9 oktober Even een dagje rust!
Ik ging de vuilnisbak buiten zetten en dacht: toch nog best lekker weer, dus even buiten zijn en de beentjes strekken. Zonder iemand anders. Want het is alweer zo vroeg donker! Garmin was mij helemaal kwijt:
Terwijl ik gewoon een rondje om de huizen liep! Wat de Apple Watch wel snapte:
Maar het voelde heel erg vermoeiend en sjokkerig.
10 oktober – Binnen fietsen en klimmen in het Climb Portal: Cote de Domancy in Watopia
Soms is het allermoeilijkst om op de fiets te stappen. Ik had namelijk totaal geen zin. Helemaal niks niet nul noppes nada. Na een hele dag werken in Dronten en eten maken en een regeldingenblokje zit de zin om me in te gaan spannen ergens ver weg verstopt. En vroeg donker en ik heb geen doel of reden om te gaan fietsen. (maar ook niet om op de bank te hangen)
Doorzettingsvermogen is het vermogen dat iemand heeft om een bepaald doel te bereiken. Het is de brug tussen dromen en doen. Wilskracht is de stok achter de deur voor je doorzettingsvermogen. En met meer doorzettingsvermogen krijg je ook meer discipline.
https://www.leroyseijdel.nl/
Toen ging Vincent mee Yathzee spelen en dat was een soort dan-moet-ik-wel. Ik deed zelfs liever eerst de kattenbak! Maar van harte ging het niet, dat fietsen. Not a single second. We speelden vier keer yathzee en ik won de eerste keer. Ik deed 2 rondjes vulkaan een beetje losfietsen en toen het klimportaal in.
Bleek dat maar 3km te zijn en iets van 250 hoogtemeters. Niet echt moeilijk dus, maar ik deed toch al niet mijn best. Niet met Yathzee, niet met fietsen, niet met drinken en zelfs niet met koekjes eten! Die bleven ook onaangeroerd. Niet eens met foto’s maken onderweg. Ik deed 25 minuten over 3 kilometer.
En toen deed ik zonder yathzee nog een rondje uitfietsen om de vulkaan. Daarna had ik totaal geen enkele zin meer. Wat doe je dan? Afstappen en blij zijn dat je dan nog 50 minuten gered hebt terwijl ik er 75 had gemoeten? Blij dat je 300 hoogtemeters hebt gehad? Nee, Anke doet dan nog een rondje vulkaan en dan op haar allerhardst. Ook dat vonden de benen niet leuk, maar er was toch al niks leuk, dus nog minder leuk kon al eigenlijk niet meer. En op zijn allersnelst is het dan ‘t eerst voorbij. Ik verbeterde mijn record van 8 naar 7 minuten en dat is best leuk natuurlijk.
En toen had ik 63 minuten gefietst van de 75 en ik had geen greintje meer zin, terwijl ik dat al niet had. Door naar de douche, de andere kattenbak, de was opruimen en verder ademhalen. Soms is dat wat het is.
11 oktober – (hopeloos traag) duurloopje met versnellingspuntjes
Regenachtig 🌧️ , wárm 🌡️, donker 🌃, somber😔, moe 😪. Opdracht 📝 9 minuten zone 1/2, 30 seconden hard en rechtop en trots , 30sec herstel (wandelen, maar dat deed ik niet) De eerste 9 minuten steeg de hartslag 💗 tot boven zone 2 (145+) terwijl er geen tempo in zat. 🥴 Wel een hoge pasfrequentie, maar die heb ik achterwege gelaten en toen vóélde het ietsjepietsje soepeler. Maar het tempo was om te janken 😭 en meer werd het niet ook. Zelfs de versnelling kwam niet boven de 6:00 gemiddeld. 😩 Ik deed ook maar wat qua route. 🧭 ik dribbelde maar zo’n beetje. 🤏 en nog langzamer in de rust🥱 allemaal kilometers in 7minuten+ 😖 op een gegeven moment maar losgelaten. Andere mensen zijn ziek, verkouden, grieperig. 🤒 Ik heb dit: kannielopu. Geen energie. Geen kracht. Geen animo. En geen muziek 🎵
