1 juli – Trail lopen met Joyce
Het was best even spannend: lukt het met de wonden, met de blauwe plekken en kan ik alles nog aan met de drukplekken op mijn lijf? En ik mocht natuurlijk niet nog een keer vallen! Ik mocht met Joyce mee. We hebben de hele maand juni niet samen gelopen en nu waren we allebei nog niet toe aan de halve marathon, maar wel aan bos en bijpraten. Tjonge, wat was er veel: triatlons, zwangerschap, school. We appen ons suf! Toen mijn gaatje bij de tandarts weer gevuld was, haalde Joyce me op. We gaan naar het Hollandse Hout. Route van een kilometer of 13 en nul verwachtingen.
De eerste kilometer was het -laten we zeggen- ‘wennen’. Pijntjes, trekken, auw en twijfel of dit wel verstandig is. Maar toen kwamen we op wat Joyce het knollenpad noemde en ik kwam tot rust, keek goed uit, kwebbelde door en alle pijn trok weg. We gingen naar het vogelkijkhutje, want de geplande route was dicht.
Lekker vogels kijken! En dan dezelfde weg weer terug.
Even later pakten we de route weer op onder het spoor door.
Over het Oostvaardersveld. Ik genoot met volle teugen. Dat hardlopen weer lekker lukt, dat het mooi weer is, dat ik met Joyce ben, dat het geen schande is om te wandelen, dat de lucht zo mooi is met de wolken, dat het zo lekker ruikt. Alles. En als we dan even wandelen, heb ik daar geen bezwaar tegen. We steken de weg over en gaan de heuveltjes over.
Alles is zo mooi! En stil. Doodse stilte. Behalve het geklets natuurlijk. Onafgebroken. Geen paarden en het water viel me ook een beetje tegen. Dat ziet er vanaf de fiets leuker uit. Dan het bos in. Ondertussen zit Vincent op school met een probleem en appt hij veel. Joyce voelt zich onterecht niet zo sterk met slappe benen. Vind ik niks erg! Het maakt mij echt niet uit. Ik vind haar namelijk wel sterk en krachtig, ook al zijn we niet snel. De missie hier is: Have-Fun en die pakken we volledig.
Er is 1 momentje niet zo sterk van mij: “zullen we wat eten”, vraagt Joyce. Ergens op 8 kilometer ofzo? Totaal niet aan gedacht. Ik zou het compleet vergeten zijn. En drinken ook. Foei toch.
We komen langs mooie stukken met water. Onderweg zien we helemaal niemand. Ja, vrachtwagens die aan het werk zijn, gek genoeg. En we komen op stukjes die ik best herken. Ik klaag en mopper en reageer me af en ik klets en praat. Ondertussen maak ik me totaal niet druk over tempo, kilometers of welk excuus ik ook zou moeten hebben: gewoon rennen, roddelen, rondkijken en met volle teugen genieten. We komen nog wel een stuk modderachtig ouderwets Hollandse Hout tegen.
En dan nog even de heuvel over de Knardijk en de 13 kilometer zijn vol.
Dan kan ik de wiskunde-problemen weer aan en de dag en dan ben ik weer heel blij dat ik kan hardlopen en verder kan met trainen. Hardlopen is een verslaving. Guilty.
2 juli – off day
Nergens zin in. Moe. Suffig. Alleen zin in snoepen. Chips. M&Ms. In bed liggen. Een boek lezen. Sloompjes. Besluiteloos. Geen aanwijsbare reden, maar gewoon een dag minder energie. Ik blijf lang liggen en dan wil Vincent fietsen. Voor mij staat er 3 uur op het programma, voor hem anderhalf uur en ik ga maar mee, maar zonder zin of animo. Ik heb wel een weg gezien die ik eens wil proberen! We doen een woordslang in-de-keuken als we op de Trekweg wind mee hebben. Ik drink netjes. Maar ondanks de zon, het leuke gezelschap, het makkelijke fietsen en het ontbreken van pijntjes of ongemakken door het vallen krijg ik er geen goeie zin van. Het pad blijkt onverhard.
