24 April Hardlopen en Bootcampen

Inlopen: het voelde allemaal loodzwaar en slepend. Alle wilskracht nodig om gewoon te blijven hardlopen. De eerste 3km alleen en alle straatjes door – 3km halen. Het kost veel doorzettingsvermogen. Stap voor stap, afemtocht na ademtocht. Toen nog 2km rennen met R, maar dat ging niet sneller of beter. Wel kletsend. Daarna tegen wil en dank nog verder rennen met J en blijven kletsen. Regen en onverhard. Ik loop traag, zij hard. Ik ben trots op d’r. Ik mag de trap overslaan en loop de 7km vol. Zucht.

Netjes flink meegdaan met de bootcamp, al vinden de spieren alles maar matig. Die trekken, kraken en sputteren op dag 2 (leegloopdag) allemaal. Om de beurt liefst. Bovenbenen, armen, hoofd kan de oefeningen moeilijk onthouden (heeft Maarten ook iets te doen), buikspieren zijn helemaal onblij. Maak Anke doet het. Extra veel dennenbomen, met een lach, omdat dat minder energie kost dan fronsen. Het was kil en dreigend. In de regen terugaandelen met K. En dan het liedje krijgen van een gewaarde oud-collega en luisteren. Die komt keihard binnen. Mooi, dankbaar en emotioneel. Ik weet niet hoe ik moet reageren.

25 April Fietsen tegen wil en dank – na 2 uur ploeteren ook nog hardlopen koppelen

Het was twee uur ploeteren. Vechten tegen de wind en krachteloosheid. Ik moest op wattages fietsen, maar ik werd vooral gek van het gepiep van het horloge dat dat niet lukte.

Zijwind op de dijk en nauwelijks profijt van wind mee op de Knardijk. De cadans wilde al helemaal niet mee, waardoor het allemaal extra zwaar voelde. Ik vond het nauwelijks een moment leuk, hooguit een kilometertje of 5 op de Knardijk toen het makkelijk ging.

Daarna vermogensblokjes die echt verwerden tot 2 minuten mijn best doen (op niks) en dan 1,5 minuut bijkomen, wat het enige was wat wel lukte!! De eerste wind mee, maar veel gehobbel. De tweede wind van opzij. De derde wind van voor en dat was dweilen met de kraan open. De vierde met de bocht naar de vogelweg. De vijfde proberen om te liggen op de Vogelweg. De zesde en de zevende ging ik liggen en dan is er wel wat te halen, maar ik had simpelweg te weinig kracht. De laatste heb ik expres ‘gestoempt’ en dat was helemaal supervermoeiend! Toen de Grote Trap af tegen de wind in en het begon te regenen. Ik was het liefst huilend in het bos gaan zitten, ik was er zo klaar mee!!!!!! En dan een tempo van 20km/u met moeite halen. Het is dat afstappen en in het bos gaan zitten huilen er alleen maar voor zou zorgen dat ik helemaal niet meer thuis kwam.  Ik wilde zo graag 50km in 2 uur halen, het enige waar ik mijn best nog voor deed. Een klein beetje. Heel klein beetje. Ik wilde alleen maar thuis komen. Uiteindelijk is dat gelukt, maar ik weet weer waarom ik fietsen toch zeker het minst leuke onderdeel vindt van de triatlon. Het zat niet in mijn benen en ook niet in mijn hoofd. ik ben zelfs achteraf niet trots dat ik 2 uur van mijn leven heb gevochten op niks. Ik was blij dat ik tenminste nog 25 gemiddeld heb kunnen fietsen, maar dat heeft niks met tempo te maken natuurlijk. Ik denk dat de cadans van 74 nog wel het grootste rode vlaggetje is om aan te zien dat hier niet genoeg kracht geleverd kon worden. Ik zie ook op tegen 100km morgen. Gelukkig staat er dan niet zoveel wind. Ik moest enorm plassen en nam nog net de tijd om mijn fiets binnen te zetten na 54 kilometer afzien.
In vergelijking met het fietsen ging het hardlopen prima! Maar overal was het ook trekkerig. Korte broek, fietsjas. Vincent heeft nieuwe schoenen en die begint na een week kniepijn weer met 600m hardlopen en 200m wandelen. Ik deed mee. 4 van de 8 keer tenminste.

Na 2,5km zei Vincent: ik voel de woede en onrust van me afglijden en dan loop ik nog niet eens onverhard! Dat vond ik zo fijn om te horen. We gingen zijn 600tjes steeds iets sneller, maar niet voor hem. Ik ging doorlopen en hij kon zijn eigen hogere tempo doen. Ik vond dat ik wel lekker liep, maar het begon weer te regenen! Daar kan ik dan wel tegen als ik ren. Vincent haalde me niet in en deed netjes voorzichtig. Ik vond het mooi geweest. Door het hardlopen kreeg ik nog wat energie terug. 5 Kilometertjes.

26 April: de eerste appeltaartrit van 100 kilometer! en een beetje zwemmen

Soms valt het gewoon niet mee om op de fiets te stappen en voor mij is 100km een fikse uitdaging, vooral na het debacle van gister. Maar er is minder wind en ik moet niks. Rugzakje mee vol snoepjes, muziekje aan en de route van de challenge maar weer ‘s. Ergens op de Winkelweg staat een bankje wat ik wil onderzoeken; elke challenge-wedstrijd weer.

Ik zet de snelheid niet in beeld en ga gewoon de kou in. Route ken ik. Kost weinig prikkels. Oostvaardersplassen langs gaat zonder nadenken, wind mee op de Doddaarsweg. Ruim de tijd. Ik drink redelijk (2 bidons leeg) en moet na 40km plassen op de plek waar ik vaker ga 😇 na 48km bij het bankje en het is gewoon ‘een plekkie’.

Bankje is best saai betekenisloos. 26,7 gemiddeld ! Hobbelen over de hele Winkelweg is nieuw. Ik voel wat verkrampingen van tijd tot tijd en merk dat ik nog geen grote afstanden (in de kou) heb gemaakt. Kijkend naar de bloemenvelden.

Tussen de Eemhof en Almere Haven voelt het toch weer als ploeteren en wind-tegen, maar de windmolens stonden stil. Ik heb mezelf op 75km ook een stop beloofd. Het tempo neemt flink af, maar ik knok me er doorheen. Tot de Hollandse Brug. Daar is een ander pad. Bij Duin zit ik op 75km en moet ik weer plassen. Nog maar 25 gemiddeld.

Daarna wind mee (al staan de molens doodstil) en een zonnetje komt door. Voordeel: prachtige kleuren en een lekker tempo oppakken. Nadeel: alle vliegjes zijn er ineens en onontwijkbaar! En het is met makkelijk fietsen en zon opeens te warm.

Ik moet een groep buitenlanders op de fiets inhalen en dat is lastig, maar mooi om even door hun ogen te kijken naar de mij overbekende plassen. Kijken zoals zij: herten, weidsheid en vanmorgen een enorme zeearend. Ik ga kilometers te kort komen en moet omfietsen, maar zo dicht bij huis gaat dat goed. Ik heb de hele weg de cadans hoog gehouden, maar ik twijfel of de vermogensmeter nog ingesteld moet worden? Ik kom met de ommetjes fijn op 100km uit en het gemiddelde is mhwa, maar de cadans is oke. Ik ik ben er niet kapot van, wel blij mee. Ik doe zulke afstanden gewoon niet zo makkelijk en snel, ik ben echt meer een hardloper. Voor mij is dit dus een prestatie en daar geniet ik dan een beetje van. Natuurlijk kunnen ‘die anderem’ dat veel sneller, maar de meesten doen het niet. Ik ben er niet kapot van, wel een beetje vermoeid.

Geen zin in zwemmen. Dus zeker alles met pullboy, want de benen zijn vermoeid. Een training met veel korte stukjes van 50m. Intervallen. Rustig en snel afwisselen. Not my cup of tea, maar ik doe alles netjes mee. Met z’n drietjes (3 dames) in een baan die goed bij elkaar passen. Ik heb last van krampen, wat gek is omdat de menstruatie alweer voorbij was het blijkt weer terug te zijn. Stom oud lijf.

300m inzwemmen
4×50 slepen bijleggen benen armen
6×50 steeds iets sneller
300m km tempo
100m school
8×50 rustig-snel etc omstebeurt vooraan (ik 3x)
50 rug
250m duurtempo

Na de training heb ik 100m zonder pullboy gedaan: 2:03. Daarna 100m met: 1:58.

27 April – “Samen” met de zieke Joyce op de bank een fikse interval rennen.

Ik zag er enorm tegenop, want de hele dag al bezig met ‘al die laatste dingen’, van strijken tot inpakken en dat geeft me veel onrust. Hardlopen en dan ook nog blokken van 800m op tempo stellen me dan niet gerust. Ik ga om 4 uur als alles zo’n beetje klaar ligt. Garmin gokt op 14kilometer in anderhalf uur. Ik hoop het! Ik app met Joyce die (weer) ziek op de bank ligt en ik besluit haar ‘mee te nemen’ de frisse lucht in. Dat helpt mij enorm! Dan hoeft ik het niet alleen te doen voor mijn gevoel en niet voor mijzelf. Ik ga het bos in en kom tot rust, al append 🙂 met Joyce.

Er zit een lekker tempo in van rond de 10km/u. Voor inlopen zeker prima! Puur om het gevoel dat ik niet “alleen” ben en dit niet mijn eigen ding is. Verder is er niemand in ‘t bos. Op de dijk heb ik wind tegen en ook dat gaat wel prima.

Ik heb een korte broek en t-shirt aan en dat is best koud in het begin. Ik ga proberen om de 4 800tjes elke keer iets sneller te doen, maar dat wordt een opgave! De eerste is nog wind tegen en ‘bergop’ en doe ik in 4:07, maar ik kom niet helemaal in zone4. In de rust app ik Joyce, haha!

De tweede gaat in 4:04 inclusief veerooster en dan heb ik het al warm. In elk geval netjes ietsje sneller!

De derde is zwaar en voortdurend in zone 4. 4 minuten ‘afzien’ maar.

De laatste is dan natuurlijk flink diep gaan en dat doe ik dan ook weer eens een keer. Ik ga zelfs even onverhard!! en dan loop ik keurig 3:58. Daar ben ik eventjes stuk van, ja.

Daarna rustig uitlopen en ik voel echt mijn benen wel. Ik moet een stukje verder om de 15km vol te maken en die komen uit mijn volharding en mijn tenen, maar ik doe alles in 1:28:20 en daar ben ik supertrots op! Precies binnen de opdracht ook nog. 500ml water gedronken en waar ik heel blij mee ben: niet de bosjes in!! (wel thuis meteen, maar ja). Mijn benen zijn er moe van en ik heb honger en ik ben trots op ONS, want Joyce heeft me er echt doorheen geholpen vanaf de ziekenbank met appjes en medeleven en het idee en de afleiding.

Dus die kan je nalezen. En maart is ook helemaal weer up-to-date! Mijn foto’s zijn “gerepareerd” (lees: de disk is niet langer vol 🫣), dus ik kan weer lekker verder bloggen!

17 April Uitlopen en bootcamp

Het lopen begon trekkerig en zeer moeizaam. Na twee km ging het iets beter en ik moest nog opschieten om om 7 uur bij de bootcamp te zijn. Even aanzetten in het bos. Dat voelde wel lekker. Toen was alleen Ro er en we hebben samen nog het grote rondje gelopen. Ik bleef wel kletsen, maar veel heb ik hem niet te melden. En zo gingen we toch elke kilometer iets harder. Tot 5km. Ik zette m uit op de heuvel. Mooi geweest qua lopen! Tja, spierpijn ken ik nou eenmaal niet. Zeker niet van 10km. Dus ik doe gewoon mee met de bootcamp, al voel ik opstappen op de bank behoorlijk! Daarna gaan we naar de trap rennen en ik ging onverhard en echt joggen.

Genieten van de zon en dat het toch niet telt als rennen haha. Dan 7x de trap. Grappig dat ik naast de trap fijner naar beneden loop door het gras! Daarna terugwandelen naar de bootcampplek en daar doen we een circuitje.

Ik doe dan de kuitspiertjes 10x en de superman kwam niet goed uit de verf vandaag. Met armen doe ik het meest fanatiek. We doen het circuit met 8 oefeningen 2x. Daarna doen we de dennenboom en 6 van de 8 oefeningen nog een keer. Ik laat het touw mooi liggen! Daarna nog buispieroefeningen. Ik doe keurig mee, maar naar de tenen rijken doe ik 10x ipv 20x. Dan is de joker helaas al ingezet en moet ik een minuut planken. Gezamenlijk pakken we de spullen in en ik wandel naar huis.

18 April Een fietsrit zonder zinnetje

Het is gewoon mijn dag niet echt. Op allerlei fronten: werk achterlaten is verdrietig, Rob is superdruk en het hele huishouden blijft achter. Fietsen kon me ook niet bekoren. Wind tegen vond ik echt zwaar en ik dacht binnen 3km al aan omkeren en naar huis gaan. Wind tegen, saai, fiets nog niet afgeregeld, dikke wind tegen, vermoeid, geen hoge cadans in de benen, verdrietig en geen zin in het hoofd. Maar omkeren – nee. Om wat voor reden dan ook doe ik dat niet. Ik denk echt dat ik doorga omdat het op het schema staat en ik daar vertrouwen in heb. Die wind tegen maar accepteren en hopen op wind mee op de dijk en (letterlijk en figuurlijk) betere tijden.

Soms een blokje extra hoge cadans, maar het beklijfde niet. De Knardijk was helemaal een afwisseling van puur afzien (zijwindkracht 5), lef (hard omlaag suizen) en pret (het zonnetje kleurt alles mooi in). Wind mee op de dijk maakte het tempo wel beter, maar de zin niet. Ik lag een tijdje en dan willen de ogen helemaal dichtvallen. Niemand gezien op de dijk op het fietspad. Ik vond het hele fietsen nauwelijks echt leuk, ook wind mee matig, ook hoge cadans matig, ook de rust matig. Maar ik ga wel verder ipv de kortste weg naar huis.

Voorbij onze afslag tot de rotonde spande ik me dan even in en dan rijd ik 40! Korte duur. Ik ging er toch af na het Bloq. En dan begint de wind weer. Het gevecht tegen zin, cadans en accepteren. Maar toch door, want dat moet van het schema. Soms droom ik helemaal weg en soms moet ik verdomd goed uitkijken voor medeweggebruikers. De brug over is een verzoeking en dan wil ik zo graag naar huis dat ik wind tegen liggend meepak! Het lef… ik maak netjes 100minuten vol en moet dan nog naar huis ploeteren. Eigenlijk was het bijna 2 uur ploeteren. Maar: Ik Doe Dat. Ik weet echt, werkelijk, waarachtig niet waarom. 47km – fiets in de schuur en met ogen dicht op de bank chocolade eten. Tempo knudde. Cadans knullig. Inspanning was niks. #ankekanookklagen (geleerd van ES) Ik miste de mojo vandaag.

19 April. Waarom zwemmen bij de TVA niet zo heel erg leuk is als je de enige bent die voor zichzelf traint.

400m inzwemmen met pb
Toen 500m (werden er 550) rustig achter R aan
Daarna 500m (werden er ook 550!) alsof je de zwemloop doet. Zonder achtje dus. Maar dat gold niet voor iedereen natuurlijk. Arrogante tva’ers ‘ik doe toch niet mee, dus dat hoeft niet hoor, ik hou de pullboy’ Got, daag jezelf eens uit! Waarvoor ben je er anders? Anyway, ik deed mijn stuitende best en was best content met een tijd van 2:03 per 100, want dat was een paar jaar terug toch echt 2:10 of meer.
Daarna 200 vrije keus: met pullboy dus!

