23 januari. Bootcamp en rennen
‘s Avonds naar de bootcamp. Ik mag 20-25 minuten hardlopen vooraf. Dus ik vertrek op tijd. Het begin gaat wat moeizaam. Ik wilde door de dure straat, maar daar loopt de trainer net, dus ik pak het bos. Is een gokje als het donker is, maar ik vind het heerlijk! Het is best licht, en apart licht. Ik loop helemaal om en heb nog tijd genoeg. Ik ga de tweede kilometer al iets harder. Maar helemaal om red ik niet, dus ik moet door het bos. Ik vind het goede pad en dit is helemaal een gok qua ongelijke ondergrond. Maar mooi! Een soort van witte mist en licht. Ik stapte voorzichtig, maar flink door. Het laatste stukje over de weg en ik was precies om 7 uur op de afgesproken plek. We waren maar met z’n drieën en de trainer ging op 1 iemand wachten. Ik ging voor de kletsers uit en de derde kilometer ging weer iets sneller. Toen dacht ik: het worden er 5 en steeds ietsje sneller ook. Op gevoel, want ik kijk dan alleen naar de hele kilometer. Het ging lekker. De vierde kilometer ging net onder de 6:00 per kilometer en toen moest ik aanzetten voor de laatste kilometer en dat lukte me ook. 5:30! Lekker! Ik voelde de peesplaat een heel klein beetje. We waren bij het station, maar de trainer kwam niet. Ik had gezegd dat ik niet naar het station wilde en toen bleek dat er naar mij geluisterd werd 🙂 Door naar de tenniskooi met zijn drietjes op rustig tempo. Daar deed ik flink mee met de oefeningen. Net iets eerder beginnen en vooral de peesplaatoefening wat langer doen en een keer extra. De buikspieren ook goed meegedaan. Toen jogden we terug naar het station, ik lekker heel erg langzaam! Daar deden we nog opdrukken en de trappen. Toen wandelde ik naar de winkel en naar huis. Ik heb nul foto’s gemaakt.
24 januari. Fietsen op wattage
Geen last van de peesplaat. En dat na 3 dagen hardlopen achter elkaar. ‘s Morgens naar het werk toe, tevergeefs. Mijn bijdrage lijkt onopgemerkt en ik had thuis kunnen werken. Ik doe mijn best daar. ‘s Middags rustte ik gewoon uit, want door de krolse poes slaap ik niet heel veel. “Training op wattage, laat me vooral weten hoe het ging en hoe de wattages voelen.” stond op het schema. Ik rij nooit op wattage: ik snap het niet, ken het niet en begrijp het niet. Ik moest op de Mac Zwift installeren en de training daarin zetten. Laten we het maar proberen… Ik moet om de wattages van het schema te halen de FTP van 137 naar 150 zetten, dan kloppen de getallen. Dan ben ik het begrip al kwijt. Eerst 10 minuten infietsen op 100 watt. Dat gaat lekker met het tempo! Of is het omdat ik mijn gewicht met 3 kilo heb verhoogd – naar waarheid. In elk geval zit ik lekker boven de 30 te rijden.
En als ik 10 min extra infiets op een iets hoger wattage nog meer. Dan 8 blokjes met 2 minuten 175 watt en 2 minuten 100 watt rust. Dat is even aanpoten! In de pauzes drink ik flink veel water. ln de derde keer begin ik mijn benen te voelen! Maar ik zet mooi door en laat me niet kennen. Ik kijk een beetje om me heen.
De zesde keer vind ik het moeilijkste: ik ben er nog lang niet en mijn benen verzuren echt eens een keertje. Gelukkig zijn het maar twee minuten. De zevende keer zit in de sprint en die knal ik er de eerste minuut uit, wat ik in de tweede minuut echt enorm moet bezuren. Letterlijk. Ik haal de 30 kilometer binnen een uur. Met flink wat hoogtemeters ook nog! Ik voel de hoogtemeters niet, maar ze waren er wel om mijn tempo te drukken. De laatste 2 minuten versnellen zet ik in op 200 watt en dat is leuk en aardig, maar na 30 seconden heb ik er al spijt van. Ik spreek mezelf toe: waar je aan begint, moet je afmaken en dus zet ik door. Word ik sterker van, denkt mijn hoofd; doet pijn, denken mijn benen.
