1 April – Polderperikelen met Vincent op de fiets op tweede paasdag.
Een duurrit zou het worden. We bleven eerst veel te lang in bed liggen en toen ging hij op de tijdritfiets en ik op de racefiets. Hij ging er hard vandoor vanaf het Kotterbos. Tot op de Praamberg. Nou, dat was nog wind mee. Toen via de buitenweg zeg maar naar de Knardijk en daar naar rechts. Op zoek naar bloemenvelden. Nu bleef Vincent bij mij. Het was rustig en saai grijs weer. We gingen over het rode bruggetje.
En dan wind tegen op de Appelweg. Ik ken de weg niet zo goed. Er waren best velden met bloemen, maar nog niet in vol ornaat. Over de polderwegen met wind tegen. Dat komt het tempo niet ten goede. Het werd me pas weer bekend toen we in de ‘bocht’ waren om even te wachten om te beslissen of we door het Horsterwold zouden gaan, maar mij leek teruggaan beter. Dus de Schollevaarweg op en wind tegen. Ik ging alvast. Een auto ging sloom tussen ons in rijden. Toen haalde Vincent me bij en er was iets met z’n di-2, of nee: zijn trapper lag er af!!! Vincent kan zijn fiets “in elkaar trappen” 😂😂 We moesten wel stoppen.
Bij een bloemenveld in nowhere zonder plek voor de fiets in de kou. Rob-the-bike-builder kwam to the rescue! Maar dat duurde even. Toen wilde ik de Bloesemtocht af rijden, maar dat was veel verder dan ik dacht!
Rob had alles vast gezet en we konden door. Dan is het koud. We gingen tegen de wind in en toen de Grote Trap op. De grote Trapper voor ons 😂 ik was er moe van, vooral van een lege maag. Bidon water en 1 fruit gellie op. Het was te weinig. Dus ging het moeizaam. Nog een keer stoppen voor een foto met bloemen.
En daarna koeien. We gokten op de Ibisweg die open zou zijn (sort of) en dat was super asfalt. Maar wel tegen de wind in. We gingen binnendoor terug. Pfoe, ik was moe zeg. Vermoeid van een niks-tempo en vooral een lege tank. Nog even wind mee, daarna langs het luierpark en toen terug over de Evenaar. 52km op ‘te weinig’ en teveel avontuur. De maand letterlijk goed A F G E T R A P T 🤣🤣 het was geen grap vandaag. Eerst eten, daarna nog moe en lang koud.
2 April – Hardlopen: 6×600 versnellen. Bekentenis: ik kan iets niet…..
Inmiddels ben ik begonnen met de Udemy cursus over Sport Psychology. Hartstikke boeiend! Het verklaart een hoop voor me: succeservaringen opdoen en dus vooral Out the ComfortZone treden. Dat vind ik ook het leukste eigenlijk. Maar wat is deze training dan? Natuurlijk is 6x600m versnellen buiten de comfortzone, maar ik denk wel dat ik het zal kunnen. Het is al zo vaak gelukt. Korte broek, lange mouwen. 3Km rustig inlopen en dat gaat erg lekker. Redelijk lage hartslag, comfortabel. En ik denk: echt uit mijn comfortzone gaan is gewoon NIET de versnellingen doen. Of maar de helft van de 6.
Ik begin met de eerste en denk: dit duurt iets van 3 minuten. Dan baal ik: de hartslag moet naar zone 4 en daar kom ik absoluut niet eens in de buurt. Ik ga harder, de hartslag gaat omhoog, maar boven de 160 is een onhaalbare illusie. En daar baal ik dan van. Iets doen wat niet gaat kunnen vind ik stom. Net iets meer dan 3 minuten. Evengoed, ik heb mijn best gedaan. 300m lekker rustig doorlopen. En dan nog een keer, die doe ik ook. Ongeveer hetzelfde tempo, dezelfde inspanning. Daarna heb ik wind tegen en dan gaat de hartslag dus wel omhoog (maar niet genoeg) en voelt het als harder werken voor een paar seconden langzamer.
De 300m rust bevallen me wel. Ik ga niet wandelen vandaag. Gewoon blijven rennen. Just like the old days. Altijd maar rennen. Ik kan misschien de laatste overslaan. Gewoon 1 keer iets NIET doen. De vijfde is best lastig, want ik raak wat vermoeid. Dan kom ik bij het viaduct.
Voor de zesde moet ik het laatste stukje omhoog en daarna naar beneden en wind mee. Gemakkelijker dan niet doen. Ik ga tot het gaatje waar mijn benen niet harder kunnen dan ze doen en zit zelfs eventjes in de goede zone! Binnen 3 minuten. Dan voel ik verzuring en ik ga rustig uitlopen. Beetje onverhard en ik ga nog steeds 10km/u! ik haal de 10km binnen een uur (58 min) en ik heb de route eigenlijk zo goed dat ik net niet thuis ben voor de 10,5km. 61 minuten. Uitvoeringsscore is maar 65% en dat voelt “mhwah”. Ik ben natuurlijk geen Annemarie, Katja of zelfs maar een Krista; maar als ik kijk naar mezelf en waar ik begin dit jaar stond en wat nu lukt mag ik alleen maar heel blij zijn! VO2max is ook naar 46 gegaan. Nog iets meer afvallen (is deze week niet gelukt) en dan eens proberen iets niet (zo goed mogelijk) te doen.
