Ik liep een tijdje achter! Inmiddels heb ik de rest van de maand november bijna compleet hieronder klaarstaan voor je. Veel sporten, veel foto’s en veel te bloggen: Pak er een kopje thee bij zou ik zeggen ?
15 November Zwiften ?
Ik voel natuurlijk helemaal niks van die 5 kilometertjes. Gelukkig maar, want dit is een mega-mega-drukke werkdag. Het webinar wat ik heb georganiseerd is vandaag en gelukkig hoef ik het niet te presenteren, maar ik hoef alleen maar blij te zijn met de overweldigende opkomst! De werkdag is lang. Maar ‘s avonds staat er nog fietsen op het programma. Dus ik stap weer op de Tacx. Ik roddel via de whatsapp lekker met een vriendin die haar tijd op de fiets binnen ook moet uitzitten! Ondertussen trap ik op een virtuele mountainbike de berg over.
Nu weet ik waarom ik de mountainbike nooit kon handelen! Je moet een hele hoge cadans wegtrappen. En dat is niet mijn sterkste kant. Dit is een wereldoefening voor me! In geduld en rondjes maken.
Aangezien de trainer nog steeds zwijgt en weinig aandacht kan opbrengen vanaf zijn weekendje weg, moest ik daar maar gebruik van maken! Vincent gaat hardlopen en ik moet hem natuurlijk vergezellen. We gaan heel, heel langzaam. Het is koud. Note to myself: een winddoorlatend truitje hoort niet in dit jaargetijde. We tellen kerstlampjes. En ik test mijn paarse looplampje.
We lopen door de straatjes en al met al op jog-tempo wordt het een mooie route. Het gaat niet zo gemakkelijk meer na een lange en vermoeiende werkdag en een dik uur fietsen! Maar hé: het kán wel! Ik kan dit wel! Uiteraard reageert trainer niet, ook niet later, gewoon niet. Jammer zeg.
16 November Anke doet een triatlonnetje ?♀️ ?♀️ ?♀️
Eigenlijk was het de bedoeling dat ik alle overuren zou opmaken en vandaag niet hoefde te werken, maar er zijn dingen van gisteren blijven liggen. Dus ik werk tot een uurtje of half 12. Dan pak ik de zwemspullen en ga naar het banenzwemmen. Even geen overvolle TVA baan. Even niet jakkeren en moeten volgen. Ik heb een heerlijke training, in kalm tempo. Dat is maar goed ook, want hard gaat het niet vandaag. Hoewel de hormoonstorm is gaan liggen, voel ik nu pas een soort van vermoeidheid. Geen sportmoeheid, maar hoofd-vermoeidheid. Irritatie maakt het allemaal nog moeizamer. En het feit dat ik de lunch zo’n beetje oversla. Maar goed: het eerste sportuurtje van de dag zit er op! Op naar een lange wissel met lunch en werkmail-controle. Ik moet me inhouden om de trainer niet verrot te schelden die (nu pas) bij de Olympische Stadionloop opmerkt dat ik een mooie tijd heb neergezet en (ik citeer): “een bewijs dat de genomen (trainings) rust je goed heeft gedaan.” Die is van het potje gerukt! Kijkt ie over de 19 kilometer van vrijdag heen? Hij heeft geen idee hoe onrustig vorige week was! Het is een totaalplaatje, niet alleen een trainingsschema. Dat staat op zijn eigen website.
Dan door voor het fietsen. Je moet de volgorde er toch in houden? Ik wil wel naar buiten eigenlijk, maar het is somber en om 3 uur al donker en met de bladeren is het te glad. Dus toch maar weer naar Watopia. Ik wil de mountainbikeroute doen! Maar daarvoor fiets ik verkeerd om. Dom. Ik zit dus op de mountainbike en ik let alleen op de cadans en de hartslag. Vlak op het asfalt gaat het nog wel. De cadans is hoog en die hou ik boven de 75 en het tempo valt mee.
In de heuvels is het al lastiger, maar ik luister een muziekje en kijk om me heen. Alle tijd. Dan ga ik het mountainbikepad op. Daar moet je met je telefoon sturen. Rampzalig! Ik fiets de brug af, haal vrijwel geen enkele bocht en ik moet er onwijs hard van lachen! De cadans is volledig uit beeld.
Ik heb een uur gefietst. Vinkje nummer twee. Wisseltraining met een diner erin. En een machine was. Het belangrijkste van de dag was eigenlijk de looptraining. Die doe ik dan maar ‘s avonds als Vincent op zijn school piano speelt voor een open avond. Dat ik moe ben in mijn hoofd blijkt weer als ik het lampje vergeten blijk te zijn. Ik pruts iets met de iPhone en blijf in de wijken. Niet alleen dat, maar ook de hartslagmeter blijkt geen baat te hebben bij een nieuwe batterij. Ohnee! Ik moet ‘m aanzetten! Dat helpt ook niet. Ik druk natuurlijk weer verkeerd en sla een blokje van 5 minuten over, maar het is dan toch een zooi. Bij een hartslag van 90 (en minder) loop ik 6:30. Mocht ik willen! Ik doe het lopen dus op gevoel en ik kijk naar het tempo. Ondertussen slinger ik door onbekende wijken heen. Verwarrend voor een vermoeid brein.
Dus als ik hard moet lopen, ga ik maar gewoon rechtdoor! En ik slinger verder rond en vermijd het park. Tegen het einde voel ik me ook fysiek moe. Ik maak ruim 7 kilometer vol. De triatlon van Anke zit erop! Nu maar hopen dat de trainer de zwem- en fiets-training van later deze week lekker laat staan en niet weghaalt zoals hij zegt te doen. Ik vertrouw erop dat hij niet reageert…
17 November Zwemmen ?♀️
Vincent en ik gaan allebei zwemmen in Almere Poort. Vincent is snipverkouden, dus die zal het wel geen uur uithouden. Na controle van de QR code mogen we naar binnen en om 5 over half 6 lig ik in baan 5 (de op 1 na langzaamste). Bij het groepje van 4 dames heeft zich deze week een heer gevoegd! We zijn niet de snelste baan en vandaag krijgen we een training van DR. Ik zwem zelf in, maar daarna volgt het inzwemmen van haar ook nog. Geen benen gelukkig.
DR verzint altijd speciale dingen en vandaag doen we bijvoorbeeld de hondjesslag. Het begin van de borstcrawl en dan niet je arm overhalen. Lekker lastig. We deden armen en dat gaat mij goed af tegenwoordig. Daarna hield ik mijn pullboy bij me en deden we een piramide. Ik zwom niet vooraan, dus het was eigenlijk te makkelijk. Lekker rustig aan dan maar! Ik keek vaak op mijn horloge, gewoon om te weten hoe ver we waren, ook al zwom ik niet vooraan. Toen moesten we op de ‘heengaan’ een koprol doen op de helft en daarna sprinten. Goede oefening, maar ik vind de koprol zo niks, dat ik het maar de helft van de 6 keer heb gedaan! En ik hield mijn neus lekker dicht. Toen nog even uitzwemmen. Leuke les, met nieuwe dingen en ook -voor mij- rust en kalmte. Ik ben letterlijk en figuurlijk in rustiger vaarwater gekomen en de hormonen zijn weer oke. Maar hardlopen kan ik er niet bij proppen vandaag, die schuif ik naar morgen.