En toen wilde de hartslag weer niet meer omhoog! ⬆️ 😔 en bleef onder de 135. 🫤 Ik bleek even wind mee 🌬️ te hebben en regen die afkoelde en ik wilde op hrf 140 gaan lopen en toen ging t ietsje sneller (<7:00) 😑 een kilometertje. Of twee- net-an. Inmiddels moest ik een beetje 💩, maar niet heftig. Het was behoorlijk stil op straat, nauwelijks mensen. 😶 Ik liep maar gewoon door en dacht in de korte blokjes 🌀 dan maar eens echt aan te zetten 🏃♀️ Dat lukte!! 🙌🏻. Dan de training maar afmaken 💪🏼. Niet van harte hoor 😵💫 het laatste stukje weer wind tegen en slome passen en een pietsje meer tempo en overal trekkerigheid (van hoofd 👩🦰tot voet 🦶🏼). Het laatste stukje zette ik echt aan en liep ik nog even hard en toen was ik onder het station 🚉 en ik heb ook nog 10sec netjes gewandeld en toen snel 💨 naar huis naar de 🚽 en de 🚿 . Er was geen klap aan. Gemiddelde van 7:01 bij 💓slaggemiddelde van 138 en pasfrequentie 166. 🚶🏼♀️
Maar wel 92% procent van de training goed uitgevoerd 👍 meer goeds kan ik niet bedenken. 🫥😟
Wie Legt me Uit
Waarom ik
Niet
Na 2 rampzalige kilometers
Naar Huis Ga
Want Ik Snap het
Niet.
Echt Niet
12 oktober – Niks. Ik doe lekker niks aan sport.
13 oktober – Koppeltraining: bellend binnen fietsen en mislukte intervallen in de regen buiten
Bellen met Mieke. 🛎️ 📞 📱 ☎️ 👧🏼 Ik weet nu een hoop over vapen, pubergedrag, drinken en hbo’s. Niet gelet op het fietsen 🚴🏽 en al snel lekker suf vlak door Central Park blijven rijden. Volkomen onbewust van alles wat met beweging en Zwift van doen had. Meer gericht op het telefoneren. Gelukkig kletst mijn zus graag!
Ik mocht (!) 60-70 minuten infietsen, dus dit was oke. Op het einde had ik opeens het klimmerstruitje! Bonusssss. 🏁 Ik was wel blij dat het regende buiten, want toen ik begon scheen nog even de zon en dan was ik liever buiten geweest. Volgens MM was het te vochtig.
Nog telefonerend tijdens het omkleden van fietskleren naar loopspulletjes. #ankekanweliets Regen en dus regenjas. Maar het is freakin’ 20 graden, dus bloedheet. 🥵 niet opgelet. Ik moest heel erg rustig starten. Nou #ankekannogiets daarna lekker doordribbelen in soort-van-zone-twee. Van Manuel moest ik door blijven lopen, anders krijgt hij geen leuk verhaaltje. Daar dacht ik maar aan na een mile (mijl-op-7 nognieteens) en ik vroeg me nu eens af WAAROM. Ik vrees dat ik het leuk vind. Regen, bos, joggen, buiten. Kweenognie of ik 300tjes leuk ga vinden, maar dat is omdat het op ‘t schema staat. Conclusie: ik ben volgzaam en braaf en daarom ren ik ook. Ik zou ook een soldaat kunnen zijn en dan schoot ik. Of een puber en dan rookte ik. Die hardloopschoenen lijken me de beste optie. Voor mij & iedereen. ‘t Veiligst.