En dan nog 300 die ik meedeed: 25borst, 25 rug, 100 borst en dat dus 2 keer en toen mocht/moest ik uit het bad. Doeiiii. Ik moest er naar 3 kwartier uit om mijn racefiets te verkopen. Toen besefte ik pas hoeveel ik vooruit ben gegaan dat ik 500m zonder pullboy op een mooie tijd kan zwemmen.
Ik was niet in me hummetje, maar voor mijn doen zwem ik echt aanzienlijk steeds veel beter. De hartslagmeter heeft nu echt geen power in de batterij meer! Ik doe een beetje mee.

20 April Niet.

Afgelopen dinsdag schreef Annemarie van Train3Sports, mijn trainster: “Geef wel acht op jezelf dat je niet over grenzen heen gaat als je lijf of hoofd te vermoeid is. Dat lijntje van even doorzetten of juist wel een keer toegeven is vrij dun en is ook moeilijk.. maar het mag niet te vaak in korte tijd voorkomen dat alles tegenstaat en je eigenlijk niet wil, dan is ontzien soms ook even goed! Dat is op de korte termijn even geen leuke beslissing, maar op de lange termijn pluk je daar dan wel weer vruchten van. Moeilijk te herkennen of het in je hoofd of ook lijf zit, probeer dat onderscheid wel te zoeken en als het het lijf is wat het echt even teveel vindt dan even letterlijk en figuurlijk de rem inknijpen.” Ik las het pas toen ik had besloten de training (en zeker een baantraining!) over te slaan. Dit was de laatste werkdag bij Qonsío. Alles ingeleverd, alles afgerond. Alles achtergelaten. Mijn hart gelucht in alle eerlijkheid wat niet bij iedereen in goede aarde viel en ik ben ongelooflijk opgelucht. Maar het is zo vermoeiend!!!! Ik was kapot toen ik thuiskwam.

Een stuk wandelen lukte nog zonder in slaap te vallen. Heel, heel soms moet ik een training laten schieten, maar dat vind ik zeer moeilijk. Annemarie is toch heel trots op mij. Top! Doe ik iets niet, is ze (ook) blij 🙂

21 April – Fietsen, maar dan binnen

Binnen uitgevoerd ivm tijd, regen en vermoeidheid. Buiten toch te nat, dus dan maar combineren met bellen met mijn zusje. Kwam heel goed uit, want zij had de 80 minuten z1/z2 tijd! Ik lette niet erg goed op en hield de cadans redelijk normaal rond de 80. 2 kopjes thee en lekker kletsen: prima met trappen te combineren! De training staat dan in de garmin, ik rij met zwift. Ik was in ‘Frankrijk’, compleet met heuvelgevoel.

Beetje klimmen en het haarspeldbochtenstuk: ging redelijk prettig ‘vanzelf’ ik dacht: ik rij nog geen 25km/u, hoezo dan? Was het de afstand ☺️ De sprintjes deed ik ‘alleen’. Het ging allemaal wel redelijk lekker en goed te doen. Mijn zus moest ophangen en ik ging 30sec hoog tempo op cadans. Vond de minuut rust wat lang! Tien keer en 1 keer ging niet goed en sommige zelfs supergoed. Toen nog uitfietsen. Ik zette Ierse muziek op en toen ging het soepeltjes. Gewoon 2 uur volmaken. Ik deed 1 sprint helemaal voluit: stond zelfs op de fiets en was derde dame.

Tempo is keurig, cadans mwah en blokjes netjes. En onderweg gezellig en veilig gebeld. Ging best prima zo (als je de cadans wat buiten beschouwing laat).

Manuel ging nog hardlopen om zijn stappendoel te halen en ik dacht: och, laat ik lekker meerennen. Rustig. Het was ontzettend benauwd! Klam en warm. Gezellig aan het kletsen. Niet te lang, maar voor mij misschien net ietsje te snel. Weinig pulletjes. Na 5km kreeg ik buikkrampen en niet meer zo lekker, maar zo met z’n tweetjes laat ik me niet kennen! Ik zweette flink. Beetje pijnlijke benen achteraf en door naar de plee.

22 April – De Markerwadden. Ultiem. Best trail ever (ongeveer)

Geweldig. Eigenlijk te weinig woorden om dit te beschrijven. Alles klopte: mooi weer, rust, geen manager, solo, de tijd hebben, al die overweldigende vogelgeluiden, het ultieme gevoel van vrijheid (met mijn rugzakje) en kracht -want dit kán ik gewoon- en dan de kleuren, winstil en de natuur die tastbaar echt is en tegelijk zo gemaakt als maar kan.

Met flamingo’s en duinen en over strand en vlonders en een brug en zomaar beslissen om een kilometer lang te blijven rennen. Dat stukje vlonder solo met die vogelgeluiden, spetterende kleuren, de geur van fris water en zinderende lucht: het voelde als ultiem geluk.

Een strand met meer vogelpootjes dan stappen in het zand. Dan een kijkhut met ónder water en de klappende (bijan ex-) collega’s. En de vastberadenheid élk pad te berennen.

Het zweet op mijn hoofd en voeten die gewoon weten wat ze moeten doen. Wat drinken. Jammer dat Vincent niet mee kom (knie-blessure), maar daardoor was het wel extra van mezelf. Zo mooi, echt een beleving. En daarna de boswachter die komt melden dat hij dat nog nooit had gezien, een hardloper. Het werd me op het einde wat druk, maar toen liep ik Vincent tegemoet met wie ik al appte. Ik vond het een enerverende ervaring. De tijd die ik er over deed was in geen verhouding met de hardlooptijd, maar totaal niet van belang.

Het was écht fantastisch! Overweldigende vogelconcerten, prachtige vergezichten, intense kleuren, zon, vlonders, lekker vaak gestopt en de manager die niet meeging: alles was fantastisch en ik heb zeer intens genoten.

En daarna met Vincent samen wandelen. Naar de vlonder terug, maar het was er nu drukker en de vogels waren minder luidruchtig. Vincent had een heerlijke bak weetjes opgedaan bij de excursie. Het was warm en we gingen samen de uitkijktoren in. Het strand over. En daarna nog pootje baden in ijskoud water. Op de boot terug betrok de lucht en werd het kouder.

De Markerwadden bekijken zoals ik ben: Ik heb mijn punt gemaakt. Dag collega’s. De druppels begonnen toen we in de auto stapten. Ik heb de Markerwadden in mijn hart gesloten en denk in poëtische superlatieven. Dat de mens zulke mooie natuur kan maken!! 💚💚💚

23 April – Fietsen zonder zinnetje

Er stond 100km op het programma. Maar ik wist al dat het dat niet zou worden. Er stond 100km op het programma. Maar ik wist al dat het dat niet zou worden. En dan baal ik al voordat ik vertrek. Ik stel het dan extra uit. En heb geen zin. Als je al weet dat het niet lukt, waarom dan? Ik hoopte bloemenvelden te vinden. Muziek hard aan en gaan maar. Wind mee in het begin schept teveel pretenties. Hing een man achter me aan. Ik realiseerde me opeens dat het over is qua werk. Toen kwam ie binnen. En waar Jaffie voor op de bank blijft zitten: ik was vandaag ook een meisje en zit vol krampen op de fiets. Verschilletje…. Dan de Knardijk met zonnetje.

Als ik me goed had gevoeld, was het oke geweest, maar ik hield het tempo niet vast, de cadans niet lekker, en voelde mezelf niet best. Weinig bloemen in de buurt. Door dan maar naar de andere sluizen en daarna een nieuwe weg langs de industrie. Vond ik leuk.

Ik vond een geweldig fietspad langs het horsterwold! En ik vond het daar al zo leuk! En dan tegen de wind in en dat vond ik ruk, maar ik miste de afslag (want vermoeid en te weinig eten/drinken bij me) en alles nam heel erg af en toen moest ik terugslingeren en wist ik niet waar ik bleef. De tijd begon me tegen te werken en toen ik bloemen vond, werd het razenddruk ook nog eens! Op het gevaarlijke af. Ik stopte nog een keer en had wind mee; gelukkig, want ik wilde naar h u i s. Er leek geen einde aan te komen.

van de 100km heb ik dus net iets meer dan de helft gedaan, waarvan ik een kleine helft genoten heb. En dan valt het tempo ook nog eens vies tegen en de cadans al helemaal. Maar ik bleef wel droog en de eerste keer dit jaar in korte broek buiten!

11 April – Een koppeltraining, werken in de “wissel” en zwemmen

Een onverwacht kadootje: het werk schuift naar de middag, want dan moet ik iemand inwerken. Uiteindelijk blijkt die maar een uurtje te hebben, maar vandaag lach ik om alles voor wat betreft dat rare werk! Nog maar eventjes….
Daarom ga ik ‘morgens eerst maar sporten. Eerst fietsen volgens een opdracht in wattages in plaats van op hartslag.
Het begin ging moeizaam. Ik moest er echt even inkomen na een nacht slecht slapen met flinke tegenwind aan het begin. Maar eenmaal op de dijk begon het vliegen! Ik maakte me geen zorgen om ‘later’. De wattageblokken zijn super. Onafhankelijk van snelheid of omstandigheden. Ik voel het aan de benen en de kracht: iets bij of iets eraf. Het beviel me uitstekend om op wattage te rijden!! Echt leuk, want dan maakt het tempo niet zoveel uit, als er wind mee of wind tegen is. En de hartslag ook niet zo. Ik voel het beter op mijn benen of ik hard moet werken of niet. Wat ook heel duidelijk werd is dat ik een hoge cadans veel en veel prettiger vind dan het ‘stoempen’ wat ik altijd heb gedaan. Een hoge cadans geeft mij een veel beter gevoel van fietscontrole en fietsbeheersing.

De zijwind op de Knardijk vond ik echt vreselijk enorm eng! Vooral in de lage cadans is het tegensturen dan enorm zwaar en ongecontroleerd. Ik ging daar echt een grens over van iets wat ik nooit eerder heb gedurfd. Dat ik dat gedaan heb en me verheugde op de hoge cadans en dan nog steeds een redelijk tempo kon draaien bezorgde me een onwijs groot overwinningsgevoel en toen kon ik echt de hele dag met gemak aan!

Het waren er nogal wat: 9 tempoblokjes en het ging veel harder dan ik dacht, ook wind tegen! Ik moest rustig omfietsen voor het uitfietsen en om 40km te halen binnen 1,5 uur. Het was een heel fijn fietsritje met veel elementen, want heel hard rijden wind mee vind ik ook best akelig, maar het was rustig genoeg om dat vandaag ook te ervaren. En dan ‘stoempen’ ook nog en tegensturen. Dood-doodeng. En goed het verschil voelen met cadans en met wind tegen. Ik luisterde muziek. Het was lekker weer als je het mij vraagt. Ik ging niet stuk.

Fiets in de schuur zetten en even plassen en dan gaan rennen. Ik ging heel lekker en had er ook zin in en ik had besloten halverwege een pauze te houden. Het is een training…. Ik hoefde maar 2,5km, maar ik wist al dat ik naar het uitzichtpunt wilde en daar een foto maken en even genieten.

Ik kon lekker op tempo blijven en ik heb een half uurtje gelopen. Ik was echt heel, heel erg blij dat het weer als vanouds voelde, wat echt maanden geleden is voor mijn gevoel! Het was makkelijk, lekker en prettig lopen. Dat was echt lang geleden!

training bij de TVA – intervallen
Totaal geen grijntje zin. Maar morgen kan niet. Dus het moest vandaag.

300m inzwemmen pb
9 minuten 3x1min snel, 2 min rustig pb weg en achter iemand aan
6 minuten 1x1min snel/2min rustig, zonder pb en achter iemand aan
3 minuten snel voorop zonder pb
25m terug
Ik had weinig zin om me in te spannen, maar uiteindelijk zwom ik toch weer vooraan! Veel met achtje, veel proberen te letten op de ‘swing’ en de doorhaal. Ik vind het moeilijk om echt tempoverschillen aan te brengen, dat doe ik alleen maar op kracht uit mijn armen. En zo doe ik dan weer alle drie de sporten op 1 dag. Het begint een trend te worden, hahaha.

12 April Hardlopen en doorzetten terwijl de darmen weer eens flink tegensputteren

Al aan de diarree voor ik ging rennen. Op woensdag gaat Vincent naar de baantraining van anderhalf uur en met dit loopje draai ik me weer onder de baantraining op donderdag uit 😐 ik dacht zelf wel tempo’s te doen en ik bedacht: de eerste 3km worden de ‘bankerlaps’ met steeds iets harder en dat dan 3 keer herhalen. 6:08-5:45-5:30. Voelde de eerste 3km prima 😌 Hoewel dat op het laatst wel wat wisselde.

Ik had thuis mijn darmen al geleegd. Misschien het witte paaseitje of de witte bolletjes met stroop? Na 5km doodziek de bosjes in.

Op 6km een wandelpauze bij het sluisje.

En toen afzien en doordrammen. Toch elke keer weer proberen. 5:30 werd 5:33. En 6:08 werd 6:12. Maar toch… doen is a thing. Het ging niet beter en ik was echt misselijk en aan het afzien, maar als ik dan iets in mijn hoofd heb, dan móét dat ook gewoon lukken ook! Na 9km was mijn lichaam aan de tempo’s gewend, hoewel ze wel veel zwaarder voelden dan de eerste drie 😆 wat omgezworven qua route en na 12km toch nog twee km eraan geplakt. Mijn darmen waren echt pijnlijk en misselijkmakend. Toch nog 2km eraan geplakt, want: tijd over. Ik gaf veel de laatste km en dan zit de tijd nog redelijk op 5:38. Doorgerend naar de toilet en de diarree zet door en ik word echt even totaal niet lekker. 🤢 dan tintelen mijn vingers en ben ik ijskoud. Na een uurtje is het wel weer oke. Dus dat in aanmerking genomen: toptraining. Morgen hoef ik niet naar de baantraining!! Dan is er dat unieke moment dat ik denk: Fijn dat ik morgen mag fietsen 😊

13 April Zwaar fietsen en even koppellopen

Moeizaaaaaaaammmmm. Moe van het werk en onrustig slapen. Wind tegen, in de stad ook nog fors. Moeie beentjes. Tempo en cadans ontbraken. Vincent was mee. Maar ik was weinig gezellig. Ik had er echt veel moeite mee om nog geen 25km/u te fietsen! Hopeloos: wind tegen, geen tempo, moe van werkgeneuzel, moeie benen, trek. Ik snap niet dat ik niet gewoon stop of inkort en ik snap al helemaal niet waarom ik juist het tegendeel doe! Geen idee. Wel een stukje extra over de evenaar, maar thuis was ook klaar. Ik vond 27,99 prima. Ik had echt trek ook. Niet veel gegeten overdag.

En daarna ook nog twee km rennen eraan koppelen. Want dat was Vincents opdracht. Nog steeds slepend en zwaar en met trek. Vincent 1 ronde met mij mee huppelen en hij 1 grote ronde en ik een halve ronde. Dit was dan ook weer helemaal genoeg. Toen verging ik van de honger en rechtstreeks naar de snackbar dan maar.

14 April Trailen met de trailladies

k ging vanaf de start niet zo lekker. Darmen waren thuis al leeg volgens mij, maar het ging me gewoon te snel en te onrustig in mijn hoofd. Ik was niet zo spraakzaam. Na 3km moest ik al de bosjes in om krokodillen te verjagen, maar het hielp niet echt (die darmen waren immers al leeg). Ik voelde me opgejaagd en als ik de route niet had hoeven doen of ik met Joyce was, was ik denk ik gestopt. Ik ken deze route ook wel en vind ‘m niet heel inspirerend. Ik kon de route ook niet zo goed volgen (het loopt redelijk dicht op elkaar en ik ging vaak verkeerd met een extra ommetje) en ik had niet echt iets te vertellen.

