9 maart
De vorige vier keer was ik erg zenuwachtig voor deze run. Destijds was het dat het ‘geweldig’ moest worden, ik moest eigenlijk ‘binnen 2 uur finishen’ en 3 jaar geleden vond ik de finishtijd van 2:07 maar matig. Dit jaar hoef ik “alleen maar” te finishen en de halve marathon op de lijst bij te schrijven. Ik heb een eindtijd van 2 en een half uur laten noteren in het schema. Geen haast moeten maken. Het helpt me ontzettend! Er is van stress en druk geen sprake. Ik kan vast wel een halve marathon rennen binnen die tijd. Als ik de voeding maar een beetje op orde breng, komt het vast goed. En ik calculeer Dixietijd gewoon in.
We vertrekken op tijd voor een wedstrijd die om kwart over 1 van start gaat. We zijn al om kwart over 8 weg. Met goed ingepakte tassen. Het beleid is stukken strenger geworden ten opzichte van eerdere jaren. Dus de tassen moeten klein zijn en we moeten identiteitsbewijzen mee. Bij de A1 moeten we volgens de routeplanner de andere kant op. Huh? We zoeken en dan blijkt de A2 afgesloten te zijn! We rijden over de A12 richting Arnhem. Ik drink alvast een bidon leeg. Eten en drinken zijn mijn grootste “probleem”, maar ik doe mijn best om vooraf tenminste genoeg te drinken. En dan moet ik natuurlijk naar de WC! Ik hou het uit tot ergens op de A73 voorbij Nijmegen. Ik moet zo nodig plassen dat ik naar de herenWC ga omdat de dames toiletten allebei vol zitten. Je betaalt daar tegenwoordig 70 cent voor. Vincent gaat voorin zitten. En dan rijden we door Duitsland. Dat is voor Rob natuurlijk wel leuk! Met een Mercedes doorkachelen.
Ondertussen kan ik de broodjes alvast opeten. Ik heb een beetje trek zelfs! Ik vind het uitzicht bij de mijnbouw van Jackerath indrukwekkend en drink nog maar een bidon met water leeg. Daarom moeten we nog een keer stoppen als we al in de Ardennen zijn. We zijn ruim op tijd.
Ik voel geen enkele stress. Het gaat gaan zoals het gaat. Dat is voor mij een ongelooflijke overwinning! Ongekend. We rijden richting parkeerplaats 14, maar die is toch dicht. Dan staan we eventjes in de rij en daarna kunnen we helemaal vooraan aansluiten op de parkeerplaats. We zijn rond kwart voor 12 op de plaats van bestemming. Dan moeten we in de rij staan om het circuit op te mogen en we moeten de paspoorten laten zien. Ik was bang dat ik overdonderd zou zijn door de grote hoeveelheid mensen, maar dat gebeurt niet. Ik laat het allemaal van me afglijden. Praat met een paar Belgische tantes die niet echt een goed idee hebben van wat ze gaan doen (denk ik). Vincent vindt het wel spannend: zijn eerste halve marathon! Ik ken de weg ook een beetje: de tunnel doorwandelen, en waar we vroeger mochten parkeren binnen het circuit staan nu kluisjes en WC’s. Ik probeer alvast, maar ik hoef nog niet. Dat is mijn grootste zorg, dat ik onderweg moet. Nou ja, dan neem ik de tijd maar. Er zijn Dixies bij de posten. En dat mijn telefoon sneller leeg loopt dan oplaadt baart me ook zorgen. We kijken bij de F1 auto van Red Bull.
Daar komen we GN tegen. Nog steeds geen stress. Rob mag de baan niet op. Het is druk met lopers. Bakken vol! De 7 kilometer is net van start. Het heeft niet meer het sfeertje van eerdere jaren. Dit is een commercieel groot evenement geworden. Niet meer voor de leuk.
We kijken boven en de trap is eng. Verder nog steeds geen stress. Ik ga nog een keer naar de WC en klets met iemand die hoopt dat haar man er zo aan komt. Hij is F1 fan, maar de Zandvoort Run kenden ze nog niet. Ik snap het soms niet. We zoeken wat rust aan de achterkant van de enorme ruimte. Ik ga nogmaals naar de WC, maar ik moet niet echt. Dan is het kwart voor 1 ofzo en ik ga me omkleden en hoop nog even in te lopen om wat op te wekken en voor de race op de WC achter te laten. Ik had graag lange mouwen aangedaan, want het is niet zo warm met de wind, maar die ligt nog in de auto. Ik loop een beetje en ga dan wel naar de WC. Wederom de herentoilet die open is en waar zelfs papier is. Het helpt een beetje. Rugzakje past, nog een fruitgellie genomen. We gaan het meemaken vandaag. Ik zet de muziek aan en dan moeten we snel naar beneden! Vincent wil vooraan starten en mij boeit het niet. We zijn maar een paar minuten voor de start en springen door het gat omlaag. Voor een startvakselfie is geen tijd meer.
Ik maak nog een fotootje en dan mogen we al. Er is geen enkele sprake van stress. Dit is nog nooit voorgekomen! Al voor de wedstrijd begint, heb ik een enorme overwinning behaald!
