1 November – Nog een keertje buiten fietsen, “losfietsen” voor de marathon

Dat was een stuk beter met fietsen dan gister! Vraag me niet waarom, want we hebben vannacht slecht geslapen, omdat schoonma om 6 uur belde dat ze hulp nodig had. Het werd uiteindelijk opgelost, maar we waren al onderweg. In de ochtend zijn we ook in Hilversum geweest. Geen beste nacht, maar goed genoeg. Ik zou uiteraard goed moeten eten en drinken vandaag, maar ik weet hoe weinig het werkelijk uitmaakt. Ik heb weinig fiducie in de marathon. Het ergste is dat ik me veel te slecht voel: iedereen kan dat toch met 4 uurtjes, wat ga ik dan doen? Wie kan er trots op mijn worden? Ik leg alles klaar, koop cola, doe alle was. Enerzijds is het ‘maar’ een marathon, aan de andere kant: die zijn al vaker moeilijker gebleken dan een triatlon. Vincent is de hele avond voor school weg. En nu heb ik weer gezien hoe moeilijk het is om oud te zijn en ik weet als geen ander dat het van dag tot dag enorm kan verschillen. In mijn meNOpauze. We beginnen met de Lego en dan wordt het droog. En zelfs zonnig! Na een dag regen. Ik ga liever buiten fietsen. Op de brede banden van de gravelbike, maar die heeft geen wattagemeter, dus het aanzetten van de training is zinloos en zal slecht zijn, maar ik heb dan tenminste een richting! Het is erg mooi met de zon, ook al heb ik ‘m fel tegen.

Ik fiets een beetje door de stad, mis een afslag, maak een ommetje bij View en dan weer terug naar de dijk. De eerste van 8 versnellingen mis is. Maar ik probeer het en het is nog best leuk ook! Ik geniet vandaag echt enorm van de kleuren. Wind mee op de dijk helpt ook. En ik fotografeer en ook een prachtige vogel!

Als ik langs de plassen rij, gaat de zon onder en wordt het koeler. Ik ben er smerig van en vol modder, maar blij buiten te zijn geweest.

Garmin vond het een hersteltraining en die zet niks naar het coachingprogramma. We zien wel wat het morgen wordt. Uiteindelijk wordt het avond, sowieso. De bijzondere voeding staat klaar. Cola zonder prik en kaakjes.

2 November – De Marathon op Terschelling: de Berenloop.

3 November – Uitfietsen van de marathon

Vannacht slecht geslapen: lag te woelen, katten op mijn benen, 2 keer plassen, trekkerige spieren, onrustig, beetje trek en weer vroeg wakker. Bij het opstaan heb ik flinke spierpijn! Gelukkig, dan heb ik ook eens het gevoel dat ik iets heb gedaan. Ik kan prima de trap op en af en ook gewoon lopen. Ik heb hoofdpijn en honger. Na een ontbijt en na veel thee is dat weer weg. Verslag schrijven en alles op een rijtje zetten. Ik ben wel eens vermoeider geweest! De spierpijn trekt eigenlijk snel weg. Wat blijft zijn de schuurplekken onder mijn arm. Gelukkig heb ik een dag vrij! Deze week heb ik een herstelweek en mag ik zelf doen wat ik wel: beetje rustig bewegen. Ik wilde toch al fietsen vandaag en het is droog en bewolkt en kil buiten, dus na de lunch ga ik gewoon.

Mijn benen denken echt: NOWAY, hoe kom je er op?!?! Maar ze doen wel hun werk en na verloop van tijd vinden ze het prima en naderhand is de spierpijn ook wel weg. Maar enig tempo is ook weg. Had ik wel verwacht en het is ook niet heel erg, ik ben nou eenmaal niet zo’n wondermens wat volgende week weer een marathon zou kunnen/willen lopen. Goed opletten in de stad, want ik merk wel dat het hoofd ook moe is. Ik had in elk geval nog wel naar de wind gekeken en wind mee op de dijk. Niet dat het veel gemakkelijker fietst (arme beentjes), maar ik ga tenminste ietsje sneller.

Als ik thuis kom, kan ik lekker uitgebreid in de warme douche en nog een keer de was aanzetten en opruimen. Wat me rest is vermoeidheid, maar dat lijkt me normaal. Ik ben tevreden met de marathon en wat ik kan en heb gedaan, maar ik loop nou weer niet over van trots! Ik bedoel maar: van de 28 dames van mijn leeftijdsgroep 50-60 was ik 20ste. Niet direct iets om van de daken te schreeuwen toch. Wat ik wel echt leuk vind is dat ik het qua voeding nu zo anders, maar voor mijzelf wel heel erg goed heb gedaan. Ik ben niet eens extra vreterig! Al heb ik de verkeerde “vanille” gekocht: het is melk ipv vla. S Avonds naar het bubbelbad in de Eemhof!

4 November – Uitwandelen en uitzwemmen

Jammer dan voor de benen-wandeling

Jammer dan voor de benen. Die vonden het halverwege eigenlijk al niet meer zo leuk. Hadden gewoon geen zin. Het hoofd wel, die wilde wel naar buiten, door de zon, van de herfst genieten en kijken hoe de vrachtwagenbakbeesten zich in de oostvaardersplassen zich gedroegen.

Eigenlijk vonden Vincents benen hetzelfde stiekempjes, maar daar werd ook niet naar geluisterd. Ook niet naar het voorstel om op een bankje te gaan zitten. Wel op het voorstel om de korte route de berg af te nemen, maar daar hadden die benen dan weer erg veel spijt van! Het was nog onderhandelen over de trap, maar het verkorten van de afstand en dan een trap op moeten vonden de benen nog de beste optie uit alle slechte mogelijkheden. Verder zijn de benen prima in orde, ze zeuren alleen graag. Ze vinden dat ze wat mogen protesteren. Maar zoals zo vaak: ze laten niet hard genoeg van zich horen gelukkig.

Ze gingen wel lekker stilstaan en vroegen om foto’s van de dieren, de ‘olifanten’ die aan het graven zijn en om het bordje te lezen. Verder zijn die arme benen alleen maar goed om allemaal geleuter van boven aan te horen.

Vannacht wel goed geslapen, maar 1 keer heel erg hard wakker geschrokken. Zat opeens recht overeind. Boven het boek weer in slaap gevallen. Ik trek me de opmerking aan dat ik ‘harder zou moeten kunnen lopen op de marathon’ aan. En het feit dat er weer iemand is, die vast helemaal teleurgesteld is en niet reageert. Ik vind mezelf weer absoluut niet goed genoeg en ben onrustig. De blog moet af en iets voor het werk en er ‘moet’ wat veel wat ik niet op een rijtje krijg. Verder heb ik trek vandaag en ik ben aan de diarree. Ik ga in de ochtend naar Hilversum en ik blijf het moeilijk vinden dat oud worden blijkbaar heel belastend is. Maakt me nog verdrietiger. Als de blog gepost is, de werkmail geschreven, piano gespeeld, dan kan ik even op de bank zitten. Heb ik net genoeg rust voor!

En dan nog uitzwemmen. Hahaha. Voor zone 1 was dit best hard vond mijn lijf. Zone 2 ook. En toen ging het ineens weer veel trager of dat lag aan mij, weet ik veel. Ik vond het wat zwaarder dan vorige week, maar dat was vooral fysiek. Duurtraining met techniek en toen vond ik het mooi geweest.
Geen hartslagmeter nog, net iets teveel schuurplekken.
Deze keer rekende Garmin 25m te veel en dan zwem ik 1:58/1:59 en dat heb ik dan ook maar aangepast. Zwem ik 2:01. Evenzo prima.
Morgen maar uit-werken.

5 November – Wandeling met m’n collega

Ik zag het al toen ik binnen kwam op kantoor en de laptop open deed: weinig aandacht voor overdracht, want heel veel tickets. Weet je, ik kan er niks aan veranderen. Wat ik kan doen, doe ik. Ticket voor ticket. Het kan niet zo zijn dat ik nooit meer een dag vrij kan hebben. Ik heb gewoon geen tijd voor iets anders. Websites omzetten, dingetjes opzoeken, doorgeven aan sales: de dag gaat voorbij ja. En ik kan me er niet druk om maken. Het is wat het is en ik doe wat ik kan. Tussen de middag even wandelen nu het heerlijk herfstweer is vind ik heerlijk. Even bijpraten met J. De rest heeft het ook te druk. Voor vandaag is een wandeling genoeg.

Ik heb nergens meer last van. Goed geslapen. Geen trekkend spiertje meer of niks. Zelfs de schuurplekken zijn bijna weg. Blauwe tenen zijn een statussymbool. Het is alleen zo grappig dat mijn collega’s totáál niet snappen dat ik uitroep dat regen, wind tegen en strand na 35km pas écht leuk is. Grappig he. Ik voel me relaxed vandaag.

6 November – Lunchjoggen. Omdat het kan en ik het weer kan.

In de lunchpauze even gaan kijken of ik weer kan joggen. Liever was ik heel hard weggerend, want de tickets liepen ook maar door.
Ik heb slecht geslapen, veel liggen draaien en piekeren. Viel heel vroeg in slaap, maar midden in de nacht uren wakker. Daar ben ik vermoeid van. En wat prikkelbaarder. En overdag pieker ik ook verder. Komt er opeens weer een verbazingwekkende reactie binnen via Strava. Ik word er echt gek van!
Maar ik heb geen enkel pijntje. Niet echt gehad ook. Alle spieren, benen, achillespezen, de rechterhiel en de linkerknie: ze vinden het allemaal helemaal prima. Zelfs de schuurplekken zijn weg. Wat is er dan wel mis? Nou, die eeuwige ontevredenheid weer! Niks niet trots of blij. Ik bedoel maar: wat is het nou voor pyrus-overwinning dat de voeding goed ging, ik relaxed in het startvak stond en ik maar 1 keer naar de wc hoefde en de marathon hoofdzakelijk als ‘relaxed’ omschrijf? Het telt niet echt als het geen toptijd is geloof ik, geen PR, geen sub4. En nu heb ik geen vakantie, dus 3x hardlopen vandaag lukt me niet. Ik heb net een half uurtje.

Het tempo is redelijk oke. Niet hard, maar voor 4 dagen na de marathon zonder pauze (of wel: snel veters strikken) is het geweldig natuurlijk. Het voelde wel zwaar. Maar de hartslag bleef weer idioot laag. In km2 trok even alles: achillespees rechts, knie. En toen was het weer verder genieten van de herfst. Van de zon. Van alle kleuren. Van de heerlijke geur.

Hoef niet op het rondje te letten. 1/10de marathon is helemaal genoeg en prima en daarna kan ik ook nog lunchen. En weer verder tickets wegrammen. Kom niet toe aan overdracht, welke kant op dan ook. En daar baal ik van. Ik kan niet eens een plan maken voor de komende tijd!
Maar van het hardlopen heb ik nul last. Daar zou ik trots op moeten zijn!

7 November – Rondje 🥾 met de ♥️ rondom Wolfsdreuvik 🍂 🌞 🌳 en op de gravelbikes met mijn andere jochie! 

Heerlijk! Ik had het gister al gezegd: zullen we wandelen? En Rob vond het prima, zeker met het zonnetje erbij. We deden een stuk van de paddenstoelenroute. Heerlijk smalle paadjes, maar ik deed de route natuurlijk verkeerd om 🙄 Eerst om het veld.

Het ruikt zo lekker in het bos! 🌳 en het is zo mooi met de kleuren en de lage zon. Dan door het bos heel lang rechtdoor. Was ik vergeten. Ik herkende wel grote stukken. Maar bij de Wolfsdreuvik is toch altijd weer even zoeken.

We hebben er even gezeten. Stilte, rust en zo mooi met dat groene mos en het torentje. En lekker saampjes. Kletsend.

We zagen KD en P rennend. Ik herkende de kakel!

Dan weer door over dat hele fijne mospad door het bos. is maith liom cosan sin! Daarna werd het weer wat drukker.

Ook nog even langs de kuil. Na 7,5km was het wel genoeg ook. Mijn benen kunnen dat prima, maar ik ben nog wat snel moe. Ik weet niet of dat ‘herstel’ is of gewoon de hormoonspiegel of de werkdruk of slechter slapen. Ik erger en grinnik om die geweldige trainster die het oneerlijk mooi verteld en zich voordoet als expert over hormonen. Mijn trainster reageert gelukkig wel goed en zeer begripvol dat ze mijn (marathon)prestatie op waarde schat en ze meent het. Moe belt nog, die kijkt al uit naar me te zien volgende week, maar ze moeten ook naar de kapper midden op de dag. Ik heb heerlijk, echt heerlijk met my love gewandeld en echt genoten van dat hij vandaag even thuis is! En ik heb een paddestoel 🍄‍🟫 gefotografeerd!

Hij is gister een beetje verliefd geworden op mijn gravelbike. Hij vindt het een heerlijk scheurbakkie. Dus ik moet maar mee op de gravelbike met motortje. Ik zet de motor slechts op 4/5 want die is pas half vol en loopt snel leeg bij dit koelere weer. En dan nog is het doorwerken voor mij! We gaan door het bos en ook dat is kei-mooi. Maar ik vind de snelheid wat hoog en moet goed opletten! Ook leuk. Aan het einde heb ik er hoofdpijn van. We pakken het hele verbindingspad, wat Vincent nog nooit gedaan schijnt te hebben! Dan de dijk. Even doorscheuren. Ik bedenk het Da Vincipad. Ook leuk en smal en mooi en rustig.

Daarna naar de stad en we dwalen door buurten die ik nog nooit heb gezien! Vincent geniet er van, maar mijn remmen zijn ongeschikt voor de stad! Iets teveel herrie. We komen uit op een bekend pad op een onverwacht moment. We doen nog even net anders dan anders en niet langs de atletiekbaan. Dan begin ik wel moe te worden en krijg ik hoofdpijn. Toch weer lekker gefietst en het was reuze gezellig!

In de avond ben ik met mijn laatste mannetje naar buiten gegaan door het gangetje heen en weer. Iedereen blij!

Mijn maag/darmen voelen zich niet lekker. Niet dat ik me daar verder iets van aan trek, want dan kwam ik nooit ergens.

8 November – zwemmen op mijn anti-sociale dag

Met het verkeerde been uit bed gestapt. En ik bleef nog wel eindeloos liggen! Maar het zal iets met de 🧹 zijn. Vandaag was niet mijn dag. Moesten we ook nog naar de markt en de stad! Dat vind ik sowieso al niks, maar vandaag was die drukte en onrust helemaal overweldigend. Buikkrampen en darmpijn maken de unhappy dag compleet.

En dan raar eten: ‘s middags al warm, veel snaaien tussendoor. Helaas helpt het allemaal niks: ik mag niet gratis meedoen in Waterville en dat steekt me. Er gaat verdomme zonder mij niemand naar de Hardman, dus waarom mag Vincent wel gratis en ik niet?! Uiteindelijk mag ik me ook inschrijven, maar het venijn blijft hangen vandaag. Niks is leuk of goed: Lego bouwen niet, tig leveltjes halen niet, bankhangen niet. Niks gewoon. Jammer. Maar ze zitten er nou eenmaal tussen. Ik haal met moeite de stappen. En dan toch maar zwemmen. Het mooie van zelf het schema maken is, dat je ook zelf kunt wijzigen, dus ik maak er mooi 50 minuten van! Ik ga om 6 uur, want dat ik rustiger. Beter voor mijn anti-sociale dag vandaag. Helaas, er is cursus en ze bedoelt het vast lief, maar t kreng hoeft mij niet te feliciteren! En dan weer het stoere meisje uithangen. Ze gaat in een baan verder zwemmen dan ik, maar moet nu wel op cursus!

Ik mag niet in baan 1/2, maar moet naar 3/4. Totaal niet vandaag. Ik doe maar wat en probeer te blijven ademhalen en drijven. Zelfs als ik de gemiste 75m erbij op tel. Het was ook veel gedoe, met rug er tussen en met ‘drills’. Ik had alleen een zone 1 geloof ik. En steeds minder energie en zin. Ik maakte mijn eigen tot doel gestelde 50 minuten vol en dan snel er uit! Voor een anti-sociale dag was ik aardig tegen AA, maar zij is ook wel oke. Morgen gaat Rob weer weg. Eindeloos. Ach, deze periode, zo voor de 12de uit is nooit ‘mijn’ moment en nu ff helemaal niet. 📉👎🏼

9 November – Lekker fietsen in het mooie weer (omdat ik dat kan en wil) en een koppeltreiltje hardlopen door het bos

Niet heel geweldig geslapen met herrie buiten, wc en mijn linkerknie doet weer vanouds pijn. Trekt dan aan de binnenkant. Ik heb erge diarree. Niet pijnlijk, maar opeens moet het dan en dan loop ik effe leeg. Rob gaat om half 11 weg. Ik doe alle huishoudelijke klussen. Werk de blog bij. Na de lunch vertrekt Vincent naar zijn werk. En dan ben ik ‘alleen’ met een schreeuwende kater en lekker weer. Ik had voor mezelf hardlopen neergezet en daar heb ik ook zin in, maar de diarree en de knie doen me twijfelen. Ik heb ook veel zin in fietsen. Dus ik ga eerst fietsen en dan gaat lopen hopelijk makkelijker. Ik ga lekker op mijn gravelfietsje om te kijken hoe het fietspad naar Lelystad er bij ligt.

Nou, open! Maar goed geschikt voor een gravelbike! En het pad daarna is leeg en vreselijk mooi ook. Nu het er nog is, erger ik me veel minder aan de gaten en blaadjes. Ik geniet gewoon van de zon, de herfst en het moment.

Volgens Vincent was het lekker warm buiten, maar mijn blote benen dachten daar heel anders over! Ik had het gewoon koud! Dan fiets ik maar harder om warm te worden. En het ging op een prima tempo! Voor de gravelbike tenminste. En voor mijn doen. En niet omdat ik wind mee had. Ik ontdekte pas op de weg langs het Oostv-veld dat de radar niet aan stond. 🙄 lekker over de klinkertjes en ik dacht: wat zouden ze doen met het fietspad wat tussendoor loopt? Gaat die ook op de schop? Dan neem ik die maar terug. Met het gevaar dat het druk is.

Er is niemand. De zon tegen, benen die hun best doen, geen pijntjes meer en niemand anders gezien. Ik ging wel ‘netjes’ terug over de Trekweg. Daar moet nu iedereen langs, dus er zijn drempels voor de auto’s.

Wind tegen viel me mee en ik ging goed! 😊 toch maar om via het luierpark en dan langs de Evenaar terug. Ik maak netjes 25km in een uur en daar ben ik trots op! Ha! Dat was een lekkere opsteker.

Ik antwoord Rob even dat Ajax heeft verloren en doe een andere korte broek aan en een maandverbandje in. En dan ga ik lopen. Nu het nog kan op en neer door oostvaardersbos. Gooien ze straks ook weer dicht en nu is het bos heerlijk. Het is wel mega druk met dagjesmensen. Ik ga door het park en het gaat goed. Nergens last van. Leuke muziek die net anders is dan anders, maar wel goed (Genesis enzo). De hartslag is ook mooi hoog voor het tempo. De brug op, over gladde bladeren, om wandelaars heen: het lukt me allemaal en het tempo blijft hoog. Ik ga lekker het bos in en om via het buitenste pad.

Met dit weer, deze zon, is de herfst met alle kleuren op zijn allermooist. Ik zie mensen op het pad lopen en neem het pad buitenom. Het blijft ook maar goed gaan ook. Ik doe daar ook mijn best voor, dat dan weer wel, maar als het minder gaat, ga ik me daar ook bij neerleggen. Het is immers pas een week na de marathon en ik hoeft niet onder de 6:00 te lopen, maar ik doe het lekker toch! Ik stop niet, maak foto’s en geniet van de gele bomen.

Omdat het tempo me niet zoveel boeit, ga ik ook terug door het bos. Dat is fijner voor als het opeens moet. Ik loop de 5km in ruim 28 minuten! Onverhard! Lekker! Zonder pauze!

Ik haal de mensen nu in als ze me tegemoet lopen. En ik haal nog meer mensen in en daar baal ik van, want de aandrang wordt opeens na 5,5km weer groot. Ik haal ze in, neem een zijpad en duik de bosjes in. Twee zakdoekjes verder, wat brandnetels vertrappen en het voordeel van al die losse blaadjes is dat verstoppen een makkie is en dan zie ik de wandelaars weer aan komen, net als ik weer opstart. Doei, ik loop snel door 😀 Het gaat dan weer uitstekend en ik geniet nog harder! Ik heb nu een beetje wind mee.

Rob is in Boekarest. Ik loop dezelfde route terug en de brug op lukt nog wel redelijk en af ook, maar in het park is het wel zo’n beetje op. Ik maak toch de 9km vol rond het huis. Heel tevreden hiermee! En geen pijntjes achteraf!! 5:39!!
Uit-thuis (1 stopje) 5:53

10 November – wandelen en krachttraining

Ik heb de hele dag hard gewerkt. Bleven maar tickets en uitdagingen komen. Leuk, maar ook chaotisch. Ik ben zelf ook wat rommelig. Ik heb geen last van gister hoor, niet écht ergens pijn, meer overal een beetje. Zware benen van zitten en ongemotiveerd. Ik vind veel dingen nu effe moeilijk. Ouder worden is niks voor mij. Dat wil ik simpelweg niet. Na het werk is het donker en ik stap toch naar buiten. Het regent. En dat stopt ook weer. Ruim voor ik nat ben. Ik app wat, bedenk een hoop en tussen de bomenstaken op het oerbekende rondje vind ik rust. Ik vind het donker niet eng. Ik kom dan ook nauwelijks iemand tegen. Ik haal de stappen, scoor rust en voel me wat beter.

Ik had zo ontzetten géén zin in binnen fietsen dat ik nog liever kracht ging doen!! En dat vind ik ook niet leuk. Maar het past. Zo samen met Vincent. Hij doet het 12 keer en kijkt in de spiegeling naar sterke biceps. 💪🏼 ik doe tien keer en kijk nergens naar 😐 Ik doe een beetje mijn best, maar mijn benen niet. Ik heb duursportbenen. Na de training doen ook mijn armen pijn. De katten Roos en Stekker hebben lekker meegekeken en hun eigen yoga gedaan. Na de 40 minuutjes samen heb ik nog het hele huishouden erbij opgeteld. De vaatwasser leegruimen en de was tillen is een onwijze krachtsinspanning hoor!

11 November – Zwemmen

Zo geen zin. Ik stond vanmorgen op en ik dacht: sla deze dag maar over. Het is teveel, te druk, te onrustig. Geen zin in al dat gedoe. Een vol kantoor, veel tickets, veel info. En dan snel eten en daarna de presentatie van de nieuwe naam. De naam wen ik wel aan, het lettertype vind ik vreselijk en de kleuren erg mooi. Lang zitten luisteren naar presentaties.

Daarna workshopjes, sociaal doen, schilderen, denken en dan naar huis voor telefoon. Erg veel gesnoept, want van alle onrust zin in suiker. Ik had hoofdpijn. Eten. Dan ff zitten. Geen kindjes voor snoep aub. En door naar Manuels huis en dan nog zwemmen. Nee, totaal geen zin. Nul komma 0️⃣. Weg van al het geklets. Zwemmen. Een kilometer, een half uurtje of 48 minuten. In baan 3. Het ging!! Hoe dan?!?! Kalm. Moeiteloos eigenlijk. Zou niet zo moeten zijn nu qua hormonen… dat geeft te denken. Inzwemmen gaat lekker. R geeft training. Ik zwem achter W. We doen stukken met tempo en dat gaat opvallend moeiteloos! Ik kan zelf mijn tempo bepalen!!!! Dat is me wat zeg! Was het tot nog toe: de overkant gehaald en als het harder moet mij niet bellen, maar nu was het iets mijn best doen en versnellen. En de rest inhouden. Ik deed ‘eigen keus’ zo der achtje en ik moet zeggen: dat kan dus ook!

Ik had geen hartslagmeter om. Dat voelt wat naakt, maar ook vrij. Lange slagen, soms 1 op 4. Maar na 20 minuten ging ik al aftellen! Na 22 minuten was de kilometer vol, maar het ging nog. Het half uur ging vrij snel vol. Toen nog maar eens door naar 45 minuten en daar zat nog 3×150 in. Toen was de zin wel maximaal opgemaakt en opgerekt. Nog 50m zonder achtje en dat was het mooi. Prima afstand van 2100m, 50 minuten en ik was er helemaal klaarder dan klaar mee. Douchen en naar huis. De dag is voorbij gegaan. Zullen we morgen dan maar overslaan?

12 November – 5,2km hardlopen omdat ik 52 geworden ben

Van die dagen… Waarbij je het jaartal altijd verkeerd schrijft. Zo’n dag die je heel vaak doorgeeft. Maar ik hou er tegenwoordig niet meer van. Ouder worden vind ik vreselijk. Echt heel erg! Ik zie slechter, mijn haar word dunner en zelfs met hormonen klopt de cyclus niet meer. Misschien ben ik nu nog fit en gezond, maar ik denk elke keer: dit is de laatste keer dat ik zo ben. Er zijn geen garanties voor nog een jaar. Ik wilde dat ik vorig jaar wist dat ik een jaar later nog steeds een marathon kon lopen. Maar in januari ging het niet, het hele hardlopen. Ik werd wakker met enorme hoofdpijn. De dag is overvol. Ik werk gewoon. Rob is er niet, Vincent naar school; gewoon een doordeweekse woensdag. En ik mag blij zijn dat ik niet naar kantoor hoeft! Maar de tickets en de overleggen vreten de dag op. Ik vergeet alles en vooral mezelf. Ondertussen doe ik de was. Niet veel anders dan anders. Alleen krijg ik net iets meer berichtjes dan anders. Maar sommige mensen blinken uit in het sturen van niets. Een digitaal berichtje is soms niet genoeg. Ik hoef niet veel, maar van een paar mensen misschien net even wel! Ik laat om 12 uur de tickets mooi even voor wat ze zijn en ga hardlopen. Ik denk dat het in geen 52 jaar zulk lekker weer is geweest!

Kort-kort, zonnetje en gemak. Maar ik loop niet met een rustig en tevreden hoofd. Er zitten geen gedachten bij hoe mooi het is dat dit nog kan op mijn 52ste, dat ik fitter ben dan toen ik 25 was. Het komt niet in me op dat de meesten 50+ers dit echt niet kunnen. Ik zie wel de mooie kleuren, de schaduwen en het tempo is gewoon hoog (voor dit oudje), maar het voelt als iets wat ‘moet’. Van mezelf. Ik groet wel iedereen vrolijk en daar geniet ik van en dat het niet snel hoef te gaan. aan de andere kant: flink balen dat het zo snel gaat, want ik ben binnen een half uur makkelijk klaar. Ik besluit het tempo lekker hoog te houden en dan later maar iets van een half uur bij elkaar te liegen. Na 3km vind ik het best leuk, cool en stoer. In het park wordt het iets zwaarder, maar het tempo blijft hoog. Het is precies 5,2km! Hoppa.

Alles klopt qua cadans en tempo (5:38!), al is de hartslag wat hoog zonder hartslagmeter. Hopelijk kan ik volgend jaar 5,3km lopen. De middag zit zo mogelijk nog voller. En ‘s avonds ga ik lekker eten bij Atlantis met Vincent. Ik krijg van Rob Shokz, al moet ik er de hele dag op wachten. En nog een paar andere kleine pakjes ook! Ik jok er een wandeling bij voor het half uur.

13 November – Een wandeling

Slecht geslapen (teveel gegeten). En heftig 🩸. Veel werk, heel veel tickets en werk. Dus M O E. Ik verzet veel werk, lever websites op, hou projecten in de gaten, luister naar de presentatie en probeer overal vat op te krijgen. Ondertussen doe ik de was, zie ik alle successen van anderen voorbij komen en app ik met friends and lover. Als ik om kwart over 5 de laptop dicht klap, staan er nog 11 tickets open. Nog 6 websites om te zetten. 5 Dingen die gecheckt moeten worden. Er is al weer een ticket uit de SLA gelopen. Ik zou gaan fietsen. Binnen. Want om 5 uur is het al donker. Geen zin in. Ik ga wel even wandelen eerst. Buitenlucht. Daar heb ik behoefte aan. En ik moet naar de winkel natuurlijk. Oortjes in. Lekker appen met lover en foto’s maken.

Het licht is eigenlijk geweldig. Ze hebben chocolaatjes en brood en melk en meloenblokjes. Maar ik word me een partij móé op de weg naar huis terug! Echt dat alles zwaar is. Ik besluit direct niet te gaan fietsen. Niet vanavond.

We eten worste/frikandelle-broodjes. Ik blijf moe zeg. Rummikuppen is leuk en ontspannend, maar verder vallen mijn ogen al dicht op de bank. De ene trainer promoot rust, maar ik vind van een 6km loopje met meer pauze dan rentijd 4 dagen rust overdreven. Bewegen maakt me wel blij! Aan de andere kant: als je twee keer per dag moet hardlopen om blij te blijven ben je ook niet goed bezig. Ik ruim de was wel op. Dadelijk. Als ik mezelf van de bank gesleept krijg. En de chocolaatjes nog niet op zijn. Dan leg ik alles op bed en ga er zelf het eerst in liggen. Tjonge, wat kan je moe worden van werken en leeglopen en wandelen. Ouwe mens ben ik.

Maar met de beste trainster die er is.

14 November – Hardlopen in Veldhoven

Naar mijn ouders toe om mijn verjaardag te vieren. Zo blij dat ze me zien! Maar ze moesten naar de kapper (uiteindelijk werd die afspraak weer verzet) en Vincent en ik zouden even gaan hardlopen in die tijd. Maar ja, ze gingen dus niet en we moesten weer vroeg pannenkoeken gaan eten, dus toen gingen Vincent en ik maar snel op pad voor de training. Het was warm (kort-kort), ik had de nieuwe Shokz en het hardloophesje aan. Programma: 7 keer 5,5 minuut duurtempo, 30 seconden versnellen, 30 seconden rust. Ik had een route, maar voor het allebei aan stond, was ik al bij de kerk.

De eerste 2,5km over industrieterrein. Op de weg, tussen vrachtwagens en met miezer. En een beetje haast dus (wilde ik nog douchen na het lopen). Maar ook goeie benen en wat ergernis. Kreeg wel bewondering van de vrijdagwerkers. En stoppen. Om over te steken. Dan langs ASML waar de medewerkers tussen het beton hun sneue lunchrondje wandelen. Langs de snelweg. Ik vond het allemaal niks, maar ik ging loeisnel!

Het hesje is top, de oortjes ook. Ga ik het landelijke terrein op, belt ma. En legt op. Weer even stoppen. Was niks aan de hand. Dan rust. Op de wandelaars na. En daarna zandweg. Helemaal heerlijk! Had ik even nodig, wat natuur.

Onverhard, Dommeldal, brugje, hekje: top! En dan vlondertjes. Superglad, maar even een hele fijne afwisseling. Dan maar even wat minder tempo!

Dan achter de manege en boerderij langs en weer op de weg en het fietspad en op tempo. Snelweg over en ik nam het hele onverharde graspad langs de snelweg liever niet. Dan weer een ietwat glad fietspad en het werd wat zwaarder en vervelender. Ik hield me redelijk aan de training.

Maar ondertussen de route ook volgen en kijken ging niet vanzelf. Ik miste een pad en wilde terug naar het huis. De tijd drong. En ik moest intussen wat. Langs Simac (grappig paadje) en dan oversteken. Ik heb minútenláng voor de stoplichten gestaan!

