1 maart – Wandelen en zwemmen
ik voel me bij het opstaan niet lekker. Hoofdpijn, buikpijn, kramp, vermoeid. Mijn benen zijn in orde, maar doen gewoon allebei pijn! Ik heb geen koorts. De HRV is zwaar onderuit gegaan, de rusthartslag boven de 50. Maar Rob wil naar de Intertoys en ik denk dat wandelen prima is en dat buitenlucht ook goed zal doen. De paracetamol helpt niet echt, maar ik kan prima de stappen zetten.
De wattigheid wijkt wat. Ik vreet toch weer teveel helaas. Het wandelen is wel echt even lekker met dit weer. Ik heb geen last van iets fysiek, maar soms op andere momenten die nergens op slaan, steekt mijn knie. Op de WC of in de auto ofzo. Ik heb geen zin om 70m extra te wandelen, dus het blijft bij 4,93 km. Dit is mooi zo. Stappen gehaald, wandeling gemaakt.
En dan ‘s avonds gaan zwemmen. Als Vincent aan het werk is. Nou heeft Garmin me wel erg gematst qua afstand met 2600 meter, maar het ging best lekker. Ik zag er tegenop met mijn zwabberhoofd. Het was druk. Net niet wat ik kon hebben. Ik ging inzwemmen en het lukte om 1 op 2 te ademen en lange slagen te maken en diep in het water te blijven met 1 brilleglaasje. We deden een piramide van 50 benen-100armen-200heel-100 armen en 50 benen. Ik deed alles met achtje en dat gedoe met benen ging helemaal fout, want ik zwom als derde en toen botste ik overal tegenop en toen als tweede en we haalden de achtersten in. Zucht. Ik zwom best mee, maar voor rustig zwemmen was dit een beetje too much tempo. Garmin raakte helemaal van het patje. Daarna weer een piramide van 100-150-200-150-100 met tussendoor 25 techniek: slepen, oksel, bijleggen, dubbele insteek. Ik onthou dan SOBD. Ik zwom als tweede en telde mee en deed wat ik moest doen, maar de man voor miste volgens mij 50m want hij was eerder klaar. Kon me ook niet schelen.
Ik hield het bij en het tempo was lekker gedaald en prima te behappen. Dan 5 keer 50m: 1 op 2 ademen links (oei), 1 op 2 ademen rechts (doe ik de hele tijd), 1 op 3 ademen (evenzo goed), 1 op 4 ademen links (aj-aj, maar gedaan) en 1 op 4 ademen rechts (eitje). Daarna nog een bakje piramide-ellende: 50-75-100-75-50 met daar tussenin 25m sprint. Not my cup of tea en dan denk ik de rest op te houden in de sprint, maar ik ging als tweede en het viel vet mee. De derde hield meer op. ik haal in de ‘rustige stukken’ wel weer bij. Dit ging qua tempo allemaal prima verder, we haalden niet meer de achterste in. Ik heb gegniffeld om de sjachereinige kop in de baan naast me van iemand die even op de plek werd gezet. Maar verder was het me vooral te druk, te veel en overweldigend met ego-tripperij-mensen. De hoofdpijn week, fysiek voelt het weer helemaal supergezond! Dat is erg fijn als alles ff pijnloos is. Dan is er weer ruimte voor onzekerheid: over een maand een halve marathon- wie heeft dat bedacht 🤔🫣 veel gezwommen en schijnbaar goed! 😊
2 maart – Een duurrit voor een knuffel van schoonma en de belasting van de schoonouders en daarna de wandeling naar de Banda
Zo een lange rit waar ik geen zin in had. Ik wilde liever Lego bouwen, bloggen, het huis schoonmaken, M&Ms eten en op de bank chillen. Ik wil bij Rob en Vincent zijn. Daar past eigenlijk geen drie uur fietsen tussen! Maar ja… het lijkt aardig weer en ik spreek af dat Rob ook in de 🚙 naar H’sum rijdt en dan doen we daar de aangifte even. Ik pak me goed in, maar de warme broek zit in de wasmachine. Dat is al een minnetje. Ik pak Robs fiets. Muziek hard aan. Ik heb het niet warm, geen enkele keer. Ik verzin met mijn domme hoofd dat ik niks behalve de brug dubbel wil rijden. Dat blijkt een stom idee. In het begin niet, ga ik via de Kemphaan en de dijk. Lekker in de zon. Top zo!
Maar na de brug ga ik richting het sluisje en Huizen en dan gaat het mis. Druk druk druk met wandelaars, ik kan de route niet volgen, die slingert en ik kom met een boos hoofd weer in Blaricum. Dan door Laren. Heel druk, walgelijk onrustig en tempo-killend. Voor De Hoop staat het 3rijen-dik. Allemaal bochtjes en stoplichten. Terrassen vol. Jek. Naar H’sum schiet het even op, en dan in de stad ook. Maar ik heb de pee in qua tempo en onrust.
Ik eet alle soesjes op. En drink thee. Daarna ga ik weer de kou in. De gewone weg naar huis, maar die heb ik deze kant op nog nooit gedaan. Er is geen wind. Maar toch is het kleine minibeetje tegen. De motor blijft op 1, mijn motortje blijft koud. Sommige stukken lukt t, maar nergens echt lang lekker hard. Langs de snelweg, over de brug. Ik tel de kilometers op. T is in de polder stukken rustiger.
Ik rij gewoon langs de Vaart en dan bedenk ik dat ik ook nog even anders terug moet rijden om niks dubbel te doen. Door Nobelhorst met spelende kutkinderen die me aanvallen en het tempo is er weer uit. Op de Ibisweg is bet veranderd en koud. Ik haal 70km en dat was mijn doel. De middag is weer om. Zonder Lego, grotendeels alleen, maar wel met Rob samen. Ik had alle tijd om op te zien tegen de wandeling. Thuis eerst koekjes eten. Tempo is weer sneu met net geen 25.
ik voel me eindelijk weer echt helemaal pijnvrij!!! Wel wat vermoeid en de nachten zijn gevuld met heldere (nare) dromen en ik ben vreterig, maar de benen voelen weer ongeveer gelijk. Ik wil weer rennen! Dat dat nog niet vanzelf gaat, maakt me prikkelbaar en mokkig. En klagerig.
Dat wandelen is toch geen echt substituut eerlijk gezegd, al is het wel lekker in te passen om samen te doen. En de mijl per dag lukt ook wel. We zagen de kleuren veranderen en donker worden. En dan kletsen we lekker bij. En we halen frietjes. Dan zijn de planeten zichtbaar, wat ik interessant vind, maar ook onoverzichtelijk in deze helderverlichte wereld.
Ik weet echt nog niet hoe ik over een maand een halve marathon zou moeten lopen en ik twijfel of ik niet teveel wil weer, maar ik weet ook dat ik snel kan opbouwen. Ik ben wel erg bang dat de pijn terugkomt en dat het weer mis gaat.
Weer een weekje van 15 uur als je wandelen en kracht meetelt. Blijf je op de 3 sporten hangen, dan nog altijd 9,5 uur.
3 maart – Wandelen en bootcamp
Wat een onrustige dacht en nacht ook! Ik droomde van een hoverbord en calgary. Ik wilde op het werk veel dingen tegelijk: de exports, mails beantwoorden, websites maken, thee halen, tickets oplossen, de wandeling voor vrijdag neerzetten, wat ik vorig jaar deed en toch deed ik een hoop dingen 1 voor 1 en streepte ik het toch af! Ik had fikse diarree, maar verder heb ik nergens pijn, nergens last van behalve het zonnetje in mijn gezicht!!! En zo ging de dag voorbij en had ik bij het avondeten nog maar 600 stappen gezet. Ik moest de mijl nog wandelen, de stappen zetten, Rummikub spelen en naar de bootcamp. Vincent liep mee en door naar de winkel. De zon verdween weer tussen de sterren, planeten en het mooie licht.