‘s Avonds nog naar het concert van Loreena McKennitt in Carre! Prachtig en erg indrukwekkend.
Ik doe ook weer de oefening op de trap ter preventie. En ik dieet keurig verder. Kortom: Anke werkt aan zichzelf!
3 April – Wandeling in Leiden en binnen fietsen in de avond: 10x “lekker” hard. 😆 + 🎲 Zwift – in Watopia
Tijdens de wandeling klets ik met mijn liefste collega. De zon schijnt.
Voor ik thuis op de fiets zit is het donker buiten.
Garmin en Tacx verbraken de verbinding.
Het was toch al lastig om de wattages aan te houden. Het flipperde alle kanten op. Irritant.
De fotos van het horloge zijn binnen een minuut gemaakt! En ik was al zo moe. Weinig geslapen (minder dan 6 uur) vanwege een concert. Om half 8 weer in de trein naar Leiden. Het werken is leuk, maar was vandaag een beetje mistig. 🌫️ Dus ik had al weinig zin. Er stond een rustdag origineel. Ik wou dat ik eens echt een training kon skippen en dan niet omdat er iets niet kán, maar gewoon omdat ik te moe of ongemotiveerd ben. Ik schuif alles door elkaar deze week. Ondertussen met het fietsen Yathzee verliezen. Deed ik net zo mijn best als op fietsen.
Want data of niet, ik versnelde tien keer! En fietste 70 min , én 35km.
Ik snap mij niet. Kan je ook té braaf zijn? Het dapperste vandaag was niet gaan snaaien. Ik heb het bij nootjes gehouden en 1 handvol m&ms. Ik ben te oud voor concerten die om half 11 klaar zijn hahaha. Maar het was we de moeite waard! Ongeconcentreerd heet het dan, dit, ikke. Die tien keer lekker hard was dus toch niet echt lekker. Maar op het einde haalde ik de wattages boven de 200 tenminste wel! En het tempo is best leuk. Nu nog boven de 300 scoren met Yathzee. Hartslag staat dan weer in garmin. Om te bewijzen dat ik 10x 30 sec ‘me best’ deed. Zie ook de blokjes bij zwift op de onderste lijn. 1,5 minuut rust= 4 beurten yathzee 😆
4 April: Duurloop van 70 minuten
Het was afzien. Zo erg is het in tijden niet meer geweest. Dat je alleen maar denkt: de ene voet voor de andere, dan ben ik sneller thuis. Na de poepstop ging het zelfs nog (veel) slechter. En thuis moest ik meteen weer flink! De eerste kilometers gingen nog wel. Mooi licht, veel stilte. Maar een hoge hartslag tov tempo en gevoel. Ik kom geen herten tegen. Geen extreme dingen. Ik jog gewoon.
Tot 6km dus. Toen zat het (💩😱) ineens hoog. Snel een bosje in. Stomme brandnetels. Dan verder slalommen. Veel onverhard. Modder ook. Het licht ging langzaam uit. Dat is wel mooi.
Niet dat ik somber ben ofzo, maar ik ging me steeds vermoeider voelen. Mijn benen werden zwaarder en slepender. Ik liep de wijk weer in en de brug op en ik was te moe. 8km voelde alsof ik 30km had gedaan. Daar is geen echt goede reden voor gewoon gewerkt thuis. Geen noemenswaardige stress. En dan denk ik aan alle runfluencers die na hun nachtdienst 22km lopen op 5:20 of 8km in 40 minuten met een jetlag (klagen-maar) of in de regen ‘s morgens en dan roepen dat niemand ooit de mislukkingen op social media zet. Of ze posten weer foto’s vanuit een ander werelddeel. Ik probeerde nog te denken aan de lieve oma die sec over de kleinkinderen vertelt, maar ook over de tacx die niet werkt en die niet de km in 20 minuten zwemt. Maar ik werd alleen maar moe-er en somberder. En met de avond mee donkerder.
Het tempo nam af, ik kreeg het niet koud, maar blijven rennen nam dan ook alle denkruimte in beslag. Zo klein wordt het dan: de ene voet voor de andere en proberen 11km vol te rennen. Tempo en hartslag boeide me al lang niet meer. Nog even de bak halen was net te lang, want toen schreeuwden mijn darmen weer om de WC. Daarna nog een paar meter om de 11km vol te maken. Bladiebladiebla. ‘Het hoort erbij dat het niet altijd vanzelf gaat’ ‘slechte loopjes word je sterker van’ ‘dit was mijn dag niet’. Baldiebladiebla. Geen runfluencer, daar ben ik bij lange na niet goed genoeg voor. Nog 1 holle(n) frase dan: snel vergeten deze
5 April: Doorzwemmen. VIER kilometer
Dit kan ik tegenwoordig gewoon!! Ik, die 10 jaar geleden NOOIT zwom. Nooit. Geen haar op mijn hoofd die dacht dat te doen.
In het schema stond: als het langer is dan een uur, pas ik m wel weer aan dat het groen is. Deze training is geel. Ik schrijf: Niks aanpassen qua tijd of kleur, hier ben ik lekker hartstikke trots op! Dat de training geel is en ik verder dan ooit heb gezwommen en dat het goed ging en steady en onafgebroken en nog snel ook. Alles met achtje en 2 keer ‘gestayerd’, waarvan de laatste 300m gevraagd aan Vincent. Daar had ik 2 minuutjes pauze voor. En dat terwijl ik tien jaar geleden nooit zou zijn gaan zwemmen.