En dan afmaken door het dorp. Maakte ik 9km vol op 5:27 gemiddeld! Hard joh! En uit-thuis 5:48 zelfs nog. Snel naar de 🚽 🚿 🥞

15 November – grijzig stukje fietsen en zwemmen

niet echt zin, maar ook niet geen zin, weinig lol van gehad, maar lekker buiten geweest. Ta an fuacht triom = de kou gaat door me heen. Het is kil. Grijs. Koude wind. Algehele koelheid. Mijn voeten werden erg koud. Gelukkig dikke handschoenen aan. Weinig kracht of tempo. Wind mee op de dijk was te doen. Wind tegen langs het water past me meer. Muziek in op de nieuwe oortjes, ze zitten goed en klinken top en ik hoor de omgeving ook nog, maar ik ben bang ze kwijt te raken.

Ik ken het uitzicht, ik ken de weg, ik ken alle bochten en hobbels. Het is niet zo dat ik het niet leuk vind, maar ik geniet er ook niet echt van. Ik zit net zo lief met een chocoladeletter en mijn boek op de bank. Maar dat doe ik de rest van de middag wel. Ik stop even bij de runderen die daar lekker liggen te herkauwen.

Ik zie DdK en bedenk dat hij tenminste ook niet netjes thuis is, maar ik zie achteraf dat zijn héle middag met vier uur sport vol zat. Ik ben besluiteloos vandaag. Heb ‘s morgens kramp en zware benen. Ik heb behoefte aan rust. Ik kies qua fietsen dan ook de rustige paden, want de stad is me al snel te druk. Zelfs de kleuren van de bomen zijn voornamelijk grauwgeel en donkerbruin. Maar ik fiets 25km en ga dan lekker met mijn voetjes op de vloerverwarming en mijn neus in mijn spannende boek zitten.
maar dan moet ik ook nog gaan zwemmen. ook geen zin in, net als fietsen. Maar dat boek krijg ik vanavond toch wel uit! Om 5 uur spring ik er maar gelijk in. Inzwemmen gaat redelijk en mijn baan 3 is niet overvol: 2 mensen die nauwelijks mee kunnen/doen en met de andere 2 (RvG en F) wisselen lekker de kop af. Ik moet behoorlijk aanzetten en dat merk ik. Voor mij geen z2 eerlijk gezegd. Vind ik niet echt erg.

4×200 waarvan de laatste 50z2. Garmin telt er weer een potje van en neemt pauzes mee als zwemtijd. Het boeit me allemaal niks. Heen en weer zwemmen, sin é. Daarna 8×100 maar ik ontdek niet wat de pauze nu is. Ook niet als ik voorop zwem. Gaat gewoon allemaal hard! Weer geneuzel met pauzes die Garmin meetelt. Ach, ik ga 48 minuten halen voor een groene training. Het interesseert me gewoon allemaal niks. 8×50 in hoge tempo’s die ik niet haal; ik doe het wél… F gaat de even keren voorop, R en ik de oneven keren. Het duurt lang en het wordt een uur. Ergens mist MrG een baantje, dat vind ik dan vervelend, maar ik heb toch echt 2500m gezwommen dus dat maak ik er van. En ik maak zelfs het uur bijna vol! Ik zwem ook zonder achtje aan het einde en misschien moest ik dat vanaf januari maar meer gaan doen.
Snel naar huis om te eten, te rummikuppen en mijn boek uit te lezen. Aanrader: Het Bloemenmeisje.

13 oktober – Wandelen met Rob

Een rare werkdag, want ik had om half 10 al geen zin meer! Niet omdat er iets anders of verkeerd was, maar gewoon geen zin. Ik heb stug doorgewerkt en gewoon tickets beantwoord en een klant op weg geholpen en lekker met mijn collega gekletst. Maar maak me ook weer zorgen om de andere collega en de tickets die niet af komen. Ik erger me ook aan de ‘geweldige’ marathonloopster van 35 die met een digitaal programmaatje kilometers heeft gemaakt, maar die slecht heeft getraind en met een veel te hoog doel van start ging en maar klagen dat er geen publiek was! Dat ze langzamer was dan in New York en in Wenen! Maar het regent kadootjes en steunbetuigingen. Andere generatie; aandacht nodig om iets te presteren. Doen niks voor zichzelf, alleen voor het applaus. De andere waar ik me aan erger is wel van mijn generatie, maar die vraagt alleen maar en waar ik gister moeite voor deed, dat gaat zij natuurlijk met haar stralende aanwezigheid in de schoot geworpen krijgen. Mijn tijdlijn wordt verder overspoeld met vrouwen die blijkbaar massaal in Hawaii gefinished zijn. Het lijkt allemaal bijna te makkelijk. Nooit geen slechte dagen waarop je tegen de menstruatie aan hikt, nooit een rare collega die plotsklaps afzegt, nooit iets wat te moeilijk is, geen dozijn wasjes 🧺. Altijd gezond eten, geen snaaibuien, altijd lachend op de foto en zo niet, dan moet iedereen meehuilen. Mijn bootcamp gaat niet door. Dan maar even buiten wandelen. Om de stappen te halen. Met Rob. Lekker even bijkletsen. Voor de buitenlucht. Omdat niet elke dag de top kan en hoeft te zijn.

14 oktober – Binnen fietsen en buiten hardlopen

Fietsen: intervallen in Zwift – Neon After Party in Makuri Islands
Ik had een fijne opdracht: 2 keer 6×30 seconden hard, maar zonder wattages. En met een stuk infietsen en uitfietsen. Omdat het buiten niet heel stabiel was qua weer, maar binnen gegaan. Na een minuut leek het me al genoeg. Maar ik moest nog 34 minuten verder infietsen. Neokyo is ook druk en onrustig. Ik volgde een route die ik nog niet had gedaan. En ik ging lekker los bij de sprintjes.

Ach, ik stopte maar met me vervelen na 10 minuten. tIsWatTis. Ik maak wat plaatjes en fiets gewoon maar verder. Op een kopje thee. Ik krijg het weer lekker warm en na 32 minuten moet ik naar boven fietsen. Het ging net zo lekker met het tempo! Ik reed gemiddeld zo’n 29! Maar dan komen er sprintjes en die ga ik dan maar lekker los en dan is de route klaar. Er volgen nog een aantal sprintjes met een fijn beetje rust er tussen. Ik maak de route over de Rooftops en over de Railway af.

Ik blijf in Neokyo en ga naar de haven. Ik moet nog een keer ‘gewoon’ fietsen. Maar blijkbaar is de Tacx nu weer “los” en ik ga een stuk harder! Ik pak lekker nog een keer alle sprintjes mee en dat gaat nu goed joh! Sta ik in de top 3! Ik moet nog een keer of 6 versnellen. Eigenlijk had ik gedacht na een uurtje te stoppen, maar ik heb nu 2 shirtjes!

Ik ben apetrots op mijn sprintshirts. Doe ik toch nog even langer mijn best! Ik zweet het pannetje uit. Ik heb zelfs DRIE shirtjes! Ik blijf in de stad en ga lekker een beetje heen en weer. Maar over een route nadenken kost ook energie, én het is afleiding! En dan, na 70 minuten word ik het echt zat! Afstappen? Nee, dan ga ik toch nog even door en ga ik langs de rotonde. Ik besluit de tijd precies vol te maken. Niet door te gaan tot 40km. Stoppen op 1:18. Call it a day.

Ik ga straks nog wel hardlopen… Nu ben ik bezweet en MIJN BENEN ZIJN MOE. Ik bedoel echt! Ze voelen zwaar en ik heb ook echt getraind en hard gefietst. Het gemiddelde is 29,9. En de uitvoering is 100%, maar zonder beperking is dat logisch!

En dan buiten hardlopen: 5x(10duur-20snel-40rust)

Ik ga toch meteen na het fietsen. Nu ben ik bezig. Geen muziek mee. Het miezert en ik ga kort-kort en ik heb het in het begin toch kóúd! Maar ik loop het wel warm. Al als ik de wijk uit ben is het prima. Ik vind dit wel prima, 10 minuten lekker hobbelen en dan 20 seconden aanzetten. Ook hier geen hartslagen, maar wel een tempo-doel. Dat vind ik al niet meer leuk in blokje 2. Ik wil namelijk gewoon harder en kan dat ook, maar ik moet inhouden.

Ik loop langs de pompoenen en een keer langs de weg. Het is wel mooi herfstig. De regen stopt en in blokje 3 schijnt de zon. Ik ben bang dat mijn route te kort gaat zijn, maar verder gaat het eigenlijk allemaal weer vervelend moeiteloos. Rechtervoet een beetje pijnlijk, linkerbeen wat zwaarder, maar niks wat écht vervelend is. Alleen dat inhouden elke keer.

Ik moet misschien, maar ik ga dit toch echt wegdrukken. Ik heb ook trek, maar daar trek ik me ook niks van aan. Het enige waar ik naar kijk is de blokjes en verder niet naar de kilometers. En dan heb ik wind mee en is het licht PRACHTIG diffuus langs de plas. Inhouden en geen foto maken, want ik maak elk blokje maar één foto. Ik versnel weer lekker, maar zonder aandacht op snelheid. Ik kom maar weinig mensen tegen. Ik maak weer een foto de verkeerde kant op, over het water (dat is ook mooi), terwijl het difuse licht even later weer boven het bos hangt.

Ik ga toch maar het viaduct op. En dan zijn ze bezig met vrachtwagens en er zijn hekken en platen, dus de versnelling is niks. Er cirkelt een intrigerende helikopter 3 keer over me heen. Na het viaduct is het een beetje op. Ik bedoel qua zin en vooral qua energie. Ik loop aan de andere kant langs het park en ik doe gewoon wat kalmer aan. Net als bij het fietsen: na de training stop ik gelijk! Ik versnel nog en moet wachten voor de bus. Verder alles gerend. Ik open de deur direct en ben op tijd op de WC. Verder voelt het gelukkig allemaal prima en goed. Superlage hartslag, okay-ish tempo van 6:00

15 oktober – Wandeling om het kantoor en zwemmen

Vandaag is onze trouwdag! Onze tinnen jubileum. Ik zat op kantoor, Rob werkte thuis en was wat koortsig na de griepprik en we hebben het net zo hard gevierd als onze trouwdag: niet! Lekker frietjes gehaald. En een kadootje van Vincent gekregen en een kaartje en berichtjes. Prima 👌🏼
Vanmorgen meteen mijn horloge aangezet. De hele dag op kantoor werken tussen Jo en Jef in. Die collega’s maken mijn werk! Wat heerlijk. In tegenstelling tot G die weer een beetje de weg kwijt is en ik heb vooral medelijden met hem. Ik krijg aardig wat tickets weggewerkt.

Tussen de middag wandelen we een klein rondje, want ze hebben lekkere broodjes gehaald. Ik wandel ook nog het perron op. Stapjes gescoord, teveel gesnaaid en iedereen aangehoord over de marathon. Ik word al misselijk als ik aan al dat eten denk wat anderen wegkrijgen! Ik wou dat ik dat onder de knie kreeg. Misschien ben ik over twee weken ook zo gefocust, maar nu denk ik er heel makkelijk over.

Dan zwemmen. Het was een tempo training, maar tempo had ik absoluut niet. Het ging niet. Het zwemmen wel hoor, maar tempo zat er gewoon totaal niet in. Ging ook weg op het werk met een rottig bericht en ik ben moe na zo’n dag. In zei nog tegen TK dat het tempo totaal niet omhoog ging. Hij noemt het opnieuw focussen en uitdrijven, maar ik doe gewoon niet mijn best. Ik weet niet hoe. Ik bedoel: ik doe echt mijn best wel en in focus en ik probeer en ik steek diep in en haak en drijf wat langer, maar pijn in mijn armen of kapot na de training? Nee, dat ken ik niet. En dan doe ik dus onwijs gefocust mijn best bij het inzwemmen. Twee Elf. Dat kon ik voorheen zonder achtje!! Dat is niet langzaam, dat is éxtreem traag. Het is dat ik een half uur/een kilometer/48 minuten moet zwemmen en dat ik het niet heb gezien, maar anders had ik direct het bad verlaten. We moeten 100tjes doen met een baan versnellen. Ik kan niet versnellen. Ik kan ze gewoon níét bijhouden! Dit werkt niet en helpt niet. Maar dan denk ik: op deze dag lukt het ook nooit. Vraag me niet waarom, maar zwemmen vlak voor de menstruatie is a no-go. Ik zwem 150 rustig voorop, maar het is te rustig. Ik zwem niet meer vooraan. En we hebben elke keer blokjes met tempo. De schoolslag lukt me nog veel minder, die trekt in mijn knie, dus ik doe halve banen en dan telt garmin heel hard op zodat ik PRs zwem. Haalt de tijd een beetje op! Ik zwem gewoon maar en probeer, maar hoe ik ook focus en uitdrijf en mijn eigenste beetje best doe: het is niks. So be it. Ik heb honger, hoofdpijn en ben niet blij. Andere keer weer. Misschien gaat zwemmen dan beter. Ik haal een kilometer, een groene training en een half uurtje sporten. Maar de 🩸 niet

16 oktober – Hardlopen 5x1600m rond 5:30/400 rust

W T F
Vandaag ongesteld geworden en alles trekt. Hoofdpijn. Veel dorst. Snaaierig. Onrust om een collega. Tickets. Tegenvallers. Vooral om half 6. Bootcamp stopt (tijdelijk?). Maar ik ging toch al liever lopen. Meteen na het werk. Maar nu was ik moe. En bang om een blessure op te lopen in dit stadium. En de training was 5 kwartier en ik was al laat. Maar het was nog net licht en warm. Ik was opgefokt en bozig. Eerst 2km inlopen. Dat lukte. En toen appte Vincent dat hij naar Samorin mag! Ik vroeg hem of hij mee kwam fietsen. Ik liep makkelijk. En flink door. Snapte zelf niet goed hoe dat opeens lukte. Langs de Vaart kwam Vincent erbij om te vertellen.

Ik begon net aan de eerste mijl en liep hard. 5:15. Huh? Pas de eerste. Maar het ging prima. Het licht was mooi dus ik keek vooruit. In de rust ging ik ook wat te hard. De tweede mijl ging ook prima. Kwestie van heel hard beginnen (4:55!) en dan inhouden. Vincent babbelde en maakte een onsie. Weer mooie luchten.

De derde snelle mijl ook nog in het Kotterbos. Ik moest. En wat was daar?! Een open Dixie met papier!! 🧻 heel heel fijn.

We waren net voor de vrachtwagens weer weg. Met iets minder. En door! Onverhard langs de mooie plas. Kost een beetje tempo, maar t bleef razendsnel gaan.

Langs het vosseneiland (dat is t) rustig en dan weer een mijl over het asfalt wegwerken. Het werd iets zwaarder en vooral ook koeler. Ging ik soms opeens 5:20, wat de bedoeling was. Ik sloeg de platen maar over en ging richting huis. Maar ik moest er nog 1! Vincent reed wel naar huis en ik ging in de schemering voor de laatste snelle mijl. Het werd donker, maar dit is een mooi moment. Ik moest nog verder de wijk in en wilde niet dubbel lopen. Die laatste was wel echt wat zwaarder! Maar het ging echt top. Toen moest ik weer en ik maakte 13km vol.

Net op tijd op de wc thuis. 5:29’gemiddeld! Supersnel voor mij! Met dixiestop zelfs alsnog 5:40. En nergens last van! Alleen een heel Groot ❓❓waar dit vandaan komt.

17 oktober – Alluminous wandelen op een enorm volle dag.

Van de snelle training heb ik een beetje last van mijn rechterhiel in de ochtend. Gevoelig. In de loop van de dag trekt dat weg gelukkig! Ik heb de hele dag door wel hoofdpijn. Niet genoeg gedronken en dat komt er nu ook niet van. Lunchen lukt zelfs niet! Ik slik een paar paracetamols en het duurt wat langer voor ze werken, maar dan gaat het daarna ook weer een paar uur goed. Een overvolle dag: om 9 uur een belletje doen voor Vincents school, de hele dag door zijn we ook bezig met het Challenge WK MD voor Vincent. We rijden ook met zijn drietjes naar Arnhem voor een gesprek met MG. En meteen daarna zet Rob ons af in Almere Poort voor de trein naar Amsterdam om de startnummers te halen.Even over de expo en dan weer terug met de trein.

Dan snel eten 🥞 en rummikuppen en dan naar alluminous. Een lichtkunstshow in Almere. Voorgaande jaren zag ik alles al bij anderen, dus ik wilde nu aan het begin gaan. En morgen kan Vincent niet en volgende week is Rob er niet, dus nu konden we met z’n drietjes. De drukte viel mee, maar het is weer veel geflikker en sommige dingen vond ik echt wel leuk.

Het konijn niet en de flats boeien me ook niet, maar de rode bollen, de vuurtoren, de dansende poppen, de skeletten in het bootje en vooral de prachtige bollen vind ik gaaf.

Ik word er wel moe van, van zo’n hele dag. Nergens bij stil kunnen staan. En ondertussen appen, overleggen, bijblijven en kattenbakken doen. Voor die rotbeesten die me vannacht wakker hielden. En ik had al een paar zweetaanvallen! Overmorgen een halve marathon is gewoon een training. Een hele zware: niet om de kilometers, maar drukte in Amsterdam, ergens naar toe, voeding is anders, dixie-beleid oefenen, een training volgen en een startvak in en alles: dát ga ik trainen! En ik krijg nog een medaille ook!! Maar eerst morgen nog maar wat rustiger aan doen!

18 oktober – losfietsen? en zwemmen?

ach, het staat op het schema. Het is lekker weer. Er is een soort van tijd voor. Op de trage fiets. Ik las laatst iemand die schreef: ‘ik doe aan bejaardenfietsen’ (ze moest medelijden hebben hoor) maar ik voelde het ook zo. Ik ben ook een bejaarde! Al die top triatleten kunnen morgen zomaar hoppakee een hele marathon lopen – eitje natuurlijk voor het grootste gros. Ik doe suf een halfje en dat is niet eens echt ook. Het is een training! Op velerlei vlakken en in het minst om de kilometers. Die maak ik met gemak binnen de 3 uur. Ik ga gewoon nieuwe drank proberen! Ik drink vandaag al de hele dag de Maurten drank. Smaakt lekker naar niks. Blijft tot nog toe prima zitten. Ook bij het fietsen neem ik een bidon mee. Maar ik drink over de hele dag niet zoveel. Het gaat me om ‘de drukte’ te trainen morgen. Daar ga ik last mee hebben! Al die indrukken. Ik voel het al van gisteren. Van de drukke dag. Dat ik vandaag minder focus heb. Net trager reageer. Vooral op de fiets. Merk het niet scherp op allemaal. Maar ik fiets lekker! Door het bos (hadden ze de weg maar niet moeten afsluiten) over de knisperende blaadjes!

En over de dijk. Dan het nieuwe pad een stukje. En daarna met uitzicht op Amsterdam. Stik-helder. Morgen is iedereen in Amsterdam. Shining, geweldig en easydepiezie. Ik ben lekker volkomen incognito.

En blij dat M haar marathon kan gaan proberen! Ik hoop dat ik de vele indrukken aan kan en mijn eigen ding kan doen. Het gaat me niet om snelheid. Het gaat om al die andere dingen die nooit getraind hoeven te worden door de andere toppers: dixie-beleid, verveling misschien, heel veel mensen, reizen, te langzaam zijn, rustig starten. Dat train ik! En daar hoef ik niet zenuwachtig voor te zijn. Ik ga gewoon een medaille halen voor een training! Meer verdient dan wat ook. Ik fiets een beetje door de stad terug. Tempo van een sneue bejaarde en dat valt tegen, maar het was lekker! Los getrapt.

En dan zwemmen. het zou interval zijn, maar ik vond het een duurtraining. ik zwom lekker en goed en gefocust en op tempo, maar garmin vind weer van niet. Misschien het oude horloge weer een keer aandoen haha. Het blijft sneu. Ik kletste het inzwemmen weg. En dan 300z1-200z2-300z1. Man voorop, R, ik en G achter hem. Lekker rustig in het bad. Hij begon met 350, maar ik vind dat prima. Ik hield het makkelijk bij, stak overdreven breed in en diep en alles klopte gewoon (alleen niet snel dus). Daarna 200z2-100z3-300z2. Lukt me ook prima. Alleen vertelde garmin zich en dan is het tempo opeens lager dan laag. Boeie. Ik moet 50 minuten zwemmen en dat is het. Blok daarna natuurlijk 100z3-50z4-100z3. Kan ik ook bijhouden. Prima zelfs. Ik vind het nog leuk ook! Lange slagen maken en mijn armen een keer voelen. 50z4-25sprint-50z4, maar die sprint is dan weer niet aan me besteed. Dan 75m eigen slag en ik doe gewoon borstcrawl maar dan heel langzaam. Daarna nog 200mz1 en 2×100 z2. Als garmin dan ook de pauze weglaat en er 300-100 van maakt is het tempo weer lager. Boeien. Ik maak de 25m met het uitstappen goed. LM is er weer! Uit de serie ‘lichtpuntjes’. En we gaan naar The Championship voor een apetrotse Vincent. Het lichtje gaat in de kwekkleedkamer weer uit. Ik ga thuis met Rob een legokatje maken en eten.
En dan doe ik nog een huishoudelijkekrachttraining.

Eerst 10 minuten de was opruimen en verzamelen. Dan 10 minuten de douche schoonmaken. Vervolgens strijken: Robs spullen, nog een machine aanzetten en mijn eigen spullen strijken en dan alles opruimen. 🧹 🧺
Is dat valsspelen? Ik vind het oneerlijk dat de bootcamp elke keer niet doorgaat en stopt! Ik zou wensen dat ik iets meer energie kon gaan halen uit die krachttraining. Voeding en krachttraining: dan zou ik heel heel erg misschien goed zijn. Maar nee. Dat ben ik gelukkig niet!
Het gerommel van vandaag: bejaardenfietsen, sloompjes zwemmen, onechte krachttraining en voor morgen staat er een training. Volgens Garmin kan ik een halve marathon in 1:53 doen. Heb ik mooi 15 minuten voor Dixies, want ik gok op 2:10. Ik heb last van mijn linkerknie.

19 oktober – De halve Marathon van Amsterdam
Een aparte training…

20 oktober – Uitwandelen

Vanmorgen stijfjes opgestaan, maar dat gebeurt op mijn leeftijd wel vaker 😆 Zelfs na een goede nachtrust nog vermoeid en geen zin om te werken. Ook niet vreemd. Beetje last van rechter hak en dat is het dan. Diarree. Afgevallen. Maar vooral zó ongefocust! Gelukkig is het vakantie en krijg ik alles best goed weggewerkt al zeg ik het zelf. Nul telefoontjes (in 4 uur) en rustig aan gedaan. Maar al die opscheppers/ jubelaars/ aandachtsorgels en PR’s: 🤮 als je in A’dam niet geweldig was mocht je vandaag niet meedelen hoor. Tussen de middag ben ik gaan wandelen met Vincent naar de Plus.

Teveel snoep ingeslagen. Maar daar kwam ik de middag mee door! En ‘s avonds even op en neer samen naar Elst voor een schoolproject. Er zijn me toch interessante mensen. Die kunnen alles: goeie baan, gezin met pubers, organiseren én een hele triatlon en dan nog bescheiden zijn en vriendelijk en verstandig. Daarna moest ik het half uurtje nog vol wandelen. Geen druppel nat geworden! Al is het herfst met mooie kleuren, regen en duister licht (ja dat kan). Maar wel leuke grappige mooie dingen gezien. 🌈

kmisRob. Die is in Madrid.

21 oktober – 50 minuten hardlopen in zone 2, zonder ZIN

Het ging wel lekker, kort-kort en droog. Maar na een minuut dacht ik al: hm 😒 En na 2km dacht ik 😕 het ging goed met de benen. Tempo nog aardig. Maar mijn hoofd: 😟 geen muziek, te bekend. Onverhard verder langs Knutselproject Oostvaardersplassen.

Er staat zelfs een Dixie aan de overkant en machinerieën tot en met en de poort is open en er staan runderen, maar blijkbaar mag een beetje hardloper er niet in!! Ik lees de bordjes en word er niet vrolijk van. Ze maken een boulevard en uitkijktorens en een kijkdoos. Het is al nooit echt, maar het wordt allemaal nog veel onechter.

Vossenhol is een eiland geworden, het intervallenpad gaat betegeld worden. Ik zag een regenboog, 🌈 maar mij stemde het niet vrolijker.

Ik had gedacht 8 km te lopen, maar het tempo lag te hoog, dus het werden er meer. Een hoog tempo, een mooie cadans, geen blokking pijntjes, maar ook G E E N Z I N. Totaal niks komma nul. Ik liep 5km in 28:nogwat, maar het was niks. Het is mooi met het water en de stilte wn de besjes en de dijk, maar ik voelde alleen een totaal gebrek aan ZIN. Na 6km het bos in en Vincent appen dat de zin op was. Wat ik moest doen. Ik vroeg hem: “Hoe kom ik thuis?” En hij antwoorde: “Rennend!” Maar daar had ik dus in mijn hoofd geen zin meer in!!

Ik had kunnen wandelen, maar dan was het koud geworden en ook niet leuk. En het had langer geduurd. Dus ik rende maar weer onverhard verder. Linksom over de rotsteentjes. Het tempo trok zich in zoverre niks aan aan het gebrek aan zin, ware dat het blijkbaar aanzette tot dan-maar-zo-snel-mogelijk-naar-huis. Het viaduct op was met nog minder zin zowat eindeloos. En ik moest ook een beetje. Het tempo ging wel iets omlaag, maar niet eens schrikbarend. Viaduct af en dan tijd aftellen. Heel soms zijn 50 minuten meer dan genoeg. Ik maakte 9,09 km vol en wándelde naar huis. Zo geen zin meer.

Thuis meteen de plee in gedoken. Dit was qua tempo met 5:41 vast top, maar uit-thuis 6:23. Totaal ZINLOOS. De dag was te druk geweest denk ik

En dan ‘s avonds zwemmen bij de TVA. Lekker gezwommen joh!! Ineens had ik toch zomaar de slag te pakken! Diep, heel lang en k voel mijn armen! Nou bedankt TK hahaha. Ik mocht bij herintreder LM in de baan! Of hij bij ons…. Alleen maar kerels. En een zwembad vol geweldenaren die effekes een maratonnetje er tussendoor knallen. Not me. Ik moest de afstand aanpassen na de training, want die k-garmin snapt het toch niet zo best. 350m inzwemmen. Dan 4×500 die gingen bestaan uit 400z1/100z2, 300z1/200z2, 200z1/300z2 en 100z1/400z2. De man vooraan deed de eerste keer 500 achter elkaar. Heel fijn. Hou ik wel van. Dan kan ik op de slag blijven letten. Elke keer die pauzes, daar gaat Garmin van over de zeik. Dus je ziet dan dat de 300s 275 worden. Gtvr. En de 100z1 daar pakt ie dan opeens de pauze in mee voor een stuk.😩 anyway: ik bleef op mijn slag letten en goed doorhalen en rustig lange slagen maken. Kreeg wel even een paar krampen (baarmoeder) te verwerken. 50 vuisten (dat is dus traag) en toen heb ik nog 200 uitgezwommen. De Garmin gaf 2:00 aan op de 100m, maar ik heb dus echt wel serieus 75m meer gezwommen en mijn armen voelen ook een tempo van 1:56!
Deze dag was te vol. Vroeg bij K en dat was moeilijk om de verbinding tussen hoofd en lijf te maken. Had ik spierpijn opeens! En dat is fijn, dat ik iets voel. Ik heb iets nieuws bedacht over de kloosters in de vroege middeleeuwen. De vrouwen. Die zijn weggestreept.
Na de cranio door naar Hilversum voor de Schoonouders. Lieve mensen en ik help graag en geduldig, maar zo oud worden jaagt me echt angst aan! Als alles te zwaar is.
Dan met de kater naar de dierenarts. Hij is te levendig om iets aan zijn maag te hebben.
Daarna hardlopen. Eten. Rumkikub met zijn tweetjes. Zwemmen. Rob komt pas laat thuis.
Geen foto van het zwemmen, maar van een huis in de straat. Niet het onze!

22 oktober – Een lekkere lange herfstige solo lunchwandeling.

Een ochtend flink doorgewerkt. En twee uur telefoondienst. Gelukkig is het rustig en kan ik wat dingen die al te lang zijn blijven liggen afronden. En dan naar buiten. Ik moet vandaag dag 60 halen van het stappendoel. Het is lekker weer en ik voel me beroerd. Slecht geslapen vannacht en teveel pijntjes overal. Knie, stijf, koppijn, snotterig, moe, oorpijn en krampen. Geen honger, wel veel suiker nodig. Het helpt allemaal niet. Dus even een frisse neus dan maar. De herfst is mooi qua kleur, ruikt lekker en het is goed om buiten te zijn.

Ik maak een flink rondje, zoek te laat en tevergeefs naar een paddestoel en zwerf lekker de wijk door. Uiteindelijk haal ik de 5000 stappen pas ‘s avonds. Maar dat levert 8 punten op! Ik vind de herfst overdag wel oke, met de kleuren en het licht, maar het is te vroeg donker en te onvoorspelbaar.
En dan ga ik voor de laatste keer dat het kan buiten fietsen na het werk. Met het licht kan het dit jaar niet meer! Ik moet iets van 77 minuten fietsen. Er staat een opdracht, maar die ga ik niet volgen. Het lukt ook niet goed. Laat maar lekker geel zijn deze training. Niet lang genoeg. ik dacht: ik ga voor de laatste keer dat het kan naar buiten, dus even zonder de voorgeschreven training op de gravelbike. Zou ik op tijd terug zijn voor het donker werd en voor de picnic kwam bezorgen. Vincent was sowieso thuis. Belde er nog iemand om 3 voor 5 😣 De hele dag nauwelijks iemand en ik had aardig wat dingen af gekregen, maar hier werd ik kribbig van! En ik wist het niet eens…. Apple zie dat het bewolkt was, windfinder noemde geen wind en buienradar was droog. Ik ging naar het Kotterbos. Het ging best lekker, maar ik zag de molens wel degelijk draaien! Wat nou, geen wind…

dus eerst op de Ibisweg wind meenemen. En toen ging het miezeren. Niet erg, een beetje is prima. Over de bruggen, over de file heen. Het zag wel donker. En daarna starte de regen op de Ibisweg. Niet echt leuk. Ik kreeg het koud en werd snel nat. Daarna ontaarde de regen al snel in een stortbui. Doornat.

Ik was het zat en ik moest nog tegen de wind in. In ging niet tot het sluisje. Waarom vanalles riskeren als je je al niet heel lekker voelde? Langs het water doorsteken. Het werd droog, maar het was erg koud. De weg terug duurde lang.

Ik zag dat Rob ook thuis was en Picnic kwam eerder en ik was helemaal klaar met fietsen. Laat die groene training maar, soms is het goed als het klaar is. Krijg je geen medaille voor, staat niet te boek als geweldig, voel je je niet beter door en alleen maar koud en nog meer pijntjes. Ik was op tijd voor de Picnic, ware het niet dat ik te koud was om iets bij te dragen.

