21 April 2024
Ergens was ik gister (zaterdag) al wat nerveus. Mijn nek doet zeer en ik doe nog zoveel sport de dag ervoor. Ik lijk wel gek. Ik ben geprikkeld door allemaal mensen die dingen van me moeten (weten). Die zelf zoveel beter lijken. Het enige wat ik moet doen is redelijk proberen te slapen en te eten. Het lukt allebei. Ik slaap goed, wat wil zeggen: geen nekpijn en ik ga op de weegschaal staan. Verbijsterend genoeg is er weer een halve kilo af! Uit het niks. Nou ja, misschien heb ik te weinig gedronken, dus ik neem een paracetamol. De spullen staan min of meer klaar. Fiets schoon (moest ook nog), trisuit past nog (moest gister ook), ik ontbijt gewoon en eet straks de witte bolletjes wel. Ik moet alleen nog snelveters in de heilige witte schoenen doen. Dat is een lastig karweitje. Doet een beetje mentale pijn, want de roze veters horen er in. Het is erg koud vandaag. Sokken en een fietsjasje gaan mee. Vincent start om half 2 en ik om 2 uur. 3 minuten over 2 om precies te zijn. Ieder heeft zijn/haar eigen starttijd. We moeten eerst tanken, rustig rijden naar Deventer met de fietsen op het rek en we vertrekken pas na half 12. Maar het lukt, al is dit de wedstrijd waarvoor we het langst rijden ten opzichte van de wedstrijdduur! We scharen een hoop onder vakantie 🙂 waarmee we onszelf redden. Ik ben nog niet extreem gespannen. Maar soms lijkt het me te overvallen. Als ik denk aan de tijd en dat ik graag een sub40 zou willen. We zijn op tijd en hebben de papieren al snel. Dan naar de WC. Ik heb de bidon al leeg. Vincent doet er lang over. Ik zou in de stress schieten als ik nog maar een half uurtje had! Ik eet de broodjes op en we zetten de fietsen weg.
Altijd leuk, daar in de wisselzone: zoveel mensen met vragen, lieve NTB-ers, lekker sfeertje. Een soort kalmte en er zijn al mensen aan het racen. Het is gemoedelijk alles bij elkaar. Dan moet ik me omkleden, want ik heb mijn trisuit nog niet aan. Daarna is alles opeens zo echt. Vincent start en zwemt als een malle onder de 4 minuten. Alsof het niks is! Ik moet naar de WC voor de grote boodschap en dan schiet ik toch wat in de stress. Ik kan het van me af laten glijden. Kijk snel bij Vincent die het wat zwaar lijkt te hebben met fietsen. Het is ook koel. Ik sta in korte broek. Dat gaat prima. Ik klets met YV. Ze is geweldig: ik volg haar op Insta en ze is echt, eerlijk, zonder poespas, in keurig Nederlands en in het echt is ze minstens zo leuk! Dan moet ik me gaan voorbereiden. Ik neem een gellie en zeg Rob gedag. Het is wat onrustig, Vincent nog bezig, mensen om mee te praten. Het lukt me niet om dicht bij mezelf te komen. Ik zie LS (van de TVA, ze doet niet mee, maar haar moeder wel) en ik vraag haar of ze meeloopt. Ik moet mijn slippers nog pakken en inzwemmen en ik ben gespannen. Iets teveel naar mijn mening, maar ik kan er niks aan doen. LS kan mooi een foto maken. Ik zwem in. Snel zet ik mijn horloge qua triatlon nog naar zwembad. Dan mijn nummer op laten schrijven. Nog twee minuten. Bah. Alles zit goed, zwemmen gaat goed. Geen last van mijn nek. Bril zit goed. Chip doe ik nog even goed. Ik zit naast het zwembad en moet nog even van de zenuwen wat water kwijt. Dan maar in het roostertje aan de kant als ik daar zit. Dan is het 14:02 en ze roepen mij op. Het aftellen naar je eigen moment is zo moeilijk! Horloge klaar, start! Ik ga snel zwemmen. Eerst vier op 1 ademen en daarna gewoon wat langere slagen. Wat me uitkomt. Ik zie wel hoe snel ik ben. Ik ben dan in het moment. Alleen maar bezig met zwemmen.
