12 juni – tisniks

Om de zenuwen voor de eindexamenuitslag een beetje onder controle te houden, gingen we samen wandelen. De hartslag is toch al hoog. We krijgen een enorme bui over ons heen.

Dat voorspelt al niet veel goeds en de bui worden inderdaad tranen met tuiten: gezakt. Dan zakt de grond even weg inderdaad. Het is niet kansloos, dus we gaan op school uitzoeken wat er te redden is en welk herexamen we moeten doen. Dat kost veel energie. Heel veel. Er zijn mogelijkheden.
‘s Avonds wil ik er wel even uit en wat sporten. De NPW triatlon is naar vandaag gezet, maar daar heb ik dus echt geen enkele zin in. Op mijn bericht dat wij waarschijnlijk niet komen is nul reactie gekomen, maar de lijst is wel aangevuld met de plaatselijke toppers die uiteraard moeten shinen. Ik ga hardlopen. Nou ja, hard zit er niet aan. Een hele rustige duurloop. De hartslag opzettelijk laag houden en het tempo van niks. Muziekje op en het Kotterbos door.

Aantal andere hardlopers: NUL. Aantal keren plassen onderweg: 1 Aantal keer schijten onderweg: ook 1. Aantal keer wandelen onderweg: keer of 6. Aantal vuilnisbakken weggezet: 2 En dan komt het ergste: na een kilometer of 6/7 trekt het in mijn voet. Kramp of is de blessure terug? Ik maak me nog grotere zorgen. Ik ga iets harder lopen en het wordt minder, maar het trekt niet weg. Ik maak met moeite 10 kilometer vol. Net onder de 7 gemiddeld. Ik heb dan echt aan alle kanten het gevoel dat ik niet voldoe. En ik heb overal spierpijn!

13 juni – Een suffige duurrit

De onrust is nog niet over. Het is niks, het leven is teveel en sport even te weinig. Ik doe maar wat. Tempo en cadans en gevoel: allemaal net niet. Ik ga omdat ik morgen niet hoef. Ik doe maar wat, heb geen idee. Niet voor een route, niet voor een opdracht, niet voor een doel. Alles gaat toch anders. Ik zou heel blij kunnen zijn met de contractverlenging en de lovende woorden, maar er is weinig plek voor. Aardrijkskunde, dat ene ticket wat me niet alleen lukt, Rob die op reis gaat, de tri in zandvoort die een runbikerun wordt, geen vraag van wie-dan-ook (“en jij” zou genoeg zijn), te weinig interesse. Er is alleen de oneindige steun van Joyce en de brede lach van Vincent in de Mercedes aan het rijden. De rest is grijzig. Ook met een gele bril op. Die verduistert ook.

Ik eet ook weer slecht en ik voel me slecht en weinig waardevol. Zo fiets ik ook. Stukje bij beetje, bochtje en rechte weg. Piekerend, suffig en ergens vol jaloezie op ‘iedereen’ bij wie het vanzelf gaat of wie zoveel zorg krijgt van de overheid. Ik was ook blij geweest met anderhalf uur fietsen. Maar toen was ik nog niet thuis. Er was nauwelijks wind. En weinig mensen. Veel polder.

Hazen, een hertje, buizerds, een wilde kat. Het is het allemaal nét niet; tempo net geen 27, cadans de eeuwige 77, geen 2 uur en net 45km. Maar het was tenmonste droog. Het weer is ook saai. Like me. Is juni al voorbij? Nog lang niet he….

14 juni – Zwemmen in een warm, klein binnenbadje

Buiten zwemmen een half uurtje was het idee wat op het schema stond, maar nee, dat lukt niet. Dan dit maar. Binnen, korte reistijd, past overal net tussen. Maar het bad is klein en ik heb het ingesteld op 15m. Maar misschien is het nog wel minder? Achteraf denk ik dat het rond de 12 meter was, als ik wat tweak met de getallen. Vaak aantikken en keren en om de anderen heen zwemmen. Meestel ging het goed en ik heb geduld als het moet. En dat in het warme water. Ik voelde me onwijs een buitenbeentje! Alleen al omdat ik een badmuts op had 🙈 alles met achtje. Poepoe. Ik hield het onafgebroken een half uur vol. Doorzwemmers: zo heette de baan, dus ik zat goed. 😊 snel weer verder met de dag!

15 juni – een run bike run in Zandvoort in plaats van een sprinttriatlon

Toch ben ik samen met Joyce naar de wedstrijd gegaan. Hier staat het wedstrijdverslag.
En ‘s avonds lekker uitzwemmen. Niet om toch een triatlon te doen op 1 dag, maar omdat Vincent me er naar toe wil rijden!

Het was te doen, maar vermoeiend. Kort ingezwommen en toen de 450m: heel-armen-heel-benen-heel-school-heel-rug-heel. Benen wilden niet. Samen met W in de baan, die een uur extra zwom. Toen 700 m achter elkaar. Met stukjes sneller.

W voorop, maar ik weet niet wat sneller ging en of het wel genoeg was. Toen moest ik het alleen doen: 50-100-150-200-250 met eerste en laatste baan snel (dus de eerste 2 allebei) Daarna was het idee nog 100-25xnel-100-50snel etc, maar ik kwam tot 100-50snel-100-50snel-100. Toen nog een rond getal maken. Er was wel wat minder kracht. Daarna reed Vincent door de regen naar de snackbar voor de welverdiende hamburger! Ik ben moe, maar niet kapot. Al was het een hele enerverende dag.

1 juni – Zwemmen vanuit de tenen.

Het kwam uit mijn tenen, dit gezwem! Een drukke dag, veel autorijden, geen hardloopschoenen kunnen vinden en vroeg opstaan en onregelmatig eten. Ik ben vermoeid en heb teveel suikers nodig. Dit is de eerste dag dat ik de WeightWatchers niet afmaak met invullen. Ik doe alles met achtje, maar absoluut zonder zin! Ik zwem maar 100m in. Dan de 500 alle slagen (heel-armen-heel-benen-heel-school-heel-rug-heel) Daarna 400 of 450 achter elkaar: 50 rustig, 50 sneller, 50 rustig, 100 sneller, 50 rustig, 150 sneller. R zwom de hele tijd voorop. Toen 200m rustig (15’Pauze), 200 sneller, 100 rustig, 100 sneller, en dan 4×50: rustig, snel, rustig, snel. Ik deed een snelle vooraan. Mijn energielevel was laag. Daarna in 50 meters: poloslag, 1op2 ademen, 1op3 ademen, 1op4 ademen, 1op4ademen, 1op3ademen, 1op2 ademen en poloslag. Ik zwom nog 100m uit. Best een dapper uurtje, want zin heb ik niet meer gekregen. Wel in friet en M&Ms. Daar heb ik dan weer wel aan toegegeven.

2 juni – Het zwemstuk van de NPW triatlon verkennen met L & M en een halve marathon lopen

iIk vond het best vroeg voor een zondag 😆 M reed gelukkig, dus ik kon mijn pak al aan en LS was op tijd. Ik had alles bij me. M de eerste keer buiten, LS nog een beetje angstig buiten en ik vind het spannend omdat ik me verantwoordelijk voel. Ik liet LS alles zien en toen zwommen er lieve eendjes en konden we via de steiger.

Het water was koud! Viel even tegen. Ik bleef vlak bij LS in schoolslag en blijven praten. Navigeren naar de boom, rust bewaren. Rustig aan de borstcrawl laten doen. Niks overhaasten. Als ze gaat zwemmen, gaat ze lekker door! De kou is er af. Naar de boei. Mijn horloge is van de leg en denkt dat ik al 500m in toptempo heb gezwommen! Bij de groene boei wel even echt pauze en stilgezet. Heb ik bekend dat ik een sprookjesonderwaterwereld bedenk in plaats van enge dingen. Ik zwom om naar de rode boei en dan even aanzetten om ze in te halen. Voor hun een mooie smoes voor pauze 😉 en dan naar het trapje toe. LS ging er uit en M ook. Ik zei ze nog snel het pak uit te doen. Ik ging zelf nog een keertje heen en weer. Even onafgebroken zwemmen nu ik er toch ben. Boei uitwisselen en op lap drukken. Mijn armen waren wat gevoelig nog van gisteren (en nog een beetje spierpijn op de borst van de bootcamp), dus rustig aan. Geen wedstrijd. Ik maak me dan al zorgen dat ik vanmiddag nog zo ver moet lopen en of ik dat wel kan en wil of moet zeggen of dat ze me dan echt gek vinden. Ik heb niks gezegd. 😇 ze vinden me toch al raar. Ik zwom gewoon strak heen en weer, adem 1 op 4 en haal krachtig diep onder me door. Het ging wel aardig. Het trapje op blijft een dingetje. Toen kwam LS te laat voor de foto, maar ik vond het best. Pak uit, auto’s kijken, best kil, maar niet te koud. Achteraf had ik nog even moeten kijken: ik heb precies 500m gezwommen en die gingen in 11 en een halve minuut. Volgens mij heb ik ooit ‘gevierd’ dat ik binnen 12 minuten kon, dus voor een traininkie is dit wel superbest. We reden nog langs het hardloopparcours. Ik op 📱 zij kletsen over 🐎 Garmin vond het zo koud, dat ik de badge voor Poolzwemmen heb binnengehengeld.

En dan ‘s middags de halve marathon lopen. Er staat een training met inlopen, 4 keer 3km (waarvan 2 op tempo) en uitlopen van in totaal 2 uur en 5 minuten. Ik ga eens niet rondjes om het huis. Dat ken ik wel. En ik zal moeten leren zelf de voeding mee te nemen.  ‘Als je niet goed voelt, mag je afbreken’, heeft Annemarie gezegd. Ammehoela. Muziek aan, nog een keer of 3 naar de WC en gaan! Zoals het ging heb ik weer voort gerend. Ik kan het niet anders zeggen. 35min z1/2 wind tegen en rustig aan. Ik ken de route en zie wel of het lukt. In zone 1/2 loop ik 6:05/6:10. Viel me wat tegen, ik had gehoopt met de wat hogere hartslag iets sneller te kunnen, maar wind speelt dan toch een rol. En accepteren dat het is wat het is op dit moment in de training. Elke 2,5km een foto en een selfie.

Ik at elke 5km een fruit gellie en drinken. 1e x wandelend. Dat kwam mooi uit!

Daarna moest ik 4x2km op 5:45 lopen met een kilometer rustig aan. Ik had me vergist met de wind op de dijk, die had ik in het tweede blok tegen. Da’s effe pushen dan. Maar niet te veel, want ik moet nog lang!

Voor mij is de voeding en onderweg de bosjes in het lastigst. De 2de keer “at” ik in de bosjes ‘zittend’. Wat erin en wat eruit zeg maar 😉

Ik heb zelf een camelbag bij me; moet enorm opletten tijdig te eten en ik kon pas op 10km de bosjes in (want daar was de virtuele post; elke 5km). Ik hoop dat ze in Duitsland Dixies hebben!

De derde en vierde keer ‘harder’ had ik wind mee langs de Oostvaardersplassen en dat was makkelijker, ware het niet dat de derde keer onverhard was.

Kotterbos ook door. Oude mensen op de ebike (ze haalden me in) vroegen waarvoor ik train en dat ze zelf ook halve marathons hadden gelopen – I love it. En de vierde keer versnellen viel gelijk met een gel eten die verkeerd viel zonder vocht, dus ik moest er misselijkheid uit lopen in een rustkilometer. Dat was niet fijn, maar ik hoefde net niet te kotsen. Wel even gewandeld.

Het is geloof ik allemaal gelukt om alle 8 de ‘snelle’ kilometers in 5:40 te lopen. Ik liep nog uit langs de rustige wegen en langs de Evenaar.

Uiteindelijk weer ietsje sneller dan vorige week (!!). 2 uur en 5 minuten (2:08:37 incl poeppauze)

En weer doorrrrr. Er volgt nog meer, en ik ben blij dat ik juni qua schema nu weet. Dat voelt geruster. Thuis vet diarree, maar na een warme douche voel ik me weer prima. Beetje heel licht stijfjes. Ik had muziek op en de witte schoenen aan. Ik heb ‘s avonds nieuwe Asics gekocht die er op lijken qua gevoel. Ik ben een beetje verbrand in mijn snoet.

3 juni – hardloopschoenen uitproberen en bootcamp – Vincent ging mee

ze zitten bijna zoals de witte! N het begin wat weinig tempo, maar dat bleek er op het einde toch in te zitten. Vincent liep mee die net 15km duurloop had gedaan. 2km naar de bootcamp. Toen met een mevrouwtje een mile samen verder.

Daarna met Vincent alleen het grote rondje afmaken en tempo oppakken. Kan prima. Ook onverhard. Aan de schoenen ligt het niet.

Toen de Bootcamp. De trap samen met J. Ze moesten op me wachten. We jogden terug al kletsend. En toen het eerste rondje. Daarna heb ik mijn horloge gereset. Beetje dom he. Maar het was de hele dag al maandag met taalfouten, domme antwoorden en gekkige dingen. Ik was niet vooruit te branden qua werk maar… we hebben alle geparkeerde tickets doorgelopen!!! Bij het eten was ik er ook niet bij en waren we laat. Toen was proschema ook nog een gespreksonderwerp en ‘k had al weinig trek. Eigen schuld. Iets met lekkere dingen. En dan was ik ook mog eens wat kortaf vandaag. Sommige dagen gaan gewoon voorbij.
Tweede rondje boogtcampen en de dennenboom en ik deed verrekest mijn uiterste best en dus gedegen en langzaam en dan moesten ze weer wachten. Nou vette pech. Ik deed net iets meer maar het helpt allemaal niks. Mijn gedachten gaan van hot naar her. Buikspieren is nog het leukste tegenwoordig. Ik voel me schuldig dat ik teveel doe en dat dat niet mag van Annemarie en de schoenen zitten goed. En ik wilde fietsen voor de badge maar dat zit er niet in. En ik was moe. Maar ook blij dat ik zo sterk ben. Ik dacht aan DM uit Ierland. En ik moet dingen navragen bij de “lauzitsers”. En ik moet bij Manuel langs. En de vuilnisbakken. Ik doe het allemaal maar het gaat niet snel of enthousiast. Ik heb geklooid met Garmin en ik weet niet of iemand het nu nog ziet maar dat zal me verdommen. Zelfs m&ms zijn niet meer lekker. Go raibh maith agat.

4 juni – Twee keer fietsen en een koppelloopje op de koop toe

Het voelde allemaal wat energieloos. Dit was de training die voor vandaag op het schema stond:
100 minuten, maar toen ik de training uitschreef was het korter. 35 min infietsen van gemaakt. Ik ging met Vincent op de tijdritfiets. Rondje ovp. Maar eerst kijken of ‘n auto er is. Het ging allemaal maar moeizaam. Gewoon niet makkelijk. Wind mee op de dijk wel hoor, maar dat is dan weer too easy! Ik moest 10 minuten aanzetten. Dat ging ook wel weer prima. We stopten even bij het bankje.

Toen een stukje kalm aan. Vincent had het ook niet vanzelf vandaag. Ik moest 5 minuten wedstrijdtempo. Hij laat me dan gaan en haalt me weer bij haha! Ik mijn dikke best doen en hij kan mee. Dan 2 minuten rust. We reden tussen de ‘poppies’ door en stopten voor een kiekje.

Toen de trekweg ging Vincent me voor. Ik deed ook mijn best en het ging best! We hadden wind tegen. Ik vind links rijden leuk. Het was lekker rustig.

Ik ging nog een blok alleen op de open Trekweg en dat was even werken! Toen reden we saampjes de hele trekweg af. Ik had totaaaaaaaal geen zin meer. Maar we gingen wel door tot 40km. Vincent moet er 60 maken, maar eerst gaan we thuis lunchen. Het gemiddelde is aardig, maar de cadans is minder. Ik had geen zin in een koppelloopje. Eerst eten.
Ik ben wel enorm afgevallen! 99 dagen ww en 9,9 kilo!
En mijn vo2max voor fietsen zit boven het mogelijke! 52 van de 50. 😂😂😂😂

En dan gaan we ‘s middags weer fietsen. Met L en M, waar ik zondag ook mee gezwommen heb. “Oh, als je vanmorgen ook al hebt gefietst, ben je dan niet moe?!” vroeg ze. Ik ben in een permanente staat van ‘moe’. Dat hoort bij trainen. “En je huishouden dan?” Dat doe ik óók. Dit is voor mij een plezierritje. Het hoeft niet hard, op de racefiets. Enorm wennen op de racefiets zeg. En er staan idiote paaltjes op het pad, geplaatst door onze buurman. Zoiets maakt me ontzettend pissig. We fietsen door de stad. Vincent en ik voorop en ik vergis me wat in de route, maar het komt goed. We houden m&l uit de wind. Op de rotonde stoppen we even.

Vincent gaat er effekes vandoor en ik kan dat ook. Ik fiets wind mee met L mee, ze zit raar op haar fiets. We laten de wisselzone zien en fietsen dan ook nog een keer het looprondje. Anderhalf keer. Alles gaat lekker rustig aan. Dan de dijk op. Ik heb een enorme hongerklop. Eet de gellie, maar dit heb ik verloren. Jammer. Ik fiets met M op de dijk wind mee en maak een foto.

Ohja, telefoon lastig terug te stoppen. Ik ben wel vermoeid, niet kapot of dat het niet meer lukt, maar “zleepy”. Ik ga mooi niet zwemmen vanavond. Even goed slapen lijkt me beter. Dat geeft me rust. Dan langs de plassen. M gaat naar huis en wij rijden met L langs de Evenaar. Alles bij elkaar toch dik 70 km gemaakt. Dit gemiddelde was echt laag, 24. De cadans is wederom even laag als vanmorgen. En de wasmachine is ook klaar. Ikke nog niet. Koppelloopje is koppelloopje. Vincent moest alles bij elkaar 60km fietsen en daar zag ie tegenop, dus dan in 2 blokken en dan is het te doen! Hij zat er vet overheen, maar auto pause wordt nu wel belangrijk voor m, want die heeft hij niet aan. Handmatig alle korte stopjes noteren zorgt dat ie wat kilometers mist.

Koppelloopje

De andere schoenen aan. Andere nieuwe. Ik neem de sleutels van ons oppashuis mee en ga even rustig rennen. Ik slinger een beetje door de wijk en het gaat best goed eigenlijk! Gewoon lekker doorlopen, het zijn maar een paar kilometer. Een kwartiertje stond er op het programma en die maak ik vol. 2,5 kilometer.

5 juni – Een lange treinreis, werkdag en valsspelen voor de Wereld Hardloopdag

Soms mag je valsspelen. Ik zag het iemand doen die ik hoog heb zitten met een dagelijkse activiteit en ik zag mensen die dit tempo voor een minuutje volhouden, ook als hardlopen bestempelen. Ik slaap te slecht voor de badges en het gaat volgens de data heel erg slecht, maar ik maak van dit wandelingetje hardlopen, anders komt het er niet van op Global Running Day. Iedereen heeft er wel tijd voor, maar ik niet: ik zit uren in een vertraagde trein (uitzicht op de foto)

en werk en ga naar Vis a Vis theater. Ik moet ook weer vertraagd naar huis. Tijdens de middagpauze wandeling maken we geweldige werkafspraken, dat dan weer wel! Dus deze badge telt mooi mee!

6 juni – Inlopen naar de Bootcamp Nation

Hardlopen ging wat moeizaam. Blauwe nieuwe schoenen. Gewoon loslopen.

Ik heb echt goed mijn best gedaan bij de Bootcamp! Vond het wel leuk om de uitdaging af te wisselen met wat makkelijkers. Soms trilden de spieren. Grappig clubje. M voor de helft van ons totaal, een fitnessmeisje, 2 indiers en een dumbo. Ik kan alles als ik maar denk aan het allermoeilijkste wat ik ooit heb gedaan. Teveel gesnoept vandaag want slecht geslapen. Voel me niet feestelijk vanwege het rijbewijs maar vooral wat oud. Mijn kindje is niet meer. Nooit meer. Ik maak me persoonlijk grote zorgen over de npw en trizandvoort en examenuitslag.

“Het schema voor de marathon is niet zwaar, het leven er omheen is zwaar.”
“De zwaan is boven water krachtig en sierlijk, maar onder water werkt ze zich een slag in de rondte”

7 juni – Een lange duurloop met een lieve vriendin en een nare ervaring bij het zwemmen

De korte versie: Met Joyce op de fiets naast me. Van…. Naar…. Met haar auto naar Harderstrand. De dijk af wind mee ging lekker soepel. Na 10km poeppauze. Onverhard op 14km is me wat. De stomme alikruikweg. Zwaar op de oldebroekerweg. Pauze en kokken over de helft. 21km in biddinghuizen en dan een flinke bui. Doorlopen. En dan begint het grote Harken. Te weinig voeding. Nog een keer diarree. Laatste 3km loodzwaar. Wilde 30 niet eens volmaken! Maar geen pijntjes verder. Die stomme voeding weer.

De langere versie: Joyce ging met me mee. Op de fiets. Ik reed naar Joyce toe, zij had haar fiets op de fietsendrager en we gingen naar het Harderstrand. Ik had de muntjes bij me om te parkeren. Ik kon mijn bidons bij haar kwijt in de rugzak en had zelf de fruitgellies bij me. Ik moest 8 blokjes lopen van 20 minuten duurloop + 1 minuut sneller + 1 minuut rust. Als je zo kijkt, valt het mee, maar het gaat om 2 uur en 56 minuten. En dat staat garant voor een kilometer of 27-28. De route is 28,5 kilometer terug naar Joyce’ huis en dan halen we vanmiddag haar auto weer op met mijn auto. Maar eerst hardlopen! Rustig aan gaan doen.

Ik heb op de dijk wind mee. De zwaanuitspraak komt van Joyce. Ik zie elke keer als zij even voor iets moet stoppen een zwaan! De eerste keer fietst ze terug om mijn zonnebril te pakken. Later krijgt ze een telefoontje. Ik loop lekker. Het gaat goed, ik voel me ook goed. Mijn hartslag is lekker laag en we kunnen nog volop kletsen. Ik ook. Na een kilometer of 4 heb ik al de minuut rust en ik eet een fruitgellie en drink vooral. Ik ben wat dorstig.
Ook het tweede blokje gaat helemaal zorgeloos prima en gemakkelijk. Joyce moet even bellen en een zwaan klappert voorbij.