23 oktober – in de hardlooptraining stond 6-4-2 minuten sneller, werkelijk was 6-4-6! Storm Benjamin

Meteen na de werkdag. Nog net een beetje voor de storm uit. Maar wel in de regen natuurlijk. Eerst 20min inlopen. Drama. Al na 2km moest ik. Heel nodig. In de regen aan de kant gaan zitten. Het móést; goor, lastig. Iemand kwam net toen ik klaar was. Hij was echt bang dat het niet goed ging! In zijn zwarte regenpak. Maar ik kon weer iets beter door al zat het qua kleren allemaal niet goed. Toen 6 minuten naar 5:30. Hum. Lastig.

Tussen de bomen door naar het nieuwe fietspad. De wind trok flink aan! Heftig van opzij. Een beetje eng met de bomen. Ik ging het open terrein op. 4 minuten harder. Te doen met wind mee haha! 😝 dan weer 2min rustig, maar dat ging ook te hard. Iemand van een huis pakte de sushi aan en zei tegen mij: “jij durft”. We don’t do easy!! Toen 2minuten 5:00. Zelfs wind mee een uitdaging vandaag! Ik telde 120 af en toen moest ik langer! Ik snapte er niks van. Wat had ik gemist dan? Tja, 6 minuten zo hard red ik niet. In de plassen stopte ik nog even. Gewoon omdat het kon.

Het was even droog. Ik vond de wind nu goed te doen. Dan weer 6 minuten 5:30. Okay. Rust wat snel. En dan 4 minuten redelijk goed te doen. Ik vermeed de platen en ging richting centrum, maar wel verhard. Nog even gekeken, maar de training stond verkeerd voor 6 minuten in plaats van 2. Ik ging onverhard binnendoor zeg maar. Probeerde het nog wat met de 6 minuten, maar onverhard, glad, wind tegen en regen en daarna viaduct op: 5:35 is soms een grotere prestatie dan een paar minuten een tempo van 5:00!

Het werd snel donker en ik was moe. Oog-moe. De pijntjes waren weg, maar de benen zwaar en ook flink moe. En nat. Korte broek he, dat wel!! En regenjasje. Ik liep nog uit door het park. 3 minuten te weinig, maar het regende weer en ik vond 11,5km op 5:45 gemiddeld wel goed genoeg. Uitvoering was maar 35%. Logisch. Uit-thuis 6:27. Valt me mee. Hoppa: warm worden in de douche. Al hadden mijn handen meer tijd nodig. De geen-honger tijd is aangebroken.

24 oktober – Binnen fietsen en buiten wandelen

Binnen fietsen in Zwift – Flat Out Fast in Watopia Duurrit 2,5 uur

Voor mij een toptempo van 30,7 gemiddeld en een superprestatie, maar ik weet dat het wegvalt bij iedereen die écht goed is. En met een pauze. 2,5 uur Duurrit stond er op het programma en ik had ook met de stormwind mee naar Groningen kunnen fietsen denk ik, maar ik had zo geen zin nat worden weer. Dus na een keer heerlijk lang blijven liggen in bed en wat ontbijt, maar opgestapt. Nieuwe routes en deze klonk behoorlijk aantrekkelijk. Na 7 minuten dacht ik al: ohja, dit was oersaai. Na 14 minuten was ik er eigenlijk al klaar mee. En dan begint een groot mentaal spel. Het hoeft niet leuk te zijn, of uitdagend of afwisselend. Kwestie van doen, gedachten verzetten en doorgaan. Ik probeerde de sprintjes wel mee te nemen. Het ging wel redelijk lekker qua tempo. Reed ik de hele tijd 31. Zonder na te denken, die benen doen het werk. Ik heb zelfs een tijdje met mijn ogen dicht op het stuur gelegen. Een half uur vol maken en daarna 25km. In kleine blokjes hakken en uitvoeren. Buiten regende het gelukkig van tijd tot tijd kei-hard. De zon scheen ook, maar ik vond het binnen met een kopje thee prima.

Dan ruim 30km in een uur halen en ik ben al op de helft! Vier de kleine dingen. Probeer het tweede rondje harder te gaan. En dat af te maken voordat we gaan lunchen. Maar de energie van het ene kopje thee is echt wel ontzettend opper de op. Ik zweet me echt zeiknat. Dus om 1 uur stap ik af na 50km in 1 uur en 38 minuten.

Andere fietskleren aandoen en lunchen. En daarna weer opstappen voor nog een half uurtje! Ik deed het derde heen en weertje rustiger aan. Even slechts 29 rijden. Dik 60km binnen een uur. Voor 100km fietsen deze week krijg je een Garminbadge. Ik zou 76,4km moeten rijden. Vind ik best veel. Maar goed, ik kom tot 70 en rij de Reverse Flats echt hard met zo’n 33 gemiddeld! Dan maak ik nog een op en neertje naar het startpunt en ik maak 75km vol. Het laatste sprintje ga ik helemaal los. Nog een PR en dan zit ik op 2,5 uur en 77km. Super. Mijn benen zijn er kapot van en ik ben vermoeid.

Maar ik wil nog wel even naar buiten! Stappen halen, een frisse neus halen, de wandeling halen en kijken hoe ze Oostvaarderplassen vernielen of vernieuwen. Voor we de wijk uit waren, regende het al. Maar goed, dan worden we nat. Ik voel me niet 100% fit, maar ik ben ook absoluut niet ziek. Ik heb last van mijn tanden rechts en van oorpijn en mijn knie doet zeer (links) en mijn achilespees (rechts) en ik heb opeens weer diarree. Ik ben moe en prikkelbaar. Maar niet echt ziek ofzo hoor. Het lijkt de hele tijd zaterdag. Ik vind het wandelen heerlijk. Als de zon weer komt is het zo mooi!

En het is rustig. Regenboog boven het vossenhol. En verderop de machines die graven en ronddenderen. De runderen trekken zich er niks van aan. Die staan in de zon te grazen en te staren.

We komen DdK tegen die weer alle tijd heeft om te hardlopen en onecht te wezen. Ik zou wel eens willen weten waar hij zijn rijkdom vandaan haalt. Qua geld en in zijn leven. We lopen tegen de zon in bij de Evenaar als het nog even een keertje regent.

Ik ben van het fietsen nog een beetje moe en het lopen is na 4,5km ook wel klaar, tenminste voor mijn benen. Maar we zijn nog niet thuis en gaan ook nog langs de AH. Ik haal met gemak de stappen en de wandelbadge. Ik ben er wel vermoeid van en ook dat betekent dat ik niet 100% fit ben. Maar verre van ziek.

25 oktober – Krachttraining (maar dan echt eigenlijk) en zwemmen

Ik sliep vannacht onrustig en ik ben ook nog moe als ik opsta. Mijn HRV kledert weer hard omlaag en mijn rusthartslag ligt op 51. Ik voel me stijf en nog steeds niet fit. Maar ik heb geen koorts en behalve mijn tanden en mijn oren doet niets écht pijn. Maar gewoon zwakjes. Ik blijf lekker lang in bed liggen, want het regent en het is niet uitnodigend buiten. Liefst zou ik de hele dag blijven liggen, maar dat helpt natuurlijk ook niet!

Ik vind het zo niks, die krachttraining. Mijn zoon moet als rechtgeaarde puber sterker worden, maar ik doe nooit echt mijn best. Hij is al bijna een maand om de anderse dag met de dumbells in de weer en ik moet iets nu de bootcamp gepauzeerd is tot de zomer. Dus we gaan samen onder de overkapping aan de slag! Terwijl het buiten regent. Dumbels en oefeningen. Hij heeft een plan toegestuurd gekregen. Sommige dingen kan ik gewoon niet, met door de knieen gaan. Ik probeer het allemaal wel hoor, netjes 3x12x! Omstebeurt. Alleen het opdrukken doe ik op mijn knieen. Verder doe ik wel een beetje mijn best en ik krijg het er ook warm van. Echt leuk is het niet, maar als ik nou meedoe, dan word ik er vast ook sterker van! Op termijn. Alleen mijn buikspieren, die zijn blijkbaar al sterk. Overigens kan ik het dus echt niet onthouden, wat welke oefening is. NOg net 3x en dan kijk ik af bij VIncent, maar die namen vind ik echt zo niks. Ik ga nog even alle was opruimen en strijken, want ik moet een uur volmaken en samen zijn we na 37 minuten klaar. Ik wil graag een uur halen die ook voor de bootcamp stond en ik moet nog wat krachttraining doen voor de maandbadge… Ik weet niet of ik het echt leuk vind (nee, dat niet), maar ik snap dat mensen hier een goed gevoel aan overhouden en dat het sterker voelt.

En dan zwemmen van ‘juf’ GN

75m gecorrigeerd zodat ik 2250m heb gezwommen, had Garmin te weinig opgenomen. Maar het tempo blijft ruk, want de pauzes worden meegeteld. Tenminste als die te kort duren (zie opmerking MvdB)
6je. Ik had geen zin eigenlijk, totaal niet. Maar ja… We gaan toch natuurlijk. Ik zwem eerst in en let op mijn slag met diep insteken en doorhalen en lange slagen. GN gaf de training en dat is altijd aanpoten en doorwerken. We begonnen met 500m in verschillende blokken met vanalles: 200m slag en dan 2x100m school en wissel en dan zit daar pauze tussen, maar dan gaat Garmin over de zeik en telt 200m met daarin dan die pauze en dan is het dus weer heel langzaam op de 100m. Ik voelde de krachttraining een beetje en er kwam ook weinig zin bij. Ik weet niet eens meer precies wat we deden.

We moesten ook 4×50 doen met linker- en rechterarm alleen. Nou, kansloos bij deze atleet: ik ben al blij als ik met 2 armen kan zwemmen! Ook dan vervallen de pauzes en tellen die mee met de 100m. Joh, boeie. Erger als de Garmin hele banen niet meetelt of 25m eraf snoept. Maar ik weet dat zelf op pauze zetten ook kansloos is, want dat ga ik vergeten. Ik zat bij LM, W, R en nog iemand in de baan en LM is veel te snel en W en R en ik kletsen wel eens wat en dan is GN er als de kippen bij om ons te vertellen dat we niet zoveel pauze hebben hoor. We moeten 4x300m zwemmen. Eerst gewoon zone 2, dan 50school-100slag-50rug-100slag. Dat vind ik maar gedoe. En dan moeten we met paddles zwemmen, maar mijn kind heeft die ingepikt. Allemaal best. Ik vind 300m aftellen veel te lang vandaag. En eigenlijk heb ik het na 3 keer wel helemaal gehad met zwemmen. Ik heb trek, pijntjes en zo mogelijk nog minder zin. Maar ik maar ook nog de laatste 300m vol en dan moeten we steeds sneller. Dat gaat dan wel weer opeens snel voorbij en ik vind het tempo dan ook fijn! Ik zwem nog even uit, maar Garmin blijft steken en zaniken. 2:14 op de 100m met 75m te weinig die ik er dan dus weer bij tel. Toch gedaan he!

26 oktober – Ik voel me verre van fit, maar omdat ik geen koorts heb, kan ik hardlopen proberen.

oor- en kaakpijn. Ik kan nauwelijks goed liggen in bed en heb veel pijn. Ben snel wakker. Het extra uur duurt extra lang. Ik voel me beroerd, slaap ‘s morgens nog op de bank, maar ik heb geen koorts. Met Cirtosan is het prima te onderdrukken. Eetlust is matig. Het lijkt geen kiespijn. Rennen kan dus gewoon wel, want de temperatuur blijft max 37. Maar ik ben een watje en ik ruil de 13km om met 3 kwartier die er dinsdag staan. Ik herinner me alle wereldwonders die met een blaasonsteking een marathon lopen, met koorts een halve triatlon, bloed spugend de hele afmaken en nu komt daar 30km hardlopen in een week bij met een scheenbeenbreuk: nee, ik ben voorzichtig. Ik ga rondjes om het huis, want als het niet gaat, kan ik stoppen. Na de derde kop Citrosan is het goed. Ik pak een lange broek en lange mouwen en ga het rondje tegen de richting in lopen. Heb ik eerst wind mee. De broek zit helemaal ruk, de elastiek is op denk ik. Sjorrend lopen, bah. Het hardlopen gaat. Zoals altijd. 20 min inlopen gaan behoorlijk goed. De hartslag blijft binnen de perken.

Het is prachtig herfstig. Droog voor nu, zonnetje. Ik besluit wat om te lopen. Dan moet ik 3 minuten op marathontempo: hoge hartslag. Dat lukt me niet. Totaal niet. Blijft steken op 151, terwijl het 158 moet zijn. Snap ik niet goed, want die zou juist hoger moeten zijn als je ziek bent toch? Anyway, het tempo is wel hoger en 3 min is te doen. Ik slinger over de paden.

2 Min rust gaan ook niet goed met de hartslag, die is te laag. Ik doe het nog een keer en dat gaat ook gewoon, al is het eigenlijk wat zwaarder dan normaal. Rust en de 3de tel ik af. Ik ga om de wijk heen. Het tempo ligt wel echt oke, maar ik wandel even om bij te komen. Ik pak de laatste ook tellend mee. Ik heb nergens last van en hopelijk straks ook niet. En morgen ook niet meer aub. Ik moet nog omlopen rond de wijk voor uitlopen.

Ik wil 8km halen, maar ik moet enorm. Ik wandel na 8km en dan ben ik te laat. Ik had m’n fijne onderbroek aan en die gooi ik weg 🙁 Naderhand heb ik vooral last van dat ik te laat thuis was en ik ben moe. De pijn is niet erger geworden en er zijn geen andere hele rare pijntjes bij gekomen. Uitvoeringsscore is NUL en dat is oneerlijk bij een tempo van 5:49 met wandelmomenten en een cadans van 177. Volgende week moet het publiek me maar dragen op Terschelling – hahaha, dat is er niet zoveel!

27 oktober – meefietsen, wandelen en krachttraining – ik noem het een soort rustdag!

Na een nacht goed slapen op veel pijnstillers, gaat het weer goed. Geen oorpijn meer en vrijwel geen kaakpijn ook. De ochtend begint ruk als MrG zich weer volledig vaag afmeldt. En dan de hele dag tickets. Het maakt niet uit, maar ik ben op maandag niet op mijn best eigenlijk. Gewoon een beetje chaotisch. En dan heeft Vincent slecht nieuws over zijn stage. Het hagelt en stormt van tijd tot tijd. De dag is al met flink down. En Rob is ook nog eens naar Boekarest gevlogen. Vincent vraagt of ik mee ga met zijn hardlopen. Om het op te vrolijken?! Maar goed: om, buiten te zijn is soms ook goed. Op de stadsfiets. Met handschoenen aan. 3 Jassen. En gewoon kletsend. En dat vond ik wel oke. Het regende natuurlijk even. En het werd donker. En het is niet eens echt koud of zo. De lucht is best mooi als het weer droog is.

Het is in elk geval wel gezellig om bij te praten. En Vincent loopt gewoon heel hard 4:23jes weg alsof dat normaal is. Het onverharde pad was geen heel erg goed idee, want dat was wel erg modderig. Na 10km stopt ie gelijk! Ik had de route gemaakt en die was iets langer, maar ik wilde de stappen nog halen, dus we ruilden van fiets en dan kon hij zich gaan afspoelen.
Vincent ging op de fiets naar huis om niet teveel af te koelen en te douchen. Ik wandelde via de AH en append met Rob. Ik haal nieuwe Citrosan, al heb ik vandaag genoeg gehad aan 2 ibuprofens. Ik wandel nog een extra stukje om de stappen te halen, omdat het toch droog blijft en inmiddels donker is. En dan haal ik de bak en de stappen en kunnen we gaan koken en eten.
ik denk dat ik deze week maar een hoop aanrommel met trainingen. Voor vandaag stond er krachttraining/bootcamp, maar dat is ge’pauzeerd’. En er staat nog wel wat voor de marathon, maar ik ga er van uit dat het grote werk wel gedaan zal zijn. Dus deze week druk ik een beetje mijn snor. Ik ben vaak alleen thuis, want Rob is in Boekarest en Vincent heeft het druk op school.

Deden we dus hetzelfde als zondag, maar ik was zo goed als alles vergeten. Ik onthou dat ongeveer net zo lang als de oefening duurt. En soms is dat al te moeilijk. De eerste paar deed ik 10 keer in plaats van 12 keer. En ik knak alle kanten op als mijn armen en schouders moeten bewegen. Ik kan er niks van, maar we deden het in de huiskamer en de katten bemoeiden zich er mee en het was veel lachen. En veel met die gewichtjes wisselen. Vincent doet echt zijn best en wordt er ook sterker van. Ik doe niet mijn best, maar ik heb de krachttrainingenbadge van deze maand gehaald. Nu hoeft het niet meer eigenlijk natuurlijk op woensdag toch?

28 oktober – hardlopen 13km van zondag: 3x2km MT 1km rust + in-uitlopen

NEE NEE NEE. Dit is ABSOLUUT geen gemiddeld marathontempo met 5:40 per kilometer!! Ik heb slecht geslapen, zie ONWIJS op tegen de marathon. Niet vanwege het weer, want daar dealt mijn “Irish Chroi” wel mee en hopelijk binnen de 5 uur ook, maar dat ze het afgelasten… Daar zie ik tegenop. Ik heb lang gewacht na het late ontbijt en toen scheen de zon en ben ik gaan hardlopen. Ik ben alleen thuis, dus even met niemand rekening houden. In de eerste KM stuurt Vincent een wond-schmink foto dus ik ben al gelijk misselijk. Daar kan ik zo niet tegen! Maar het lopen gaat prima eigenlijk. De evenaar af. Ik heb wind mee denk ik.

Dan mag ik versnellen. Er zit geen beperking aan, dus het gaat prima. Marathontempo van 5:35? Echt niet. Onverhard. Langs de machines. Ik doe een beetje mijn best en houd de lage hartslag in de gaten. Hoeft niet langs het centrum. Nog een onverhard pad en dan rustig de platen over. Ik maak het ommetje over het bos en dat moet weer MarathonTempo. Is een beetje gladjes… Viaduct op is 250m. Dit zou wel eens een mooi 7km rondje kunnen worden zo! Ik loop nog een km rustig en ben dan blij thuis te zijn voor de plee. Snel een maandverbandje in en aan de diarree.

Daar zie ik het allermeest tegenop: ik kan niks eten en weet niet waar de Dixies staan. Het is precies 7km, dit rondje. Ik pak een slok cola, maak nog een foto zonder schaduw en ga in tegengestelde richting. Net voor het viaduct en in het gladde bos weer hard natuurlijk… Ik moet stoppen voor een grote lorrie. Zoveel lawaai in het bos, bah. Dan voor het centrum al een soort van uitlopen. Het blijft gewoon hard gaan, want ik heb nu wind mee. Of de cola werkt.

Ik bewonder de beesten naast de bakbeesten.

Na 12km wordt het wat zwaarder en wind tegen op de Evenaar is dan gewoon niet meer zo leuk. Maar het is droog, niks koud (kort-kort), de cola verwerkt goed (of de darmen zijn al leeg, dat kan ook) en ik maak netjes 14km vol.

Nu lijkt een tempo van 5:40 geweldig, maar uit-thuis is 6:01. Ik tel nergens op voor de marathon: 4,5 uur. Garmin zegt 4:05, dus ik heb alle tijd bij de posten!

En dan ‘s avonds bij de TVA zwemmen.
Zo lekker gezwommen! Als ik 3 van zulke trainingen in een jaar heb, word ik blij. Ik had (natuurlijk) geen zin en ik vermijd het zwembad met het chloor ook graag nu met een soort verkoudheid, maar dit was top. Ik ging in baan 2. Geen haast, niet voorop. Eerst inzwemmen en diep insteken, maar toch lukt er nog iets niet, maar wat…. een tempotraining. Gatsiedakstie. 4x50m met elke keer een kwart baantje sneller. Zat geen snelheid in. Ik liet HB voor me gaan. Daarna achter elkaar 150z1-100z2-75z3-50z4 en 25 hard met tussendoor rust als schoolslag 25m. En daar ergens gebeurde het: ik steek nauwelijks in met links. Niet eigenlijk. Ik leg mijn arm op het water en dan diep en dat werkt dus niet. Dat felle, grote moet even terug. Insteken bij mijn oor. Oke. Dan gaat het wel diep en een stuk beter! En heel rustig kan ik dat heel goed oefenen, al zwem ik dan tegen HB op. School gaat ook wel. En zo steeds ietsje harder is dan prima op te vangen. Ik hoef ook veel minder omhoog te ademen dan. Daarna moesten we 150m z1, 2x75z2 en 4x50z3. Tijd om het flink uit te breiden en te oefenen! Het tempo is misschien al met al niet een zoveel hoger, maar het voelt ein-de-lijk gemakkelijk. Ademen 1 op 2. En dan 4×50 z1.

Eerlijk gezegd vond ik dat zo saai, dat ik maar begon met heel lang uitdrijven en verrek, dan zwem ik nog tegen HB op. Dus ik ga in een soort van vertraging zwemmen, zo voelt het met heel lang ‘niks doen’ als stilliggen. Ik moet zeggen: dat maakt het wel heel makkelijk. Of de krachttraining gaat me helpen. N de 4x50z1 doen we 150 z2 en dat gaat me zowat te langzaam joh! Tot slot 2×75 z3 en ook dat lukt, maar als ik even niet oplet, ga ik weer stom insteken en veel slagen maken. Jammer dat het geen zaterdag is, dan had ik een uur doorgezwommen. We moeten ook nog 3×75 doen z1, z2 en z3 en ook dat gaat bijna te makkelijk! Ik zwem amper uit. Tempo is misschien nog niet veel beter en ik ga niet meer zwemmen deze week, maar dit moet ik meenemen. Garmin telde redelijk goed

29 oktober – Een wandeling op een enerverende werkdag.

Meer kan ik er niet van maken dan een wandeling vandaag. Zou ik opeens consultant kunnen worden op mijn werk! Mijn gewaardeerde collega gaat weg en ik kan zijn functie wellicht overnemen. Dat zou echt geweldig zijn! Maar de verandering gaat voor mij te snel. Wie moet dan al die tickets doen? Het is best veel en ik werk ze rustig af, dus ik heb genoeg werk te doen. En een marathon in mijn achterhoofd. En een miljard bedenksels. En dan onrustig de dag starten zonder treinen. Wel redelijk geslapen gelukkig. Maar ik snap na de meeting waarom ik vandaag over meer-uren moest beslissen en ik ga graag tot maart een dag extra werken. Tegen betaling ook nog. Maar ik ben een 50+er en het duurt een hele tijd voor dit indaalt bij mij. Ik vrees dat het zelfs nog langer duurt voor ik er gevoel bij heb. Ik mis Rob dan extra erg. Ik zou het liefste willen gaan rennen even, zodat ik het kan snappen, maar we zitten op kantoor. Dus de wandeling is waar ik het mee moet doen.

De jongens praten over miniatuurtjes, maar mijn hoofd flippert alle kanten op. Ik werk keurig een hoop tickets weg en weet zoveel meer als voorheen, maar ik denk ook: verdulleme zeg, ik moet iets bij J navragen… En er staat nog steeds behoorlijk wat open. Maar in tegenstelling tot vorig jaar toen ik het echt somber inzag omdat er teveel kennis weg ging, denk ik nu: mooi, kan ik het leukste werk naar me toe trekken. En dan ‘s avonds moeten we ook nog stemmen.

Er is erg veel onrust. Het helpt om even met Rob te bellen, maar echt begrijpen dat mij iets gaafs zomaar in de schoot geworpen wordt, vind ik moeilijk. Ik vind dat ik overal hard mijn best voor moet doen. Manager M gelooft heilig in mij en mijn kunnen. Meer dan wandelen wordt het toch niet vandaag. Ik ben erg moe van het verwerken dat M weg gaat, G weer (voorgoed) ziek is en we mensen te kort gaan komen en dat ik meer kan gaan verdienen en nu al vanaf razendsnel 1 dag extra kan werken tot maart. Te mooi om waar te zijn!

30 oktober – Het laatste loopje voor de marathon

the last one voor de marathon: 25’warming up-5×30”hard/1:30rust-3’Cooling down.
goed geslapen hoor, er is genoeg om wakker van te liggen, dus ik doe het maar niet. Het drong wel door vandaag: ik kan promotie maken! Kán. Kan ik. Eerst te laat bij KvH voor fysio, maar op tijd klaar. De nieren zaten vast. Pijnlijk vast zelfs. Redelijk goed gewerkt. Veel geluisterd en gehoord ook. Maar ook onwijs moe. Overal pijntjes: enkel, tanden, hoofd. Ondanks de nieren die weer ‘los’ zijn. Niet extra angstig gelukkig, waar ze voor waarschuwde.
Na het werk, als Rob thuis is, nog in het laatste licht ‘een stukkie’ hardlopen. Maar 40 minuutjes. Korte broek, lange mouwen: 🥶 koud! Niet eerder gehad. Traag, zwaar, log, slepend, extreem wisselend. Te zacht, wat harder, moeizaam. Geen rugzakje, geen zakdoekjes bij me. Buikpijn. Verveling. Maar het licht is echt prachtig mooi en krachtig.

Het saaie rondje maar weer. Ik had de stenen die ik voelde mee te slepen liever niet gehad. Hoofd te zwaar, ik te zwaar. Schoen strikken. Onverhard tussen ritselende bosjes, in de verte burlende herten en dichtbij graafmachines.

Er gaat niks boven dit tijdstip, maar het is koud en wordt snel killer. Na 25minuten en dik 4km eindelijk ietsje anders: 30 seconden aanzetten. 5 keer. Nauwelijks de moeite. Rust is prima. Viaduct op gaat langzamer, viaduct af sneller. Stopje voor foto van de maan.

Het is donker. Ik loop gemiddeld ineens totaal niet meer sub6. Het voelt als zeven. Dan duurt de marathon lang! En dit is een klein stukje. En het is droog. Windstil. Na de laatste versnelling nog uitlopen. Het worden geeneens 7km en ook 6,66 op 6:06 lukt net niet. Ik ben niet moe van het lopen, niet blij, niet gerust, niet hongerig. Mijn rechtervoet doet nu pijn, mijn hoofd ook. Ik kan de marathon vast afmaken, maar een goeie marathon: die hoop laat ik gaan. Ik haal de finish vast binnen 5 uurtjes, maar hoe is de vraag.

31 oktober – Losfietsen, nog even naar buiten omdat het vandaag niet regent.

Morgen gaat het waarschijnlijk de hele dag regenen, dus doe ik vandaag liever de 70 minuten duurrit en morgen binnen nog een paar versnellinkjes. Maar het maakt niks uit: het tempo is helemaal weg. Floep. Vertrokken. Ik denk dat de hormonen flink overhoop liggen, want de laatste menstruatie was ook niet je-van-het en het voelt al een week als dag 18; terwijl die zondag pas zou zijn. Lage hartslag, weinig vertrouwen, ik voel me slecht en ‘te min’. Het voelt niet goed, maar er is niks aan de hand. Behalve dik, oud, slecht, traag, dom. Misschien is dit wat KvH bedoelde met ‘angstig’. Ik zou het hopeloos noemen. Kom nergens toe, maar doe alles wel gewoon. De was, pvc vloer kopen, eten, CC en DL. Maar marathon spullen klaar leggen lukt dan weer niet. Het oogstseizoen is voorbij. Oktober ten einde. De stilte gaat in. Samhain. Maar ik ‘moet’ nog. En ik kan het helemaal niet! Volgens Garmin ga ik 4:05 over de marathon doen, maar ik denk aan 4,5 uur. Ik weet niet waar de Dixies zijn, wat ik binnen ga houden, of ik het koud heb of honger ga krijgen. Ik heb in elk geval genoeg vet om uit te lopen! Maar nu eerst nog fietsen. Ik loop in het Kotterbos al vast: fietspad afgesloten. Terug via het onverharde pad. Langs het centrum.

Is er voor fietsen ook een tijd waarbinnen je zin moet krijgen? Is 75 minuten te lang?! Kortom: het kwam niet. Veel wind vond ik (meer het gevoel dan de waarheid), rommelige route langs het ene pad heen, Wilgenbos, Lepelaarsplas terug en dijk terug.

Het ging TRAAAAAAAAG. Zat gewoon geen energie in. Muziek hielp niet, positief proberen te zijn niet, wind mee niet. Ik zie heus mooie kleuren en luchten, maar het is grijs van binnen.

Mijn hoofd staat op werk-stand. Ik denk dat ik iedereen teleur ga stellen met mijn marathontijd. Dat het een keer niet lukt met eten en dat ik ‘uit’ ga. Dat het te druk en zwaar is. En dan is aan het einde bij het fietsen het pad langs de kassen ook nog afgesloten! 75 minuten en nog geen 30km. Sneu. Dat is het en zo voel ik me ook enorm. Ik krijg wel de Halloween badge van Garmin.

We laten oktober achter en gaan lekker november in!

1 oktober – Zwemmen bij de TVA, een grote bak kilheid

koud. Ik had het koud. Na 3 kwartier echt kippenvel zelfs. Gezwommen. Iets anders heb ik niet gedaan. SV voorop telde de banen, die lieve E van haar er achteraan en ik zwom daar dan achter. Kalm, beheerst en verkild.
Het was een rotdag op het werk. Veel te veel tickets open. Teveel meetings ver verschillende dingen en dan zeggen mijn collega’s dat ze soms tijd over hebben! Ik heb dat nooit! En dan komt die stomme klant terug waar ik in augustus al klaar mee was (letterlijk en figuurlijk) om te melden dat ie zijn deadline niet haalt en wat er allemaal (nununu) anders blijkt te moeten! Ik doe om 5 uur snel de computer dicht en moet echt langer landen dan de trap af en naar het zwembad rijden kost. Anyway, zwemmen is wel het laatste waar ik zin in heb. Maar ik doe het gewoon. Dan maar zonder zin.

De slag is wel echt verbetert! Breed, diep, krachtiger en langer. Het kost weinig moeite. Ik heb ook minder slagen nodig. Maar ik doe ook niet mijn best. Verre van. Omdat ik daar écht geen zin in heb!!
Inzwemmen iets van 250m.
Dan slepen en bijleggen en benen en nog ieys wat ik niet doe.
Daarna doen we 3 keer 400m-50school-200m. 200m iets sneller. Win halen dat natuurlijk niet! Maar het is mij om het even. Ik zwem veel, weer langzaam en het uur zo vol mogelijk.
Geeneens zin om een foto te maken.
Zonder hartslagmeter
Ik krijg het niet meer warm!!

2 oktober – Een duurrit met Vincent en een bezoekje aan TK en hardlopen.

slecht geslapen. Het hoesten is begonnen. En werkstress. Dus eerst wat gaan werken om rustiger te worden. Maar opeens is er wel een kilo bij! En diarree. Lekker -not-
Na het werken gaan we fietsen. Vincent wilde op zijn racefiets, maar de band loopt weer leeg. Dus pakt hij mijn gravelfiets. Ik mijn racefiets. De gravelbike is echt zwaarder, want hij houdt me niet bij. Maar ik vind het heel fijn dat het rustig aan gaat. Niet zoveel energie vandaag. En het is koud. Na het zwembad heb ik het op wat zweetaanvallen vannacht na, niet echt meer warm gehad.

Het spoorbaanpad af. Bij Poort hebben we de bui ingehaald. Druppels. Vervelend, maar geen grote bui.
Dan langs Duin. Leuk breed nieuw glooiend pad. Wind mee langs de dijk.

Vincent vindt Pampus een vuilnishoop lijken. Grappig. We maken een ommetje naar TK, Vincents trainer. Om hem een presentje te geven. Na een kop thee (lekker warm) weer terug naar huis via de dijk. De regen is weg.

