1 februari – Nieuwe baan!
Met een nieuwe collega naar haar auto lopen en dat was de frisse neus voor vandaag! Even doorgelopen zodat Rob mij, mijn nieuwe laptop in tas en keyboard in doos kon oppikken. Deze eerste dag zat overvol informatie, maar het was een heel warm welkom! Ik ga werken voor KidsKonnect, de afdeling websites bij Social Schools. 🏫 vanuit de 19de etage van het WTC kijk ik uit over het Weerwater en tot de vuurtoren van Marken.
2 februari – uitdaging: buiten fietsen. Annemarie (Train3Sports) had ☀️ geregeld (n beetje)
Ik zou met MvdB gaan. Schema geschoven, maar MvdB kon toch niet en die ging lekker een weekendje weg. En we zouden buiten gaan fietsen. Dat is al wat voor mij, want het is februari en koud en glad. Daar slaap ik dan slecht van en ik bedenk al dat ik niet naar het bos ga in verband met takken en zo die daar liggen. Vraagt mijn zusje net voor ik wilde gaan: zullen we bellen? Dus ik dacht: dan maar binnen weer? Maar ik stond dus klaar en buiten bellen werkte ook met de Shokz! In elk geval wind mee en met koptelefoon op zijn hardst aan. Was vast raar voor de 3 andere fietsers die ik zag, dat ik in het luchtledige kletste 😂 maar het fietsen viel me enorm mee! Niet koud of moeilijk. Ik trapte gewoon maar wat en het tempo is natuurlijk net zo sneu als de cadans, maar voor mij is buiten in de winter op de smalle racefietsbandjes en met windkracht 4 een fikse opgave en overwinning! Op de dijk wind mee lekker hard, wind tegen is zoeken en goed luisteren, maar ik ken mijn zusje goed. 2 andere racefietsers gezien, waarvan 1 vlak achter me, maar die haalde me niet in (of nam een afslag). De Oostvaardersdijk was super met een zee-arend, wind mee en een supper. En heerijk veel water!!
De Knardijk was ruk en eng. De sluis over is de weg helemaal vernieuwd en vlak.
Dan wind tegen, dus maar over de Praambult langs het bos. Mijn zusje vertelde wel! Van haar dochter en schoonfamilie en zomervakantie. Ik vertelde even van mijn werk en waarom ik fietste. Ik was blij 36km te halen!! En bijna anderhalf uur. Een overwinning voor mij. Maar wel 1 die ik misschien snel weet wil herhalen, want het was ook leuk!! 5 keer dit rondje… da’s opeens weer hartstikke veel als ik daar aan denk… 💭 en ohja, Simon the Cat zat op mijn telefoonhoesje, maar die overleefde het pakken niet. Dus kwam ie me voor als geplet door een bidon.
3 februari – Beetje losfietsen
Vincent mee op zijn tijdritfiets, omdat zijn racefiets een lege accu had. Terwijl we ‘zijn’ auto al van een nieuwe accu hebben voorzien vanmorgen! Als hij hard gaat zonder moeite, kan ik niet zo snel.
Ik ben wel heel erg blij en vergroeid met mijn racefietsje Eerst door de stad. Altijd geneuzel en goed opletten, zeker met zijn ttb. Hij genoot! Ik sukkelde er maar lekker bij. Ook wel leuk, maar ik vind het rondje Noorderplassen niet zo. We gingen even bij zijn trainer langs. Toen op de dijk wind mee. Ik genoot van het hoge water, de wijdsheid en eigenlijk is het dan jammer om hard te moeten gaan (omdat het gemiddelde omhoog moet), maar het is voor Vincent super leuk en dat vind ik ook fijn. Ik ging ook even 40+, maar het hoeft niet van mij.
Ik dacht nog even: ik stop na een uur want dan is de training nog groen, maar het is lastig met de handschoenen aan. Tempo matig/laag, maar wel lekker rondgefietst buiten. Werd het iets meer dan een uur en een oranje training.
Slappe krant zwemmen
Had al geen zin en ik vreet alles-alles-alles. Ik dacht: we gaan om 6 uur, dan is het rustig. Fout! Dan zijn er twee banen voor borstcrawltraining. Dus ik begin baan 3 maar dat is te langzaam, dus ik ga naar 4. Vincent heeft problemen met zijn zwembroek. Ik zwem 100m in.
