1 oktober – Trailen met Just Run vanaf de Groene Afslag
Toch weer even lastig, zo met de groep mee…. Rugzakje, trailschoenen, witte bolletjes met stroop. Toen was MH-V er ook en dat verraste me.
We keken even bij de Groene Afslag en er was een piano met een notenboek en ik speelde eventjes Bach! Toen deden we een paar oefeningen. Daarna gingen we met z’n allen lopen. Ik vind al die drukte en snelle en ‘geweldige’ mensen niet makkelijk. Het tempo lag niet hoog en dat vond ik prima.
Leuk langs de schaapjes. Ik moest weer even wennen aan bos en onverhard en hei. Ik kletste met M en we gingen de natuurbrug over en langs de camping. Ik ken de weg wel een beetje. Ik dacht dat we op 2km zaten, maar het waren er al ruim 4!
Het was een klein clubje met P van JustRun, 2 mannen, M en nog twee meiden die 13 gingen doen. Soms even een stukje zoeken. Ik kletste met M en soms kort met een andere. Nienke haakte af. Ik liep het liefst voorop in alle rust. Ik nam een gellie en water. We kwamen in het prachtige Spanderswoud. Nederland is ook mooi soms. De kilometers vlogen echt voorbij! Het was wel warm hoor, maar ik ging gewoon goed. Mijn spieren voelen dit wel als wat harder werken, maar het is niet extreem vermoeiend. Het bos voelt kalm en zonder druk. Ik kon de heimwee op afstand houden. En anders dacht ik aan de piano. Ik omarmde de smalle paadjes. En ik hoefde dus niet de bosjes in! En ik had geen laat van peesplaat of knie of iets. Zelfs de schoenen zitten ongewoon lekker. Ik ben gestopt met de Hardman uitleggen. 10km in dik 70 minuten en toen dacht ik: sjit, nog maar 4! We kwamen over de vlondertjes.
En dan over de natuurbrug terug. Ik zette ‘doordrammen’ aan. En daarna ging ik voorop en toen dacht ik: km13 is voor mij en die ga ik hard! Lekker even me&i. Op qui-vive de route volgen, flinke stappen, zweten, hoge hartslag. En blij! Het pad was smal en later zelfs even onbegaanbaar en zoeken, waardoor ik op 6:08 uitkwam. 😠 toen beetje wandelen en bijkomen en 14km vol maken tot de Groene Afslag. Topplek. Maar geen piano gespeeld. Thee gehad. Marsmellow barbecue.
Plussen: GEEN ENKEL PIJNTJE EN NIET DE BOSJES IN !!! Minnetje: weer wennen voor de spieren en aan het tempo wat niet overhoudt.
2 oktober – verjaardagsloopje met de BESTie
Mijn benen voelden nog de dag van gister en mijn hoofd was nog wat vol met werk. Een lage hartslag en onverhard daarbij maakte het niet ‘vanzelf’, ondanks het tempo. Ik moest 40 minuten rustig inlopen en dat ging uitstekend samen! Ik vond het leuk om bij Joyce rond te lopen. En zoveel bos en onverhard!
Joyce had haar nieuwe shirtje gelijk aan. We kletsten, maar op een gegeven moment liep ik (!!) wat verder achterop. Leuk dat er bordjes staan met de gewassen op het veld. We gingen ook door een nieuwe wijk. Eender als alle anderen.
Ik moest sprintjes doen, wat een uitdaging was op de ongelijke grond achter de golfbaan en dan ook nog in het schemerduister! Ik deed niet echt mijn best, maar mijn benen wilden dat dan weer wel. Ik heb het uitlopen ingewisseld voor appeltaart eten!! Zeer positief punt: we gingen binnen een uur na het eten en ik hoefde NIET de bosjes in!! Ik eet dan ook alleen nog maar witbrood. En ik heb niet heel veel last van mijn peesplaat of andere fysieke dingen. Ik voel het wel een beetje, zo 2 dagen achter elkaar lopen. Maar niet heel erg of hinderlijk.
3 oktober – Het Climbing Portaal in Zwift
Begon wat later, want Vincent ging eerst op de tacx. Eerst 2 rondjes vlak om de vulkaan infietsen. Dat ging best lekker. Toen het klimportaal in.