18 November Zin-loos hardlopen ?♀️
Een dag vol overleggen en onrust op het werk. Ik heb geen zin om te gaan hardlopen en ik hoef niet naar de baan. Ik heb 3 kwartier zelf staan. De oude hartslagmeter laat ik thuis en ik neem een andere die wel werkt. Ik heb wel eens vaker niet zoveel zin, maar vandaag heb ik echt niks aan zin. Niet dat ik liever iets anders wil doen; ik wil gewoon niet bewegen, me niet inspannen. Ik neem een muziekje mee, zet Vincent af bij de baan en ik ontdek dat ik het lampje thuis heb gelaten. Mijn hoofd is gewoon moe! Niet mijn benen, maar mijn gedachten zijn aan rust toe. Ik fabriceer iets met de iPhone en een lichtje. Dan leg ik me neer bij 3 kwartier lage zones doorhobbelen. Het is een kwestie van gaan en dan na 12 minuten zijn alle systemen opgestart en kun je lekker lopen. Vanavond echter loopt het anders. Ik ga een beetje suf het fietspad langs, wordt 3 keer bijna omvergefietst en na 10 minuten kijk ik op mijn horloge en denk ik: nog steeds geen zin. Het is erg lusteloos allemaal. Even fleur ik op als ik de fietsers op de (skate)baan zie fietsen: dansende lichtjes in een verwarrend samenspel. Ik loop voorbij en het is weer weg.
Ik hou me zo netjes mogelijk aan de zone. Ik ga langs het station en kom op het Spoorbaanpad in de volgende zone terecht. Ietsje harder. Ik moet me nog inspannen ook! Net zo lusteloos en zinloos als de eerste 20 minuten doe ik ook dit. Ik heb een andere route dan waar ik normaal zou komen en het boeit me allemaal niet. Niks kan me bekoren, alleen dat ik er straks ben en dat ik dan lekker niets meer hoef. Ik doe keurig de sprintjes ook nog en na ruim 7 kilometer ben ik precies 3 kwartier bezig. Ik ben er zo klaar mee als je maar kunt zijn. Helemaal. De krachttraining gaat het niet meer worden vandaag, die sla ik over.
19 November – De Amsterdamse Waterleidingduinen ? – Samen en Solo
Joyce en ik gingen los van elkaar naar de Amsterdamse Waterleidingduinen. Joyce wil geen verkoudheid of Corona riskeren en dat snap ik en respecteer ik. Naast elkaar een uur in de auto is toch anders dan buiten. Ik voel me deze dag alweer iets beter dan gisteren. De hormonen zijn nu helemaal rustig en maken me sterk. Dan kan ik wel weer hebben van de trainer dat hij vindt dat het wél goed loopt. In plaats van daar geïrriteerd van te raken, wil ik het vandaag graag begrijpen. En ik kan het met Joyce bespreken. Mijn rugzakje zit vol met eten en mijn hoofdrugzakje is wat minder vol vandaag. Het zonnetje schijnt en het is niet koud, Vincents cijfers zijn nu loon naar werken geworden en ik heb de tijd vandaag, dus dat wordt een prima loop! 27 Kilometer staat er op de route die Joyce heeft gemaakt. Om half 11 gaan we van start. We lopen over een mooi vlonder en fotograferen enthousiast het eerste hertje op de weg.
We zoeken de route weer op en lopen lekker rustig door het bos. Correctie: ik loop lekker rustig en zonder moeite door het bos, Joyce heeft haar dag niet. Bos, zand, omhoog en veel hertjes. Na het tiende hertje is het nieuws er wel af. Na een kilometer of 3 hebben we al een paar wandelmomenten gehad en Joyce baalt. Ze had het zich zo anders voorgesteld, maar het lukt haar niet. Ik vind het niet erg, hooguit een heel klein beetje jammer van het tempo, maar het kost mij geen enkele moeite zo.
Na 4 kilometer komen we in een gebied wat verboden is. We keren toch maar om en lopen over de klinkerweg. Het gaat best een beetje op en neer en Joyce moet omhoog elke keer wandelen. Ik vind het vooral heel erg vervelend voor haar. Het is mooi weer, het is ‘n prachtige omgeving en toch kan ze er niet van genieten. En als dat dan vast zit, dat het niet lukt, dan is dat moeilijk om te buigen. Ze voelt zich oud en stram. Ik baal dat ik haar er niet uit kan krijgen, dat is het enige wat ik er moeilijk aan vind.
We doen na 6 kilometer een eet-moment. Prachtig: in de zon, niet te warm, tussen de duinen op een onverhard pad, uitzicht op Zandvoort en duinen en hertjes en nog een mooie dag in het vooruitzicht. Maar voor Joyce is het grijs en ze ziet op tegen het strand en tegen de hele loop eigenlijk ook. Hoeveel prachtige beesten we ook tegenkomen, hoe apart het hek ook is, hoe leuk de slingerpaadjes door Zandvoort ook zijn, hoeveel prachtige hertjes; het blijft een dip voor haar.
Op het strand laat ze me gaan, ik doe mijn eigen tempo en zal haar op gaan halen. Het enige waar ik mee worstel is de hartslagbeperking. Die is met zone 1 wat krap. En daardoor leidt het steeds af van de route. Wandelend komt het goed, dan versnel ik weer wat en is de hartslag snel te hoog. Het irriteert een beetje.
Maar op het strand laat ik ‘t gaan en loop ik lekker een kilometer door te genieten van de zee, van het geluid van de golven en dat het eb is. Ik ga door en loop een kilometer lekker tempo voor mij. Na iets van een kleine 2 kilometer zijn we bij de strandopgang (die wel heel hoog is!) en keer ik om om Joyce op te pikken. Samen klauteren we naar boven.
Het is mooi, maar Joyce is vooral blij dat het strand er op zit. Het komt niet bij haar: het gemak, het genieten, de ‘flow’. We gaan naar beneden en de duinen weer in. Ik zit al op 10 kilometer en bij het huisje (iets met Wester….) stoppen we weer.
Joyce gaat de route inkorten en ik ga alleen verder. Ik ga niet helemaal de 27 kilometer afmaken, want daarvoor heb ik te weinig tijd meer, maar ik maak het ommetje wel. Joyce gaat terug richting de auto’s en zal op me wachten op het einde. Dan heeft ze niet meer het gevoel dat zij mij beknot. Ik vind het moeilijk en lastig, want ik ben van samen-uit, samen-thuis, maar ik zie haar worstelen en ik weet dat ieder zijn eigen kant op voor ons allebei beter zal zijn. Saaier, maar het is oke.