We gaan maar een stukje door het bos waar ik gisteren ook liep. Het is hartstikke rustig overal. En dan tegen de wind in terug langs het Oostvaardersveld. De wind valt me mee, mijn energie valt tegen. Het is leuk zo saampjes, maar vandaag lijk ik nergens van te genieten! Langs het Kotterbos weer terug en we fietsen ook via het Oostvaarderscentrum. Daar is het dan wel weer stikdruk. Vincent komt aan 75 minuten voor een groene training en ik zit niet eens in de buurt van de 3 uur, maar ik vind het wel best. Ik ga mijn boek uitlezen en we brengen wat dozen weg, maar echt iets nuttigs doen komt er vandaag niet van blijkbaar. Ik ga toch naar het zwembad. Met YZ deel ik de baan. De training is van AD en best oke. Piramides. En oefeningen. Ik doe alles zo goed mogelijk, maar wel met een ongewone bak vermoeidheid. En met achtje als ik zin heb.
En ik doe zelfs een poging tot vlinderslag! De laatste piramide is voor ons iets anders. Al met al zwem ik 2000m. De wond prikt er weer van. En ik snoep verder.
3 juli – Trailen met mijn zoon op de route van mijn vader
We hadden een examenfeestje met friet eten en de kermis. Nou slaan wij de kermis pertinent over en om alleen voor frietjes naar Eindhoven te rijden… Dan gaan we maar even combineren: hardlopen, douchen bij mijn ouders en dan frietjes eten. Een mooie zondagmiddag vol. Ik sliep deze nacht veel en beter, dus ik voelde me totaal anders dan gisteren.
Vincent zou de route doen, die mijn vader -met al zijn kennis opgedaan door het uitzetten van honderden wandelingen, had uitgezet. Ik reed naar de juiste plek. In de auto kletsten we al volop, want met een puber praten kan prima op de snelwegen!
Ik had al veel gedronken en zo begonnen we om half 3 met hardlopen langs de Dommel onder een web van snelwegen door. Mega apart en bijna kunstzinnig mooi. De eerste 12 minuten zijn altijd even ‘wennen’ en settelen. Met mijn knie, zijn vorm en als duo op een halfverharde fietspad. Maar mooi was het gelijk! Dan langs het partycentrum waar we het huwelijksfeest jaren geleden vierden van opa en oma. We kwamen langs de snelweg, speciaal voor Vincent die van auto’s geniet.
En dat vond ik dan ook weer leuk voor de afwisseling! Het was nog steeds behoorlijk onverhard, 2 kilometer in 12 minuten en alles is goed: wind, warm en in the moment. De route klopte ook. Een stukje onverhard over de weg waar ik heel lang geleden wel eens fietste en dan het zand weer op. Bossen in Brabant zijn toch net anders dan in de Flevopolder. En dan het hekje door, de weilanden over.
We kwamen bij een single track. Weg tempo. Maar daarvoor in de plaats komt zoveel genieten! Groen, rust, natuur, langs het water en de weilanden. Onbeschrijfelijk. En mijn vader weet dat te vinden!
En toen weer het bos door met allemaal boomstronken. Ik was een beetje bang om te vallen, maar dat is natuurlijk onnodig. Dan komen we langs een prachtig ven.
Vincent neemt voor het eerst een halve Maurten gel. Hij krijgt ‘m weg en dan gaat de snelheid wat omhoog langs het water en over de boomtakken. Het is prachtig mooi én goed opletten tegelijk. Maar ook overweldigend mooi zo bij het water. Het viel me wel op dat er overal wel mensen zijn op deze zondagmiddag. Vissers, wandelaars, geocachers, veel fietsers. Niet druk, maar ook niet stil. Even zoeken naar het paadje door het bos. Zo’n single track door het bos hadden we ook nog niet gehad! En dan komen we op het asfalt. Ik wil even doorlopen in kilometer 7. We halen een klein meisje op de fiets in. Ik voel me nog prima, maar ik voel ook een blaar opkomen. We lopen langs het drukke terras bij de Volmolen.