Zweten en doorbuffelen. Vooral het klimmen ging me best goed af. Dalen dan wat minder snel wat ik kan oppakken. Ik kijk dan naar de eindtijd die afbuigt in korter als ik omhoog trap en langer wordt als ik daal. Beetje schakelen. Veel zweten. En blokje voor blokje afstrepen.
Ik vind die kleurtjes wel lollig. Het gaat me om klimkracht. Flink drinken. Incl familieoverleg over het frame. Uiteindelijk binnen 50 minuten boven en daar moest ik op het einde voor doorzetten! 35 mannen die boven zijn gekomen en TWEE vrouwen. De andere vrouw verdween al snel en ta-da: bolletjestrui voor mij! 😁
dan naar beneden en dan zitten er nog wat klimmetjes in. Zo kom ik tot 600 hoogtemeters! Flink veel voor 30km. Mooi gedaan al zeg ik het zelf. Hartslag gemeten via Garmin die meeliep voor de fietskilometersbadge van garmin.
4 oktober – een wandeling
Even stappen door het vaartsluisbos. Even bijpraten. Rustdag. Het gaat goed. Goeie dagen. Druk op het werk wel. Toch weer dik 7 kilometer gewandeld.
5 oktober – niks – rust. Werken – sociale verplichtingen etcetera.
6 oktober – Een koppeltraining als vanouds!! 😀
Op de racefiets nog maar eens een keertje de rondjes om de plassen van Almere, nu het nog steeds kan met het weer. Wel de iets langere broek aan, maar ik had het ook warm. De stad door ging weer moeizaam en rommelig en tegen de wind in infietsen. Een (paar) jaar geleden had ik niet in de herfst met gladde blaadjes op de weg durven gaan fietsen buiten, maar nu ben ik zo vergroeid met de racefiets op de slechte Ierse wegen, dat een beetje blaadjes (die er op de dijk niet eens zijn al had je het graag) me niet meer tegenhouden! Ik let ook veel meer op de cadans, zeker als ik wind tegen heb merk ik dat veel rondjes draaien het makkelijker maakt. Ik had muziek op.
Op de dijk kon ik met windkracht 5/6 natuurlijk lekker hard! Dat was ook wel eens leuk om 5km 40km/u te fietsen. De zijwind op de Knardijk vind ik echt wel akelig, maar ook daar deal ik dan maar mee. En eventjes stoppen om te drinken, dat doe ik niet fietsend met die wind.
Ik nam wel de weg door het bos ivm wind tegen, maar daar vielen de bladeren me mee en ik was toen gewend aan een hoge snelheid en dan gaat dat makkelijker. Ik genoot maar weer ‘s van de ‘achtbaan’ en de rust, want er was bijna niemand. Ik werd door 2 jochies ingehaald, maar op mijn beurt heb ik ook een paar mannen voorbij getrapt! Als ik me kan vastbijten in heuveltjes, kan dat ook met wind. Dat is een enorme mind-change voor mij. Ik heb nog een ommetje gemaakt om 2 uur vol te trappen en toen zag ik een slangetje. Die was al weg toen ik gekeerd was. Achteraf ben ik blij dat het zo goed ging! Voor mij is dit tempo helemaal prima! Ik heb een hele bidon leeg gedronken en 1 gellie genomen en die vallen goed. Toen Vincent de douche in ging, ging ik toch maar gelijk het hardlopen koppelen. Ik twijfelde of dat slim was, omdat ik nooit een intervallentraining koppel, maar deze stond nog open van gisteren.
En mama zei gister nog zo: “2 uur fietsen? In die tijd kan je ook je huis schoonmaken!” Dan weet je hoe haar huis er uit ziet en hoe mijnes 😉
En daarna omkleden omdat Vincent gaat douchen en dan kan ik maar beter meteen hardlopen. Ik deed dit als koppeltraining en dat vond ik een beetje een gokje, want dat heb ik al in maaaaaaaaaaaanden niet meer gedaan. De hartslagzones van het horloge zijn weer veranderd, dus daar klopt niks van. Het inlopen ging wel erg lekker en soepeltjes, maar de hartslag werd wat hoog. Toen deed ik 5 keer de 300, maar ik merk dat het toptempo met de kilo’s erbij wat schade heeft opgelopen. En zone 4 haalde ik niet. Ik deed gewoon mijn best en telde lekker mee. Ik vind deze afstanden prettig: ik kan 300m overzien en meetellen. Het lukte me niet binnen 1,5 minuut. Ik ging wel echt wandelen of rustig dribbelen in de rust-meters.
