13 maart Poging tot uitwaaien
Geen bootcamp vanwege de wind, dus dan maar zelf “inlopen”. En dan meteen uit het vermoeiende werk als het nog licht is. Even lekker wegwaaien. Het viel me mee met de wind. Ik hoorde meer vogels dan wind. Zag meer bomen (nog steeds kaal) dan takken op het pad. Ik deed niet echt mijn best en ging kalm aan, maar het ging ABSOLUUT NIET vanzelf. Het zijn teveel kilos aan Anke en te weinig blij met mezelf. Het gaat helemaal niet makkelijk en de piekergedachten wilden ook niet echt wegwaaien, hoe ik mijn best ook deed om te luisteren naar de vogels en te genieten. Maar het is heel op en af: het ene moment blij met zich op de zwanen en 300m verderop weer in mineur. Ik moest proberen de zon te blijven zien en me koppie er blij bij te houden. Dat valt niet mee.
Ik vond de hartslag vrij hoog voor het tempo en dat baart me zorgen met corona in huis en wederom een dalende hrv. Maar ik ben niet moe van 5km onafgebroken lopen. Maar onafgebroken blijven lopen en ach- zelfs dat kan niet iedereen. Ik heb van de rust genoten, maar ben nog lang niet gerust. Er staan al blauwe druifjes bij het huis.
Ik flipper dus van heel blij (ik ben dol op die bloempjes) tot heel verdrietig (ik ben gewoon te dik)
14 maart – Cadans- trappen
Het werd laat door alle omstandigheden en dingen die voor gingen. Van een social moment, de dierenarts, veel te veel werk tot aan geschiedenis samen leren. En toen nog sporten er achteraan plakken. Met nul zero zin. ‘Moet’ van Annemarie.
Het lukt haar. Sinds 2016 proberen ze het: Ankes cadans verhogen. Van beenkracht (die ik niet echt veel heb) naar souplesse. Ik heb het zo vaak geprobeerd. Stuiterend op de fiets. Geen hartslagzone mee te combineren. Mijn cadans lag op 65. Basta. Veel en veel te laag. 70 moest het worden. Frank zei destijds: goeie wielrenners doen 90. En dat zie ik wel bij ‘de goeien’. Annemarie is al maanden bezig: langzaam de cadans ophogen. Ik vind 80 inmiddels doodnormaal. Dat is de gewoonte geworden.
Ik ging infietsen met de training op het horloge en Zwift zonder ERG. Vandaag moest ik cadansblokken doen: 3keer hoog tempo, lage cadans. Onder de 70 houden was moeilijk. Koste veel kracht. Pfoe. Toen 4 keer hoge cadans en hoog tempo. Honderd hield ik aan. En hard! Het verschil is duidelijk. Overduidelijk. Niet makkelijker, maar dat vele rondjes maken gaat nóg sneller en herstelt soepeler. Dan is 80 herstel! Ik heb die hoge cadans nodig in de heuvels. Het moet een gewoonte worden. En dat is het nu! Toch knap gedaan van d’r. Ik hoop het binnenkort buiten in praktijk te brengen.
Het koppelloopje liet ik schieten. Iets langer gefietst en 30 gemiddeld gedaan! Op Zwift langzamer, maar met 400+ hoogtemeters. En een gemiddelde cadans van…. Tachtig.
15 maart – Een brokje lente met Vincent samen
Te mooi weer en te weinig tijd voor zwemmen. Ik nam Vinci mee die net weer een heel klein beetje beter is van de laatste covid-aanval. Maar hij vond mijn tempo al wat zwaar en we wandelden zelfs! Ik vond het nog behoorlijk kil. We cirkelden wat willekeurig de straten door.
Zijn gps kwam niet in, dus Vincent liep hard volgens zijn horloge! We hadden best pret, maar ik kreeg last van mijn maag en darmen. Zou een zak drop toch slecht zijn 😇 anyway, niks easy aan! Gelukkig waren we het daar over eens!
Eenmaal thuis aan de diarree. En door naar de dietiste 🫣 🫢🫤 Het brokje lente geeft een goed gevoel. De ontslagbrief ligt klaar. Ik heb me er bij neergelegd qua werk. En ja- ik ben behoorlijk aangekomen en ‘te dik’. Maar het is allemaal vet en dat kan ik wegkrijgen. Kan ik. Hoop ik.
16 maart – Niks is goed. Niets.
