31 januari 2022 – Fietsen ?♀️ – laten we het maar kort houden!
Hoewel het 1 uur en 3 kwartier fietsen was, toch maar een kort verslagje. Weer een matig ritje. Het was saai. Geen muziek, geen afleiding. Gedoe met de hartslagmeter.
Maar ik heb het gedaan! Ik ben de vulkaan op gesukkeld en ik heb iets interval-achtigs gedaan. En dat terwijl ik na een kwartier al begon met aftellen! 90 minuten later pas afstappen heet volharding. Of ik dat ook nog moet trainen weet ik niet. Dat gedeelte beheers ik. Soms iets te goed.
1 februari 2022 – JUBILEUM 10 jaar ?
van de eerste hardloopstappen naar een triatleet
1 februari 2012
Ik stap voorzichtig naar buiten op sport-achtige schoenen met een katoenen sportbroek aan. Evt Gruyaert op de koptelefoon. “We starten met lopen, een minuut”. Ik wandelde de eerste minuut. Een opzwepend muziekje erbij. En toen zei Evy: “Goe gedaan, uw eerste hardloopminuut zit er al op!” Oke, misschien had ik toen al moeten weten dat ik niet sterk ben met schema’s… Er volgden twee minuutjes hardlopen met 2 minuten wandelen tussendoor. “Stap stevig door” zei Evy tussen de muziek door. Na 20 minuten was ik weer thuis. Moe, maar o zo tevreden! De rest van de trainingen werd ingepland: hardlopen leek me wel leuk. Geen idee van tijd of hoe ver ik gekomen was.
1 februari 2022
Ik stap naar buiten na het infietsen op de Tacx op hardloopschoenen met een mooie lycra sportbroek aan. Evt Gruyaert op de koptelefoon. “We starten met lopen, een minuut”. Ik begon te rennen. Het horloge moest nog aan. Mijn eigen playlist kan erbij. En toen zei Evy: “Goe gedaan, uw eerste hardloopminuut zit er al op!” De training zette ik toen pas aan, de eerste 20 minuten zal ik Evy volgen. Er volgden twee minuutjes hardlopen waarin ik moeiteloos versnelde met 2 minuten wandelen tussendoor. Die sloeg ik soms over omdat het te koud was met de wind. “Stap stevig door” zei Evy tussen mijn muziek door.
Na 20 minuten was ik in de Oostvaardersplassen. Met mijn eigen liedje op. Volkomen gelukkig en trots. O zo tevreden! Wat ben ik in 10 jaar tijd ver gekomen. Doorontwikkeld. Hier loopt bijna iemand anders dan in 2012. Hier loopt 1 brok kracht en energie: die minuutjes zijn uren geworden. De starter is een triatleet geworden. De rest van de training volgt met wind mee door het bos. Alleen maar genieten. Rust, kalmte, hartslag op orde, tempo hoog.
Eerst ging ik fietsen. Een uurtje maar. Hoe had ik ooit-ooit-ooit kunnen bedenken toen ik 10 jaar geleden begon met hardloopminuutjes dat ik op deze dag een koppeltraining zou uitvoeren? Ik kon het simpelweg niet voorstellen omdat ik het hele begrip koppeltraining niet eens kende. Er was geen enkel voorstellingsvermogen wat me daar tien jaar geleden op had kunnen voorbereiden. Niets.
Het fietsen viel niet mee. De benen waren zwaar. Vincent kwam weer aan met de Franse woordjes. In Londen. Ik moest intervallen doen. Ze vielen me zwaar. De hartslag was dan weer te hoog, dan weer te laag en het inspanningsniveau was groot. Ergens was dat eens een keer fijn, aan de andere kant: waar komt deze afmattende training opeens vandaan?
Het is maar een uurtje. Dan mag ik hardlopen.
