2 mei – Fietsrondje bij ondergaande zon ??♀️☀️
Mijn horloge is trots op mij. Doordat ik een rustige dag heb, daalt de hersteltijd van 5 naar 4 dagen. Wat een vooruitging! Op de achtergrond liggen de papiertjes met werkopdrachten. Rustig aan is relatief.
De vergadering duurde lang, eten en ik had niet zoveel zin. Ik moest twee uur gaan fietsen, maar qua tijd en licht ga ik dat niet halen. Even twijfel ik om binnen te gaan, maar dat is zo zonde. Dus ik zoek mijn oordopjes die ik niet kan vinden en ik ga maar zonder dan. Ik ga de Grote Trap af fietsen met wind mee. Zie wel wanneer ik dan wind tegen heb.
Het is mooi met de ondergaande zon en de velden met tulpen. Mijn hoofd maakt echter overuren en maalt net zo hard rond als mijn benen. Maar dan in mijn hoofd met wind tegen en op de Grote Trap met wind mee.
Doordat mijn hoofd zo vol zit met wind, merk ik amper de tegenwind aan de buitenkant op. Wel het prachtige zonnetje gelukkig.
Gek genoeg draai ik mijn hand niet meer om voor meer dan 30 kilometer. Mijn benen doen geen pijn, ik ben blij met de fiets en ik voel me goed verder. Uiteindelijk zie ik de zon ondergaan en dan ben ik bijna weer thuis. 37,98 kilometer. So what.
3 Mei. De conditie van een triatleet ?♀️
Ik mag weer hardlopen! Vijfenzeventig minuten. 10 minuten in zone 1/2 en 5 minuten in zone 3 en dat moet dan aanvoelen als ‘licht intensief’. Ik doe de nieuwe oranje schoenen aan. De bloedblaar is zo’n beetje weg, dus maar eens kijken of deze schoenen een tweede kans verdienen. Ik ga even alleen. Dan kan Vincent op de pakjes wachten. Het gaat gemakkelijk. Ik kan niet anders zeggen. Mijn korte broek en lange mouwen lijken wat koud, maar dat is niet echt zo. Ik heb eerst wind tegen. Fijn, dan heb ik straks wind mee! Ik voel de hele tijd goed wat me nog lukt en het tempo ligt lekker hoog bij goed voelen. Ik ga wel iets harder in zone 3, maar dat blijkt rond de 5:10-5:20 te zijn! Ik loop de 5 kilometer binnen 28 minuten. Op de dijk blijft het prima gaan.
Ik verbaas me echt. Zou de hartslagmeter niet goed zijn? Nee, dat is het niet, want die is echt aangesloten, dat heb ik gecontroleerd. Zouden mijn benen gewoon zo goed getraind zijn intussen? Ik las laatst iemand die Amerika doorwandelde en toen “de conditie had van een triatleet”. Is dat het? Dat je alles aankunt? Ik ga de dijk af naar het verbindingspad. En dan moet ik weer hoognodig de bosjes in.
Het is irritant! Mijn darmen en hardlopen zijn een combinatie geworden. Ik ben gewend aan het verjagen van krokodillen. het is drie uur geleden dat ik gegeten heb! Ik ben nog gegaan voor ik ging. En ik heb geen sportvoeding op. Superirritant. Ik zet de Garmin dan wel even stil in de berm. Naast een getrainde triatleet ook een geoefende bermpoeper. Nou fijn ? En dan weer door. Op hetzelfde tempo met hetzelfde gebrek aan moeite. Ik krijg wind mee en ik mag weer 5 minuten lekker harder doorlopen. Ik zal wat verder om moeten, want zo heb ik echt veel te weinig route voor 75 minuten dit tempo.
Ik ga bij de kassen op en neer en ondertussen tel ik 5 minuten af. Anders gaat ik toch weer malen en mijn hoofd is nu rustiger dan mijn benen. Je zou zeggen dat ik niet op hoef te zien tegen een marathon, maar ik ben veel te verstandig om een marathon in de triatlon te onderschatten. Dat het nu lekker gaat, zegt niks over de triatlon! Leuk routevormpje maak ik er van. En dan zit ik op 10 kilometer. Inclusief bermbezoek in 57 minuten. Exclusief nog sneller, volgens de Garmin in 54 minuten.