Ik loop het klinkerpad op naar rechts, Joyce gaat rechtdoor. Ik blijf hardlopen nu en dat gaat me goed af. Ik kan de route volgen, omhoog en omlaag lopen en kijken over de duinen. Het is mooi. Maar wel stil zo in mijn uppie. Wat ook wel weer apart en stoer is. Tot de route over een verboden pad gaat. Dat doe ik niet. Zeker niet alleen.
Dus ik blijf het klinkerpad volgen. Ironisch genoeg loop ik over een soort bouwplaats en mogen er wel zware vrachtwagens komen, maar ik niet! Ik probeer het nog een keer om de route weer op te pakken, maar daar staat een aggregaat te stomen, maar ík mag niet van de klinkerweg af. Stommigheid. Ik app Joyce. Niet dat de route slecht is, maar wie verzint dit nou!
Ik kijk op de route en zal het klinkerpad volgen. Ik eet nog wat en dan weer door. Tussen de vrachtwagens. Verhard dus. De kilometers rijgen zich aaneen. De herten trekken zich nergens niks van aan. Na 15 kilometer kom ik weer op de route en dan mag ik het onverharde pad op. Jippie!
De eerste kilometer geniet ik er enorm van en dan verdwijnt het pad. Ik voel me alleen. Ik voel me solo. Dat is spannend en fijn en een beetje eng en een beetje saai. Het is een hertenpad. Ik blijf keurig de route volgen. Dan maar niet zo snel meer! Zo nu en dan wandelen en zoeken. Ik heb wel lol in en ik vind het spannend en stoer tegelijk. Het is heel mooi zo aan de rand van het bos.
Ik kom op het veld. Ineens is het dan weer wijds en open en zonnig. Naast de herten is er in de wijde omtrek niemand te zien! Ik sta op 17 kilometer en ik weet dat ik de 21km binnen 3 uur uit en thuis ga halen en dat ik zonder de pauzes netjes rond de 2,5 uur zal zitten. Iets er overheen. Ik pauzeer en eet nog een keer. De komende vier kilometer ga ik lekker blijven hardlopen, voor zoveel als lukt. Het pad is goed begaanbaar en breed.
Ik begin na te denken over de trainer en ik denk dat ik zijn standpunt wel begrijp. Hij wil mij beter maken. Ik pieker zonder moeite een kilometer of 2 weg. Dan wordt het weer drukker, want ik kom in de buurt van de andere parkeerplaats. Vorig jaar liepen we hier ook en toen moest ik enorm aanzetten om de halve marathon binnen 3 uur te halen. Nu is dat geen moeite. Helemaal blijven hardlopen lukt me niet, soms wandel ik even. Ik kom ‘aan de andere kant’ van het water waar ik met Rob heb gewandeld en waar we vorig jaar hardliepen. Het is bos en ik geniet tot in mijn tenen.
Zachte ondergrond, beschutting van de bomen en het is geweldig mooi. Daarna volgt weer zand. 21,1 kilometer duurt uit en thuis 2 uur en 47 minuten. Daarvan heb ik een kwartiertje gepauzeerd. Dat valt me mee, ik dacht dat ik meer had stilgestaan.
De 22ste kilometer kost me wat meer moeite. Dan ben ik bij Panneland of hoe het ook heet. Joyce loopt de extra lus en gaat haar eigen halve marathon vollopen. Ik twijfel even of ik rechtstreeks zal teruglopen, maar dat is nog maar 2,5 kilometer of dat ik de lus nog zal lopen. Dan kom ik op 30 kilometer. Dat zou kunnen en zelfs binnen de tijd die voor de training staat, maar dan moet Joyce wel heel lang wachten. Ik ga met een ommetje en wil de 25 kilometer vol hebben straks. Ik drink een boel water van de waterleidingduinenkraan en dan ga ik weer verder. Tussen meer mensen door en ik pak de route nog een stuk mee.
Pas bij de koningin in de boom (!) verlaat ik de route om af te snijden. Ik word ook wat vermoeider. En ik krijg ook nog eens veel zand voor mijn kiezen. En mooie herten. En weer zand.
Ik herken het mooie uitzichtpunt waar ik aan de andere kant ooit eerder was. Verder merk ik dat het allemaal wat trager gaat, het lopen én het denken! Nog een kilometer. Ik moet de weg zoeken en ik moet appen met Joyce en ik moet het hertje fotograferen.
Ik kom weer op de route en dwaal daar ook weer vanaf. Ik loop tussen de herten door en dan ben ik er bijna. 25 Kilometer. Joyce heeft haar halve marathon ook gelopen en zelfs een kilometer extra. We zijn ongeveer tegelijk klaar.
Ik ben niet extreem moe, zeker na de chocomelk is het wel weer goed met mij. Joyce heeft toch ook wel genoten van haar eigen kunnen. Niet omdat het leuk was, maar omdat het doorzetten was. En dat is soms ook een goede les! Zeker voor ultralopers.
We kletsen nog even op het terras en bij de auto’s en dan gaan we ieder onze eigen weg naar huis weer. Het autorijden is echt saai en lastig, zo met files en drukte. Enerzijds vond ik alleen maar niks, anderzijds vond ik het heel erg stoer van mezelf. ‘s Avonds doe ik ook nog een krachttraining. Ik heb iets met een goede coretraining en combinatie met Pilates gevonden en dat is fijn.
Voor de trainer merk ik op dat de hartslagzones verruimd mogen worden, maar hij laat expres de lage zone staan om me te dwingen langzaam te lopen. Vorige week had ik dat mega-irritant gevonden en arrogant van ‘m, maar ik denk dat ik deze week begrijp dat het onderdeel is van de strategie ‘beter-maken’. Voor mij goed om te beseffen dat hij begrijpt dat het niet altijd lukt binnen die hartslagzones. Over het algemeen ben ik keurig in zone 1 gebleven! Het tempo is dan niet hoog, dat niet. Hopelijk kan ik nu weer goed slapen!
20 November – Fietsen in Neokyo ?♀️ en zwemmen in het zwembad ?♀️
Ik slaap als een roos, wordt heel goed en monter weer wakker, blijf lekker liggen en heb weinig verplichtingen in het vooruitschiet. Kortom: de rust is weer terug. In Zwift is een nieuwe stad ‘geopend’. Neokyo. Op de Makuri Islands, die Japans zijn. In Neokyo is het altijd nacht, maar er is meer dan genoeg neonlicht! Ik ga rondkijken op de fiets! Voordeel is dat de Tacx nu de hartslagmeter en de cadansmeter tegelijk aan kan.
Ik vind Neokyo leuk. Het is net als in het echte Japan zo heerlijk dubbel. Enerzijds glitter en enorm overdone, aan de andere kant lieflijke bloesems en oude tempels. Er zijn rijdende auto’s en treinen en vooral veel gekkigheid: een roze octopus in de lucht, toeristen die in de weg staan en waar je omheen moet fietsen en honden die handjeklap spelen met mensen. Het allerleukste vind ik de Arcadehal
Ik doe een vlakke route en daarna doe ik de route Railways en Rooftops, die boven langs gaat. Nog veel meer gekke en leuke dingen: een voetballende dino, een rare draaimolen, veel appende mensen en overal tonnetjes en spulletjes. Op de achtergrond Mount Fuji. Het is bijna jammer dat ik maar een uur mag fietsen, maar morgen kom ik terug!