Uithoudingsvermogen zit er in. Want ik ben er niet stuk van en heb nog 4 zakken kattenbakgrint naar boven gesjouwd! Ik vond het een prima rustdag 😁 die laat ik hier ook lekker staan in het schema.
En in dat water was het eerst koud, toen besloeg de bril, ik had geen idee van tempo of tijd, lette niet op ademhaling of techniek (soms ff als ik het zwaar kreeg). Ik zwom tussen de andere turbogasten door en ging maar heen en weer. Voelde me daar goed genoeg voor. Al is het best saai na 3 kwartier. En een miljard gedachten. Ik heb aan vreemde mensen gedacht.
Alleen Garmin wilde de activiteit niet in connect zetten. Als je dan op het moment van omzetten geen internet hebt, valt de .fit-file om. Via computers, omzetters en veel ergernis is het gelukt. Nu ontbreken de hoogtemeters. 🤪
Iemand die ik sprak in de kattenbakgrintwinkel zei dat ik dit ‘zomaar uit het niks opeens’ kon. Ik realiseerde me dat mensen me inderdaad niet meer kunnen volgen. Compleet bewust hoor, maar nu heb ik het maar eens even gedeeld. Op Insta en Strava.
6 April: TriPassie Social Ride – Koppelloopje – Zwemmerij
9 uur verzamelen. Best vroeg. Met Vincent naar het Bloq gefietst. Ik vind dit soort dingen eng. Fietsen in een groep. Hoog tempo. Kan ik allemaal niet. Sociaal zijn. Wat heb ik nou in te brengen? De vermogens meter krijg ik pas bij het Bloq aan de praat. Pa van KH, Indier N, TK en KH zelf. Klein behapbaar (snel) groepje. We moeten wachten op T&N. Rondje ovp (beetje saai) en wind tegen op de Knardijk. Zijwind op de dijk. Ik fiets met pa K mee. Gave kerel. Ik hoor van hem dat ze ‘voor nop’ naar Hamburg gaan. Vincent kwekt met KH. Het gaat goed, ik fiets in het midden van het pad. Duidelijk geen bochtenwonder. Het is bij te houden. Na de tweede parking ga ik bij N fietsen. Voorop. Na de vogels wordt de zijwind zwaar en haalt een auto ons in over het fietspad. Ik ga voor. Ook op de Knardijk. Heerlijk tegen de wind in. Ik hou het tempo hoog, K+T achter me. Dit lukt me wel. Liever alleen de ruimte voor me en wat afzien dan het overzicht verliezen. De heuvel op halen ze me wel in. Graag! Ik ga bij KH fietsen. Ze is toch wel stoer, al haalt ze met haar blessure (die ik ken) Ironman H’burg niet. Langs de horsies. De vermogensmeter is weer off. Dan richting Kotterbos. Trekweg was logischer geweest. We kleppen verder. Ik vind het tempo te doen. We stoppen bij het sluisje.
Het is aardig opgewarmd en lekker weer geworden. En drukker overal. We gaan nog verder en dat is best gek. Witte brug, manege. Dat vind ik écht een eng rotstuk. Ik babbel verder met KH. Dan langs de Vaart. Wat me mateloos irriteert is een ommetje omdat de weg is afgesloten. Vincent kletst met N. Goed voor z’n Engels! We rijden naar het punt waarop je of nog om de noorderplassen kunt of terug. Voor Vincent en N is dit de eerste rit buiten of een lange rit en daardoor is teruggaan het beste.
Dan nog worden het 50km plus. Ik ben niet van al dat ontwijken van andere weggebruikers. Ik kwebbel met Vincent. Bij het Bloq gaat ieder weer zijn eigen weg. Met ‘n ommetje de 60 vol.
Koppelloopje
Even plassen, fietsjasje uit, schoenen aan en gaan! Kwartiertje. Het ging lekker. Soepel. Park. Maarten maar weer gedag zeggen. Onverharde pad. Tempo zat er goed in. Hartslagmeter bleef niet zitten. Nog een hoger tempo voor km 2. Ik dacht drie km te doen, maar dat is best aanpoten voor mij in 18 groene-training-beschikbare minuten. Ommetjes en gewoon verhard. Flink zweten, maar het voelde goed. Hogere hartslag. Laatste km nog sneller. Tevreden! 😊
Zwemmen, maar niet bij TVA; dus zelf met de kinderen
Gister vroeg L aan Vincent of hij mee wilde gaan zwemmen in Poort vandaag. Na ons eigen zwemmen. Tja, dat is een heel end; naar Poort. Na wat denken (kost weer geld en tijd) toch maar wel. Ze was om 1 uur bij ons en we gingen. Kletskous is het. We waren mooi op tijd, mochten door en het was rustig. Paar andere atleten. Wij namen de borstcrawlbaan. Vincent had van TK een training opgekregen. Die had ik op de bidon geplakt en was prima te volgen.