Nog een keer lekker versnellen en dan loop ik volgens Garmin 11 kilometer in een uur. Niet normaal. Toch loopt de hartslag nu wel een beetje op. De ambitie ook. Dus ik ga gewoon maar ietsje rustiger. Voor me loopt een heel jong stelletje te huppelen, te kussen en selfies te maken de brug op. Schattig. De brug op voelt eindelijk iets als zwaar. Ik ga nog een keer op en neer en in de drukke straat is het eindelijk niet meer zo easy en warm en vooral onrustig. Kortom: ik moet oefenen in het me totaal in mezelf terugtrekken en alles onrust buitensluiten straks. In de wijk moet ik nog een ommetje maken en dan is het echt niet makkelijk meer, want ik wil (op Garmin) de 14 kilometer halen in 75 minuten. Lukt net niet. Kost me 2 minuten meer.
Gemiddeld 5:26 – dat is harder dan 11 kilometer per uur lopen. Er is een triatleet in mij geslopen. Stiekem is die met spierpijn naar binnen gesneakt. Ergens vorige week vermoed ik. Ik herken die triatleet niet. Dat ben ik niet! Die zit toch zeker niet in mij?! Ik ben de trage oude dikke hardloopster. Niet die enge afgetrainde triatleet. Daar heb ik een hekel aan, aan die afgetrainde geconditioneerde opscheppers.
4 Mei 2022 – Zwemmen ??♀️
Het ging eens een keer niet. Ik ben onrustig doordat ik nu besef dat de komende maanden op het werk helemaal niet makkelijk worden. Het duurde even voor het doordrong, maar nu ben ik toch niet zo blij. Ik doe mijn werk, maar ik merk dat de motivatie wat lastiger te vinden is. Tussen de middag gaan we wandelen, maar ondanks het lekker weer voelt dat ook niet echt ontspannen. Na de zwemtraining moet ik een lastig gesprek voeren met de trainer van Vincent, om hem te vertellen hoe hij zijn werk beter kan doen. Ik ben daar niet zo van. Vooral niet als ik iemand niet mag. Dat maakt dat ik onrustig zwem. We zijn maar met zijn drietjes in de baan. Ik ‘mag’ voorop. Omdat ik als enige geen achtje heb ofzo?! Maar ja, dan moeten ze het met mijn tempo doen. Ik zwem 350m in en dan doen we 7 keer 50m. Daarna moeten we 2 keer 25m versnellen. En dan 50m schoolslag en 50m rugslag. Ik merk dat ik de krachttrainingen teveel heb laten liggen. Die moet ik onmiddellijk weer oppakken! Doe ik vanavond nog! Dan moeten we 10 keer 25m sprinten. Zo niet mijn ding. We hebben 25 seconden pauze, maar dat vind ik veel te veel. Ik concentreer me op de slag en die wordt beter als ik harder moet. Al is echt hard niet aan de orde. Steeds het horloge uitzetten is echt killing. Dan 400m kalm aan. Het bad golft erg. Doordat de ‘lichte’ lijnen er liggen. Ineens stoort me dat en maakt het mijn onrust nog groter. Voor het eerst in tijden ben ik een beetje angstig in het water en moet ik vechten. De associatie met golven en een hele triatlon is me even te veel. Proberen ademhaling onder controle te krijgen en de slag te behouden. Ik kijk op de klok als we vertrekken en reken uit hoe lang we er ongeveer over doen en dan hoef ik geen banen te tellen. Ik let heus op de doorhaal, maar enige kalmte is ver te zoeken. Dit maakt me angstig voor Hamburg; stel dat het daar ook waait en er veel golfslag is? Hoe moet ik dan in ‘s hemelsnaam 3800m doorkomen? Ik heb nog niet buiten gezwommen. Paniek. Die moet ik dan weer onder controle krijgen. We gaan nog een keer schoolslag doen en daarna gaan we 3 keer 100m doen met de laatste 25m sneller. Ik ben het gevecht beu en zwem gewoon nog wat er lukt. Dan maar iets minder snel. Eigenlijk maakt het niet uit hoe snel het voelt, het tempo is redelijk gelijk (laag). Bij het uitzwemmen wordt de slag pas weer rustiger en langer en stabieler. Eventjes. Alle onrust die ik voel, daar heb ik meer dan een klein uurtje bewegen voor nodig. Maar het is niet anders. Dit is het vandaag. Door naar een moeilijk gesprek. Wat dat betreft is dit een goede training: in Hamburg zal ik ook wel zenuwachtig zijn en onrustig. Dan mag ik nog een half uurtje langer ontspannen in het water! Ik vermoord niemand tijdens het lastige gesprek in het zonnetje, blijf redelijk rustig en ik hoop dat ik iets kan overbrengen. De opmerkingen dat het in Hamburg behoorlijk waait, bevalt me totaal niet op dit moment, maar ik hou me in. Het is een binnenmeer, windkracht 5 zal het niet zijn. ‘s Avonds pak ik inderdaad direct de krachttraining weer op. Weer even bouwen… Inmiddels is mijn gemiddelde rusthartslag stabiel laag en mijn VO2max is stabiel hoog. Ik eet weer (meestal) behoorlijk gezond met weinig gesnoep. Er gaat dus iets goed, maar het is geen goed teken als ik nu al onrustig wordt. Dat moet ik nog maar een paar weken bewaren. Ik moet er niet aan denken dat ik nog verduizendvoudig gestresst ben over een maand!!