En ik moest veel de route zoeken. Het lukte me niet goed om er in te komen. Het was warm en ik voelde me niet sterk. Spieren protesteerden, hoofd was maar half erbij. Ik vond dat M te hard wilde, dat MB niet helemaal goed mee kwam en het zand bekoorde me ook al niet. Mijn benen waren ook vermoeid en niet soepel zoals gewoonlijk.

Pas in het Emmapark werd het wat beter. De bomen zijn nog lang niet allemaal groen. We stopten voor foto’s bij Soestdijk en ik ging wat rustiger met MB mee lopen. Die is ook moe van veel werken en stress.

Toen langs de waterpartijen en vanaf toen ging het beter, de darmen en ik en mijn hoofd werden rustiger. Langs het spoor voelde ik het goed komen en indalen. En dan heb ik nergens meer last van ook!

Ik miste waar we dan de grote weg overstaken en we liepen bij de Paasgroep nog even vast. Ik maakte veel route-ommetjes. Sorry voor de andere meiden, maar het werden dus ruim 15km. Beide Mar’s vielen een keer, niet ernstig, maar toch jammer. Het was flink werken in het bos met de vele boomwortels en zand en single tracks. Het werden 15km(+) ipv 12,5 en toen was ik er moe én vermoeid van. Liefst was ik toen alleen naar huis gefietst, maar dat doen we de volgende keer dan maar. Ik was er deze keer echt vermoeid van, zowel mijn spieren als echt moe (slecht geslapen ook)

15 April De nieuwe TIJDRITFIETS

ENG ENG ENG
De eerste keer op de tijdritfiets, of beter DE tijdritfiets. En dan alleen maar zijwind. Het voelde wankel, onwennig, onzeker. Liggen was duidelijk nog niet afgemeten. DOODENG. Als zijwind al erg is, dan is de hele weg zijwind op een te lichte en onbekende fiets die nog niet is afgesteld de overtreffende trap. En dan moet er zoveel: de wegen moeten kloppen en niet hobbelig zijn, niet teveel mensen in moeten halen, snelheid en cadans op orde houden. Ik merkte dat ik vaak moest afschakelen. Ik dacht: ik pak de bredere weg in plaats van het smalle drukke fietspad, maar toen ik daar was, kreeg ik vol de wind van zij. ZIJWIND. Niks liggen op die fiets dus. En steentjes op de weg. Ik deed gewoon rustig aan. Stopte bij de sluis eventjes.

De Knardijk met volle wind tegen viel mij iets beter, want dat is gewoon aftellen en doortrappen. En dan op de dijk weer wind van zij. Liggen durf ik dan echt niet. Maar tussen de 2 parkeerplaatsen in, waar het wat lager ligt en geen zijwind is en ik al een uur aan de fiets aan het wennen ben, ga ik liggen en trappen. AHA, dan snap ik het: nisk anders hoeven te doen dan liggen en trappen en fietsen is best wel lekker: in een fietsflow! Dat was 6 minuten wel erg leuk en snel.

Tot de volgende parkeerplaats en daar stopte ik dan lekker even. Training!! Daarna nog even verder ploeteren en wat extra kilometers maken om de 40 vol te maken binnen anderhalf uur (lukt!) en naar huis te gaan. Geen optimaal gebruik van de wind. Ik heb de krachtinspanning niet extreem hoog gelegd, het bleef wel behoorlijk easy voelen. Tweaken die fiets en dan nog een keer proberen als wind mee kan.

Daarna moest Vincent maar eens een keertje gaan zwemmen en kon ik ook een half uurtje mee. Het voelde volkomen kalm aan! Met achtje, zonder verwachting, zonder verplichting. Ik bleef gewoon baan na baan zwemmen en tellen. De 3 anderen in de baan haalden me soms in (met paddles en achtje), dus dan haakte ik even aan.

Na 1000m zag ik snel dat ik daar nog geen 20 minuten over had gedaan en toen dacht ik: ach, nu ga ik door. Mijn brilletje was beslagen en de wereld was lekker klein en ik hoefde alleen maar heen en weer te zwemmen en banen te tellen. Armslag goed houden en 1 op 3 ademen. Na 1500m binnen half uur stopte ik. BLIJ. Ik heb zonder pauze aan 1 stuk door gezwommen. Wel met achtje, maar in de relaxstand. Het voelde uitstekend! Voor mij een wereldtijd! Stel toch dat ik ook buiten in deze relaxstand kan gaan zwemmen bij een triatlon, dan wordt het een feestje!

16 April – KWART marathon Rotterdam

Slecht en weinig geslapen ‘s nachts (6 uurtjes) Weinig trek ook om half 7 ‘s ochtends. 3 doelen: geen dixie onderweg, genieten en geen stress (bij de start). Samen met Vincent was supergezellig!

Ik liet me nergens door van mijn stuk brengen: niet door de volle metro, niet door de lange rij voor het startnummer, niet door de Dixie(rij), niet door het zoeken naar de start (door de bosjes heen) en ook al niet door de drukte in het startvak. En zéker niet door een opgelegde tijd, want een PR ging het niet worden- totaal onnodig. Andere doelen vandaag. Kortom: volkomen relaxed aan de start! Muziekje aan en gaan. Na 2km even een dipje in de ademhaling dat ik dacht: he, wat nou dan…. Maar verder geen klachten: niet van mijn maag/darmen, voeten of hoofd. Mega relaxed; zo voelde het en ging het. Kijken (naar al die supporters), soms naar de muziek luisteren en kilometertijden registreren die lekker strak waren op 5:18. Gewoon registreren, meer niet. Al die mensen… hoeveel wel niet… na 4,5km werd het wat hinderlijk: te vol, te veel, te veel op het parcours.

Even een ommetje met gras. Door al dat trailen kan ik zo goed snel schakelen! Ik verbaasde me vooral over al die anderen die zoveel moeite moeten opbrengen. Na 7km een emo-dip. (flashback naar bruggen Hamburg). En dan even accepteren dat de tijden minder snel zijn door de drukte. So be it.

(5:28 is ook prima) Ik ging voor het genieten toch? En al die mensen overal… na 9km was ik het wel even zat en was Vincent al klaar en mij aan het appen. Ik genoot maar van dat laatste stukje.

Ik was verre van kapot of moe. Niet maximaal gehoeven. Niet misselijk! Wel even naar de Dixie na afloop. Toen nog blijven kijken naar de finish met een blije Vincent die een toptijd heeft gelopen.

Ik had niet eens heel veel trek. Het zijn ‘maar’ tien schamele kilometertjes voor mij. De druk weerstaan en geen klachten met dit tempo is een mega overwinning. Groter dan welke tijd dan ook.

3 April. Bootcamp

Ik deed eerst bijna 3km lekker heel heel rustig solo. Toen ging ‘k met J mee en die had wandelpauzes nodig. Vond ik niks erg. We gingen lekker door het bos slingeren. Ik vond de hertjes leuk, het licht, het bos. Dan oefeningen doen en met Jose weer teruglopen. Ik waardeer iedereen die een beetje wil hardlopen, ook al is dat nog niet eens 5km. Ik liep op hrt laatst een stukje alleen tussen de geurende bloesems door. Het gaat niet om snel.

De bootcamp goed en zorgvuldig meegedaan. Ook en vooral met de buikspieren. Het went. Ik snap de oefeningen en de andere luitjes. Ik vind dit tijdstip gaaf. Zo qua einde van de dag.

En heel rustig terug gerend en vooral enorm genoten van het prachtige licht!

4 April. Fietsen in blokken, maar het was ‘m niet helemaal.

Het lukte door de omstandigheden buiten elke keer allemaal net niet binnen de hartslagzone of het tempo of qua wegdek of qua wind of tegenliggers. Maar ik deed mijn best. Volgens de opdracht. Fotootje onderweg. Verwondering om dingen. Nou dat. En niets meer of minder.

Het was m gewoon niet helemaal. Ook niet ‘helemaal niet’ of verkeerd, maar ook niet helemaal goed. Een half uurtje infietsen was erg lekker. Behalve die idioot die mij met 30+km per uur inhaalde op zijn oude
racefiets (jonge knul) met koptelefoon op en ZONDER HELM. Superloser. Ik haalde hem in het eerste blok in en toen moest ie natuurlijk nóg harder. 😵‍💫 ik stopte in de rust maar even voor een fotootje. Weg met die mislukkeling.

Helemaal in zone 4 komen viel niet mee. En toen haalde ik de 5 minuten n het volgende blokje net niet want ik moest oversteken. Blokje 3 tegen de wind in over een hobbelig fietspad ook net niet zone4. Blokje 4 dan. Weg opgebroken, omkeren. Verre van zone 4 of lekker doortrappen. Blokje 5 door de stad heen dan vanwege de omweg. Zucht. Ook niet. Ik dronk wel behoorlijk goed. Tegen de wind in langs de Noorderplassen was niet eens leuk! En dan blokje 6 langs de Vaart. Met drukte en wandelaars. Ik besloot maar gewoon alles op blokje 7 te gooien, maar ook dat was langs de Vaart (wel even lekker rustig) en de brug over. Ook niet super. Toen rustig uitfietsen, want ik was wel enigszins overprikkeld. Even gestopt bij de bloesems.

Ik had het al lang niet meer koud. In het begin wel even. Ik maakte 40km vol en daarna ook nog precies netjes de trainingstijd. En de bidon was leeg. Gemiddeld 26,4. Was het ook al niet helemaal.

5 April Wandelen – ouderwets saampjes

Heerlijk om weer ‘s een keer samen met Rob te wandelen terwijl Vincent op de baan holt. Mooie kleuren, lekker weer. Lekker de tijd voor een flink stuk stappen.

6 April. Op deze donderdag een lang en stuitend telefoongesprek met een collega (deze werkellende houdt nog 2 weken aan!) laat eten en vermoeid tot en met, dus het zwemmen uitgesteld naar vrijdag: meer tijd in het zwembad in plaats van een uurtje waar ik voor moet haasten. Het is toch al zo’n rommeltje met mijn schema en daar kan ik NIET tegen.

7 April Doe weer ‘s drie sporten op 1 dag. Hardlopen – zwemmen – fietsen over de dag verdelen.

hardlopen: Dit staat er op het schema: 30min ontspannen duurtempo Z1 en Z2 | 6x 20sec licht versnellen R=40sec dribbeltje | 10min ontspannen duurtempo Z2. Geen idee van route, geen idee over het weer, geen muziek, supersaai gewoon. Lekker in een sloompjes ritme en bij het inlopen net geen 5km in een half uur.

Tempo van 20 seconden ging wel prima. Goed vol te houden. 40sec rust is dan zelfs wat lang. Jammer dat ik daarna toch flink moest schijten weer. Echt een dikke hoop. Lijkt het toch aan het loopritme en de schokbelasting te liggen. Rustig kalmpjes uitlopen. Het tempo in zone 2 net onder de 6:00 begint alweer de goede kant op te gaan.

Later op de middag zwemmen:

Annemarie had een training voor mij gemaakt en die stond op mijn bidon. Ik kwam R tegen door mijn Trispiration jasje. Ik- aan het kletsen! Inzwemmen 3x 200m en ik dacht nog: dit is ‘m niet vandaag. Ademhaling liep niet soepel. 1 op 4 dan. Dan 5 keer 100 met paddles: 1, 3 en 5 ook met pb. Schoot lekker op. Toen alleen nog hele snelle mensen in de baan en ik verhuisde. 10×50 hard. Zonder pb! Even uit de comfortzone! Rare Garmin vindt tellen moeilijker dan ik vandaag. De pauze hangt af van de andere mensen in de baan: dat je niet op ze vastzwemt zeg maar. Ging 1 keer mis. Daarna 8 keer 50: 25 sprint, 25 rustig terug. Vermoeidheid ging meetellen dus ik nam de 5de en 6de keer de pb mee en vond dat eigenlijk toch ook weer ‘vals’. Daarna een tijdje met R gekletst in de baan! Toen 200m uitzwemmen met pb en daarna 200m zonder pb en zonder zin, maar op wilskracht. Ik vond het mooi zo.

En dan nog fietsen. Die staat voor zondag op het programma, maar dan gaat het me dus niet lukken. Dus ik heb m op de vrijdag meegepakt om lekker 3 sporten op 1 dag te doen. Yathzee spelend en me niet uitermate inspannend, zoals ik de hele dag niet écht heb gedaan op 10x50m zwemmen na. IBinnen vanwege het gedruil buiten. Yathzee spelen met Vincent. 2 van de 3 keer winnen. Eigenlijk had ik na 13 minuten al geen zin meer in fietsen. Is er dan ook een 12 minuten regel?! Maar ja, Anke is anke en die heeft een uur in haar hoofd, dus het uur komt er.

Lekker door de Makuri Islands waar het rustig is. Hoge cadans. Op het einde ‘de route’ zoeken door de virtuele stad naar het beginpunt was een leuke afleiding.

Het was een rare dag: poes is suf van haar sterilisatie en ik doe de suf mee, Vincent werkt bij de tijdrit mee, Rob is superdruk op het werk en ik doe alle was. Terwijl ik dus eigenlijk nergens zin in heb. Check. Done.

8 April. Doen we nog een keer: alle sporten op 1 dag.

Vroeg opstaan (en dan bedoel ik écht vroeg, want Vincent moet om half 8 al in Almere Haven zijn) Dan kan ik ontbijten en daarna ga ik voor 2,5/3 uur fietsen. Er zat niet zoveel kracht in. In mij. Desalniettemin heb ik lekker gefietst. Kil&stil. Ik kon zelf goed op cadans en tempo (zwakjes) letten met muziek op. Keurig elke 20min gedronken.

Naar de tijdrit toe gefietst en V en de andere helden. Zat er 27km op. Dames uitgezwaaid. Toen samen met SG het Rondje Gooimeer. Dan ben ik bezig met kletsen en niet meer met voeding, tempo of cadans. Het was overal druk en onrustig, niks voor mij; zoveel prikkels en opletten en zon tegen en stoppen en praten tegelijk. Maar ik heb me dapper en kalm gedragen! Want genieten kan ik dan wel!Lekker zonnig mooi weertje. Wel druk, zeker in Naarden Vesting. Vind ik zo moeilijk! Dan de ongelijke fietspaden. Ik overtrof mezelf echt door hard naar beneden te fietsen want dat vind ik echt heel erg eng dat je dan zo op je qui vive moet zijn. Veel stukjes kende ik doordat ik er ooit hardlopend ben geweest. Ik had wel door dat het tempo niet heel hoog was maar dat vond ik fijn. Bij Bruis zijn we thee gaan drinken. SG is vriendelijk en makkelijk gezelschap. Goed te verstaan en te volgen en mooi op mijn sterkte.

Na de nieuwe fietsbrug kreeg ik het wat zwaar door te weinig drinken/voeding. Het stukje alleen over de Ibisweg was het minst leuk! Ik maakte 70km vol op een lager gemiddelde, maar het was een echte duurrit. Had nog uren doorgekund, maar dit was meer dan zat. Na 2,5 uur was ik moe en toch weer te weinig gevoed. Ik vond het wel mooi zo. Weinig tempo, te lage cadans en slecht gevoed, maar wel genoten, leuk gehad en lang gefietst.

En dan zwemmen om 17:00 uur bij de tva.

250m inzwemmen
Alles met pb vandaag. In baan 1. Vanwege de sfeer en de drukte. Alles voorop. Met GN achter me. Voor de andere 2 wat heftig, maar die pakten hun eigen tempo gelukkig.
5×100 50 hard, 50 rustig. P15
10×50 25 hard, 25 rustig. P10
2×250: 100 hard, 100 rustig, 25 sprint, 25 rug
3×150 50 hard, 100 rustig. De laatste 100 hard, 100 rustig gedaan samen met GN om ook op 500 blok uit te komen.
Toen nog 100 uitzwemmen. Maar of ik nou mijn best doe of dat het rustig aanvoelt: 100m zit rond de 2’
Ik ben fysiek intussen wel moe. Van vroeg opstaan en behoorlijk wat sport al twee weken lang. Wat geen reden is om op te geven of over te slaan.

