1 juni – Duurloop met Vincent “Rundum Hause”

Tja, wat zal ik zeggen… Juni is begonnen. Ik slaap nu al slecht, hoop deze maand alleen maar door te komen. Ik kan een keer lekker blijven liggen. Ik voel me niet 100% fit, maar van koorts of een verhoogde hartslag is geen sprake. Een andere dame had dat wel en die begint vandaag gewoon aan de halve triatlon. Niet dat zij daar veel voor heeft hoeven trainen, dus ik vraag me af of het verstandig is. Als dit soort praktijken gangbaar is (een dag na koorts een wedstrijd doen), dan lijkt het me dat niemand ook maar iets moet zeggen van mijn voedingsbeleid! Ik ga gewoon trainen met weinig eten, met minimale middelen. Ik voel me daar beter bij dan bij gelletjes en volpompen met suiker. Ik heb ook weinig last van gisteren. Geen hoofdpijn of extreme honger. Ik moet wachten met hardlopen tot Vincent thuis is van het werken. Kan ik even rustig aan iedereen volgen in Hamburg (met gemengde gevoelens) en bloggen (heel mei moet nog!) Ik heb een route Rundum Hause en die volgt Vincent. We gaan echt rustig aan. Ik bedenk dat ik maar beter 3x5km kan doen. Dan hoeft ik niet ver vooruit te kijken en na elke 5km kunnen we gewoon stoppen en drinken. Ik heb het prima, geen pijntjes, geen hoge hartslag. Maar ook geen echte lol, geen overmatige interesse.

De eerste 5km gaan vanzelf. Staan we aan de andere kant van het bos en ik neem water en een halve gellie. Dan doorhobbelen naar het centrum. Die zit op 9km en ik ga er plassen en we vullen het water bij. Het gaat nog steeds prima. Niet overdreven goed, maar okay.

Dan het Kotterbos in. We gaan door tot 12km. Dat blijkt boven op de berg ongeveer. Nog een halve gellie en water en zitten. Nergens problemen mee.

We gaan over het knuppeltjespad, de natuurbrug en snijden wat af en dat gaat traag. Door het bos verder en het is mooi.

Ik probeer het wat op te pakken, maar het vuur is er uit. We gaan over de brug (heel sloom) en dan door de wijk met wind tegen. Ik vind het niet meer makkelijk of leuk of iets. Ik haat de tien EM nou eenmaal. De laatste 2km is dan bij elkaar slepen en ik noem het dan maar training. Het blijkt benauwd warm te zijn. Dus wat doe je dan? Het laatste stukje op de Laan der VOC lantaarnpalen versnellen! En hoppa, dan zitten ze er op. Een hele week vol groene en blauwe trainingen. Nog best veel, alles bij elkaar. Een lage hartslag, geen pijntjes of last ergens van en geen aandrang. Thuis meteen chocomelk drinken en dat is voor mij genoeg. Ik denk dat ik het maar op deze manier doe. Ik hoef niet zo snel of goed of geweldig. Ik moet gewoon het einde van juni halen. Nog 29 dagen te gaan.

2 juni – Wandelen

Solo. Muziekje. Appen. 🚶🏼‍♀️
Het is weer de periode dat mijn knie trekt. Lastig. Being a woman. 👵🏼
Vandaag een beetje ongeconcentreerd. Ook qua werk. Ik vind het vervelend dat ik zoveel vrij ben. Maar goddank is dat contract rond. 👩🏽‍💻
(…) Ik ben niet erg moe van het vele sporten van het weekend. Dat is goed. 🦸‍♀️Maar ik heb wel iets meer trek. Ik eet veel witte boterhammen en s avonds lekker heel veel rijst. Being a woman. 🧍‍♀️
Even wandelen voor de stappen doet me goed. 🙆‍♀️
Even op bankje zitten. 🧘🏽‍♀️

3 juni – Een wandeling met een vriendin rond Muiden, fietsen omdat het wereldfietsdag is en zwemmen om SLOW OD triatlon te doen.

Ze was maar 10 minuten te laat! Maar ze moest om 1 uur dan ook weer weg. Voor mij is 10km wandelen anders dan voor haar, dus we vertrokken snel. Door het stille en lieve Muiden. Ik voel alles een beetje trekken, al heb ik niet écht ergens last van. Langs het Muiderslot over de dijk. Prachtig!

Ik vertel van mams. Na het hekje vertelt zij over de zelfhulp en hoe ze zichzelf verbetert. Het waait ontzettend hard!

Langs het dijkhuisje, de verharde weg. En later langs het kerkje. Het gaat allemaal goed vind ik. We pakken wat bos mee, doen een plasstop en dan langs Muiderberg. Langs vele graven. Ik vind het kruispunt dan opeens veel te druk! Ze krijgt wat meer moeite. We steken de A1 over.

De zon maakt plaats voor veel wind. We eten onze boterhammen op een bankje op.

Dan langs het water onverhard. Echt erg mooi! Ik had verteld hoe het mama nu gaat. Zij vertelt over haar familie. We bewonderen de schaapjes. We lachen ook veel. Praten over eten. En dan langs het water en dan zijn we er al weer! Laatste stukje na het eten vond ik dan weer snel gegaan. 10km.

Ik voel mijn knie, maar ja; dat is morgen of overmorgen weer over. Voor haar was het heel veel; veel natuur, veel rust, lange tocht. Ik rij weer naar huis om gewoon even een half uurtje te zitten.

Het gaat erg wisselend: ik voel me arrogant, boos, verdrietig, geraakt, oud, meesterlijk en dom. Een regelneef, een moeder, een sporthart, een ouwe vrouw. En dat wisselt elkaar soms heel snel af.

Ik ga gewoon nog lekker fietsen. Windkracht 5. Die moet je vooral niet tegen hebben op de dijk, maar in de stad is het ook te voelen. Ik nam de racefiets en had geen enkele haast. Muziekje op en gewoon maar wat trappen. Ik deed niet echt mijn best ofzo. Mijn buik is opgezet. Beetje jammer, maar het hoort erbij. Ik bleef gewoon stug door de stad fietsen en toen over het snelle fietspad. Ik dronk wel wat sportdrank.

Ik genoot van de rit, maar niet omdat het soepeltjes ging. Het ging gewoon. Na 15km kwam ik op de dijk en daar was de wind wel echt fiks! Fotootje van Pampus vanaf de andere kant en dan langs het water fietsen.

Het spatte zo op dat ik er zelfs een beetje nat van werd! Heerlijk. En dan moeiteloos hard fietsen met wind mee. Ook nu ging ik echt niet mijn best doen! Ik moest wel denken hoe ik aan 40km moest komen. Vond ik wel leuk voor mijn (omgekeerde) (slome) triatlon: 10 km wandelen, 40 fietsen en straks nog 1500 zwemmen.

Ik wilde graag naar buiten om te zwemmen, maar met deze wind en alleen lijkt me niet verstandig… Het kriebelt eindelijk! Het was overal wel erg rustig waar ik fietste. En anders nam ik even gas terug voor de hond of voor de oudjes. Ik heb 1 andere racefietser gezien en die ook meteen 2 keer. Door het Kotterbos. De zon was weg en het weer was verder oke.

Tegen de wind in langs de Vaart ruilde ik voor de weg en ik vond het mooi. Geen best tempo, om maar niet te spreken van de vreselijke cadans: ik maar ik de fietsbadge, de 40km gehaald en het was best leuk! Ik zet deze maand (als ik dat red) alles op Strava en dat voelt toch niet heel goed: alsof ik het niet voor mezelf kan houden en me moet verantwoorden. Het is toch nooit goed: te traag, te veel, saai. Maar ik heb geen schema, daar is de trainster nog niet aan toe. Misschien doen anderen dan niks, maar ik wil die OD toch lekker doen!
Ik moet nog 1500m zwemmen voor een dinsdag-od. Hoeft net als fietsen en wandelen niet snel, maar ik weet niet of ik later deze week nog kan zwemmen en dit is meestal ook geen succesvolle zwemdag als mijn buikspieren iets anders te doen hebben. Maar ik hoef geen rekening te houden met de kleurtjes op het schema of met Vincent die een paar daagjes er tussenuit is, dus ik kan gewoon weg gaan als ik wil. In baan 1 zwemt 1 ander iemand, die trager is en maar 1100 m hoeft te zwemmen vandaag. Dus ik kan heerlijk mijn eigen ding doen! Het gaat hard. Met maar 1 reden: hoe eerder ik kan douchen en weer thuis bij ons top-printproject ben. Ik zwem 250m in. Gaat prima. Ik maak lekker grote slagen en doe weer niet mijn uiterste best. Aftellen. We doen 3×100 en ik doe alvast 50 extra. Dan 200m easydepeasy. Het tempo vindt van niet, ik vind van wel.

Daarna 3×50 wat sneller. Ik plak ze een beetje aan elkaar. 200m easy en ik maak er 250m van. We zitten elkaar totaal niet in de weg, maar ik merk dat baan 1 lastiger zwemt met de kant. Daarna moeten we 100m wissel doen, maar dat doe ik niet. Ik doe 100 trage meters met meer inspanning en zonder achtje. Dan nog 150m. Ik heb de baan voor mezelf want haar 1100m zitten erop. De opdracht is 200m natuurlijk. Ik zwem heel kalm en lange slagen en tel netjes mee. Zegt het horloge: 100m. Dus ik doe 50m erbij. En dan zijn het toch 1550m in totaal 🤬😤 ik spring er snel uit. De douches en de kleedkamer zijn voor mij alleen. Ik heb mijn dinsdagje gedaan. Het staat op Strava. De tweede tegel van de drie ligt op de printer…

4 juni – Hardlopen op Global Running Day

Notes: te laat op het werk. 10minuutjes, want ik bleef candycrushen. Schaam me dood. Ik voel me een afhaker. Dat ik te weinig doe.
Zelf een training uitgezocht. Want: Global Running Day en nog geen schema. 3×12 duur en 6×30 versnellen.
Vincent ging mee op de fiets. Vertellend en kletsend.

Ging de eerste 5km totaal niet: overal pijn, geen zin, te lage hartslag en hoge ademhaling.
Maar mijn fietsende support kwebbelde me er doorheen. Ik voelde me ongezellig.
Het tweede blokje van 12 minuten ging niet zo best. Krampende vingers tot en met. Sleperig linkerbeen.
In het derde blokje op het fietspad moest ik echt. Ging niet goed.
Na de pitstop (jek) kwam het los: hoger tempo van 5:38. Kramp op andere plekken dan in mijn vingers.

Wel veel vliegjes. en de 30 seconden hard gingen echt hard!! Ook viaduct op. En viaduct af zelfs 3:57!!!
Wel moe ervan. Hartslag niet hoog genoeg.
Langs Manuels huis voor de bak.
Ten opzichte van dezelfde training in maart 10 seconden sneller. Uitvoeringsscore lager met 76%.
Mijn linkerbeen kan niet goed pendelen.

De printed routes van de Hardman, beyond words, zo gaaf. 🥲

5 juni – wandelen

K loop leeg. Daarmee loopt er ook veel trekkerigheid de spieren uit en mijn hoofd doet pijn. Ik slaap prima! Geen last hoor van het loopje gister. Niks. Ik werk nu met een dagplanning en dat is wel fijn, lekker gericht. Het regent. Hard. Meer vocht buiten dan in me. Maar om 5 uur lijkt het droog. Ik heb weer een schema. Leeg vandaag. Maar ik wil het fietsen van zaterdag alvast oppakken. Of niet? Om 2 voor 5 nog een telefoontje. Nog iets afmaken. Fietsen. Of de stappen halen. Ik twijfel. Mijn hoofd doet pijn. De paracetamol helpt niet. Geen racefiets. Maar de gravelbike mag niet vuil worden. Toch wandelen dan. Ik verga van de honger. Kan dus. Er is niks echt. Wachten op Rob en dan ziet het donker, maar schijnt de zon en is de lucht mooi van kleur! Ik gok steeds iets verder te lopen. Met de zon en het vocht is het benauwd. Maar mooi. En de wegen zijn nat. We lopen rond en niks dubbel.

Weer een lang weekend voor de boeg. Maar zonder lekker sportweer. Daar baal ik dan van. Heb ik een schema met een 3uur 🚲 en 11km🏃🏽 koppel: regen.

6 juni: Wind mee fietsen WIE NIET SNEL IS MOET SLIM ZIJN en een koppeltrailtje met Vincent in het Kuinderbos

Staat voor zondag, deze zware koppeltraining. Allemaal leuk en aardig, maar dan is regen voorspeld. En 3 uur binnen fietsen is een no-go. Ik zou met Vincent gaan hardlopen, trailen. Maar ik dacht: ik moet NU fietsen. Vincent wilde ergens anders heen om te trailen. Okay, dan werd het ergens in het noorden, omdat ik dan alleen met wind mee kon fietsen. Ik moest echter eerst door de stad voor wat extra kilometers. Op de racefiets. Ik ben weer wat afgevallen en heb een gesprek gehad met de dietiste, maar weinig (vezels) eten is nou eenmaal niet gangbaar. Vandaag toch ook weer op weinig drinken, maar wel stilstaan voor dubbele reepjes. Na 13km was ik op de dijk.

Fotootje en dan liggen, genieten en hard. Alles boven de 30. Ik doe de lastige stukken met oversteken enzo gewoon kalm. Dan weer liggen en door. Langs de Oostvaardersplassen ga ik richting de 40! Ikke zelfs!! op mijn racefietsie. Bij Bataviastad op de vaste plek moet ik plassen en eet ik dus.

Ik app Vincent. Dan ‘rustig’ door tot de maximacentrale, waar ik Vincent weer app. En dan: liggen, doortrappen en zo hard als ik kan.

MIJN 5KM-TIJD BEGINT MET EEN 6!!! Dat is een enorm record. Ik leg de 10 km naar de Ketelbrug binnen een kwartier af. Dan sta ik boven op de brug. Geweldig.

Maar naar beneden is superfantastisch: ik ben nog nooit in NL zo hard gegaan! 59km/uur.

Dan in de polder. Het gaat iets minder hard, maar ruim boven de 30. Lange polderwegen. Muziek hard, opletten en doorvliegen. Vincent zit vlak achter me. Ik moet de fietscomputer volgen. Nog een stop voor eten bij de snelwegkruising. Het ziet donker.

Ik zie de N50 waar ik ooit op heb gefietst! Dan Emmeloord. GVD. Afgesloten route. Ik zie de ophaalbrug, maar kom in een park, verdwaal in de stad en ik vloek en baal. Er vallen een paar druppeltjes. Wat een gezeik.

Dit kan de fietscomputer niet. Ik moet nu op de gok verder en borden volgen richting Kuinre. De wegen volgen. De asielzoekers inhalen. Op de natte wegen. Vincent is er al. Ik baal enorm. Maar zo haal ik de kilometers wel! Ik vind op geluk de goede weg en de parkeerplaats op net geen 90 kilometer. Vincent staat iets te ver en hij komt terug en ik maak de 90 vol.

Ik ben even klaar met dat fietsen en wil hardlopen. Ik voel me goed en mijn gemiddelde is 31!! Haha, wat een slimme zet 😀 Zo voelt het dus als je hard gaat en alles aan je voorbij vliegt. Ik weet niet of het echt een zware training was, maar ik heb geen 3 uur vol kunnen maken. Genoeg pauzes gehad. Te weinig gedronken. De fiets past in de auto en die ziet niemand. 2 Wandelaars vonden de fiets wel mooi.

Ik zag er niet eens tegenop, tegen het hardlopen! Vincent het rugzakje, ik me omgekleed. Ik de route. 11 kilometer. Ik had een opdracht met 2x2km versnellen, maar die laat ik maar achterwege. Lange sokken aan, nog wat drinken en dan maar gaan. Langs de dwergen, langs het bruggetje, langs de voormalige burcht en dan een TRAP op.

Het is genieten! Hartstikke leuk hier. Vincent maakt de foto’s. Het is veel bos en echt onverhard en van tijd tot tijd is het benauwd. We lopen om waters heen en Vincent kletst. Het gaat allemaal snel voorbij en gemakkelijk. Helemaal niet alsof ik al een paar uur gefietst heb.

We gaan door hekjes en opeens wordt het pad wel heel smal en wijken we af van de route. Ik moet en laat in het bos waar de honden niet mogen komen een flinke eigen markering achter! Het is vast en lucht op.

Dan over het hek naar de weg klimmen. Dat loopt een stuk makkelijker. We komen op een fietspad en ik denk dat we wind mee hebben, want het gaat me opeens een partij soepel! Loop ik 5:30-jes weg. En niet 1, maar gewoon 2 kilometer. Heb ik die toch maar gedaan! Tot we weer onverhard gaan, dat drukt het tempo. Prachtig langs het water. We zien 2 wandelaars.

Na 7km een gel eten en wat drinken. Gewoon lekker stilstaan. En Vincent maakt maar foto’s. Dan komen de paarden. Vicnent roept me terug. Het is geweldig. Ik sta naast een prachtig paard! Wowsers.

Dan het bos weer in en over het zand. na ruim 8 kilometer begint het wel wat zwaarder te voelen. het lijkt ook wat saai: rechte paden. kilometers verzamelen. net als ik het een beetje zat begin te raken komen we weer bij een verrassing: een soort dijk en verschansing, maar het is de vroegere haven van Kuinre! Top.

Dan gaan we nog via het bos terug in plaats van over de weg. Het is me wel goed. We komen nog bij een soort bunker en een bord Kuinderbos. We hebben lol met de foto’s.

Ik vind het echt trekken na 11km, want ik wil naar huis en niet te laat zijn voor de Picnic en eten. Ruim 11km in een best nette tijd als je de pauzes eruit laat. Ik ben moe maar niet kapot. De uit-thuistijd ligt ver boven de 7 minuten! oepsie. maar het was een mooie, verrassende plek. En het is de hele tijd droog gebleven ook nog eens.

Vincent rijdt weer terug en we zijn op tijd voor de Picnic. Ik eet een Mars en daar zit ik vol genoeg van! keurig sportdagje zeg ik.

7 juni – Indoorfietsen (rampzalig), zwemmen in een overvol zwembad en wandelen.

De voordelen van Zwift: je wordt niet nat, je kan thee naast je neerzetten, je kan de hele tijd foto’s maken en je kunt je ogen dichtdoen. Het regende van tijd tot tijd buiten.

Ik koos de verkeerde training. Ik wist dat het iets was met 5×3, maar het moest anders zijn, want initieel was het 1:35 en dit was 1:20. Even goed. Of slecht. Ik wist dat ik de berg op ging. Mooie training. MAAR… de nadelen van de Zwift werden me overduidelijk getoond: SUPER ONZEKER word ik hier van. Iedereen scheurt me voorbij. Ik haal de wattages bij lange na niet. En het tempo… fuckdefriemel: natuurlijk reed iedereen vandaag op de Tacx en NIEMAND zit zo ver onder haar buitentempo als ik. De meesten zelfs (ver) boven wedstrijdtempo. Misschien is er iets verkeerd ingesteld, maar DIT IS ZÓ NÍÉT LEUK of GOED voor mij. Hoe kan je in een uurtje alle zelfvertrouwen van Anke afbreken? Nou, ga fietsen in Zwift. En zo slecht gaat het niet: omhoog trappen gaat steady en wat is het een goeie training voor Ierland.