En dan nog 15 minuten uitfietsen. Ik ga door tot ik 35 kilometer vol heb, want nét niet binnen de training lukt. En 200 hoogtemeters maak ik ook vol.
En level 30 ook nog eens. En ik heb zeker 500ml gedronken. Ik ben maar even moe als ik van de fiets af ga en eigenlijk enorm tevreden. De data verbaast me nog wel, want ik heb maar in hartslag zone 1 en 2 gefietst. En ik snap niks van de wattagezones. Maar ik vond het stiekem heel erg leuk! Misschien snap ik later meer hiervan en dan kan ik pas beoordelen of het goed was of niet en wat het betekent. Nu heb ik maar weer ervaren dat ik niet zomaar opgeef of voor een kleintje vervaardigd ben en dat ik streng ben voor mezelf, anders had ik die laatste blokjes niets extra gedaan.
25 januari Zwemtraining
Het is koud buiten, maar als mijn voeten warm zijn voel ik de peesplaat nauwelijks meer. Dat lijkt met elkaar te maken te hebben. Dan maar een paar extra sokken dus! De rust op het werk is een beetje teruggekeerd, maar het is nu een kwestie van achterstallig werk oppakken. Ik werk thuis. ‘s Avonds ga ik zwemmen bij de TVA. We hebben de lieve trainster, die altijd wel iets aparts verzint. Deze keer valt het mee met gekkigheid gelukkig!
Het was een beetje vechten in het water. Maar ik deed het gewoon. 3 meiden in een baan: G, W en ik. Veel endurance zwemmen. Deels met en deels zonder achtje. Ik koos elke keer met of zonder, al naar gelang ik dacht dat het zou lukken. Veel vooraan geploeterd. We moesten 200-300-400 doen met elke 4de baan een soort wokkel: draaien naar rug en terug en dat twee keer. Vond ik grappig. Dan blijf je netjes de 100 meter aftellen. 200 met achtje, 300 zonder en 400 weer met. Het ging niet zo soepel, maar de lieve trainster vond dat het me steeds beter af gaat, dus alles is goed ?
26 januari Rondjes Baan met HELD
MD is een held voor mij: hij heeft hartklachten gehad en zelfs met pacemaker wordt hij van tijd tot tijd gereset. Zwemmen kan hij als de beste en hij heeft hele en halve triatlons gedaan, maar hardlopen was al niet zijn sterkste kant en nu kan het helemaal niet meer snel of hard met voortdurend letten op zijn hartslag. Maar altijd lacht hij, is MD vriendelijk en optimistisch en vrolijk. Altijd! Ik vraag hem al maanden om een keer mee te mogen lopen en elke keer zegt hij: “maar ik kan niet hard, hoor!” En even zo vaak zeg ik dat het niets uitmaakt. Ik snap dat het hem wel uitmaakt en dat het lastig voelt, dat iedereen je voorbij loopt. I know. Dat hij vandaag dus op de baan staat, vind ik onbeschrijfelijk dapper en stoer. Omdat ik weet dat hij komt, heb ik er gewoon zin in! Helemaal als ik hoor dat de rest een kilometertest gaat doen: ik haak meteen af. Ik ga met MD lopen.