Vincent kwam thuis van een lange en hele drukke stagedag bij de Tijdrit Almere en ik zei: zullen we even gaan rennen en hij zei ‘ja’! Even door alle vermoeidheid heen, van ons beide. Hij nog op adrenaline en vol verhalen, ik op het laatste restje wilskracht. In het donker.

Het viel me niet mee, maar mijn benen doen het nog steeds wel een beetje. Mijn darmen helaas ook, dus ik stuur Vincent op zijn eigen tempo nog even vooruit. Toch weer alle drie de sporten gedaan op 1 dag 😀

9 April. Hardlopen samen met Joyce. Traag tempo hoeft helemaal niet gemakkelijk te zijn!

Jyce is erg moe, dus we schalen af naar 15km. Dat vind ik niet zo erg. De kracht mist een beetje. Gewoon rustig aan doen en genieten van de stilte op de vroege paasochtend. Een beetje slingeren, geen moeite doen. Het komt uit mijn tenen deze keer. Op naar wisselzone Wilkes 🙂

Het ging gewoon niet gemakkelijk. Helaas. De darmen zeuren, al is het niet echt pijnlijk of misselijk: gewoon van slag van teveel suikers. Dus na een km of 5/6 een sanitaire stop voor mij. Joyce kletste lekker over wonden en dat helpt me ook niet echt 😉 En dan maar gewoon aftellen en blij zijn dat we geen 21,1km willen lopen!

Op de weg terug, na een wandelpauze en nog een keer netjes drinken voelde ik me beter en kon ik kwebbelen. Pas na 10km krijg ik wat rust. Wanneer ik in de bosjes heb gezeten en goed bijdrink en ik me inbeeld dat we wind mee hebben (het is echt windstil, maar het idee). Een langzaam tempo lijkt echt makkelijker dan het is! Nog een keer gestopt op 11km voor de schoenen van Joyce.

Ik liep in korte broek, maar heb het geen moment koud gehad. Iedereen was vriendelijk. Joyce hoefde de 16km niet te halen en ik vond het wel goed zo. Ik ben moe.

Ik fiets naar huis, maar ik merk dat ik echt moe ben, dus niet al te lang of al te hard dan maar. Ik zou langs de dijk, maar ik had gewoon zo ontzettend geen zin meer! Dan maar met moeite en heel veel tegenzin de 20km volmaken vandaag en een beetje omrijden om dat te halen. De benen zijn minder moe, maar het hoofd is echt erg duf en suf.

12 uur in een week volgemaakt. Dat koste moeite, ondanks het lekkere weer. En toch ging het ook weer wel! Annemarie begrijpt me: En het is heel verstandig om even bewuste rust en herstel te pakken als je na het trainen zo moe bent! Dus als het even kan kiezen voor ‘niks doen’. De komende tijd ook handig om rekening mee te houden dat je naast de tijd die nodig is voor de training(en), er ook tijd nodig is om uit te rusten en te herstellen van een training zonder dat er veel andere drukke dingen op de planning staan. Rust voor lichaam en geest, en is de uitwerking van de training na de tijd effectiever.
Wat met het afronden van deze baan en het helpen van Vincent en het bijhouden van het huishouden allemaal meetelt de komende tijd.

Paasmaandag 10 april. Op de een of andere manier heb ik lang naar deze (vrije) dag uitgekeken, maar vandaag komt er niks uit me. De bootcamp is naar de ochtend gezet en dan lig ik nog in bed. Voor deze dag kan ik het gewoon eens even net niet opbrengen om weer te moeten rennen of fietsen. Ik kreeg toevallig een artikel onder ogen met deze zin erin: “Wilskracht raakt door gebruik ‘op’. Omdat zelfbeheersing inspanning kost, slinkt de voorraad ervan elke keer dat je tegenzin onderdrukt of een verleiding weerstaat.” We gaan lekker naar Hilversum toe. Ik strijk alles en doe wat energie op voor de komende dagen. Ik ben ook wat verkouden en snotterig en het weer is weer omgeslagen naar de herfst.

Er zijn een aantal blogs die nog niet af zijn, want mijn foto’s doen moeilijk en die moet ik nu helemaal gaan uitzoeken. Je houdt het tegoed! Om kort te gaan: ik heb in maart een andere baan gevonden die volledig naar wens is en mijn huidige functie opgezegd. Dat ging gepaard met (heel) veel stress en druk. En dan sport ik niet zo best. Tenminste: dan voelt het niet zo best. En het weer maakte het ook niet makkelijk: maart was vaak kil en regenachtig. Ik heb met (natte) sneeuw gelopen, met nieuwe mensen en ik deed veel koppeltrainingen van binnen fietsen en kort buiten hardlopen. Vincent was weer ziek, Rob daarna en ook mijn moeder ging niet best, wat het sporten met mijn hoofd alleen maar zwaarder maakte. Een hoogtepunt was de trail samen met Joyce door het Spijkbos. Ik heb veel geoefend met fietsen op een hoge cadans. Dat lijkt nu echt te landen. Zwemmen was allemaal wat rust en de bootcamp telt ook als rustdag. Ik heb gelopen met MvdB en met Vincent veel stress weggetrapt. Op 26 maart heb ik ‘zomaar’ de Zandvoor Circuit Run van 16km gelopen.

Qua werk blijft het onrustig en stressvol; ik ga niet voor niks weg en elke dag lijkt dat opnieuw te moeten bewijzen. Ik heb dus niet stilgezeten en de teksten zijn af, maar de blogs zelf hou je tegoed!

27 maart En door…. fietsen, rennen en bootcampen

Massage, craniotherapie, een dag vrij (al heeft de managertrut dat niet door) en daar word ik rustiger van. Maar ook wat slomer. Ik wilde graag buiten fietsen, maar het is zo koud en met die hagel… ik stap snel binnen op. De training doe ik uit mijn hoofd, hoogte-gevoel uit en trappen maar. Niet van harte.

En toen met Vincent Yathzee gespeeld. Ik moest een uur gewoon zone1/2, maar van veel inzet was geen sprake. De cadans wilde niet echt hoog. Ik keek ook niet zo rond, hoewel ik expres Schotland had gekozen. Veel hoogteverschillen, maar door de free ride merkte ik dat niet, maar verlaagde het tempo wel. Ik scoorde wel het KOMshirtje! (Het was niet druk 😉)

Na een uur ging ik zelfstandig 5 keer 30 seconden hele hoge cadans en hard. Een beetje inspanning. Ik moest 20sec, maar dan kon ik het niet uittellen met de minuut pauze 😌 netjes 5 keer gedaan met cadans boven 100/110. Route gehaald, level 30 gehaald en daarna was de zin opperdepop.

Uitfietsen moest 20 minuten, maar het werden er zo’n 8. Na 75 minuten was ik er écht zó klaar mee!! En het eten was klaar. Ik was er niet echt moe van. En de beentjes waren losgedraaid!
De bootcamp stond als ‘optioneel en als je zin hebt’ in het schema, Ik werd geacht te komen 😂 door de bootcampmaster (mijn collega). Grappig, er was een meisje van 25 die gister 10km liep in 58:00 en stuk ging van de spierpijn! Ik liep heel erg rustig in en dat beviel goed. Ik begon heel kalm door het park. In de zon. Gaaf zeg. Ook dat ik kalm kan. Dan naar de vriendelijke fotograaf versnellen, even meelopen en rustig het viaduct op. Verbaasd dat me dit lukt eigenlijk. En kletsend naar het uitzicht punt. Daar oefeningen doen. Ik vind het zo mooi in dit licht! Dan langs de herten rennen. Vond ik echt toppperdetop.

Ik genoot van het loopje in het avondlicht. Met volle teugen!! En zo alweer 4km weggejogd en de vijfde kan dan ook. Verrassend makkelijk. Als het maar leuk is! Maar ik heb wel iets van een splintertje ofzo in de bal van mijn rechtervoet.

Veel nadruk op mijn armen bij de bootcamp. Ik word echt sterker! Wel kil op het end. Naar huis gewandeld.

29 maart. Een koppeltraining op een soort van vrije ochtend, want ik heb overuren te over!

Vond ik best moeilijk: in de kou gaan fietsen en dan op een werkochtend overuren opnemen voor een koppeltraining… beetje schuldgevoel. Maar ja, hop: de fiets op! Wind tegen was echt koud, maar ik fietste me wel warm, op een matig tempo weliswaar. Note to me: verwacht niet teveel. Ik keek gelukkig meer naar de cadans op het fietscomputertje en luisterde muziek. Papa belde, maar het was niet ernstig gelukkig. De korte route door de Noorderplassen en dan de dijk op.

Tempo omhoog, helder weer en genieten maar! Heerlijk, zo’n stille dinsdagochtend. Dan de Oostvaardersplassen rond en op het einde van de dijk; na een uur, blokjes van 2 minuten op hoge cadans en hoog tempo. 2 minuten rust. Op de Knardijk met wind tegen was dat andere koek! Dan is hoog tempo er niet meer bij… even gestopt toen de 5 blokjes klaar waren bij de paarden.

Dan weer op zoek naar de cadans (79/80) en tegen de wind in. 2 uur of 50km of allebei? Ik dronk weer ‘s veel te weinig. Nog een ommetje gemaakt om en de 50km te halen en de twee uur. Cadans van 79 past goed bij mij, 26,7 gemiddeld per uur- hmmm. Koude voeten toen ik thuis kwam!
Jasje uit, andere broek aan en gaan voor 40 minuten hardlopen met 5 tempoblokjes. Het begin ging soepel als altijd. Mijn voeten voelde ik gewoon niet door de kou. IJsklompjes. Na de eerste km wat in gaan houden, want de hartslag liep wat hard op. Onverhard. Ik dacht telkens: ik ga dadelijk s even op een bankje zitten, maar ik liep ze toch elke keer voorbij.

Mijn voeten waren na 3km wat opgewarmd. Is het erg als je de verschillende stadia van ontdooien herkend 😆? Na 4,2km (25 minuten) 100m versnellen op het asfalt en 100m dribbel. Na de eerste keer was het 30sec aftellen. Wel vermoeiend, maar eindelijk weer ‘s iets wat op training leek! Toen nog 1,5km terug hobbelen en dat voelde als ploeteren tegen de wind in en door het park. Toch even de 7km volmaken 😇 mooie trainingsochtend. Ben ik weer klaar voor een middagje met toch wat werk-aangelegenheden. Eigenlijk kunnen ze me niet missen, al weet niet iedereen dat nog 😉
Morgen kan ik niet gaan zwemmen. Dus ik ga deze avond. Om de triatlon op 1 dag maar weer eens vol te maken! Maar (ook nu) zo geengeengeen zin. Maar dan ga ik toch wel, want morgen kan ik dus niet. 300m inzwemmen. Dan 300m om elkaar heen zwemmen alsof iemand een boei is. Daar heb je wat aan! Vond ik geinig. Daarna 100-200-300-400. Om de beurt voorop. Ik dacht na 100 van de 200m het achtje weg te doen, maar dat was een slecht plan. Dus alles met. Lekker puh.

Ik zwom onrustig: qua ademhaling, qua slag,qua beleving. Eigenlijk is baan 2 net iets te min voor me, maar ik vond het prima zo! Ging ik de 400 voorop. Uittellen met ademhaling (100m 1 op 3, 100m 1 op 4) supernette tijd! Daarna nog een keer 50-100-150-200. Ik ging de 200 voor. Ondertussen veel gedronken, wat goed is; een hele bidon leeg!! Daarna nog 100m hard met achtje en 100m zonder achtje, maar dat was lastig met langzame uitzwemmers, dus niet eens zoveel beter dan duur. Toch mooi een triatlon gedaan op 1 dag met 54 kilometer fietsen, 7 kilometer hardlopen en 2300m zwemmen. In de wissel gewerkt en naar de kapper geweest. My personal try 😀

29 en 30 maart: rustdag! en stress-weg-fietsen

Op 29 maart gaan we met Vincent naar een avond voor een school en op een wandeling na met de collega’s doe ik niks sportiefs. Het probleem is dat ik door de stress en onrust op het werk, toch wel het rode doel op de Apple Watch haal.
Op donderdag ben ik ook op kantoor. Stomme manager. En Vincent haalt zijn herkansing wel op, maar slechts met een tiende punt en nu staat hij nog een 5,44. Stomme school. Onrust dus. Veel wind buiten (en binnen ons ook). Lang licht. Wind mee op de dijk. Dan moeten we windkracht 4/5 gebruiken om uit te waaien en af te reageren. Vincent was echt pissed of en die ging er op de dijk vandoor! Afgesproken werk. Ik genoot ook van de zon en de stilte en de roofvogels en Vincent ver voor me. Cadans mhwah, tempo yeey. Liggend vlieg-fietsen. Vincent wacht me op op de Knardijk.

De wind van zij was echt ruk. Akelig en vermoeiend. Maar het snelste te verhelpen door flink te blijven trappen! Tegen de wind in over de Praamweg. Vincent wilde graag voor en ach, dan ben ik de beroerdste niet 😉. Daarna ging hij me uit de wind houden en dan moest ik nog flink aanzetten ☺️ maar… net te doen. Maar hij ging wel hard en na de kleine Praambult iets té voor deze ouwe (en minder boze) moeke. Het leek wel steeds harder te waaien! Ik deed ook een stukje voor. Eventjes lekker. Het Kottetbos langs viel niet mee. Net geen 30 in een uur. Mijn benen vonden dit zwaar. De Evenaar viel nog evem tegen. 34km volmaken. Ik heb flink doorgefietst voor mijn doen (28,5 gemiddeld) en dat voel ik wel! Een halve plakkerige bidon leeggedronken.

Maar koppelen is koppelen! Rondjes om het park. Plassen, schoenen aan en naar buiten. Het ging wel. De eerste kilometer. Vincent zoefde me voorbij. Maar ik deed mijn eigen best. Ik heb het idee dat mijn hartslag hoger was dan Garmin aangeeft. Tweede rondje storte Vincent in en liep met me mee. Dan moet ik nog iets harder doorzetten, want voor hem is het huppelen. Alhoewel nu even niet. Ik deed nog een rondje, juist omdat het zwaar was en dan even op het end door het park. Buikpijn en steken negerend vastbijten in het tempo en de wil doordrijven. Lang niet gedaan. Pfoe, dat was doorzetten geblazen. Het lukte me net.

3,4km dacht ik te doen; een tiende van het fietsen. Nog meer afvallen, meer interval gaan trainen en hardheid kweken; ik denk dat het wel lukt te zijner tijd. Meteen toch weer dikke 💩 op de wc. Volkoren brood en frikandellen he. Vincents boosheid was halverwege het rennen op, maar dan is ie nog snel 😊

31 maart – trailen met de meiden, een apart gezelschap en met regen.

Met z’n 4en: MV die dit prima kan, MW die te hard wil en die op tijd thuis moet zijn (zonde) en MP waarvan ik niet weet wat ze kan en dat vond ik niks. Nog nooit getraild en dan beginnen met 18km in 2 uur?! Ze snappen er niks van! En dan regen. Ik verheug me hier echt niet op. Maar ik ga m’n eigen ding doen en dat is voeding en rust. Ik rij en heb de route, dus ze moeten wel met mij mee! Ik ben de enige in korte broek met regenjasje. Meteen maar natte voeten halen. De hei oversteken en de brug over. Ik merk dat het me gaat lukken. Al achter de camping wandelen om te voeden. Ik dan, de rest hoeft dat niet. Zucht. Vind ik geweldig, die mensen die op water lopen. NOT.

MP zou een goede trailster zijn en is een leuk mens, maar nu loopt ze enkel asfalt en hard. De Bantamberg, Het Capitooltje, de brugjes, ‘s Graveland.