Bijzondere loop. Nadat Evy had geconstateerd dat de training er op zat en ik 9 kilometer per uur had gelopen, ging ik ‘netjes’ door op de basistraining van vandaag. Nog eens 25 minuten extra. Het voelde echt heerlijk om een training in de training te doen; dat geeft wat autonomie. En dat had ik nodig vandaag. Dit hardlopen was van mij. Mijn lievelingsmuziek, mijn lievelingsgebied, mijn hartslagzone, mijn tempo, mijn gevoel, mijn moment, mijn feestje. Alles en echt alles klopte. De vrijheid die dat geeft is onvoorstelbaar. Dan word je niet moe. Dan zie je alles. Dan is het alleen maar kracht en energie. Puur. Puur genieten. En trots dat ik in 10 jaar zoveel heb bereikt. Van hardloopminuutjes naar triatleet.
Tegen de wind in is voor mij ook genieten. Dat vind ik leuk, als het niet meer makkelijk is. De sprintjes heb ik lekker aangezet. Ik maakte me nergens meer druk om: deze training was toch al apart. Met veel foto’s. Beelden die niet kunnen vastleggen wat ik voel. Ik maak 8 kilometer vol. Want dat is nu geen enkele moeite meer. Tien jaar.
2 februari – Zwemtraining in de training met ALLEZ
In de auto leren Vincent en ik het werkwoord aller in het Frans: je vais zwemmen, tu va zwemmen, nous allons zwemmen…. Het maakte me melig. Ik ben erg springerig en ongeconcentreerd vandaag. Dag 18. Die is altijd vreselijk. Ik ga toch maar weer in baan 3. We zien wel. Je vais verdrinken. Ils vont met hun achtjes en flippers maar voor me uit. Je vais bijleggen. Er is een invaltrainer. Ik kan niet onthouden wat we moeten doen.
Wat een geklooi! Ik lag maar te proberen en te oefenen in het water. Met achtje te simpel, zonder achtje te langzaam. Zoeken naar het adempunt. Rommelig. Zo voel ik me ook. De invaltrainer zei iets over alle hulpmiddelen en ik moet mijn hoofd minder uit het water halen. Niet mee bezig, maar dat kwam er kattiger uit dan ik bedoelde. Dat komt als ik stabiel lig wel.
Ik heb echt getráínd. Inzwemmen met bijleggen, techniek met bijleggen en intussen franse werkwoord gaan herhalen en afgeleid zijn en maar wat doen. Ik moest om mezelf lachen en ik wilde verzuipen en ik ergerde me en ik lag dubbel onder water en ik was onrustig en ineens weer supergeconcentreerd. Echt dag-18 gedrag.
Ik was echt aan het flipperen en aan het flippen. Voel me zelf erg rommelig: boos en blij tegelijk. Dom en wijs tegelijk. Krachtig en sloom tegelijk. Bang en verzekerd tegelijk. Ik leer dit nooit en kijk eens hoeveel beter al tegelijk. Trots hoe ik dit doe en geirriteerd hoe het zou moeten tegelijk. Lachend en huilend tegelijk. Maar goed: ik verzoop niet, ik trainde, ik zwom en ik heb de franse vervoeging van aller geleerd.
3 februari – Baantraining weer een keer – respect en beslissen
? Naar de baan gaan vind ik spannend. Wat als ik de langzaamste ben? Waarom weer op hoge snelheid inlopen? Wat als het me niet lukt vandaag? Wat als er niemand is die leuk is? Wat als ik de enige vrouw ben? Een paar zaken worden voor de training begint al weggenomen: ik ben niet de langzaamste, noch de enige vrouw. Ik moet bedenken wat ik wil doen de komende maanden. Aan wedstrijden en zo.
? Inlopen gaat inderdaad weer redelijk snel. Ik klets. Er ligt 1 iemand ver achter. Ik ga met de meneer meelopen.
✊ Deze man heeft in november een hartaanval gehad. Dotteren, stent: de hele mikmak. En nu loopt hij. Vol bètablokkers. Zijn eigen tempo. Ik heb niet genoeg woorden om duidelijk te maken dat ik voor deze man GROOT RESPECT heb. Hij kan de training en het inlopen overslaan. Maar hier is hij: achteraan. Hij leeft nog. En hij loopt. Diepe buiging.
?♀️ Een keuzemenu voor de kerntraining. Ik pak er 10 keer 400 meter uit: 200 meter lekker tempo, 200 meter hard. En 100 meter rust met 50 meter wandelen en 50 meter dribbelen. Iedereen gaat zijn/haar eigen ding doen en dat is fijn. Ik hoef niemand bij te houden, alleen mezelf.
