13 oktober – Wandelen met Rob

Een rare werkdag, want ik had om half 10 al geen zin meer! Niet omdat er iets anders of verkeerd was, maar gewoon geen zin. Ik heb stug doorgewerkt en gewoon tickets beantwoord en een klant op weg geholpen en lekker met mijn collega gekletst. Maar maak me ook weer zorgen om de andere collega en de tickets die niet af komen. Ik erger me ook aan de ‘geweldige’ marathonloopster van 35 die met een digitaal programmaatje kilometers heeft gemaakt, maar die slecht heeft getraind en met een veel te hoog doel van start ging en maar klagen dat er geen publiek was! Dat ze langzamer was dan in New York en in Wenen! Maar het regent kadootjes en steunbetuigingen. Andere generatie; aandacht nodig om iets te presteren. Doen niks voor zichzelf, alleen voor het applaus. De andere waar ik me aan erger is wel van mijn generatie, maar die vraagt alleen maar en waar ik gister moeite voor deed, dat gaat zij natuurlijk met haar stralende aanwezigheid in de schoot geworpen krijgen. Mijn tijdlijn wordt verder overspoeld met vrouwen die blijkbaar massaal in Hawaii gefinished zijn. Het lijkt allemaal bijna te makkelijk. Nooit geen slechte dagen waarop je tegen de menstruatie aan hikt, nooit een rare collega die plotsklaps afzegt, nooit iets wat te moeilijk is, geen dozijn wasjes 🧺. Altijd gezond eten, geen snaaibuien, altijd lachend op de foto en zo niet, dan moet iedereen meehuilen. Mijn bootcamp gaat niet door. Dan maar even buiten wandelen. Om de stappen te halen. Met Rob. Lekker even bijkletsen. Voor de buitenlucht. Omdat niet elke dag de top kan en hoeft te zijn.

14 oktober – Binnen fietsen en buiten hardlopen

Fietsen: intervallen in Zwift – Neon After Party in Makuri Islands
Ik had een fijne opdracht: 2 keer 6×30 seconden hard, maar zonder wattages. En met een stuk infietsen en uitfietsen. Omdat het buiten niet heel stabiel was qua weer, maar binnen gegaan. Na een minuut leek het me al genoeg. Maar ik moest nog 34 minuten verder infietsen. Neokyo is ook druk en onrustig. Ik volgde een route die ik nog niet had gedaan. En ik ging lekker los bij de sprintjes.

Ach, ik stopte maar met me vervelen na 10 minuten. tIsWatTis. Ik maak wat plaatjes en fiets gewoon maar verder. Op een kopje thee. Ik krijg het weer lekker warm en na 32 minuten moet ik naar boven fietsen. Het ging net zo lekker met het tempo! Ik reed gemiddeld zo’n 29! Maar dan komen er sprintjes en die ga ik dan maar lekker los en dan is de route klaar. Er volgen nog een aantal sprintjes met een fijn beetje rust er tussen. Ik maak de route over de Rooftops en over de Railway af.

Ik blijf in Neokyo en ga naar de haven. Ik moet nog een keer ‘gewoon’ fietsen. Maar blijkbaar is de Tacx nu weer “los” en ik ga een stuk harder! Ik pak lekker nog een keer alle sprintjes mee en dat gaat nu goed joh! Sta ik in de top 3! Ik moet nog een keer of 6 versnellen. Eigenlijk had ik gedacht na een uurtje te stoppen, maar ik heb nu 2 shirtjes!

Ik ben apetrots op mijn sprintshirts. Doe ik toch nog even langer mijn best! Ik zweet het pannetje uit. Ik heb zelfs DRIE shirtjes! Ik blijf in de stad en ga lekker een beetje heen en weer. Maar over een route nadenken kost ook energie, én het is afleiding! En dan, na 70 minuten word ik het echt zat! Afstappen? Nee, dan ga ik toch nog even door en ga ik langs de rotonde. Ik besluit de tijd precies vol te maken. Niet door te gaan tot 40km. Stoppen op 1:18. Call it a day.

Ik ga straks nog wel hardlopen… Nu ben ik bezweet en MIJN BENEN ZIJN MOE. Ik bedoel echt! Ze voelen zwaar en ik heb ook echt getraind en hard gefietst. Het gemiddelde is 29,9. En de uitvoering is 100%, maar zonder beperking is dat logisch!

En dan buiten hardlopen: 5x(10duur-20snel-40rust)

Ik ga toch meteen na het fietsen. Nu ben ik bezig. Geen muziek mee. Het miezert en ik ga kort-kort en ik heb het in het begin toch kóúd! Maar ik loop het wel warm. Al als ik de wijk uit ben is het prima. Ik vind dit wel prima, 10 minuten lekker hobbelen en dan 20 seconden aanzetten. Ook hier geen hartslagen, maar wel een tempo-doel. Dat vind ik al niet meer leuk in blokje 2. Ik wil namelijk gewoon harder en kan dat ook, maar ik moet inhouden.

Ik loop langs de pompoenen en een keer langs de weg. Het is wel mooi herfstig. De regen stopt en in blokje 3 schijnt de zon. Ik ben bang dat mijn route te kort gaat zijn, maar verder gaat het eigenlijk allemaal weer vervelend moeiteloos. Rechtervoet een beetje pijnlijk, linkerbeen wat zwaarder, maar niks wat écht vervelend is. Alleen dat inhouden elke keer.

Ik moet misschien, maar ik ga dit toch echt wegdrukken. Ik heb ook trek, maar daar trek ik me ook niks van aan. Het enige waar ik naar kijk is de blokjes en verder niet naar de kilometers. En dan heb ik wind mee en is het licht PRACHTIG diffuus langs de plas. Inhouden en geen foto maken, want ik maak elk blokje maar één foto. Ik versnel weer lekker, maar zonder aandacht op snelheid. Ik kom maar weinig mensen tegen. Ik maak weer een foto de verkeerde kant op, over het water (dat is ook mooi), terwijl het difuse licht even later weer boven het bos hangt.

Ik ga toch maar het viaduct op. En dan zijn ze bezig met vrachtwagens en er zijn hekken en platen, dus de versnelling is niks. Er cirkelt een intrigerende helikopter 3 keer over me heen. Na het viaduct is het een beetje op. Ik bedoel qua zin en vooral qua energie. Ik loop aan de andere kant langs het park en ik doe gewoon wat kalmer aan. Net als bij het fietsen: na de training stop ik gelijk! Ik versnel nog en moet wachten voor de bus. Verder alles gerend. Ik open de deur direct en ben op tijd op de WC. Verder voelt het gelukkig allemaal prima en goed. Superlage hartslag, okay-ish tempo van 6:00

15 oktober – Wandeling om het kantoor en zwemmen

Vandaag is onze trouwdag! Onze tinnen jubileum. Ik zat op kantoor, Rob werkte thuis en was wat koortsig na de griepprik en we hebben het net zo hard gevierd als onze trouwdag: niet! Lekker frietjes gehaald. En een kadootje van Vincent gekregen en een kaartje en berichtjes. Prima 👌🏼
Vanmorgen meteen mijn horloge aangezet. De hele dag op kantoor werken tussen Jo en Jef in. Die collega’s maken mijn werk! Wat heerlijk. In tegenstelling tot G die weer een beetje de weg kwijt is en ik heb vooral medelijden met hem. Ik krijg aardig wat tickets weggewerkt.

Tussen de middag wandelen we een klein rondje, want ze hebben lekkere broodjes gehaald. Ik wandel ook nog het perron op. Stapjes gescoord, teveel gesnaaid en iedereen aangehoord over de marathon. Ik word al misselijk als ik aan al dat eten denk wat anderen wegkrijgen! Ik wou dat ik dat onder de knie kreeg. Misschien ben ik over twee weken ook zo gefocust, maar nu denk ik er heel makkelijk over.

Dan zwemmen. Het was een tempo training, maar tempo had ik absoluut niet. Het ging niet. Het zwemmen wel hoor, maar tempo zat er gewoon totaal niet in. Ging ook weg op het werk met een rottig bericht en ik ben moe na zo’n dag. In zei nog tegen TK dat het tempo totaal niet omhoog ging. Hij noemt het opnieuw focussen en uitdrijven, maar ik doe gewoon niet mijn best. Ik weet niet hoe. Ik bedoel: ik doe echt mijn best wel en in focus en ik probeer en ik steek diep in en haak en drijf wat langer, maar pijn in mijn armen of kapot na de training? Nee, dat ken ik niet. En dan doe ik dus onwijs gefocust mijn best bij het inzwemmen. Twee Elf. Dat kon ik voorheen zonder achtje!! Dat is niet langzaam, dat is éxtreem traag. Het is dat ik een half uur/een kilometer/48 minuten moet zwemmen en dat ik het niet heb gezien, maar anders had ik direct het bad verlaten. We moeten 100tjes doen met een baan versnellen. Ik kan niet versnellen. Ik kan ze gewoon níét bijhouden! Dit werkt niet en helpt niet. Maar dan denk ik: op deze dag lukt het ook nooit. Vraag me niet waarom, maar zwemmen vlak voor de menstruatie is a no-go. Ik zwem 150 rustig voorop, maar het is te rustig. Ik zwem niet meer vooraan. En we hebben elke keer blokjes met tempo. De schoolslag lukt me nog veel minder, die trekt in mijn knie, dus ik doe halve banen en dan telt garmin heel hard op zodat ik PRs zwem. Haalt de tijd een beetje op! Ik zwem gewoon maar en probeer, maar hoe ik ook focus en uitdrijf en mijn eigenste beetje best doe: het is niks. So be it. Ik heb honger, hoofdpijn en ben niet blij. Andere keer weer. Misschien gaat zwemmen dan beter. Ik haal een kilometer, een groene training en een half uurtje sporten. Maar de 🩸 niet

16 oktober – Hardlopen 5x1600m rond 5:30/400 rust

W T F
Vandaag ongesteld geworden en alles trekt. Hoofdpijn. Veel dorst. Snaaierig. Onrust om een collega. Tickets. Tegenvallers. Vooral om half 6. Bootcamp stopt (tijdelijk?). Maar ik ging toch al liever lopen. Meteen na het werk. Maar nu was ik moe. En bang om een blessure op te lopen in dit stadium. En de training was 5 kwartier en ik was al laat. Maar het was nog net licht en warm. Ik was opgefokt en bozig. Eerst 2km inlopen. Dat lukte. En toen appte Vincent dat hij naar Samorin mag! Ik vroeg hem of hij mee kwam fietsen. Ik liep makkelijk. En flink door. Snapte zelf niet goed hoe dat opeens lukte. Langs de Vaart kwam Vincent erbij om te vertellen.

Ik begon net aan de eerste mijl en liep hard. 5:15. Huh? Pas de eerste. Maar het ging prima. Het licht was mooi dus ik keek vooruit. In de rust ging ik ook wat te hard. De tweede mijl ging ook prima. Kwestie van heel hard beginnen (4:55!) en dan inhouden. Vincent babbelde en maakte een onsie. Weer mooie luchten.

De derde snelle mijl ook nog in het Kotterbos. Ik moest. En wat was daar?! Een open Dixie met papier!! 🧻 heel heel fijn.

We waren net voor de vrachtwagens weer weg. Met iets minder. En door! Onverhard langs de mooie plas. Kost een beetje tempo, maar t bleef razendsnel gaan.

Langs het vosseneiland (dat is t) rustig en dan weer een mijl over het asfalt wegwerken. Het werd iets zwaarder en vooral ook koeler. Ging ik soms opeens 5:20, wat de bedoeling was. Ik sloeg de platen maar over en ging richting huis. Maar ik moest er nog 1! Vincent reed wel naar huis en ik ging in de schemering voor de laatste snelle mijl. Het werd donker, maar dit is een mooi moment. Ik moest nog verder de wijk in en wilde niet dubbel lopen. Die laatste was wel echt wat zwaarder! Maar het ging echt top. Toen moest ik weer en ik maakte 13km vol.

Net op tijd op de wc thuis. 5:29’gemiddeld! Supersnel voor mij! Met dixiestop zelfs alsnog 5:40. En nergens last van! Alleen een heel Groot ❓❓waar dit vandaan komt.

17 oktober – Alluminous wandelen op een enorm volle dag.

Van de snelle training heb ik een beetje last van mijn rechterhiel in de ochtend. Gevoelig. In de loop van de dag trekt dat weg gelukkig! Ik heb de hele dag door wel hoofdpijn. Niet genoeg gedronken en dat komt er nu ook niet van. Lunchen lukt zelfs niet! Ik slik een paar paracetamols en het duurt wat langer voor ze werken, maar dan gaat het daarna ook weer een paar uur goed. Een overvolle dag: om 9 uur een belletje doen voor Vincents school, de hele dag door zijn we ook bezig met het Challenge WK MD voor Vincent. We rijden ook met zijn drietjes naar Arnhem voor een gesprek met MG. En meteen daarna zet Rob ons af in Almere Poort voor de trein naar Amsterdam om de startnummers te halen.Even over de expo en dan weer terug met de trein.

Dan snel eten 🥞 en rummikuppen en dan naar alluminous. Een lichtkunstshow in Almere. Voorgaande jaren zag ik alles al bij anderen, dus ik wilde nu aan het begin gaan. En morgen kan Vincent niet en volgende week is Rob er niet, dus nu konden we met z’n drietjes. De drukte viel mee, maar het is weer veel geflikker en sommige dingen vond ik echt wel leuk.

Het konijn niet en de flats boeien me ook niet, maar de rode bollen, de vuurtoren, de dansende poppen, de skeletten in het bootje en vooral de prachtige bollen vind ik gaaf.

Ik word er wel moe van, van zo’n hele dag. Nergens bij stil kunnen staan. En ondertussen appen, overleggen, bijblijven en kattenbakken doen. Voor die rotbeesten die me vannacht wakker hielden. En ik had al een paar zweetaanvallen! Overmorgen een halve marathon is gewoon een training. Een hele zware: niet om de kilometers, maar drukte in Amsterdam, ergens naar toe, voeding is anders, dixie-beleid oefenen, een training volgen en een startvak in en alles: dát ga ik trainen! En ik krijg nog een medaille ook!! Maar eerst morgen nog maar wat rustiger aan doen!

18 oktober – losfietsen? en zwemmen?

ach, het staat op het schema. Het is lekker weer. Er is een soort van tijd voor. Op de trage fiets. Ik las laatst iemand die schreef: ‘ik doe aan bejaardenfietsen’ (ze moest medelijden hebben hoor) maar ik voelde het ook zo. Ik ben ook een bejaarde! Al die top triatleten kunnen morgen zomaar hoppakee een hele marathon lopen – eitje natuurlijk voor het grootste gros. Ik doe suf een halfje en dat is niet eens echt ook. Het is een training! Op velerlei vlakken en in het minst om de kilometers. Die maak ik met gemak binnen de 3 uur. Ik ga gewoon nieuwe drank proberen! Ik drink vandaag al de hele dag de Maurten drank. Smaakt lekker naar niks. Blijft tot nog toe prima zitten. Ook bij het fietsen neem ik een bidon mee. Maar ik drink over de hele dag niet zoveel. Het gaat me om ‘de drukte’ te trainen morgen. Daar ga ik last mee hebben! Al die indrukken. Ik voel het al van gisteren. Van de drukke dag. Dat ik vandaag minder focus heb. Net trager reageer. Vooral op de fiets. Merk het niet scherp op allemaal. Maar ik fiets lekker! Door het bos (hadden ze de weg maar niet moeten afsluiten) over de knisperende blaadjes!

En over de dijk. Dan het nieuwe pad een stukje. En daarna met uitzicht op Amsterdam. Stik-helder. Morgen is iedereen in Amsterdam. Shining, geweldig en easydepiezie. Ik ben lekker volkomen incognito.

En blij dat M haar marathon kan gaan proberen! Ik hoop dat ik de vele indrukken aan kan en mijn eigen ding kan doen. Het gaat me niet om snelheid. Het gaat om al die andere dingen die nooit getraind hoeven te worden door de andere toppers: dixie-beleid, verveling misschien, heel veel mensen, reizen, te langzaam zijn, rustig starten. Dat train ik! En daar hoef ik niet zenuwachtig voor te zijn. Ik ga gewoon een medaille halen voor een training! Meer verdient dan wat ook. Ik fiets een beetje door de stad terug. Tempo van een sneue bejaarde en dat valt tegen, maar het was lekker! Los getrapt.

En dan zwemmen. het zou interval zijn, maar ik vond het een duurtraining. ik zwom lekker en goed en gefocust en op tempo, maar garmin vind weer van niet. Misschien het oude horloge weer een keer aandoen haha. Het blijft sneu. Ik kletste het inzwemmen weg. En dan 300z1-200z2-300z1. Man voorop, R, ik en G achter hem. Lekker rustig in het bad. Hij begon met 350, maar ik vind dat prima. Ik hield het makkelijk bij, stak overdreven breed in en diep en alles klopte gewoon (alleen niet snel dus). Daarna 200z2-100z3-300z2. Lukt me ook prima. Alleen vertelde garmin zich en dan is het tempo opeens lager dan laag. Boeie. Ik moet 50 minuten zwemmen en dat is het. Blok daarna natuurlijk 100z3-50z4-100z3. Kan ik ook bijhouden. Prima zelfs. Ik vind het nog leuk ook! Lange slagen maken en mijn armen een keer voelen. 50z4-25sprint-50z4, maar die sprint is dan weer niet aan me besteed. Dan 75m eigen slag en ik doe gewoon borstcrawl maar dan heel langzaam. Daarna nog 200mz1 en 2×100 z2. Als garmin dan ook de pauze weglaat en er 300-100 van maakt is het tempo weer lager. Boeien. Ik maak de 25m met het uitstappen goed. LM is er weer! Uit de serie ‘lichtpuntjes’. En we gaan naar The Championship voor een apetrotse Vincent. Het lichtje gaat in de kwekkleedkamer weer uit. Ik ga thuis met Rob een legokatje maken en eten.
En dan doe ik nog een huishoudelijkekrachttraining.

Eerst 10 minuten de was opruimen en verzamelen. Dan 10 minuten de douche schoonmaken. Vervolgens strijken: Robs spullen, nog een machine aanzetten en mijn eigen spullen strijken en dan alles opruimen. 🧹 🧺
Is dat valsspelen? Ik vind het oneerlijk dat de bootcamp elke keer niet doorgaat en stopt! Ik zou wensen dat ik iets meer energie kon gaan halen uit die krachttraining. Voeding en krachttraining: dan zou ik heel heel erg misschien goed zijn. Maar nee. Dat ben ik gelukkig niet!
Het gerommel van vandaag: bejaardenfietsen, sloompjes zwemmen, onechte krachttraining en voor morgen staat er een training. Volgens Garmin kan ik een halve marathon in 1:53 doen. Heb ik mooi 15 minuten voor Dixies, want ik gok op 2:10. Ik heb last van mijn linkerknie.

19 oktober – De halve Marathon van Amsterdam
Een aparte training…

20 oktober – Uitwandelen

Vanmorgen stijfjes opgestaan, maar dat gebeurt op mijn leeftijd wel vaker 😆 Zelfs na een goede nachtrust nog vermoeid en geen zin om te werken. Ook niet vreemd. Beetje last van rechter hak en dat is het dan. Diarree. Afgevallen. Maar vooral zó ongefocust! Gelukkig is het vakantie en krijg ik alles best goed weggewerkt al zeg ik het zelf. Nul telefoontjes (in 4 uur) en rustig aan gedaan. Maar al die opscheppers/ jubelaars/ aandachtsorgels en PR’s: 🤮 als je in A’dam niet geweldig was mocht je vandaag niet meedelen hoor. Tussen de middag ben ik gaan wandelen met Vincent naar de Plus.

Teveel snoep ingeslagen. Maar daar kwam ik de middag mee door! En ‘s avonds even op en neer samen naar Elst voor een schoolproject. Er zijn me toch interessante mensen. Die kunnen alles: goeie baan, gezin met pubers, organiseren én een hele triatlon en dan nog bescheiden zijn en vriendelijk en verstandig. Daarna moest ik het half uurtje nog vol wandelen. Geen druppel nat geworden! Al is het herfst met mooie kleuren, regen en duister licht (ja dat kan). Maar wel leuke grappige mooie dingen gezien. 🌈

kmisRob. Die is in Madrid.

21 oktober – 50 minuten hardlopen in zone 2, zonder ZIN

Het ging wel lekker, kort-kort en droog. Maar na een minuut dacht ik al: hm 😒 En na 2km dacht ik 😕 het ging goed met de benen. Tempo nog aardig. Maar mijn hoofd: 😟 geen muziek, te bekend. Onverhard verder langs Knutselproject Oostvaardersplassen.

Er staat zelfs een Dixie aan de overkant en machinerieën tot en met en de poort is open en er staan runderen, maar blijkbaar mag een beetje hardloper er niet in!! Ik lees de bordjes en word er niet vrolijk van. Ze maken een boulevard en uitkijktorens en een kijkdoos. Het is al nooit echt, maar het wordt allemaal nog veel onechter.

Vossenhol is een eiland geworden, het intervallenpad gaat betegeld worden. Ik zag een regenboog, 🌈 maar mij stemde het niet vrolijker.

Ik had gedacht 8 km te lopen, maar het tempo lag te hoog, dus het werden er meer. Een hoog tempo, een mooie cadans, geen blokking pijntjes, maar ook G E E N Z I N. Totaal niks komma nul. Ik liep 5km in 28:nogwat, maar het was niks. Het is mooi met het water en de stilte wn de besjes en de dijk, maar ik voelde alleen een totaal gebrek aan ZIN. Na 6km het bos in en Vincent appen dat de zin op was. Wat ik moest doen. Ik vroeg hem: “Hoe kom ik thuis?” En hij antwoorde: “Rennend!” Maar daar had ik dus in mijn hoofd geen zin meer in!!

Ik had kunnen wandelen, maar dan was het koud geworden en ook niet leuk. En het had langer geduurd. Dus ik rende maar weer onverhard verder. Linksom over de rotsteentjes. Het tempo trok zich in zoverre niks aan aan het gebrek aan zin, ware dat het blijkbaar aanzette tot dan-maar-zo-snel-mogelijk-naar-huis. Het viaduct op was met nog minder zin zowat eindeloos. En ik moest ook een beetje. Het tempo ging wel iets omlaag, maar niet eens schrikbarend. Viaduct af en dan tijd aftellen. Heel soms zijn 50 minuten meer dan genoeg. Ik maakte 9,09 km vol en wándelde naar huis. Zo geen zin meer.

Thuis meteen de plee in gedoken. Dit was qua tempo met 5:41 vast top, maar uit-thuis 6:23. Totaal ZINLOOS. De dag was te druk geweest denk ik

En dan ‘s avonds zwemmen bij de TVA. Lekker gezwommen joh!! Ineens had ik toch zomaar de slag te pakken! Diep, heel lang en k voel mijn armen! Nou bedankt TK hahaha. Ik mocht bij herintreder LM in de baan! Of hij bij ons…. Alleen maar kerels. En een zwembad vol geweldenaren die effekes een maratonnetje er tussendoor knallen. Not me. Ik moest de afstand aanpassen na de training, want die k-garmin snapt het toch niet zo best. 350m inzwemmen. Dan 4×500 die gingen bestaan uit 400z1/100z2, 300z1/200z2, 200z1/300z2 en 100z1/400z2. De man vooraan deed de eerste keer 500 achter elkaar. Heel fijn. Hou ik wel van. Dan kan ik op de slag blijven letten. Elke keer die pauzes, daar gaat Garmin van over de zeik. Dus je ziet dan dat de 300s 275 worden. Gtvr. En de 100z1 daar pakt ie dan opeens de pauze in mee voor een stuk.😩 anyway: ik bleef op mijn slag letten en goed doorhalen en rustig lange slagen maken. Kreeg wel even een paar krampen (baarmoeder) te verwerken. 50 vuisten (dat is dus traag) en toen heb ik nog 200 uitgezwommen. De Garmin gaf 2:00 aan op de 100m, maar ik heb dus echt wel serieus 75m meer gezwommen en mijn armen voelen ook een tempo van 1:56!
Deze dag was te vol. Vroeg bij K en dat was moeilijk om de verbinding tussen hoofd en lijf te maken. Had ik spierpijn opeens! En dat is fijn, dat ik iets voel. Ik heb iets nieuws bedacht over de kloosters in de vroege middeleeuwen. De vrouwen. Die zijn weggestreept.
Na de cranio door naar Hilversum voor de Schoonouders. Lieve mensen en ik help graag en geduldig, maar zo oud worden jaagt me echt angst aan! Als alles te zwaar is.
Dan met de kater naar de dierenarts. Hij is te levendig om iets aan zijn maag te hebben.
Daarna hardlopen. Eten. Rumkikub met zijn tweetjes. Zwemmen. Rob komt pas laat thuis.
Geen foto van het zwemmen, maar van een huis in de straat. Niet het onze!

22 oktober – Een lekkere lange herfstige solo lunchwandeling.

Een ochtend flink doorgewerkt. En twee uur telefoondienst. Gelukkig is het rustig en kan ik wat dingen die al te lang zijn blijven liggen afronden. En dan naar buiten. Ik moet vandaag dag 60 halen van het stappendoel. Het is lekker weer en ik voel me beroerd. Slecht geslapen vannacht en teveel pijntjes overal. Knie, stijf, koppijn, snotterig, moe, oorpijn en krampen. Geen honger, wel veel suiker nodig. Het helpt allemaal niet. Dus even een frisse neus dan maar. De herfst is mooi qua kleur, ruikt lekker en het is goed om buiten te zijn.

Ik maak een flink rondje, zoek te laat en tevergeefs naar een paddestoel en zwerf lekker de wijk door. Uiteindelijk haal ik de 5000 stappen pas ‘s avonds. Maar dat levert 8 punten op! Ik vind de herfst overdag wel oke, met de kleuren en het licht, maar het is te vroeg donker en te onvoorspelbaar.
En dan ga ik voor de laatste keer dat het kan buiten fietsen na het werk. Met het licht kan het dit jaar niet meer! Ik moet iets van 77 minuten fietsen. Er staat een opdracht, maar die ga ik niet volgen. Het lukt ook niet goed. Laat maar lekker geel zijn deze training. Niet lang genoeg. ik dacht: ik ga voor de laatste keer dat het kan naar buiten, dus even zonder de voorgeschreven training op de gravelbike. Zou ik op tijd terug zijn voor het donker werd en voor de picnic kwam bezorgen. Vincent was sowieso thuis. Belde er nog iemand om 3 voor 5 😣 De hele dag nauwelijks iemand en ik had aardig wat dingen af gekregen, maar hier werd ik kribbig van! En ik wist het niet eens…. Apple zie dat het bewolkt was, windfinder noemde geen wind en buienradar was droog. Ik ging naar het Kotterbos. Het ging best lekker, maar ik zag de molens wel degelijk draaien! Wat nou, geen wind…

dus eerst op de Ibisweg wind meenemen. En toen ging het miezeren. Niet erg, een beetje is prima. Over de bruggen, over de file heen. Het zag wel donker. En daarna starte de regen op de Ibisweg. Niet echt leuk. Ik kreeg het koud en werd snel nat. Daarna ontaarde de regen al snel in een stortbui. Doornat.

Ik was het zat en ik moest nog tegen de wind in. In ging niet tot het sluisje. Waarom vanalles riskeren als je je al niet heel lekker voelde? Langs het water doorsteken. Het werd droog, maar het was erg koud. De weg terug duurde lang.

Ik zag dat Rob ook thuis was en Picnic kwam eerder en ik was helemaal klaar met fietsen. Laat die groene training maar, soms is het goed als het klaar is. Krijg je geen medaille voor, staat niet te boek als geweldig, voel je je niet beter door en alleen maar koud en nog meer pijntjes. Ik was op tijd voor de Picnic, ware het niet dat ik te koud was om iets bij te dragen.

23 oktober – in de hardlooptraining stond 6-4-2 minuten sneller, werkelijk was 6-4-6! Storm Benjamin

Meteen na de werkdag. Nog net een beetje voor de storm uit. Maar wel in de regen natuurlijk. Eerst 20min inlopen. Drama. Al na 2km moest ik. Heel nodig. In de regen aan de kant gaan zitten. Het móést; goor, lastig. Iemand kwam net toen ik klaar was. Hij was echt bang dat het niet goed ging! In zijn zwarte regenpak. Maar ik kon weer iets beter door al zat het qua kleren allemaal niet goed. Toen 6 minuten naar 5:30. Hum. Lastig.

Tussen de bomen door naar het nieuwe fietspad. De wind trok flink aan! Heftig van opzij. Een beetje eng met de bomen. Ik ging het open terrein op. 4 minuten harder. Te doen met wind mee haha! 😝 dan weer 2min rustig, maar dat ging ook te hard. Iemand van een huis pakte de sushi aan en zei tegen mij: “jij durft”. We don’t do easy!! Toen 2minuten 5:00. Zelfs wind mee een uitdaging vandaag! Ik telde 120 af en toen moest ik langer! Ik snapte er niks van. Wat had ik gemist dan? Tja, 6 minuten zo hard red ik niet. In de plassen stopte ik nog even. Gewoon omdat het kon.

Het was even droog. Ik vond de wind nu goed te doen. Dan weer 6 minuten 5:30. Okay. Rust wat snel. En dan 4 minuten redelijk goed te doen. Ik vermeed de platen en ging richting centrum, maar wel verhard. Nog even gekeken, maar de training stond verkeerd voor 6 minuten in plaats van 2. Ik ging onverhard binnendoor zeg maar. Probeerde het nog wat met de 6 minuten, maar onverhard, glad, wind tegen en regen en daarna viaduct op: 5:35 is soms een grotere prestatie dan een paar minuten een tempo van 5:00!

Het werd snel donker en ik was moe. Oog-moe. De pijntjes waren weg, maar de benen zwaar en ook flink moe. En nat. Korte broek he, dat wel!! En regenjasje. Ik liep nog uit door het park. 3 minuten te weinig, maar het regende weer en ik vond 11,5km op 5:45 gemiddeld wel goed genoeg. Uitvoering was maar 35%. Logisch. Uit-thuis 6:27. Valt me mee. Hoppa: warm worden in de douche. Al hadden mijn handen meer tijd nodig. De geen-honger tijd is aangebroken.

24 oktober – Binnen fietsen en buiten wandelen

Binnen fietsen in Zwift – Flat Out Fast in Watopia Duurrit 2,5 uur

Voor mij een toptempo van 30,7 gemiddeld en een superprestatie, maar ik weet dat het wegvalt bij iedereen die écht goed is. En met een pauze. 2,5 uur Duurrit stond er op het programma en ik had ook met de stormwind mee naar Groningen kunnen fietsen denk ik, maar ik had zo geen zin nat worden weer. Dus na een keer heerlijk lang blijven liggen in bed en wat ontbijt, maar opgestapt. Nieuwe routes en deze klonk behoorlijk aantrekkelijk. Na 7 minuten dacht ik al: ohja, dit was oersaai. Na 14 minuten was ik er eigenlijk al klaar mee. En dan begint een groot mentaal spel. Het hoeft niet leuk te zijn, of uitdagend of afwisselend. Kwestie van doen, gedachten verzetten en doorgaan. Ik probeerde de sprintjes wel mee te nemen. Het ging wel redelijk lekker qua tempo. Reed ik de hele tijd 31. Zonder na te denken, die benen doen het werk. Ik heb zelfs een tijdje met mijn ogen dicht op het stuur gelegen. Een half uur vol maken en daarna 25km. In kleine blokjes hakken en uitvoeren. Buiten regende het gelukkig van tijd tot tijd kei-hard. De zon scheen ook, maar ik vond het binnen met een kopje thee prima.

Dan ruim 30km in een uur halen en ik ben al op de helft! Vier de kleine dingen. Probeer het tweede rondje harder te gaan. En dat af te maken voordat we gaan lunchen. Maar de energie van het ene kopje thee is echt wel ontzettend opper de op. Ik zweet me echt zeiknat. Dus om 1 uur stap ik af na 50km in 1 uur en 38 minuten.

Andere fietskleren aandoen en lunchen. En daarna weer opstappen voor nog een half uurtje! Ik deed het derde heen en weertje rustiger aan. Even slechts 29 rijden. Dik 60km binnen een uur. Voor 100km fietsen deze week krijg je een Garminbadge. Ik zou 76,4km moeten rijden. Vind ik best veel. Maar goed, ik kom tot 70 en rij de Reverse Flats echt hard met zo’n 33 gemiddeld! Dan maak ik nog een op en neertje naar het startpunt en ik maak 75km vol. Het laatste sprintje ga ik helemaal los. Nog een PR en dan zit ik op 2,5 uur en 77km. Super. Mijn benen zijn er kapot van en ik ben vermoeid.

Maar ik wil nog wel even naar buiten! Stappen halen, een frisse neus halen, de wandeling halen en kijken hoe ze Oostvaarderplassen vernielen of vernieuwen. Voor we de wijk uit waren, regende het al. Maar goed, dan worden we nat. Ik voel me niet 100% fit, maar ik ben ook absoluut niet ziek. Ik heb last van mijn tanden rechts en van oorpijn en mijn knie doet zeer (links) en mijn achilespees (rechts) en ik heb opeens weer diarree. Ik ben moe en prikkelbaar. Maar niet echt ziek ofzo hoor. Het lijkt de hele tijd zaterdag. Ik vind het wandelen heerlijk. Als de zon weer komt is het zo mooi!

En het is rustig. Regenboog boven het vossenhol. En verderop de machines die graven en ronddenderen. De runderen trekken zich er niks van aan. Die staan in de zon te grazen en te staren.

We komen DdK tegen die weer alle tijd heeft om te hardlopen en onecht te wezen. Ik zou wel eens willen weten waar hij zijn rijkdom vandaan haalt. Qua geld en in zijn leven. We lopen tegen de zon in bij de Evenaar als het nog even een keertje regent.

Ik ben van het fietsen nog een beetje moe en het lopen is na 4,5km ook wel klaar, tenminste voor mijn benen. Maar we zijn nog niet thuis en gaan ook nog langs de AH. Ik haal met gemak de stappen en de wandelbadge. Ik ben er wel vermoeid van en ook dat betekent dat ik niet 100% fit ben. Maar verre van ziek.

25 oktober – Krachttraining (maar dan echt eigenlijk) en zwemmen

Ik sliep vannacht onrustig en ik ben ook nog moe als ik opsta. Mijn HRV kledert weer hard omlaag en mijn rusthartslag ligt op 51. Ik voel me stijf en nog steeds niet fit. Maar ik heb geen koorts en behalve mijn tanden en mijn oren doet niets écht pijn. Maar gewoon zwakjes. Ik blijf lekker lang in bed liggen, want het regent en het is niet uitnodigend buiten. Liefst zou ik de hele dag blijven liggen, maar dat helpt natuurlijk ook niet!

Ik vind het zo niks, die krachttraining. Mijn zoon moet als rechtgeaarde puber sterker worden, maar ik doe nooit echt mijn best. Hij is al bijna een maand om de anderse dag met de dumbells in de weer en ik moet iets nu de bootcamp gepauzeerd is tot de zomer. Dus we gaan samen onder de overkapping aan de slag! Terwijl het buiten regent. Dumbels en oefeningen. Hij heeft een plan toegestuurd gekregen. Sommige dingen kan ik gewoon niet, met door de knieen gaan. Ik probeer het allemaal wel hoor, netjes 3x12x! Omstebeurt. Alleen het opdrukken doe ik op mijn knieen. Verder doe ik wel een beetje mijn best en ik krijg het er ook warm van. Echt leuk is het niet, maar als ik nou meedoe, dan word ik er vast ook sterker van! Op termijn. Alleen mijn buikspieren, die zijn blijkbaar al sterk. Overigens kan ik het dus echt niet onthouden, wat welke oefening is. NOg net 3x en dan kijk ik af bij VIncent, maar die namen vind ik echt zo niks. Ik ga nog even alle was opruimen en strijken, want ik moet een uur volmaken en samen zijn we na 37 minuten klaar. Ik wil graag een uur halen die ook voor de bootcamp stond en ik moet nog wat krachttraining doen voor de maandbadge… Ik weet niet of ik het echt leuk vind (nee, dat niet), maar ik snap dat mensen hier een goed gevoel aan overhouden en dat het sterker voelt.

En dan zwemmen van ‘juf’ GN

75m gecorrigeerd zodat ik 2250m heb gezwommen, had Garmin te weinig opgenomen. Maar het tempo blijft ruk, want de pauzes worden meegeteld. Tenminste als die te kort duren (zie opmerking MvdB)
6je. Ik had geen zin eigenlijk, totaal niet. Maar ja… We gaan toch natuurlijk. Ik zwem eerst in en let op mijn slag met diep insteken en doorhalen en lange slagen. GN gaf de training en dat is altijd aanpoten en doorwerken. We begonnen met 500m in verschillende blokken met vanalles: 200m slag en dan 2x100m school en wissel en dan zit daar pauze tussen, maar dan gaat Garmin over de zeik en telt 200m met daarin dan die pauze en dan is het dus weer heel langzaam op de 100m. Ik voelde de krachttraining een beetje en er kwam ook weinig zin bij. Ik weet niet eens meer precies wat we deden.

We moesten ook 4×50 doen met linker- en rechterarm alleen. Nou, kansloos bij deze atleet: ik ben al blij als ik met 2 armen kan zwemmen! Ook dan vervallen de pauzes en tellen die mee met de 100m. Joh, boeie. Erger als de Garmin hele banen niet meetelt of 25m eraf snoept. Maar ik weet dat zelf op pauze zetten ook kansloos is, want dat ga ik vergeten. Ik zat bij LM, W, R en nog iemand in de baan en LM is veel te snel en W en R en ik kletsen wel eens wat en dan is GN er als de kippen bij om ons te vertellen dat we niet zoveel pauze hebben hoor. We moeten 4x300m zwemmen. Eerst gewoon zone 2, dan 50school-100slag-50rug-100slag. Dat vind ik maar gedoe. En dan moeten we met paddles zwemmen, maar mijn kind heeft die ingepikt. Allemaal best. Ik vind 300m aftellen veel te lang vandaag. En eigenlijk heb ik het na 3 keer wel helemaal gehad met zwemmen. Ik heb trek, pijntjes en zo mogelijk nog minder zin. Maar ik maar ook nog de laatste 300m vol en dan moeten we steeds sneller. Dat gaat dan wel weer opeens snel voorbij en ik vind het tempo dan ook fijn! Ik zwem nog even uit, maar Garmin blijft steken en zaniken. 2:14 op de 100m met 75m te weinig die ik er dan dus weer bij tel. Toch gedaan he!

