20 maart – Ontslag ingediend! Sterker worden bij de Bootcamp. ooit
Eerst wandelen: Regen nat worden: i don’t care, want ik heb mijn ontslag ingediend. En tegen collega M die ook weg gaat is het makkelijk praten. Ik ben blij met de nieuwe baan!!!!!
Dan inlopen voor de bootcamp: Het zou makkelijk moeten gaan nu de volgende baan is vastgelegd en voor de huidige baan ontslag is aangevraagd. Maar het waren wat veel diverse emoties voor 1 dag: superstress, heel opgelucht, verdrietig, tevreden. En dat loop je dan niet even zomaar weg in de sombere miezer. Het liep wat zwaar. Hoewel de tijd gaaf was dat het zo donker werd en er vogels waren. En lekker solo lopen, laat de rest maar schreeuwen voor me. Ik zwierf een beetje. Genoeg was genoeg. Hoeft geen 5km vol te maken.
Tot slot de bootcamp van M: Voor de laatste keer in de parkeergarage en bij het station, omdat het volgende week langer licht is! Het was kil en waaide hard en F en R kwekten maar door. Ik heb niet zo hard mijn best gedaan. Zat gewoon niet zoveel kracht in.
21 maart: SCHOTLAND op Zwift! Een blij moment op een onblije dag.
Ineens stond ie er tussen: Schotland!! Meteen ingestapt en een route gedaan. En maar klikken op het camerastandpunt.
Een half uurtje, meer zou me echt niet lukken vandaag (want weer een ☠️ kantoordag). Maar nu wel! Heel Schotland wilde ik door.
De stad, de bergen: elke pad moet ik hebben. Genieten. Dichterbij (bij Ierland) dan dit komt het voorlopig niet! Dus 3 kwartier. En nog op tempo ook haha. Vond het echt gaaf, want ik had bij niemand gezien dat het open was.
22 maart – Zwemmen
De onrust is weer enorm door het huidige werk. Elk kwartier kom ik wel een Hoe-Dan???-moment tegen. Dus zwemmen is vandaag enkel en alleen met achtje rust zoeken en mezelf vinden.
Inzwemmen in baan 3. Met z’n vijven. Prima de luxe
3×150:100steigerun-50rug – nog weinig rust.
4×150: 50hard-100 rustig. Om de beurt voorop. Komt wat rust in, ademhalen rommelig.
300m elke 4de baan hard. Ga ik ineens vooraan 😳 wel goed. Ik laat dat geneuzel op het werk maar gaan en krijg dit geteld. Mooi tempo van 2:01
Dan 50 slag naar keuze. Gewoon bc, zonder achtje. Prettig zeb
50 vlinder werd nog s 50 zonder
8×25 sprint. Bah. Maar een keer inspannen is ook wel ‘s gaaf! Doe ik zelden bij het zwemmen. Nu wel. Leuk.
Uitzwemmen.
Beter eruit dan erin.
23 maart – Stress-waaiweg-fietsrit voor moeder&kind
Uit het werk weer in de hyper-stand gaan fietsen met Vincent, die het ook even nodig had. Rondje Noorderplassen binnendoor. Stopjes gedaan voor foto’s en de beleving.
Hoge cadans, enge modder, kil, wind.
Op de dijk wind mee en dat even doortrekken om daarna om te keren en wind tegen te ervaren.
Ik had trek. Logisch, want ik eet weer goed en net genoeg. Vincent fietst een stuk harder! Maar ik genoot van de vogels, de kleuren, dat het lukt om te fietsen en de avondlucht. Toen ik thuiskwam, was de stress verwaaid en had ik flinke trek! Niet doodop, maar ook geen supertempo of cadans (in vergelijking met eerdere jaren echter wél!)
Ik ga geen Ironman doen in Luxemburg en verschuiven naar Hoorn geeft rust. Plannen kunnen veranderen tussen oktober en april. Werk- sport- en gezinsgewijs. Door iets te wijzigen komt er nieuwe ruimte. Schuiven van baan, schuiven van wedstrijdbelangen (die van Vincent) en schuiven van een Ironman. “Soms weet je hart allang wat je moet doen, maar moet je hoofd er nog aan wennen” (Omdenken) (thanks JK)
24 maart Zwerven met een HELDIN
Het gaat niet om tempo. Het gaat om heldendom. Het accepteren van beperkingen. Het halen van kleine doelen (10 minuten of de volgende bocht). MB is een absolute heldin. Gescheiden moeder, kind met een potentieel zeer ernstige aandoening, verhuisd naar een kleiner huis, een ex die niet altijd meewerkt en zelf burnt-out. Ze is niet meer de triatlete van vroeger. Hersteltijd is herstellen van het leven. Maar ze gaat door: ze zet altijd door! Zoals ze vroeger voor de vierde keer lek reed en toch de triatlon afmaakte, doet ze dat nu ook: plakken en verder trappen. Grote bewondering en groot respect voor. En ik mag eindelijk met haar mee! We gaan samen lekker het bos in. Rust is the key.
Eerste omzwerving: bij natuurmonumenten in ‘s Graveland uitkomen, terwijl ik het Spandersbos in wilde. Dan zwerven zonder route. MB gaat niet meer zo hard, ik hoef dat niet. MB is ‘n lief en boeiend mens.En dat is genoeg. Beetje zonnig en lekker in het bos. Heerlijk! Tweede omzwerming: lukraak smalle bospaden. Van tijd tot tijd (in het begin nog 10 minuten) wandelen. En maar kletsen ondertussen!