Maar het voelt met de minuut slechter en slechter. Dat ik met naar beneden rijden geen wattage haal van 190+ is begrijpelijk, al doe ik mijn best. Maar ook vlak fiets ik me echt kápót en doen mijn benen meer zeer dan ze ooit doen als ik buiten fiets en toch haal ik ook dan het beoogde wattage niet. Het werkt zo intens demotiverend.

Het enige wonder is echt dat ik niet afstap, dat ik dit keer op keer volhou en probeer. In het een-a-laatste blokje moet ik wat stijgen en dan red ik zo nu en dan het wattage! Misschien is er iets verkeerd ingesteld, misschien op Garmin, misschien in Zwift, maar de optelsom is dat ik dit echt vreselijk vind en mezelf erbij helemaal een mega nitwit vind. Kijk eens naar dat tempo: 22,7. Zelfs met windkracht 5 tegen haal ik dat! En Garmin is nog veel en veel erger: 19,5. Ik had beter op de stadsfiets nat kunnen worden dan dit volkomen nutteloze gevoel van totale mislukking opduikelen. En toch: ik ga door tot ik 30km heb. IN FUCKING 80 MINUTEN. 5 Minuten teveel voor een groene training. Dat is het enige goede: dat ik toch niet meteen van die stomme Tacx af spring.

Misschien zijn het de 400+ hoogtemeters. Maar het gevoel van heel-slecht-zijn is zo sterk, dat ik meteen weer koekjes vreet. En daarom ga ik in de winter zo slecht. Dan moet ik dat gevoel van te-min-zijn wegeten en daar wordt het helemaal niet beter van. Ik word er heel, heel erg ongelukkig van. Maar goed: de thee is op, ik heb de training gedaan, die is groen en de uitvoering is 46% toch nog. Ik opteer in de winter voor de gravelbike. Of ik ga de wattages zo zetten, dat ik altijd 40+ fiets. Trainingstechnisch word ik daar misschien niet beter van, maar dit gevoel maakt me zeer zeker niet beter.
En dan met een zwaar gemoed naar het zwembad voor een duur/techniektraining. Veel te druk. Ik was gewoon compleet overweldigd door al die geweldige mensen. En nog kapot (mentaal) van het fietsen. Ik begon in baan 2, had er na 50m al genoeg van, probeerde nog een keer 100m en verhuisde (om een paar verkeerde redenen ook) naar baan 3. Ik ademde 1 op 2 en ik was B O O S. Op alles, iedereen, de onrust, de drukte, de druk en alles gewoon. Ook op de koekjes. Lang verhaal: je mag 2 uur zwemmen vanaf nu. Ik dacht dat iedereen dat zou doen. Opdracht 1: 3x100m achter elkaar door, eerste 25 van elke 100m techniek: slepen, oksel, bijleggen. Ik ging achter DS aan. Die wil ook gewoon zwemmen en niet te hard en geen gezanik. Ik deed gewoon wat er gezegd werd. Daarna 2×150 25m slepen, 25 hele slag, 25 oksel, 25m hele slag, 25m bijleggen, 25m hele slag. Logica waar ik van hou. Dan 300m rustig. daarna 3x100m met de 25m techniek: vlinder (ik deed poloslag), rug (deed ik niet) en school (met achtje). Daarna de 2×150 met die techniek er in. Garmin telde 25 te veel, maar ik liet het zo. Ik had moeite genoeg om rustig te blijven in de drukte. Lette verder nergens op. (bijna nergens) Op zich was het beheersen van de onrust in mezelf een prima training! Daarna 2x150m alleen benen (we doen niet anders, zei DS) en dat was rustig en de laatste 25m versnellen. GIng het eindelijk op een lekker tempo! Toen moesten wij 100m rustig zwemmen. Tot slot deden we 2×150 waarbij de tweede 150 6 seconden (2 sec per baan) sneller moest zijn. Ging de laatste 150m ook nog een keer op een lekker tempo. Ik wilde 75m zwemmen om op 2500 te komen, maar het werken er 50 en toen had ik zo ontzettend geen zin meer dat het me niet kon boeien. Eigenlijk had ik geen zin om iemand te zien of horen, maar RV is wel prima verder. Ik was bij dat ik klaar was, maar ik ben er al met al niet gelukkiger van geworden, van het sporten vandaag. Sommige dingen hadden weg mogen blijven.

Ik slaap prima, Garmin jubelt dat het goed gaat, mijn lijf werkt mee, maar ik voel me niet heel erg goed. Na het eten van veel pannenkoeken moet ik nog een frisse neus halen en de stappen scoren en de badge halen. Wandelen dus maar. Vincent gaat mee. Het is droog. Buiten is het lekker. Langzaam aan verdwijnt de onrust wat. We lopen flink door.

Het licht is mooi. De ganzen zijn leuk. De rust is fijn. De avond is goed. En daarna bouwen aan de Lego. Jammer dat alles niet zo geweldig voelt als het is.

8 juni – Hardlopen als het eindelijk droog is

De hele dag wachten tot het droog wordt, da’s niks voor mij. De dag duurt eindeloos en ik voel me een watje. Vincent gaat wel, want hij moet werken. Ik ben hongerig. En moet heel vaak plassen. Overdag dan maar de blog bijwerken en de was opruimen en Lego bouwen. Geeft wel rust! Mijn hartslag is megalaag. En er klopt iets niet met de hartslagzones in Garmin en de training komt ook niet uit Final Surge. Maar goed. Uiteindelijk wordt het ruim na etenstijd en blijft het droog.

Ik vind 5:30jes lopen best fors. Maar eerst 20 minuten inlopen. Dat gaat best lekker! Muziekje, lange mouwen, korte broek en leeg rugzakje. Lekker onder de 6:00 houden. Viaduct op is lastig. Maar 5:30 is goed te doen. Twee km ook. Het gaat vrij makkelijk. Ja, ik heb overal hele kleine pijntjes: rechterhiel minimaal, de knie trekt en voel ik ook iets in de lies? Niks wat echt is. Mijn handen zijn ontspannen vandaag. In tegenstelling tot de gedachten.

Op de dijk is het mooi en wind mee. Zalig. De km rust gaat ook lekker. Dan weer twee km wat aanzetten. Het gaat in het begin veel te hard, later iets minder. Maar ik hou t in de hand. Ik lijk een beetje te moeten, maar dat is niet echt zo. Ik blijf lopen. Stop geen moment. Er is niemand. Heerlijk.

In de tweede rust-km heb ik volledig mijn eigen tempo te pakken: comfortzone tot en met. Blijkt 5:40 zoiets. Ik zit even in over de route, die gaat te kort zijn met deze tempo’s. Maar nog 1 keer 2 km op 5:30 en daar moet ik natuurlijk het viaduct op 😣 red het wel binnen de marge. Dan het 4,2-rondje maar nemen linksom. Weet ik de afstand ongeveer. Ik heb in 70 minuten gewoon 12,5km gedaan! Netjes. En nog 1,5km te gaan om uit te lopen. Moet net een blokje om. En dan met 14km op de teller in net geen 80 minuten heel snel de toilet in!! Da’s een smetje helaas. Ik ben tevreden over het tempo, de cadans, het gevoel en de uitvoering! Mooie 10,5 uur tri-sports gedraaid deze week. Ruim 15 uur totaal. Met een half schema!

9 juni – Herstelfietsritje en wandelingetje

‘s Nachts heb ik allemaal kleine onbeduidende pijntjes: van hak tot hoofd. Niets echt erg, maar gewoon lastig. Mini-kwaaltjes. Ik slaap verder prima, maar ben niet erg uitgerust. En dan komt er weer dag naar Eindhoven aan. ik ga heel rustig met Vincent samen uitfietsen. Hij zet de accu op 9, ik pak de mooie gravelfiets. Er zit weinig kracht in me. Dat is ook prima. Er zijn dan geen pijntjes meer. Die zijn gewoon weg overdag. Het is droog en ik vind de route even lastig, maar we blijven bij mijn beginplan. Rondje Noorderplassen. Gewoon heel erg rustig aan.

Genieten wel, van het groen en dat Vincent mee gaat en van de dijk.

Ik geniet zelfs enorm van het links rijden op de slechte weg (de dijk heen en weer) en van hoe alles er uit ziet van de andere kant. Ik heb weer geen schema, wat niet erg is, maar… ik voel me wel totaal vergeten. Na een Ironman van de trainster kan ik het me voorstellen, maar nu is ze weer op vakantie (lerarenbaan) en nu voel ik me erg onbelangrijk. Aan de andere kant: dan vul ik het zelf wel in en doe ik wat me uitkomt. Kan het mij bommen als het teveel is! Ik val verder alleen maar af, dus ik doe even iets minder zuinig aan. Ik wilde 1,5 uur fietsen, maar we vertrokken te laat en ik heb nou eenmaal geen schema en het gaat niet lekker, dus we pakken nog wat ommetjes mee op het industrieterrein en dan vind ik het wel mooi geweest. Tempo is natuurlijk ver onder de maat, maar die laat ik er gewoon lekker uit! Herstel is herstel.
En dan moeten we snel weer eten, komt PL nog wat medailles bekijken en dan is het alweer de hoogste tijd om naar Eindhoven te gaan. Half 1. Het is fijn om daar te zijn, maar het is 9 uur voor we terug zijn. Dan is er niet gestreken, geen rust geweest, geen tijd voor mezelf. En de laatste vrije dag tot kerst is om. Dat vind ik moeilijk. Dat het heel erg veel tijd kost. En dan stond er nog geeneens file!

En dan moeten we nog bij M langs. Rob gaat even mee een frisse neus halen. Gek genoeg doet mijn knie nu weer meer pijn. Terwijl ik de hele dag heb stilgezeten! Maar misschien is het dat wel. Wandelen is verder prima.
Ik heb vandaag frietjes gegeten en ik had echt zin in de M&Ms. Ik weeg nog maar 66,5 kilo (wat een droom) dus het moet kunnen, maar niet elke dag. Gewoon vandaag. Omdat ik vermoeid ben en niet heel erg blij. Omdat ik oud word en omdat het niet uitmaakt hoe goed of gezond je leeft, het is toch een keer over en iedereen wordt oud. Ook als je elke dag je stappen haalt. Een uitstekend duursporter bent. Je leven op orde is. Je niet rookt of drinkt. En daar heb ik moeite mee. Ben ik niet de enige in.

10 juni – Wandeling met Joyce voor de Utrechtse Heuvelrug Wandelvierdaagse. Dag 3 van de 4 alweer! Vanuit Maarn. En ‘s avonds zwemmen.

Regen.
Boekje in ikeazakje
Veel onbekend terrein
Onafgebroken gekletst Aan 1 stuk door. zo heerlijk 🥰
Nat worden.
Maar 5/6km gaan zomaar voorbij.
Bos.

Schapen. Andere wandelaars
Soms een veld.

Route duidelijk.
Soep bij Helenahoeve.

Appjes leiden af. Die van pa en ma en j. Geen zin in
Meer bos en droog.
Gewoon doorkletsen en doorkletsen Echt geweldig.
Soort rust. Stilte. Een bubbel
Kilometer na kilometer.

De Kaap. Zweten. 70 treden tellen. Stap-stap-stap mantra. Zo eng! Alles deint. Boven komen. Niet ver. Pfoe. Dappere ik
Weer lanen vol bomen, dennenbosjes, varens. Natte voeten
Droog buiten, dat wel.

Hertje. Met kleintje er achteraan
En maar doorbebbelen
Kinderen, mannen, diverse personen, politiek, oud worden: we hebben het over alles. En nog veel meer.
Na 17km begon ik mijn benen te voelen. Veel klimmetjes gedaan. Heel (Utrechtse) heuvelig.

Hekje, tig bankjes.
En dan weer in Maarn. Eigenlijk te snel!

Daarna neemt het leven het veel te snel over. File, bellen, eten.

Ook regen is mooi. Zo samen.

En dan om 21:00 naar de zwemtraining van de TVA.

Inzwemmen +75m klopt (halve baan)

4×100 elke 2:20 weg R vooraan
50vrij (borstcrawl)
4×100 elke 2:10 weg IK VOOROP
50 vrij
4×50 dezelfde tijd IK VOOROP elke keer ca 55sec
50 vrij
4×100 elke 2 minuten weg R voorop
50 vrij
2×100(!) op 1:55. IK VOOROP 200m achter elkaar lekker maximaal! Heerlijk!
Uitzwemmen?
Ik deed 100 zonder achtje, 2:09. Auw.
Toen 75 erbij smokkelen
Ademen doe ik 1 op 2. Elke keer. Grote slagen, hoge insteek. Alles met achtje. This is it.

Ik vind het zo schattig dat trainer TR als een echt schoolmeestertje alles met een krulletje aftekent. Pen en papier. Love it.

Ik doe het om die Ierse knul in de golven te herdenken. De enorme slagen. De wilskracht. Zijn liefde voor het land, de diepe oceaan.

Verder ben ik diep vermoeid. Geen rust. Mijn ouders gaan opeens bijna te goed. Te snel. Examenstress. Geen moment bezinning. Bellen. Organiseren. Wedstrijdstress. Geeneens tijd om te douchen. Ietwat geïrriteerd. Done for the day. en bij het zwemmen dan ook WHY?

11 juni – Wandelen

zowat de laatste werkdag deze maand en dat voelt raar. Niks af voor mijn idee. Geen rust meer, geen houvast. Geen simpele dingen meer. En wel veel spanning. Dat voel ik. Ik eet net iets teveel nootjes. Diarree. En toch weinig honger. Examenstress. Vind het spannend. Slaap niet heel goed. En dan ook gespannen voor de Weerwaterrun. En de halve tri en de nieuwe vloer. Laat de dooddoeners maar achterwege: geen het-komt-goed alsjeblieft. Het komt. Stukje bij beetje. Stap voor stap. Ik wilde fietsen en van het weer genieten, maar we gingen brood halen samen en wat kletsen en de bak halen. Ook evenzo goed. Qua voeding gaat het dus niet zo: maar ik ga niet vreten. Weet waar het door komt. Snaaien helpt nou eenmaal niet.

12 juni – Fietsen en wandelen en de examen-uitslag ❌

Slecht geslapen. Veel wakker, veel zorgen. Maar Rob autootjes geven op zijn verjaardag was zo vreselijk leuk! Die was echt jarig, ook zonder de slingers. Kreeg ie de hele dag door autootjes van Lego. Ik vind het spannend, de examenuitslag. Heel erg eng. Ik verwacht niet dat hij geslaagd is, maar hoe erg gaat het zijn? Om de druk er af te halen, maar naar buiten om te fietsen samen. Elk een tijdritfiets. Ik weet superzeker dat ik het horloge had aangezet, heb nog gekeken, zag een cadans (kan alleen als ie aan staat), maar voorbij het Kotterbos was tie uit! Dan ben ik zo pissed off. Zo gruwelijk down meteen. Heb ik 1x het fietscomputertje niet bij me, zul je zien! Aanzetten en onthouden: 6km in 15 minuten erbij optellen straks.

Ik merk dat ik niet soepel ben door de zenuwen. Prima training, want een wedstrijd voelt voor mij ook zo. Niet kunnen genieten, strak, licht misselijk. Dat doet stress en slecht slapen met mij. Verder is het heerlijk weer, geweldig saampjes, lekker rustig. Op de Knardijk wat zijwind. Ik drink! Fietsend he. Op de dijk maak ik een fotootje en dan gaat Vincent er vandoor.

Het is niet zoveel wind mee, maar genoeg om het makkelijk te hebben. Boven de dertig. Ik lig wat, maar niet de hele tijd. Na de parkeerplaats wel. Er zijn veel fietsers, ook tegenliggers. Maar dan opeens is het pad leeg. Kijk ik om me heen. Is het mooi. Fotootje om dat vast te houden.

Langs Vincent en hij haalt me in. Ik wil naar huis. Maakt me niet uit hoe lang of ver we fietsen, ik heb toch geen schema. Die is mij ook totaal vergeten. Dat heb je met die mensen die zelf super zijn. We fietsen langs de kassen terug. Ik vind het best. Ik lunch best wel, hoewel mijn keel wat dichtgeknepen zit. Ik ben ook aan de diarree; mijn darmen reageren ook ontzettend op de spanning.

We gaan eerst nog even wandelen in de prachtige zon. Het gaat niet zo hard bij me. Buiten zijn is wel lekker. Vincent gaat ook mee. Het voelt allemaal als dikke stroop. De plantjes hebben weer water.
De tijd tikt heel langzaam weg naar uur U. Om twee uur is de spanning echt weer ondraaglijk. Dan doet het pijn. We spelen nog totaal ongecontroleerd rummikub. Om half drie weten we dat hij gezakt is op economie, maar hij mag herkansen. Nog een keer de hele riedel door. Het is lastig om te begrijpen. Dat het maken van het examen het grootste probleem is. Geen zelfvertrouwen hebben is de blokkade.

(… aantekeningen staan in Garmin)

13 juni – Een kwartje van de Dag – eerst zwemmen in open water (eindelijk), dan fietsen en daarna hardlopen. Met hele lange wissels.

Eerst buiten zwemmen. Altijd even slikken als je met 2 mensen gaat die zoveel sneller zijn. Ik was eigenlijk nog niet in het buitenwater geweest op de NPW triatlon na. Ik heb heel slecht geslapen: ik ging elke keer liggen te piekeren, ging dan lezen en viel boven het saaie boek in slaap. Zeker een keer of 4, dus het schiet dan niet echt op. Maar qua zwemmen hadden we om tien uur afgesproken, dus blijven liggen ging even niet. Vincent en ik gingen met MvdB. Vincent ging meteen daarna fietsen, dus die spullen lagen in de auto. Ik paste nog in mijn lichte wetsuit! Het is even wennen dan om weer in het water te gaan liggen, maar het is niet koud. We spreken goed af om naar de boei te gaan. MvdB hoeft gelukkig niks qua training, dus die kan wachten. Het water is vlak. Geen plantjes nog. Het ging prima. Ik adem gewoon 1 op 2. Wie doet me wat? Even het brilletje goed zetten en dan zijn we al bij de boeien. Vincent haalt ons makkelijk in. Onder de brug door naar de andere boeien. Het gaat me eigenlijk prima af, maar dit is wel echt anders als het zwembad! Het maakt me niet uit hoe snel ik ga hoor, maar het valt best mee. We gaan terug onder de brug door en ik zwem achter de roze boei aan! Dan wil ik nog wel even naar de steiger. Ik moet de roze boei goed volgen, want ik kan niet navigeren waar ik heen moet, zo goed kan ik niet zien. Ik zwem wel echt lekker! We gaan onder de steiger door voor de trapjes; best een beetje eng of er geen grote vissen zitten. En dan op de steiger foto’s maken.

Vincents boei begeeft het, die doe ik in de andere. Ik vind het echt moeilijk en eng om er weer in te springen, doe er even over voor ik ga! Maar dan wachten we nog op Vincent die de boei pakt en we zwemmen terug naar het strandje. Ik ga in Vincents benen hangen, maar als ik een paar tegen hem aan tik, gaat hij snel door! Ik heb dan een superfijne slag te pakken en volg op een voor mij prima tempo! Zo,dit was leuk! Vincent stapt op de fiets en ik rij naar huis voor een lange wissel.