Lekker door het Kotterbos, maar niet te ver om. In de ‘rust’ van 4 minuten kon ik de brug over. Ik dacht dat ik de 200tjes wel kon overslaan, maar toen was ik toch al bezig. Ik heb nog aangezet, maar zone 5 was helemaal out of the question. Het verschil met wind mee of wind tegen is ook merkbaar als je aan het hardlopen bent. Er toeterde iemand tegen me en een asielzoeker stak zijn duim op en nog iemand zei: “goedzo!” Het helpt toch…. Uiteindelijk heb ik 10km volgemaakt en daar ben ik blij mee! Nu terug trainen naar de tijd dat dat weer in een uurtje kan.
Ik ben blijer met het feit dat ik niet meer de bosjes in hoeft onderweg! Niet 1 keer!! Ik eet geen volkorenbrood meer en dat helpt mijn darmen schijnbaar enorm. Het allerblijst ben ik met het feit dat de peesplaat niet meer pijnlijk is. Ergens in km8 voelde ik kramp in de peesplaat schieten en ik begon te schelden, maar dat was RECHTS, terwijl ik de hele zomer last had van links. Stom lijf. De kramp schoot er ook weer uit gelukkig (schelden helpt). Ik voelde soms wel even mijn rechterknie, maar werkelijk niets ernstigs of lastigs. Qua werk is mijn hoofd tot rust gekomen, ook al ga ik nu 4 keer per week naar Dronten en dat merk ik in de sport. Er is ook geen doel wat gehaald moet worden. Langzaam maak ik wel weer (stiekeme) plannetjes, maar die bespreek ik tzt wel met de trainster 😉
7 oktober – zwemtraining bij de TVA! Ik doe allemaal dingen die heel lang geleden voor het laatst zijn gebeurd……
Totaal geen zin in het zwemmen en dan nog moeten omrijden ook omdat at de Hogering afgesloten is. Kon niet in het kinderuurtje, want V is ziek. Ik heb last van mijn rug (teveel afgekoeld gister na de training) en van allemaal ouwevrouwen-spiertjes. De tijd dat ik ‘zomaar’ uren en dagen achter elkaar kon sporten heet ‘vroeger’.
Inzwemmen:
300m pb
200m zonder pb
Het ging me best lekker.
Training Dennis S
5×150 rustige duur
Eerste en laatste met pb
Tweede en vierde voorop. Zowel met als zonder pb goed te doen. Ik hou de jonge sprintheld niet bij.
Stom horloge telde niet goed.
3×200 boven duurtempo
Alles met pb en voorop
Probeerde steeds sneller te gaan. Laatste voelde het snelst en was doorwerken, maar de tijd zegt iets anders.
Lange pauzes met veel gefiep van de andere oudjes in de baan
50 ss 50 rug – bah
50ss-250 heel rustige duur zonder pb en R voorop met -50ss Toen liet ik ze bewust maar gaan.
Ach, dat gejammer is ergens ook wel grappig.
50ss uitzwemmen
En dan de enorme opschepperijen in de kleedkamer nog overleven (wat zijn ze allemaal slank en wat fietsen ze énorm goed). Niks voor mij als ik me al ‘het kleinste meisje van de klas’ voel.
Horloge heeft 50m misrekend (in de 150jes). 25begin te weinig, einde te veel. Ongecorrigeerd 2:10 gemiddeld: dat viel tegen. Gecorrigeerd 2:08 en dat vind ik oke, met schoolslag en rugslag erin.