Ik ga al ietsje harder en de derde kilometer ga ik op gevoel ook weer iets harder proberen! Dat zie ik op de ⌚️, want Garmin gaat aan het klooien. De intervallen zijn fout ingesteld #ankekanniealles en de rust is 45sec, maar de interval is 3 ipv 300meter. Mega verwarrend, maar ik ren er wel harder van! Dan zet ik die trend maar door. Zo komt een geïrriteerde vierde kilometer op 6 minuten. It is getting serious. #ankezweetuithetjasje
Gotdank is de waarom-vraag weg, anders had ik misschien wel gaan roken of schieten! Anyway, kilometer 5 is aanzetten voor dit zware wijffie. De route is ook al ruk en slaat nergens op. Ik vind 5km wel zat, maar er is die andere kant die ik niet snap en die denkt: “5:45 – dat kan harder. Zijn we al dood? Nee?! Het kan dus harder.” #ankedoethaarbest Warm heb ik het toch al en het is droog. Ik ‘knal’ door tot het fietspad (bijna dan) in 5:36. 🕠 😀 omdat je dan zo lekker trots kan zijn, dáárom. Benen kunnen niet harder, alles doet pijn (rug, voeten 👣, kuiten, knieen). Ik ga terug naar een tempo boven de 7:00 #niksmismee. Het is nog 400m en dan ben ik thuis. Drie kwartier slechts en 6,5km slechts. Niet heel gemotiveerd. #ankehoeftNIETnaardeplee 🥳 stomme driehondertjes van 3meter. 😖
14 oktober – Buiten fietsen: Regen, stoppen of doorgaan? boom, zwaan, regenboog 🌈
Vandaag niet zwemmen 🩸. Lego bouwen. Dan maar even fietsen, al staat dat niet op het schema. Buiten zijn en een frisse neus halen. Bewegen. Vincent ging solo en ik ging wat later ook. Toen scheen de zon. Na de Seizoenenbuurt begon het te druppelen. Kan. 🌦Ik had het erg koud en wilde niet schuilen en afkoelen. Bij de Vaart begon het te gieten. Nog kouder. Hagelen. Stoppen kan dan niet meer. Terug naar huis dan. Ik was er zó klaar mee. Ik reed rond de atletiekbaan en toen hield de regen op en ik zag wat blauwe lucht. Oke, verder dan. Naar de rode brug, dan kan ik binnendoor terug. De zon kwam er door. Mooi. Ik warmde ietsje op. Tempo vond ik totaal niet belangrijk. Ik deed maar wat. Op de brug stopte ik om de bril schoon te maken.
Het was wel mooi nu. Vincent leek ook droog. Ik dacht: ach, laat ik het koeienpad nemen en via de Noorderplassen gaan. Ik ben nu toch nat en niet meer zo koud. Ik reed wel vaker met regen 😌Voorzichtig aan om de stront heen. Er was een hardloper, mooi groen en mijn muziek had ik aangezet. Ik genoot wel van hoe mooi het nu was. Even een stopje voor een foto.
Even verderop lag er een boom over het pad. Weer stoppen. Even later waggelde een grote zwaan me tegemoet. Stoppen.
Ik begon het leuk te vinden! Vincent was al ver voor me uit. Dan de dijk op en wind mee. Niks kouds meer aan! Lekker. Een prachtige regenboog 🌈 op het water. Dan is de polder ook mooi. Ik stopte wéér.
En daarna genoot ik al fietsend zelfs van een dubbele regenboog! Fijn om ook even wat harder te kunnen rijden en droog te waaien. Ik ging langs de plassen terug. Werden het mooi 25km. Gemiddelde megalaag met 23,5, maar ik vond het alleen maar fijn dat ik had doorgezet toen ik niet meer wilde in de regen en kou. Dan had ik veel moois gemist. De douche was ook erg fijn! Ergens is het vandaag in mijn bovenrug geschoten. Tussen de schouderbladen met uitstraling naar links. Lastig hoor. Maar ik kan er mee Lego bouwen 😊
15 oktober – Trailen met Vincent. Kwartetten, piano spelen en joggen.
Het waren 11 kilometertjes. Volgens het schema moest ik er 14 en Vincent 7. Ik ging samen met Vincent. Dus het gemiddelde is oke. Een route zoeken was lastig maar Garmin hielp ons, we begonnen bij La Place. Net anders dan anders. Het regende teveel in de ochtend om toen te gaan. Vincent is nog verkouden en had een hele tijd niet gerend. Het was een magisch mooie beleving zo samen.
Allebei met de route op het horloge. We speelden kwartet onderweg. “Heb jij voor mij uit de serie toptrainers Annemarie?” “Ruilen voor tante Mieke uit de serie familie” en zo waren we al twee kilometer op weg voor ik het doorhad! Erg lollig om de categorieen te verzinnen en er dan 4 mensen bij te moeten zoeken. Op 3km gingen we naar de Groene Afslag voor de WC (ikke) en de piano die zelfs een goed gestemde vleugel bleek te zijn, waar Vincent zo mooi speelde dat mensen tot tranen toe geroerd waren! De moeder van de bediening was met die muziek begraven wat haar heel emotioneel maakte.
En door… langs de grote huizen weer het bos in. Het bleef maar droog en zonnig. Vincent was blij met zijn ‘optreden’ als muziekengeltje. Op 5km stopten we op de berg voor wat eten&drinken. Tempo was lekker laag en vrolijk en onbelangrijk. Toen hobbelden we al kwartettend weer verder.