? Hoe tel ik tien keer? 400 lukt wel: dat is 1 baantje, maar tien keer… En dan met 100 meter extra. War kom ik dan uit… Ik ga mijn horloge aan het lappen op 4 kilometer na de eerste keer! Dus als ik bij 14 ben, ben ik klaar. ?
? Ik doe gewoon mijn eigen ding. Hard is maar iets harder. Rondjes zijn best megasaai! Ik klets even met J, maar zijn hard is iets harder.
? Dan beslis ik dat ik triatlon Zandvoort niet ga doen. Ik ben verstandig en doe een week na de hele triatlon niet weer een korte triatlon. Hoe leuk ik Zandvoort ook vind. Ik word er verdrietig van.
? En dan, na een keer of 6/7 sluipt er wat vermoeidheid in en slaat mijn stemming helemaal om. Ik kan wel huilen van ellende. Niks te merken aan tempo of de opdracht, maar gewoon opeens depri. Omdat ik besluit Zandvoort over te slaan? Toch loop ik door. Nog maar een paar keer.
? Klaar! Ik heb netjes 10 keer 400 gedaan en ik heb het horloge stilgezet toen we uitleg kregen of wandelden. Dus ik heb nog een beetje tijd over en ik heb hard gelopen! Ik maak de 10 kilometer vol in iets van 55 minuten. 5:30 gemiddeld. Een hele goede trainingsprikkel.
4 februari – Lang fietsen in Watopia
Ik wilde de London halve PRL doen, maar die was nog niet open zo vroeg. Dus Watopia de Big Foot Hills route maar opgepakt. Niet gelet op het tempo, maar op de cadans. Verder niet echt ergens op gelet, behalve op de omgeving! Muziekje aan na een kilometer of wat. Ze zouden bellen, mijn zus en een vriendin, maar niemand gehoord. Druk, vergeten en laat op waren de excuses.
Rustig infietsen op de vlakte en dan de heuveltjes door. Toen kwam ik er langzaam in. Daarna richting de vulkaan. Ondertussen appen en kletsen met Rob die de bidon moest bijvullen!! Toen de intervallen rondom de vulkaan.
Ik bezit weer eens even het snelle shirtje! Verder loopt de app een paar keer vast. Ik fiets gewoon door en door. Snelheid zat er niet zo in vandaag, maar ergernis ontbrak gelukkig ook. Soort berusting. Intervallen ook netjes op de cadans gelet. En dan nog een uur uitfietsen. Nou, dan ben ik zelfs warmgedraaid! Het regent in Zwift.
Andere muziek. De route opgezocht en nog een keer de heuveltjes door. Ik was echt veel aan het kijken in Zwift en in het moment. Nog een heuveltje over. Ik telde de kilometertjes af: die route moet en zal er komen!
Nog een keer de bidon bijvullen!!!!!! Vincent kwam het doen. Ik heb ook 3 marsjes gevreten. En uiteindelijk nog iets langer blijven zitten en de route voltooid met nog een paar PR’s op de koop toe! ha! Ik kan het best, al die uren tacxen.
5 februari – Lopen met SG van Station ? to Station ? & uitzwemmen ?♀️
8:20 In de trein op een zaterdagochtend. Nieuwe schoenen aan. Tenminste: het derde paar – van dezelfde. Deze zijn weer wit 🙂
8:39 SG komt de trein ook in. We gaan samen trainen voor haar marathon Rotterdam. We starten vandaag in Amsterdam en lopen terug naar Almere. Alles verhard.
8:55 Appje met succeswensen uit onverwacht prettige hoek
8:58 Stapt de trainer zomaar ook uit! Hij gaat een andere sport doen met zijn kind. Het contact was zo vluchtig dat SG hem niet eens heeft gezien.
9:01 Van start met hardlopen en kletsen en de weg zoeken, maar Science Park af lopen, dat weet ik intussen. We beginnen meteen met bijpraten en nemen alle roddels door. Ik ben blij dat mijn vermoedens lijken te kloppen. En ik ben blij met SG’s adviezen. De hartslag is te hoog, maar ik ga er vandaag niet veel om geven.