5 Mei – Intervallen lopen ?♀️?♂️
Nog een maandje – niet aan denken, want wat daartussen zit….. Dat is nog veel zwaarder! En vandaag was ook zwaar. Op het werk lijken een paar dingen uiteen te vallen en toch ook weer niet. We moeten ook door! Een beetje onzeker. En ik dacht soms heel even: oh, volgende maand fiets ik… Maar het nu trok veel aandacht. En toen kwam het schema voor de komende twee weken binnen. ????? Daar moet ik echt even overheen, over deze enorme drempel. Daar valt nog een bergje te beklimmen.
Er is geen baantraining omdat 5 mei als feestdag is aangemerkt. Vincent heeft een training voor de intervallen: 10 minuten inlopen en dan 2-4-6-8-10-8-6-4-2 minuten in zone 3 en daar tussenin elke keer 1 minuut wandelpauze. Tot slot moeten we tien minuten uitlopen. We hebben de route goed besproken, want hij zal zeker voor mij uit rennen. Hij is iets sneller dan ik!
Ik nam een Maurten gel vlak voor de start. We gingen 75 minuten na het eten hardlopen en ik was goed naar de WC geweest. Inlopen gaat lekker, maar ik hou me in. Vincents hartslagmeter laat ‘m volledig in de steek. Superirritant zoiets. In de eerste 2 minuten moet hij een basistempo neerzetten en ik dacht dat hij 3:55 zei, maar hij zie 4:55. Net iets sneller dan ik! Hij wandelt terug naar me. Hoestend en proestend.
En dan 4 minuten. Ik doe het behoorlijk goed voor een oud besje met een tempo rond de 5 minuten op de kilometer. Vincent heeft nog ruimte om me aan te moedigen en af te tellen. Het gaat straks pas bij 8 minuten tellen. Ik verbaas me best over mijn tempo in zone 3. We gaan naar de dijk en na 5km beginnen de vliegjes. Teringveel vliegjes. Hele wolken waar je doorheen moet happen. Onprettig. 8 Minuten lang vliegjes happen op hoog tempo.
Dan doet Vincent iets heel erg slims: hij neem een afslagje verderop. Dan moet (en kan) hij me dadelijk inhalen. Tien minuten is best veel. Maar op het Verbindingspad zijn de vliegjes weg. Mijn hartslag gaat wat omhoog, dus ik moet het tempo iets verlagen naar 5:10. Moeilijk met een haasje achter je aan. Ik hoef nog niet gelukkig! 10 Minuten kun je ook niet aftellen, die kun je alleen maar doorstaan. Het lukt Vincent net niet om me bij te halen, maar hij is vlak achter me.
De tweede keer 8 minuten vallen na 4 minuten niet meer mee. Eigenlijk moet het tempo omlaag om in zone 3 te blijven, maar Vincent heeft me ingehaald en huppelt voor me uit. Zijn hartslagmeter werkt nog steeds niet. Deze 8 minuten duren het langst. Dat had ik verwacht. Ik loop de 10 kilometer in iets van 56 minuten. Het wordt steeds gekker!