Ik maak een ommetje door het Kotterbos en Vincent maakt thuis alvast frikandellenbroodjes.
Nou we hebben gefietst. Punt.

Ik geef altijd een cijfer aan een training. Dan vraagt Garmin: Vertel hoe het ging. Ik ging hardlopen. Na het onkruid wieden en lekker even hangen. Maar ik heb geen idee hoe dit ging qua hardlopen. Tempo 5:47 prima. Maar met (bewuste) pauzes opeens 6:25! Pasfrequentie 174 prima, uitvoering 85% prima, hartslag 143 goed, ‘telkens sneller’ gehaald. Geen pijntje, geen blessure en zelfs gewoon goed gep**pt. Rustig genoten. Lekker bos. Bewust van alles. Gecontroleerd. Maar… het vóélde níét góéd!
Ik vond het niet spannend, niet sterk. Moeizaam. Een zwaardere ademhaling dan normaal. En ik dacht dat ik nog 10 seconden nog harder moest, maar dat was dus niet zo. Natuurlijk viel er ook een versnelling het viaduct op en dat is dan even zo heftig! Ik vertel het door elkaar.

Ze hebben het bos op 2 km gesloopt. Lekker hoor voor de herten. Bosbouw snap ik blijkbaar niet. Ik stond na 3km stil. Veter strikken en aandrang. Gewoon gaan zitten en dat was goed. Maar ik liep net weer en er kwamen 3 fietsers langs ☺️ tempo ging daarna omhoog. Hartslag ook wat.

Prima weer! Echt fijn. Maar ik zie dan op tegen versnellen. Fotootje maken van hekje. Buitenste bos gepakt. Op 6km weer gestopt. Omdat het kan. Iets om even naar uit te kijken. Even om me heen kijken. Gemiddelde van 5:54 vond ik al goed.
Dan de versnellingen. In de eerste van 60 seconden een hek. En toch sub5. 90sec bij-joggen. Dan 50sec en die gingne okee. 40sec dus viaduct omhoog en weer af. Het ging netjes elke keer (iets) sneller. 30sec in de straat. En dan echt eens een keer twintig seconden mijn best doen! Telkens de rust doorgelopen. Ik zette helemaal aan voor 10 seconden, hoefden die niet meer! Uitlopen dan nog maar tot thuis. Wilde niks extra doen. Was bezweet.

Thuis drinken. En hoesten. En warm worden onder de douche. Ik hoef nu morgen niet te hardlopen na een extreem lange werkdag. Ik zie op tegen de lange duurloop zaterdag in slecht weer. Maar dan kan ik zondag nog bijkomen. Nou ja, dit met pauzes vind ik eigenlijk ook wel lekker! De meesten zullen toch een hoog tempo zien. Maar mijn gevoel zegt ‘mhwah’. Want er ging ook veel goed!

3 oktober – veel werken en even tussendoor een wandelingetje

een lange dag. Gelukkig redelijk geslapen, maar ik maak me al zorgen over het werk, want we zijn met z’n tweetjes en collega G kan me prima helpen, maar is niet heel leuk en toegankelijk. Eerst de diëtiste. Ze kan me niet verder helpen met mijn rare voeding. In goede harmonie zijn we uit elkaar gegaan. Ik snap heel goed dat ze mij niet kan volgen! Dan snel aan het werk. Ik tik de tickets weg. Ik ga om half 12 even een stukje wandelen. Nu kan het nog, nu kan ik nog naar buiten. Het is nog droog (min of meer) en licht. Rob heeft juist vandaag vrij en wandelt mee.

Dan merk ik dat collega G de middag ook zijn verlof opneemt. Zo goed als alleen!! Ben er niet gerust op. Maar ik werk de tickets verder weg, kan 2 van de 3 telefoontjes beantwoorden en bij de andere vraag helpt J me mee. Plus nooddienst tussen 5 en 6. Dan kan ik ‘rustig’ de pagina’s voor OP doorkopieren, ware het niet dat ze die vernachelt hebben!! Nou ja, na lang aftellen wordt het 6 uur. Ik ben trots dat ik alles weg heb gewerkt! Vermoeiend. Ik loop met Rob nog naar de AH. Ik ben gewoon moe van de dag! Ik kon niet winnen met Rummikub natuurlijk, maar door mijn agendaafspraak was ik er ook even niet bij. Rob heeft eerste kubus van de hele triatlons voor me af! Nog een paar te gaan!

4 oktober – Hardlooptraining in de storm en zwemmen

9km wu-5,4,3km marathontempo met 1km rust-cd. In stormy weather!!

In NL stormt en regent het. ‘Binnenweer’ appt Joyce. Niet echt weer voor een lange duurloop. Maar wat als het bij de Berenloop ook geen braaf weer is? Ik bedoel maar: Ierland is ook niet voor de watjes. En als ik dit uitschuif naar zondag, ben ik maandag weer te moe op het werk. Ik ben al aan de diarree voor ik vertrek. Ik zet cola klaar en water en ga rondjes van 5km om het huis.

Ronde 1 gaat megazwaar en heel traag. Hartslag is extreem laag. Ik heb gewoon geen zin!! Nergens last van, behalve een totaal gebrek aan motivatie.

Ik ga thuis naar de wc voor meer diarree. Jasje uit? Als ik naar buiten stap (wilskrachttraining) regent het. Jasje aan. Ronde 2. Het begint op ca 7km toch snoeihard te regenen! Hehe, eindelijk gebeurt er iets! Tempo wat hoger, door en door nat en ik voel me even een bikkel. Ik ga door!!!!

Het tempo gaat van een gemiddelde van 6:24 naar 6:15! Dan een blok marathon tempo. Totaal niet representatief. Slok cola en ronde 3 in.

Zon! Volle zon! Wel mooi. Tempo ietsje hoger. Ik voel me goed, maar nog steeds traag en energieloos. Ik probeer iets harder, maar het is er gewoon niet. Het is niet makkelijk en ook niet moeilijk. Het is niet vervelend, maar ook niet leuk. Na Ronde 3 is het gemiddelde 6:11.

Ik twijfel me suf of er na ronde 4 nog een ronde komt. De HalveMarathon gaat er sowieso komen. In ronde 4 geef ik iets meer gas. Dat voel ik op alle gevoelige punten, maar ik ga me niet stuk lopen. Gewoon ietsje harder. De wind trekt ontzettend aan. Het regent nu eikels. In de zon nog steeds! Het gemiddelde gaat naar 6:06!

Nog 1 ronde, maar waarschijnlijk 4,2km ipv een ommetje voor 5,1km. Ik zet nog even aan. Dat voelt goed, maar ik voel het aan het hele lijf! Of dit 3km marathontempo is weet ik niet. Ik denk het niet.

Nu dreigt de regen en Vervolg: begint het echt flink te stormen! Ik ga het rondje afmaken en hou het op 25km van de 27. Eenmaal thuis begint het weer te regenen. Ik heb een gemiddelde van 6:05 zelfs. Maar eigenlijk is het met alle pauzes 6:33.

een halve marathon in 2:21 (uit-thuis)
Ik weet niet of ik de cut-off tijd van de marathon haal, want dat is 5 uur en ik denk dat er nog heel veel verval zit in de laatste 17km! Mijn spieren vonden dit heel zwaar, met afkoelen en wat versnellen. Mijn hoofd is het daar volledig mee eens!!

Daarna zwemmen. wat een gedoe allemaal!! GN is altijd zo streng en zeker als de training groot is, dan jaagt ze het er doorheen. Ik zat even te kletsen met W, maar we moesten zwemmen hoor, want er was al zo weinig inzwemmen! Ik deed 100m en toen drukte ik uit ipv lap, dus laat ik het maar weer met ‘keurig’ horlogegedrag. Gewoon zwemmen. De 450m heel-armen-heel-benen-heel-school-heel-rug. Miste ik 50m. Ik deed maar wat joh. Toen 550 iets met duurtempo en poloslag. Ik vond het verre van duurtempo! Sloeg ik polo maar over, want ik wist het toch niet. Gelukkig zwom ik wat achteraan. Daarna weet ik het niet, want de uitleg was al gedaan voor ik er was. Iets met 200 z1? Dat ging dan weer langzaam.

We deden ook een keer 4×50 met ademhaling 1op2 links en dan rechts en dan 1op3 en dan 1op4 links en rechts. Viel me lekker mee eigenlijk! Geen idee of we er nog iets tussen deden, maar we moesten ook om elkaar heen zwemmen. Ik snap de bedoeling. Maar toen ik de watertrappelaar was zag ik pas dat ik de kant niet mocht aanraken! Tja, toen miste ik 25m 😒 in de laatste keer. Daarna nog 200m elke 50m sneller, maar ik vond het niet sneller gaan. Het was eindelijk tijd. Het was kei druk in het zwembad en in de kleedkamer. Niks voor mij. Ik heb de zwemafstand gecorrigeerd en er 75m bij geteld. Dan is het tempo wel weer redelijk. Ik had vandaag weinig tempo en energie, maar dat is niet gek als ik dan toch zoveel loop en zwem. 🏊🏻‍♀️

5 oktober – Oliebollen halen en fietsen

Vanmorgen werd ik wakker en ik dacht: jammie, wat heb ik zin in een oliebol! Ik vroeg me een uur later af waarom, maar het kan: vet, koolhydraten en opslag nodig. Het is ook opeens echt herfst: regen, wind, kil. Nog een uur later stond ik eindelijk op. Het regende nog steeds en ik had (tegen 11 uur) trek in mijn ontbijt en ik had een heerlijk dagje rust. Ik had lekker op de bank kunnen gaan hangen. Van de duurloop gister heb ik geen greintje last! Helaas verbaast me dat niet, maar ik ben er blij om. Annemarie denkt dat ik wel de cut-off tijd ga redden en Garmin houdt het zelfs op 4:12 voor de marathon. Maar ik zie nog 4 lange weken tussen nu en dat moment liggen. Het wordt droog als ik alle computerspelletjes speel. Ik neem de kat mee naar buiten. De kleine king pist, vreet plantjes, springt in de boom en verjaagt een andere kat.

Ik wandel naar de ah met Vincent en toch blijf ik zin hebben in oliebollen! Ook na de lunch. Rob wil wel mee wandelen. En zo gaan we naar de Almeerplant. We zien het gekapte bos en vragen ons af wat de ‘ruis’ is die we zien. Het blijkt gaas. Om de jonge boompjes staande te houden, zodat ze nu massaal gerooid kunnen worden?!

We lopen best door! En het blijft droog. We halen 7 oliebollen en die ruiken we de hele tijd!! Ze zijn nog warm. Ik laat Rob het kwadrant zien, maar hij weet ook niet waar het voor is. Voor scouting misschien? Intrigeert me dan. Ik breng de vuilnisbak weg en haal dan 5km. Stappen ruim gered! En het was de hele tijd droog. En veel te warm voor een winterjas.
Ik smul van de oliebol. Precies zoals ik me bij het opstaan had voorgesteld!!

En dan iets van uitfietsen (waarvan?!) Het leek droog te blijven en het is nog maar windkracht 4 ofzo, dus dan ga ik echt liever buiten fietsen dan binnen! Liever wind dan klimmen, liever regen dan zweten, liever sloom dan saai. Eigenlijk dus niet omdat ik een bikkel ben hoor! Maar ik ben gewoon niet bang meer voor slecht weer of wat extra moeite doen, na Ierland. Wat kan er gebeuren? Nat regenen? Wind? Been there, done that, survived!! Zo lang als het kan buiten, want straks is binnen de enige mogelijkheid. Het is een duurrit dus verder maakt het niet uit. 80 minuten. Ik pak de gravelbike. Een dik uur is iets van 25-30km. Ik denk aan wind mee heen over een polderweg en tegen de wind in terug over de Grote Trap. Dan gaat er iets mis met het horloge en mis ik de eerste km. Wel op het fietscomputertje! In het Kotterbos besluit ik dat de wind iets anders staat en op de Trekweg mee is dan wel fijn.

Ik zie een grote tak op het fietspad, verder wel veel losse bladeren, maar niet echt stormschade. En er is rust. Niemand gaat met dit weer naar buiten. Al zie ik ook wat vissers en wandelaars. Het is gewoon droog! Ik rij naar de sluizen en kijk naar de herfstkleuren. Ik vind het mooi, maar het ontluikende groen vind ik gaver. Ik kies er toch voor door het bos terug te gaan, dan blijft het een soort zijwind.

Tempo is ver te zoeken, zelfs wind mee. Boeit nie. In het bos is er weinig wind. Maar bij de Praambult begint het wel te regenen. So be it. Het is niet koud, ik heb een goeie jas. Alleen de zonnebril is lastig… ik fiets wat om en dan neem ik in het Kotterbos (het regent nog een keer flink) het onverharde pad. Tempo is toch ruk en ik moet dik een uur vol maken! Dus dan maar leuk en wat uitdagend! Een onverhard pad geeft meer rust in mijn hoofd. Ook al fietst het moeilijk.

Ik ga nog om via het centrum. Moet toch een uur redden! Het is weer droog. Ik maak er met wat ommetjes 30 van op de fietscomputer en dat neem ik over naar Garmin. Laag tempo, maar wel mooi gedaan! Minibikkeltje. Ik eet de andere oliebol ook.

In de avond heb ik zin in pizza en ik loop nog maar een keer naar de winkel. Het is geen goede dag voor het wintervet, maar wel voor de stappen.
Ik vond het een vrij zuinige sportweek. 9:45 voor de tri-sporten. Tot ik bij T3S kijk op strava: dik aan de top! Ik zie het dan, maar ik snáp het niet.

6 oktober – Wandelen met Vincent

Samen met Vincent. Het was zo’n volle dag! Maar aan mijn eigen werk ben ik eigenlijk niet toe gekomen en er staan nog veel te veel website tickets. Dat is met twee keer telefoondienst. Ik baal daar van. Ook al miezert het, ik wil naar buiten! Even bijpraten met Vincent. En rond zwerven. Rob was laat. Laten we deze dag als afgesloten laten. Al kon ik wel winnen met rummikub en yathzee.

7 oktober – Binnen fietsen en een duurloop

Binnen fietsen in Zwift – bellend op Danger Noodle in Watopia.
Rob uitgezwaaid (die werkt de komende dagen in Brussel), teruggekropen in bed, wat werk gedaan, de weegschaal vervloekt en ontbeten. Ondertussen mijn zus geappt en gebeld, want pa en ma zijn weer ziek van de coronaprik. En dat gaat helemaal niet goed. Ik stap dan maar binnen op de fiets, kunnen we bellen. Er zat een training bij, maar de uitvoeringsscore is 0️⃣. Ik heb niet gelet op waar of hoe ik fietste.

Ik heb een half uur geluisterd naar hoe slecht het gaat als je ouder wordt. En daarna een half uur hoe druk en onoverzichtelijk het leven is. We sloten af met een half uur over feestende en drinkende kinderen. Duidelijk?

Maar ik heb 40km gefietst! Met een hoop hoogtemeters. Netjes binnen de tijd.

En ik voel me nog slechter want ik hoef zo niet oud te worden, de was te laat aangezet, niet geschrobt en geboend en ik word beschuldigd van gezond eten, maar als ik iets niet doe… (…) En ik snap verder ook niks. Dat iedereen het te druk heeft om aandacht aan een ander te besteden. Ik heb nog een middag voor de boeg met cranio, kapper en iets gaan vragen en met Vincent overleggen. En doorrrrrrrrrrr. Met een duurloop.
Buikpijn, rechterhiel pijn, linkerbeen zwaarder, telefoonhoesje bijna kaduuk (va km 6 telefoon in hand gehouden), zwaar, onrustig, saai, verveeld, hartslag weer van slag (laag) en het voelde allemaal net niks.
Ik was bij KvH geweest, maar het was te kort om me te laten landen. Ik voel me totaal niet goed genoeg. Fysiek kan alles, maar mijn hoofd gelooft dat maar niet. Hormonen dingetje? Super lastig. En dan een uurtje gaan lopen. Ik bedenk wel dat het echt niet voor iedere vrouw van mijn leeftijd is weggelegd om onafgebroken 10km te gaan rennen, maar ik voel daar niks bij. Ik wilde langs het onverharde pad bij de snelweg en de manege. Ik eet vandaag overdag gewoon weer op honger. Dus er is niks wat teveel is. Ik heb al buikpijn en ik ben weer aangekomen. Ik neem verder naast zakdoekjes en muziek niks mee. Ga gewoon joggen. Er is wel iets wat ik écht slecht kan: over de Evenaar lopen, door de drukte. Auto’s, geluiden, veel beweging: ik kan er niet mee omgaan. Het voelt allemaal niet goed, pijnlijk her en der en trekkerig. Dat duurt zomaar dik 4km. Ik vind het simpelweg écht niet leuk.

Dan zie ik een veld vol blauwe kolen. En stoere kerels die met het meisje de paarden gaan knuffelen. Ik loop het bos in. Het telefoonhoesje gaat bijna stuk. Maar het groen, de rust, de bomen: instant gaat alles beter en makkelijker en lichter. Ik zie de snelweg met een smile.

Pak de telefoon in de hand. Het tempo gaat omhoog, de hartslag gaat ietsjes mee. Maar die is weer belachelijk laag. Ik ga de beug over, de wijk door. Allemaal stiller en rustiger en wind mee. Niet dat het echt leuk wordt, maar stukken beter! De kilometers tellen gewoon op. Ik zie FV op zijn fiets, tutjehola met haar familie rennen. Ik ben blijer. Kijk mensen, ik zweet, en ren ‘zomaar’ ff 10km weg. Het tempo is van 6:10 naar 5;40 gegaan! De laatste km terug naar 5:55. Ik vind het goed en ben blij weer thuis te zijn. Genoeg, maar niet goed. What you see is what you get.

8 oktober – Wandelen vanaf de Shell naar huis. Zwemmen lukte niet.

Niemand van alle geweldige mensen die alles reposten en aanhalen hebben vandaag gerepost dat ‘gewoon zijn’ genoeg is. Iedereen moet een beste, betere geweldige zichzelf zijn. Vandaag was ik al blij met ‘zijn’. Slecht geslapen met spokende herriemakende katten. En vanmorgen begon ook weer met pissen en een volle trein. En dan de lijst met tickets weer openen. En er komt alleen maar bij. Gelukkig heb ik zo’n fijne collega’s die de dag oplichten. Waar ik een beetje kan klagen. (…) Zelfs zonder de social media schijnt iedereen er maar op los te liegen en een eigen waarheid te hebben. Is alles en iedereen beter dan zichzelf. Nou, ik niet! Ik heb hulp nodig van MS voor de tickets en ik heb vragen voor JdW en ik krijg diverse websitestelefoontjes. Ik eet aan de desk. En dan rijden de treinen niet. Een ‘botsing’ waarschijnlijk, iemand die de beste versie van zichzelf niet langer goed genoeg vond. We hadden zo’n mooi plan met Vincent die de zwemspullen en de auto zou halen voor een uurtje training. Maar nee. Mijn collega kon ons richting Almere Buiten afzetten en toen kon ik toch even wandelen nog. Maar ik vond het vermoeiend en trekkerig. Niet moeilijk, maar het beste deel van mezelf was er niet bij vandaag! En Rob is er ook niet, want die zit voor het werk in Brussel. Ik baal dan ontzettend dat ik niet kan zwemmen, want zaterdag lukt ook niet en nu moet ik het weer overal tussen proppen. De kat ging s avonds nog een keer pissen. Ik denk dat mijn beste deel in winterslaap gaat. Maak mijn betere ik in maart maar weer wakker!

9 oktober – Wandelen en booglampen

Het lukt allemaal wel, het gaat allemaal goed, maar ik voel me niet echt blij. Hoort er wel bij he, als de dagen korter worden? Ik kan me niet optrekken aan de leuke telefoontjes, de opgeloste tickets, dat er weinig pijntjes zijn. Vervelende katten, lastige tickets, stom met eten, zonder Rob en mooi weer terwijl ik binnen zit. Dat weegt zwaarder. Ik ga tussen de middag lekker wandelen! Is het mooie weer ook voor mij! Tussen alle eikels in.

En na het werk nog een stukje met Vincent van de warme lucht genieten. Even het hoofd leeg stappen.
Potjandikkie, om 7 uur gaat de zon al onder. Gelukkig is de schemering eindeloos. Ik kleed me niet eens meer om voor de bootcamp, gewoon sportbroekie en trui aan. Hardloopschoenen. Eerst de warming up en dat is wel goed voor mij. Even de knieën los maken met squats en lunges. Dan 2×4 minuten opdrukken/knie pakken en hardlopen. Voor mij is hardlopen het makkelijkst, dus het laatst. Doe gewoon op het gras. I mean: waarom matjes, luxe? Sporten! In de natuur. Op het veldje. De andere 4 schijnen daar anders over te denken.

Dan weer 2×4 minuten. Jumping jack, bukken en sumo stand. Deze combi voel ik een beetje, maar het is allemaal niet móéilijk! Ik vind de pauzes eindeloos. En dat geleuter over wat je (niet) moet eten, hoeveel MrMike wel niet sport en gezond zijn. Dan 2×1 minuut planken met hand om de beurt omhoog. Tja, sorry, als je 1 uur kan zwemmen dan is dit goed te doen. We doen nog een buikspieroefening 2x. Iets voor de schuine buikspieren. En tot slot 1,5 minuut benen omhoog en klappen onder de knie. Zittend. In het gras. Eerlijk: ik word er niet moe van, ik doe een beetje kracht op, ik zweet niet en hoef mijn best niet te doen. De cooling down laat ie achterwege want ik denk dat zijn vriendinnetje de koffie klaar heeft. Nog geen uur. Ik vind het best! Het klinkt vast denigrerend, maar voor mij is dit geen sport. We moeten nu veel water gaan drinken om de afvalstoffen af te voeren. Gniffel. Dan moet ik de hele nacht plassen! Nee hoor, ik drink niks als een bekertje melk. Daar heb ik zin in, dus dat is genoeg.

10 oktober – Een halve marathon vol-strijden en uitfietsen naast Vincent die hardloopt

Het ging niet.
Slecht geslapen. Darmen zijn al zo-zo. Idee was 3x8z3/4z4/4r. Maar eerst inlopen in Z1. Dat zou moeten lukken, maar nee: absoluut niet! De hartslag flipperde alle kanten op, maar vooral omhoog. Vreselijk. Het is zonnig, ik heb het warm, ik heb geen route, wel muziek. Geen tempo. Na 15min naar zone 2 voor 45 min. Gek genoeg dáálde de hartslag.

Ik had het warm-koud en ik moest! Dan maar een ommetje onverhard. Het Wilgenbos in en genieten van gras en het brugje.

Na ca 6km is het helemaal mis. Ik duik de kant in, had gelukkig maandverband in wat weg kon. Volle diarree en heel smerig. Daarna onverhard tussen het water door.

Mooi, slecht voor het tempo, goed voor de rust en acceptatie. Dan de dijk op (ff wandelen) en dat gaat lekker! Goeie zone, fijn tempo, mooi over het water kijken. Maar het voelt zwaar en moeizaam.

Na een uur nog geen 10km en de intervallen laat ik voor wat ze zijn. Het gaat me om de km’s nu. Als ik zou luisteren naar mijn lichaam was ik gestopt, maar “we” onderhandelen pauzes en duur ipv snelheid. Na 11km sta ik stil om te drinken en te kijken. De kleuren zijn zeer mooi.

De cola is uitgezet. Vooral water is lekker. Ik app J. Dan door naar het centrum. Het lijkt steeds moeilijker te gaan! Echt veel trekken en veel strijd in het hoofd over afbreken en opgeven. Bij het centrum weer diarree en handen wassen.

Toch door. Ik wil de HM halen en ‘het-voelt-zwaar’ is geen excuus. Druk aan het verbouwen aan de andere kant zeg. Bah. Gek genoeg is het tempo ietsje beter. Ik ga tot het bankje. Bijna 17km. Zitten, fotootje en EEN GEL eten!!!!

Iemand nog aanmoedigen en dan km’s aftellen. Door het bos over een rotpad en dan rustig terug. Ik tel echt enorm af. Nog 3km. Ik ga wel redelijk qua tempo en ik voel de energie van de gel! Eigenlijk zou ik sub 6 gemiddeld willen lopen, maar dat red ik niet meer. Ik loop door en moet om via de wijk. Vermoeiend. De laatste km zijn nog iets zwaarder, maar ik maak een HM vol!!

Hartslag redelijk (hoog), cadans top, tempo 6:02 redelijk, uit-thuis 6:59! Uitv.score alsnog 34%!! Naderhand te moe en moeie spieren en rechterhiel. Geen last van gel!

Na het rennen veel worstebroodjes gegeten en gezeten en gedoucht. Ik voel het goed! Alles is stijfjes en trekkerig. Rechterhiel doet pijn en de nagels zijn blue.

En daarna uitfietsen met Vincent die zijn eigen hardlooptraining heeft. Prima combi! We hadden de route over de ibisweg. Ik lekker op de gravelbike. Goed voor de spieren en een hoge cadans. Vincent kon lekker kletsen. Ik wat foto’s nemen.

Maar fietsen door de herfst gaat goed! Om via het Kotterbos en weer achter de wijk langs. Ik vind het prima, ik fiets de tijd wel vol.

We eten heerlijk spinazie en ik vreet spekkies, want daar had ik zoveel zin in!!!
Ik heb een aster in de tuin die bij mijn fiets kleurt! Blij! 🌺 🙂

11 oktober – De zwemtraining ‘inhalen’: duurzwemmen in de Koploper in Lelystad

nee @mvdb, ik kan het inderdaad niet; ik ben echt slecht in het overslaan. Ze vroeg het me woensdag toen ik niet kon gaan zwemmen en opperde dat overslaan ook tot de mogelijkheden behoort als het een keer niet lukt. Als er een manier gevonden kan worden om toch te zwemmen, dan ga ik! Met V een uurtje naar het banenzwemmen in de Koploper. Het paste. Niet dat ik daar zin in heb (ik blijf ook liever eindeloos in bed hangen), niet dat ik me goed voel (ik heb veel pijntjes van de halve marathon van gister: de hiel zeurt een beetje en het linkerbeen is zwaar, maar dat is de periode nu en met alle stress erbij is het ‘logisch’) en uiteraard word ik er ook niet echt beter of slechter van, van die ene zwemtraining. V had een training voor zichzelf en ik ging eens een keer gewoon duurzwemmen. Meestal is het training, maar eindeloos doorzwemmen doe ik nog zelden. Kijken of het tempo echt verbeterd is. Nou, nee dus. Het tempo is nog steeds laag. Ik heb er niet op gelet. Wel op de slag. Maar snelheid zit er dus niet in. Nog maar een keer bij TK informeren dan, want het zou in de loop van de tijd toch moeten verbeteren beloofde hij. Ik denk dat de ademhaling de boel verstiert. Maar goed, nergens op letten en onafgebroken zwemmen.

Zitten een soort fases in: de eerste 5 minuten duren een uur en zijn koud en saai. Daarna volgen 5 minuten om je af te vragen hoe lang je gaat zwemmen. De tel raak ik al kwijt. Daarna volgen er 10 minuten waarin ik me afvraag of de slag wel goed is en of ik een kilometer haal. Daarna wordt het drukker in de baan en komt er nog geen concentratie. 1 keer moet ik even iemand voor laten. Maar niks geen gemak. Ik ga geduldig door. Weer tien minuten. Ik ga uit van 45, dus het aftellen kan beginnen! En dan komt er wat routine in en een soort van gelaten flow. Dan gaat de tijd sneller. En opeens 40 minuten en even later zijn daar de 3 kwartier. En dan begint het zwaarder te worden. 50 minuten. Eindelijk begint de training! Doorbuffelen tot 12:14. Ik ga gewoon door en stop het horloge. Onafgebroken gezwommen voor 55 minuten. 2700m. Blij mee.

Het familie uitje ter ere van het 55 jarige huwelijk van papa en mama.
Superleuk concept, de pannenkoekenboot.

Maar wel druk, veel eten, onrustig en geen ruimte voor enig gesprek. Er is weinig ruimte voor contact. Ma is doodmoe, maar eet wel lekker veel.
Ze zijn blij met de rozen.
Buiten is er kermis.
Ik vind die tegenstelling in Nijmegen leuk: felle neonlichten en de oude kapel. De boottocht is ook leuk, maar ik mis er een hoop van.

12 oktober – Hardlopen een training met warming up 2km-6x1km marathontempo-1km rust

Weinig hoopvol van huis gegaan. De lactose van gister geeft malaise. Dus in de buurt van huis blijven dan maar. En de Picnic komt. Wil ik wel mee aanpakken. Omdat het toch niet gaat lukken, ga ik vrij snel na ‘t ontbijt. Maar het gaat eigenlijk wel! Ik loop rustig in en dat tempo is oke. De hartslag blijft weer laag, maar dat is logisch in deze periode.

Na 2km inlopen versnel ik. Dat lukt me uitstekend, maar de hartslag komt niet in z4. Overigens ga ik op dit tempo ook geen marathon lopen! Ik ga z2/z3 doen. Ik heb last van mijn hiel rechts, maar dit versnellen gaat me prima af. Daarna rust is ook een lekker tempo. Ik loop om door het park en versnel nog een keer. Ik had t in het begin heel koud, maar nu zweet ik! Ik zie Vincent. En hij mij 🙂

Thuis drink ik cola en water en stop ff. Tempo 5:38 over 5km!

Ik twijfel of ik 14km zal lopen. Ik ga voor ronde 2. Rustige km en dan een snelle kilometer weer. Gaat. Ik ben al op de helft! Als ik tenminste 14 ga doen.

Ik denk ook elke keer of ik weer 5km doe of maar 4. Uiteindelijk in de volgende snelle km moet ik nodig, dus het wordt 4km! Ik heb de sleutel vast en snel naar de WC binnen. Diarree te over. Voorspelbaar.

Vincent is klaar, hij pakt met Rob de Picnic en ik maak t af. Gemiddelde is naar 5:34 gegaan! Nog een 3km rondje denk ik. 11,5 is zat. Ik ga rustig de straat weer uit en zeg iedereen lachend gedag. Dan nog een keer snel. Ik doe mijn best en het lukt weer! Ik voel me goed nu. Dus toch 4km.

Ik ga ook rustig op een lekker tempo. De laatste snelle kilometer, ik durf en zet aan en haal zelfs hrf 158! I wil onder de 5’ en dat lukt! Nog een km uitlopen ga ik dan ook maar doen. Nog een keer om het park heen dus. Twijfel of het lukt, wil inkorten, maar uiteindelijk wordt het dus ruim 14km, supertempo van 5:32(!!) en een hoge cadans. Uitvoering is 7% 😂. Gemiddeld tempo is 5:57 uit-thuis. En ik heb geen pijntjes meer. Soms snap ik het niet. Ik ga volgende week iets gaafs doen!

22 September – Bootcampen!

Na een nacht slecht slapen met 4 keer plassen en een dag vol werk en ook tig keer plassen had ik weinig zin in iets en dan staat bootcamp zeker niet hoog op de lijst maar het is er nu eenmaal en moeilijk is het niet en zwaar maak ik het niet. Beetje warming uppen, 4 (bijna 5) keer de wod met rennen d’rin en dan een hoop core gedoe en na wat grondoefeningen de cooling down alweer. Het ging om volhouden. Nou, ik kan best iets.
Plannen voor volgend jaar zijn in de maak. Maar eerst het komende weekend weer.