26 oktober – Ik voel me verre van fit, maar omdat ik geen koorts heb, kan ik hardlopen proberen.

oor- en kaakpijn. Ik kan nauwelijks goed liggen in bed en heb veel pijn. Ben snel wakker. Het extra uur duurt extra lang. Ik voel me beroerd, slaap ‘s morgens nog op de bank, maar ik heb geen koorts. Met Cirtosan is het prima te onderdrukken. Eetlust is matig. Het lijkt geen kiespijn. Rennen kan dus gewoon wel, want de temperatuur blijft max 37. Maar ik ben een watje en ik ruil de 13km om met 3 kwartier die er dinsdag staan. Ik herinner me alle wereldwonders die met een blaasonsteking een marathon lopen, met koorts een halve triatlon, bloed spugend de hele afmaken en nu komt daar 30km hardlopen in een week bij met een scheenbeenbreuk: nee, ik ben voorzichtig. Ik ga rondjes om het huis, want als het niet gaat, kan ik stoppen. Na de derde kop Citrosan is het goed. Ik pak een lange broek en lange mouwen en ga het rondje tegen de richting in lopen. Heb ik eerst wind mee. De broek zit helemaal ruk, de elastiek is op denk ik. Sjorrend lopen, bah. Het hardlopen gaat. Zoals altijd. 20 min inlopen gaan behoorlijk goed. De hartslag blijft binnen de perken.

Het is prachtig herfstig. Droog voor nu, zonnetje. Ik besluit wat om te lopen. Dan moet ik 3 minuten op marathontempo: hoge hartslag. Dat lukt me niet. Totaal niet. Blijft steken op 151, terwijl het 158 moet zijn. Snap ik niet goed, want die zou juist hoger moeten zijn als je ziek bent toch? Anyway, het tempo is wel hoger en 3 min is te doen. Ik slinger over de paden.

2 Min rust gaan ook niet goed met de hartslag, die is te laag. Ik doe het nog een keer en dat gaat ook gewoon, al is het eigenlijk wat zwaarder dan normaal. Rust en de 3de tel ik af. Ik ga om de wijk heen. Het tempo ligt wel echt oke, maar ik wandel even om bij te komen. Ik pak de laatste ook tellend mee. Ik heb nergens last van en hopelijk straks ook niet. En morgen ook niet meer aub. Ik moet nog omlopen rond de wijk voor uitlopen.

Ik wil 8km halen, maar ik moet enorm. Ik wandel na 8km en dan ben ik te laat. Ik had m’n fijne onderbroek aan en die gooi ik weg 🙁 Naderhand heb ik vooral last van dat ik te laat thuis was en ik ben moe. De pijn is niet erger geworden en er zijn geen andere hele rare pijntjes bij gekomen. Uitvoeringsscore is NUL en dat is oneerlijk bij een tempo van 5:49 met wandelmomenten en een cadans van 177. Volgende week moet het publiek me maar dragen op Terschelling – hahaha, dat is er niet zoveel!

27 oktober – meefietsen, wandelen en krachttraining – ik noem het een soort rustdag!

Na een nacht goed slapen op veel pijnstillers, gaat het weer goed. Geen oorpijn meer en vrijwel geen kaakpijn ook. De ochtend begint ruk als MrG zich weer volledig vaag afmeldt. En dan de hele dag tickets. Het maakt niet uit, maar ik ben op maandag niet op mijn best eigenlijk. Gewoon een beetje chaotisch. En dan heeft Vincent slecht nieuws over zijn stage. Het hagelt en stormt van tijd tot tijd. De dag is al met flink down. En Rob is ook nog eens naar Boekarest gevlogen. Vincent vraagt of ik mee ga met zijn hardlopen. Om het op te vrolijken?! Maar goed: om, buiten te zijn is soms ook goed. Op de stadsfiets. Met handschoenen aan. 3 Jassen. En gewoon kletsend. En dat vond ik wel oke. Het regende natuurlijk even. En het werd donker. En het is niet eens echt koud of zo. De lucht is best mooi als het weer droog is.

Het is in elk geval wel gezellig om bij te praten. En Vincent loopt gewoon heel hard 4:23jes weg alsof dat normaal is. Het onverharde pad was geen heel erg goed idee, want dat was wel erg modderig. Na 10km stopt ie gelijk! Ik had de route gemaakt en die was iets langer, maar ik wilde de stappen nog halen, dus we ruilden van fiets en dan kon hij zich gaan afspoelen.
Vincent ging op de fiets naar huis om niet teveel af te koelen en te douchen. Ik wandelde via de AH en append met Rob. Ik haal nieuwe Citrosan, al heb ik vandaag genoeg gehad aan 2 ibuprofens. Ik wandel nog een extra stukje om de stappen te halen, omdat het toch droog blijft en inmiddels donker is. En dan haal ik de bak en de stappen en kunnen we gaan koken en eten.
ik denk dat ik deze week maar een hoop aanrommel met trainingen. Voor vandaag stond er krachttraining/bootcamp, maar dat is ge’pauzeerd’. En er staat nog wel wat voor de marathon, maar ik ga er van uit dat het grote werk wel gedaan zal zijn. Dus deze week druk ik een beetje mijn snor. Ik ben vaak alleen thuis, want Rob is in Boekarest en Vincent heeft het druk op school.

Deden we dus hetzelfde als zondag, maar ik was zo goed als alles vergeten. Ik onthou dat ongeveer net zo lang als de oefening duurt. En soms is dat al te moeilijk. De eerste paar deed ik 10 keer in plaats van 12 keer. En ik knak alle kanten op als mijn armen en schouders moeten bewegen. Ik kan er niks van, maar we deden het in de huiskamer en de katten bemoeiden zich er mee en het was veel lachen. En veel met die gewichtjes wisselen. Vincent doet echt zijn best en wordt er ook sterker van. Ik doe niet mijn best, maar ik heb de krachttrainingenbadge van deze maand gehaald. Nu hoeft het niet meer eigenlijk natuurlijk op woensdag toch?

28 oktober – hardlopen 13km van zondag: 3x2km MT 1km rust + in-uitlopen

NEE NEE NEE. Dit is ABSOLUUT geen gemiddeld marathontempo met 5:40 per kilometer!! Ik heb slecht geslapen, zie ONWIJS op tegen de marathon. Niet vanwege het weer, want daar dealt mijn “Irish Chroi” wel mee en hopelijk binnen de 5 uur ook, maar dat ze het afgelasten… Daar zie ik tegenop. Ik heb lang gewacht na het late ontbijt en toen scheen de zon en ben ik gaan hardlopen. Ik ben alleen thuis, dus even met niemand rekening houden. In de eerste KM stuurt Vincent een wond-schmink foto dus ik ben al gelijk misselijk. Daar kan ik zo niet tegen! Maar het lopen gaat prima eigenlijk. De evenaar af. Ik heb wind mee denk ik.

Dan mag ik versnellen. Er zit geen beperking aan, dus het gaat prima. Marathontempo van 5:35? Echt niet. Onverhard. Langs de machines. Ik doe een beetje mijn best en houd de lage hartslag in de gaten. Hoeft niet langs het centrum. Nog een onverhard pad en dan rustig de platen over. Ik maak het ommetje over het bos en dat moet weer MarathonTempo. Is een beetje gladjes… Viaduct op is 250m. Dit zou wel eens een mooi 7km rondje kunnen worden zo! Ik loop nog een km rustig en ben dan blij thuis te zijn voor de plee. Snel een maandverbandje in en aan de diarree.

Daar zie ik het allermeest tegenop: ik kan niks eten en weet niet waar de Dixies staan. Het is precies 7km, dit rondje. Ik pak een slok cola, maak nog een foto zonder schaduw en ga in tegengestelde richting. Net voor het viaduct en in het gladde bos weer hard natuurlijk… Ik moet stoppen voor een grote lorrie. Zoveel lawaai in het bos, bah. Dan voor het centrum al een soort van uitlopen. Het blijft gewoon hard gaan, want ik heb nu wind mee. Of de cola werkt.

Ik bewonder de beesten naast de bakbeesten.

Na 12km wordt het wat zwaarder en wind tegen op de Evenaar is dan gewoon niet meer zo leuk. Maar het is droog, niks koud (kort-kort), de cola verwerkt goed (of de darmen zijn al leeg, dat kan ook) en ik maak netjes 14km vol.

Nu lijkt een tempo van 5:40 geweldig, maar uit-thuis is 6:01. Ik tel nergens op voor de marathon: 4,5 uur. Garmin zegt 4:05, dus ik heb alle tijd bij de posten!

En dan ‘s avonds bij de TVA zwemmen.
Zo lekker gezwommen! Als ik 3 van zulke trainingen in een jaar heb, word ik blij. Ik had (natuurlijk) geen zin en ik vermijd het zwembad met het chloor ook graag nu met een soort verkoudheid, maar dit was top. Ik ging in baan 2. Geen haast, niet voorop. Eerst inzwemmen en diep insteken, maar toch lukt er nog iets niet, maar wat…. een tempotraining. Gatsiedakstie. 4x50m met elke keer een kwart baantje sneller. Zat geen snelheid in. Ik liet HB voor me gaan. Daarna achter elkaar 150z1-100z2-75z3-50z4 en 25 hard met tussendoor rust als schoolslag 25m. En daar ergens gebeurde het: ik steek nauwelijks in met links. Niet eigenlijk. Ik leg mijn arm op het water en dan diep en dat werkt dus niet. Dat felle, grote moet even terug. Insteken bij mijn oor. Oke. Dan gaat het wel diep en een stuk beter! En heel rustig kan ik dat heel goed oefenen, al zwem ik dan tegen HB op. School gaat ook wel. En zo steeds ietsje harder is dan prima op te vangen. Ik hoef ook veel minder omhoog te ademen dan. Daarna moesten we 150m z1, 2x75z2 en 4x50z3. Tijd om het flink uit te breiden en te oefenen! Het tempo is misschien al met al niet een zoveel hoger, maar het voelt ein-de-lijk gemakkelijk. Ademen 1 op 2. En dan 4×50 z1.

Eerlijk gezegd vond ik dat zo saai, dat ik maar begon met heel lang uitdrijven en verrek, dan zwem ik nog tegen HB op. Dus ik ga in een soort van vertraging zwemmen, zo voelt het met heel lang ‘niks doen’ als stilliggen. Ik moet zeggen: dat maakt het wel heel makkelijk. Of de krachttraining gaat me helpen. N de 4x50z1 doen we 150 z2 en dat gaat me zowat te langzaam joh! Tot slot 2×75 z3 en ook dat lukt, maar als ik even niet oplet, ga ik weer stom insteken en veel slagen maken. Jammer dat het geen zaterdag is, dan had ik een uur doorgezwommen. We moeten ook nog 3×75 doen z1, z2 en z3 en ook dat gaat bijna te makkelijk! Ik zwem amper uit. Tempo is misschien nog niet veel beter en ik ga niet meer zwemmen deze week, maar dit moet ik meenemen. Garmin telde redelijk goed

29 oktober – Een wandeling op een enerverende werkdag.

Meer kan ik er niet van maken dan een wandeling vandaag. Zou ik opeens consultant kunnen worden op mijn werk! Mijn gewaardeerde collega gaat weg en ik kan zijn functie wellicht overnemen. Dat zou echt geweldig zijn! Maar de verandering gaat voor mij te snel. Wie moet dan al die tickets doen? Het is best veel en ik werk ze rustig af, dus ik heb genoeg werk te doen. En een marathon in mijn achterhoofd. En een miljard bedenksels. En dan onrustig de dag starten zonder treinen. Wel redelijk geslapen gelukkig. Maar ik snap na de meeting waarom ik vandaag over meer-uren moest beslissen en ik ga graag tot maart een dag extra werken. Tegen betaling ook nog. Maar ik ben een 50+er en het duurt een hele tijd voor dit indaalt bij mij. Ik vrees dat het zelfs nog langer duurt voor ik er gevoel bij heb. Ik mis Rob dan extra erg. Ik zou het liefste willen gaan rennen even, zodat ik het kan snappen, maar we zitten op kantoor. Dus de wandeling is waar ik het mee moet doen.

De jongens praten over miniatuurtjes, maar mijn hoofd flippert alle kanten op. Ik werk keurig een hoop tickets weg en weet zoveel meer als voorheen, maar ik denk ook: verdulleme zeg, ik moet iets bij J navragen… En er staat nog steeds behoorlijk wat open. Maar in tegenstelling tot vorig jaar toen ik het echt somber inzag omdat er teveel kennis weg ging, denk ik nu: mooi, kan ik het leukste werk naar me toe trekken. En dan ‘s avonds moeten we ook nog stemmen.

Er is erg veel onrust. Het helpt om even met Rob te bellen, maar echt begrijpen dat mij iets gaafs zomaar in de schoot geworpen wordt, vind ik moeilijk. Ik vind dat ik overal hard mijn best voor moet doen. Manager M gelooft heilig in mij en mijn kunnen. Meer dan wandelen wordt het toch niet vandaag. Ik ben erg moe van het verwerken dat M weg gaat, G weer (voorgoed) ziek is en we mensen te kort gaan komen en dat ik meer kan gaan verdienen en nu al vanaf razendsnel 1 dag extra kan werken tot maart. Te mooi om waar te zijn!

30 oktober – Het laatste loopje voor de marathon

the last one voor de marathon: 25’warming up-5×30”hard/1:30rust-3’Cooling down.
goed geslapen hoor, er is genoeg om wakker van te liggen, dus ik doe het maar niet. Het drong wel door vandaag: ik kan promotie maken! Kán. Kan ik. Eerst te laat bij KvH voor fysio, maar op tijd klaar. De nieren zaten vast. Pijnlijk vast zelfs. Redelijk goed gewerkt. Veel geluisterd en gehoord ook. Maar ook onwijs moe. Overal pijntjes: enkel, tanden, hoofd. Ondanks de nieren die weer ‘los’ zijn. Niet extra angstig gelukkig, waar ze voor waarschuwde.
Na het werk, als Rob thuis is, nog in het laatste licht ‘een stukkie’ hardlopen. Maar 40 minuutjes. Korte broek, lange mouwen: 🥶 koud! Niet eerder gehad. Traag, zwaar, log, slepend, extreem wisselend. Te zacht, wat harder, moeizaam. Geen rugzakje, geen zakdoekjes bij me. Buikpijn. Verveling. Maar het licht is echt prachtig mooi en krachtig.

Het saaie rondje maar weer. Ik had de stenen die ik voelde mee te slepen liever niet gehad. Hoofd te zwaar, ik te zwaar. Schoen strikken. Onverhard tussen ritselende bosjes, in de verte burlende herten en dichtbij graafmachines.

Er gaat niks boven dit tijdstip, maar het is koud en wordt snel killer. Na 25minuten en dik 4km eindelijk ietsje anders: 30 seconden aanzetten. 5 keer. Nauwelijks de moeite. Rust is prima. Viaduct op gaat langzamer, viaduct af sneller. Stopje voor foto van de maan.

Het is donker. Ik loop gemiddeld ineens totaal niet meer sub6. Het voelt als zeven. Dan duurt de marathon lang! En dit is een klein stukje. En het is droog. Windstil. Na de laatste versnelling nog uitlopen. Het worden geeneens 7km en ook 6,66 op 6:06 lukt net niet. Ik ben niet moe van het lopen, niet blij, niet gerust, niet hongerig. Mijn rechtervoet doet nu pijn, mijn hoofd ook. Ik kan de marathon vast afmaken, maar een goeie marathon: die hoop laat ik gaan. Ik haal de finish vast binnen 5 uurtjes, maar hoe is de vraag.

31 oktober – Losfietsen, nog even naar buiten omdat het vandaag niet regent.

Morgen gaat het waarschijnlijk de hele dag regenen, dus doe ik vandaag liever de 70 minuten duurrit en morgen binnen nog een paar versnellinkjes. Maar het maakt niks uit: het tempo is helemaal weg. Floep. Vertrokken. Ik denk dat de hormonen flink overhoop liggen, want de laatste menstruatie was ook niet je-van-het en het voelt al een week als dag 18; terwijl die zondag pas zou zijn. Lage hartslag, weinig vertrouwen, ik voel me slecht en ‘te min’. Het voelt niet goed, maar er is niks aan de hand. Behalve dik, oud, slecht, traag, dom. Misschien is dit wat KvH bedoelde met ‘angstig’. Ik zou het hopeloos noemen. Kom nergens toe, maar doe alles wel gewoon. De was, pvc vloer kopen, eten, CC en DL. Maar marathon spullen klaar leggen lukt dan weer niet. Het oogstseizoen is voorbij. Oktober ten einde. De stilte gaat in. Samhain. Maar ik ‘moet’ nog. En ik kan het helemaal niet! Volgens Garmin ga ik 4:05 over de marathon doen, maar ik denk aan 4,5 uur. Ik weet niet waar de Dixies zijn, wat ik binnen ga houden, of ik het koud heb of honger ga krijgen. Ik heb in elk geval genoeg vet om uit te lopen! Maar nu eerst nog fietsen. Ik loop in het Kotterbos al vast: fietspad afgesloten. Terug via het onverharde pad. Langs het centrum.

Is er voor fietsen ook een tijd waarbinnen je zin moet krijgen? Is 75 minuten te lang?! Kortom: het kwam niet. Veel wind vond ik (meer het gevoel dan de waarheid), rommelige route langs het ene pad heen, Wilgenbos, Lepelaarsplas terug en dijk terug.

Het ging TRAAAAAAAAG. Zat gewoon geen energie in. Muziek hielp niet, positief proberen te zijn niet, wind mee niet. Ik zie heus mooie kleuren en luchten, maar het is grijs van binnen.

Mijn hoofd staat op werk-stand. Ik denk dat ik iedereen teleur ga stellen met mijn marathontijd. Dat het een keer niet lukt met eten en dat ik ‘uit’ ga. Dat het te druk en zwaar is. En dan is aan het einde bij het fietsen het pad langs de kassen ook nog afgesloten! 75 minuten en nog geen 30km. Sneu. Dat is het en zo voel ik me ook enorm. Ik krijg wel de Halloween badge van Garmin.

We laten oktober achter en gaan lekker november in!

1 oktober – Zwemmen bij de TVA, een grote bak kilheid

koud. Ik had het koud. Na 3 kwartier echt kippenvel zelfs. Gezwommen. Iets anders heb ik niet gedaan. SV voorop telde de banen, die lieve E van haar er achteraan en ik zwom daar dan achter. Kalm, beheerst en verkild.
Het was een rotdag op het werk. Veel te veel tickets open. Teveel meetings ver verschillende dingen en dan zeggen mijn collega’s dat ze soms tijd over hebben! Ik heb dat nooit! En dan komt die stomme klant terug waar ik in augustus al klaar mee was (letterlijk en figuurlijk) om te melden dat ie zijn deadline niet haalt en wat er allemaal (nununu) anders blijkt te moeten! Ik doe om 5 uur snel de computer dicht en moet echt langer landen dan de trap af en naar het zwembad rijden kost. Anyway, zwemmen is wel het laatste waar ik zin in heb. Maar ik doe het gewoon. Dan maar zonder zin.

De slag is wel echt verbetert! Breed, diep, krachtiger en langer. Het kost weinig moeite. Ik heb ook minder slagen nodig. Maar ik doe ook niet mijn best. Verre van. Omdat ik daar écht geen zin in heb!!
Inzwemmen iets van 250m.
Dan slepen en bijleggen en benen en nog ieys wat ik niet doe.
Daarna doen we 3 keer 400m-50school-200m. 200m iets sneller. Win halen dat natuurlijk niet! Maar het is mij om het even. Ik zwem veel, weer langzaam en het uur zo vol mogelijk.
Geeneens zin om een foto te maken.
Zonder hartslagmeter
Ik krijg het niet meer warm!!

2 oktober – Een duurrit met Vincent en een bezoekje aan TK en hardlopen.

slecht geslapen. Het hoesten is begonnen. En werkstress. Dus eerst wat gaan werken om rustiger te worden. Maar opeens is er wel een kilo bij! En diarree. Lekker -not-
Na het werken gaan we fietsen. Vincent wilde op zijn racefiets, maar de band loopt weer leeg. Dus pakt hij mijn gravelfiets. Ik mijn racefiets. De gravelbike is echt zwaarder, want hij houdt me niet bij. Maar ik vind het heel fijn dat het rustig aan gaat. Niet zoveel energie vandaag. En het is koud. Na het zwembad heb ik het op wat zweetaanvallen vannacht na, niet echt meer warm gehad.

Het spoorbaanpad af. Bij Poort hebben we de bui ingehaald. Druppels. Vervelend, maar geen grote bui.
Dan langs Duin. Leuk breed nieuw glooiend pad. Wind mee langs de dijk.

Vincent vindt Pampus een vuilnishoop lijken. Grappig. We maken een ommetje naar TK, Vincents trainer. Om hem een presentje te geven. Na een kop thee (lekker warm) weer terug naar huis via de dijk. De regen is weg.

Ik maak een ommetje door het Kotterbos en Vincent maakt thuis alvast frikandellenbroodjes.
Nou we hebben gefietst. Punt.

Ik geef altijd een cijfer aan een training. Dan vraagt Garmin: Vertel hoe het ging. Ik ging hardlopen. Na het onkruid wieden en lekker even hangen. Maar ik heb geen idee hoe dit ging qua hardlopen. Tempo 5:47 prima. Maar met (bewuste) pauzes opeens 6:25! Pasfrequentie 174 prima, uitvoering 85% prima, hartslag 143 goed, ‘telkens sneller’ gehaald. Geen pijntje, geen blessure en zelfs gewoon goed gep**pt. Rustig genoten. Lekker bos. Bewust van alles. Gecontroleerd. Maar… het vóélde níét góéd!
Ik vond het niet spannend, niet sterk. Moeizaam. Een zwaardere ademhaling dan normaal. En ik dacht dat ik nog 10 seconden nog harder moest, maar dat was dus niet zo. Natuurlijk viel er ook een versnelling het viaduct op en dat is dan even zo heftig! Ik vertel het door elkaar.

Ze hebben het bos op 2 km gesloopt. Lekker hoor voor de herten. Bosbouw snap ik blijkbaar niet. Ik stond na 3km stil. Veter strikken en aandrang. Gewoon gaan zitten en dat was goed. Maar ik liep net weer en er kwamen 3 fietsers langs ☺️ tempo ging daarna omhoog. Hartslag ook wat.

Prima weer! Echt fijn. Maar ik zie dan op tegen versnellen. Fotootje maken van hekje. Buitenste bos gepakt. Op 6km weer gestopt. Omdat het kan. Iets om even naar uit te kijken. Even om me heen kijken. Gemiddelde van 5:54 vond ik al goed.
Dan de versnellingen. In de eerste van 60 seconden een hek. En toch sub5. 90sec bij-joggen. Dan 50sec en die gingne okee. 40sec dus viaduct omhoog en weer af. Het ging netjes elke keer (iets) sneller. 30sec in de straat. En dan echt eens een keer twintig seconden mijn best doen! Telkens de rust doorgelopen. Ik zette helemaal aan voor 10 seconden, hoefden die niet meer! Uitlopen dan nog maar tot thuis. Wilde niks extra doen. Was bezweet.

Thuis drinken. En hoesten. En warm worden onder de douche. Ik hoef nu morgen niet te hardlopen na een extreem lange werkdag. Ik zie op tegen de lange duurloop zaterdag in slecht weer. Maar dan kan ik zondag nog bijkomen. Nou ja, dit met pauzes vind ik eigenlijk ook wel lekker! De meesten zullen toch een hoog tempo zien. Maar mijn gevoel zegt ‘mhwah’. Want er ging ook veel goed!

3 oktober – veel werken en even tussendoor een wandelingetje

een lange dag. Gelukkig redelijk geslapen, maar ik maak me al zorgen over het werk, want we zijn met z’n tweetjes en collega G kan me prima helpen, maar is niet heel leuk en toegankelijk. Eerst de diëtiste. Ze kan me niet verder helpen met mijn rare voeding. In goede harmonie zijn we uit elkaar gegaan. Ik snap heel goed dat ze mij niet kan volgen! Dan snel aan het werk. Ik tik de tickets weg. Ik ga om half 12 even een stukje wandelen. Nu kan het nog, nu kan ik nog naar buiten. Het is nog droog (min of meer) en licht. Rob heeft juist vandaag vrij en wandelt mee.

Dan merk ik dat collega G de middag ook zijn verlof opneemt. Zo goed als alleen!! Ben er niet gerust op. Maar ik werk de tickets verder weg, kan 2 van de 3 telefoontjes beantwoorden en bij de andere vraag helpt J me mee. Plus nooddienst tussen 5 en 6. Dan kan ik ‘rustig’ de pagina’s voor OP doorkopieren, ware het niet dat ze die vernachelt hebben!! Nou ja, na lang aftellen wordt het 6 uur. Ik ben trots dat ik alles weg heb gewerkt! Vermoeiend. Ik loop met Rob nog naar de AH. Ik ben gewoon moe van de dag! Ik kon niet winnen met Rummikub natuurlijk, maar door mijn agendaafspraak was ik er ook even niet bij. Rob heeft eerste kubus van de hele triatlons voor me af! Nog een paar te gaan!

4 oktober – Hardlooptraining in de storm en zwemmen

9km wu-5,4,3km marathontempo met 1km rust-cd. In stormy weather!!

In NL stormt en regent het. ‘Binnenweer’ appt Joyce. Niet echt weer voor een lange duurloop. Maar wat als het bij de Berenloop ook geen braaf weer is? Ik bedoel maar: Ierland is ook niet voor de watjes. En als ik dit uitschuif naar zondag, ben ik maandag weer te moe op het werk. Ik ben al aan de diarree voor ik vertrek. Ik zet cola klaar en water en ga rondjes van 5km om het huis.

Ronde 1 gaat megazwaar en heel traag. Hartslag is extreem laag. Ik heb gewoon geen zin!! Nergens last van, behalve een totaal gebrek aan motivatie.

Ik ga thuis naar de wc voor meer diarree. Jasje uit? Als ik naar buiten stap (wilskrachttraining) regent het. Jasje aan. Ronde 2. Het begint op ca 7km toch snoeihard te regenen! Hehe, eindelijk gebeurt er iets! Tempo wat hoger, door en door nat en ik voel me even een bikkel. Ik ga door!!!!

Het tempo gaat van een gemiddelde van 6:24 naar 6:15! Dan een blok marathon tempo. Totaal niet representatief. Slok cola en ronde 3 in.

Zon! Volle zon! Wel mooi. Tempo ietsje hoger. Ik voel me goed, maar nog steeds traag en energieloos. Ik probeer iets harder, maar het is er gewoon niet. Het is niet makkelijk en ook niet moeilijk. Het is niet vervelend, maar ook niet leuk. Na Ronde 3 is het gemiddelde 6:11.

Ik twijfel me suf of er na ronde 4 nog een ronde komt. De HalveMarathon gaat er sowieso komen. In ronde 4 geef ik iets meer gas. Dat voel ik op alle gevoelige punten, maar ik ga me niet stuk lopen. Gewoon ietsje harder. De wind trekt ontzettend aan. Het regent nu eikels. In de zon nog steeds! Het gemiddelde gaat naar 6:06!

Nog 1 ronde, maar waarschijnlijk 4,2km ipv een ommetje voor 5,1km. Ik zet nog even aan. Dat voelt goed, maar ik voel het aan het hele lijf! Of dit 3km marathontempo is weet ik niet. Ik denk het niet.

Nu dreigt de regen en Vervolg: begint het echt flink te stormen! Ik ga het rondje afmaken en hou het op 25km van de 27. Eenmaal thuis begint het weer te regenen. Ik heb een gemiddelde van 6:05 zelfs. Maar eigenlijk is het met alle pauzes 6:33.

een halve marathon in 2:21 (uit-thuis)
Ik weet niet of ik de cut-off tijd van de marathon haal, want dat is 5 uur en ik denk dat er nog heel veel verval zit in de laatste 17km! Mijn spieren vonden dit heel zwaar, met afkoelen en wat versnellen. Mijn hoofd is het daar volledig mee eens!!

Daarna zwemmen. wat een gedoe allemaal!! GN is altijd zo streng en zeker als de training groot is, dan jaagt ze het er doorheen. Ik zat even te kletsen met W, maar we moesten zwemmen hoor, want er was al zo weinig inzwemmen! Ik deed 100m en toen drukte ik uit ipv lap, dus laat ik het maar weer met ‘keurig’ horlogegedrag. Gewoon zwemmen. De 450m heel-armen-heel-benen-heel-school-heel-rug. Miste ik 50m. Ik deed maar wat joh. Toen 550 iets met duurtempo en poloslag. Ik vond het verre van duurtempo! Sloeg ik polo maar over, want ik wist het toch niet. Gelukkig zwom ik wat achteraan. Daarna weet ik het niet, want de uitleg was al gedaan voor ik er was. Iets met 200 z1? Dat ging dan weer langzaam.

We deden ook een keer 4×50 met ademhaling 1op2 links en dan rechts en dan 1op3 en dan 1op4 links en rechts. Viel me lekker mee eigenlijk! Geen idee of we er nog iets tussen deden, maar we moesten ook om elkaar heen zwemmen. Ik snap de bedoeling. Maar toen ik de watertrappelaar was zag ik pas dat ik de kant niet mocht aanraken! Tja, toen miste ik 25m 😒 in de laatste keer. Daarna nog 200m elke 50m sneller, maar ik vond het niet sneller gaan. Het was eindelijk tijd. Het was kei druk in het zwembad en in de kleedkamer. Niks voor mij. Ik heb de zwemafstand gecorrigeerd en er 75m bij geteld. Dan is het tempo wel weer redelijk. Ik had vandaag weinig tempo en energie, maar dat is niet gek als ik dan toch zoveel loop en zwem. 🏊🏻‍♀️

5 oktober – Oliebollen halen en fietsen

Vanmorgen werd ik wakker en ik dacht: jammie, wat heb ik zin in een oliebol! Ik vroeg me een uur later af waarom, maar het kan: vet, koolhydraten en opslag nodig. Het is ook opeens echt herfst: regen, wind, kil. Nog een uur later stond ik eindelijk op. Het regende nog steeds en ik had (tegen 11 uur) trek in mijn ontbijt en ik had een heerlijk dagje rust. Ik had lekker op de bank kunnen gaan hangen. Van de duurloop gister heb ik geen greintje last! Helaas verbaast me dat niet, maar ik ben er blij om. Annemarie denkt dat ik wel de cut-off tijd ga redden en Garmin houdt het zelfs op 4:12 voor de marathon. Maar ik zie nog 4 lange weken tussen nu en dat moment liggen. Het wordt droog als ik alle computerspelletjes speel. Ik neem de kat mee naar buiten. De kleine king pist, vreet plantjes, springt in de boom en verjaagt een andere kat.

Ik wandel naar de ah met Vincent en toch blijf ik zin hebben in oliebollen! Ook na de lunch. Rob wil wel mee wandelen. En zo gaan we naar de Almeerplant. We zien het gekapte bos en vragen ons af wat de ‘ruis’ is die we zien. Het blijkt gaas. Om de jonge boompjes staande te houden, zodat ze nu massaal gerooid kunnen worden?!

We lopen best door! En het blijft droog. We halen 7 oliebollen en die ruiken we de hele tijd!! Ze zijn nog warm. Ik laat Rob het kwadrant zien, maar hij weet ook niet waar het voor is. Voor scouting misschien? Intrigeert me dan. Ik breng de vuilnisbak weg en haal dan 5km. Stappen ruim gered! En het was de hele tijd droog. En veel te warm voor een winterjas.
Ik smul van de oliebol. Precies zoals ik me bij het opstaan had voorgesteld!!

En dan iets van uitfietsen (waarvan?!) Het leek droog te blijven en het is nog maar windkracht 4 ofzo, dus dan ga ik echt liever buiten fietsen dan binnen! Liever wind dan klimmen, liever regen dan zweten, liever sloom dan saai. Eigenlijk dus niet omdat ik een bikkel ben hoor! Maar ik ben gewoon niet bang meer voor slecht weer of wat extra moeite doen, na Ierland. Wat kan er gebeuren? Nat regenen? Wind? Been there, done that, survived!! Zo lang als het kan buiten, want straks is binnen de enige mogelijkheid. Het is een duurrit dus verder maakt het niet uit. 80 minuten. Ik pak de gravelbike. Een dik uur is iets van 25-30km. Ik denk aan wind mee heen over een polderweg en tegen de wind in terug over de Grote Trap. Dan gaat er iets mis met het horloge en mis ik de eerste km. Wel op het fietscomputertje! In het Kotterbos besluit ik dat de wind iets anders staat en op de Trekweg mee is dan wel fijn.

Ik zie een grote tak op het fietspad, verder wel veel losse bladeren, maar niet echt stormschade. En er is rust. Niemand gaat met dit weer naar buiten. Al zie ik ook wat vissers en wandelaars. Het is gewoon droog! Ik rij naar de sluizen en kijk naar de herfstkleuren. Ik vind het mooi, maar het ontluikende groen vind ik gaver. Ik kies er toch voor door het bos terug te gaan, dan blijft het een soort zijwind.

Tempo is ver te zoeken, zelfs wind mee. Boeit nie. In het bos is er weinig wind. Maar bij de Praambult begint het wel te regenen. So be it. Het is niet koud, ik heb een goeie jas. Alleen de zonnebril is lastig… ik fiets wat om en dan neem ik in het Kotterbos (het regent nog een keer flink) het onverharde pad. Tempo is toch ruk en ik moet dik een uur vol maken! Dus dan maar leuk en wat uitdagend! Een onverhard pad geeft meer rust in mijn hoofd. Ook al fietst het moeilijk.

Ik ga nog om via het centrum. Moet toch een uur redden! Het is weer droog. Ik maak er met wat ommetjes 30 van op de fietscomputer en dat neem ik over naar Garmin. Laag tempo, maar wel mooi gedaan! Minibikkeltje. Ik eet de andere oliebol ook.

In de avond heb ik zin in pizza en ik loop nog maar een keer naar de winkel. Het is geen goede dag voor het wintervet, maar wel voor de stappen.
Ik vond het een vrij zuinige sportweek. 9:45 voor de tri-sporten. Tot ik bij T3S kijk op strava: dik aan de top! Ik zie het dan, maar ik snáp het niet.

6 oktober – Wandelen met Vincent

Samen met Vincent. Het was zo’n volle dag! Maar aan mijn eigen werk ben ik eigenlijk niet toe gekomen en er staan nog veel te veel website tickets. Dat is met twee keer telefoondienst. Ik baal daar van. Ook al miezert het, ik wil naar buiten! Even bijpraten met Vincent. En rond zwerven. Rob was laat. Laten we deze dag als afgesloten laten. Al kon ik wel winnen met rummikub en yathzee.

7 oktober – Binnen fietsen en een duurloop

Binnen fietsen in Zwift – bellend op Danger Noodle in Watopia.
Rob uitgezwaaid (die werkt de komende dagen in Brussel), teruggekropen in bed, wat werk gedaan, de weegschaal vervloekt en ontbeten. Ondertussen mijn zus geappt en gebeld, want pa en ma zijn weer ziek van de coronaprik. En dat gaat helemaal niet goed. Ik stap dan maar binnen op de fiets, kunnen we bellen. Er zat een training bij, maar de uitvoeringsscore is 0️⃣. Ik heb niet gelet op waar of hoe ik fietste.

Ik heb een half uur geluisterd naar hoe slecht het gaat als je ouder wordt. En daarna een half uur hoe druk en onoverzichtelijk het leven is. We sloten af met een half uur over feestende en drinkende kinderen. Duidelijk?

Maar ik heb 40km gefietst! Met een hoop hoogtemeters. Netjes binnen de tijd.

En ik voel me nog slechter want ik hoef zo niet oud te worden, de was te laat aangezet, niet geschrobt en geboend en ik word beschuldigd van gezond eten, maar als ik iets niet doe… (…) En ik snap verder ook niks. Dat iedereen het te druk heeft om aandacht aan een ander te besteden. Ik heb nog een middag voor de boeg met cranio, kapper en iets gaan vragen en met Vincent overleggen. En doorrrrrrrrrrr. Met een duurloop.
Buikpijn, rechterhiel pijn, linkerbeen zwaarder, telefoonhoesje bijna kaduuk (va km 6 telefoon in hand gehouden), zwaar, onrustig, saai, verveeld, hartslag weer van slag (laag) en het voelde allemaal net niks.
Ik was bij KvH geweest, maar het was te kort om me te laten landen. Ik voel me totaal niet goed genoeg. Fysiek kan alles, maar mijn hoofd gelooft dat maar niet. Hormonen dingetje? Super lastig. En dan een uurtje gaan lopen. Ik bedenk wel dat het echt niet voor iedere vrouw van mijn leeftijd is weggelegd om onafgebroken 10km te gaan rennen, maar ik voel daar niks bij. Ik wilde langs het onverharde pad bij de snelweg en de manege. Ik eet vandaag overdag gewoon weer op honger. Dus er is niks wat teveel is. Ik heb al buikpijn en ik ben weer aangekomen. Ik neem verder naast zakdoekjes en muziek niks mee. Ga gewoon joggen. Er is wel iets wat ik écht slecht kan: over de Evenaar lopen, door de drukte. Auto’s, geluiden, veel beweging: ik kan er niet mee omgaan. Het voelt allemaal niet goed, pijnlijk her en der en trekkerig. Dat duurt zomaar dik 4km. Ik vind het simpelweg écht niet leuk.