Dan gaat Vincent bij me blijven, maar dat vind ik niks makkelijker. Nog een keer 6 minuten. Mijn tempo daalt iets en het inspanningsniveau stijgt iets. In de 4 minuten moeten we het viaduct over en dan is mijn energie behoorlijk op. Toch. Dat we nog een keer 2 minuten moeten, getver. Ik doe mijn uiterste best, maar het begintempo zit er niet meer aan. Stomme trainer heeft Vincent, dat ie dit soort trainingen voorgeschoteld krijgt. Eigenlijk is al dat hardlopen gewoon enorm stom. Vincent is het volmondig met me eens. Die heeft ook nog eens geen zin meer en geen hartslag. Het kan dus bijna niet erger… En dan moet ik toch weer bij het uitlopen. Gotver. Toch erger dus. Ik krijg kippenvel en weet dat ik niet kan blijven hardlopen. We korten het uitlopen lekker in en de cooling down met wandelmomenten drukt ook enorm het tempo. Over ‘drukken’ gesproken… Ik haal thuis en dat is al een enorme vooruitgang. Ik loop 13 kilometer binnen 72 minuten. Met wandelpauzes. Aha.
6 Mei ??♀️??♀️?♀️
Even over 9 uur. Vincent is mee naar het zwembad gegaan voor banenzwemmen. Alleen….. hij heeft zijn zwembroek vergeten! Wat is een betere straf dan je anderhalf uur naast het zwembad te moeten vervelen? Ik ga namelijk wel zwemmen. Langere stukken moet ik doen. Het is lekker rustig, hooguit 3 mensen in de baan. Ik begin met 500 meter hele slag. Het gaat mwah. Mijn linkerschouder is wat gevoelig. Mijn armen moeten werken. Doorhaal, arm hoog en banen tellen. Na 500m stoppen en een slok drinken en dan 500m met paddels. Nog harder werken voor de armen!
De eerste 150 meter zijn elke keer het langst. Dan na 250 meter zit ik op de helft en vanaf 300 meter begint het aftellen. De laatste 100 meter zijn het makkelijkst. Ik doe nog een keer 500m met pullboy. Die zijn het makkelijkst voor me. Gaan ook het snelst. Dan nog een keer mijn armen vermoeien met de paddels.
En nog een keer de pullboy. Alles in 500 meters. Ik word er wel een beetje moe van. Intussen heb ik de baan voor mij alleen. Lekker. Tot slot moet Vincent zich nog een kwartiertje vervelen omdat ik nog een keer zonder hulpmiddelen zwem. Niet zo snel meer! En ik doe nog een keer schoolslag en rugslag. Heb ik toch dik 3000 meter gezwommen! Snel zal ik in het zwembad niet meer worden. Vincent kan weer mee naar huis.
Na de lunch ga ik fietsen samen met HB. Ik heb nog een koppeltraining staan. En ik heb nog een uitleg tegoed over fietsen tegen de wind in van HB. Hij heeft een route en ik ga een deel mee. HB babbelt vrolijk tot we op de dijk zijn. Heerlijk! Ik hoef eigenlijk alleen maar te fietsen en te luisteren. Op de dijk hebben we natuurlijk wind tegen. Het deert mij niet zo erg, maar ik krijg eindelijk de uitleg waarom je wind mee nooit kan compenseren wat je wind tegen verliest. Ik ben onwijs blij dat ik dat kan volgen! Het gaat over tijd. Dit soort informatie helpt mij ontzettend om te relativeren. HB gaat nog verder over de regenboog, maar ik verwerk nog de info over de wind. Ik moet blokjes harder fietsen. Gelukkig krijgen we ietwat wind mee, maar ik let niet echt op de tempoblokken. Ik ga waarschijnlijk iets langer fietsen. We draaien richting Almere Haven en dan kan het tempo wind mee echt omhoog. Ik eet netjes iets.
Ik ga alleen terug via de heuvel en langs de Vaart. Het gaat uitstekend! Lekker tempo, geen afleiding en toch gemakkelijk. Als ik thuiskom, ga ik vrijwel meteen hardlopen. In het schema staat 20 minuten marathontempo en 10 minuten rustig. Ik heb de training niet in het horloge, dus ik moet zelf opletten. Marathontempo is tussen de 5:45 en 6:00 minuten op de kilometer. Easy. Ik ga vanaf het begin echter een stuk harder. Het voelt niet zo, maar ik loop gewoon 5:30. In de zon. Ik loop de Evenaar af en om de Sieradenbuurt heen.