23 September – Fietsen en hardlopen

Eerst fietsen met als opdracht: 6×1’ & 4×1’, maar hoe ik mij best ook doe…

Mijn dag in 1 woord: verveling. Alles was saai, makkelijk, stom. Vorige week zei mijn manager: hoe kan het toch dat je glas altijd maar halfvol is, terwijl je makkelijk een vol glas hebt? Na dat gesprek was het glas wat voller, maar vandaag haal ik de helft niet. En ik weet niet waarom. Alles lukt, qua sport en slapen en de tandarts keurt mijn vulling uit Ierland goed en ik heb nergens pijntjes en veel rust en tijd om een boek te lezen. De was gedaan, kattenbakken schoon. Maar ik voel: Rob weer ziek, Vincent die niet zo goed communiceert, ik doe te weinig voor de ouders, ik maak niet alles brandschoon. Ik ben ineens een kilo dikker, ik snaai teveel. Ik vind niks leuk en alles is saai.

Zo ook en vooral het fietsen. Op de racefiets kan nu nog prima, muziek aan, radartje mee, rondje OVP. Warming up ging wel, maar dan blijf ik niet binnen de wattages. En ga ik langzaam. Daarna blijf ik binnen de wattages en gaat het ook langzaam. Ik ken het wel, vind niks spannend of interessant of leuk. Fijn dat ik midden op de weg kan fietsen als ik het radartje in de gaten hou. Natuurlijk beginnen de intervallen op de Knardijk met wind tegen. Ik moet eerlijk zeggen; ik vind het erg leuk dat het nu even iets anders is en afwisselt. Natuurlijk haal ik de wattage niet of nauwelijks (ondanks de wind), maar ik doe flink mijn best en mijn benen ook! Wie weet gaat het nog ooit helpen… de twee minuten pauze zijn lang en dan denk ik: ik wil weer moeite doen! En dan in de minuut moeite doen verheug ik me op de rust. Haha! Op de dijk gaat het tempo omhoog, maar de wattages niet.

Ik moet ook nog 4×1 minuut op nóg hogere wattages, maar dat red ik natuurlijk helemaal niet. Ik probeer het absoluut! Voor de rest is het namelijk vooral verveling: ik ken het uitzicht, elke bocht en de wind. Het is helder. Er zijn veel boten. Er zijn herfstkleuren. Het boeit me niet vandaag. Als ik de dijk af ga is het tempo netjes 27, maar thuis is dat nog maar 26,8. Verder is t geen hoogvlieger, deze training.

Daarna ga ik een uur rennen met als opdracht: 7×3 minuten versnellen. ik kleedde me rustig om. Slokje water en telefoonhoesje mee. Na het onhaalbare fietsen en vermoeide benen had ik weinig hoop op het lopen. Het voelde echt als 6:20. Slepend. Het telefoonhoesje werkte niet, dus ik hield de telefoon vast. Rende ik me toch een stuk sneller! Nja seg. 20 minuten inlopen en het bleef best hard gaan, voor mij is 5:45-5:49 nl wel hard!

7 keer 3 lange minuten op 5:30. Tja, dat ging dus ook. Vooral de eerste keren. En dan gewoon doorjoggen in de 2 minuten rust. Alles was lang genoeg en prima in te delen. Uiteraard merk ik als het onverhard is, maar ik ging vaker te hard dan te langzaam. Eigenlijk nooit te langzaam. Over het fietspad een beetje nadenken over de route. En dan op 6km moet ik het bos in en de bosjes in. Diarree, veel, irritant en lastig. Ik baal er van. Dat het gewoon elke keer zo moet gaan. Dat ik te dik ben en ga vreten. En dat mijn darmen dan weer zo doen.

Ik ga ook in het bos regelmatig te snel en corrigeer dan wat. Het boeit me al niet meer, dat het vanzelf gaat en makkelijk is. Ik ben verveeld. Het is wel mooi hoor, de kleuren en het groen en alles, maar niet aan mij besteed. Ik wil thuis op de bank verder lezen. En nu moet ik nadenken over de route die verlengd moet worden. De 6de interval is het lastigst, viaduct op, maar dat lukt qua tempo beter dan dat ik er nog zin in heb. Blijkt het maar 5 minuten uitlopen.

Ik haal de 10km makkelijk binnen het uur. Zonder de schijtpoeppauze. Uiteindelijk zal de uit-thuis tijd 6:03 zijn. Weer net niks. Hoewel de looptijd netjes 5:41 is. Maar vandaag ben ik er niet blij om. Dus ik kan niet invullen hoe ik me voelde, want het was niet zwak (volgens mijn hoofd wel), niet normaal (verveling is gelukkig normaliter niet de omschrijving) en ook niet sterk (al doet het tempo vermoeden van wel). De hartslag is zone 1 en dat is opmerkelijk. De uitvoeringsscore is ruim goed. Al maakt dat het gemiddelde met fietsen net een voldoende. (89+44/2=66)

24 September – Zwemmen bij de TVA

Het tempo van 2:04 slaat weer nergens op. Maar ik mis dan ook 50m die er dus heel lang over deden, maar laat maar. Ik heb gezwommen en dat is het. Was op tijd in het bad met 1 doel: 48 minuten vol maken. Maar eerst een half uur sporten halen. GN gaf de training. rvG ging voorop. Iets met 450m in wissel, benen, armen etc. Telt horloge dus 425. En dan iets met 200rustig, 2×100 sneller, 4×50 hard en 4×25 (goddank) sprint. Die sprintjes pakt mijn horloge ook ergens niet. Ik ben niet snel. Heb ik gewoon niet. En dan die gems achter me die me steeds aantikt. En die lastige langzame mensen die te laat komen en de mensen die zoveel beter zijn in baan 3. Het half uur komt vol.

En dan drie keer 100. 50-75-alles snel. We zitten bijna op de 3 kwartier! Dan nog een lang ding van 50rust-50snel-50rust- 100snel-50rust-150 snel. Moest ik openen vooraan! Dan gaat het dus niet zo snel. Maar ik doe mijn best. Meer ook niet. Diep, breed, pak. Uiteindelijk nog een 50m stukken sprint. Dan zwem ik 100m uit en heb ik 2300m bij elkaar gezwommen en zijn het er dus eigenlijk 2350. En zelfs 58 minuten! Net als alles vandaag is het weer gelukt, maar saai en verveeld. Patat eten. Om de stappen te halen ga ik buiten wandelen met de kat.

25 September – Een rustdag! Dus ik kan lekker gaan fietsen.

Ik was boos vlak voor ik ging!! Op Garmin. Ik verliet mijn werkplek met ruim 1100 stappen. Toen wilde ik fietsen kiezen op mijn horloge en ging het horloge herstarten. Zomaar. En kwam het terug met de 500 stappen die ik ‘s middags had opgeslagen!! Dat vind ik zoooo niet eerlijk. Maar ik kon het fietsen wel starten. Lekker de gravelbike, niks wat moet of hoeft, gewoon fietsen. Beetje om me heen kijken, maar ik ken het. Beetje langs de plassen, naar de dijk toe. Op de dijk zijn de kleuren mooi en is het helder. Ik heb wind mee (geen toeval).

Het is niet zo dat ik alles geweldig vind, maar ik verveel me ook niet meer zo en ik heb minder de neiging weer zo snel mogelijk thuis te moeten zijn. Ik zie geen andere sporters, weinig verkeer. Amsterdam vind ik niks, maar de skyline vind ik echt geweldig mooi! Dan het ‘nieuwe’ fietspad af. Leuk zo met de gravelbike. Daarna door de stad tegen een beetje wind in en door een beetje drukte heen weer naar huis terug. Het worden 25km en een tempootje van 24 gemiddeld. Ik vind het een mooie rustdag!
Ik neem de kat mee uit wandelen, maar die stappen tellen nauwelijks mee. Voor hem een wereldreis (rIJs), maar ik vind het wat heen en weer.

En dan na het eten, bij het rummikuppen en bij het duo-lingoen, zwaai ik mooi de stappen bij elkaar. Als Garmin vals kan spelen, kan ik dat ook!

26 September – Duurloop met 6x 30 seconden hard en 90 seconden rust.

Het is niet leuk, niet moeilijk en het is heerlijk en heel zwaar. Allemaal tegelijk. Het is saai, weer dezelfde omgeving en toch ook leuk om net wat te wijken. De muziek lekker hard en gewoon maar een duurloop doen. Alles liep anders en raar vandaag: een ochtend werken, terwijl ik Vincent help met appen en toch de goede vragen stel in de meeting en dan mag ik Sinterklaas gaan organiseren. Vincent gaat me helpen. En thuis eerst het lijstje afmaken met trainers en waterpompen. Het is niet zo dat het anders loopt, maar het sprint anders. In sneltreinvaart. En dan ga ik maar gewoon in de buurt hardlopen. Weinig mee en ik kan naar de WC na de broodjes met kaas.

Eerst 45 minuten inlopen en ik maak het rondje wat langer aan alle kanten. Het gaat prima, het gaat best snel en toch heb ik de hele tijd wat lastige aandrang en mis is de jubel. Gewoon hardlopen. Ik neem thuis na 5km een slokje en dan weer door voor het gewone rondje. Dat laatste kwartiertje inlopen duurt zo lang! Gister had een opschepperige vrouw het verhaal dat ze door de krachttraining zo hard gelopen had opeens, zat ze op de 4:30 in de minuut versnellen. Ik hoef maar 30 seconden, maar ik ben wel blij als ik het tempo na de interval telkens hoor en ook rond de 4:30 zit! Inspireert dat stomme mens me toch nog! Ik doe in elk geval eens een keer echt mijn uiterste best.

Ik vind 90 seconden pauze lang en de laatste keren echt zwaar en uitdagend! Ik ben een derde rondje in gegaan, maar die kan lekker korter. Bij het uitlopen voel ik mijn benen en lijkt het langzaam te gaan maar dat is niet zo.

Ik maak 12km vol en dan moet ik inmiddels echt enorm naar de WC! Dat is altijd zo jammer en wat pijnlijk en ik krijg er kramp van. Al met al eindelijk een fijn tempo van 5:48, prima hartslag en ook uit-thuis is mooi met 5:52. Thuis dendert het weer door met naar de kweker gaan en meer goed nieuws voor Vincent. Ik ben niet zo goed als alles lijkt te lukken. Dat is voor de mensen die er hard voor werken of die goed zijn.

27 September – Uit de hand gelopen duurrit om Flaskes weg te brengen

Nu heb ik de ‘verkoudheid’. Geen koorts, maar moe, snotterig, ietwat dizzy en een beetje wazig. Ik sla het chloorbad over. Dat vind ik heel erg moeilijk. Een training niet doen, moedwillig. Maar mijn neus gaat lopen in de avond, dus wel verstandige keuze.

Ik had bij de Challenge Almere de flaskes van Annemarie bewaard en nu wilde ze die toch meenemen naar Kona. Er stond 2 uur fietsen. Ik dacht: ik breng ze naar de winkel in Biddinghuizen, kan ze ze daar ophalen. Ik koos toch voor de gravel bike en daar was ik blij mee, in de herfstbossen, met de brede banden. Ik ben niet 100% fit (k volg de rest van de familie) dus tempo of energie zat er niet in. En het bleek lastig om de route te bepalen! Ik ging naar my beloved Knarweg en dan de weg naar het vliegveld een keer op.

Ik genoot een beetje van het fietsen, maar niet écht. Dat trage, zware knaagt aan me. Dan weer nieuwe wegen door de polder. Eindeloos lang en recht. En wind tegen, ook al is het minimaal: het bevordert het tempo niet. Ik heb het niet meer zo koud als in het begin, maar ook niet echt warm. Ik zie fietsertjes ook op de radar! Dan de lange weg naar B’huizen. Ze zijn met de windmolen wiek bezig. Boeiend!

Ik zie alleen de vrachtwagens op de radar. Na dik 1,5 uur eindelijk in Biddinghuizen. AR is er nog net en we kletsen even. Ze gaat op vakantie naar Hawaii en daar doet ze dé triatlon. Zo ziet ze het ook. Heel lief. Dan weer terug. Gemiddelde ligt op (schamele) 23. Ik zoek een andere route. Drukke weg, maar wel wind mee! Ik moet kijken naar de route en vind een rustige eindeloos lange weg.

Ik moet eigenlijk plassen, maar ik trap verder. Dan naar rechts en daar vergis ik me eigenlijk, want ik kom in Lelystad bij de heuvel en de weg naar Dronten.

De kilometers rijgen zich aaneen. Langs het water komt het zonnetje er door! Het is meteen een stuk drukker. Ik ga naar de witte brug en daar moet ik echt en heb ik honger. Ik plas, maak een foto en vreet stroopwafeltjes. Dan weer door. Worden het net 80km of niet? Op de Knardijk een pedelacgroep, dus ik ga via het veld. Dat gaat even lekker! Toch nog iets…

Ik verongeluk bijna als ik de weg af ga voor het oog van de pedelacers. Dan naar huis. Moeizaam en ik voel me niet meer alert. 80km komen vol! Een rode training, dat haat ik.
En dan nog even naar de Plus om de stappen te halen.

Rob heeft een nieuw horloge en we willen allebei een frisse neus halen en dus ook brood. Het is heerlijk herfstig buiten. Knisperend koud, las ik ergens vandaag. De kou valt me mee. Ik wandel prima, maar de vermoeidheid valt me tegen. Ik zie nogal enorm op tegen de ‘30 van Almere’ morgen! Maar het zal een prima training zijn.

Nog even over de trainingskleurtjes…. Ik heb er vanmorgen fietsend lang over gedubt of ik het zwemmen zou skippen. Maar dan wordt de training rood en daar heb ik moeite mee. En het fietsen zou te lang worden en dus geel. Geen groene training dan vandaag. Het hielp me toen ik omdacht dat ik vandaag dan 3 verschillende kleuren zou doen: rood voor (niet) zwemmen, geel voor fietsen en blauw voor het wandelen wat k nog moest voor de stappen. Werd de fietstraining zoveel te lang dat die rood werd!! Verdulleme. Ik kan daar dus niet tegen. Toch gaan zwemmen en dan een half uurtje? Nee, niet slim, niet haalbaar wegens vermoeidheid. Ik heb ‘gemopperd’ in het trainingsprogramma en wat doet die lieve Annemarie? Ze zet erbij dat ik vast heerlijk gefietst moet hebben op een lage hartslag en ze past de trainingstijd aan! Hoeft ik ook niet te zwemmen. Dat is de TWEEDE training dit jaar die ik vrijwillig oversla.

28 September. – De 30 van Almere – een trainingswedstrijd

Omschrijving: Het hardlopen ging het zou moeten gaan. Soort van easy. Saai gewoon. Ik heb me echt verveeld. Dat is jammer. Met maar 1 keer de bosjes in en niet lekker zijn. Ook een keer de dixie verkend en even staan beppen op de toppost. Op cola en water gelopen. Gecontroleerd. Met Vincent die een stukje mee fietst. Rustig aan. Beetje gekwebbeld onderweg. Aan het einde iets meer ingespannen. Gewacht tot het niet meer zou lukken. En ik wacht nog steeds. Tot ik honger krijg. Of een pijntje. Of moe ben. Of de energie op is.

Tja. Ik heb een hekel aan de mensen die van tevoren al zeggen dat het niks wordt omdat ze ‘iets’ hebben. Ik ben snipverkouden. En sliep slecht. Eten was sowieso een gok. En van 21 naar 30km binnen een week is niet handig. Dus ik had echt iets anders in gedachten dan volmaken. Ronde 1+ naar post 1 en dan naar huis terug. Was het idee. Maar post 2 was zo goed met cola én dixie dat ik er twee keer langs wilde!

Onderweg gekletst, muziek geluisterd en Vincent ging een stuk mee op de fiets. Ik ben heel kalm gaan lopen en wachtte tot de cliff kwam. Maar dat gebeurde maar niet. Ik heb me énorm verveeld. Serieus saai, bekend en saaier dan saai en alles verhard. 3 stops: 1 keer een echte dixie, (niet echt nodig) 1 keer de bosjes in (baalmoment met diarree) en 1x pauze met E bij de post 2. Rustig mee gelopen met mensen. De meiden en met marathonloopster E en in het begin achter wat heren aan.

Energieniveau bleef prima. Op water en cola. 6:10 uit-thuis. Niet ziek, niet ongelukkig, niet eens echt moeilijk gehad en de laatste km wat aan kunnen zetten zelfs (koste iets meer moeite). Heel gecontroleerd allemaal. Maar saai dus. Zit je op 24km, kun je met 2km thuis zijn. Geen berg, geen regen, veel mensen. Foto’s gemaakt, muziek hard. Nog 12km erbij op niks? Uitdaging! Na de loop spekkies en chocomelk, meer is niet nodig. Maar ik heb dus nog geen vertrouwen in een marathon binnen 5 uur met strand erin.

Vooraf 2 paracetamols. Geen last van verkoudheid bij lopen. Rook de herfst nog beter dan Vincent!

Km 1-4 kalm, gevolgd. Hartslag 140-142. Hoefde niet langs de pleeplek
Km 4-7 gecontroleerd, weinig hoopvol. Enorme Verveling

Km 7-11 Gekletst met meiden. toppost!! Rustig aan zelf opgepakt.

Km 11-15 cola gaf vleugels. Door start. Lekker rustig

Km 15-20 v fietst mee. Kletsen. Dipje en diarree. En door!

Km 20-24 doorharken op de cola en water. Flink eigen tempo. Volhouden en verbazend

Km24-28 met E. Kalm aan. Behoudend met energie
Km 28-29,8 doortrekken, slalommen en aanzetten. Beetje moeite, maar niet teveel.

Na de finish even kletsen en snel naar huis. Geen heldendaad.
S avonds een hamburger, maar weinig eetlust. De verkoudheid is in de avond weer erg. Pijntje rechterhiel

29 September – in de greep van een niet herstellende zware verkoudheid 🤧

Vannacht nauwelijks geslapen: liggen woelen, snotteren, hongerig, grieperig. Geen koorts, maar wel beroerd. Ik had vanmorgen mijn vrije uren doorgeschoven, maar ik heb me ‘s middags ziek gemeld. Ik vind dat ongelooflijk stom: gister nog wel 30km kunnen rennen en nu geveld door een suffe verkoudheid. Maar ik kan me niet concentreren en ik ben hondsmoe en heb enorme hoofdpijn. Logisch: heeft gister me toch net iets teveel uitgedaagd! Net te weinig gegeten om goed te herstellen. ❤️‍🩹

ik voel me bijna net zo dom als een hm gaan lopen zonder naar de route te kijken… nou ja, misschien ben ik ouder en verstandiger, want ik heb prima binnen mijn mogelijkheden gelopen. Ik heb geen spierpijn of last van het lopen, het is een hele zware verkoudheid die me velt. Ik lig, rust, sta met moeite op, blijk anderhalve kilo lichter en eet toch met moeite wat ontbijt. Ik drink wel (citrosan) en dat voelt beter. Ik lig op de bank en verveel me weer. Ik slaap soms even, maar niet echt goed of herstellend. Ik haal Vincent want er zijn veel trein troubles en een springer en dat laat me dan niet los. Autorijden is vermoeiend, maar gaat. Dan ga ik wandelen. Even een frisse loopneus! Tempo is traag. Maar de benen doen het. De neus loopt mee. En vermoeidheid ook. Ik loop nog een keer naar de ah voor magnetronvreten. Heb ik zin in. Stom natuurlijk, want het is na een hap al genoeg. Niet dat ik geen smaak heb of geur, maar ik ben moe van het eten. Nou, zo gaat de dag dan.
Op dit moment kijk ik niet verder dan morgen, maar de volgende grote uitdaging staat op de rol. Nu nog niet over nadenken. De grootste zorg van dit moment zijn zakdoekjes, traanoogjes en een beroerd gevoel.

30 September – Schoonmaakkrachttoer (groen), fietstour (geel), wandeltour (blauw) en een kleurrijke trainingen-dag.

Krachttraining gister was mij niet gelukt en ging ook niet door. Dus vandaag de ‘krachttraining’ maar gedaan in 6 blokjes:
Blokje 1 wasmachine aanzetten
Blokje 2 gewoon huishoudelijk: stofzuiger schoonmaken, vaatwasser aan, koelkast schoon
Pauze: ontbijt
Blok 3: benedenverdieping en trappen zuigen (excl overkapping)
Pauze: even zittten!
Blokje 4: klein huishoudelijk: opruimen, wc en bad boven, machine was aan
Blok 5: strijkgoed (was wel weinig!)
Dat was best vermoeiend! Maar blij als alles weer op orde is.
De rest van de was doen en de doek door de slaapkamer halen, de stofzuiger boven, de vaatwasser leegruimen en de fiets schoonmaken: dat zit in het niet opgenomen blokje 6 haha!
Ik heb mijn krachtminuten van de maand gehaald. En de krachttraining in het schema is groen: klopt qua lengte.

Dan fietsen. Er stond een opdracht en die heb ik ook aangezet, maar dat was dan meteen ook alle moeite die ik er aan besteed heb. Ik ga op de racefiets en heb me voorgenomen een gele training te scoren. De opdracht van vandaag is: alle kleuren trainingen. Ik heb vanmorgen een groene krachttraining gehaald. Dan zit ik binnen de tijd. 20% afwijking. Over de uitvoering is er geen oordeel. Gewoon fietsen dus. Geen muziek en ik merk later ook dat ik geen bidon of iets te eten bij me heb. Ik voel me okay, maar ik heb wel iets meer moeite om adem te halen. Niet ernstig, maar merkbaar.

Ik trek me geen jota aan van het tempo of wat er zou moeten. Een beetje trappen, naar de herfstzon kijken en adem blijven halen. Life can be easy. Nou ja. Soort van. Ik zie nauwelijks iemand anders en de takken en troep op het pad vallen me ook mee. Ik ga toch maar tot de sluizen en dan terug heb ik wind mee.

Vincent appt me de hele tijd. Om goede raad, om een goed cijfer en over een afspraak die heel slecht valt. Op de Trekweg heb ik wind mee, maar de intervallen snap ik compleet niet. Ik merk dat de ademhaling wel went, maar ik moet ook extra opletten en nadenken. Tijd in de gaten houden, de route. Dat wordt nog wat met werken morgen! Maar eerst dit. Het tempo valt me nog mee. Binnen een uur ben ik thuis en zet ik de fiets weg.

Snel de volgende droger aanzetten. Ik heb bedacht dat het hardlopen vandaag de rode training wordt, omdat ik die niet doe. Maar als ik nou eens minder dan de helft doe is ie ook rood… is dat slim? Weet ik niet…
Maar ik kan het proberen toch? What can go wrong? Ik vergeet wat er allemaal mis kan gaan en ga in de warme fietskleren een rondje park lopen. Rustig aan. Maximaal 3km, maximaal 20 minuten. Hadden er 50 moeten zijn, dus alles onder de 25 is rood. Het valt me mee! Die benen doen het gewoon. Een ritme. Geen pijntjes of eigenlijk overal zodat het niet opvalt. Maar niets wat écht blokkeert. Gewoon stap voor stap.

De ademhaling valt mee, maar ik heb het warm. Ik ga terug door het park. Tijd te over om te appen en foto’s te maken. Ik hou de hartslag laag en het tempo valt me mee. Blijft 6:15. Vooral het gevoel valt me ontzettend mee. Het is niet extreem lastig ofzo. Na 2,5km wordt het wel wat zwaarder aan alle kanten, maar ik kan de 3km prima volmaken.

Als eikeltje onder de eikenbomen door. Want ik vind mezelf niet echt slim of verstandig. Ik hoef niemand iets te bewijzen, maar ik bewijs mezelf dat het kan. Hardlopen twee dagen na 30km en een dag niet lekker zijn. Best gek.
Kan dus gewoon.
En de training is instant rood! Heerlijk!
Ik had dus een groene krachttraining van ruim een uur, een gele fietstraining van een klein uur, een rode hardlooptraining van 20 minuten. Dan ontbreekt de blauwe kleur training. De training die niet in het schema staat en extra is. Vincent komt thuis als ik klaar ben met hardlopen en we gaan maar meteen wandelen. Een blokje om. Om te kletsen. Door het groen. Omdat het droog is. Dit is het minst vermoeiende van de dag!

Huishouden, fietsen, hardlopen: daar word ik moe van! Dit is gewoon leuk. Katje lokken, groene omgeving en gezellig saampjes.
Kan ik daarna douchen, de was afmaken.
Ik denk dat ik ongeveer weer beter ben!

T3S : ik stond op en voelde me weer een heel stuk beter! Ik had het plan vandaag om alle kleuren training te halen op 1 dag. Die krachttraining lukte gister niet, maar moest vandaag en het werd heel veel huishouden! Dat lukte me gelukkig prima.
Fietsen vond ik het minst erg om in te korten. Toch naar buiten nu het nog kan. Mijn ademhaling gaat zwaarder, maar de snotneus is weg gelukkig.
Ik wilde hardlopen overslaan voor een rode training maar ik dacht: ik kan het voor minder dan de helft proberen… bleef in de buurt en het viel me alles mee! Qua tempo en inspanning.
Ik had al bedacht met Vincent te wandelen en dat was dan de extra blauwe training.
Mooi een dagje bij elkaar gekleurd!
Mijn huis brandschoon, lekker gefietst, mijn benen werken nog en de verkoudheid is overwonnen door conditie.

zondag 7 September – Uitfietsen in Nederland? het voelt anders…

vannacht om half 5 waren we thuis. 2 nachten heel slecht en weinig slapen hakken er in. Maar er moet opgeruimd worden en de bank moet helemaal schoongemaakt worden door de kat. Uiteindelijk de hele dag wassen gedraaid. Alles bijgewerkt en net iets teveel gesnoept. Een ruime kilo aangekomen. Het is warm, maar door zo weinig rust is alles een beetje wazig en raar en onwerkelijk. Mijn hart en hoofd liggen nog in Ierland. Waar de mensen niet hoeven uit te dragen hoe moeilijk ze het hebben om geweldig te zijn. Ik heb verslagen van Hardman deelnemers gelezen die niet eens spraken van storm of regen! Ik zie alle geweldige nederlanders die fietsen (allemaal 50+km) op strava klagen over de wind. Dacht: dat ga ik dan maar eens zelf voelen! Nou fietsen al die mensen nog 29+, dus ik weet niet waar ze over janken. Ik geniet zelfs in de stad van de rust en een fietspad! Ik bedoel: geen drukke weg met inhalende auto’s op een meter van je. Overzichtelijk, geen verborgen hegjes en uitgangen. Ik merk ergens wel dat ik naar links uitweek toen ik even niet oplette! Vermoeidheid…

en dan wind mee, da’s leuk! Geen heuvel te bekennen en vooral GEEN DRUPPEL REGEN. Alleen maar zon! Op de dijk was er inderdaad wind. Ik werd 1 keer een beetje opzij geblazen, maar ik dacht: dit is het klagen toch niet waard?

Fietspad, zelfs het slechte stukje is niks op aan te merken, hele stukken beschut, weinig verkeer en er dreigde geeneens regen! ik deed lekker mijn eigen cadans en mijn eigen genieten en voor mij in een uitmuntend tempo! Mijn hoofd kan dan moe zijn, maar mijn benen blijkbaar niet! Links is wel weer stijf. Wind tegen langs de oostv-plassen is zo anders dan langs Castelcove! Ook mooi, maar makkelijk. Kan ik zelfs 27+ fietsen! Op de Evenaar ben ik even de weg kwijt en weet ik niet waar ik ben tov tenniscourt, moe zijn… maar het gaat goed en ik maak 30km vol!

Geen 50+ en al helemaal niet op het toptempo van alle jankerts. Ik vind dat ontzettend irritant. Klagen, janken en 35 rijden. Ik voel me dan zo sneu, als iedereen nu beweert dat ze zo hopen op andere wind in Almere volgende week voor hun wedstrijd en dan in training al zo hard fietsen! Ik reed gewoon heel langzaam in Kerry. Ik denk dat ik niemand uit kan leggen hoe het echt was, Want al deze geweldenaren zouden gestopt zijn. Of misschien zouden ze niet eens opgestapt zijn vandaag als ze zo moe zijn. In elk geval heb ik geen seconde gestopt en zie ik bij alle megahelden pauzes en afrondingen. Ik zet niks op strava!

Maandag 8 september – Bootcamp!

Ik heb opgeschept over mijn triatlon! Verder goed meegedaan. Warming up rustig aangepakt. Daarna 5 rondjes met rennen, oefeningen. Dat zijn er ook 5 ook! Kan me niet schelen dat de rest er 4 doet, ik stop pas na 5! Dan nog de mat-oefeningen. Ik hou het op conditie prima vol. Het is ook best aardig om te doen deze keer. Prima weer, prachtige kleuren. De cooling down vond ik nog het minst!

Ik ben niet extreem moe en heb vannacht onafgebroken geslapen. Maar ik ben wel prikkelbaar.

Dinsdag 9 september – Rennen en zwemmen

Hardlopen: 3×8/6/4min met 30sec wandel. En 🌧️ en 🍂 en 💩 en 🚀 en 😕😔

Weet je wat me geweldig lijkt? Dat je tien dagen na een hele triatlon en dus een hele marathon weer kan hardlopen. En dat je dan steeds harder kan. Dat je benen moeiteloos elk blokje wel kunnen versnellen. Ongeacht regen en stukken onverhard en wandelpauzes van 30 seconden. Het moet mooi zijn als je dan het schema met blokken van 8 minuten, 6 minuten en 4 minuten elke keer wat harder kan doen. Dat je dan begint op 6:16 in 8 minuten en kan eindigen met een blok van 4 minuten op 4:57. Omdat dat gewoon lukt! Dat de hartslag laag blijft, het gevoel klopt en dat je dat dan blessurevrij en pijnvrij zomaar kunt doen in korte broek en regenjas. Het zou tof zijn als je dat dan kan!

Maar als me dat dan lukt, dan heb ik altijd nog een hoofd tegen. Die denkt alleen maar 6:17 uit-thuis!! Niks geen toptijden. Vette lastige rot diarree op de wc in een lange pauze en de tandarts bellen.

Ook echt suf wandelen ook. En dan last van die linkerknie want dat is in deze periode en van de rechtervoet ook natuurlijk. Dit is gewoon een mega saai en vlak rondje waar je de muziek lekker hard kan zetten en de saaie foto’s kan maken.

Hier is het groen al doortrokken van bruinigheid. Je had op het einde gewoon wind mee. Dat hoofd dat dan roept: als je nu dit gaat lopen te doen, moet je straks intervallen in van die hoge tempo’s! En dan denk jij dat je de marathon kan gaan lopen. Nou, forget it, zo goed ben je niet en reken je vooral niet rijk!

Straks ga je nog naast je schoenen lopen te denken dat je goed getraind bent omdat je een trage marathon kan verwerken.

En ‘s avonds zwemmen in het zwembad. Voorop in baan 2.
Wil liever van niemand iets horen, maar gelukkig telt almere veel harder! GN en HB feliciteerden me. Ik zwom lekker in; goed denken aan wat TK allemaal zei. Breed, diep, duw, rustig. Heel fijn om weer te zwemmen! We doen een piramide en ik moet voorop van G. Maar ik heb niet naar de afstanden geluisterd! Het blijkt simpel:100-200-100-300-100-400-100-300-100-200. De lange in z1, maar beginnen in z2. Ik doe gewoon veel training: rustig, 1 op 2 ademen. De 200 doe ik te snel, maar man en HB kunnen me volgen. De dames niet. Mag iedereen zelf weten vind ik! Ik moet
Baan 3 volgen voor de afstand! De 300 en 400 moet ik tellen op ademhaling en dan blijkt 1 op 3 eigenlijk helemaal lekker zwemmen. Beter nog dan 2op1. En zo ga ik wel iets rustiger. Het gaat goed, maar mijn energie gaat wel omlaag. Midden in de laatste 200 moeten we stoppen omdat er nog een startoefening is voor de triatlon. Maar ik vind het te confronterend en niet leuk en ik heb lang genoeg gezwommen. Kan ik even rustig mijn haren wassen en met HB kletsen. Is er toch iemand die zo lief is om te luisteren! Ik haal het puntje van mijn been af. Misschien toch een teekje? Maar ik kan het niet zien, echt niet.