De hei op begon het te regenen en de route liet ons even in de steek waardoor we over de berg moesten. Ook niet erg en de regen stopte ook weer snel. We kwamen langs een stukje wat ik wel kende en toen moest ik weer de bosjes in. Lastig. Stelde het nog ff uit. We gingen langzaam het ecoduct over.
Daarna even stilstaan en ik vergat mijn horloge uit te zetten en aan te zetten. En een foto te nemen van het rund. Nog twee kilometer en toen waren het er 11 ipv 14 en ik vond het wel best. Niet mijn week qua netjes-het-schema volgen en brave trainingen, maar dit was leuk geweest en genoeg zo. En dan moet het niet perse 14km worden omdat het moet. Voor mijn gevoel is dat wel een beetje lastig.
16 oktober – Binnen fietsen – Forget this day
Het is allemaal niks vandaag. Ik kan me slecht concentreren, kom moeizaam vooruit, krijg de planning niet goed op orde en mijn collega heeft ook nog “goedbedoeld advies” om mijn zelfvertrouwen af te breken. Het is vroeg donker, koud en iedereen is geweldig (behalve ik). Ik heb nergens zin in, hoofdpijn en ben wat depri. Geen reden dus om niet “lekker” 🫤 binnen te gaan fietsen…. Ondertussen appt iedereen om een eetafspraak te maken (bah) en dat laat ik allemaal gaan en ik probeer niet zoveel te reageren. Ik ga een hoge cadans aanhouden en een beetje hoogtemetertjes maken. Voor 300hm schrik ik niet meer terug. Uiteraard haalt iedereen me met gemak in, maar dat is vandaag de trend. Dino’s, beer, segmentje op ploeteren, onder water, bruggen. Het gaat allemaal gedachteloos en emotieloos. 😑 😶
Ik tel de tijd een beetje af en rij de vulkaan op. Ik ben eigenlijk simpelweg nergens mee bezig. Is er toch iets wat me lukt vandaag: nergens! Ik ga de vulkaan op en dat gaat ook al niet eens heel snel. Als ik naar beneden rij, regent het binnen en dat nog wel op de vulkaan. Een passend moment! Somber, sneu, grijs.
Ik heb een nieuw pad in Watopia gezien en daar wil ik wel even kijken, maar ik hoef slechts 75 minuten te rijden. Je raad het al: zelfs dat pad haal ik niet vandaag. 😔😞 ik drink in elk geval genoeg water en ik haal ook een shirtje van de een of andere segment. Ik overschrijdt zelfs de 75 minuten en rij 36km op een aardig tempo (voor mijn doen, alles is relatief en de anderen zijn beter) en dan heb ik geen zin om 400hm vol te maken, dus het blijft bij 382hm.
Wel een cadans van 81: lichtpuntje!! 😌 om er daarna achter te komen dat er geen eten is voor ontbijt morgen. 😣 Streep door deze dag. Weg ermee, met vandaag 👋🏻 ❌
17 oktober – Zwemmen bij de TVA – door naar baan 3
Zwemmen tussen de haaien, met zo’n gevoel ging ik er heen. Ik had geen zin om tussen alle geweldige mensen te moeten poedelen, maar ik vergeet elke keer hoeveel vreselijke lieve en leuke mensen er ook zijn bij TVA. Inzwemmen in baan 2 en meteen maar doorschuiven. Anke in baan 3. Wie had dat gedacht! Alles laf met achtje (net als iedereen in baan 3). Easy. Op de techniek letten. Water pakken, lange slagen, uitblazen. Het was prima te doen. Lekkere baan, geen gezeik, fijne mensen.
200m z1
2×100 z2
4×50 z3
4×50 z1
200 z2
2×100 z3. Deed ik er 1 van in 1:45!
2×100 z1
4×50 z2
200 z3. Ik durfde het wel aan! Ging loeihard voor mijn doen. Wow! Alleen 200m tellen was moeilijk 🤭
Stom horloge doet 250 in langere tijd 😒
Piramide 25-50-75-50-25 aan 1 stuk. Ik zwom achteraan en lette enorm op mijn techniek. 🧰
Uitzwemmen zonder achtje en stukje schoolslag. Rust en kalmte in het water.
De haaien werden visjes. Met zwemvliesjes.
En ik dobberde lekker mee.