Alles paste weer net. Om 1 over 7 had ik de mijl gelopen en sloot ik aan bij de bootcamp. Ik had echt geen zin. Helemaal niks. Niet aan het begin, niet halverwege en naderhand was ik ook niet blij. Ik heb slechts een heel klein beetje mijn best gedaan, maar eerlijk gezegd heb ik me er bij het meeste heel makkelijk vanaf gemaakt. Nergens gepusht, gewoon meegedaan. Alleen de donkey kicks 🫏 🦵🏼 voor de bilspieren deed ik even mee. Ik had het koud. De hele tijd. Behalve tijdens het eventjes lopen wat de rest oversloeg volgens mij. Op de foto sta ik er lekker met de armen over elkaar bij, en zo voelt het. Count me out – chomhaireamh amach mé Oke, ik schrijf een uur krachttraining bij. En een uur rummikub verdeeld over de dag. En ik heb een stukje hard gelopen bij de wandeling (200m hooguit), dus dat telt dan als hardlooptraining 1 van de week. Stappendoel afgevinkt, 8 uur gewerkt. De nfa-heldin die jubelt dat 1x zwemmen, 4x hardlopen (1 keer op strava), 1 ftp test doen, 2 krachttrainingen, een training geven (noemt ze werken) en op de skatebaan staan en met de kids voetballen een hele actieve week is, kan er nog een puntje aan zuigen. Nee, dan deze ouwe, dikke, slome vreettaart.
4 maart – Wandelen, fietsen, zwemmen en zo voort
Heel slecht geslapen. Te weinig, onrustig, slecht in slaap komen, liggen draaien. Combinatie van doktersbezoek, beoordelingsgesprek, paaseitjes laat op de avond. Naar de dokter gewandeld. Er is nu niks mis gelukkig, maar ik kan terugkomen als er wel iets is. De arts heeft een inwendig onderzoek gedaan, maar dat is nu dus prima. Ik blijf de pil slikken voorlopig. De ontlasting met hardlopen hoort er gewoon bij. Ergens is het fijn dat er niks is, maar ik voel ook dat er wel iets is, maar al dat sporten maskeert het. Ik ga maar echt lactose-vrij eten, bewust eten en nu maak ik in de zon eerst mijn wandeling af! Heb ik die alvast gehad vandaag. Eigenlijk moet ik natuurlijk ook krachttraining doen, elke dag yoga-en en aarden, maar ik kan het niet opbrengen. Ik wil graag wat minder moeten doen en ik ga gewoon op de bank zitten en lekker Duolingo spelen. Dat moet soms toch ook even? maar niet te lang, want dat komt niet uit met sporten… Ik ga fietsen. Als warming up voor het hardlopen. Op Robs fiets. Ik ga in de schaduwen.
Eigenlijk had ik een half uur eerder willen vertrekken, maar dit is het nu eenmaal, meer kan ik er niet van maken. Ik ga ook niet mijn best doen vandaag, gewoon een beetje fietsen, er moet niks. Ik heb er te slecht voor geslapen. Muziek (hard) aan en een beetje de Noorderplassen rond. Het is infietsen voor het hardlopen, niet meer en niet minder. Totaal niet boeiend eigenlijk. Dat is wel fijn.
Ik heb verder geen excuus nodig, ik ga gewoon en ik zeur niet over wind, drukke stad of weinig energie. Het is allemaal waar, maar er zijn ook bloemetjes en die schaduwen betekenen dat er zon is en ik ‘betrap’ 2 60+ers die staan te zoenen midden op het fietspad en ik zie een vader die eendjes kijkt met zijn dochter. Op de dijk gaat het met wind mee natuurlijk wel lekker, maar het is erg fijn dat het allemaal niet nodig is. Ik hoeft niet hard, niet veel, niet beter. Ik maak alleen lekker veel fotootjes.
Weet je wat ik vandaag niet meeneem? Mijn hartslagband. Die doe ik even niet om. Misschien zit die wel ergens klem, dat zou me niks verbazen. Ik drink wat water en ik ga nog net even om via het centrum om de tijd vol te maken. Het is er druk met moslima’s en hun kinderen die een speurtocht doen, erg leuk! Ik kan zeuren dat ik niet eens 30km heb gefietst en dat het tempo niet eens op 25 ligt, maar ik ben buiten geweest, ik heb op het zadel gezeten en ik heb gefietst. Period. Ik ga thuis eerst plassen, doe een hardloopbroek aan en ik doe een jasje uit. Ik ga 4×10 minuten hardlopen.
Het eerste blokje is wat wennen. Zit alles wel goed, zijn de stappen wel oke, doet er iets pijn? Maar het gaat gewoon. Ik heb expres eerst wind mee gekozen op de Evenaar. Met mijn compressiesokken aan, muziekje op (opvallend veel Iers trouwens) en buff om. In de zon me aanpassen aan de hartslag die door het horloge gemeten wordt. Ik blijk zelf op de lap knop te mogen drukken in de rust. De hartslag is redelijk hoog, maar ik weet niet of dat komt door het horloge wat meet of door de slechte nacht. Ik jog het tweede blokje prima door. Wederom niets overdrijven en dan gaat het dus blijkbaar best snel? Ik moet eigenlijk toch weer en ik maak ook weer foto’s met de schaduw er steeds bij. Vind ik leuk om te doen.
Bij het centrum ga ik naar de WC en ook daar maak ik een schaduwfoto, maar niet van wat ik achterlaat! En dan weer door. Het gaat best lekker en dan heb ik 5 km in een half uur gelopen! Niet erbij zeggen dat dat exclusief wc-stop is en wind mee en dat het slechts het begin is… Daarna wordt het allemaal iets moeizamer, door het bos, langs de brug die ze gaan afsluiten, heel rustig de brug op. Alles trekt iets meer, maar niks pijnlijks hoor.
Het laatste blokje gaat minder snel (ik had de overwinning al gehaald op de 5 km!) en dat is prima. Ik jog naar huis en vind het ook weer niet nodig om de 7,5 km vol te maken. Ik heb wat trek en zin in Brinta en ik zit lekker onder de warme overkapping. ‘s middags val ik even in slaap daar. Zal wel nodig zijn. Ik kan natuurlijk best snel weer opbouwen, maar mijn knie is toch weer wat gevoelig. Niks ergs, maar het trekt een beetje. uit-thuis is iets van 6:33 en dat vind ik evenzo goed.
En dan ‘s avonds weer naar het zwembad. Een duurtraining. Druk. Maar toch maar baan 3. Effe inzwemmen ging al langzaam. Dan training met telkens 7 minuten zwemmen met fluitje. Heerlijk!! Eerst 6 min zone 1 dan 1 minuut zone 2. TR voorop en dat zakt altijd lekker in. Toen de man van zaterdag 5 om 2. Ook prima. De halve banen neem ik voor lief. Daarna ging ik voor! Dan zijn de zo es toch wat hoger haha. Maar ik vind eigen tempo ook wel fijn. 4 om 3 en ik deed dat prima geloof ik.
De vierde keer ging G voorop: weg zone 1. En 2 al helemaal! Die sprint dan voorop en raakt ze allemaal kwijt. Dan de vijfde keer ging f voor en dat gaat dan weer prima qua tempo. Tot slotging die kleine schreeuwer voor en dan dus 1 minuut zone 1 en 6 minuten zone 2. Het was prima vol te houden en anders ging ik wel iets kalmer, maar we haalden de langzaamsten in. Gedoe met de afstand dus, maar ik zwom er 125 bij en toen vond ik het wel mooi. Weer een groen vinkje. Vincent had erge kramp.