De regen valt mee en koud is het sowieso niet. Ik drink keurig water met 50gr maltodext. Primadeprima! Nergens last van gehad! Ik dwaal 1 keer. Vinden ze leuk zelfs.

Tempo is laag. Ik sla de plaspauze over! Hoef ik niet. Weer bruggen en Spanderswoud en langs het huis. Ik klets mee en vind het nog leuk ook!

Na een kilometer of 12 krijgt MP het al moeilijker, logisch. Said so! Ik geniet van de rodondendrons.

MP slaat het blokje via het grotje over. En daar krijgen we een bui over ons heen! Later in het H’sumse stukje Spanderswoud nog ‘s. Ik ga eigenlijk supergoed en best soepel. Dan krijgt Manon wat haast en MP moet dan weer vaak wandelen. Said so part II. Ik wil 18km halen. Er is zelfs heel even schaduw! Ik ren de hele natuurbrug. Solo dan in 6:16. De hei nog over en ik klets MP er doorheen met geocaches. Leuke vrouw, maar dit was wat too much voor d’r. Rustig omkleden naast de auto. Niet in de bosjes geweest!!! Bijna genoeg gedronken (half flaske te weinig) en ik vond het tof. 👌🏼

Daarna vliegt de dag in nog hogere vaart door: ik heb net tijd thuis om te douchen en daarna moet ik door de regen autorijden, Vincent halen en file doorstaan en mijn zus halen en de gourmet voorbereiden en gourmetten met zijn allen en even opruimen en daarna weer naar huis rijden. Ik word moe van zo’n middag 🙂
Dat was de maand maart: ‘slechts’ 158 kilometer hardgelopen, 500 kilometer gefietst (maar dat kan ook wat minder zijn omdat er dingen dubbel telden) en 13,5 kilometer gezwommen. 39 Kilometer wandelen en 4 uur bootcampen. Daar moet ik het mee doen!

1 April. Zwemmen en Rennen

Geen zin geen zin geen zin.
Ik ben moe, heb slecht geslapen, ik wil op de bank onder het dekentje liggen en niks niks niks doen.
Vincent heeft ook geen zin. Dus we gaan toch maar.
300tjes. Ik begin zonder hulpmiddelen. Achach.
Daarna 300 met achtje. Achja.
Daarna 300 met achtje en paddles. Ach, dat gaat wel.
Daarna 300 alleen met paddles. Achjee.
Daarna 300 met achtje. Ach.
Tot slot nog 300 zonder hulpmiddelen. Achneetoch.
Telt Garmin 2 keer 275 ipv 300 gotverd.

Nog steeds geen zin en blij dat ik weg kan.
Maar ach; ik heb het wel gedáán.

En dan hardlopen
Intervallen
Wind-tervallen
Water-vallen
(Niet) mee-ge-vallen
(Jan vraagt of strava of be-vallen erger is 😊)

Ik vroeg het me af of het zou lukken omdat ik gister nog 18km deed, maar fietsen was het echt te slecht weer voor en morgen wordt het beter. Dan maar omruilen. En dan later op de dag, dat komt beter uit met eten, buien en wat meer tijd na de vorige loop. Dus kwart voor 7 de deur uit met een muziekje op en geleegde darmen. Inlopen gaat lekker, 5km op rustig tempo bevalt me. Dat is nog spelen met de wind. Dan zone 3 in op de dijk met wind mee! Lijkt makkelijker dan het is, want ik haal zone 3 niet! Te laag, door vermoeidheid.

Tegen de wind in met een dikke bui is even super-niet-leuk. He, ze maken het verbindingspad af! Dan tussen de bomen valt de wind mee en mag ik rusten terwijl ik nat word. Dan een blokje om. Wind mee okay, wind tegen errug heavy. Ik kom in zone 3 hoor! Het is aftellen en doordrammen.10km binnen uur. Een kilometer rust is zo welkom. Dan nog 1 keer 2km hard en het viaduct over en de Bontekoestraat door. Het is trekken en vechten. Tegen mij en mijn grens. Ik wil bij de AH langs, maar in de rustkilometer moet ik toch nodig opeens! Ik heb niks gedronken, niks niet gerend tot dan toe en nu moet ik wandelen. Ik maak toch de 14km vol en dan gelijk de plee op. Het is me wel gezegend. Ik kan dit dus.

2 April Fietsen en kort koppelloopje

Ik ben vandaag na 32 dagen wachten ongesteld geworden, sinds ik zwanger was heeft het nooit meer zo lang geduurd. Dat ging wel met de nodige krampen over de hele dag. Vervelend, want het kan nu elke periode duren tussen de 16 en 32 dagen. 🙁 Het is onvoorspelbaar geworden. Maar vandaag geeft het rust. Dat verklaart de vermoeidheid van gisteren. Al is het niet handig met fietsen, in het zonnetje met windkracht 4/5 en met een vriendin. Die vriendin fietst normaal toch wel iets minder hard, maar ze had er de sokken in voor haar eerste ritje dit jaar! Tegen de wind in begonnen, lekker vers in de energie en zij nam de kop door het bos. Ik hield de cadans hoog. Bleek dat we op de Knardijk pas echt wind tegen hadden en die nam ik voor mijn rekening! Mij viel het enigszins mee. En toen op de Oostvaardersdijk lekker wind mee. Maar samen ga je dan toch iets minder hard en hebben we gekletst.

Het is er toch wel mooi zo in de zon. Zij ging eraf na de Oostvaardersplassen en ik ging nog verder solo. Dat was wind mee erg prettig, maar wind tegen vond ik dat minder leuk 😉 Vooral op het laatst door de stad. Ik dacht: ik ga bij de bloesems langs, maar daar was het wel heel erg druk en ongeschikt voor een racefietser.

Ik had maar 2 uur de tijd eigenlijk voordat de Picnic kwam, dus die maakte ik vol met een ommetje en gemiddeld 26km/u: dat was het voor vandaag qua fietsen en toen was de Picnic er nog niet en kon ik er 2 km hardlopen achter aan koppelen; zo’n beetje in rondjes om het huis.

Dan heb ik 50km hardgelopen deze week! Ik vind dat ik een mooie week heb gedaan met bijna 170km fietsen, 50km hardlopen en 4km zwemmen en nog wat wandelen en bootcamp. Fijn dat dat eindelijk weer eens een keer lukte en dat het goed voelde!

20 maart – Ontslag ingediend! Sterker worden bij de Bootcamp. ooit

Eerst wandelen: Regen nat worden: i don’t care, want ik heb mijn ontslag ingediend. En tegen collega M die ook weg gaat is het makkelijk praten. Ik ben blij met de nieuwe baan!!!!!
Dan inlopen voor de bootcamp: Het zou makkelijk moeten gaan nu de volgende baan is vastgelegd en voor de huidige baan ontslag is aangevraagd. Maar het waren wat veel diverse emoties voor 1 dag: superstress, heel opgelucht, verdrietig, tevreden. En dat loop je dan niet even zomaar weg in de sombere miezer. Het liep wat zwaar. Hoewel de tijd gaaf was dat het zo donker werd en er vogels waren. En lekker solo lopen, laat de rest maar schreeuwen voor me. Ik zwierf een beetje. Genoeg was genoeg. Hoeft geen 5km vol te maken.
Tot slot de bootcamp van M: Voor de laatste keer in de parkeergarage en bij het station, omdat het volgende week langer licht is! Het was kil en waaide hard en F en R kwekten maar door. Ik heb niet zo hard mijn best gedaan. Zat gewoon niet zoveel kracht in.

21 maart: SCHOTLAND op Zwift! Een blij moment op een onblije dag.

Ineens stond ie er tussen: Schotland!! Meteen ingestapt en een route gedaan. En maar klikken op het camerastandpunt.

Een half uurtje, meer zou me echt niet lukken vandaag (want weer een ☠️ kantoordag). Maar nu wel! Heel Schotland wilde ik door.

De stad, de bergen: elke pad moet ik hebben. Genieten. Dichterbij (bij Ierland) dan dit komt het voorlopig niet! Dus 3 kwartier. En nog op tempo ook haha. Vond het echt gaaf, want ik had bij niemand gezien dat het open was.

22 maart – Zwemmen

De onrust is weer enorm door het huidige werk. Elk kwartier kom ik wel een Hoe-Dan???-moment tegen. Dus zwemmen is vandaag enkel en alleen met achtje rust zoeken en mezelf vinden.
Inzwemmen in baan 3. Met z’n vijven. Prima de luxe
3×150:100steigerun-50rug – nog weinig rust.
4×150: 50hard-100 rustig. Om de beurt voorop. Komt wat rust in, ademhalen rommelig.
300m elke 4de baan hard. Ga ik ineens vooraan 😳 wel goed. Ik laat dat geneuzel op het werk maar gaan en krijg dit geteld. Mooi tempo van 2:01
Dan 50 slag naar keuze. Gewoon bc, zonder achtje. Prettig zeb
50 vlinder werd nog s 50 zonder
8×25 sprint. Bah. Maar een keer inspannen is ook wel ‘s gaaf! Doe ik zelden bij het zwemmen. Nu wel. Leuk.
Uitzwemmen.
Beter eruit dan erin.

23 maart – Stress-waaiweg-fietsrit voor moeder&kind

Uit het werk weer in de hyper-stand gaan fietsen met Vincent, die het ook even nodig had. Rondje Noorderplassen binnendoor. Stopjes gedaan voor foto’s en de beleving.

Hoge cadans, enge modder, kil, wind.

Op de dijk wind mee en dat even doortrekken om daarna om te keren en wind tegen te ervaren.

Ik had trek. Logisch, want ik eet weer goed en net genoeg. Vincent fietst een stuk harder! Maar ik genoot van de vogels, de kleuren, dat het lukt om te fietsen en de avondlucht. Toen ik thuiskwam, was de stress verwaaid en had ik flinke trek! Niet doodop, maar ook geen supertempo of cadans (in vergelijking met eerdere jaren echter wél!)

Ik ga geen Ironman doen in Luxemburg en verschuiven naar Hoorn geeft rust. Plannen kunnen veranderen tussen oktober en april. Werk- sport- en gezinsgewijs. Door iets te wijzigen komt er nieuwe ruimte. Schuiven van baan, schuiven van wedstrijdbelangen (die van Vincent) en schuiven van een Ironman. “Soms weet je hart allang wat je moet doen, maar moet je hoofd er nog aan wennen” (Omdenken) (thanks JK)

24 maart Zwerven met een HELDIN

Het gaat niet om tempo. Het gaat om heldendom. Het accepteren van beperkingen. Het halen van kleine doelen (10 minuten of de volgende bocht). MB is een absolute heldin. Gescheiden moeder, kind met een potentieel zeer ernstige aandoening, verhuisd naar een kleiner huis, een ex die niet altijd meewerkt en zelf burnt-out. Ze is niet meer de triatlete van vroeger. Hersteltijd is herstellen van het leven. Maar ze gaat door: ze zet altijd door! Zoals ze vroeger voor de vierde keer lek reed en toch de triatlon afmaakte, doet ze dat nu ook: plakken en verder trappen. Grote bewondering en groot respect voor. En ik mag eindelijk met haar mee! We gaan samen lekker het bos in. Rust is the key.

Eerste omzwerving: bij natuurmonumenten in ‘s Graveland uitkomen, terwijl ik het Spandersbos in wilde. Dan zwerven zonder route. MB gaat niet meer zo hard, ik hoef dat niet. MB is ‘n lief en boeiend mens.En dat is genoeg. Beetje zonnig en lekker in het bos. Heerlijk! Tweede omzwerming: lukraak smalle bospaden. Van tijd tot tijd (in het begin nog 10 minuten) wandelen. En maar kletsen ondertussen!

Zwerfmoment 3: over de camping van de Franse Kamp. Ik had een route terug, maar die was hetzelfde. Vind ik niet leuk, komt door de Garmin. Wandelmomenten volgden korter op elkaar. Nog een Zwerfmoment: langzaam terug tegen de wind in.

Het werden 7 kilometer. En warme chocmelk na. We zwierven ook nog naar huis, toen ik een afslag miste. Loved it! Ik heb genoten van het gezelschap en alle factoren. Dan maakt het helemaal niet uit hoe lang het duurt!

25 maart – zwemmen

Het lijkt alsof ik in een soort rust- en kalmtestand zit. Alles wat weken niet lukte, past opeens op een zaterdagochtend! De was is af, de medailles opgehangen, een kilo afgevallen (ondanks de paaseitjes in huis), we leren samen levensbeschouwing en ik verplaats de Ironman en schrijf me in voor wat leuke wedstrijdjes. Maar ik heb geen zin in zwemmen. Ik treuzel en weet niet wat te doen aan training. 300tjes? Ik blijk na 100/150m de tel al kwijt, maar met achtje en met 2 mensen in de baan zwem ik uitstekend. 1 op 3 ademhalen en dan denk ik: ik zwem gewoon door tot Vincent me zegt te stoppen. Aan 1 stuk door. Ergens moet ik het brilletje even poetsen en waterdruk op het oor weghalen, maar dat doe ik midden in de baan met nauwelijks vertraging, al telt Garmin een snelle 25m teveel. Ik zwem vrij makkelijk 1km in 20 minuten. En door. Ik kom helemaal in een kalme zwemmood. Swimming High 😀 ik zie dat het best hard gaat, maar het voelt vooral erg sterk. En dan stopt Vincent me: nu al? Ik heb 1950m (1975 volgens Garmin dus) en Vincent zegt: nog 5 minuten. Godverrr, had me laten doorzwemmen! Ik ga snel verder en nu zet ik lekker aan; ik gebruik benen en wat krachtigere slagen. De 2km haal ik binnen 40 minuten en nog wat extra ook! Ik ga blij en tevreden het bad uit.

26 maart – Zandvoort Circuit Run – auto’s, asfalt, strand: GENIETEN en afzien

Doelstellingen: alleen in de drukte, starten zonder zenuwen, voeding op orde, geen Dixie en het leuk hebben.
In de trein op de heenweg wel stress en bangig tot ik met een meneer kwam te kletsen vanaf Haarlem over (zijn) kids en triatlon. Een TTWer. Samen naar het circuit lopen. Weg zenuwen. En dan naar de wc en in de rij omkleden, want de tijd begon te dringen! Leuk, geen stress. Auto’s kieken voor Vincent.

Tas inleveren en snel naar het startvak lopen en enorm genieten! Ik stuiterde van blijdschap! Ook in het startvak. Zo gaaf. Vincent op de app houden.

En dan te hard starten met een megahoge hartslag en een brede smile. Nog een foto van iemand gemaakt en van de auto’s en de heuvels en het asfalt over.

Ik liep zo enorm te genieten, vond het overweldigend gaaf! Spa is nog beter, maar de drs-bordjes en de aanmoediging van de vrouw van WF en de kuipbocht: super.

Ik wilde er langer over doen. Maar het is een wedstrijd, geen tochtje. Brugje onderdoor en ik vond het even lastig om niet te kappen. Eten. Ik had het warm. Omhoog. Dan Zandvoort en ik vond alles nog steeds hyper leuk. Het op en neertje. En ik maar mensen kijken. Tempo boeide me niet, alleen dat t te hard ging en de hartslag veel te hoog was. Het strand op.

Lekker zo met muziek en goed hard strand. Maar nu wel druk van de drukte. 1 vrouw kletst tegen me. Ik voel me toch weer misselijk worden. Baal. Op 8km de dixie in en poepen maar weer.

En blijven drinken! En door. Nu meer in de groep waar ik hoor qua tempo. Het zand omhoog vind ik echt leuk. Zwaar.

Omlaag is té leuk! Dan het fietspad. Hm. Ik voelde me niet goed qua maag/darmen. Drinken is lastig, maar wel volhouden. Weer druk. Wind tegen. Weinig tempo meer kunnen maken. Aftellen. Concentratie op muziek. Zandvoort in.