Dan zie ik een veld vol blauwe kolen. En stoere kerels die met het meisje de paarden gaan knuffelen. Ik loop het bos in. Het telefoonhoesje gaat bijna stuk. Maar het groen, de rust, de bomen: instant gaat alles beter en makkelijker en lichter. Ik zie de snelweg met een smile.

Pak de telefoon in de hand. Het tempo gaat omhoog, de hartslag gaat ietsjes mee. Maar die is weer belachelijk laag. Ik ga de beug over, de wijk door. Allemaal stiller en rustiger en wind mee. Niet dat het echt leuk wordt, maar stukken beter! De kilometers tellen gewoon op. Ik zie FV op zijn fiets, tutjehola met haar familie rennen. Ik ben blijer. Kijk mensen, ik zweet, en ren ‘zomaar’ ff 10km weg. Het tempo is van 6:10 naar 5;40 gegaan! De laatste km terug naar 5:55. Ik vind het goed en ben blij weer thuis te zijn. Genoeg, maar niet goed. What you see is what you get.

8 oktober – Wandelen vanaf de Shell naar huis. Zwemmen lukte niet.

Niemand van alle geweldige mensen die alles reposten en aanhalen hebben vandaag gerepost dat ‘gewoon zijn’ genoeg is. Iedereen moet een beste, betere geweldige zichzelf zijn. Vandaag was ik al blij met ‘zijn’. Slecht geslapen met spokende herriemakende katten. En vanmorgen begon ook weer met pissen en een volle trein. En dan de lijst met tickets weer openen. En er komt alleen maar bij. Gelukkig heb ik zo’n fijne collega’s die de dag oplichten. Waar ik een beetje kan klagen. (…) Zelfs zonder de social media schijnt iedereen er maar op los te liegen en een eigen waarheid te hebben. Is alles en iedereen beter dan zichzelf. Nou, ik niet! Ik heb hulp nodig van MS voor de tickets en ik heb vragen voor JdW en ik krijg diverse websitestelefoontjes. Ik eet aan de desk. En dan rijden de treinen niet. Een ‘botsing’ waarschijnlijk, iemand die de beste versie van zichzelf niet langer goed genoeg vond. We hadden zo’n mooi plan met Vincent die de zwemspullen en de auto zou halen voor een uurtje training. Maar nee. Mijn collega kon ons richting Almere Buiten afzetten en toen kon ik toch even wandelen nog. Maar ik vond het vermoeiend en trekkerig. Niet moeilijk, maar het beste deel van mezelf was er niet bij vandaag! En Rob is er ook niet, want die zit voor het werk in Brussel. Ik baal dan ontzettend dat ik niet kan zwemmen, want zaterdag lukt ook niet en nu moet ik het weer overal tussen proppen. De kat ging s avonds nog een keer pissen. Ik denk dat mijn beste deel in winterslaap gaat. Maak mijn betere ik in maart maar weer wakker!

9 oktober – Wandelen en booglampen

Het lukt allemaal wel, het gaat allemaal goed, maar ik voel me niet echt blij. Hoort er wel bij he, als de dagen korter worden? Ik kan me niet optrekken aan de leuke telefoontjes, de opgeloste tickets, dat er weinig pijntjes zijn. Vervelende katten, lastige tickets, stom met eten, zonder Rob en mooi weer terwijl ik binnen zit. Dat weegt zwaarder. Ik ga tussen de middag lekker wandelen! Is het mooie weer ook voor mij! Tussen alle eikels in.

En na het werk nog een stukje met Vincent van de warme lucht genieten. Even het hoofd leeg stappen.
Potjandikkie, om 7 uur gaat de zon al onder. Gelukkig is de schemering eindeloos. Ik kleed me niet eens meer om voor de bootcamp, gewoon sportbroekie en trui aan. Hardloopschoenen. Eerst de warming up en dat is wel goed voor mij. Even de knieën los maken met squats en lunges. Dan 2×4 minuten opdrukken/knie pakken en hardlopen. Voor mij is hardlopen het makkelijkst, dus het laatst. Doe gewoon op het gras. I mean: waarom matjes, luxe? Sporten! In de natuur. Op het veldje. De andere 4 schijnen daar anders over te denken.

Dan weer 2×4 minuten. Jumping jack, bukken en sumo stand. Deze combi voel ik een beetje, maar het is allemaal niet móéilijk! Ik vind de pauzes eindeloos. En dat geleuter over wat je (niet) moet eten, hoeveel MrMike wel niet sport en gezond zijn. Dan 2×1 minuut planken met hand om de beurt omhoog. Tja, sorry, als je 1 uur kan zwemmen dan is dit goed te doen. We doen nog een buikspieroefening 2x. Iets voor de schuine buikspieren. En tot slot 1,5 minuut benen omhoog en klappen onder de knie. Zittend. In het gras. Eerlijk: ik word er niet moe van, ik doe een beetje kracht op, ik zweet niet en hoef mijn best niet te doen. De cooling down laat ie achterwege want ik denk dat zijn vriendinnetje de koffie klaar heeft. Nog geen uur. Ik vind het best! Het klinkt vast denigrerend, maar voor mij is dit geen sport. We moeten nu veel water gaan drinken om de afvalstoffen af te voeren. Gniffel. Dan moet ik de hele nacht plassen! Nee hoor, ik drink niks als een bekertje melk. Daar heb ik zin in, dus dat is genoeg.

10 oktober – Een halve marathon vol-strijden en uitfietsen naast Vincent die hardloopt

Het ging niet.
Slecht geslapen. Darmen zijn al zo-zo. Idee was 3x8z3/4z4/4r. Maar eerst inlopen in Z1. Dat zou moeten lukken, maar nee: absoluut niet! De hartslag flipperde alle kanten op, maar vooral omhoog. Vreselijk. Het is zonnig, ik heb het warm, ik heb geen route, wel muziek. Geen tempo. Na 15min naar zone 2 voor 45 min. Gek genoeg dáálde de hartslag.

Ik had het warm-koud en ik moest! Dan maar een ommetje onverhard. Het Wilgenbos in en genieten van gras en het brugje.

Na ca 6km is het helemaal mis. Ik duik de kant in, had gelukkig maandverband in wat weg kon. Volle diarree en heel smerig. Daarna onverhard tussen het water door.

Mooi, slecht voor het tempo, goed voor de rust en acceptatie. Dan de dijk op (ff wandelen) en dat gaat lekker! Goeie zone, fijn tempo, mooi over het water kijken. Maar het voelt zwaar en moeizaam.

Na een uur nog geen 10km en de intervallen laat ik voor wat ze zijn. Het gaat me om de km’s nu. Als ik zou luisteren naar mijn lichaam was ik gestopt, maar “we” onderhandelen pauzes en duur ipv snelheid. Na 11km sta ik stil om te drinken en te kijken. De kleuren zijn zeer mooi.

De cola is uitgezet. Vooral water is lekker. Ik app J. Dan door naar het centrum. Het lijkt steeds moeilijker te gaan! Echt veel trekken en veel strijd in het hoofd over afbreken en opgeven. Bij het centrum weer diarree en handen wassen.

Toch door. Ik wil de HM halen en ‘het-voelt-zwaar’ is geen excuus. Druk aan het verbouwen aan de andere kant zeg. Bah. Gek genoeg is het tempo ietsje beter. Ik ga tot het bankje. Bijna 17km. Zitten, fotootje en EEN GEL eten!!!!

Iemand nog aanmoedigen en dan km’s aftellen. Door het bos over een rotpad en dan rustig terug. Ik tel echt enorm af. Nog 3km. Ik ga wel redelijk qua tempo en ik voel de energie van de gel! Eigenlijk zou ik sub 6 gemiddeld willen lopen, maar dat red ik niet meer. Ik loop door en moet om via de wijk. Vermoeiend. De laatste km zijn nog iets zwaarder, maar ik maak een HM vol!!

Hartslag redelijk (hoog), cadans top, tempo 6:02 redelijk, uit-thuis 6:59! Uitv.score alsnog 34%!! Naderhand te moe en moeie spieren en rechterhiel. Geen last van gel!

Na het rennen veel worstebroodjes gegeten en gezeten en gedoucht. Ik voel het goed! Alles is stijfjes en trekkerig. Rechterhiel doet pijn en de nagels zijn blue.

En daarna uitfietsen met Vincent die zijn eigen hardlooptraining heeft. Prima combi! We hadden de route over de ibisweg. Ik lekker op de gravelbike. Goed voor de spieren en een hoge cadans. Vincent kon lekker kletsen. Ik wat foto’s nemen.

Maar fietsen door de herfst gaat goed! Om via het Kotterbos en weer achter de wijk langs. Ik vind het prima, ik fiets de tijd wel vol.

We eten heerlijk spinazie en ik vreet spekkies, want daar had ik zoveel zin in!!!
Ik heb een aster in de tuin die bij mijn fiets kleurt! Blij! 🌺 🙂

11 oktober – De zwemtraining ‘inhalen’: duurzwemmen in de Koploper in Lelystad

nee @mvdb, ik kan het inderdaad niet; ik ben echt slecht in het overslaan. Ze vroeg het me woensdag toen ik niet kon gaan zwemmen en opperde dat overslaan ook tot de mogelijkheden behoort als het een keer niet lukt. Als er een manier gevonden kan worden om toch te zwemmen, dan ga ik! Met V een uurtje naar het banenzwemmen in de Koploper. Het paste. Niet dat ik daar zin in heb (ik blijf ook liever eindeloos in bed hangen), niet dat ik me goed voel (ik heb veel pijntjes van de halve marathon van gister: de hiel zeurt een beetje en het linkerbeen is zwaar, maar dat is de periode nu en met alle stress erbij is het ‘logisch’) en uiteraard word ik er ook niet echt beter of slechter van, van die ene zwemtraining. V had een training voor zichzelf en ik ging eens een keer gewoon duurzwemmen. Meestal is het training, maar eindeloos doorzwemmen doe ik nog zelden. Kijken of het tempo echt verbeterd is. Nou, nee dus. Het tempo is nog steeds laag. Ik heb er niet op gelet. Wel op de slag. Maar snelheid zit er dus niet in. Nog maar een keer bij TK informeren dan, want het zou in de loop van de tijd toch moeten verbeteren beloofde hij. Ik denk dat de ademhaling de boel verstiert. Maar goed, nergens op letten en onafgebroken zwemmen.

Zitten een soort fases in: de eerste 5 minuten duren een uur en zijn koud en saai. Daarna volgen 5 minuten om je af te vragen hoe lang je gaat zwemmen. De tel raak ik al kwijt. Daarna volgen er 10 minuten waarin ik me afvraag of de slag wel goed is en of ik een kilometer haal. Daarna wordt het drukker in de baan en komt er nog geen concentratie. 1 keer moet ik even iemand voor laten. Maar niks geen gemak. Ik ga geduldig door. Weer tien minuten. Ik ga uit van 45, dus het aftellen kan beginnen! En dan komt er wat routine in en een soort van gelaten flow. Dan gaat de tijd sneller. En opeens 40 minuten en even later zijn daar de 3 kwartier. En dan begint het zwaarder te worden. 50 minuten. Eindelijk begint de training! Doorbuffelen tot 12:14. Ik ga gewoon door en stop het horloge. Onafgebroken gezwommen voor 55 minuten. 2700m. Blij mee.

Het familie uitje ter ere van het 55 jarige huwelijk van papa en mama.
Superleuk concept, de pannenkoekenboot.

Maar wel druk, veel eten, onrustig en geen ruimte voor enig gesprek. Er is weinig ruimte voor contact. Ma is doodmoe, maar eet wel lekker veel.
Ze zijn blij met de rozen.
Buiten is er kermis.
Ik vind die tegenstelling in Nijmegen leuk: felle neonlichten en de oude kapel. De boottocht is ook leuk, maar ik mis er een hoop van.

12 oktober – Hardlopen een training met warming up 2km-6x1km marathontempo-1km rust

Weinig hoopvol van huis gegaan. De lactose van gister geeft malaise. Dus in de buurt van huis blijven dan maar. En de Picnic komt. Wil ik wel mee aanpakken. Omdat het toch niet gaat lukken, ga ik vrij snel na ‘t ontbijt. Maar het gaat eigenlijk wel! Ik loop rustig in en dat tempo is oke. De hartslag blijft weer laag, maar dat is logisch in deze periode.

Na 2km inlopen versnel ik. Dat lukt me uitstekend, maar de hartslag komt niet in z4. Overigens ga ik op dit tempo ook geen marathon lopen! Ik ga z2/z3 doen. Ik heb last van mijn hiel rechts, maar dit versnellen gaat me prima af. Daarna rust is ook een lekker tempo. Ik loop om door het park en versnel nog een keer. Ik had t in het begin heel koud, maar nu zweet ik! Ik zie Vincent. En hij mij 🙂

Thuis drink ik cola en water en stop ff. Tempo 5:38 over 5km!

Ik twijfel of ik 14km zal lopen. Ik ga voor ronde 2. Rustige km en dan een snelle kilometer weer. Gaat. Ik ben al op de helft! Als ik tenminste 14 ga doen.

Ik denk ook elke keer of ik weer 5km doe of maar 4. Uiteindelijk in de volgende snelle km moet ik nodig, dus het wordt 4km! Ik heb de sleutel vast en snel naar de WC binnen. Diarree te over. Voorspelbaar.

Vincent is klaar, hij pakt met Rob de Picnic en ik maak t af. Gemiddelde is naar 5:34 gegaan! Nog een 3km rondje denk ik. 11,5 is zat. Ik ga rustig de straat weer uit en zeg iedereen lachend gedag. Dan nog een keer snel. Ik doe mijn best en het lukt weer! Ik voel me goed nu. Dus toch 4km.

Ik ga ook rustig op een lekker tempo. De laatste snelle kilometer, ik durf en zet aan en haal zelfs hrf 158! I wil onder de 5’ en dat lukt! Nog een km uitlopen ga ik dan ook maar doen. Nog een keer om het park heen dus. Twijfel of het lukt, wil inkorten, maar uiteindelijk wordt het dus ruim 14km, supertempo van 5:32(!!) en een hoge cadans. Uitvoering is 7% 😂. Gemiddeld tempo is 5:57 uit-thuis. En ik heb geen pijntjes meer. Soms snap ik het niet. Ik ga volgende week iets gaafs doen!

22 September – Bootcampen!

Na een nacht slecht slapen met 4 keer plassen en een dag vol werk en ook tig keer plassen had ik weinig zin in iets en dan staat bootcamp zeker niet hoog op de lijst maar het is er nu eenmaal en moeilijk is het niet en zwaar maak ik het niet. Beetje warming uppen, 4 (bijna 5) keer de wod met rennen d’rin en dan een hoop core gedoe en na wat grondoefeningen de cooling down alweer. Het ging om volhouden. Nou, ik kan best iets.
Plannen voor volgend jaar zijn in de maak. Maar eerst het komende weekend weer.

23 September – Fietsen en hardlopen

Eerst fietsen met als opdracht: 6×1’ & 4×1’, maar hoe ik mij best ook doe…

Mijn dag in 1 woord: verveling. Alles was saai, makkelijk, stom. Vorige week zei mijn manager: hoe kan het toch dat je glas altijd maar halfvol is, terwijl je makkelijk een vol glas hebt? Na dat gesprek was het glas wat voller, maar vandaag haal ik de helft niet. En ik weet niet waarom. Alles lukt, qua sport en slapen en de tandarts keurt mijn vulling uit Ierland goed en ik heb nergens pijntjes en veel rust en tijd om een boek te lezen. De was gedaan, kattenbakken schoon. Maar ik voel: Rob weer ziek, Vincent die niet zo goed communiceert, ik doe te weinig voor de ouders, ik maak niet alles brandschoon. Ik ben ineens een kilo dikker, ik snaai teveel. Ik vind niks leuk en alles is saai.

Zo ook en vooral het fietsen. Op de racefiets kan nu nog prima, muziek aan, radartje mee, rondje OVP. Warming up ging wel, maar dan blijf ik niet binnen de wattages. En ga ik langzaam. Daarna blijf ik binnen de wattages en gaat het ook langzaam. Ik ken het wel, vind niks spannend of interessant of leuk. Fijn dat ik midden op de weg kan fietsen als ik het radartje in de gaten hou. Natuurlijk beginnen de intervallen op de Knardijk met wind tegen. Ik moet eerlijk zeggen; ik vind het erg leuk dat het nu even iets anders is en afwisselt. Natuurlijk haal ik de wattage niet of nauwelijks (ondanks de wind), maar ik doe flink mijn best en mijn benen ook! Wie weet gaat het nog ooit helpen… de twee minuten pauze zijn lang en dan denk ik: ik wil weer moeite doen! En dan in de minuut moeite doen verheug ik me op de rust. Haha! Op de dijk gaat het tempo omhoog, maar de wattages niet.

Ik moet ook nog 4×1 minuut op nóg hogere wattages, maar dat red ik natuurlijk helemaal niet. Ik probeer het absoluut! Voor de rest is het namelijk vooral verveling: ik ken het uitzicht, elke bocht en de wind. Het is helder. Er zijn veel boten. Er zijn herfstkleuren. Het boeit me niet vandaag. Als ik de dijk af ga is het tempo netjes 27, maar thuis is dat nog maar 26,8. Verder is t geen hoogvlieger, deze training.

Daarna ga ik een uur rennen met als opdracht: 7×3 minuten versnellen. ik kleedde me rustig om. Slokje water en telefoonhoesje mee. Na het onhaalbare fietsen en vermoeide benen had ik weinig hoop op het lopen. Het voelde echt als 6:20. Slepend. Het telefoonhoesje werkte niet, dus ik hield de telefoon vast. Rende ik me toch een stuk sneller! Nja seg. 20 minuten inlopen en het bleef best hard gaan, voor mij is 5:45-5:49 nl wel hard!

7 keer 3 lange minuten op 5:30. Tja, dat ging dus ook. Vooral de eerste keren. En dan gewoon doorjoggen in de 2 minuten rust. Alles was lang genoeg en prima in te delen. Uiteraard merk ik als het onverhard is, maar ik ging vaker te hard dan te langzaam. Eigenlijk nooit te langzaam. Over het fietspad een beetje nadenken over de route. En dan op 6km moet ik het bos in en de bosjes in. Diarree, veel, irritant en lastig. Ik baal er van. Dat het gewoon elke keer zo moet gaan. Dat ik te dik ben en ga vreten. En dat mijn darmen dan weer zo doen.

Ik ga ook in het bos regelmatig te snel en corrigeer dan wat. Het boeit me al niet meer, dat het vanzelf gaat en makkelijk is. Ik ben verveeld. Het is wel mooi hoor, de kleuren en het groen en alles, maar niet aan mij besteed. Ik wil thuis op de bank verder lezen. En nu moet ik nadenken over de route die verlengd moet worden. De 6de interval is het lastigst, viaduct op, maar dat lukt qua tempo beter dan dat ik er nog zin in heb. Blijkt het maar 5 minuten uitlopen.

Ik haal de 10km makkelijk binnen het uur. Zonder de schijtpoeppauze. Uiteindelijk zal de uit-thuis tijd 6:03 zijn. Weer net niks. Hoewel de looptijd netjes 5:41 is. Maar vandaag ben ik er niet blij om. Dus ik kan niet invullen hoe ik me voelde, want het was niet zwak (volgens mijn hoofd wel), niet normaal (verveling is gelukkig normaliter niet de omschrijving) en ook niet sterk (al doet het tempo vermoeden van wel). De hartslag is zone 1 en dat is opmerkelijk. De uitvoeringsscore is ruim goed. Al maakt dat het gemiddelde met fietsen net een voldoende. (89+44/2=66)

24 September – Zwemmen bij de TVA

Het tempo van 2:04 slaat weer nergens op. Maar ik mis dan ook 50m die er dus heel lang over deden, maar laat maar. Ik heb gezwommen en dat is het. Was op tijd in het bad met 1 doel: 48 minuten vol maken. Maar eerst een half uur sporten halen. GN gaf de training. rvG ging voorop. Iets met 450m in wissel, benen, armen etc. Telt horloge dus 425. En dan iets met 200rustig, 2×100 sneller, 4×50 hard en 4×25 (goddank) sprint. Die sprintjes pakt mijn horloge ook ergens niet. Ik ben niet snel. Heb ik gewoon niet. En dan die gems achter me die me steeds aantikt. En die lastige langzame mensen die te laat komen en de mensen die zoveel beter zijn in baan 3. Het half uur komt vol.

En dan drie keer 100. 50-75-alles snel. We zitten bijna op de 3 kwartier! Dan nog een lang ding van 50rust-50snel-50rust- 100snel-50rust-150 snel. Moest ik openen vooraan! Dan gaat het dus niet zo snel. Maar ik doe mijn best. Meer ook niet. Diep, breed, pak. Uiteindelijk nog een 50m stukken sprint. Dan zwem ik 100m uit en heb ik 2300m bij elkaar gezwommen en zijn het er dus eigenlijk 2350. En zelfs 58 minuten! Net als alles vandaag is het weer gelukt, maar saai en verveeld. Patat eten. Om de stappen te halen ga ik buiten wandelen met de kat.

25 September – Een rustdag! Dus ik kan lekker gaan fietsen.

Ik was boos vlak voor ik ging!! Op Garmin. Ik verliet mijn werkplek met ruim 1100 stappen. Toen wilde ik fietsen kiezen op mijn horloge en ging het horloge herstarten. Zomaar. En kwam het terug met de 500 stappen die ik ‘s middags had opgeslagen!! Dat vind ik zoooo niet eerlijk. Maar ik kon het fietsen wel starten. Lekker de gravelbike, niks wat moet of hoeft, gewoon fietsen. Beetje om me heen kijken, maar ik ken het. Beetje langs de plassen, naar de dijk toe. Op de dijk zijn de kleuren mooi en is het helder. Ik heb wind mee (geen toeval).

Het is niet zo dat ik alles geweldig vind, maar ik verveel me ook niet meer zo en ik heb minder de neiging weer zo snel mogelijk thuis te moeten zijn. Ik zie geen andere sporters, weinig verkeer. Amsterdam vind ik niks, maar de skyline vind ik echt geweldig mooi! Dan het ‘nieuwe’ fietspad af. Leuk zo met de gravelbike. Daarna door de stad tegen een beetje wind in en door een beetje drukte heen weer naar huis terug. Het worden 25km en een tempootje van 24 gemiddeld. Ik vind het een mooie rustdag!
Ik neem de kat mee uit wandelen, maar die stappen tellen nauwelijks mee. Voor hem een wereldreis (rIJs), maar ik vind het wat heen en weer.

En dan na het eten, bij het rummikuppen en bij het duo-lingoen, zwaai ik mooi de stappen bij elkaar. Als Garmin vals kan spelen, kan ik dat ook!

26 September – Duurloop met 6x 30 seconden hard en 90 seconden rust.

Het is niet leuk, niet moeilijk en het is heerlijk en heel zwaar. Allemaal tegelijk. Het is saai, weer dezelfde omgeving en toch ook leuk om net wat te wijken. De muziek lekker hard en gewoon maar een duurloop doen. Alles liep anders en raar vandaag: een ochtend werken, terwijl ik Vincent help met appen en toch de goede vragen stel in de meeting en dan mag ik Sinterklaas gaan organiseren. Vincent gaat me helpen. En thuis eerst het lijstje afmaken met trainers en waterpompen. Het is niet zo dat het anders loopt, maar het sprint anders. In sneltreinvaart. En dan ga ik maar gewoon in de buurt hardlopen. Weinig mee en ik kan naar de WC na de broodjes met kaas.

Eerst 45 minuten inlopen en ik maak het rondje wat langer aan alle kanten. Het gaat prima, het gaat best snel en toch heb ik de hele tijd wat lastige aandrang en mis is de jubel. Gewoon hardlopen. Ik neem thuis na 5km een slokje en dan weer door voor het gewone rondje. Dat laatste kwartiertje inlopen duurt zo lang! Gister had een opschepperige vrouw het verhaal dat ze door de krachttraining zo hard gelopen had opeens, zat ze op de 4:30 in de minuut versnellen. Ik hoef maar 30 seconden, maar ik ben wel blij als ik het tempo na de interval telkens hoor en ook rond de 4:30 zit! Inspireert dat stomme mens me toch nog! Ik doe in elk geval eens een keer echt mijn uiterste best.

Ik vind 90 seconden pauze lang en de laatste keren echt zwaar en uitdagend! Ik ben een derde rondje in gegaan, maar die kan lekker korter. Bij het uitlopen voel ik mijn benen en lijkt het langzaam te gaan maar dat is niet zo.

Ik maak 12km vol en dan moet ik inmiddels echt enorm naar de WC! Dat is altijd zo jammer en wat pijnlijk en ik krijg er kramp van. Al met al eindelijk een fijn tempo van 5:48, prima hartslag en ook uit-thuis is mooi met 5:52. Thuis dendert het weer door met naar de kweker gaan en meer goed nieuws voor Vincent. Ik ben niet zo goed als alles lijkt te lukken. Dat is voor de mensen die er hard voor werken of die goed zijn.

27 September – Uit de hand gelopen duurrit om Flaskes weg te brengen

Nu heb ik de ‘verkoudheid’. Geen koorts, maar moe, snotterig, ietwat dizzy en een beetje wazig. Ik sla het chloorbad over. Dat vind ik heel erg moeilijk. Een training niet doen, moedwillig. Maar mijn neus gaat lopen in de avond, dus wel verstandige keuze.

Ik had bij de Challenge Almere de flaskes van Annemarie bewaard en nu wilde ze die toch meenemen naar Kona. Er stond 2 uur fietsen. Ik dacht: ik breng ze naar de winkel in Biddinghuizen, kan ze ze daar ophalen. Ik koos toch voor de gravel bike en daar was ik blij mee, in de herfstbossen, met de brede banden. Ik ben niet 100% fit (k volg de rest van de familie) dus tempo of energie zat er niet in. En het bleek lastig om de route te bepalen! Ik ging naar my beloved Knarweg en dan de weg naar het vliegveld een keer op.

Ik genoot een beetje van het fietsen, maar niet écht. Dat trage, zware knaagt aan me. Dan weer nieuwe wegen door de polder. Eindeloos lang en recht. En wind tegen, ook al is het minimaal: het bevordert het tempo niet. Ik heb het niet meer zo koud als in het begin, maar ook niet echt warm. Ik zie fietsertjes ook op de radar! Dan de lange weg naar B’huizen. Ze zijn met de windmolen wiek bezig. Boeiend!

Ik zie alleen de vrachtwagens op de radar. Na dik 1,5 uur eindelijk in Biddinghuizen. AR is er nog net en we kletsen even. Ze gaat op vakantie naar Hawaii en daar doet ze dé triatlon. Zo ziet ze het ook. Heel lief. Dan weer terug. Gemiddelde ligt op (schamele) 23. Ik zoek een andere route. Drukke weg, maar wel wind mee! Ik moet kijken naar de route en vind een rustige eindeloos lange weg.

Ik moet eigenlijk plassen, maar ik trap verder. Dan naar rechts en daar vergis ik me eigenlijk, want ik kom in Lelystad bij de heuvel en de weg naar Dronten.

De kilometers rijgen zich aaneen. Langs het water komt het zonnetje er door! Het is meteen een stuk drukker. Ik ga naar de witte brug en daar moet ik echt en heb ik honger. Ik plas, maak een foto en vreet stroopwafeltjes. Dan weer door. Worden het net 80km of niet? Op de Knardijk een pedelacgroep, dus ik ga via het veld. Dat gaat even lekker! Toch nog iets…

Ik verongeluk bijna als ik de weg af ga voor het oog van de pedelacers. Dan naar huis. Moeizaam en ik voel me niet meer alert. 80km komen vol! Een rode training, dat haat ik.
En dan nog even naar de Plus om de stappen te halen.

Rob heeft een nieuw horloge en we willen allebei een frisse neus halen en dus ook brood. Het is heerlijk herfstig buiten. Knisperend koud, las ik ergens vandaag. De kou valt me mee. Ik wandel prima, maar de vermoeidheid valt me tegen. Ik zie nogal enorm op tegen de ‘30 van Almere’ morgen! Maar het zal een prima training zijn.

Nog even over de trainingskleurtjes…. Ik heb er vanmorgen fietsend lang over gedubt of ik het zwemmen zou skippen. Maar dan wordt de training rood en daar heb ik moeite mee. En het fietsen zou te lang worden en dus geel. Geen groene training dan vandaag. Het hielp me toen ik omdacht dat ik vandaag dan 3 verschillende kleuren zou doen: rood voor (niet) zwemmen, geel voor fietsen en blauw voor het wandelen wat k nog moest voor de stappen. Werd de fietstraining zoveel te lang dat die rood werd!! Verdulleme. Ik kan daar dus niet tegen. Toch gaan zwemmen en dan een half uurtje? Nee, niet slim, niet haalbaar wegens vermoeidheid. Ik heb ‘gemopperd’ in het trainingsprogramma en wat doet die lieve Annemarie? Ze zet erbij dat ik vast heerlijk gefietst moet hebben op een lage hartslag en ze past de trainingstijd aan! Hoeft ik ook niet te zwemmen. Dat is de TWEEDE training dit jaar die ik vrijwillig oversla.

28 September. – De 30 van Almere – een trainingswedstrijd

Omschrijving: Het hardlopen ging het zou moeten gaan. Soort van easy. Saai gewoon. Ik heb me echt verveeld. Dat is jammer. Met maar 1 keer de bosjes in en niet lekker zijn. Ook een keer de dixie verkend en even staan beppen op de toppost. Op cola en water gelopen. Gecontroleerd. Met Vincent die een stukje mee fietst. Rustig aan. Beetje gekwebbeld onderweg. Aan het einde iets meer ingespannen. Gewacht tot het niet meer zou lukken. En ik wacht nog steeds. Tot ik honger krijg. Of een pijntje. Of moe ben. Of de energie op is.

Tja. Ik heb een hekel aan de mensen die van tevoren al zeggen dat het niks wordt omdat ze ‘iets’ hebben. Ik ben snipverkouden. En sliep slecht. Eten was sowieso een gok. En van 21 naar 30km binnen een week is niet handig. Dus ik had echt iets anders in gedachten dan volmaken. Ronde 1+ naar post 1 en dan naar huis terug. Was het idee. Maar post 2 was zo goed met cola én dixie dat ik er twee keer langs wilde!

Onderweg gekletst, muziek geluisterd en Vincent ging een stuk mee op de fiets. Ik ben heel kalm gaan lopen en wachtte tot de cliff kwam. Maar dat gebeurde maar niet. Ik heb me énorm verveeld. Serieus saai, bekend en saaier dan saai en alles verhard. 3 stops: 1 keer een echte dixie, (niet echt nodig) 1 keer de bosjes in (baalmoment met diarree) en 1x pauze met E bij de post 2. Rustig mee gelopen met mensen. De meiden en met marathonloopster E en in het begin achter wat heren aan.

Energieniveau bleef prima. Op water en cola. 6:10 uit-thuis. Niet ziek, niet ongelukkig, niet eens echt moeilijk gehad en de laatste km wat aan kunnen zetten zelfs (koste iets meer moeite). Heel gecontroleerd allemaal. Maar saai dus. Zit je op 24km, kun je met 2km thuis zijn. Geen berg, geen regen, veel mensen. Foto’s gemaakt, muziek hard. Nog 12km erbij op niks? Uitdaging! Na de loop spekkies en chocomelk, meer is niet nodig. Maar ik heb dus nog geen vertrouwen in een marathon binnen 5 uur met strand erin.

Vooraf 2 paracetamols. Geen last van verkoudheid bij lopen. Rook de herfst nog beter dan Vincent!

Km 1-4 kalm, gevolgd. Hartslag 140-142. Hoefde niet langs de pleeplek
Km 4-7 gecontroleerd, weinig hoopvol. Enorme Verveling

Km 7-11 Gekletst met meiden. toppost!! Rustig aan zelf opgepakt.

Km 11-15 cola gaf vleugels. Door start. Lekker rustig

Km 15-20 v fietst mee. Kletsen. Dipje en diarree. En door!

Km 20-24 doorharken op de cola en water. Flink eigen tempo. Volhouden en verbazend

Km24-28 met E. Kalm aan. Behoudend met energie
Km 28-29,8 doortrekken, slalommen en aanzetten. Beetje moeite, maar niet teveel.

Na de finish even kletsen en snel naar huis. Geen heldendaad.
S avonds een hamburger, maar weinig eetlust. De verkoudheid is in de avond weer erg. Pijntje rechterhiel

29 September – in de greep van een niet herstellende zware verkoudheid 🤧

Vannacht nauwelijks geslapen: liggen woelen, snotteren, hongerig, grieperig. Geen koorts, maar wel beroerd. Ik had vanmorgen mijn vrije uren doorgeschoven, maar ik heb me ‘s middags ziek gemeld. Ik vind dat ongelooflijk stom: gister nog wel 30km kunnen rennen en nu geveld door een suffe verkoudheid. Maar ik kan me niet concentreren en ik ben hondsmoe en heb enorme hoofdpijn. Logisch: heeft gister me toch net iets teveel uitgedaagd! Net te weinig gegeten om goed te herstellen. ❤️‍🩹

ik voel me bijna net zo dom als een hm gaan lopen zonder naar de route te kijken… nou ja, misschien ben ik ouder en verstandiger, want ik heb prima binnen mijn mogelijkheden gelopen. Ik heb geen spierpijn of last van het lopen, het is een hele zware verkoudheid die me velt. Ik lig, rust, sta met moeite op, blijk anderhalve kilo lichter en eet toch met moeite wat ontbijt. Ik drink wel (citrosan) en dat voelt beter. Ik lig op de bank en verveel me weer. Ik slaap soms even, maar niet echt goed of herstellend. Ik haal Vincent want er zijn veel trein troubles en een springer en dat laat me dan niet los. Autorijden is vermoeiend, maar gaat. Dan ga ik wandelen. Even een frisse loopneus! Tempo is traag. Maar de benen doen het. De neus loopt mee. En vermoeidheid ook. Ik loop nog een keer naar de ah voor magnetronvreten. Heb ik zin in. Stom natuurlijk, want het is na een hap al genoeg. Niet dat ik geen smaak heb of geur, maar ik ben moe van het eten. Nou, zo gaat de dag dan.
Op dit moment kijk ik niet verder dan morgen, maar de volgende grote uitdaging staat op de rol. Nu nog niet over nadenken. De grootste zorg van dit moment zijn zakdoekjes, traanoogjes en een beroerd gevoel.

30 September – Schoonmaakkrachttoer (groen), fietstour (geel), wandeltour (blauw) en een kleurrijke trainingen-dag.

Krachttraining gister was mij niet gelukt en ging ook niet door. Dus vandaag de ‘krachttraining’ maar gedaan in 6 blokjes:
Blokje 1 wasmachine aanzetten
Blokje 2 gewoon huishoudelijk: stofzuiger schoonmaken, vaatwasser aan, koelkast schoon
Pauze: ontbijt
Blok 3: benedenverdieping en trappen zuigen (excl overkapping)
Pauze: even zittten!
Blokje 4: klein huishoudelijk: opruimen, wc en bad boven, machine was aan
Blok 5: strijkgoed (was wel weinig!)
Dat was best vermoeiend! Maar blij als alles weer op orde is.
De rest van de was doen en de doek door de slaapkamer halen, de stofzuiger boven, de vaatwasser leegruimen en de fiets schoonmaken: dat zit in het niet opgenomen blokje 6 haha!
Ik heb mijn krachtminuten van de maand gehaald. En de krachttraining in het schema is groen: klopt qua lengte.

Dan fietsen. Er stond een opdracht en die heb ik ook aangezet, maar dat was dan meteen ook alle moeite die ik er aan besteed heb. Ik ga op de racefiets en heb me voorgenomen een gele training te scoren. De opdracht van vandaag is: alle kleuren trainingen. Ik heb vanmorgen een groene krachttraining gehaald. Dan zit ik binnen de tijd. 20% afwijking. Over de uitvoering is er geen oordeel. Gewoon fietsen dus. Geen muziek en ik merk later ook dat ik geen bidon of iets te eten bij me heb. Ik voel me okay, maar ik heb wel iets meer moeite om adem te halen. Niet ernstig, maar merkbaar.

Ik trek me geen jota aan van het tempo of wat er zou moeten. Een beetje trappen, naar de herfstzon kijken en adem blijven halen. Life can be easy. Nou ja. Soort van. Ik zie nauwelijks iemand anders en de takken en troep op het pad vallen me ook mee. Ik ga toch maar tot de sluizen en dan terug heb ik wind mee.

Vincent appt me de hele tijd. Om goede raad, om een goed cijfer en over een afspraak die heel slecht valt. Op de Trekweg heb ik wind mee, maar de intervallen snap ik compleet niet. Ik merk dat de ademhaling wel went, maar ik moet ook extra opletten en nadenken. Tijd in de gaten houden, de route. Dat wordt nog wat met werken morgen! Maar eerst dit. Het tempo valt me nog mee. Binnen een uur ben ik thuis en zet ik de fiets weg.

Snel de volgende droger aanzetten. Ik heb bedacht dat het hardlopen vandaag de rode training wordt, omdat ik die niet doe. Maar als ik nou eens minder dan de helft doe is ie ook rood… is dat slim? Weet ik niet…
Maar ik kan het proberen toch? What can go wrong? Ik vergeet wat er allemaal mis kan gaan en ga in de warme fietskleren een rondje park lopen. Rustig aan. Maximaal 3km, maximaal 20 minuten. Hadden er 50 moeten zijn, dus alles onder de 25 is rood. Het valt me mee! Die benen doen het gewoon. Een ritme. Geen pijntjes of eigenlijk overal zodat het niet opvalt. Maar niets wat écht blokkeert. Gewoon stap voor stap.