5 maart – een wandeling in twee delen door het centrum van Almere en binnen fietsen – geneuzel in Zwift
Zo! Wat heb ik (weer) extreem slecht geslapen! Vier keer 4️⃣! naar de wc!! 🚾 ik heb het geen 5 uur gezien op de klok, maar verder elk uur een keer wakker. Ik sliep tussendoor wel gelukkig. En elke keer een flinke plas ook he. Voor 7en alweer wakker (2x) ook. Waarschijnlijk ben ik in de stress voor het functioneringsgesprek. HRV is helemaal in de min en ik ben overbelast. Toch ben ik niet extreem moe overdag. Eerder ongeconcentreerd. En snotterig. En een lichte hoofdpijn, maar het is niet de moeite. Ik wandel met Jo langs de mediamarkt voor een kabeltje voor hem. Om 1 uur heb ik mijn gesprek. Ik weet al hoe het me zal gaan: ze kunnen 100 goeie dingen zeggen en 1 verbeterpunt en ik hoor alleen de laatste. Zo ging het dus NIET. Ik heb werkelijk niks gehoord wat ik me aan zou kunnen trekken of niet goed genoeg is. Ze zijn heel blij met mij! Ze noemen me attent en lief en flexibel en vrolijk en ik pak alles op. Zij zijn verbaasd (mijn managers) dat ik zelfverzekerder zou willen zijn! Ik vind mijn werk dan ook echt heel leuk. De klanten, de vragen, de websites, de collega’s: het is echt leuk. Ik vrees dat ik daar nog wel een tijdje zit! En dat terwijl ik nog lang niet alles weet, nog lang niet zo ver ben, ik snel afgeleid ben en ik het attent-zijn vanzelf doe. Ik word erg goed beoordeeld en eerlijk gezegd ben ik zelf stomverbaasd. En een beetje boos op mezelf dat ik me toch altijd zo druk maak om niks! Ze zijn blij met mij. Blijer dan ik met mij ben. Its a thing.
In de avond gaan Vincent en ik nog een keer naar de Solow (feestwinkel) om kadootjes te kopen. Lopen we weer in het heerlijke weertje langs de triat(h)lon tegel. Ik blijf een beetje wazig en kan niet goed laten doordringen dat ik een toprapport heb gekregen.
voor de apple watch moet ik in maart 3 keer binnen fietsen. De hele dag prachtig weer en ik werk binnen. Na het rummikuppen sleep ik me de fiets op. Node. Ik had een training, maar ik doe niet echt mee. 52 eindeloze minuten. In Makuri. Een korte route. De eerste 10 minuten ben ik bezig met duolingo, maar dat is lastig op die fiets. Ik snoep wat m&ms. En ik heb het bloedje heet. Ta sé te. Na Een kwartier probeer ik Candy Crush, maar ook dat boeit niet. Ik fiets best door. Maar ook dat boeit me niet. Een half uur gaat voorbij.
Dan zijn het nog maar 20 minuten. Die kunnen lang duren. Ik kijk wat naar de tv met zwift erop. Na 35 minuten komt Vincent kletsen. Ik heb het heet, de route is klaar.
Ik verveel me. We kletsen wat en ik draai me weer om omdat ik echt niet omhoog wil fietsen. Dan zie ik een virtueel poppetje die in de berm staat te spugen. Ik ga terug om m Vincent te tonen en een fotootje te maken.
Na een opdracht waar ik 6×90 seconden totaal niet op heb gelet twee keer ga ik iets matig haalbaars fietsen en die 10 minuten tel ik af. Daarna nog 5 minuten uitfietsen die ik helemaal per minuut aftel. Na 52 minuten heb ik een schamele uitvoeringsscore van 3%, wat drie procent meevalt en iets van 25km. Boeit me ook niet. De warme douche! Daar verheugde ik me op.
Ik denk dat ik een stukje van hét probleem heb: de hartslagmeter. Die klemt ergens. Ik heb die namelijk niet omgehad en ik heb NUL NERGENS NIKS last van.
Ik heb dit gedaan. 1 van die vele trainingen die weinig bijdragen, maar alles bij elkaar telt het wel.
6 maart – het blijft bij een wandeling vandaag.
Sneu sneu sneu sneu!!! Weer een nacht slecht slapen is net te veel van het niet-goede. Ik verheugde me de hele dag op hardlopen, maar teveel gevreet en druk met werk (leuk druk!) en een diepe vermoeidheid. Ik hou het bij een wandeling.
We gaan samen in de warme lente kijken of de bloesems al opschieten. Ga ik straks nog hardlopen? Door een verkoudheid voel ik me wat wankel. Het is allemaal niet slecht of ziek, maar veel niezen en snotterig. Ik ga op de bank zitten en dat is het dan. Ik maak met moeite en tegenzin de stappen, het half uur en de wandeling af.
De bloesems zijn er nog niet. Heel in het begin.
Ik schuif het hardlopen naar zondag. Watje dat ik ben.
7 maart – Wandelvierdaagse Utrechtse Heuvelrug op eigen houtje. Samen met Joyce natuurlijk!
‘Het is maar wandelen’. En toch… de zenuwen vooraf zijn er niet eens minder om. En na 17km voel ik mijn benen ook. Wandelen is meer dan alleen heel rustig hardlopen. Zware rugzak bij. Megaveel stappen zetten. De route volgen. Uit het boekje en van het horloge. Compressiesokken en hoka’s aan, geen hrf band, ingesmeerd! En ondertussen kunnen we kletsen. Voortdurend.
Met Joyce samen: ZO HEERLIJK.
Ik reed. Licht jasje aan, zware rugzak, beginnen met glooiend omhoog en dan richting het Wasmeer. De zon was er al. Verder complete rust. Alleen ons gekwebbel. Alles kunnen we bespreken.
Ik was flink katterig door de weegschaal (kilo eraf, maar nog veel te dik) en ik geniet van Joyce’ fanatisme op de krachttraining. De route volgen is echt top! We gaan 1 keertje mis. Het gaat wel langzaam, dat lopen en km’s verzamelen. We vinden een schat aan nieuwe paden! Echt prachtroutes. En soms bekende stukjes ook. Dat gebied hebben we al zo vaak doorkruist!
Na een km of 7 gaan we zitten voor de lunch. Ik eet en drink onderweg te weinig. We zijn vlak voor het bosbad. Dan weer door langs de schietbaan die te horen is en het is inmiddels warm! Zelfs de lange mouwen gaan uit.
Langs de heide. En dan bij 14km bij de Kuil frietjes/soep eten.
Liepen we even niet helemaal goed. Dan weer door om Lage Vuursche heen. Ik let niet op de tijd of de kilometers. We komen over de velden. Het lijkt wel zomer! Ik herken de wuivende palmen van de Wolfsdreuvik die in de buurt moet zijn.
Ik app even met Vincent. Dan gaan we op zoek naar de Wolfsdreuvik. Het is als altijd lastig te vinden. We gaan van de route af zwerven. Leuk, spannend en onbezonnen tegelijk! Het verdrijft de vermoeidheid. De route was 21km, dus laten wij er meer van maken! We vinden de Wolfsdreuvik! In de zon.
En dan terug. Weer op de route voor de laatste paar km is dan weer zwaarder. Na 21km nog door het zand omhoog!
Dan is het niet meer ‘alleen maar wandelen’. Joyce loopt 24km, ik 23. Nergens last van!!!
8 maart – 2 uur zwemmen bij de TVA en het wandelmijlmoetje
ik zie er tegenop en kijk er naar uit: 2 uur zwemmen. Tijdens de kringverjaardag binnen terwijl het buiten prachtig fietsweer is. Teveel lekkers. ver rijden.