Ik klets hem de oren van het hoofd. Over een onwaarschijnlijk onderwerp: mezelf. We doen niet mee aan de loopscholing en we wandelen. Na 10 minuten móét hij wandelen. Ik vind het allemaal prima. Ik voel dat het naast mij niet vanzelf gaat, maar ik besteed er gewoon geen aandacht aan! Ik krijg toch niet uitgelegd hoeveel waardering ik heb dat MD er is, dat hij met heel veel moeite en tegenzin accepteert dat iedereen sneller is en dat hij niet veel kan zeggen, want hij heeft al zijn kracht nodig om te blijven rennen. En ik maar kwebbelen en kletsen. Normaal doet hij 3 keer 10 minuten, maar vandaag gaan we door voor 4 keer! De wandelpauze is zijn ‘reclamebreak’ en dan kletst hij een paar minuten vol. Ik kijk niet naar de afstand of de kilometertijden: het boeit me helemaal niks! Dat ik hier met MD mag lopen, is echt mijn grootste kadootje! We doen zelfs nog een keer 5 minuten en dan zijn er nog 4 minuten over tot het uur vol is. De rest traint zich suf, ik lul MD suf en ik heb by far het allermeeste plezier en lol van allemaal! Daar is geen tempo voor nodig. Daar heb je helden voor.
27 januari – Trailen met de meiden
Een drukke dag vandaag: de auto naar de wasserij brengen voor een hele grote beurt en dan wandelen en met de trein naar huis en daarna snel omkleden. Mr haalt mij en Mn op voor de 14 kilometer tocht bij Bussum onverhard. De 3 bergjes. Ik zou de route moeten kennen intussen… Ik voel me rustiger vandaag dan 2 weken geleden toen we samen gingen lopen. Geen werkdruk, gewoon kletsen en er is zelfs een zonnetje!
Op de een of andere manier ren ik de route telkens verkeerd om! We kletsen. M is daar vooral heel erg goed in. Ik vind het tempo redelijk hoog liggen, maar ik kan het prima aan. Mijn peesplaat is nauwelijks nog gevoelig, maar ik ben zelf gewoon van het kalme trailen zonder haast. Ik had het gewoon warm! Niet leuk. Ik miste door het kletsen en omdat ik niet zo goed oplette, regelmatig de route. Liepen we weer de andere kant op de heide over. Ik heb zelfs de Trapjesberg gemist!
We waren al over de helft toen we de Sijsjesberg op gingen. Ik dronk keurig het water met de maltodextrine. Dat valt gelukkig hartstikke goed. Ik zit al op 35 gram. Nu nog zorgen dat ik 750ml in een uur naar binnen ga werken. We stoppen even op de Sijsjesberg en ik doe een jasje uit. Dat is een heel stuk beter! Ik voel me nog lekkerder en makkelijker bewegen. Qua route blijft het wat om de lijn heen bewegen… Maar de heide over doe ik deze keer helemaal goed! We komen tussen de grazende schaapskudde door.
Hoewel er nog blokken sneeuw liggen, beloven de grazende schapen en het zonnetje dat het weer goed komt later dit jaar. We gaan bij de Tafelberg naar boven.
Daarna lopen we langs de Schaapskooi. Mr en ik blijven aan het kletsen, Mn heeft het door de verkoudheid en een zware week achter de rug deze keer iets zwaarder. We lopen het smalle paadje langs. En dan zitten we even op de route als we het wildviaduct weer oversteken! Het tempo gaat nog wat omhoog en ik kan het nu aan, nu ik het niet meer te warm heb. We lopen nog terug tegen de route in. Door al mijn ommetjes wordt het toch 15 kilometer. Ik hoef niet naar de WC en ik ben ook niet extreem moe. Het voelt gewoon goed!
Geen last van de peesplaat of van de schoenen.
Op voor de rest van de middag: met de trein naar de auto-schoonmaker, terugwandelen om mijn bril te laten maken, de auto weer ophalen en dan is de dag om gevlogen!