8 oktober – Een oersaaie solo trailrun op de Kemphaan
16,1 km – 10 engelse mijl. Dat is niet mijn afstand, ik heb moeite met de voeding goed indelen. Ik ging alleen trailen en dat is best werken: ongelijke ondergrond, de route volgen en gewoon maar doorgaan. Ik kende het terrein. De Kemphaan. Het stadspark van Almere. Het is S A A I. Alles lijkt onecht, bedacht. En dat is het ook, zeker de polder. Overal bordjes, aanwijzingen en hekjes. Speeltuinen, gemaaid gras en zelfs een apart fietspad in het bos voor de mountainbikes. Bomen staan in rijtjes en ik heb zelfs worteldoek op het bospad gezien; om de boel bij elkaar te houden.
Alles is genummerd en in kaart gebracht
Harrie Jekkers – Orkanen
Nederland is opgedeeld, verhuurd, verkocht, verpacht
Geregeld, betegeld, ingepolderd, afgeperkt, uitgedacht
De eerste 6km gingen echt niet makkelijk en ik had terug naar de auto kunnen gaan na 4km. Ik ken de hele route ook, van wat ooit het Catanspel was. Ik heb hier al gerend met Joyce en Vincent. Nu was ik hier met mezelf en mijn muziekjes en mijn trage tempo en langzame benen. Ik stelde het pauze-momentje steeds uit. Lopen over de ritselende blaadjes vond ik wel leuk om te horen, maar de golven op de steentjes vind ik nog mooier. Het is wel al wat herfstig, maar niet echt nog, nog niet al te veel paddestoelen. Wel wandelaars en andere mensen. Iedereen groet vriendelijk, dat wel.
Op 8km liep ik vast op de route (teveel brandnetels) en toen moest ik zelf even denken en dat vond ik dan wel weer leuk en het was mooi even verhard, wat er tenminste een beetje tempo in bracht. Dat zelf denken bevalt me dan weer wel! Dan moet ik de route terugzoeken en wat tellen en een innerlijk kompas gebruiken. Ik had wel het idee dat ik naar de WC moest, maar nergens dringend. Er was geen plek om te gaan zitten, want te vol met mensen. Voor ik ging had ik last van mijn peesplaat, uit het niets werkelijk. Maar dat ging over toen ik aan het lopen was.
Na 11km werd het een stuk makkelijker, ik legde me neer bij een traag tempo en saaiheid. Ik luister zo in mijn eentje de hele tijd muziek; misschien had ik een paar up-tempo nummers. Tempo ging iets omhoog, maar dat kan ook komen omdat het wat makkelijkere paden waren. Op 12,5km nog een pauze om wat te eten en te plassen en toen ging ik het afmaken ook!
Alles is voorspelbaar in dit park: schapen in het Schapenbos en van tijd tot zelfs kunstwerken. Keurige hekjes en rechte paden en overal nummertjes, zodat niemand kan verdwalen. Bankjes zijn goed onderhouden.
Voor elke twijfel een geloof
Harrie Jekkers – Orkanen
Voor elke angst een therapie
Alle pijn verdoofd
En op verzoek euthanasie
Als de dood voor het leven, zijn we, laf
Met een been in het graf
Ik hobbelde verder tot 15 km en toen dacht ik: de laatste kilometer ga ik aanzetten. Alles in die laatste kilometer. Grotere passen, meer kracht leveren en -eerlijk is eerlijk- ook een groot stuk verhard. Aan de andere kant: ook meer mensen die ik moet ontwijken. Ik verbijsterde mezelf: 5:45! In mij zit dus wel een enorme drive en lef om die laatste kilometer door te knallen, die drive en het lef wat behoorlijk was weggezakt de laatste maanden. Helaas had ik in de loop van de avond wel weer “ouderwets” last van de peesplaat. Bang voor hoe het morgenochtend weer voelt, maar nu kan ik even rustig aan doen en dat kon begin van de zomer niet. Ik heb best weer een aardige week gedraaid al zeg ik het zelf! Eindelijk weer 9+ uur en redelijk netjes volgens het schema. En dat met een volle werkweek, een ziek kind en een huishouden wat helemaal bijgewerkt is. Ik ben misschien geen podium-atleet, geen topmoeder, geen medewerker-van-de-maand, maar ik rommel er mooi toch mee door!