De ademhaling valt mee, maar ik heb het warm. Ik ga terug door het park. Tijd te over om te appen en foto’s te maken. Ik hou de hartslag laag en het tempo valt me mee. Blijft 6:15. Vooral het gevoel valt me ontzettend mee. Het is niet extreem lastig ofzo. Na 2,5km wordt het wel wat zwaarder aan alle kanten, maar ik kan de 3km prima volmaken.

Als eikeltje onder de eikenbomen door. Want ik vind mezelf niet echt slim of verstandig. Ik hoef niemand iets te bewijzen, maar ik bewijs mezelf dat het kan. Hardlopen twee dagen na 30km en een dag niet lekker zijn. Best gek.
Kan dus gewoon.
En de training is instant rood! Heerlijk!
Ik had dus een groene krachttraining van ruim een uur, een gele fietstraining van een klein uur, een rode hardlooptraining van 20 minuten. Dan ontbreekt de blauwe kleur training. De training die niet in het schema staat en extra is. Vincent komt thuis als ik klaar ben met hardlopen en we gaan maar meteen wandelen. Een blokje om. Om te kletsen. Door het groen. Omdat het droog is. Dit is het minst vermoeiende van de dag!

Huishouden, fietsen, hardlopen: daar word ik moe van! Dit is gewoon leuk. Katje lokken, groene omgeving en gezellig saampjes.
Kan ik daarna douchen, de was afmaken.
Ik denk dat ik ongeveer weer beter ben!

T3S : ik stond op en voelde me weer een heel stuk beter! Ik had het plan vandaag om alle kleuren training te halen op 1 dag. Die krachttraining lukte gister niet, maar moest vandaag en het werd heel veel huishouden! Dat lukte me gelukkig prima.
Fietsen vond ik het minst erg om in te korten. Toch naar buiten nu het nog kan. Mijn ademhaling gaat zwaarder, maar de snotneus is weg gelukkig.
Ik wilde hardlopen overslaan voor een rode training maar ik dacht: ik kan het voor minder dan de helft proberen… bleef in de buurt en het viel me alles mee! Qua tempo en inspanning.
Ik had al bedacht met Vincent te wandelen en dat was dan de extra blauwe training.
Mooi een dagje bij elkaar gekleurd!
Mijn huis brandschoon, lekker gefietst, mijn benen werken nog en de verkoudheid is overwonnen door conditie.

zondag 7 September – Uitfietsen in Nederland? het voelt anders…

vannacht om half 5 waren we thuis. 2 nachten heel slecht en weinig slapen hakken er in. Maar er moet opgeruimd worden en de bank moet helemaal schoongemaakt worden door de kat. Uiteindelijk de hele dag wassen gedraaid. Alles bijgewerkt en net iets teveel gesnoept. Een ruime kilo aangekomen. Het is warm, maar door zo weinig rust is alles een beetje wazig en raar en onwerkelijk. Mijn hart en hoofd liggen nog in Ierland. Waar de mensen niet hoeven uit te dragen hoe moeilijk ze het hebben om geweldig te zijn. Ik heb verslagen van Hardman deelnemers gelezen die niet eens spraken van storm of regen! Ik zie alle geweldige nederlanders die fietsen (allemaal 50+km) op strava klagen over de wind. Dacht: dat ga ik dan maar eens zelf voelen! Nou fietsen al die mensen nog 29+, dus ik weet niet waar ze over janken. Ik geniet zelfs in de stad van de rust en een fietspad! Ik bedoel: geen drukke weg met inhalende auto’s op een meter van je. Overzichtelijk, geen verborgen hegjes en uitgangen. Ik merk ergens wel dat ik naar links uitweek toen ik even niet oplette! Vermoeidheid…

en dan wind mee, da’s leuk! Geen heuvel te bekennen en vooral GEEN DRUPPEL REGEN. Alleen maar zon! Op de dijk was er inderdaad wind. Ik werd 1 keer een beetje opzij geblazen, maar ik dacht: dit is het klagen toch niet waard?

Fietspad, zelfs het slechte stukje is niks op aan te merken, hele stukken beschut, weinig verkeer en er dreigde geeneens regen! ik deed lekker mijn eigen cadans en mijn eigen genieten en voor mij in een uitmuntend tempo! Mijn hoofd kan dan moe zijn, maar mijn benen blijkbaar niet! Links is wel weer stijf. Wind tegen langs de oostv-plassen is zo anders dan langs Castelcove! Ook mooi, maar makkelijk. Kan ik zelfs 27+ fietsen! Op de Evenaar ben ik even de weg kwijt en weet ik niet waar ik ben tov tenniscourt, moe zijn… maar het gaat goed en ik maak 30km vol!

Geen 50+ en al helemaal niet op het toptempo van alle jankerts. Ik vind dat ontzettend irritant. Klagen, janken en 35 rijden. Ik voel me dan zo sneu, als iedereen nu beweert dat ze zo hopen op andere wind in Almere volgende week voor hun wedstrijd en dan in training al zo hard fietsen! Ik reed gewoon heel langzaam in Kerry. Ik denk dat ik niemand uit kan leggen hoe het echt was, Want al deze geweldenaren zouden gestopt zijn. Of misschien zouden ze niet eens opgestapt zijn vandaag als ze zo moe zijn. In elk geval heb ik geen seconde gestopt en zie ik bij alle megahelden pauzes en afrondingen. Ik zet niks op strava!

Maandag 8 september – Bootcamp!

Ik heb opgeschept over mijn triatlon! Verder goed meegedaan. Warming up rustig aangepakt. Daarna 5 rondjes met rennen, oefeningen. Dat zijn er ook 5 ook! Kan me niet schelen dat de rest er 4 doet, ik stop pas na 5! Dan nog de mat-oefeningen. Ik hou het op conditie prima vol. Het is ook best aardig om te doen deze keer. Prima weer, prachtige kleuren. De cooling down vond ik nog het minst!

Ik ben niet extreem moe en heb vannacht onafgebroken geslapen. Maar ik ben wel prikkelbaar.

Dinsdag 9 september – Rennen en zwemmen

Hardlopen: 3×8/6/4min met 30sec wandel. En 🌧️ en 🍂 en 💩 en 🚀 en 😕😔

Weet je wat me geweldig lijkt? Dat je tien dagen na een hele triatlon en dus een hele marathon weer kan hardlopen. En dat je dan steeds harder kan. Dat je benen moeiteloos elk blokje wel kunnen versnellen. Ongeacht regen en stukken onverhard en wandelpauzes van 30 seconden. Het moet mooi zijn als je dan het schema met blokken van 8 minuten, 6 minuten en 4 minuten elke keer wat harder kan doen. Dat je dan begint op 6:16 in 8 minuten en kan eindigen met een blok van 4 minuten op 4:57. Omdat dat gewoon lukt! Dat de hartslag laag blijft, het gevoel klopt en dat je dat dan blessurevrij en pijnvrij zomaar kunt doen in korte broek en regenjas. Het zou tof zijn als je dat dan kan!

Maar als me dat dan lukt, dan heb ik altijd nog een hoofd tegen. Die denkt alleen maar 6:17 uit-thuis!! Niks geen toptijden. Vette lastige rot diarree op de wc in een lange pauze en de tandarts bellen.

Ook echt suf wandelen ook. En dan last van die linkerknie want dat is in deze periode en van de rechtervoet ook natuurlijk. Dit is gewoon een mega saai en vlak rondje waar je de muziek lekker hard kan zetten en de saaie foto’s kan maken.

Hier is het groen al doortrokken van bruinigheid. Je had op het einde gewoon wind mee. Dat hoofd dat dan roept: als je nu dit gaat lopen te doen, moet je straks intervallen in van die hoge tempo’s! En dan denk jij dat je de marathon kan gaan lopen. Nou, forget it, zo goed ben je niet en reken je vooral niet rijk!

Straks ga je nog naast je schoenen lopen te denken dat je goed getraind bent omdat je een trage marathon kan verwerken.

En ‘s avonds zwemmen in het zwembad. Voorop in baan 2.
Wil liever van niemand iets horen, maar gelukkig telt almere veel harder! GN en HB feliciteerden me. Ik zwom lekker in; goed denken aan wat TK allemaal zei. Breed, diep, duw, rustig. Heel fijn om weer te zwemmen! We doen een piramide en ik moet voorop van G. Maar ik heb niet naar de afstanden geluisterd! Het blijkt simpel:100-200-100-300-100-400-100-300-100-200. De lange in z1, maar beginnen in z2. Ik doe gewoon veel training: rustig, 1 op 2 ademen. De 200 doe ik te snel, maar man en HB kunnen me volgen. De dames niet. Mag iedereen zelf weten vind ik! Ik moet
Baan 3 volgen voor de afstand! De 300 en 400 moet ik tellen op ademhaling en dan blijkt 1 op 3 eigenlijk helemaal lekker zwemmen. Beter nog dan 2op1. En zo ga ik wel iets rustiger. Het gaat goed, maar mijn energie gaat wel omlaag. Midden in de laatste 200 moeten we stoppen omdat er nog een startoefening is voor de triatlon. Maar ik vind het te confronterend en niet leuk en ik heb lang genoeg gezwommen. Kan ik even rustig mijn haren wassen en met HB kletsen. Is er toch iemand die zo lief is om te luisteren! Ik haal het puntje van mijn been af. Misschien toch een teekje? Maar ik kan het niet zien, echt niet.

10 September – Wandelen en zwemmen.

Ik heb niks tegen werken, want ik vind het leuk en ik heb heerlijke collega’s! Maar ik zou wel een uurtje later willen starten, een keer alles af willen hebben aan het einde van de middag en er zeker van willen zijn dat ik alles goed vertel. Maar dat ik J-weet-alles en Lieve Jen Mooie M, M’y Men Top J heb als collega’s maakt alles goed. Dan kan ik er moe van zijn, slecht slapen en weinig eten en me toch dik voelen. Ze mogen me niet snappen! Ik werk tickets weg, blijf kalm en mag M gaan helpen. In de lunchpauze wandelen we naar het Challenge terrein. Ik voel me nogal overspoeld terwijl ik niks meer ga doen in Almere. Heerlijk ondergesneeuwd! Ik kijk er vooral naar uit om Alan te zien! Ik hou Ierland goed vast. In mijn hart en hoofd. Mijn collega’s vragen of ik de wedstrijd nog een keer ga doen, maar ik kan hen in de drukste periode van het jaar niet nog een keer alleen laten, ik wil ook alles leren!

en dan weer zwemmen. Geen zin na een werkdag, maar zaterdag is het niet vanwege de triatlon in Almere, waar iedereen mee bezig is. Ik niet. Ik ben te laat, want mijn trein is vertraagd. Doorlopen, snel omkleden. En dan nog geen 100m inzwemmen. Training van RV, die me gemist had 🥴 had ie effe iets gemist… we deden 400tjes. Rustig en kalm. Goed op de brede, diepe insteek letten. Het gaat al weer wat beter! In kleine stapjes verbetering. Ik vind het wel goed allemaal als ik maar 2km vol kan maken en 50 minuten. Of het nu z1 is of z2 of z3 boeit me niks, ik zwem achter RvG aan. Laat mijn horloge maar wat tellen. Ik wil frietjes eten en een frikandel. Na de les komt RvdW vragen hoe de wedstrijd was!! Niet RV, niet DH, geen TK: alleen RvdW probeert het te snappen. Wat zo onbegrijpelijk is: het aantal mensen, de weg, de wind, de posten, de briefing. MvdB leest de blog en is misschien ook onder de indruk, maar hoe alles er omheen (Innisfallen, Muckross, langs het meer, hardlopend in de regen, tussen alle grijze rotsen) voelde kan ik zelf niet eens onder woorden brengen.

11 September – Binnen Fietsen – welkom back in Watopia.

Vandaag gewerkt. Enerzijds ben ik zo blij dat ik niet mee hoef te doen in Almere, aan de andere kant voel ik thuis toch de spanning en had ik makkelijk iets kleins kunnen doen. Ik vind het leuk om iedereen gedag te zeggen, want we kennen zoveel mensen! Maar de drukte kost bakken energie voor mij. Werken kost toch ook energie, al heb ik nu leuke dingen te doen. Ik ben te laat begonnen voor de midyear! Dat is niks voor mij! En ik moet moeite doen om de stappen te halen vandaag met veel zitten en veel te veel koekjes snaaien. Gaat even helemaal mis. Misselijk zelfs. Om de stappen te halen ga ik met Ijsblokje wandelen, maar dat is meer leuk dan stappen halen. We zijn naar de voordeur gelopen.

wat ik ook veel merk zelf is dat ik veel aan de trainingen denk die ik gedaan heb. Toch even naar de startbaan fietsen, door Knegsel fietsen, langs het vossenhol rennen.

En dan binnen gaan fietsen. Maar goed, deze stond voor zaterdag en dan gaat het er niet van komen denk ik, dus vandaag maar. En het is alweer om 8 uur donker, zeker met het instabiele weer (regenachtig) en we aten laat (eerst spullen bij de challenge halen voor Vincent). Dan maar binnen. Kan ik vast wennen. Toch maar een keer opzoeken hoe dat met kalibreren en wattages werkt.

Wat een gek—t is dat binnen fietsen toch zeg… tempo is weer laag, mijn fietskracht dondert met 6 punten omlaag en het is saai en vreselijk om door iedereen ingehaald te worden!

Probeer de positieve kant te zien: met deze hoogtemeters deed er in Ierland nog veel langer over en werd ik nat van de slagregens buiten! Toen viel ik om en was alles erg goor. Maar ja, toen was het ook adembenemend mooi en echt en wind en vogels.

Nu was er appen, yathzee spelen en verveling. Ik zou zo terug ruilen! Nou ja, ik heb netjes gefietst en de tijd gered en een route af kunnen strepen. FrankBoeiejnGroep: 🎶 het vuur gloeit onder de vulkaan (uit: hier komt de storm) 🎵

Ik ben nou eenmaal niet zo goed in fietsen (alhier).

12 September – Hardlopen: 4km inlopen – 3×1800 op 5:30-5:45, 400m rust -km uitlopen

Alan Ryan, de organisator van de Hardman is in Almere in zijn rol als president of Europe Triatlon. We zijn met hem naar de dijken gereden om te laten zien wat plat en recht is!

Dan ga ik in de middag maar hardlopen. Inlopen en dan 1800meter op 5:30 en 400m rust er tussenin. Weer 12 kilometer. What da fuck! Dit zag ik niet aankomen… hoe dan? Ik huppel gewoon vrij gemakkelijk door deze 12 km op voor mij flink tempo door! Ik hoop echt dat Annemarie niet denkt dat ik snel geworden ben… dan moet ik straks 5:00/5:10 gaan lopen… of een snelle marathon. 4km inlopen voelde echt makkelijk en bleef toch op 5:52 hangen! Ksnapte er niks van. Het voelde langzaam en simpel. Na het veters strikken ging het nog sneller. 🤷🏼‍♀️ en dan komen de tijden voor de 1800tjes in beeld. Ik zet wel wat aan, maar het hoeft niet veel. Ik doe het toch.

Bij de pompoenen stopt een vrouw en ik ren door. Maar dan móét ik. Onhandig. Ik stop tot de mevrouw voorbij gefietst is en ze roept ‘well done’. Schattig toch? Het is veel, diarree en t is wat het is. Ik maak de 1800 af op een mooi tempo van 5:30. Echt, zo snel ben ik niet hoor! Op de dijk wind mee in de rust en dikke regen.

Ik vind het mooier nu ik het Alan heb laten zien! Waardeer ik t weer. Zowel de dijk als de regen.

Nog een keer 1800. Het lukt me prima! Echt onbegrijpelijk. En niet door te trekken naar een marathon. Langs de plassen is het práchtig, zon, wolken, regen, wijdsheid. Ik stop nog even in de rust voor een foto. Niet omdat het moet, maar omdat het kan.

Een laatste 1800. Er is niemand nergens. Heerlijke rust! Ik vind de blauwe bessen in de berm geweldig.

Ik heb even last van mijn enkel en li-knie. ondertussen gewoon 5:35jes blijven lopen. Ik ken het hier en dat is ook heel fijn. De wind maakt me niet uit. Alles is prima verder. Met mijn rugtasje. De laatste 200m vd 1800 tegen de wind in zijn iets zwaarder. Eindelijk iets wat niet vanzelf gaat! Dan 400 rust richting viaduct. Nog een fietser en ik moet weer nodig! Zware diarree achter een boompje. Had ik de afgelopen dagen maar niet zo moeten vreten. En de tijd staat dan stil. Het viaduct op. En af. En nog een km uitlopen. De herfst is coming.

Doe ik gewoon langzaam. Anders denk Annemarie straks dat ik echt verbeterd ben! Ik maak 12km vol. Met alle stops is het gemiddelde 6:17. Too easy

13 September – Support wandeling Almere Challenge

Ik vond het ook spannend. Onrustig geslapen. Goed eten, dat wel. Dat spannende moment qua fiets of die goed is. Maar het gaat allemaal goed. En dan naar de zwem start wandelen. Het is gek niks te hoeven doen en toch overprikkeld te raken. Maar helemaal tot de zwemstart begeleidt. Blij met MvdB en AR om hem heen.

Dan weer terug naar de wissel. Ik zei E eventjes gedag. Ik gaf een fietscomputertje aan Vincent net achter de rug van de official. En toen snel naar de auto om naar de dijk te rijden. En ondertussen heel veel spullen mee sjouwen. Dat was het eerste stukje vandaag!
Ik heb naar de dijk toe gejogd. Aangemoedigd en een foto gemaakt.

Dan even thuis eten en weer naar het centrum terug.
Naar de expo. Kletsen met deze en gene. Terug naar de wisselzone. Ik loop door naar de flats. Vincent laat lang op zich wachten. Erge spanning. En dat ie dan roept: hou niks binnen. En dan even bij Z kijken en met Timo S kletsen. Over de Hardman, heeft ie het opgepikt! Huh?! Ik zag Vincent op de hoek over de pier! Het werd steeds donkerder.

Kwam Vincent aan. Knuffel. “Ik kan het niet, ik stop met triatlon, ik ben leeg.” Tranen. En dan zegt hij ‘sorry’, maar het maakt niet uit, vertel ik hem. Hij is leeg. Ik ken het al te goed. Een paar slokken cola van mij. Het regent. Hard. Hij is koud en moet door. Zo moeilijk om aan de zijlijn te staan dan! Ik zou hem wel willen helpen. En dan door de stortregen en het onweer terug lopen. Niet meer over het bruggetje. Het drukke centrum in. Ik sta op een mooie plek achter de finish. Maar de eersten van de hele komen binnen. Ik zie RB uitleg geven aan Alan en Ivo. Alan ziet mij. Ik mis de finish van Vincent! Net op dat moment teveel piepjes. Hij is heel leeg en moe. Ik ondersteun en knuffel hem. Geen sub 5, maar wat een doorzetter! En dan roept iemand van boven achter de fotografen: Ankiiiee, Vincentt!! Alan fotografeert ons.

Ik wacht tot een duitse haar vriend heeft gefilmd. Vincent gaat eten. Ik loop om en het regent weer. Blijft toch gek voelen, dat dit slecht weer is… vincent zien we nog een keer en dan even zitten in de zon en daar is Vincent alweer. We lopen langzaam en kletsend met deze en gene weer terug naar de wisselzone en we hangen lang bij movethelimit. En dan de spullen halen en weer regen. Dan naar de auto lopen en naar huis. Het was een volle dag en dan moet mama nog alles opruimen, de was doen, kattenbakken. Ik had een paar krampen vandaag. En 24k stappen gezet! Dat voel ik ook in mijn lijf!

14 September – duurloop

Ik had er zin in om gewoon 14km mijn neus achterna te zwerven. Goed bijgeslapen, de blogs af en bijgewerkt en 2 uur na de lunch. Maar het viel tegen. Het ging niet zo vanzelf als de afgelopen weken. De supercompensatie is op denk ik 😌 niet dat het niet ging of dat er reden was om echt te stoppen, maar in deze periode heb ik altijd extra pijntjes: links is stijfjes, de knie trekt, onbedwingbare vreterigheid, wat prikkelbaar. Ik erger me nu extra aan alle geweldigheid van de CAA en het geklaag over het weer. Verder geen excuus, prima weer om te lopen en afwisselend met bos. Maar te herkenbaar. En ik moet al binnen 3km de bosjes in met diarree. Vervelend. Ook niet het moment om te eten en ik maak een foto van de bomen.

En door… Ik krijg appjes van hardman AR en van mijn schoonmoeder en dat leidt af. Ik mis de afslag die ik in mijn hoofd had en dan loop ik ook weer langs de plassen. Ik wil de hele tijd vanaf kilometer 6 naar MvdB sturen dat het niet mijn dag is, maar als ze zegt dat ik dan maar moet stoppen, zal ik dat misschien nog wel doen ook! Dus ik denk wel 3x: de volgende kilometer dan…. Het zit meer in mijn hoofd dan dat het echt ergens teveel pijn doet. Muziek harder zetten helpt niet. Het is nog best druk met mensen. Dan ga ik na 9km op een bankje zitten om Tucjes te eten. Kijken hoe dat valt.

Ik ga daarna het Kotterbos in, maar dat onverhard en ongelijke ondergrond loopt toch echt een stuk rustiger! Ik maak een foto op 10km om de echte tijd te bepalen, want het is officieel niet binnen een uur! (garmin says so) 1 uur 5 ongeveer.

Liever niet door de stripheldenbuurt, dus ik steek terug en neem het stuk over de Evenaar. Nog steeds niet met enig gemak en het tempo is er ook wel uit. Volgens mij heb ik wind tegen. Geen echt excuus, juist een uitdaging. Ik kom uit voor de deur op 13,85 en hoe nodig ik ook weer moet, de 14 gaan vol. Tucjes zijn nog niet ideaal. Helaas wordt de vreterigheid erger. De kleine pijntjes ook even: re-hiel, li-knie. Ik heb het gedaan, en niet alle trainingen zijn pareltjes! 6:34

En dan ga ik ‘s avonds nog met Vincent wandelen. Helaas regent het net. Het gaat prima, maar toch heb ik veel onnodige pijntjes. We hebben samen lekker even door de wijk gelopen en onder de bomen viel de regen mee. Het is tegenwoordig al zo snel donker! Dat is echt heel snel gegaan.

15 September – Wandelen met Vincent en Bootcampen!

Ik moest de stappen halen. Na een dag werken. Vanmorgen ging het top, maar s middags werd het weer een zooitje. Net teveel. Leuk hoor, dat wel. Het waaide nu echt hard! Stormachtig. K schrijf mijn eten maar weer. Weer even de ‘gorta mor’ aan. Ik vind het lastig dat sommige mensen zo dom of geweldig doen over hun ‘beast’ triatlon. En dan toch de pr, de geweldigheid. Vandaag kan ik er moeilijk in mee. Slechts een paar die ik écht waardeer: mijn coach en MvdB. Ik ben apetrots op mijn kind die ook gewoon zijn leven weer op moet pakken. Dat waardeer ik meer dan de ‘zieke’ en ‘zielige’ klaagzang.
Ik heb deze week overal last van. Nu laat mijn lijf alles los. Knie links doet pijn en steekt, linkerbeen is sowieso even out-of-order-stijf. Mijn rechterpeesplaat; die heb ik lang niet gevoeld! Hoofdpijn, buikpijn, darmen van slag. Het mag. Lijf heeft me de afgelopen 4 weken gedragen en thuis geweest en alles kon. Nu even niet dan. Ben ik prikkelbaar.

Maar ik kan wandelen en met Vincent kletsen. Ik heb nergens zin in. Logisch: lijf wil vreten. Maar ik ben sterker. De rusthartslag moet omlaag en de darmen moeten rustig worden. Het is droog, het rondje is saai en ik weet er niks meer van. Maar buiten uitwaaien is heerlijk! Het licht is mooi.
En dan komen we bij het tunneltje voor de Bootcamp.

Met zijn viertjes! Onder het viaduct. Ik had geen zin. Maar k had nergens zin in. T en B gaven de les. Dus eigenlijk voor twee mensen. En die ander had een proefles! Eerst rustig een warming up. Ik vind het leuk te bedenken hoe zoiets opbouwt en dat helpt me ook rustig los te komen. Ik ben meer van: start en go.

Dan een kern van 1 minuut oefening en 1 minuut hardlopen. En dan 4 oefeningen. Rennen is rust voor mij. Regen is nog leuker en alleen maar echt. We doen nog een blokje van 8 minuten. Het gaat echt goed! Dan nog oefeningen op een matje en die voel ik een beetje. Ook wel eens lekker! Het regent kei-hard en het waait onder het viaduct. Ik hou van die elementen. Gek dat wij dan gaan schuilen en veel fietsertjes ook. Maar wij bewegen op de muziek. Ik vond het erg meevallen achteraf. De regen stopt even, maar helemaal droog naar huis wandelen kan ik niet. Al is het daarna al wel weer droog. Ik heb meer dan genoeg conditie voor zo’n bootcamp. Maar ik mis (vooral links) de beweeglijkheid en kracht. Hakken-bil kan ik niet. Maar na de bootcamp zit links wel los!!!!! Heel Fijn.

16 September – fietsen, (koppel)rennen en zwemmen – back on it, maar dan gewoon lekker rustig!

Eerst fietsen op de gravelbike. Banden opgepompt, fiets goed bekeken en mijn neus achterna fietsen. 1 keer schakelen en toen… di2 leeg! Basis foutje.

In de stad wind tegen. Beetje her en der gefietst met het vage idee Noorderplassen. Tempo uiteraard laag en laagst. Maar muziekje aan en een beetje doortrappen. Ik heb de slechte weg op de foto gezet. Ommetje gemaakt bij View en toen wilde ik niet de extreme wind tegen langs de plas, dus… ik reed langs het water! Met héél veel tegenwind. Dan rechtdoor, want dat lijkt weer te kunnen. Met de gravelbike wel ja. Ik had de witte burg gezien en dacht: daar ga ik heen, maar ik zwierf de andere kant op. Ik dacht: he, de wind is weg! En toen begon de regen natuurlijk. Dikke druppels. Ik zwierf weer een andere weg op en ik dacht: ik ga niet tegen de wind in op het npw-parcours. Dus ik reed op die weg tegen windkracht 6 in.

En dan weer zon als ik de dijk op ga. Ik maak onderweg wat foto’s en heb het best naar mijn zin op deze fiets en op deze manier. Beter dan binnen. Sowieso. Een prachtige regenboog!🌈 ik stop voor een foto.

En dan wind mee dus en dat is lastig in de laagste versnelling 🥴 maar de kleuren zijn mooi, het fietspad leeg en goed begaanbaar en het fietst oke.

Het regent weer en ze rommelen met de fietspaden richting huis. Nog net doorheen kunnen rijden! Langs de plassen en weet je, het is me wel goed ook. Ik fiets lekker buiten, wordt nat en het is mijn weertje wel zo.

Daarna een koppelloopje met de volgende opdracht: 2×4, 2×3 en 2×2 minuten tempo. 2’ rust en inlopen. Eitje. Even omkleden en dan na het fietsen gaan lopen. Geen idee hoe het gaat lukken, maar binnen een km ben ik al zeiknat geregend. Weer mijn neus achterna zwerven en enorm op de rem om het tempo 6:00-6:30 te houden. Makkie. Ondanks een nacht slecht slapen en vele pijntjes en trekkerigheid, gaat dit -zo wind mee- met gemak. Ik zwerf naar het water en het eerste blokje 4’ rond 5:45 wind mee dus ik blijf me inhouden. Intussen is het weer zonnig en heet. Pauze gewoon weer kalm en het tweede 4’-blokje gaat ook prima. De rust duurt best lang.

3 minuten rond 5:30 is iets lastiger tegen de wind in. Maar ik ben net op tijd klaar om rustig het viaduct op te gaan! En dan omlaag is 5:30 ook goed te doen. Ik ga tussen de huizen door en heb geen idee van afstand of tijd. 2 minuten rond 5:10 is even werken. Wind tegen, regen, warm. Maar 2 minuten werken is te overzien. Ik zwerf om de school te ontwijken en doe de laatste 2 minuten hard richting het centrum in een extra blokje om. Dan rust en ik moet eigenlijk naar de wc. Dat is jammer dan weer. Ik loop 3 van de 5 minuten uit en regen nog een keer nat voor ik alles op de WC uit kan doen. De uitvoeringsscore valt wat tegen, maar ik denk dat ik vaak iets harder liep. Alleen de pijn in de hiel blijft hangen. Tempo is eigenlijk helemaal prima zo. En zonder te stoppen ook.

Ik hang even op de bank.
Almere-prestaties ijlen nog even na en dan komt AR (Hardman) weer om nog een keer na te genieten zodat ik Ierland nog weer even vasthou.
Ik ga s middags bij SG bijkletsen.
Voeding ging goed vandaag. Niks overgegeten. Wel vergeten te wegen.
En dan nog zwemmen in de avond. Bij de TVA. Is altijd zo laat, maar ik slaap toch slecht en morgen na kantoor kan het waarschijnlijk toch niet. Gelukkig was DR er. Verder was het rustig, maar Almere telde nog dubbel en dwars. Boeie. Zwemmen met die hap! In baan 3 lekker inzwemmen. Horloge deed hoekig met de afstand inzwemmen, het waren er 250. Diep insteken en lange slagen maken.

Dan 150bc-50ss-150bc. Omstebeurt voorop. Met pauzes. Relaxed. Altijd fijn. 150bc-50rug-150bc. Jek, met rug. Dan 150bc-50benen (egnie)-150bc. Vroeg die lieve Ga of ik nog wat gedaan had. Hahaha! Hoe kan ik de klagers over windkracht 5 uitleggen wat windkracht 6 en heuvels en open wegen inhoudt?! Eigenlijk is het grappig. Dan een setje van 300 1op2,1op3,1op4 ademen. Deed ik voorop. Ik had behoorlijk honger en dan reageert mijn hiel hartstikke! Voor deze dag in de periode ging het zwemmen erg goed verder. Dan 200, met de kant niet aanraken. Duhhhh. Tot slot nog een keer 200m met achtje tussen de knieen. Too easy and familiair. Maar deed ik de laatste 100m tussen de enkels en dan heb ik een serieuze deijfuitdaging. He! Ik vond het mooi.
Nog even hoofdschuddend geluisterd naar de klacht over windkracht 5 op de knardijk en ik dacht: geen enkel hoogteverschil. In de kleedkamer maakte kakelkat het helemaal bont door te janken over onderkoeling en regen tijdens haar penalty. En dat de penalty oneerlijk was want ze werd weggeblazen door de wind. Ik dacht: afgesloten wegen, je kwam geeneens een auto tegen! En toen dat ze niet wist wie ze haar jasje kon geven in het publiek die ze kende. Ik dacht: publiek!! Bij het geklaag dat ze geen gelletjes binnen hield die manlief aangaf en dat ze die niet meer wilde dacht ik: aangeven? Koekjes! Ik heb mijn spullen gepakt en ik wilde alleen maar snel weg van het getater en geschreeuw. Ik dacht: ik was tenminste lekker nog eerste in mijn agegroup!

17 September – Regen, frisse neus en wandelstappen.

Erg goed geslapen! Wonderlijk, na het zwemmen en sporten en voor de mid-year-review. Dat is al een overwinning. Ik ben te laat aan de myr begonnen, heb de doelen niet gehaald, maar ik zit zoveel beter op mijn werk/plek dat ik er ook geen stress voor heb. Een beetje. Maar er is zat werk! Het lijkt vandaag wel ‘ik doe de website-dag’. Ik werk chaotisch. Het gesprek met mijn leidinggevende is echt geweldig! Ze vindt me lief, betrokken, opgebloeid, eerlijk en time-management en zelfverzekerdheid is zoveel gegroeid dat de andere doelen vervallen. Ik heb het allemaal goed verwoord ook. En dat zo kort tevoren. Maar het is wel echt! Ik mag trotser zijn en minder streng voor mezelf. Dat ze me graag willen houden vind ik fijn, maar ik ga nou eenmaal niet langs mijn schoenen lopen of de borst vooruit duwen of heel ambitieus zijn. Ik accepteer het en hoor hoe gelukkig ze zijn en hoe geweldig de wisselwerking is, maar het glas is ook altijd deels leeg! 😉
Ik had wel de hele dag hoofdpijn. Van die zeurende. Een paracetamol hielp. Voor een paar uur. En ik had fikse trek! Maar niet snaaien.
Door het slechte weer verviel de lunchwandeling. Maar ik wil toch even een frisse neus halen! En ik moet appelciderazijn halen. Ik vraag of Vincent me komt halen. Dus ik loop lekker de stad door.

Ik word nat van de regen. Maar ja, frisse neus en buiten: dan ook maar nat. Ik ben niet van suiker. Ik eet heerlijk rijst, waar ik dan echt zin in heb en daarna nog koekjes. Het kan maar in 1 keer. Ik win ook nog met rummi.
Zoveel dingen die goed gaan… daar word ik gelaten van!

18 September – Fietsen, gewoon fietsen!

Wat een dag! Ik slaap gelukkig enorm goed. Begin op tijd met werken, eet tussendoor en werk heel hard. Een hele hoop tickets. Snelle lunch. Ik merk dat alle snaaierigheid al bijna weg is. Rusthartslag weer heel laag. Smiddags nog meer tickets. Leuk hoor, maar ik ben wel zorgvuldig! En dan beginnen aan een lijst. Tussen 3 en 5 telefoontjes. Lijst niet af. Maar klant wil morgen. Ik wil fietsen. Vincent gaat mee. Op de gravelbike.

Ik moet naar buiten! Even frisse lucht. Even adem halen. Geen tempo, geen training, geen moeite. Fietsen. Lekker een beetje zwerven richting de noorderplassen. Vincent wil vast harder en dat kan ie met het motortje vast ook, maar ikke niet. Doordat ik leegloop ben ik niet zo sterk vandaag. Op de dijk is het licht al prachtig mooi!

We rijden langs de plassen en daar is het donkerblauw en gouden licht echt heel, heel mooi!

Een lekker dik uurtje gefietst. Gewoon, omdat het kon. Niet omdat de lijst af is, of omdat ik iets moest, maar gewoon gewoon. Ik maak me wel zorgen om mijn stappen vandaag! En -dat hoort bij de dag- ik erger me aan de nepperigheid op social media. Maar whats new….

En moeten de stappen nog… Ik liep met Rob naar de snackbar bij de Evenaar. Om extra veel te lopen. Wel met trek, maar het is niet erg en het is niet vervelend. Geen suikerdips of trillerigheid. Lopen kan nog prima, ook al is het laat en is de basis voorraad voeding op. Mijn rusthartslag is omlaag gedonderd en ik slaap uitstekend! Rob vertelt van zijn werk. We eten frietjes en dan volgt een uurtje regelronde met de dingen die gedaan/betaalt/geregeld/bedacht moeten worden. Oud papier moet kleingemaakt en dan gaan we de bak buiten zetten en naar de AH voor zure matten voor Vincent. Ik heb mijn stappen nog niet gehaald namelijk. Ik loop eerder terug omdat ik moet en ik leg de rummikub klaar. Ik ben moe en verwaaid, zo voel ik me. Maar ach, ik ben er nog! Dit lijf heeft weer een cyclus afgerond, hoe mooi en anders deze ook was.

19 September – Kracht en hardlopen

Met mijn zusje aan het bellen, terwijl ik wat strijk, de toiletten schoonmaak en opruim. Best een hoge hartslag haha! Hoe zou dat komen…..

1.
Vannacht kwam ik moeilijk in slaap. Het aanbod voor volgend jaar in Waterville is zeer, zeer aantrekkelijk, maar niet gemakkelijk te realiseren. Ik vind het stom dat ik nu al moet nadenken over volgend jaar. Eerst dit jaar nog afmaken! MrG keurt het wel goed, al slaap ik wat minder.

2.
Werken vanmorgen. Eerst een hele tijd Candy Crush spelen en ontbijten en om 10 uur begon ik aan het afmaken van de lijst voor de klant waar ze gister over belden om kwart voor 5. 11 uur/kwart over 11 klaar. Ik ga niet zomaar iets uploaden zonder de schriftelijke toestemming. De hele dag op gewacht en niks gehoord… tiswattis.
Punt 3 staat in Garmin en daar staat het goed.

En dan moet ik nog gaan hardlopen. Dit staat er op het schema, maar ik zie het op mijn horloge wel: 3x15duur/30swandel + 5×30 (1 minuut rust) + 15duur/30swandel + 5×20 (1 minuut rust) + 10uitlopen. Mijn horloge geeft het tempo aan waar ik binnen moet blijven. Soms lukt het, soms niet.
Het was warm. Niet te heet hoor, maar gewoon lekker nog een zomers dagje. Ik had me niet ingesmeerd. Rugzakje op, muziek aan. Inhouden. 15minuten op 6:00-6:20 is heerlijk easy. Ook belangrijk om zo te lopen! Maar het voelde heerlijk gemakkelijk! Ik had een route van 13km, maar de wind mee was niet echt uit de goede hoek. Ik moest de route steeds aanpassen. Liep ik toch niet zo hard als ik dacht, en als ik al ietsje aanzette, meteen te hard. Dus ik hield het superkalm. Foto in de rustpauze.

Zie je de herfst wel op komen. Dan is het fietspad dicht en moet ik om. Ietsje te hard. Weer een foto in de pauze van zonnepanelen en blauwe lucht. Dan naar de dijk, weer kalm. Ik zie Vincent in een cabrio! Zwaaien!! De dijk op is wat lastiger. Berg he 😀 Op de dijk zie ik hertjes. Schattig!

Dan 5x 30 seconden flink hard. Het lukt me nog ook! Wind mee. En een minuut pauze. Lang joh! Dribbel vanaf de tweede keer. Ik nam in de eerdere pauze zoute stokjes en nu heb ik dorst, dus ik drink ook. Het is best lekker!

Ik vind de laatste iets lastiger, maar alles is haalbaar en snel voorbij. Dan weer een blok joggen, maar nu moet ik poepen. Ik ga het bos in en na 10km in 1uur01 ga ik zitten. Diarree natuurlijk en viezig, maar het went ook. Het is wat het is.