In de “wissel” doe ik de was, de kattenbakken, spoel de wetsuits en zorg voor worstebroodjes. Vincent heeft al gefietst en raadt me aan andersom te gaan. De trainster had liever gezien dat ik 60km ging fietsen en 6km lopen, maar ik vind lopen leuker dan fietsen. Dus ik doe mijn “kwartje”. Het is warm buiten. Ik bedoel echt heet. Ik fiets gewoon maar lekker en doe wat me lukt. Het valt me mee. Qua tempo en hoe het gaat en de cadans is matigjes, maar ik heb eerst wind tegen en ik ga 40km fietsen. Period. het is niet echt druk, en als ik wel recreanten tegenkom, dan doe ik rustig aan. Ik geniet een beetje van het ritje en de muziek en van het moment. De Knardijk geeft minder wind mee, maar ik vind alles wel prima. Dan kom ik op de dijk en daar heb ik wel wind mee, is het heerlijk rustig en ga ik vooral lekker liggen. Het is niet meer of minder dan dat. Maar weet je? Ik heb het helemaal niet meer WARM. bijzonder, want het is tegen de 30 graden, maar ik vind het koel.

Ik drink wat sportdrank van tijd tot tijd. Ik fiets gewoon lekker door. Ik moet een stukje om en ga via het industrieterrein en het slechte fietspad. Ondanks de wind tegen ga ik gewoon lekker op mijn tempo door. Zonder al te veel kunstgrepen komen de 40km netjes vol. Zal ik niet meteen gaan hardlopen? ik bedoel: nu heb ik een trisuit aan en ben ik bezig. Vincent gaat vanavond. Eenmaal thuis ben ik even bezig met appen, denken en dan doe ik mijn hardloopschoenen aan en het tripro-jasje uit. Ik heb de trispiration trisuit aan. Rugzakje, bidon klaarzetten en 4,2 km rondjes op het programma.

Het voelt als 30 graden. Ik die hitte haatte, ga hardlopen. Ik hou me in. Maar dat blijkt niet uit het tempo! De eerste kilometers gaan echt veel te gemakkelijk. Muziek luisteren en in de schaduw is het echt niet te warm, zo opgewarmd is het nog niet. Ik ga echt opvallend snel, maar de hartslag is hoog.

Ik ga door het bos, maar daar is dus juist géén schaduw en opgewarmde grond. Dat is minder lekker. Na het eerste rondje ga ik wat drinken en vooral mezelf nat maken. Pauze is prima met dit weer en zeker op deze manier! Ik heb geen enkele last van aandrang.

Nog een rondje dan. Ik let goed op mezelf. 5 km gaan binnen een half uur, maar de pauze telde niet mee. Het gaat nog goed, maar wordt zwaarder. Na 6km stop ik even. Gewoon de hartslag wat verlagen en even bedenken of het echt lukt. Het tempo blijft behoorlijk. na het stopje kan ik prima weer door. Als het dat is, stoppen en weer oppakken, dan vind ik dat prima. Komt me een politieauto tegemoet! Raar gezicht. Ik loop nu over het fietspad waar meer schaduw is. En door het bos met schaduw. En dan weer naar huis en de bidon met water huppelen. De Laan der VOC gaat wat minder snel, maar ik vind het prima. Thuis maak ik mezelf echt goed nat en ik drink een beetje. Zo’n trisuit kan lekker alles hebben!

Die laatste 2km komen er ook. Dat zijn natuurlijk de zwaarsten! Om het park heen, maar… dat is te kort, dus ik neem een ommetje verder. Na dik 9km voel ik het even niet goed gaan: te warm, te moeilijk en ik stop gewoon een keer. Rustig ademhalen, even bijkomen en op voor de laatste 750m!

Die zijn het moeilijkste, warmste, langzaamste en zwaarste. Ik loop ietsje verder en maak 10km vol. De uit-thuis tijd is natuurlijk niet binnen het uur, maar een gemiddelde van 6:21 vind ik echt fantastisch! Ik wil zitten en nat worden, dus ik loop achterom. Ik drink en giet de bidon leeg. Ik heb het echt warm, maar ik ben niet misselijk ofzo. Dit heb ik goed aangepakt. Op water. Ik neem chocolademelk en chocolade. De chocolade is wat veel. Ik loop even naakt rond (met een handdoek) en ga douchen. Dan ben ik weer bij. Zomaar een kwartje gedaan over de dag! Niet dat het geweldig voelt, want alles ging rustig en gecontroleerd. De warmte adoptie is omhoog geschoten! Ik heb wel veel dorst de rest van de dag. Honger is niet het geval. Annemarie heeft een schema gemaakt en van mijn ouders hoor ik verder niks. Ik heb alles weer netjes geregeld voor wat ik kan (was, huishouden, weerwaterrun-shirts etc) En dat met een minimum aan slaap! Is ook training.

14 juni – Zwemmen en meer zit er echt niet in!

4 uur geslapen. Pieker alleen maar (…). Voel me zó slecht. Zó vreselijk. Zó miskend. Doet echt pijn. Slaap boven het boek eventjes en dan weer wakker. Ik ben kapot. Enorme koppijn. Slechte hydratie, maar de paracetamol werkt niet. Wel afgevallen ja. Onder de 66 kilo. In geen jaren vertoond! Maar het voelt niet goed. Mijn rechterhiel doet pijn. I know. Ik doe de oefening en alles knakt op zijn plek. Verder overal pijntjes. Overdag moe. Doodmoe. Vaak plassen, veel thee drinken. Niet goed kunnen denken en niet op woorden komen. Maar ook geen rust kunnen vinden en lastig beslissen. Lego bouwen en dan ben ik misselijk van moedheid opeens. Goed eten helpt wat. Goed nieuws van een hulpvaardige eco docent ook. Ik val voor 10 minuutjes in slaap en die helpen ook. Rob bedenkt de manier waarop zwemmen toch past. Ik moet startnummers halen voor mijn collega’s en wil niet om 6 uur zwemmen en laat eten. Vincent werkt en we kunnen in de stad afspreken. Not my place: veel indrukken en drukte, maar het valt me mee. Ohja, het was warm, benauwd en het regende een beetje, maar ik kan er mee dealen. Tijd genoeg om het zwemmen te halen! Ook voor Vincent. We gaan niet het volle uur. Een mens kan moe zijn!! Ik ga in baan 2, laat R tellen. Zwemmen gaat wel prima, want ik zit nu op een basis van onder de 2:00min/100m met 1 op 2 of 1 op drie en redelijke slagen.

We gaan vanalles doen in 200tjes. 200 rustig, 4×50 benen laat ik gaan. Of was het 4×25? Vincent zwemt in baan 1 naast me en we communiceren veel. Met zijn enorme zoete ranja in zijn zwembeker. Ik doe netjes vuisten en dan nog 400m. Die doe ik nog. Klaar ermee. Toch geen schema met een tijd erop. Het voelt wat beter na het sporten. Na het eten met pa en ma gebeld. Ze doen het niet expres en vinden het ook vervelend, maar verder gaat het hen fysiek goed. Ik hoop dat ik beter kan slapen. Maar ja, zelfs al is het maar 10km: ook de Weerwaterrun is een wedstrijd.

15 juni – De Weerwaterrun in Almere – een 10 km wedstrijd met collega’s

Gelukkig goed geslapen. Vroeg op. Om 7:30 in t centrum. Daar om 8:15 ontbijt eten.

Met de leuke collega’s. Ze zijn zo tof! De anderen van de 15km aangemoedigd ook. Veel gekletst en even ingelopen om naar de wc te kunnen. Het voelde goed. Ik was niet heel zenuwachtig (dat had ik al opgemaakt op donderdag), maar wel best gespannen in het startvak. Kletsen met PL en collega RdJ.

En off! Het ging meteen lekker, muziek hard aan, stralen en goed voelen. Het enige is die herinnering aan de challenge, ook al gaat dit andersom. Ik zoek mijn ritme en ruimte. Het gaat hard. Te hard? Voor de eerste km altijd… ik weet dat het niet gaat om deze km’s, maar om de laatste 2… maar toch ga ik hard door: onder de 5! Ik geniet ook.

Zie een collega die ons komt supporten, gave muziek onder de brug en dan ga ik vanaf km3 iets rustiger. Net boven de 5. Zoveel verschillende soorten lopers. Bekend gebied. Niet te vol. Houten brugje over. Sterke loopster haalt me in. Prima hoor, daar ben ik echt niet mee bezig. Met zwaaien naar publiek en muziek wel! Drinken, maar vooral nat worden bij de post. Ik moet een klein beetje, maar niet écht. Het is best warm, vooral open in de zon. Brug met trommelband en omhoog gaat me vanzelf. Achter het Weerwater is het heet, lastig en moeizamer. Even geen zin meer. Door naar de 7 is het lastigst. Nieuw stukje van het weerwaterrondje! Ik vervloek die SdK, die tegen de richting in loopt met proschema te showen. Expres. Noem r hardop een onaardig scheldwoord en de jongens om me heen vragen nog wat? Ik wil geen km boven de 5:30. 7 gered, over de Floriade en dan pak ik het weer op. Ik kies om iets rustiger te gaan, want ik wil de laatste km versnellen. Sub 50 wordt het niet. Maar dan kom ik weer langs Weerwater en weet ik de bruggetjes en denk ik: versnellen; ammehoela: waarom zou ik? Niet de witte brug over (die is afgesloten), de andere kant de haven langs. Iemand zwalkt en gaat uit. Ik blijf hardlopen. Niet meer zo easy als km 1, beetje trek, geen zin meer, maar nog niet ‘mistig’. Weer publiek, ik zie Rob niet.

Naar beneden, hi5 voor de leuke speaker en juichend de finish over. Prima tijd! Slechts even moe en drinken. Collega RdJ ophalen. Ik ga meteen weer de anderen aanmoedigen en m’n chocomelk drinken. De aandrang is weg. Ik koel wel af. Weer ophalen bij de finish en kletsen (jvd en me oude Dronten-baas: wat gaat het nu top!). Nu wel druk.

Die lieve LE die wint en top is. Ik eet wat bitterballen, maar weinig trek. Ik ben niet zo tevreden, maar dat is niet gegrond. Avondeten 🍟 🍔. Hak rechts weer zeer. Bammer. Zon in t gezicht. Laat 🚲 achterwege. Moe. Uiteindelijk ben ik vierde in mijn categorie en ik vind dat eigenlijk best goed van mezelf!

En dan zijn we al halverwege de vreselijke maand juni! Tot nog toe was het inderdaad niet al te feestelijk, maar ook nog niet rampzalig.
Deze week heb ik ‘minder’ gedaan, vooral veel gewandeld en geprobeerd me staande te houden. Dat betekent “maar” 7,5 uur sporten en 6 uur wandelen.

1 Mei – Wandelen en zware, onhaalbare intervallen hardlopen in de zomer van Mei

🎈 🎈 vandaag begint mijn vaste contract bij Kidskonnect! Maar van dagen als deze hoop ik er niet veel. Te rustig, het zit niet mee met Sophia websites en ik kan daardoor de aandacht er niet goed bij houden.

Het is buiten zomers warm.
Niet dat ik het warm heb hoor.
Dat weer helpt ook niet mee.
Rob is vrij vanwege 1 mei.
Ik neem wat langer pauze en we lopen lekker een rondje onder de groene bomen.
Heerlijk!
Maar het wordt er qua werk niet drukker van.

Meteen om 5 uur zit ik klaar met de hardloopschoenen aan voor een rondje.

Anderen zien: snel (of juist niet), 10km, weer hardlopen, lekker bezig of ‘is dat alles’; afhankelijk van ieders kader. Wat ik voelde was onbehoorlijk veel moeite, pijntjes in alle knieen, zweet op mijn neus, dorst en trek en vooral heel, heel erg zwaar. Voortdurend mezelf gevraagd: stoppen we dit, worden we daar gelukkiger van, moet het allemaal goed en perfect zijn en gaan?

Muziekje op. Rugzakje mee. 15’ inlopen (was al lastig), 8 (veel!!) keer 3 minuten zone 4. Onhaalbaar. Hartslag kwam niet boven 155 en zou 164 moeten zijn. Ik wilde het niet opblazen. 2 minuten rust voelden ook niet als rust.

Uitvoeringsscore van de training is nul. Hartslag bleef te laag, kreeg de inspanning niet voor elkaar. Mijn benen konden gewoon niet meer dan dit. Het tempo valt nog mee, het voelde als 7:30 gemiddeld! Ook gewandeld in de rust. Te warm? Te drukke werkdag? Niet 2 dagen achter elkaar lopen? Ik heb vanalles geschoven en ik dacht dat het zou lukken, want ik voel me goed en pijnloos, maar dit loopje ging erg, erg zwaar. Soms is de beste training degene die niet goed gaat. Ik heb warmte geadapteerd, doorgezet, volgehouden en afgezien. Herken ik dat ook als ik in een wedstrijd zoiets tegenkom. Ik heb niet ingekort, terwijl ik dat had kunnen doen. Ik heb enigzins geprobeerd me in de drie minuten z4 te komen, maar op inzet ging het niet. Voordeel: niet de bosjes in gegaan!! Wel even op een bankje gezeten. 🤫

Het hoeft niet perfect te zijn of goed te gaan. Training.

Na de training was ik wel echt op, chocomelk viel matig en ik voelde me erg slap. Douchen, eten en redelijk weinig nalast, maar wel gevoelig linkerbeen.

2 Mei – de 100km rit op het Challenge parkoers samen met Vincent

Vroeg weg en de Oostvaardersplassen waren ZO ONGEWOON MOOI. De kleurenpracht en de lucht: geweldig. Vincent omschreef het simpelweg als W O W

Ik ging niet zo hard op de TTB, even rustig infietsen. Dat mocht ook van het schema. En er was GEEN wind. Read that again. GEEN WIND. Het water was nog nooit zo vlak. Wel veel vliegjes! Anders was het ook té perfect geweest….

Bij de Knardijk een klein zonnetje op een spiegel. Heel, heel mooi en uniek.

Op de Ibisweg werd alles een beetje gewoner. Ik besloot al snel dat de training me niet zo boeide. Op de lange Doddaarsweg begonnen we met een woordspel: vervoermiddel-van-naar. De route vloog voorbij! We hadden dikke pret. Toen zetten we mensen in met een vervoermiddel en ze gingen dingen doen ook. En we reden zo het koude bos door. Ik had tempoblokken van 10km, maar die liet ik voor wat ze waren. We zaten even op het bankje, want ik moest weer plassen hoor. En een gellie eten.

Dan door met het spel en langs de Eemhof. Het ging een soort van vanzelf. Zitten we al op 60km, zomaar. Op de dijk ging het ook lekker verder. Het spelletje is dan opeens genoeg geweest. Daar werd het iets drukker. Op naar het ijsje! Is Mariola nog niet open!!

Nog een gellie dan. Iemand vroeg naar onze tijdritfietsen. Dan weer verder en door de stad heen cirkelen. Eigenlijk is de route top. Ik werd niet moe ofzo, ook niet verveeld of niks. We deden nog een korte plasstop en dan de dijk op. De wind was aangetrokken en nu hadden we wind tegen. Vincent ging voor me fietsen rond de 30. Voor mijn laatste tempoblok. Na de oversteek gingen we harder. Voor hem een makkie, maar ik moest even werken! 🙂 Ook goed, dat dat na 80km nog prima kan. Was de brug open!!

Het moet niet gekker worden, maar ik was blij met de verplichte rust haha. En dan doorjakkeren. Pfoe! Dan onze afslag voorbij, want ik wilde de 100 halen en liever niet in de stad. Hadden we ook even wind mee. En dan over de Vaart (industrieterrein) blokjes maken. Zagen we een vliegtuig en een stoere auto. Het was sappelen, maar de 100 kwamen er! En daar ben ik blij mee. Verre van kapot van. Prima tempo. Veel trek! 101,01km. Weer een euro voor het vuurwerk apart leggen.

En toen vond ik het wel best, weet je. Ik zou kunnen gaan hardlopen, wandelen of zelfs zoals zovelen doen, buiten gaan zwemmen. Maar ik vraag me af waarom. Ik hoef geen hele triatlon te doen binnenkort, geeneens een halve. Ik slaap even iets minder en er is in en om het huis genoeg te doen. Onkruid wieden is een heuse (wils)krachttraining! Tel daarbij op, de vuilnisbakken omrijden, spullen verplaatsten, kletsen met de buurman en de warme zon en de workout is compleet! En er is resultaat, ook al heb ik me niet uit de naad gewerkt.

3 Mei – de hartslag kwam bij deze duurloop niet in zone 3 en een zwemtraining

Na een nacht met net te weinig echte rust en herstel en een hele dag klussen en opruimen in de tuin, had ik toch zin om te gaan hardlopen! Ik heb alles geschoven deze week en deze training met 3×8 minuten zone 3 stond voor morgen. Nu is morgen leeg. Eerst 30 minuten inlopen. Het gaat niet snel en de eerste 2 a 3 kilometer moet ik echt settelen: dan trekt alles, doet het overal een beetje pijn en voelt het hele hardlopen ontzettend ongemakkelijk. Mijn linkerbeen voelt zwaar aan, ik zweet me kapot, er zit geen ritme in. En daarna daalt het wat in, maar de hartslag is idioot laag. Ik zit onder zone 1! Dar klopt iets niet. Hoe ik in zone 3 moet komen is een raadsel en dat blijkt: ik kom er totaal niet. Ook al ren ik onverhard, doe ik mijn best en versnel ik wel degelijk: ik blijf onderaan in zone 2 hangen. Ik moet fietsers voorlaten en ik probeer het echt, maar het helpt geen zier: mijn hart doet nauwelijks mee. In de rust sjor ik aan de hartslagmeter en wandel ik de berg op, maar dan zakt mijn hartslag meteen naar zone 0 terug. De tweede keer doe ik stukken minder mijn best, want het is best warm al met al en ik wandel de berg gewoon op. In zone1. Het irriteert me. Iets klopt er niet en dat is niet mijn hart! Dat zijn meetgegevens die me dwars zitten.

Ik luister naar de muziek en ik hobbel wat door het bos. Dan nog 1 keer zone 3 proberen te halen: wind tegen, viaduct omhoog, mijn ademhaling schiet de pan uit en mijn hartslag…komt nauwelijks boven de 151 uit. Zone 2. Ik doe vet mijn best, maar ik mocht willen dat deze inspanning gelijk staat aan zone2 en dit tempo van 5:40 ook! (al valt dat dan weer tegen met dit zweten) Ik probeer het echt, maar in de rust moet ik wandelen omdat ik qua inspanning tegen zone4 aan zat! Dat doet pijn in knie en been en lijf. Ik maak 11km vol, de training vol en dan moet ik thuis hoognodig weer naar de WC met diarree. Melk in de pannenkoeken gisteren denk ik. De pijntjes trekken gelukkig weer weg. De hartslagmeter werkte wel.

Om 6 uur naar het zwembad gegaan voor de rust en het was ook rustig! Vincent en J in mijn baan erbij. Vincent heeft zijn knie bezeerd. R geeft de training. Dit is ‘m ook niet, net als het lopen. Ik mis het inzwemmen. Vanwege teveel gekwebbel en ik moet zeggen: eigenlijk heb ik het ook nodig. Maar nu is de eerste opdracht dan maar het inzwemmen: 4x75m borstcrawl en na elke keer 25m een oefening: armen (gewoon dus), school (half) en rug. Ik krijg de slag niet te pakken, het ritme zit er ook nu niet in. En dan realiseer ik me dat het al 6 uur is geweest, dat ik al een dag gehad heb en dat ik weinig voeding meer heb. We doen de 4×75 nog een keer, maar dan met 25m bijleggen, oksel en slepen. Ik doe het keurig, maar absoluut niet snel. Vincent schiet me voorbij, J oefent zelf. We doen nog een keer 4×75, maar dan 25m er tussenin met dubbele insteek, poloslag en vuisten. Ik doe het keurig en dan verlaten de mannen de baan. Het maakt me niet uit, mij lukt het vandaag toch niet al doe ik gewoon wat ik doen moet. Ik heb niet echt een idee waarom het er vandaag niet in zit.