KD geeft training (logisch), maar ik versta haar niet goed dus ik zwem wel achter ze aan. Iets met vijftigjes. Ik zwem min of meer gewoon door en doe zoveel mogelijk borstcrawl met achtje alles. Het zwom niet lekker. Onrustig. Lastig. Onregelmatig. Ietwat moeizaam. Stug. Toen iets met ademhalen. Grappig, maar ik voelde me een ouwe slappe krant. 🗞️ Vincent komt erbij en zwemt voor me. Dan moeten we iets doen met duurtempo en sprints. 100-150-200-150-100 duur met daartussen sprints. Ik doe netjes 150 en 200 en 100 duur voorop. Vincent knalt de sprints, maar ik heb dat niet. Om kwart voor 7 gaan we eruit. Weer een gele training, want deze was te kort. En morgen de Twiskemolenloop. Vincent gaat met mij meelopen op 10km. Ik ben dik, traag en langzaam en ik vind het lastig. Moeilijk om niks te moeten behalve finishen.
4 februari – Twiskemolenloop 10 kilometer – op jacht naar een PR….
Vooraf: nog steeds niet 100% topfit; hoesten blijft, te zwaar, hormonen-mega-onrust en een jaartje ouder als de vorige wedstrijd, toevallig ook de Twiskemolenloop, 3 maanden (en 3 kilo) geleden. Vincent moest na het vele ziek-zijn rustig aan doen en hoe beter dan zijn mams hazen? We waren ruim op tijd en er was zelfs plek zat op de parkeerplaats. Geen stress, geen zenuwen en nul verwachtingen. Een 50+ PR wordt het toch en als onder het uur niet lukt, dan niet. Om 11:00u nog een keer plassen, om 11:05 schoenen wisselen en om 11:10 starten samen. Met de ‘kleine’ kwebbel.
Km 1: zoeken naar tempo en wat lukt. Laat van een flink lucht-tekort. Ik leek echt onder water te lopen! Keek uit naar Rob. Begon wat snel.
Km 2: echt zwaar te weinig co2 binnen kunnen krijgen, wat vermoeiend is. Kalmte bewaren. Benen zijn OK, ik matig goed in t koppie, V blij.
Km 3: tintelvingers. Foute boel. Dan is het lijf niet ok. V snapt m niet. Ik zet m door. Hou het tempo redelijk vast.
Km 4: water & wind. Routine kikt in. Tintelingen weg. Voel me beter. Gewend aan tempo, ademhaling. This is it.
Km 5: Water drinken in 3 wandelstappen. Tempo prima rond 5:40. Vincent kletst. Niet veel. 28+ minuten
Km 6: lastigste. Met wind. Iemand gaf de bekertjes terug 🫶🏼👍🙏🏼 Vincent kletst, ik loop.
Km 7: lekker de dijk en de man die te zwaar in onze nek hijgt. Na de bocht loopt V voor me op iets hoger tempo, dag zwaar-ademer. Het is niet meer makkelijk, maar ik zet door! That’s me.
Km 8: in gedachten in Waterville. Zwaar! Ik heb niet veel last van de wind. Integendeel. Dat motiveert mij juist.
Km 9: doorzetten nu. Beetje aanzetten, maar gecontroleerd. V huppelt lekker mee. Het gaat lukken binnen een uur.
Km 10: versnellen. Het lukt me maar net. Ademhaling hoog. Opgeven nabij (we redden het toch wel), maar blijven pushen. Op de baan zwaar. 10de km in 5:33 is de snelste!! Nog 100m extra
Hand in hand finishen in 57:14. Binnen een uur! Ik hoest en hoest. Ben even moe. Wil de medaille. #1 is binnen! ✔️
En ja, dit is een PR, een vijftig PLUS PR. Dat wordt alles dit jaar 😀
5 februari – Zwift Climb Portal: Cheddar Gorge at 100% in France – uitfietsen
Garmin ⌚️ 5min te laat gestart, Zwift verloor connectie 😑😤☹️ kwam wel weer terug dapper doorgetrapt. Twaszoalshetwaz 🫥🫠 Col op ⛰️ en toen niet zo’n hoge cadans, ook een rare lage klim. Niet echt omhoog ⬆️
Beentjes deden wat ze mosten doen, maar niet vanharte. 😒 Hoofd moppert-achtig en wat moe en prettig gevuld van een werkdag overvol info. ℹ️ Frankrijk 🇫🇷 door achter een knappe zweedse zwifter aan. Dat maakte ik er zelf van tenminste, maar het was een vent van 47 die net zo suf fietste als ikke en pas level 20 was terwijl ik intussen 38 ben geworden 😎 (kan ook n knappe kerel zijn, maar ik zal het nooit weten). Ik draaide om ↩️en ging terug naar het startpunt. Werd er ook niet moeier van. Moe 😪 Of iets. 🫤 Of niets. 🤷🏼♀️Whatever. 🤗
6 februari – Zone 1 herstelloopje?