28 januari MTB oriëntatie tocht met Vincent
Het is kwart over 2 als ik wakker word van de pijn aan mijn duim. Onder mijn nagel zit een wondje en ik heb er op gelegen ofzo, want het doet ongelooflijk veel pijn. Ik ga naar de WC en dan gaat het opeens nog meer pijn doen. Zoveel pijn heb ik nog nooit gehad! Ik word er niet goed van. Letterlijk en echt enorm. En dan opeens ben ik volkomen de weg kwijt: ik weet niet waar ik ben, wie ik ben en wat er gebeurt. Het duurt even voor ik kan roepen om mama, maar daarna roep ik Rob en merk ik dat op de badkamervloer lig. Ik ben flauwgevallen. Van de pijn. De duim doet nog steeds pijn, maar ik kan alweer zitten en doorspoelen en naar bed teruglopen. Daar lig ik te trillen en als Rob ligt te lezen, heb ik een uurtje nodig om bij te komen. De pijn in mijn duim neemt af, maar ik ben wel op mijn hoofd gevallen en heb een bult. Ik word wakker met hoofdpijn en een nare ervaring rijker. Alleen nog een beetje hoofdpijn houdt me niet tegen om naar de orientatietocht te gaan. Dat is op de mountainbike op de Veluwe: uitgezet door mijn trainster. Je moet eens iets nieuws proberen. Ik ben wel bang dat ik het koud krijg, dus ik heb een serie aan laagjes. Verder geen idee wat ik kan verwachten. We krijgen punten op een kaart te zien en daar moeten we een soort stempeltjes verzamelen. Route en aantal stempels mogen we zelf bepalen, we hebben 2,5 uur de tijd.
Vincent heeft er zin in! Ik niet zo. Ik zie op tegen al die mensen. En ik heb een fietsendragersfobie 🙂 Maar alles gaat goed. We krijgen een stafkaart en een lijst met aanwijzingen van de punten. Grappig genoeg hebben wij het nummer van de rowan-afdeling waar ik lid van was (scouting) en waar ik kaartlezen tot een kunst heb verheven.
We spieken nog even bij iemand en om even over half 11 mogen we zelf. Kaartlezen is leuk! Over de weg beginnen en dan de volgende uitdaging op me nemen en het bos in. Vincent filmt, ik navigeer.
Ik dacht dat het koud zou zijn, maar dat viel mee met het zonnetje. het is lekker rustig in het bos en leuk om de knijpers te zoeken. We pakken eerst een makkelijke met de klok mee langs het hoogspannings-hek. Even naar de knijper zoeken. Dat vond ik allemaal heel leuk. Geen haast of druk.
Door het bos fietsen was spannend en nieuw. Met de telefoon als route. We laten Vincents telefoon ons naar een punt loodsen. Oplossingen zoeken voor zaken!
En ik weet feilloos op de kaart waar we blijven. Langs de Leuvenumse beek fietsen we. Die is zo mooi! En weer een knijper.
De derde was lastig te vinden, die zag iemand anders voor ons. Dezelfde meneer als waar we bij spiekten! Die gaat voor de winst (en zal dat ook halen) Wij pauzeren bij het bankje eventjes. Wij gaan niet voor de winst, maar voor de uitdaging. Iemand moet laatste worden!
En dan over een snel fietspad. Door naar het Hulshorsterzand. Regelmatig kijken op de kaart die ik bij de hand hield. Grappig genoeg ken ik hier de weg een beetje. Het is nog steeds zonnig en niks koud.
Naar de puist fietsen, dat is de aanwijzing. Grappig hoor, gewoon over ongelijk terrein trappen! Vincent is helemaal in zijn element.
En dan het zand oversteken. Dat lukte me niet. Te zwaar. Te warm. Te weinig energie meer. Te weinig richting. Vincent daarentegen genoot voor 2 personen.
We kwamen bij een bos, waar helemaal geen pad meer was. Dan moet je lopen met de fiets. Nog erger dan rennen.
En dat zonder dat ik nog energie had. Wel durfde ik over een heel smal pad omlaag fietsen.
Het is een dag vol overwinningen, maar de lol was er af voor mij. Vincent daarentegen genoot driedubbel! Ik wandelde alleen maar.