Dan moet ik 600 doen: 300m zone 1, die mag volgens R geen moeite kosten, dan 200m zone 2 en tot slot 100m zone 1. Die laatste mag wel moeite kosten. Het effect is anders: 300m kost moeite, 200m kost enige moeite en 100m is gewoon lastig 😀 Ik tel met de ademhalinge: 100m 1op4, 100m 1op3 en 100m 1op2. Mij allemaal hetzelfde en het één is niet makkelijker dan het ander. Ik tel en probeer. Tot slot 100m zone 1, 50m zone 2 en 25m zone 3 en dan 25m extra om aan de goede kant van het bad te komen. Dat maakt 2000m, dat maakt genoeg tijd en ik kan snel het bad uit! Op weg naar de snackbar.

4 Mei – met wetsuit aan zwemmen in de Sijsjesberg en een stuk wandelen

Overbelast, schreeuwt Garmin. Laat maar roepen!
Vincent en ik gaan morgen (waarschijnlijk) de npw triatlon doen en dat is met buiten zwemmen. We hebben nog geen wetsuit aan gehad dit jaar! En Vincent heeft een mooie dure natuurlijk. Maar buiten… waar, hoe? Het idee Sijsjesberg rijst en daar rij ik met Vincents auto heen. Het is best druk, maar we zijn niet de enige in wetsuit! Ik doe mijn oude gatenkaas aan, maar het zit heerlijk! En die 50m is zoooo fijn. Maar ik voel nog dat ik gister heb gezwommen! Ik doe 100m en die voelen traag, maar gaan best snel! Vincent heeft zijn ‘oude’ pak aan. Hij is altijd snel haha. In doe 200m. Ik haal 1 op 2 adem. Het is me allemaal wel goed. Ik let op de insteek en ik doe maar wat. Vincent gaan 500m doen, ik 300. Zo fijn, dat is maar 5 keer keren! Ik ben niet eens echt de traagste in de baan. Als ik de 400m zwem om de kilometer vol te maken, gaat Vincent zijn andere pak aan doen. Ik heb de km met een gemiddelde van 1:56! Voor mij lekker. Dat pak aandoen is nog spannend en lastig. En het gaat regenen! In het water is het warmer!

Ik doe nog een keer de 100m. Vincents tijd gaat naar 1:18! Ik ga minder snel. Net boven de 2 minuten. Ik doe de 200m ook en zoek weer een ritme. Vincent is ook wat minder snel. Hoewel de vaan nu minder vol is. Dan de 300m en opeens zit ik in een heerlijk ritme en ik zwem door! Lekker 500m verzamelen. Kalm en lekker. Dan maar minder snel, maar dit hou ik uren vol. Nou ja, 500m is een mooi begin!

Vincent gaat wat rondkletsen en ik maak de 2km vol. Gemiddelde onder de twee minuten. Maar wel veel pauzes. We maken nog foto’s. En dan in de warmte douchen en haren wassen, spullen verzamelen en ik moet plassen onder de douche. 🤫
Thuis maar flink wat eten, want ik heb trek in brood met hagelslag! Hopelijk zijn de wetsuits morgen droog.
Ik wilde nog fietsen, maar harde wind, kou en omdat het onnodig is, laat ik het lekker zitten.
We bouwen een Lego auto en ik neem wat chocolade. Dat kan, maar niet veel.

Na dodenherdenking nog even naar buiten. Lekker zelf denken en stappen. mrG noemt het overbelast, want mijn hrv is onderuit gegaan. Dat zou kunnen. Want de extreem lage hartslag is ook een teken dat herstel niet goed verloopt en overtraining kan ontstaan. Ik slaap goed en de rusthartslag gaat ook weer omlaag, Ik noem het trainingsadaptie. Ik ben wel vermoeid en moe en toch ook weer niet. De pijntjes zijn allemaal weer weg. Ik wilde fietsen, maar ik ging rummikuppen en dingen doen in huis. Alle was enzo. Ik doe nog even alle stappen.

Met wandelen en ‘kracht’ erbij heb ik een volle week gemaakt van dik 18 uur. ‘De drie sporten’ beslaan iets van 13 uur. Dat is best fors. Ik train nog niet voor een hele ofzo. Natuurlijk traint ‘iedereen’ altijd maar 20 uur, maar dat zie ik niet terug (behalve als je die alles meetelt) en zeker niet voor ‘nop’, als je nog (lang) geen hele doet. Dus het zou niet raar zijn als deze week, met 3 werkdagen er ook nog in en huishouden en alles, misschien wat ‘overbelast’ was. Komt nu stress bij voor de npw triatlon: gaat die door, gaat het lukken, vind ik dat gezelschap wel leuk? Dat vraag ik me wandelend af. Verd*mme: toch weer die klote zenuwen om helemaal werkelijk enorm niks. Fijn dat ik in vrijheid kan lopen. Gek genoeg kom ik alleen maar mensen tegen die Oekraiens spreken! Zouden zij het snappen?! Het licht is prachtig!
En dan nog een blokje was-krachttraining’: Eerst sorteren
Daarna de handdoeken opvouwen (allemaal!) en alles wat niet in de slaapkamer hoort rondbrengen (zwemspullen, strijkgoed, fietskleding, handdoeken)
Deel 3 is het ondergoed vouwen en wegleggen
Het laatste stuk is het bed opnieuw opmaken, met hulp van Vincent. En dan is alle was gedaan! En heb ik de krachttraining mooi opgenomen.

5 Mei – De Noorderplassen West Triatlon

Ik haat de onzekerheid voor zo’n triatlon. Mijn eigen angst of ik het wel kan. De hele dag wachten of het afgezegd wordt. Geeft veel onrust. Ik wil geen rbr doen in dit walgelijke gezelschap. Mijn knie doet ook weer pijn. Maar het resultaat is verbluffend. Uiteindelijk. Spullen verzamelen is vanouds. Ik moet en zal zwemmen, vincent doet de rbr. Gaat die k-ddk ook zwemmen, met mij. Of ik m niet wil verzuipen, geeft J me mee op de app. Gelukkig gaan er velen zwemmen. Ik ben erg bang voor de kou. Heel erg. Ik leg mijn jasje en slippers klaar en verbijster een mevrouw met hondjes en een blikje bier dat we gaan zwemmen en dan beginnen ze op het land voor de rbr’ers en iedereen holt de steiger op. Huh? Ik wandel gewoon.

Ik ga als 1 na laatste het water in, d is netjes laatste. De temperatuur valt prima mee! Ik zit gelijk in de slag en haal 4 mensen zo in. Ik zie de gele badmuts ver uitwijken, maar ik zie prima en de golven vallen me ook onwijs mee! Toch waait het fors. Gele badmuts rondt voor me de boei en ik weet niet of het F is of D zelf, maar ik ga er vlak achter hangen. Hopelijk navigeert ie nu beter! Ik zwem tegen Z aan. En verder zwem ik tóp. Geen enkele moeite, ik haal gele badmuts meer bij en tik m regelmatig aan. In mijn hoofd klinkt: ‘deep waters hold reflections’ en ik realiseer me dat dit de perfecte Ierland-training is. Moet gele badmuts maar vragen me voor te gaan. Ik lach me kapot als het D blijkt te zijn. Die rent de steiger over natuurlijk. Ik ben de snelste zwemvrouw, ietwat onstabiel, maar snel de jas aan en wandelend de slippers aan en dan haalt E me in. Ik roep nog even naar de vrouw met de hondjes en wandel naar de wisselzone. Haast? Neu, maar irritatie over dat E de eerste vrouw is en dat iedereen dat moet roepen, is enorm. Gelukkig helpt Rob me: daar is een leeftijdsverschil! Ik doe sokken aan en ga fietsen. Geen haast in de wissel. Ik win toch niet!

Fietsen wind mee is leuk ja. Ik neem afstand van F die gelijk met mij opstapte. Verder is het stilte op het parcours. ik zie de anderen wel, maar er is meer verkeer. De weg is lekker slecht, mijn fiets goed, de benen okee en niks koud! Het valt me alles mee. De rotonde zelfs ook. Ik denk aan afsnijden en vals spelen, meer dan eens vandaag. Wind van zij is een ramp!! wind tegen is fiks, maar ik hou de 26 vast. Kan ik op deze fiets naar Eire? Maar liggen op de slechte weg ontkent dat direct! Keren met een klein beetje piepende remmen.

Het gaat me prima zo! Weer wind mee en dan 1x ernstige schrik van een windvlaag van opzij. Heftig! Rotonde weer vrij en dan trekt de wind enorm aan in het stuk tegen. Ik hoor in mijn hoofd ‘chase the wind’ en rij nog maar 25,5. Trng, ik heb HONGER. Hoe harder ik fiets, hoe sneller bij het gelletje!! Ik heb lekker hard gefietst voor mijn doen. In de wissel klets ik over… eten. Ik voel mijn knie en ben heel benieuwd of lopen lukt! Ritme zoeken maar. En voor ik bij het rondje ben, zit het erin! Hoe? Het gaat gewoon en best hard ook! Maar eenzaam. Nergens iemand te zien. De eerste km in iets van 5:20? Ik heb het niet eens warm! Als ik Eire wil simuleren, kan ik wandelen. Het is zo’n ontzettend eentonig rondje, niet normaal. Ik mis AK meer dan ooit, de enige supporter, maar ze zijn op vakantie. Ik doe gewoon maar wat en heb geen pijntjes, maar dat niemand zien is killing. 2 domme meiden die huphup schreeuwen. Wind mee is zelfs lopend in de wijk voelbaar! De kilometers blijven snel en makkelijk gaan.

In het derde rondje haalt F me in, een man van 30. Ik hoef niet te wandelen, het gaat ok zo. Wel zo prettig! Ik vind het prima gegaan! Geen pijntjes, nergens problemen mee, voor mijn doen snel (vincent was natuurlijk razendsnel) en hier teken ik voor voor de rest van het seizoen! Helaas is dat in  dit gezelschap een tempo waar geen respect voor is en word ik op 1 na laatste. Ik heb berehonger, maar chocolade helpt effe niet. Geen napijntjes, geen aandrang! k zeg een dikke voldoende, maar verder is de npw te saai voor woorden en die mensen… de meesten vallen mee, maar de ‘duikboot en de diepte’ zijn een aanbeveling! (Inside joke) de snackbar en hamburger zijn meer dan welkom.

Mijn trainster van @train3sports begrijpt gelukkig wel dat ik voor een seizoen met dit soort resultaten teken! Zonder pijn, eerder slim dan snel gestreden en toch mezelf positief verrast! En Vincent werd uiteindelijk de winnaar, ha! 

6 Mei – wandelvierdaagse Utrechtse Heuvelrug met Joyce vanaf Den Dolder

op voor dag 2 vol gekwebbel! Ik reed naar Den Dolder en J deed de route vandaag. Na een plasje bij het NS station vertrokken we.

Kwek-kwek-kwek. We liepen door het bos en het was bewolkt vandaag. Mijn benen vonden er iets van vandaag: die hadden duidelijk minder zin. Het grootste deel van de route was compleet nieuw! Ik zag er overigens niet heel veel van, want we hadden een hoop te kletsen en bespreken. De route was prima te volgen.

Ik vond het stukje tussen de huizen door heel leuk. Blijkbaar liepen we ook best weer dicht langs Lage Vuursche.

Ik wist niet waar ik bleef, maar we staken over bij de Tinq en gingen vanaf Peijenenburg op zoek naar een geschikt bankje. Helemaal top was het niet, maar we zaten even en er kwamen herten voorbij gerend! Ik at netjes 4 broodjes.

Het is dan even opstarten voor mij en mijn linkerbeen. Aan de ene kant gaat het prima om kilometer na kilometer vol te lopen, aan de andere kant gaat het gewoon traag. Ik had het idee dat we sneller bij de duinen zouden zijn, maar het was nog best een stukje. Het waren best veel lange rechte stukken. En niemand te zien he! Weer een spoor over en dan toch echt de duinen. Het huisje is dicht, maar de toilet gelukkig niet! Daarna volgt het zand. Heerlijk! Ik bedoel: anders als de boswegen. Maar ook zwaarder.

We gingen er doorheen, overheen en boven langs. Helemaal tot het bunkertje. En dan terug naar Den Dolder, maar het is nog altijd een behoorlijk stuk lopen. We kwamen ergens over de hei. We hebben ook vennen gezien en brede lanen. Het was van alles wat. Op het einde was ik er wel redelijk klaar mee, maar op de parking moesten de 21,1km nog vol. Ik liep wat achter. Het was weer een flink mooie wandeltocht! En wat is het toch heerlijk samen.

En dan een soort van krachttraining: Anke speelt weer vals. Dat krachttrainingsgedoe is gewoon niet aan mij besteed! Ik moest nog naar de AH en ik vond het allemaal wel best en ik vind het tellen en ik doe het er voor. Ik zei vandaag nog tegen Joyce: als ik ga hardlopen denk ik na over de route en wat ik wil en ga doen, ver van tevoren. Maar als ik de krachtoefeningen op een rijtje moet zetten, duurt dat weken. Er komt vast een moment, maar tot dan smokkel ik me mooi raak. Jammer dat het strijkgoed blijft liggen vandaag 😉

7 Mei: wandelen met de collega’s en een zwemtraining

Wandelen met de collegas. Jo, Je en Ma! Prima werkdag zo. Prima dag ook. Goed geslapen en ik voel me enorm goed. Heel fijn. Alles is leuker dan. Zelfs krampen hihi. Pijntjes zo goed als weg. Net als weer twee ons. Als je de wind voelt en het water kan pakken is het beter. Ik eet bewust en wel net iets meer: 2 handjes nootjes, een stukje chocolade. De onrust is weer weg.

In een baan met R, G en b. Ik voorop. Inzwemmen ging goed. Toen 3×100 steigerun. B kwam erbij maar hield ons niet bij. Ik ging superlekker!! Ademhaling 1 op 2 klopte. Eigenlijk kon het net niet, maar ik was toch gegaan. Daarna 10×50. Vreselijk. Mijn horloge kan dat niet tellen. De rust is te kort. Gelukkig kon ik twee keer tot 5 tellen. Toen 3×50 school en rug. Mochten de anderen even voor. Is niet mijn ding zeg. Daarna nog erger: 6x 25 sprint. So not my thing! Maar goed, ik ging voorop en deed mijn best om er maar zo snel mogelijk vanaf te zijn. Dan 400m. Per 100m met de ademhaling aftellen:1op3, 1op2, 1op4 en 1op2. Het voelde beter dan de snelheid was achteraf. En toen nog 2×100 in 50 snel en 50 langzaam. Ik deed 50 uitzwemmen en dan nog 100 zonder achtje. Het gemiddelde viel me vies tegen. Maar goed: ik had onderweg ook nog een paar fikse krampen te verduren. Hebben we die ook weer gehad.

8 Mei – Hard (weg) lopen 😢 3×800-1×600-400-200

Ik slaap excellent, ben zo 🩸 als een deur, drink sloten thee, werk wat en denk de hele dag: om 5 uur ga ik lopen. Bellen mijn ouders om half 5: mama ligt in het 🏥 Dus ik ga zeker lopen!! Zie wel of de (heftige) intervallen lukken. Muziek hard aan, korte broek en kwart over 5 is het laatste ticket beantwoord. Ik heb toch last van mijn knie, maar bij het inlopen loop ik het er uit. Het gaat best goed, want ik heb gewoon een goede dag. Al met al. Het bos is nog dicht. De 800m op 5:30 gaan best goed, vaker te snel zelfs. Dan nog een keer en die ga ik onverhard- beetje dom. Ik krijg allemaal berichten van mensen, maar heb er geen behoefte aan nu. Het is niet zo dat ik weg wil rennen ofzo, maar ik heb dan genoeg aan mezelf en met mezelf. (…)

Dan moet ik nog een keer 800! Langs het vosje die er niet is. Ik zet wel aan en het is warm. Kweet eigenlijk niet wat de training verder brengt. Dan belt mijn zusje. Tja, die wil ik zeker wel spreken! Dus midden in het bos sta ik minutenlang te bellen. De zon komt door. Zij gaat naar het 🏥

Ik moet 600m iets meer aanzetten. Lukt me. Ook wat harder dan de bedoeling was. Dan 200m rust zoals elke keer (echt te snel) en dan 400 fiks aanzetten rond de 4:00 op het onverharde pad. Fiks! Ik red het wel, maar heb het echt warm en even zwaar.

En dan nog een keer 200m heel hard! Ik zet net te laat aan want zag m niet aankomen, maar ik ga onder de 5:00! Die voel ik dan ook. Overal: warm, pijntjes, hoge ademhaling, hartslag. Daarna 5 minuten uitlopen ofzo en ik ga even rustig het viaduct op. Er stond een uur, maar ik ben met 52 minuten klaar met de training. Ik ga wat kalmer naar huis, maar heb nu wind mee. De hartslag blijft weer laag en de uitvoeringsscore van 21 valt me ontzettend tegen! Ik heb echt beter gedaan dan dat. Ik loop de 10km binnen het uur en ga dan thuis de paus kijken. Ik zal de komende dagen wat sport op moeten geven en dat vind ik wel even lastig. Dit is in elk geval ✔️

9 Mei – 5x5km blokken inspanning – zwaar hoofd-rit en een wandeling

de ochtend gewacht op duidelijkheid van het ziekenhuis, die niet kwam. Na de lunch toch maar gaan fietsen op de tijdritfiets met een nieuwe rem. In de buurt blijven voor noodgevallen. Rondje ovp 3x. Ik begon even verkeerd, maar keerde en het is moeilijk om de tweede en vooral derde ronde in te gaan!

Door het Kotterbos, wind tegen langs het veld, drukte bij de centra. Snelle kerels halen me in, 1 sterke tijdritfietser. Soms even wegdromen, maar vooral jn kringetjes denken. Soort zenuwen. Ik dronk 1,5 bidon leeg en nam 2 gellies, maar of het echt nodig was weet ik niet. 1 keer plassen. In de blokken van 5km deed ik wel echt mijn best, gegeven de omstandigheden. En rust was lekker kalm.

Ik heb de arend gezien en een addertje en een sperwer. En tellen of de afstand klopt. Hoewel de uitvoeringsscore laag is, was dit een hele sterke training!

Ik heb 102km gefietst. Voor mijn doen prima gemiddeld tempo. Maar niemand had mijn zorgen vandaag in z’n hoofd. Om Vincent, vooral om mijn moeder. Niemand torste mijn onzekerheid. Niemand had mijn zware, slome benen die gister nog (echt best) hard liepen. Niemand was ongesteld die mij voorbij raasde (dat is 100% zeker). En die lasten wegen dubbel! Geen vakantie, behoorlijk veel wind en die extreme zorgen. Maakt het dan uit hoe snel het ging? Hoe vaak ik moest stoppen om de telefoon te checken? Hoe mega saai en zwaar mijn route was, maar dat ik in de buurt was voor noodgevallen? Ik ben super trots op deze afstand en hoe ik het voor elkaar heb gekregen! Ik heb mijn best gedaan. Op 5x5km blokken sneller, maar de omstandigheden maken zoveel uit! De zorgen een klein beetje laten verwaaien. Muziek hard aan. Het hoofd zit nog even vol als voordat ik ging.
Daarna even wandelen. Samen met Rob broodjes halen, stappen halen (ik), buitenlucht snuiven (rob) en even wat kletsen.