We lopen langs de ThumbsUp en langs het water en de kilometers gaan voorbij. Ik weet best dat hier de moeilijkheid nog niet ligt! Het is eigenlijk niet druk, we zien bijna niemand. De ene kilometer gaat opeens sneller dan de andere, maar ik zal er maar niet echt op letten. Als ik op mijn horloge kijk, zie ik staan dat ik nog 21,1 kilometer moet lopen. Dat is een rare gewaarwording.
Dan moet ik na 10km opeens voor de grote boodschap de bosjes in. Grappig genoeg is dat precies dezelfde plek als toen we deze route samen liepen in oktober! Het is een flinke kilo minder die ik mee hoeft te nemen.

We wijken van de dijk af en gaan richting het Spijkbos. Over een heerlijk fietspad. En langs de zonnepanelen die gewassen worden en dekking bieden aan geitjes. We zijn vlak bij Walibi. Het lastige is dat ik even en op de route en op de looptijd moet letten. Na 13 kilometer lopen we het bos in. Onverhard.

Joyce lacht me hard uit: tuurlijk, ga je in je lange duurloop onverhard lopen, wie bedenkt dat?! Nou, Garmin voor mij. Ik vind het wel leuk. Dan maar iets minder snel hoor. We horen de mensen gillen in de achtbaan. Joyce zou daar absoluut niet willen zijn, ik ben jaloers op stil zitten op een stoeltje.
We komen weer verhard te lopen en de kleur van de lucht is mooi.

Ik realiseer me dat ik naar de Alikruikweg loop waar ik in het rondje om Biddinghuizen vreselijk heb lopen afzien. Ik zit intussen op 15 kilometer en het gemak van het begin is er af. De hele gesprekken laat ik over aan Joyce. Daar is ze goed in! Het tempo neemt af. De bidons moeten gewisseld worden en ik blijf netjes eten. Ik ben op de helft en qua timing gaat het best redelijk!
De Alikruikweg valt mee, maar ik zie erg op tegen het stuk terug naar Biddinghuizen omdat ik dan wind tegen zal hebben ook nog. De Oldebroekerweg is niet beter, ook niet in mijn gedachten. We gaan richting de vervelende 16 kilometer. Na het vijfde blokje doen we een stopje. Midden op de weg. Er is toch niemand. Het is lang goed gegaan, maar ik moet kokhalzen van het gelletje. Ik eet ‘m op, maar niet van harte.
Het zesde blokje doet Joyce het praten en ik het lopen. De eerste van de 3km gaat lekker op tempo, maar daarna neemt het wat af. Wind tegen is minder erg dan ik dacht. We lopen Biddinghuizen in.

En dan gebeuren er een hoop dingen tegelijk: Vincent appt me. Ik loop de halve marathon vol in 2:17 uit-thuis-tijd (incl pauzes) of 2:11 en ik moet versnellen. Als ik in de rust zit, sla ik de gel over en begint de regen. Joyce doet haar jasje weer aan en de regen wordt een flinke dikke stortbui. Wat kan ik anders dan doorrennen?

Het is frustrerend om op de bordjes te zien dat Dronten nog steeds 7 kilometer verder ligt. Ik ben er bijna, maar toch ook niet. De regen houdt op en ik ren weer verder. Het voelt weer iets beter. Hoeveel is het nou eigenlijk nog ook… Maar het onderwerp “marathon lopen” schiet ik snel af. Het pad is alweer droog. En dan in kilometer 24 moet ik opeens weer! En redelijk snel ook. Ik ga gewoon langs de drukke weg zitten. Niet smakelijk en vooral ook vervelend, maar het kan niet anders. Ik ga het waarschijnlijk halen met de route. Nog 1 blokje, nog ongeveer 4 kilometer.

In kilometer 25 gaat het mis. Eigen schuld. De voeding is op. Ik heb twee keer overgeslagen en daar staat ie weer: de man met de hamer. Je zou zeggen dat ik het intussen moest weten, maar helaas… Joyce neemt het praten volledig op zich en ik luister graag en moet lachen. Maar van binnen is het behoorlijk op. Ik voel me dom. We zien in de verte nog een waterhoosje, zo zien we later. Ik vergeet de foto. Nu durf ik Joyce wel te beloven dat ik de 30km achterwege laat. 27km gaan uit-thuis in 3 uur. Het tempo gaat sinds kilometer 25 sterk omlaag, maar ik let er niet meer op.

We doen de korte ronde in het park. Het is grappig als Joyce iedereen groet en zegt: ze zouden omvallen als ze wisten dat je 27 kilometer gelopen hebt. Maar het dringt net te weinig door. Niet meer doen Anke, te weinig voeding nemen. Ik hark de laatste kilometers bij elkaar. Hoe moet ik er nog 12 extra lopen? Maar laat ik me daar nu nog maar niet druk over maken. Met wat extra eten komt het vast voor elkaar, slik. Met 28 kilometer zit de opdracht er op. De route perfect gemaakt! Ik maak 28,5 kilometer vol. Gemiddeld volgens Garmin 6:16 en uit-thuis is 6:35. Die laatste is wat jammer.
Ik drink nog een bidon leeg. De honger valt mee. De vermoeidheid ook. Spieren of pijntjes heb ik niet. Wat bof ik toch ontzettend met een vriendin als Joyce! Onbetaalbaar.

Buiten zwemmen.

Deze zwemactie buiten was geen succes. Het is niet echt geschikt voor publicatie, want dat zou (onnodige) zorgen opleveren. Ik hou het er op dat ik midden op het water enigszins in paniek ben geraakt. Het nadeel van water is dat je dan geen kant op kan. Letterlijk en figuurlijk. Al met al heb ik ook een rondje om het eiland gezwommen. Het was koud, ver en moeilijk. Maar ik heb het overleefd. En een hoop van geleerd, zullen we maar denken.

8 juni – fietsen met grafwind en een rotbui en zwemmen bij de tva

Ik stond (lekker laat) op en…. heb NERGENS last van. Een schuurplekje bij mijn aars en even een trekkerige linkerachillespees, maar verder NIKS. En dat snapt mijn hoofd niet. Het voelt alsof er toch íéts zou moeten zijn. Mijn hoofd kan er niet bij. Ik geloof het niet. Ik vóél me namelijk een slechte, slome, onwaardige triatleet. Belazerd door de lachende vriendjes die harder, langer, sneller kunnen. Fietsen en zwemmen dan, lopen niet. Al is mijn tempo ook wat sneuig natuurlijk. En dan zijn er net zulke buien buiten als ik heb: donker, heftig en lastig. Ik heb geen zin om te fietsen. Wat moet ik bewijzen, waarom zou ik weer 2,5 uur gaan klungelen? Ik wil naar Muiden en 60km halen. Maar er is wind. Fuckin freakin veel wind. En die heb ik tegen tot Muiden. In de stad is het al kut. Ik luister muziek, maar de somberheid heeft de overhand. Het tempo is megalaag. Ik zoek mijn weg en dwaal door Haven. In het Kromslootpark is het even leuk met alle schaapjes en minder wind. Maar de brug op met tegenwind en vermoeide benen is K U T. En langs de snelweg wind tegen is ook NIET LEUK. Bij de kruising wacht ik heel lang en twijfel om in te korten. Ik ben het zo zat! Maar de wil overwint. Nog 4km tegenwind naar Muiden toe. 23 km in een uur. Om te janken. Daar helpt geen mooie nieuwe helm aan.

Dan wind mee op de lege leuke zonnige weg met uitzicht op kasteel. Een beetje leuk, maar vrolijk zit er niet in vandaag. Dan door Muiderberg hobbelen en weer de brug over, dit is beter. Dan langs het drukke strandpad. Ik moet plassen. Onwijs plassen. Bij Duin zijn veel zeiltjes. De dijk is leeg en in de bocht ga ik zitten. Het stroomt eruit en over het pad.

Vanaf nu heb ik wind mee. Het is makkelijk en het tempo gaat onwijs omhoog. Het gemiddelde gaat omhoog naar 50km in 2 uur. Verdiend, maar ik heb teveel afgezien. Langs de kassen en 55km is me genoeg. 25,5 gemiddeld is goed verbeterd, maar het blijft een babytempo. Ik vond het niet leuk. Niet goed genoeg, not a single moment. Ik ben niet goed genoeg.

Zwemmen in baan 2

Ik denk niet dat ik nog kan zwemmen na de ellende van gisteren, dus ik ga in baan 2, even terug naar af. Achteraan harken – ik ken mijn plek. Inzwemmen voor iets van 350meter. De trainster vind ik fijn, maar ik weet niet wat we moeten doen. Iets met benen (dat willen ze niet), armen (lijkt me prima) en 150 hele slag en warempel die doe ik zonder achtje. Ik blijf achter S zwemmen. Daarna doen we 50jes met 1op2, 1op3, 1op4 en 1op5 ademen. Dat doe ik met achtje en kan ik ook. Daarna iets met wisselslag geloof ik. We doen ook een piramide. Ik doe het allemaal en warempel ik kan het ook best! Wederom niet snel, maar ik ben ook vermoeid. Het boeit me niet zo. Mijn hoofd zit gewoon vol met minnetjes. We doen een piramide met 50-100-200-100-50. Daarna moeten we nog een keer 250 armen en 250 hele slag doen. Ik ga anders ademen: nauwelijks boven de waterlijn. Dat is beter en ik oefen er mee. Niet van harte, maar dat is er nu eventjes af. Ik zwem nog wel uit en maak er 2300m van. Garmin maakt er 2325 van en upload de training vervolgens weer niet. Ik heb een slechte dag, ook met eten. Mijn beste ik zit er even niet bij dezer dagen.

9 juni – Lekker wandelen in Drenthe en intervallen proberen in Almere

Ik slaap weinig, 5a6 uurtjes. Zenuwen en onrust zitten hoog. We hadden Vincent naar het TT circuit gebracht en wij gingen wandelen op de terugweg. Lekker saampjes, Rob en ik. Heerlijk kalm en genieten en onderweg op een bankje zitten zelfs. De vlondertjes waren leuk. Veel vogels te horen. Het pas was goed, maar er omheen veel nat veen. Lekker weertje. Er waren andere wandelaars.

Ik stel het hardlopen van intervallen uit en zie er tegenop. Vrijdag nog 28km gelopen, morgen een triatlon. Maar ik heb nergens last van, maar ik ben hyper en doodsbang dat ik toch geblesseerd raak. Als alle klusjes zijn gedaan (lampjes, strijken etc) ga ik maar. Op hoop van zegen. 20 minuten inlopen en dan 9×400 op hoog tempo met 200 rust en 65min met 10,5km. Ik kan altijd stoppen als het niet gaat. Maar binnen een kilometer voel ik het al: het gaat vanzelf! Tempo hoog, hartslag enorm laag. Veter los en dan nog 5:56 lopen. De 3e km nog sneller! Ik snap er niks van.

Dan 400m versnellen. De hartslag blijft onder de 150, maar mijn benen kunnen niet harder. (Of wis het de wil?!) ik dribbel in de rust. En doe dat nog een keer, maar begin iets te laat. De derde of vierde gaat de dijk op en iets langzamer. Daar ben ik al! De km’s gaan keihard als een makkie. Schoenen?!

Dan krijg ik wind mee. En kan het dus nog harder. Ik ga gewoon alle intervallen lopen. Intussen gaat het geconcentreerd, ik ga geen grens over, blijf voelen. Ook al blijft die hartslag idioot laag. Foto’s onderweg en genieten van de bekende omgeving. Ik tel ook de intervallen af. Tweederde gehad, nog maar 2 enzo. De laatste worden ietsje zwaarder, maar ik kan het aan. Hoe dan???? Het is vooral mijn hoofd die er niks van snapt. En ik ben bang dat het mis gaat, blessure of iets wat mislukt. Ik wandel eventjes in de rust, maar ook dan is de hartslag elke keer veel te laag.

Nog uitlopen en ik zal de 11km net niet halen, zal ik ze volmaken? 10km in 58 minuten! Hoehoehoe???? Ik ga door het park en dan gaat er toch iets enorm mis: ik moet opeens poepen! Rennen laat ik ff. Ik kijk nog hoeveel ik moet voor een 50km-week, maar die extra 300m zijn te veel. Ik maak de 11km niet vol, maar mijn broek wel; die gooi ik weg en binnen loop ik direct de 🚾 in. Verder ging het dus erg goed. Onbegrijpelijk. Hoe zet ik mijn hoofd uit?!

10 juni – GEEN NPW triatlon – zware teleurstelling, want 1/8ste triatlons zijn niet dik gezaaid.

Ik baaaaaaaaaaaaal dat de npw triatlon niet door kan gaan. Ik snap het best met dit weer, maar een 1/8ste- die zijn al dun gezaaid verdomme!

Dan haal ik ook nog een rode training, want zwemmen lukt niet vandaag. Ik schrijf bij t3s: “Doordat het van dat kloterige hollandse weer is en dan durven we met z’n allen niks en dan krijg ik een rode training. Ik haaaaaaaat het. En ik haat die organisatie al zo hartgrondig. Ik snap het hoor, maar ik ben gewoon diep teleurgesteld. Hopelijk gaat de rest van de week beter. Anders is Vincent gezakt en hoor ik donderdag dat ik geen contract verlenging krijg. Ik háát rode trainingen”. Annemarie steunt me wel hoor. Volgens gaat werd het droog. Jammer dat niemand haar gelijk gaf.
Toen we de tickets op het werk bespraken (ik werk thuis, maar het was een teamsmeetang) en ik het hoorde onweren was ik er al bang voor. Maar toch: hoe nu dan? Ik word gék van de onzekerheid. En ik kan alleen maar wachten tot de examenuitslag er is. Of wordt de triatlon daar heen verplaatst?

Dan maar binnen fietsen. In plaats van buiten knallen op de tijdritfiets, binnen Yathzeen. Nou ja, ik won tenminste wel. Al was het een stom dobbelspelletje. Het ging totaal niet. Niet leuk. Niet goed. Vincent kwam later. Ik voel me zwak en suf. Maar ja, ik won alle 4 de potjes yathzee. En ik draaide de beentjes rond. Meer eer viel er niet te halen. Ik heb zin om te vervallen in snoepen. Ik kan er extreem slecht tegen als mijn plannen gedwarsboomd worden. En het plan om ‘alles’ te doen is nu ver weg. Kut.

En ik zag al zo op tegen deze week! En ik ben heel erg bang om weer een blessure te krijgen of dat er iets mis gaat. Net als vorig jaar. Maar stil zitten kan ik toch niet. Dan dit maar.
Ik doe het slome rondje fietsen binnen en ik kan nauwelijks klimmen. En de fiets gaat ook nog stuk, de pad bezwijkt onder mijn gewicht.

Dan nog maar een suf koppelloopje. Het ging langzaam, maar gestaag. Zo aan het tempo te zien maar goed dat er geen wedstrijd was! Hét Rondje andersom. Lekker rustig op straat. Een paar hondjes en de rest van de watten zitten binnen. Te klagen. He, het is best lekker weer – voor de herfst. 🍂

Hartslag weer akelig laag. Toch overtraind? Maar goed, het tempo was eveneens laag. De regenjas bleef hartstikke droog. Er lagen wel veel takken en grote plassen. Ik heb inwendig flink lopen vloeken. Niet dat D er iets aan kan doen, maar ik heb al zo’n grafhekel aan die blaaskaak bij wie alles altijd wel vanzelf gaat.
Ta sé ag cur báisti – leerde ik vandaag in DuoLingo – Maar het looprondje was hartstikke droog. Aanstellerts. 😡

11 juni – 2 uur binnen fietsen en bellen

Er moet iets van rust komen, maar er moet zoveel geregeld worden ook! Slecht slapen en een tijdlang wakker liggen is de regel de laatste week. Samen met Vincent doe ik een rondje regeldingen. Hij gaat werken. Ik heb een soort van rustige dag. Ik moet een training doen van 2 uur fietsen, maar buiten regent het van tijd tot tijd. Mijn zusje vraagt of ik zal bellen, en ach, dat combineert binnen beter. Ik zoek een route die ik nog niet gedaan heb in Watopia en die luistert naar de inspirerende titel “Spiral into the vulcano”. Ik moet blokjes versnellen geloof, maar uiteindelijk zal de uitvoeringsscore van deze training nog geen 5% zijn, dus ik heb niks meer of minder gedaan dan rondjes trappen. En heel veel luisteren naar mijn zus. Daar is ze goed in. Veel praten en vertellen. Het leidt lekker af. Zij heeft toch geen idee wat ik doe verder, dus het is prima.

Ik ga wel drie keer om de vulkaan heen en steeds hoef ik niet omhoog. Als we klaar zijn met bellen pas. Het valt me mee, maar veel pit zat er al niet in en het wordt ook niet meer. Ik maak de ronde van 55km vol en ga dan ook nog naar beneden. Op de vulkaan regent het, maar buiten was er eigenlijk geen regen. Of niet dat ik gemerkt heb. De cadans en het tempo zijn erbarmelijk.

Er was niks aan de training, maar alles voelt dan ook als in afwachting van de examenuitslag morgen. Heel erg zenuwslopend. Na de training zit ik onder de overkapping op de bank en dut ik even wat bij.

23 Mei – Het fietspad langs de Oostvaardersplassen is weer open! 😍😍 Ik ren heen en weer. 3x1500m 5:30.

Niet zoveel zin, al de hele dag ongeconcentreerd en vermoeid en wattig hoofd. Wel werk verzet, maar niet zo geweldig. En dan een uur extra noodtelefoon ook nog. Nja. Laat eten dus en dan de overkapping opruimen #mamablij En dan nog gaan rennen. Het duurt even voor de veters gestrikt zijn… 20 minuten inlopen. Dat lukt dan wel. Korte passen, geen muziek en dan!! Zijn de plassen weer open!!! Het hek is open! De kikkers kwaken me toe.

Langs het water- zo vertrouwd, de chicane, zo groen. Heerlijk genieten! Zal ik de interval gewoon overslaan? Maar nee, na 3,5km (best snel dus) ga ik het gewoon proberen voor anderhalve kilometer. Niet te gek en van mezelf hoef ik er maar 2 van de 3 te doen. 5:25 is prima. De vlakte, het water, de kleuren: het is prachtig. Maar na 1200m moet ik wel enorm drukken. Ik ga het zijpad in en laat 2 zakdoekjes achter. Door naar de dijk. In de rust de dijk op. Boven versnel ik weer. Deze krijg ik kado qua tijd, want die gaat naar benden! De zon geeft alles glans. Ik maak gewoon foto’s en zie wel.

Het is uitgestorven. Te laat blijkbaar. Ik neem de vliegjes voor lief, maar de teek had niet gehoeven. Ik ga gewoon hetzelfde pad terug! Dat doe ik alleen hier, op en neer is normaliter niet mijn ding! De banaanfiets heeft het lastig met keren. Verder is het hele fietspad vanaf de bocht tot het centrum (ik ga rechtdoor bij de bult) van mij alleen. Niemand gezien. Ik versnel nog een keer, maar mijn best doen is er absoluut niet bij. Gewoon versnellen waar ik nog zin in heb. Het is verder dan ik dacht. Ik ben het hek al door. Rond de 8 minuten elke keer. Is vast goed genoeg.

Ik loop dus iets verder met de gouden bol achter me en dan moet ik me toch opeens weer! Niet te zuinig. Gelukkig is er niemand. Hopelijk spoelen die 2 zakdoeken ook weer snel weg. Ik ga langs het centrum en het trapje en de hartslag is wat laag, maar ik kan het niet zo goed opbrengen om me te gaan inspannen. Ik vind het wel best zo. Ik maak 11,11 vol en dan stop ik het horloge gewoon en wandel ik naar huis. De schijterij heeft me 5 minuten gekost. Dan is het gemiddelde nog altijd 6:14! Slechts 1 teek. Niet kapot, wel kleine pijntjes. Niet meer alleen een vermoeid hoofd, maar ook wat zware benen.

24 Mei – Binnen fietsen in Zwift – Loop de Loop ➰de looper de Loop ➿ in Watopia met 6x2min 🤬🥵

S morgens werken als de zon schijnt en het windstil is. Een vergadering. Boeiend, maar vermoeiend. En ik sliep al slecht: onrustig en veel wakker. Zodra ik thuis ben (met de bus notabene) naar de winkels, auto-ellende met een accu die het niet meer doet in de wasstraat, schoonmaken. En dan node binnen op de fiets stappen want het regent inmiddels. 😣 Zwift wil natuurlijk ook niet meewerken. Anderhalf uur lang wattage-ellende. Eerst infietsen en mama bellen. Ook weer gedaan. Dan 30 minuten rondfietsen in Watopia. Ik had een route van 12km. Twee loops. ➰ muziekje aan en trappen maar. Saai en saaier. En de kilometers maar aftellen.

Ik doe een loop 🔁 om de vulkaan. Dan moet ik 6 keer één minuut flink hard-1 minuut allerhardst en dan 2 minuten rust. Mijn benen vinden het helemaal N I K S: ze verzuren, doen pijn en twee minuten rust gaan veel sneller voorbij dan de twee minuten enorme inspanning. Ik zweet me te pletter. 🥵 1 keer wissel ik een minuut rust in voor een sprintje in wWatopia. Ik pak ook nog de loop 🔂 over het vlakke land om de intervallen te doen. Door alles vandaag is eten er een beetje bij ingeschoten. Ik leef op een mager ontbijt en wat fruit. 🍌 en water (uisce – ik leer Iers).

Het is aftellen van de intervallen en optellen van de kilometers. Ik ga voor 40km voor de badge- hoe dan ook. Maar niet met valsspelen! Garmin telt te weinig ivm Zwift. Ik hou de afstand van Zwift altijd aan. Ik haal de ingestelde wattages (op Garmin) totaaaaaaaaal niet. Dat is frustrerend, maar ook de Tacx is niet goed gekalibreerd. Ik doe 6x mijn best. Dan uitfietsen. De loop afmaken en weer terug naar downtown. Ik zit net niet op 40km, dus nog een klein op en neertje en dan stap ik bezweet en erg moe af.

De benen voelen dit! Het hoofd ook; nog extra moe. Ik heb de badge en het plaatje met de rondjes ziet er wel geinig uit.

En door! De Picnic komt, pannenkoeken eten en opruimen en klaarmaken voor het feest morgen. Fijn, een schoon en opgeruimd huis, maar het lijkt niet van ons zo.