En toen kwam er tijdsdruk bij kijken en was ik helemaal af. Niet precies weten waar je bent, veel te warm en dan ook nog moeten opschieten: nee, ik vond het niet leuk meer. Ook veel te weinig gegeten, maar daar dacht ik op dat moment niet aan. 2 kersen en een halve bidon op 2 uur…. Is niet genoeg.
Ik probeerde nog een keer naar boven te fietsen door het zand en dat lukte bijna en dat vind ik dan wel weer een leuke uitdaging. Even. Als ik aan de andere kant nog meer zand zie en we nog mijlenver van de auto verwijderd lijken, baal ik echt heel erg. We komen weer in het bos en even is alles goed en kunnen we weer fietsen. Mijn telefoon gaat ons naar de auto terugloodsen. Hadden we gepland. Want de laatste punten lieten we voor wat ze waren, we wilden op tijd terug zijn! (er was ook nog een andere helft, maar die hebben we echt niet gedaan)
We raakten nog een keer verdwaald op een hobbelpad, waar nauwelijks te fietsen was en het was echt zowat te zwaar voor me. Conditie redde me. Alleen op conditie kon ik verder, want kracht had ik echt nauwelijks meer. Ik was onwijs moe. Slaperig en leeg. We reden nog een keer om en mijn telefoon zei alleen maar: “linksaf naar paadje.” ? Weinig helpvol. Ik werd er supersjacherijnig van. En dan ook nog een alarmpjes wat gaat piepen dat we nog maar een kwartier hadden – ik was er klaar mee!
Vincent nam ‘m over en we waren te laat. Zijn telefoon had een andere route over een goed te befietsen pad. Ik kon niet meer goed nadenken en alleen maar balen. Gelukkig had Vincent het nog wel leuk! Die had dan ook veel kersen gesnoept. We waren tien minuten te laat maar. En na ons kwamen nog een heleboel anderen aan! Ik was zo vermoeid en zo klaar en afgemat. Ongewoon, want we hadden nog geen 20 kilometer gefietst in 2 uur en 3 kwartier. Had ik hardlopend ook kunnen doen. Liever nog eigenlijk!
Pas bij de chocomelk en een marsje dacht ik: he, niks gegeten… Ik was te moe om te beseffen dat het daar vandaan kwam op dat moment. En dan de fietsen weer opladen, vind ik ook nog spannend. We stonden niet op het podium, haha. Ik sprak mijn trainster nog heel even, maar ik hou me afzijdig. Ik durfde haar niet te vragen of ze me naar huis had gestuurd als ze had geweten dat ik vannacht flauwgevallen was… (achteraf was haar antwoord: “ik denk dat ieder ander zelf besloten had niet te gaan. Maar het een kans geven is een hele goede instelling, ik had je sowieso niet alleen op pad gestuurd als ik het geweten had“) Ik heb geen last meer van hoofdpijn, alleen erg vermoeid. M&Ms en cola hielpen me de autorit door. En dan thuis heel even bijkomen en wat extra suiker naar binnen werken!
We waren niet eens laatste! Helemaal niet zelfs. Moeten we volgend jaar toch revanche nemen: laatste worden en nog meer genieten 🙂
We moeten zwemmen. Vincent moet dat van zijn trainer. Ik heb een leuke training met 7 keer 300m staan. 2 keer hele slag, 1 keer met pullboy, 1 keer met pullboy en paddels, 1 keer met paddels en nog 2 keer hele slag. Er liggen wel 6 volwassenen in de baan. Waarvan er zeker 4 stukken sneller zijn dan ik! Maar… ik klets niet, stop nauwelijks en ga door. De hele slag lukt redelijk. Ik tel de 300tjes met de ademhaling: 100m 1op3, 100m 1op4 en 100m 1op3; of in een andere volgorde als dat beter past. Als ik met pullboy zwem ben ik ongeveer net zo snel als de man die zichzelf altijd geweldig snel vindt: hij zwemt met pullboy en paddels. Het enige waar ik ze mee kwijtraak is het keerpunt. De nog snellere man hou ik met paddels en pullboy ook bij! Ik ben op snelheid geen hele slechte zwemmer, maar op de 100m in het zwembad wel, want dan raak ik tijd kwijt met keren. Met de hulpmiddelen ben ik echt flink sneller! Alleen de paddels vind ik best lastig, dat kost me behoorlijk wat kracht!