Want ineens is mijn kind helemaal groot: hij gaat alleen een heel weekend weg. Voor werk. Naar Zandvoort. Rijdt ie alleen heen. Heeft hij morgen zwemcursus (reddend zwemmen) en zondag examen. Zelf zijn spullen gepakt. Wij zwaaien hem uit. En ja, hij belt waar ie zit en wat ie moet doen bij het hek van de F1 en hij houdt contact, maar zomaar 3 nachten zijn (onopgemaakte) bed leeg… het is even slikken voor deze mama.

Vanmorgen tijdens het wachten alle wc’s en trappen al geboend. Ideale moment, hoewel ik tijdens deze heftige menstruatie weer een paar ons kwijt ben geraakt! De middelste verdieping bijgewerkt en de trappen gezogen.
En alle was gedaan. Dus nu het strijken maar even opgenomen.
Een echte kracht-routine is in de maak, maar nog niet vandaag.
Ik heb een paar koekjes/galetten gegeten. Geen spijt: mijn maag rammelde en ik had er echt zin in. Niet het hele pak, eigenlijk was drie genoeg geweest, maar het werden er 4. Wel lekker op geknabbeld.
De foto is van onze huiskoning! Die lag vanmorgen voor te doen hoe het moest! Chillen in de zon.

10 Mei – warming up met echte oefeningen en daarna hardlopen en ‘s avonds 2 uur zwemmen

Een warming up met echte krachtsoefeningen: Eerst been zwaaien: dat voelde goed. 40x
Daarna lunches en dat is duidelijk minder soepel met links 10x per been
Daarna dead lift: 10 keer per been, dat gaat ook goed
Daarna deed ik op de trap eenbenig opdrukken zeg maar.
En daarna met 2 benen tegelijk, voor de kuiten.
Toen zitten en gaan staan, 20x en dat knakt en knikt en ik voel me echt een bottenbakje dan.
toen heb ik geloof ik nog een keer lunches gedaan en tot slot nog wat rondgehuppeld met been zwaai.
En nu komt het: HAKKEN BILLEN KAN IK NIET MET LINKS. Ik krijg mijn been niet tegen mijn billen. Ik weet niet of dat zorgelijk is, ik zal het eens bij een bevriende fysio navragen.
En ik voel me wat raar omtrent eten. Best flink trek en moeilijk te bepalen waarin echt is.

En dan een duurloop: 20-18-16-14-12min met 30 sec wandel als rust
Het ging best prima, voor het feit dat het niet goed gaat.

Ik heb de hele dag enorme hoofdpijn. Een vochttekort. Paracetamols. Ik ben weer ongedurig. Het is warm. Ik ben onrustig. Ik zie op tegen 1uur en 22 minuten lopen en heb geen idee wat er lukt. Ik neem water mee, muziekje aan, oefeningen vooraf. Maar als ik het park in loop voor ons huis ‘schreeuwt’ mijn knie: AU. Dus oefeningen vooraf zijn niet de oplossing. Als ik het park uit loop (nog geen km) is het wel goed en heb ik een ritme. Ik moet heel rustig de eerste 20 minuten. Viaduct op prima, maar naar beneden komt het dan los ofzo en dan ga ik gewoon lekker lopen! Te hard voor wat ik moet, maar het gaat echt helemaal vanzelf. Ik snap er niks van, want het voelt echt niet snel. Ik zie veel mensen van de slow triatlon in duo’s, leuk. Mijn kennisjes zie ik niet, die lopen vast vooraan. Ik had gedacht dat het druk zou zijn, maar het valt enorm mee.

Even wandelen en dan naar de dijk toe gaat het allemaal fantastisch. Op de dijk roept een fietser me met naam toe en iemand in een mini toetert en zwaait. Ik herken hen niet. Ik ga me zorgen maken over het tempo en de afstand, want dit gaat wel erg goed. Dan teruglopen en blijkbaar heb ik wind tegen ofzo, want het gaat iets minder gemakkelijk. Nou kan het ook zijn dat de km’s gaan tellen, maar ik heb geen pijntjes. Het is meer moeite. Met meer piekerhoofd.

De 16 minuten zijn het lastigst, waarom weet ik niet. Het viaduct over is ook niet jofel, ik ben niet sterk meer in omhoog. Omlaag wel en dan raak ik moe. Ik drink en eet ook niks. Gewoon rechtdoor lopen. Ik zie een hele, hele dikke mevrouw en ik word er onpasselijk van en hou het tempo even niet. Dan over de Evenaar. Onrustig. Warm. Aan het einde echt lastig en ik moet er aan trekken om vol te houden. Ik heb intussen ook flink aandrang. En dan het huis voorbij rennen om de training/14km vol te maken, dat is dapper!

De laatste km is echt niet makkelijk. Thuis diarree. Warm. En chocomelk. Afspoelen en eten. Het ging.

Ik zag er ontzettend tegenop, 2 uur zwemmen. Ik sprong er in bij baan 1, één iemand anders, dus ik heb veel van mijn eigen ruimte en kan mijn eigen ding doen. Netjes overlegd: ik mag voorop. We hebben YS die een training geeft en beoordeeld wordt door een hoge pief van de NTB. We gaan op tijd zwemmen, met een fluitje en de bel. Ik kan het slecht horen, maar wel lekker zwemmen. Als ze twee keer fluit ga je harder, fluit ze 1 keer, ga je weer rustig. En bij de bel kom je terug. Ik heb geen enkel gevoel of er regelmaat in zit, maar in het tweede blok hoor ik het allemaal en doe ik gewoon meer mijn best als ik sneller moet. Ik heb geen hartslagmeter om, ik zwem mijn eigen tempo’s en ik adem 1 op 2. Ik heb het gevoel dat het behoorlijk goed gaat! In elk geval zwem ik baan 2 er uit en de rest kan me eigenlijk niet schelen. Het lukt en dat is genoeg. Irritant dat ze mij vragen of ik het fluitje kan horen of tikken op de trap en dat ik daarvoor moet onderbreken, maar het is me ook goed. Ik vind het een toptraining: veel zwemmen, duurzwemmen, zelf zwemmen, verschillende tempo’s. Mijn bidon is leeg na een uur! Ik zwem nog even uit en verhuis naar baan 3 terwijl W mijn bidon bijvult. Ik wil achter mensen zwemmen nu. Ik eet een halve gellie.

We beginnen met iets van 400 met wisselende dingen: benen, armen, wisselslag. Ik vind het tempo laag en zwem vaak net niet tegen L op, terwijl W voorop zwemt. Dan doen we 3×50 met steeds een hoger tempo. L keert en dan haal ik haar bij en moet weer inhouden. Ik vind het vermoeiender dan naar een fluitje luisteren. Irritanter ook. We doen nog iets en dan 4×50 techniek. Echt, ik krijg steeds minder zin. W heeft 3km gehaald en gaat eruit. L zwemt voorop en we moeten 500m doen met wisselende tempo’s. Dat vind ik wel weer fijn. KGarmin telt 475! Daarna nog iets stoms en dan nog een keer 500m. maar dan de tempo’s anders. Ik merk dat ik het moeilijker volg. Is ook training! Heb ik nodig straks in Ierland! Nog 400m te gaan. Ik doe mijn best. En dan gaat het mis: ineens is het pijpje leeg. Helemaal oppper de op. Totaal van de kaart. Dizzy, koud, weet ineens weinig meer, kan alleen maar aan bitterballen denken.  Ik maak 4600 vol en ben daar heel blij mee. Het tempo is aan het einde behoorlijk vernachelt, maar ik heb bijna 2 uur gezwommen! Alles wat ik nu doe, met mijn hoofd vol zorgen, telt dubbel. Elke groene training een enorme overwinning. Na de douche en 2 kroketten voel ik me weer goed. Thuis het fotoboekje afmaken.

11 Mei – een duurrit met Manuel samen en een stuk wandelen in Veldhoven

Dat ging niet echt vanzelf of van harte. Het was leuk, gezellig, mooi; maar ook onrustig voor me, een beetje wanhopig en een moetje. Het moest’je’ eigenlijk 3,5 uur maar dat paste gewoon niet. We moeten naar het zuiden vanmiddag en daar zie ik als een berg tegenop. Om 9 uur stond Manuel voor de deur. Mijn benen zijn zwaar, ze draaien rondjes en tegen de wind in en het gaat goed, maar de lol is er af als het hoofd net zo zwaar is. Gelukkig was Manuel er bij ter afleiding en voor de route door het Horsterwold! Het was wel prachtig en nog zo stil in het begin. Gelukkig had ik-altijd-koud lange mouwen! Over de Grote Trap wind tegen. Soort van. Rustigjes aan langs koeien. Papa appt zijn zorgen. Het maakt mij ook bezorgd en angstig voor vanmiddag. Over wat ik kan bijdragen. En dan blijkt Manuel te denken dat we voor een feestje naar Veldhoven moesten! Had ie even gemist. Een kort stopje midden in het geweldige Horsterwold waar Manuel zijn schoenaatje terugdraait.

Dan naar de rand van Zeewolde. Ik neem de route zo nooit, maar het is een goed stuk! We nemen over de nieuwe polderwegen wind mee, maar het lijkt er niet echt gemakkelijker op te gaan!

Dan blijkt Vincent geslaagd en dat is geweldig! Mooi moederdagkado! Maar ik mis hem dan ook meer. Ik zou naar Zandvoort zijn gegaan, maar mijn eigen mama gaat voor. We fietsen het lijntje over de brug terug en er zitten 50km op. Gewoon weer een stukje sport. Bouwen aan????? Ik baal dan dat de training geel (leuk geprobeerd, maar met een te grote afwijking van de tijd) is, maar accepteer het maar. Het gemiddelde laat het ook zien: leuk, maar niks hoog of goed aan. Zeker niet voor de tijdritfiets!

Wow! Mama viel me mee en tegen. Natuurlijk kan ik haar verstaan, ze is fysiek iets sterker dan ik dacht, maar de verwardheid en de mentale onmacht doet mij pijn. De dingen die ze wel weet: Heb je mijn jasje aan? Rob, wat moet ik met ING punten? En als ik vertel dat Vincent zijn diploma Reddend Zwemmen heeft, zegt ze ad rem: daar heb ik niks aan 😄 maar er is ook de verwardheid dat ze in Almere denkt te zijn. Mijn grootste compliment: ze stelt mij voor te gaan lopen als ze gevraagd heeft of ik al heb gesport! Zie hier de sportieve dochter die geen sloffen kan aandoen. We wandelen even buiten langs met de rolstoel. Het maakt mij blij en haar doodmoe. Ik voelde de onmacht dat ze zoveel meer zou willen en dat is moeilijk voor me. Maar ze is niet wanhopig. Ik ben blij haar gezien te hebben en zelf te kunnen oordelen.

We rijden naar mijn ouderlijk huis, waar mijn vader nog even naar een concert is met mijn zus. Rob en ik lopen naar de AH met papa’s briefje. Het is warm, doodstil in de straten en het lijkt wel zomer! Fijn om even door de straten van vroeger te lopen en het stille centrum. We halen de spulletjes en lopen terug terwijl PSV wint.

Dan even in de tuin zitten. Die lieve papa heeft de aardappeltjes al geschild. Na even zitten in de warme tuinkamer komt papa. Hij ziet er niet meer bedroefd uit en het is onwijs dankbaar om samen lekker gewoon te kunnen eten. Naast koud ben ik vandaag ook wat te hongerig. En dan boven Utrecht langs al bellend met Vincent en Mieke weer naar huis. Ik ben blij dat Rob er bij is vandaag! We gaan in Hilversum langs. Nog een dankbare moeder! En een paar knuffels. En terugrijden voor de rugtas. En K die me sterkte wenst. Laat thuis en dan nog mooi even bitterballen en chips eten. Zonder spijt. Op zo’n veelbewogen dag moet het een keer kunnen. Ik ben er ook behoorlijk moe van, dus daarom heet het MOE der DAG! 👋🏻

12 Mei: fietsen dan maar en hardlopen daarna

zo ongelooflijk moe! In mijn hoofd, want mijn lijf is prima in orde. Nee, mijn koppie loopt over. En de ticketbox ook, want ik ben alleen in de middag met 6 telefoontjes en doorlopend vragen. Dat triggert me uit de tijd dat ik daar op afgerekend werd. En er zijn zorgen en onrust, dus is mijn hoofd moe tot en met. Vincent komt weer thuis en heeft 100 verhalen. Mieke belt hoe het verder gaat met mama. Eten koken. Efteling regelen. De was moet gedaan. Vincent wil binnen gaan fietsen, ik zou moeten hardlopen. Maar samen fietsen is fijner! Dus gaan we samen rustig. Op de racefiets gewoon. Een beetje om niks. Wind mee en miljoenen vliegjes tegen op de dijk.

Het gaat lekker, maar het tempo is niet je-van-het. Het nieuwe fietspad achter de noorderplassen langs! Leuk, maar druk. Dan naar het spoorbaan pad via muziekwijk (nog nooit geweest) en over het spoorbaanpad terug en via het Gerrit schultepad. Ik vind het wel best. Ik moest 2 uur die het toch niet gingen worden, dus een dik uur traag vind ik net zo min goed. Het is wat er lukt deze week. Net dit. En ik zie op tegen hardlopen, maar dat is geen reden om het niet te doen. Vind ik.
De eerste 500m pijnlijk, dan ritme vinden en dan gaat het. Geen idee van route, maar het gaat zoals het gaat. Alles net anders. Na de eerste km gaat het een heel stuk vanzelf. Lekker tempo, prima te doen, niet koud of warm of pijnlijk. Wil alleen graag het gepieker uit zetten, maar die button zit net zo verstopt als ze op de flexi templates zitten!

Beetje door de Sieradenbuurt. Ik val blijkbaar op in mijn rode fietspakje. Haha. Ik hou van dit licht, van dit tijdstip. Als het afkoelt en geel is. En dan, na ruim 4km is het openen weer op. Tempo zwaar omlaag, moeite vet omhoog. Vincent apt me nog even en de lichten gaan aan buiten. Ik ga een beetje uit. Ik moet. En ik moet de 5km volmaken en de bak halen. Er moet teveel.

Maar ik doe iets wat er op lijkt. Er zijn dan geen pijntjes meer of last. Nu ben ik om de goede redenen moe! En het tempo is aardig met 5:50, voor zone 1 🤔

13 Mei: Wandelen in de Efteling

Wow! Mooi weer, geeneens megadruk en mooi alles kunnen doen en beleven. T en N zijn collega’s van Rob uit India en zij gingen mee. Zij hebben zich vast gevestigd in Nederland. We waren later dan gedacht door treinen en files.

Meteen via het sprookjesbos naar Droomvlucht. Is altijd mooi! En nog niet druk. Dan Villa Volta. De verbazing! Daarna liepen we via Laaf over de kermis. Leuk, want ik kom daar niet vaak.

Rode Neuzen ook geinig. Dan via de buitenkant naar de achtbanen. We gingen nergens in en wachten voor de autootjes was te lang. Wel verbaasd gekeken. Maar geen rollercoaster in gegaan. Zoveel zonnetje! We gingen wel 20 minuten wachten voor de Gondoletta. Konden we daar eten. Wel even goed.

Dan Symbolica. Gaaf dat het voor Rob en Vincent ook nieuw was! Eerst schatten gedaan en daarna nog een keer voor muziek.

Toen naar het Spookhuis via de snelle virtuele rij. Heerlijk! De reactie van Vincent was onbetaalbaar. Wederom geweldig. T&N wachtten tot wij nog een keer gingen. Echt wat een onvolprezen belevenis! Kort, heftig en intens.

Dan richting de fata morgana toe ging ik even met T in de Max&Moritz, voor de lol!

Dan fata morgana met nul wachtrij. Ik heb goed gekeken. N wilde nog wel een keer mee. Konden de collega’s even kletsen. Dan om 10 over 4 weer naar het Sprookjesbos. De warmte en alles is best vermoeiend! Maar het is er zo kneuterig leuk en fotogeniek. Niet doodstil, maar ook absoluut niet overvol.

We gingen nog een keer naar de Droomvlucht. En ik ben ook nog in de Carrousel geweest! Toen het Sprookjesbos afgemaakt, maar we waren allemaal behoorlijk moe. Dan nog even maar de watershow kijken met een prachtige regenboog.

Uiteindelijk werd het half 7. Best een lange dag, maar hoe ongelooflijk mooi. We hebben echt geboft! En ondertussen goed nieuws van mama. Wat een mooie dag. En niet teveel gesnaaid, maar ik voel wel dat ik wat extra nodig heb. Dan maar even niet idioot veel sporten. Het is me wel goed zo, last zwemmen en rennen maar. Ik organiseer namelijk wel waar we heen gaan en alles!

14 Mei: een zwemtraining en joggen nu het bos weer open is

moe en te snel en lastig en alles. Teveel werk en tickets en dat is de verkeerde button bij mij. Paniek als zendesk vol staat. Het ene telefoontje na het andere in de ochtend. En veel websitestickets. Ik ben nog moe en vol van gister en van het weekend, maar ik moet door en door en door. Vervelend. En om 5 uur moet ik ook gelijk weg, want het zwemmen is. Ik ben te moe. Ik zwem rustig in en doe maar wat. Alles met achtje, het is elke keer de overkant halen. En de tijd halen. En de armpjes blijven gebruiken. En adem blijven halen. Ik heb werkelijk geen enkel flauw idee wat de volgende opdracht is en laat R voor gaan, maar die is ook niet zuiver met ‘r flippertjes. Ik vind alles best. Niemand kan me het bad uit halen als ik niet precies volgens de voorschriften zwem! Dan 8×100. De helft armen en de eerste 4 keer z1 en daarna z2. Ik vind om de beurt voorop, maar dat vindt DS blijkbaar beneden zijn waardigheid en hij knalt er vandoor nadat ik een keer voorop heb gezwommen en R ook. Ik volg. Alles armen. Daarna moeten we iets van 100 rug, 100 school en 100 armen doen en nog iets met 100. Ik smokkel de helft weg. Doe ik alles met achtje. De tuthola met r grote hockeybek zwemt me voorbij en dan weer niet en dan overslaan en uiteindelijk doen alleen D en ik de volle 300 of 400. Daarna 4×25 z3, maar ik zwem achteraan zo’n beetje door. Alles is me best. Ik heb de afstand wel gehaald, 51 minuten volgemaakt en de groeten, ik ga er zo gauw mogelijk uit. Mijn brilletje zat vaak niet goed, de hartslagmeter lag nog thuis, de zin was verzopen. Soms is aanwezig zijn en maar wat doen het maximaal haalbare. En dan kan er ook geen foto vanaf.
Ik moest de stappen nog halen. Ik voel me moe. Niet goed. Dus ik kan beter gaan hardlopen, beetje joggen. Het bos is sinds gister open en ik wil er heen!! Naar het bankje toe! Gewoon, tempo boeit niet, muziekje op. Ergens even wat rust proberen te vinden en de buurman ontwijken die voetbal kijkt met veel herrie. Kort-kort en ik vond het natuurlijk weer koud, want het waait. Eerste 300m beetje auw en dan alweer oke. Ik doe echt rustig aan. De eerste kms gaan vanzelf. En dan even stoppen bij het bankje achter het hek wat weer open is.