25 Mei – De 18de VERJAARDAG en een koppeltraining met mijn kind die ineens VOLWASSEN is.

Je kan het onmogelijk voorspellen: op het ene moment heb je een piepkleine baby van 2150 gram in je armen, je knippert mret je ogen en brengt hem naar de basisschool en even later leest hij voor op een donkere decemberdag. Nog een klein eindje verder in de tijd loopt hij het Baken Park Lyceum in en speelt hij piano. Maar er was geen seconde op 25 mei 2006 dat ik had kunnen denken dat hij een sportman zou worden. En nu is mijn kind een man geworden. Een heuse sportman.

Een verjaardag is druk. Geen huis vol, maar de hele dag door visite: koffie, thee, taart, lekkernijen, ballonnen, kwebbelen en zorgen. Wil er iemand nog wat, staat alles op tafel, van de ene maaltijd in de volgende. En dat is al lastig voor mij! Ik snoep mee, maar geniet van de paprika en de komkommer. Ik ben slecht geworden in eten. En de hulp van Vincent en zijn blijdschap met alle presentjes is geweldig. En dan is het nog twee uur licht als iedereen weg is en de vastwasser weer vol staat. De fiets wordt ontdaan van ballonnen en mag doen wat ie goed in is: hard, heel hard de dijk over. Ik neem ook een tijdritfiets en ga er een beetje achteraan. Op mijn eigen liggende en genietende hard. Langs de plassen.

Eerst een lastig pad voor m en dan over de dijk. Joy joy. Hij gaat met 40 vooruit en wacht vervolgens minutenlang op mij. De hele dijk lang zien we niemand! Op de Knardijk pakken we een bankje mee. Even die mooie foto maken met de fietsen, hem en loslaten.

Ik laat niet los, ik stuur achter hem verder. We gaan weer door en dan zeg ik: gas erop en weg is tie! Vinden we allebei leuk: hij is een snelheidsduivel, ik ben trots. Op de weg langs het oostvaardersveld vertelt hij. Tot aan het Kotterbos. Gek hoor, als mama een soort vriendin moeten zijn. Beetje sturen en goede raad geven. Ik was liever gaan lopen. Dus ik zei hem: zullen we straks nog 1,8km eraan koppelen? Had hij al aan Rob gevraagd de hardloopschoenen neer te zetten als verrassing voor mij. 🥰 we maken de 36km niet vol (2×18) en zelfs de 34km nét niet (33,9!!). Ik laat het erbij. Op de tijdritfiets zit ik ook op een gemiddelde van 28,2. Dat dan weer wel.

Dan een koppelloopje. Van de fiets af, plasje en een rondje+ om het park. Dit kan ik! En niet een beetje ook! Hij gaat nog veel harder natuurlijk als hij even los mag, maar mijn tempo begint ook met een 5. Dit is voor het eerst dat hij koppelt na zijn tijdritfiets. We gaan ook onverhard en het gaat gemakkelijk. Te makkelijk bijna. Na 1,8km afdrukken en wandelend naar huis. Samen koppeltraining is dikke liefde. 🫶🏼 dan is alles goed.
Mooie afsluiting van een lange dag.

Dat je je realiseert: op het moment dat hij geboren was, kende ik het woord koppeltraining niet eens!
En tien jaar geleden ook niet.

26 Mei – 8 keer 14 minuten deurtempo + 1 minuut versnellen + 1 minuut rust. Dat is ruim 2 uur en dus: Halve Marathon Tijd! 5 rondjes om het huis.

Met een rugzakje met de gelletjes erin deze keer. muziek aan. Niet ingesmeerd. Het was best behoorlijk benauwd. Dit ging niet zo lekker als 2 weken geleden. Toen was het nog stoer en dapper, nu meer van hetzelfde. Ik appte Maarten die ik in ronde 1 zag zitten of hij mee ging. Helaas nog niet. Ik verveelde me een beetje. Ik was behoudens aan het lopen en hield een beetje in, maar dan lijkt het niet zo snel te gaan en niet gemakkelijk. Ik zie een beetje op tegen de maand juni. Die staat nogal vol met wedstrijden en levens-uitdagingen. En daar loop ik dan een beetje over te piekeren op zo’n zondagmiddag. Waarom ik deze training doe, of ik niet verder of beter zou moeten zijn (lees: sneller) Ik versnelde wel in de minuut, maar de hartslag ging niet echt mee. De rust was dribbelen. Er was opeens een kilometer die wel vanzelf snel ging, maar dat bleef bij 1km in 5:45. Netjes elke keer op tijd rennend de gel proberen te eten en dan even sportdrank drinken. Zwaaien naar M. Mijn hartslagmeter floepte een paar keer los. Vervelend. In de derde ronde dacht ik: ik moet naar de WC. Ik appte Vincent, maar toen moest het opeens echt en ik zag een gat in de bosjes en daar “dook” ik in. sstttt…. Zakdoekje leggen en weer verder.

Het zonnetje kwam er door en toen werd het nog benauwder, maar niet extreem zwaarder. Het bleef een soort van gecontroleerd, als was ik niet erg vrolijk. Ik wist niet of ik 5 of 6 rondes wilde lopen. 5 Sowieso, en dan extra? Wat win ik daarmee? Is dit een voorbereiding voor de lange afstand? Moet ik dan nu 25km lopen? Mijn lijf vond van niet eigenlijk. En hoe gaat het als ik straks de 7 rondes moet lopen die ik in Ierland niet heb gehaald? Ik moet ook kijken of er in Duitsland genoeg posten zijn. Ik loop dus meer te prakkeseren dan ontspannen van de muziek te genieten.

In ronde 4 vroeg ik of Vincent mee zou willen, maar hij moest nog eten en voelde er niet zoveel voor. Ik bedacht ook dat het míj́n opdracht was, niet de zijne. En toen ging ik wat lekkerder lopen. Het is ook mijn saaiheid, mijn keuzes. Ronde 4 ging gestaag en ik sloeg de 2 minuten ander ritme een beetje over. Ik vind uit het dribbelen weer een ritme zoeken best lastig. En zo kwam ik de vervelende 16km voorbij. De 8 blokken én de rondjes waren 2 leuke manieren van aftellen. De hartslag was redelijk hoog, maar niet buiten de perken. Nog een keer drinken en toen de laatste ronde. Kwam Vincent ineens in de straat naast me lopen! Zo lief!

We kwebbelden. HEUS – ik kon nog in volzinnen praten! Niet meer vanzelf en ik vond het ietsje zwaarder om wéér datzelfde rondje te doen en het warm te hebben. Inhouden was niet zo moeilijk meer.

Ik ging het hartstikke mooi halen met de rondes en de opdracht! Het laatste stukje liet ik V maar kletsen en die versnelling was matig omdat er niet meer zoveel in zat. 21,1 volgemaakt. Net ietsje sneller. Ook incl poeppauze. Vermoeide benen en wat moe. Net thuis voor het onweer vol losbarst! Blij dat ik geen 6de ronde heb gedaan. Was ook niet nodig.

Een dipje

_{En dan opeens voelt het allemaal niet meer zo goed. Is het vermoeidheid? Na de verjaardag en de halve marathon in 1 weekend. Zoveel stress en onrust verzameld. Ik voel me niet meer in staat om al die ‘mooie’ plannen die ik heb uit te voeren. Een marathon én nog al die lange fietstrainingen en dat in het wisselvallige Hollandse weer. Zonder dat iemand het weet of me bejubelt. Zonder dat ik sneller of beter wordt. Dan zie ik KH weer keihard lopen na kei hard fietsen met d’r blessure. MvdB blijkt snoeihard te kunnen fietsen. FP wordt bejubelt op Insta tot en met om een kwart triatlon waar ze minstens 20 berichten aan wijdt. Al die fantastische luitjes die training na training doen in modder, weer en wind naast 40 urige werkweken met ideale, volkomen stressloze gezinnen.
En waarom doe ik dit? Voor wie? Ik vind het best leuk, maar M&Ms vretend met een boek op de bank is ook leuk. Ik heb teveel slechte voeding gehad de afgelopen twee dagen en dat zal ook niet helpen. Dan voel ik me weer dik en dom en dat ik niks kan volhouden behalve alle koekjes opvreten. Kan ik met dit beetje training, met slechts 21km -een paar keer- een marathon lopen? Wie denk ik wel niet te zijn?
En dan lees ik op WW iemand die 4 hernia’s heeft gehad na een triatlon carrière van 12 jaar waarin ze zichzelf als ‘goed’ bestempelt en ze is nu 20 kilo (!!) aangekomen en dan denk ik: waarom dan? Waarom doe ik dit? Ik schep morgen weer niet op, op mijn werk of bij de bootcamp. Ik jakker door, mijn eigen ding. Zo goed als het vorige week ging, zo blij als ik was, zo somber gestemd ben ik nu. Ik ben te oud, te langzaam, te dom voor deze sport. Om mezelf te zijn. Want ik ben eigenlijk lui en niet sportief. Bang voor wedstrijden, blessures, mensen en mezelf. Op dagen als deze.} 

Maandag 27 mei. – Wandelend naar de Bootcamp. Het bevalt me niet: ergernis en mijn eigenste best.

Ik had heel rustig kunnen rennen. Maar dat heb ik niet gedaan. Ik heb me Enorm geërgerd. Die stomme trainer gaat klagen over wat hij over zichzelf afroept door achter mensen aan te rennen. Hij kan niet rennen want is nog geblesseerd maar blijft beweren dat zalf help bij achillespees-verrekking en hij moet ze met rust laten en hij koos expres een andere route. Ik voelde me bedonderd. Ik heb tegen die andere aardige man opgeschept dat ik een hm kan lopen maar de trainersukkel was te kregelig en begon agressief te worden. Bah bah. Ik wilde zeggen dat hij er zelf op aanstuurde. Ik heb zoveel aan moeten horen bij hem, ik ben er klaar mee. Ik ga echt weg bij deze club. Mijn rechterknie is wat gevoelig. Beetje overbelast. Weer hetzelfde stukje wandelen als gister is écht saaier dan saai.
Dan de bootcamp zelf met zo’n 8 mensen. Geleuter, geschreeuw, de helft die het echt probeert maar het in stilte voor zichzelf doet. Schreeuwers die maar halfslachtig doen. Een trainer die niet oplet of motiveert (want: met zichzelf bezig) en ik doe mijn eigenste best. Alles net iets langer, iets dieper, iets geconcentreerder. Uiteindelijk ga ik er beter van zwemmen.

Ik deed 12 keer de trap. In sets van 3. Alle treetjes, 1 overslaan en 2 overslaan. En terug lopen en een klein stukkie rennen. Dan een rondje bootcampen. Altijd hetzelfde laken en pak. Weinig variatie. Daarna de “dennenboom”. Squatten en lunches afgewisseld. Kleine passen, diep doorbuigen en ik ben de langzaamste. Stik er in zeg. Zitten ze te kletsen op luide toon. Nog een rondje. En dan de buikspieren. Het gaat me echt steeds beter af! Ogen dicht, oren uit en aanspannen die spieren. De lucht was dreigend mooi, maar het bleef droog.

28 Mei: Een lange duurrit met Vincent en met mezelf, een vrijwillig koppelloopje en zwemmen.

Vincent gaat me mee naar Joyce fietsen. Hij is daar nog nooit geweest. We hebben allebei een lange duurrit staan (60km voor hem, ik 3 uur) en die schuiven we naar deze dinsdag, nu het nog droog is en Joyce kan. We kletsten het eerste stuk als we Almere uit rijden. We zijn allebei op de tijdritfiets. W moesten vaak het gesprek onderbreken voor een vrachtauto. Die rijden er om 10 uur veel in de polder om de goederen op te pikken! Kwebbelden we op de Vogelweg verder tot de Knardijk. Mijn cadans/vermogensmeter pakte niet op de tijdritfiets, want dan heeft ie de Tacx te pakken thuis en laat die niet meer los. Geen controleerbare cadans dus. Ik gok rond de 776/77, dat is het altijd bij mij.

Op de Knardijk een foto en toen gingen we los! ieder z’n eigen tempo. Wind mee, goed fietspad en keihard rechtdoor. Vincent houdt de tractor net niet bij en ik rij zelfs 37/38. Dat is leuk aan de polder! 5 Kilometer lang ook nog.

Na de stoplichten namen we de weg en daarna het fietspad over de Rietweg. Die is nog afgesloten, maar het fietspad niet. op het fietspad rijden ook de tractors voor ons en we kwamen onder de modder te zitten!! Vincent had ruzie met het drinksysteem en ik haalde hem in en ging voor. Weer een lang recht stuk, maar een iets minder fietspad. Een meneer begon tegen me te kletsen over de wind toen ik op Vincent wachtte.

Daarna fietsten we samen, want ik moest de weg naar rechts vinden. Ik vond ‘m, maar bij het oversteken verschakelde Vincent zich en sloeg zijn ketting vast. Gestrand!

Joyce pikte ons op en ik fietste naar haar huis. We hadden een heerlijke lunch en veel te bepraten. Ik at een worstebroodje en eieren. Ik ben (veel) aangekomen afgelopen weekend; een dikke kilo erbij en daar baal ik echt enorm van. Ik snap het: het lijf houdt graag alles vast, maar het werkt demotiverend en ik snap dat het voor anderen nog erger is.

Ik ging alleen met mezelf en zonder muziek terugfietsen. Met de wind tegen. Eerst wind van zij op de weg naar Dronten, maar ik leek ‘m mee te hebben, zo hard ging ik! Liggen en trappen en proberen niet verder te denken. Ik had het fietspad voor mij alleen. Heerlijk! Na 55km kreeg ik de wind tegen en werd het lastiger aan alle kanten.

Ik stopte nog even bij de Vaart en toen ging ik soepel achter de wijk langs. Ook niemand. Het water glinsterde echt prachtig. Ik voel me safe op de fiets intussen. Ook richting de ‘enge’ brug gaat het prima. Liggen en fietsen en de wind valt mee. Maar daarna in het bos is het andere koek! Veel bochten, vuil wegdek en krap. Gaat het mooie tempo eraan.

Op de Knardijk moet ik weer plassen (er is toch niemand) en dan wil ik liever langs de paarden dan weer over zo’n krap pad. Dat gaat inderdaad stukken beter. Ik moet 3 uur fietsen, maar met mijn tempo red ik dat niet. Ik ga te hard en zal te vroeg thuis zijn. Ik vraag me af of ik 100km vol moet maken, maar het is wel goed zo. Ik hou het op 80 en voel me er toch nooit goed genoeg over! De fiets is vuil, ik ook. Het gemiddelde blijft steken net onder 28 km/uur. Is ‘m net niet.

Koppelloopje

Ik koos er zelf voor. Stond niks op het schema. In fietsbroek vanuit de achtertuin. Jasje uit, renschoenen aan en gaan. Benauwend weer, maar droog. Tempo boeit niet. Het overbekende rondje. Niet nadenken. Het voelt oke. Nergens pijntjes. De eerste kilometer ging in 6:04. Ik zie dat het horloge daar allemaal gekke dingen van heeft gemaakt. Ik maakte een foto.

Het ging soepel, maar ik zweette wel heel erg. Wederom leek de wereld uitgestorven qua mensen. De tweede kilometer ging in 5:50 en dat nodigde natuurlijk uit…. Elke kilometer iets harder dan? Mijn horloge ging opeens uit! Helemaal van slag, dat ding. Ik heb m gelijk weer aangezet, maar er is iets geks gebeurd met de data. Kilometer 3 ging in 5:47, dat klopt weer wel. Ik bedacht er toch 5km van te maken. En dan natuurlijk steeds iets sneller als we toch bezig zijn… Kilometer 4 ging in 5:45, dus dat was kielekiele. Rondom het park heb ik aangezet. Stevigere passen. Even wat dieper gaan. Dat kan ik eigenlijk best. Ondertussen denk ik alleen maar de mensen die het altijd nog beter kunnen. Ik hak de laatste km er doorheen in het onverharde park. 5:30 tsjakka. Vincent wacht me op om een foto te maken.

Zijn fiets is weer gemaakt. Ik maak mijn fiets eerst schoon. Daarna mezelf pas. De lange duurrit en een loopopdracht gedaan vandaag: het kan weer gaan regenen.

‘s Avonds ga ik nog zwemmen. Gewoon maar inzwemmen in baan 3 en toen was het allemaal ongelijk verdeeld en waren RV en LM met twee in baan 4 en met 6/7 in baan 2/3. W ging een baan verder en toen dacht ik: ik blijf achter hem zwemmen. W begint altijd sneller als hij eindigt, dus dat is mooi. Ik zeg dan niet: ik heb ook al een koppeltraining gedaan vandaag of ik tetter niet door de kleedkamer dat ik snel was op TriAlmere, terwijl de anderen wel van zich laten horen hoor, dat ze hun eerste sprintje deden en (door het wandelen) nergens last van hadden. Maar goed: anke in baan 4.

4×100 met 1 baan versnellen: ik deed de laatste. Is voor LM en RV een makkie, maar voor mij een uitdaging. Een steigerun van 50m. Daarna een bondarenko van 500m. Vond ik leuk. Ik kon achter W blijven. Die moest hard werken want de andere twee hield hij niet bij. ‘Flinke training’ zei W. En ja, dat was het voor ons!! Maar ik zwem me niet stuk, ik moet gewoon flink aanzetten. Overigens moet dit allemaal met achtje! Dan 200 kalm (haha), 2×100 tempo, 4×50 sprint. Ik deed het derde sprintje. Echt mijn best gedaan! Ik wilde 2 of 2,5km zwemmen. Vond ik mooi voor vandaag. Maar ik zat al op 1900 en toen nog 4×100 met steeds een extra baan erbij snel. Mochten W en ik de eerste 2 doen 😆 ik vind het ook wel lekker om voorop te zwemmen en geen rekening met de voeten voor me te houden. Letterlijk ‘hoofd omlaag’. Toen door voor 2500m dan maar, want ik zat op 2300. We deden 300, 3 keer 100: 25 kalm-50snel(ler)-25school, maar dat schoolslag doe ik of niet of alleen armen. Kan ook. Daar gaf Garmin me wat kado aan meters. En toen zwom ik 2700m vol. In een beretempo voor mij. ‘Flink getraind, maar niet elke week’ vatte W het mooi samen. En dan nog zeg ik niks over 80km fietsen en 5km hardlopen. Het waren er namelijk geen 100 en geen 10. Ik ben wel te energiek om goed te kunnen slapen. Gek genoeg voelt zo’n dikke sportdag niet als een knappe prestatie.

29 Mei – STILTE en RuSt

Een wandeling met de collega’s. Meer is het niet. En we werden op het einde nog nat ook! Verder is het een drukke dag hoor: een dag werken in Leiden. En ‘s avonds vergadering van de triatlonvereniging. Mijn hoofd zit een beetje vol. En dat werkt tegen me. En de weegschaal is ook tegen me! Dat is ook niet leuk.

30 Mei – Fietsen – met versnellen in blokjes de polder door op de tijdritfiets

De polder. Wow. Ik vond het fietsen leuk. Ik heb genoten. Van de snelheid wind mee. Van de fiets. Ik heb de tijdritfiets inmiddels echt helemaal door en durf te liggen en hard te trappen. Ik genoot erg van de rechte wegen.

Van de Knarweg die net vakantie leek, omdat het net zo goed een weggetje in Drenthe of Frankrijk had kunnen zijn, zo onbekend. Ik genoot van de tempoblokjes (ook al mislukten ze soms omdat ik bochten door moest en dijken op). Van de rust. Van het gemak om te liggen. Van de muziek. Van vers asfalt (op de Ibisweg). Ik heb erg goed gekeken. Hoe snel alles langs me heen ging. Naar de molens. De wolken. De werkeilandjes. De boerderijen. De katten.

En dat terwijl ik me niet goed genoeg voel. Ik ben erg bang voor alle sport. Het liefst die ik de gordijntjes even dicht. Iedereen uit mijn buurt. Geen aandacht. Eerlijk gezegd krijg ik dat ook niet. En dan schrijft MvdB er gelijk iets bij, dat ik snel word. Duh. Ik kan er zo een stuk of vijf noemen die dit fluitend doen voor de gezelligheid. En vijftig die het niet kunnen, maar die zitten stilletjes in een hoekje en hoor ik helemaal niet. Allemaal de groeten. Joyce kan wel zeggen dat het goed gaat, maar zo VOELT het niet. Ik krijg de puzzel voor dit weekend niet goed in elkaar en daar word ik dan heel onrustig van. Juni wordt écht zwaar! Dat ik dat ook maar moeilijk ingepland krijg in mijn hoofd, maakt het niet gemakkelijker.

Fietsen ging dus super, gezien de omstandigheden.
Dan de grote minpunten: de vermogensmeter doet het niet. Geen cadans, geen wattage. En waar moest ik op fietsen?! Jawel: wattage en cadans. Zucht. Dus ik hield de cadans bewijsloos hoog. Ik had gelukkig ook tempo ingesteld. Nog een min: wind tegen op het einde, maar die viel mee. De Ibisweg is prima geworden. En een beetje miezer. En: plassen in de drassen. Ook jammer: donkere zonnebril. Dan lijkt alles niet zo vrolijk. En ik fietste al tegen de avond in. Ik moest een ommetje maken om zo min mogelijk door de stad te fietsen en toch 50km te halen. De training was net te kort, maar ik reed toch flink door.

Wel mooie fotos gemaakt. Omdat ik het mooi vond. En de foto’s representeren wat ik voel. En netjes voor de bmw gestopt die naar mij zwaait! 50km vol gemaakt. Je moet zo opletten als je boven de dertig rijdt in de stad, dat voelt raar en sterk. Ik reed gemiddeld 29. Hoor ik er eindelijk (vandaag) een beetje bij.
Ik zie op tegen de enorme opdracht morgen. En ik heb nu de grootste moeite om braaf te blijven eten. Er waren ook geen aardbeien, dus ik moest kaas. En nootjesmix. Ik ben een anorexant hoor: nu wil ik niet meer te dik worden. Is ook een periode.
Nog meer te fiepen? In elk geval niet van het werk! Hoewel ik ongeconcentreerd ben, geniet ik echt van het oplossen van de tickets en dingen bedenken.

31 Mei – 1100 badgepunten halen bij Garmin: Bootcampen, binnen fietsen terwijl de zon schijnt en een andere hardlooptraining dan origineel gepland stond in verband met vermoeide benen. Kan ik dus ook hebben!