De laatste twee keer hele slag gaan me hetzelfde af als de eerste 2. En dat met al een paar uur sporten in de benen en een slechte nacht achter de rug. Ik hoef niet meer bang te zijn voor het water, dat is zeker! Ik doe nog 50m zonder hulpmiddelen voor de foto. 2150m binnen iets van 50 minuten. Om sneller te zijn, ga ik geen keerpunt leren, daar heb ik in het buitenwater niets aan. En uiteindelijk doe ik het daar voor: om buiten te zwemmen! Met wetsuit aan. Vincent heeft ook een toptraining gehad.
29 januari. Fietsen
Ik wilde meelopen met de trailgroep, maar heel soms moet je gewoon kiezen voor rust en uit/bijslapen. Ik werd om 9 uur wakker met hoofdpijn. Toen zij vertrokken met hardlopen. Ik bleef liggen. Nog een hele tijd. Toen waren zij al klaar met hardlopen! Zij pakten een biertje of een chocomelk en ik een paracetamolletje. ‘s Middags had ik een hele lijst met desktop-research te doen. De hoofdpijn trok weg met voldoende eten. Ik moest 2 uur fietsen. Liefst buiten, zei ze, maar ik dacht: ik moet kunnen afstappen. Het was al tegen 4 uur toen ik genoeg moed had verzameld. Vincent kwam met me mee Yahtzee spelen het eerste half uurtje.
Hij liet me winnen. Ik trapte gewoon een nieuwe route met een aantal hoogtemeters weg. Op hoge cadans, zonder heel erg veel inspanning. Ik voelde nog wat zadelpijn van gister, maar het ging eigenlijk verbazend goed! Toen Vincent ging hardlopen, ging ik een podcast luisteren van de groep trailers waar ik vanmorgen mee had kunnen lopen. Dat leidde me keurig af van de ruim 400 hoogtemeters en de vulkaan. Ik nam wel een paar plaatjes onderweg.
Het uur ging best snel voorbij en ik bleef zitten. De podcast nog niet voorbij, de snelheid zat er redelijk in en ik ging naar de top en daarna weer lekker hard naar beneden! Geen data voor mijn neus, alleen een telefoon waarop ik naar de cadans keek. Ik was binnen 90 minuten klaar met de route.
Toen ging ik door naar de volgende podcast en even lekker vlak rijden. Ik spande me 1 keer in bij een sprintje, maar ik was niet sneller dan de vorige keer. Ik maakte het blokje af en ik haalde de 50 kilometer ook nog eens! Ik maakte de twee uur vol en even later de 55 kilometer. Ik had dus mooi hard gefietst, mooi lang gefietst, me mooi vermaakt en ik was niet doodmoe. Ik had namelijk ook nog eens genoeg gedronken en aardig wat maltodextrine naar binnen gewerkt. De cadans was met 78 iets lager dan ik had gehoopt, maar het tempo was met ruim 27 km/u wel supernetjes, gezien de 485 hoogtemeters die er ook in zaten!
En zo heb ik weer een weekje volgemaakt met ruim 9 uur aan triatlonsporten. Dat was een tijdje geleden, dat ik zoveel uren wegtikte. Maar ja, als je langzaam bent… 😉 Daarnaast gewandeld en ook netjes de peesplaatoefeningen gedaan: niet slecht. We zijn weer op de goede weg, hopelijk hou ik het nu vast.
30 januari – Het is zo’n dag – niet – rennen of chocolade
Zo’n dag :
– kind doodziek
– lieve man op reis
– doodeng functioneringsgesprek loopt goed af, ik mag blijven
– maar mijn naaste collega ging meteen na zijn gesprek (vlak voor het mijne) naar huis (wie moet het werk overnemen…. ?)