Voet doet echt pijn, de huid. Ik heb ff geen zin meer. Vind het saai en heet. Ik blijf kijken naar mensen, huizen, Zandvoort. Door het centrum. Overweldigend. Teveel. Spinners, publiek, herrie. Teveel prikkels. Toch nog even een half falske drinken en genieten. Vanaf station weer oke (rustigere omgeving) en genieten, maar vermoeid. Haal eindtijd van 1:36 niet, 1:40 ook goed. Het circuit op vol memories en filmend voor Vincent.

Finish in iets van 1:38 is prima. Foto en dan snel weg met mooie medaille.

In pit lounge omkleden, diarree en McLaren en Lambo bewonderen.

Veel op 📱. In contact blijven. Trein duurt lang. Weinig echt trek. Om tien uur weg gaan en om half 6 weer thuiskomen. Dagvullend programma. Afsluitend met een hamburger natuurlijk! En qua doelstellingen:

Starten zonder zenuwen is heel goed gelukt (dubbele punten), genieten is erg goed gelukt (ook dubbele punten), ik ben blijven drinken (3,5 flaske is perfect voor deze afstand) en ik vond het niet zo erg om het alleen te doen, want er is genoeg contact onderweg. Maar de minpunten zitten ‘m in die Dixie.

13 maart Poging tot uitwaaien

Geen bootcamp vanwege de wind, dus dan maar zelf “inlopen”. En dan meteen uit het vermoeiende werk als het nog licht is. Even lekker wegwaaien. Het viel me mee met de wind. Ik hoorde meer vogels dan wind. Zag meer bomen (nog steeds kaal) dan takken op het pad. Ik deed niet echt mijn best en ging kalm aan, maar het ging ABSOLUUT NIET vanzelf. Het zijn teveel kilos aan Anke en te weinig blij met mezelf. Het gaat helemaal niet makkelijk en de piekergedachten wilden ook niet echt wegwaaien, hoe ik mijn best ook deed om te luisteren naar de vogels en te genieten. Maar het is heel op en af: het ene moment blij met zich op de zwanen en 300m verderop weer in mineur. Ik moest proberen de zon te blijven zien en me koppie er blij bij te houden. Dat valt niet mee.

Ik vond de hartslag vrij hoog voor het tempo en dat baart me zorgen met corona in huis en wederom een dalende hrv. Maar ik ben niet moe van 5km onafgebroken lopen. Maar onafgebroken blijven lopen en ach- zelfs dat kan niet iedereen. Ik heb van de rust genoten, maar ben nog lang niet gerust. Er staan al blauwe druifjes bij het huis.

Ik flipper dus van heel blij (ik ben dol op die bloempjes) tot heel verdrietig (ik ben gewoon te dik)

14 maart – Cadans- trappen
Het werd laat door alle omstandigheden en dingen die voor gingen. Van een social moment, de dierenarts, veel te veel werk tot aan geschiedenis samen leren. En toen nog sporten er achteraan plakken. Met nul zero zin. ‘Moet’ van Annemarie.

Het lukt haar. Sinds 2016 proberen ze het: Ankes cadans verhogen. Van beenkracht (die ik niet echt veel heb) naar souplesse. Ik heb het zo vaak geprobeerd. Stuiterend op de fiets. Geen hartslagzone mee te combineren. Mijn cadans lag op 65. Basta. Veel en veel te laag. 70 moest het worden. Frank zei destijds: goeie wielrenners doen 90. En dat zie ik wel bij ‘de goeien’. Annemarie is al maanden bezig: langzaam de cadans ophogen. Ik vind 80 inmiddels doodnormaal. Dat is de gewoonte geworden.

Ik ging infietsen met de training op het horloge en Zwift zonder ERG. Vandaag moest ik cadansblokken doen: 3keer hoog tempo, lage cadans. Onder de 70 houden was moeilijk. Koste veel kracht. Pfoe. Toen 4 keer hoge cadans en hoog tempo. Honderd hield ik aan. En hard! Het verschil is duidelijk. Overduidelijk. Niet makkelijker, maar dat vele rondjes maken gaat nóg sneller en herstelt soepeler. Dan is 80 herstel! Ik heb die hoge cadans nodig in de heuvels. Het moet een gewoonte worden. En dat is het nu! Toch knap gedaan van d’r. Ik hoop het binnenkort buiten in praktijk te brengen.

Het koppelloopje liet ik schieten. Iets langer gefietst en 30 gemiddeld gedaan! Op Zwift langzamer, maar met 400+ hoogtemeters. En een gemiddelde cadans van…. Tachtig.

15 maart – Een brokje lente met Vincent samen

Te mooi weer en te weinig tijd voor zwemmen. Ik nam Vinci mee die net weer een heel klein beetje beter is van de laatste covid-aanval. Maar hij vond mijn tempo al wat zwaar en we wandelden zelfs! Ik vond het nog behoorlijk kil. We cirkelden wat willekeurig de straten door.

Zijn gps kwam niet in, dus Vincent liep hard volgens zijn horloge! We hadden best pret, maar ik kreeg last van mijn maag en darmen. Zou een zak drop toch slecht zijn 😇 anyway, niks easy aan! Gelukkig waren we het daar over eens!

Eenmaal thuis aan de diarree. En door naar de dietiste 🫣 🫢🫤 Het brokje lente geeft een goed gevoel. De ontslagbrief ligt klaar. Ik heb me er bij neergelegd qua werk. En ja- ik ben behoorlijk aangekomen en ‘te dik’. Maar het is allemaal vet en dat kan ik wegkrijgen. Kan ik. Hoop ik.

16 maart – Niks is goed. Niets.

🤯 De lijst is onwaarschijnlijk lang: – rob is nu ziek (geen corona, wel ziek) – nog geen arbeidscontract, dus ook nog geen ontslagbrief ingeleverd – wel een slepende lange demotiverende werkdag / vergadering – toppunt van ellende: ma van 77 is plots opgenomen in het ziekenhuis in Eindhoven (hartklachten en nierinfarct) – hele lage cijfers voor Vincent (ik moet hem nu ontzettend helpen met geschiedenis) – start vandaag met niet-meer-snoepen (da’s nog gelukt ook!) Het sporten staat onderaan de lijst en lukt gewoonweg even niet. Geen animo, geen energie, verdrietig en moe. En morgen een extra (onrustige) werkdag voor de boeg. Als alles in het leven verkeerd gaat op werkelijk alle gebieden, kan hardlopen altijd nog. Er aan onderdoor gaan is ook een keuze. Die ik vandaag nog niet neem.

17 maart – Lente en Bambi’s schieten

Samen met Vincent na een extra werkdag met mooi warm weer: dit moest even. Ik ging best lekker, maar uiteraard niet vanzelf.

Lekker kletsen en hier en daar wat tempo opvoeren en vooral ook stoppen om foto’s van de herten te maken. Zie ik ze eindelijk ook eens! Flink van genoten.

Na een extra werkdag met ma nog altijd in het ziekenhuis was het nog steeds warm en licht. Dus even rennen! Samen met Vincent. Ik voel me echt goed. Tempo lekker wat hoger met even doorsprinten voor een foto. Daarna veel hertjes fotograferen. Ik vond het leuk. Maar de laatste kilometer had ik geen zin meer. Ik eet namelijk niet zoveel.

18 maart – trailen door het Spijkbos

Heerlijk! Je kan dan zoveel zorgen en problemen hebben, maar in het bos samen met Joyce en korte-broeken-weer maakt alles absoluut stukken beter! Ik heb gekletst, genoten en me niet gestoord aan het tempo. Mijn hartslag was we behoorlijk hoog. Voor Joyce zijn we te hard gestart. Ikzelf ben SUPERBLIJ want ik voelde me niet misselijk, heb keurig elke 20min water met maltodextrine gedronken en hoefde niet de bosjes in. Heel, heel blij mee. 

Alles kan in elkaar storten, maar trailen in korte broek met Joyce is voor mij het beste medicijn. En dan ook nog een enorme overwinning: elke 20min een flaske drinken met water en (alleen) maltodextrine en geen last!! Niet misselijk, geen bosjes. Super-superblij mee.

Het was gewoon superfijn weer. Grappige route en goed te volgen met al die pijltjes.

Smalle paden en soms even verhard. Modder, zand, heuveltje: allemaal gehad. Tempo was in het begin te hoog voor Joyce. Ik liep te kletsen over het werk. 6 Kilometer volgeluld. En elke 3km wandelen en drinken. Ik vond alles prima! Ergerde me niet aan onze langzame tijd, maar genoot van de rust die het opleverde. Echt geweldig.

Wij begonnen aan de extra lus, toen de eersten al klaar waren. Op het einde werd het echt trekken voor Joyce, maar ook supermooi met water en bos en wandelaars.

Ik heb simpelweg genoten. Zorgen komen later wel weer. Net geen 15km en onder de twee uur. En dan hadden we de prijsuitreiking wel gemist, maar toch een buff! Vooral: niet kapot, voel me goed en eten op orde! Jieha.

19 maart – Fietsen met een hele hoge cadans omdat de accu leeg is!!

Weinig zin, maar Vincent ging mee. Ik had het best koud. Eerst de stad door en op de dijk ontdekte ik dat de di2 schakeling te ver leeg was voor het voorblad. Dat was een praktijk cadanstraining!!! Dus de cadans was hoog! Echt hoog. Ik twijfelde om terug te gaan, maar toch doorgezet en na het rondje Noorderplassen solo doorgereden om de Oostvaardersplassen heen. Vincent had me er op gewezen dat er geen kortere route is dan, maar ik ben een doorzetter. Wat in mijn hoofd zit, moet dan ook plaatsvinden.

Op de dijk hoge cadans en lekker tempo. Bij het centrum aan de andere kant de muziek pas aan. Het ging goed. Als je een cadans van 100 draait op de dijk is 80/90 tegen de wind in lager 😏 maar dat kan ik nu dus aan.

Maar na twee uur was ik er wel klaar mee. Mijn hoofd zit ook een beetje vol nog. Keurig z2! Als dat goed staat tenminste. Redelijk gedronken. Ik hou van de stilte en de eenzaamheid. Ik had 3 uur gemoeten, maar met deze omstandigheden en een wat onrustige mindset vond ik dit wel even prima de luxe zo. Tevreden over het tempo (niet blíj, maar te-vre-den) en zeker over een gemiddelde cadans van 85.

1 maart – De Dag dat Alles goed Kwam

Ze nemen me aan! De volgende werkgever wil mij net zo graag als ik naar hen toe wil komen! Ze doen me een aanbieding waar ik gretig op in ga. Manuel had al gevraagd of ik mee ging lunchpopen, dus nu lunch-huppel ik een beetje naast hem!

Manuel is heel fijn gezelschap. Al kletsend ga ik bijna dansend verder! Het maakt me allemaal helemaal niks uit qua tempo ofzo. Even stoppen voor een foto. De zon is mooi en ik heb het veel te warm met 3 laagjes. Nou zo dus. Redelijk moeiteloos 7km. Zoals het eigenlijk hoort.

En ‘s avonds win ik ook nog eens een prijs! Ik mag meedoen aan een sprintje. Door mijn leuke mop 🙂

2 maart 2023 – Ik doe ff niks. Het komt er niet van. Wandelen tussen de middag met mijn collega. Ik zeg niks op het werk dat ik wegga. Tegen niemand! Even wachten tot de handtekening gezet is.

3 maart – Trailrun De Stille Kern met Joyce en Vincent

Ik loop voor ze tussen het groen over een breed inverhard pad. In de zon. Ik hoor de vogels, de ganzen en ik ren. Achter me hoor ik mijn kind kletsen over levenszaken tegen mijn allerbeste vriendin. Mijn zorgen zijn voorbij, mijn hoofd is licht. Er is nergens enig ongemak te bespeuren. Tempo, afstand; het doet er niet toe. Ik ben in het moment. In het bos. Volkomen tevreden. Gelukkig zijn hoeft niet meeslepend of groots te zijn.

We draaien een onbegaanbaar modderpad op. We verliezen de route in een beetje moeras, terwijl de ganzen luid gakkend wegvliegen. We moeten wandelen en zoeken en de filosofische discussie van mijn puber verstomt. Puur.

Tempo laag voor Joyce. Zo vaak gefietst en gedacht: ik moet er rennen. En nu ben ik er. Vincent kwebbelt graag. Heerlijk! Paarden, runderen, ganzen, een boswachter.

Stapstenen, breed onverhard, modder, een trapje, de Tuurtoren op (hij beweegt met al die mensen erop!), een vogelhut. Of juis geen hut en geen pad. Veel water. Het is aangelegd, en toch ook puur natuur. Bewolking. De zon komt er doorheen. Geneog drinken, willekeurige momenten. En niet 1 keer aandrang. Het is magisch. Wat had ik dit gemist! Tempo en afstand volkomen onbelangrijk.

4 maart Bootcamp en hardlopen

In het begin, de eerste kilometer ging echt best moeizaam. Met Vincent mee. Daarna met een mevrouw die ook al naar Dronten verhuisd en vind dat mijn lopen er zo soepel uitzag. En zo ging het dan ook weer. Het regende een heel klein beetje. Ik deed het lange rondje en liep met een fotograaf mee die nccw kent. Dan 6 keer de trap op (even uitgezet) en toen heb ik rustig de 5km alleen volgemaakt.

3 rondes bootcamp: Eerste ging top, tweede mwha, derde geen zin meer.

‘s Avonds om 18:00 gaan zwemmen. Een tva training meegepakt. Snelheid. Veel korte baantjes (50m) en veel op snelheid. Elke 2:30 vertrekken op de 100m maakte ik toch mooi 2:20 van! En daarna spijt toen ik naar 2:10 moest 😂. Maar ik zwem net onder de 2:00 minuten of ik nu mijn uiterste best doe of niet. Wel suf met achtje gedaan. Ik had een baan voor mezelf. Een snellere baan dan normaal 😏

Een tempotraining. Dus 4x50m streeds iets sneller. Veel 50jes. Daarna 100tjes. Ik mocht elke 2:30 vertrekken van Thijs omdat ik eigenlijk in baan 2 zwem. Maar ik vond 2:20
Ook prima. Ik zwem elke keer net onder 2:00. Mijn horloge geeft het lollig aan: die slaat secondes over. Dan 50school en 3×50 oefening. Daarna 4×100 in 2:10 dus. Haha! Maar ook dat ging goed. De pauze is korter. Ook als ik full speed ga is dat 1:58. Zonder achtje 2:11. Heb ik 1 keer geprobeerd. Was een leuke training. Lekker rustig en relaxed in het bad.

5 maart – Na de verjaardagen enzo

Geen zin. Totaal niet meer ‘s avonds na al dat gevreet. Maar het staat op het schema dus het moet. Ik lig lekker warm met de kat tegen me aan onder een dekentje met tijdschriften: waarom zou ik gaan fietsen? Het staat op het schema. Er zal een reden zijn. Ik geef mezelf een half uurtje. Parijs. Super-maga-saai. Vincent komt mee yathzee spelen. We spelen de sterren van de hemel. Ik trap. Hoge cadans. Het gaat best prima. Ik app. Met Joyce en Annemarie. Ik kijk naar de chasing cat.

En ik span me in als Vincent weg gaat. Eén rondje. Harder dan ik wilde. Het half uurtje werden geen 80 minuten die op het schema stonden. Na 30km waren alle PRs verbroken. Teveel rondjes Parijs. 70 minuten. Een cadans van 83. Ik denk dat het beter was dan de tijdschriften.

Omdat het moest. Voelt beter dan de bank en het dekentje. Achteraf.