10 September – Wandelen en zwemmen.

Ik heb niks tegen werken, want ik vind het leuk en ik heb heerlijke collega’s! Maar ik zou wel een uurtje later willen starten, een keer alles af willen hebben aan het einde van de middag en er zeker van willen zijn dat ik alles goed vertel. Maar dat ik J-weet-alles en Lieve Jen Mooie M, M’y Men Top J heb als collega’s maakt alles goed. Dan kan ik er moe van zijn, slecht slapen en weinig eten en me toch dik voelen. Ze mogen me niet snappen! Ik werk tickets weg, blijf kalm en mag M gaan helpen. In de lunchpauze wandelen we naar het Challenge terrein. Ik voel me nogal overspoeld terwijl ik niks meer ga doen in Almere. Heerlijk ondergesneeuwd! Ik kijk er vooral naar uit om Alan te zien! Ik hou Ierland goed vast. In mijn hart en hoofd. Mijn collega’s vragen of ik de wedstrijd nog een keer ga doen, maar ik kan hen in de drukste periode van het jaar niet nog een keer alleen laten, ik wil ook alles leren!

en dan weer zwemmen. Geen zin na een werkdag, maar zaterdag is het niet vanwege de triatlon in Almere, waar iedereen mee bezig is. Ik niet. Ik ben te laat, want mijn trein is vertraagd. Doorlopen, snel omkleden. En dan nog geen 100m inzwemmen. Training van RV, die me gemist had 🥴 had ie effe iets gemist… we deden 400tjes. Rustig en kalm. Goed op de brede, diepe insteek letten. Het gaat al weer wat beter! In kleine stapjes verbetering. Ik vind het wel goed allemaal als ik maar 2km vol kan maken en 50 minuten. Of het nu z1 is of z2 of z3 boeit me niks, ik zwem achter RvG aan. Laat mijn horloge maar wat tellen. Ik wil frietjes eten en een frikandel. Na de les komt RvdW vragen hoe de wedstrijd was!! Niet RV, niet DH, geen TK: alleen RvdW probeert het te snappen. Wat zo onbegrijpelijk is: het aantal mensen, de weg, de wind, de posten, de briefing. MvdB leest de blog en is misschien ook onder de indruk, maar hoe alles er omheen (Innisfallen, Muckross, langs het meer, hardlopend in de regen, tussen alle grijze rotsen) voelde kan ik zelf niet eens onder woorden brengen.

11 September – Binnen Fietsen – welkom back in Watopia.

Vandaag gewerkt. Enerzijds ben ik zo blij dat ik niet mee hoef te doen in Almere, aan de andere kant voel ik thuis toch de spanning en had ik makkelijk iets kleins kunnen doen. Ik vind het leuk om iedereen gedag te zeggen, want we kennen zoveel mensen! Maar de drukte kost bakken energie voor mij. Werken kost toch ook energie, al heb ik nu leuke dingen te doen. Ik ben te laat begonnen voor de midyear! Dat is niks voor mij! En ik moet moeite doen om de stappen te halen vandaag met veel zitten en veel te veel koekjes snaaien. Gaat even helemaal mis. Misselijk zelfs. Om de stappen te halen ga ik met Ijsblokje wandelen, maar dat is meer leuk dan stappen halen. We zijn naar de voordeur gelopen.

wat ik ook veel merk zelf is dat ik veel aan de trainingen denk die ik gedaan heb. Toch even naar de startbaan fietsen, door Knegsel fietsen, langs het vossenhol rennen.

En dan binnen gaan fietsen. Maar goed, deze stond voor zaterdag en dan gaat het er niet van komen denk ik, dus vandaag maar. En het is alweer om 8 uur donker, zeker met het instabiele weer (regenachtig) en we aten laat (eerst spullen bij de challenge halen voor Vincent). Dan maar binnen. Kan ik vast wennen. Toch maar een keer opzoeken hoe dat met kalibreren en wattages werkt.

Wat een gek—t is dat binnen fietsen toch zeg… tempo is weer laag, mijn fietskracht dondert met 6 punten omlaag en het is saai en vreselijk om door iedereen ingehaald te worden!

Probeer de positieve kant te zien: met deze hoogtemeters deed er in Ierland nog veel langer over en werd ik nat van de slagregens buiten! Toen viel ik om en was alles erg goor. Maar ja, toen was het ook adembenemend mooi en echt en wind en vogels.

Nu was er appen, yathzee spelen en verveling. Ik zou zo terug ruilen! Nou ja, ik heb netjes gefietst en de tijd gered en een route af kunnen strepen. FrankBoeiejnGroep: 🎶 het vuur gloeit onder de vulkaan (uit: hier komt de storm) 🎵

Ik ben nou eenmaal niet zo goed in fietsen (alhier).

12 September – Hardlopen: 4km inlopen – 3×1800 op 5:30-5:45, 400m rust -km uitlopen

Alan Ryan, de organisator van de Hardman is in Almere in zijn rol als president of Europe Triatlon. We zijn met hem naar de dijken gereden om te laten zien wat plat en recht is!

Dan ga ik in de middag maar hardlopen. Inlopen en dan 1800meter op 5:30 en 400m rust er tussenin. Weer 12 kilometer. What da fuck! Dit zag ik niet aankomen… hoe dan? Ik huppel gewoon vrij gemakkelijk door deze 12 km op voor mij flink tempo door! Ik hoop echt dat Annemarie niet denkt dat ik snel geworden ben… dan moet ik straks 5:00/5:10 gaan lopen… of een snelle marathon. 4km inlopen voelde echt makkelijk en bleef toch op 5:52 hangen! Ksnapte er niks van. Het voelde langzaam en simpel. Na het veters strikken ging het nog sneller. 🤷🏼‍♀️ en dan komen de tijden voor de 1800tjes in beeld. Ik zet wel wat aan, maar het hoeft niet veel. Ik doe het toch.

Bij de pompoenen stopt een vrouw en ik ren door. Maar dan móét ik. Onhandig. Ik stop tot de mevrouw voorbij gefietst is en ze roept ‘well done’. Schattig toch? Het is veel, diarree en t is wat het is. Ik maak de 1800 af op een mooi tempo van 5:30. Echt, zo snel ben ik niet hoor! Op de dijk wind mee in de rust en dikke regen.

Ik vind het mooier nu ik het Alan heb laten zien! Waardeer ik t weer. Zowel de dijk als de regen.

Nog een keer 1800. Het lukt me prima! Echt onbegrijpelijk. En niet door te trekken naar een marathon. Langs de plassen is het práchtig, zon, wolken, regen, wijdsheid. Ik stop nog even in de rust voor een foto. Niet omdat het moet, maar omdat het kan.

Een laatste 1800. Er is niemand nergens. Heerlijke rust! Ik vind de blauwe bessen in de berm geweldig.

Ik heb even last van mijn enkel en li-knie. ondertussen gewoon 5:35jes blijven lopen. Ik ken het hier en dat is ook heel fijn. De wind maakt me niet uit. Alles is prima verder. Met mijn rugtasje. De laatste 200m vd 1800 tegen de wind in zijn iets zwaarder. Eindelijk iets wat niet vanzelf gaat! Dan 400 rust richting viaduct. Nog een fietser en ik moet weer nodig! Zware diarree achter een boompje. Had ik de afgelopen dagen maar niet zo moeten vreten. En de tijd staat dan stil. Het viaduct op. En af. En nog een km uitlopen. De herfst is coming.

Doe ik gewoon langzaam. Anders denk Annemarie straks dat ik echt verbeterd ben! Ik maak 12km vol. Met alle stops is het gemiddelde 6:17. Too easy

13 September – Support wandeling Almere Challenge

Ik vond het ook spannend. Onrustig geslapen. Goed eten, dat wel. Dat spannende moment qua fiets of die goed is. Maar het gaat allemaal goed. En dan naar de zwem start wandelen. Het is gek niks te hoeven doen en toch overprikkeld te raken. Maar helemaal tot de zwemstart begeleidt. Blij met MvdB en AR om hem heen.

Dan weer terug naar de wissel. Ik zei E eventjes gedag. Ik gaf een fietscomputertje aan Vincent net achter de rug van de official. En toen snel naar de auto om naar de dijk te rijden. En ondertussen heel veel spullen mee sjouwen. Dat was het eerste stukje vandaag!
Ik heb naar de dijk toe gejogd. Aangemoedigd en een foto gemaakt.

Dan even thuis eten en weer naar het centrum terug.
Naar de expo. Kletsen met deze en gene. Terug naar de wisselzone. Ik loop door naar de flats. Vincent laat lang op zich wachten. Erge spanning. En dat ie dan roept: hou niks binnen. En dan even bij Z kijken en met Timo S kletsen. Over de Hardman, heeft ie het opgepikt! Huh?! Ik zag Vincent op de hoek over de pier! Het werd steeds donkerder.

Kwam Vincent aan. Knuffel. “Ik kan het niet, ik stop met triatlon, ik ben leeg.” Tranen. En dan zegt hij ‘sorry’, maar het maakt niet uit, vertel ik hem. Hij is leeg. Ik ken het al te goed. Een paar slokken cola van mij. Het regent. Hard. Hij is koud en moet door. Zo moeilijk om aan de zijlijn te staan dan! Ik zou hem wel willen helpen. En dan door de stortregen en het onweer terug lopen. Niet meer over het bruggetje. Het drukke centrum in. Ik sta op een mooie plek achter de finish. Maar de eersten van de hele komen binnen. Ik zie RB uitleg geven aan Alan en Ivo. Alan ziet mij. Ik mis de finish van Vincent! Net op dat moment teveel piepjes. Hij is heel leeg en moe. Ik ondersteun en knuffel hem. Geen sub 5, maar wat een doorzetter! En dan roept iemand van boven achter de fotografen: Ankiiiee, Vincentt!! Alan fotografeert ons.

Ik wacht tot een duitse haar vriend heeft gefilmd. Vincent gaat eten. Ik loop om en het regent weer. Blijft toch gek voelen, dat dit slecht weer is… vincent zien we nog een keer en dan even zitten in de zon en daar is Vincent alweer. We lopen langzaam en kletsend met deze en gene weer terug naar de wisselzone en we hangen lang bij movethelimit. En dan de spullen halen en weer regen. Dan naar de auto lopen en naar huis. Het was een volle dag en dan moet mama nog alles opruimen, de was doen, kattenbakken. Ik had een paar krampen vandaag. En 24k stappen gezet! Dat voel ik ook in mijn lijf!

14 September – duurloop

Ik had er zin in om gewoon 14km mijn neus achterna te zwerven. Goed bijgeslapen, de blogs af en bijgewerkt en 2 uur na de lunch. Maar het viel tegen. Het ging niet zo vanzelf als de afgelopen weken. De supercompensatie is op denk ik 😌 niet dat het niet ging of dat er reden was om echt te stoppen, maar in deze periode heb ik altijd extra pijntjes: links is stijfjes, de knie trekt, onbedwingbare vreterigheid, wat prikkelbaar. Ik erger me nu extra aan alle geweldigheid van de CAA en het geklaag over het weer. Verder geen excuus, prima weer om te lopen en afwisselend met bos. Maar te herkenbaar. En ik moet al binnen 3km de bosjes in met diarree. Vervelend. Ook niet het moment om te eten en ik maak een foto van de bomen.

En door… Ik krijg appjes van hardman AR en van mijn schoonmoeder en dat leidt af. Ik mis de afslag die ik in mijn hoofd had en dan loop ik ook weer langs de plassen. Ik wil de hele tijd vanaf kilometer 6 naar MvdB sturen dat het niet mijn dag is, maar als ze zegt dat ik dan maar moet stoppen, zal ik dat misschien nog wel doen ook! Dus ik denk wel 3x: de volgende kilometer dan…. Het zit meer in mijn hoofd dan dat het echt ergens teveel pijn doet. Muziek harder zetten helpt niet. Het is nog best druk met mensen. Dan ga ik na 9km op een bankje zitten om Tucjes te eten. Kijken hoe dat valt.

Ik ga daarna het Kotterbos in, maar dat onverhard en ongelijke ondergrond loopt toch echt een stuk rustiger! Ik maak een foto op 10km om de echte tijd te bepalen, want het is officieel niet binnen een uur! (garmin says so) 1 uur 5 ongeveer.

Liever niet door de stripheldenbuurt, dus ik steek terug en neem het stuk over de Evenaar. Nog steeds niet met enig gemak en het tempo is er ook wel uit. Volgens mij heb ik wind tegen. Geen echt excuus, juist een uitdaging. Ik kom uit voor de deur op 13,85 en hoe nodig ik ook weer moet, de 14 gaan vol. Tucjes zijn nog niet ideaal. Helaas wordt de vreterigheid erger. De kleine pijntjes ook even: re-hiel, li-knie. Ik heb het gedaan, en niet alle trainingen zijn pareltjes! 6:34

En dan ga ik ‘s avonds nog met Vincent wandelen. Helaas regent het net. Het gaat prima, maar toch heb ik veel onnodige pijntjes. We hebben samen lekker even door de wijk gelopen en onder de bomen viel de regen mee. Het is tegenwoordig al zo snel donker! Dat is echt heel snel gegaan.

15 September – Wandelen met Vincent en Bootcampen!

Ik moest de stappen halen. Na een dag werken. Vanmorgen ging het top, maar s middags werd het weer een zooitje. Net teveel. Leuk hoor, dat wel. Het waaide nu echt hard! Stormachtig. K schrijf mijn eten maar weer. Weer even de ‘gorta mor’ aan. Ik vind het lastig dat sommige mensen zo dom of geweldig doen over hun ‘beast’ triatlon. En dan toch de pr, de geweldigheid. Vandaag kan ik er moeilijk in mee. Slechts een paar die ik écht waardeer: mijn coach en MvdB. Ik ben apetrots op mijn kind die ook gewoon zijn leven weer op moet pakken. Dat waardeer ik meer dan de ‘zieke’ en ‘zielige’ klaagzang.
Ik heb deze week overal last van. Nu laat mijn lijf alles los. Knie links doet pijn en steekt, linkerbeen is sowieso even out-of-order-stijf. Mijn rechterpeesplaat; die heb ik lang niet gevoeld! Hoofdpijn, buikpijn, darmen van slag. Het mag. Lijf heeft me de afgelopen 4 weken gedragen en thuis geweest en alles kon. Nu even niet dan. Ben ik prikkelbaar.

Maar ik kan wandelen en met Vincent kletsen. Ik heb nergens zin in. Logisch: lijf wil vreten. Maar ik ben sterker. De rusthartslag moet omlaag en de darmen moeten rustig worden. Het is droog, het rondje is saai en ik weet er niks meer van. Maar buiten uitwaaien is heerlijk! Het licht is mooi.
En dan komen we bij het tunneltje voor de Bootcamp.

Met zijn viertjes! Onder het viaduct. Ik had geen zin. Maar k had nergens zin in. T en B gaven de les. Dus eigenlijk voor twee mensen. En die ander had een proefles! Eerst rustig een warming up. Ik vind het leuk te bedenken hoe zoiets opbouwt en dat helpt me ook rustig los te komen. Ik ben meer van: start en go.

Dan een kern van 1 minuut oefening en 1 minuut hardlopen. En dan 4 oefeningen. Rennen is rust voor mij. Regen is nog leuker en alleen maar echt. We doen nog een blokje van 8 minuten. Het gaat echt goed! Dan nog oefeningen op een matje en die voel ik een beetje. Ook wel eens lekker! Het regent kei-hard en het waait onder het viaduct. Ik hou van die elementen. Gek dat wij dan gaan schuilen en veel fietsertjes ook. Maar wij bewegen op de muziek. Ik vond het erg meevallen achteraf. De regen stopt even, maar helemaal droog naar huis wandelen kan ik niet. Al is het daarna al wel weer droog. Ik heb meer dan genoeg conditie voor zo’n bootcamp. Maar ik mis (vooral links) de beweeglijkheid en kracht. Hakken-bil kan ik niet. Maar na de bootcamp zit links wel los!!!!! Heel Fijn.

16 September – fietsen, (koppel)rennen en zwemmen – back on it, maar dan gewoon lekker rustig!

Eerst fietsen op de gravelbike. Banden opgepompt, fiets goed bekeken en mijn neus achterna fietsen. 1 keer schakelen en toen… di2 leeg! Basis foutje.

In de stad wind tegen. Beetje her en der gefietst met het vage idee Noorderplassen. Tempo uiteraard laag en laagst. Maar muziekje aan en een beetje doortrappen. Ik heb de slechte weg op de foto gezet. Ommetje gemaakt bij View en toen wilde ik niet de extreme wind tegen langs de plas, dus… ik reed langs het water! Met héél veel tegenwind. Dan rechtdoor, want dat lijkt weer te kunnen. Met de gravelbike wel ja. Ik had de witte burg gezien en dacht: daar ga ik heen, maar ik zwierf de andere kant op. Ik dacht: he, de wind is weg! En toen begon de regen natuurlijk. Dikke druppels. Ik zwierf weer een andere weg op en ik dacht: ik ga niet tegen de wind in op het npw-parcours. Dus ik reed op die weg tegen windkracht 6 in.

En dan weer zon als ik de dijk op ga. Ik maak onderweg wat foto’s en heb het best naar mijn zin op deze fiets en op deze manier. Beter dan binnen. Sowieso. Een prachtige regenboog!🌈 ik stop voor een foto.

En dan wind mee dus en dat is lastig in de laagste versnelling 🥴 maar de kleuren zijn mooi, het fietspad leeg en goed begaanbaar en het fietst oke.

Het regent weer en ze rommelen met de fietspaden richting huis. Nog net doorheen kunnen rijden! Langs de plassen en weet je, het is me wel goed ook. Ik fiets lekker buiten, wordt nat en het is mijn weertje wel zo.

Daarna een koppelloopje met de volgende opdracht: 2×4, 2×3 en 2×2 minuten tempo. 2’ rust en inlopen. Eitje. Even omkleden en dan na het fietsen gaan lopen. Geen idee hoe het gaat lukken, maar binnen een km ben ik al zeiknat geregend. Weer mijn neus achterna zwerven en enorm op de rem om het tempo 6:00-6:30 te houden. Makkie. Ondanks een nacht slecht slapen en vele pijntjes en trekkerigheid, gaat dit -zo wind mee- met gemak. Ik zwerf naar het water en het eerste blokje 4’ rond 5:45 wind mee dus ik blijf me inhouden. Intussen is het weer zonnig en heet. Pauze gewoon weer kalm en het tweede 4’-blokje gaat ook prima. De rust duurt best lang.

3 minuten rond 5:30 is iets lastiger tegen de wind in. Maar ik ben net op tijd klaar om rustig het viaduct op te gaan! En dan omlaag is 5:30 ook goed te doen. Ik ga tussen de huizen door en heb geen idee van afstand of tijd. 2 minuten rond 5:10 is even werken. Wind tegen, regen, warm. Maar 2 minuten werken is te overzien. Ik zwerf om de school te ontwijken en doe de laatste 2 minuten hard richting het centrum in een extra blokje om. Dan rust en ik moet eigenlijk naar de wc. Dat is jammer dan weer. Ik loop 3 van de 5 minuten uit en regen nog een keer nat voor ik alles op de WC uit kan doen. De uitvoeringsscore valt wat tegen, maar ik denk dat ik vaak iets harder liep. Alleen de pijn in de hiel blijft hangen. Tempo is eigenlijk helemaal prima zo. En zonder te stoppen ook.

Ik hang even op de bank.
Almere-prestaties ijlen nog even na en dan komt AR (Hardman) weer om nog een keer na te genieten zodat ik Ierland nog weer even vasthou.
Ik ga s middags bij SG bijkletsen.
Voeding ging goed vandaag. Niks overgegeten. Wel vergeten te wegen.
En dan nog zwemmen in de avond. Bij de TVA. Is altijd zo laat, maar ik slaap toch slecht en morgen na kantoor kan het waarschijnlijk toch niet. Gelukkig was DR er. Verder was het rustig, maar Almere telde nog dubbel en dwars. Boeie. Zwemmen met die hap! In baan 3 lekker inzwemmen. Horloge deed hoekig met de afstand inzwemmen, het waren er 250. Diep insteken en lange slagen maken.

Dan 150bc-50ss-150bc. Omstebeurt voorop. Met pauzes. Relaxed. Altijd fijn. 150bc-50rug-150bc. Jek, met rug. Dan 150bc-50benen (egnie)-150bc. Vroeg die lieve Ga of ik nog wat gedaan had. Hahaha! Hoe kan ik de klagers over windkracht 5 uitleggen wat windkracht 6 en heuvels en open wegen inhoudt?! Eigenlijk is het grappig. Dan een setje van 300 1op2,1op3,1op4 ademen. Deed ik voorop. Ik had behoorlijk honger en dan reageert mijn hiel hartstikke! Voor deze dag in de periode ging het zwemmen erg goed verder. Dan 200, met de kant niet aanraken. Duhhhh. Tot slot nog een keer 200m met achtje tussen de knieen. Too easy and familiair. Maar deed ik de laatste 100m tussen de enkels en dan heb ik een serieuze deijfuitdaging. He! Ik vond het mooi.
Nog even hoofdschuddend geluisterd naar de klacht over windkracht 5 op de knardijk en ik dacht: geen enkel hoogteverschil. In de kleedkamer maakte kakelkat het helemaal bont door te janken over onderkoeling en regen tijdens haar penalty. En dat de penalty oneerlijk was want ze werd weggeblazen door de wind. Ik dacht: afgesloten wegen, je kwam geeneens een auto tegen! En toen dat ze niet wist wie ze haar jasje kon geven in het publiek die ze kende. Ik dacht: publiek!! Bij het geklaag dat ze geen gelletjes binnen hield die manlief aangaf en dat ze die niet meer wilde dacht ik: aangeven? Koekjes! Ik heb mijn spullen gepakt en ik wilde alleen maar snel weg van het getater en geschreeuw. Ik dacht: ik was tenminste lekker nog eerste in mijn agegroup!

17 September – Regen, frisse neus en wandelstappen.

Erg goed geslapen! Wonderlijk, na het zwemmen en sporten en voor de mid-year-review. Dat is al een overwinning. Ik ben te laat aan de myr begonnen, heb de doelen niet gehaald, maar ik zit zoveel beter op mijn werk/plek dat ik er ook geen stress voor heb. Een beetje. Maar er is zat werk! Het lijkt vandaag wel ‘ik doe de website-dag’. Ik werk chaotisch. Het gesprek met mijn leidinggevende is echt geweldig! Ze vindt me lief, betrokken, opgebloeid, eerlijk en time-management en zelfverzekerdheid is zoveel gegroeid dat de andere doelen vervallen. Ik heb het allemaal goed verwoord ook. En dat zo kort tevoren. Maar het is wel echt! Ik mag trotser zijn en minder streng voor mezelf. Dat ze me graag willen houden vind ik fijn, maar ik ga nou eenmaal niet langs mijn schoenen lopen of de borst vooruit duwen of heel ambitieus zijn. Ik accepteer het en hoor hoe gelukkig ze zijn en hoe geweldig de wisselwerking is, maar het glas is ook altijd deels leeg! 😉
Ik had wel de hele dag hoofdpijn. Van die zeurende. Een paracetamol hielp. Voor een paar uur. En ik had fikse trek! Maar niet snaaien.
Door het slechte weer verviel de lunchwandeling. Maar ik wil toch even een frisse neus halen! En ik moet appelciderazijn halen. Ik vraag of Vincent me komt halen. Dus ik loop lekker de stad door.

Ik word nat van de regen. Maar ja, frisse neus en buiten: dan ook maar nat. Ik ben niet van suiker. Ik eet heerlijk rijst, waar ik dan echt zin in heb en daarna nog koekjes. Het kan maar in 1 keer. Ik win ook nog met rummi.
Zoveel dingen die goed gaan… daar word ik gelaten van!

18 September – Fietsen, gewoon fietsen!

Wat een dag! Ik slaap gelukkig enorm goed. Begin op tijd met werken, eet tussendoor en werk heel hard. Een hele hoop tickets. Snelle lunch. Ik merk dat alle snaaierigheid al bijna weg is. Rusthartslag weer heel laag. Smiddags nog meer tickets. Leuk hoor, maar ik ben wel zorgvuldig! En dan beginnen aan een lijst. Tussen 3 en 5 telefoontjes. Lijst niet af. Maar klant wil morgen. Ik wil fietsen. Vincent gaat mee. Op de gravelbike.

Ik moet naar buiten! Even frisse lucht. Even adem halen. Geen tempo, geen training, geen moeite. Fietsen. Lekker een beetje zwerven richting de noorderplassen. Vincent wil vast harder en dat kan ie met het motortje vast ook, maar ikke niet. Doordat ik leegloop ben ik niet zo sterk vandaag. Op de dijk is het licht al prachtig mooi!

We rijden langs de plassen en daar is het donkerblauw en gouden licht echt heel, heel mooi!

Een lekker dik uurtje gefietst. Gewoon, omdat het kon. Niet omdat de lijst af is, of omdat ik iets moest, maar gewoon gewoon. Ik maak me wel zorgen om mijn stappen vandaag! En -dat hoort bij de dag- ik erger me aan de nepperigheid op social media. Maar whats new….

En moeten de stappen nog… Ik liep met Rob naar de snackbar bij de Evenaar. Om extra veel te lopen. Wel met trek, maar het is niet erg en het is niet vervelend. Geen suikerdips of trillerigheid. Lopen kan nog prima, ook al is het laat en is de basis voorraad voeding op. Mijn rusthartslag is omlaag gedonderd en ik slaap uitstekend! Rob vertelt van zijn werk. We eten frietjes en dan volgt een uurtje regelronde met de dingen die gedaan/betaalt/geregeld/bedacht moeten worden. Oud papier moet kleingemaakt en dan gaan we de bak buiten zetten en naar de AH voor zure matten voor Vincent. Ik heb mijn stappen nog niet gehaald namelijk. Ik loop eerder terug omdat ik moet en ik leg de rummikub klaar. Ik ben moe en verwaaid, zo voel ik me. Maar ach, ik ben er nog! Dit lijf heeft weer een cyclus afgerond, hoe mooi en anders deze ook was.

19 September – Kracht en hardlopen

Met mijn zusje aan het bellen, terwijl ik wat strijk, de toiletten schoonmaak en opruim. Best een hoge hartslag haha! Hoe zou dat komen…..

1.
Vannacht kwam ik moeilijk in slaap. Het aanbod voor volgend jaar in Waterville is zeer, zeer aantrekkelijk, maar niet gemakkelijk te realiseren. Ik vind het stom dat ik nu al moet nadenken over volgend jaar. Eerst dit jaar nog afmaken! MrG keurt het wel goed, al slaap ik wat minder.

2.
Werken vanmorgen. Eerst een hele tijd Candy Crush spelen en ontbijten en om 10 uur begon ik aan het afmaken van de lijst voor de klant waar ze gister over belden om kwart voor 5. 11 uur/kwart over 11 klaar. Ik ga niet zomaar iets uploaden zonder de schriftelijke toestemming. De hele dag op gewacht en niks gehoord… tiswattis.
Punt 3 staat in Garmin en daar staat het goed.

En dan moet ik nog gaan hardlopen. Dit staat er op het schema, maar ik zie het op mijn horloge wel: 3x15duur/30swandel + 5×30 (1 minuut rust) + 15duur/30swandel + 5×20 (1 minuut rust) + 10uitlopen. Mijn horloge geeft het tempo aan waar ik binnen moet blijven. Soms lukt het, soms niet.
Het was warm. Niet te heet hoor, maar gewoon lekker nog een zomers dagje. Ik had me niet ingesmeerd. Rugzakje op, muziek aan. Inhouden. 15minuten op 6:00-6:20 is heerlijk easy. Ook belangrijk om zo te lopen! Maar het voelde heerlijk gemakkelijk! Ik had een route van 13km, maar de wind mee was niet echt uit de goede hoek. Ik moest de route steeds aanpassen. Liep ik toch niet zo hard als ik dacht, en als ik al ietsje aanzette, meteen te hard. Dus ik hield het superkalm. Foto in de rustpauze.

Zie je de herfst wel op komen. Dan is het fietspad dicht en moet ik om. Ietsje te hard. Weer een foto in de pauze van zonnepanelen en blauwe lucht. Dan naar de dijk, weer kalm. Ik zie Vincent in een cabrio! Zwaaien!! De dijk op is wat lastiger. Berg he 😀 Op de dijk zie ik hertjes. Schattig!

Dan 5x 30 seconden flink hard. Het lukt me nog ook! Wind mee. En een minuut pauze. Lang joh! Dribbel vanaf de tweede keer. Ik nam in de eerdere pauze zoute stokjes en nu heb ik dorst, dus ik drink ook. Het is best lekker!

Ik vind de laatste iets lastiger, maar alles is haalbaar en snel voorbij. Dan weer een blok joggen, maar nu moet ik poepen. Ik ga het bos in en na 10km in 1uur01 ga ik zitten. Diarree natuurlijk en viezig, maar het went ook. Het is wat het is.

Ik loop door het bos verder en Vincent appt of mij me tegemoet zal lopen. Ik ben net iets teveel aan het appen om op het tempo te letten, dus het zal te hoog zijn. Nog in het bos moet ik 5x 20 seconden heel hard. Ik haal het niet geloof ik. De minuut rust red ik wel. Ik blijf met Vincent appen en ik ga sneller dan ik dacht en ben al op de hoek. Ik dacht ook dat ik nog een keer intervallen had, maar dat is niet zo. Ik ga naar het centrum en dan moet V me inhalen. Bij het vossenhol lopen we samen. Lekker rustig voor hem! Rond de 6:00 weer.

Niet meer vanzelf, maar ik kan dit. In de training loop ik iets van 13 of 14. En dan begint het gevecht naar 16 toe. Altijd. Warm, traag, moeizaam, viaduct op. Vincent bebbelt lekker door. Op de Evenaar zijn de 16 een feit. Ik wil naar huis. Ben er klaar mee. Vincent gaat nog verder om voor 7km. Ik tel in de LderVOC uit dat ik 1:43 heb en moet aanzetten! Ik maak 17km vol en de training is NET groen! Moet secondewerk zijn. Ik vind het grappig. Drink veel chocomelk. Mijn benen zijn er wel moe van. Het uit-thuis tempo is 6:20! Is dat niet super? Het voelde allemaal gemakkelijk genoeg. Jammer dat ik de bosjes in moest, maar ik ben dan ook ongesteld en dan moet het altijd toch zeker. 