Zwerfmoment 3: over de camping van de Franse Kamp. Ik had een route terug, maar die was hetzelfde. Vind ik niet leuk, komt door de Garmin. Wandelmomenten volgden korter op elkaar. Nog een Zwerfmoment: langzaam terug tegen de wind in.
Het werden 7 kilometer. En warme chocmelk na. We zwierven ook nog naar huis, toen ik een afslag miste. Loved it! Ik heb genoten van het gezelschap en alle factoren. Dan maakt het helemaal niet uit hoe lang het duurt!
25 maart – zwemmen
Het lijkt alsof ik in een soort rust- en kalmtestand zit. Alles wat weken niet lukte, past opeens op een zaterdagochtend! De was is af, de medailles opgehangen, een kilo afgevallen (ondanks de paaseitjes in huis), we leren samen levensbeschouwing en ik verplaats de Ironman en schrijf me in voor wat leuke wedstrijdjes. Maar ik heb geen zin in zwemmen. Ik treuzel en weet niet wat te doen aan training. 300tjes? Ik blijk na 100/150m de tel al kwijt, maar met achtje en met 2 mensen in de baan zwem ik uitstekend. 1 op 3 ademhalen en dan denk ik: ik zwem gewoon door tot Vincent me zegt te stoppen. Aan 1 stuk door. Ergens moet ik het brilletje even poetsen en waterdruk op het oor weghalen, maar dat doe ik midden in de baan met nauwelijks vertraging, al telt Garmin een snelle 25m teveel. Ik zwem vrij makkelijk 1km in 20 minuten. En door. Ik kom helemaal in een kalme zwemmood. Swimming High 😀 ik zie dat het best hard gaat, maar het voelt vooral erg sterk. En dan stopt Vincent me: nu al? Ik heb 1950m (1975 volgens Garmin dus) en Vincent zegt: nog 5 minuten. Godverrr, had me laten doorzwemmen! Ik ga snel verder en nu zet ik lekker aan; ik gebruik benen en wat krachtigere slagen. De 2km haal ik binnen 40 minuten en nog wat extra ook! Ik ga blij en tevreden het bad uit.
26 maart – Zandvoort Circuit Run – auto’s, asfalt, strand: GENIETEN en afzien
Doelstellingen: alleen in de drukte, starten zonder zenuwen, voeding op orde, geen Dixie en het leuk hebben.
In de trein op de heenweg wel stress en bangig tot ik met een meneer kwam te kletsen vanaf Haarlem over (zijn) kids en triatlon. Een TTWer. Samen naar het circuit lopen. Weg zenuwen. En dan naar de wc en in de rij omkleden, want de tijd begon te dringen! Leuk, geen stress. Auto’s kieken voor Vincent.
Tas inleveren en snel naar het startvak lopen en enorm genieten! Ik stuiterde van blijdschap! Ook in het startvak. Zo gaaf. Vincent op de app houden.
En dan te hard starten met een megahoge hartslag en een brede smile. Nog een foto van iemand gemaakt en van de auto’s en de heuvels en het asfalt over.
Ik liep zo enorm te genieten, vond het overweldigend gaaf! Spa is nog beter, maar de drs-bordjes en de aanmoediging van de vrouw van WF en de kuipbocht: super.
Ik wilde er langer over doen. Maar het is een wedstrijd, geen tochtje. Brugje onderdoor en ik vond het even lastig om niet te kappen. Eten. Ik had het warm. Omhoog. Dan Zandvoort en ik vond alles nog steeds hyper leuk. Het op en neertje. En ik maar mensen kijken. Tempo boeide me niet, alleen dat t te hard ging en de hartslag veel te hoog was. Het strand op.
Lekker zo met muziek en goed hard strand. Maar nu wel druk van de drukte. 1 vrouw kletst tegen me. Ik voel me toch weer misselijk worden. Baal. Op 8km de dixie in en poepen maar weer.
En blijven drinken! En door. Nu meer in de groep waar ik hoor qua tempo. Het zand omhoog vind ik echt leuk. Zwaar.
Omlaag is té leuk! Dan het fietspad. Hm. Ik voelde me niet goed qua maag/darmen. Drinken is lastig, maar wel volhouden. Weer druk. Wind tegen. Weinig tempo meer kunnen maken. Aftellen. Concentratie op muziek. Zandvoort in.
Voet doet echt pijn, de huid. Ik heb ff geen zin meer. Vind het saai en heet. Ik blijf kijken naar mensen, huizen, Zandvoort. Door het centrum. Overweldigend. Teveel. Spinners, publiek, herrie. Teveel prikkels. Toch nog even een half falske drinken en genieten. Vanaf station weer oke (rustigere omgeving) en genieten, maar vermoeid. Haal eindtijd van 1:36 niet, 1:40 ook goed. Het circuit op vol memories en filmend voor Vincent.
Finish in iets van 1:38 is prima. Foto en dan snel weg met mooie medaille.
In pit lounge omkleden, diarree en McLaren en Lambo bewonderen.
Veel op 📱. In contact blijven. Trein duurt lang. Weinig echt trek. Om tien uur weg gaan en om half 6 weer thuiskomen. Dagvullend programma. Afsluitend met een hamburger natuurlijk! En qua doelstellingen:
Starten zonder zenuwen is heel goed gelukt (dubbele punten), genieten is erg goed gelukt (ook dubbele punten), ik ben blijven drinken (3,5 flaske is perfect voor deze afstand) en ik vond het niet zo erg om het alleen te doen, want er is genoeg contact onderweg. Maar de minpunten zitten ‘m in die Dixie.