9:13 Op de Nesciobrug. Ik heb mijn besluiten al genomen. Het gaat me goed af, het lopen. Lekker makkelijk. De schoenen zitten prima. Het is hartstikke rustig in het Diemerpark. Heerlijk!
9:24 De zon komt erdoor. Supermooi.
9:35 Langs de ‘bunker’. Het tempo ligt heel vlak rond de 6:20. Ik mag al naar een andere hartslagzone.
9:40 Korte stop om wat te eten en achter te laten. Achter de krachtcentrale. De gel krijg ik niet lekker weg. Aj.
9:50 De zon schijnt volop. De wind in de rug. En genoeg te kletsen. Mijn darmen krijgen de gel ook niet lekker weg. Ajaj. Prachtig uitzicht op Pampus. Het fietspad is stil en leeg.
9:53 Langs het water richting Muiden. Ik doe een stop om iets achter te laten, maar het valt mee. Geen nare reacties verder. Ook geen gels meer.
9:56 We kletsen over vrouwendingen. Het Muiderslot komt in beeld. En Muiden al! In Muiden zien we een echte SRV-wagen. Een melkauto. Inclusief belletje dat hij er is. Dorp!
10:04 De sluisjes bij Muiden. SG loopt lekker door. Gestaag en strak. Heerlijk! Mijn buik is gekalmeerd.
10:10 Uitzicht op het Muiderslot in de zon. We kletsen over de triatlonverenigingen. Mijn hartslag is soms zelfs even te laag! We zijn al een eind op weg en het gaat nog goed.
10:16 Korte stop bij het dijkhuis. Ik neem een marsje. Hopelijk valt dat beter. Tot nog toe kan ik de stukken prima verdelen. Elke keer een punt om naar uit te kijken. Ik heb het echt naar mijn zin!
10:32 Ongeveer op de helft? Zouden het dertig kilometer worden? Bij het kerkje van Muiderberg, waar je niet mag fietsen.
10:40 Muiderberg is ook redelijk stil nog. Het andere pad op, waar je nu ook niet meer kunt fietsen eigenlijk. SG fietst daar nooit, ik ben ongehoorzamer! Ik flipper een beetje qua mood: het ene moment mopperig (vind je niks leuk dan, vraagt SG) en even later is het weer supermakkelijk langs de huisjes en weer twee minuten later loop ik te denken dat ik het ook best zwaar heb. De mars valt verder goed gelukkig.
10:47 De brug op. Aha. Afzien. Dat zat me blijkbaar even dwars. De brug is niet leuk. Druk, onrustig, we zijn al een eind op weg en dan omhoog lopen. Herrie van auto’s. Veel fietsers om ons heen. Ik vertel van de baantraining. Kan me niet schelen of SG me kan horen, ik klets me er doorheen.
10:59 We gaan via het Kromslootpark! Altijd een beter idee dan het Spoorbaanpad. Nog even een marsje eten. Lopend. Een andere mevrouw loopt met ons mee en SG vertelt dat ze traint voor de marathon.
11:16 Halve Marathon gedaan! Ik vind het een keurige tijd voor een training. Zonder de stopjes 2:17. Ik merk dat SG wat vermoeid raakt. Ze kletst niet meer zo, maar ze is nog wel helder. Ik ben een beetje in de war omdat ik de weg nu niet meer precies weet.
11:25 Ik vertel van mijn werk en mijn collega’s. We zijn toch vlak in de buurt. Net kwamen we JdW tegen: samen komen we op zijn naam. SG gaat niet meer wandelen of stoppen, dan komt ze niet meer op gang.
11:27 We lopen Literatuurwijk in. Over de Annie MG Schmidtweg. Ik heb geen idee waar ik blijf voor een heel stuk. SG kan nog wel wat vertellen. Zelf gaat het mij nog best goed! Dat valt me mee. Opeens weet ik weer waar ik ben! Ik snap de verbindingen van Literatuurwijk. Het is voor mij nog 10 kilometer naar huis vanaf hier. Maar wij gaan naar Muziekwijk.