Ja, het is druk en ja, ik doe gewoon wat mijn benen willen doen. Over de kerbs, langs de kleine pits. Ik vind het leuk, maar niet meer zo indrukwekkend als de eerste keer. Ik ga, maar het zal niet gemakkelijk zijn vandaag. De eerste kilometer is niet eens bijster snel. Eau Rouge op. Ik ga rustig met kleine pasjes omhoog en kijk rond. Nu rent iedereen nog.
Er is een team die een rolstoelachtig ding meezeult en me me inhaalt. Ik vind het prachtig om te zien dat de rijder een stuurtje voor zich heeft, maar ik denk ook: waarom moet dat drie rondes, twee is toch ook leuk? Het stuk verder door naar boven is vreselijk! Ik vind het echt moeilijk. Er staat ook wind tegen. Die vind ik zeker zo lastig. De tweede kilometer begint dan ook met een 7. Jammer maar waar. Ik ben blij dat ik korte mouwen aan heb! De zon komt door en het is hartstikke warm. Ik heb de muziek lekker hard staan. Dat helpt me ontzettend goed om bij mezelf te blijven. Ik loop de post voorbij. Er is een Dixie inderdaad. Dan wordt het min of meer vlak. Ik laat alles ‘gebeuren’ en ga in mijn eigen flow. Niet dat ik niet twijfel aan mezelf en al mijn plannen wat het niet zo leuk maakt, maar ik loop gewoon door en besluit te proberen het hele eerste rondje te rennen. De derde kilometer gaat gelukkig sneller. En de vierde ook.
Ik laat de mensen maar passeren of links liggen en kwebbelen: ik doe gewoon mijn eigen ding. Na 5 kilometer denk ik: he, dat is binnen een half uur. Ik ben eindelijk warmgelopen! 🙂 En dan valt er acceptatie in. Het zal me wat hoe snel of langzaam dit gaat, ik doe het gewoon. Er staat iemand langs de kant, een vrouw die op JL (van PL) lijkt en ik zwaai naar haar. Leuk, als er zo onverwacht iemand opduikt in gedachten om te supporten. Er wordt nog geknutseld en we komen langs de kartbaan.
Ik hoor gelukkig niet zoveel. Het helpt om in mijn eigen bubbel te blijven. Kilometer 6 worstelt zich weer naar boven. Het is daar wat saai. De eerste mensen beginnen nu al te wandelen. Dat zouden mijn benen ook wel willen, maar ik sta het niet toe! Ik weet niet meer hoe hard ik ga, maar mijn haar zit wat in de weg met het zweet. De busstop chicane omhoog vind ik altijd lastig. De 14 kilometer lopers komen nu en masse de baan op. Even merk ik de drukte op, maar ik zie Rob en zwaai zelfs naar hem!
Het heeft niet zoveel zin om te appen dat het vandaag wat langer duurt. Dit was een hele trage rond alhier, zo langzaam ging het volgens mij nog nooit. Maar het is binnen de 3 kwartier en de 3 minuten die ik nu sneller ben, kan ik straks op een Dixie zitten. Ik hoef nog niet nu. Maar ik pak wel een gelletje en eet die op en bij de post neem ik wat water wandelend. Ik heb de eerste ronde helemaal gerend, dus dit is prima! En dan weer door. Rob maakt nog een keer een foto.
Pitboxen en dan Eau Rouge op. Halverwege bedenk ik dat wandelen net zo snel gaat en minder moeite kost, dus ik wandel. Wie doet me wat?
Ik besluit bij het zwarte stukje weer te beginnen, want weer-beginnen is dan het moeilijkste. Door het wandelen en het drinken voel ik me beter als ik naar boven ren. Warm en traag, maar er is geen probleem. Mijn doemgedachten zijn gaan liggen en ik kijk wat om me heen. Het dringt tot me door dat ik voor mijn idee wel langzaam ben hier, maar ik kan meer dames bedenken die dit helemaal niet zouden, kunnen of willen doen. Ik kom boven en straks maak ik foto’s. Misschien is dat wel het laatste rondje ooit, omdat het ons te druk is geworden bij deze wedstrijd. Ik ben benieuwd waar Vincent is; ver voor me vast! Bekertje drinken en wat water op mijn verhitte gezicht gooien en weer door. Het makkelijke stuk. Ik zit nu helemaal in een flow. Heerlijk! Ik neem alles zoals het komt en ben bijna zen zelfs.
Ik ga naar de 10 kilometer toe en doe daar minder dan 63 minuten over. Ik druk de gedachte: ‘op de helft pas’ snel weg. Naar beneden komen de 14 kilometer lopers er bij. Extra drukte. Nog een ander ritme. Maar ik zie ook mensen die trager zijn en er zijn mannen die gaan plassen en er wordt minder gekletst. Ik zit echt helemaal in de flow en er gaan twee snelle, makkelijke kilometers voorbij. Zomaar. Zonder zorgen, in het moment, op de plek. Achteraf gezien wonderlijk mooi, maar op dat moment realiseerde ik me zelfs dat niet! Dan weer naar boven richting het tweede rondje. Mijn darmen pruttelen slechts heel licht, geen reden tot paniek. Ik blijf lekker rennen, want dan ben ik er eerder. Het zou fijn zijn als ik binnen anderhalf uur rond was. Als je jezelf niet te hoge doelen stelt, is het prettig als het makkelijk lukt! Ik heb al 5 minuten over! 15 Kilometer in anderhalf uur gaat het niet worden, maar het zal me wat.