Eerst terug naar Bootcamp Nation voor een pittige training. Vincent was ook een keer mee. Voor hem is het hartstikke goed. We moesten doorlopen om op tijd te zijn. Lekkere training! We waren met veel meiden, ook wat stevige mevrouwen. Eerst inloopoefeningen: kniehef, hakken-billen enzo. Ja hoor. En toen deden we achter elkaar door een tijdje: resistance band squats laag en hoog en met de ball laag en hoog en dan doordraaien en hardlopen met een burpee er tussen in. Ik hou dat eindeloos vol. Niet zo hard vandaag, want ik moet nog meer doen… Dat deden we een flinke tijd.

Ik ga er wel van zweten, maar mijn spieren doen er niet zo moeilijk over. Dan squatten met de bal en zonder bal, tegenover elkaar. Ik en Vincent natuurlijk. Dat deden we best vaak.

Daarna moesten we kort op en neer lopen. Vond ik wel tof. Ik hou echt van dat eindeloze. Maar niet van keren, dus dat was jammer. En toen nog 3 keer een minuut kleine jumpings doen. Ik voelde het! Eindelijk! Heerlijk. Daarna nog even rekken en strekken en klaar weer. Ik zweet wel, maar ik trek het ook prima. Lief klein ventje erbij in de wagen. Ergens ook sneu voor zo’n jochie. Coach D is in elk geval een stuk vrolijker en beter te pruimen.

Daarna een paar verplichtingen thuis en toen ging ik binnen fietsen.

Waarom in vredesnaam binnen fietsen als het buiten prima weer is? Nou, ik moet voor de badges van Garmin hoogtemeters maken en dat gaat niet zo best in de polder. Dan de virtuele berg maar over! Mijn benen vonden het minder fijn. Die voelden nog iets bootcampachtigs. Het begin ging goed, maar toen het klimmen begon, hadden de bovenbenen moeite. Langzaam omhoog. Op naar de 500 hoogtemeters!

Die had ik nodig, die hoogtemeters. Ik zou graag 1100 punten halen nog deze maand. Stappenbadge en deze moest nog. Ik ga niet voor snelheid. Na een half uurtje ofzo kwam Vincent om mee Yathzee te spelen. Het eerste potje won ik grandioos, het tweede potje hij met 1 punt en het derde potje deelden we via Whatsapp met LS (die er niks van snapte en vast dacht dat we haar voor de gek hielden) en die won ik weer enorm.

En toen was ik boven en kon ik niet omdraaien!! Ik had 500 hoogtemeters, maar moest doorklimmen met de 17%helling. Even later lukte het gelukkig. Toen sjeesde ik naar beneden en maakte de ronde af en daar zaten stiekem ook nog hoogtemeters in. Tempo is dus erg laag, maar dat komt door al dat klimmen. En toen waren mijn benen vermoeid en moest ik nog lopen.

Er stond 2 uur, maar al fietsend bedacht ik al dat dat een slecht idee was. Dus maar wat gewisseld en toen was het horloge ‘vol’ voor workouts. Zucht.
Dan maar een vervangende hardlooptraining omwisselen.

En als je dan de training achteraf ziet in Garmin, ziet het er heel goed uit: lage hartslag, redelijk tempo. Maar ‘it feels not as it looks.’ Help!
Dit is dus (letterlijk) een hele dappere move van mij: ik moest de halve marathon doen (2 uur) maar die heb ik naar zondag geschoven. Ik zat op de fiets en was bergen aan het beklimmen en mijn benen waren ‘gevoelig’, dus ik dacht: geen eindeloze loop en gewoon wisselen met de zondag: daar staat een uurtje. Ik vind dat erg lastig, want de fiets-loopcombi is natuurlijk ergens voor bedacht. Maar de bootcamp vanmorgen was ook niet mild, en heel soms moet ik zelf ook niet te braaf moeten zijn of te ver willen gaan en doen ‘wat goed voelt’. En dan nog was dit extreem moeizaam! De hartslag bleef (idioot) laag, maar het tempo gelukkig ook.

Meer ging gewoon niet! Mijn rechterkuit trekt. Ik moet andere schoenen. Na 5km moest ik de bosjes in om de darmen te legen. As usual. Ingecalculeerd. Het lopen ging op zich best ‘oke’, maar moeizaam en slepend. Kijken en luisteren naar de omgeving is geweldig. (Geen muziek)

De versnellinkjes waren echt een verzoeking. En toen moest ik ineens nog een keer stande pede de bosjes in voor een flinke pot diarree! Ik was er een klein beetje misselijk van. Maar toch doorgaan hoor! Alle 6 de versnellingen van 30 seconden maak ik af! Al had ik toen wel echt duidelijk een tekort aan energie. Training (bijna helemaal) afgemaakt. 10km volgemaakt en 1 minuut eerder thuis – kwas er klaar mee. Thuis meteen bij-tanken en een warme douche. Nu heb ík zelfs spierpijn en gevoelige benen.

Het ziet er datatechnisch allemaal uitstekend uit, maar ik VOEL dat niet zo. Ik heb in mijn hoofd geen vertrouwen. Niet in de triatlons van juni, niet in de juli plannen, niet in blessurevrij blijven. Ik lig wakker van het piekeren of alles wel kan en lukt en blessurevrij blijft. Dus als ik dan moet constateren dat ik vandaag niet de 2 uur kan rennen, is dat echt pijnlijk voor mij. Verstandig, maar het voedt de twijfels alleen maar. En nu moet ik zondag weer. Hopelijk lukt dat dan.
Mei is om!

Niet eens zo heel veel gelopen (hoe kan dat dan) en 20km gezwommen en heel veel gefietst. Wel 900 kilometer! Ook niet zoveel gewandeld, grappig genoeg. Maar wel flink wat uren krachttraining! En: Het doel van de maand gehaald!! Met een badge voor rustig ademhalen. Laten we dat in juni proberen door te zetten 🙂

13 Mei – Wandelend naar de Bootcamp. Stom

Ik vind wandelen echt moeilijk. Ik kan ook rennen namelijk. Probleemloos. Niks wat pijn doet. Ook niks wat zich realiseert dat het zo is. Ik loop een halve marathon (in control) en verlies alleen maar veel vocht. Geen spiertje pijn. Vermoeid wel. Vooral in mijn hoofd. Met een hinkende M verder gewandeld. Hij heeft (ongetraind voor trail) een halve marathon (die een trail bleek te zijn) gelopen en zijn achillespees vernachelt. Maar als hij loopt is er niks aan de hand. Beretrots is ie. Maar niet op zijn tijd. Dan de bootcamp:
Trap 8x
Wandelen. Ja ik doe een triatlon zaterdag en nee, dat is niet zo knap, maar buiten zwemmen is zo leuk! – dat vertel ik ze.

Ronde 1 – net iets minder gewicht in de schaal leggen
Dennenbomen. Voel ik een beetje, maar afleiding helpt. Laat de rest maar schreeuwen.
Ronde 2. Doe ik ook maar dan net iets langer
Ronde 3 -6 stuks en dikke muggen. Armdingen
Buikspieren. En dan weer naar huis wandelen. Ik vond het niet zo’n leuke avond.

14 Mei – Een duurrit met veel mislukkende dingen.

Ik zou gaan bellen met mijn zus. ❌ er stond zoveel wind dat ik haar wel kon verstaan, maar zij mij niet. Vermoeiend. Oostvaardersplassen nog steeds dicht ❌ kon ook niet echt de dijk op met de wind van zij. Tempo en inspanning helemaal niks. Cadans verrot. Luisteren en denken over de route ging erg lastig samen. ❌ toen voorbij het bloq naar links, wind tegen: telefoneren onmogelijk. Bij Rode Brug gaven we het op. We bellen straks wel.

Fietspad tussen de koeien door. 🐄 weer een onderbreking. ❌

en toen een enorm groot gat 🕳️ ❌ smal pad, tegenligger ❌ 11km in een half uur. Dan wat wind 🌬️ mee pakken. De dijk op naar links. Even wat makkelijker maken. Ik had ook erg last van krampen. ❌❌ ook dat nog. Maar toen was ik er zo K L A A R mee dat ik omdraaide bij het Da Vincipad. Nog een gesprekje met een man die dacht dat ik de weg zocht, maar de beslissing ‘naar huis gaan’ en omkeren koste me moeite. Ik liet hem op zijn mooie paarse fiets voor gaan. Ik ben zo traag vandaag! Maar ik haalde m langzaam maar zeker in. Ik deed geen moeite meer. Lag wel en trapte heus aardig door, maar deze training was ik al lang klaar mee! Ik ging anders dan die man, want ik wilde m niet inhalen. 13km in tweede half uur. Met een klein ommetje 30km volgemaakt en blij dat ik thuis was. Kon ik verder bellen om te horen hoe het geweldige neefje het doet. Blij dat deze training klaar is. Het was niks. ❌ tempo❌ cadans❌ gevoel 0️⃣ Er volgen nog een paar belangrijke ‘veertienden’ dit jaar. Twee maanden nog. En over vier maanden ook. Vandaag heb ik er weinig fiducie in. Ik ben moe. Heb veel kleine pijntjes. Het lijf voelt oud, het hoofd denkt ‘r het zijne van. Ik kan het vast. Maar vandaag weet ik het nog niet zo zeker. ❌

15 Mei – Rustdag, want de wandeling in Leiden was stiekem een goed overleg!

Voel me erg vermoeid vandaag. Alles bij elkaar: examenstress, lange reis naar leiden en dietiste, 🩸 en erg vermoeid. Veel kleine pijntjes. En ohja- wedstrijd in zicht. Paniek alom. Slecht slapen helpt niet mee. Onrustig, hoogdpijn, rechterknie & linkerknie. Examenstress er bovenop. Ongeregelde dagen. Niet mijn dag. Maar wel een half uur gewandeld met teamleider G en een goed gesprek gehad. Ze zijn allemaal wel geschikt, mijn lieve collega’s.

16 Mei – 5×400 met 200 rust en in- en uitlopen

freakin’ veel idioten gehoord vandaag. Rondom fysio’s die andere jankers wel dryneedlen, een set mensen die niet willen luisteren, belachelijke dingen op insta en gezever en gezanik. Maar hier thuis leef ik tussen examenstress. Werkstress. Onrust. Slecht slapen. Pijntjes. Ongelukkig. Leeglopen en prikkelbaar. En zwemmen wordt ‘m niet. Werken lukt redelijk, maar langzaam en slechts gedeeltelijk. De tickets druppelen door. Collega J is nog ziek. Ik ben vermoeid. Nou, zo’n dag dus. Drie dagen zonder echte sport en ik ben niet te genieten!
De training is niet makkelijk op het horloge te zetten. Gewoon maar door het benauwde weer heen gaan hobbelen. De eerste 3km gaan strak op oké tempo. Het bos is nog dicht. Er kan ook niks goed zijn vandaag. 400m versnellen va het centrum. Het lukt maar de hrf 160 is te hoog om te halen. Ik jog in 200 rust. Ondanks de warmte is het best genieten in de Oostvaardersplassen met de diertjes en het groen enzo.

Maar ik ben prikkelbaar en geïrriteerd vandaag. Hardloop muziekje aan. De eerste twee versnellingen gaan okay. Warm en te doen. Niemand te zien op 2 mannen na, waarvan 1 hardloopt. De derde versnelling is verhard en dat is beter. In het kotterbos ga ik even in de bosjes zitten. Ongeveer waar ik de vorige keren ook zat, alleen nu is het inmiddels dichtgegroeid. Met muggen erbij. En brandnetels.

De vierde versnelling is volledig singel track en dat scheelt en gaat zomaar 10sec langzamer. De laatste is verhard en ik ga er even voor. Dat helpt. Ik kan het wel. Dan tien minuten uitlopen. Ik ga terug en zie de meneer hardloper nog een keer. Loop heel kalm de brug over. Daarna pak ik het tempo van het inlopen weer op. Redelijk hoge hartslag. De hele loop al. Ik maak 9km vol. Vind het wel goed zo. 55 minuten was het idee. Het is iets minder. Tempo redelijk mooi. 72% uitvoeringsscore. 70% onverhard. Maar ik zie op tegen zaterdag. Als iedereen me weer inhaalt alsof ík degene ben die niet traint. Het gaat niet goedkomen.

17 Mei – Losfietsen – 2x: eerst met Manuel, later nog een keer met Vincent. Wat moet ik ‘los’ zijn. NOT

Er zit niet zoveel kracht en energie in. Dat wordt wat morgen! Ik heb overal pijntjes: knieen, voeten, rug, hoofdpijn, onrustig, slecht slapen. Ik was verbaasd dat Manuel mee kon, want meestal is hij bezet door mensen die stukken sneller kunnen dan ik wil! Eenmaal fietsend trokken de pijntjes weg en zijn we gezellig gaan kletsen (ik). Arme Manuel… Op de Knardijk wind tegen, maar het viel me mee. Ik vond de kleuren echt prachtig: een soort pastelgroen.

Op de dijk werd dat afgewisseld met dreigende luchten. Heel erg mooi. We hielden het droog! Er kwam een heli over en Manuel heeft me van de vakantieplannen verteld. Ik ben nu al jaloers! De wind kwam overigens wel van alle kanten. We maakten het ommetje groter, want ik moest anderhalf uur. Zie je de cadans van 81! Die is wel goed. Over het tempo van 25,7 gemiddeld hebben we het maar niet. Ik heb 42,2 kilometer gefietst.

ik dacht opeens, toen ik mijn spullen verzamelde en op Facebook zag dat ze in Almere Haven bezig waren met opbouwen terwijl Vincent zijn grote liefde – de tijdritfiets- schoonmaakte ; hij moet eventjes fietsen om zijn hoofd leeg te maken. Na al die examens even fietsen. Dus ik stelde voor te gaan. Waarom ook niet. Ikke rustig aan en hij van tijd tot tijd knallen. We spraken goed af tot waar dan precies. In het begin reden we in een vierdaagse fuik vol kinderen. Toen stopte ik mijn horloge en ik miste 2km. Beetje warhoofdig. Ik heb ze er later weer bijgeteld. Ik fietste wel okay en van tijd tijd lekker hard, maar door Haven zoeken en wachten en de stad kost enorm veel tijd. Op het terrein begon Vincent meteen te kwebbelen. Ik wilde de arrogante wisselclinic liever vermijden, maar die waren overal. Ik wilde mijn plek wel weten, maar toen kon ik mijn startnummer al ontvangen! Als een kind zo blij, ook al was het lastig meenemen zonder zakken. Vincent ook blij, want die koopt/bestelt een shirt.

We fietsen terug door het vreselijke hobbel haven en over de dijk. Ik maak een foto. Het ING jasje is top, maar de zakken ontbreken. Rijden met startnummer op je kont is ook apart. Terug langs de manege. En daarna via Nobelhorst. Vincent ging nog even hard tot op het snelweg viaduct. Tempo is weer erbarmelijk en deze hele fiets prestatie eigenlijk ook, maar ik heb wel pret gehad en het weer gedaan en overleefd. Wedstrijden en ik worden nooit geen goeie combi meer vrees ik. Al is er geen enkele reden om me druk te maken, want ik finish echt wel. Maar stiekem wil ik natuurlijk toch net iets sneller dan vorig jaar. Al heb ik het dit jaar niet zo goed voor elkaar. Ik heb het gevoel dat ik met teveel trainen afbreuk pleeg. Als ik maar lol heb morgen. 1 brok ervaring. Dat stoort me dan bij die clinic: die instructeur heeft extreem veel ervaring en kan alles, maar hij verzuimt te vertellen dat ze hun badmuts op moeten houden en zwembril omhoog schuiven, zodat je de handen vrij hebt. Ik heb het 70km weggetrapt vandaag. Toch weer teveel gedaan eigenlijk. We zullen het wel zien morgen. Ik leg wat halfslachtig de meeste spullen alvast klaar.

18 Mei Almere TRiHard Standaard afstand – OD triatlon. Het verslag staat hier.

19 Mei – Uitfietsen en buiten zwemmen

NERGENS last van. Ik kan zo opstaan en ben vermoeid, maar dat is het dan ook. Niet eens verbrand. Geen hoofdpijn. Ik weeg maar een onsje minder. Geen honger. Maar ook al weinig euforie meer.
Het gaan uitfietsen is dan zo’n training die ik heel moeilijk vind. Uitslapen was voor mij belangrijker vanmorgen (ik heb tot 12 uur de blog bijgewerkt) en dan lukken 2 uur voor de lunch al niet meer. Daar word ik ongedurig van. Ik zie anderen ook uitfietsen, maar die gaan niet voor 2 uur. En hard dat ze gaan! Ik snap niet dat ze mij gister niet bij konden houden als dit hun uitfietsen is. Maar goed, ik sleep me op de racefiets en denk: 50km in 2 uur lijkt me echt uitfietsen. Maar ik merk dat ik toch weer harder moet van mezelf, want de rest kan dat toch ook? Het is niet zo druk als ik dacht, dus het rondje OVP is uitstekend. Op een gegeven moment denk ik: uitfietsen, kalm aan. Neem een andere route, een ander stukje. En ik ga het bos in. Veel bochten, krap, ontspannend. Ik vind het wel leuk, maar het gemiddelde zakt als een baksteen en zo ook de cadans.

Eenmaal op de dijk voelt het alsof ik dat moet inhalen. Ik ga liggen, luister naar de muziek en trap gewoon heel hard. Ik ga wat verder door en eerlijk gezegd heb ik al een hele tijd geen zin meer en ik heb al uitgeteld hoe lang ik moet voor een groene training en ik moet elke keer wat verder, want liggend op de dijk gaat het dus wel hard. Ik moet dan door de stad en dat kost behoorlijk wat energie met honden ontwijken, opletten op auto’s en veel bochtjes. Ik ben er helemaal klaar mee en sukkel naar huis. Waarom zou ik 50 vol moeten maken of 2 uur? Ik heb ook bij lange na niet genoeg gegeten.

Ik wil Rob en Vincent niet meer hele middagen alleen thuis laten. Ze mopperen niet ofzo, maar er is een schuurtje wat geschilderd zou moeten worden, een huis wat opgeruimd moet worden en administratie te doen.

En dan zegt Vincent: zullen we toch gaan zwemmen? En ik zeg natuurlijk toch ook weer ja!

Deze zwemtraining heeft me enorm dwars gezeten. Dinsdagavond ging niet (te laat ivm examens), woensdag toch nog naar kantoor, dus kon het ook niet en toen werd ik ongesteld. Hij schoof maar mee, dit zwemuurtje. En het zag er naar uit dat het een rode training werd in finalsurge, de eerste in maaaaaaanden. Dat kan ik niet hebben. Dus het voorstel om toch even buiten te gaan, nam ik met beide handen aan. Ook al waren er 100 huishoudelijk rotklussen die voor gingen.

Vincent en ik gaan met LS, een meisje wat gister haar eerste sprint deed en zonder knellend wetsuit wil proberen te zwemmen. Ze hoop dan beter adem te kunnen halen. Het helpt niet tegen haar angst voor het open water. De afspraak was wat rommelig, want we bleken daar af te spreken, bij de Jutter en toen waren zij er al en wij nog niet.

Ik had het oude, warme wetsuit aan. Ik bleef vlak bij LS zwemmen. Maar ze stopte wel heel vaak. Niet erg hoor, maar ik hield mijn horloge gewoon aan. Ik vond het wel leuk in het water, maar best koel. Na 1 rondje nam Vincent haar mee het water uit en ging ik zelf nog kalm een rondje door. Vincents wetsuit is te klein geworden. Ik ging tegen de klok in en tegen de golfjes in. Het tempo zat er niet echt in, maar ik had het wel heerlijk. Navigeren is dan anders als je andersom gaat, want je ziet de inham niet zo goed. Ik zwem wel lekker strak van bord naar paal en zo. En aan 1 stuk door. Ik adem 1 op 4.

Ik had nog 100m extra gezwommen als ik dan een groene training had gehad, nu is tie geel. (te kort) Maar dat is beter dan rood. Eigenlijk te idioot voor woorden dat ik dat gewoon weer kan na de wedstrijd van gisteren, maar zo is het nu eenmaal. Niet meer gaan hardlopen (want dan heb ik alle drie de sporten weer gedaan) is nog best moeilijk ook! Maar ik hou het hierbij.

20 Mei – hardlopen en nieuwe bootcamp

Eerst tien minuten heel erg rustig hardlopen. Dat was wel oke. Het park door en onverhard en gewoon joggen op gevoel. Dan zit ik boven de 6 minuten, rond 6:20. Niet dat ik na 10 minuten echt veel meer inspanning nodig had, maar gewoon een klein beetje meer. Ik ken de omgeving wel en toch soms ook niet. Ze verbouwen enorm bij het centrum.

Rob appte dat degene die de fiets wil kopen, eerder komt. Dan red ik het net! Ik luister naar de muziek. Net of ik lekker weg kan kruipen. Het voelt allemaal prima te doen aan, al is het wat warm en onverhard. Er is een nieuwe heuvel waar de paarden op staan. Bijzonder, die heb ik echt niet eerder gezien.

Ik loop wel steeds iets harder. En dan gaat het naar 5:45/5:50. Dat voelt prima en blijft nog best binnen de perken qua hartslag. Het voelt erg krachtig om te weten dat ik kan hardlopen en zou kunnen zwemmen in het water hier. Dat gevoel van oppermachtig is fijn. En het overvalt me. Ik ken het helemaal niet. Ik doe de winst zaterdag af als een toevalstreffer en een gelukje. Ik ga rustig de brug op. Als ik naar beneden ga, fietsen drie knullen breeduit. Ik ga wel even de andere kant langs. Ze schreeuwen naar me dat ik het zo goed doe en dat ze respect hebben. Ik vind het leuk. Als de jeugd al zo kijkt, wat heb ik dan gemist? Het leken etters, maar nee dus. Ik ga de 7km vol maken. Het gaat prima al loopt de hartslag wel iets op en is het warm eigenlijk. In de straat zeg ik de buurmannen gedag met de tekst: ‘nog een paar rondjes’. Ga toch weg. Je snapt er toch niks van. We gaan gewoon weer door met trainen als vanouds. Terug in mijn veilige anonieme kooitje, vergeet mijn gedoe maar weer allemaal: het staat op Facebook en insta en nu weer door naar de volgende. In mijn slappe-jappe trainingstempo. Toedeloe!