11:30 Heugelijk moment: ik mag SG een winegum geven! Ze kan nog een beetje suiker gebruiken voor het laatste stukje en de gel heeft geen voorkeur. Ha! Ze hebben mij bij de Frysman tot eten gemaand en gedwongen en nu mag ik dat terugdoen 😀 Ik neem een gel. Kan nu niet meer verkeerd vallen.
11:40 Het einde van de tocht nadert. We zijn te vroeg bij Station Muziekwijk. Ik was doorgegaan tot Stad, maar SG’s auto staat bij Muziekwijk. Had ik de hele tijd het idee dat ze op de fiets was! Zij benadert trainingen anders: 3 uur is 3 uur. Geen marges, geen kleurtjes: 3 uur lopen.
11:43 Het Muzenpark op en neer. Ik krijg het voor elkaar, SG is over haar langste afstand ooit heen. Soms speelt haar rechtervoet wat op, maar het trekt elke keer weer weg. We slingeren op en neer door het Muzenpark. Sneeuwklokjes! Ik ben nog niet kapot, maar ook niet meer superhelder. Ik vraag of SG naar de fysio gaat en doe er even over om haar antwoord ‘deze fysio weet het zelf heel goed aan te pakken!’ te interpreteren. De afspraak is: 3 uur of 28 kilometer volmaken.
11:54 Ik ga de intervallen lopen. Versnellen. Uitdaging! Ik ga ‘m aan. In plaats van de 20 seconden pak ik 3 keer de minuut om te versnellen. 60 Seconden aftellen en zo hard gaan als ik nog kan. Lekkerrrrrrrr. We lopen terug naar het Station Muziekwijk.
12:04 3 Uur. Stop het horloge! Precies. Zonder de stops van 4 minuten alles bij elkaar. Het is de moeite nauwelijks, die stopjes. 28,3 kilometer. 6:21 gemiddeld. We wandelen uit. Ik neem dadelijk de trein. Rob hoeft me niet halen, die mag een frikandellenbroodje voor me maken.
12:25 In de trein orden ik mijn foto’s. Ik ben wat vermoeid, maar ik heb dan ook slecht geslapen. Over het algemeen voel ik me gewoon supergoed! Trots op SG. En een beetje trots op mezelf, dat ik zomaar mee kan lopen. Maar meer trots op haar. Mijn benen voelen het asfalt wel. Zomaar 28 kilometers. Met Joyce of als ik alleen was, had ik er 1,7 bij gelopen tot de 30. En dan was de training ook groen geweest. Nu heb ik een keer iets anders gedaan! Thuis eerst naar de WC (toch de gel die lastig doet) en dan eten. En zitten. En afspoelen.
15:54 Het zwembad in Almere Stad. Er zijn hooguit 6 kinderen. 4 Begeleiders. 1 Trainer voor het volgende uur. Die denkt dat ik niet mee mag zwemmen, want volwassenen mogen pas om 5 uur. Dat is al een jaar anders. Ik mag en ik ga.
16:05 Inzwemmen: ik mag met achtje en ik heb geen haast. Ik doe ook zonder achtje. Mijn benen vinden het gek genoeg prima, als ik me maar niet haast. Ik let goed op hoe ik zwem. Schoolslag en rugslag doe ik ook. 400m Inzwemmen.
16:22 5 Keer 300 meter. De bidon staat er om af te tellen. 100 meter bijleggen. 100 meter bijleggen met achtje. 100 meter hele slag. Opletten dat het hoofd niet te ver uit het water komt. Doorhaal oefenen. En het ademmoment erin rammen. Geen snelheid, boeit niet.
16:42 Na de derde keer wordt het vervelend, dat bijleggen. Volharding. Ik blijf bijleggen en opletten op het hoofd en alles. Ook als het horloge niet netjes telt. Ook als mijn benen protesteren. Ik doe mijn eigen dingen hier. Ik train ontzettend hard. Alsof ik niet al 28 kilometer gelopen heb.
16:50 Ik doe nog 100m met achtje op snelheid in combinatie met techniek en met vermoeidheid. En voldoening.
16:57 Ik ben blij en echt doodmoe als het uur er op zit. Echt moe. Komt vast door de korte nacht van nog geen 6 uur ? Het horloge is op 1950 meter blijven steken. Het moeten er 2000 zijn, maar het maakt me niet uit. Ik heb echt goed getraind vandaag!