Ging het even niet, dan dacht ik aan ‘de huisjes’ en dan kwam de ademhaling tot rust.
Zelfs het gehaai in de kleedkamer was te doen.
18 oktober – Intervallen op de moe-woe-nsdag
Ik was al moe van een hele dag werken, maar het ging beter dan eerder deze week en ik had zelfs een paar overwinningsmomentjes met klanten te woord staan en helpen. Jammer dat het aan het eind van de dag werd afgebroken. Maar Vincent gaat naar de baan en tja, dan doe ik de lange interval maar die op het schema staat. Ondanks de vermoeidheid en de kou en de kilte. Garmin had weinig vertrouwen in me en gaf een hele lange tijd op. Maar in km1 dacht ik al: die zou wel ‘s gelijk kunnen hebben… het ging gewoon traag. Niet moeizaam, maar stroperig. Ik hield de hartslag laag en hobbelde net geen 3km in 20 minuten. Toen 500m versnellen in z3. Ik schrok even en vloekte een keer toen ik zag dat het 6 keer moest. 😟 nam ik maar een ommetje. De 200m rust dribbelde ik. Ik ging elke keer iets sneller en lette op de loophouding. Het viel wel mee met hoe moeizaam het ging. Maar het tempo bleef wel achter. Ach, als je start net onder de 7 minuten is onder de 6 minuten een flinke verbetering. Relatief gezien. Al blijft het lastig om uit mijn hoofd te zetten dat onder de 6 ooit zone 2 was. Vroegert…. Ik cirkelde weer terug en was erg blij over twee zaken: geen aandrang (maar voor de zekerheid bleef ik nu op het sportpark) en geen voetpijn bij de hiel! De zesde ging iets langzamer, ik had wind tegen. Ik liep weer een keer in lange broek en lange mouwen! En dat was ook prima! Toen moest ik weer tien minuten in zone 2 joggen. Op een gegeven moment zat ik in een loopflow! Helemaal in het ritme en in het moment en in de muziek en in de passen. Tot de hartslag net teveel opliep. Het tempo bleef traag.
Toen liep ik langs de Vaart, want ik deed een bijzondere route zonder mezelf te kruisen. En opeens moest ik nog 3 keer 200m in zone 4. Ik zette nog ff flink aan. Drie keer is te overzien. Maar ik kreeg wel een beetje genoeg van hardlopen. Algemeen gevoel. Niet te zwaar of te moeilijk, maar weinig zin meer. Toen moest ik nog uitlopen en dat tempo was in zone 2 helemaal weer terug bij af. Ik liep 10meter hetzelfde pad en toen de baan rond buiten en nog een keer buiten de baan om joggen in mijn suftempo tot 12km vol waren. Niet eens te bezweet of moe of kapot. Gemiddelde nog onder de 6:30 en naar omstandigheden keurig! En niet naar de wc!!!!!! En ook geen pijn aan de hiel!!!! Wel op de bal van de voet. Nog even naar de wonderen der snelheid gekeken bij 🎵 DantesPrayer 🎶
19 oktober – Rustdag = joggen naar de snackbar
Samen met Vincent joggen. Ging allemaal heel erg kalmpjes aan. In korte broek. Met een regenjas, maar die was niet nodig. Blijven kletsen. Ik had niks gegeten en honger onderweg. In elk geval flinke trek. De lucht was mooi: een regenboog en mooie kleuren groen en blauw. We haalden patat en hobbelden de 5km vol. Niet eens gezweet. We deden er dan ook meer dan 35 minuten over. Exclusief pauze van wachten in de snackbar!
20 oktober – Koppeltraining: binnen fietsen en buiten intervallen – nat worden voor gevorderden
Volgens het schema moest ik 2,5-3 uur fietsen, gewoon rustig. Maar beste Annemarie: dat trek ik binnen op de fiets dus écht niet. Ik heb nog geen goed zadel en binnen fietsen is zo dodelijk saaaaaaaaaiiiiii. Dit is geen zonnig, warm Frankrijk met veel vakantiedagen, dit is Nederland met storm en regen en echt herfstachtig hondenweer. Dan ga ik niet buiten fietsen hoor! En binnen; daar moet ik me echt toe zetten. Dus ik sprak met mezelf af om anderhalf uur te gaan fietsen en dan te gaan lopen. Dan is nat worden anders. Ik belde mama op en we hebben bijna een uur gebeld. Ik lette niet op, maar ik fietste wel vlak aan de buitenkant van Watopia. Lekker saai. En grijs. Net als buiten eigenlijk.