6 maart – Bootcamp

Inlopen: Dan werk ik een dag op kantoor en dan komt er zoveel op me af! Dan zit mijn hoofd vol, dan ben ik moe en unhappy en dan rent het zwaar. Het is niet de regen (geen problemen mee), niet de wind (heerlijk juist), niet dat ik in het donker loop zonder lampjes: mijn zware hoofd sleept de rest mee. Ik vind het licht erg gaaf: melkachtig wit en spooky zelfs. Maar echt genieten en blij zijn zit er dan niet in met dat rot hoofd. Ik liep alleen achter de andere twee en vond dat niet erg. Er waaide wel wat uiteen, maar ik kan het toch nog niet van me af zetten, hoe makkelijk dat ook zou moeten zijn nu het mijn probleem niet meer is. Maar ik voel me verantwoordelijk en somber. Ik neem de kortere route en maak 5km vol. Dat dan weer wel. Hoe sloompjes ook bij deze idioot hoge hartslag.

Bootcamp Met zijn drietjes. Twee kwebbels en ik en MV. Trappen op en af en dan bij de bankjes. Daarna haalden Maarten en ik de auto en gingen we in de parkeergarage van het buitenhout college de oefeningen doen. Leuke dingen: balletje smijten, brug-dansen, elastiek-trekken, touw zwieren, wieletje draaien, gewicht opgooien. Een paar keer. En dennenbomen en buikspieroefeningen. Ik train enorm mijn armen op dit moment. De vermoeidheid blijft hangen. Het gevoel van oneerlijkheid ook. Maarten is nog tot 1 april mijn collega. Ik wandel naar huis. Dan is de regen en de wind koud.

7 maart – Laten we nog eens een koppeltraining doen

Fietsen binnen: training in de Garmin en route in de Zwift, met alle hoogteverschillen van dien die ik dan onderweg tegenkom. En de sprintjes onderweg. lk hield me netjes aan de training, maar de Garmin had de hartslag niet zo goed. De versnellingen vind ik gewoon erg leuk, ik kijk dan naar de wattages. Ik was blijkbaar best eens bereid diep te gaan en dat heb ik niet zo vaak. Was lekker bezig met het fietsen zelf en heb de manager die belde afgekapt. Buiten regen en sneeuw en ik in Richmond had het warm. Goed ritje. Tempo was echt oke en ik vond het ook leuk.

Ik moest echt aan de bak. Op de garmin stond de training met blokjes versnellen en ik nam gewoon een route in Zwift in Richmond die ik nog niet had gehad. Met heuvels en alles wat er onderweg bij komt. Eerst een half uur infietsen. Ik bleef netjes in de goede hartslagzone, maar de Garmin meette dat niet goed. Toen 7×20 seconden versnellen. Altijd leuk. Net te overzien. Ik wilde op 3+ watt zitten. Ik maakte de kring vol. En daarna lekker segmentjes scoren. Toen moest ik 5x versnellen en ik wilde rond de 4watt.

De verzuring in dus, maar net vol te houden. Dan nog eens 5 minuten rust. Waarin ik in 1 megakorte sprint tweede werd. En toen 3 keer zo hard mogelijk. Ik ging lekker los en zweette en toen moest ik het rondje nog afmaken en werd ik eerste, want enigste 🙂 Maar daar heb ik wel van genoten, ik heb 35km volgemaakt.

Daarna rennen. Eventjes. Even omkleden na het fietsen en dan bezweet naar buiten voor 15 minuten. Zou geen probleem mogen zijn, maar het voelde al na 100m als een probleem. Slepend, log, moeizaam.

• Strava:  
• Al na 100m: ik vind deze trainster eigenlijk niet leuk, wie bedenkt dit?! Ik zweet nog van het fietsen! Ik kan dit niet meer hoor!
• 500m: ik vind mezelf ook niet leuk, ik had gewoon mijn eigen suffe rustig moeten fietsen 750m: paaseitjes en alles waar suiker in zit is niet leuk!
• 1000m: mijn horloge vindt mij wel goed bezig
• Ik deed mijn best, zag een narcis, heb nog hoop dat het goed komt, maar het was allemaal zeer ongemakkelijk. Met veel gezeur, een hoofd vol gemopper, en vooral veel moeite. Had ik maar even de kracht om al die snoepjes te weerstaan en me blij te voelen dat ik dingen doe die anderen niet kunnen: blij met mijn eigen tempo na zo lekker hard fietsen en dat ik zoveel wilskracht heb dat ik die 3km vol moet en zal maken en lekker over het onverharde pad ga lopen.
• 1200m: ik leg me erbij neer. Het is maar 15 minuten
• 1500m: nog een kilometer, over 7 minuten is deze martelgang klaar
• 2000m: onverhard pad vol plassen, maar het is tenminste droog. Deze tijd is wel redelijk. Voor een vet ouwetje.
• ik was blij dat het maar 15 minuten was.
• 2500m: 15 minuten om. Ik kan nu stoppen. Ben nog niet thuis.
• En toen moest ik nog naar huis toe en ik wilde 3km volmaken.
• 2990m: ja doei. Blokje extra naar de vuilnisbak
• 3km: got er is nog veel werk aan de winkel. Gelukkig heb ik nog een paar maanden de tijd. Om dat ‘easy-de-peasy’ koppelgevoel weer terug te vinden

Ik heb een paasei verdiend. Twee. Note to self: afspraak maken bij dietiste. Na de warme douche blijkt het wel mee te vallen. De weg terug naar de sportiefste ik moet ergens met een eerste stap beginnen.

Gelukkig heb ik nog tijd tot aan de Hardman.

8 maart Lunchloop met Manuel op Vrouwendag. Dag Vrouwen.

Gewoon lopen, hartslag redelijk hoor, maar onverhard en verhard door elkaar, geen hoog tempo en niet al te veel inspanning. Een doodgewoon loopje dus. Op het einde nog een paar versnellingen gedaan, maar niet echt van harte of met inspanning.

Supergewoon en bijna saai, maar niet vanzelf. Het kost gewoon een beetje extra moeite de laatste tijd. Samen met Manuel is altijd vertrouwd en leuk en genoeg te bepraten. Ik ben een beetje mopperig, maar dat gaat over alles en komt waarschijnlijk omdat de poes meermaals per nacht een aanval van krolse hysterie ten gehore brent. De hartslag was wat hoog voor het tempo, maar het was niet koud. Modderpaadjes en bergje meegepakt. Vrouwendag, ik weet het niet. De een nog geweldiger, beter, fantastischer, onderscheidender dan de ander. En 1 HARDMAN met het grote gelijk: ‘The woman who strives for equality lacks ambition’. Dat is het enige wat me aansprak.

En zwemmen. Ook op deze dag. ‘k Had totaal geen zin, maar toch me in een rustige baan 3 gemeld en ook weer s elke keer dat achtje aan de kant gelegd. Dan lever ik snelheid in en het kost meer energie, maar ik zal er uiteindeljk oom sterker van worden.

Dat ging beter dan verwacht. Moe van de nutteloze dag. Baan 3 met GN, een man en BT die zelf wat deed.

300 inzwemmen 200 met 8je 100 zonder
2×300 als in 150 bc (geen 8je) 100 armen, 50 benen
4×200 150bc/50 school 2&4 zonder 8je
50rug
4×100 25 snel/75 rustig. 2&4 zonder achtje
50 school uitzwemmen
Het voelde relaxed en daarom durfde ik ook zonder 8je. Maar dat gaat aanzienljjk langzamer (scheelt zo 8-10seconden) en kost meer energie. Ik heb geprobeerd mijn arm naar binnen te scheppen, voor mijn gevoel tot onder mijn navel door.

Ik deed lekker de training mee. Tevreden het water weer uit

9 maart – Fietsen en Yathzeen

De benen en ik vonden het zwaar. Ondertussen Yathzeeen met Vincent. Ik had de training in Zwift gezet, maar de hartslagzones redde ik niet helemaal. Kwam niet in z3. En toen brak de laatste (die redelijk ging) ook nog onbedoeld af. Het was een futloze dag en een futloze rit. Maar ik won wel 4 van de 6 keer met Yathzee! Het contract is nog niet rond, wat de werkmotivatie niet ten goede komt. De poes is nog krijsend krols wat de nachtrust niet ten goede komt.

Gedoe met FTP en hartslag. Vincent kwam mee Yathzeen en dar ging beter dan fietsen. Ik zat in new york en daar zitten veel hoogtemeters in. Na een half uur infietsen (2 van de 3 potjes gewonnen) moest ik 5 minuten zone 3. En daarna 5 minuten rust. Net geen potje. Dat moest ik 5 keer doen. De tweede keer al had ik na 30 seconden geen zin meer. En ik was een beetje bezig met Yathzee. Dus het ging maar matigjes. De 4de keer ging wel goed en de vijfde keer brak ik onbedoeld af. Ik wilde afslaan en niet afbreken. Ik fietste nog uit en 35km vol. Met meer dan 500 hoogtemeters.

Alles beter dan buiten fietsen nu! Bar en boos daar.

10 maart Trailloop met M door kou en nattigheid en modder, maar wel in de buurt!

We zouden naar Bussum gaan voor de Landgoederenroute, maar ik bedacht vanmorgen dat daar door de modder en met de kou en dan terugrijden niet zo handig was. Mar was het met me eens en ik ging haar ophalen. Nat en guur, maar het liep wel redelijk. Niks moest: geen tempo, geen hartslag; gewoon lekker lopen. Ik wilde niks dubbel lopen, dus ik liep wat om naar haar toe en dan buitenlangs. Mar is erg, erg fijn gezelschap: praat makkelijk, eerlijk, vriendelijk, zonder oordeel. Onze kinderen zijn van dezelfde leeftijd en ze is een makkelijke prater.

We liepen ook onverhard en ik ging na 4km wandelen om te drinken (en daarna vergat ik het zo’n beetje). We gingen over de natuurbrug en maar kwebbelen. Omdat het goed ging, liepen we door tot achter in het Kotterbos. Daar gingen we de modder in van het ATBpad. Dat vertraagde wel, maar het was erg leuk!

Dan vergeet je de zorgen en de to-dolijsten die thuis liggen. Ik was er lang niet geweest en het heeft iets, die glibberige slik. En de bomen op een rijtje. Uiteraard was er niemand anders te bekennen! Het was een tijd droog. We gingen nog een keer het ATBpad volgen, maar daar werd de modder te erg. Ik moest er om lachen!

Mar gleed verstandig uit en we wandelden, door de modder. Ik vond het echt leuk: helemaal in het moment. Op de weg begon het hard te regenen en werd het koud. We gingen achter de kliniek langs en ik was het wel even zat (16km punt). We gingen nog door het bos terug en op de Evenaar wind tegen. Ik liep nog een stuk mee met Mar en toen dacht ik: geen halve marathon, dat is moeilijker dan wel. Thuis moest ik alles afstropen en naar de WC en mijn huid op mijn bovenbenen jeukte en was gevoelloos onder de douche.

Maar ik heb de hele week nog niet zo oprecht gelachen als deze ochtend. Mari loopt zonder horloge, dus laat zich ook niet leiden door tijd of afstand. Wat ik goed heb gedaan: ik ben gestopt toen ik na ruim 20km thuis was en moest helemaal nergens voor die halve marathon afmaken en ik hoefde niet in het bos naar de WC (wel direct bij thuiskomst). Wat minder goed ging: ik heb te weinig gedronken/gevoed voor 2 uur onderweg. Ik heb maar 750ml gedronken, dus de rest van de dag ben ik hongerig en blijf ik koud.

11 maart Zwemmen in baan 2 bij TVA

Ik had geen zin. Eigenlijk had ik vandaag vooral nergens zin in, dus zwemmen was geen uitzondering. Kind weer ziek, ik slaap slecht (piekernachten), hangerig – nou dat. Ik moest om 5 uur en ik begon in baan 1 (lekker sloom), maar toen waren ze daar ook met zijn tweetjes, dus ik ging naar baan 2. Dan zwemt 1 autistische zanikerd voorop, 1 schreeuwerd achter mij aan, 1 oude taaie dame daar achter (maar die zeurt nooit) en daarachter 2 oudere dames die zich de hele tijd druk maken dat wij te hard zwemmen. En ik ben de enige die (deels) zonder achtje zwemt. En die de snelle autist bij kan houden en zich aan wil passen. We deden 250jes boven duurtempo. Tja, dat moet echt op 1:50/100m zitten voor deze baan, maar wat een gekanker dat het te snel ging. Nou was 1:45 ook wel aanpoten, maar het is een training toch?! Dus autist voor me ging trager en ik ging zonder achtje. Ook werken. Hij deed er 1 op zijn eigen tempo en toen deed ik met achtje ook flink snel, dat vond ik leuk. We hadden net nog tijd voor een 50-100-150-200-150-100-50 piramide, maar door het gefiep in de pauze werd het laatste 50je in reservetijd en toen moest ik voorop. Dat kan de auti niet aan, dat het 1 minuut over 6 pas klaar is. Misschien zwem ik volgende keer alles in baan 3 met achtje mee. Dat scheelt me ergernis. Ik heb zelf een hele goede training gehad en ik ben superblij met het feit dat ik 250m in 4:27 kan zwemmen, ook al is dat met achtje! Mijn horloge telde de 150m niet goed: 1 keer als 125m en 1 keer zelfs maar als 100m. Ik zwem een stuk rustiger, maak minder slagen en haal ‘dieper’ door. Met achtje kan ik echt goed op de slag letten en de doorhaal naar binnen trekken. Ik maak mooie stappen met het zwemmen en dat zie ik aan de SWOLF. Voor geen zin was dit echt top. Ik heb me flink ingespannen en dat was leuk!

12 maart Met het verkeerde been uit bed gestapt, maar fietsen kunnen die benen!

Ik voel me vreselijk slecht vandaag. Ik heb twee mogelijkheden: of ik stop met trainen (zo overschat: ik zie mensen de CPC lopen in een toptijd zonder noemenswaardige training) of volgende week de marathon in Amstelveen lopen. Dat zou me makkelijk lukken binnen de 6 uur. Er zijn Dixies. Trainen lijkt me ook hier niet voor nodig toch?

Buiten werd m niet. Binnen 2 uur – ach. Het ziet er mooi uit: lekker hoog tempo in lage hartslag, mooie cadans. En ondertussen ook nog yathzee spelen. Maar niets is minder waar: ik voel me helemaal K U T en slecht. Want dit tempo is binnen. Doen anderen lachend buiten. Dubbele afstand. En ik voel me totaal niet oke. Ik ben met het verkeerde been uit bed gestapt en hoewel het lijkt met mijn suffe binnenfietstochtje dat ik geen recht van klagen heb, voel ik me vandaag gewoon kut, want Vincent heeft weer Corona nu. Het kan dus ook zomaar weer zo zijn dat ik over een paar weer niet meer kan trainen omdat ik dan ook weer ziek ben. Ik ben er zo klaar mee. En waar ongeveer iedereen ‘zomaar’ even een halve marathon loopt – vaak in absurd snelle tijden zonder al te veel trainingstijd, is mij dat vrijdag niet gelukt. Het voelt gewoon helemaal stom en dom om veel te trainen op niks. Dus ik voel me klote en moe en vervelend en prikkelbaar. Dan kan het allemaal nog zo snel en fantastisch lijken te gaan, ik voel me totaal niet zo. Daar helpt geen ‘wat-goed-dat-je-het-toch-hebt-gedaan’ aan, omdat er simpelweg niets goeds aan is. Teveel koekjes, te weinig geslapen, verkeerde been uit bed gestapt.

Het lijkt wel oke met 29 gemiddeld en een hoge cadans en een lage hartslag en ondertussen yahtzee spelen, maar ik voel me absoluut NIET OKE. Op het moment vanmorgen dat Vincent weer met een positieve coronatest stond had ik onder de dekens moeten kruipen waar ik net vandaan kwam. Het is mijn dag niet. Verkeerde been uit bed. Sjachereinig, prikkelbaar, ongelukkig. Niks positiefs aan te ontdekken behalve die stomme test waarmee weer een weekje ziekigheid rondwaart in huis.