Ik weet het niet, maar ik heb dus nergens last van na zondag. Zondagavond al niet meer. Geen spierpijn ook. Alleen Garmin zanikt dat ik niet in orde ben, maar dat was toen ik ziek was juist prima – dus die telt niet. Ik had een training opgekregen van 44 minuten met wandelpauzes en die heb ik klakkeloos overgenomen. Stom, want dit is dan heel erg strak ook. 8 x 5 minuten zone 1 met een hartslag tot 137 en dan 30 seconden wandelen. W H Y ???? De eerste keer ging ik gelijk te snel en ik ontdekte al dat ik mijn telefoon vergeten was. Dan maar zonder he. Hoef ik alleen maar bezig te zijn met de hartslag in toom houden. In de wandelpauze deed ik de hartslagmeter om de borst goed en toen ging het ietsje beter. Wind mee. Ik bleef gewoon maar joggen. Het was een uitdaging om het viaduct op te gaan! Maar toen omarmde ik het en ging ik gewoon in een sloom ritme verder. Langs de plassen. Ik had alle tijd om te kijken, gedag te zeggen, de runderen te bewonderen. Ik kon niet eens een foto maken! En weer wandelen. Nou, dan was de hartslag echt niet laag in 30 seconden. Wel bijna. En weer onverhard verder joggen. Een jochie haalde me in en prees me 😂😂😂 Knul, ik heb niet jouw kleur, niet jouw jonge benen en ik waardeer het, maar dit is hartslagzone van niks en dito tempo! Zee arend bewonderen. Langs de bouwput. Door het volgende bos bij zelfs een zonnetje. Joh, ik was helemaal zen! Nog een viaduct op en zelfs een jogtempo van niks went. Er liep nog een andere meneer even zacht of zachter en die vond ik dan wel weer leuk! Door het park en toen ging de hartslag zo tegen de wind in er weer even vandoor. Ik vond het wel geinig. Liever niet al te vaak dit geneuzel, beste trainster! Maar zo voor een keertje kan het wel.
Ik moest weer naar de WC toen ik thuis kwam. Het tempo is natuurlijk dikke ruk, maar ik was er ook niet moe van. En de loopcadans van 168 (inclusief wandelen) vind ik dan wel weer mooi. En de gemiddelde hartslag van 135 TOP
7 februari – Wandeling in Leiden.
Nieuw werk, nieuwe plek, nieuwe collega’s en de lunchwandeling met sneeuwklokjes in het park in Leiden.
Mooi stel is het
Jo – met zijn staartje en treinpassie een mega auti nerd. Waardeer ik! Geinig accent (nijmegen) en wil mij alles leren. Slimmerik
Kel – duidelijk een homo met zijn stem, voorkomen en reacties. Blijheid, kritisch en goed in t werk. 🤖
Ke – een grote man met een groot hart. Lijkt eng, maar is een zacht ei. 🪺
M – gereserveerd, rustig, eigengereid, moeilijk in te schatten, wat doet ie nou 🧍♂️
Je – gewoon (zeker vergeleken met de rest), klein, leuk 🙂
G bleef op de telefoon zitten en liep niet mee. De christen houdt dit stelletje strak bij elkaar. Lijkt iel, is dat niet ✝️
En dan mr Jod en ms Ji van sales. Hij écht gelikt, snel; zij stevig en minder bendable. Ook E de PO die op MaxV lijkt en passie heeft voor websites en R de PO van SocS. SocS is echt nog wat apart en onafhankelijker van KK met een eigenheid. En er is T’tje van FK consultant.