En dan naar een andere bootcamp. Ook in de buurt. Ik wandel er naar toe. Ik dacht dat ik het vreselijk zou vinden: veel mensen, nieuwe mensen, muziek. Maar het valt enorm mee. Coach D is een toffe peer, echt. En dat wist ik zeker toen hij een mevrouw met een hondje groetten en tegen haar riep: wat een weertje he. Het regende op dat moment. We waren met z’n drieen. Heel fijn. Uitstekend voor me. Ik was er heen gelopen met last van mijn knie (rechts). Ik deed bij de warming up dus even rustig aan. Maar het trok weg.

Ik kan alles meedoen, geen probleem. Kort circuitje. Ik vertel dat ik een triatleet ben. Dat ik dat durf! D schat het op waarde! Ondertussen doe ik de oefeningen. Dat is een minuut. En dat is lekker lang. Dat voel je tenminste! Ik ben toch echt niet te porren voor zo’n Hyrox hoor. Touw, squats en een elastiek optrekken. Ik vertelde dat ik al een Ironman had gedaan. Bewondering alom hahaha. En ondertussen lekker rekken en strekken! En hij lette op. We gingen ook nog met de armpjes doen. Eerlijk gezegd viel de zwaarte me mee. Afleiding he. Het ging regenen. We zijn niet van suiker gelukkig. Ik klets nog lang na met coach D. Coole gast. Nee, ik wil niet opscheppen, dat echt niet. Straks als er meer mensen zijn val ik vast stil. Het licht bij het terug wandelen was echt heel erg mooi.

21 Mei – Een duurrit fietsen met een leuke ontmoeting.

Ik schuif maar weer trainingen in het programma in. Vandaag weer een dag vrij. Twee uur fietsen met vrijdag geruild, want nu is het weer nog goed en heb ik nog de tijd. Maar echt veel zin heb ik niet. Het viel me mee, toen ik eenmaal op de fiets zat vond ik het best wel weer leuk en goed te doen. Ik vind het eigenlijk enorm saai intussen, dit stuk van de polder. Het is wel erg groen nu, maar ik ken het wel. Ik dacht net: hier was ik eergister ook, niks veranderd. Zegt een meneer op een gewone fiets tegen me: Wat is het prachtig hier he! Die had ik even nodig om me te realiseren dat het inderdaad best bijzonder is. Het was superrustig overal. Eerst veel wind tegen. Used to it.

Ik pak de rustige wegen dan ook, kan ik lekker liggen en naar de muziek luisteren. Op de Knardijk wind van opzij en ik moet nog maar eens tegen mezelf zeggen hoe mooi het eigenlijk is. Op de dijk eindelijk wind mee. Lekker gaan liggen en maar trappen. Opeens hoor ik: “Got, wat fiets jij hard zeg”. Is het MH! Dat heerlijke mens. Ik zet de muziek meteen uit. We fietsen al kletsend samen op. Ze is een tof mens, niks geen poeha. Dan denk ik: die man van jou is ook altijd aan het sporten. Maar zij blijkt die tijd te werken, dus soms is het anders dan je denkt. Zo’n 15 heerlijke kilometers.

Ik ga nog even door na de Noorderplassen en neem een pad binnendoor met de wind vol tegen. Ik rij tot dan 27,9 en moet de stad nog door.

Ik kies de fijne fietspaden, maar het gaat beduidend minder hard. Ik maak de 60 kilometer zowaar vol. Op de racefiets is dit een prima tempo voor mij, met 27,2. Natuurlijk niks vergeleken bij de rest, maar het is wel goed zo. Hoewel ik hele stukken de cadans hoog heb gehouden, valt het toch weer wat tegen wat dat betreft. Ik heb nog een hele middag te gaan met schoonmaken van het huis en ramen lappen. Ik ben er moe van! Gelukkig mag ik morgen weer werken.

Maar eerst gaan we nog zwemmen! Ook die training heb ik mee geschoven, die stond voor buiten op vrijdag op het programma. Ik heb dan geen tijd. Dus ik ga nu bij de TVA zwemmen. Intervallen
Drie in baan 3: W, ik, G. Elke keer ook die volgorde. Het begon al slecht, want ik mis 150m inzwemmen.
Daarna zwom ik nog 200m in geloof ik en toen begon een training met allemaal 150jes.
In setjes van 3×150 En dan 150 rust
Telkens andere banen versnellen. 1 en 5 en 2 en 6 en 3 en 4. Zoiets. Daarna 3×150 met 50jes versnellen: laatste 50, middelste 50 en eerste 50
150 rust en dan 2×150 met 25 versnellen tot de pillon en 1,5 baan rustig (dus 3 keer 12,5 versnellen) en daarna omgekeerd (3x laatste 12,5 versnellen)

Toen 1 keer dat W 12,5 voor ging en wij moesten hem inhalen. Ik dacht allemaal een keer, maar we deden alleen W en die kon ik ook inhalen binnen 50m.
Ik had het er allemaal gemakkelijk mee. Lange slagen, uitblazen onder water en wegdromen.
Toen nog een keer 150m rustig.
Daarna nog 1x 150m en toen koos W voor baan 3 en 4 hard. Ik had echt flinke trek intussen.
Daarna ging ik er snel uit. Zat geweest. Stond toch maar een training van 45 minuten.

22 Mei – Weer zwemmen

Ik treuzelde om er in te gaan. Het inzwemmen ging wel goed, maar ik heb gewoon geen zin om mijn best te doen. Alles met achtje dus. En met een doorhaal die voor mijn gevoel onder me door gaat. Het helpt schijnbaar. We doen 4×100. De eerste baan een andere slag, de laatste baan versnellen. We zijn met zijn vieren in de baan. J, een toffe peer wiens naam ik niet ken en W (weer). De eerste twee keer beginnen we met schoolslag, wat ruk is met het achtje en W en ik nemen m mee. Schoolslag gaat niet lekker, mijn andere knie zeurt wat. Geen zin in. W laat ons slepen en ik doe rug. Daarna krijgen we een piramide: 50-100-150-200-250-200-150-100-50. Doorzwemmen. Eerst gaat J voorop. Het gaat me uitstekend af. Ik zwem moeiteloos achter ‘toffe peer’ aan. De enige moeite is niet versnellen. Als ik even moet bijtrekken maak ik langere slagen die dieper doorbuigen zeg maar. Vanaf de 200 gaat toffe peer voorop. Iets hoger tempo, maar ik vind alleen maar fijn. Mijn Garmin is van slag (haha leuke woordspeling) en geeft me meer of minder meters. Stom ding. Ik hou wel van zo’n fikse piramide. Daarna 4×50 met de eerste 2x 25 snel in de laatste baan en de tweede 2x de eerste baan hard. Het gaat me allemaal prima af. Bijna vervelend. Ik zou mijn doorhaal even willen bespreken, maar er komt nog een steigerun van 100m. Ik doe ‘m ook namens de mannen die al aan het uitzwemmen zijn. Dan doe ik nog 100m zonder achtje. Garmin heeft me vast wat meters kado gegeven. En een pr wat niet telt. Mijn linkerhand schijnt nog te remmen, zei trainster G. Maar dat is voor de volgende keer. Nu eerst taxi spelen en patat halen. Dieetgewijs een slechte dag, want ik heb ook chocolade verorberd.

1 Mei – Zwemtraining in baan 3 die echt niet lekker ging

Er zat geen energie in. Logisch, want ik heb ook vrijwel niks getankt/ gegeten vandaag. Het water was koud en het enige wat me lukte was op en neer zwemmen. Met achtje, zonder krachtje. Het water was koud!!!! Ik zwom 400m in. Toen moesten 200 armen, 100 benen (anke: 50 benen-50school) en 50 rug. (Zat er ook niet aan bij anke). Mijn brilletje liep vol, de badmuts zat slecht en mijn oor zat druk op. En het water was onrustig en dw gast voor me, keerde en had dan de hele baan breed nodig. Dat zijn de excuses, maar het zwom gewoon niet makkelijk. Dan 3×300 hoog tempo. Anke had geen hoog tempo, nog geen eens tempo, dus anke zwommen dan zonder de pauze en dan hebben ze geen last van mij. 950m gezwommen achter elkaar. Toen 50 school. Lukte me een beetje! En daarna een piramide met pauzes en ik snapte het niet en wilde geen pauze! Ik wil doorzwemmen en aantikken, want Garmin vatte er niks van anders. Maar zij pauzeerden te lang. 25-50-75-100-125-150 en toen was terug de bedoeling, maar het werd bij gebrek aan tijd 100-50-25. Ik zwom een hoop, maar het ging traag. Komt omdat ik oud ben, meneertje proschema, in mijn geest zwom ik veel sneller hahaha. Ik heb de hele dag gewerkt en geen vakantie en eet te weinig. Maar dat zijn excuses. Het gaat niet altijd goed. Het is Beltain; feest van vuur. Niet van water.

2 Mei – Hardlopen 3 keer 2000m op hoger tempo met 1000m rust

Daar baal ik dan enorm van, is het de hele dag lekker weer en als ik klaar ben met werken begint het ⛈️ Ik verheug me de hele dag op fietsen, maar dat lukt dan niet meer. Ik zet het om naar hardlopen. 80’. Krap op het eten. Vincent gaat mee. Kort-kort. Het is buiten vochtig, maar niet benauwd. Het is wel mooi met al die lage grondmist. Mysterieus.

We lopen 20’ zone 1/2. Dat gaat zo easy tegenwoordig. Erg lage hartslag en laag tempo. De stad uit. Kletsend. Richting de A6 en de Ibisweg. Daar ga ik 2km op 5:30 lopen. Beat fors voor mij. Vincent pakt een km eigen tempo. We maken goede afspraken. Ik loop hard met wind mee en moet zelfs wat inhouden 😳

dan een km herstel en kalm samen. Onder de A6 door. Het gaat best goed! Weer 2km op 5:30. Over de Trekweg vliegt Vincent weg! De brug op is de eerste keer dat ik het gevoel heb te moeten werken. De rest gaat allemaal goed-te-doen. Vincent maakt elke keer een foto en gaat hard.

We moeten de route oplengen. Even de brug op en Garmin uit. Duurt maar een minuutje achteraf. Het Kotterbos door. De rode ondergaande zon is prachtig!

Er is niemand in het bos. Ik ga versnellen en Vincent gaat nog veel harder! De zon en het bos zijn zo mooi dat ik ook moeiteloos kan versnellen. Al is 5:05 te hard. De laatste 600m zijn wat zwaarder en voelen iets meer als werken aan. Kms op 5:20. Vincent gaat voor de foto staan, maar ik pak onverhard mee.

Km rust. Het is zo ontzettend adembenemend mooi met de ondergaande stralende zon!

Langs het oostvcentrum en het smalle pad af. Ik slik een vies vuil vliegje in en spuug rennend. De trap op is lastig en de brug daarna op doet echt even pijn! De zon gaat onder en dat geeft prachtig licht en intense kleuren. We gaan niet meer zo hard en voelen de benen maar we maken de 14km vol. Vincent is ook erg blij met zijn snelle km’s en hoe mooi het was. Ik ben heel tevreden met het tempo en de hartslag!

3 Mei – meeFietsen en binnen Fietsen.

Ik lag om half tien nog in bed na een nacht slecht en onrustig slapen. Ik voelde me brak en was eigenlijk graag blijven liggen. Meestal appt ze mij met dat verhaal, maar nu mag ik: “zal ik wel gaan dan….” Ze raadde me aan binnen te gaan fietsen en daarna een wandeling te maken. “Of ren je met mij mee”, vroeg ze. Daar voel ik me dus te brak voor!! Maar ik kan wel combineren met fietsen. Zij een uurtje rennen, ik een uurtje op de fiets, maar dan de stadsfiets. Ze kwam naar mij toe. Kon ik net ontbijten en fietskleding pakken! En even op de weegschaal gaan staan die heel veel verklaarde. Ik ben ruim een kilo kwijt in drie dagen, dat is wat teveel gevraagd natuurlijk. Ik nam Vincents fiets.

Heerlijk gezelschap en ik voel me buiten meteen een stuk beter! We kunnen lekker kletsen en komen een paar herten tegen in de OVP. We maken het ommetje, maar het hek is nog dicht helaas. Dan maar het 7km rondje… Ik kan met de fiets onverhard. Soms wandelt ze een stukje. Mij maakt het niks uit! Als we de stille natuur achter ons laten en de brug over gaan begint het te regenen. Dat is in het begin altijd even vervelend, maar eenmaal nat is dat over. Ook op de stadsfiets blijkbaar! We moeten iets verder om, vanwege de sprintjes. Dan loopt ze hartstikke mooi! Zij maakt 8km vol, mijn horloge staat stil als het te langzaam gaat. Zo is het uur niet vol…. Maar het was erg verkwikkend en leuk!

Schuiven met trainingen in FinalSurge, zodat de training er niet meer is als ik (te kort) met de stadsfiets ben gegaan, dan moet ik nog anderhalf uur fietsen alsnog (wat een slechte zin). Ik zou de schuif-de-training-kampioenschappen deze week met glans winnen! Met alle regen ga ik toch maar binnen.

Vincent kan mee Yathzee spelen en ik kan thee drinken. Daarmee heb je alle voordelen gehad. Het is saai binnen. Onuitnodigend. Meer van hetzelfde. Ook al is er een nieuwe route. 40 minuten infietsen. Ik let nergens op en win en verlies een keer. Eerste kopje thee is op. Dan 3 minuten versnellen, maar wederom zit er weinig kracht en energie in. Net als de hele week al. Geen enkele zin om me in te moeten spannen. Totaal niet. Ik doe wel iets, maar geen idee of het echt harder is. 1 Minuut voluit is al helemaal nergens te vinden. Dan 3 minuten pauze en daarin dobbelen we weer verder. Route af, hoger level. Ik moet dat versnellen 5 keer doen en 1 keer valt de minuut in een sprintje en die pik ik heel hard op! Doe ik toch even mijn best!! Het levert me een shirtje op.

Ik ga de jungle door en neem het kleine ommetje. Ik win nog een potje. Uitfietsen doe ik alleen en gek genoeg moet de 40km dan vol en dat lukt me nog ook met de tijd. Het is allemaal niet spetterend of iets om te onthouden.

4 Mei – naar Hilversum fietsen met Vincent samen

Weer niet heel goed geslapen en wakker met een stijve nek en pijntjes en vermoeid. Langer blijven liggen en daarna strijken. Vincent ging mee fietsen en hij koos voor een ritje naar Hilversum en terug en belde oma ‘of ze thuis bleef’. Meteen na de lunch vertrokken we. We moesten even over de route denken, zo lang was het geleden! Ik had niet heel veel energie. Vincent ook niet blijkbaar. We haalden herinneringen op aan een vroeg sportverleden, toen naar oma fietsen nog gepaard ging met pauzes. Ik had dorst.

We gingen door Eemnes en de weg was heerlijk, maar het dorp onrustig.

We gingen onder de A27 door en dan is alles nieuw en een beetje gokken. Ik vond het wel leuk en mooi, maar wist pas bij de Witte Bergen weer waar ik was! 24km in een uur is niet heel snel. Daarna weer zoeken en langs het tuincentrum en de A27 en toen nog een onverhard pad langs Anna’s Hoeve. Geen favoriet van ons. Door de tunnel vond ik wel leuk. Ik moest al plassen vanaf de Theetuin. Ik kon pas na 34km in Hilversum naar de toilet! Mijn nieuwe Decathlonbroekje was top.

Dan even bij Klaas en Betty zitten. Eigenlijk net te lang, maar we waren er ook wat later dan ik had gedacht. Toen gingen we weer terug over de Soestdijkerstraatweg. Heerlijk mooi en prima te fietsen. Drukte viel me mee. Ik was wel vermoeid. Daarna langs Baarn over de berg. Het was bekend en ook weer niet. Ik vond het moeilijk dat het allemaal niet erg snel ging. We leken alleen maar wind tegen te hebben! Op de dijk langs Eemnes ging het nog niet snel of makkelijker. Vincent moest plassen. Ik nam een gel, maar eigenlijk veel te laat. Dan Blaricum langs en de brug over. Boven een korte stop.

We hadden wind mee langs de dijk ri Haven en dat was even fijn! Toen reden we langs het Stamerbos, maar het viel wat tegen qua auto’s. Over de Kemphaan. We besloten het zwemmen over te slaan. Gelukkig. Ik had geen energie over.

We gingen langs de andere kant van de Vaart en het spoorbaanpad terug. Leuke bloemetjes. Ik maakte er 75km van.

5 Mei – Dat heb je als je schuift en schuift: dan heb je opeens een triatlon te doen!

Als je maar blijft schuiven en niet “niet” kunt doen, krijg je zoiets als vandaag… Na een redelijke nacht, had ik een hele rustige ochtend. Alle huishouden loopt ook bij en de blog ook. Ik ging naar het 50m bad van de Sijsjesberg. Love it! Keren kost mij tijd. En voor 100m hoeft dat nu maar 1 keer meer. Het is een buitenbad met wat verwarming. Het was wel koud (zelfs echt te koud voor Vincent, die verliet blauw het bad). Ik deed 200-300-400-500-500-400-300-200. Bedacht ik zelf ter plekke. Nieuwe zwembril op. Die ziet er stoer uit, maar helemaal waterdicht nog niet.

Vanaf de eerste 300m had ik de brede baan voor mij alleen. De 500m viel best wat tegen. Ik had elke keer iets meer dan 2 min per 100m nodig. Toch wel. Ik heb iets gedaan in het koude zwembad waar ik niet trots op ben en wat ik ook nooit dacht te doen, maar met de leeftijd komt wel een zwakkere blaas kijken. Met de kou is dat niet goed te combineren. Ik heb geprobeerd het bad een beetje op te warmen, ook al is dat niet erg netjes en hielp het ook nog eens niet! Met het zonnetje erbij was het direct wel aangenamer. Vincent ging me filmen.

Bij de tweede 300 heb ik achter een snelle jongen aan gezwommen. Ergens heeft Garmin me 50m kado gegeven (en bedankt) en ik heb nog 100m zonder achtje gezwommen op het einde. Dat was wel zwaar! Jammer dat Garmin ze niet ‘los’ heeft gerekend, maar bij de 200m optelde. Toen 50m schoolslag om de 3K vol te maken en toen was ik wel klaar. En een beetje trots en ook koud. Vincent vond de afgesloten fietsenstalling. Uitkomst! Mijn vingertoppen zijn nog uren koud geweest.

We reden naar huis (iets te hard soms 😇) en daar had ik mijn racefiets al klaar staan. Met jasje. Ik had een trisuit van Trispiration aan. Een jasje er overheen, helm op, muziekje mee en gaan. Het is dat dit fietsen onderdeel is van de koppeltraining, anders had ik ‘m heeeeeeeeeel misschien wel overgeslagen (als ik dat had gekund). Er was een opdracht, maar daar had ik echt totaal geen zin in. Gewoon een rondje Noorderplassen buiten om leek me prima. Ik ben gewoon geen fietsheld. Ik ging eerst door de stad. De drukte viel me (weer) mee. het tempo viel me (weer) tegen, maar het boeide me ook niet echt. Ik zou op de dijk met wind een beetje mee wel iets goed maken, dacht ik. Ik wilde 60 minuten, maar toen zag ik een fietspad wat vroeger een gatenkaas was en nu helemaal een vlakke asfaltracebaan is geworden. Dat was even genieten zeg!

Toen kwam ik op de dijk. Ik had veel wind tegen eigenlijk. Dat had ik niet bedacht! Maar ja, je moet toch naar huis he. Dan maar iets minder snel-snel allemaal. Ook op de dijk vond ik niet eens echt druk. Ik denk dat de meeste fietsers nog moeten wennen.

Zin om door te gaan tot 40km had ik echt niet. Ik wilde stoppen op 33,33 maar dat lukte niet; het werd 33,34 en toen dacht ik: dan maar ietsje meer dan 33,33 wat me wel leuk leek na 3km zwemmen. Maar ik moest ook nog rennen en anders werd het allemaal wel weer heel laat enzo. Ik heb de bidon bijna leeg gedronken!

Ik ging naar de WC en verving het jasje voor een Train3Sports shirtje. Op het schema stond 10 kilometer en de andere sporten doe ik eigenlijk ‘alleen maar’ omdat ik wil hardlopen 🙂 Het idee was me de eerste 3km inspannen en dan 7km lekker rustig aan. De eerste kilometer moest ik een auto voor Vincent fotograferen en even wennen en die ging wat de mist in qua inspanning, maar vanaf 700m ging ik aan de bak. Ik had het warm en bedacht een ommetje.

De tweede kilometer ging naar inspanningsgevoel gewoon best hard. De hartslag blijft dan inderdaad behoorlijk laag, dus daar moest ik niet naar kijken. Ik ging het viaduct over en naar beneden kwam er een hele fietsfamilie aan die ik aanmoedigde. “We hebben geen e-bikes he”, riep opa – geweldig! Zo ging de derde kilometer ook erg hard met een tijd onder de 5:20. Het is dat ik me dan verheug op 7km rust. Ik ging onverhard lopen en in een lekker tempo. Ik moet zeggen dat ik verbijsterd was toen ik de tijd van 5:30 zag. Ik had nog wel een foto gemaakt! Hoe dan?

Maar Garmin hield vol en ik ook. De hartslag liep nu wel op. Oke, dan ga ik 5km binnen een half uur vol maken ook! Binnen 28 minuten. Het ging gewoon. Ik kan het niet anders zeggen. Ook de Oostvaardersplassen waren rustig, behalve rond het vossenhol, waar geen vos was. Ik stopte niet. Ik genoot van het gemak waarmee ik kon lopen. Echt waar, als ik ergens kan promoten dat afvallen je aan een beter en fijner hardlooptempo helpt, doe ik dat! Nu wilde ik de 10km ook afmaken. En ik dacht elke keer: na de zesde kilometer ga ik echt rustiger aan doen (weer rond de 5:30) en hetzelfde dacht ik na de zevende kilometer. Ik moest een ommetje bedenken door het Kotterbos.

Eigenlijk snapte ik het niet, dat het zo hard ging. De hartslag liep nu wel op tot boven de 155. Ging ik echt vertragen om die lager te krijgen of wil ik nu weten hoe 10 kilometer gaan? Tja, toch dat laatste… Dat is dan sterker. Ik kom onder een uur, maar hoe ver? Na 8km binnen 45 minuten is de negende de brug op toch wat zwaarder. Ik kom mensen voor de tweede keer tegen en die mevrouw zegt nog: zo, wat ben jij lekker bezig zeg! Haha, ze weet niet half hoe goed… Ik loop over de Evenaar. Ik ga net wat te kort komen en maak een iets langer rondje. De laatste 3km gaan wel iets minder hard, maar als 5:44 de langzaamste kilometer is van allemaal, is dat best raar voor mij. Ik zie Vincent en roep hard dat hij een foto moet maken. Ik zet nog aan, want stiekem lijkt het me gaaf om onder de 56 minuten uit te komen.