In het eerste uur JdW. Even inzwemmen. Dan 450m 50 benen, 100 armen, 150 bc, 100 wissel 😳 en 50 bc. Niet vooraan. Toen 400m z1, 4×100 1op5,1op4,1op3 en 1op2. 50 school. 1op5 valt tegen. De hele tijd net niet tegen iemand op zwemmen. Dan 175z2. Vooraan. En 3×75 waarvan de helft armen, maar ik doe alles met achtje. 50rug. Dan nog 100 z1. Mag ff iemand anders voorop. Dan 4×50 snel-langzaam. K heb weinig snel. Slechts 2300 in eerste uur, garmin telt ook ruk. Uitzwemmen en inzwemmen- ik weet niet hoeveel. Winegum eten en veel drinken! Iedereen gaat.Ik deel de baan met 1 andere man, een ‘nieuw lid’. Zoveel vragen… maar eerst de 450m weer zwemmen. Haal nu gewoon 1op2 adem en doe alles zelf. Eigen tempo, eigen ademhaling. De 400 en 4×100 tel ik met ademhaling. 50 school. Gewoon doorzwemmen en meters verzamelen. Daarna ietsje anders: 300m z2. Ik doe mijn best, maar zit al dik boven de 3km en het gaat tellen. De 4×75 mag ik allevier armen doen. Ik tel m op tot de 4km. Garmin telt ook moeilijker mee. Ik doe nog 100 en de 50jes maar zonder versnellen! Dan zwem ik de tijd vol. En de laatste 100m die vol zijn, zonder achtje. Dat zijn de dapperste!! Nog 25m om de 4700 vol te maken. Volgens Garmin het verst ooit, maar ik heb ooit 5 gezwommen volgens mij? Vincent heeft het ook gered en ik ben bere-trots! Ik klets nog een tijd met mijn startende baangenoot en zijn eveneens startende vrouw. Vind ik dubbelstoer! Het viel mee, het zwemmen. Qua conditie moeiteloos, qua snelheid matig, maar voor iemand die 10 jaar geleden het hele begrip triatlon nog nooit had gehoord en die hartstikke bang was voor water natuurlijk superknap! Mooi.
Na het zwemmen snel patat halen. Omdat het toch al een slechte dag is en ik vanmorgen hele grote darmopruiming heb gehouden. En dan moet ik ook nog wandelen. Van die dagen dat je daar geen zin meer in hebt. Stappen moeten halen. Vincent gaat mee en we willen naar de plus, maar die sluit al voordat we er zijn. Dan de mijl maar al kletsend vol maken en de stappen zetten. Mijn kind kletst met me. Het is vrouwendag, maar ik heb er niet zoveel mee. Vrouwen achtergesteld? Lastigere ziektes? Het zal wel. Ik vind het prachtig dat de triatlonclub YV als supervrouw neerzet: zij is dat! En 1 filmpje van Ironman met een dochter die als haar moeder een Ironman wil worden. Verder denk ik: gelijkheid zit niet in geslacht. De stappen zijn gezet, het rechthoekje is weer gelopen. In het donker.
9 maart – Duurrit met Vincent samen, wandelen met Rob samen en hardlopen met mezelf in korte broek!
We moesten op tijd weg, want Vincent moet ‘s middags werken. We gaan een ijsje eten bij de McD. Vincent gaat op de tijdritfiets, ik op de racefiets. Ik heb de bidons, de winegums en de route in mijn hoofd. De stad uit gaat nog best lekker, maar op de dijk hebben we toch wind tegen. Ik merk dat ik geen zin heb om me vreselijk stuk te rijden om maar een bepaalde (gemiddelde) snelheid te halen. Ik vind het al gauw goed zoals het lukt. En als dat nog geen 25 gemiddeld is, moet dat eigenlijk ook maar prima zijn. Ik heb een driekwartbroek aan en lange handschoenen, maar het is redelijk warm. Ik maak een paar mooie foto’s van Vincent.
We stoppen even bij het bankje om de handschoenen te wisselen, maar de handschoentjes waar ik naar ruil, geven vreselijk af. Dan Lelystad door. Naar de Mac. Daar is alleen de McDrive open. Superstom, maar ik bestel de cola’s en ijsje op schoentjes met klikpedal en reken af tussen de auto’s.
Het is erg koud om weer op te stappen, dat valt me vies tegen! Dan hebben we best nog echt wind tegen als we langs het vliegveld rijden. Het is wel altijd mooi allemaal en helemaal niet druk gelukkig! Daarna de Vogelweg. Daar hebben we wind mee en zoefffff- weg is Vincent. Ook wel weer grappig. Ik maak zelf ook wat goed qua gemiddelde.
Vanaf de Knardijk fietsen we weer een stuk samen. Ik wil het liefst een zo saai mogelijk rechthoekje fietsen dus we nemen ook nog wind mee op de andere weg, maar eigenlijk gaat het te hard! Ik wil de 60km wel halen dus we moeten nog om en we nemen eens een keer wind mee op de Ibisweg, langs de nieuwe totaal onlogische rotonde/afslag op niks. En dan nog een stuk wind tegen op de Trekweg. Daar is het dan weer druk en onrustig en afremmen. We zien DS die ons tegemoet komt met zijn dikke lijf op een snelle fiets, maar zijn blik als hij ons/Vincent op de megafiets herkend is goud waard! Altijd de opschepper, maar hier fiets ik met mijn kind en zijn meiden doen niet meer mee. De stad door is helemaal druk en we stoppen nog om een gele Porsche te fotograferen. De 60km komen er, 2,5 uur niet helemaal, maar het is best zo. Ik moet hoognodig plassen. Vincents gemiddelde zit boven de 27, dat van mij ver daar onder, maar ik vind het best zo. Ik ben er niet kapot van, de racefiets was weer lekker en ik heb geen last ergens van. Ik heb de hartslagmeter dan ook thuis gelaten, dus misschien is het dat toch. We lunchen onder de overkapping!
En dan nog wandelen natuurlijk. Vincent ging naar het werk en Rob en ik gingen even wandelen. Ik wilde naar de Lidl omdat ze daar hardloopkleding hebben en die bevalt mij al jaren hartstikke goed en het kost geen drol. En de wandelmijl halen we dan ook! We moeten melk hebben en meloenblokjes en die scoor ik bij de AH. De rij bij de ijsjes is ellenlang. Dan wind mee terug over de Evenaar. Ik hoef de 4km niet te halen, het is prima zo. Ik heb de bloemetjes gefotografeerd.
Ik heb een lange en een korte broek gekocht en een lange mouwen en korte mouwen shirt en een bodywarmer. En nog wat dingetjes voor Vincent ook. Word ik blij van!
En dan moet ik nog hardlopen ook. Wat er zou gaan voor een uurtje, zoiets stond er op het schema. Het is weeeeeeken geleden, dus ik heb geen idee ‘wat-er-kan’. Compressiesokken aan, hartslagband NIET om en zakdoekjes mee, fijne schoenen aan en als Rob klaar is met het stroompunt vervangen, ga ik maar. Kort-Kort. Het gaat. De tweede kilometer gaat het echt goed zelfs. Ik bedenk de 3-5-8 regel: als het moet een stopje op 3km, anders op 5 en dan op 8 weer. Na 3km gaat het prima, dus die sla ik over. Ik zit een beetje met de afstand, maar ik neem het onverharde pad door het Kotterbos.
Ik moet, maar ik ga het volhouden tot de 5km. Ik kom op een plek waar ik al vaker heb gezeten, te zien aan de witte ‘vlaggetjes!’ Nu kan ik diep het bos in, nu er nog geen brandnetels zijn. Ik haal de 5km net niet in een half uur, maar ik ben pas op de helft. Naar 6km toe valt me wat tegen. Ik ga langs de plassen en daar is het drukker, maar niet heel erg. Het is dan ook al laat. Het wordt wel iets zwaarder, stom genoeg ben ik het simpelweg fysiek niet meer gewend.