Veel asfalt, wat het tempo ten goede komt. Maar in de zon is het wel een stuk warmer! We lopen door de weilanden en ik merk dat Vincent niet dezelfde afstanden gewend is als ik ben. Na 9 kilometer in een uur nog een gel en hij krijgt de rugzak. Inmiddels is het pad het midden gaan houden tussen asfalt, aangestampt cement en onverharde elementen. We gaan richting terug, maar dan komen de vlondertjes nog!
Helemaal geweldig leuk! Niet te snel en een mevrouw maakt een foto van ons samen.
En dan gaan we echt terug. Vincent struggelt intussen een beetje en de gel doet niet echt zijn werk. Dan gaan we wat trager! Maakt mij niet uit. We komen nog op een verwilderd pad waar we om de plassen heen moeten slingeren.
Aan de zijkant ligt een sloot vol kroos. Het is mooi, maar vertraagt en het is wat zwaarder. Al ben ik dit intussen gewend. De route is zelden zo gevarieerd geweest als ik vandaag heb gehad! We eindigen het rondje op een bruggetje en dan zijn we weer bij de snelwegen.
Ik zit met auto-pauze op 12 kilometer, Vincent heeft er 500m bij gedaan. We kijken nog even bij de Dommel en het water daar en dan gaan we naar mijn ouderlijk huis voor de douche en naar mijn nichtje voor feest en friet. Uitmuntende zondagmiddag zo.
Maandag 4 juli – Fietsen
Het is niet makkelijk met het afronden van Havo3 en wiskunde. Dat levert een hoop irritatie en onrust op. Ook het werk is met veel vakantiegangers en tegenvallers niet echt lekker. Gelukkig knapt mijn knie wel op. Er zitten korsten op en de blauwe plekken worden langzaam iets minder. Fietsen dan maar in de avond. Vincent gaat mee voor een rondje Oostvaardersplassen.
Zijn benen voelen de kilometers van gisteren (en de onrust). Mijn benen zijn blij! Beweging doet ze goed na een weekje betrekkelijke rust. Veel te bepraten heb ik niet en ik vind het fijn op de dijk te zijn met wind mee en een hoog tempo. Op de Knardijk ga ik vooruit.
Als hij me tegemoet komt, constateren we samen dat ‘we’ en 9,5 hebben gehaald voor Aardrijkskunde! Dat is een mooie opsteker. In het zonnetje. Ik ga nog een stukje wat harder, want dat lukt me echt goed en gemakkelijk! Daar ben ik zo blij om. Ik wacht Vincent dan op en samen rijden we naar het Kotterbos. Hij neemt met zijn benen de korte weg en ik de langere weg via het Schanullekesluisje. 1 Kilometer voor huis komen we elkaar weer tegen.
5 juli 2022 – Een koppeltraining op supercompensatie!
Ik ga weer fietsen. Deze keer de Noorderplassen rond. Dan heb ik in de stad de wind tegen. Ik heb geen zin. Alles lijkt nu wat minder zinvol met de hele achter de rug, de vakantie in het vooruitzicht en de halve triatlon is nog heel ver weg. Maar ik doe het trisuit aan en zet de hardloopschoenen klaar om snel te kunnen wisselen tussen fietsen en hardlopen. De wind tegen in de stad valt mee en het tempo ligt weer superhoog! Voor mijn doen zeker. Ik vind het hartstikke leuk om bijna net zo hard als een scooter tussen het andere verkeer door te gaan. Dat voelt best machtig ☺️ En dat is goed voor het opletten. Ik ga wat verder, want dat kan als je zo hard gaat! Als ik de dijk op ga voor de intervallen, zie ik de mariniers.
Altijd leuk, een serie stoere mannen 😉 En dan moet ik versnellen. Wind mee. Hoge cadans. Het gaat echt hard! Met welke maat je ook meet, maar 35 kilometer per uur is gewoon rap. En dan 2 minuten rust. In het begin valt het nog goed ook met de oversteken, maar al snel kom ik er achter dat met deze snelheden de route veel te kort is! Ik ga nog een stuk verder over de Oostvaardersdijk, dan keer ik straks in de vijfde van de 6 keer intervallen wel om.