200 & 2×50 rustig inzwemmen. Mijn armen vonden er iets van. Maar mijn gedachten zitten niet in mijn armen. Gelukkig maar. Mijn hoofd vond het ‘goed te doen’. Koud water wel. Wij drieen in een baan, er kwam 1 man bij. De atleten in baan turbo. Toen techniek: bijleggen en slepen. Blehhhh. Maar training is training! Daarna slagen tellen. Ik deed 3×100 en steeds minder proberen. 17 (2armen) was het minste wat ik kon doen. Normaal is 22 tegenwoordig. Àlles trouwens met achtje, watdachtje?! We deden hetzelfde maar een beetje anders allemaal. Ik ben niet van de pauze, L moet kleppen en Vincent is snel. De andere vrolijke zwembroek ging (te vaak) voor ons opzij. Toen stond er 10×100. Nee dus. Dat kan ik níét tellen. Liever 1 keer 1000, een kilometer. Ik begon om 13:56u. Dat houdt lekker bij. En Maar gestaag heen en weer. Ik telde mee en kon basis van de tijd wel zien hoeveel ik al had. Ik dacht er 22 minuten over te doen, het werden er 19:40! Niet echt stuk daarvan. Anke is niet kapot te krijgen lijkt wel. Ik zat op 2075. Haaaaaat ik. Hoezo, die 25m gemist?!?! Ik ging nog 2×200, makkelijk te halen en 2500m leek me mooi. Ik ademde onder water uit. Dat is zoveel fijner! Dan heb ik boven water nauwelijks tijd nodig. Enerzijds kan ik nog wel langer door, aan de andere kant ben ik tevreden met 2500m in een uur en dat de zwemtijd er op zit. Ik zwem zonder achtje naar de andere kant om 2500m vol te maken. Schluss.
Vincent kletst met de Ironman meneer, ik spreek de (70jarige) vader van Tim M van de Challenge. Geweldige kerel. Zn vrouw deed mee.
7 April – Witte Pauwen Trail met Vincent en PL
Bijna m’n horloge vergeten! P ophalen en dan lekker even mopperen in de auto. V de route, ik een training van 8×10’z1/2,1’snel30sec wandel. Is erg lastig met trailen ivm wisselende omstandigheden.
Eerst kletste ik met P en kon hij even wat mopperen. Al snel was het stil en rustig. Na ca 3km ging V met P lopen kletsen. Heel grappig en ik vind dat echt niet erg: zij gaan heel easy harder en ik moet werken. Niet dat ik of mijn benen dat niet kunnen of dat ik slechter ben, maar het verschil is gewoon leuk.
Loop ik met 5:45 door het bos 😳 Te genieten. Dat zeker wel. Ik kan goed opschieten met mezelf en mijn stilte en rust en kalmte. Ze wachten maar op me! Kilometers ben ik wat kwijt door de opdracht, maar de eerste 6 gingen helemaal vanzelf. Het was heerlijk weer: niet te warm, maar lekker. Ik dronk in elk geval genoeg. Toen kwamen we op een geen-pad. Jammer voor het tempo en de opdracht!
En versnellen op een single track is ook niet handig. V&P kletsten over organiseren en auto’s en school. Mag V even mopperen! Daar is dat lopen ook voor! Na 10km moest ik nog harder werken, maar ik ging dus echt niet over mijn kop lopen, gewoon mezelf doen en mijn ritme. Al was het verschil tussen te rustig wandelen en wat snel wel groot. De Leuvenumse Beek heb ik wel eens mooier gevonden, in de herfst. Het maakte nu minder indruk op me.
Na 12,5km moest ik dan toch. Het ging zo goed op witbrood, maar koolhydraten in vocht werkt dan toch gelijk door. P wist een horeca, hoefde ik niet de (open) bossen in. De laatste kms wilde ik de tijd nog wat verbeteren van 6:36 naar 6:30. Dat ging ook wel, want ik kachelde lekker door, zeker gezien de afstand die ik al verzameld had. Ik luister wel, maar ik kan soort van eindeloos in het ritme blijven lopen.
Ik liep kriskras door het park (veel keurige mensen) voor de 17km terug naar de pauwen. Vergat daar het horloge uit te zetten, maar zag wel een pauw. Werd de tijd toch langzamer. Ik was er echt vermoeid van. Ook Te weinig voeding?
8 April – Inlopen en weer Bootcamp
Moe. Vannacht 9 uur geslapen. Teek ontdekt vanmorgen. 🕷️Ukkie nog gelukkie. Gewerkt. 💻Dat deed me goed. Maar ik wil alles al zelf kunnen en da kan nie. Ik pak een banaan 🍌 en 🍅 tomaatjes in plaats van snoepjes 🍭. Overwinning van de dag!! ✌️ ik weeg maar 3 ons lichter. 😐 lang werken, tot kwart voor 6. Wel interessant. Chinees eten. Ik wil het liefst op de bank gaan liggen. 😴
ik vind bootcamp niet leuk. Heb nul 0️⃣ komma niks zin 😝 maar ik ga. Off course. Het lopen gaat slepend. Kort-kort. 18 graden. Got, het voelde en was gejog en getrek. Geslof. Eerst zelf. Ik kwam wel tot rust in het bos. 😌Maar al die lieden. Ik deed mijn eigen route en maakte 5km vol. Mij hoor je niet. Ankeisstil 🫥
Bootcamp zelf: Trap 8x
Terugjoggen (ommetje)
Ronde 1: plank (ik weiger de band) /gewicht tillen/touw/peesplaatrek/ arm links/ arm rechts/ optrektouw / kipfilets
Dennenboom (lunge links, lunge rechs, squat)
Even een sprintje.