🤯 De lijst is onwaarschijnlijk lang: – rob is nu ziek (geen corona, wel ziek) – nog geen arbeidscontract, dus ook nog geen ontslagbrief ingeleverd – wel een slepende lange demotiverende werkdag / vergadering – toppunt van ellende: ma van 77 is plots opgenomen in het ziekenhuis in Eindhoven (hartklachten en nierinfarct) – hele lage cijfers voor Vincent (ik moet hem nu ontzettend helpen met geschiedenis) – start vandaag met niet-meer-snoepen (da’s nog gelukt ook!) Het sporten staat onderaan de lijst en lukt gewoonweg even niet. Geen animo, geen energie, verdrietig en moe. En morgen een extra (onrustige) werkdag voor de boeg. Als alles in het leven verkeerd gaat op werkelijk alle gebieden, kan hardlopen altijd nog. Er aan onderdoor gaan is ook een keuze. Die ik vandaag nog niet neem.
17 maart – Lente en Bambi’s schieten
Samen met Vincent na een extra werkdag met mooi warm weer: dit moest even. Ik ging best lekker, maar uiteraard niet vanzelf.
Lekker kletsen en hier en daar wat tempo opvoeren en vooral ook stoppen om foto’s van de herten te maken. Zie ik ze eindelijk ook eens! Flink van genoten.
Na een extra werkdag met ma nog altijd in het ziekenhuis was het nog steeds warm en licht. Dus even rennen! Samen met Vincent. Ik voel me echt goed. Tempo lekker wat hoger met even doorsprinten voor een foto. Daarna veel hertjes fotograferen. Ik vond het leuk. Maar de laatste kilometer had ik geen zin meer. Ik eet namelijk niet zoveel.
18 maart – trailen door het Spijkbos
Heerlijk! Je kan dan zoveel zorgen en problemen hebben, maar in het bos samen met Joyce en korte-broeken-weer maakt alles absoluut stukken beter! Ik heb gekletst, genoten en me niet gestoord aan het tempo. Mijn hartslag was we behoorlijk hoog. Voor Joyce zijn we te hard gestart. Ikzelf ben SUPERBLIJ want ik voelde me niet misselijk, heb keurig elke 20min water met maltodextrine gedronken en hoefde niet de bosjes in. Heel, heel blij mee.
Alles kan in elkaar storten, maar trailen in korte broek met Joyce is voor mij het beste medicijn. En dan ook nog een enorme overwinning: elke 20min een flaske drinken met water en (alleen) maltodextrine en geen last!! Niet misselijk, geen bosjes. Super-superblij mee.
Het was gewoon superfijn weer. Grappige route en goed te volgen met al die pijltjes.
Smalle paden en soms even verhard. Modder, zand, heuveltje: allemaal gehad. Tempo was in het begin te hoog voor Joyce. Ik liep te kletsen over het werk. 6 Kilometer volgeluld. En elke 3km wandelen en drinken. Ik vond alles prima! Ergerde me niet aan onze langzame tijd, maar genoot van de rust die het opleverde. Echt geweldig.
Wij begonnen aan de extra lus, toen de eersten al klaar waren. Op het einde werd het echt trekken voor Joyce, maar ook supermooi met water en bos en wandelaars.
Ik heb simpelweg genoten. Zorgen komen later wel weer. Net geen 15km en onder de twee uur. En dan hadden we de prijsuitreiking wel gemist, maar toch een buff! Vooral: niet kapot, voel me goed en eten op orde! Jieha.
19 maart – Fietsen met een hele hoge cadans omdat de accu leeg is!!
Weinig zin, maar Vincent ging mee. Ik had het best koud. Eerst de stad door en op de dijk ontdekte ik dat de di2 schakeling te ver leeg was voor het voorblad. Dat was een praktijk cadanstraining!!! Dus de cadans was hoog! Echt hoog. Ik twijfelde om terug te gaan, maar toch doorgezet en na het rondje Noorderplassen solo doorgereden om de Oostvaardersplassen heen. Vincent had me er op gewezen dat er geen kortere route is dan, maar ik ben een doorzetter. Wat in mijn hoofd zit, moet dan ook plaatsvinden.
Op de dijk hoge cadans en lekker tempo. Bij het centrum aan de andere kant de muziek pas aan. Het ging goed. Als je een cadans van 100 draait op de dijk is 80/90 tegen de wind in lager 😏 maar dat kan ik nu dus aan.
Maar na twee uur was ik er wel klaar mee. Mijn hoofd zit ook een beetje vol nog. Keurig z2! Als dat goed staat tenminste. Redelijk gedronken. Ik hou van de stilte en de eenzaamheid. Ik had 3 uur gemoeten, maar met deze omstandigheden en een wat onrustige mindset vond ik dit wel even prima de luxe zo. Tevreden over het tempo (niet blíj, maar te-vre-den) en zeker over een gemiddelde cadans van 85.