Door tot 8km lukt niet, want opeens is de nood héél hoog! Ik ga snel het riet in en het is weer ouderwets snel en smerig. Ik ga via de bult, maar ik stop nu niet meer op 8km natuurlijk. Dan door het bos terugsteken en ik merk echt dat het zwaarder wordt. Dan maar iets minder snel en minder easy. Kilometer 9 is het lastigst: met de brug er ook nog in. Eigenlijk wil ik een kwart marathon lopen, om een referentie te hebben. De laatste kilometer blijkt ook geen eitje, want mijn benen zijn gewoon vermoeid. De hartslag ligt wat hoger, het tempo lager. Met een blokje om het huis maak ik de 10,5 km vol.
Ik zou niet ontevreden hoeven te zijn over het tempo, maar uit-thuis is 6:52 en dat is wat jammer. Hoe ik over 4 weken een halve marathon moet lopen, weet ik nog niet! En of het verstandig is, is maar de vraag. Maar voor nu heb ik geen rare pijntjes: ik ben er moe van, mijn bovenbenen zijn gevoelig, maar niks geks. De meniscus lijkt wat te knellen door de sokken, dus misschien toch weer even de korte gewone sokken proberen. Laat de rest na hun griepjes en vol ongemakken die luid verkondigd moeten worden op Insta, maar vliegen en hard gaan. Ik hoef niet hard, het moet gewoon weer lukken! Elke keer ietsje verder. Volgende keer is de 10km al geen hobbel meer.
Ik heb een week gedraaid van bijna 18 uur sporten!! (17 uur en 50 minuten) Eindelijk! Ik kan het ook. Als je het wandelen en de krachttraining niet meetelt, blijft er ‘maar’ 9 uur over. Voor de weight watchers telt de 18 uur en dat is mega-mega-veel. Voor de T3S-trainingsgroep telt de 9 uur en dat zou top 10 zijn (5de plek). Bij de TVA misschien net top 10. Maar hoe train je 20 of 27 uur in een week?! Dan telt er vast iets dubbel. Boeie: voor mij met 24 uur werken en ALLE was gedaan op deze zondag en een feestje gehad en met zijn drietjes leuke dingen gedaan is het goed zoals het is. Ik zou zelf wat meer rust willen hebben, want nu heb ik wel vaak het idee dat ik nergens écht aan toe kom: de blog niet, verwerking niet, rust niet. Weer een drukke dag met weinig rust er in: Fietsen, dan snel alle was proberen bij te houden, wandelen, eventjes zitten (maar niet te lang), meer was, hardlopen, koken en eten, was opruimen, Garmin bijwerken. Dag voorbij. Geen blog, nauwelijks tijd om te denken.
10 maart – De wandelmijl en de b😝😝😝😝😝tcamp
Een nacht met twee keer naar de toilet. En dan een werkdag van hot naar her, het 1 na het ander. Allemaal leuk en de tijd vliegt, maar het iets te snel om echt wat te doen. Ik word er blij van en baal dat ik nergens echt aan toe kom. Na het eten lekker rummikub spelen en dan moet ik nog wandelen en heb ik nog geen 500 stappen gezet. Vincent loopt mee. Ik ga met ommetjes naar de bootcamp, waar ik echt geen zin in heb! De kleuren zijn mooi. Met veel vocht in de lucht. Mijn knie zit vast.
Maar ik loop de mijl bij elkaar en ben op tijd voor de bootcamp. Ik vind het écht niet leuk. Niet moeilijk, heb er geen spieren voor, schiet er niks mee op en kleed me er ook niet eens voor om. Moesten we ook nog veel rennen en mijn knie had daar geen zin in. Die zat vast. Heel lastig, want dan kloppen de stappen niet. We doen vanalles en ook springen en ik doe alles ook mee, maar lekker niet of nooit tot het gaatje. Dan nog doe ik meer dan de helft van de rest. Drie keer 8 minuutjes werken. Squats en kikkerspringen en planken en zo. Ik ben het vergeten. En dan minuten rust tussendoor. Ik had het prima op temperatuur. Eerlijk gezegd vond ik het geen moment echt leuk. Toen knakte mijn knie en daarna ging het beter. We eindigden met het matje voor de buik en benen. Allemaal dezelfde sjit. Mevrouw van WF en JF liep voorbij en ik deed snel mijn mutsje op. Geweldig om de anderen dan te horen zeggen: “die wandelaars weten niet wat we doen.” Haha. Weet je hoe ver zij wandelen, jurk?! Ik koel wel af. Laat die jonkies maar lekker met hun stevige billen, ik ben de duursporter en soms denk ik: ga mee twee uur zwemmen! Maar ik heb dit uurtje weer gehad. Passen gezet. Alle vinkjes weer vol.
11 maart – Wandelen voor de medicijnen, op Robs fiets met het motortje aan, hardlopen in blokjes en tot slot zwemmen.
Het gaat even niet goed. Dat is gek als je zo naar mijn sportdag kijkt, maar mentaal en fysiek gaat het alles behalve oke. Ik heb overal pijntjes: dan weer in mijn rug, mijn linkerknie trekt aan alle kanten, snotterig, stijve kuiten. Ik ben moe, heb nergens zin in en ben erg verdrietig zonder aanleiding. Je zou denken dat bootcampen helemaal niet geschikt is voor mij. Of sporten uberhaupt. Maar dat is het niet. Dit is een hormoonkwestie denk ik. Ik slik sinds een jaar de pil om de stemmingswisselingen die steeds langer voorkwamen, te verhelpen. Maar nu zit ik in de stopweek. En dan hebben de hormonen opeens blijkbaar vrij spel. Dan stuitert ik tussen ‘depressief’ en ‘boos’ en ‘ongelukkig’ naar ‘hoopvol’ en ‘strijdlustig’. Dan wil ik in bed blijven liggen en huilen, maar dat lost niks op en maakt het niet beter. Ik ben aan de diarree, maar het ergste van alles is de wegschaal. Ik word zwaarder. Weeg weer 71 kilo. En dat maakt me helemaal wanhopig! Ik ga op de bank zitten. Komt er ook niks van kattenbakken of huishouden. Ik heb zelfs geen zin meer in Candy Crush of DuoLingo. Dan lopen Rob en ik naar de apotheek voor een nieuw potje anticonceptiepillen en zelfs daar moet ik voor bijbetalen! Godsgeklaagd. Er ís iets: dat gewicht wat blijft hangen, al die pijntjes, het ontbreken van enige mentale veerkracht: iets is er mis, maar de dokter zegt van niet, dus ik moet me niet aanstellen. En bijbetalen. Ik wandel de mijl maar vol, heb ik dat alvast gehad. En ik baal ontzettend van dat dik-zijn. Kan ik dan niks meer eten? Die anderen mensen eten toch ook gewoon alles wat los en vast zit en wat zij aan sport doen is voor mij een lachtertje. Hoe komt het dan dat ik geen gram afval? Tijdens het fietsen bedenk ik dat het wel eens aan de soja-spullen kan liggen. Daar zit vast meer suiker in. Dan ga ik wel terug naar de magere yoghurt. De stoelgang is toch slecht, ik heb al weer 2 dagen diarree. Kortom, het gaat niet echt goed vandaag!