Toen nog een rondje zelfde als hierboven
Toen gestopt voor groene training.
Ik zou willen dat ik morgen spierpijn heb!!! Lijkt me heerlijk.
Ronde 3, maar niet gepauzeerd.
Geen zin meer
Buikspieroefeningen. Bahbahbah
Spullen opruimen.
Naar huis lopen.
Het licht is mooi nu. Het blijft lang licht.
Ik wil er moe van worden, dit is voor mij nauwelijks sport. Ik had gehoopt dat ie de woensdag zou pikken als het weer op het schema staat. Lijkt er niet op.
9 April – 6x5min hard. Zwift Makuri 40. Binnen ivm wind, regen en tijd. En zwemmen ‘s avonds bij TVA. ook binnen 😉
Geen spierpijn van bootcamp en weer afgevallen. 🎉
De dag liep snel vol met ak en ortho voor kind. En ik wilde nog een stuk Sport Psychologie cursus doen. De tijdritfiets trok me sowieso niet met windkracht5 en onstuimig weer. Ik zag dat anderen ook traag waren en ik dacht: te demotiverend, dan maar binnen. Eerst 3 kwartier duurtempo. Prima om het hoofdstuk Imagery door te nemen. Dat kan ik erg goed, in mijn hoofd sporten; helaas niet als de angst het overneemt. En het is wat onhandig om aan rennen te denken als je ‘in Japan’ fietst. De wattages haalde ik natuurlijk niet, telkens te laag en teveel geflipper. Let it go.
Ik ging me na 20km concentreren op de hoge-wattage-blokken. Ik heb écht gepusht!! Echt, verzuring en al. En de ‘omgeving’ meegenomen: bergop, hard naar beneden, onverhard. Ik fietste toch 27,5km in een uur. In de rust nam ik druiven en pepsi max. Goeie combi. Druiven mee op de fiets? Rob appte dat ze de auto van de buurman ophalen; hoera, is dat rotbusje voor de deur weg! 6 blokken van 5 minuten. 6 keer pushen. De ene was zo om, de andere duwde me tot het gaatje. Vierde was moeilijk, vijfde keer ging weer. Bij 6 leek het zowat op. 40km binnen 1,5 uur. #ankedoetgoedhaarbest En al die tijd geen afleiding of niks, bezig met fietsen, druiven en that’s it. Nog een keer de flatland route doen, want ik moet minstens 2 uur.
Buiten regent het soms, gelukkig. Ik bemachtig een groen shirtje, weet niet waarvan. 55,4km in 2 uur. En dan win ik het Oranje Flatland Shirt! Er is geen tegenstander, maar toch….
Ik wil 60km vol maken, maar het valt niet mee. Het tempo en de kracht zijn er wat uit. Ik doe het:60km en 450 hoogtemeters en laat de laatste paar minuten van de training zitten.
De fiets zit los, het voelde al raar! Blijkbaar ben ik fysiek echt oersterk. Afstappen en dan voel ik de benen slechts licht. Soms is binnen gaan de beste keus, al blijft 60km fiks veel. Uitvoeringsscore is laag. Gek he. Let it go. Done and busted, dit fietsen.
Zwemmen TVA baan 2
Totaal geen greintje zin, weer niet. Zo laat en ik ben al wat vermoeid. Maar goed, Vincent moet. Dus ik ga maar. Baan 3 is drukker dan baan 2, dus dan maar in 2. De meisjes hoeven niet voorop ivm hun marathon 🤷🏼♀️ dus dat doen de man en ik om de beurt. Een intervaltraining, ook dat nog. Kort inzwemmen (150) en dan 4×100, zonder de kant aan te raken. Lastig, want dan telt het niet. Dus ik tik wel aan maar zet niet af. Zit weinig snelheid in vandaag. Dan 125 jes geloof ik met snellere banen. Uiteraard alles met achtje. Ik ga de 3x100onafgebroken voorop: 50 rust, 25 snel, 25 school. School met achtje is lastig. De laatste keer doe ik een werpspel met achtje voor me uit: het enige moment van de training dat ik een beetje pret heb! Ergens telt de Garmin dan wel raar (25 te vee of te weinig) Nog een steigerun met school er tussen en de afstand telt ook nauwelijks op. Maar ik blijf gewoon zwemmen. De laatste 100m zonder achtje. Zelfs de kleedkamer vind ik niet meer zo gezellig door die rare tetterknijter. Vincent heeft last van zijn voet.
10 April – Wandelen tijdens de rustdag in Leiden met de collega’s en VALSSPELEN
Met de collegas en te snel uitgezet n plaats van hervat. Stom modderpad, maar lekker zonnetje. Jammer van het binnen zitten. Rustdag eigenlijk
Grootste prestatie van de dag: geen arretjescake genomen!