20:17 Krachttraining. Een simpele voor buik, billen en (arme) benen. Ik doe goed mee, op 1 oefening voor de benen na. Die willen niet meer. De derde dag al achter elkaar dat ik krachttraining doe. Mijn eigen persoonlijke uitdaginkje!
20:34 Onder de warme douche. Nu doen mijn benen én mijn armen pijn. En ik ben moe. En vermoeid. En toch… ik moet me inhouden om niet ook even te gaan fietsen… Mijn hoofd wil en Rob en Vincent blijven vragen, maar mijn benen zijn er klaar mee. Het hoeft ook nergens voor.
6 februari – Piramideloop – wie bedenkt dit?!
Ik vond het wel raar, weer een looptraining na de 28km van gisteren, maar goed. Ik doe het natuurlijk toch. Het staat op het schema. En dat zal wel goed zijn. Om mezelf te testen doe ik het en om te kijken wat dat doet met de data en met mij. Ik voel me wel prima en ook mijn benen zijn dik in orde. De data geeft echter een dikke min aan. En het is tamelijk opvallend dat ik me goed voel in deze periode met net iets te weinig nachtrust.
‘s Ochends zo’n onwijze regen: ik wacht wel even hoor. Het waait en stormt. Als ik ga is het droog. Ik weet waar de wind vandaan komt en kies ervoor deze mee te nemen in het begin in de lage zones. Dan kan ik straks eerder stoppen als ik wind tegen heb en de training er op zit.
Ik ga me houden aan de hartslagzones, dat lijkt me verstandig na gisteren. Elke 5 minuten wisselen: dat is een soort van piramide. Al binnen een kilometer merk ik dat mijn benen dit gewoon weer kunnen. Ze trekken nauwelijks, protesteren niet en doen geen pijn. Lekker in de zones blijven lukt ook en door de meewind valt het tempo nog mee- dat is ook lekker. Ik voel me prima!
Langs de Vaart heb ik lekker wind mee. Dan ga ik na 20 minuten aan het versnellen. Ja, dat is doorbijten. Ja, dat gaat me prima af. Ja, het tempo kan omhoog. Kwestie van grote stappen nemen en vooruit kijken. Diep ademhalen en tellen. Niet kijken hoe hard ik ga en gewoon genieten dat deze inspanning lukt. Achteraf net geen 5 minuten op de kilometer. Een seconde te lang. Maar de zon piept tussen de wolken en lacht me toe. Dat helpt.
In de volgende zone komt het zonnetje echt door! Mooie kleuren alom. Dan moet ik nog een keer versnellen zo blijkt. Ik doe het ook weer, maar dan tegen de wind in en het viaduct op! Pfoe, dat voel ik aan alle kanten wel zo’n beetje. Die zon maakt het een stuk lichter op deze dag. En het feit dat me dit gewoon lúkt! Wowsers. Ik ben zelf vast het meest verbaasd. Deze gaat iets langzamer als de vorige bij dezelfde hartslagzone, maar dat is de wind tegen denk ik.
Ik dribbel tegen de wind in op de Evenaar naar huis en geniet daar ook van. Op het laatst doe ik nog lantaarnpaal sprintjes. Vrijwillig. Right. Om sterker te worden. Oké dan. Omdat het kan. Omdat ik het kan!
Was deze training goed? Ik vind het een raar geplaatste training, maar het pakte goed uit: ik voel me er sterker door en ben blij dat ik dit weer zomaar kan doen na gisteren! Ik voel me energieker nu dan toen ik weinig mocht hardlopen. Al is dit blessuregevoeliger, ik word er een stuk blijer van; van het randje, de grens en de net iets te grote uitdaging! Meer dan 50km hardgelopen deze week. En fietsen 100 kilometer plus. En zwemmen twee keer. En krachttraining. Ik ben op de goede weg. Nu nog goede begeleiding en ik kan weer vliegen vol vertrouwen! ?
Mijn benen smeer ik in met lotion, die moet ik even te vriend houden. Maar als ze aangeven dat ze liever chocolade paaseitjes hebben, wie ben ik dan om niet te luisteren…. 😉