Zo heerlijk vertrouwd en bekend en ook zo mooi nu alles weer groen is! Ik neem een pad terug waarvan ik verbaasd ben hoe goed het erbij ligt als er t hele jaar nog onbegaan is. Ik ga een stukje om voor de mooie bomen. Ik stop voor fotootjes en zo.

Dan weer terug langs de bankjes. Het hekje vind ik erg mooi en fotogeniek. Zelfs in het bos merk ik wind mee en gaat het makkelijker. Ik heb wel wen lekker ritme en ik ga naar omstandigheden best goed. Maar rust en kalmte ligt niet voor het oprapen.

Het viaduct over blijft sappelen. En kilometers verzamelen blijft trekkerig. Maar dat is het dan ook. Ik heb de tijd naar beneden toe afgerond gered, ik vind het ook best en voel me een pietsje beter. Gezonder moe.

15 Mei: Hardlopen met mijn collega en daarna zelf terug naar huis lopen.

Samen met collega M. Zij gaat over een maand voor het eerst 5km hardlopen bij de Weerwaterrun. Doen we met het bedrijf Kidskonnect. Ze is zo dapper en enthousiast! Lange broek. Rugtas voor d’r spullen. Nou, geef die maar aan mij, die spullen! Ik vond het toch spannend. Kan ik wel weer lopen? Kan ik haar motiveren? Ben ik leuk genoeg?

Notes van de dag: ik ben zo gotvergeten moe. In mijn hoofd. Kan weinig tegelijk. Maar ik kan prima blokje voor blokje en ticket voor ticket werken. De verstopping is weg. Ik ben onrustig. Alle makkelijke dingen zijn bergjes ipv drempels vandaag. Ik sla me er doorheen. Best goed al zeg ik het zelf.

De opdracht van vandaag: 3km inlopen met collega- 5×500 5’30 1000 rust-1500 uitlopen.
Eerst 3,5/4 km met een collega die op weg is naar 5km hardlopen, dus met wandelpauzes en heel rustig tempo. Ik genoot er van en wat vind ik M geweldig en sterk! Ik daag r uit, loop net iets te hard, daag r de berg op en vraag net dat stukje extra.

Ze is zo lief! Ik ben zo trots op gaat! We wandelen terug naar haar auto en mijn Gemiddelde zit op 7:20 😂 ik leer haar nog lantaarnpaalsprintjes en die wint ze met haar 33 jaartjes natuurlijk vet van mij!! Vind ik totaal niet erg. Ik geef haar sleutels en spullen terug. Het was supergaaf!
Daarna liep ik zelf naar huis vanaf het station centrum. Veels te hard vaak en eigenlijk ook redelijk makkelijk. Ik denk de hele tijd: zo begon ik ook ooit en kijk nou! Natuurlijk had ik de eerste versnelling verknald en opgeofferd in het Beatrixpark. De tweede was omhoog natuurlijk 😬 tegen de wind in. Heerlijk dus. In de rust liep ik te hard en boven de 5.50 dus. In de versnelling liep ik 5:20. Ook te hard voor 5:30. En soms wel omlaag! Ik had veel bekijks op het spoorbaanpad.

Ik nam het pad ietsje om anders was het te weinig. Is rustiger. De laatste ging ook prima. Ietsje meer moeite. Wind mee ofzo. En elke keer kalm uitlopen. Kilometers verzamelen en maar denken hoe ver dat nog weg is voor M. Hoe onmogelijk het ooit was wat nu zo fijn is. Uitlopen. Op het einde was het echter weer opeens op. Maar ik hoorde mezelf tegen mijn collega zeggen: als het lastig wordt, begint het trainen pas echt! Nog een blokje om het park en zwaaien naar Vincent die net thuis komt.

En langs de vierdaagsekindertjes snel! Dus toch maar de 12km volgeploeterd. Eigenlijk gingen 8 km in the middle tegen de wind in vanzelf! Daar hou ik me aan vast. En dat na weer een volle werkdag en mijn moeder die naar het revalidatiecentrum is verhuisd. Ik ben wel vermoeid, maar meer geestelijk dan mijn benen. Uitvoeringsscore is maar 20%. Haha. Weer een groene training, dat wel. En niet verhongerd of iets. Het gemiddelde eindigde op 6:18, dat is een vette verbetering!
En dan nog wat huishoudkracht: Hoe stom is dat: de was opruimen, doen, kattenbakken, vaatwasser uitruimen, boodschappen aanpakken, opruimen: dat alles kost meer moeite dan hardlopen. Daarna nog met papa bellen. Administratie van Garmin bijwerken. Ik kan niet veel bedenken en het blijft moeilijk om alles in elkaar te passen. Dat kost bakken vol Kracht. Soms mag je ze gewoon opnemen. En dan nog is de huiskamer een bende en de was maar half af.

16 Mei: duurrit solo Knardijk windkracht 4 mee en windkracht 5 tegen en een stukje wandelen voor de stappen

het is onwijs wisselend vandaag. Ik stelde het fietsen even uit. Bij nood wilde Vincent me graag halen. Tijdritfiets is prima nu. Hartslagmeter vergeten. Muziekje op. Opdracht was 3:45 uur. Doelletje: wind mee op de gehele Knardijk.

Tops: Hele bidon sportdrank leeg en dat hielp goed! 40km wind mee en snelheid verzamelen. Daarna genieten-rit vanaf Harderwijk. Stoppen op een bankje voor eten en een plasje.

Mooie nieuwe paden. Kon tot 60/65km prima snelheid maken en lekker fietsen! Gemaal, langs het water, Harderwijk, de haven van Bunschoten, de beverburcht, het pontje: mooi om te zien en te beleven.

Minnetjes: na 65km wind tegen. Ploeteren in de polder. Drammerig. Minder leuk. Zwaar. Brug op zag ik tegenop, maar dat viel mee. In de Flevopolder niet meer makkelijk. Gemiddelde na 2 uur 28, na 3,5 uur nog maar 26,5. En dan om moeten rijden in Almere, maar ik moet en zal 100 halen.

Te weinig gegeten denk ik, maar achteraf een koek en chocomelk gesnaaid en die hielpen! Wel enorm moe even, en vermoeide beentjes. Maar fysiek verder niet erg moe. Keurig in de tijd! Netjes gemiddelde; voor mij dan. De rest zijn onwaarschijnlijke goede fietsers: die lachen om dit tempo. Ik zag HB me tegemoet komen op de oostvaardersdijk, die ging niet harder en niet verder.

Wandelding: Meer geappt dan gestapt.
Maar wel gedaan.
HB zag mij niet
MvdB vind dat ik weinig drink onderweg
En dan komt Vincent thuis en vraagt of ik mee fiets als hij zijn koppelloopje doet. Gezellig mee op de stadsfiets. Hij leert wat trainen is.
Toch de stappen gehaald!

17 Mei: duurloop de grote trap af met wind mee en taxi aan het einde. En de eerste keer op mijn gravelbike! En tot slot: zwemmen natuurlijk.

Het ging gemakkelijk en toch ook weer niet vanzelf. Ik had gister met Vincent mee gefietst, vandaag ging hij me oppikken. Dan kon ik de Grote Trap aflopen met wind mee. De Grote Trap is een fietspad. Ik dacht voor ik ging: 6:30 is prima. De eerste kilometers gingen lekker rustig en die waren rond de 6:01/6:02! Het voelde rustig en warm. Maar geen last van pijntjes ofzo. Wel veel twijfels: dit is pas een beginnetje, de eerste kilometers liegen, straks begint het pas. Maar na 4km ging het nog steeds prima en zelfs ietsje sneller. Maar niks overhaasten. Ik liep het Kotterbos uit, de brug over.

5km binnen een half uur. Dan dacht ik: 2 lastigere kilometers over de brug en de Ibisweg. Die weg was inderdaad best even doorzetten, maar ik ging zelfs ietsje harder! Muziekje aan, rust overal. Na 8km was ik op de Grote Trap en stopte ik even. Precies 46min.

Ik dronk en sprak af met Vincent. Nog steeds weinig echte moeite, niet eigenlijk. Dan weer doorlopen en het verschil met wind mee was minstens 8 seconden sneller! Maar het pad is saai. Mooi stukje bos, felle zon, niemand te vinden. Ik wilde naar de 16km toe, maar die 10EM is zo niet mijn afstand… door naar de 10km ruim binnen een uur (stoppen telt mooi niet mee!). Het ging gewoon goed. Gestaag, geen last van knie, linkerbeen, honger, buikpijn of aandrang.

Op de Vogelweg moest ik stoppen voor een vrachtwagen, net geen 12km. Kon ik goed met Vincent afspreken en weer drinken. Ik wist niet of ik een gelletje zou nemen. Het lijf vroeg er niet om. Dan nog 4 kilometer te gaan. Ik zag meertjes en zwanen en windmolens. Slechts een handjevol fietsers.

Na 14km dacht ik: de laatste kilometer versnellen, dan ben ik tenminste moe als ik aankom! Het ging vanaf km14 wel wat zwaarder. Langs de koeien. Er kwam me een groepje fietsers voorbij net na de 15km, dus ik versnelde en ze bewonderden me! Km 16 in 5:30! Ja ik was moe, maar nog niet van het pad af! Dus nog even doorlopen. Foto maken Vincent was er nog niet. Ik dacht: rustig de brug over 17 volmaken dan maar en toch in 5:58 terwijl het wel warm en trekkerig voelde! Ik zag Vincent in de Arteon, hij zag mij en ik jogde 17,5 vol. Toch heel wat! Ik was bezweet, moe, maar niet kapot. Mijn benen: die waren het er niet mee eens! Fijne taxi 😍

En dan is mijn eigen gravelbike af. Die heeft Rob gebouwd. het was onwennig. Zadel is top, Rob ging mee, door het bos het bordje negerend. Mijn benen vonden het níks. Behoorlijk wind tegen. Ik was voorzichtig. Rob racete weg met zijn motortje! Maar wel voor een foto.

Het was spannend én onspannend! Trailfietsen. Dan naar de dijk. De fiets lijkt ongebalanceerd en wankel aan de voorkant, maar ik moet nog zo wennen! De dijk rustig op met boze benen. En dan weer omlaag en over het fietspad. Wind mee was beter, maar ik deed rustig aan. Het hele tempo boeide me ook totaal niks. Ik stopte bij het bankje voor foto’s. Het viaduct op is altijd lastig. Mijn knie deed een beetje pijn en ik voelde me moe, maar ook apetrots! Nu heb ik alle fietsen en met deze kan Rob ook mee. Het was niet ver, maar wel een klein mijlpaaltje. Mooie fiets is het he?! Ik vind m bijna te mooi 😍

Dan nog een zwemtraining in baan 3. Treuzelen resulteerde in 50m inzwemmen. Ik had het toen al koud. Dan 200m z1 en daarna 4x50m met paddles. Die had ik wel, maar die krijg ik niet aan in 10 seconden pauze! Dus we zwommen gewoon door. De dikke man met achtje en flippers ruim voorop. Mijn brilletje liep na 250m vol en dat was echt wel ruk, maar we zwommen dus gewoon keihard door. Ik ook. Oefening. Dan weer 400m in 200m z2 en 4×50: polo, 1op3, 1op4 en polo. Daarna weer 200z1 en 4×50 iets, maar ik weet niet meer wat! Ik bleef stug achter W zwemmen. Ik hield het gewoon koud eigenlijk. Zeker na het stoppen steeds. Ik spande me niet in, deed mijn best ook niet, hoefde ook niet, boeide ook niet. Gewoon slag na slag na slag na slag. Ik had trek en ontzettend zin in de macaroni met gehaktsaus. Dan nog keer 200m en 2x 100 wissel. Ik deed polo ipv vlinder en alles met achtje. Mijn benen waren zo klaar met mij!

Toen nog 1 keer 400m, want er moest iets met paddles en die deed ik dus niet aan. Toen stond mijn horloge stom weer op …75, dus ik zwom in baan 1 naar de andere kant en ging er uit. Tempo valt nog mee (als dat klopt).Groene training gehaald, moe en ook saai.

Maar ik heb het alledrie weer gedaan! Die lieve trainster van mij die het wél begrijpt, heeft inderdaad voor volgende week heel weinig ingevuld. Dat het sporten geen extra druk oplevert. Examens, extra werken, mama’s toestand, een verjaardag: dat is allemaal genoeg! Die gekke JB post dat je moet eten rondom trainingen, niet teveel moet opbouwen, dat je een rustdag moet nemen, dat je niet altijd maar comfort moet doen en dat je een coach met kennis nodig hebt. Behalve die coach doe ik alles ‘verkeerd’! Zij doet binnenkort een halve triatlon, maar zij traint niet zoveel. Binnen fietsen (een uurtje), krachttraining, 1 keer 13km hardlopen. Het voorbeeld is in elk geval niet sterk of hoopvol dat ze het zou weten!

18 Mei: de fietsrit afgebroken. Ik kap er mee.

Vincent zou hardlopen, maar was een hoesje kwijt en dat was 1 bak stress en geschreeuw en iedereen boos. Toen ging ik maar fietsen, maar het was hopeloos. Zinloos. Nutteloos. Iedereen doet geweldige wedstrijden en ik moet naar Eindhoven. Ik ga wel alleen in plaats van met al dat gekrijs thuis. Het is examenstress, woede en ik kan er niet mee fietsen. 70 minuten duurtempo lukt al niet en ik weet bij het Bloq dat ik naar huis ga en absoluut de 2 uur niet vol zal maken, ik vind zelfs een uur al te moeilijk eigenlijk. K ga langs het smalle fietspad, maar ik zie of merk nauwelijks waar ik ben. Ik ben totaal niet bezig met fietsen of sporten. Het is trekkerig, zeurderig en alles voelt verkeerd.

Ik zie bij het viaduct onder de Hogering RV. Ik fiets naast hem en we kletsen een stuk. Kan me toch al niet schelen wat mijn tempo is. Dan het spoorbaanpad en via een ommetje terug. Het boeit me allemaal totaal niks. Ik wil naar huis. Ik ben boos. (…) Ik zie op tegen de week, met extra werken, een verjaardag die ik niet wil organiseren, examens en dat we in Eindhoven moeten zijn. (…) Waanzin. Uiteindelijk rijden Rob en ik een stukje richting het zuiden en daarna pikken we alsnog Vincent op en ga ik met Vincent. Het werkt niet voor mij. Doen alsof het goed en geweldig is, kost teveel energie. Met mama gaat het beter, maar nog lang niet goed. Moeizaam. Ik eet teveel m&ms en we eten friet. Ik doe mijn best, maar het voelt k**. Allemaal.

Het enige wat gelukt is vandaag: de 365 dagen streak van duolingo halen.
Leuk dat alle sporters (PSV, Verstappen en de triatlon-divisie dames) winnen, maar mijn dag is verloren.
Na het eten even wandelen. Want de stappen moeten gehaald.
Ik ben in- en in moe.
Krijg de toekomst op korte termijn niet op orde. (Komende week / rest van de maand)
Blij is effe weg.
Maar dat zit in het hoofd, want fysiek ben ik kei-gezond. Geen last van het lopen of zwemmen gister. Of het fietsen eergister. Voel er niks van. Alle ledematen voelen top!
Wel last van de M&M’s: 2 uur later al last van darmen.

Het gaat mams gelukkig best goed: ze lacht weer, is er slim genoeg bij en weet het wel allemaal. Maar aan alle kanten krachteloos. En snel moe. Weinig energie. Links is duidelijk veel minder goed. Geef mijn part maar aan fikkie met dat ouder worden…

19 Mei: na het werk even wandelen en even wat huishoudelijk bijwerken

Met Rob. Veel wind. Koel in de schaduw, warm in de zon. Moesten omlopen vanwege het afgesloten bruggetje, en daardoor was het best verder dan ik dacht.
Ik ben hongerig vandaag. Maar ik eet niet extra.
Lekker gewerkt, omdat er dan simpelweg niks anders hoeft dan de tickets en telefoontjes. Er is een backup en het is overzichtelijk. En een stukje van een slepend project weggewerkt.
Vincent beheerst aardijkskunde gelukkig.

De enige groene training deze week haha. Die is omdat ik ga strijken!! Gewoon omdat er weinig staat.

Ik heb geen pijntjes of ergens last van. Dat is fijn.
Zou het dan toch helpen om niet te zwaar te zijn?

20 Mei: een duurrit fietsen en een koppelloopje en daarna nog zwemmen: just another saturday

Fietsen: Enerzijds saai, rustig, ongeïnspireerd en traag. Aan de andere kant van de ⚖️: zwaaien naar een vissersboot, een open rode brug, een boot onder de brug, leuke appjes, een trage trein zien en net iets verder om langs Lelystad.

Doodgewone rotwind: niet veel, maar vanaf het Markermeer en dus nergens mee. Niet veel gedronken, niks gegeten. Ben aangekomen!! 400 gram maar liefst, maar vooral het onbegrip weegt tonnen. Muziek is bekend, alle wegen ken ik, cadans gebruikelijk laag, gewoon maar trappen zonder me echt in te spannen of moe te worden. Twee uur niet gered, 50km wel.

Voor al mijn collega’s onvoorstelbaar als ik het ze morgen vertel, voor mijn sportieve vrienden een lachertje met 26,4 gemiddeld. Ach, op de racefiets is het wel best zo.

Hardlopen: An Seacht Mór! Glas Ban Oiraiste
Thuis plassen, jasje ruilen voor oranje shirt en de mannen aan eco laten! Ik zei nog: ik doe het 4,2 rondje, maar eigenlijk was ik liever langs de plassen gegaan. De eerste 500m was weer gevoelig, maar niet erg. Ik moest er echt even in komen! Ademhaling wat hoog en onrustig. Maar binnen een km was het gesetteld en bewonderde ik het overdadige groene pad. Glas, dat is groen in het Gealic.

De eerste km in 5:30! Ja, dat is ‘inkomen’. Ik zag dat mijn horloge iets aftelde, maar wat? 30 minuten is toch geen 4km? Ik liep lekker door! De tweede km ging ook prima in 5:26. Het voelde goed. Niet te moeilijk of te warm. Het pad lag bezaaid met witte vlokken/zaden. Apart! Ik had een foto groen en ik maakte een foto wit…. 🇮🇪!!

Toen bedacht ik dat mijn horloge 4km elke keer iets sneller aan het aftellen was. Sjit. Daarvoor ging het iets te hard! Maar ik zette aan in km 3 en die ging in 5:16. Ik snap het wel dan. Kilometer zou geen makkie worden, maar wel haalbaar. Moest ik binnen de 5 minuten blijven… was dat weer het probleem. Niet onmogelijk hard of lastig, maar wel even wat zweten en een beetje doorzetten. Ik zag dat het gemiddelde lager was, dus het was zeker gelukt! En toen door het park uitlopen. Ook een kilometer natuurlijk. Rustig aan is dan ook nog hard en dat ging natuurlijk prima. Ik maakte de laatste foto van mijn oranje outfit om het 🇮🇪 vlaggetje compleet te maken!

Ik vind het prima dat ik blijkbaar na even opstarten 5 km binnen 28 minuten loop! Thuis maar wat eten, al viel de honger en de aandrang mee. Ik moest een beetje, maar niet echt en ik ging ook pas later.