Ik deed niet mijn best. De laatste 3 kwartier zonder afleiding fietsen leken helemaal wel 2 uur te duren. Ik fietste op en neer en toen bedacht ik dat ik op de Garmin de 40km wilde halen. Die gaat altijd veel langzamer dan Zwift en toen zat ik op Zwift al op 48 kilometer en toen heb ik de 50 maar volgemaakt.
Heb ik mooi level 32 gehaald, hoera! 😉 Werden het toch 1 uur en 3 kwartier. Dan ga ik morgen nog een keer een uurtje en dan heb ik me echt perfect aangepast zeg ik. Aan Hollands takkenweer.
En toen ging ik me omkleden. Witte schoenen, korte broek, regenjasje. Ik kwam langs de school een paar pubers in shock tegen: “Mevrouw, hebt u het niet heel koud”, “nee hoor”. Een stukje later tegen de wind in door de regen, bedacht ik me. Tering, wat zwaar en best koud. Waarom doe ik dit in ‘s hemelsnaam?! Dat denkt elke automobilist ook die me voorlaat. Verrassend genoeg valt het tempo wel mee. Verbazingwekkend rond de 6:30. Tegen de wind in. En dat terwijl ik voor de derde dag op rij aan het rennen ben. Soort van; als dat joggen van gister meetelt. Maar ik voel mijn peesplaat gelukkig niet!
Ik kom echt niemand tegen en die paar mensen die ik wel zie, zitten dik ingepakt. Langs de Oostvaardersplassen is het doodstil. De hartslag loopt iets op door de onverharde grond. Het tempo loopt iets op omdat ik wind mee heb. Ik vind dit geweldig. Ik doe dit graag. Als anderen er niet over piekeren naar buiten te gaan, doe ik het wel. Dat is mijn kracht. Als er te ploeteren valt, dan ben ik in mijn element. Bij het centrum zijn ze flink aan het bouwen en moet ik met mijn witte schoenen door de modder! Het gaat harder regenen. Dan zitten er 5km op en ik mag 35km zone 1/2. Daarna moet ik 20 seconden versnellen. Natuurlijk komt dat allemaal tegelijk met de route verzinnen en versnellen en de eerste gaat niet best. Dan 10 sec wandel/30 sec dribbel. Ik word door een BMW het gras in gereden. Ja, dat verwacht je niet he, iemand buiten… Asshole. De 4de en 5de versnelling gaan het viaduct op. Het tempo klopt nu wel, maar ik moet er diep voor graven en flink mijn best doen. Ik heb het totaal niet meer koud. Het gaat nog harder regenen. Straaltjes. Nu ben ik toch al nat. De 6de en 7de doe ik mijn best en ze gaan naar beneden. En dan nog 10 minuten uithobbelen.
Het tempo blijft rond de 6:30 liggen en dat vind ik super voor de omstandigheden! Ik moet net een ommetje maken om de 8km vol te maken en de training ook vol te maken. Netjes een gemiddelde hartslag van 141. Ook leuk dat ik 95% van de training keurig heb uitgevoerd. Thuis ben ik helemaal nat. Mijn huid is erg koud, zeker in de warme douche. Ik moet even opschieten, want ik moet Vincent ophalen. Ik had wel erg opgeblazen darmen vandaag (te snel ontbeten?), maar geen aandrang!!! Wel trek onderweg. Maar de peesplaat of andere spieren leveren gelukkig helemaal geen problemen meer op.
Ik heb vandaag schoongemaakt, gewassen, opgeruimd, geregeld en taxi gespeeld.
21 oktober – Nog een uurtje binnen fietsen in Schotland
Je snapt het soms niet. Ik had geen zin. Ook en vooral niet in zwemmen, maar die ruil ik makkelijk in voor lego-bouwen (mijn camera!). Maar ja, fietsen moest nog een uurtje -rustig. Uitstel leidt niet tot afstel. Schotland in. Een route in de stad die ik nog niet had gedaan! Paar km knallen dan maar.
En of dan de toon gezet is, de benen lekker warm zijn of dat zwift verkeerd is ingesteld of door Vincent is beïnvloedt; geen idee maar het ging als een malle!! Ik verbrak al mijn PRs. En niet een beetje, maar dik. Van 18,5 naar 16,5 minuten op de reverse ring. En dat leverde me een oranje winnaar-shirt op.