20 September – Fietsen (volgens schema), koppelloopje (vrijwillig kort) en zwemmen bij de TVA

Eerst fietsen, de opdracht is: 70’duur-5x20sec hard/1’rust-20’duur. Simpel, doodgewoon. Niet hard, geen hoge cadans, muziekje aan, geen uitsloverij, doen wat kan en lukt: een typisch ankeritje van niks. Met 1 nieuw ding: ik heb een radarlampje! En dat was interessant! Dus ik ging over de wegen in plaats van de fietspaden, want achterop komende auto’s zie ik dan aankomen en dat is heel fijn natuurlijk! Op de weg langs de kassen: 1 fietser ingehaald en die zie ik denk ik ook. Op de dijk: IK ZIE ELKE AUTO AANKOMEN! Dikke pret. Veilig op het fietspad word ik telkens afgeleid.

https://vimeo.com/1120627520?share=copy

Ik ben vandaag totaal niet op de snelheid aan het letten en fiets mijn eigen stoempcadansje lekker. Kijk een beetje naar de overbekende plassen, vele bootjes op het water en de droogte is voorbij.

Knardijk een klein beetje zijwind, maar niet echt lastig. Ik vind dat fietsen altijd zoveel tijd kosten! Ik wil gewoon thuis zijn eigenlijk altijd als ik op de fiets zit. Op de Knardijk zie ik een auto aankomen, is tie opeens weg, zonder afslag! Blijken motoren te zijn die door de bermen scheuren! Bij het centrum zegt de radar: afgekoppeld. Ga ik op de weg fietsen, weet ik niet of het werkt! Maar niemand die me inhaalt. Knardijk blijft leeg achter me. De Knarweg op. Kan niet missen toch? Ik heb 3 tegenliggers, geniet weer van de platte polder, maar een auto die me in wil halen ho-maar. Nul.

Pas op de weg richting de Knardijk blijkt het radartje nog te werken! Als ik weer veilig op het fietspad zit. Op de Knardijk doe ik intervallen. Ik probeer gewoon lekker hard. De vierde met bocht blijft achter. Dan de Ibisweg. Helemaal.

Ik moet een auto op de weg achter me hebben. Nou, één. Een tractor. Ik zwoeg tegen de wind in, ben veel te lang op die stomme weg met wind tegen en ik kan het 1 keer controleren. 1 keer. 40km zijn binnen. Ik neem de brug en dan de Trekweg voor nog een kans, maar nee, geen auto. Ik ga zelfs over de weg in de buurt, maar de enige auto slaat te snel af. Ik maak 48km vol. Leuk ding, het werkt. Maar ik zou nooit denken dat ik ‘te rustig’ zou zeggen!

Dan hardlopen. Omdat het kan, hopelijk. Ik moest de stappen halen en ik dacht: ik ga maar kijken of het lukt met lopen. Waarom niet? Er is rommelroute in de buurt, dus wat levendigheid. Ik ga niet ver of lang, hartslag moet heel laag blijven, tempo mag laag blijven. Het gaat eigenlijk wel prima. Tempo valt me mee met de extreem lage hartslag. Ik zie de meneer van de honden en die zegt: “doorlopen hoor, want het gaat regenen.” Vast goedbedoeld, maar juist regen is mij prima! Door het park terug.

Langs de rommelaars weer naar het eind van het park en dan door de Valentijnstraat weer terug. Het gaat bijna te soepel. De rechterhiel moet even van zich laten voelen, maar die trekt gewoon weg. Ik loop door de straat en achterom de 2,5km vol. De buren hebben nog steeds het Catan liggen en ik help ze er graag vanaf! De druppels beginnen te vallen als ik naar binnen stap.
De middag hang ik lekker rond! Om 5 uur is de zwemtraining.

Ik heb totaal geen zin in al die geweldige mensen. Ik vind de meisjes van MvdB wel lief, maar verder eigenlijk even niemand. Ik ga lekker lang inzwemmen. Dat is mijn tempo, die eerste 400m. Diep insteken, achtje en proberen. 2:00 minuten op de kilometer. Meer wordt het niet meer TK. Die is er ook, maar die geweldenaren liggen letterlijk en figuurlijk zo ver van mij weg! Ik deel de baan2 met R, DS en AS. DS en AS blijven aan het beppen, R vraagt hoe het met me gaat. Dat waardeer ik, maar ik ben hier om te zwemmen en niet om te klagen of kwekken.

2x200m zone 1. Zie mijn tempo en dit. Dan is zone 1 opeens 1:58. DS voor me uit. Dan 100m school/rug. Vind ik niet leuk. Op de rug is de baan veel langer. Daarna 6x 100 zone 2. Om de beurt vooraan. Er is nogal een verschil, maar ik vind het prima. Het hoofddoel is 48 minuten zwemmen of in elk geval in het zwembad zijn. Weer die stomme 100m rug/school. Dan moeten we 10 keer 50 doen. R en ik nemen het voortouw maar, kunnen de anderen verder kletsen over hoe duur een halve is. Mijn horloge maakt er dan regelmatig 100m van en dan is de tijd opeens veel trager inclusief de pauze. GRMBL. Maar aan de andere kant: ik moet hier toch nog mijn tijd vol maken… Ook om de buert de 50jes in zone 3 voorop. Allemaal goed, ik waardeer het dat AS roept: ik ga echt zo hard als ik kan. Ze zou moeten zeggen: ik ga zo hard als ik wil. Aan het einde zwem ik nog 150m uit, maar daar raakt het horloge de tel kwijt. Het lijken er 100, worden er na enige tijd toch 150. Het is me wel goed. Ruim 50 minuten, leuke afstand van 2250m en ach, ik heb ook gezwommen. We kunnen niet allemaal uitblinkers zijn. RvdW kletst tegen me. Hij bedoelt het goed.

Heb ik het weer alledrie op 1 dag gedaan: kalmpjes gefietst, klein beetje gejogd en dumbo gezwommen.

21 September: The Running Game! levelled up to: Halve Marathon – unlocked

Na km 9 deed Vincent zijn jasje open en stroopte hij zijn mouwen op. “Kijken of het gaat miezeren” zei hij. Dat was de eerste 3x namelijk wel zo. Nu bleef het droog! “Ik heb t level unlocked!” riep Vincent. En zo kwamen we er achter dat hardlopen gewoon een game is. Met leveltjes en een onzichtbaar energiebalkje.

Vandaag was het intro anders: level zero: De Bus. Hoefden we niks voor te doen, ik en Vincent die mee ging. Vincent moest minder lopen, maar we wilden over het Floating Pad in Almere.

Level 1-2: eenvoudige gewenning. Benen aanzetten, verkennen wat kan. Niet zoveel energie, level onder de 5 helaas. Verhard blijven lopen.

Level 3: Spontane ontmoetingen! HB herkend en mee opgelopen. Uitbreiding: luisteren en tempo wat hoger.

Level 4-5: Power up: Onverhard over het floating pad. Energienivo neemt af naar 4, maar genieten stijgt n paar punten.
Level 6-7: Uneasy doorzetten. Saai, wind tegen, miezer. —

Level 7A: Power UP letterlijk, de berg op. Pauzeknop ingedrukt. Om te plassen, te eten en te drinken en te kijken.
Level 8-9-10: Ongemakkelijk. Redelijk mooi, maar interessenivo laag. Zou mooi zijn als ik 10EM kon halen vandaag-gedachte. Vincent ontrafelt het spel. Hij zoekt de extra functies (spatie=spring, s=stop, Q=horloge bekijken en W=Run On). Dikke pret! Helpt het energienivo een puntje omhoog. +
Level 11: Levelup: Vincent gaat naar huis terug. Solo verder.

Level 12: Gehaald! Moeilijk level met WC. Helaas te vaak al geprobeerd, maar toch weer unlocked! Veel water gedronken.
Level 13-15: Easy. Energie neemt toe, animo stijgt, wind mee. Tempo up, weinig moeite.
Level 16: altijd een rot-level, maar deze keer zat het prima in het ritme, moeiteloos. Dikke overwinning.
Level 17/18: Soort van wind tegen, maar ritme blijft. Vincent is thuis en doet zijn jas UIT. Betekent: grote bui.

LEVEL UP. Positivo: de wind gaat liggen, de regen zal stoppen en ‘is maith liom cur-baisti’.
Level 19: droog, zon, nat en tempo vasthouden. geen trek.
Level 20: Zwerven en wat lastiger qua wind.

level 21: moeilijkste level vandaag: volmaken! Straat door, verder gaan. 21,21km tempo 6:02 (mooi) & 6:31 uit-thuis (hum)
Game unlocked!

1 September – Wandelen rond de Ring of Kerry – Fotodag!!

Met Joyce doen we nog een keer de Ring of Kerry. Geen straf. Ik heb nog een paar dingen die ik nog wil zien even. Nu de storm uitgeraasd is. Eerst langs Muckross Abbey:

Daarna Torc Waterval met trappen op, nat worden in diverse regenbuien.

Door naar het kerkje, mooi en weer nat regenen.

Dan Ladies View. Zon én regen.

En alles in hardman jasje.

Joyce zat lekker voorin. Kon ik kijken.

Dan binnendoor en weer stoppen op het mooie punt en even verderop ook nog een keer.

Dan in Sneem.

Eten. Vandaag veel gesnaaid! Ik heb de skelligs gezien!!

Door naar waterville. Wow.

De geuren, de kleuren. Dan door de dalen en ik heb alles nogmaals bewonderd. Het viel wel vreselijk op dat Dingle bay nu nul komma nul golfjes had, terwijl het zaterdag wit zag van de golfkoppen! Even een realisatiemomentje…
Op een paar km van het huisje was mijn tomeloze energie opeens toch op! Helemaal slap, vingers krachteloos en wazig. Wel gewoon nog naar de Lidl, maar echt eventjes totally out and down. Na een half uurtje bank weer oke.
Ik ben vandaag iets sneller gepikeerd, dat ze ‘t skelligbezoek wijzigen. Dat insta zo stom werkt. Korter lontje.

2 September – Skellig

Het blijft een ongelooflijke plek.
Het is mijn thuis, mijn rustplek, waar ik ben. Het voelt goed.
Behalve dat het nu wat druk was en onrustig en ik me niet kan onttrekken aan het idee dat er méér is. Als ze toen zoiets konden bouwen (ook al is het gerestaureerd) en daar konden leven, dan is reizen en kennis delen niet ver weg.

Ik sliep slecht. Naar Skellig gaan vind ik net zo spannend als een triatlon. Kan het, gaat het, hoe moet het… veel liggen woelen. Ik had ook gewoon honger en dat slaapt ook niet fijn. En dan om 6 uur op en Joyce in Killarney afzetten. Eten, spullen mee, zijn mijn schoenen wel goed en ik hoor maar niks van die schippers! Ze zouden om 7 uur laten weten of het door kon gaan van de Public Works. De zon komt prachtig op, maar verdwijnt bij Cahersiveen een beetje. Het blijft droog. We zijn dik op tijd.

De schippers arriveren en wachten. Op toestemming. Ik begrijp pas na 9 uur (en we moesten er om kwart voor 9 uiterlijk zijn!!) dat de boten al een week niet gevaren hebben en dat de mensen van opw (office of public works) al 8 dagen geen bezoek toe heeft kunnen laten. De spanning onder de vele mensen en schippers is groot. Om kwart over 9 komt er een ja, maar het is heftig. Dit is de enige dag deze week det het kan waarschijnlijk, dus we hebben extreem veel geluk. Hij laadt de boot razendsnel vol en vertrek als eerste ongeveer. De golven zijn huge!

Rob kletst met de amerikanen uit SF, maar de motor is hard. Ik popel werkelijk. Kan nauwelijks wachten. Afstappen is een ding, maar het valt me mee. En dan de compleet voorgelegde weg op en zelfs een wc is er tegenwoordig. We krijgen uitgebreide instructies tegenwoordig. Ik denk veel aan die eerste keer toen alles veel minder strikt en toeristisch was.
En dan omhoog! Als ik alleen al hiervoor getraind d zou hebben is me dat alles waard. Soirse na soirse, stap voor stap geconcentreerd omhoog klimmen. Ik krijg het warm, vind het prachtig loop voorop en stop even voor een foto. Ik ben zo boven! Eitje!

Ik draag 2 horloges met 2 verschillende functies: wandelen en klimmen. Ik moet dit in beeld hebben achteraf!

Ik loop de site op als eerste. De kerk in. Een kruisje slaan.

De gidsen zijn er. En ik. Het overvalt me. Hier zijn. De stilte. Hoe het eruit ziet. Voelt. Intens tot en met.

Tranen over mijn wangen. De gids heet me welkom. Het andere stel is er ook. Laat hun maar lullen. De gids maakt een foto van mij.

Ik zie dat ik volkomen rustig ben. Ik loop rond en kijk en maak foto’s nu er niemand is.

En ik zoek. Naar wat er nog meer is. Er is meer, zeker. Deze kennis, deze oerkracht: die is niet alleen om te bidden, die is er om te bouwen. Ze konden reizen en kennis delen. Het is meer dan overleven. Waar is dat torentje voor? Waar gaat dat pad heen? Wat was hier wat beschermd moest worden? Geen lightsabels in elk geval!

Ik loop rond en langzaam wordt het drukker. Maar even binnen zitten kan nu ook. Als het weer miezert. De gids legt christianity in Ierland goed uit met Naomh Padraig en de desert fathers. Aan het einde bidt hij ons voor in het zangerige latijn. Een man met een baard in een geel vestje tussen de hutjes die voor ons zegent: het is heel stil en sterk. Niet om op te nemen. Ik pak mijn medaille en maak er foto’s mee.

Rob maakt een foto van mij met medaille voor de beehive hut. Af, mijn leven is klaar, compleet; stop hier maar! Tot in de eeuwigheid amen. De gids kan voor mij in het gaelic een weesgegroet bidden en daar luister ik alleen maar naar. Go raibh maith agat.

Het is nu volgepakt met mensen, zeker 60 of 70. De magie is weg en wordt door alle talen overstemt. Medaille nog even de aandacht geven en dan ga ik weer omlaag.

Er is geen zon vandaag. Die glinstering ontbreekt. Ik daal rustig af. De enormiteit is gaaf. De andere trapjes. En ik vind Rob mooi als hij afdaalt.

Ik doe wat rustiger, omdat het kan.

Ik maak als Hardman nog een selfie met de echte stenen weening woman.

En dan wil ik weer eten! Het is goed zo. Dit was het. Desnoods forever.
De boot op en dolfijnen zien.

‘s Avonds nog een keer wandelen.

Ik zag het ooit staan, dat er een holy well is vlak bij het hardman-looprondje. Ik zei toen tegen mezelf: als ik daar ooit weer ren, ga ik er heen!
We reden vanmiddag na Skellig door een eindeloze Ierse miezer naar het vakantiehuisje voor wat rust en bijkomen. Nog wel even de monniken in het bootje op de foto gezet.

Daarna was De Hamburger 🍔 aan de beurt! Een welverdiende Big Mac!!

We liepen nog even Killarney in en daarna was het droog en wilden we nog even frisse lucht, dus op naar de well! In tegengestelde richting, langs het huisje, onderlangs, naar waar de post was.

Ik heb NERGENS last van. Van (waarschijnlijk) een mierenbeet die nu pas gaat jeuken en wat onrust en vandaag eindelijk ook wat extra trek, maar verder helemaal niks! Ik wil weer fietsen en rennen! Zonder regen svp.

De holy well brengt natte voeten door het gras, maar stelt verder niks voor.

Een grote glimlach. Ierse heiligheid hoeft niet groots te zijn!
Het uitzicht is mooi en we lopen ‘binnendoor’. We zien herten.

Het wordt langzaam donker, maar het is de hele tijd droog!! Langs de kerk en weer een mooie dag voorbij.

3 September – Eindelijk uitfietsen – ar ais ar an mbóthar (back on the track) agus ag rith leis mo fear cheile

De vermoeidheid slaat toe! Traag reageren, ongelukkig, angstig. Alles kan, maar niet snel of goed. Het lijf is moe van de triatlon, het hoofd heeft verwerkingsstress. Opruimerig. Ik wil naar huis! Ohnee, daar ben ik al…
Ik wil fietsen! Maar waarheen dan… ik heb geen idee wat gaat lukken. Eindelijk wat langer blijven liggen in bed (hielp niet echt) en mijn eigen ontbijt is op. Ik heb een route die ingekort kan worden voor als het niet zo goed gaat en anders kan ik nog omhoog klimmen. Even rustig wegrijden, even het fietspad en dan links rijden op de Ring of Kerry.

Even mopperen: tegenwind 😩. Ik zou gewend moeten zijn, maar nee. Nu irriteert het. Ondanks de zon (!!) heb ik het koud. Mijn benen denken: wat wil jij in s hemelsnaam van ons?!?! 😠 ze doen het, maar halfslachtig en als ze niks hoeven te doen (= afdalen), zijn ze meteen in ruststand! Bij het pompstation de ‘grote’ weg af en tussen de gestapelde muurtjes door. Elke miniscule klim levert protest op van de onderdanen. Ik heb het qua schakelen nu wel door! Het hoofd geniet wel, maar door de vermoeidheid en vakantie blues ben ik ook wat twijfelachtig en bangig. Ik stop om te drinken en voor een foto. Veiligheid.

Het uitzicht op de bergen is groots. Aan de andere de lapjesdeken van Ierland. 🇮🇪 ik weet dat ik na 13km op het heen en weertje kom. Het is nog ietsje verder zelfs. Ik denk dat het slim is om terug te gaan en niet meer omhoog te gaan. Het betrekt ook. Uiteraard. Ik ga niet meer omhoog naar Glencar, genoeg is ook goed. Het tempo is nog lager dan het al laag was. Dramatisch echt. Niet aan Annemarie vertellen! Als ik omlaag mag, begint het te miezeren. Had ik eindelijk wind mee kunnen hebben, is het dat.

Ik stop nog een keer voor een foto van het witte kerkje op de berg. Ook terug gaat traag, al is het even mooi. Fietspad langs de Ring is lekker. Dan nog een keer omhoog en ik ga wat verder om 30km te halen. Tempo echt slecht en de rest ook, maar ik ben weer back on track! Ik kan het nog…

En daarna wandelen. Rob en ik zochten een leuke wandeling, maar het werd weer rondom Ross Castle. Wel zo veilig. Beter dan bergen en klimmen. Achteraf was ik er zo blij om! Die benen zijn echt moe! Ze gaan niet meer zo snel. Hoeft ook niet, maar het is opvallend.

De zon scheen, het was verdorie warm! We liepen helemaal naar het eindpunt. Library dinges, maar geen bibliotheek hoor. Bos alom. Wel mooi, maar een steentjes pad. Even gezeten.

Daarna zocht ik een smal trailpad uit. Prachtig, dat wel. Maar ook opletten en wortels en klimmetjes. Erg mooi! Het duurde even voor we weer op het brede steentjespad waren. Daar liepen ook andere mensen, naast het water niemand. we zaten ook lekker eventjes op een bankje. Ik vind het kleine grauwgroene poeltje zeker zo mooi als de meren.

We gingen ook nog naar Governors Rock, als we er toch zijn… over de rock, achter het hekje van het uitzicht genieten. Ik plaste eventjes en we zagen een paar hertjes. En dan langs de Mining trail. Het strandje waar we vrijdag stonden was helemaal ondergelopen! Dat verbaast mij dan.

Het begon ook weer even te druppelen. We hadden immers al anderhalf uur droog gehad, het moet wel Ierland blijven… toen we het laatste stukje onverhard liepen, was de zon er alweer. We liepen dik 6km rond en nog langs het kasteel, maar ik ken het wel. Het seizoen is echt ook hier op zijn einde. Ik had nog graag met een jaunting car gegaan, maar dat is me echt het geld niet waard. Ik ben moe en suffig van de trippel. Wat stijfjes eindelijk. Ik kom er nauwelijks aan toe om alles van me af te schrijven of Joyce écht te bedanken en dat werkt de vermoeidheid ook in de hand.

4 September – Hardlopen weer oppakken nu het nog in Ierland kan

Ik had deze hardlooproute vanaf Ross Castle naar ‘huis’ al klaar liggen, maar het is me wat om Rob te vragen of hij me afzet. Gister kwam hij er zelf mee. Dus ik ga nog hardlopen in Ierland! Ik vreet vandaag lekker veel. Het is echt erg… Verder slaap ik weer redelijk. We konden vandaag echt langer blijven liggen. We gingen tegen de middag naar Kenmare en wandelden daar wat rond. Heel leuk: lekker weer, veel schattigheid en ik voelde rust.

Hoewel ik dat liever niet zou doen, heb ik me er bij neergelegd dat ik terug naar Nederland moet. De terugweg over Molls Gap is erg mooi! De zon beschijnt het land.

Ik vind het spannend om te gaan lopen. Kan dat wel? Is het niet te snel? Maak ik niks kapot? Kan ik dat wel met de stoelgang? Ik kan altijd wandelen als het niet lukt. Ik kleed me om in de WC van Ross Castle. Dan geef ik Rob de spullen mee en ik ga. Gewoon kijken wat er lukt.

Heerlijk om weer te lopen! Asfalt, zon, prachtig bos. Het gaat bijna te gemakkelijk! Ik ben blij met de knieband, maar ik heb nergens last van. Zelfs de vermoeidheid valt enorm mee! Ik loop de eerste kilometer echt met gemak en nog sneller ook dan ik verwacht had. Ik maak foto’s en denk: ik blijf in elk geval 3 kilometer lopen als dat lukt. Ik zie hertjes, andere mensen, glooiende velden. Ik ga langs het water en een brugje over.

Ik wijs mensen de weg naar Ross Castle. Het koptelefoontje is uit, maar ik hoor wel de route; beetje irri. Het is echt ongelooflijk mooi. Er staat een kudde hertjes en die blijven staan ook!

Ik hou mijn telefoon maar gewoon vast haha.

3 Kilometer gaan bijna te snel! Zo slecht als het fietsen ging, zo makkelijk is hardlopen. Dan kom ik op de splitsing het bos in, maar dan in tegengestelde richting. Ik dacht al dat ik de heuvel kende, maar ik liep beneden langs.

En ik kom langs het huisje. Rechts van me Rosscasstle Hotel.

Onverhard omhoog deze keer. Het is allemaal even prachtig en mooi. Ik geniet ontzettend. En ren gewoon door. Kijk even om, maar niet te lang. Dan de uitgestorven parkeerplaats over en de weg naar Fossa op. Ook weer mooi.

Ik blijf maar hardlopen! Het kost gewoon geen moeite, al gaat bergop logischerwijs wat langzamer. Ik moet slechts een klein beetje, maar niet eens echt. Ik wil de 5km vol maken en blijven rennen en ook dat lukt, in 29 minuten nog wel! Nog een paar foto’s verder en na 5,5km zet ik de muziek aan.

Even hard de auto’s overstemmen met Loreena McK. Het lijkt even te druppelen, maar dat mag geen naam hebben. 6km maak ik ook vol. Ik geniet ontzettend. Dan zet ik het horloge even op stop om over te steken, maar ze laten me onmiddellijk voor gaan. Drukke kruising. En dan omhoog.

Het begint hard te regenen! Is het tenminste niet allemaal gemakkelijk!! Maar echt afzien ook niet. Even iets harder werken omhoog in de regen. De regen stopt voor ik boven ben. Dan maar een trage kilometer! Ik maak nog foto’s als ik naar het kerkje loop en dat is dan weer in de felle zon.

Eigenlijk ging ik te snel… Ik loop zelfs bij de hele steile helling bij het huisje omhoog!

7,5 kilometer. Too easy. Te leuk. Zo kort op de marathon. Als je maar verstandig en kalm je wedstrijd doet!! In het huisje ga ik wel naar de WC en is het even mis, maar niet ernstig. Ik eet eerst alle Oreo’s op en ga dan lekker warm douchen. Ik kan het nog, hardlopen! Hoop dat het in de polder ook nog lukt.

5 September – wandelen in Killarney en bij de Rock of Cashel en voor we de boot op gaan

Goed geslapen. Dat wel. Verder voelt het sneu om Ierland te verlaten. Huisje opruimen. Unhappy thing. Om 11 al weg. Aghadoei! Naar Killarney waar het druk is. En regent. Maakt het niet beter. Parkeren bij de aldi. We gaan inkopen doen, want ik heb eindelijk iets voor Joyce verzonnen! Maar eerst mijn eigen fietsshirt van de Ring 😍

winkels afstruinen: leuk tot ik heb wat ik wilde. Ik vind het eng voor de boot dat ik niet weet of en hoe te slapen. Het wordt droog en zonnig zelfs!

Terug via de winkel, want ik wil lekkers!! Scone, croissant, appelflap en cookie: op weg naar Cashel gaat het op! Ik app wat rond.

Na 2 uur zijn we in Cashel. Toeristisch punt! Parkeren is weer wat. Maar lukt. Naar boven lopen. Droog!!! De hele tijd zelfs. Netjes 8 euro betalen. Drukke plek, maar fotogeniek. Wowsers.

Ik heb niks met deze moderne ruine. Maar de kruizen en de rondtouwer zijn gaaf.

Veel lege foto’s kunnen maken. Geduld, goed kijken en je moment pakken. Wel 1 keer heel lang gewacht!!

Ook Rob nog een keer als enige voor het hele bouwwerk met mooi licht.

Teruglopen en dan heb ik de 5km. Door naar Rosslare! Due druk van een pod op de boot weegt zwaar, en dat het tekeer zal gaan. Dat ik terug moet is jammer.

Na de Mcadonalds hadden we nog veel tijd. We gaan nog ff wandelen zei Rob. Ik dacht nog: een industrie terrein aan de rand van de stad, maar het was echt even lekker! De grote weg af een zijweg met heggen. En leuke huisjes. Met knullen op de fiets. In de verte de zee. Bermen vol bramen en bessen.

En toen een kleine weg met gras in t midden en bamboe en een begroeide auto. Zo kleingeestig allemaal. Langs de benzinepomp en dan nog even de timpeall langs. Ik nam het wandelrondje te laat op op de horloge en in de auto vergeten uit te zetten. Dan naar de boot. Wachten tot het donker is. Eindelijk de boot op is erg eng qua helling en op het dek parkeren. Alles is klein! Een podje om te slapen. Een heel heel klein dek. De auto buiten.
Ik lig nu in de pod met oortjes in en het is bijna 12 uur. De wifi werkt net en ik heb mijn minitentje ingericht. Plek zat. Deint een beetje maar niet te erg. Ik mag boven. Nog maar 23 uur te gaan haha. K mis ierland nu al. Maar ik neem een miljoen momenten mee en ongeveer evenveel foto’s. Via deze mini-cellen het gewone leven weer in…

6 September – Wandelstappen op een ieniemini-dek

Superslecht geslapen! De pod is niet eens zo klein, maar de ventilator maakt zoveel herrie! Of tie nou open is (en koud) of dicht. Ik heb muziek aan. En ik lees tot ik in slaap val en dut dan eventjes. Ik moet om 2 uur naar de WC en dat is drie gangen door. Gelukkig golft het schip nauwelijks! Nee, een slechte nachtrust is eigenlijk het ergste, dat tast de veerkracht wel aan!

Het eten is wel okee en we hebben op sommige plekken wifi zodat ik candycrush en Duolingo kan doen.

Daarna 1/2 uur bewegen en stappen halen. Het dek is echt veel te klein!! Ik pak de trapjes maar mee: 15 treetjes op en 15 treetjes af. Na een half uur wissel ik de looprichting. Ik zie wat land, maar een paar fotoos.

Een ronde is 130-156 stapjes. Tjongejonge.
De leuningen zijn ziltig, mijn haar waait door de war en het is -net als de rest van de dag- oersaai. Maar de stappen doen mijn benen goed! Die gaan in de vrolijke automaat.

Van 19,12km gewijzigd naar 2,12km. Vind ik eerlijker!
Ik haal de stappen pas later op de dag. Met naar de WC gaan waarschijnlijk 😛

Overdag verder verveling. Soort rust met kleuren, lezen, crypto. Onrust qua beweging en deels onbereikbaar zijn. Compenseren met eten en dan de lekkere toetjes! Ik probeer genoeg te deinken. Doe nog een middagdutje met muziek op. Wil niet naar huis, maar ja, ik leg me er bij neer dat het is wat het is. Lange dag en reis.

Dat was de vakantie in Ierland!
31 sportactiviteiten. 37,5 uur. 434 kilometer in totaal.

80 kilometer gewandeld. Wel 17 keer! 13,3 uur stappend doorgebracht.

7 Keer hardgelopen! 87 kilometer in 2 weken.

En fietsen: 263 kilometer in 4 activiteiten. Met 2894 meters omhoog!

maar vooral: heel veel prachtige foto’s, onvergetelijke momenten en herinneringen voor het leven.

23 augustus – Stappen halen op het dek van de boot!

De eerste keer dat ik over het dek wandel en dat opneem breek ik na een kilometer af. Afgebroken omdat ik dacht dat het niet kon kloppen. Zo snel? Maar blijkbaar is de voorwaartse snelheid dus zo hoog. Je ziet mooi het verschil: eerst een stukje heen en dan in het blokje om terug wat trager.

En ik moet de stappen zetten en een half uur bewegen. Dus dan deze rondjes maar. Gister en vanmorgen liep er ook een man verbeten zijn stappen te maken en ik dacht: dat kan ik ook! Ik moet wel: dit is de zestigste dag van het stappendoel. Ik zet er dan wel geen 10duizend per dag en slechts 5000, maar wel elke dag. En dat levert 8 badgepunten op bij garmin. En toevallig was dit dag 30 van ‘30 dagen een half uur bewegen” en dat zijn ook 2 badgepunten die ik toch echt moet hebben! Ik zit al over de 1700 punten heen.

Vannacht goed geslapen. In de hut voel je de boot niet erg schommelen en het is rustig genoeg.
Ik heb wel enorme hoofdpijn bij het opstaan door een vochttekort. Ik begin de dag nooit met een paracetamol, maar nu wel! Ontbijt is een croissant en alpro amandelmelk met cruesli. Vind ik moeilijk, raar eten. Groot minpunt is dat mijn vulling er uit gaat: linksonder de tweede kies van achter. Ik voel een gat. Die vulling is dus in mijn buik terecht gekomen! Het is een zijkant en doet geen pijn, maar wel super vervelend en slecht getimed.
Na het eten zijn we in een lounge gaan zitten en had ik internet en kon ik dus mijn spelletjes doen. Ik vind het raar om niks te doen, al hou ik dat best een paar uur vol. Maar dan gaan die stappen om aandacht vragen. En doe ik dus eerst wat ik ‘moet’ doen.
De tweede keer neem ik de ‘wandeling’ wel op.

Altijd al een wens: rondjes op een boot rennen. Nee, natuurlijk klopt dit niet qua snelheid en afstand, maar ik wilde die badges dus halen.
Ik trok me maar niks aan van de mensen die buiten zaten. Ik doe iets anders. Wandelen en elke keer om de verrekijker heen lopen. En onderdoor naar het andere dek. Ik zag het land rechts, Engeland. En dat ging best snel voorbij! Het was tenminste iets. Links een booreiland en water-water-water. Het is zo groot allemaal! Wandelen is leuk, ook al is het klein. Ik heb de rondjes niet geteld. Ik wilde ook rennen. Stoerder. Ik merkte wandelend dat de wind toenam. Dus ik ging na 15 minuten joggen. Is toch altijd even opstarten. De wind trok verder aan en daardoor ging de boot langzamer! Mijn “km-tijd” ging van 1:35/1:37 naar 1:39/1:40. Vond ik grappig. Die boot gaat langzamer en ik ga sneller! Het was wel warmer om te rennen. Maar leuker. Deed ik 10 minuten. En toen nog 5 minuten wandelen. Helemaal warm. Deed zelfs even de jas uit. Foto’s maken ‘onderweg’ was van een andere orde als normaal.