Ik loop door het bos verder en Vincent appt of mij me tegemoet zal lopen. Ik ben net iets teveel aan het appen om op het tempo te letten, dus het zal te hoog zijn. Nog in het bos moet ik 5x 20 seconden heel hard. Ik haal het niet geloof ik. De minuut rust red ik wel. Ik blijf met Vincent appen en ik ga sneller dan ik dacht en ben al op de hoek. Ik dacht ook dat ik nog een keer intervallen had, maar dat is niet zo. Ik ga naar het centrum en dan moet V me inhalen. Bij het vossenhol lopen we samen. Lekker rustig voor hem! Rond de 6:00 weer.

Niet meer vanzelf, maar ik kan dit. In de training loop ik iets van 13 of 14. En dan begint het gevecht naar 16 toe. Altijd. Warm, traag, moeizaam, viaduct op. Vincent bebbelt lekker door. Op de Evenaar zijn de 16 een feit. Ik wil naar huis. Ben er klaar mee. Vincent gaat nog verder om voor 7km. Ik tel in de LderVOC uit dat ik 1:43 heb en moet aanzetten! Ik maak 17km vol en de training is NET groen! Moet secondewerk zijn. Ik vind het grappig. Drink veel chocomelk. Mijn benen zijn er wel moe van. Het uit-thuis tempo is 6:20! Is dat niet super? Het voelde allemaal gemakkelijk genoeg. Jammer dat ik de bosjes in moest, maar ik ben dan ook ongesteld en dan moet het altijd toch zeker. 

20 September – Fietsen (volgens schema), koppelloopje (vrijwillig kort) en zwemmen bij de TVA

Eerst fietsen, de opdracht is: 70’duur-5x20sec hard/1’rust-20’duur. Simpel, doodgewoon. Niet hard, geen hoge cadans, muziekje aan, geen uitsloverij, doen wat kan en lukt: een typisch ankeritje van niks. Met 1 nieuw ding: ik heb een radarlampje! En dat was interessant! Dus ik ging over de wegen in plaats van de fietspaden, want achterop komende auto’s zie ik dan aankomen en dat is heel fijn natuurlijk! Op de weg langs de kassen: 1 fietser ingehaald en die zie ik denk ik ook. Op de dijk: IK ZIE ELKE AUTO AANKOMEN! Dikke pret. Veilig op het fietspad word ik telkens afgeleid.

https://vimeo.com/1120627520?share=copy

Ik ben vandaag totaal niet op de snelheid aan het letten en fiets mijn eigen stoempcadansje lekker. Kijk een beetje naar de overbekende plassen, vele bootjes op het water en de droogte is voorbij.

Knardijk een klein beetje zijwind, maar niet echt lastig. Ik vind dat fietsen altijd zoveel tijd kosten! Ik wil gewoon thuis zijn eigenlijk altijd als ik op de fiets zit. Op de Knardijk zie ik een auto aankomen, is tie opeens weg, zonder afslag! Blijken motoren te zijn die door de bermen scheuren! Bij het centrum zegt de radar: afgekoppeld. Ga ik op de weg fietsen, weet ik niet of het werkt! Maar niemand die me inhaalt. Knardijk blijft leeg achter me. De Knarweg op. Kan niet missen toch? Ik heb 3 tegenliggers, geniet weer van de platte polder, maar een auto die me in wil halen ho-maar. Nul.

Pas op de weg richting de Knardijk blijkt het radartje nog te werken! Als ik weer veilig op het fietspad zit. Op de Knardijk doe ik intervallen. Ik probeer gewoon lekker hard. De vierde met bocht blijft achter. Dan de Ibisweg. Helemaal.

Ik moet een auto op de weg achter me hebben. Nou, één. Een tractor. Ik zwoeg tegen de wind in, ben veel te lang op die stomme weg met wind tegen en ik kan het 1 keer controleren. 1 keer. 40km zijn binnen. Ik neem de brug en dan de Trekweg voor nog een kans, maar nee, geen auto. Ik ga zelfs over de weg in de buurt, maar de enige auto slaat te snel af. Ik maak 48km vol. Leuk ding, het werkt. Maar ik zou nooit denken dat ik ‘te rustig’ zou zeggen!

Dan hardlopen. Omdat het kan, hopelijk. Ik moest de stappen halen en ik dacht: ik ga maar kijken of het lukt met lopen. Waarom niet? Er is rommelroute in de buurt, dus wat levendigheid. Ik ga niet ver of lang, hartslag moet heel laag blijven, tempo mag laag blijven. Het gaat eigenlijk wel prima. Tempo valt me mee met de extreem lage hartslag. Ik zie de meneer van de honden en die zegt: “doorlopen hoor, want het gaat regenen.” Vast goedbedoeld, maar juist regen is mij prima! Door het park terug.

Langs de rommelaars weer naar het eind van het park en dan door de Valentijnstraat weer terug. Het gaat bijna te soepel. De rechterhiel moet even van zich laten voelen, maar die trekt gewoon weg. Ik loop door de straat en achterom de 2,5km vol. De buren hebben nog steeds het Catan liggen en ik help ze er graag vanaf! De druppels beginnen te vallen als ik naar binnen stap.
De middag hang ik lekker rond! Om 5 uur is de zwemtraining.

Ik heb totaal geen zin in al die geweldige mensen. Ik vind de meisjes van MvdB wel lief, maar verder eigenlijk even niemand. Ik ga lekker lang inzwemmen. Dat is mijn tempo, die eerste 400m. Diep insteken, achtje en proberen. 2:00 minuten op de kilometer. Meer wordt het niet meer TK. Die is er ook, maar die geweldenaren liggen letterlijk en figuurlijk zo ver van mij weg! Ik deel de baan2 met R, DS en AS. DS en AS blijven aan het beppen, R vraagt hoe het met me gaat. Dat waardeer ik, maar ik ben hier om te zwemmen en niet om te klagen of kwekken.

2x200m zone 1. Zie mijn tempo en dit. Dan is zone 1 opeens 1:58. DS voor me uit. Dan 100m school/rug. Vind ik niet leuk. Op de rug is de baan veel langer. Daarna 6x 100 zone 2. Om de beurt vooraan. Er is nogal een verschil, maar ik vind het prima. Het hoofddoel is 48 minuten zwemmen of in elk geval in het zwembad zijn. Weer die stomme 100m rug/school. Dan moeten we 10 keer 50 doen. R en ik nemen het voortouw maar, kunnen de anderen verder kletsen over hoe duur een halve is. Mijn horloge maakt er dan regelmatig 100m van en dan is de tijd opeens veel trager inclusief de pauze. GRMBL. Maar aan de andere kant: ik moet hier toch nog mijn tijd vol maken… Ook om de buert de 50jes in zone 3 voorop. Allemaal goed, ik waardeer het dat AS roept: ik ga echt zo hard als ik kan. Ze zou moeten zeggen: ik ga zo hard als ik wil. Aan het einde zwem ik nog 150m uit, maar daar raakt het horloge de tel kwijt. Het lijken er 100, worden er na enige tijd toch 150. Het is me wel goed. Ruim 50 minuten, leuke afstand van 2250m en ach, ik heb ook gezwommen. We kunnen niet allemaal uitblinkers zijn. RvdW kletst tegen me. Hij bedoelt het goed.

Heb ik het weer alledrie op 1 dag gedaan: kalmpjes gefietst, klein beetje gejogd en dumbo gezwommen.

21 September: The Running Game! levelled up to: Halve Marathon – unlocked

Na km 9 deed Vincent zijn jasje open en stroopte hij zijn mouwen op. “Kijken of het gaat miezeren” zei hij. Dat was de eerste 3x namelijk wel zo. Nu bleef het droog! “Ik heb t level unlocked!” riep Vincent. En zo kwamen we er achter dat hardlopen gewoon een game is. Met leveltjes en een onzichtbaar energiebalkje.

Vandaag was het intro anders: level zero: De Bus. Hoefden we niks voor te doen, ik en Vincent die mee ging. Vincent moest minder lopen, maar we wilden over het Floating Pad in Almere.

Level 1-2: eenvoudige gewenning. Benen aanzetten, verkennen wat kan. Niet zoveel energie, level onder de 5 helaas. Verhard blijven lopen.

Level 3: Spontane ontmoetingen! HB herkend en mee opgelopen. Uitbreiding: luisteren en tempo wat hoger.

Level 4-5: Power up: Onverhard over het floating pad. Energienivo neemt af naar 4, maar genieten stijgt n paar punten.
Level 6-7: Uneasy doorzetten. Saai, wind tegen, miezer. —

Level 7A: Power UP letterlijk, de berg op. Pauzeknop ingedrukt. Om te plassen, te eten en te drinken en te kijken.
Level 8-9-10: Ongemakkelijk. Redelijk mooi, maar interessenivo laag. Zou mooi zijn als ik 10EM kon halen vandaag-gedachte. Vincent ontrafelt het spel. Hij zoekt de extra functies (spatie=spring, s=stop, Q=horloge bekijken en W=Run On). Dikke pret! Helpt het energienivo een puntje omhoog. +
Level 11: Levelup: Vincent gaat naar huis terug. Solo verder.

Level 12: Gehaald! Moeilijk level met WC. Helaas te vaak al geprobeerd, maar toch weer unlocked! Veel water gedronken.
Level 13-15: Easy. Energie neemt toe, animo stijgt, wind mee. Tempo up, weinig moeite.
Level 16: altijd een rot-level, maar deze keer zat het prima in het ritme, moeiteloos. Dikke overwinning.
Level 17/18: Soort van wind tegen, maar ritme blijft. Vincent is thuis en doet zijn jas UIT. Betekent: grote bui.

LEVEL UP. Positivo: de wind gaat liggen, de regen zal stoppen en ‘is maith liom cur-baisti’.
Level 19: droog, zon, nat en tempo vasthouden. geen trek.
Level 20: Zwerven en wat lastiger qua wind.

level 21: moeilijkste level vandaag: volmaken! Straat door, verder gaan. 21,21km tempo 6:02 (mooi) & 6:31 uit-thuis (hum)
Game unlocked!

1 September – Wandelen rond de Ring of Kerry – Fotodag!!

Met Joyce doen we nog een keer de Ring of Kerry. Geen straf. Ik heb nog een paar dingen die ik nog wil zien even. Nu de storm uitgeraasd is. Eerst langs Muckross Abbey:

Daarna Torc Waterval met trappen op, nat worden in diverse regenbuien.

Door naar het kerkje, mooi en weer nat regenen.

Dan Ladies View. Zon én regen.

En alles in hardman jasje.

Joyce zat lekker voorin. Kon ik kijken.

Dan binnendoor en weer stoppen op het mooie punt en even verderop ook nog een keer.

Dan in Sneem.

Eten. Vandaag veel gesnaaid! Ik heb de skelligs gezien!!

Door naar waterville. Wow.

De geuren, de kleuren. Dan door de dalen en ik heb alles nogmaals bewonderd. Het viel wel vreselijk op dat Dingle bay nu nul komma nul golfjes had, terwijl het zaterdag wit zag van de golfkoppen! Even een realisatiemomentje…
Op een paar km van het huisje was mijn tomeloze energie opeens toch op! Helemaal slap, vingers krachteloos en wazig. Wel gewoon nog naar de Lidl, maar echt eventjes totally out and down. Na een half uurtje bank weer oke.
Ik ben vandaag iets sneller gepikeerd, dat ze ‘t skelligbezoek wijzigen. Dat insta zo stom werkt. Korter lontje.

2 September – Skellig

Het blijft een ongelooflijke plek.
Het is mijn thuis, mijn rustplek, waar ik ben. Het voelt goed.
Behalve dat het nu wat druk was en onrustig en ik me niet kan onttrekken aan het idee dat er méér is. Als ze toen zoiets konden bouwen (ook al is het gerestaureerd) en daar konden leven, dan is reizen en kennis delen niet ver weg.

Ik sliep slecht. Naar Skellig gaan vind ik net zo spannend als een triatlon. Kan het, gaat het, hoe moet het… veel liggen woelen. Ik had ook gewoon honger en dat slaapt ook niet fijn. En dan om 6 uur op en Joyce in Killarney afzetten. Eten, spullen mee, zijn mijn schoenen wel goed en ik hoor maar niks van die schippers! Ze zouden om 7 uur laten weten of het door kon gaan van de Public Works. De zon komt prachtig op, maar verdwijnt bij Cahersiveen een beetje. Het blijft droog. We zijn dik op tijd.

De schippers arriveren en wachten. Op toestemming. Ik begrijp pas na 9 uur (en we moesten er om kwart voor 9 uiterlijk zijn!!) dat de boten al een week niet gevaren hebben en dat de mensen van opw (office of public works) al 8 dagen geen bezoek toe heeft kunnen laten. De spanning onder de vele mensen en schippers is groot. Om kwart over 9 komt er een ja, maar het is heftig. Dit is de enige dag deze week det het kan waarschijnlijk, dus we hebben extreem veel geluk. Hij laadt de boot razendsnel vol en vertrek als eerste ongeveer. De golven zijn huge!

Rob kletst met de amerikanen uit SF, maar de motor is hard. Ik popel werkelijk. Kan nauwelijks wachten. Afstappen is een ding, maar het valt me mee. En dan de compleet voorgelegde weg op en zelfs een wc is er tegenwoordig. We krijgen uitgebreide instructies tegenwoordig. Ik denk veel aan die eerste keer toen alles veel minder strikt en toeristisch was.
En dan omhoog! Als ik alleen al hiervoor getraind d zou hebben is me dat alles waard. Soirse na soirse, stap voor stap geconcentreerd omhoog klimmen. Ik krijg het warm, vind het prachtig loop voorop en stop even voor een foto. Ik ben zo boven! Eitje!

Ik draag 2 horloges met 2 verschillende functies: wandelen en klimmen. Ik moet dit in beeld hebben achteraf!

Ik loop de site op als eerste. De kerk in. Een kruisje slaan.

De gidsen zijn er. En ik. Het overvalt me. Hier zijn. De stilte. Hoe het eruit ziet. Voelt. Intens tot en met.

Tranen over mijn wangen. De gids heet me welkom. Het andere stel is er ook. Laat hun maar lullen. De gids maakt een foto van mij.

Ik zie dat ik volkomen rustig ben. Ik loop rond en kijk en maak foto’s nu er niemand is.

En ik zoek. Naar wat er nog meer is. Er is meer, zeker. Deze kennis, deze oerkracht: die is niet alleen om te bidden, die is er om te bouwen. Ze konden reizen en kennis delen. Het is meer dan overleven. Waar is dat torentje voor? Waar gaat dat pad heen? Wat was hier wat beschermd moest worden? Geen lightsabels in elk geval!

Ik loop rond en langzaam wordt het drukker. Maar even binnen zitten kan nu ook. Als het weer miezert. De gids legt christianity in Ierland goed uit met Naomh Padraig en de desert fathers. Aan het einde bidt hij ons voor in het zangerige latijn. Een man met een baard in een geel vestje tussen de hutjes die voor ons zegent: het is heel stil en sterk. Niet om op te nemen. Ik pak mijn medaille en maak er foto’s mee.

Rob maakt een foto van mij met medaille voor de beehive hut. Af, mijn leven is klaar, compleet; stop hier maar! Tot in de eeuwigheid amen. De gids kan voor mij in het gaelic een weesgegroet bidden en daar luister ik alleen maar naar. Go raibh maith agat.

Het is nu volgepakt met mensen, zeker 60 of 70. De magie is weg en wordt door alle talen overstemt. Medaille nog even de aandacht geven en dan ga ik weer omlaag.

Er is geen zon vandaag. Die glinstering ontbreekt. Ik daal rustig af. De enormiteit is gaaf. De andere trapjes. En ik vind Rob mooi als hij afdaalt.

Ik doe wat rustiger, omdat het kan.

Ik maak als Hardman nog een selfie met de echte stenen weening woman.

En dan wil ik weer eten! Het is goed zo. Dit was het. Desnoods forever.
De boot op en dolfijnen zien.

‘s Avonds nog een keer wandelen.

Ik zag het ooit staan, dat er een holy well is vlak bij het hardman-looprondje. Ik zei toen tegen mezelf: als ik daar ooit weer ren, ga ik er heen!
We reden vanmiddag na Skellig door een eindeloze Ierse miezer naar het vakantiehuisje voor wat rust en bijkomen. Nog wel even de monniken in het bootje op de foto gezet.

Daarna was De Hamburger 🍔 aan de beurt! Een welverdiende Big Mac!!

We liepen nog even Killarney in en daarna was het droog en wilden we nog even frisse lucht, dus op naar de well! In tegengestelde richting, langs het huisje, onderlangs, naar waar de post was.

Ik heb NERGENS last van. Van (waarschijnlijk) een mierenbeet die nu pas gaat jeuken en wat onrust en vandaag eindelijk ook wat extra trek, maar verder helemaal niks! Ik wil weer fietsen en rennen! Zonder regen svp.

De holy well brengt natte voeten door het gras, maar stelt verder niks voor.

Een grote glimlach. Ierse heiligheid hoeft niet groots te zijn!
Het uitzicht is mooi en we lopen ‘binnendoor’. We zien herten.

Het wordt langzaam donker, maar het is de hele tijd droog!! Langs de kerk en weer een mooie dag voorbij.

3 September – Eindelijk uitfietsen – ar ais ar an mbóthar (back on the track) agus ag rith leis mo fear cheile

De vermoeidheid slaat toe! Traag reageren, ongelukkig, angstig. Alles kan, maar niet snel of goed. Het lijf is moe van de triatlon, het hoofd heeft verwerkingsstress. Opruimerig. Ik wil naar huis! Ohnee, daar ben ik al…
Ik wil fietsen! Maar waarheen dan… ik heb geen idee wat gaat lukken. Eindelijk wat langer blijven liggen in bed (hielp niet echt) en mijn eigen ontbijt is op. Ik heb een route die ingekort kan worden voor als het niet zo goed gaat en anders kan ik nog omhoog klimmen. Even rustig wegrijden, even het fietspad en dan links rijden op de Ring of Kerry.

Even mopperen: tegenwind 😩. Ik zou gewend moeten zijn, maar nee. Nu irriteert het. Ondanks de zon (!!) heb ik het koud. Mijn benen denken: wat wil jij in s hemelsnaam van ons?!?! 😠 ze doen het, maar halfslachtig en als ze niks hoeven te doen (= afdalen), zijn ze meteen in ruststand! Bij het pompstation de ‘grote’ weg af en tussen de gestapelde muurtjes door. Elke miniscule klim levert protest op van de onderdanen. Ik heb het qua schakelen nu wel door! Het hoofd geniet wel, maar door de vermoeidheid en vakantie blues ben ik ook wat twijfelachtig en bangig. Ik stop om te drinken en voor een foto. Veiligheid.

Het uitzicht op de bergen is groots. Aan de andere de lapjesdeken van Ierland. 🇮🇪 ik weet dat ik na 13km op het heen en weertje kom. Het is nog ietsje verder zelfs. Ik denk dat het slim is om terug te gaan en niet meer omhoog te gaan. Het betrekt ook. Uiteraard. Ik ga niet meer omhoog naar Glencar, genoeg is ook goed. Het tempo is nog lager dan het al laag was. Dramatisch echt. Niet aan Annemarie vertellen! Als ik omlaag mag, begint het te miezeren. Had ik eindelijk wind mee kunnen hebben, is het dat.

Ik stop nog een keer voor een foto van het witte kerkje op de berg. Ook terug gaat traag, al is het even mooi. Fietspad langs de Ring is lekker. Dan nog een keer omhoog en ik ga wat verder om 30km te halen. Tempo echt slecht en de rest ook, maar ik ben weer back on track! Ik kan het nog…

En daarna wandelen. Rob en ik zochten een leuke wandeling, maar het werd weer rondom Ross Castle. Wel zo veilig. Beter dan bergen en klimmen. Achteraf was ik er zo blij om! Die benen zijn echt moe! Ze gaan niet meer zo snel. Hoeft ook niet, maar het is opvallend.

De zon scheen, het was verdorie warm! We liepen helemaal naar het eindpunt. Library dinges, maar geen bibliotheek hoor. Bos alom. Wel mooi, maar een steentjes pad. Even gezeten.

Daarna zocht ik een smal trailpad uit. Prachtig, dat wel. Maar ook opletten en wortels en klimmetjes. Erg mooi! Het duurde even voor we weer op het brede steentjespad waren. Daar liepen ook andere mensen, naast het water niemand. we zaten ook lekker eventjes op een bankje. Ik vind het kleine grauwgroene poeltje zeker zo mooi als de meren.

We gingen ook nog naar Governors Rock, als we er toch zijn… over de rock, achter het hekje van het uitzicht genieten. Ik plaste eventjes en we zagen een paar hertjes. En dan langs de Mining trail. Het strandje waar we vrijdag stonden was helemaal ondergelopen! Dat verbaast mij dan.

Het begon ook weer even te druppelen. We hadden immers al anderhalf uur droog gehad, het moet wel Ierland blijven… toen we het laatste stukje onverhard liepen, was de zon er alweer. We liepen dik 6km rond en nog langs het kasteel, maar ik ken het wel. Het seizoen is echt ook hier op zijn einde. Ik had nog graag met een jaunting car gegaan, maar dat is me echt het geld niet waard. Ik ben moe en suffig van de trippel. Wat stijfjes eindelijk. Ik kom er nauwelijks aan toe om alles van me af te schrijven of Joyce écht te bedanken en dat werkt de vermoeidheid ook in de hand.

4 September – Hardlopen weer oppakken nu het nog in Ierland kan

Ik had deze hardlooproute vanaf Ross Castle naar ‘huis’ al klaar liggen, maar het is me wat om Rob te vragen of hij me afzet. Gister kwam hij er zelf mee. Dus ik ga nog hardlopen in Ierland! Ik vreet vandaag lekker veel. Het is echt erg… Verder slaap ik weer redelijk. We konden vandaag echt langer blijven liggen. We gingen tegen de middag naar Kenmare en wandelden daar wat rond. Heel leuk: lekker weer, veel schattigheid en ik voelde rust.

Hoewel ik dat liever niet zou doen, heb ik me er bij neergelegd dat ik terug naar Nederland moet. De terugweg over Molls Gap is erg mooi! De zon beschijnt het land.

Ik vind het spannend om te gaan lopen. Kan dat wel? Is het niet te snel? Maak ik niks kapot? Kan ik dat wel met de stoelgang? Ik kan altijd wandelen als het niet lukt. Ik kleed me om in de WC van Ross Castle. Dan geef ik Rob de spullen mee en ik ga. Gewoon kijken wat er lukt.

Heerlijk om weer te lopen! Asfalt, zon, prachtig bos. Het gaat bijna te gemakkelijk! Ik ben blij met de knieband, maar ik heb nergens last van. Zelfs de vermoeidheid valt enorm mee! Ik loop de eerste kilometer echt met gemak en nog sneller ook dan ik verwacht had. Ik maak foto’s en denk: ik blijf in elk geval 3 kilometer lopen als dat lukt. Ik zie hertjes, andere mensen, glooiende velden. Ik ga langs het water en een brugje over.

Ik wijs mensen de weg naar Ross Castle. Het koptelefoontje is uit, maar ik hoor wel de route; beetje irri. Het is echt ongelooflijk mooi. Er staat een kudde hertjes en die blijven staan ook!

Ik hou mijn telefoon maar gewoon vast haha.

3 Kilometer gaan bijna te snel! Zo slecht als het fietsen ging, zo makkelijk is hardlopen. Dan kom ik op de splitsing het bos in, maar dan in tegengestelde richting. Ik dacht al dat ik de heuvel kende, maar ik liep beneden langs.

En ik kom langs het huisje. Rechts van me Rosscasstle Hotel.

Onverhard omhoog deze keer. Het is allemaal even prachtig en mooi. Ik geniet ontzettend. En ren gewoon door. Kijk even om, maar niet te lang. Dan de uitgestorven parkeerplaats over en de weg naar Fossa op. Ook weer mooi.

Ik blijf maar hardlopen! Het kost gewoon geen moeite, al gaat bergop logischerwijs wat langzamer. Ik moet slechts een klein beetje, maar niet eens echt. Ik wil de 5km vol maken en blijven rennen en ook dat lukt, in 29 minuten nog wel! Nog een paar foto’s verder en na 5,5km zet ik de muziek aan.

Even hard de auto’s overstemmen met Loreena McK. Het lijkt even te druppelen, maar dat mag geen naam hebben. 6km maak ik ook vol. Ik geniet ontzettend. Dan zet ik het horloge even op stop om over te steken, maar ze laten me onmiddellijk voor gaan. Drukke kruising. En dan omhoog.

Het begint hard te regenen! Is het tenminste niet allemaal gemakkelijk!! Maar echt afzien ook niet. Even iets harder werken omhoog in de regen. De regen stopt voor ik boven ben. Dan maar een trage kilometer! Ik maak nog foto’s als ik naar het kerkje loop en dat is dan weer in de felle zon.

Eigenlijk ging ik te snel… Ik loop zelfs bij de hele steile helling bij het huisje omhoog!

7,5 kilometer. Too easy. Te leuk. Zo kort op de marathon. Als je maar verstandig en kalm je wedstrijd doet!! In het huisje ga ik wel naar de WC en is het even mis, maar niet ernstig. Ik eet eerst alle Oreo’s op en ga dan lekker warm douchen. Ik kan het nog, hardlopen! Hoop dat het in de polder ook nog lukt.

5 September – wandelen in Killarney en bij de Rock of Cashel en voor we de boot op gaan

Goed geslapen. Dat wel. Verder voelt het sneu om Ierland te verlaten. Huisje opruimen. Unhappy thing. Om 11 al weg. Aghadoei! Naar Killarney waar het druk is. En regent. Maakt het niet beter. Parkeren bij de aldi. We gaan inkopen doen, want ik heb eindelijk iets voor Joyce verzonnen! Maar eerst mijn eigen fietsshirt van de Ring 😍

winkels afstruinen: leuk tot ik heb wat ik wilde. Ik vind het eng voor de boot dat ik niet weet of en hoe te slapen. Het wordt droog en zonnig zelfs!

Terug via de winkel, want ik wil lekkers!! Scone, croissant, appelflap en cookie: op weg naar Cashel gaat het op! Ik app wat rond.

Na 2 uur zijn we in Cashel. Toeristisch punt! Parkeren is weer wat. Maar lukt. Naar boven lopen. Droog!!! De hele tijd zelfs. Netjes 8 euro betalen. Drukke plek, maar fotogeniek. Wowsers.

Ik heb niks met deze moderne ruine. Maar de kruizen en de rondtouwer zijn gaaf.

Veel lege foto’s kunnen maken. Geduld, goed kijken en je moment pakken. Wel 1 keer heel lang gewacht!!

Ook Rob nog een keer als enige voor het hele bouwwerk met mooi licht.

Teruglopen en dan heb ik de 5km. Door naar Rosslare! Due druk van een pod op de boot weegt zwaar, en dat het tekeer zal gaan. Dat ik terug moet is jammer.

Na de Mcadonalds hadden we nog veel tijd. We gaan nog ff wandelen zei Rob. Ik dacht nog: een industrie terrein aan de rand van de stad, maar het was echt even lekker! De grote weg af een zijweg met heggen. En leuke huisjes. Met knullen op de fiets. In de verte de zee. Bermen vol bramen en bessen.

En toen een kleine weg met gras in t midden en bamboe en een begroeide auto. Zo kleingeestig allemaal. Langs de benzinepomp en dan nog even de timpeall langs. Ik nam het wandelrondje te laat op op de horloge en in de auto vergeten uit te zetten. Dan naar de boot. Wachten tot het donker is. Eindelijk de boot op is erg eng qua helling en op het dek parkeren. Alles is klein! Een podje om te slapen. Een heel heel klein dek. De auto buiten.
Ik lig nu in de pod met oortjes in en het is bijna 12 uur. De wifi werkt net en ik heb mijn minitentje ingericht. Plek zat. Deint een beetje maar niet te erg. Ik mag boven. Nog maar 23 uur te gaan haha. K mis ierland nu al. Maar ik neem een miljoen momenten mee en ongeveer evenveel foto’s. Via deze mini-cellen het gewone leven weer in…

6 September – Wandelstappen op een ieniemini-dek

Superslecht geslapen! De pod is niet eens zo klein, maar de ventilator maakt zoveel herrie! Of tie nou open is (en koud) of dicht. Ik heb muziek aan. En ik lees tot ik in slaap val en dut dan eventjes. Ik moet om 2 uur naar de WC en dat is drie gangen door. Gelukkig golft het schip nauwelijks! Nee, een slechte nachtrust is eigenlijk het ergste, dat tast de veerkracht wel aan!

Het eten is wel okee en we hebben op sommige plekken wifi zodat ik candycrush en Duolingo kan doen.

Daarna 1/2 uur bewegen en stappen halen. Het dek is echt veel te klein!! Ik pak de trapjes maar mee: 15 treetjes op en 15 treetjes af. Na een half uur wissel ik de looprichting. Ik zie wat land, maar een paar fotoos.

Een ronde is 130-156 stapjes. Tjongejonge.
De leuningen zijn ziltig, mijn haar waait door de war en het is -net als de rest van de dag- oersaai. Maar de stappen doen mijn benen goed! Die gaan in de vrolijke automaat.

Van 19,12km gewijzigd naar 2,12km. Vind ik eerlijker!
Ik haal de stappen pas later op de dag. Met naar de WC gaan waarschijnlijk 😛

Overdag verder verveling. Soort rust met kleuren, lezen, crypto. Onrust qua beweging en deels onbereikbaar zijn. Compenseren met eten en dan de lekkere toetjes! Ik probeer genoeg te deinken. Doe nog een middagdutje met muziek op. Wil niet naar huis, maar ja, ik leg me er bij neer dat het is wat het is. Lange dag en reis.

Dat was de vakantie in Ierland!
31 sportactiviteiten. 37,5 uur. 434 kilometer in totaal.

80 kilometer gewandeld. Wel 17 keer! 13,3 uur stappend doorgebracht.

7 Keer hardgelopen! 87 kilometer in 2 weken.

En fietsen: 263 kilometer in 4 activiteiten. Met 2894 meters omhoog!

maar vooral: heel veel prachtige foto’s, onvergetelijke momenten en herinneringen voor het leven.

23 augustus – Stappen halen op het dek van de boot!

De eerste keer dat ik over het dek wandel en dat opneem breek ik na een kilometer af. Afgebroken omdat ik dacht dat het niet kon kloppen. Zo snel? Maar blijkbaar is de voorwaartse snelheid dus zo hoog. Je ziet mooi het verschil: eerst een stukje heen en dan in het blokje om terug wat trager.

En ik moet de stappen zetten en een half uur bewegen. Dus dan deze rondjes maar. Gister en vanmorgen liep er ook een man verbeten zijn stappen te maken en ik dacht: dat kan ik ook! Ik moet wel: dit is de zestigste dag van het stappendoel. Ik zet er dan wel geen 10duizend per dag en slechts 5000, maar wel elke dag. En dat levert 8 badgepunten op bij garmin. En toevallig was dit dag 30 van ‘30 dagen een half uur bewegen” en dat zijn ook 2 badgepunten die ik toch echt moet hebben! Ik zit al over de 1700 punten heen.

Vannacht goed geslapen. In de hut voel je de boot niet erg schommelen en het is rustig genoeg.
Ik heb wel enorme hoofdpijn bij het opstaan door een vochttekort. Ik begin de dag nooit met een paracetamol, maar nu wel! Ontbijt is een croissant en alpro amandelmelk met cruesli. Vind ik moeilijk, raar eten. Groot minpunt is dat mijn vulling er uit gaat: linksonder de tweede kies van achter. Ik voel een gat. Die vulling is dus in mijn buik terecht gekomen! Het is een zijkant en doet geen pijn, maar wel super vervelend en slecht getimed.
Na het eten zijn we in een lounge gaan zitten en had ik internet en kon ik dus mijn spelletjes doen. Ik vind het raar om niks te doen, al hou ik dat best een paar uur vol. Maar dan gaan die stappen om aandacht vragen. En doe ik dus eerst wat ik ‘moet’ doen.
De tweede keer neem ik de ‘wandeling’ wel op.

Altijd al een wens: rondjes op een boot rennen. Nee, natuurlijk klopt dit niet qua snelheid en afstand, maar ik wilde die badges dus halen.
Ik trok me maar niks aan van de mensen die buiten zaten. Ik doe iets anders. Wandelen en elke keer om de verrekijker heen lopen. En onderdoor naar het andere dek. Ik zag het land rechts, Engeland. En dat ging best snel voorbij! Het was tenminste iets. Links een booreiland en water-water-water. Het is zo groot allemaal! Wandelen is leuk, ook al is het klein. Ik heb de rondjes niet geteld. Ik wilde ook rennen. Stoerder. Ik merkte wandelend dat de wind toenam. Dus ik ging na 15 minuten joggen. Is toch altijd even opstarten. De wind trok verder aan en daardoor ging de boot langzamer! Mijn “km-tijd” ging van 1:35/1:37 naar 1:39/1:40. Vond ik grappig. Die boot gaat langzamer en ik ga sneller! Het was wel warmer om te rennen. Maar leuker. Deed ik 10 minuten. En toen nog 5 minuten wandelen. Helemaal warm. Deed zelfs even de jas uit. Foto’s maken ‘onderweg’ was van een andere orde als normaal.

Ik weet niet of ik deze afstand laat staan (is 20 cent voor vuurwerk), want het is niet eerlijk. Maar ik heb een half uur bewogen en de stappen gehaald!
Er was ook een andere man die rond liep. Een trend! En later zagen we er nog 1, maar die stak ook een sigaret op.

De middag duurde weer wat langer. Ik heb in de hut zelfs nog een dutje gedaan en veel met Vincent geappt en gelezen. Ik heb bijna 2 boeken uit: Pinkeltje en Cadfael. Het is te doen, maar ik vind stilzitten nou eenmaal moeilijk!
We hebben wel dolfijnen gezien bij Lands End!

Toen we aankwamen was het bijna donker. We moesten nog naar de andere kant van het land rijden, maar ik vond het heerlijk om weer in Ierland te zijn!!

We waren in het vakantiehuis rond middernacht.

24 augustus – Wandelen bij Aghadoe graveyard en parkavonear castle en een duurloop in Ierland

wat is dit toch een bijzonder land! Het past me zo goed. Vanmorgen op tijd weer wakker en ik had gedroomd dat alles chaos was, dus na het uitpakken en ontbijten maar snel orde gemaakt in het huisje! En dan naar de winkel. Ze hebben alles, in elk geval ‘melon-blocks’ 😊 en alpro yoghurt. Het is best warm als de zon zich laat zien.
Als alles in de koelkast ligt gaan we vanuit het huisje wandelen. Eerst naar de kerk dichtbij. Die is afgesloten, maar bij de graven er omheen hoor je de dans macabre! Maar dan met schoonheid en echtheid. Niks spannends of engs, maar vergankelijkheid.

We lopen over de weg omhoog en het is nog best druk met auto’s! Ze zwaaien allemaal. Wandelen en ook omhoog: ik krijg t er niet eens warm van!

We komen bij een uitzicht op de meren van Killarney. Precies waar ik ga zwemmen. Indrukwekkend. Maar ik voel er geen angst voor. Ook al wordt het koud of zwaar: het gaat me vast lukken! Het ziet er vooral afembenemend mooi uit. En even verder staat een ruine van een roundtower of een oud kasteel. Natuurlijk mag je er zo in, geen hek of niks. De trap op en ook daar geen hekken, gewoon in de opening.

Het is zo fotogeniek met al die gaten. En met het licht wat alles glans geeft. Uiteraard tussen het groen.
Rob vindt een geocache. Hebben we jaren niet gedaan! Goed moment om er in Ierland samen weer aan te beginnen. We leggen uit wat geocachen is aan een mevrouw die de hond uitlaat. En leggen de cache netjes weer terug.

Dan zwerven we verder naar het oude kerkhof. Ik hou van de vergane kruizen, met beeldjes en een rozenkrans, waar met liefde namen op staan die vergaan zijn. Er staat nog een ruine van een kerk waar ook een grote grafzerk in is geplaatst. En een folly die ingestort is.

We lopen door de zon en omlaag weer terug. We nemen de korte route en daar moet ik dan door het zand en tussen de bramenstruiken: dat vind ik lastig. Ik heb onwijs trek in broodjes met chocopasta, dus die gaan op!

Daarna een duurloop die nog op het schema staat. ik zag er tegenop. 12 kilometer lijkt niks, maar er kan zoveel ‘stuk’ gaan en het is warm en ik loop langs de weg en ik moet wachten tot het eten gezakt is en het rugtasje moet mee en water. Ik heb in dit land nog nooit meer dan 5 kilometer echt hardgelopen! Ik moet nu 2 grote liefdes eens echt combineren. Stel dat het tegenvalt of niet lukt… maar goed: 2 keer naar de wc, geen muziek, ingesmeerd. Gaan. Even naar beneden en dan al gauw omhoog. Tussen de bessen en rijke bermen door. Muurtjes. Velden. Bogs. Huisjes.

Elke automobilist zwaait. Appje naar Vincent. Ik let niet op de tijd. Ik doe gewoon wat ik altijd doe: 🏃🏽 in het roze. Het is warm en dan gaat het stijl omhoog! Niet mijn ding als poldertrien, maar opgeven zit er helemaal niet in dus ik jog stap voor stap naar boven. En daarna verder omhoog. Niet stoppen, niet wandelen. Boven naar rechts en van het gelaagde groene uitzicht genieten.