Ik ga 3 keer als een gewone racefietser en durf de beugels niet meer zo gemakkelijk in. Dat is toch even van de val overgebleven. In de rust neem ik een gel, voor het lopen straks. Ik drink veel. De vierde en vijfde keer ga ik wel in de beugels liggen, maar de bocht door waar ik viel, toch maar even niet… Dan stop ik even voor ik omkeer om naar de mooie plassen te kijken.
En dan terug. Tegen de wind in. Van opzij. Ik word van de fiets geblazen! Dat het tempo eraan gaat vind ik niet zo erg. Maar ik vind het eng. Ik voel me echt niet blij op de fiets. Doortrappen en proberen wat ik kan, dat ik maar zo snel mogelijk die dijk af kan! Tegensturen. De laatste keer is by far het langzaamste en ook het zwaarst!
Ik ga de dijk af en daar staan 2 mensen met een kaart. Ze kijken en vragen en ik help ze. Zij hebben wind tegen gefietst en weten even niet waar ze heen moeten. Leuk om deze Brabanders zo te assisteren in de Flevopolder! Ik weet dat ik wind mee heb voor de laatste interval en ik vlieg langs het overbekende terrein. Ik hoef niet eens te kijken! Ik geniet nu nog even ergens anders van. Tijdens het ‘uitfietsen’ ga ik over het hardlopen denken. Hoewel ik geen zin heb en weinig vertrouwen, denk ik geen moment aan overslaan. Het zou leuk zijn die mensen straks rennend weer te zien als zij klaar zijn met fietsen!
De wissel is niet zo snel, want de sleutels werken niet mee en ik moet naar de “Dixie”. En dan ga ik, het is maar een half uurtje. Ik ren altijd hard na het fietsen, maar dit…. Dit is overdreven! Ik heb net 28,9 gemiddeld gefietst – hallo. Ik loop de eerste kilometer weg in 5:07. With ease. Ik rende op gevoel. En ja, het was warm, maar ik liep zo lekker!! Ik voelde mijn knie wel, als een blauwe plek. Logisch, niet ernstig, maar op asfalt en dit tempo ontstaan er natuurlijk wel klappen. Net over de brug fietst MH me tegemoet en ze roept hard: “Lekker bezig!” Mijn middag is goed! Echt aardig vind ik haar niet, maar support is zo leuk. Vlak achter haar, net voor ik onverhard ga, komen de Brabanders die ik op weg heb geholpen me tegemoet gefietst. Ongelooflijk hoeveel harder ik ga. Ik roep hard Hallo en lach van oor tot oor. Met mijn rode trisuit moeten ze mij ook herkend hebben! Ik ga onverhard lopen. Dan maar iets minder hard.
Op 3 kilometer stop ik even. Waarom niet? Dit is geen wedstrijd. En ik loop 5:18 of zoiets. Natuurlijk zweet ik en is dit voor mij een flink tempo, maar echt heel zwaar is het niet. Onverhard verteert de knie beter en het kost maar een beetje tempo. Ik zit heel goed in het moment en in de focus. Misschien is dit dan de supercompensatie van de hele triatlon en even wat gas terugnemen door het vallen. Ik geniet er maar gewoon van. Hoe mooi het hier is.
Een gemiddeld looptempo van 5:18. Het is ongelooflijk! Zelfs als ik de pauzes meetel, is het nog 5:37, wat hartstikke hard is voor mij. En niet eens in de allerhoogste hartslagzone! Ik snap het zelf niet zo heel goed eigenlijk waar het vandaan komt. Omdat de druk er van af is op school? Aan goed slapen en gezond eten is het zeker niet te wijten! En snel daarna ben ik weer op energie.
6 juli 2022 – Buiten zwemmen.