Als ik overgestoken ben, zit ik op 10 kilometer in 55 minuten en 24 seconden. Begin dit jaar en circa 7 kilo geleden had ik in een wedstrijd met Vincent als haas ongeveer 57 minuten nodig. Het regende toen, wat ik minder erg vind dan deze net iets te warme zon. Al went het nu wel al iets, die warmte. En ik heb ongeveer 50% onverhard gelopen ook nog. Dit was niet het maximale, ik ben ook heel erg snel weer ‘bij’. Het recept voor sneller worden is dus afvallen. Maar eerlijk is eerlijk: 7 trainingen per week doen is gemakkelijker dan elk uur van de dag letten op voeding en verstandig zijn op dat gebied. Met alle krachttrainingen en wandelingen erbij heb ik deze week 17 uur getraind. Als ik kijk naar de sporten van de triatlon zit ik op dik 13 uur. Bij Train3Sports ben ik dan tweede. A heeft vakantie. Zij heeft ook 10km gelopen én… langzamer dan ik! Zij komt terug van een blessure, dus dit is eenmalig, maar het is wel eens een keer leuk 🙂 En die snelle fietstut heeft langzamer gefietst dan ik! (nog langzamer) Zij had een wedstrijd gister en ook dit is eenmalig, maar wel leuk 🙂 Het zijn mijn vlaggetjes van deze bevrijdingsdag! Voor iemand zonder energie was het een leuk dagje vol vlaggetjes.

Iemand schreef vanmorgen in haar blog (Instagram) hoe ze opziet tegen haar eerste kwart triatlon, omdat ze niet kan fietsen en ze zwemt in het zwembad, wat ze heel goed kan. Maar iedereen is zo snel, klaagt ze. Ze denkt dat ze heel hard loopt, maar echt inspanning heb ik van haar nog nooit gezien in een wedstrijd. Diep gaan kan ze niet. Alles is vooral leuk voor de foto’s op Insta. Ze raakte accuut in paniek toen ze naar wedstrijduitslagen keek. Eat your heart out, tuttebel-die-alles-op-insta-ramt: Ik doe zowat een kwart triatlonnetje ALS TRAINING. Maar ik zet niks op Instagram of Strava. We eten wel slecht, maar eigenlijk heb ik dat best ‘verdiend’ 😇🤫

6 Mei – herstelloop richting de bootcamp ❤️‍🩹 💩 😞

Het sleepte, sloopte, slofte. Moe. Vermoeid. Trekkerig. Hobbelend. Met pauzes en vertraging. 5 minuten ‘soort van rennen’ en 1 minuut moest ik wandelen, maar als ik dat zou doen, zou ik niet meer gaan rennen, dus ik vertraagde alleen maar nog meer. Na 2km moest ik eigenlijk al drukken. Ik liep toch onverhard.

De werkdag was ook al niet wat het had kunnen zijn. Alles lijkt net niet te lukken ofzo. Ongeconcentreerd. Wachten bij de bootcamp en toen verder en ik kwam amper de brug op joh! Ik nam een ommetje door het bos: enerzijds om 5km vol te maken en aan de andere kant om mijn billen bloot te stellen aan alle muggen. Het was een flinke 💩 hoop. Ik was de laatste en zette het horloge lekker stil zodat ik de brug op kon wándelen. Het is geen succesdag! En ik had ook al extreem geen zin.

Ook de bootcamp ging ruk. Bij de trap deden de knieen pijn. Bij de oefeningen met planken, het touw en gewichten deden de armen zeer. Bij de dennenboom deden de beentjes pijn. Ik heb me met NIETS gespaard. Hoogste gewicht gepakt, sterkste elastiek, alle bomen langs gesquat. Hardlopen tussendoor was krachteloos. Het schreeuwde van binnen, maar ik zei niks en de groep was ook stilletjes. Mijn hoofd was een donderbui. De buikspieroefeningen gedaan zo goed ik nog kon. Er kwam geen zin aan te pas en het was niks joepie. Blijkbaar is zelfs anke niet eindeloos geweldig fysiek. Maar er is niks kapot ofzo en ik ga zeker niet opscheppen! Dat nooit. Iemand oppert bij Garmin of ik niet ziek wordt of overtraind raak: lieverd, dit is training en adaptie en verwerking. Ik wandel naar huis. Ook ruk, maar in harder lopen had ik al helemaal geen zin meer. Niet eens een kilometer. Eigenlijk zou ik ‘m weg moeten gooien op Garmin. Daar kan RV hard om lachen.

7 Mei – op visite met de tijdritfiets en beste polderwind

Op de tijdritfiets met 2 extra bidons achterop ga ik naar Dronten. Ik ken de weg. Maar ik ken de fiets nog niet echt goed. Ik voel me onzeker op de fiets. Ga rustig (zeg maar remmend) de bochten door. De stad uit met samengeknepen billen. Muziek heel zacht. Wiebelig. Wind tegen. Na de Knardijk het bos door is nog akeliger: bochten, krap, blaadjes op het pad. Gelukkig is het rustig en heb ik geen bel nodig met het geratel! Maar het schiet niet zo op. Pauze op de brug.

Ik moet plassen, maar dat is niet handig midden op de brug. Het gaat even iets beter als ik langs Lelystad rij, maar je snapt dat liggen en snelheid maken nog niet aan de orde is. Het is ook wat drukker en ik heb geen haast! Ik ga straks liggen richting Dronten beloof ik mezelf. Dat doe ik, maar het went nog niet. Ik heb (wat) wind mee en ruimte, maar het voelt nog niet vanzelf. Ik stop ergens middenin om te plassen. Drassig onhandig.

Ik drink nog wat en app Joyce dat ik kom en wil die mevrouw niet meer inhalen die me mijn broek zag optrekken. De muziek staat hard, ik ga goed liggen en eindelijk is daar wat gevoel bij! Bij ‘t MEC grinnik ik: hier sprak ik mijn huidige collega voor het eerst. Dronten. Nu rij ik er niet misselijk heen. Rotcollega’s van toen. Ik jakker lekker door! En mis min of meer het poortje. Ik ga om het golfpark heen, maar dat is verder dan ik dacht. Even heb ik vol wind mee. En daarna wind tegen. Maar nu heb ik het liggen ontdekt! Ik cirkel het golfpark door naar Joyce, een banaan, cola light en een dik uur onafgebroken gekwebbel. De tuin is prachtig!

Ik moet weer terug ook. Ik neem nu de andere route. Wind mee, had ik gedacht. Maar die is aangetrokken en gedrááid!! Verdulleme. De Rietweg is afgesloten, maar het fietspad niet. Rust, muziek hard, liggen, takjes ontwijken. Het gaat prima!

Stoplichtje. En dan de Vogelweg af. Teringlang. Wind van zij. Liggend. We zijn vrienden aan het worden! Stopje Knardijk: I love this place. Met het werkeiland en de dijk en het bos en het vliegtuigwrak.

Zal ik 100 volmaken? Wil ik dat, kan dat? Hoe hard moet ik gaan? Die vragen schieten de hele tijd door me heen. ik krijg nog dikke wind tegen, waar pak ik die? Op de Grote Trap. Het duurt heel lang voor ik daar ben. 75km in da pocket. 80 in 3 uur? Wind tegen is minder erg dan gedacht. Omdat we vrienden zijn, mijn fiets en ik. Ik durf inmiddels alles.

Ibisweg wind van zij? Ook prima! Wind tegen en mensen onder de brug? Ik Roep gedag. 100 gaan ‘t niet worden. 85 is prima. Het is allemaal goed.

Dit was een belangrijke rit voor mij op de tijdritfiets. 2 Bidons leeg. 1 gellie. Tempo is matig, maar de wind was behoorlijk, ik zie het aan de anderen. Jammer dat ik 86km niet helemaal geweldig vind. Ik vind niks van mij geweldig. Het kan altijd sneller, langer of beter. Ik weet hoe het komt, maar gelukkig vind Joyce het wel een prestatie!

8 Mei – RUST dag

Stond in de trein. In braille. Het thema van de dag. Op het werk. In de trein. Met de collega’s. Qua tickets. En zeker ook met sport. Maar niet persé in mijn hoofd. Beetje chaotisch. Beetje hoofdpijn. En heel veel thee. ☕️ en dan voelt het toch als een ON-rustdag.

9 Mei – Onkruid wieden 🌿 maakt tempoblokken op de tijdritfiets makkelijk! Hemelvaartsdag

Whatever it takes. 50 minuten lang in de voortuin groene zooi wegtrekken. Dit vind ik dus stukken zwaarder dan bootcampen! Misschien doe ik het niet vaak genoeg. Eerst trekken, dan vegen en daarna spuiten. De voortuin. Achter gaat snel. In de zon. Het viel me mee hoeveel tijd het kost, want dit voelt als uuuuuuren. Ik neem het mooi op als krachttraining! Want ik zweet meer dan bij de bootcamp.

Ik had erg last van een gebrek aan zin (wéér fietsen) en uitstelgedrag. Maar ik ging wel weer op de tijdritfiets! Kijken of we vrienden kunnen worden. Ik had een route bedacht. Het ging de eerste 5km niet van harte. Voelde niet makkelijk. De tweede 5km ook niet, want het was echt enorm druk op de dijk! Hele hordes fietsers. En ik op die “enge” tijdritfiets. Het waaide weinig, maar nooit niks in de polder. Ik durfde al snel te liggen! De houding is nu vertrouwd. Ik zag geen cadans of snelheid, alleen een te lage hartslag. Dat is fijn: niks zien is geen zorgen. Ik haalde gewoon kalm in. Langs Lelystad durf ik ook over de klinkertjes. Stopje bij Batavia. Leuke plek I.

Dan weer een paar km ruk: vliegjes storm. Ik miste de afslag. Hard en snel door naar de centrale.

Weg voor mij alleen, vliegloos en ik lag en trapte en luisterde muziek. Daar ergens werden we vriendjes, de fiets en ik. Bij de centrale de weg op vol racestrepen en ik moest ook 5’ racen. Ik ging er voor! De a6 over, wind mee en mijn weg: het ging even heerlijk snoeihard! Toen stop voor plas en route.

Klokbekerweg. Polder is best leuk; windmee tenminste! Hard. Foto auto, een soort bekende weg op. Soms zat er een tunnel of bochten in de snelle minuten- accepteren maar. Dan de rotonde en een felbegeerd pad wat ik al heel lang wilde nemen! Achter de rotonde waar ik elke keer naar Dronten reed. Het Zeeasterpad. Snoeihard wederom. Ik genoot in de polder!! Lag veel, vond plat en boers erg leuk. Soort van authenticiteit. Links om het natuurpark heen. Even wat lastig, want de richting was ik wat kwijt. Maar het kwam goed.

Al vier blokken hard gedaan. Wisselend. Maar elke keer gepusht! Ook dat durfde en wilde ik op de tijdritfiets!!! Dit is echt een enorme vooruitgang. De vijfde ging ruk want 🚦 & slecht pad. De laatste 3 minuten als een malle op een smal slecht pad liggen en tegenliggers tegenkomen ook nog! Weer die twijfels: ga ik hard genoeg (absoluut), moeten de 💯 vol? Knardijk op en daarvoor werkeiland is leuke plek II en een stopje in blok 6.

Ik had een vieze reep. Dan de hele Ibisweg af. Ik ging super inmiddels. Wilde 75 halen en reed dus om. Verlies van tempo in de stad maar accepteren. Voor mij is dit tempo hard van 28,1 en deze afstand is prima zo, maar zoveel mensen die harder of langer fietsen vandaag! Dan ben ik (voel ik me toch) weer een ukkie. Ik ben HEEL BLIJ dat ik de tijdritfiets nu snap en aanvoel en er alles mee durf, tot aan liggen aan toe in de wijk!

11 Mei – De veertig van Anke

De 40 van Anke -1 – Eerste x buiten zwemmen met tripassie gang.

Fantástisch! Ik was zelfs vergeten hoe vreselijk ik dit gemist had. Ik was ontzettend bang voor de kou. Sliep er een beetje slecht van en zag er tegenop. Warmste trisuit aan en het warme wetsuit pasten gelukkig nog. Vasaline op mijn gezicht. We zijn met z’n vieren. KH was de laatste die kwam, N stond al klaar toen ik er aan kwam. J heeft een hoop te vertellen.

Staand in het water had ik het koud. Dus gaan liggen en gaan zwemmen was even lastig, maar het zwemmen was heerlijk. Het ging onmiddelijk weer helemaal goed! Ik genoot ontzettend. Je zag de bodem, uitblazen onder water ging. Wat nou, koud?!?! We gingen in stukjes. Eerst tot het bord. Je kon overal staan! Ik was er snel, bij dat bord en ging weer terug. Got, wat was het heerlijk! Nul golven. Toen achter het eiland. Weer even 200m en dan verzamelen. Anke doet ‘r eigen ding. Ik zwom opeens tegen een (dooie) witte vis aan! Ik schrik me lam. Zwom snel terug en zei even niks. Gelukkig was ie dood- min of meer gelukkig. Weer verder. Ik kreeg opeens een soort molenwiek-slag met 1 op 3 ademen te pakken. Heerlijk. Helemaal in mijn buitenzwemelement. Met mijn snelle slag en vaak doorhalen ben ik buitenzwemmer, volgens KH. Ik realiseerde me dat de vorige keer dat ik buiten zwom op 26 augustus was! (achteraf heb ik daarna nog een keer gezwommen) Ik ging maar door en toen pikte ik N op. KH en J zwommen buitenom. Ik bleef bij N. Ik had het heel makkelijk. ‘Zullen we teruggaan’ opperde N en ik vond het prima! Ik moest wel weer zoeken naar de ideale slag. Naar het bord en dan terug naar N en de ondiepte weer in. We zwommen naar J en KH. Toen zat ik op 1200m en wilde ik 1500 vol maken en in het water blijven vooral. Ik heb maar 1 keer geplast! Ik zwom langs de palen en toen nog even geoefend met dolfijnen, maar dat is met dit brilletje geen succes, dan ‘lekt’ rechts. 40 minuten. Dat kan vast sneller, maar dit was echt weer onwijs gaaf! De thee was niet nodig en ik had ook niet zoveel zin in geklets over hoe snel en geweldig ze zijn. Ik doe mijn eigen best wel!

De 40 van Anke – 2- tijdritfietsje duurrit

Weer op de tijdritfiets. Ik vond het druk en onrustig in de stad, werd bijna omgereden door een plots kerende brommer. Ik was blij dat ik geen muziek had. Ik hield de cadans hoog. Het tempo was redelijk. Ik ga op de rechte weg in het Kotterbos zo snel mogelijk liggen. Nu durf ik het allemaal. Alleen de vraag of ik me aan de training hou van 50 minuten of dat ik 40km wil fietsen houdt me bezig. Ik heb een trisuit aan van TVA. Ik was trots dat ik in het M-tje trisuit paste en dat die zelfs ruim zat!

Ik ga langs het Oostvaardersveld en denk dan: in plaats van wind tegen op de Knardijk kan ik even kijken hoe het bos fietspad me nu afgaat! En dat is totaal anders als dinsdag. Bochten kijk ik in en ik let goed op, maar hou ook tempo en controle. Het verschil is werelds! Ik stá zelfs als ik omhoog moet trappen. Over het sluisje en dan terug over de Trekweg. Tempo omhoog en lekker liggen. Tot ik moet stoppen voor een op de weg kerende Duitser terwijl ze me overduidelijk zien! Kutvissers. Ik rij midden op de weg en lig en trap. Het gaat lekker hard. Geen 40km gaat het worden, maar ik ga binnen een uur blijven. Ik ga terug het Kotterbos in. De man die met zijn trombone oefent staat er nog steeds. Ik ga 27,5km doen en dan met de 11km hardlopen heb ik straks een mooi rond getal. Ik ben dan nog net niet thuis op die afstand en zit binnen een uur voor een groene training. Ik ben blij dat ik nu pas op de tijdritfiets. De cadans is voor mijn doen mooi hoog. Ik moet plassen!

De 40 van Anke -3 koppelloopje 2x2km hard. Moeie beentjes

Vincent appte dat een trisuit prima kan, dat het warm is en druk. Hij mist de gels ophalen van Produrance, want daar is niemand thuis. Ik loop lekker in en dat voelt prettig. De eerste km bel ik met Vincent en ik maak een ommetje via jeugdland.

Weer geen muziek. Lage hartslag relatief. Inlopen duurt 3km. Ik moet 2km hoog tempo en dat lukt wel qua tempo! Na drie km moet ik het viaduct achter de Hema op, maar de hartslag blijft achter en mijn benen kunnen niet harder. Daar zit de beperking. Die benen trekken het niet. Dan is 2km best lang. Ik krijg best aanmoediging in mijn rooie pakkie. Daarna een kilometer rustig. Dat is relatief en erg fijn. Ik ga onverhard het rondje Oostvaardersplassen doen.

Nog een keer 2km hard. Ik start bij het oostvaarderscentrum. Nu wordt het warm! Maar de hartslag blijft achter. Moet 155 zijn minimaal en ik hang tussen 154 en 155. Ik kan de inspanning met mijn benen niet leveren, dat lukt me niet. Bij het vossenhol is het druk inderdaad. Verder ook wel redelijk, maar ik sprint door. Ik word ingehaald door een man die mijn tempo heel goed vind! Hoe grappig is dat: ik ren op mijn hardst en hij haalt me met gemak en zijn lange benen in! Het valt me niet gemakkelijk.

Ik ga nog extra om door het Kotterbos om langs Produrance te kunnen en de training af te maken voor ik daar ben. De kilometer rust heb ik eindelijk moeite met de hartslag de andere kant op en blijft ie te hoog. Ik rem wel af. Passeer nu zelf met een vrouw met een hond die rent. Loop ik voor een hijgende pitbull uit; nou, hou dan de hartslag maar eens laag! Ik app intussen met D van Produrance. Ik moet 2km uitlopen en dan wordt het echt zwaarder. Heet, langzamer, hoge hartslag en vermoeiend. Ik ben me verdikkeme ook aan het sporten vandaag! Op 11km stop ik de tijd en zit ik op 63 minuten. Echt supergoed!

Ik moet en dat kan gelukkig even bij D en R. En krijg een glas water bij de gels en een tasje. Zij snappen sporters best. Maar ik kan niet verwachten dat iemand weet wat ik doe als ik nooit iets zeg. Mijn benen zijn erg moe! De benen zijn B O O S. Pijnlijk pissig. Als ik bezweet naar huis wandel met de gels in een tasje.

11 Mei – Samen fietsen!

We zijn vannacht naar het Noorderlicht gaan kijken op de Oostvaardersdijk. Het was geweldig en alle gebrek aan nachtrust en een slechte beoordeling van Garmin dubbel en dwars waard.

Maar ik ben wel moe van om 2 uur pas gaan slapen. We hebben om half 11 bij de manege afgesproken, MvdB en ik. Zij hoeft niet hard en precies even lang als ik. Ik heb het ijskoud met mijn korte broek als ik naar de manege fiets. Ik sta net te wachten als ze er al aan komt.

We gaan al kletsend over de Paradijsvogelweg. We analyseren wat opvallend trainingsgedrag van deze en gene. We pakken het nieuwe fietspad. Mijn benen doen het prima. Dat verbaast me eigenlijk wel. We gaan door de polder en ik vind het leuk: overzichtelijk en lekker ruim. Van wind tegen heb ik weinig last. Ik ga ook liggen op de racefiets naast het mooie roze fietsmonster!

We steken terug via de Wulpweg en de Ibisweg. We maken nog een ommetje door Nobelhorst. Ik gun MvdB de wereld en dat alles voor haar in de nabije en verre toekomst soepel verloopt. Ik ga tot bijna bij haar huis mee en steek dan zelf terug. Het is intussen gewoon warm geworden met het zonnetje! Ik maak nog een ommetje met de Trekweg (omdat het druk is als ik wil afslaan), maar heb geen fiducie om 40km vol te maken. Waarom zou ik ook? Het tempo is ook lekker laag en helaas valt ook de cadans wat tegen. Ik moest me maar eens gaan verdiepen in vermogen, dat is volgens MvdB de beste graadmeter.
Ik ga wandelen met Rob naar de Plus. In een truitje. Ik wil de 5km bij elkaar wandelen en ga na de lunch nog even verder naar de andere winkel voor melk dus, via het park.

En dan naar de training van de TVA om te zwemmen. Ik heb alles met achtje gezwommen en met het nieuwe brilletje, wat toch volloopt aan 1 kant. Beetje jammer. Ik ga in baan 2, me niet inspannen. Ik zwem 200m in in 5 minuten. Het is koud. We zijn met z’n vieren in de baan, ik kan me optrekken aan H. We beginnen met 8×100 en 1 baan daarvan moet snel, mag je zelf kiezen als je voorop zwemt. Ik denk dan: we zijn met z’n vieren, dus allemaal 2x vooraan. Dom idee. I doet dat niet, M 1 keer. Ik deed er 4, dan maar elke keer een andere baan versnellen. Ik maak lange slagen en glij tamelijk soepel door het water. We moeten 300m rustig en ik ga voorop. Met ademhaling 1op4 (2x100m) en 1op3 (100m in het midden) tel ik dat uit. Dan moeten we 3×100 zone 3. H gaat de eerste en de laatste voorop, ik de middelste. Ik ga de 150m rustig weer voorop. Daarna moeten we 8×50 sprinten. Dat is niks voor mij, ik hou er niet van. H gaat de eerste twee vooraan en hij houdt de tijd bij. Ik doe er daarna twee. Het gaat wel lekker. De laatste vier doen we om en om. Ik maak me vooral druk over de afstand. Ik zou 3km moeten zwemmen (initieel niet bij de tva), dus voor een groene training moet ik 2400m halen. Op het einde zwem ik 250m uit. Gister een soort van triatlon en vandaag wordt het een soort slow triatlon met uitfietsen, wandelen en zwemmen! Op 6 uurtjes slapen. Gek genoeg zouden er veel mensen zijn die hier al heel wat voor over zouden hebben. Ik heb het gevoel van “business-as-usual”.

12 Mei – Een halve marathon – 8x14min deurtempo – 30 seconden versnellen – 1 minuut rust
En dat in 5 rondjes van 4,2 kilometer om het huis heen!