Ademen aan 1 kant (rechts). 1 op 4 of 1 op2, het maakt niet uit. Keren. Net onder de lijn door. De man voor me langzaam inhalen, maar dat zal ik niet helemaal redden. Afzetten. Ik zwem later wat rustiger, maar ik ga oke. Niet briljant, maar goed genoeg. Ik tik af en klim er uit. 5:12 Net niet onder de 5 minuten. Ik laat het gaan en jog naar de fiets toe. “Deelneemster” roepen ze. Leuk! Lap indrukken. Horloge unlocken en lappen! Stom ding, doe het. Ik doe de helm op, zonnebril, fietsschoenen meteen aan zonder sokken, zwembril en badmuts aan de kant. Startnummer en door. Niks extra aandoen. Ik loop naar het baantje en druk weer op lap. Daar gaat iets mis, of niet? Ik weet het niet, maar het ziet er anders uit. Irritant!! Ik stap op en ga fietsen en de bochten zijn nu eenmaal niet mijn ding. Ik pruts het fietscomputertje snel aan, want die heb ik dan wel nodig! In de eerste ronde is het koud, dan ga ik pushen en hard rijden. Veel schakelen. Ik wil het niet, maar ik rem toch in de bochten. Ik vertrouw mijn fiets wel, maar ik kan niet anders. Het is niet eens echt druk op de baan. Rechtdoor gaat prima. Ronde 1 klaar. Ik zie dus niks aan snelheid of cadans ofzo. Ach, ik doe wat ik nu doe: fietsen. Mensen inhalen en ook mannen die mij voorbij steken. Ronde 2. Ik zie YV staan in de verre hoek. Lief mens. Ik denk aan mijn fiets en ik, dat we ook in Ierland waren. Maar ik dwaal niet erg ver af. Fietsen, trappen, pushen, het maximale eruit halen – maar niet in de bochten. In ronde 3 staan Rob, Vincent en LS en iedereen daar. Ik roep hard drie.
Ik zou ook mijn zwemtijd wel willen doorgeven, maar ik ben alweer verder. Het begint te wennen, maar ook als ik hardop tegen mezelf roep dat ik niet mag remmen, gebeurt het toch. Wel hard op het rechte stuk. Ik ga zelfs liggen. “Blijf trappen” schreeuwt Vincent. De vrijwilliger bij de exit is ook vriendelijk en zegt elke keer gedag. Ik ben al op de helft en rij boven de 30. Dat krijg ik net mee van de fietscomputer. Meneer nummer 61 haalt me in. Ik moet mijn best doen, na de bochten om niet te stayeren. Ronde 5 alweer. Ik roep het extra hard, want ze kijken niet!! Aan ronde 6 heb ik weinig herinneringen. Door en door en door. Ronde 7 gaat eindelijk lekker. Misschien moet ik eens een bochtencircuitje opzoeken en oefenen met niet remmen. Ooit in het begin ben ik uit de bocht gevlogen en blijkbaar ben ik daar nooit overheen gekomen. Ik ga wel harder op het rechte stuk en ik durf al een paar bochten door de trappen of het vroeg op te pakken. Er komen anderen op de baan. Meneer nr 61 gaat er af. Ik ga de laatste ronde als een malle. Rob wacht nog eventjes iets verderop. Ik trap even in de bocht! De tien km zie ik net voorbij komen. Dan losklikken en afstappen. Het is ver lopen de wisselzone in. Ik zou het liefst nu al mijn spullen losmaken, maar dat mag niet. Ik ben altijd blij als het fietsen is gelukt, maar het fietscomputertje werkt niet mee met stop zetten. Spullen en fiets aan de kant en snel schoenen wisselen. Ik druk te laat op de lap knop. Ook geen sokken. Niets van nodig. Ik kom in comfort zone nu. Ik zie Vincent. Dan druk ik weer op lap en verdomd- het horloge meld dat ik de triatlon af heb. Pokkeding. Ik laat m doorlopen en zie de bekende loopschermen. Dat snapt ie dus tenminste. Ach, ik doe wat ik kan en dat is hardlopen.
De snelveters zitten niet goed, niet strak genoeg. Dik lastig. De schoenen zitten verder heerlijk door de talkpoeder. De baan af en dan even doorstampen. Ik zie een tijd boven de 5 minuten en daar baal ik echt van. Ook dat ik geen eindtijd ga zien op deze manier. Stom horloge. Hoe kan ik nou zo iets stoms doen? Maar ik bedenk al rennend al dat het aan het unlocken ligt, dat ik daar een stap doorgezet heb. Ach, ik merk het wel. Over het wildrooster, goed afgedekt. Ik denk even terug aan Nijmegen. Het is rustig op het loopparcours. Heerlijk. Echt heerlijk. De eerste kilometer gaat in 4:47. Bon. Sneller gaat het niet. Klaar. Hartslag 163. Niks koud! Ik moet wel een beetje, maar ik zal toch eerst effe door moeten rennen. Mijn schoen heeft zich gezet. Brugje over. Er loopt een meneer voor me. Dat lijkt meneer nummer 61 wel. Dan zie ik Rob en die roept: het ziet er goed uit. Best Ever! ❤️
Vincent staat bij de opgang van de baan en ik steek zelfs even mijn duimpje op. Het gaat ook oke. Zoals het gaat. Ik kan er nu niks meer aan veranderen. Moet nog even door over het tartan. Het moeilijkste stukkie. So close and yet so far. Ik loop zoals ik altijd loop: redelijk krachtig. Meneer 61 loopt me tegemoet en roept nog even wow. Voor een vrouw van mijn leeftijd gaat het hard ja. Kilometer twee in 4:42. De baan rond.