Voor een rustweek is dit best okee zo. Ik had deze week gevraagd of de trainster mijn schema zo beknopt mogelijk wilde invullen en hoe ‘kwalijk’ dat is. Ze zegt dat het geen kwaad kan. Zou ze bedoelen dat je dan alles op 1 dag doet 😜. Zo dat je de rest van de week vrij hebt 😂 ik moet iets van een planning hebben en dan kan ik de rest van de middag op de bank liggen te suffen. Lijkt me goed!

En dan dus nog even wat zwemmen. Ik ging best lekker vond ik zelf! 300m inzwemmen
Dan 3×300 z1/z2/z1 de laatste 50m techniek. Wij deden slepen, bijleggen, vuisten. Ik zwom voorop. Volgens mij flink hard haha. Mijn horloge miste na de eerste keer 25m. Takkeding 😠 De tweede keer riep R dat ik me verteld had en nog 50 moest, maar dat was niet waar! Deden we 50 extra teveel. Potverdikkeme.

Na de 900 was het 50school en 50rug. Vind ik niks ontspannends aan, maar ik trok de 25m er weer bij. Dan 3x200z2/z1/z2. R vooraan. Ze zwom ook door! Vond ik. En zo telde het flink op! Weer 50ss/50rug en nu deed ik de rug wel helemaal. 3×100 z2/z1/z2. Ik weer vooraan, maar ik vond het niet meevallen. De laatste rekte ik met 50m op. En toen nog 100 erbij om 2500 te halen. Vond ik mooi op de dag passen: 50-5-2500. Ik vond het best een fijne dag! Ik had het idee dat Garmin best veel pauzes eruit haalde, maar dat heeft ie maar 1 keer gedaan op de eerste 100. Boeie.

21 Mei: een wandeling met de collega’s

Met de collega’s Jo en Jef. Rare dag op kantoor. Zo met het examen van Vincent. Ik werk wel redelijk door en luister goed en kijk ook.

Ik heb dus NERGENS last van! Beetje verkouden van het chloor en wat vermoeid, maar verder vind ik het doodgewoon om 50-5-2500 te doen op een rustige dag.
Ik verbaas me over het (vr)eetgedrag van anderen. Die eten met hun ogen en excuses. Noemen een gevulde koek een lunch. Eten omdat ze moe/ongelukkig zijn. Ik heb ook zin in de Engelse dropjes, maar ik heb er niks van nodig. Hoewel ik het ‘er af sport’ en een paar best kán, draagt het niks bij. Dus ik neem niet.
Zo ook ander gedrag: het gaat niet gemakkelijk of vanzelf, dus we komen later of nemen een dag vrij om bij te komen. Huh? Verjaardag, examen, revalidatiecentrum, extra dag werk: mega triggers. Maar het af laten weten? Neuh.
Ik verheug me vooruit en doe het vandaag met een half uurtje wandelen: uitwaaien en niet zeuren.

22 Mei: een gravel-duurrit en een stukje lopen

Er is iets met het stuur. Daardoor ‘zwabbert’ de fiets. Soort overstuur, tegendruk. Heel jammer, want verder zit het geweldig, fietst het leuk, maar de fiets is nog veel te eigenwijs om over een onverhard pad te gaan. Ik probeer het in het Kotterbos, maar nee.. beetje engig.

Ik ga het ‘verboden’ pad een stukje op, zie een vosje, begrijp het kwetsbare gebied en kan hier niet fietsen. Te ongelijk. Hoewel de ‘verharde’ weg aanlokkelijk lijkt. Je ziet sporen van een fiets.

Ik ga nu alleen nog verhard! Controle bewaren. Tempo ligt lekker prima en muziekje is prettig. Wind is fiks. Stomme richting. Praambult en dan omhoog en de Trekweg is dicht, maar de plas bereikbaar. Dus ook voor mij en mijn lastige fiets. Hoef ik lekker niet op te letten en heb ik de weg voor mezelf. Vergissings haha. Twéé grote opleggers die de hooibalen komen halen. Het asfalteren begint inderdaad net bij de brug. Dus ik ga door het Kotterbos ook terug, maar net anders. Net geen uur. Ik had me de hele dag verheugd op het fietsen en het viel wat tegen, maar buiten zijn helpt zoveel tegen al die minuten op het werk die zo traag wegtikken! Ik vind het leuk, heb genoeg te doen, lieve collega’s, maar vandaag trok alles. Ik zou films gaan monteren, maar het kwam er weer niet van. Dat vind ik dan rot. En ondertussen doet Vincent examen. Ik maak me te weinig ongerust. Alleen op de korte termijn: wat doen we dit weekend is mijn grootste zorg. Rob vindt al snel wat er mis is met het stuur. Is te verhelpen, maar niet eenvoudig.

Net geregend. Maar droog als Vincent en ik even gaan lopen. Voor de stappen. De frisse lucht. Maar vooral: omdat het zo lekker ruikt na al die weken droogte! De onmiskenbare geur van de aarde. We doen kleine blokjes. We hebben zondag geregeld en wat mijn kind voor zijn verjaardag wil is mijn allergrootste kado: samen de marathon lopen/fietsen om de Oostvaardersplassen. Ergens lunchen onderweg. En daarna pannenkoeken eten. Hoe is dat zo gekomen?! Wat een ongelooflijk feest! De familie de Boer gaat blij mee eten. Mams belt en ze is echt prima bij en goed te verstaan. En dan de kleine gangetjes door slingeren. Vincent spot een auto. Rob komt de fiets zonder remmen met een ander stuur laten zien en voelen. We slingeren en kletsen. En de kleuren met ondergaande zon en het extreem lage licht zijn geel en warm en prachtig. Hoe mooi kan nog geen half uurtje wandelen zijn? En een heel leuk vormpje op de koop toe! Hier klopte de tijd weer, de minuten liepen normaal.

23 Mei: De Oostvaardersplassen ín 🤫

Dit was een wens: 1 keer ín de Oostvaardersplassen komen. Vincent ging mee. Ik had mezelf dit zo beloofd na een extra werkochtend met een vergadering vol gepraat maar waarin weinig werd gezegd. En er verrassingen waren! (Weer een manager pleite). De collega’s zijn zo tof&lief en het werk is zo leuk, maar het bedrijf zelf: 🙄 De lunch: broodjes met kaas. En dat terwijl ik weer terug ben op 68 kilo gvd. En dan vertragingen, winkels: altijd veel-veel-veel. Maar ik ga hardlopen. Punt. Het Kotterbos in na een dikke bui. Rugzakje voor telefoon, Vincent heeft water in ‘t tasje. Korte broek, regenjas, compressiesokken. Die laatste zijn misschien niet het beste, want links begint gevoelig. Een km-tje opstarten. Echt: voel me een stoomwals. Maar wind mee komt het los, km 3 gaat makkelijk. Onverhard door het Kotterbos. Het ruikt lekker en we zien níémand.

In t hele Kotterbos hebben we niemand gezien. Vincent bebbelt en dan het bord ‘geen toegang’ links laten liggen. Het kettinkje is er niet, de weg duidelijk. Een stuk zelfs bestraat. Over de camping en ik zie het spoor al. Een hek. Je kan er overheen stappen. Sorry.

Dit is wat ik zo graag wil!! Onder het spoor door. En dan sta ik midden in de Oostvaardersplassen. Betere wegen dan waar ook! En camera’s helaas. Dus we gaan niet ver.

Het voelt geweldig, spannend en illegaal tegelijk! Mijn horloge stond even uit…

Terug over het pad langs het spoor. Er is dan geen trein. Wel toen we onder het tunneltje waren en zodra we linksaf uit zicht gaan ook weer. Na zo’n 6km zijn we weer legaal en stoppen we voor wat drinken.

Pfoe. Warm. Regenjasje uit. Onverhard verder. V babbelt lekker, ik moet even doorzetten. Langs de berg: nergens iemand. Dan nog langs de ovp en daar wel wandelaars. Beetje drukkend weer. Het gaat verder okay qua lopen: geen pijntjes, geen aandrang, redelijk tempo, tamelijk makkelijk.

Stukje door het bos en dan het walgelijke viaduct op. Voor V ook niet makkelijk: ver onder eigen tempo. Park door en in 5 kwartier thuis met 1234 op de teller. Chocomelk&snel bij, nergens geen last meer van.

24 Mei: Supporten bij de Slow Triatlon

DH om half 8 oppikken en naar Ouderkerk brengen. Daar rommelde ze en het was niks warm, maar wel leuk. Vincent was ook mee. Hij reed. We kwebbelden. DH het water in roepen. Dan fam L gedag zeggen. En J&M verwelkomen. DH uit het water halen. Dan J&M weer steunen. Ik vond het leuk, maar ik had niet het idee iets te missen. Wel om te sporten, maar niet echt dit. Grappig dat kleppen onderweg en totale wanorde allemaal mag. Tot slot de dames L bewonderen en ze zien gaan zwemmen. Toen gingen we naar huis en begon de regen.

De nacht was dus al niet te lang geweest en dan thuis meteen weer door met eten en opruimen en dan naar Eindhoven rijden. Rob reed gelukkig, want weer drukte. Mama was (ook) moe vandaag, maar bij haar is dat desastreus. En dan twee uur terugrijden! Snel rijst eten en eindelijk even rust.

Ik mis bezinning enorm. De ritten naar Eindhoven zijn lang.
Die laatste dag dat mijn kind 18 is, dat 19 jaar geleden alles veranderde met een bloeddrukmeting. Vincent zegt: “maar nooit had je in de verste verte ook maar kunnen bedenken dat je met je kind aan triatlon zou doen”

25 Mei: DE DUO MARATHON ALS VERJAARDAGSKADO
Duo Marathon met Jarige Vincent 💕💞💖💝 ♥️

Mooier dan dit wordt het niet.
Ik heb er geen woorden voor die kunnen omschrijven hoe waardevol, onbetaalbaar, geweldig, fantastisch, emotioneel dit was. Rijkdom. Pure levensrijkdom.

De route had ik een aantal dagen van tevoren al uitgestippeld, de tas met alle spullen ’s morgens ingepakt. We namen Robs fiets mee, met motortje. En warme broeken. Voor Rob stond er een tas klaar, dat we tussen de middag evt. konden omkleden. We wachtten tot na de regen. Ik was vooral bang dat het koud zou zijn om te fietsen. Ik had de afstanden al van tevoren bepaald, wie welk stuk zou lopen. Vincent wilde 19km lopen. Om 10:51 vertrokken we. Ik nam de eerste 3km voor mijn rekening. Korte broek, lange mouwen.

Het ging goed en de eerste km was meteen de langzaamste van de dag met 5:51! Maar dat wisten we nog niet. 3 Kilometer is dan snel voorbij en we wilden gauw wisselen, dus fietste Vincent vooruit, deed zijn lange broek uit. Maar het heeft geen zin om snel te gaan doen. Ik deed een jasje aan en Vincent was een kilometer of anderhalf op weg en toen begon het te druppelen. Dat hadden we niet afgesproken! Op de brug regende het. Maar langs het Almere City Stadion alweer niet meer. Daar gingen ze een wedstrijd houden. Vincent kon ook lekker eigen tempo lopen. In het Vaartbos begon het echt hard te regenen!

Regenjasje aan en 2 keer aan de kant voor een auto. Bij het sluisje was de post van de 5km wedstrijd (LiveLoveRun). De sluis was open! Of dicht, hoe je het bekijkt! We moesten wel even stoppen.

En dan door het Wilgenbos, die was nog voor Vincent en ik was jaloers op de mooie omgeving. Hij liep 6km. Net voor de dijk op was ie klaar. Kon ik even plassen, even rustig wisselen en dan ga ik de dijk op en heb ik 9km lang wind mee.

Het was rondom zijn geboortetijdstip en ik vond het raar en lastig en een vreemde herinnering. Intussen had ik wind mee en kon ik de eerste 3km gemakkelijk hard doorlopen. Dan kom je langs de afslag naar huis. Maar ik moet tot de tweede parkeerplaats. De regen was helemaal gestopt en de zon kwam er zelfs door! Weer een beetje te warm… Vincent kwebbelde lekker door. En we hebben veel foto’s gemaakt.

Ik had me wel vergist dat 9km best een flink stuk is. Ook als je wind mee hebt. En boordevol memories zit. Soms vond ik het best emotioneel om te bedenken dat ik daar met mijn zoon liep en dat ik dat kon en dat hij het wilde en hoe geweldig dat wel niet is. Het ging wel hoor, maar ik zei ooit toen ik in 2013 de marathon had gelopen: “bevallen gaat sneller en is makkelijker”. Het gaat nog altijd sneller in mijn geval met die 3 uurtjes, maar ik weet niet of het makkelijker is… Na 7km misschien wel even… 5km in 28 minuten: ha! De laatste 3km waren lastiger. Ik wilde misschien de 10 vol lopen, maar Vincent wilde ook wind mee op de dijk! Ik daagde hem uit om de 7km in 28 minuten te lopen. De tweede parkeerplaats leek een eind weg, maar ik haalde 9km in 50 minuten zonder te stoppen! Toen ging ik fietsen en Vincent hardlopen. En daar was de zon weer! Ik kon prima met korte broek fietsen en met het fietsjasje aan. Dat ging allemaal hartstikke goed.

Ik stuurde Rob een appje, want Vincent ging 5km in 20 minuten en daarna ietsje minder hard. De Knardijk op was even andere koek, met de felle wind van zij. Zelfs voor mij als fietser! Het was overal heel rustig gelukkig. Dat maakte het een stuk makkelijker, dat we niet vaak voor mensen aan de kant hoefden te gaan. Het bos in en daar moest Vincent voor de kleine boodschap. Hij had de 7km in een half uur prima gedaan! Wow.

Toen mocht ik weer. Door het bos. Voor de 4 kilometer tot het Centrum. Het viel me niet mee. Alles was een beetje stram. Niet dat ik heel zacht ging en de omgeving in het bos was geweldig, maar ik zag onwijs op tegen de Knardijk op moeten lopen! Daar kan ik dan gewoon 3km het genieten aan verpesten. Vincent speelde met de GoPro en genoot maar namens mij.

Het bos duurde lang en weet je: je bent heel snel boven! Nog een klein stukje wind van opzij en dan naar beneden, naar het Buitencentrum. Dat is dan weer genieten.

Netjes 4km vol en we zaten op 29 kilometer. Eigenlijk hoefde er niks veranderd te worden! We zetten de fiets goed vast, namen de GoPro en fietscomputer mee en liepen Rob tegemoet. In het centrum namen we plaats, kletsten even met DR (!!) en toen gingen we boven zitten. De mannen frietjes, ik een koek en een Mars en thee. Als je dan zo zit, lijkt het allemaal heel makkelijk! Zon en uitzicht.

We gingen weer rond half 3. Ondertussen vele berichtjes voor de verjaardag. Alles in de tas proppen en Vincent ging voor 3 kilometer. Ik zat op de WC toen mama belde, maar ze hoorde me niet. Fiets losgemaakt en toen ging Vincent hardlopen en zwaaide Rob ons uit.

Vincent voelde de frietjes! Ging hij gewoon even iets minder hard (maar nog altijd harder dan ik zou kunnen!) het fijne is dat 3km dan ook overzichtelijk is. Loopt ie alsnog de mijl in 8 minuten. Hij had wel lekker het achtbaanstukje. En langs het bankje. Dan ga ik weer ergens middenin. We wisselen gewoon zonder haast: jasje uit, jasje aan, even moed verzamelen en ik ging voor de 4km. Dat waren de 4 zwaarste van de dag. Wind tegen, saai recht. Vincent vertelde over auto’s en ik zei gewoon maar liever niks. De 4 trainingskilometers: afzien en doordrammen.

Langs de Praambult en dan is het nog 9km en ik ging rekenen dat we niet helemaal langs de vaart zouden hoeven tegen de vette wind in. Vertellen is er niet meer bij. Mijn knie doet even moeilijk, maar ik red het. Het tempo was niet eens dramatisch en bleef onder de 6. Maar de moeite die het kostte… In de benauwende zon. En mijn darmen vonden het koekje en de Mars ook niet leuk. Dus na 4km toch gestopt en gelijk in de bosjes. Gelukkig al die tijd niemand gezien, de hele 4km niet en de schijtpartij ook niet. Vincent bereide zich voor op de laatste 3km, maar zijn horloge telde 4km dubbel. Glitch! En off he went. Hard. Hij wilde in 12 minuten klaar zijn met de 3km. Ik dacht en kletste ondertussen over de route. Maar we hadden nergens meer een totaal. Hoe stom is dat! Hij knalde het Kotterbos door en ik liet hem rechtuit lopen.

Ik filmde het voor zijn trainer TK, die er nu pas achter kwam dat hij jarig was. Even met zichzelf bezig vermoedelijk. Tot onder de brug, toen was ie met 11:47 op de teller klaar en kapot. Mocht ik het nog afmaken. Langs het Luierpark. Ik zette ook nog even de schouders eronder en ging weer rond de 5:30 hangen. Voor mij prima! Vooral zo naar het einde toe. Ik kon goed doorlopen en de Evenaar op ging ook.

Vincent had een totaal +4km, maar kon dat alleen bij stoppen zien. Beest verwarrend. Ik liep 3km vol en toen moesten de 200m nog. Of meer? Ik liep tot thuis. De fietscomputer gaf 42,42 aan.

Vincents afstand was ook voldoende. Ik gokte het er maar op en ging direct weer door naar de WC. Het klopt, ik heb de 42,4 gedaan. 19km gefietst, 23,3 km gelopen. Kan ik. Pijnloos. We zijn 5 uur van huis geweest.

26 Mei: in het bos 🌳 wandelen met Vincent

Ik slaap prima, maar 1 keer eruit, ik beweeg moeiteloos en heb geen enkel pijntje waar dan ook: geen spiertje te voelen, geen blaar, geen schuurplek en zelfs het verbranden valt mee. Maar MOE. Hoofd-moe. Denken gaat wat trager. Afhandeling kost iets meer moeite. Ik doe en kan het best, maar rustig aan. 1 voor 1. Niet te moeilijk. Zo werk ik de dag door. Ondertussen ben ik dus echt heel blij met wat Vincent en ik gisteren samen hebben gedaan!! Ik realiseer me echt goed hoe geweldig het was en hoe ongelooflijk dat we dat samen doen!
Ik heb een leeg schema. Raar, en makkelijk ook. Doe maar wat ik wil. Na het werk wil ik fietsen! Maar ik moet ook de stappen halen. En het waait eigenlijk.
Dus om half 5 bedenk ik me. Wandelen. Het bos in! Rust in me heen. Vincent gaat mee. Die heeft spierpijn. We rijden naar het parkeerplekje en volgen de gele route. Stilte, alleen het geluid van vogels. Ruimte en veel groen. Probleemloos wandelen. Echt even lekker! Dan blijft het hier maar bij, dat is ook goed vandaag.