‘s Middags ga ik zwemmen. Ik mag mee in het kinderuurtje en dat kan gemakkelijk, het is namelijk totaal niet druk. Ik heb de training van 29 oktober op de bidon gezet. Dat is een tempo-training. In het begin heb ik de baan voor mij alleen. En dan is er nog een baan vrij! Inzwemmen: ik doe zelfs netjes 50m benen weer. Dan komt DR bij mij in de baan. Zij zwemt heel goed, zou training moeten geven, maar daarvoor zijn er niet genoeg kinderen. We hebben geen last van elkaar, want met z’n tweeën in een baan, kan ze me makkelijk inhalen.
Ik doe 6 keer 100m in 2:08. De eerste keer start mijn horloge niet goed, dus ik doe het zelfs 7 keer! Elke keer net ietsje langzamer, 1 of 2 seconden. Omdat ik het horloge moet resetten. Ik voel het wel! Het gaat niet vanzelf! Daarna doe ik 4 keer 50m. DR doet 8 keer 50m. Ze is anderhalf keer sneller dan ik ben. Ik moet er 1:04 over doen en nu ben ik net ietsje sneller elke keer. Het keren verlies ik dus veel tijd mee. Tot slot moet ik nog 2 keer 25m zo hard ik kan en dat doe ik dan ook maar. Elke keer binnen 30 seconden. Ik ben dan even af. Maar het is fijn niet in een volle baan te hoeven jakkeren. Ik zwem ook nog uit, maar nu doe ik 200m armen en geen benen. Heel veel zwem ik niet en door de vele pauzes effectief ook niet heel lang, maar ik heb wel even supergoed getraind!
21 November Teamleaderheroesrun en fietsen op de Makuri Islands
Op het werk gebruiken we het CRM-programma Teamleader. Sinds vorig jaar- dat heb ik helemaal mee ingericht en alles. Het wordt gemaakt door Belgen, dus soms heb je leuke dingen qua taal. En ze organiseren een virtuele run. Met Mytrace ga je dan op pad met oortjes in en ondertussen vertellen ze vanalles. Voor ondernemers en motivatietips en zo. Er staat geen hardlopen op mijn schema vandaag. Dikke pech. Mijn benen voelen goed, mijn hoofd voelt zich nog veel beter, het is heerlijk herfstweer en ik kan een conditietest winnen! Om half 12 zie ik dat je op elk moment kunt gaan en ik doe snel korte broek en t-shirt aan en ik ga.
Het is heerlijk om Evy Gruyaert weer te horen. Tien jaar geleden heeft zij mij ‘leren’ hardlopen en kijk nou eens… Ik luister naar een boksster die motivatietips heeft voor ondernemers. Leuk en dat past goed bij mijn huidige werk: een divers team, onderling contact en ook letten op het individu op de werkvloer. Ik denk dat mijn baas dat nu kan en sinds ik gisteren in de data van de trainingen ben gedoken, vermoed ik dat ik nu ook een trainer heb die meer inzicht heeft en recht heeft op meer vertrouwen als ik hem vorige week heb gegeven. Zo gaat het: de ene week is het hopeloos en trek ik niks en is niks goed; deze week lukt alles en kan ik veel meer (aan). Irritant voor mezelf en de omgeving. Maar nu loop ik lekker en easy.
Ik loop te luisteren naar een neurologe die in het vriendelijke Vlaams vertelt dat je moet focussen. Het is leerzaam. En dan loop ik het bos in. Dat zou ik tien jaar geleden niet eens bedácht hebben. De derde kilometer wordt gevuld door een hockeyer met een serie aan leuke tips voor sporters: lees een boek voor je gaat slapen en vooral ‘koop niet wat je wil eten’ spreken me aan.
Ik geniet echt van het bos en de mooie kleuren en het geritsel van de bladeren. Qua focus is het niet helemaal goed, want ik app Joyce, maak foto’s, luister en loop tegelijk. In de vierde kilometer begint het (hard) te regenen. Ik heb er geen last van. Meer iets wat ik opmerk. Ondertussen hoor ik hoe belangrijk slapen is van de Slaapdokters. Van dit loopje leer ik dat het ook lekker kan zijn om een podcast te luisteren. Mijn benen lopen wel, mijn hoofd kan zich dan op iets anders richten.
In het bos loop ik iets langzamer, maar ik ben zo blij dat ik niet op een hartslag hoef te letten! Ik loop 5 kilometer binnen een half uur, maar ik ben nog niet helemaal thuis. Straks maak ik een Instagram-bericht en dan hoop ik dat ik geen fit-programma win voor het bedrijf ?.
Ik loop 6 kilometer vol en zet dan de app pas uit, waardoor ik daar langer gelopen heb. Beetje verwarrend. Ik plaats alles netjes op Instagram en ben 8ste van de 60 mensen ofzo. Who cares: ik vond het echt heel leuk, ontspannen, leerzaam en lekker.
Door voor het fietsen. Ik moet twee uur en dat is wat lastig in te passen, maar dan neem ik wel een pauze. Ik ga weer naar Neokyo! De all-light route van 24 kilometer. Volgens mij zie je dan de hele stad (2 keer misschien wel). Ik ga op de cadans letten. Hoog houden. En verder doe ik vanalles: appen, lezen, opzoeken, plannen… De focus is wat ruim vandaag ?
Maar als ik eenmaal op de cadans let, gaat dat ook super ook! Ik hou de hartslag in de smiezen en volgens mij werkt de Tacx mee en is de hellingshoek onderuitgeschoven. Of ik merk het minder door de hoge cadans? Ach, het zal wat. Ik fiets de route af en dan wil ik 30km halen en dan heb ik nog tijd voor 40km, maar ik heb de stad wel gezien. Ik fiets de stad uit en na 40km stap ik af.
Kan ik de start van de formule 1 kijken en wat drinken. Een kwartiertje pauze. En dan weer door! Ik rij nu in het licht over de Makuri Islands en ik hou de cadans intussen boven de 80. Dat is wel een vooruitgang. Ik maak de ronde af ook nu. En de 2 uur kunnen ook vol. Intussen volg ik de F1, app weer en maak foto’s. Ik haal 55,5 kilometer en ben weer in de stad. En passant haal ik ook de badge ‘populair’ omdat ik zoveel kudo’s krijg! Ik ben tevreden.
Dan moet ik eigenlijk nog een kwartiertje kracht doen, maar dat doe ik dus mooi achter de strijkplank. Na een volle sportweek mag je best een kwartiertje ‘valsspelen’ vind ik. En strijken moet ook gebeuren! Ik heb 50 kilometer hardgelopen in 1 week en ruim 13 uur gesport (wandelen en krachttraining tellen niet mee), dus ik vind het weer mooi geweest!