Ik weet niet of ik deze afstand laat staan (is 20 cent voor vuurwerk), want het is niet eerlijk. Maar ik heb een half uur bewogen en de stappen gehaald!
Er was ook een andere man die rond liep. Een trend! En later zagen we er nog 1, maar die stak ook een sigaret op.

De middag duurde weer wat langer. Ik heb in de hut zelfs nog een dutje gedaan en veel met Vincent geappt en gelezen. Ik heb bijna 2 boeken uit: Pinkeltje en Cadfael. Het is te doen, maar ik vind stilzitten nou eenmaal moeilijk!
We hebben wel dolfijnen gezien bij Lands End!

Toen we aankwamen was het bijna donker. We moesten nog naar de andere kant van het land rijden, maar ik vond het heerlijk om weer in Ierland te zijn!!

We waren in het vakantiehuis rond middernacht.

24 augustus – Wandelen bij Aghadoe graveyard en parkavonear castle en een duurloop in Ierland

wat is dit toch een bijzonder land! Het past me zo goed. Vanmorgen op tijd weer wakker en ik had gedroomd dat alles chaos was, dus na het uitpakken en ontbijten maar snel orde gemaakt in het huisje! En dan naar de winkel. Ze hebben alles, in elk geval ‘melon-blocks’ 😊 en alpro yoghurt. Het is best warm als de zon zich laat zien.
Als alles in de koelkast ligt gaan we vanuit het huisje wandelen. Eerst naar de kerk dichtbij. Die is afgesloten, maar bij de graven er omheen hoor je de dans macabre! Maar dan met schoonheid en echtheid. Niks spannends of engs, maar vergankelijkheid.

We lopen over de weg omhoog en het is nog best druk met auto’s! Ze zwaaien allemaal. Wandelen en ook omhoog: ik krijg t er niet eens warm van!

We komen bij een uitzicht op de meren van Killarney. Precies waar ik ga zwemmen. Indrukwekkend. Maar ik voel er geen angst voor. Ook al wordt het koud of zwaar: het gaat me vast lukken! Het ziet er vooral afembenemend mooi uit. En even verder staat een ruine van een roundtower of een oud kasteel. Natuurlijk mag je er zo in, geen hek of niks. De trap op en ook daar geen hekken, gewoon in de opening.

Het is zo fotogeniek met al die gaten. En met het licht wat alles glans geeft. Uiteraard tussen het groen.
Rob vindt een geocache. Hebben we jaren niet gedaan! Goed moment om er in Ierland samen weer aan te beginnen. We leggen uit wat geocachen is aan een mevrouw die de hond uitlaat. En leggen de cache netjes weer terug.

Dan zwerven we verder naar het oude kerkhof. Ik hou van de vergane kruizen, met beeldjes en een rozenkrans, waar met liefde namen op staan die vergaan zijn. Er staat nog een ruine van een kerk waar ook een grote grafzerk in is geplaatst. En een folly die ingestort is.

We lopen door de zon en omlaag weer terug. We nemen de korte route en daar moet ik dan door het zand en tussen de bramenstruiken: dat vind ik lastig. Ik heb onwijs trek in broodjes met chocopasta, dus die gaan op!

Daarna een duurloop die nog op het schema staat. ik zag er tegenop. 12 kilometer lijkt niks, maar er kan zoveel ‘stuk’ gaan en het is warm en ik loop langs de weg en ik moet wachten tot het eten gezakt is en het rugtasje moet mee en water. Ik heb in dit land nog nooit meer dan 5 kilometer echt hardgelopen! Ik moet nu 2 grote liefdes eens echt combineren. Stel dat het tegenvalt of niet lukt… maar goed: 2 keer naar de wc, geen muziek, ingesmeerd. Gaan. Even naar beneden en dan al gauw omhoog. Tussen de bessen en rijke bermen door. Muurtjes. Velden. Bogs. Huisjes.

Elke automobilist zwaait. Appje naar Vincent. Ik let niet op de tijd. Ik doe gewoon wat ik altijd doe: 🏃🏽 in het roze. Het is warm en dan gaat het stijl omhoog! Niet mijn ding als poldertrien, maar opgeven zit er helemaal niet in dus ik jog stap voor stap naar boven. En daarna verder omhoog. Niet stoppen, niet wandelen. Boven naar rechts en van het gelaagde groene uitzicht genieten.

Omlaag. Tja, dat mag dan ook! Ik kan op 6km altijd even stoppen, maar voorlopig gaat het door. Autootje, bocht en overal eet are bermen. Niet voor mij hoor! 5km in 30:50 ofzo. Omlaag maakt veel goed! Het gaat niet vanzelf, dat nooit, maar ik geniet enorm. Vrouw met kinderwagen die how-are-u vraagt. Wat denk je zelf… ik ben stikjaloers op haar! Niet op haar kind, maar op de plek waar ze is en leeft. Ik ben haar al lang voorbij. Ik kom ook een andere hardloper tegen en zwaai naar mensen in hun auto. Dat tovert een glimlach tevoorschijn en díé maakt het makkelijker! Kilometer 6, het glooit weer en ik hoef niet te stoppen. Foto’s maken kan lopend, kijken ook.

Ik kom op een grotere weg. Nergens een stoep of uitwijkmogelijkheid, dat is wel wennen voor mijn geordende gemoed. Gewoon doorrennen, dan gaat het sneller. Ik kijk niet naar de tijden, is zo wisselend. Ik kijk naar de huisjes. De omgeving. Ik voel wel mijn knie. Aj. Niet teveel, maar toch… op naar 8km en ik steek over en heb even een voetpad waar ik bijna op struikel!

Er is flink wat wind eigenlijk. Nog 1 weg van 2,5km. Ik ga door. Het gaat omhoog, het is druk en krap en ik word moe en ik krijg vooral enorme trek. Chocolade! Straks. Doorrennen dan ben ik er eerder. Het blijft lang stijgen. Langs de koeien. B&Bs. Muurtjes en bermen met bramen en bessen. Pas op kilometer 9 ben ik boven en bij de begraafplaats! Langs de folly, langs het mooie uitzicht.

Ik heb het niet meer makkelijk: teveel trek. Kan ik aan. Ken ik. Alleen nog maar omlaag. Gaat makkelijker, maar niet vanzelf. Helemaal tot de afslag, no shortcuts. ‘Ons’ straatje in gaat te hard omhoog en ik moet even wandelen. Er zitten 11 km op en ik loop 11,55 vol. Superkeurig. Redelijk tevreden met de tijd. Balen van alle pijntjes, maar die trekken weg. Super-superblij dat ik niet hoefde te poepen en ook daarna niet! Chocomelk, stukjes chocolade met nootjes en even zitten. 17 foto’s op 11,55km met een gemiddelde van 6:08, maar zonder te stoppen! Erin, gra mo chroi.

in de avond gaan we nog naar de zonsondergang kijken bij Caislean an Rois.

Vandaag was het prima weer. Veel zon en warm. Omdat je nooit weet hoe lang dat duurt, gaan we vanavond naar de zonsondergang kijken. We rijden naar Ross Castle. Gratis parkeren en op zondagavond ruimte zat. Het licht is machtig prachtig! Geen felle zon, veel wolken. We lopen om het kasteel en in het bos en net als Rob zijn bril heeft gewisseld om herten te herkennen, werkt het en zien we een reetje.

Het water is te ver weg, dus we nemen een onverhard pad terug naar het kasteel. Langs de botenopslag. Het licht en vooral de lucht is prachtig. Ook het donkerblauw boven de bergen. En de oranje wolken boven het water. We zitten even, maar dat is niet mijn sterkste kant.

Er zijn teveel wolken voor een echte zonsondergang, dus we lopen terug naar de auto om niet weer door donker en schemer te hoeven rijden.
Hoop stappen gezet vandaag!
Flink genoten.
Daar helpen geen onechte berichten aan op instagram. Ik post wat stories, maar soms denk ik: voor wie dan en waarom?
Ik hou Vincent en Joyce wel op de hoogte. Omdat ik Vincent mis en omdat ik het met iemand wil delen!
Ik hou Polar steps bij, maar het doet geen recht aan wat ik erbij voel en met welke lagen, emoties en gevoelens ik het beleef. Dit land zit in mij.

25 augustus – Samen rond Muckross Lake wandelen en shoppen in Killarney

Gister keken we vanaf de heuvel over het water en ik vroeg: wat is daar, dat witte vlakje? Dat was het water omlijst door een bruggetje. Daar wil je heen, zei Rob. Daarvoor moeten we om Muckross Lake heen wandelen. Omdat het weerbericht regen voorspelde vanaf 12 uur moesten we bijtijds gaan lopen.
De dag begon goed: weer super geslapen, eigen ontbijt, rugzakje ingepakt en we reden naar Muckross House. We liepen richting het water. De logische route is tegen de klok in. Het waaide snoeihard! Kopjes op het meer! We liepen langs het huis, vele toeristen en langs de tuinen en toen ging onze route met de klok mee. Ik navigeerde…

We verlieten Muckross House en kwamen op een verhard pad. Flinke wind hoor! We gingen niet langs de waterval en hielden het pad aan. Toen stonden we ineens op de weg! Geen pad erlangs, dat hadden we gemist. Beetje onprettig om langs een ‘drukke’ Ring of Kerry te lopen. Maar ook weer mooi: daar fiets ik straks…

bij de parkeerplaats pakten we het verharde pad weer op.

De zon bleef schijnen, de hele tijd. Maar de wolken kwamen al over de bergen. Op naar Denis Cottage. We maakten foto’s van het bruggetje.

Ik vind het gek: je ziet iets waarvan je weer dat je er straks zal zijn. Er waren bootjes. En die wind. En zon. En dat hele oeroude bos. Dat naar je knipoogt, dreigt, liefkoost en straalt. We gingen over de vlonders, maar die gingen nergens heen of te ver. Bij Denis Cottage ging Rob even zitten en ik even zwerven naar de meeting of the waters of ‘de andere kant’.

De schipper zei ons dat we nat zouden gaan worden. Het was nog 4,5km. Op dat pad alleen fietsers (klok tegen) en wandelaars. We liepen door en de wind trok aan. Voor wat ik voelde op ca 5,8km zie de garmin-dagnote! Ik dacht echt: de regen komt en voor die tijd wil ik op het brugje zijn! De regen kwam niet. Het brugje viel wat tegen om er op te staan.

Het was een mooi uitzicht met de aanstormende regen over de bergen en het weidse water aan de andere kant. Even wachten tot de fietsers weg waren. Foto’s maken.

En dan weer door. Vincent appte me dat hij saai wandelde. Ik vond alles toen ook even saai, omdat ik na het ontbijt alleen maar 2 slokken cola had gehad. Niet energieloos, maar een motivatie dipje! Ik hield juist even radiostilte om alleen met Rob te zijn. We lachen, zwijgen, stappen, vragen. Toen begonnen de druppeltjes, fijne druppels die nog verwaaiden. We zagen nummertjes. En een meer op het eiland in het meer. Het was veel bos en minder waterkant als ik had gedacht.

Ik vond de regen heerlijk! Het hoort. Het gaat niet hard. Het is miezer. Zachte miezer. Geen idee welk iers woord daarbij hoort! Kilometers rijgen zich aaneen. De wind neemt wat af. De regen wat toe. De zon blijft. Opeens een muurtje en een ruine. We zien andere toeristen, dat wel. Duiters, ingepakte lieden, hikers, angstige fietsers en e-bikes. Maar niet heel veel. En dan opeens: een gebouw van de roeiclub, gemaaid gras, Muckross, de parkeerplaats. De regen neemt toe. Maar de zon ook!

Jaunting car. We lopen via het huis terug naar de voller geworden parkeerplaats voor we echt nat worden. 10,79 kilometer is genoeg. Dan regent het door als we naar ‘t huis rijden voor de lunch. Lekker even zitten!

Na een paar uur regen klaarde het weer op. Zonnetje erbij.
We moesten nog naar de supermarkt, naar de grote supermarkt deze keer. Reden we heen. En toen gingen we langs het station naar de winkels lopen. Rob kocht eerst schoenen.
Ik las daar dat ik nu ook lid ben van de Ierse Triatlonbond, zodat ik geen daglicentie hoef te kopen. Het gaat me niet om geld uitsparen, maar er zijn clubjes waar ik bij wil horen!

Toen langs de winkels sloffen. Muziekwinkeltje. Eendjesshop. Toeristenwinkel. Veel kleuren huisjes, veel mensen en ook veel auto’s. Alles gaat dwars door elkaar. Onderwijl muziek in de straat. En grappige borden en aankondigingen. Alles soort van relaxed en ik voelde me helemaal niet opgefokt.
Ik kocht 2 eendjes, kreeg oorbelletjes van Rob. 🥰

Heen en weer gelopen. Buitje. Zon weer. En net zo snel als het weer omslaat, is opeens ook de drukte weg. We lopen naar de Mc en eten wat en dan terug naar de winkel. Weer een Arteon! Killarney heeft smaak, dit is de vierde al!
We vinden alles in de winkel, alpro choco, batterij, witte maltesers.
Een dag vol stappen! Wel 24k.
Het bevalt me hier wel!!

26 augustus – Gap of Dunlop door fietsen en een kort koppelloopje

Woorden zijn niet genoeg. Foto’s doen geen recht aan deze droom die uitkomt. We hebben de Gap altijd overgeslagen: slecht weer, onrust en druk. Ik vond het erg spannend om nu wel te gaan: alleen en zonder backup. Eerst naar Kates Cottage fietsen: links, fietspad, route zoeken, ritme vinden. Maar al snel ben ik onwijs blij! Dit is het. Ook al heb ik zwaar wind tegen en zijn die heuvels even wennen. Tempo kan me vandaag gestolen worden (maar zelfs dan valt nog geen 20 wel erg tegen). Ik fiets eerst een tijdje door, voorbij Kates C en de paardenkarren. En dan de grove natuur in. De valley, de glenns, langs het bos omringd door bergen. Het enige wat ik denk: dit is niet echt, dit is te mooi om waar te zijn! Het is bewolkt, ik kom auto’s tegen. Ook op het bekende brugje. Stop voor een foto.

Verderop wordt het stiller. Wandelaars en een enkele auto. In mij schreeuwt alles van geluk. De oude huisjes, de wolken, de tegenwind, maar vooral het groen: het is echt prachtig. Niet te vangen, alleen te voelen. Ik maak foto’s en filmpjes, maar het is slap. Hoe mooi en echt het werkelijk voelt, kan ik niet vastleggen.

Ik haal een paardencar in en dan gaat het heftiger omhoog! Oei. Schakelen. Foto maken tussen de rotsen. Met Joyce delen.

Nog scherper omhoog. Mischakeling, niet los geklikt, boem-gevallen. Fiets oke, ik wat beschadigd. Opstappen en doorgaan! Volgende elfachtig mooie brugje.

De toerist verknalt het, daar kan geen ‘nice bike’ tegenop. Ik slinger omhoog. Telkens denk ik: nu trap ik door, maar ik stop dan toch voor een foto.

Om de jauntin car niet in de weg te zitten. Ik heb het hartstikke warm en ik word lekker vies! Ik klim rustig omhoog.

En dan is het boven druk met karren en toeristen. De Black Valley in. Omlaag. Onhandig, want ik moet wel zo’n 7 karren inhalen! En kijken naar de watervallen en de huisjes en de verschillen in licht op de bergen. En de schaapjes. En omlaag. Ook rustig aan doen. Een fietser uit Killorglin haalt me in! Al die stomme karretjes. En dan Killarney Park en mooi bos. Ik kom bij Brandon Cottage.

Even twee slokken drinken, appje sturen, kijken naar de wond en weggesnauwd worden bij de paarden. Dan terug. Ik moet nu voor dezelfde paardenkarren wachten! In het bos.

En dan begint de regen. Niet zuinig. Dikke miezer zeg maar. Nat worden. En klimmen. Ik heb de versnellingen door en ga gewoon door. Langs de kerk. De huizen, de bouwvakkers. Up. Ik stop nog een keer voor een foto.

De regen trekt ook weer weg. Als ik nat ben. Ik geniet ontzettend. Wat een intensiteit! Er lopen schapen óp de weg. Achter me straalt de zon alweer. Ik kan gewoon blijven trappen! Voor mij geen stelvio, maar dit: de elementen, groen in alle kleuren, opspattend water. En dan opeens weer boven!

Fotootje en weer door. De karretjes zijn weg gelukkig. Ik ga rustig omlaag. Gecontroleerd. Zeg wandelaars gedag. En ik kijk. Dit is zo onbeschrijflijk mooi! Puur. Ik ben al snel weer bij de ruines en maak een foto.

Een andere toerist zet mij op de foto. Hier was ik ooit eerder! En weer door. De regen is weg, maar er liggen plassen. Het is zo geweldig dat er zoveel stilte is! Zoveel kalmte.

Bij het pracht brugje weer een k-toerist die even uitstapt op slippertjes. Lqngs het meer. En dan uitzicht op het volgende meer. Ik kan niet omschrijven hoe gelukkig ik me voel. Zo puur, in het moment, kalm en compleet. Ik stop weer bij de ruïnes en luister naar de vogels en de stilte en de wind.

Foto en filmpje en weer verder. Het wordt weer drukker. De bereikbare brug staat vol. Ik zie weer paardenkarren en auto’s en veel wandelaars en een paar hardlopers.

Ik maak nog 1 foto en dan door naar Kates Cottage waar ik bijna een japanse vrouw omrij. Ze moet mijn remmen horen! En dan terug. Nagenietend. Tempo iets omhoog. Links rijden is al gewoon. Meer verkeer wat geduldig is. Wind mee denk ik, want het gaat lekker zo! Over het keurige fietspad langs Fossa.

En dan nog 1 keer omhoog naar het kerkje en het laatste stukje naar het huisje is ook afzien. Ik ben echt goor. Maar meer nog triatleet. Triatleten die gaan hardlopen na het fietsen. Ook in de laatste week. Ook als ze gewond zijn. Ook als je smerig bent. Ook als het niet op het schema staat! Met natte sokken. Jasje uit. Rugzakje. Roze schoenen. Rob belde met collega en legt t uit. Ik ga!

Omlaag en dan erg omhoog langs de bouwvakkers. Links lopend. Stap voor stap. Geen last van de wond gelukkig. Omhoog! Lekker warm onder een bewolkte lucht. Dan naar rechts wat omlaag. Km 1 in 6:16 wat ik top vind bergop. Dikke miezer. Net iets meer dan miezer. Tuurlijk. Ik kijk naar de huizen en ben jaloers op elke ier, puur omdat zij in het goede land geboren zijn. Ik ga gewoon moeiteloos door.

Niks gegeten als ontbijt vanmorgen en een paar slokken water! Kan prima. De regen is net voor de tweede (snelle) kilometer klaar. Oude kerk op rechts. Velden op links. Iedere automobilist zwaait. In km3 probeert de zon het even, maar dan is ie weer weg en volgt de zware bui. Ik ben toch al goor en nat. Gewoon doorgaan! Al rennend op de kaart kijken en ja, bocht naar links maken.

Vlag van Kerry fotograferen en ik kan niet anders dan stralen! Het is zo mooi hier! Dit is helemaal mijn. Ook in de regen. Die opeens weer stopt. Krijg nu wel wat trek eventjes. Dan weer naar links en op de goede weg alweer! Dan komt de zon door. Stikheet en benauwd. Alsof alles voorbij moet komen op dit rondje! Ik moet in ons straatje nog even hard omhoog, not funny, maar ik wil alles rennen!

Ik ben heel blij met het gemiddelde zo. En het gemak waarmee het ging. Dat de hartslag klopt. Er 100 pijntjes zijn die niks voorstellen. Al moet mijn wond even verzorgd en ik wil iets voor die vulling, al heb ik er geen last van. Nat en vies maar vooral opgetogen en blij kom ik weer thuis. Eerst douchen, dan pas eten.
Even naar de winkel en een rustige middag om de fiets schoon te maken. My kind of day. Again. 🇮🇪 is maith liom 🇮🇪

27 augustus – 3x5mZ3, maar vooral: nog een blokje om en wel over een bekend stuk…

Vannacht niet zo goed geslapen, want ik begon me toch zorgen te maken om de tand, dus ik heb om half 2 een afspraak aangevraagd. Had ik voor half 9 een reactie en om 10 uur een afspraak voor half 3! Laat opgestaan. Rob stelde voor om in Sneem te gaan lunchen. Fijn idee! Het was vandaag heel erg wisselvallig: regen, zon, regen, harde regen, zon. Binnen minuten. Ik vind het toch elke keer weer raar om die Ring te rijden. Dat ik daar ooit heb gefietst en weer ga fietsen.

We stopten even bij Ladies View, want droog, maar toen we instappen waren we kei-nat.

Even naar de Black Valley kijken en dan binnendoor naar Sneem. De huisjes staan er nog altijd.

In Sneem ook regen, zon, droog en rondlopen, broodje kopen en weer regen.

We reden langs de Ring en door Kenmare terug en toen moest ik naar die tandarts. Vind ik behoorlijk spannend! Maar wat een LIEVE man! Eerst een heel gesprek over de triatlon en zijn zoon doet in Amsterdam de marathon.

Hij legde alles uit. Er is een stukje tand afgebroken, hij kan het voorlopig maken. Alles rustig, kalm en vriendelijk. Weer in het huisje mag ik 2 uur niks eten.

Dan maar lopen. Ik zag er wat tegenop, niet meer zoveel zin in weer een training… En dan het weer: al die regen. Dat ik 45 minuten droog zal halen is uitgesloten. Ik maak een rondje deels door het park en ik weet dat ik een stukje parcours zal meenemen. Maar eerst in zone 1/2 omhoog. Rustig aan.

Het gaat prima, ook met de flinke wond van het vallen van gisteren. Lekker joggen omhoog. En dan langs het kerkhof naar beneden. Uitzicht op Liebherr en toch groen. Ik moet naar Z3, maar omlaag lopend is dat een no-go. No Boeie too. Ik voel vanalles, heb overal pijntjes, maar het is allemaal niks. Tussen de groene heggen, de koeien en de gekleurde huizen.

Dan 5min rust, maar zelf dat is omlaag lopend een te lage hartslag. Ik moet stoppen om over te steken. En dan naar rechts met toeristen op de fiets en dan loop ik er opeens: Het Parkoers.

Ik herken het, het raakt me en het begint te stortregenen. En ik moet weer hard. Alles even onverenigbaar met een foto maken, maar wat maakt dit veel in me los! En wat word ik nat… Gelukkig bij de tennisvelden eraf en een pad langs de weg volgen.

Jammer dat ik de hele tijd auto’s hoor. Het is 2 minuten later weer zonnig en dan is het zooooooo moooooooiiiiiii. Ik wil het wel naar Joyce sturen, maar de telefoon en nattigheid werken slecht samen.

Het blijft een oeroud park, tussen de golfbaan en de weg. Ik moet nog 1 keer hard en ik ga het halen ook! Ik zie een andere vrouw hardlopen en ik trek ‘m even door. Niks wat mis kan gaan, want mijn hart doet het, ik doe het en ik moet warm blijven! Het voelt erg lekker!

Oversteken, maar de oversteekplek werkt niet. Toch stoppen ze meteen. Dan nog een keer omhoog, lekker rustig aan mogen en moeten doen. Nog een keer een paar foto’s maken en natuurlijk van het kerkje!

Die heb ik uit de auto, wandelend, fietsend en nu ook rennend. Ik ben helemaal content met het tempo en dat ik dit kan!

28 augustus – Laatste blokje rondfietsen, wandelen in Cork en de beste verrassing ever!

Eigenlijk geen zin meer. Weer fietsen. Regen. Maar ik heb vannacht bedacht dat ik het wel heel koud zou kunnen krijgen met korte broek. Dus dat moet ik nog proberen! Gewacht op dat ene droge moment en dan toch maar gaan. Fietscomputertje heeft de route. 23km. Uurtje? Ik kom de motoren tegen en denk: die moet ik naar Joyce sturen!

Ik doe vandaag rustig aan. Maar op het fietspad gaat het wel lekker! Op de Ring valt het me mee. Wel veel geluid van auto’s, dat is jammer. Maar het is niet druk. En niet koud! Absoluut niet. Ook niet nat trouwens. Ik maak ook nog een foto van de brouwerij die dicht is. En ik geníét van het fietsen. Zo simpel is het. Joy.

Een rustigere weg op. Het is heerlijk licht glooiend, oftewel vlak! En zo groen allemaal. Ik wil bijna regen, om de kou te testen. Op de volgende kruising fotografeer ik Maria en het huisje.

Een iets drukkere weg. Maar ik wen al aan links! En dan moet ik naar links een landweg op en nog een keer naar links en dan sta ik op het boerenerf. Stom computertje!

Terug en dan weer op de weg. Ik moest eens vragen hoe de fietsetiquete hier is. Dan een andere kleinere weg naar links op. Beetje omhoog en dat gaat uitstekend. Zal je net zien dat het dit ene uur zonder regen is vandaag! Nog eens naar links, terwijl ik het gevoel heb naar rechts te moeten. De volgende kruising kijk ik weer en ik had inderdaad naar rechts gemoeten! Stom fietscomputertje!

Dan gaat het omhoog. Dat gaat even goed en daarna steil. En dan begint de regen ook nog eens. Dit is niet het moment om risico te nemen! Lopend kom ik ook boven en word ik ook nat! En ik kan van het uitzicht genieten. Echt geweldig, alle die groene lapjes. Love it.

Boven is nog ietsje verder en dan omlaag. Ook voorzichtig, maar het is leuker. Links blijven omdat ze me daar verwachten. Er is niemand. Een vrachtwagen komt me achterop als ik beneden kom. Ik wacht, fotografeer de bordjes en hij keert. Ik ken deze weg! Niks koud, er piept zelfs een zonnetje door! Ik ga nog hard omlaag. Het tempo valt weer tegen, maar we gaan het wel zien. Ik geniet nog even van de bogs, de huisjes, omhoog trappen en na 25km ben ik er. Duurde wat langer dan in dacht, maar ik ben onwijs blij! Fiets is niet vreselijk goor, ik doe het nog en de dag is goed.

Vanmorgen zei ik tegen Rob: zullen we Vincent gaan halen, dan ziet ie het in ‘t licht hier! Achteraf was dat even paniek! Rob zei 1 keer: dan wachten ze maar. En toen vond ik het ‘ze’ vreemd. Verder laten gaan. Fietsen, lunchen en dan naar de stad. Vincent was al op Schiphol. Ik dacht nog: hij zal
joyce toch niet meenemen, maar die reageerde nog op de app van de foto’s. We reden naar Cork en ik at wel goed en dronk veel en moest dus plassen. De omgeving Cork is toch anders dan Kerry. Eenmaal in de stad en geparkeerd en Vincent was opgestegen. Rob had het in de auto nog een keer over ‘hun’ en toen dacht ik: echt? Of komt papa mee? Ik zag er zo naar uit om Vincent te zien en compleet te zijn! We gingen even wat drinken bij de Mac en vooral naar de WC. Voor mijn collega Joost moest ik een jellycat (soort knuffel) halen die alleen in Ierland te koop is. Helaas waren ze er niet. Wel een kerstshow!

Ik vond Cork onrustig. Niet heel druk of mooi of indrukwekkend, maar wel veel verschillende shops en veel verkeer. Ik ben geen winkel-mens. Ik loop liever gewoon. Dus we maakten rare rondjes door de stad. Langs het water. Zonder doel.

We zagen het vliegtuig van Vincent! Ik was wel moe van de stad en ook wat ongedurig. Wie neemt Vincent mee? We reden de stad uit en Vincent wachtte op ons. Was ie alleen. Ik was zo blij hem te zien. We moesten terug en vooral ook snel weg ivm parkeren en toen was Joyce er opeens. Ik kon niks zeggen. 😭 Hadden Rob en Vincent van de week geregeld met Joyce. de terugreis duurde me wat lang en dan ineens is er zoveel te delen en te vertellen. Ik wilde even snurken op de achterbank, maar dat lukte niet! Lang gewacht bij de werkzaamheden weer en nog langs de Lidl. Ik denk vaak:
Kijk, dit is míjn Ierland! Laat eten dus. Ik at wel flink!

We gingen nog even bij het kerkje kijken.

Opruimen. Wat een mooie dag zo. Nog steeds geen stress voor de Hardman. Alsof ik alles aan kan! Dat is gek he. Alsof ik niet kapot kan. Maar dat voelt hier zo. Dit volk kan honger en ontbering aan, dus dan kan ik het ook. Het vliegt me even aan bij de mail dat het zwaar gaat zijn. En ik ben bang dat ik niet op tijd alles klaar kan leggen, want nu moet dat allemaal morgenmiddag! Maar de rijkdom van de hele familie erbij hebben is🔝

29 augustus – Wandelen bij Ross Castle met z’n allen en Innisfallen Island

Tijd over voor de boot gaat. Dus we wandelen weer bij Ross Castle. Ik ken het nu wel. Dus ietwat gelaten en tegelijkertijd is het weer erg mooi! Langs het water.

Ik vind het jammer dat zwemmen in de Hardman niet kan, maar het is zo. Ik leg me er meteen bij neer. Wat niet kan, kan niet. Geen stress. Het is wat het is. Ik vind het sneu voor Alan.
Ik heb alleen het idee dat ik nu slechts een marathon ga lopen met een mooie fietstocht ervoor.
Ik heb erge moeite met het klaarleggen van de spullen. Met het plannen van de tijd. Met genoeg eten vandaag, al eet ik veel!
Ik heb vandaag overal pijntjes. Mijn knie.
En eigenlijk ontbreekt de zin om me op de socials te melden.
Ik heb iedereen bij me!

We kijken bij het water. Het is echt prachtig van kleur en zonnig.

Inishfallen Island. Ik ben er nog nooit geweest. We gaan er met een bootje naar toe en mogen een half uurtje rondlopen.

Wat een prachtige plek!
Wat een bijzondere gewaarwording!
De hertjes.
De golfjes.
Het mooie bos.

De scherpe steentjes.
De plek waar ik niet over kán lopen.

Het ‘tapijtlaagje’.
De ruïne die wat hoger ligt.

De kerk en het kruisje in de zon.

De besjes.
De stilte.
Terug in de tijd.
Een herinnering.
Een herkenning door tijd heen.
Onwerkelijk.

Ik neem dit eilandje en deze ervaring mee voor de Hardman. Ik heb Innisfallen apart beschreven, maar die blog hoef ik niet te publiceren.

30 augustus
THE HARDMAN

Die heb ik natuurlijk apart beschreven!
Samenvatting in een paar foto’s:

31 augustus Uitwandelen met Joyce samen

Geen probleem. Geen last van de Hardman. Slecht geslapen vannacht. Dus moe. Zware hoofdpijn bij het opstaan. Maar lopen, bewegen: kost allemaal geen enkele moeite. Dit lijf is sterk. oersterk.
It’s the mind I have to convince!
Ik ben onrustig.
Ook als wat brood gegeten heb.
Ook als ik alles heb opgeruimd.
Ook bij de brunch. Ongedurig.

Als Rob Vincent naar Cork Airport brengt gaan Joyce en ik even wandelen. In de zon. Het regent van tijd tot tijd, maar wij lopen dit hele blokje om IN DE ZON.

We kletsen bij de buurtjes van het vakantiehuis.
Iedereen vindt het zo geweldig en bijzonder en knap, maar ik zelf vind het weer ‘loon naar werken’.
Als je nergens echt last van hebt, voelt het alsof het te gemakkelijk was 😀