En dan die oudere man die mijn triatlonbidon (triami) herkent. Hij heeft Bocholt een halve gedaan. Ik schep niet op! No way. Jo leert iets nieuws over buiten zwemmen. 😆
En ik? Ik leer, combineer, luister, absorbeer, lees, vraag en zoek mijn weg en mijn plek. “In the heart of it all is a story to be told” (capercaille)
Een lange dag: om half 8 in de trein en om half 7 weer thuis. In de trein muziek en CandyC. 🍭 Maar ik ben niet kapot van vermoeidheid. Opgewekt en curieus. ➿De ACP doet zijn werk: alles vlakt gelukkig wat af. 〰️
8 februari Zwift kaduuk
Thuis gewerkt. Niet stilgezeten! Maar veel kennis opgedaan weer. Voel me er thuis. Eerst ging V fietsen, maar die schakelde te hard de sprint in. Ketting eraf. Erop gelegd en toen ik. Ik dacht rustig een uurtje, de helft van de training en dan yathzee winnen. Maar dat werd het niet. Tacx besloot zelf wat geschakel in de tandjes te stoppen. Irritant. Het climbportal was niet te doen. Dus maar afgestapt en Rob er naar laten kijken.
Niet ernstig, maar geen zin meer om weer op te stappen. Beetje moe van de dag(en) en alles. Ik ben gewoon niet zo geweldig dat ik om 22:00 nog ga fietsen. Het is rommelig in mijn huis en dat reflecteert dan ook een beetje in mijn hoofd. Het regende zelfs in Zwift pijpestelen!
9 februari – Welke gek heeft dit bedacht?! Alpe d’Zwift
wat ik precies dacht weet ik niet meer, maar de Alp de Zwift was misschien niet zo’n sterk idee. De fiets is namelijk nog steeds niet helemaal superschakelbaar. En ik wist ook best dat 1100 hoogtemeters behoorlijk fiks is, maar dat ik de route nog niet had gedaan, woog blijkbaar zwaarder. En ondertussen met Mieke bellen die aan de vooravond van Carnaval staat. Met de nodige zorgen(jeugd). Het eerste uur was lekker fietsen over de vlaktes. Lekker tempo, prima te doen. Ik hoefde me alleen maar te verbazen over mijn nichtje.
Maar daarna werd het andere koek. De berg op. Gelukkig had Mieke vanaf haar bank meer dan genoeg te babbelen! Kon ik de beste versnelling zoeken die bleef zoals ik m had ingesteld. Ik stapte tot 2 keer toe af om de wasmachine aan te zetten en thee te halen. Het enige wat niet virtueel was naast het bellen.
Het was te doen. Niet hard of makkelijk, maar te doen. Ik werd alleen echt bijna verdrietig toen Zwift wel lang moest denken of alles wel aangesloten was toen ik terugkeerde van de droger. Gelukkig wilde ie verder, want er wachtte nog 3 kilometer. Die waren het zwaarste. Maar ik kwam boven!
Garmin had geen hartslag meer, ik had trek en toen ging ik omlaag! Dat voelt dan altijd als verdiend na al die kilometers klimmen. Ik had 1155 hoogtemeters verzameld! En 2 uur en drie kwartier gefietst. Te lang, maar gister was te kort dus het is wel prima zo. 55 kilometer.
En later op de dag een DUURLOOP
10 jarig blog jubileum! Tien jaar terug liep ik nog 53 minuten op de tien km. Dat was de eerste blog. De Schoorl loop. Ik heb in de tussentijd zowat alle trainingen beschreven. (Op een handvol na misschien). Alles: elke keer hardlopen, later het zwemmen en fietsen en talloze wedstrijden. Zomaar 6600 loopkilometers en 570 zwemkilometers. 2340 UREN. Ruim 2500 activiteiten. Alle fotootjes. Uurtjes typen. De hamburgers, de eindeloze kilometers, samen lopen en alles wat ik in tien jaar heb gesport kwam voorbij. Ik begon destijds een beetje zodat mijn moeder mij kon volgen, maar intussen is het een sportdagboek geworden! Dat doe ik er dus ook maar naast en bij. De volhouder. De doorzetter. Vandaag kijken of ik ook 10km kan hardlopen. Tien jaar ouder. Tien kilo langzamer. Tien jaar verstandiger?!
Keurig gedaan wat ik ‘moest’ doen van het schema (duurloop met de eerste 5 minuten overdreven rustig) maar met veul moeite! Het ging niet vanzelf. Tempo en hartslag niet helemaal parallel zoals ik had gehoopt. Misschien nog van het fietsen van eerder vandaag? Of gewoon van een week vol nieuwe werkervaringen? Of het was de onverharde modder (je ziet wel in welke kilometers)? Of nog steeds het hoesten wat maar niet ophoudt en nog roet in het eten gooit? Misschien was het dat ik te warm gekleed was. Of teveel wilde eigenlijk. Teveel kilo’s en snoep. Anyway: done and busted.
