadans voordelig is, maar de fietsers voor me, die lopen steeds verder uit op mijn oude-wijventempo. Ik kan de cadans niet zien. Dat moet op gevoel. En dat heb ik niet. Ik weet niet of ik zo wel zin hou in fietsen. Ik erger me. Aan alles. Aan de zon. Aan e-bike-sukkels die niet aan de kant gaan. Aan de training. Aan de hartslagbeperking. Aan de stilte. Aan de saaiheid. Aan mezelf. Aan de trainer. Aan anderen. Aan het gebrek aan de bel. Aan de schoenen. Aan diegenen ver voor me. Aan de wind, al is die niet eens tegen. En dan moet ik naar een hogere hartslagzone net als ik omhoog moet! Zucht. Dat lukt dat weer te goed. Knardijk. Even doorfietsen en dan is het feest van hogere hartslagzone alweer voorbij. In de rust moest ik een hoge cadans aanhouden. Ook al irritant. Ik kom pelotons tegen. Mannen. Allemaal mannen die hard rijden. Dan een korte stop voor de paarden. Oké, het is een beetje mooi.
Daarna moet ik nog een keer in de hogere hartslagzone. Dan kan ik ook hard! Misschien heb ik wind mee of zou ik sacherijn mee hebben? De pauzes en de hoge cadans verpesten het dan weer gelijk. Gelukkig maar 3 keer. Dan weer terug in de hartslagzone, maar nu ben ik warm en is het warm en vind ik het wel best en dan kan ik ook wat meer op tempo fietsen! Of had ik toch wind tegen daarstraks toen ik de andere kant op ging?
Ik moet een uur en ik ga ook een uur en ik doe mijn best om het gemiddelde naar 25 te brengen, wat dan lukt tot ik de wijken weer in moet. Dan is het gemiddelde weer weg naar 24,2. g?tsiemijne. Laat eigenlijk ook maar. Ik ben niet bekoord door het fietsen, maar ik maak de 25km vol (net iets over het uur) en de ronde is daar exact op aangepast. (24,96, dus ik ga nog even heen en weer). Ik voel me aan alle kanten geïrriteerd door het fietsen. Maar goed, het paste er weer tussen en volgens de trainer mag ik nu niet meer letten op het tempo, dat moet ik voor wedstrijden bewaren en nu moet ik op de cadans focussen. Yek. Die cadans lag dan mooi eens een keer boven de 75. Maar blij maak je mij er niet mee! En wedstrijden: dat duurt nog een tijdje, dus ik zie voorlopig nog even af, al is het buitenfietsen vast snel voorbij. In de middag mag Vincent zijn benen aan het werk zetten op de run bike run. Wat een held! Heerlijk om te zien. En ik ben blij dat ik niet mee hoeft te doen. Daar word ik dan wel weer tevreden van ?
Zondag 10 oktober 2021 Een duurrit fietsen. ?♂️
Twee uur lang op de fiets zitten. Het is nog mooi weer, dus ik pak nog snel een keer de racefiets, nu het nog kan! Ik heb geleerd van gisteren en ik doe iets meer kleding aan. Om 11 uur ga ik. Ik moet eerst 15 hele lange trage minuten op een hele lage hartslag fietsen. Niet leuk. Ik voel me een stadsfietser en ik krijg het koud. Ik moet me de hele tijd inhouden en ik besluit maar op een hele lage cadans te gaan rijden om in de juiste hartslagzone te blijven. Rampzalig. Het is dat het al een week zo goed gaat met de trainer en dat ik niet op het tempo moet letten maar op de hartslag, maar anders zou ik het opgeven! Nog geen 23 gemiddeld kunnen rijden. Tsjonge-jonge. Als ik de dijk op fiets ga ik naar rechts richting Lelystad. Ik mag een hartslagzone hoger (gelukkig, anders was ik niet boven gekomen) en ik ga op mijn stuur liggen. De hartslagzone is nou ook nog niet je-van-het, maar liggend en traag trappend op een lage cadans gaat het eigenlijk wel. Met een muziekje op is het wel prima te doen. Ik verbaas me over het tempo. Hoe kan dat nou toch boven de 27 kilometer per uur komen te liggen? Intussen wordt de wereld steeds kleiner door de mist. Die op mijn bril slaat, waardoor het nog waziger wordt. En mooier. Ik hou wel van de kleine wereld zo!
De kou is weg. Nu ga ik over op een serie feiten en dingen die ik zie of die opvallen.
Op de Oostvaardersdijk: de bril gaat af. Het tempo kan zelfs boven de 30 uitkomen! Heel mooi, die mist boven de plassen.
De Knardijk: mist, fotografen en een politiebus. Tempo blijft gelijk. Omdat er geen wind is. Mist trekt op.
De sluizen. Weg mist en alle windmolens staan stil! Aha!
De rest van de Knardijk: Ik maak een foto van wat ik zie met de hartslag, maar dat is zo eng dat de hartslag hoger is dan ik normaliter zie als ik op de bars lig! Ik mag tot 127 gaan met de hartslag. Het tempo wat ik daar rechtsonder vaak bij zie ligt tussen 27 en 30 kilometer per uur.
Ik eet elk half uur een stukje reep! Goed he.
De rest van de Knardijk: bij het werkeiland staan mannen met honden en ik denk dat het jagers zijn. Schapen!
Dan een vervelend fietspad langs de Vaart. Een treilpad voor racefietsers: veel bladeren, goed opletten waar de oneffenheden zitten en het is meer mentaal een opgave dan qua tempo en hartslag. Vermoeiend! Maar wel erg mooi. Langs fruitbomen en het water. Opeens door het groen. En dan eindelijk de Flehiteweg en -brug. Het was veel verder dan ik dacht!
De Grote Trap 1: 5 Kilometer tot de Vogelweg. Ik heb het fietspad voor mezelf. Het is sowieso niet druk met fietsers eigenlijk. Ik moet op gaan schieten, dadelijk moet ik weer terug in de lage hartslagzone en dan gaat het tempo er weer aan!
De Grote Trap 2: DE WINDMOLENS STARTEN OP. Ik zie ze 1 voor 1 gaan draaien. En dat is pas de helft van het slechte nieuws: ze staan zo dat ik goed zie dat ik vanaf nu wind tegen heb! Dat voel ik aan alles: zwaarder, lager tempo, meer moeite.
Koe op het pad! Het laatste stukje van de Grote Trap moet ik 5 minuten in zone te-laag. Wind tegen. 22 kilometer per uur rijden.
De Ibisweg en naar huis: wind tegen, balen. Liggen helpt ook niet meer zoveel. Accepteren dat ik langzamer rij dan maar. Zonder hartslagkader is er echt niks meer aan. 50km in 2 uur heb ik makkelijk gehaald. 60 Gaan het er niet worden, want de wind heeft de zin weggeblazen. 58 Kilometer in 135 minuten ongeveer. Net geen 26 kilometer per uur gemiddeld.
De eerste week met de nieuwe trainer zit er op. Het viel niet tegen. Hij heeft me een week in het gareel gehouden (wat een wereldprestatie op zichzelf is), me van goede adviezen voorzien, snel en correct gereageerd en motivatie geboden. Qua eten is het de afgelopen week niet goed gegaan. Ik voel nu ook weer dat Corona echt voorbij is en dat het volledige sociale leven energie en tijd kost. Het is weer passen en meten en kiezen aan alle kanten! Al met al is het sportseizoen voorbij wat mij betreft. Al denk ik alvast weer vooruit…..