De zon vind ik lastiger, dus ik loop maar iets sneller naar de schaduw toe! En dan nog de 20 minuten volmaken. Ik blijf monitoren en verbazen. Na 20 minuten heb ik 3,7 kilometer gelopen. Ik lap het horloge en ga rustiger lopen. Omdat ik in het bos loop flippert de GPS tussen 7:00 minuten per kilometer en 5:15 per kilometer. Het tempo ligt nu gemiddeld op marathontempo. Ik maak een half uur vol en loop daarin 5,5 kilometer. Dat is gemiddeld 5:30 per kilometer. Ik vind het mooi geweest voor vandaag! Ik heb behoorlijk veel gezwommen (niet snel), een lekker stuk gefietst op 27 km/u gemiddeld (net geen 50 kilometer) en een half uur flink doorgelopen. En dat met een lichte verkoudheid onder de leden!
7 Mei fietsen Fietsen FIETsen FIETSEN ??♀️??♀️??♀️???????♂️
Samen met Vincent ga ik naar Veldhoven fietsen. Er staat 180km in mijn schema. Naar Veldhoven volgens mijn route is 150km. Ik ga dus nog een stuk door naar België en weer terug naar Veldhoven. Omdat zo’n tocht lang is, ga ik niet uitgebreid bloggen. Kort en bondig!
Kwart voor 9 vertrek. Allebei een fietscomputer, allebei dezelfde route. Rare route door de wijken. Fietst meteen al goed en makkelijk. Gelukkig, want ik ben verkouden. Langs de Vaart naar de nieuwe brug. Het tempo zit er lekker in! Prima weer: niet te warm en droog.
Dan de Stichtse Brug over. Alles smooth en easy. Over de Wakkerendijk langs Eemnes: rust en kalmte. Lekker kletsen. En een minuutje versnellen. Vanaf dan gaan het tempo omhoog. Voorgaande jaren reden we gemiddeld 22,5km/u, kan het nu met racefietsen, klikpedalen en veel oefening omhoog? We gaan het zien. Geen doel op zich. Ik drink veel sportdrank. Rotonde over en dan langs Baarn gaan we spelletjes doen: iemand in mijn hoofd, een blackbox van Vincent. Vanaf Soest is de route nieuw.
We moeten een heuvel over en ik ben snipverkouden. Dat merk ik als ik naar boven moet ploegen! Aan de andere kant ligt Soest er mooier bij. En dan komen we op een bekend punt, maar we rijden de verkeerde kant op! Terug naar waar we Soest in gingen. Hum. Omkeren en op de gok naar de McDonalds dan maar. Ik ken de weg. Toch verrast de fietscomputer ons met een halfverharde fietspad. Het is te doen.
We rijden door mooi gebied in het zonnetje. Door naar de startbaan bij Soesterberg. Sporen over. Nog een keer flink omhoog. En dan is de startbaan dicht. Voor die broedende vogel weer.
Door naar de Mac dan. Langs de helikopter, oversteken en dan zijn we er al.
Vincent spot auto’s, ik krijg een enorme hoestbui en ik maak nieuw sportdrank. Friet, een koekje, Fanta en een smoothie en door. Langs Zeist naar Driebergen. Vincent heeft een moeilijke blackbox met getallen voor mij. Omdat ik niet goed ben met getallen. We komen Zeist en Driebergen goed door. Langs Kasteel Sterkenburg. En ik maar puzzelen met de cijfers 2,4,6,9,16,25. Ik ben sterker met woorden 🙂 Brug over de Lek
En dan komen we al op de dijk. Ik geniet tot diep in mijn fietsschoenen. Zonnetje, lekker tempo, leuk gezelschap en eindelijk de getallen blackbox ontrafeld. Nergens last van, nergens moeite mee.
En dan het pontje.
Door Beusichem en dan heb ik een lastige blackbox. Met lettergrepen. Een lange weg naar Geldermalsen, waar ze vorig jaar ook aan het werk waren. Geldermalsen door. Veel herken ik van vorige jaren. Prettig. De A15 over.