Het is 3 jaar na de Frysman. Het lijkt korter geleden. Deze avond ga ik met Vincent en MBB zwemmen. MBB is een veel betere zwemmer, maar was nog niet eerder buiten. We doen een wetsuit aan. Dat zit wat strak op mijn wond op de knie, maar het zij zo. We gaan van boei naar boei. Of eigenlijk: ik kan de boei van MBB volgen!
Zij wacht, wij halen haar bij en dan de volgende boei. Er zijn plantjes die Vincent van streek maken. Het regent ook geloof ik. Maar als je zwemt word je toch nat. Volgende boei en nog eentje verder. Dan zegt MBB dat ik langere slagen moet maken. Ik doe het meteen en dan gaat het makkelijker! Het voelt bijna te makkelijk… MBB en Vincent willen er uit en ik ga nog een keer op en neer: de 500m van de NPW triatlon voor maandag. Vorig jaar deed ik daar in de wedstrijd (zonder wetsuit) onder de 13 minuten over. Nu heb ik al een stuk gezwommen. En ik moet zelf navigeren. Rust bewaren in mijn eentje. Het gaat lekker. Ik ben binnen 12 minuten terug. Dat is voor mij een toptempo! Yes. Eenmaal aan de kant begint de uitdaging: de autosleutel ligt in de auto. En die auto is afgesloten. De telefoons, de schone kleren, de drank voor erna: het ligt allemaal bij de onbereikbare sleutel in de achterbak! We kunnen gebruik maken van de telefoon van MBB om Rob te bellen die met de bus moet komen en met de reservesleutel. En dan zitten we uit de wind bij het tentje in de buurt. Ik doe het wetsuit uit, want die krast over de wond en koud vind ik minder erg. Het is raar om 3 kwartier niets anders te kunnen doen dan tijd aftellen en wat kletsen. Ik heb vooral last van trek! Ik overleef het allebei: de kou en friet lost de honger op.
7 juli Baantraining
Ook geen zin in. Het lijkt mode deze week. Het is ook zo druk en onoverzichtelijk met werken! Dan maar rustig aan doen met lopen. Zonder zin. Niet al te veel mijn best doen. Een slecht excuus is dat de spieren toch iets teveel zijn afgekoeld gisteren en de darmen zijn ook ‘gevoelig’. Het inlopen gaat al matig: op het asfalt laat de knie van zich voelen. Hoewel de blauwe plek naar geel kleurt, voelt het nog niet zo. Ik heb weinig te melden bij deze mensen. Op de baan moet ik langs de WC, te laat gegeten. Mis ik de techniekoefeningen. Dat vind ik niet zo erg en nu al helemaal niet, want mijn knie laat duidelijk voelen wat die vindt van techniek met hakken-billen! We gaan rondjes op de baan rennen. Iets van: rondjes van 400m gewoon tempo en 100m wandel/dribbel en daarna 200m op tempo met 100m wandel/dribbel. En 600m-100m pauze-400m tempo-100m pauze. En nog ‘s: 400m-100m pauze en dan 400m opbouwen en 100m pauze.
Toen weer 600m en 400m, waarvan de laaste 200m sneller dan de eerste. Of was het 400m en 200m? Ik was het intussen volledig kwijt. Moe. Verveeld. Liep maar gewoon solo een beetje de rondjes. De knie bleef gevoelig waardoor het voelde alsof ik niet full-potential kon lopen. En de drukke, vermoeiende werkdag na weer een nacht met maximaal 6 uur slaap hielp ook niet. Bij het uitlopen moest ik weer naar de WC en eigenlijk haalde ik het net niet. Ik ren de 10 kilometer vol op de parkeerplaats en dan weer snel naar de douche en naar huis.
8 juli – Rare koppeltraining omdat het leuk is!
