Ik was een paar dagen vergeten! Niet gek dan dat je daar geblesseerd van raakt, hahaha. Nee hoor, ik moet waarschijnlijk wennen aan een nieuw ritme. Zet ik ze er snel even tussen!
9 juni – intervallen met Vincent op de Hogering!
Ik was moe van een dag werken en hitte en 🩸 en zon. Op het einde van de dag dan maar, om 21:15, als het niet meer zo heet is. Het is kort gelukkig. Vincent gaat mee. Ik hobbel maar wat. 18 minuten kalm aan inlopen. Ik stel de Hogering voor en Vincent vindt dat geweldig.
De zon maakt het nog mooier.
Ik doe de 200tjes op tempo , maar niet met heel veel inspanning. Ik haal de hoge hartslag niet! Nu dat weer…. Vincent is echt zo blij als een kind dat ie op die enorme weg mag rennen. Ik wandel in de rust en kijk veel. Netjes 8keer versneld zonder echt mijn uiterste best te doen. Te dik en te warm voor dat soort zaken. Rustig happy terug gehobbeld.
10 juni – Rondje Oostvaardersplassen met 3 keer de cadans omhoog
Niet echt mijn dag: weinig geslapen, ik stroom leeg, ik drink 3 bidons leeg, het is bloedheet, ik ben streng met eten en ik buig me maar weer over geschiedenis met Vincent. Ik val bijna in slaap op de bank, maar ‘moet’ fietsen. Een rondje ovp solo met muziek, want tja, wie wil er nu met mij mee? Ik ga gewoon fietsen en denk dat 1,5 uur zat is met de warmte en hoe ik me voel. Dus ik neem 1 bidon mee. Het is rustig, ik hou de cadans hoog en het gaat lekker. Ik voel me uiteraard niet goed genoeg, maar het gaat oké. Op de dijk zie ik prachtig een zee-arend en ik ga plassen onderweg. Ik besluit verder te gaan nu ik toch onderweg ben. Ik moest immers 2 uur. Ik kom ook een kip tegen. Ik ga weer ‘s door de wijk. En dan langs het water.
Ik moest de cadans verhogen, maar ik weet niet meer hoe lang of hoe vaak. Ik verzin zelf dat ik drie liedjes lang de cadans verhoog. Whiskey in the jar, Caroline en The Stolen Child. Boven de 90 proberen. Geinig concept: je kan pech hebben met de nummers. Ik maak 50km en ongeveer 2 uur vol. Beetje last van rechter scheenbeen, van voetzolen, maar vooral van mezelf en mijn lage zelfvertrouwen.
11 juni – Sprint Race Zandvoort
Ik zag het meest op tegen de drukte voorafgaand aan de wedstrijd. Maar we reden zo door naar het Circuit en alle onrust viel mee! Het was behoorlijk relaxed. Ik had al veel gedronken en geplast en me goed ingesmeerd. T2 inrichten ging wel snel. Ik had alles goed uitgedacht met vocht en schone voeten. Uiteindelijk hadden we dus lekker veel tijd.
Alleen het wandelen naar T1 toe duurde een halve eeuwigheid voor mijn gevoel. En dat was warm sjokken over de boulevard met fiets. Spullen wegzetten (en weer goed denken) en toen schrik door een ambulance. De uitleg en dan over het strand lopen naar het startpunt.
Ik was niet echt gestresst. Verre van eigenlijk. Even inzwemmen en dan gaan. Het was drukte bij het zwemmen, maar ik zwom echt heerlijk! Alleen rechts ademen was lastig. Weinig golven (in vergelijking met de Frysman 😂) en veel op en langs mensen zwemmen. Heerlijk geconsolideerd denken: ik zwem in de zee! Het ging me veel te snel voorbij. De strandopgang was erg zwaar, rustig aan doen. Naar Vincent zwaaien. In de wissel nam ik het verlies: voeten spoelen, opruimen en denken. Fietsen was naar beneden wel eng en dan het circuit op. Ik vond het leuk. Niet geweldig of overweldigend, maar leuk! Heuveltjes zwaar (heb je Eire ook, denk ik dan), wind tegen lastig en bewust drinken. En kijken. Bewonderen van omgeving.
Tweede ronde ging supergoed. Vierde ronde rustig. Vincent rende al. Alles toch wat behouden, geen last van de hitte. Wel weinig gefietst: maar 18km!
Daar liep ik me zorgen om te maken, maar het veld was leeg. Snel schoenen aan en gaan hobbelen. Voelde prima. Leuk op het circuit, lekker rustig. Volle drinkbuik. Heuvel op was rennend wel oke en km1 zat er snel op. ‘t Was wat eenzaam, maar leuk. Rennen lukt me wel. Warm hoor. Bij post1 veel water over me heen en door! Tunneltje en dan het zware zand en saaiigheid. Blijven rennen. Naar de rotonde toe was heavy omhoog, nog wat water bij de post en dan het ommetje. Overal rustig, was ik toch laatste? Welnee, en anders: jammer. Het ommetje behoudend, tempo was lager als ik kon. Na de rotonde nog 1km en die was heel erg heftig. Blijven rennen omhoog in de brandende zon. Moest echt uit mijn tenen komen. Op wilskracht. Nog een stukje omlaag en toen wat mensen om me heen onder de tunnel en ik dacht: ga maar, ik finish alleen -dat had ik achteraf niet moeten doen, dan was ik 3de geworden.
Ik was blij dat ik een sprint had op deze hete dag. Ik vond het niet eens echt erg om 4de te zijn net als Vincent! Niet kapot of doodmoe en zoooooo blij dat ik mega goed gehydrateerd heb! Ik deed alsof ik niet ongesteld was 😇, maar ik was supergoor van het zout. Niet moe of hongerig, wel vermoeid. Geen enkel pijntje. En helaas… geen trots. Weer een vinkje rijker. En een leuke ervaring gehad. Goed opgelet. Net als bij TriAlmere: ik beheers het kunstje. Verdien een medaille en een hamburger. Trots op en heel bij met mijn lieve mannen.