Omlaag. Tja, dat mag dan ook! Ik kan op 6km altijd even stoppen, maar voorlopig gaat het door. Autootje, bocht en overal eet are bermen. Niet voor mij hoor! 5km in 30:50 ofzo. Omlaag maakt veel goed! Het gaat niet vanzelf, dat nooit, maar ik geniet enorm. Vrouw met kinderwagen die how-are-u vraagt. Wat denk je zelf… ik ben stikjaloers op haar! Niet op haar kind, maar op de plek waar ze is en leeft. Ik ben haar al lang voorbij. Ik kom ook een andere hardloper tegen en zwaai naar mensen in hun auto. Dat tovert een glimlach tevoorschijn en díé maakt het makkelijker! Kilometer 6, het glooit weer en ik hoef niet te stoppen. Foto’s maken kan lopend, kijken ook.

Ik kom op een grotere weg. Nergens een stoep of uitwijkmogelijkheid, dat is wel wennen voor mijn geordende gemoed. Gewoon doorrennen, dan gaat het sneller. Ik kijk niet naar de tijden, is zo wisselend. Ik kijk naar de huisjes. De omgeving. Ik voel wel mijn knie. Aj. Niet teveel, maar toch… op naar 8km en ik steek over en heb even een voetpad waar ik bijna op struikel!

Er is flink wat wind eigenlijk. Nog 1 weg van 2,5km. Ik ga door. Het gaat omhoog, het is druk en krap en ik word moe en ik krijg vooral enorme trek. Chocolade! Straks. Doorrennen dan ben ik er eerder. Het blijft lang stijgen. Langs de koeien. B&Bs. Muurtjes en bermen met bramen en bessen. Pas op kilometer 9 ben ik boven en bij de begraafplaats! Langs de folly, langs het mooie uitzicht.

Ik heb het niet meer makkelijk: teveel trek. Kan ik aan. Ken ik. Alleen nog maar omlaag. Gaat makkelijker, maar niet vanzelf. Helemaal tot de afslag, no shortcuts. ‘Ons’ straatje in gaat te hard omhoog en ik moet even wandelen. Er zitten 11 km op en ik loop 11,55 vol. Superkeurig. Redelijk tevreden met de tijd. Balen van alle pijntjes, maar die trekken weg. Super-superblij dat ik niet hoefde te poepen en ook daarna niet! Chocomelk, stukjes chocolade met nootjes en even zitten. 17 foto’s op 11,55km met een gemiddelde van 6:08, maar zonder te stoppen! Erin, gra mo chroi.

in de avond gaan we nog naar de zonsondergang kijken bij Caislean an Rois.

Vandaag was het prima weer. Veel zon en warm. Omdat je nooit weet hoe lang dat duurt, gaan we vanavond naar de zonsondergang kijken. We rijden naar Ross Castle. Gratis parkeren en op zondagavond ruimte zat. Het licht is machtig prachtig! Geen felle zon, veel wolken. We lopen om het kasteel en in het bos en net als Rob zijn bril heeft gewisseld om herten te herkennen, werkt het en zien we een reetje.

Het water is te ver weg, dus we nemen een onverhard pad terug naar het kasteel. Langs de botenopslag. Het licht en vooral de lucht is prachtig. Ook het donkerblauw boven de bergen. En de oranje wolken boven het water. We zitten even, maar dat is niet mijn sterkste kant.

Er zijn teveel wolken voor een echte zonsondergang, dus we lopen terug naar de auto om niet weer door donker en schemer te hoeven rijden.
Hoop stappen gezet vandaag!
Flink genoten.
Daar helpen geen onechte berichten aan op instagram. Ik post wat stories, maar soms denk ik: voor wie dan en waarom?
Ik hou Vincent en Joyce wel op de hoogte. Omdat ik Vincent mis en omdat ik het met iemand wil delen!
Ik hou Polar steps bij, maar het doet geen recht aan wat ik erbij voel en met welke lagen, emoties en gevoelens ik het beleef. Dit land zit in mij.

25 augustus – Samen rond Muckross Lake wandelen en shoppen in Killarney

Gister keken we vanaf de heuvel over het water en ik vroeg: wat is daar, dat witte vlakje? Dat was het water omlijst door een bruggetje. Daar wil je heen, zei Rob. Daarvoor moeten we om Muckross Lake heen wandelen. Omdat het weerbericht regen voorspelde vanaf 12 uur moesten we bijtijds gaan lopen.
De dag begon goed: weer super geslapen, eigen ontbijt, rugzakje ingepakt en we reden naar Muckross House. We liepen richting het water. De logische route is tegen de klok in. Het waaide snoeihard! Kopjes op het meer! We liepen langs het huis, vele toeristen en langs de tuinen en toen ging onze route met de klok mee. Ik navigeerde…

We verlieten Muckross House en kwamen op een verhard pad. Flinke wind hoor! We gingen niet langs de waterval en hielden het pad aan. Toen stonden we ineens op de weg! Geen pad erlangs, dat hadden we gemist. Beetje onprettig om langs een ‘drukke’ Ring of Kerry te lopen. Maar ook weer mooi: daar fiets ik straks…

bij de parkeerplaats pakten we het verharde pad weer op.

De zon bleef schijnen, de hele tijd. Maar de wolken kwamen al over de bergen. Op naar Denis Cottage. We maakten foto’s van het bruggetje.

Ik vind het gek: je ziet iets waarvan je weer dat je er straks zal zijn. Er waren bootjes. En die wind. En zon. En dat hele oeroude bos. Dat naar je knipoogt, dreigt, liefkoost en straalt. We gingen over de vlonders, maar die gingen nergens heen of te ver. Bij Denis Cottage ging Rob even zitten en ik even zwerven naar de meeting of the waters of ‘de andere kant’.

De schipper zei ons dat we nat zouden gaan worden. Het was nog 4,5km. Op dat pad alleen fietsers (klok tegen) en wandelaars. We liepen door en de wind trok aan. Voor wat ik voelde op ca 5,8km zie de garmin-dagnote! Ik dacht echt: de regen komt en voor die tijd wil ik op het brugje zijn! De regen kwam niet. Het brugje viel wat tegen om er op te staan.

Het was een mooi uitzicht met de aanstormende regen over de bergen en het weidse water aan de andere kant. Even wachten tot de fietsers weg waren. Foto’s maken.

En dan weer door. Vincent appte me dat hij saai wandelde. Ik vond alles toen ook even saai, omdat ik na het ontbijt alleen maar 2 slokken cola had gehad. Niet energieloos, maar een motivatie dipje! Ik hield juist even radiostilte om alleen met Rob te zijn. We lachen, zwijgen, stappen, vragen. Toen begonnen de druppeltjes, fijne druppels die nog verwaaiden. We zagen nummertjes. En een meer op het eiland in het meer. Het was veel bos en minder waterkant als ik had gedacht.

Ik vond de regen heerlijk! Het hoort. Het gaat niet hard. Het is miezer. Zachte miezer. Geen idee welk iers woord daarbij hoort! Kilometers rijgen zich aaneen. De wind neemt wat af. De regen wat toe. De zon blijft. Opeens een muurtje en een ruine. We zien andere toeristen, dat wel. Duiters, ingepakte lieden, hikers, angstige fietsers en e-bikes. Maar niet heel veel. En dan opeens: een gebouw van de roeiclub, gemaaid gras, Muckross, de parkeerplaats. De regen neemt toe. Maar de zon ook!

Jaunting car. We lopen via het huis terug naar de voller geworden parkeerplaats voor we echt nat worden. 10,79 kilometer is genoeg. Dan regent het door als we naar ‘t huis rijden voor de lunch. Lekker even zitten!

Na een paar uur regen klaarde het weer op. Zonnetje erbij.
We moesten nog naar de supermarkt, naar de grote supermarkt deze keer. Reden we heen. En toen gingen we langs het station naar de winkels lopen. Rob kocht eerst schoenen.
Ik las daar dat ik nu ook lid ben van de Ierse Triatlonbond, zodat ik geen daglicentie hoef te kopen. Het gaat me niet om geld uitsparen, maar er zijn clubjes waar ik bij wil horen!

Toen langs de winkels sloffen. Muziekwinkeltje. Eendjesshop. Toeristenwinkel. Veel kleuren huisjes, veel mensen en ook veel auto’s. Alles gaat dwars door elkaar. Onderwijl muziek in de straat. En grappige borden en aankondigingen. Alles soort van relaxed en ik voelde me helemaal niet opgefokt.
Ik kocht 2 eendjes, kreeg oorbelletjes van Rob. 🥰

Heen en weer gelopen. Buitje. Zon weer. En net zo snel als het weer omslaat, is opeens ook de drukte weg. We lopen naar de Mc en eten wat en dan terug naar de winkel. Weer een Arteon! Killarney heeft smaak, dit is de vierde al!
We vinden alles in de winkel, alpro choco, batterij, witte maltesers.
Een dag vol stappen! Wel 24k.
Het bevalt me hier wel!!

26 augustus – Gap of Dunlop door fietsen en een kort koppelloopje

Woorden zijn niet genoeg. Foto’s doen geen recht aan deze droom die uitkomt. We hebben de Gap altijd overgeslagen: slecht weer, onrust en druk. Ik vond het erg spannend om nu wel te gaan: alleen en zonder backup. Eerst naar Kates Cottage fietsen: links, fietspad, route zoeken, ritme vinden. Maar al snel ben ik onwijs blij! Dit is het. Ook al heb ik zwaar wind tegen en zijn die heuvels even wennen. Tempo kan me vandaag gestolen worden (maar zelfs dan valt nog geen 20 wel erg tegen). Ik fiets eerst een tijdje door, voorbij Kates C en de paardenkarren. En dan de grove natuur in. De valley, de glenns, langs het bos omringd door bergen. Het enige wat ik denk: dit is niet echt, dit is te mooi om waar te zijn! Het is bewolkt, ik kom auto’s tegen. Ook op het bekende brugje. Stop voor een foto.

Verderop wordt het stiller. Wandelaars en een enkele auto. In mij schreeuwt alles van geluk. De oude huisjes, de wolken, de tegenwind, maar vooral het groen: het is echt prachtig. Niet te vangen, alleen te voelen. Ik maak foto’s en filmpjes, maar het is slap. Hoe mooi en echt het werkelijk voelt, kan ik niet vastleggen.

Ik haal een paardencar in en dan gaat het heftiger omhoog! Oei. Schakelen. Foto maken tussen de rotsen. Met Joyce delen.

Nog scherper omhoog. Mischakeling, niet los geklikt, boem-gevallen. Fiets oke, ik wat beschadigd. Opstappen en doorgaan! Volgende elfachtig mooie brugje.

De toerist verknalt het, daar kan geen ‘nice bike’ tegenop. Ik slinger omhoog. Telkens denk ik: nu trap ik door, maar ik stop dan toch voor een foto.

Om de jauntin car niet in de weg te zitten. Ik heb het hartstikke warm en ik word lekker vies! Ik klim rustig omhoog.

En dan is het boven druk met karren en toeristen. De Black Valley in. Omlaag. Onhandig, want ik moet wel zo’n 7 karren inhalen! En kijken naar de watervallen en de huisjes en de verschillen in licht op de bergen. En de schaapjes. En omlaag. Ook rustig aan doen. Een fietser uit Killorglin haalt me in! Al die stomme karretjes. En dan Killarney Park en mooi bos. Ik kom bij Brandon Cottage.

Even twee slokken drinken, appje sturen, kijken naar de wond en weggesnauwd worden bij de paarden. Dan terug. Ik moet nu voor dezelfde paardenkarren wachten! In het bos.

En dan begint de regen. Niet zuinig. Dikke miezer zeg maar. Nat worden. En klimmen. Ik heb de versnellingen door en ga gewoon door. Langs de kerk. De huizen, de bouwvakkers. Up. Ik stop nog een keer voor een foto.

De regen trekt ook weer weg. Als ik nat ben. Ik geniet ontzettend. Wat een intensiteit! Er lopen schapen óp de weg. Achter me straalt de zon alweer. Ik kan gewoon blijven trappen! Voor mij geen stelvio, maar dit: de elementen, groen in alle kleuren, opspattend water. En dan opeens weer boven!

Fotootje en weer door. De karretjes zijn weg gelukkig. Ik ga rustig omlaag. Gecontroleerd. Zeg wandelaars gedag. En ik kijk. Dit is zo onbeschrijflijk mooi! Puur. Ik ben al snel weer bij de ruines en maak een foto.

Een andere toerist zet mij op de foto. Hier was ik ooit eerder! En weer door. De regen is weg, maar er liggen plassen. Het is zo geweldig dat er zoveel stilte is! Zoveel kalmte.

Bij het pracht brugje weer een k-toerist die even uitstapt op slippertjes. Lqngs het meer. En dan uitzicht op het volgende meer. Ik kan niet omschrijven hoe gelukkig ik me voel. Zo puur, in het moment, kalm en compleet. Ik stop weer bij de ruïnes en luister naar de vogels en de stilte en de wind.

Foto en filmpje en weer verder. Het wordt weer drukker. De bereikbare brug staat vol. Ik zie weer paardenkarren en auto’s en veel wandelaars en een paar hardlopers.

Ik maak nog 1 foto en dan door naar Kates Cottage waar ik bijna een japanse vrouw omrij. Ze moet mijn remmen horen! En dan terug. Nagenietend. Tempo iets omhoog. Links rijden is al gewoon. Meer verkeer wat geduldig is. Wind mee denk ik, want het gaat lekker zo! Over het keurige fietspad langs Fossa.

En dan nog 1 keer omhoog naar het kerkje en het laatste stukje naar het huisje is ook afzien. Ik ben echt goor. Maar meer nog triatleet. Triatleten die gaan hardlopen na het fietsen. Ook in de laatste week. Ook als ze gewond zijn. Ook als je smerig bent. Ook als het niet op het schema staat! Met natte sokken. Jasje uit. Rugzakje. Roze schoenen. Rob belde met collega en legt t uit. Ik ga!

Omlaag en dan erg omhoog langs de bouwvakkers. Links lopend. Stap voor stap. Geen last van de wond gelukkig. Omhoog! Lekker warm onder een bewolkte lucht. Dan naar rechts wat omlaag. Km 1 in 6:16 wat ik top vind bergop. Dikke miezer. Net iets meer dan miezer. Tuurlijk. Ik kijk naar de huizen en ben jaloers op elke ier, puur omdat zij in het goede land geboren zijn. Ik ga gewoon moeiteloos door.

Niks gegeten als ontbijt vanmorgen en een paar slokken water! Kan prima. De regen is net voor de tweede (snelle) kilometer klaar. Oude kerk op rechts. Velden op links. Iedere automobilist zwaait. In km3 probeert de zon het even, maar dan is ie weer weg en volgt de zware bui. Ik ben toch al goor en nat. Gewoon doorgaan! Al rennend op de kaart kijken en ja, bocht naar links maken.

Vlag van Kerry fotograferen en ik kan niet anders dan stralen! Het is zo mooi hier! Dit is helemaal mijn. Ook in de regen. Die opeens weer stopt. Krijg nu wel wat trek eventjes. Dan weer naar links en op de goede weg alweer! Dan komt de zon door. Stikheet en benauwd. Alsof alles voorbij moet komen op dit rondje! Ik moet in ons straatje nog even hard omhoog, not funny, maar ik wil alles rennen!

Ik ben heel blij met het gemiddelde zo. En het gemak waarmee het ging. Dat de hartslag klopt. Er 100 pijntjes zijn die niks voorstellen. Al moet mijn wond even verzorgd en ik wil iets voor die vulling, al heb ik er geen last van. Nat en vies maar vooral opgetogen en blij kom ik weer thuis. Eerst douchen, dan pas eten.
Even naar de winkel en een rustige middag om de fiets schoon te maken. My kind of day. Again. 🇮🇪 is maith liom 🇮🇪

27 augustus – 3x5mZ3, maar vooral: nog een blokje om en wel over een bekend stuk…

Vannacht niet zo goed geslapen, want ik begon me toch zorgen te maken om de tand, dus ik heb om half 2 een afspraak aangevraagd. Had ik voor half 9 een reactie en om 10 uur een afspraak voor half 3! Laat opgestaan. Rob stelde voor om in Sneem te gaan lunchen. Fijn idee! Het was vandaag heel erg wisselvallig: regen, zon, regen, harde regen, zon. Binnen minuten. Ik vind het toch elke keer weer raar om die Ring te rijden. Dat ik daar ooit heb gefietst en weer ga fietsen.

We stopten even bij Ladies View, want droog, maar toen we instappen waren we kei-nat.

Even naar de Black Valley kijken en dan binnendoor naar Sneem. De huisjes staan er nog altijd.

In Sneem ook regen, zon, droog en rondlopen, broodje kopen en weer regen.

We reden langs de Ring en door Kenmare terug en toen moest ik naar die tandarts. Vind ik behoorlijk spannend! Maar wat een LIEVE man! Eerst een heel gesprek over de triatlon en zijn zoon doet in Amsterdam de marathon.

Hij legde alles uit. Er is een stukje tand afgebroken, hij kan het voorlopig maken. Alles rustig, kalm en vriendelijk. Weer in het huisje mag ik 2 uur niks eten.

Dan maar lopen. Ik zag er wat tegenop, niet meer zoveel zin in weer een training… En dan het weer: al die regen. Dat ik 45 minuten droog zal halen is uitgesloten. Ik maak een rondje deels door het park en ik weet dat ik een stukje parcours zal meenemen. Maar eerst in zone 1/2 omhoog. Rustig aan.

Het gaat prima, ook met de flinke wond van het vallen van gisteren. Lekker joggen omhoog. En dan langs het kerkhof naar beneden. Uitzicht op Liebherr en toch groen. Ik moet naar Z3, maar omlaag lopend is dat een no-go. No Boeie too. Ik voel vanalles, heb overal pijntjes, maar het is allemaal niks. Tussen de groene heggen, de koeien en de gekleurde huizen.

Dan 5min rust, maar zelf dat is omlaag lopend een te lage hartslag. Ik moet stoppen om over te steken. En dan naar rechts met toeristen op de fiets en dan loop ik er opeens: Het Parkoers.

Ik herken het, het raakt me en het begint te stortregenen. En ik moet weer hard. Alles even onverenigbaar met een foto maken, maar wat maakt dit veel in me los! En wat word ik nat… Gelukkig bij de tennisvelden eraf en een pad langs de weg volgen.

Jammer dat ik de hele tijd auto’s hoor. Het is 2 minuten later weer zonnig en dan is het zooooooo moooooooiiiiiii. Ik wil het wel naar Joyce sturen, maar de telefoon en nattigheid werken slecht samen.

Het blijft een oeroud park, tussen de golfbaan en de weg. Ik moet nog 1 keer hard en ik ga het halen ook! Ik zie een andere vrouw hardlopen en ik trek ‘m even door. Niks wat mis kan gaan, want mijn hart doet het, ik doe het en ik moet warm blijven! Het voelt erg lekker!

Oversteken, maar de oversteekplek werkt niet. Toch stoppen ze meteen. Dan nog een keer omhoog, lekker rustig aan mogen en moeten doen. Nog een keer een paar foto’s maken en natuurlijk van het kerkje!

Die heb ik uit de auto, wandelend, fietsend en nu ook rennend. Ik ben helemaal content met het tempo en dat ik dit kan!

28 augustus – Laatste blokje rondfietsen, wandelen in Cork en de beste verrassing ever!

Eigenlijk geen zin meer. Weer fietsen. Regen. Maar ik heb vannacht bedacht dat ik het wel heel koud zou kunnen krijgen met korte broek. Dus dat moet ik nog proberen! Gewacht op dat ene droge moment en dan toch maar gaan. Fietscomputertje heeft de route. 23km. Uurtje? Ik kom de motoren tegen en denk: die moet ik naar Joyce sturen!

Ik doe vandaag rustig aan. Maar op het fietspad gaat het wel lekker! Op de Ring valt het me mee. Wel veel geluid van auto’s, dat is jammer. Maar het is niet druk. En niet koud! Absoluut niet. Ook niet nat trouwens. Ik maak ook nog een foto van de brouwerij die dicht is. En ik geníét van het fietsen. Zo simpel is het. Joy.

Een rustigere weg op. Het is heerlijk licht glooiend, oftewel vlak! En zo groen allemaal. Ik wil bijna regen, om de kou te testen. Op de volgende kruising fotografeer ik Maria en het huisje.

Een iets drukkere weg. Maar ik wen al aan links! En dan moet ik naar links een landweg op en nog een keer naar links en dan sta ik op het boerenerf. Stom computertje!

Terug en dan weer op de weg. Ik moest eens vragen hoe de fietsetiquete hier is. Dan een andere kleinere weg naar links op. Beetje omhoog en dat gaat uitstekend. Zal je net zien dat het dit ene uur zonder regen is vandaag! Nog eens naar links, terwijl ik het gevoel heb naar rechts te moeten. De volgende kruising kijk ik weer en ik had inderdaad naar rechts gemoeten! Stom fietscomputertje!

Dan gaat het omhoog. Dat gaat even goed en daarna steil. En dan begint de regen ook nog eens. Dit is niet het moment om risico te nemen! Lopend kom ik ook boven en word ik ook nat! En ik kan van het uitzicht genieten. Echt geweldig, alle die groene lapjes. Love it.

Boven is nog ietsje verder en dan omlaag. Ook voorzichtig, maar het is leuker. Links blijven omdat ze me daar verwachten. Er is niemand. Een vrachtwagen komt me achterop als ik beneden kom. Ik wacht, fotografeer de bordjes en hij keert. Ik ken deze weg! Niks koud, er piept zelfs een zonnetje door! Ik ga nog hard omlaag. Het tempo valt weer tegen, maar we gaan het wel zien. Ik geniet nog even van de bogs, de huisjes, omhoog trappen en na 25km ben ik er. Duurde wat langer dan in dacht, maar ik ben onwijs blij! Fiets is niet vreselijk goor, ik doe het nog en de dag is goed.

Vanmorgen zei ik tegen Rob: zullen we Vincent gaan halen, dan ziet ie het in ‘t licht hier! Achteraf was dat even paniek! Rob zei 1 keer: dan wachten ze maar. En toen vond ik het ‘ze’ vreemd. Verder laten gaan. Fietsen, lunchen en dan naar de stad. Vincent was al op Schiphol. Ik dacht nog: hij zal
joyce toch niet meenemen, maar die reageerde nog op de app van de foto’s. We reden naar Cork en ik at wel goed en dronk veel en moest dus plassen. De omgeving Cork is toch anders dan Kerry. Eenmaal in de stad en geparkeerd en Vincent was opgestegen. Rob had het in de auto nog een keer over ‘hun’ en toen dacht ik: echt? Of komt papa mee? Ik zag er zo naar uit om Vincent te zien en compleet te zijn! We gingen even wat drinken bij de Mac en vooral naar de WC. Voor mijn collega Joost moest ik een jellycat (soort knuffel) halen die alleen in Ierland te koop is. Helaas waren ze er niet. Wel een kerstshow!

Ik vond Cork onrustig. Niet heel druk of mooi of indrukwekkend, maar wel veel verschillende shops en veel verkeer. Ik ben geen winkel-mens. Ik loop liever gewoon. Dus we maakten rare rondjes door de stad. Langs het water. Zonder doel.

We zagen het vliegtuig van Vincent! Ik was wel moe van de stad en ook wat ongedurig. Wie neemt Vincent mee? We reden de stad uit en Vincent wachtte op ons. Was ie alleen. Ik was zo blij hem te zien. We moesten terug en vooral ook snel weg ivm parkeren en toen was Joyce er opeens. Ik kon niks zeggen. 😭 Hadden Rob en Vincent van de week geregeld met Joyce. de terugreis duurde me wat lang en dan ineens is er zoveel te delen en te vertellen. Ik wilde even snurken op de achterbank, maar dat lukte niet! Lang gewacht bij de werkzaamheden weer en nog langs de Lidl. Ik denk vaak:
Kijk, dit is míjn Ierland! Laat eten dus. Ik at wel flink!

We gingen nog even bij het kerkje kijken.

Opruimen. Wat een mooie dag zo. Nog steeds geen stress voor de Hardman. Alsof ik alles aan kan! Dat is gek he. Alsof ik niet kapot kan. Maar dat voelt hier zo. Dit volk kan honger en ontbering aan, dus dan kan ik het ook. Het vliegt me even aan bij de mail dat het zwaar gaat zijn. En ik ben bang dat ik niet op tijd alles klaar kan leggen, want nu moet dat allemaal morgenmiddag! Maar de rijkdom van de hele familie erbij hebben is🔝

29 augustus – Wandelen bij Ross Castle met z’n allen en Innisfallen Island

Tijd over voor de boot gaat. Dus we wandelen weer bij Ross Castle. Ik ken het nu wel. Dus ietwat gelaten en tegelijkertijd is het weer erg mooi! Langs het water.

Ik vind het jammer dat zwemmen in de Hardman niet kan, maar het is zo. Ik leg me er meteen bij neer. Wat niet kan, kan niet. Geen stress. Het is wat het is. Ik vind het sneu voor Alan.
Ik heb alleen het idee dat ik nu slechts een marathon ga lopen met een mooie fietstocht ervoor.
Ik heb erge moeite met het klaarleggen van de spullen. Met het plannen van de tijd. Met genoeg eten vandaag, al eet ik veel!
Ik heb vandaag overal pijntjes. Mijn knie.
En eigenlijk ontbreekt de zin om me op de socials te melden.
Ik heb iedereen bij me!

We kijken bij het water. Het is echt prachtig van kleur en zonnig.

Inishfallen Island. Ik ben er nog nooit geweest. We gaan er met een bootje naar toe en mogen een half uurtje rondlopen.

Wat een prachtige plek!
Wat een bijzondere gewaarwording!
De hertjes.
De golfjes.
Het mooie bos.

De scherpe steentjes.
De plek waar ik niet over kán lopen.

Het ‘tapijtlaagje’.
De ruïne die wat hoger ligt.

De kerk en het kruisje in de zon.

De besjes.
De stilte.
Terug in de tijd.
Een herinnering.
Een herkenning door tijd heen.
Onwerkelijk.

Ik neem dit eilandje en deze ervaring mee voor de Hardman. Ik heb Innisfallen apart beschreven, maar die blog hoef ik niet te publiceren.

30 augustus
THE HARDMAN

Die heb ik natuurlijk apart beschreven!
Samenvatting in een paar foto’s:

31 augustus Uitwandelen met Joyce samen

Geen probleem. Geen last van de Hardman. Slecht geslapen vannacht. Dus moe. Zware hoofdpijn bij het opstaan. Maar lopen, bewegen: kost allemaal geen enkele moeite. Dit lijf is sterk. oersterk.
It’s the mind I have to convince!
Ik ben onrustig.
Ook als wat brood gegeten heb.
Ook als ik alles heb opgeruimd.
Ook bij de brunch. Ongedurig.

Als Rob Vincent naar Cork Airport brengt gaan Joyce en ik even wandelen. In de zon. Het regent van tijd tot tijd, maar wij lopen dit hele blokje om IN DE ZON.

We kletsen bij de buurtjes van het vakantiehuis.
Iedereen vindt het zo geweldig en bijzonder en knap, maar ik zelf vind het weer ‘loon naar werken’.
Als je nergens echt last van hebt, voelt het alsof het te gemakkelijk was 😀

1 augustus – Binnen fietsen (na een dag extra werken) en een kort koppelloopje

Ik heb vandaag gewerkt, zodat ik volgende week meer ruimte heb voor het sporten. En vandaag was regenachtig en qua werk leerzaam (de jaarovergangen zijn nu echt gestart) na het eten en opruimen toch maar binnen op de fiets gestapt. Weet je wat ik gedaan heb? De zwift gecalibreerd! Nu blijft Garmin helemaal achter, maar die heb ik voor de training aan staan. Ik wil er zoveel mogelijk binnen blijven, binnen de hartslagzones van de training. Eerst 10’ z1. Dat is al aanpoten! Maar het went en ik ben er toe bereid.

30 minuten z2. Gaat me goed af. Daarna 1 minuut hoge cadans z4. Tja, die zone haal ik niet, maar ik trap me gek op een versnelling die de fiets (ook) doet rammelen en die we allebei net redden! 😛 en dat zes keer. Tussendoor ook doorgaan en niet stilvallen en wat cola drinken. Het tempo zit er lekker in!

Voor mij is 30 binnen het uur tóp! En ik word ook niet door iedereen ingehaald. Dat voelt beter. Misschien toch vaker kalibreren dan maar. En ik ben in Frankrijk op mijn eigen manier. Ik heb het ook bloedjewarm! De zon schijnt weer.

En ik die 6x mijn stinkende best! Ik heb de route al eerder af dan de training. Ik droom er van om 50km te halen en Vincent is toch nog lang niet thuis. Na 10 minuten uitpuffen waarbij ik de zone maar moeizaam haal, moet ik nog 6x 20” op hoge cadans hard. Eigenlijk ook staan, maar dat durf ik niet, zeker niet op deze fiets! Ik ga helemaal los (maar niet in z4) en -eerlijk- ik vind het nog leuk ook!

Niet makkelijk, mijn benen voelen dit echt wel! Ik probeer zelfs (met beleid) nog aardig wat PRs neer te zetten op sprintjes (met succes). En dan nog 10 minuten uitfietsen tot 1:38. Ik had nooit gedacht de tijd vol te maken, maar nu trap ik de 50km vol! En dat vind ik goed van mezelf. Het geeft me meer energie dan alle koekjes opeten (heb ik ook geprobeerd vandaag).

Zo heb ik in Frankrijk op mijn eigen manier de hoogtemetertjes gemaakt! Volgens Garmin reed ik 26,5. Nou éch nie!! 79% uitvoeringsscore maakt me blij! Ik kan het dus toch wel: me inspannen en Leuk Zwiften!

En dan ga ik nog even hardlopen. De grens opzoeken.

Nou ja, die benen doen het dan gewoon verder. Maar mijn hoofd even niet, die vergeet het horloge aan te zetten. Kom ik halverwege het park pas achter. Ik jog gewoon. Niks geks doen. Nou ja: verkeerde sokken, bolletjes van een struik in de schoenen, geen bh, nog de natte fietsbroek aan. En dan rekenen met de afstand om later te corrigeren. Het licht is wel erg mooi. En het lukt me! Maar na een km voel ik vermoeidheid en ik maak het rondje en de meting af.

Ik corrigeer het. Zodat ik 2km heb gelopen in ruim 14 minuten. Het tempo is matig, maar het voelt goed.
Ik heb de stappen gehaald!
Betere afsluiting van de dag zo.

2 augustus – Wandelen dan maar als het zwemmen niet door gaat.

Ik zou gaan zwemmen. Wat super uitkwam in verband met regenachtig weer (en ik ben van suiker ;-)) en bezoek van mijn ouders rond de lunch. (…) We hebben gezellig gekwebbeld en goed gegeten en mama probeert echt grip te krijgen en doet haar uiterste best, maar het herseninfarct (nu is het dat toch wel) heeft ook flinke gaten geslagen! En dan het berichtje dat het zwembad een storing heeft en er niet gezwommen kan worden. Daar kan ik dan slecht mee omgaan! Staat op mijn plan, dus ik wil en moet dan eigenlijk. Pa en ma gingen alweer bijtijds en ik was er ook moe van! Ik zat even te hangen en de regen was inmiddels gestopt, dus ik ging maar wandelen. Een flink stuk. Muziekje op. Route wel erg bekend, maar ach…

Het was droog, maar ook een soort benauwig. Ik heb een dik uur gewandeld en 5k stappen gehaald en de 5km badge en even buiten geweest. Het helpt me niet helemaal van de suffigheid af. Het lijkt een soort doelloosheid. Nog 4 weken. Ik heb de beloning geboekt: Terug naar Skellig!
Ik begin aan Stoelyoga via YouTube. En dan vandaag 5 minuutjes, morgen 10, overmorgen een kwartiertje enz. Dit is voor mij nog wat te kalmpjes aan, maar het helpt wel om tot rust te komen. Een beetje.

Ik heb overal kleine pijntjes. Hiel rechts. Ohnee, daarna weer links. Knie een beetje. En mijn vingers doen pijn: reumatische pijn. Een steek in mijn hoofd, oorpijntje. Tandpijn. Ik word weer zwaarder. Maar vooral moe. Dat diepe moe.
Eigenlijk niet echt iets dus 😉
Het hoort erbij.

3 augustus – hardloopblokjes, 3×10’z3/1’z4/3’rust met inlopen en uitlopen op het welbekende rondje, maar dan net anders!

eerst 30’ inlopen. Het gewone rondje tegen de richting in samen met Vincent. Moest er echt even in komen. Vincent babbelt. De brug op en neer voor hoogtemeters.

De hartslag is weer laag: 137 en dan sub 6:00 lopen. Het voelt goed. Door het park en dan loopt Vincent klok mee en ik nogmaals tegen de richting in. Door het bos. Daar beginnen 10’ z3. Z3 haal ik absoluut niet, de hrf blijft onder de 150, maar het tempo gaat wel omhoog! 5:30/5:35 ongeveer is top. Ik zweet. Best warm zo, maar niks te heet. Ik hou het tempo vast.

Zwaai naar Vincent en haal een vrouw in. 1 minuut z4 is m natuurlijk al helemaal niet, maar het tempo is sub5:30. En dan zelfs in de 3 minuten rust is het lastig de hrf boven 141 te houden! Ik loop achter langs de straat en begin aan blokje 2 versnellen. Thuis even wat water drinken.

Ik heb er 8,75km op zitten in 5:45 gemiddeld. Ik heb al gepoept voor ik ging hardlopen, maar we gingen een half uurtje na het ontbijt al. Ik loop het rondje nu ‘goed’: met de klok mee en zonder afsnijden of andere routes. Daar zit dan het derde blokje in en de hartslag stijgt wel iets, terwijl het tempo licht daalt. Het voelt iets zwaarder. Het linkerbeen trekt wat meer, de hiel rechts zeurt wat gevoelig. Ik wil de 15km vol maken voor de badge en de stappen en zo. Maar het wordt lastiger: de yoghurt zit wat hoog, beetje dorstig, route bedenken via het park.

Ik stop niet meer en loop door het park onverhard en dan verhard terug. Ik hou het laatste rondje intact en loop nog een keer door de straat achter ons. Dan wordt de aandrang groter en groter. Dat is verdomd lastig. Tempo iets lager en door het park terug. Ik sappel de laatste kilometer bij elkaar! Na 15,15 stop ik de watch en hardlopen en ik wandel naar huis, maar ik ben net te laat helaas. Dat is wel jammer. Maar het went ook een klein beetje.

Ik heb wat last van de beentjes, maar vooral dat ik ‘s middags eigenlijk meer zou willen doen qua sport en ik het moeilijk vind dat er niks hoeft. Zwemmen schrijf ik af. 🛋️ Ik doe nog wel 10 minuutjes buikspieroefeningen. Fijn! 5 minuutjes erbij ten opzichte van gister. En het is nog best leuk ook! Te doen, maar zeker voelbaar. Aardige Belgische m’neer. Niks nodig verder, dus dat is fijn!

4 augustus – Buiten zwemmen, buiten fietsen, binnen ‘stoelkracht’

Hahaha! Toen gingen er alleen maar hele snelle mensen mee om te zwemmen. Nou ja, daar hoor ik niet bij. Dat had ik al gezegd, maar dat het zo erg was… We moesten er op een andere plek in. Ik nam de slippers mee. KH kletst maar door. We gingen naar de punt zwemmen. En weg waren ze! Ik kwam er niet in. De slag lag te diep en het brilletje liep vol en ik lag te laag en zag niks. Helemaal niks. Heel in de verte de gele boei van MH. Voor mij was het een struggle. En dan moet ik bedenken dat het niet erg is dat ik niet zo geweldig ben. Ik app met een andere trainer die het snapt, die echt de mensen op waarde schat en niet op snelheid of prestatie. Daar dacht ik dan maar aan. En mijn eigen trainster denk dat het wel eens hormonen kunnen zijn die mijn hartslag beinvloeden! Dat ik daar niet aan heb gedacht. Ik vond het ver naar de punt. De neiging me te verontschuldigen voor mijn tempo is groot. niet nodig volgens hun, maar het voelt toch sneu! Vooral dat ik niks kan zien is echt ruk. Ik krijg de slag ook niet snel of makkelijk of rustig. het tempo is echt dramatisch! Dat ligt niet aan het water of golven of iets: het gaat gewoon niet. “in het zwembad gaat het wel”, zegt MH nog. Ja, nu even niet, stikerin. Maar ik doe het en ik zwem naar de verre boei en navigeer een beetje op het kasteel. Die hele zwembril werkt tegen met mijn ‘nieuwe’ slag en diep insteken. Ik kan ook alleen maar 1 op 2 ademen.

Weer een pauze en dan dirigeert KH ons naar de volgende boei en terug via de hoek naar de brug. Voor mij een tering-end! Niet dat ik het niet kan of doe, maar ze zijn ver uit zicht. Als ik al kramp krijg, dan ben ik net zo alleen als zonder hun. Volgende keer ga ik ook liever alleen hoor, want dit levert meer frustratie op. Ze wisten waar ze aan begonnen, maar het is toch niet leuk als zij al uren op de brug zitten te fiepen en ik daar ook eindelijk eens aan kom. Ik ga sowieso om het eiland heen. Alleen is ook goed, maar zij gaan ook. Na 2500m geef ik het op. Ik ga mijn eigen slag doen. Niks meer diep insteken of kommetjes maken, gewoon een beetje vooruit zien te komen en opzien tegen eruit moeten waar de zwaan zit. Ik maak de buitenkant van het brilletje schoon en dat helpt ook wat. Ik geniet van het uitzicht op de stad en dat ik daar eigenlijk nooit kom. Soms stop ik even om te kijken en ik krijg last van mijn vingers. Het gevoel trekt er dan uit. Ligt aan mijn slag, ik klem iets af. Maar dat liever dan het geploeter op niks, sorry TK. Ik ga gewoon heel kalm om het eiland heen en minutenlang zie ik echt niemand meer. Ik ben niet bang hoor, maar volgende keer ga ik echt liever alleen! Ik kan niet eens navigeren naar de naald toe, omdat ik zo weinig zie. Heel vervelend. Bril afdoen en kijken waar ik heen moet. kost veel tijd en moeite. Ik haal het ook en zij zijn al helemaal klaar, maar nog in het water. Ik maak 3800m vol. Het is extreem traag. Niet dat ik er moe van ben, maar de 2 uur in Ierland ga ik nodig hebben! Aan de andere kant: voor CAA Almere ging het ook ruk en toen viel de wedstrijd mee. En voor Ierland in 2023 ging het juist goed en viel de wedstrijd tegen. Ik app vanmiddag wel met TK, maar hij vraagt er zelf al naar. Ik heb een enorme snotneus hiervan en ook hoofdpijn. Allebei mijn handen zijn volledig gevoelloos. En ik kan wel denken dat ik niet snel genoeg ben, maar ik heb het gedaan! Dat is een mentale oefening.