Ik neem weer een fruitgellie en wordt omver gelopen als ik water pak. Ja doei. De Dixie is bezet. Ik pak mijn toestel er bij en zie dat ik genoeg heb voor een fotoronde.
Ik wandel weer Eau Rouge op en maak nu foto’s. Nog een keer omhoog vind ik echt moeilijk. Al is de wind wat gaan liggen en daarstraks zelfs gedraaid. Er wandelen veel mensen. Ik app Rob dat ik kalm aan doe en vraag hem of hij mij Vincents tijd wil appen. Die gek is al binnen! Iets van 1:34nogwat. Wow. Trots!
Kilometer 16 is weer eens de allerlangzaamste. Boven pak ik water en schiet ik de Dixie in. Er is zelfs papier! Ik heb het hard nodig en laat er flink wat achter.
Binnen 2 uur ga ik toch niet meer finishen, dus die paar minuten maken niet uit. En dan door. Ik maak foto’s en geniet van de plek waar we zaten toen hier auto’s reden.
Ik ga lekker naar beneden en fotografeer het wegdek en de bordjes. Langs de helm en verder naar beneden en dan maak ik toch nog een keer de vergissing dat er een extra bochtje in zit. Ik ben wel moe intussen en ik tel de kilometers af. Ik begin te mikken op een tijd van 2 uur en een kwartier. Ik tel dat me dat echt wel moet lukken. Nog een klein half uur voor ruim 3 kilometer. Maar dat gaat nog omhoog. En het is geen cookie meer! Ik maak nog een paar foto’s; ook bij de kartbaan- en sta mezelf een stukje wandelen toe. Wat maakt het uit? Dat ik gewoon klaar er mee ben. Ik app met Rob omdat het hem niet gaat lukken om de after-tas uit de auto te halen. Dus we gaan niet lang blijven hangen straks, dan vind ik het goed. Appen onderweg!! Uiteraard….
Ik zie nog mensen waar ik al een tijdje mee op ga en ben verbaasd waar zij dan zoveel tijd verloren zijn die ik op de Dixie zat. Ik ben wel een beetje klaar met de muziek en wilde Fire in Babylon eigenlijk liever overslaan, maar dat lukt niet zo goed. Het nadeel is dat het hoestje weer terugkomt, wat ik al een hele tijd weer kwijt was. Daar baal ik even van.
Ik worstel me een beetje richting de busstopchicane en na nog een paar minder scherpe fotootjes wandel ik daar eventjes. En dan spreek ik met mezelf af te gaan rennen. Ik haal het ook wel als ik niet ga rennen, maar het is toch leuker. Drukte alom!
Ik maak rennend nog een foto en juich niet ofzo, maar ik ben wel blij dat ik er ben. De presentator krijgt een hi5. De duizendzoveelste. Gedaan! Ik heb het ook gedaan! En wel binnen 2 uur en 13 minuten. De 21,1 kilometer is niet vol. Ik besluit ter plekke dat ik dit jaar de wedstrijd laat tellen: noemen zij het een halve marathon, dan doe ik dat ook! Mooie tijd dus.
Ik wil nog even een foto maken van de hoek en de kerbstones, maar dit is een populair moment en er zijn veel finishes en het is nogal vol. Medaille.
Ik zie Rob al. Vincent moet nog even de trap af strompelen. Ik ben erg trots op hem en op zijn formidabele debuut. Ik wil iets warms aan doen en kleed me snel om. Ik voel mijn beentjes een beetje. De kuiten vooral. We gaan nog samen op de foto, maar nu vind ik het wel druk en onrustig.
Ik ben blij met wat ik vandaag heb gedaan, ook al was het de langzaamste halve marathon op Spa ooit! Vincent heeft echt moeite met de trappen en de tunnel.
Ik eet een broodje van Vincent, met meer moeite dan het vanmorgen kostte. We lopen naar de auto en daar kleed ik me om. We rijden door de Ardennen heen weer weg. Ik ben bezig met foto’s, sociale contacten en bij-snoepen ehhh eten 😉 We stoppen nog een keer om te tanken en dan rijden we eigenlijk door naar huis. Of beter gezegd: naar de frietkraam!
Ik ruim de auto nog uit en zet nog een machine was aan. Ik ga pas laat in de douche. De schade valt mee: mijn benen zijn moe, mijn gezicht doet zeer van het zweet en de zon en ik heb een wondje van de hartslagmeter. Dat is het eigenlijk wel! Mijn officiële eindtijd is 2 uur 12 minuten en 47 seconden.