Vincent lost ook mijn blackbox op. En dan wind mee richting Meteren en door naar Waardenburg. Waar vroeger de McDonalds het belangrijkste was, is voor een 15 jarige carspotter Timmermans het summum.
Het jochie fotografeert alle auto’s, terwijl de medewerker onze fietsen bewondert! Hadden we bijna 2 racefietsen geruild voor een Mercedes F1 safety car. En dan toch nog maar naar de McDonalds. We zitten op 90km. Niet aan denken dat dit pas de helft is.
Na de McDonalds frietjes de grote brug over de Waal. De zon kruipt weg, maar dat is niet erg. Vind ik. We gaan langs de snelweg rijden: een andere route dan via Zaltbommel. Niks erg, want ik vind het leuk om nu voor altijd te kunnen denken bij de Lucht: daar fietste ik achter langs. En het is korter. 100 kilometer al intussen. Voor Vincent tweederde deel. We doen net voor Den Bosch een kleine plaspauze.
Door naar de brug bij Hedel. Waar Vincent (van het glooiende asfalt?) altijd een beetje misselijk wordt. Op de rotonde ben ik Vincent even kwijt – paniek! Hij nam de rotonde andersom. We komen Den Bosch in bij de leuke brug.
En dan achter het station langs. Heerlijk makkelijk Den Bosch door. Dan even door een natuurgebied en we gaan door Vught. Ik krijg er niet veel van mee, maar meer omdat Vincent moe begint te raken dan ikzelf. Ik blijf veel drinken; al drie bidons leeg. Door naar de supermarkt in Esch. In de verte hangen donkere wolken. Pa appt me dat er buien zijn. Het is benauwd buiten. In Esch moeten we zoeken naar de supermarkt.
Blikje cola, AAtje, broodje. Ik kijk zorgelijk naar de buien. We komen er niet omheen. Schuilen dan straks. Ik moet nog een stuk namelijk. Ik denk dat het tot Belgie gaat worden, maar laten we eerst Veldhoven eens halen. In Boxtel beginnen de druppels. We willen schuilen bij het station, maar zien een rookbunker die geschikt is.
Maar een uur hier zitten? Nee, dat trek ik niet. We gaan door tot de bui te heftig is. Niet makkelijk, maar een beetje regen kunnen we hebben. Lennisheuvel halen we, net onder Boxtel. De druppels worden groter en meer. Ik zie een poortje bij het voetbalveld. Erachter zit de perfecte schuilplaats. Onder een tent.
Ik vind rusten moeilijk. Vincent voelt zich niet top meer. Rob vertrekt dadelijk pas, dus hij kan Vincent niet spoedig ophalen. Na een klein half uurtje wachten druppelt het nog een beetje. We gaan weer door. Saaie wegen. En dan… ook nog een onverhard pad.
Ik vind de uitdaging wel even leuk: hoge cadans en doortrappen, maar het is wel zwaar. Vincent slaat zich er doorheen. Verharde saaie weg vervolg. Er is niemand, nog geen auto. Of ja, 1: een Astin Martin. En dan nog 1… En daarna nog 5! Mijn mond wil niet meer dicht over zoveel toeval. Vincent heeft ze allemaal op beeld! Dit is echt zijn beste carspottersdag ever. Verder zien we op deze weg geen enkele auto meer.
De regen stopt. Nog een plaspauze. In tegenstelling tot Vincent voel ik me nog steeds kiplekker. Vincent gaat echter wel meefietsen tot het einde. Dan moet ik mijn tempo maar inhouden. Bij Best is het alweer droog, maar iedereen heeft daar een paraplu. We fietsen door de woonwijk naar een kanaal.
Die willen we blijven volgen bij de Ikea, maar ik bedenk me net op tijd dat er misschien meerdere kanalen zijn en dat de fietscomputer ons niet voor niks de brug over jaagt! Mijn vermoeden is juist. Maar ik begrijp Vincent helemaal: na zoveel kilometer ben je moe en niet meer in staat om heel verstandig te zijn. Ik ben nog lang niet in dat stadium. In tegenstelling tot eerdere jaren. Op het fietspad met de slingertjes in het midden is alles alweer droog.