Maar ik ga wel fietsen. Op Robs fiets. Ik zet de motor minstens op 3. Als anderen de Tacx anders instellen en Vincent zelfs de motor op 9 zet, dan mag ik vandaag ook. Ik zet de muziek aan en laat de hartslagmeter thuis. Mijn knie is gevoelig, maar niet iets specifieks. Als ik opstap lijkt het de meniscus; een kwartiertje later is het de binnenkant die trekt en weer later de zijkant. Maar ik scheur lekker met 27km per uur door de stad en ik snap dat je je als fietser superieur voelt als je zo hard kan. Ik heb daar een beetje hulp bij nodig, maar als je dat met je eigen beentjes kan, dan zijn al die anderen op het fietspad inderdaad lastig. Ik heb er wel een beetje een zonnetje bij trouwens! Maar ik ben gewoon niet echt blij vandaag. Het ene moment denk ik: alle triatlon-afstanden dit jaar zou leuk zijn en iets later denk ik: als ik eens niet uitwijk voor die auto, dan krijg ik ook een rolstoel! Zo gaan stemmingswisselingen.
Met dit tempo moet ik verder om, want ik moet 70 minuten fietsen. Motortje naar 5, want wind tegen. Ik ga naar PolderLoveGarden en dan de dijk op. Nog steeds niet echt wind mee. Vanaf het noorden is het nooit leuk hier in de polder.
Na het DaVincipad zet ik de motor op 9. Dat gaat harder, maar je moet net zo goed blijven trappen. En de motor gaat niet gelijkmatig, het is met horten en stoten. Hoe ik ook trap! Het is net alsof je tegen de golven in fietst. Hinderlijk. Heel erg irritant. Ik word er een beetje misselijk van! Ik weet niet of ik dit over heb voor een hoog tempo. Ik krijg niet goed uitgeklikt en stop verantwoord tegen de paal. En dan weer verder golftrappen. Als ik richting huis ga en wind mee heb, gaat het iets beter en zet ik de motor op 7, maar echt goed voelt het niet. Mijn benen gek genoeg ook niet. Niks soepels aan! Ik maak bijna de 70 minuten vol. Het blijft een beetje voelen als valsspelen, maar ik heb gefietst!
Dan hardlopen. Er staat een opdracht. Ik begon met elke stap die links pijn deed. Maar ik wil zo graag hardlopen, dus ik ga door. Links trekt dan, de knie dreunt. Ik heb compressiesokken aan en een knieband om. Ik ben ontzettend op zoek naar een ritme om in te lopen, maar de stappen zijn te klein, te weinig krachtig. Het is niet zo erg dat ik moet stoppen, maar het voelt erg wankel. De eerste km in ruim 6 minuten valt me ontzettend mee! Ik ga met hele kleine stapjes de brug op en daardoor vind ik een ritme en dan trekt de pijn weg. het tempo kan me niks schelen, ik hoef niet snel. Ik moet pijnvrij en als het kan een beetje makkelijk. Ik heb het qua weer prima met een beetje zon soms. Blijkbaar gaat berg af weer sneller. Ik waag me maar een beetje aan de sprint en de rust jog ik gewoon door. Ik vind het lastig telkens opnieuw een ritme te moeten zoeken. Langs de plas heb ik wind tegen en een hartslagbeperking waar ik vaak overheen ga. Ik stop even. Wie doet me wat?
Dan weer doorlopen en elke keer zoeken naar het ritme. Net voorbij het centrum lijk ik me te verstappen en dan trekt er een pijnscheut door de knie. Rustig doorlopen, letten op de afwikkeling en het trekt weer weg en het pad loopt dan weer helemaal prettig! Ik sla de versnelling wat over. Het tempo blijft gelijk verder.
Ik ga via de berg (korte stop) en dan heb ik wind mee en mag de 10 minuten blijkbaar in een hogere zone, die ik prima volhou. Ik ga via Almeerplant en daar het viaduct op, gaat het ineens weer helemaal geweldig! In de flow, Fields of Gold, gemak, leuk. Tot ik moet versnellen en weg is het ritme en de zin en het tempo. Auw. Brug af is weer zoeken, maar als ik het onverharde pad neem, vind ik de flow weer terug. Het is net als met alles vandaag: van het ene uiterste in het andere. Als ik de witte brug op loop, doet de knie opeens weer veel pijn. Kort gelukkig en ik krijg het weer weggelopen, maar het is zo wankel! Ik maak net de 8 km vol. IK HOEF NIET. De hele tijd niet en thuis ook niet. Het tempo uit-thuis is 6:28. Als ik thuis ben en even heb gezeten, heb ik minder last van mijn been dan voordat ik ging! Ik en mijn benen zijn wel vermoeid, maar niet meer pijnlijk. Ik had een rugzakje op, dat ik ook geen disbalans heb in de armen. Na het sporten en even zitten, moet ik nog een rondje stort-wasstraat-kattenbankgrint rijden, maar Vincent gaat mee. Ook de mindere dagen gaan voorbij. Al kan geen enkele specialist ze minder noemen of iets betekenen als je kan sporten en van ijzer bent. Ook al roest het aan de binnenkant. Even oppoetsen, oppert J, maar teveel roest breekt. Ijzer is in een wereld van suiker-watjes koud en hard. De meesten zijn van suiker, die waren na 1km omgekeerd. Ze zouden de flow gemist hebben.
En dan in de avond om 21:00 uur bij de TVA zwemmen. 50m extra gezwommen en die erbij geteld. Garmin maakte er 2250 van.
Inzwemmen 250 1000m: 400z1-4×50 techniek sovb-400z1. 2×300 (z1 en z2) 2×150 (z1/z2) uitzwemmen 50 en 100 zonder pb
Ik heb op de ademhaling gelet en zo de hondertjes geteld. Afwisselend 1 op 4, 1 op 3 en 1 op 2. En guess what? 1op2 wint dik!! Snel, soepel en beter. Ik zwom op plek 2. Vaak lekker in zijn voeten hangen en soms inhouden om niet tegen m op te zwemmen. Ik vond het best allemaal. Het viel mij mee hoe het ging. Maar wel hetzelfde als de rest van de dag: ineens 100m in de flow en daarna is het weer ploeteren en bijblijven. Maar goed, dit kleine ijzerpopje heeft weer allemaal sporten gedaan en is niet vastgeroest.
Hoop badges gehaald vandaag! Zwemmen, fietsen en 20-activiteiten!
12 maart – De wandelbadge binnenhárken.
Meteen ‘s morgens uit de trein aan zetten. Een drukke werkochtend op kantoor en een heel helder uitzicht buiten! We wandelen een klein, nieuw rondje, want kort tijd tussen bespreking met poolse collega en presentatie van een website door. En dan s middags weer leuke dingen doen. De zon verdwijnt prachtig achter Amsterdam. Ik hen de stappen gehaald, de mijl gered en op het station maak ik een half uur sporten vol. Mijn collega spot me vanuit de trein. Ieder in zijn happy space.
Ik heb de badge gehaald! 30 dagen achter elkaar minstens een mijl gewandeld! En ook 30 dagen bewegen weer gehaald. Voor de derde of vierde keer achter elkaar.
Ik voel gewoon vermoeide benen van het fietsen-lopen-zwemmen gisteren. Soms trekt de knie, soms wat stijfjes, maar geen grote dingen. Heel gewoon voor als je veel sport en dat is prettig.
S avonds rustdag genoten. Met een boek en een dekentje op de bank. Heel soms is dat zo fijn!! Maar ik merk wel dat ik dan extreem doodmoe ben. Alsof je toegeeft aan wat rust en dan ook ineens omvalt. Nog maar een nacht goed slapen. HRV is weer hersteld. Stress (functioneringsgesprek) weg.