Ik heb hier goed over nagedacht: waar zie ik tegenop, wat is hier moeilijk aan voor mij en wat wil ik hier uit halen. Het is warm, ik moet eten en drinken en dat wil ik niet meesjouwen. Ik wil niet in het bos, dat is te lastig regelen en kost weer reistijd en extra energie. Dus kies ik bewust voor het maken van rondjes van 4,2km (die heb ik vorig jaar uitgezet voor de Hardman) zodat ik thuis een drinkplek heb. Ik hoeft dan geen rugzakje mee en ik heb een WC bij de hand voor als dat nodig is. En toch vreet ik me dan ‘s ochtends op of het wel zal lukken. Ongedurig word ik er van! Ik hou niet van die hitte! maar ik doe dit toch maar wel, deze warmte. Ik denk dat Duitsland ook warm zal zijn. 

Ik weet ook zeker dat ik met 2:04 net geen halve marathon zal lopen en dat gaat dus niet gebeuren! Als ik zo dicht bij die halve marathon zit, die iedereen vandaag wel in wedstrijdvorm lijkt te lopen, dan maak ik er ook 21,1 kilometer van ook! Ik loop wel iets extra (heb 24 minuten speling voor een groene training). Ik loop 1km warming up in 6 minuten. Eenmaal lopend gaat het z’n gangetje. Ik ga niet stuk. Ik kies bewust voor het pad onder de bomen met meer schaduw. En ik moet vanaf het tweede rondje iets oplengen. Neem ik een straatje extra om. De eerste twee rondes zijn gewoon een kwestie van in control blijven niet te hard willen of hoeven en het gemakkelijk houden. Ik ken het klappen van de zweep, pas na een uur wordt het moeilijker. ‘ik maak elke ronde 1 foto’ dacht ik. Maar in de laatste rondes mislukt dat helaas. Hihi. Dus je ziet alleen een moeie selfies hieronder 🙂

Pas vanaf km 17 is het wat zwaarder en de laatste 2 km zijn zwaar, de rest hou ik onder controle. Ik accepteer alles. Drink en eet. Ook al kost het wat tijd. Alleen als ik moet poepen gaat de tijd op stil. Ik krijg de deur lastig open en moet echt 5 minuten blijven zitten voor ik leeg ben. De monotone rondjes zijn top, de afwisseling met harder en wandelen is lastiger, vooral om weer op te starten en opnieuw naar het ritme te zoeken. Ik zie dezelfde mensen soms, de kak op het pad en de stukken in de felle zon.

Ik dacht dat ronde4 lastig zou zijn, maar de laatste ronde is het zwaarst. Ik hou de hartslag en hoe het voelt volledig in de gaten voortdurend. Ik luister muziek en denk vooral terug. Naast het controleren van de rust en de beweging is het ook een kwestie van niet verzanden in snel willen zijn of de beste moeten zijn. Ik moet terugdenken aan Ierland, aan de keren dat ik dit had moeten doen en aan andere warme loopjes.

En ik haal op 20km nog iemand in ook! Dat voelt raar. De hartslag loopt ook op. Iemand zegt dan tegen me: lekker bezig, maar die persoon weet helemaal niet dat ik in kilometer 18 van de 21 zit! Ik was op 19,9 uitgekomen met de training van 2 uur en 4 minuten. Nu kloppen de 5 rondjes helemaal en met de warming up van 1 kilometer red ik het prima om de halve marathon te volbrengen.

En zo werkt anke die halve marathon weg. Niets meer of minder. Geen getetter op instagram, met enige schroom op strava gezet, want iedereen in Leiden trekt de aandacht.

Ik complimenteer de rest lekker wel. Ergens diep van binnen ben ik best trots op dit resultaat, deze tijd, hoe ik het uitgevoerd heb. 2 bidons leeg, 4 gellies op. Binnen de 2,5 uur (met gemak) Maar het voelt enorm weer als business-as-usual. Als iets wat ik nu eenmaal doe of moet doen. Naast het huishouden, Vincent steunen, en rust proberen te pakken. En dieten. Iemand van de weight watchers legt uit dat ik niet alle beweegpunten krijg. Ik krijg maar de helft omdat ik anders alles zou opeten. We eten patat en ik heb genoeg aan een derde reep chocolade. Doeigie, dat heb ik verdiend! Nergens last van. Fysiek tenminste. Annemarie vraagt de afgelopen week herhaaldelijk hoe de trainingen gaan. Meestal schrijf ik bij heel veel trainingen iets bij, maar de afgelopen week was ik niet trouw of mededeelzaam.

Ik heb écht geen idee hoe de trainingen gaan, werkelijk niet. Er zit enorm veel twijfel bij. Niet te zien in het resultaat, want ik lijk gewoon door te jakkeren (en misschien lijkt het ook wel gemakkelijk te gaan, dat voel ik niet zo), maar de vraag WAAROM krijg ik niet beantwoord. Waarom train ik zoveel? Is dat voor (…) alles in juni? Ik doe namelijk echt behoorlijk wat! En dat is niet voor een ‘ODtje’ volgende week (…) . Is het gek om dagelijks zoveel te sporten? Eergister een soort van triatlon, gister een slow triatlon, vandaag een halve marathon. Voor mijn gevoel gaat alles op lage intensiteit, ik doe nergens mijn uiterste best, ik ga niet tot het gaatje. Dus waarom staat er zoveel op het programma en moet ik er rekening mee houden dat het van de zomer nog meer wordt (…)? Alles gaat gepaard met Heel Veel Twijfels. Kan ik met deze warmte een halve marathon lopen? Kan ik nog wel zwemmen? Kan ik zo veel fietsen? Het is in mijn ogen nooit goed. (…) Kan ik het maken om niemand ergens van op de hoogte te stellen? Om maar volledig onder de radar te blijven en straks dat voorbeeld te lijken wat ‘opeens’ een triatlonnetje doet. Ik vind dat van andere mensen irritant, dan lijkt het alsof ze er niet voor trainen. 

En zo sluit ik een week met veel vrije dagen af met bijna 4 kilometer zwemmen, 37 kilometer hardlopen en 230 kilometer fietsen. G E W O O N Ik ben blij dat ik morgen weer mag werken 😉

16 April – Fietsen – (koppel) rennen – (TVA) zwemmen & een poezepootje

Er zijn van die dagen dat je opstaat vol goede plannen, maar dat het al na een uur anders blijkt te lopen. Kind naar school brengen (te vroeg), dan met de poes naar de dierenarts (nooit fijn) en dan vervalt bellen op de fiets en wordt dat gewoon bellen met familie. Na de lunch stap ik node op de fiets. Binnen. Het waait me buiten te hard en dat is te oncontroleerbaar. Een cadanstraining. 30 minuten infietsen. Dan maar liefst 6 keer 5 minuten wisselen tussen een hoge en een lage cadans. Ik had gedacht de training te combineren met Udemy of bellen, maar het lukt niet. Dan maar verveling. Met citroenthee erbij.

Ik doe een riders choice dus heb geen last van de ‘omgeving’, maar het tempo omhoog is dan weer te sneu voor woorden. Ik kijk naar de cadans en 75 voelt voor mij prima. De cadansblokken daarna vallen wat minder na de bootcamp gisteren. De hoge cadans is te doen. Die hou ik rond de 85. De lage cadans rond de 65. En dat is kracht. Gecombineerd met… verveling. Moet ik ook leren. Het is dat ik zelf met de trainingen heb lopen schuiven, maar ik vind het fijn om de trainster de schuld te geven van deze stomme training. Ik wil haar ook in de schoenen schuiven dat ik dan een col ga fietsen! Maar helaas; ook dat is mijn eigen (domme?) beslissing.

Voor de cadans maakt het niet uit, het tempo is sneu. Maar ik kom ook boven! Snelheid gaat t niet om vandaag. Frankrijk in Zwift is ook wel leuk. Ik doe ‘braaf’ alle cadansblokken. Anderhalf uur lang. Heel lang. En lang – zaam. Ik moet plassen. Ook anderhalf uur lang eigenlijk.

Eerst plassen, dan de zieke poes filmen en haar broer weghouden, daarna het telefoonhoesje zoeken. Nog iets aandoen met lange mouwen en dan gaan. 15 minuten. 2 rondjes park, maar ik doe anders. Het gaat weer niet zo hard en snel en goed en easy. Zo voelt het niet. Wat de data ook zegt!

Wind tegen. Met een kwartier heb je maar weining speling voor een groene training. Na een kilometer zit ik er al weer in. En ga ik op jacht naar 3 kilometer. Die benen van mij die doen het. Niet vanzelf hoor, maar wel blessurevrij. Ik heb wind mee en red het net, 3 kilometer in 18 minuten.

Dan weer snel door naar een beetje werken en een kind halen en eten maken. Gelukkig heb ik goed geslapen, maar de nekpijn is nog niet helemaal weg. Ik had zoveel meer willen doen op deze vrije dag dat ik alleen thuis ben. De blog moet hoognodig bijgewerkt, alle was- en strijkgoed wegwerken zou fijn zijn geweest. Piano spelen. Of een uurtje niks. Maar het zat stampvol.

Dan weer zwemmen. Nog last van nek. Minder dan zaterdag. Het wordt warm. Rechts ademen. Krachtige armslag. Met h, d en lieve oudere man in 1 baan. Baan twee. Leek me leuker en beter.

Dobbelsteen
4-1 min-rustig
4-1 (200m!)
2-3 sneller (100+)
3-4 (150+)
?
4-6 (215! Ofzo hihi)
Alles vooraan!

150 rustig
3×75 duurtempo
4×50 hard
Niet voorop; aan de mannen gelaten

4×50 rustig voorop. D zei steeds go. Schatje is t ook.
150 duur. Slag en ademhaling opeens helemaal te pakken!!! Geen pijn.
2×75 hard. 1xh vooraan, 1x ik.
Ik had trek.
En veel water drinken.

Horloge smokkelde en ik deed mee. Haha. 😛

17 April – Hardlopen: 9×200 hard / 200 rust. HET GING WEER EENS ZOALS HET HOORT

Goed geslapen! Ondanks een nachtelijke onkruidverdelger en een korte nacht en ‘s ochtends een opgeknapte poes een medicijn geven. Lange dag op kantoor, maar leuk. Het valt nu in elkaar: ik snap hoe dingen gaan en wat ik kan (gaan) bijdragen. Ik wen aan het tempo en de mensen. Soort van opeens. Alsof het 🧩 echt gaat passen nu. Ik mag eerder weg, ‘n half uurtje. Voelt gek, maar het scheelt énorm! Op tijd thuis, Vincent heeft eten. De🩸start. Ik ga rennen als V op de baan traint. Er staat een uur. Voor 9km. Ongeveer. 9×200 hard. Onder de 5:00. Kan ik dat? Ik zie de poster van de challenge: be your best en ik heb tig mensen gezien die 150 dagen aftellen dus met die slogan ga ik naar op weg.

20 minuten inlopen eerst met tempo 6:30-6:15. Ben ik maanden blij mee geweest en nu ga ik met gemak te hard! Ik heb het koud. Hou in. Loop heerlijk makkelijk. Geen muziek. Just me. My best me. Brug over; een route dat ik terug kan. Het is namelijk de vierde dag achter mekaar dat ik loop. Noorderplassen. Mooi licht. 🤩

Dan versnellen. Ook dat lukt. Vanzelf. 200m rust op 7:30 lukt niet. Ik dribbel door. Hard. De tweede of derde gaat minder. Het is snel van start gaan, da’s de clou. Bij de derde moet ik inhouden voor een auto. De vierde viaduct op probeer ik een andere pas, maar dat voel ik ergens trekken en pijn doen in een enkel. Niet doen dus. Een onbekend fietspad! Ik loop er hard. De lastige keren 6 en 7. Ik haal fietsers in!! Het gaat allemaal met gemak. Hard. Het voelt zo machtig als het lukt, als het niet te zwaar lijkt en een spel met wind en weg en kracht. Vooral de rust jog ik.

Ik beloof mijzelf dat ik 10km mag volmaken als de training >50% goed is. Het is slechts 30%, maar ik heb 1,5km te weinig. Ik ren door en het voelt zo easy! Het licht is nog mooier. Groen en donkerblauw. Gewéldig. Ik aas op 10km binnen een uur zonder te moeten. Dat lukt. Ben ik zo verrekte blij mee! Hrf 146 en tempo 5:56. Alle 🧩 vallen in elkaar. Ben zelfs niet stil, wel blij. Kom PL nog tegen als bonus.

18 April – rustdag: Samen 5,5 kilometer wandelen in een uur.

iefje is weer thuis na 4 dagen zakentrip! Boel te bepraten. En een frisse neus is ook zo fijn om goed te kunnen slapen. Het was echt geen moment stil. Blijkbaar delen we toch alles!

Was een boeiende werkdag. Buddie J is vrij en dus pak ik stukje bij beetje alles zelf op. En wat lukt er al veel! Toen hij een paar weken terug ziek was wist ik nog veel te weinig en nu echt beduidend meer! Dat voelt goed.

19 April – 2xZwift Makuri Islands 56+20,3 met (te) lange pauze

Ingewikkeld: ik fietste eerst in 2 uur en 12 minuten 56km. Toen eten, Vincent naar school rijden en gelijk ophalen en naar de Decathlon. Die pauze was voor Zwift te lang. Ik was met fiets en al totaal verloren geraakt. Zwift telde 53km in 124 minuten.

Ik stapte weer op en reed 20,3km erbij. Binnen 3 uur op de Garmin. Die telt altijd veel minder en hield het bij 65km. Dus ik heb de tijd van Garmin (2:59) en de bij elkaar opgetelde afstand van Zwift. Zo doen de influencers dat ook. Die stoppen in hun training en tellen dan alles op zonder de pauzes. Dan is het sneller en meer en beter. Dus ik zou moeten delen dat ik ruim 75km hebt gefietst binnen 3 uur. Met 500+ hoogtemeters.

1,5 uur bellen met Mieke. 3 potjes Yathzee met Vincent. 2 spelletjes Rummikub met Vincent. 4 keer gewonnen in totaal.

Zelf de weg gezocht in Makuri, maar alles daar nemen is verrekest lastig. 4 koppen thee. En 100+ euro uitgegeven bij Decathlon. Maar: niet nat geworden. Niet weggewaaid. Geen fiets schoon te maken. Lekker geluncht onderweg. Extra broodje hagelslag genomen. Net binnen de 3 uur gehouden op Garmin en dus een groene training. (Had 2,5 uur staan) Geen tijdritfiets zoals er stond in het schema. En… 800 ons afgevallen (hoe dan?) maar dat was al voor het fietsen. Nu weeg ik minder dan 70 kilo. Op dit moment in de maand nog wel. En omdat binnen fietsen dubbel telt, was dit een hele goeie dag! Nee, echt, ik baal er niet heel erg van dat het experiment met de pauze niet is gelukt. Moet dat stukje ‘valsspelen’ nog iets beter onder de knie krijgen denk ik. Ben te braaf hiervoor. Ik had kunnen stoppen met 56km in 2:12, was ook een groene training. Of ik had 4km extra gefietst en dan gestopt. Maar nee… ik moest meer en beter. Karma. 😛

20 April Fietsen met M, Vincent en windkracht 5 en extra lang zwemmen met baan 3

De afspraak met M stond al even. Ik zag er wat tegenop, want het is haar eerste keer buiten fietsen en dan windkracht 5 vanaf het Markermeer… dat vind ík al geen cookie. Vincent ging ook mee, die moest anderhalf uur, ik twee uur. Het ging niet hard. Wind tegen nog wel redelijk, maar op de dijk was het best ploeteren. Ik rij dan liever alleen, want die zijwind vind ik engig met zijn tweetjes.

Vincent kletste met M en ik ook. Ze heeft een lekker heldere stem! Op het open stuk op de dijk na de tweede parkeerplaats, hield ik M uit de wind. De kleuren waren erg mooi. Daarna de Knardijk. Ik ging even lekker knallen. Met gemak! Maar mensen/tegenliggers snappen dan niet dat je 40 rijdt. Ik stopte even bij de weg en toen ging Vincent tot het sluisje voluit.

Daarna reden we door en toen even langs de bloemen richting de Ibisweg. Ik wilde daar de bloemetjes fotograferen, maar het begon te regenen.

Ik zei: als het bij de Praambult niet over is, gaan we door het bos. Het was nog niet voorbij, maar eenmaal in het bos scheen de zon weer. Eigenlijk was het qua afstand wel genoeg. Vincent had het wat zwaarder en voor M was het ook wel leuk geweest. We gingen tot het Schanullekesluisje en M ging nog even hard fietsen. Ik ging nog een stukje verder om 2 uur vol te maken. Ik fietste nog wat om, maar echt harder ging het niet en gemakkelijker ook niet. Ik wilde de stad een beetje vermijden, maar dat bleek lastig. Veel bochtenwerk. Ik wilde toch 50km vol maken, ook al was de snelheid wat sneu. De cadansmeter doet het ook wel/niet/wel. ik was niet kapot van het ritje: niet qua moe-heid en niet qua blijdschap.

Daarna door voor een dubbel uur zwemmen. Ik weet het niet allemaal met het zwemmen. En of Garmin goed heeft geteld weet ik al helemaal niet! Ik zwom 150m in, waarvan 100m zonder achtje. Ik voelde mijn nek. Vannacht weer opgepikt met mijn eigen kussen en dan zit het vast. Het gaat branden en gedurende de tijd gaat het los. Starten met de afwisselslagen-reeks. Ik ging voorop en de hele slag elke keer zonder achtje. Rugslag viel me niet goed. Ik deed mijn best. We waren met z’n vieren in de baan. Daarna 2 keer 300m mt wisselende snelheden. Ik pakte mijn achtje erbij en deed de eerste keer vooraan. (100duur-50snel-100duur-50snel) Daarna ging ik achter de flippertjes hangen. Nog eens 300 (100 snel 50 duur 100 snel 50 duur) En toen deden we nog meer met verschillende snelheden. Die man vooraan deed het prima. Ik volgde gewoon. Ik moest plassen. BT kwam er veel te laat bij en tussendoor zwemmen. Stoor ik me aan. Ik adem echt maar 1 kant op. We deden 450m achter elkaar verschillende snelheden met rust onderweg en toen 100 duur-2x50snel-4x25sprint. Die laatste is niets voor mij. toen nog 4x75m Met elke keer 25m minder duur (starten met alleen maar duur en eindigen met alleen maar tempo). Ik kon alles volgen. Dat wel. Ik had ergens 25m gerommeld. Irritant!

Ik ging plassen en sprak R even aan. Ik had 2350m gezwommen. En toen ging ik weer 150m zonder achtje inzwemmen. Waren het er 500. GN kwam erbij in de baan. We deden de alle-slagen-zwemmen weer en ik ging voorop en deze keer met achtje! Ik kon J in baan 4 bijhouden! (al had hij geen achtje) De rugslag deed ik nu wel goed en voerde ik ook uit! Gek genoeg telde MrGarmin maar 375m. Toen zwom ik de 150m nog (100 duur en 50 snel) en daarmee zat ik op 3000m. 3025. Stik. Ik ging er lekker uit want ik had enorme honger/trek. Dat heb ik de laatste dagen en het is niet goed in te houden.

21 April – Triami Sprint Triatlon Supersprint in Deventer – de start van het triatlonseizoen

Hier kun je het verslag lezen.

22 April – (naar) Bootcamp (lopen/slepen)

Spieren die pijn doen.
Voeten die 100 kilo per stuk wegen.
Tempo laag.
Rugzak echt zwaar.
Schoenveter los
Het lijf schreeuwt (te vergeefs) om wandelen.
Het ging niet echt.
Ik liep met Y. We waren met z’n tweetjes.
In het bos, na 4km kwam er wat rust.
De trap tussendoor en 5km volmaken in 33 minuten.
Wat moet dat moet.
Dat moet kunnen.

Serie 1 M legde slecht uit waar het voor is.
En we moesten het goed doen maar ik kon het slecht onthouden. Slecht balanceren. Ik moest maar een beetje kletsen. Deed mijn best.
5 bomen squat-lunge en dan sprint
Serie 2. Ik vond het niet warm. Ik deed iets meer wat ik (niet) kon.
Nog een keer bomen squatten. Ik had al lang geen zin meer.
Serie 3.
Evenzo goed. Ik doe het gewoon allemaal wel. Ook al vind ik er geen reet aan. Maarten kwam nog bij me klagen.
Dan buikspieroefeningen. Dat moet ik morgen toch voelen?!
Daarna nog even opruimen. Netjes de tijd volgemaakt.
Naar huis wandelen is ook koud.
Al mijn zin in werkelijk alles is op.

23 April – Hardlopen met mama op de fiets 💗

Gewéldig. De pareltjes.
🧡 mama mee op de elektrische fiets
💛 de route uitgedacht door papa
💚 omgeving waar ik vroeger naar de middelbare fietste
🧡 het liep gewoon heerlijk makkelijk !
💙 prachtig park achter de Hanenvoet rond de Dommel
💜stuk over Science Park
🤍lekker tempo, lage hartslag
💕uitstekend weer: droog, zon, weinig wind tegen
❤️ aardbeientaart verdient!
🤎 onder de 70 kilo (69,1) feels great

Stopjes bij 🚦 en voor een gel.

Mama was bang dat ze me niet kon bijhouden, maar voor mij was het juist een steuntje net iets harder te gaan zonder extra inspanning.
Ik had de route. Stukken halfverhard. Het stukje klinkertjes was het lastigst: druk en saai ook nog.
Veel bordjes waar je niet in mocht, terwijl dat wel kon. Gewoon gedaan dus. Op het einde versneld. Mama maakte een foto bij de kerk thuis.

Ik hoefde niet onderweg!
Het ging eigenlijk te snel.
Ik had in de trein ontspanningsoefeningen en mindfullness gedaan. Zou dat geholpen hebben?

Enige minpuntjes: wat last van peesplaat rechts aan het begin. ‘s Ochtends van de knie links. (Logisch, naar huis gaan). Ik weet niet of ze echt snappen wat het voor mij betekent om te kunnen laten zien wat een conditie en kracht ik heb, omdat ze het niet kunnen begrijpen. Ik snap het wel: voor mama was 12km fietsen veel. Maar ze deed het wel en het ging prima! En wat was de taart achteraf lekker!