22 November. Terug naar `de Makuri Islands
En weer op de fiets…. ik had niet echt veel zin. En dan weer anderhalf uur… Maar goed: het staat op het schema, dus Anke gaat. Ik vind nog een route op de Makuri Islands die door het land en door de stad gaat. Ik heb een hartslagbeperking en daar hou ik me aan. Ondertussen let ik heel goed op de cadans en die hou ik zo hoog mogelijk. Dat is tegenwoordig rond de 80! Ik ga heus vooruit. Ik fiets mijn eigen ding. Mijn boek ligt bij de hand, want ik vrees verveling, maar ik let op de hartslag, de cadans en een beetje op de omgeving en het tempo. Dat houdt me wel bezig!
Na een half uur volgen er intervallen. Ik moet 3 minuten op een hogere hartslag en 2 minuten op een lage hartslag en dan moet ik de cadans zo hoog mogelijk houden. En dat dan 6 keer. De eerste keer ga ik al stuk! Ik voel mijn benen. De hoge cadans en de lage hartslag in de rust zijn moeilijker te combineren. Ik had dit slopende geinterval ook 3 keer goed gevonden, 6 keer is teveel voor me. Ik besluit het 5 keer te doen en de laatste keer maar achterwege te laten! Ik voel verzuring in mijn benen. Dat heb ik echt nog nooit gehad, zo ver ga ik vrijwel nooit. Maar goed: hier zal ik sterker van worden en ik tel de drie minuten elke keer af. De twee minuten rust trouwens ook.
Ondertussen jas ik op hoge snelheid (voor mijn doen dan) de route er doorheen! Natuurlijk doe ik de zesde keer ook en ik zet zelfs nog een tandje bij. De verzuring ben ik dan doorheen. Het is wonderbaarlijk dat een cadans van 80 intussen gewoon geworden is. En dat ik intervallen doe op de fiets. Dat ik bereid ben stuk te gaan op een fiets. Er gebeuren rare dingen rondom op de tacx op de maandagavond!
Dan nog een half uur uitfietsen. Ik laat de cadans iets gaan en maak het rondje velden nog een keer af. Ik haal de 30km net niet binnen een uur. Na 1 uur en 20 minuten mag ik er mee stoppen, maar ik race me nog wild voor de sprint en dan wil ik 35 kilometer vol rijden en daarna de veertig ook nog. Ik realiseer me dat ik met 45 kilometer de Garmin badge kan halen en ook nog eens de flatland route kan afmaken. Dus ik ga toch nog maar even verder… Bovenop de wonderen van deze avond komt ook nog enige ambitie kijken! Ik maak de 45 kilometer vol en moet nog een klein stukje enorm aanzetten om de snelste dame op de Flatland Route te worden!
Ik geniet even van de oranje trui die je dan mag dragen en dan stap ik snel af. Mooi geweest. Een leerzame avond al zeg ik het zelf. Van geen zin naar goed getraind. Eigenlijk wil ik het bij de training wel vermelden, maar ik heb met de trainer afgesproken dat hij alleen reageert als ik iets meld. En ik zit niet te wachten op weer een reactie over hoe goed de trainer wel niet is. Want uiteindelijk stap ik alleen maar op de fiets omdat ik zélf vind dat het ergens toe dient.
23 November. Koud loopje voor oliebollen ?????♀️?
Samen met Vincent die een ‘vrije’ dag heeft. We gaan om vier uur, zodat we nog net in het licht lopen. Maar voor we weg zijn is het kwart over vier. Het donker in dus. Ik moet 45 minuten en dus minimaal 36, Vincent heeft 30 minuten op het schema staat en dus maximaal 36 minuten. Dat komt goed uit! Ik heb lange mouwen en een driekwartbroek want het is 9 graden. Vergissings. De wind waait dwars door het shirt heen. Ik heb het koud. En zone 1 helpt niet. Ik zit aan de bovenkant van de zone. Ondertussen lopen Vincent en ik te kletsen. Terwijl over de Hogering een Audi I8 onder ons door racet. Vincent is verbijsterd als ik later tijdens het loopje precies weet welke auto het was! We lopen door het bos. Onverhard. Dat gaat ook wel eigenlijk, maar het koud hebben is niet zo fijn. Het licht verdwijnt langzaam, maar de bladeren zien er nog prachtig uit.
We gaan naar zone 2 door. Ik moet echt aanzetten en dat bevalt me niks! Ik moet moeite doen om in zone 2 te komen. Vincent houdt het hekje open voor mij en een andere dame die haar regenjasje heeft aangedaan. Ik had ‘m graag overgenomen. Een groepje ATBers blokkeert de route. We doen onze lampjes aan. Dan gaan we de parkeerplaats op bij de Almeer Plant. Vincent koopt de oliebollen als ik rondjes over de parkeerplaats ren. Ik val keer op keer uit zone 2, hartslag te laag. Misschien ligt het aan de kou? Als we het viaduct over lopen, komt het wel weer goed met de hartslag, maar mijn tempo gaat volgens mijn horloge niet omhoog. Gek genoeg loop ik alsmaar 5:53 en Vincents horloge geeft 5:33 aan. Hij loopt naast me! Even hard! Hij vraagt nog of ik boos ben. ‘t Is echt gek. We lopen de Bontekoestraat door en Vincent telt de kersthuizen. Het valt enorm mee hoeveel het er zijn. Ik tel de minuten in zone 2 af. Dan wandel ik 3 keer een minuut en sprint 20 seconden. Vincent loopt me er met gemak uit als hij de laatste keer ook aanzet. Ik maak precies de 45 minuten vol. Klaar. Koud. Thuis doe ik nog het kwartiertje krachttraining en daar raak ik meer bezweet van dan van het hardlopen! Een warme douche is van alle kanten zeer welkom. Uiteindelijk heb ik op een hele lage hartslag gelopen (gemiddeld maar 136) en ook nog eens redelijk doorgelopen (6:09 min/km). Voor mijn gevoel klopt dat niet.
24 November Zwemmen ?♀️
Eigenlijk is het best hopeloos, maar vandaag is duidelijk de dag dat de hormoonlevels de andere kant op slingeren. Ik heb het weer koud (vooral ijzige handen en voeten) en ik ben moe, terwijl ik slaap als een roosje. En ik ben onwijs snel afgeleid. Dan maak ik de lijst to-do dingen op het werk maar niet zo lang! Ik heb ook niet écht ergens zin in, nergens in. Intussen blijf ik al drie volle dagen van alle zoetigheid af.
Om half 6 ga ik samen met Vincent naar het zwembad. Ik heb geen behoefte aan gezelschap of gekwebbel. Er is geen trainer, maar wel een programma. Ik begin met mijn eigen inzwemmen en eigenlijk voel ik al meteen aan het begin dat het geen snelle dag zal worden. Na tien minuten inzwemmen gaan we iets doen met 100m rustig aan en dat vijf keer en ik zwem lekker achterop en neem lekker de ruimte die er is. We doen ook iets met wisselslag en dan nog maar een keer benen en ik merk dat ik gewoon niet zoveel zin heb.