Onderweg maar een beetje de route bepaald van hot naar her. Ik moest 💩 en net daar zat een hengelaar. Ietsje verder heb ik een mooi bos verpest. Hertje weggejaagd. Om de parkeerplaats heen en toen nog een keer (hetzelfde?) hertje verjaagd. Over de natuurbrug met veel water/modder en zaten die heuvels er altijd al in? Het werd heerlijk langzaam donker. Toen aan de andere kant van de Evenaar gebleven. Wilde er toch tien km van maken, ook al ging het niet vanzelf. Ach, ik heb het gedaan. Maar de tijd voor de halve marathon op Spa volgende maand (dan al 😳) heb ik van 2:10 naar 2:30 aangepast. Ik denk onderweg dan: ik moet echt minder snoepen en dan kom ik thuis de krakelingen tegen 🥨. Heel even en dan zijn ze alweer weg. Op. Beetje last van linkerknie (te hoge cadans de berg op). Mijn hoofd is blij, zeker voor dag 28. 💊 helpt.
10 februari – Binnen fietsen met geschiedenis en Yathzee
Ik had vannacht last van mijn knie, mijn peesplaten (allebei) en vaak plassen, maar ik sliep al met al redelijk. De ochtend zat vol, maar eigenlijk voelde ik toen al niks meer van de nachtpijntjes. En ik wilde graag de fietsbadge van Garmin binnenhalen. Ik dacht buiten te gaan fietsen, maar toen moest geschiedenis nog en het potje Yathzee was eergister bruut afgebroken en vroeg om een herkansing en toen dacht ik: dan maar binnen. Ik dacht dat het TickTock rondje geen hoogtemeters had, maar ik vergiste me. Het schakelen ging echter weer goed! En het was niet zoveel aan omhoog trappen, alleen dat ik dacht dat de route anders was. Maar ja, toen zaten we al bij Nederland in de jaren 50. Wederopbouw, economisch herstel en rooms-rood.
Daarna gingen we yathzee spelen, maar dat was helemaal niks. Ik gooide Yathzee, maar Vincent gooide DRIE keer Yathzee. Ik fietste het rondje uit en stapte af en dacht: oh, nu heb ik helemaal nergens last meer van. Alleen warm, omdat de ventilator niet aan had gestaan.
Zwemmen in baan 1 en een heel overvol zwembad
8 of soms meer mensen per baan. Dan ga ik uit. Dan krijg ik kortsluiting. Ik word er heel erg onrustig van. En ik had al buikpijn (van teveel snoep) GN vroeg of we bij de 3 heren in baan 1 mochten. Alles beter dan de 9de in baan 2 zijn! Ik zwom 200m in. De training was van FV. De buitenste baan in een vol zwembad is echt zwaarder. En ik zwom voorop. Mijn benen wilden dat niet, mijn hoofd ook niet. We gingen 300m zwemmen en elke 4de baan een andere slag, maar ik denk dat we ons vertelden, want ik kwam niet uit. De verschillen in de baan waren best groot, maar ik probeer echt respectvol te zijn, want ik weet hoe het is als je begint! En ik heb daar bewondering voor. Oprecht. Toen nog een keer 300m met zo min mogelijk slagen en ademhalen. Ik deed gewoon 300m en was blij dat dat lukte. Daarna 2×100 techniek: BLOS (bijleggen, lange slag, oksel, slepen) mijm horloge telde maar door of te weinig, kweenie. Toen moesten we 200m zwemmen, en dan alleen armen. Ik doe niet anders. En nog een keer 200m met een elke 4de baan versnellen. Dat is dan lastig als je een langzamere zwemmer tegenkomt. Daarna moesten we 6x100m doen en ik begreep dat we elke keer iets sneller moesten worden, maar achteraf bleek elke baan sneller te moeten gaan binnen de 100m. Ik had het niet door en was blij elke keer de 100m te kunnen doen. GN achter mij aan. Mijn horloge was de tel een beetje kwijt. De laatste honderd meter kwam het zo uit dat ik ‘los’ kon en ik zwom een respectabele 1:45. Tot slot deden we 2 keer 75m en toen was de opdracht hetzelfde en snapte ik de voorgaande opdracht pas. Oeps. Netjes gedaan nog. Daarna 100m zonder achtje op tempo gedaan en toen zat ik op 2:02 en dat vind ik voor mij echt superfijn. Naderhand hebben we lang staan te kletsen met een meneer die bij mij in baan 1 zwom en lerend is. RESPECT HC! I know. Echt, ik weet het hoe het is om 100tjes bij elkaar te ploeteren! Ik heb niet gedacht aan een foto deze keer. Garmin rekende 2375 m, maar ik denk dat het er ‘maar’ 2150 waren of 2200m. Ik vond het genoeg.