‘s avonds door naar het zwembad voor de zwemtraining in baan 2

Het zwemmen ging heerlijk! Boven verwachting. We begonnen met 4 keer 2,5 minuut en die moest steeds iets sneller. de eerste zwom L 125m. Toen ging ik voor. 100rustig, 25 hard. De derde dus 75 rustig en 50 Hard. Werkte prima! De laatste bedacht die man:75 snel en de rest kalmer. Werkte ook maar minder goed voor mij. Toen 2×200. Eerste rustig, 2de 8 sec sneller. Eerst deed de man daarna ik weer. 100 kalm, 100 sneller en hoppa 15 seconden eraf. Het ging moeiteloos. Toen mocht / hoefde ik niet meer met mijn gekkigheid. We gingen nog een keer tempoverschillen doen. 4×100 geloof ik. Steedsiets harder. Secondenwerk. Omstebeurt voor. En toen moest ik de rustige zonder achtje doen. De laatste deed ik denk ik voor met achtje maar H had de derde te hard gedaan. En toen nog een piramide 50-100-150-100-50 en ik deed de rustige zonder achtje. 150 met. Ik had geen zin meer. Was verzopen. Maar wel nog proberen een rond getal te zwemmen, want dat horloge deed weer raar met halve banen. Maar het werkte niet. Laat ook maar.

24 April – wandeling in Leiden op een lange dag

Dagje Leiden. Tussendoor gewerkt. Maar ook naar de Tolkienwinkel. (Met de bus, met K en J). Afscheidsetentje van K. En even een frisse neus om uit te waaien voor ik in de trein stap. Een half uur volmaken.

Het zijn lange dagen zo. En qua eten erg lastig en moeilijk. Maar ik hou me zoveel mogelijk in. Kies voor salade. Veel thee. En we gaan nog wel weg uit Leiden. Ik ga het missen. Misschien.

25 April – Binnen fietsen: 10x10seconden versnellen. Geen zin, moe; ik kan t niet: stoppen.

Weet je wat ik zou willen? Echt dolgraag?
Het doorzettingsvermogen van ZL van JustKeeprunning. Serieus.
Ik dacht na twee minuten al: ik ben klaar met dit oersaaie fietsen binnen.
Ik had al helemaal geen zin, ik ben moe, ik wil op de bank liggen met chocolade, ik wil nog liever strijken.
Na een kwartier had ik nog geen zin.

Z gaat in 2025 de marathon weer lopen. Ze is niet de slankste of de snelste. Ze begint vooraan. Hardlopen en wandelen wisselen nog af. Ze schrijft een blog. En alles (bijna alles) op Instagram. Voor de volgers. Ze heeft afgelopen zondag haar derde training afgebroken. Ze was moe, het ging niet lekker en ze had geen zin. Dat vertelde ze vandaag op Instagram, om te tonen hoe dapper ze was dat ze vandaag toch weer ging.

Ah Ja

Ik ben ook niet zo snel als ES met zijn 34km/u. Ze racen me aan alle kanten voorbij in Zwift. Ik moet hard werken om de hartslagen te halen. En ik verveel me. Ik heb niks te doen. Niks.

Na een fucking lang uur (en ruim 30 kilometer) moest ik ook nog tien keer tien seconden versnellen! Van het schema. Als ik net zo sterk was geweest als Z, had ik er 8 gedaan. Of 6. Of vier misschien.

En daarna nog 30 minuten uitfietsen ook!
Stel dat Z dat gehaald had, dan had ze -net als ik- uitgeteld dat er met anderhalf uur zeker een groene training zou staan.
Was ik maar net zo sterk en trots als zij, dan zette ik het allemaal op Instagram. Met heel veel tranen en hoe goed ik zou kunnen zijn.
Als ik gestopt was.
Als ik niet alle 10 de versnellingen had gedaan.
Als ik zelfs het uifietsen maar had ingekort.

Maar nee.
50 kilometer met 250+ hoogtemeters -waarvan het leeuwendeel in het laatste kwartier- in de voorgeschreven 81 minuten. Een minuut teveel ook nog.

Ik zou willen dat ik het kon. Voortijdig stoppen met als reden moe, geen zin en niet zo lekker voelen.
Lijkt me heerlijk. Echt waar.

Ik vind heus bewonderingswaardig dat Z haar eigen doelen stelt en niks hoeft te geven om tempo. Maar ik blaat niet rond. Ik doe het gewoon maar braafjes allemaal. Zonder zielig te zijn.

26 April – Intervallen onverhahahahard en verdwalen

Vannacht laat naar bed (gala van kind), kind vanmorgen vroeg naar school gebracht, (weegschaal -2ons) door naar ‘s Graveland (met een omweg) want ik had een afspraak met ‘n vriendin om 10/10:30 en wilde zelf eerst 12km hardlopen. Dan heb ik even de tijd nodig. Ik had wel de training in het horloge staan, maar geen route. Eerst moest ik poepen, was de WC open!! Heel fijn. Goed begin. Ik vind het natuurcentrum daar altijd al fijn, maar nu hebben ze extra punten!

Toen ik net weg was, appt vriendin: ‘k lig nog in bed. Hoe dan?! Ze heeft geen baan en geen kind wat naar school gaat, maar die ze naar een dagopvang moet brengen. Half 11 op z’n vroegst kan ze er dus zijn.

Ik zie de zon, het groen en app Joyce dat ze virtueel mee moet. Inlopen gaat oke. Lekker rustig, bos, onverhard. Ik zie een onverhard fietspad en denk: onverhard versnellen, dat lijkt me lastig. In mijn training staat namelijk versnellen. Ik neem het fietspad toch en kom uit in het prachtige Spanderswoud. De kleuren, het licht, de omgeving: GEWELDIG.

Water, lichtgroen. En dan versnellen. Ik zie weer een goed pad -dat wil zeggen redelijk breed en halfverhard- en neem dat en ik versnel. 1km op 5:20 moest volgens schema. 5:34 lukt me net aan. Ik app Joyce weer. 600m rustig aan en ik pak een single track. Geen idee waar ik blijf, maar het voelt goed zo.

Doe ‘k 3 van de 5 intervallen: de eerste, derde en laatste. Ik pak de tweede toch ook op. Ik weet waar ik ben. Tussen de modder door genieten op tempo. 5:37 Vind ik super voor bos! Dan stop ik even voor water en kijk waar ik ben. Een onbekende mooie heide! Mooie lucht. WOW.

Ook de derde versnelling pak ik op en ik kom verhard uit in Bussum en stamp even door. Hoppa: 5:13 Langs de villa’s wandelen, ik wil naar het paharkkk.

In de vierde interval zit het park wat ik vanaf de weg zag liggen en waar ik al langer ooit eens heen wil. De versnelling is inclusief modder en vlonder. Tempo ruk, genieten++.

Lekker door het parkje. Ik blijf Joyce appen. De 5de interval valt verhard. Ik weet waar ik ben. Ik film autos, stop ff voor oversteken en vriendin belt. Ik negeer alles en vlieg de versnelling door. 5:17

Dan rustig uitlopen. Totale afstand valt wat tegen, maar onverhard, verdwaald en gewandeld en hoe gaaf en mooi het was maakt alles helemaal goed. Langs de buitenhuizen 12km vol maken in 5 kwartier. Uitvoering van de training nog altijd 73% – blij mee. Ik heb tig foto’s gedeeld met Joyce. Heerlijk dat ze erbij was zo. Bij de auto vallen een paar druppels. Ik heb tijd om me om te kleden in de wc. Ik ben hier blij mee, het voelt echt goed!

Nou, daar was ze dan. Zonder werk en met een kind wat niet naar school gaat toch 3 kwartier na de initieel afgesproken tijd komen. Haar leven is niet op orde. Ze slaapt slecht, heeft veel zorgen, is wanhopig op zoek naar een diagnose (naast hoogbegaafd)voor haar kind in plaats van een oplossing. Moeder zijn en opvoeden is niet makkelijk.

We zwerven langs de buitenhuizen en het is mooi in de zon. Met de brugjes, water en koeien. Het is echt erg mooi. Zelfs een hertje! (I dream of Killarney) Ik klets ook wel, waarom mijn week druk was en hoe het met mijn ouders is. Ik heb geen idee waar we blijven! Maar we stappen lekker door en door het bos.

Zij vertelt over de bio-vrienden, ik over sport. We pakken de bredere paden, kunnen we blijven kletsen. Ze moet even plassen. Het is verder dan ik dacht. Maar ik heb daar geen moeite mee. Ik ben echt blij als ik over mijn werk vertel. We drinken nog muntthee en ik eet een roerei daaro. Daarna haasten om op tijd bij de pedicure te zijn.

27 April Koningsrit van 4 uur fietsen: SOLO de Knardijk af. Appeltaartrit werd tompouce-ronde!

Het kost me nog veel meer tijd die ik er tegenop zie om te moeten gaan fietsen dan het fietsen zelf. Ik vind vier uur gewoon hartstikke lang. En dan zeuren er mensen op Instagram dat ze ‘lang’ in de regen moeten fietsen. Gaat ze 2 uurtjes, samen met iemand. Om de 100 foto’s te maken die ook op Instagram moeten natuurlijk. Onstabiel weer met regen. Ik ga saai alleen. Blijf lang in bed liggen. Ga na de lunch. Muziekje aan, handschoenen. Ik weet de weg en heb een idee en wil de Knardijk af fietsen met wind mee. Zeker tot in haven weet ik waar ik blijf. Het is rustig -Heerlijk. Mooi licht -Geweldig. Droog -Fijn. Ik tel km en %. Ik ga 💯 halen vandaag! Wind tegen valt tegen -accepteren.

Strand. Ik neem t ommetje A6- je zal t maar te kort komen 😀 wind mee naar haven -topp. Haven is rustig en rijdt ruk met die steentjes. Dan een meneer die mijn naam op mijn helm leest. Hij wil stayeren, maar ik ben niet snel genoeg. Ik doe mijn eigen ding en tempo.

Wind tegen tot de eemhof. Zwaar 😣 man fietst voor me in oranje. dan bos. Onbekend -mooi! Weinig wind meer, nog steeds droog. Zeewolde is nog ver. Ik geniet. Lege paden, bos, easy. Op naar 50! Netjes binnen 2 uur. Zeewolde door -prima.

Wind mee tot Knardijk! Eindelijk echt snel 💨 stopje bij Biezenburcht.

Ik eet genoeg gellies, drink wat weinig. Door naar de sluis. Bloemenveld 📸 bij de sluis plas ik. Zonnig en warm. Knardijk echt op. Liggen en genieten ++. 😍 niemand: het pad is van mij. Hard genoeg en lekker makkelijk. Werkeiland -love it. Volgende sluis en dan weer helemaal bekend terrein.

Bijna 80km in 3 uur! Ook rustig alom. Liggen, trappen en genieten van wind mee. De enige 2 fietsers mopperen dat ik geen bel heb. Duh, jij rijdt 20, ik 33. Bel of niet. Oostvdijk op. Het blijft nog even goed gaan! In de verte buien & prachtig licht, licht en kleuren.

Ik tel en ga de afstand mooi halen. Lief jochie die naar auto’s zwaait op de Hogering, zwaait ook naar mij. Tempo loopt weer wat terug. Ik ben wel blij hoor. Anderen fietsen meer, maar die hebben drie dingen op me voor: ze fietsen samen (stayeren), vinden fietsen leuk en moeten al vroeg in t seizoen een hele triatlon doen. Ik fiets voor de weightwatchers-punten 😂 dan ben ik rond. Trots als ik weer op t 5km-punt fiets waar ik vanmorgen ook begon. In de straat is de 💯 vol 🏆. 3 uur en 3 kwartier. 8 minuutjes pauze.

Niet kapot gefietst. Beetje trots en blij. De tompouce is overheerlijk!! Gellies zijn andere helft vd fietspunten.

28 April – Trailrun met Just Run that absolutely didn’t “just” run

Er waren heel wat dingen niet zo leuk of makkelijk aan dit loopje. Ten eerste was ik totaal overdonderd door de opkomst met zoveel mensen van loopclub Just Run waar ik niks mee heb. Kan ik simpelweg niet. 40 Mensen die daar opeens staan. Ik heb ze niks te zeggen, teveel getetter. Ik kan er niet mee omgaan. Hoe leuk SL en PL en een paar anderen ook zijn: laat mij met rust. En dat zit in mijn hoofd vast. Mijn benen doen het wel, maar ik voel me opgejaagd. Ik wil niet hard en kan dat ook niet, maar schreeuw aub niet dat trailen ‘buitenspelen’ is en dat het tempo er niet toe doet. Terwijl je hard kletsend door loopt op te scheppen dat je de post op 45 kilometer had gemist.

Ik had een vrij pad op het mooiste stuk. Het was echt prachtig, beetje Ardennen, veel groen en single tracks. Toen nam ik een verkeerde afslag en liet ik ze allemaal passeren. Jagen jullie maar door. Ik wil wat ruimte en niet hard hoeven. Ik maakte een foto van een waterwerk.

Veel stukken kwamen me bekend voor. Maar ik snapte de route niet zeg maar. Het lukte me niet om mijn gedachten te verzetten voorbij: “dit moet beter gaan”. Er is niet echt iemand meer om mee te kletsen en daar had ik ook geen zin in. Ergens ineens is er weer een groepje. En we staken hetzelfde pad nog een keer over. Ik nam de tijd en haalde toch de wijffies in. Daarna liep ik achter een man in blauw. Hij kletste niet en we liepen toch samen. Ik hoefde maar te volgen.

Hij viel wel een keer. Tussen de dennen. Ging goed verder. Inmiddels moest ik wel poepen zo’n beetje. We zaten op 10km. En voila: daar was een huisje met een plee en papier! Ik wist waar ik was. Het was er druk. De wc was top!!

Toen door met een ander clubje. Ik telde kilometers af. En tijd. En in mijn hoofd zeurde maar: de vloer moet nog vanmiddag. En zoveel meer. Ik ben niet zo goed. Ik sleep teveel. Ik eet te weinig! Dat was een bittere waarheid. Klein ontbijt, 1 gellie. Anke is zowat in hongerstaking. We liepen een stukje over zand.

Ik en D met GPS en een vrouw met leuke lange broek. En toen vond ik dat ik moest stoppen met zeuren. Ik BESLOOT een km eigen tempo te doen. Niet fiepen. De man in blauw liep voor ons. k pakte mijn eigen loopritme en dat was heerlijk! Alert blijven met de route en blijven rennen als het omhoog gaat. Kijken naar het zand en voila: de leuke km op 6:09. Voelde goed. Eén kilometer op de 17 voelde in elk geval goed. De zestiende.

Daarna nog een km met J, A, D. Ik was erg blij dat ik er was. Tempo slak. Voelde me niet op mijn plek. De auto was open gebleven. Ik wilde naar huis en eten.
Wat mij dan helpt is als ik ‘s avonds ontdek dat ik al met al meer gerend heb in een week dan 90% van de geweldige JustRunners. Ik app het naar Joyce en sla de tekst op, zodat ik het later ook nog weet:

ik heb het idee dat die Just Runners allemaal vele malen meer kilometers rennen in de week dan ik. Dat moet makkelijk voor ze zijn, omdat ze alleen maar hoeven te rennen en omdat ze sneller zijn. Ik heb deze week 47km gelopen. Uiteraard heeft MvA meer gerend. (En langer) RM ook: 53km. Maar wacht eens even… dat is ‘maar’ 6km meer…. PL heeft ook ongeveer 47km gemaakt. En verder hebben ze _allemaal veel minder kilometers gemaakt. Laat staan ook nog 143 kilometer gefietst.  Of 2,5km gezwommen. 

En toch voel ik me echt minder dan de Danielles, Jannekes, Mariekes en Pauls. 

Ik zou op de derde plek staan bij de Hardlopende Dames op Strava. Ook op de derde plek bij train3sports. Die tellen de tijd zwemmen+fietsen+rennen. A heeft altijd veel tijd. KD nu helemaal, want die traint voor de Ironman.

Ik train voor ‘niks’. 12,5 uur per week (excl wandelen en krachttraining)

29 April – WANDELEN naar de Bootcamp en bootcampen

Ik voel me een watje als ik al wandelend luister terwijl we naar de Bootcamp toe gaan. Waarom niet rennen? Soms gewoon even niet. Lange dag, laat gegeten. Watje.

We zien wel een mooi hert. En ik krijg een lastig telefoontje van thuis. Maar de bootcamp oefeningen doe ik heel braaf mee. Met z’n drietjes zijn we en M. Eerst bij de bank daarna terugwandelen naar de trap. Kan M weer even vertellen. 6 keer trap. Voelen mijn benen. Watjes, die onderdanen. Wandelen en naar R luisteren. Zie je wel dat ik niks te melden hoef te hebben?! Dan 2x het rondje oefeningen. Planken-gewicht zwaaien- touw- shaker (leuk) – kuiten/peesplaat – touwen trekken – balletje achtje onder je benen – optrekken – kipfilets. J zag dat ik afgevallen was!! En dan lang buikspieren. Ik was het zat. Vooral zijwaarts planken. Dan doe ik dat expres met shaker to fuck the mind. Gedachten verzetten maakt het makkelijker. Daar ligt mijn kracht. Ergens anders aan kunnen denken.

30 April: veel ‘krachttraining’ in het huishouden 🧽 🧹 🧼 en rennen en wandelen en fietsen.

Met het verkeerde been uit bed gestapt
En nog te vroeg ook. Vincent was laat. Moesten we naar Bussum brengen. De weegschaal gaf een minimaal minnetje aan. Huis is vies, want de mannen zijn thuis en laten alles liggen waar het ligt.
Niks leuks op de planning. De was aangezet.
Bij gebrek aan beter maar eens gaan schrobben, zuigen, boenen en opruimen. En ondertussen draait de wasmachine op volle toeren met al het wasgoed. 🧺 het valt mee qua tijd, maar het voelt al beter!
Daarna 4 weken strijkgoed wegwerken. Eerst vincents spullen. Dan de mijne. Tot slot heel veel shirts van Rob. Toen nog wat stomen (broek en blouse). Ondertussen nog een machine was gedraaid. Op deze manier telt WW het sporten mee!

Het is nu avond en het rekje hangt nog vol, de wasmand vult zich alweer en op de strijkplank ligt alweer een handvol shirts.

Tussen alles door wilde ik dit loopje van gister inhalen. Zone 1:2. Kort kort met een rotbroekje van decathlon. Valt klein. Rustig aan gaan lopen het is opeens heet en warm! Boven de 20 graden. Ik moet daar aan wennen. Ik hou me in. Rustig tempo. De hartslag is extreem laag. Onder de 130. Mijn zone 1 eindigt bij 137. Het tempo ligt rond 6:30. Ik vind het prima. Ik geniet enorm van alle vogels die ik hoor. De mevrouw in de speeltuin. Rustig de trap af. Kheb de tijd. More or less. Bouwcentrum oostvaarders. Op het onverharde pad zit een grote kudde fotografen. Ik stop en kijk mee naar het vosje.

Blij met mijn achtertuin. Door. Ik heb het warm maar niet te. Hou me in, hartslag laag, tempo wat hoger. Ik moet niks en vind het allemaal prima van mezelf. Ik ga op het bankje zitten!!!!!!! (Je leest het goed)

Daarna jog ik weer verder. De hartslag loopt iets op. Ik ga de berg op en dan doet de hartslag toch wel iets. Boven ben ik alleen. Ik pauzeer weer even. Van wie mag dat niet?

Ik ben geen hitte vreter. Kalmpjes aan. Omlaag en dan het viaduct weer op. Ik loop binnendoor over de Evenaar. Ik moet steeds meer. Lastig. Ik ben de ene kilometer sneller dan de andere maar ik let er niet echt op. Ik maak toch 6km vol en dan snel de wc in. Omkleden en weer door voor een wandeling.

Met Rob saampjes een ‘frisse’ neus halen voor we Vincent ophalen van de ecodag. Schapen en lammetjes, onverhard, de muggenbult waar we even zitten en drinken. Een jasje uitdoen en over de dijkjes terug. Mijn beentjes vonden mij niet zo leuk.

Daarna pak ik in de avond de fietstraining op die er staat. Een training met cadansen. Ik doe het verslag maar even kort, in steno-stijl.

Fijn tijdstip zo voor de zon ondergaat. Geen wind. Tijdritfiets!! Het ging lekker. Weinig inspanning. Anke is lui 😆 de wijk uit is geneuzel en gaat toch best flink. Kotterbos. Na de Praambult oversteken en een ommetje maken over de Ibisweg. Soort van zuchtje wind tegen. Dan een minuut hoge cadans >85. Rechtop. Knardijk. Soort van zuchtje wind mee. 5 minuten easy. Het voelt easy maat het tempo is fors. De fiets, is dat echt de fiets?! Net over de sluis weer cadans up. Ik haal over de weg mensen in. Het is rustig. Ik maak een foto op de knardijk met de prachtige zon. Hard rijdend. Flink genietend. Wel blij met jasje en langere broek! Nog een keer rechtop cadansen. Ca-dansen.

Blij met de ratel-bel. Oostvaarders dijk. Zelfs een beetje wind mee is daar fiks! Liggen en vliegen. Ook hoge cadans. Ik rem voor alle bochten allemaal. Op een paar na. Ik trap slechts im 4 of 5 bochten door. Ik doe liggend het cadansfeestje. Rij 35. Maak een foto en geniet van de mooie avond.

Drinken met de kleine bidon is erg lastig! Ik denk dat er rook is, maar het zijn wolken van vliegen. Net hoog genoeg gelukkig. Ommetje via nieuwe verbindingspad. Groepjes mannen in kort-kort. Op het oude verbindingspad in de negende cadansblok zit ik achter ze. Ik ben waarachtig net iets sneller! Ik haal ze op de weg langs de kassen in. En dan moet ik solo nog even aanzetten en mijn best doen ook! 40km in 83 minuten is rap voor mij. Zonder zweten. Nog 1 cadans blokje wat slecht valt met bochten en roosters. Dan nog om de wijk heen. En om het park heen om 45km vol te maken. Blij met deze snelheid. Cadans is wel wat bij me past. Thuis eerst plassen.

En dan is april voorbij. Genoeg gesport denk ik. Bijna 19 kilometer gezwommen. Zo’n 650 kilometer gefietst. Indoor en outdoor. Ongeveer 140 kilometer gerend. In totaal zo’n 47/48 uur aan de gang geweest. En dan ook nog (ongeveer 35 kilometer) wandelen en (circa 5,5 uur) krachttraining!