Maandag 20 februari Hardlopen-bootcampen-joggen

Het ging niet goed. Niks. Lopen voelde alsof ik gewichten meesleepte en bij het gewichten slepen trokken alle spieren. Deze dag wil ik vergeten. Het werk is zo veel, zo demotiverend. Dan wordt alles zwaar. Als ik mag kiezen tussen het lopen van een ultra of een dag op kantoor, is de keuze op dit moment heel snel gemaakt! Qua vermoeidheid en druk en verplichtingen en wanhoop is een ultra bijna een makkie. Ik ben vermoeid, aggressief en wanhopig en dan kom ik dus niet vooruit met het hardlopen. Dan willen mijn benen niet, gaat mijn hoofd niet en mijn darmen protesteren ook. Ik liep tussen km 2 en 4 heerlijk te kletsen, wat superfijn afleiding vormde – bedankt J! Maar toen moest ik me toch schijten…. (sorry voor dit detail!) Ik sloeg de trap over en ging bij de AH.

Het was echt zwaar shit, te laat gegeten en dan ook nog volkoren macaroni! Ik doe veel liever 15 keer de trap bij het station. Daarna bootcampen. Het was best een beetje saai en ik deed mijn best. Ik moest mijn bidon ophalen, dus ik heb even heel hard onder het station door gerend. Het was allemaal onrustig, of ik in elk geval. Ik heb netjes de peesplaatoefening gedaan en de dennenboom en ook het rondje 40 seconden ging prima.

Ik was wel boos op het werk, dat ik niet mag monteren. “Jij hebt het te druk met sales-ondersteuning, schat” was goedbedoeld, maar mega-mega-verkeerd. De buikspieren heb ik wel behoorlijk goed gedaan en verrekkie- ik kan al moeiteloos een minuut planken!

En toen weer naar huis gegaan. Eerst gejogd en toen kwam ik de wandelende moeder van R tegen die lekker meebootcampt juist om haar reuma (of zoiets) de baas te blijven. En dan heb ik daar superveel respect voor en vind ik wandelen helemaal niet erg. De straat door rennen was zo mogelijk nog zwaarder dan heenlopen en ik kwam amper nog vooruit. Er is niet genoeg chocolade in huis om mij nog blij te maken vanavond. En van een zak witte paaseitjes word ik niet blijer en krijg ik ook nog buikpijn. Maar dan zijn ze wel weer weg.

21 februari – Een koppeltraining! 🚴🏻‍♀️🏃‍♀️ maar zonder enige animo.

Aan de trainster van Train3Sports (T3S) meld ik: “Ik zag net iemand op strava die schreef bij zijn duurloop van 15km op 4:40 gemiddeld ‘niet mijn dag’. Jankert. Ik had ook ‘niet mijn dag’. Geen zin, depri, geen animo, moe van alles, hartslag en hrv niet op orde, werkomstandigheden zijn op z’n best gezegd ‘onrustig’ en Vincent heeft toetsen: niet mijn dag. Ik was klaar om naar buiten te gaan, regent t. (…) Ik telde al af vanaf 18 minuten. (…) Kan er niks goeds bij bedenken. Niet mijn dag.” De trainster antwoordt: “Die mensen moeten inderdaad niet zeiken, 4:40, poeh, maar snap je reactie helemaal! Eigenlijk niets van andere aantrekken, maar onbewust gaat dat dan als alles al stom is! Maar onwijs sterk en dapper dat je wel op de fiets stapt!!“
Dus eerst fietsen. Buiten regen dus toch maar binnen. Met mijn boek erbij en nul animo. Trappen. Niks boeit me. Binnen fietsen in Frankrijk niet. Het tempo niet. De cadans minimaal. Drinken nauwelijks. Het is niet zo dat het me tegenstaat, maar ik vind even niks leuk. Of boeiend. Of interessant. Of dat er iets lukt.

Een uur volgemaakt en vooral afgeteld. Meteen van de fiets af gesprongen! Dat past niet zo bij mij, dat het rondje afmaken of 25km volmaken me gestolen kan worden.

Ook geen zin in hardlopen. Ik voel me een sjokkende slepende olifant. Doe keurig het tempo tussen de 6:00 en 6:30. Ik luister naar de vogels, probeer te bedenken dat nog maar pas ziek was, dat ik blij moet zijn dat ik onafgebroken kan blijven rennen, met de lage hartslag. Maar ik heb het te warm, het is saai en grijs en somber en ik heb trek (niet in een appel nee).

Weer tel ik de tijd af. Niet stoppen. De hartslag loopt wel wat op. Ook nu maak ik de 5km niet vol en stop ik per direct na 30 minuten. Gister had ik het erover hoe ‘knap’ het is dat ik niet stop voor een rotgevoel of pijntje of met een (voedings)probleem, maar dit -dit ‘iets doen’ zonder enige animo; dat is minstens even sterk. Ik voel me er vandaag niet beter bij. #ankeisffdepri (en het is pas dag 14)

T3S: “Omkleden en dan gaan hardlopen. Ook niet mijn dag. Ik kan niet hard, hoeft ook niet. Ik moet gewoon een half uur blijven lopen. Ik versnelde de tweede en vierde kilometer iets, maar ook dat voelde slepend en log. Ik bleef gewoon maar rennen en aftellen. (…) Ik ben zelfs niet blij dat ik keurig gedaan heb wat ik moest doen. Behalve in het eten van zoetigheid (helpt ook niet) en stil zitten terwijl ik niks doe, heb ik nergens zin in. Niet mijn dag. Andere dag weer beter.” antwoord: “Je bent zelf niet blij, maar ik ben wel trots dat je het toch even op kan brengen wel te doen! Echt waar, weet niet of ik zelf die motivatie zou hebben als alle me even zo tegen zou zitten!“

ps. Van paaseitjes voel je je ook niet lekkerder, ook niet van het hele zakje witte eitjes.

22 februari – zwemmen.

T3S: “Ondanks weer een onrustige kantoordag toch gaan zwemmen. Een baantje opgeschoven. Kon ik in iemands voeten hangen 😏 het ging lekker.“

Inzwemmen 200m
4×50 techniek: slepen, bijleggen, armen, benen
400 duurtempo
4×50 techniek: oksel, heup, achter, lange slag
6×100 elke keer (1 sec) sneller
4x 75 25 school – 50 rug
4x 25 sprint
Uitzwemmen 50 en 100 zonder 8je

Alles met pullboy. En het ging me achteraf behoorlijk hard! 1:54/100m. Kan me niet schelen of het horloge dit goed had, maar het lijkt er wel op. Antwoord: “Dit is fijn. Weer een goede en lekkere training in the pocket.“

23 februari. Wandeling – meer zit er niet in

Een dag op kantoor is als een marathon lopen berg op. Elke kilometer stijgt en boven komen lijkt tergend langzaam te gaan. Er lopen steeds minder mensen mee. En je komt ook maar niet boven. Dan is taak X gedaan en blijft taak Y liggen. Ik moet ‘op het matje’ komen bij de manager, want zelfs zij ziet dat er iets is. Maar ik kan het haar niet uitleggen, want ik moet echt afmaken wat ik aan het doen ben. Intussen heb ik keelpijn en ben ik erg moe van 3 dagen op kantoor in 1 week. Ik ga niet naar de baan, zoveel is me duidelijk. Zodra we thuiskomen wil ik nog even van het avondlicht gebruik maken om te wandelen.

T3S: “Ik voel me nog steeds niet helemaal lekker, heb nog/weer keelpijn en ik hoest ‘s nachts nog veel en slaap dus slecht. De werkdruk is belachelijk hoog. Ik ben al met al moe en niet in staat om hard te gaan lopen op de baan. We maken een wandeling, Rob en Vincent en ik tussen half 6 en half 7. Ik hoop dat ik me echt snel beter voel, zowel qua stresslevel als zonder pijntjes. Voordeel: de peesplaat heb ik geen last meer van!” Mijn collega raadt me aan te stomen tegen het hoesten en met haar jarenlange ervaring met luchtwegaandoeningen denken ze dat ik bronchitis heb. Ik stoom, maar dat valt helemaal niet goed. Heb ik in mijn jeugd te vaak gedaan. Met even desastreuse gevolgen. De keelpijn neemt toe.

24 februari – WEER ZIEK GVD

Mijn linkeramandel is dusdanig opgezet dat slikken moeilijk is. Het straalt uit naar mijn oor en ik heb hoofdpijn. Ik doe een corona-test, maar dat is het niet. Bij de huisarts ben je eigenlijk ook niet echt welkom.

‘s Ochtends lukt slikken en eten wat beter, maar de trail die ik zo graag zou doen met Vincent zit er zeker niet in. Er zit niks in. Ik ben moe en slaap elke keer. In bed. Op de bank. Boven mijn boek. Dan heb ik tenminste geen pijn. Ik drink veel thee en heb ‘s avonds lichte verhoging.T3S: “Keelontsteking oorontsteking kan niks, wil niks of eigenlijk: wil vanalles, maar kan niks en het doet nog pijn ook “

25 februari – NOG ZIEK

“Pijn in oor en keel neemt af. Wel vreselijk moe. Ook van slapen tussen elf en elf. :-\ Weinig eetlust. Weinig energie buiten de bank.” En dan weer dezelfde jankert die 30km hardloopt op 5:00 gemiddeld en o-o-o, dat vindt ie toch zo tegenvallen van hemzelf. Een derde van de afstand en het tempo zou ik nog voor willen ruilen! Maar goed, iedereen vindt het natuurlijk hartstikke knap ‘dat hij toch heeft doorgezet’. Jakkes. Ik mag er niets bijzetten, want hoewel deze gast zelf altijd mega-cynisch reageert, snapt hij niet wat ik bedoel en jaagt hij alleen zijn eigen doel na. Soms zou je mensen toewensen dat ze omvallen. Of waarderen wat ze hebben. Mijn trainster begint haar vakantie goed en loopt ook 30km, maar ze zegt gewoon dat ze weinig zin kon opbrengen. Dat vraagt niet om kijk-mij-eens-zielig-zijn, maar het is een me-de-de-ling. En ze is achteraf net zo trots op zichzelf dat ze het heeft gedaan als ze op mij is.
T3S: “Nog steeds keelpijn en oorpijn en hoofdpijn, maar minder. Wel erg moe. Van de hele nacht slapen ben ik al erg moe. op en neer naar de AH lijkt wel een halve marathon! Die ik liever zou doen.“

26 februari. – Wandelen. En doen alsof…

Het gaat weer beter. Wel nog lang slapen, maar ik hoef er niet meer uit voor een paracetamol. En ik blijf overdag redelijk overeind. Ik kan eten en slikken. Iedereen gaat lekker afstanden lopen, maar ik doe nog niks. Gaat ook nog niet natuurlijk. Maar ik wil eigenlijk ook wel de badge van 5 kilometer hardlopen dit weekend! Hardlopen is echter uitgesloten. Ik ga lekker wandelen met Rob. Is al moeilijk genoeg, maar het zonnetje is heerlijk en ik ben echt blij buiten te zijn. Het gaat prima en we lopen de weg langs door het gras. Vrolijk kletsend. In het zonnetje is het niet zo koud. We wandelen 5 kilometer bij elkaar en mijn horloge noemt het lekker hardlopen op mijn bevel, dus ik heb de badge gescoord! Het voelt hetzelfde. Ik ben er wat vermoeid van, maar niet meer doodop. En ik hoef niet uit te puffen op de bank. Morgen maar weer werken. Vanuit huis.

27 februari. Joggen-bootcamp

Het gaat best, het werken. Vanuit huis. Ik ben van de keelpijn en oorpijn af en voel me een heel stuk beter. Ik doe gewoon rustig aan, qua werk. Dan mag ik ‘s avonds heel rustig rennend naar de bootcamp. Heel rustig betekent tijden boven de 7:00 minuten op de kilometer en geen omwegen. Mijn benen hobbelen wel. Ik vind het vooral fijn om buiten te zijn en te rennen. Dat het tempo ruk is, kan me gestolen worden. De anderen rennen hard voor me uit, maar ook dat boeit me niet. Ik zou de 3km graag willen volmaken. Ik denk bij mezelf dat het raar is dat ik hard zou kunnen, maar nú dus niet. Mijn hartslag is akelig hoog in vergelijking tot het akelig lage tempo. Ik besluit vanavond gewoon niet vreselijk mijn best te doen. Ik hobbel 5 keer de trap op en af. Mijn ademhaling zit in mijn keel en ik ben werkelijk ongewoon vermoeid. Ik moet er van gniffelen dat ik mezelf zo niet ken en dat ik overal meer moeite mee heb. Dat ik joggen prima vindt.

Ik doe alles, ook van de bootcamp, alleen langzaaaaaaaaaam. Behalve de arm-oefeningen, daar doe ik mijn best bij. Ik luister naar de anderen. Vandaag ben ik over het algemeen gelaten. De HRV gaat wat omhoog en de rusthartslag daalt weer. Ik word wel erg moe van alle oefeningen, wat ik anders nooit heb en ben blij met de buikspieroefeningen op het matje. Behalve met de zijwaartse plank. Op de weg naar huis wandel ik. Daar ben ik meer dan moe genoeg voor, om het hardlopen lekker te laten voor wat het is! Maar verder het prima hoor….

28 februari – koppeltraininkje

Ik werk langer door (om niks) en krijg het toch niet af (maar dat lukt tegenwoordig nooit meer). Het gevoel dat het me niet meer raakt wordt vandaag nog sterker. Niet ongeïnteresseerd, maar rustige gelatenheid. Ik heb een nacht uitstekend geslapen: niet al te lang wakker gelegen en zonder onderbrekingen. Dat doet een mens goed! Maar om half 4 vind ik het mooi geweest met dat geneuzel op het werk en ik ga lekker fietsen samen met Vincent. Tegen de zeurderige hoofdpijn neem ik een paracetamolletje en die doet goed zijn werk. Ik doe 3 dikke lagen over elkaar aan. Er hoeft niks: geen tempo, geen cadans, geen hartslag. Gewoon effekes wat fietsen. Vandaag valt het me weer op dat de bandjes eigenlijk akelig smal zijn.

Ik let vooral op dat ik een hoge cadans hou. Dan voelt het minder zwaar. Het verbaast me dan weer hoeveel Vincent over heeft om te kletsen, want dat gedeelte mis ik nog steeds. Ik ben niet verkouden ofzo, maar ik heb wat minder longcapaciteit. Het fietsen vind ik dan wel weer leuk zo in het zonnetje.
Als we thuis zijn, ga ik in mijn warme fietsbroek en met 2 jasjes aan lekker hardlopen. Rondjes om het park. Ik zou graag de badge van 50 Mile hardlopen in een maand halen. Daar heb ik nog nooit moeite voor hoeven te doen, maar vandaag wel! In het eerste rondje word ik gebeld, werktelefoontje. Gelukkig een vriendelijke klant en het zonnetje maakt het ook goed. Vincent komt langsgeraasd. En ik hobbel weer verder. Het voelt GOED. Dat is fijn! Het tempo ligt ook redelijk en mijn hartslag rijst niet de pan uit.

Ik zie de bloemetjes in de tuin, 3 keer dezelfde jongens die staan te kwebbelen en ik hoor de kinderen in het park. Ik doe 3 rondjes om het park en daarna loop ik 1 keer door het park heen, terwijl Vincent een fotootje maakt.

Dat was geen beste maand, februari. Gelukkig zijn het maar 28 dagen. 8km gezwommen, 37 kilometer gewandeld, 130 kilometer gefietst en slechts 81 kilometer hardgelopen. En dat alles met hangen en wurgen en hier en daar zelfs wat valsspelen. De grootste “prestatie” is dat ik 4 dagen helemaal niks aan sport heb gedaan en ziek op de bank heb gelegen. Dat ik stelselmatig veel te weinig heb geslapen en onder veel te veel stress heb geleden. Maart kan alleen maar beter worden.