13 maart – 60 minuten duurloop na het werken
Deze gewisseld met de 70 minuten die ik naar het weekend verplaats (als ik de tien km moet halen), na de drukke werkdag lijkt me 60 minuten beter. En zwaar ongesteld geworden. Maar dit ging lekker!! Ik vind het prima om te lopen zonder ‘opdracht’, zonder versnellen. Ik moet toch goed opletten en regelmatig de balans hervinden als mijn kuit verkrampt of de knie knakt, maar ik loop weer pijnloos! De eerste kilometers in veel kleine stapjes en na 7km werd het best zwaar, maar ik mocht van mezelf 9km lopen en ik heb 100000 keer gedacht: tempo is niet belangrijk!! Voor mij is het prima als de opdracht simpelweg is: blijf hardlopen zonder onderbreking. Ik moet uiteindelijk gewoon de finish halen en meer niet. Van een halve marathon, later van een marathon na een fietsritje.
Ik had Ierse folkmuziek op. Zelfs zonder pitstop onderweg! Overdag wel diaree en meteen thuis ook weer aan de diarree. Naderhand het ook geen last of pijntjes. Ook weer minder vermoeide benen. Tempo is nog matig, maar ik ben er helemaal content mee! 🎉 het is wat het is. K liep lekker door het bos, zag meneer Klaas op het fietspad en dacht: ik loop 4,5km heen en dan hetzelfde terug. Ik zie dat mensen doen en dan denk ik: ook ‘s proberen. Ik kan het niet. Na 4km denk ik: ik ga rond en dan misschien hetzelfde terug. Na 5km denk ik: niksnie, ik ga nergens hetzelfde lopen en hier loop ik zelden in dit stuk bos.
Ik maak foto’s, geniet van de kleuren en de zon en het bos en de kou. En die gedachte: wie boeit het nou als ik na 2,5 of 3 uur pas finish op de hm in nijkerk?! Ik krijg de medaille ook! De ‘misstappen’ worden steeds minder, maar na 7km ga ik wel soort van aftellen. Ik keek elke keer op .85 hoe ver ik was! Wind mee ging ik richting de bloesems, maar ze zijn er nog niet. En toen toch 10km volmaken 😇 natuurlijk… geen 1 keer hetzelfde stukje. Blij 🍳 nu
14 maart – Met Vincent naar Hans&Grietje fietsen
manjana-manjana! Het enige wat Vincent moest doen was 60km fietsen ✔️ en ik 2,5 uur ☑️. Ik had een opdracht, maar de uitvoeringsscore was terecht 0️⃣,nul. Ik pakte Robs fiets vanwege de brede banden, Vincent op de racefiets. Toen ik vanmorgen wakker werd, sneeuwde het namelijk 😳 Het was niet warm!! Vincent wist niet waar we heen gingen. De Knardijk wist hij. Ik legde me heel snel neer bij een laag tempo. Het kon me niks schelen. Ik sprak een hardloopster aan op haar lange duurloop ipv af te vragen hoe ver ze ging (ze was halverwege). Over de sluisjes de Knardijk op en daar wind mee; soort van.
We speelden ‘wie is het’ en al heel snel rammelden we langs het werkeiland en even snel waren we bij de volgende sluizen. ‘Ik voel een druppel’, zei Vincent. Al snel constateerden we dat het sneeuw was! Ik heb heel hard gelachen!
Onder het tunneltje door en dan de Sternweg op. De sneeuw was gestopt gelukkig. Want we hadden wind tegen. Vincent wist pas toen we voor de deur stonden waar we heen gingen, simpelweg omdat hij niet wist waar het zat!!
We zetten de fietsen buiten en hadden een grote tafel bij het raam. Ondanks 4 sokken had ik koude voeten. Chocomelk viel niet goed denk ik. We aten pannenkoeken. Vincent 2, ik 1 met appel. Het is een onwijs leuk restaurant. Fijn dat Vincent zo geniet.
En dan weer terug gaan fietsen. Het viel me mee, het opstarten. Ik wilde graag over het fietspad langs de grote weg en daar was ik dan! Ik genoot met volle teugen.
De bomen braken de wind, soms een zonnetje, geen enkele drukte en 3 bruggen (meeuwen, eenden en meerkoeten) langs het vliegveld en we gingen terug richting de Knardijk en dat hadden we opeens vol wind mee! Een meevaller. Nog een spelletje en dan zijn we alweer bij het andere werkeiland.
Fotootje gemaakt en toen koos Vincent achter Jahe langs. Ook mooi als je niet snel hoeft. Inmiddels echt zonnig. De Ibisweg was dicht, de Trekweg dus. Ook wind mee. En dan achterlangs naar huis terug. Heerlijk genoten!!
En dan ‘s avonds nog lekker even met Rob wandelen, als zijn werkweek ook voorbij is. Naar de plus, voor meloenblokjes 😇 en melk 🥛 en iets met paasdingetjes en om een frisse neus te halen (rob dan, want ik was al afgekoeld) en om de stappen te halen (ik dan, want rob hoeft dat weer niet) en voor het laatste beetje zon en vers brood 🍞 en zo dus.
15 maart – Binnen fietsen, buiten HEERLIJK hardlopen en in het zwembad zwemmen.
Een uurtje fietsen om te warm te zijn voor het hardlopen. Buiten was het stik-koud en ik wil dan best, maar ik was net iets te laat opgestaan (candy Crush) en toen dacht ik: met lunchen met zijn drietjes en de Picnic moet ik eigenlijk maar meteen gaan. En dan bedenk ik dat en kan ik 10 minuten later binnen op de fiets zitten, buiten kost dan meer tijd. Dus even binnen een route die ik blijkbaar nog niet had gedaan. En voordeel: binnen kan ik Duolingo’en, maar dat heb ik eigenlijk niet gedaan. Ge-appt en me wat op het fietsen geconcentreerd. De vulkaan op. Het ging wel lekker. Mijn benen met hun goedkope compressiekousjes deden het uitstekend! Gewoon maar blijven trappen.
Stik met de cadans, ik sta en stoemp gewoon op de fiets. Misschien is er dan opeens iets anders ingesteld of zo, maar het ging gewoon heel soepel. Ik had de hartslagmeter om en een kopje thee erbij.
De route was snel af en ik reed nog even door tot het uur vol was en toen tot de route vol was. Met de hoogtemeters erbij, valt het tempo ook best mee. De tweede binnentraining in maart voor het Apple horloge, van de drie. Wel gek, het leek buiten zo zonnig en lekker warm.
Er poppen weer wat ideetjes op aan wedstrijden en uitdagingen voor 2025. Het kriebelt toch… Maar niks meer hard of goed… Eerst maar eens kijken of ik kan hardlopen vandaag. Ik laat de knieband thuis, doe compressiesokken aan en warme kleren. Ik draal een beetje, want het is toch nog steeds een gokje of ik 70 minuten en 10 kilometer haal.
Als het allemaal vanzelf was gegaan, had het echt perfect geweest. Ik wilde voor 10km gaan en voor de badge. Rugzakje om en water mee. Roze schoenen aan en de hardlooplijst aan muziek op. De Hardman buff om mijn oren en gaan. Vincent had me uitgedaagd om een heen-en-terug parkoers te doen. Ik doe veel liever een rondje! Maar ik wilde het proberen. De eerste km was inkomen en voelen, maar het was allemaal net zo goed als op de fiets. Rustig de brug over en de brug af vond ik het ritme. Tegen de wind in wel, maar het ging super. Geen pijntjes, geen gesleep en nauwelijks moeite. En nog snel ook! De 3de en 4de km gingen nog sneller langs de kassen. Ik was helemaal in het ritme, in mijn element en blij. Geen aandracht, geen kniepijn, geen ongelijkheid. Verbazing over de tijden en gelukkig met hoe het ging! Wel moeilijk: echt geen rondje? Met dit tempo worden het 11km.
Ik liep de 5km binnen een half uur! Zonder te stoppen of dat te willen. Over de dijk heen en ik hield het gewoon vol.