Kalm aan, zoveel mogelijk zwemmen en als we dan 200m moeten doen, pak ik lekker mijn achtje erbij en dan gaat het weer sloompjes. We doen tussendoor de schoolslag en dan begint het bakkeleien wie de snelle 100m voorop moet zwemmen. Ze wijzen naar mij en met achtje zet ik me toch aan! Dan liggen ze zo ver achter… Als ik maar wil he. De tweede keer 100m doe ik zonder achtje en dan houd de helft me gelukkig bij. Genoeg inspanning gehad. We moeten nog alleen linkerarm en alleen rechterarm, maar het slecht gevulde potje zin is eigenlijk wel helemaal leeg. Ondanks dat zwem ik de tijd vol, zit ik boven de 2000m en vind ik het wel best zo.
25 November Baantraining ?
Volgens het schema wat ik nog keurig volg, maar summier invul, mocht ik vandaag ‘lekker meedoen’. Nu is dat met 2,5 uur hardlopen morgen wel met beleid, maar die rem ben ik zelf. Omdat ik mee ‘moet’ doen, heb ik weer niet zoveel zin. Ik weet ook welke trainer er voor de groep staat en dat is niet mijn favoriet. We gaan als 1 groep buiten de baan inlopen. Altijd leuk: wat voor de hele snelle 3:30-mannen inlopen is, is dat voor mij niet! Voortdurend harder dan 10km per uur is niet wat ik daar onder versta, maar het went al. Ik loop te kletsen met RV en maak van hem het nieuwe trainingsmaatje. Geregeld 😉 We moeten iets doen met boompjes en versnellen, maar ik krijg de boompjes niet geteld. Whatevers….
Op de baan gaan we nog 4 keer steigerun (elke keer een beetje harder) doen met 4 keer een iets sneller eindtempo. Ik doe het volledig op gevoel. We stemmen er nog over hoe laat de training voortaan kan beginnen, maar ik vind kwart voor 7 persoonlijk wel lastig.
We gaan de kern doen: 1500m net ietsje onder 3-km tempo. Dan 200m pauze en daarna 1000m op 3-km tempo en 300m pauze. Tot slot 500m net boven 3-km tempo. Allemaal leuk en aardig, maar wat zou het 3-km tempo zijn?! Ik gok iets van 4:40? Maar dat hangt af van de dag en de vorm. Ik ga 1500m op mijn eigen tempo lopen en zit inderdaad net onder de 5:00. Ik heb het niet meer koud. Alleen als het even waait. De kilometer valt me iets tegen, maar ik geloof wel dat ik het tempo red. Met tegenvallen bedoel ik dat het zwaar aanvoelt, in mijn hoofd en ook een beetje in mijn bovenbenen. Ik lap netjes elke keer mijn horloge. De 300m wandel-dribbel vind ik wel koel, letterlijk.
Dan 500m en die moet ik echt van de bodem van het potje schrapen. Ik tel het maar af, moet ongeveer tot 240 tellen, haha! Dan moeten we nog 4 keer 100m steigerun doen met 100m pauze. Ik snap het niet meer zo goed, want ik weet niet wat het eindtempo is, maar dat schijn ik zelf te mogen bepalen. Dat is dan niet meer zoveel! Ik kom bij het andere groepje uit en doe de steigerun zelfs 6 keer.
Dan nog even uitlopen op de baan en ik loop op de parkeerplaats de 10 kilometer vol. Binnen een uur. Goed gelopen Anke! (iemand mag het wel eens zeggen) Ik haal badges van Garmin en mijn VO2-max zit weer aan de top. Als ik morgen ga hardlopen, minstens tien kilometer, heb ik 400 badgepunten van Garmin.
26 November Trailrunnen met Manuel en Fietsen in Watopia
Joyce zag het weerbericht met regen en een gevoelstemperatuur van rond het vriespunt en die dacht: dat is geen hardloopweer voor mij! Dus die was verstandig en zei dat ze een loopvrijEdag van de loopvrijdag ging maken. Op mijn schema stond 2,5 uur hardlopen. Ik had gevraagd om 2,5 uur trailen OF gravel fietsen, maar de trainer had bedacht dat er EN stond. Dus naast 2,5 uur hardlopen moest ik ook nog 1 uur fietsen, liefst direct na het hardlopen en buiten. Soms kan het gewoon NIET. Onmogelijk. Bah. Daar hou ik niet van. Ik heb het erbij geschreven in het sportprogramma, maar ik krijg geen reactie. Dus ik zal het op é´´én of andere manier overal tussen moeten passen. Zucht. Gelukkig lost Manuel heel snel het loopmaatje-probleem in: hij gaat mee! Niet te ver en ‘s morgens, dus we gaan naar Kasteel Groeneveld. Ik heb een route van een halve marathon. Het is droog als we vertrekken. Behalve vele hondenuitlaters is het lekker rustig. Op mijn gekwebbel na.
Ik heb de hartslagbeperking uitgezet: die moet eigenlijk in zone 1 blijven, maar al trailend en zeker op dit tempo wordt ik dan gek van het gepiep van mijn horloge tegelijk met de route. We zijn snel bij de spoorbrug en dan steken we over en komen we op een stuk wat Manuel nog niet kent. Grappig. Hoewel ik deze route 3 jaar geleden liep, weet ik het nog allemaal best! De bladeren dwarrelen naar beneden. Het park is altijd mooi met de waterpartijen en bomenhagen.
Grappig dat Manuel niet zo goed weet waar hij is, maar wel weet dat we een heen en weertje gaan maken! Dat doen we om rond de Naald te lopen.
Als we weer naar Paleis Soestdijk lopen, is het best even frisjes door de wind, maar dat is eigenlijk het enige moment. Het blijft ook droog. Als we overgestoken zijn en het hond-vrijere gebied in lopen, neem ik na 6,66km mijn gelpauze. Ik weet dat ik het komende deel wat lastig vind: het is nog ver en het gaat wat omhoog en omlaag en nu ben ik niet zo goed in de richting. We komen bij het zand en de heide. Ik ben iets stiller, maar dat is bij Manuel ook niet zo erg.
We lopen door het zand en langs de loeiende koeien. Dat zand vreet wel energie. Als we het zand over zijn en we al op 11 kilometer zitten (ik dacht dat het er pas tien waren) volgt de gel-voor-Manuel pauze en ik neem een marsje. Ik ga nu even op de hartslag letten en niet op de route. We lopen naar Lage Vuursche en Manuel kletst en vertelt nu lekker. De hartslag valt me zo mee! Het is echt zone 1! Ik twijfel over de hartslagmeter, maar ik voel me ook wel weer kalm genoeg om het te geloven. Om klokslag 11 lopen we door Lage Vuursche. Dan een stukje verhard. We steken aan de andere kant van de Kuil van Drakesteijn over en moeten dan door het bos zonder pad. Vorige keer met PL hebben we hier ook gezocht! Manuel is het niet gewend, maar ik vind het wel lollig en ik vind het ook niet erg om even te wandelen in plaats van te rennen.