We gaan naar Bataviastad. Dat kost me vele malen meer moeite dan sporten. Op de weg terug regent het en Vincent gaat binnen fietsen. Ikke niet. Trainen voor ierland moet ik buiten doen. De band kan opgepompt, muziekje mee, Tucjes mee voor onderweg. Door de stad heen en dan op de dijk wind mee. Het kan me eigenlijk ook niet schelen hoe hard of zacht het gaat. Ik had een paracetamol moeten nemen, want mijn hoofd doet zeer van het zwemmen. Ik heb een beetje tunnelvisie, maar ik let gewoon net iets beter op in de stad. Ik rij toch maar helemaal door tot de dijk. Daar regent het een beetje of is het opspattend water? De wind is heftig en als ik opzij kijk, waait mijn helm naar achter! Ik vind het wel grappig en spannend tegelijk.

Dadelijk wind mee. En nou, dat is te merken! Ik hou de cadans hoog en vlieg. Daar geniet ik dan maar van. Het gaat echt snel zeg. Straks moet ik weer terug, maar eerst dit.

Voorbij ons huis ga ik zelfs liggen en rijd ik ook 40. Straks bij de koekjes zal ik Vincent maar appen. Nu even snelheid sparen. Alle ruimte voor mezelf. Na een uur rij ik 28 gemiddeld. Ha! Dat worden er 60 vandaag! Na 40km de Knardijk op. Andere koek met heftige zijwind. Niet op het fietspad kunnen rijden. Een gastje op racefiets haalt me over de weg in. Mijn tempo valt niet eens zover terug. Als je hard gewend bent, gaat dat nog even door. En waar de bomen staan, valt het weer mee. Weer wat regen geloof ik en dat verpest mijn tucjes-moment. Dan ga ik niet stil staan. Ik fiets door het bos en reageer op Vincents Ride on met een duimpje. Ik fiets door. Zo fijn dat er verder niemand is! Maar ik begin me zorgen te maken dat de route te kort is, omdat ik te SNEL ben. Wonderlijk. Er zijn wel stukken dat het ietsje zwaarder is met wind tegen, maar ik erger me er niet aan. Ik heb wel honger.

Ik moet nog omrijden ook via het centrum! Om de tijd en de afstand te halen. Natuurlijk zit ik niet op 30+, maar ik verbaas mezelf. Ik maak 2 uur vol en ook nog eens 60+km. Ook niet moe van. Ik ben nu wel blij als ik het tempo zie! Beter dan zwemmen. Maar weet je: het zegt niks voor over een paar weken. Alleen dat ik doorzet, toch ga, nat kan worden, zonder eten kan verder en ik fysiek in orde ben. Pak ik de wind en Vincent de hoogtemeters binnen! Beetje onverwacht.

In het kader van elke dag 5 minuten erbij: opeens al een kwartier! Een krachtsoefening op de stoel. Het zag er simpel uit. Was een prima ding om te doen, want zo kwamen mijn armen los en mijn oude benen vinden dat opstaan en slingeren ook prima. Wel een beetje te laat begonnen qua tijd, zodat de avond dan opeens om is! En de sportdag ook.

5 augustus – 5x20km triatlon-inspanning 🤔 gewoon gefietst dus! Een koppelloopje met evenmin zin en weer wat krachttraining op z’n Amerikaans!

Géén Zin. Dit is m dan echt, die sportdag waarop je denkt: niet wéér. Geen zin om op te staan. Geen zin om op te stappen. Geen zin om weer te moeten trainen. Urenlang. Ik wil op de bank zitten en in bed liggen en mijn lijf wil helemaal andere dingen dan fietsen! En dan een ‘rare’ opdracht voor mij: na 20km infietsen, op triatlon-inspanning voor 4x20km. Moet ik dan 25 gaan fietsen of nog minder mijn best doen 🤔🫢 1 lange duurrit dus. Kon niet bij Joyce terecht, dus met Vincent afgesproken op de Eemhof voor lunch. 100km rond en dan terug. De wind is heftig vandaag. Nou is wk3/4 mee tot voorbij Ketelhaven altijd fijn, maar ik moet wk5 terug door de polder trotseren. Het stuk tot de Ketelbrug is bekend, al neem ik het fietspad ipv weg bij Lelystad. De haven moet ik toch door. Het is er stil en ik moet eigenlijk plassen, maar ik zit goed op de fiets zo. Dus door. Maxima centrale, Ketelbrug: ik ben er tegenwoordig zo! Zeker met de wind mee! 🌬️

Ketelmeer pak ik alles n keer bovenlangs. Ook wind mee. Heerlijk. Eitje. Ik wist het. En dan kan ik tot 306/307 het tempo wel vasthouden. Ik moet wel plassen intussen.

60km makkelijk binnen 2 uur, gemiddeld 30,8. Ik stop bij de sluis waar niemand is voor een plas en app met Vincent, nog 40km te gaan.

Die zullen zwaarder zijn! In de bossen valt het nog mee. Bij de afslag voor de Klif een paar druppels. hoe-dan. En daarna wordt het moeilijk. Ik bedenk ook dat de Eemhof nooit op 100km kan liggen, want dat punt is net voorbij Zeewolde! Hoe ver dan en hoe kan ik me zo vergist hebben?! Zou ik moeten weten. Rondom de vakantieparken irritant druk op met fietspad met touristen. De muziek is (ook al) niet leuk, ankeCdAf.

Tot molecaten is het weer geploeter en afzien. Dikke wind tegen. Ik laat de training voor wat ie is (niks voor mij). Bij het gemaal appt V dat hij er al is. Bij de afslag naar H’wijk bellen we. Hij komt naar Zeewolde.

Kan ik vanaf daar door de bossen terug, dat klinkt aantrekkelijk met de wind! Maar eerst naar Zeewolde vechten . De fiets zit heel goed en ik lig en probeer een ouwe roze taart met motortje in te halen: is het bijna gelukt, slaat ze af! In Zeewolde is V er al en we stranden bij HappyFood. Veel food! Wrap, 🍔 🍟 cola’s. Ik had ook echt trek& zit vol. V ook!

96km, 28,3. Door naar 100 met een volle buik en dan het Horsterwold door. Zo mooi! Alleen vlagerige wind en rust. Zie 1 iemand geloof ik. Echt genieten!

Maar ik heb nog steeds geen zin en wil liefst afstappen en gaan zitten brullen. En dan kom ik van de andere kant! Paarden en het rot-hek. De ellende begint nu, na 110km. Grote trap met wind vol tegen. Koeien. Liggen en wind accepteren. Tempo kan me gestolen worden, als ik maar niet afstap. Meer koeien.

Tempo rond 25. Volhouden. Doortrappen. Ik ga nog om via Kotterbos. Eten en drinken en training volgen zijn out-of-order. Ik haal de 130km en ben er klaar mee. Met die hele triatlon en dat gebeuren en dat trainen. Maar ik ben tróts dat ik toch 130km heb gedaan op 26,7 gemiddeld! Ik heb het GEDAAN. En een uitvoeringsscore van 2% valt me ook mooi twee procent mee!! Blij met de kleine dingen 😄 net als het meisje wat ik zag op de camping, die met ‘r jurkje vól in de modderplas sprong!

En dan ‘n koppelloopje met nog minder zin dan niks. niet dat ik ergens last van had, maar gewoon meer zin om te gaan liggen. Of in alles behalve iets sportachtigs. Ik heb echt lopen dralen thuis en een renbroek aangedaan en moed verzameld en Rob gedag gezegd. Tja, wat anders te doen dan gaan?! Hup! 20 minuten triatlontempo -niet nader genoemd in de training en ik of mijn benen redden dat ook niet- en 20 minuten rustig. Daar verheug ik me op! Het gaat niet hard of gemakkelijk. Fysiek reageren mijn benen ook op ‘geen zin’. Zolang ze het blijven doen, vind mijn hoofd het voldoende. Eigenlijk moet ik al snel van de lunch af, maar ik rek het tot 2,22km in 13 minuten en ga bij het centrum.

De lucht en de kleuren zijn prachtig! Maar als ik flink gedumpt heb, regent het ook even. Lopend niet eens zo erg. Het tempo blijft steken op 5:48 ongeveer. 3,5km in 20 minuten. Had iets harder gemogen, maar ik vind het bést zo. De volgende 20 minuten in z2 met een hartslag vanaf 141. Je raadt het al: zeer moeilijk haalbaar! Maar soms lukt het een tijdje! Het is droog en het mooie licht vraagt om een foto-stopje. 👌🏼 idee denkt mijn hoofd, 🎉 denken de benen.

En dan weer door tot onder aan de brug. Gewoon weer een stopmomentje. Wie doet me wat? Ik loop! Dadelijk weer verder. Ik bedenk dat ik langs de apotheek kan, anders had ik eigenlijk het rugtasje niet mee hoeven te nemen. Door het park. Tempo blijft grappig genoeg rond 5:50. Yeah. Het water is op helaas. De brandweerauto’s 🚒 staan nog bij het tennisveld. Stonden ze al toen ik langs fietste. Brugje over en dan door naar de apotheek.

Ik heb het eindelijk eens warm vandaag! Op de fiets had ik het vanmorgen écht erg koud en verder regelmatig gewoon koud. Bij de apotheek wachten. Voor een half jaar voorzien terwijl ik nog maar 3 maanden ‘mag’. Ik vind een half jaar prima! Stomme hormonen. Ik zit op 6km en ik ga de 40 minuten vol maken, iets rustiger. 7km in 40:43. Mooi. Beretrots op. Gemiddeld 5:49. Echt: 7:35 met pauzes. Allemaal goed. Ik ga op bed liggen. Ik én mijn benen zijn M O E. Niet pijnlijk of rusteloos, gewoon OP voor vandaag. Ik heb heel hard gelachen om een uitvoeringsscore van 100%! Die haalt het gemiddelde van vandaag naar een half goed 😆 van 51%

En dan nog de krachttraining. Oh my gosh…. Van de leuke belg gister naar een all-over-the-top Amerikaanse life-coach. ‘So proud’ en ‘its about your lifestyle’ Aan 1 stuk door lullen over challenges en overcome. Yek. Maar de oefeningen waren oke en best zwaar in een hoog tempo. Weer 5 minuten erbij.

6 augustus – TVA duurtraining zwemmen en weer 5 minuten extra krachttraining.

Dat voelde beter dan het qua tempo ging blijkbaar. Inzwemmen oke, maar ik heb geen zin om ook maar iemand iets te zeggen. Hou allemaal je geweldige bekken dicht alsjeblieft. Voor wie alles altijd een eitje is. Ik heb vandaag gewerkt en dat was leuk, maar de website bijwerken van de toermalijn duurde weer langer dan gedacht! En dat stil zitten is heerlijk, maar niet goed voor de stappen en de sport. Van alle fietsen en lopen de afgelopen dagen voel ik eigenlijk niks! Hier en daar een plekje, maar niet eens extreem moe. Wel snaaierig. So be it. Was gister weer lichter. Zwemmen dus. Duurtraining van DR. 100-200-300-400-300-200-100 met tussendoor samengestelde rugslag die ik gewone rugslag deed. 100 sneller dan de 400. Ik zwom W om bij de 100 en Toen nam ik de kop, maar ik raakte de tel kwijt omdat ik aan het oefenen was. En vooral op zoek naar rust. Dat duurde een eeuwigheid, maar ik schoot wel lekker op! Ik denk dat MrG helemaal van de tel raakte. Boeide me niks, ik zwom heen en weer. De 400 liet ik door S uittellen en de 300 ook trouwens. Ik vond alles best, als ik maar een uurtje zou zwemmen en kon oefenen. De 200 nam ik de kop weer en toen ging het me lekker! Ik ging naar 1 op 4 en dat gaf wat kalmte. Niet echt veel, maar genoeg om het even leuk te hebben. De 100 deed ik echt snel voor mij, maar het valt allemaal een beetje tegen elkaar weg. Toen moesten we nog rugslag doen vanuit stilstand en dat 4×25 en voor halve banen. Anyway: alles telde en tolde door elkaar. Toen deed ik nog 50m uitzwemmen en zat ik op 2400 dus ik deed nog 100 zonder achtje en die duurde ongeveer 2:06 terwijl ik al erg moeie armen had en toen telde garmin er 75! Ik zwom nog even voor TK, en toen ging MrG er helemaal mee aan de haal en duurde het mega-lang wat niet zo was. Ik moet breder insteken en dat ging stukken beter! Ik treuzelde voor de stilte en om niet te hoeven praten. De stroopwafeltjes zaten in de weg. Groen vinkje ✅

Ps. En dan al die (dikke) mensen die mij altijd uitlachten en zichzelf zoveel beter vonden: ze houden het niet vol en moeten uitrusten als we 50m rug doen en klagen over alles. Heel soms voel ik me dan even beter.

Eerlijk: ik vind 26 minuten krachtgeneuzel al lang! En dan zit ik en doe ik mijn best aan 1 stuk door. Ook al is dit voor ouderen en beginners: het past me prima!! Die armen waren eigenlijk moe van het zwemmen stiekem. Al dag 5! Ik voel me er wel goed bij, maar het is weer een extra ‘moetje’ erbij. En de stappen halen en elke dag een half uur en elke dag kracht doen… dit was van vita een nederlandse die het weer fijn doet. Ik deed niet alles met de flesjes, omdat ik die niet had. Badge in the pocket. Ijsblokje doet de betere stoeloefeningen!

7 augustus – Strijk en was-kracht en wandelen – en werken, want dat gaat ook gewoon door.

Leek me wel even goed: nuttig en kracht bundelen. 😄 dus nu is alles gewassen en gestreken. En weer vijf minuutjes erbij aan krachttraining. En alles netjes in de kast. Eerlijk? Ik vond zelfs dit vermoeiend! Zo na een dag werken waarop ik 2 websites heb overgezet en wat telefoontjes voor andere labels gehad. En dan heb ik een hoop energie verbruikt. Kan ik wel willen hardlopen, maar met alle trekkerige spiertjes en moeheid en enorme vreterigheid is het niet slim. Ik wil in elk geval heel blijven! Aan de andere kant voelt dat echt als een oud vrouwtje!

En dan nog even in het laatste avondlicht wandelen. Onderweg geappt en verder dus alleen maar stappen gezet. Wel een beetje genoten van het licht en het geluid van de sprinkhanen. Het wordt alweer vroeg donker! Blij dat ik even buiten ben geweest en dat ik zowat alles wat ik moest doen, heb gedaan vandaag. Wandeltempo was ook doeloe-doeloe.

8 augustus – Yogakracht, fietsen met Manuel en een stukje koppellopen wat niet lekker ging.

Ik begon de dag met wachten op een monteur voor een onderhoudsbeurt en een kracht/stoelyoga van een meneer in de bergen die heel kalm gaat vertellen hoe je tot jezelf moet komen. Prima voor vandaag! Ik heb slecht geslapen: gewoon liggen draaien en doen, ruzie met de dekens, de temperatuur en wakker en dat je denkt: het is pas 2 uur, het is alweer 3 uur en even later is het 5 uur. Dus dit was prima ‘om tot rust te komen’. Niet dat ik dat doe, want echt rust: daar heb ik zomaar meer dan 35 minuten voor nodig. Maar het was ook wel weer fijn om tijd voor mezelf te nemen. Terwijl ik wacht op de onderhoudsmonteur voor de ketel. Ta-ma-sa-na. Ik doe niet hardop mee, dat niet. Voor mij voelt alles meer als een dansje, een beweging. Ik moet blijven bewegen en in mezelf gekeerd. Ach, ik heb weer lekker geyogaat!

Als de monteur zijn tijd er op zit en hij niet komt opdagen, ga ik toch fietsen met Manuel. De hele ochtend voor nop gewacht. We gaan door het Gooi fietsen, Manuel en ik. Manuel heeft de route. Normaal gaat hij kei-hard, dus nu moet hij zich de hele tijd inhouden. Ik heb iets met versnellen, maar door de bebouwde kom fietsen is veel opletten en die intervallen boeien me niet. Ik kwebbel wat. Zo grappig: Manuel fietst anders naar de manege en naar de brug toe ook. Zo gek dat naar de Stichtse Brug toe ooit heel ver was! We gaan richting de Sijsjesberg. De stoplichten doen het niet. Verder is het best lekker wat ‘bergjes’ op. En via via richting Naarden. Lekker onrustig allemaal. Opletten en zo. Niet echt doorjakkeren. Ik word gebeld en ik denk dat het Breman is. Bij het oude golfterrein stopten we even en kan ik eindelijk plassen!! Het was inderdaad Breman, dat ze t niet redden vandaag. Gossie.

Dan de andere brug over en het nieuwe spoorbaanpad op. Die is hypermodern geworden. Maar elke rare aansluiting is dan ook extra lollig. We nemen ook nu niet het hele spoorbaanpad, maar de paralelroute buitenom. Ik fiets prima als je het tempo weg denkt. Wel veel langer dan de opdracht was, maar nét binnen de marge van 20% voor een groene training! Eenmaal thuis is het tempo echt wat sneu, maar het kan me niet echt schelen. De uitvoering is NUL. Maar ik heb 52km gefietst! Weinig gedronken, al is het spul van Kalkman erg lekker. Ik heb bekeken waar ik wil gaan hardlopen.

Ik moet gaan intervallen: 3×5 10km-tempo en 3x3km harder, wat allemaal niet lukte! Eerst even een andere broek aan en een ander rugtasje en Rob gedag zeggen en naar Breman bellen en dan gaan joggen met intervallen, wat ik gister had moeten doen. Ik bedacht bij het fietsen: ohja, dat ga ik doen en toen zag ik een brugje en M rekende me voor dat dat 2km was, dus ik dacht: daar ga ik heen dan. Staat een fietsje en een lopertje, grappig ja. Eerst 18minuten inlopen op een kalm tempo. Dat ging nog wel en beviel me ook wel eigenlijk. Foto gemaakt van het fietsje/lopertje en dan een pad in wat ik nooit neem.

Natuurlijk begon de interval van 5 minuten op 10km-tempo vlak voor het viaduct! Ik haalde het toch al niet, maar… 1 minuut naar beneden was de hele minuut dat ik wel het tempo te pakken kreeg! In de rust een beetje over het industrieterrein wat nogal saai en verlaten was. De route was net zo oninspirerend als ik. Ook geen muziek, gewoon hopeloos proberen een tempo te halen wat niet ging. Gelukkig was het maar 3x5minuten. 2 minuten rust gingen prima hahaha! Daarna moest ik 3 minuten nóg iets sneller. Nou, nog iets onhaalbaarder ook! De eerste keer deed ik echt mijn best, maar nee. De hartslag bleef weer belachelijk laag ook. ik stopte even, want ik was er buiten adem van. Foto gemaakt.

Stond het gemiddelde op 5:47. De tweede keer was natuurlijk ook het viaduct op! Ik haalde het toch al niet. En toen moest ik nog wat om door de wijk en liet ik de laatste poging maar stranden. Ik moest stoppen, want eigenlijk poepen, maar het was druk. Ik hobbelde buitenom verder en dat ging wel weer. Ik had 7,5 minuut uitlopen, was weer thuis en had 10+km in the pocket. De 🚽 hoefde niet lang te wachten. 1% uitvoeringsscore! Meer dan 0.
opmerking bij T3S: Het gaat allemaal belachelijk traag en als dikke stroop. Ik doe mijn uiterste best, maar de benen en het hoofd halen het tempo gewoon niet! Kleine pijntjes all over. Vooral de rechterhiel nu. Links is al slapjes. Misschien was de pil doorslikken niet het beste idee, maar ik moet nog een week volhouden. Dan zit ik in Ierland in de beste tijd.

9 augustus – “natuurlijk ga ik mee fietsen, mijn kind”, op en neer wandelen en laat-me-met-rust-zwemtraining.

Via insta deelt iemand dat ie een geweldige vader is en 18 zomers van zijn mooie dochter gaat genieten die mee op vakantie is, terwijl alle (sport)data het tegendeel roept. Ik kan het niet laten en schrijf m dat ultiem geluk is als je kind op zijn 19de met je mee wil sporten. En dat je je kind dat leert door mee te laten fietsen en onderweg ijsjes te kopen samen. Deze ‘geweldige’ opvoeder snapt het niet en bazelt dat de tijd te snel voorbij gaat. Tussen de regels door lees ík ‘puberdochter’ ‘mijlenver verwijderd van elkaar’, ‘sportverslaving’ en ‘externe aandacht aub’.
Ik heb een rustige dag vandaag: alleen maar zwemmen op het schema. Vincent gaat werken. Hij moet fietsen. “Ga je mee mama” 😊 “1 rondje”. En ik denk aan de geweldige vader die 6 weken met zijn bloedmooie dochter op vakantie kan. Die uren rent en fietst- solo. Dus ik weet maar 1 antwoord: “ja, Vincent, ik ga graag mee” 🥰
Het duurt wat langer voor we klaar zijn, bestikkerde wielen, de tijdritfiets, ik doe de nieuwe helm op. Tof ding, maar… ik heb een corrigerende zonnebril en via dit vizier zie ik veel minder goed! Ik wil en hoeft niet hard. Er is weinig wind en best veel drukte. Maar ik geniet van de fiets, het samen zijn, klets over de route van gister en waarschuw mijn kind voor de onwijze trainingslast een hele is. Dat vind ik. Geweldige vaders, partnerloze vrouwen en vakantieflaneerders zullen er minder last van hebben dan deze oudere mams, maar ik moet het m leren.

10 jaar geleden was het een rondje met 3 stops en een ijsje pas rond maar met dat ijsje en geduld heb ik een echte triatleet opgevoed! nu is het ‘maar’ een blokje om. We willen langs het veld, maar de A6 is dicht, dus overvol met auto’s!! Door het bos met de ttb is niks, dus over de sluisjes en de ibisweg. We moeten rond over de brug naar het bosfietspad. Die drukte, dát vind ik vermoeiend! Toch wat wind tegen, maar het tempo kan tot het Kotterbos weer 🆙 na 38,9km zijn we rond. Tijd samen. Mega waardevol. Geluk.

Ik moet iets hebben bij de hema en ik moet de stappen halen en de oordopjes proberen. Het is warm. Voor een lange broek zeker eigenlijk. Ik stap gewoon door, koop onderbroeken, dub wat rond in mijn hoofd en haal de stappen. Dat benauwende is vermoeiend.

Mijn grootste angst is een blessure. Ik word elke ochtend wakker en denk: ik voel mij goed, ik voel mijn hiel rechts, mijn knie links, ik ben te moe, ik heb verhoging. Er is elke keer niks. Een wankel evenwicht. Geen eens een excuus. Er is gewoon niks mis. Rusthartslag onder de 45, goede nachtrust, geen schrammen of schuurplekken, geen extreme honger. Ik doe extra eiwit bij het ontbijt. En tel de hormoonschommelingen af.

Wat de geweldige vaders doen voor een puberdochter is een beer kopen in een populaire italiaanse stad. Deed ik ook voor mijn kind. Toen hij 5 was. In Utrecht destijds voor ons. Afgestudeerde schooldirecteur. Hoofd van middelbare school. Zou toch minstens moeten weten hoe je met een puber moet omgaan. Ik ben een betere moeder. Denk ik. Luister naar mijn kind over wie hij thuis brengt, wat zijn collega’s doen, hoe hij een bericht moet schrijven, welke route we morgen gaan lopen. K vertel hem wat hij kan doen voor mijn hele triatlon. En het hoeft niet op instagram.

Dan naar het zwembad voor een training van de TVA. Eist Liom (🗣️ ist-lohm) (oftewel: la-me-me-rúst) is wat ik wil.
Ik vind het veel, wat ik aan het trainen ben en nog ga doen. Maar ik kom het zwembad in en mevrouw roept al: ‘he L, heb jij je 200 al gefietst’. Toen had ik om moeten draaien. Ik fiets zoveel niet. Ben zo geweldig niet. Ik krijg een compliment in de kleedkamer: ‘je ziet er lekker afgetraind uit, wat ga je doen’. En meteen daarna ook gelijk de ander aanspreken: ‘en jij ook een hele’. Antwoord die ander: ’ja, maar ik ga niet onder de 13 uur hoor, want ik train niet zoveel, ben zo druk met de kids’. Wat Doe Ik Hier. Ik ga niet onder de 15 uur, fiets niet genoeg en ga zeker niet hard genoeg in mijn trainingen en vakantie om te trainen zit er al helemaal niet aan. Ik zeg al niks meer. Kan ik luisteren naar de anderen die vandaag al hebben gefietst en hoe heerlijk dat ging zonder wind en gezellig samen. Straks in de kleedkamer gaat het over hoogtestages en vakanties vol trainingen. Ik heb geen vakantiedagen of trainingskampen.

Ik moet gewoon oefenen met zwemmen en ik probeer mijn nieuwe brilletje. Aan het brilletje ligt het niet! Het ligt aan mij. Ik vind zwemmen niet iets om bij in slaap te vallen. Ik denk er bij na: wijd, diep, haal, adem. Het gaat echt beter en beter! Ik zwem 500m in en wissel de bril. Ik zeg nog: ga maar voor me, je bent sneller (vorige keer opvallend veel), maar excuses met werk&moe. Uit de data op strava blijkt ze weer veel sneller, achteraan. D gaat voorop: een duurtraining tot en met. Mag hij tellen, kan ik zwemmen. 300z1-150z2-200z1-100z2-100z1-50z2. Pauze 10 seconden. En dat twee keer. Het gaat goed. Het gaat op een lekker tempo. Mijn slag is goed. Er zit meer rust in. Meer gemak. Eerder aan de kant. Soepeler. Maar het tellen van de Garmin is slécht. Alles naar boven afgerond en soms mist ie 25m. 2x eigenlijk. In het tweede blok ga ik zelfs 1 op 4 ademen en dat helpt me zeg! Helemaal zen zwemmen. Echt, ik zwem oke, voor mijn doen. Doe netjes de hele training, ook 50m hard. En zelf 100m zonder achtje op het end, telt Garmin 75m 🤬😤 maakt er na 2,5 minuut toch 100 van. Dus ik zwem volgens Garmin erg traag. Ik zeg maar niks, of ik grijns nep naar de andere triatleet die me aanspreekt: het-gaat-goed-hoor. Laat me met rust allemaal.

10 augustus – het Voetenpad met Vincent en veel moeite en een special krachttraining 😉

Niet vanzelf, absoluut niet vanzelf! En eigenlijk weet ik dat al na de eerste km, die trager gaat dan het voelt. Hoe het komt dat het de ene keer (een maand geleden) vanzelf gaat en deze keer niet, weet ik niet precies. Kan het weer zijn (behoorlijk warm en zonnig), de hormonen, voeding, trainingsload. De hartslag bleef weer laag, dus de uitvoeringsscore van 62% is een wonder! Ik moest elke keer 15 minuten z1/Z2 en dan versnellen, maar ik raakte het helemaal kwijt en was vooral met de route bezig. Aan het gezelschap lag het in elk geval niet, want Vincent was erbij! Die zou mee gaan en via Hollandse Rading terugreizen.

Altijd mooie Spanderswoud, druk in de bossen met hardlopers en over de vlondertjes genieten (en vergeten het horloge te stoppen). Het was gewoon een gebrek aan tempo vandaag, want verder geen pijntjes gelukkig. Al begon het aftellen eigenlijk al na 7km… Op de warme heide. Vincent had dikke pret met het maken van ‘onechte’ influencerfilmpjes.

We zagen een hert en rond 8,5km een bankje om op te zitten en ik at wat en dronk water. Door naar de 10 kilometer en ik had het niks gemakkelijk. Geen idee waarom, maar ik was niet echt vooruit te branden. Weer een warme hei over met zand en vooral veel moeite en ik dacht echt: ik ga met Vincent mee met de trein. Maar hoe komen we dan bij de auto? Kan ik de training inkorten en afbreken? Onder de A27 door tot aan Kivietsdal was ik stil en aan het piekeren hoe of wat. Mijn benen gaan dan gewoon door. Dat wel.

Op naar die vreselijke 16! Vincent had bijna energie over en groette iedereen en kletste; ook met een man die ons inhaalde en er al bijna was zelfs. Na 16km weer een bankje en we bespraken de mogelijkheden bij weer wat brood en water. Ik wilde het liefst gewoon afmaken. Vincent nam sowieso de trein. Dat snap ik helemaal!

We gingen weer verder door het koele bos en toen moest ik me toch opeens! Even weer een grote boodschap in het bos achtergelaten. Dat voelde wat beter. De A27 over en Vincent ging naar links en ik door. Na 20 kilometer ongeveer. Moest ik het alleen doen. Kon ik mijn tempo lager leggen, maar wel doorgaan. Door het bos kilometer voor kilometer. Ik maakte de HM vol binnen 3 uur uit-thuis, dat wel. Vincent zat in de trein.

Net op de hei reed een klein jochie op zijn loopfiets net tegen me aan. Het ging goed, ik schrok, zei potdikkeme en ik keek om want hij jankte, maar ik denk dat papa boos werd, want het ging hem goed. De hei op. Het is mooi, dat paars, maar HOLY heet. En omlaag.

Ik knalde mezelf er doorheen zo hard als ik nog kon, tussen de knisperstruiken. uit die brandende zon! Op naar 23km. Ik dacht door het bos te gaan, maar het bleef een open heet pad. En toen was het zo’n beetje op. Ik vocht me met wandelen en pauzes naar 24km. Vincent kwam naar de auto toe wandelen, dus afleiding van SMSjes ook nog. Ik dacht: ik loop tot 25, maar het werd steeds moeizamer. Ik dronk het water nog op, ploeterde weer verder. Het was echt trekken en slepen en eventjes stoppen. Kerkelande viel me mee, rustig en ik was wazig. Ik baalde dat het zo moeizaam ging. maar ik ging door!!

Het kan niet altijd easydepiesie zijn, het is niet altijd feest. bij de anderen wel, maar ikke niet. Ik telde echt per 500m af intussen. uiteindelijk was ik met wandelpauzes en heel veel moeite op 26,5km bij de auto. Vincent kwam er aan gewandeld. Ik maakte toch de 27km vol in het bos. En toen was ik echt onwijs, ontzettend OP. Eigenlijk was ik dat al 4km, maar nu wist ik het echt even niet meer, hoe die voeten en benen moesten lopen. In de auto heb ik meteen mega veel bijgezeten. En gedronken. Gelukkig reed Vincent. Mijn benen deden erg veel zeer, de rest van de middag. Maar ‘s avonds was het weer goed. Behalve moe, zware benen en enige teleurstelling (waarom ging het nu zo moeizaam) geen problemen. Ik kan roepen dat ik een peesplaatontsteking heb op rechts (is gevoelig) en dat ik overtraind ben (vermoeid) en dat mijn linkerknie en linkerbeen ‘aan gort’ is, maar het is niet echt zo.

Dit is een onwijs zwaar klusje: een tubeless band schoonmaken! Schrobben, schrobben en schrobben. Al het oude spul er uit. 2 schuursponsjes gekost. In de schaduw.

Dit is de week! Zoveel uren, niet gek dat ik moe ben. Geschoven met werk, dus een dag minder gewerkt, maar dit ís bingo hoor! Áls ik strava zou invullen zou ik bij T3S een keer on top staan (annemarie kan niet hardlopen) en als ik tel net als de anderen, dan telt krachttraining ook mee. Dik boven de 20 uur dan! 3 sporten is 19 uur. Kijk, heeft dat langzaam zijn toch een functie. Haha! KH doet een halve triatlon als training vandaag: maar ze is veel te snel hihi.
Maar ik ben moe, vind het zwaar al dat trainen. Bang voor een blessure. Het gaat goed, maar niet vanzelf. Zeker vandaag sleept alles. En alles er omheen: onderhoud, wassen, routes, reizen.
En ik heb Manuel ingehaald met de garmin punten en badges. Tijdelijk waarschijnlijk, maar krijg ik toch ergens een stickertje voor 😉 is al dat gesport niet voor nop haha

11 augustus – Met Vincent naar België fietsen

Om half 8 gaan werd kwart voor 8. Ik had het koel aan het begin.

We kennen de weg tot de brug, dus we negeren hier en daar de fietscomputer. Ik had meteen door dat het niet hard zou gaan. Net als gister: te weinig kracht. Ik vond de zomerbermen wel mooi en de zonnebloemen. Gek is dat, dat je “zo” op de brug bent. Vincent rekende me elke keer voor hoeveelste deel we zaten. Maar al voor we de polder uit waren, ging ik al uit van 160km ipv 180. Dat vind ik dan een tijdlang lastig, want ik zou snel en hard moeten gaan. Maar het was ook niet moeilijk! En het was overal HEERLIJK stil. Maandagochtendrust.

En prachtig weer langs de Soesterduinen. Komen we daar auto tegen die het vuilnis ophaalt! Vincent had het ook wat minder soepel op de racefiets. Langs de startbaan en ik vond het toen allemaal goed qua, als we maar gewoon door gingen met fietsen. En zo waren we voor tienen al bij de mac, waar ik eerst ging plassen en toen pannenkoekjes at. Een half uurtje waarin Vincent al aan de frietjes ging.

Toen gingen we om Zeist heen in plaats van er doorheen, wat altijd moeite kost. Dit was heel goed: Brede fietspaden, schaduw, makkelijk. Alleen vaak oversteken met stoplichten. Als we gewoon moesten oversteken was er ELKE KEER niemand. Fijn, want Vincents remmen piepten toch nogal! Nu genoot ik van het bos. Ik liet het tempo voor wat het was. We vermeden de dorpjes en kwamen langs het kasteeltje, de toren en het klooster.

En dan de dijk op en naar het pontje. Rare zeurderige mensen op het pontje. Dan kom je in het gebied van de boomgaarden in. Eigenlijk is Nederland heel veelzijdig! De weg naar Geldermalsen is saai, recht, lang en intussen was het warm geworden. Hadden we even een beetje tempo, maar het hield niet over. So be it. Geldermalsen door zonder markt is helemaal een makkie! En dan nog even door naar Waardenburg. Daar gingen we auto’s kijken.

Ik at een broodje. En we gingen naar de Mac weer voor een wrap en een hamburger en om de socials te delen. We stelden de andere route in, die via de Mac in Best. Rond 1 uur pakten we het weer op en dan ga je de brug over en langs de snelweg.

We gingen een woordslang doen met muziek: alles wat met muziek te maken had. Het werd drukker en vooral ook steeds warmer. Al snel gingen we de brug aan de andere kant bij Hedel over en Den Bosch door. Ondertussen zijn de gedachten afgeleid naar muzieknummers en artiesten. Ik dacht in Den Bosch lang over een R of een N, want ik lette ook een beetje op de stad. We gingen er via de andere kant uit, richting Best. We vergisten ons 2 keer in de route, maar dat zagen we ook snel. Kom je weer langs de snelweg te rijden. Vind ik leuk, je kan altijd denken: daar fietste ik. Over de Dommel, aan de andere kant langs de dino’s. Boxtel door vond ik wat lastig en onrustiger. Terwijl we denken over muziek!

Na Boxtel kom je langs de snelweg te rijden, het is bloedheet inmiddels en de afstand begint te tellen. Maar wij dachten aan U2-2brothers on the first Floor-RudolphtheReindeer-Rammsteinn. En dan gaat het dus zo voorbij en is tempo, kilometers, hitte geen probleem. We reden Best door en toen waren we op 131km bij de Mac. Even voor 3 uur. Drinken, wat eten en met rare mensen uit Lelystad kletsen die naar huis reden. Wat wij doen is zo onbegrijpelijk! Vincent had de hele tijd een poster in zijn nek van Ferrari’s. Ik had nergens moeite mee. Rob ging rijden onze kant op.

Door voor het laatste stukje naar België! Het was echt bloedjeheet rond het vliegveld en dat maakte het moeilijk. Het fietscomputertje gaf de route niet meer goed aan, alleen in lijnen en dat was ook ruk. We fietsten langs Wintelre en Oerle door en Veldhoven in en uit. Brabant is echt weer helemaal anders! Wel onrustig. Smallere paden en weinig langs elkaar fietsen. Knegsel door en ik herkende nauwelijks iets. Ik vond het wel grappig daar te zijn.

Vincent had het minder makkelijk. Dan wat rustiger joh! Ik had geen moeite deze keer. In Steensel was een wielerwedstrijd en ze finishten net toen wij daar over de stoep langs wurmden. Door de bossen naar Walik en het leek me allemaal eindeloos lang toe. Nog door Bergeijk met gevaar voor eigen leven over de kronkelwegen zonder fietspad. En we waren moe! Door naar Luijksgestel, wat even onrustig was en erg warm. We kwamen op een lang recht fietspad en stopten even voor contact met Rob. We hadden er 162 op zitten. En toen opeens, waren we in België!

Naambordje, Vlaanderen en we maakten een foto bij de grenspaal.

We fietsten door naar het sportpark waar Vincent sportdag van CP had gehad. Was ie zo blij van: ‘hier heb ik al ooit gefietst mama!’ dat het laatste zware stukje vervaagde. We zochten een parkeerplek, ik maakte rustig de 170+km vol.