Ik was een beetje ongedurig de hele ochtend. De vakantie heeft nu prioriteit, nu school klaar is. En sporten ook. Maar er moet nog veel gebeuren en we zijn op de goede weg! Van alles een beetje. Ik kom niet tot een besluit over de middagtraining met Joyce. Waar en wat. Ik wil niet veel verhard en in de zon. En ik moet eerst infietsen. Om 2 uur besluiten we waar (Kromslootpark), om kwart over 2 fiets ik weg en daar tussenin maak ik een route – snel, snel. Ik kan wat omfietsen, want ik heb 3 kwartier. Ik ga naar de Shell. Onderweg bedenk ik hoe grappig het is dat dat ‘vroeger’ echt ver was en nu een ‘ommetje’. Alleen terug over de dijk met wind tegen trekt me niet. Ik ga wel door Almere Haven. DOM dom DOM. Dat kan namelijk niet! Dat is een doolhof! Waarom vergeet ik dat toch elke keer? Het tempo, de cadans, de rust, het plezier: Haven absorbeert het. Ik kom tijd te kort en moet Joyce laten wachten. Ik kom op fietspaden die ik geen van allen ken. En dan sta ik bij het Eksternest. Ik heb een uur ingefietst. Snel een gel nemen, de fiets in de auto leggen, het t-shirt uitdoen en de loopschoenen aan. Weer ongedurig.
We beginnen óp het ásfalt en ín de zón. Wat ik zo niet wilde! Maar het gezelschap van Joyce maakt alles goed. Lekker kletsen. Over babies. Gaaf toch? We komen langs De Urn.
En dan gaan we de brug over het onverharde gedeelte in. Dat helpt al voor mijn knie. De zon neem ik voor lief. We komen op een ongelijk graspad. Het gaat Joyce niet vanzelf – integendeel. Mij deert dat totaal niet! Ik hou me niet aan de training en ga lekker rustig. Ik geniet van dit totaal onbekende Kromslootpark, de stilte, de natuur en de vogels. Onder de bomen door en over het steentjespad.
Echt verrassend! We komen weer op een hobbelpad langs de snelweg. Dat is zo raar: midden in de natuur met de snelweg op de achtergrond. Het kan in Almere! Joyce vind de pollen niks. Ik vind de zon niks. We wandelen van tijd tot tijd en dat is helemaal prima. Mijn knie heeft zich geschikt. We slingeren over onbekende paden en in de schaduw ergens moet ik opnemen voor mijn werk. Handel ik daar keurig af! Klein stukje fietspad en dan denken we geen van beiden aan afsnijden, hoewel we de auto zien staan! We gaan weer het bos in en over een brugje tussen de planten door.
Dan komen we op het ATB-pad. Eigenlijk niet voor wandelaars, maar het is zo leuk: single track, met heuveltjes en modder en schaduw. Het is echt opletten geblazen! Dat vind ik leuk, als je geconcentreerd moet blijven en snel moet handelen, kijken en inschatten. Prioproceptie of zoiets. Kan ik echt van genieten! En dan soms even bijkomen vind ik ook niks vervelends aan.
We komen op een ondoordringbaar pad vol berenklauwen en moeten terugkeren uit de jungle van Almere. Dat kan ook in Almere! Tot slot gaan we ook nog de berg over. Het kan in Almere! We komen niet 1 fietser tegen. Ik merk wel dat ik eigenlijk water mee had moeten nemen. Het is niet zo dat het ‘maar’ een uurtje is op laag tempo, maar het werd langer en ik had al gefietst. We maken de 10 kilometer vol. Het was weer superleuk. Echt verrassend en zo fijn om samen te doen. En vlak bij huis in het verrassende Kromslootpark. Ik ben er rustiger van geworden.
9 juli – zwemmen en rustdag
Ik heb de rustdag nodig. Er is rust met school, de vakantieplannen zijn zowat rond en alles is opgeruimd, maar nu komt de vermoeidheid. Ik slaap eens een keer zonder uren wakker te zijn en ik slaap ‘s morgens zelfs langer door, maar ik blijf moe. Ik sleep mezelf naar het zwembad. Niemand wil in baan 1, behalve YS die alleen maar benen doet. Ze voelen zich allemaal beter dan ik. Sneu is dat. Ik zwem 300m met achtje in en maak lange slagen. het voelt goed. De training van DR is leuk. Ik moet goed opletten en meetellen. 8 keer honderd meter afwisselend hele slag en armen: en elke keer van de hele slag 25m meer snel. Dus 25m snel, 75 langzaam / 50 snel, 50 langzaam / 75m snel, 25m langzaam en tot slot 100m snel. En van alleen armen precies omgekeerd: beginnen met 100m snel en elke keer 25m minder snel. Super! Koppie erbij houden. Ik neem weinig pauze: alleen om de pullboy te pakken of weg te leggen en een slokje te drinken.