We komen op een breder pad met een boom-hindernis en dan weer verder. Op 16 kilometer nog een gel-voor-Anke-moment langs het afgesloten hondenterrein voor vergunninghouders. Dan komen we bij de stoplichten. Ergens begin ik er een beetje zat van te krijgen, maar het zonnetje helpt mee en laat zich heel eventjes zien. Tot mijn grote verbijstering zitten we opeens op 18 kilometer. Ik ben nog verbaasder als Manuel bekent dat het hem ook niet helemaal vanzelf gaat. Hij heeft wat last van zijn rug. Ik denk dat hardlopen met mij niet goed is voor een loopmaatje ?? en ik voel me nog een beetje schuldig ook! We steken het spoor over en ik ben heimelijk blij met mijn lage hartslag en het redelijke tempo wat daarbij hoort. Voor de meeste mensen zou het weinig voorstellen, maar voor mij is het behoorlijk oke.
We lopen door het park om de waterpartijen en de vele honden heen. De rodondendrons zijn helemaal weggehakt. We slingeren door het park heen achter Kasteel Groeneveld langs. Ik doe de laatste kilometer nog 3 versnellingen. Ze zullen uit mijn tenen moeten komen en ik doe dat vrijwillig ook nog. De wandelpauze van een minuut is net zo min gemakkelijk. Er is echt nog even zon!
Die 20 seconden versnellingen in de 21ste kilometer zijn wel slopend. Ik dribbel de kilometer uit en vlak voor Kasteel Groeneveld zit de halve marathon er voor Manuel en mij op. Ik heb thee mee genomen voor ons. Het is de hele tijd lekker weer gebleven eigenlijk, geen klachten! Ik heb de Garmin badge gescoord.
Thuis dub ik even over wanneer ik ga fietsen. Buiten is uitgesloten want er komen buien aan en dat was ik toch al niet van plan. Ik neem een smoothie en dan stap ik op de Tacx en ga ik Watopia in. De meerwaarde van deze training ontgaat me eigenlijk. Uitfietsen? Is dat nodig? Wat voegt dit toe? Rust zou me beter passen nu denk ik.
Ik moet de cadans hoog houden en dat doe ik dan maar. Mijn benen zijn voor deze keer iets minder gewillig. Mijn hoofd verveelt zich. Ik app, zit op Teams (voor werk), trap en ik kijk naar de cadans en de hartslag. Ik maak fotootjes onderweg in Watopia.
Die training is best goed al met al: dealen met verveling, cadans trainen en uitfietsen en combineren van een hoop taakjes. De cadans zit toch rond de 80 en ik fiets bijna het uur vol. Omdat ik dan net zoveel heb gefietst als gelopen! Het fietsen voelde langer aan dan het lopen.
Het paste maar net, want ik kan meteen door met het huiswerk en daarna de wassen draaien en daarna eindelijk snel even douchen. Er zat weer wat weinig rust in de dag en de rest van het weekend gaat daar ook niet in uitblinken. Ik heb nog een Garmin badge gehaald voor de hoogtemeters van het fietsen. En ohja, ik heb me op deze Black Friday ook nog maar weer ingeschreven voor een wedstrijdje… maar daar kom ik op terug 😀
Zaterdag 27 november Trispiration Dag en zwemmen nu het nog kan ?
Met de dames van Trispiration kwamen we dan eindelijk een hele dag samen. Kan nog net voor de Coronamaatregelen aan veel sportgebeurtenissen een einde maken. Om half tien wandel ik met een clubgenote naar de sporthal in Amsterdam. Als er nog maar 15 mensen zijn vind ik het heerlijk, maar het stroomt aardig vol en dan vind ik het al snel onoverzichtelijk. JB organiseert de dag. Na een lang kletspraatje en haar nieuwe e-luister-book gaan we eindelijk bewegen! Eerst inlopen in de zaal. Leuk vind ik dat. Lang geleden dat ik zulke oefeningen deed. Ik moet zoeken op mijn horloge en maak er cardio van. Dan gaan we een krachtcircuitje doen. Krachttraining is mijn sterkste kant niet. Ik merk dat ik altijd alles maar ‘meedoe’ met Youtube. Voor mij is het moeilijk de opdracht te onthouden! Ik zit bij een ervaren crossfitster die het elke keer voordoet. We doen het maar 30 seconden, iets van 8 verschillende dingen. Opdrukken kan ik niet, maar planken dan weer wel. Met een plank-burpee-spring intermezzo doen we alles 2 keer. Is mijn krachttrainingkwartiertje mooi vol! Ik krijg het er bloedheet van. Dan gaan we verder met een challenge met situps met een band tussen 2 personen. Leuke trainer die dat geeft. Ik sta tegenover MIJ en -helaas voor haar- ben ik niet van het volhouden van deze dingen. We zijn niet als eerste af, maar de twee minuten halen we ook niet. De winaressen blijven maar liefst 10 minuten zitten. Dan is mijn brood al op!