Toen ik afstapte was het even mis: enorme honger, doodmoe en wankel. Ik dronk de chocomelk en toen Rob 5 minuten later aan kwam, ging het alweer prima. We waren 10 uur onderweg geweest. Het tempo was vanaf Best 24,5 naar 24 gemiddeld gezakt. Maar er staat 170km op de teller! En ik had er niks geen moeite mee. Daarna naar Veldhoven rijden en frietjes zoeken en nog energie over hebben was prima, maar ik had geen overdreven honger en ik baalde dat ik de stappen nog moest halen. Dat moest uiteindelijk in Almere! Ik had wel dorst, maar verder was er echt niks! Dus fysiek is het wel in orde. Wel vermoeid, dat wel.

12 augustus – Stoelyoga en MOE en een hitte wandeling.

Moe moe moe. Gedemotiveerd. Kan slecht beslissen. Kom moeilijk tot iets. Geen pijntjes of last ofzo, maar moe en besluiteloos. Verder geen last van het fietsen. Blij met een dagje vrij. Jammer dat ik zo vroeg op moet voor karin, maar de balans tussen links en rechts moet terug. Mijn linkerbeen zit zo op slot!! Ze maakt m los, maar dan komt de spierpijn en trekkerigheid er ook uit! De krachttraining is een mooie aansluiting om beide benen te voelen en in contact te zijn. Ik ben niet gemaakt voor rustig, maar ik doe netjes mee en mijn benen ook! Het laatste stukje pak ik uit een andere oefening met naast de stoel en dat bevalt me beter. Even wat losmaken! ⛓️‍💥

En daarna kom ik tot weinig meer. Het is heel heel erg warm buiten en ik ben maar moe. Maar slapen overdag kan ik ook niet. Dus ik suf wat en kan niet bedenken of ik ga hardlopen, en fietsen heb ik geen zin in en zwemmen is pas zo laat. Dus ik doe niks. Vreten. Onblij wezen. In de airco blijven.
Het zal ook allemaal wel! Ik vouw de rest van de week de trainingen er wel omheen, ik denk nu echt dat het lijffie even rust nodig heeft.

Ik wil wel even naar buiten, maar sporten is niet verstandig. Vincent gaat tanken en ik rij mee en loop in het zonnetje naar huis. Het is wel lekker warm, maar ook benauwd en vermoeiend. Het is rustig op straat. Ik ben blij dat ik gegaan ben en alle geluiden heb gehoord van een zinderzomer in de stad. Ik ben blij dat ik de zomerbermen heb gezien. En ik ben ook blij als ik weer thuis ben!
Kan ik verder met niks-doen

13 augustus – een stukje wandelen in de warmte buiten kantoor en zwemmen in het zwembad

Met de collegas tussen de middag. Goed gesprek met G terwijl de rest eten haalt. Klein ommetje. Best warm ja!
Naar het zwembad lopen is erg warm met 2 tassen. Lange jurk en kartonnen schoenen.
Maar wel even buiten geweest!

Dan zwemtraining.

ik doe zo mijn best! Maar nee, alles blijft gruwelijk achter. Inzwemmen ging nog. Daarna zone 1. Joh, ik vind alles prima. Ik heb de hele dag op kantoor gewerkt in de koelte, schiet daar ook niet op en ben erg moe nog steeds. Ik snoep teveel. Kan niet van de m&ms afblijven. Draal er net zo lang omheen tot ik ze pak. Wandelen was wel weer warm. En dan dus zwemmen. 4×100 met 25m versnellen. Ik kan niet versnellen, het is 1 tempo. Heus, ik probeer wat, met het laatste stukje doorduwen gaat het beter maar ik ben nog steeds niet beter aan het zwemmen. Adem nog steeds 1 op 2 met veel ontuat. We moeten wissel doen en 100m school. Het is niet voor me weggelegd. Dan weer 4×100 geloof ik met 25m sneller. Ik laat de heren maar lekker voor. Ik ben toch alleen maar bezig met mijn slag wat beter te krijgen. Ik doe zelfs 1 op 3 ademhaling, maar dat voelt veels te moeilijk! 1 op 4 geeft iets meer rust. Maar absoluut niet meer tempo. We doen ook nog 150jes met versnellen, maar dat kan ik gewoon niet! Ik heb ook steeds minder zin. Op een gegeven moment gaat het wel en voelt het redelijk rustig en steady, maar dan vertelt Garmin zich weer en lijkt het tempo nog veel lager! Ik doe mijn best op een gegeven moment niet meer en zwem maar wat. ‘Je ziet er afgetraind uit, wat ga je doen’ is de vraag. Ik vertel van een wedstrijd zonder afgesloten wegen en een cut offtijd die ik al niet haal. Hij gelooft het niet. Maar ik heb netjes een uurtje gezwommen! En wel in baan 3/4 en een behoorlijk druk bad met mijn vermoeide koppie en affe lijfje.
Daarna friet gehaald
K heb me vandaag niet in kunnen houden en een reep genomen en m&ms. Dat hoefde niet, maar het hoofd had er zoveel zin in. Ik liep te dralen, maar het gebeurde toch.

14 augustus – Bootcamp en aansluitend een dramatisch stukje hardlopen

Ja leuk hoor, die suffe bootcamp, maar alleen een uur krachttraining trok me nog minder dan dit. Een bloedhete werkdag thuis zonder motivatie. Mijn hoofd is al weg. Gisteravond het plan gemaakt, en nu is het slechte slapen al begonnen. Wie had gedacht dat de bootcamp door zou gaan?! Maar het is prima weer. Ik vind het totaal niet warm zelfs! Het is even opschieten. Moest ik nog betalen. Stom allemaal. We waren met zijn drietjes. Ik vind het allemaal niet moeilijk of niks. Saai. Het is een beetje lastig voor mijn ouwe gewrichten in het begin. Ben niet van de lunges en dat was ik weer ff vergeten. Beetje slingeren met de gewichten daarna. En stukjes lopen. Voor mij rust. De anderen wandelen. Ik doe gewoon mijn dingetje. Kan dan oneindig lang volhouden. Maar moeilijk is het niet. Rust is ook niet echt nodig.

Mijn knie protesteert wel wat, maar ik riskeer niks. Ik vind de hyrox wel interessant en heb daar vragen over. Zo niks voor mij! We doen ook voor de schouders en armen. En op het einde buikspieren. Het is allemaal niet zo slecht gesteld, maar ik krijg het ook niet warm en ik hoef al helemaal nergens te smokkelen! Ik denk alleen maar: ik moet nog zwemmen morgen… ik heb dit gedaan om 2 weken lang 10x krachttraining te doen met 5 minuten langer. Het heeft me niet gegrepen eerlijk gezegd.

ff thuis naar de wc en het matje wegleggen. Het klonk easy: 30 minuten wedstrijdtempo, 30 minuten rust. Maar er was geen wedstrijdtempo, totaal geen hartslag die erbij hoorde, geen zin en elkaar opvolgende pijntjes en moeites. Het lijkt wel steeds slechter en slechter te gaan! Ook niet goed geslapen, moeizaam in de hitte gewerkt, alle stroopwafeltjes opgevreten en als ik dan loop na de bootcamp lukt het me totaal niet om te denken dat het knap is dat ik dit zo aan het einde van de dag nog doe. Nee, het voelt ontzettend sneu en hopeloos. De eerste 2km lukt het tempo nog wel een beetje, maar dan het viaduct op en -poef- weg. Alle kracht, energie, motivatie, wilskracht; verder weg dan de ondergaande zon. Ik hoor de krekels, zie de mooie lucht, de kleuren, voel de verkoelende wind, maar het baat niet. Het voelt kut en slecht en ruk en trekkerig en sloom en zwaar.

En dan opeens moet ik ook weer schijten. Darmen moeten leeg, net naast het pad. Super smerig en de zakdoekjes zijn net te weinig. Hopelijk gaat het beter, maar nee. ‘Wedstrijdtempo’ is 5km net in een half uur. Meer is het niet. Ach, een marathon is maar 8 keer dit ellendige gesleep. Het hoofd wil gewoon niet meewerken en staat alleen maar in de stand ‘voorzichtig’. Ik ga door. Soms zou ik willen dat ik net als ik anderen wel eens zie doen, kan denken: ik stop en wandel wel naar huis. Maar niet omdat het ‘een beetje niet vanzelf gaat’. Er is geen blokkerend pijntje, maar het zit overal: voornamelijk tussen twee oren. Mooie zon die verdwijnt. Er echt van genieten lukt me niet. Ik maak wat ommetjes, en het viaduct op is natuurlijk helemaal slopend slepend vreselijk.

En dan kom ik precies Vincent tegen! Niet dat het helpt, hij doet razende 200tjes en ik zet het ene been voor de andere. 10km gaan er komen, maar het wordt steeds moeilijker! Ik ga door het bos en dan moet ik weer stilstaan omdat de darmen over de kop gaan. Nog een klein stukje! Ik vecht 10km werkelijk vol.

Uitvoeringsscore weer nul. Demotiverend. Ik kan 100 excuses verzinnen die niet waar zijn (al lijken de hormonen wel een enorme rol te spelen) en zielig doen, maar ik heb niks aan troostend gezemel of goedbedoelde ‘het-hoort-erbij’ of wat voor gebagataliseer ook. Het gaat gewoon even dramatisch! Ik ben thuis weer net op tijd op de 🚽 en loop nog een keer leeg. Misschien is het tempo niet eens zo vreselijk, al is uit-thuis dat wél met 6:39. Maar het voelt alleen maar slechter en dat is heel rot. Ik zie op tegen nog een lange loop en veel sport komend weekend.

15 augustus – Buiten zwemmen: van de Noorderplassen naar Loetje, met supbegeleiding. Zelfs suppen en nog een keer zwemmen. En ook nog fietsen (geen succes)

Het was echt leuk om zo te zwemmen en het viel enorm mee ook! Ik zag er als een berg tegenop: de oversteek maken. Het is zo ver! Ik zag ES en TK dit doen vorig jaar en ik dacht “dat wil ik ook een keer”. De een zwemt, de ander supt. We mochten de sup van TK lenen en bij hem uit de tuin halen. Vincent zou terug zwemmen en dan misschien wat minder, dus we namen de slippers mee. Vlak voor we bij TKs huis waren, appte MvdB en die wilde wel mee, maar vanaf het strand terug dan. Voor mij was de grote test: hoe ver kan ik zwemmen en doen met niet meer dan het ontbijt. Ik heb dat met de dietste besproken vanmorgen en wat ik ga doen is natuurlijk volkomen vreemd en anders, maar voor mij kan het in de Hardman! Het was even klooien met de sup en dat ging wat trager als ik had gedacht, maar voor 11 uur zwom ik richting de ophaalbrug. Vincent deed zijn pak alweer uit en peddelde om me heen. Er waren erg veel plantjes aan het begin. maar bij de huizen was dat wel over. Ik zwom gewoon mijn normale slag, zeker de eerste 500m. Daarna ging ik over op langere slagen en wat meer kracht en wat meer opletten. Na een km waren we bij de NPW-boei. Een korte stop waarin ik Vincent vroeg rechts te blijven en me qua route te begeleiden. Op het water zie je niet erg veel. Mijn nieuwe brilletje was oke, mijn slag verder aardig genoeg en ik zwom 2:13. Voor mij prima. En door! Er was weinig wind, weinig boten. En dan kom ik op terrein waar ik altijd al wilde zwemmen en daar geniet ik dan van. Verder is het gewoon slag na slag. Na 500m ga ik weer ‘netjes’ zwemmen. “naar de boei” roept Vincent, maar ik zie de boei niet totdat ik er nog 100m vanaf ben! Ik ga de geul uit en bij de boei zit ik nog niet precies op 2km, maar we stoppen even. Tempo nog gelijk. Ik ga naar de bomenrij, de rand. En dan kom ik er in! Ineens is er rust, gemak, eindeloos door kunnen zwemmen. Ik kan het wel! Ik geniet er ontzettend van. 1 keer ben ik Vincent even kwijt. Ik wil zo graag die hoek van de bomen bereiken! maar dat kan niet, want ik moet richting het strandje omdat MvdB wacht. En ik ben al wat later…

Op een gegeven moment moet ik de eindeloosheid laten gaan en richting het strandje gaan. Ik heb geen trek, ben niet misselijk en voel me uitstekend. Ik volg Vincent en ik moet dan iets beter kijken. Vlak bij het strand ligt een enorme buis ofzo. helemaal uit mijn doen. Ik haal 3km. Door naar het strandje en ik maak onrustig de 3333 vol. Maar dat gaat dan weer traag en onrustig. NERGENS last van. Geen honger dus, geen schuurplekken, geen moeite met opstaan. Paar keer geplast. Constant tempo gehouden. Nog geen 5 minuten pauze. Helemaal content. Alleen heeft Vincent geen foto durven te maken! Dat is wel erg jammer. maar dat is het enige!

Dan ga ik op de sup en gaan Vincent en MvdB zwemmen. Het ziet er zo gemakkelijk uit als zij zwemmen! Ze nemen vaker pauze en zeker voor Vincent is dat prima. Ik zit eerst op mijn knieen, maar die voelen dat te goed. Kennen deze ouwe spieren niet! Ik heb het prima op de sup, al is navigeren en sturen wel een ding. Ik maak plaatjes en hou dan in de gaten waar ze heen moeten. Ik hoef me niet overmatig in te spannen. Ik ga op een gegeven moment zitten en dat is helemaal prima! Goed te doen. Dan door de geul en het is een stuk drukker met boten inmiddels. Ik vind dat akelig met de zwemmers, maar het gaat goed. Vincent wordt moe en MvdB kan gewoon eindeloos doorzwemmen. Ik zie de vogelhutten, de zwanen, de boeien. Lekker, zo’n dagje op het water op onze eigen triatleten manier! En dan naar de Kapitein door. Voor Vincent zeker genoeg!
Dan volgt wat gerommel over de plannen. Uiteindelijk gaat Vincent suppend, (maar niet staand…), MvdB en ik zwemmend. Zo kwam het na een tijdje bakkeleien uit. Ik deed OP DE SUP en in het water het wetsuit aan!! Wat een krachttoer. Gek om dan weer te gaan zwemmen. Ik had nu wel een beetje trek en nam 1 snoepkikkertje. Ik zette het horloge even niet uit. Ik dacht aan een kilometertje erbij. Maar het ging niet zo soepel. Vincent maakte nu wel foto’s!

MvdB bleef achter me zwemmen en ze zei op een gegeven moment dat ik langere slagen moet maken. Dat voelt altijd alsof ik dan niet genoeg doe, slomer ga. Maar ik probeer het en het helpt ontzettend voor de rust! Ik kan mijn benen dan ook gebruiken en nadenken over diep en doorhalen links. Dus het zwemt fijner, dat wel. We komen andere suppers tegen en die zeggen ons dat er veel blauwalgen zijn verderop tussen de plantjes. Dat wilden we juist niet! En MvdB vindt het ook wel genoeg en dat snap ik. Ik heb weinig tempo. We gaan naar het dichtsbijzijnde steigertje. Ik oefen nog wel even door met de lange slagen.

MvdB en Vincent willen echt stand up peddelen. Vincent gaat terug naar de haven, wij dames lopen. Gelukkig is het prima warm weer en droog je lekker snel op! Ik ben niet moe ofzo, maar intussen is het tegen half 3 en ik heb nu wel echt ontzettend honger. Geen blokkerende honger, maar enorme trek. Dus op een gewoon ontbijt en 1 haribo-kikker kom ik uren door. We pikken Vincent op, kletsen nog even met TK, Vincent bewondert een Lotus Elise (auto) en dan zetten we MvdB af bij haar auto. Op de weg terug eet ik alle koekjes op. We lunchen om 3 uur en ik heb zin in Roosvicee Ferro. en een huzarensalaatje. Dus dat neem ik dan. Ik moet nog fietsen, maar ik moet eerst even zitten.

Rob moest nog even werken, Vincent nog even wandelen en ik wilde na het eten gaan fietsen, maar het is om 9 uur alweer donker. Ik heb 2:15 staan. met versnellen enzo. Ik zal voor het eten een uurtje gaan en daarna ook nog een uurtje. het infietsen is al lastig om binnen de wattages te blijven. Ik word daar zo moe van. En zo onzeker ook! Ik doe mijn best, maar het flippert de hele tijd tussen te hoog en te laag. Ik heb 1 oortje in. Dat bevalt ook niet goed. Alle geluid wordt anders. Ik heb wind tegen en ergens lig ik net te veel om op tijd te remmen. Van afstand of snelheid heb ik geen benul, maar het voelt traag en sloom. Ik mag naar een standje hoger, maar ook daar blijft het gefiep met de wattages. Ik krijg gewoon steeds minder zin. Ik denk niet dat ik tussen alle toppers van T3S pas, ik schaam me er echt voor.

Druk langs het Oostvaardersveld want file op de A6. Dan de trekweg op. Dikke wind tegen. Onhoudbaar qua tempo en training. Zucht. De lol is er wel af. Dan 10 minuten hoge wattages, maar zelfs dat lukt tegen de wind in niet goed. Ik draai na 7 minuten de wind mee op de dijk op en dan is het helemaal niet meer te doen (te laag). laat ook maar. het idee ontstaat om het tweede deel van het fietsen te laten voor wat het is. Morgen ook weer fietsen. Ik heb vandaag al extra gezwommen en gesupt. Eigenlijk is het wel goed. Ik trap met wind mee wel wat tempo goed en tel me suf of ik een groene training kan halen, maar in het tweede blokje laat het voor wat het is.

Ik fiets dit nu gewoon voor wat ik kan en accepteer dat deze training geel is. heel soms mag ik ook het watje uithangen. Ik ga nu wel proberen ietsje verder te fietsen, maar niet eens 1,5 uur of 40km. Het tempo is nu redelijk. Ik geniet er ook een beetje van, maar niet echt. Ik maak het rondje af en zet thuis het horloge uit. Pannenkoeken eten en Rummikub spelen vanavond. En douchen. Ik heb het geprobeerd. Morgen weer een fietsdag.

16 augustus – Een bucketlistdingetje: de startbaan. Maar ik vloog niet lekker vandaag op de fiets.

moeizaam. Dikgedrukt. Ik ben moe, heb erge hoofdpijn, voel me niet goed en zelfs wat koortsig. Maar ik heb geen blessures of ergens echt pijn, ook geen zadelpijn. Alleen erg vermoeid. Alles trekt. Alles lukt, maar het voelt traag. Ik heb veel ferro gedronken dus dat merk ik 💩 we zouden een rondje challenge, maar die is zo saai! Dus naar de startbaan in soesterberg die sinds gister weer open is door het broedseizoen. Vincent en ik. We gaan s middags pas. Na de lunch. Ik weet de weg. Het wordt bijna saai…. Almere uit, smalle fietspad en ijzeren brug.

Het ging niet. Ik bedoel: fietsen kan prima, maar er zit geen fut in. Geen snelheid. Geen energie. De brug over en dan de drukke dijk langs eemnes. Het is overal druk en onrustig. Komt het tempo niet ten goede. Gelukkig gaat het bij vincent ook niet vanzelf. Oversteken met irritante mensen om ons heen en langs de kastelen dan. Het was fijn met zijn tweetjes, dat wel. Nogmaals: het lukt, maar verder is het meer van hetzelfde: fietsen. Berg op, wind tegen. Stoplichten en mannen scheppen op dat ze 130km fietsen en ik zeg te hard zozozo. Dat is mijn doel ook vandaag. Als het lukken wil…

we komen een tourtocht tegen die ons tegemoet rijden. Wij gaan langs Soest en door die tourtocht is de lange weg ook veel voller dan maandagochtend! Spoor over. Het is lekker bewolkt en niet warm. Nog een spoor en ik fotografeer de moose.

Voordeel van de weg kennen! Dan omhoog naar de basis en omlaag. De baan is open!! We rijden op en neer en dat is erg gaaf! Ik ga niet zo hard en maak foto’s van het breedste fietspad ter wereld.

Echt leuk om te doen! Als ik maar niet zo hoefde te plassen.. we rijden naar de mac en daar ga ik eerst plassen en dan cola drinken en een hamburger eten en dan is de hoofdpijn weg.

We gaan wel traag: 24,5 gemiddeld. Auw. We rijden terug over de dolderseweg. Wat moeten we lachen om de rond-rotonde! Het gaat beter qua fietsen. Gaaf dat we het nog steeds samen goed kunnen vinden. Dan naar Lage Vuursche. Lage Vuursche door viel mee en tegen. Wel mooi. Langs het houthakkerfeest. Daarna over het onverharde pad- oeps. Dan naar H’sum en om het goed te maken naar Croymans. Even rust voor mij.

Door H’sum met de tunnel en ik ken de weg dan. We gaan een spel doen: Alfabet muziek: artiest, nummer, ‘iets’. Uiteindelijk werd het iets geks en hadden we heel veel pret. Meer dan tempo! Boeie. Ik was er klaar mee.

De brug weer over, smalle fietspad en ik verzon iets nieuws. Auto-persoon-iets wat niet past. Ik zat nog niet op 100 en had gerekend dat 108 genoeg was. Moest dat maar eens zien te halen! Om de noorderplas heen. Nog een plasstopje. En dan kunnen we via de rode brug.

Dikke wind tegen op de dijk. Vincent ging nog voluit, ik was op en ging binnendoor. Uiteindelijk 110 volgemaakt met rondje om het huis extra. Ik ben ontzettend trots dat ik het gedaan heb. Maar het tempo is dramatisch. En het hele fietsen en de animo daarvoor is ook compleet weg. Hoe ik morgen moet hardlopen is een grote vraag. Maar ik voel me beter dan vanmorgen! Geen koorts, hoofdpijn is weg. Nu nog een plan maken in mijn hoofd om de komende week door te komen.

17 augustus: Lange duurloop met 5x5km marathontempo HAHAHA en 2km rust.

het ging boven verwachting goed. Dat komt omdat de verwachting was dat het niet zou kunnen. Daarom rondjes om het huis. Ik moest marathon-tempo lopen, 3x5km, maar dat was gelukkig niet nader gespecificeerd! Dus dat kon niet mislukken. Gezien het tempo voor in- en uitlopen, had het waarschijnlijk harder gemoeten. Maar ik heb vandaag gekozen voor het maken van kilometers om de benen, het lijf, het systeem te laten wennen. In 6 behapbare rondjes.

Rondje 1: Het ging! Ik was rustig opgestaan, al naar de WC geweest, niet meer zo extreem moe. Het motregende. Geen muziek, alleen een rugtasje met water, zakdoekjes en een noodreep. Ik liep het onverharde pad en toen omhoog het viaduct op. Die heuvel neem ik dus ook elke keer mee! En elke keer een foto als bewijs. Hard ging het niet. Maar moeilijk was het ook niet. Aan de andere kant van het rondje scheen de zon.
Ik zette het horloge niet uit, dronk wat en door.

Rondje 2: Dezelfde mensen met hun honden elke keer. Ik moest na 5km, 5km op marathon tempo. Ging gewoon door wat ik aan het doen was. Ik zag een stevige vrouw hardlopen, respect voor! Ik loop volkomen behoudend, ik wil vooral niets stuk maken nu. Dat vind ik het allerbelangrijkste. Weer een buitje. En ook weer zon. Een slokje drinken.

Rondje 3: ik had het in tweeen gedeeld. Ronde 3 bevatte 2km rust. Dan wandel ik als ik dat nodig vind ook gewoon. Omhoog bijvoorbeeld hihi. Ik zie dezelfde stevige mevrouw weer. Meer zon deze ronde. Een andere snelle meid haalt me in, zij doet intervallen. Dan gaan de 5km weer in. Ik blijf wel hardlopen, als dat ‘m is.
Na 3 rondes en iets van 13km is het gemiddelde 6:16. Ik ga snel naar de WC (voor allebei) en ik smeer een boterham met vruchtenhagel. Ik klets even met Rob. En weer door!

Ronde 4: zon aan het begin en regen later. Het is telkens motregen. Ik vind de ronde zwaar, want er zit rust in, die voelt dan weer als een oponthoud. Het trekt allemaal een beetje, maar echt ergens last van of een pijntje heb ik totaal niet!

Ronde 5: dit is denk ik de moeilijkste. Ik doorbreek dat door op een bankje te gaan zitten bij de speeltuin.

Even adem halen, even kijken, even accepteren. Het is toch in de rustkilometer en ik heb al een pauze genomen! Ik kom op adem. En loop door. Ik loop met een mevrouw die terugkomt van een blessure. “loop jij veel”, ik zeg van wel en denk: bijna op de HM. Ik huppel door. Zonnig, lekker, opgewekt. Nog 1 keer 5km doorlopen. Mij maakt het niet uit als het wat langzamer gaat. Dit gaat niet om tijd, dit gaat om volhouden. Het is prima vol te houden! Ronde 5 blijkt een makkie eigenlijk. Ik kom op de HM in 2:13, maar daar zitten natuurlijk geen pauzes in gemeten. het rondje is langer met het viaduct erbij. Die rondjes maakt het behapbaar. 6 keer een stukje is anders dan 27km. Nog een slokje. Alles zit er nog aan bij mij. Appje naar Rob en Joyce. 22km. 

Ronde 6. In de straat wind tegen. Dat is best fijn eigenlijk! Het gaat weer goed, ik zit weer in een ritme. De meneer van de auto zegt: Weer een rondje? En ik zeg ‘de laatste’ En dan realiseer ik me dat dit echt de laatste is. Wat mij betreft forever! Ik ga er extra van genieten. Tot op het open fietspad, daar moet ik terug om een foto te maken van het vormpje en er staan fietsers. Ineens moet ik. Echt. Ik had graag de 5km afgemaakt, maar ik moet NU. Ik wil de bosjes in, maar het gaat harder regenen en de fietsers komen schuilen. Ik moet de hoek om, nog 300m in dit blok, maar ik moet te hard. Ik haal het net niet of net wel en het is diarree en smerig en vooral voel ik me stom. Ik maakt het 5km blokje af en ga dan wat rustiger.

Nog 1 keer dat viaduct en dan terughobbelen. Een mevrouw op de fiets komt me tegemoet en ze zegt: “hou vol”. Dat is de beste opmerking van de dag!! Ik zie dat ik de laatste km nog snel zou moeten en ik moet om via het park. “Snel” (6:10) zit er niet meer aan en ik forceer ook niks. Het begint HARD te regenen. Goed voor de training. Ik doe een beetje mijn best, maar niet teveel. Heel blijven is het devies. Ik maak 27km vol. Ik vind het prima. Het tempo is wat het is. uit-thuis is 7:08. Ik ben er niet kapot van.

Ik heb dit denk ik prima aangepakt. Niet echt zoals alle anderen die geweldig zijn en die gewoon onder de 6:00 minuten lopen zonder moeite, maar mijn lijf is erg moe en alle herstel-vlaggetjes van Garmin zijn intussen rood gekleurd. Nu echt maar even wat rustiger aan, als naar de winkel gaan/werken/inpakken/organiseren en nog een ‘een beetje’ sporten (slechts 8-10 uur) de komende week rust geeft. Absolutely not.

18 augustus – Uitfietsen?

Vannacht slecht geslapen. Een tijdje piekerig wakker gelegen. Er moet nog zoveel deze week! Maar vooral veel werk en dat zal druk worden. Het is rommelig overal. Maar ik heb NERGENS pijn, nergens last van, geen enkele moeite met welke spier dan ook, geen buikpijn, geen hoofdpijn: niks, niks, niks. Alleen MOE. Heel erg vermoeid. Werken gaat wel, maar allemaal net ietsje trager. Dat is voor de websites niet erg, maar ik krijg het niet af en dat voelt rot. Voor Socs is het wel vervelend, want dan snap ik het net niet goed genoeg. En dan moet ik fietsen. Natuurlijk belt er nog iemand om 2 voor 5! Om kwart over 5 ga ik weg. Nog net ingesmeerd en muziek op. Ik moet 70 minuten uitfietsen, maar ik weet niet waarvan of waarom. Ik fiets gewoon. Wederom niet hard, niet goed, trek me nergens iets van aan. Ik fiets gewoon.

Het ruikt al naar herfst en ik zie de eerste vallende bladeren. Het licht is erg mooi. Ik fiets gewoon. Niks meer en niks minder. Naar de sluisjes doo rhet bos met wind tegen (altijd wind tegen), over de Trekweg terug met minder wind tegen. Niks wat moet of hoeft, alleen fietsen. Beetje uitkijken, beetje naar de muziek luisteren, beetje tot rust komen. Ik kan het allemaal toch niet veranderen. De moeheid deert me niet, maar wordt ook niet erger. Er blijft een suffigheid hangen.

Gek he, dat ik eigenlijk intussen zo goed getraind ben, dat ik niks voel?
De eerste groene training van deze week is binnen. De rest rommel ik er wel omheen.
‘t Tempo en de uitvoering zijn weer lekker easydepiesie slakje-sneu. Het grote werk is gedaan.
Nu is het tijd om naar de wedstrijd te gaan.

De cranio therapie was erg heftig. Emotioneel. Maar ik ben er nog sterker van geworden. Geen Ironman voor mij, want ijzer kan roesten. Ik roest niet. Ik ga voor de Hardman. Prove yourself. We don’t do easy. Vanavond kwam de e-mail met de instructies. Hard Man. Rotsen. Hard steen. Dat voel ik. Abhaile. Met een knuffel van de kat Beesie (Bás-si). (in notes heb ik alles uitgeschreven, just in case)

19 augustus – Team Fusion on the Bike

Sorry, echt geen zin meer om te fietsen. Dus de opdracht maar helemaal niet aangezet en samen met Vincent een blokje om gefietst. In trisuits. In complete wedstrijd-outfit. Nou ja, echt zo’n niets-meer-toevoegende training die ik gedaan heb. Wind mee was redelijk te doen, wind tegen op het drukke spoorbaanpad niet leuk. Rugzakje, telefoon in achterzak trisuit later en nog een keer gestopt omdat ik écht stroopwafeltjes moest eten. Mén, anke had een keer trek hoor!

Goed geslapen, vanmorgen nog wat werk gedaan, vanmiddag met Vincent naar Amsterdam gegaan om voor hem een trisuit te kopen. Dus ik deed de mijne ook aan. Toch wel een super stukje stof!! Het flubbert alleen ietsje meer, want ik weeg gewoon nog maar 66 kilo! Die 6 kilo zijn er mooi af.
Of het door de therapie komt of door de hormonen, maar er is wat meer rust.
Ik had 70km moeten fietsen, maar geen zin is geen zin. Het draagt niks meer bij. Wel leuk over de fly over gefietst en door duin en wind mee op de dijk.
Tempo is weer sneu-ig, maar het boeit me niet meer. Laat mij mijn ding maar doen.

En foto’s gemaakt van Vincent in zijn prachtige nieuwe Fusion trisuit. Die helemaal past en goed kleurt bij zijn tijdritfiets.

20 augustus – Binnen zwemmen bij de TVA in plaats van buiten, is ff beter

totally agree with my glasses: what am i doing here?!?! Het brilletje liep de hele tijd vol. 😭 Allebei. Een half uur lang. 🥺 Toen de badmuts anders gedaan en dat hielp. Ik zwom best goed, maar…. Er was geen bal 🎱 aan. Het ging niet snel, ik maakte lange slagen en verveelde me.

Gelukkig kon ik na dat half uur met de goede bril op de klok zien 🕰️ en kon ik aftellen. En ohja, ik was ook net 🩸 dus dat hielp ook niet. Of juist wel, want de buikspieren zijn 🙃 boel keer 150metertjes, maar TR telde. Het schoolgilde is duidelijk weer stralend van start zeg. Anyway, ik was te laat, heb toch 50m ingezwommen en 50 minuten later had ik geen eens meer zin om uit te zwemmen. Vond de afstand zat, was de mensen zat, het zwemmen zat. Alles eigenlijk. Maar ik heb het gedaan!!!!!! ✅

21 augustus – Inpakkrachtstrijken en fietsen naar Joyce voor croissants en een knuffel

Inpakken = 100x op en neer lopen en denken wat je nodig hebt voor een triatlon. Ik weet het best, maar alles zit verspreid blijkbaar. Gelukkig goed over nagedacht.
Opruimen, strijken = ook een stuk van de krachttoer van de dag! Want het is wel tof als alles er is om mee te nemen, dat je uit alles kunt kiezen.

En dan na het fietsen weer door met het inpakken van de rest van de spullen. Ik ben blij dat ik niet hoeft te werken, want dan had ik het niet voor elkaar gekregen. Nu ligt alles min of meer klaar.
En heb ik morgenochtend nog.

Dus verdriedubbel de 25 minuten maar als inpakopruimregelkrachttraining! Work out of the Day ++

Muziek hard aan en gaan op die fiets. Ik laat de training voor wat ie is, want dat kan ik niet opbrengen. Nog maar een keer de racefiets. Ik draal net iets te lang: nog een bidon pakken en ik loop naar boven voor het koptelefoontje en kom beneden met 4 andere dingen – nou zo. Ik ken de weg. Het is “maar” een klein stukje. Maar ik zal nergens wind mee hebben. Het is overal heerlijk rustig. Kotterbos door en daar is het echt herfstig! Het is de droogte, waardoor de bladeren nu al vallen.

Door naar de witte brug, maar ik stop op de heenweg niet hoor. Even verderop is de zijwind best heftig en kom ik 4 fietsers tegen. Dan langs Lelystad en warempel: wel 3 wandelaars! Het is zonnig, maar het jasje is ook wel fijn. Want soms is het bewolkt en koel dan. Ik ga er van uit dat ik wind mee heb naar Dronten, maar ook dat blijkt niet zo te zijn. Ik app even vanaf de fiets en ga wel lekker door. Het deert me allemaal niks. Ik ga maar door, ik heb geen trek, ik hoef niet te plassen: lichamelijk is het allemaal uitstekend, maar het tempo blijft weer achter.

Rond kwart over 1 kom ik bij het keurige huis van Joyce. Ik eet 4 croissants met jam en plantaardige nutella en ik drink sojachocomelk. Uiteraard kletsen we een uur moeiteloos vol! En dan een dikke knuffel. Ik heb een boek van d’r gekregen. Ik had een tegeltje voor haar en nu zit er een boek in het rugtasje! Wind mee? Weer niet. Een heftige zijwind, echt enorm! En ik weet dat ik ook nog tegen windkracht 4/5 in zal moeten door de polder heen. Maar het gaat op de lange rechte weg wel weer lekkerder. Verstand op nul, blik op oneindig en die benen doen wel wat ze moeten doen: rondjes draaien. Ik stop even bij de stoplichten en dan weer verder zoeven. Superplat en megasaai, die polder. Ik sta te twijfelen of ik de Knarweg neem of de Knardijk. Kan ik nog even langs het geliefde knarre-eilandje of de hele fijne weg met wind tegen? Ik laat de tractor beslissen en die gaat de weg op.

Vervloekt de wind! Mega-mega zwaar. Rij ik opeens met moeite nog 23. Maar het is een mindspel: tot de volgende bocht ga ik halen, tot de volgende kruising! En zo kom ik er. Op het andere werkeilandje en dan staand omhoog! Dat durf ik intussen. Dan de Ibisweg af tot aan de brug. Zwaaien naar de file als ik omhoog ploeter en de Trekweg neem. En dan nog langs de Vaart en zo naar huis. Ik vind het helemaal tellen als 3 uur, ik hoeft geen 80km te halen. Ik ben blij als ik thuis ben en verder kan met inpakken. Ik heb nergens last van. Ben er niet moe van ofzo. Alleen zo jammer dat het zo sloompies gaat! En dan heb ik nu nog niet eens om me heen hoeven te kijken… De laatste polderrit. Enerzijds denk ik: ik zal het op Insta zetten, anderszijds heb ik daar compleet geen zin in en neig ik niet naar aandacht. Ik laat het er voor nu bij zitten. Met dit tempo kan ik op Strava toch niet komen aanzetten?! En wat moet ik er dan bij zetten: kijk ‘s hoeveel ik heb getraind, jakkieba.

22 augustus – Laatste loopje in Nederland; een hartslagtest geslaagd!

De hartslag klopt weer! Na al die weken het gevoel dat de hartslag veel te laag blijft tov het tempo is het nu weer normaal. Zit een menstruatie tussen (zit er nog middenin). Nacht slecht slapen, inpakken en meeneemstress. Alles ligt klaar: ik ga lopen. Kan Rob alles in de auto passen. Eerst 15min z1. Ik begin op hét rondje en ik ben blij: hartslag komt omhoog en z1 is weer inhouden. Heel fijn! Daar hoort een 6:+tijd bij. Ik maak foto’s: van dat overbekende stukje en de brug op.

Ik ga nog langs de plassen ook. En dan geniet ik op het fietspad waar ik mijn eerste km hardliep. Het intervalpad ga ik naar z2. En ook dat gaat weer als vanouds: net even werken. Ik kijk niet naar het tempo en zit net in z1. Warm! En o zo fijn! 5:30?!?! Okidoki. Langs het centrum, langs het vossenhol. Onverhard. Alles gaat! Niet vanzelf, maar een marathon in z1 is mij prima. Foto langs het water.

Het is heerlijk qua weer: bewolkt, koel. Dan naar z3. Die ga ik niet halen. Weinig slapen is daar debet aan. En logisch: ik heb er niet op getraind! Ik kom op een 5:20km uit en ben het dan een beetje zat. Nu nog teveel willen is compleet zinloos. Brug over, langs de Oekrainers en dan achterlangs. Waar Vincent leerde racefietsen. En dan langs de herfstige bomen weer terug op het 4,2-kmrondje. Ik laat z3 voor wat het is. Dan maar iets minder hard en goed. Nog steeds rond 5:30 dus ik vind het echt prima!

Ik moet wel een beetje. Ik maak de tijd vol en loop uit het park op en neer. Dat valt wat zwaarder. Ik moet ook best. De kleuren van de lucht en het licht is weer mooi.

En dan als de tijd nog niet vol is, maar tien kilometer vol zijn binnen een uur en ik thuis ben ga ik snel naar binnen om te poepen. Ik ben meer dan tevreden: dit klopt weer. Mijn knie is wat gevoelig. Eigenlijk doet nu alles pijn, maar in het echt niks. Alles past makkelijk en we gaan een uur eerder weg. Naar de boot. Naar Ierland.