11 februari – Progressieve duurloop. Niks duur, nauwelijks loop.
DIT WAS HELEMAAL NIKS. Niet leuk. 👎🏼 Op deze hartslag heeft dit weinig te maken met hardlopen voor mij. Dat ligt vast aan mezelf en ik weet dat ik te dik ben en niet meer zo snel, maar het eerste blok moest ik wandelen om binnen de hartslag van 110 te blijven. Dat heb ik niet gedaan, dat wandelen.
Kilometertijden rond de 8 minuten 🫤 In het tweede blok mocht de hartslag niet boven de 135 komen. Daar was ook geen tempo mee te maken. Dan is elk miniscuul stukje omhoog een rem van het horloge. Ook geen bal aan.
Vogeltjes kijken oke, maar ik liep meer naar de Garmin te staren dan naar de zeearend. Tempo rond de 7 minuten. 25 minuten lang. Eindeloos lang. Ik zag M en fotografeerde haar. Hartslag door het plafond😠 Daarna mocht ik 15 minuten tot een hartslag 142. Dat leverde ook verdraaid weinig tempowinst op.
De verveling bleef vooral hangen. Echt tot lekker lopen kwam ik niet. En ik was al 50 minuten bezig! Toen mocht ik gelukkig met een hartslag tot 153 het viaduct op, anders was ik nooit boven gekomen.
Ook dat was dus inhouden en -HOE DAN- nu bleef de hartslag steken op 148 en werd nauwelijks hoger. 😳 ik weet dat ik te dik ben, maar wie o wie kan mij helpen om af te vallen?! Welke hulpverlener gaat mij nou helpen zonder dat het honderden euro’s kost? Dan ben ik niet ernstig genoeg. Ik neem me voor thuis de appel te gaan eten en het dieetboek te zoeken. En de winkel met paaseitjes over te slaan. Ik loop nog geen 9km in een uur!! Dramatisch. En het helpt geen zier dat er tig vrouwen dikker of langzamer zijn of niet die afstand (meer) halen , het gaat er om dat ík hier geen lol in heb. En hier onzeker van word. Zou ik toch weer ziek zijn? Of is dit een hormoon-ding wat nu gaat meespelen? Uitlopen in zone 1.
Jog-hartslag te hoog-wandel-jog-hartslag te hoog. Mega-mega-irritant. Wedstrijden zijn al niet leuk, als trainen nou ook niet meer leuk is dan word ik wel een dik propje op de bank; graag. Ik hoop op 10 kilometer binnen 70 -zeventig -freaking ZEVENTIG minuten. Dat lukt tenminste.
En 74% van de training is ook goed gegaan. Ik ga nog een kilometer naar huis en ook dan gaat het tempo en de hartslag niet meer omhoog. Blijft steken op 135 net onder de 7 minuten.
Ik krijg een appje van Joyce dat ik ook voor haar maar een horloge om moet doen dat zij kan hardlopen (in een reactie op iemand die op die wijze een halve marathon laat lopen, terwijl ze zelf op de kids moet passen en gaat carnavallen). Nou, deze mag ze gratis hebben! Alsjeblieft Joyce. Met jouw erbij is het veel leuker.
Thuis vreet ik de spritsen toch maar op. Stik maar met de appel. Gauw vergeten dit loopje. Ik probeer me niet te ergeren aan alle mensen die de sociale media volgooien met gelieg, gedraai en aandachtvragerij. Maar met zoveel sjit is dat best moeilijk. De ene dag zitten ze aan de dry needling (dat deden ze bij mij niet, zeker niet de eerste of tweede keer dat ik kwam) en vandaag lopen ze alweer 30 kilometer moeiteloos. De ander klaagt dat ze al weken stil staat vanwege griep en hoesten en ach-wee, nu haalt ze de mijl nog niet eens meer! Dat hoesten ken ik wel ja. De volgende klaagt dat het tempo weg is op een tempo waar ik tien kilo voor moet achterlaten! (en dan nog lukt het niet) Ik eet ook de paaseitjes op. Gelukkig kan Joyce lachen om de foto.