En mijn self talk bedacht: i am oke
Beïnvloedt door de influencers op instagram: lieg je training bij elkaar! Deze is voor Joyce: IK KAN HET OOK!! En voor ááállll mijn andere (5) volgers. Als hardlopen met ellenlange fotopauzes als PR mag meetellen of als een ‘flinke’ training, dan is strijken je reinste krachttraining! 6 minuten foto’s maken op 3 kwartier hardlopen- pfoe- ik weet uit ervaring dat schijten onderweg maximaal 3 minuten kost. Maat alles voor de volgers en voor het Perfecte Plaatje op je Social Media Identiteit. In 3 sets strijken zonder eerst een warming up. De sets zijn: alle puberspullen, daarna alle (overhemden 🤥) van manlief en tenslotte mijn eigen kleding. 🥵 🙃 Tussendoor had ik natúúrlijk hard pauze nodig (om even een zoon te helpen). Daarna een flinke cooling down met handdoeken vouwen, maar die heb ik maar niet meer meegeteld.
Er stond nog een half uur krachttraining waar ik geen zin in had en een grote stapel strijkgoed. 1+1. Dan is de spierpijn in mijn bil er vast uit. Moet toch iets hebben… en dan is de training nog geel ook, want Te Lang 😖😆
11 April: hardlopen. 2 van de 3 intervallen 600-400-200 gedaan, verder met Manuel
Omdat ik om kwart over 7 (in het licht) Manuel ging ophalen voor zijn uitlooprondje na de marathon Parijs moest ik al te vroeg weg. Rob was later klaar, dus ik hing gelijk na de macaroni weg. Onhandig allemaal. Lange mouwen en korte broek. Ik stond vanmorgen op met zware hoofdpijn en een stijve nek. Verkeerd gelegen, weinig eten? Het was verdomd lastig en de hele dag pijnlijk. Meer eten voelt niet goed. Komkommers, druiven, popcorn lukt net. Relatie met eten is iets verstoord. En ik ben koud. En het was spannend op het werk: er ging iets mis! Ook boeiend. Kwart voor 7: ik ging inlopen. De hartslag stuiterde omhoog naar 156! Moet onder 150 blijven en ik had het nog koud, slofte en wist geen route. Relax, ‘i am oke’ en ‘t bos door. Opzien tegen de intervallen. Ik versnel de 600 zoveel ik kan, maar de hartslag komt nu weer niet boven de 160 😣 de lange route. Het voelde RUK. Loodzwaar en nauwelijks vol te houden. De 200 rust is nodig. 400 gaan ook slecht. Overal net boven: 3+minuten, 2+, 1+…. Ik doe nog een blokje en apo manuel dat ik er aan kom. Ik ga het park nog op en neer. Ik ben zó blij dat ik die laatste kan skippen! Inmiddels moet ik ook. Ik ga bij Manuel en dan is het even lastig om die laatste interval niet te doen. Eventjes. Manuel vertelt van Parijs. We slingeren over dezelfde paden. Ook niets voor mij. Maar ik kijk nu niet meer. Ik ben blij weer met Manuel te lopen, want dat lukte zo lang niet (hij was wat sneller op langere afstanden). We hebben veel bij te praten! Zij gaan verbouwen, ik moet een auto en vakantie verklaren. Het tempo is prima nu.
De training wordt te lang. Ik weet niet of ik blij moet zijn dat 12,5km me op deze zware donderdagavond gegeven is of niet. Thuis duik ik direct weer de wc in. Het tempo op de 600 is aardig gelukt, 400 & 200 had sneller gemoeten, maar het zat er niet in vandaag. De hoofdpijn en stijfheid is weg. De training is geel. Meer dan 20% te veel. I am ok. Uitvoeringsscore boven 50% valt me erg mee. Im Okay
12 April – Efteling met de collega’s
Heeeeeeeel slecht geslapen. Extreme hoofdpijn. Er zit rechtsonder in mijn hoofd een spier vast. Kan ik me bijna niet bewegen van de pijn. En liggen kan helemaal niet. Extreem. Geen hersenvliesontsteking of zo, verkeerd gelegen. Paracetamols mee dan maar.
S middags heb ik genoten. We gingen eindelijk wat beleven. S ochtens was het wachten op collega’s die laat arriveerden en hun spullen niet op orde hadden (speurtocht vergeten) en toen moest er eerst koffie en vreten. Ik wil iets doen, niet gaan zitten! We zijn in 3 uur tijd in symbolica en droomvlucht gegaan. En dat lag niet (alleen) aan de wachtrij! Zo sloooom. Sloffen en beslissen en dan lopen ze maar achter mij aan. Toen bijna 1,5 uur pannenkoeken eten. Vind ik zonde van dure eftelingtijd. Daarna werd het pas leuk.
In de Vogelrok met een klein krijsend groepje. Altijd leuk als de collega met de grote mond daar niet tegen kan. Ik ging met 1 collega in de Python. Samen in de rij is fijn.
Daarna het sprookjesbos met 2 anderen. Blijf ik magie vinden. Nu alles groen wordt en lieflijk. Met weer wat anderen naar de 4d film en toen was de FataMorgana zonder rij met een grote club. We keken nog even naar de watershow en toen het moeilijkste: weer eten. Ik zat propvol van een bord ravioli! Ik was tegen half 11 thuis.