Ik was de enige weliswaar, maar toch….. ik klom ook sneller dan ooit eerder. En het koste wel moeite, maar niet extreem veel. En toen zat ik er in. Een fietsflow op de Tacx. Hoor je nooit, maar ik voelde m! Het ritme, de cadans, de motivatie: alles klopte. Soepel, prima vol te houden en hard. Verbrak ik nóg een keer de eerder gezette PRs! En verder had ik niks ter afleiding: geen muziek, geen contact en ook geen bidon (dat was dom). In 15:20 deed ik de ronde.
Daarmee was ik nog steeds de enige snelste dame en ook de snelste overall! Dat waren er maar drie, maar toch…… na 30km en bijna 300hm (huh, waar zaten die dan 😳) en een dik uurtje afgestapt en lekker in bad gaan liggen. Dat mag na zo’n dag als vandaag. De to-do lijst is gewoon af! En de Lego camera ook. Alles gewassen-gestreken, het huis opgeruimd, zelfs de blog af. En nog een hele dag weekend over.
22 oktober –
HB reed en ik had uit het niks last van de peesplaat links. Loop ik drie dagen achter elkaar en doet dat niks, nu vind ik het spannend en daar is ie weer! Moet met een groep mee en ben niet snel. We waren met wel 25 mensen!
Het was een loop voor vrede vanaf het militair museum, maar ik ben voor alle moeders van alle landen en tijden met vechtende kinderen. Of ze nou Rus, Jood of Palestijn zijn. We gingen tussen de vliegtuigen oefeningen doen.
Ik had niks te zeggen. Langs de monumenten – jaleukboeie. En dan de startbaan op. Ik liep even met PL te roddelen, maar alles en iedereen is te groot voor mij.
Het tempo lag best hoog. Het licht was adembenemend. Super-supermooi. Iers licht. Ik denk dat ik daarom aan DaraghM dacht. Hier zou ik hem mee naar toe willen nemen! Dat/hij ging in mijn hoofd zitten. En toen liep ik niet meer voor mezelf, voor de zoveelste keer hier, maar ik keek voor iemand anders. Voor die kleine kabouter Ier, die hier zou stuiteren.
Die vlakte asfalt met het fietspad, de hangars (die rinkelend afsloot), de vergane glorie opgeëist door fietsers en natuur. Hij zou het “great” vinden. We gingen het bospad op. Ik liep alleen tussen de rest, volkomen mijn eigen ritme en gedachten (in Eire). Het ging vanzelf. We stopten bij het viaduct, drinken en jasje uit. En dan weer kilometers lang dat mooie licht.
Ik vond de groep druk. We gingen een mooi trailpad op. Ik ging nog even plassen en als allerlaatste genieten en het pad kunnen zien. Helemaal geweldig. Did you see it&feel it?! Ik filmde en deed kalm en rustig mijn ding en genoot!
Ik haalde de mensen weer in! Toen werd het trekken. Ik had opeens geen zin meer. Teveel geleuter. Teveel stopjes. Ik raakte mij (en ons) kwijt. Teveel onrust.
Ik ging achteraan lopen, maar haalde ze steeds bij. Ik wil stilte! Het duurde een km of twee/drie en toen was ik door de dip heen. Ik had gedronken en een gellie gehad. Nu liepen we langs de hei en door zand. Toen ging ik maar voorop lopen en zij stopten weer. Ik wachtte kort aan de andere kant en toen dacht ik: dit is de kans, ik doe het alleen wel! Ik zwierf even wat en vermeed het atbpad en zag H+M. Het was veilig en ook mijn eigen rust. Geweldig!
Sparren, rodondendrons, single tracks, een hek, verhard en de route. Het doolhof kon me gestolen worden. Ik hobbelde door. Snel ging het niet. Langs het artcentre. En toen de heuvel af rennen! Een ommetje in zweefvliegmodus. Het leek op Killarney.
Ik heb staan kijken. Toen nog de berg op puffen en 16km vol maken. Koek en chocomelk after. Ik moest pas laat naar de wc en ik had s middags wel even wat last van de peesplaat, maar alles trok bij. Ietwat moe, maar ik heb echt genoten. In mezelf. Voor ‘n ander. One day I love to show this area to Daragh!