We gaan langs het vliegveld. Geen bord van Eindhoven met ‘blij dat je er bent’. Het vliegveld langs is altijd gedoe, maar we kennen de weg al. Door het zoveelste echotunneltje. Die bij Den Bosch met tegeltjes heeft de meeste punten gescoord. Meerhoven door. Langs Zeelst. En dan zijn we -later dan gepland en gedacht- in Veldhoven.
150 Kilometer voor Vincent. Met een fietsgemiddelde van 24,5. Wat een enorme verbetering is ten opzichte van ooit eerder! Ik neem een halve reep. Wat in mijn hoofd zit, moet: en dat is België. Alleen. Nog even de stilte en saaiheid van mezelf opzoeken. Helaas ook het zoeken. Vincent begrijpt routes beter dan ik. Ik herken nauwelijks iets in de omgeving van waar ik ben opgegroeid!
Ik vind een fietssnelweg. Nog steeds loop ik over van energie en ik kan het tempo echt flink verhogen. Ik kom in Dommelen. Leuk langs de brouwerij.
En dan door de wijk. Ik word een beetje gek, want ik weet niet waar ik blijf. Irritatie. Toch eindelijk dan. Ik moet zoeken naar de weg. Op mijn telefoon. Zon. Warm. En al over de 160km. Nog een stuk reep. Ik ga naar Valkenswaard en daar zal ik de Luikerweg nemen. Die ken ik van vroeger. Dag mannen op het terras, jullie kunnen wel roepen tegen mij, maar ik heb iets gedaan wat jullie niet kunnen! En dan de Luikerweg. Kom ik weer bij een nieuwe weg en moet ik zoeken naar het fietspad. Daar is Rob opeens!
Ik ben te verrast om te stoppen. Nog een klein stukje denk ik en dan kom ik hier terug. Ik zit op iets van 172 kilometer. België is vlakbij nu. Fietssnelweg door het bos. Strak asfalt, tweebaans.
Heerlijk. Snelheid maken. Ik zit boven de dertig. Geen idee waar dat vandaan komt, maar het is easy. Alleen is het geen 3 kilometertjes meer. Ik zie Rob voorbij komen. De rotonde bij Borkel en Schaft. Het bos waar we kampeerden. Hoe ver is het nog? En dan rij ik België in.
De fietscomputer zit op 180 kilometer. Rob komt er ook aan. Garmin zit op 179,6, dus ik ga nog 400m op en neer om de grenspaal te fotograferen.
Ik ben wel eens veel en veel vermoeider geweest. Ja, ik ben blij dat ik dit heb gedaan, ja ik ben een beetje moe van de verkoudheid en ik moet nu niet denken aan nog een marathon, maar dan is de hele mindset anders. Dit was het voor vandaag. ik heb niet eens overdreven veel honger! De zaken zijn wat dat betreft helemaal voor elkaar.
Alleen een nare verkoudheid. Een hele nare snotneus. Waarmee ik zo veel kon fietsen.
Nog iets met sleuteltjes en fietsendrager… Laat ik het zo zeggen: als de fietsendrager op slot zit en je hebt geen sleutel, kun je niet inbreken. Dat is een veilig idee. De sleutel ligt 150 fietskilometers van Veldhoven vandaan.
8 Mei – LOOP neus. ?♀️?? niet lopen ❌?♀️
‘s Nachts slaap ik iets minder goed, want Rob snurkt en ik snurk en ik heb wat moeite met ademhalen. Verder heb ik nergens last van. Geen spierpijn of zadelpijn. Of dat zit verstopt onder snot. Mijn hoofd wil graag een uurtje hardlopen. Mijn benen ook. Ik vraag het even na en van de trainster mag het ook als ik me goed voel. We rijden langs alle moeders, onder andere om fietsen op te halen. Ik heb de doos zakdoeken leeg en blijf maar snuiten en snuffen. We moeten dus naar de winkel lopen voor een nieuwe doos zakdoeken en voor brood. Het gaat me niet makkelijk af en binnen een kilometer denk ik al: laat dat hele hardlopen maar zitten! Thuis val ik op de bank in slaap van het kleine wandelingetje. Even PAS op de PLAATS dan maar. Balen. Flink balen. Mijn neus loopt het hardst vandaag.