Daarna een lange lezing over hormonen. Hartstikke interessant, zeker als het over de overgang gaat. Ik ben blij dat ik niet de enige ben! Het gedeelte van de pil gaat aan me voorbij. En paar uur stilzitten op een klapstoeltje in een koele gymzaal is niks voor mij. Gelukkig gaan we “buitenspelen”. Ik haat die benadering. Zo denigrerend! Ik speel niet meer buiten, ik train gewoon. Dit is een ijs-ijskoude training. Hardlopen. Een spoed-spoedcursus. Even een warming-up die koud is en dan 4 rondjes om het gebouw lopen. Het idee is goed, maar de afstand is ruk en als ik er een beetje in kom, gaan we alweer naar binnen. Nog geen 2 kilometer. Dat is ook wat ik voel: het is allemaal net niks met Trispiration. Net niet de moeite waard om je kleren voor aan te doen. Net niet genoeg om echt informatie uit te halen. Tot slot is er een voordracht van JB over Trispiration en waar ze in 2022 naar toe gaat. Mij is ze een tijd geleden al kwijtgeraakt. Ik ben niet van de verkondiging van de geweldige plannen, maar van de consistente uitvoering. Die mis ik totaal. En de hele club wordt steeds iets minder passend bij mijn nivo en benadering van de sport. Ik zeg op, maar kan nog wel het online solo-programma gebruiken aan het begin van 2022, omdat ik de jaarchallenge ga winnen. Wat mij betreft: eerst de jaarchallenge afmaken (december is nog niet geweest) en dan de prijs pas! Ik wil weg. Uit de onrust van de gymzaal en ik wil zwemmen. Nu kan het nog, want volgende week is sporten na 17:00 uur niet meer toegestaan wegens Corona. Dat is balen, want waarvoor ik terug ben gegaan naar TVA is dan afgesloten: 3 zwemtrainingen en 1 baantraining. Ik reis met de trein met 2 andere Trispirationdames en bedenk eigenlijk net te laat dat ik eerder uit kan stappen om de zwemtraining van 5 uur te halen. Rob pikt me op als hij Vincent haalt en ik ben daardoor iets later. Dat maakt het erg, erg onrustig voor mijn toch al verwarde hoofd. Ik ga achteraan zwemmen en pak snel het achtje. Mijn badmuts zit niet goed, het brilletje loopt vol en tot overmaat van ramp verlies ik mijn oorbel! Daar baal ik van. Maar na een paar banen en met een schoon brilletje zie ik ‘m liggen en duikel ik hem op! We doen iets met 200m zone 1 (waar ik de helft van heb gemist) en dan 5 keer 50m zone 2. Mijn horloge is ook onrustig, net als ik. En dan doen we 8 keer 25m zone 3. Ik pak snel mijn achtje weer. Ik zwem wel, maar niet van harte. Dan wisselt de trainer ook nog en we doen 200m rustig, dus die probeer ik zonder achtje. Daarna moeten we 3 keer 150m doen met 50m sneller. Ik zwem er maar zo’n beetje achteraan. Met achtje. Het is me wel goed. De drukte valt mee, maar ik heb niet zoveel gegeten vandaag en dat voel ik ook. Beetje trek zo op de zaterdagavond. Ik kleed me om in de kleedkamer en klets nog even met DR en dan pikt Rob me op. Die heeft taxidienst naar het zwembad vandaag. Ik vind de sportdag wel weer goed geweest: allemaal net niet en onrustig. Gelukkig kijkt mijn trainer nooit in het weekend, maar ik plaats er ook weinig opmerkingen meer bij. En als ik niks op te merken heb, hoeft hij niet te reageren. Het is al met al best een lange onrustige dag.
28 November Een trailloop “Vliegen met Herman van Veen” met een groepje van 15 tot 60 ? ?
Aan alle kanten ben ik gewoon een beetje moe. Ik heb bij het (weer vroeg) opstaan een heel klein beetje last van mijn rechtervoet. En net zo’n klein beetje van mijn linkerknie. Al met al zie ik op tegen 18 kilometer op een tempo wat voor anderen misschien rustig is, maar voor mij net niet. Ik ga met Vincent mee die de 12 kilometer loopt! Ook dan loop ik 50 kilometer hard deze week. En dan gaan we lekker rustig. Dat is goed voor mij. Ik heb allebei de routes. Na de uitleg van PL maken we kleine groepjes en sluiten Vincent en ik aan bij F en A, 2 langzame en wat oudere, supervriendelijke dames. Het opstarten en rustig lopen kan ik prima!
We gaan de startbaan op. Altijd fascinerend. Iedereen loopt voor ons en ik hobbel met Vincent lekker door de zon. Het is een mooi gezicht. We maken veel foto’s vandaag.
Aan het einde van de startbaan ga ik stofzuigen en Vincent wacht. Dat zal de rest van de ochtend zo gaan!
Dan lopen we weer een stukje samen op en kwebbelt A. Ik heb het intussen lekker warm met mijn warme broek en de handschoenen kunnen uit, die neemt A graag over. Vincent krijgt het niet meer warm. We gaan langs de hangars en dan eindelijk het bos in. Dat vinden mijn schoenen een stuk prettiger! Dan loop ik weer uit samen met Vincent en keren we weer om. Ik loop wel iets meer, maar dat interesseert me niet. Als ik maar niet hard ‘moet’. We lopen een stuk samen op en ze hebben het over de eerste keer dat we elkaar ontmoet hebben bij een trailrun in Wezep. Mijn eerste trailrun…. die ik wel even binnen 2 uur ging lopen, een halve marathon…. Haha! We steken het spoor over. Ik zie nog een groepje aan de andere kant van het spoor. Even lopen we verkeerd, maar we gaan het trapje af en het bos weer in. Ik hoor mijn schoenen bijna juichen! Bij de afslag naar de single track is er een stofzuigmoment.
Dan de single track op. Omhoog, omlaag, smal, tussen de bomen door: het lijkt wel een achtbaan, zo zegt Vincent. Ik vind het intens genieten. De enige reden dat ik blijf hardlopen is, dat ik de dames kan ophalen en het stukje nog een keer mag doen. Het lijkt een beetje Ardennen, een klein beetje.
Ik klets een stuk met A en dan komen we onder hoogspanningsmasten en moeten we wat zand over. Altijd vermoeiend. Na 8 kilometer in een uur (who cares) steken we het ene spoor over. We lopen door het bos en dwalen een klein beetje. Telkens als ik denk: ik ga even op de hartslag letten, want F heeft de route ook, gaat het mis. Dan maar niet. Tussen de smalle boompjes door is geweldig. Ik ben het een beetje zat en neem even een gel. Ik weet het: too late.
Dan gaan we het andere spoor over en nu komen we alweer richting de voormalige vliegbasis. Ik weet het hier wel. Het bordje met de eland en het altijd groene mos in het bos. Maar het is toch mooi. 10 Kilometer in 1 uur 20 minuten. Mijn horloge gaat telkens op pauze als we stilstaan. We komen bij het doolhof en de kluizenaarshut. Daar moeten we natuurlijk heen!
Ik dwaal lang door het doolhof en als ik er ook ben, begint het flink te regenen. We kunnen schuilen bij de kluizenaar. Ik vind het een slap aftreksel van een echte hut. We maken veel foto’s.
Als de regen stopt, gaan we weer verder. Het doolhof uit en dan een beetje onverwacht van het huis van Herman van Veen af. De zon breekt zelfs een beetje door! Alles glinstert eventjes.
Mijn beentjes worden moe. Ze voelen een beetje stijf. Ze hebben iets meer last van het gladde steentjeswegdek. En ze willen al helemaal niet meer hard doorwerken. We lopen naar het Huis van Herman van Veen langs de witte olifant. Binnen kan ik mooi even naar de WC! We kijken kort rond.
En dan weer verder. Ver is het niet meer. De rest schijnt al voorbij te zijn. Wij lopen langs de krokodillen en tussen de rodondendrons door. Dan staan we bij de kuil.
De andere groepjes komen nu ook en ik ren het hele stuk naar boven. Daarna omlaag en dan stofzuig ik omhoog. Ik weet dat het niet meer ver is en dat vind ik fijn. Eenmaal op de parkeerplaats maak ik de 13 kilometer niet meer vol omdat ik daar geen zin in heb en omdat ik het niet nodig vind. Ik heb deze week 50 kilometer gelopen. En nog wat gefietst en gezwommen ook. Ik klets nog even met HB en dan gaan we als laatsten weer een parkeerplek vrij maken. Mijn gemiddelde hartslag op deze loop was 126! Lekker laag. Lekker genoten. Lekker lang.
Weer 50 kilometer hardgelopen in een week. En gefietst en gezwommen en krachttraining gedaan. Anke houdt nooit op!