Ik voel regen. Perfecte timing. Ik zie Rob en Vincent in de bocht en dan terug. Ik hou het tempo vast. Geen idee of ik zou moeten versnellen, maar ik kan en wil het niet. Hartslag 166. Dit is het. Ik ga juichend de finish over, maar ik zie er geen klok.
Ik zie Rob. Ze roepen de tijd en ik zie het als ik mijn horloge stop zet: 40:35. Dat vind ik uitstekend. Niks mis mee. Achtste geloof ik. Ben ik kapot? Absoluut NIET. Is dat niet gek? Ben ik teleurgesteld? Nee, ook niet. 36 seconden sneller was leuk geweest, maar dit is prima. Zo is het. Ik ben meteen weer op orde en bij en ik hoeft niet meer naar de WC en ik heb ook geen honger of koud. Vincent heeft er iets van 34/35 minuten over gedaan. Ik voel wel dat ik nog vanalles ‘moet’. Spullen halen, LS gedag zeggen en steunen. Ik krijg een flesje water van de meneer en die drink ik wel meteen op. De aardige man kletst gezellig mee. Er ligt een heel seizoen voor me. Gek genoeg ben ik volkomen neutraal en op adem en alles en hartstikke eerlijk tegen deze onbekende. Ik heb helemaal niet het gevoel dat ik een triatlon heb gedaan zonet! De regen heeft niet doorgezet. Enerzijds ben ik dus helemaal zen en tevreden dat alles pijnloos en makkelijk is verlopen, anderzijds erger ik me aan de onnodige zenuwen en de basisfouten met het horloge. We gaan de spullen halen. Ik moet iets warms aandoen. Ohja, ohja. Ik raak Rob kwijt en Vincent loopt mee en ik zie LS nergens. In de kleedkamer klets ik met een stevige mevrouw en ik weiger op te scheppen. Nat pak uit, warme spullen aan en dan weer zoeken. Vincent gaat mee spullen ophalen. Daar klets ik met YV en die heeft me een verhaal waar ik een beetje van ondersteboven ben. Over haar begeleiding waar we elkaar van kennen. YV is een topper in de meest positieve zin van het woord. Spullen zijn snel verzameld daarna. Met de G-atleten in de wisselzone en de jeugd is het helemaal relaxed in de wisselzone. Het gaat toch weer regenen en Rob blijft bij de fietsen als wij kijken hoe YV en LS gaan zwemmen. En dan moeten we weg, voor Vincents werk. Ik eet koekjes, app en baal ontzettend dat Annemarie niet bij de finishers staat bij de marathon. Anderen opscheppers irriteren me. LE is mijn held: na het afbreken van de marathon van Rotterdam vorige week, deze week de marathon van Enschede lopen in alle stilte en een toptijd halen. Er is veel te vertellen onderling. Ik ben niet ontevreden, maar ook niet extreem blij. Pas heeeeeeel veel later (als het buiten al donker is) merk ik op dat ik een PR heb gehaald in Deventer! Dat is wel tof toch?
We rijden naar huis door de buien en dan is het snel spullen opruimen en friet en een hamburger halen. Ik geniet ontzettend van de hamburger!! Ik app met Joyce en ik moet een uurtje moed verzamelen om te gaan douchen en opruimen en de was te doen. Ik heb nergens last van, geen schuurplekje of niks. Beetje hoofdpijn en zin in chocolade. Ik geef er aan (mondjesmaat-letterlijk) aan toe en schrijf niks op. Daarna moet ik dit even van me afschrijven. Terwijl ik met de anderen app en ook met Annemarie. Helden zijn niet altijd degenen die op de voorpagina staan. Ik ben geen held. Ik doe het gewoon. Be my best. Let’s start this season!
Als alle triatlons 2024 zo gaan, zal ik niet ontevreden zijn. 🤞🏼🤟🏻