– collega die de bootcamp geeft is ook ziek geworden
– 3 vergaderingen achter elkaar ~> nul verwerkingstijd
– afgewezen sollicitatie
En dan is er niks gezonds te eten in huis
Sorry: dan kan ik óf alle chocolade ? opeten (de kast ligt vol) óf de hardloopschoenen ? aandoen. Het werden 5 kilometer afreageren tot en met.
Elke kilometer iets harder en denken: “ik kan tenminste íets”. Al begon ik op 6:20 en dacht ik eerst: mooi tempo om vast te houden. Maar het ging soort als ‘vanzelf’ steeds ietsje harder.
De laatste kilometer ging ik me echt inspannen en moest ik even doorzetten en -BAM- 5 minuten over een kilometer! In totaal deed ik 28:21 over de 5 kilometer.
Niets helpt beter tegen een rotbui dan een stuk flink hardlopen! Nouja, chocolade doet ook veel goed…..Dus daarna 1 paaseitje.
Het was droog en de peesplaat vond het prima!
31 januari – fietsen en wandelen
Vincent is ziek thuis, maar aan de beterende hand (gezien het eten wat hij weer opstart) Ik heb een dag vrij door het opnemen van alle overuren. Slaap slecht, zo alleen ingesloten tussen alle katten in. Ik doe alle was vandaag en ik ga een uurtje fietsen. We begonnen met samen Yathzee spelen, Vincent en ik, maar ik had echt al mijn kracht nodig voor het fietsen. Dus na 1 potje (verliezen) ging de nog zieke Vincent terug naar de bank en ik ging me aan de wattages houden met veel moeite. 130 was al moeilijk te halen! Dus 3 minuten 175 was echt een uitdaging!
Mijn benen vonden het helemaal niks en mijn hoofd vond het nauwelijks wat. En dat moest ik nog wel 5 keer doen met 90 seconden pauze. Ik dacht de laatste te skippen, maar uiteraard doe ik dat toch niet uiteindelijk.
Dan even tien minuutjes tot rust (soort van) en daarna moest ik 5 keer 30 seconden 235 watt wegtrappen. HOE dan?! Vincent kwam me supporten, maar het lukte toch elke keer weer! Pfffttt. De pauze was sneller voorbij.
En dan ook nog ‘s tien minuten uitfietsen. Ik moet en zal dan alle sterretjes halen, dus dat doe ik ten slotte ook nog. Het tempo is achteraf best redelijk, met de hoogtemeters. 300KM op de Zwift gezeten deze maand.
Gek hoe deze keer de wattages dan veel moeilijker lijken dan de voorgaande keren. En dat de hartslag laag blijft, maar die klopt weer van geen kant. Ik herstel hier trouwens wel weer snel van. En ohja, op 2 koppen thee (waarvan 1 ijsthee was uiteindelijk).
Later op de middag ga ik naar vriendin MvdB om haar computer terug te brengen en even te kletsen. We maken een wandeling in een omgeving waar ik maar heel zelden kom, ook al is het Almere. Daarna zit ik nog niet aan het stappendoel van 300.000 stappen in januari van Garmin, en ik wil al een paar dagen in de avondschemer lopen, nu het na vijven nog licht is. Dus ik ga lekker even stappen!
Jammer genoeg zit ik meer op mijn schermpje te socialisen dan om me heen te kijken! Maar het voelt wel alsof het weer goed gaat komen met het licht. Satistieken van de eerste maand van 2023? Niet zoveel hardgelopen, maar 108,5 kilometer. En 360 kilometer fietsen. Hoofdzakelijk op de Zwift. Zwemmen net geen 11 kilometer. 38 kilometer gewandeld. Voor mij niet ontzettend veel allemaal, maar al met al 43 uur gesport in totaal. 518 Kilometer. Het wordt wel weer meer verderop in het jaar!