Dan 3 keer 100, waarvan 75 hele slag en 25 andere slag. Ik deed rug (prima), borstcrawl (niet goed voor knie) en nog ‘s rug dan maar. Ik krijg er zowaar lol in! Ik vond het wel irri dat andere banen allemaal zoveel sneller denken te zijn met hun hulpmiddelen en ik alleen in baan 1 zwem zonder achtje of flippers. Als enige.
Daarna 400 bestaande uit 2×200: 150 borstcrawl, 25 sprint en 25 samengestelde rugslag. Ik had de baan voor mezelf intussen. Lekker! Zeker voor de samengestelde rugslag. Die mijn knie wel lekker vond. De Apple Watch liep mee. Ik registreerde in Garmin heel precies wat ik deed met pauzes en stop zetten.
Tot slot 300m: 50m benen, 50m armen, 75 bc en dat twee keer. Geen geneuzel met pauzes. De andere baan slaat de helft gewoon over! Bah. Ik oefen het voor mezelf, moet ik dan denken.
200m uitzwemmen met pullboy. Ik haal de 300m net niet, want het is 6 uur.
Ik vond de training echt leuk! Lekkere afwisseling. Ik kom echt met goed zin het water weer uit. Pluspunten voor trainster DR! Ik denk even dat de Garmin weer niet heeft opgenomen, maar gelukkig blijkt dat later wel zo te zijn.
10 juli. een korte koppel
Ik slaap slecht. Al nachten. Gewoon weinig. Veel wakker. De laatste keer dat ik 8 uur geslapen heb is een dikke week geleden. En dat maakt het niet beter. Dan helpt laat opstaan niet zoveel. Ik ben de hele dag suffig en ongeconcentreerd. We plannen de vakantie die opeens zo dichtbij komt! Ik snoep extra veel. Het trainen stel ik maar uit. Tot de avond. Dan gaan Vincent en ik eindelijk fietsen. Slechts 3 kwartier.
Het is druk in de bebouwde kom. Ga je net lekker snel, moet je om een stepje/hond/jongerengroep/scootmobiel heen. Net zo onrustig als ik al ben. Ik had al geen zin. En dan is de cadansmeter ook nog eens weg. Waar? Kwijt? Ook onrust. We nemen toch maar het hele rondje Noorderplassen. Vincent gaat deze keer voor me uit. Zijn fietsbenen staan wel aan vandaag. De mijne doen hun best. Op de dijk mag ik blokjes hard. Dat we wind mee hebben valt tegen, want het is meer van opzij. Akelig. Onrustiger. De blokjes snel doe ik wel eventjes mijn best. Van de 6 gaan er 5 goed. 1 Gaat op aan verkeer en oversteken. We stoppen even voor een fotootje.
En dan snel het gemiddelde nog iets ophogen. Net iets meer dan 3 kwartier. Ik moet ook nog hardlopen. 10 Minuten slechts. Of ik morgen zin heb in een sprinttriatlon? Nou, wat denk je zelf? Nee. Of ik er klaar voor ben? Ook niet.
Het rennen gaat ook stroef. Niet het gemak wat ik ken na het fietsen. Rondje park is ook saai. Hard? Redelijk. Maar alleen omdat ik er zo snel mogelijk vanaf wil zijn. Het duurt gewoon 500/600m voor ik erin kom! Ik hijg als een paard en voel me dik en slecht. Maar ik doe 2 rondes op een hoog gemiddelde. Ik had al geen zin in dit en ik heb nu nog minder zin in morgen. Ik ben te zwaar. En mijn hoofd is ook veel te vol en zwaar.