1 van de stevige collega’s die haar taart niet opkrijgt (is te droog) en die niets meeneemt zelf (het zat toch allemaal bij de prijs in) en de dikste pannenkoek neemt zodat we allemaal langer moeten wachten. Diezefde collega schreeuwt alles bij elkaar en heeft voortdurend een grote mond. Vanaf het bankje. ‘s Avonds vindt ze de ravioli ook weer niet goed genoeg. Terwijl ze vertelt over dumpings na haar maagverkleining boven een dure cocktail. Ik begrijp zulke mensen niet. Ik had moeite met het eten van een kwart vegetarische turkse pizza, maar ik moest even wat eten naast mijn simpele appelpannekoekje en 2 witte bolletjes met kaas die ik had meegenomen. En een bidon water die ik in de wc kon bijvullen. Zij snappen mij niet: “waar heb jíj nou een dieet voor nodig!!” Dat mogen zij wel roepen natuurlijk.
13 April – Duurritje op de tijdritfiets en zwemmen bij TVA
Weer slecht opgestaan. Rustig eten. Ik ben moe van zo’n dag als gister. Zoveel indrukken te verwerken. Muziekje op en fietsen. Ik ga op de tijdritfiets. Het begin is even wennen. Korte broek!! Het leek of de plassen open waren en ik rij wat op en neer, maar tevergeefs. Dan maar de dijk op. Daar heb ik wind mee. Ik kan liggen. En hard. Het kost me weinig moeite. Dus het waait best flink. Straks zal ‘t wel minder zijn. De rust is heerlijk! Ik kan niet goed omkijken. Ik ken het ook wel hiero. De helikopter die overvliegt, klinkt raar. Het water is eindelijk aan het zakken. Knardijk. Zijwind. Gewoon flink doorfietsen dan ben ik er eerder vanaf. Een enorme groep en wandelaars tegelijk: ik moet erg inhouden, maar verder is het nog steeds rustig. Ik ga nog hard. Dus ik heb tijd om even langs de bloempjes te gaan. Ik maak een fotootje.
Ik ga even over de Ibisweg. Vergissings. Druk vanwege bloemenkijkers. Allemaal auto’s. Dan zie ik een supermooie Lotus. Ik maak een foto voor Vincent. Wat een prachtige supercar! Ik krijg er kippenvel zelfs als hij wegrijdt.
Ik film hem nog en stuur Vincent een sneakpreview. Een reden om naar huis te gaan! Ik pak de Trekweg vanwege de drukte. Wind tegen op de Trekweg is best heavy, maar het is wat het is. Beetje boos worden (aan stomme dingen en overhetpaardgetilde types denken) en het gaat voorbij. Zonder 1 auto. Ik ga door het Kotterbos. Op naar de 40km. In anderhalf uur. Uiteraard kom ik straks net onder een behoorlijke snelheid uit, maar het kost me niet zoveel moeite vandaag. 27,8 is beter dan 27,9. Voor mij is het goed genoeg vandaag. Velen gaan veel langer en langzamer, sommigen gaan heel ver en heel hard. Nu zit er in mijn hoofd bij de eftelingendingen ook nog een coole auto en is er weinig energie over.
Zwemmen: NIET DOEN MET EEN STIJVE NEK.
Dit was helemaal
N
I
K
S
Ik lig ‘s nachts verkeerd. Ik kan bijna niet opstaan. Mijn nek ligt fout, of mijn rug en daardoor zit mijn nek vast en heb ik aan mijn rechterzijde extreme hoofdpijn. In de achtbanen gister schoot het er weer uit, maar vanmorgen was het weer terug. In de loop van de dag trekt het weg. Ik slaap op de bank bij, want pijn is erg vermoeiend.
Ik denk dat zwemmen lukt, maar na 100m in baan 3 is het pijnlijk. Ik kan alleen maar 1 kant op ademen. De andere kant kan niet eens! Terug naar baan 2 in de hoop het eruit te zwemmen. Rustig aan. Beloof mezelf dat ik er na een half uur uit mag. Ik moet 1 op 2 ademen en lange slagen maken. Keer op keer pijn. Vermoeiend. Als we dan even staan, draai ik mijn nek en zo kom ik verder dan een half uur. Drie kwartier dan? Ik heb het koud van de pijn en kippenvel, maar ik vind een modus en een ritme. Ik zwem de training af. Nog 100m zonder achtje. Ik maak 2300 vol en dan ben ik echt erg moe. En moet ik weer plassen. Ik krijg nog wel iets liefs te horen van iemand, maar ik voel me niet sociaal of goed. Leven met pijn lijkt me moeilijk. Laat mij met rust. Vandaag is het weer moeilijk om te zien dat iedereen uit het niks eindeloos lang kan fietsen of kilometers trailt zonder dat ooit eerder te hebben gedaan, dat mensen blogs beginnen of een boek schrijven terwijl ík degene ben die alles al jarenlang vastlegt. Hoe fantastisch anderen zijn. Nooit iemand die mij iets vraagt of die mij mist. Lach me maar uit ‘geweldenaren’, i am oke. Maybe not today, but im ok.
De training was leuk, lekker voorspelbaar (400/2×200-300/3×100-200/200-100/100 eerste z1, tweede z2). Van CorB. Ik zwom achter MB. Uitstekend tempo. Keurig afgeteld. Bril was net zo wazig als ik. Rustig in het bad en in de baan. Geen gekakel, geen ge-haantjes.