Ook km 6 ging vanzelf en toen wind mee en warm. Ik zweette. Ik ging iets rustiger lopen. Ik merkte dat ik het enorm moeilijk vond te lopen waar het de vorige keer mis ging. Spiergeheugen, mindset. Ik liep nu door. Vanaf km7 werd het moeilijker, lastiger, minder gemakkelijk. Dan begint het trainen. Ik denk aan CillianMoffat, die soms als enige doel heeft: door blijven rennen. En stiekem onder het uur willen halen, dus ik kon niet stoppen. Dat was ook niet nodig, maar op een gegeven moment wil lijf dat. Ik at ook niks en ik had geen aandrang. En dan in km 9 wind tegen ook nog. Doorzetten. In kilometer 10 helemaal: de brug op. Rustig blijven en boven komen. De tien km in een uur! Ik was zo blij!!
Ik wil nu de 11km onafgebroken halen. Daarvoor moet ik nog een klein blokje extra doen. Het was heerlijk weer! Beetje zon, soms wolken en niet eens echt koud. Koel en fris. Ik haalde de 11km ook en daarna ging ik gewoon uitlopen. en het blokje afmaken. Heen en weer gelukt. Zonder aandrang gelukt! BLIJ
Na het lopen had ik eigenlijk ook geen last! Niet meteen door naar de WC, een beetje een gevoelig been, maar dan moet ik snel de compsokken uit doen en ietsje moe, maar vooral BLIJBLIJBLIJ. Ik voel mijn knie een beetje, maar dit is gewoon inspanning. Ik ben er echt gelukkig over! Ik rij alleen naar het zwembad, want Vincent gaat rennend.
GN had heel lief de training op papier uitgeschreven. Lov’it, gewoon ouderwets zonder printer-gedoe. Baan 3 met zijn vijven, terwijjl de andere banen uitpuilden. Ik zwom rustig en kalm in, lekker voor mezelf. Rekent die rare garmin iets met 25 te veel of te weinig. Daarna moesten we 2×250 m doen. Ik ging voorop, maar M haalde me in en deed keerpunten en zwom hard weg. Ik vond mijn tempo prima. Dan 6×50 techniek en die moesten we zelf verzinnen. Deed ik ook maar zo netjes mogelijk. Al weet ik niet hoe je vuisten moet toepassen. Toen 6 keer 100 met 25 rustig, 50 sneller, 25 rustig. Ik heb niet veel ‘snel’ vandaag. Het is me wel best. M ging er uit, dus ik ging voorop. Ik ben dan de hele tijd onzeker dat het te rustig is, maar dan hebben ze pech. Ik speelde een beetje met mijn ademhaling: 1 op 2 of 1 op 3 of 1 op 4. Baan 4 zwom heel erg in onze baan en dat was hartstikke lastig! Toen 50 school en 50 rug en ik deed 25ss, 25 bc en 50 rug. Telt die stomme Garmin weer verkeerd. Daarna moesten we 300m doen en ik ging niet meer voorop. Vond het wel mooi geweest. Dit corps is wat vermoeid intussen.
natuurlijk doen al die geweldige triatleten alle sporten (met krachttraining en yoga er ook nog bij) elke dag, maar ikke niet. We moesten nog 6 keer 25m sprinten. Niks voor mij. Ook niet voor de Garmin. Ik zwom nog 100m uit en ik deed lekker alles met achtje. Het is wel goed zo! 3 uurtjes op een dag sporten, het is me wel mooi. Al snap ik het eigenlijk niet, waarom het nu weer goed gaat. Ongebrijpelijk. Hartslagband weer om, menstruatie zo’n beetje gehad. Wat maakt dat het nu opeens wel weer gaat? En kan het ook omslaan?
16 maart – Een duurrit met blokjes van 6 minuten versnellen op basis van de hartslag
Slecht geslapen (het record plassen is naar 5 gegaan) en lang blijven liggen. Maar geen pijntjes van gister, dat dan weer niet. Gewoon vermoeid, dat wel. En dan de lampjes van Rivendel in elkaar prutsen. Zo niet mijn ding, maar het resultaat telt! En dan moet ik de fiets nog op. Ik twijfel of ik niet gewoon gemakkelijker binnen zal gaan in plaats van de kou in. Ik heb geen zin, maar ook niet totaal niks. Ik vraag me gewoon een beetje af ‘waarom’ allemaal. Ik sport me ongans, maar waarvoor?! Ik sta niet op een podium, ik word er niet lichter van, ik word niet echt beter en dat hoeft ook allemaal niet voor mij! Ik moet straks The Ring fietsen en ik moet finishen en blessurevrij blijven. Ik pak de racefiets, een bidon met water en een muziekje, ik kijk nog even naar de wind en bereid me voor op zondagdrukte. Die laatste blijft uit, te koud voor de mensen.
De wind had ik tegen op de Knardijk en dat was dom, maar dan ging het tempo omlaag. Ik heb geen slok genomen en niks gegeten. I know… Infietsen binnen de goede hartslag lukt, en als ik tegen de wind in op de Knardijk omhoog moet richting de dijk lukt het ook even om de hoge hartslag te halen. Maar op de dijk met een beetje wind mee is het hopeloos. Ik trap me ongans, doe echt mijn best, maar de hartslag blijft laag. Nou ja, dan maar het tempo omhoog en mensen (mannen!!) voor me op hun racefiets inhalen. Het tweede blokje ga ik liggen en ik ga echt wel fiks hard, maar het boeit me niet echt. Het is leuk en het voelt geweldig, maar de waarom-vraag blijft staan. Ik geniet meer van de muziek.
Het derde blokje zit ik, maar ook daar gaat de hartslag niet van omhoog. Ik geniet enorm van het heldere weer en kijk goed om me heen. Heel tof. Het laatste blokje zitten oversteken in en ik haal iemand in en ga daarna linksaf. Ik moet flink omrijden met deze snelheden. Ik heb wind mee en kies door de stad. het gemiddelde is dan naar dik 28 gestegen, maar ja, stad… Drukker, meer bochten, beter opletten. Ik moet nog een half uur uitfietsen ook! Dat is flink ver en de Trekweg is dicht, dus door de stad het laatste stukje, maar ik hoef niet hard meer. het is me wel goed, ik maak de training af, pak hetzelfde fietspad terug en dan is het gemiddelde weer fiks lager, maar gelukkig geen 27,9. De 50km hoeven niet vol en dat de training niet is ‘gelukt’ zal me ook wat. Voor de triatleten in mijn kringetje was het weer geneuzel dit weekend, maar mijn collega’s zullen omvallen als ik zeg dat ik dit weekend 130km heb gefietst en 11 kilometer gerend en 2400m gezwommen. het is een kwestie van perspectief. Ik vraag me alleen af of het nodig is voor een halve triatlon ergens in juni.
Ik ben onder de warme overkapping op de bank gaan liggen na het fietsen en ik moet me op deze Feighe na Padraig ongans oefenen op DuoLingo, want ineens stoft iedereen zijn Iers op. overigens voelen mijn benen na het fietsen wel weer ongelijk, maar daar heb ik geen last van. Maar er moet nog brood komen en ik moet de stappen nog halen en dus gaan Rob en ik even samen naar de AH wandelen met een omweg. De kleuren en de natuur zijn nu erg mooi. En zo is het weekend weer voorbij. het huishouden weer voorzien van brood en kaas en muesli.
Met alles erbij hebt Anke weer vijftien uur gesport. Bhí spórt ag Anke cúig uair déag an tseachtain seo caite. Oftewel: Heeft sport met Anke vijf uren tien de week laatst. leuk he, dat Gaelic?! Zonder de wandelingen en de krachttraining “slechts” 11,5 uur. Ik mag nog een week langer in de hoogste league van DuoLingo blijven!