14 April Hilversum City Run & Uitfietsen
Inlopen met als doel: De Dixie In! 🙂
Het zat hoog, maar nog niet klaar. Dus ik ging loopscholing doen en daarna kon ik nog wat achterlaten in de dixie MET PAPIER 🧻 erin!! 5 minuten voor de start. Tijd zat.
Nul zenuwen.
Het lukt of niet. Punt. Ik ben oke. Ik ben goed genoeg. ‘Ga genieten’ zegt Vincent, maar dat ontken ik. 5km is niet genieten: dat is maximaliseren en afzien.
Een minuutje wat zenuwen vlak voor ik ‘op’ moet, maar ik kan de afstand. Binnen 25 minuten? Ik maak me niet druk: het lukt of het lukt niet. Bijna te simpel.
Hier staat het wedstrijdverslag.
Uitfietsen
Vincent wilde naar de carmeeting en hij werd helemaal snel en pakte mijn fiets! Hij ging op zijn stadsfiets met de medaille nog om. Veel bochten, weinig kracht en koude tegenwind. Hij wist waarheen en ik fietste door. Stomme Wind tegen. Ik twijfelde over een rondje Noorderplassen (red ik dat wel), maar het ging eigenlijk wel vanzelf. Blijk ik fysiek oersterk, ondanks hoofdpijn en een stijve nek. Dit ouwetje fietst gewoon. Vast niet hard en geweldig, maar ik word echt met de dag sterker. Ik had me erg vergist in het weer: het was echt te koud voor alleen een jasje en korte broek. Koud. 🥶 wind mee op de dijk. Niet dat ik haast had, maar het voelde wel even goed!
Fotootje en door naar huis. Niet moe, wel vermoeid.
Al die mensen die een marathon doen, die sneller dan snel zijn, die lachen om mijn beste tijd: lastig dat ik me altijd te min voel. Mijn tijd komt wel. Het is goed zo. Ik vond een dagje Efteling vele malen zwaarder.
15 April – Naar de bootcamp toe hardlopen + bootcamp – Hagel Bloepie
Zwaar. Hoge hartslag. Het voelde als een lage cadans. Sjoksjok slofslof sleepsleep. Hobbeldehobbel. Rugzakje op. Beetje de wijk door. Prachtig licht. Ik vond het licht echt fantastisch. Iers licht. Overduidelijk. En dan doorjoggen met de rest achter me. Heb niks te kletsen of op te scheppen. Wat kan het iemand schelen wat ik gister heb gedaan?! De pijn is weggetrokken.
Vannacht was de hoofd-nekpijn weer niet te harden. Kon me niet bewegen. Niet omhoog komen. Dan zit het zo extreem muurvast. Oog rechts kan niet open. Zitten gaat prima. Op de buik ook. Op de rug liggen is zoeken naar een houdbare houding. Rechterzij lukt soms. Linkerzij (voorkeur) een lange tijd en dan opeens – boem – dan zie in sterretjes van de pijn.
Als ik eenmaal opgestaan ben is het met een uurtje weg. En dan kan ik ook alles weer bewegen.
Ik ben benieuwd hoe bootcamp zal gaan.
Maar rennend komen we de herten tegen. Prachtig zo in het licht. Ontzettend mooi. Dan haalt zij me maar in en er staat een regenboog. 🌈 boven “mijn” oostvaardersplassen. Ik ga door het bos. Alles gaat langzaam. Even genieten. 32 minuten (excl pauze) op de 5. 25% langzamer. Ik stop en wandel de brug op.
Anke is sterk. Fysiek.
Alles gaat goed.
De trap 8x. De rest doet minder. Maar ik doe acht. 4keer alle treetjes, 4 keer per twee treetjes. En dan joggend terug omdat ik de overgang van brug af (easy) naar vlak lastig vind.
Dan de oefeningen. Mijn schouders knakken. Mijn benen doen het prima. Mijn armen zijn ook sterk genoeg. En weer: wie kan het iets schelen? Touwen trekken, met gewichten zwaaien en planken op de bal.
Daarna de denneboom. Ik doe de hele straat en daarna sprintjes terug. Die benen moeten wennen aan lopen met een lichte vorm van verzuring.
Nog een ronde oefeningen. Ik doe alles netjes. Het kan mij ook niet schelen.
Nog een serie van 6 van de tien oefeningen. Dan sla ik mooi het planken en de kipfiletjes over haha! We deden kriskras door elkaar. Ik eindigde met de peesplaat. Op een nieuwe plek. Het werd donker en dreigend.
H is al 59! Dat is anders als ik. Met al 20 jaar artrose. Dus is ze best dapper dat ze daar is!
We doen twee buikspieroefeningen en dan hoor je de hagel aankomen en met 20 seconden voel je het ook! Even is alles wit. We stoppen en dan kan iedereen rennen. Er is toch niet aan te ontkomen! Dus ik maak een foto, pak de spullen. Afkoeling is het enige gevaar.
En ik baal er van dat ik de training zo niet rond krijg, veel te kort. Maar er is een excuus!!!!! Ik jog nog kalmer naar huis. Voornamelijk tegen afkoelen. Nat ben ik al. Als het weer droog is wandel ik.
Ik ben alleen thuis: Rob op zakenreis en Vincent bij de AH. Ik kan lekker naakt rondlopen en lang en warm douchen!
Als ik stilzit, gaat de rug-nek weer meer pijn doen.