27 Mei: eerst een huishouden, dan even fietsen en een stukje hardlopen en ook zwemmen nog.

Sinds gister is het in mijn linkerknie geschoten. De baarmoeder is anders gaan liggen (ontspanning? Of een kramp? Of gekanteld?) en dat trekt aan de binnenkant van mijn knie. Doet ook s nachts pijn. Opeens he. Compleet uit het niks. Iedereen zal zeggen: logisch als je 23 km hardloopt opeens en altijd maar traint, maar vorige weken, maandag: geen enkele last! Was het gewoon helemaal weg. Natuurlijk zegt de huisarts dat er niks aan de hand kan zijn: maar aan de binnenkant van mijn knie zit het gevoel van een kleine blauwe plek. Een trekkende spier. Het is niet zo ernstig dat ik niet kan lopen, maar ik baal dat het weer pijnlijk is. Baal er gewoon enorm van.
Ik slaap prima. Ik ben niet gestresst. Alles gaat gewoon goed. Ik blijf rond de 68 kilo hangen en dat is eigenlijk geweldig (vandaag een ons eronder weer).
Ik blijf lekker lang liggen, want het regent toch. Liever niet vandaag, maar ik kan het niet veranderen. Dan maar schrobben! Vincent komt me helpen en die zuigt de trappen, de stoelen, de bank. Ik doe de keuken, ruim kattepis op, neem alles zorgvuldig af en doe de wc en de trappen ook nog. Ik ruim ook alle was op. Het is me een werk zeg!
Dan nog naar de winkels en de auto wassen. We zoeken zeker een half uur naar het bonnetje wat ík verfrommeld heb en weggegooid. Dan moet je nagaan wat je waar deed! Zat ie toch in de vuilnisbak (kattenpis opgeruimd ook!) het blijft van tijd tot tijd regenen en soms is er even een zonnetje.
Dan fietsen. Ik had tegen Vincent gezegd dat we even zouden gaan fietsen, maar op mijn schema wat pas vanmorgen binnen kwam, stond hardlopen. We wilden fietsen! Dus gaan wij fietsen. Het werd even droog en het bleef ook even droog. Vincent nam de fiets met het motortje en ik mijn gravelbike. Vincent vergat zijn helm, maar… de gewone pedalen zitten er nog op, dus het mag!

Gewoon lekker op de Trekweg wind mee! Nu stuurt ie heel fijn. En fietst erg lekker, vooral wind mee haha. We waren op het nieuwe asfalt en daar waren nog een trekker en een vrachtwagen bezig, maar we lieten ze passeren. Ik had het niet koud met de korte broek. Toen bij de Praambult berg op en wind tegen. En daarna door het bos ging Vincent lekker voor me fietsen met zijn motortje zo dat we 25km/uur konden fietsen. Het ging gewoon, niks speciaals, niks makkelijks of moeilijks. In het bos namen we een stukje onverhard, maar die steentjes zijn echt best wel ruk.

Het bleef maar droog! Hartstikke fijn weer! Op de Evenaar was de wind tegen niet meer leuk. Toen waren we er bijna. Ik maakte 20 kilometer vol en vond het wel leuk geweest.

Hardlopen eraan gekoppeld: 5x1km-300msneller/200mrust
Meteen na het fietsen met het fietsjasje en de trisuit nog aan. Mijn knie is dus weer gevoelig en dan kan ik de loopmojo niet vinden. Dan sleep ik minstens de eerste 500m. Stappen zijn niet lekker, ritme ontbreekt. Super lastig. Het tempo was niet eens zo gek en keurig wat het wezen moest, maar het voelt dan gewoon alles behalve soepel. Na een kilometer moest ik 300m versnellen naar rond de 5:30. Dat lukt dan wel, gek genoeg. En in de rust een foto nemen van de klaprozen en de lavendel.

Dan een km omhoog en dat ging dan mooi rond 6:00, maar naar beneden ga ik weer te hard, omdat ik ‘maar’ 5:50 mag. Dan zit er wel een soort van ritme in, maar ik heb het te warm en niet prettig. Weer een stukje harder en dan op het onverharde stuk en daar moet ik dan echt wel even aanzetten. Het begint heel licht te regenen. Dat is wel lekker! Ik neem in de rust weer een foto van het pad en de wolken en dan weer door.

Ik denk dat het nu moeilijker zal zijn, maar dat blijkt niet. Ik ga nog steeds te hard. Mijn hartslag is laag, maar het tempo niet. Dat zou fijn zijn als het ook makkelijk voelde, maar dat doet het niet. En dan nog een keer harder en dat lukt dan wel. Ik red het blijkbaar en ga toch maar afmaken en alle 5x doen. Dan wind tegen. Ook dan hou ik het tempo keurig en eerder te hoog dan te laag. Het is gestopt met motregenen en het wordt iets meer. Ik moet om via AlmeerPlant en natuurlijk moet ik de 300m sneller het viaduct op. Hard werken ook nog! Het lukt, maar het is logisch dat dit niet gemakkelijk gaat. Dan rustig omlaag is stom uiteraard.

Dan moet ik weer. Enorm. En dat kan echt niet. Ik ga door het bos en moet even stoppen om ‘t weg te drukken (leuke woordspeling) Maar ik maak m af! De kilometer gaat nu goed qua tempo. Ik doe in onze straat nog 1x de 300 snel en fotografeer dan de dixie in onze straat. Ik maak keurig de training vol en nog best oke ook en ren dan door naar de WC voor een pot vol diarree. De pijn is weg.

En dan nog een intervaltraining in het zwembad. training van R, in de baan met nog een R en RV en W. 100m inzwemmen. Toen 300z1-200z2-300z1. Deed ik voorop. Is lekker rustig, vooral tellen met de ademhaling en kalm zwemmen. Ik had geen hartslagbad om. Daarna 200z2-100z3-200z2. Ik liet W de z3 mooi doen haha. Uiteindelijk is een keer minder makkelijk draaien dan opeens wat trager, maar ik vond het prima zwemmen. Vanaf nu ging W voorop en ik achter hem. Ik ben geen snelle zwemmer. Achter iemand zwemmen is dan zoveel relaxter! 100z3-50z4-100z3. Ik hou wel van deze voorspelbaarheid!! Dus geen verrassing met 50s4-25z5-50z4. Ik ga dan W voorbij in z5, even wat aanzetten. Ik kan dan met mijn slag alles geregeld krijgen. Wat een winst tov 10 jaar geleden. Daarna zwommen RV en ik 125 bc. Toen dacht ik dat we klaar waren en deed ik 50m zonder achtje, maar er was nog iets! 2x75z1. Bleef lekker even achter W. En nog 3×50 z2. Ik merkte weinig verschil meer. Ik zwom nog een keer 50m zonder achtje en toen was de les wel klaar. Lekker gedobberd, zo op de dinsdagavond. Deze dinsdag was een rustdag of zoiets. Voor mij wel. Maar wel veel gedaan.

28 Mei: Wandeling door het bos met Rob

Meteen na het werk, na een hele dag regen scheen de zon. Volgens Garmin gaat alles helemaal geweldig: lage rusthartslag, super goed slapen, steeds beter in vorm. Maar ik voel dat niet zo: ik slaap niet zo kalm, voel me niet zo rustig, ben niet zo zeker. Ik doe gewoon mijn werk en geniet van het me verheugen op de reis naar Ierland. Alles valt in elkaar.
Ik heb geen pijntjes meer, ben niet meer extreem moe en voel me fysiek goed.
Het is zo heerlijk om gewoon tickets af te werken, stukje bij beetje.
Dus daarna, na het werken, even naar buiten, even frisse boslicht en modder. We volgden de groene route, maar het bos is flink gegroeid en we misten een pijltje, dus we liepen extra.

Ik hou de weg wel in de gaten, weet waar ik blijf en ken soms een pad minder goed, maar het is allemaal duidelijk. Een beetje nat en ik heb trek. Ik eet later wel macaroni bolognese: lekker maar niet heel slim. Het ging qua eten wat minder vandaag: nootjes en veel cola.

29 Mei: Een wandeling met mama! en hardlopen met Vincent in Veldhoven

Wow. Na een ochtend vol regen en met een lange rit weer naar het zuiden (de a27 afgesloten) en ook na een nacht slecht slapen, (…) toch maar weer naar de Dommelhoef gegaan. Vincent reed. Ik vroeg aan mama die alweer helderder kijkt of ze wel naar buiten ging, maar mondjesmaat en ze dacht ook niet zelf te kunnen lopen. Was ook niet mijn idee, maar ze stapt de rolstoel in we gingen! Ik mocht duwen.

Dat ging prima, het was zelfs warm. We gingen over de Dommel, langs het huis van meneer Philips en toen zelfs onverhard. Ik vond het fijn en k geloof dat ons mam er ook van genoot. Ik was blij dat ze aangaf dat ze niet de stad in wilde, dat ze bij rust en kort bleef. Heel fijn! (…) De zon ging zelfs schijnen!! Dit was helemaal prima. We zaten boven en we zaten te kletsen en mijn moeder snapt het allemaal prima en volgt het nu zoveel beter dan een paar weken geleden! (…) We gingen frietjes eten bij mijn vader en daarna ging hij terug naar het revalidatiecentrum en gingen Vincent en ik hardlopen.
De Hardloopopdracht was: 7x(7min-20-20-20)
Meteen na de friet, dat is niet zo handig… Ik moest zelf de weg bedenken. Vincent ging met mij mee. Het begon helemaal supergoed en de eerste 7 minuten duurtempo gingen veel te snel en veel te hard voorbij! Ik mocht max 5:50, maar ik zat op 5:35! En dan 20 seconden hard (Vincent lachen) en daarna 20 seconden nog harder (Vincents tempo eventjes) en dan 20 seconden dribbel-rust. Ik miste bijna het fietspad, maar het ging goed: we gingen onder het viaduct door. Schoot ik Vincent even af tot de sluis. Kon ik zelf ook lekker hard. Over de sluis weer de versnellingen in.

Onverhard bij het water en stilte: ik moest echt weer natuurlijk! Ik was zo goed als klaar toen er 2 fietsers kwamen. Het is zo lastig en niet lekker, maar fijn dat ik zomaar de bosjes in durf. En dan het pad langs het water. WOW! Steeds smaller en mooier en qua kleuren prachtig en onverhard en spannend. “Weer langs de Dommel, mam!” riep Vincent, “Het is echt Dommeldag!”

Ik heb ‘m op de terugweg naar huis van het vlottenweekend verteld. Ik miste een paar keer de 20-20-20, want dan was er een bruggetje of moesten we terug. Het hek naar de Campus was dicht.

We deden gewoon stops hoor! En warm als het was!! Dan aan de andere kant terug en Vincent ging nog een keer op eigen tempo weg. Ik bleef ook te hard gaan. Gemakkelijk veel te hard. Ik snap er niks van. Vincent ving Pokemons en had een kaart en wilde ergens langs en daar was ook nog een dikke Lexus. Hij vond een onverhard fietspad langs de snelweg. In blokje 5 raakte het een beetje op bij mij. Oversteken bij de snelwegen en dan moet ik nog 2 blokken! Oef. Wind tegen, ploeteren, weer aandrang en even doorzetten. Ging Vincent nog even zelf, staken we over bij Groenen en in de 1nalaatste keer liepen we even vast. Toen moesten we nog een ommetje maken en wilde ik door het Mariapaadje.

Ook dat was te kort, dus nog verder om. Ik had het absoluut niet makkelijk meer. Nog 1 keer versnellen, door ons eigen paadje en 10km vol maken. Heel zwaar, heel zwaar, dat laatste stukje door de straat heen en weer, want ik moest echt enorm! Heb het toilet gebruikt met zware diarree en een plastic zakje gepakt voor de onderbroek. Ik voelde mijn knie, mijn linkerbeen en was bezweet, maar niet extreem moe. Uit-thuis 6:21 alsnog. Uitvoering met 61% valt me ook mee. Maar vooral: wat super dat dit kan met Vincent op mijn ‘geboortegrond’, al wist ik totaal niet dat dit er was toen ik 18 was.

30 Mei: Vrijwillige intervallen zwemmen in de Koploper!

Om 10 uur via een omweg naar de Koploper gereden. Ik had een willekeurige training van de TVA gepakt, die er wel leuk uit zag, ergens van vorig jaar. Die had ik uitgeschreven en op de bidon geplakt. Vincent zou m ook doen. Ik zwom 50m in en was toen aan het koele water gewend. Er volgde 4×100: eerste baan snel, tweede baan snel enz. Daarna 50m steigerun. Er waren 5 mensen in de baan en dat is net te veel qua verschillen. Later werden het er 3 en dat was echt top. Toen een bondarenko: 25snel-25rustig-50snel-50rustig-75s-75r-100s-100r. Ik deed m helemaal achter elkaar en ik was echt trots op mezelf dat ik inmiddels enigzins verschil kan maken qua tempo. Of het voelt in elk geval zo. Alles met achtje, dat wel. Maar toen was het blaadje al lang niet meer leesbaar! gelukkig wist ik het wel een beetje.

50 omgekeerde steigerun. Dan 200 rustig, 2×100 duur en dat werden er 150 bij mij. Heel stom. Mijn brilletje liep vol en bleef dat vanaf toen natuurlijk lekker irritant doen. Dan 4×50 hard. Ik deed mijn best…

Daarna 4x100m, eerste keer de eerste baan snel, tweede keer 2 banen snel, derde keer drie en dan de hele 100m snel. Toen was mijn horloge weer van slag met tellen en deed ik een soort van 25m toen ik op Vincent wachtte. Daarna 2×150 nog: 100 rustig, 25 snel en 25 school. Het werd weer drukker en ik deed de laatste school maar niet, omdat het lastig is voor de mensen achter me. Daarna deed ik nog 100m zonder achtje om het af te maken en die zijn dan veruit het lastigst! Had ik mooi een uur vol gezwommen en voor mijn doen lekker snel. Ik was er tevreden over.
Eigenlijk lonkt het dan om een klein stukje te gaan fietsen en wat te wandelen, maar dat hoeft allemaal zo niet. Lunchen, onkruid trekken, alle was doen, opruimen, bellen, appen: het kost me allemaal genoeg energie. Ik krijg altijd een beetje last van mijn rechterpols aan de buitenkant, blijkbaar toch van het zwemmen. Knobbelig. Vreemd. Eens navragen aan meesterzwemmer TK

En daarna doe ik een bakje ‘krachttraining’: onkruid wieden, strijken en de was opruimen.
Onkruid wieden: Dit zou net als winkelen mogen tellen als krachttraining: ik vind het vreselijk! Het is benauwd, je staat er niet lekker bij, het is een hoop getrek, je krijgt er vieze handen van en het lijkt altijd meer dan het is. maar ja, na een paar dagen regen moet het nu eenmaal weer. Pokkekarweitje. Dat is wel een krachttraining waard toch? De was en strijken: Alles gedaan: alles gewassen, alles gestreken, alles opgeruimd. En ik moest voor mei de krachttrainingen nog halen. En dan is er nog veel meer qua huishouden: kattenbakken (ik heb er een blauwe plek van, van het meppen op de kattenbak om alles los te krijgen), opruimen, WC schoonmaken. Je haalt er de stappen mee en een badge voor de krachttraining. En een schoon huis op de koop toe, wat wil je nog meer?!

31 Mei: 3/4 Rondje Flevoland fietsen samen met Vincent en ZONDER WIND

Ik kan het op z’n ES’s doen (iemand die altijd klaagt en zichzelf op Instagram onderuit haalt zodat iedereen kan zeggen hoe geweldig hij is): het was helemaal niks vandaag, ik was moe, het was benauwd, ik wist al binnen 5km dat het niks zou worden en ik had na 50km nog steeds geen zin en we konden nergens eten (want de fietsen mochten niet op het terras) en het was stikdruk met fietsende idioten in de middag en overal zitten mugjes, ik heb veel te weinig gegeten en gedronken en we zijn maar snel terug naar huis gegaan en het tempo is helemaal k*t. Maar kijk me geweldig zijn: ik heb toch gefietst en iedereen moet medelijden met me hebben. ES klaagt altijd en doet zielig tot en met.
Nu op zijn Ankes: hoe geweldig dat je met je kind kan fietsen! Wat fijn dat er gewoon geen wind was. Het eerste stuk tot de Ketelbrug (40km) was heerlijk: ruim, goed vol te houden, vooral heel gezellig saampjes en mooi met die zeilbootjes (zonder wind leken zij de grote verliezers). Lekker tempo en ik voelde me oke.

Net na de Ketelbrug een plasstop (midden op het fietspad) en een fruitgellie eten. Dan spelletjes spelend verder (een chimpansee en een parkiet: wie o wie). Bij Ketelhaven was het vuur eruit bij mij.

Op naar de 62km voor de lunch, maar daar mochten we niet gaan zitten naast onze fietsen. 7km verder dan. Vermoeiend. De brug stond open en ook bij de volgende plek een nee. Dan moeten we veel mensen inhalen en 16km verder! HOE DAN. Ik at een winegum en toen zag ik opeens een camping en een snackbar en bankjes voor onszelf. Frietjes en broodjes en een grappige vraag of onze fietsen toch wel electrisch zijn… Op 75km zaten we.

De frietjes smaakten goed. Ik had een andere route bedacht: korter. Toegeven dat 150/162km niet lukt vind ik lastig, maar het voelde gewoon niet goed genoeg. Toen haalde een mevrouw ons in bij het opstappen en dat kon ik niet over mijn kant laten gaan! Ik ging voorop, haalde haar in en hield het zomaar een km of 7 boven de 30. Geen wind. Genoeg gegeten, voel me weer fijn en ik wil dit. Vincent volgt en de vrouw stayert mee. Mag ze. Op 85km haakt ze af en dan begint de drukte. Vincent heeft het zwaarder. We gaan door naar Zeewolde en dan heb ik het weer lastiger, maar ik hou het tempo best redelijk vol. Zeewolde door is altijd wat drukker, maar daarna werd het pas écht erg: in het bos op het smalle fietspad hele families, wandelaars, inhalen, tegemoetkomend verkeer… Rampzalig, vermoeiend, irritant. Echt niet leuk. Vreselijk onrustig. En eindeloos leek het. Zwaar remmen, bijna de bosjes in: bahbah.

Het ging door tot de brug. Ik kreeg een enorme hoestbui en dronk bij de stop bij de brug even veel sportdrank. Dan de weg terug. Ruimte! Stilte! De wind trok alleen wel aan langzaam. En ik was moe. Vincent ook.

We worden ingehaald door een man. De enige die ons inhaalt. Bij de stoplichten ook al geen rust en nagestaard vanuit een auto. Dan de Grote Trap op. Die is ook altijd doodstil. Ik was er echt zo klaar mee!! maar je moet naar huis he. Zo energieloos en misselijk van de sportdrank. En daarna hardlopen: daar moesten we fiks over onderhandelen! Ik had op de Ibisweg nog een beetje energie, maar daarna was het opper dan op. We maakten de 130km vol. En weet je: soms is dat best een prestatie! Dat is trainen tot en met. Gewoon maar de moed er in houden.

En dan toch nog een koppel-achtig loopje:

Vincent moest er een koppelloopje aan vast plakken van 3-5km. We hadden het er onderweg al over en we kwamen tot ‘samen om het park wandelen’. Maar dat vond ik dan weer te minnetjes, dus we zouden 500 mijn tempo doen: dribbel en 500m zijn tempo: WANDELEN. En dan de 3km, meer niet. Vincent ging zijn horloge nog pakken, dus ik had tijd om wat cola te drinken. We begonnen met 500m dribbelen en alles deed me pijn: mijn knie links, mijn benen, mijn handen; het was zoeken naar een ritme. Wandelen is ook al zo wat en we reduceerden het tot 250m. Dat was wel prima. Het was echt drukkend heet. We gingen dus niet om ook niet. Dan weer 500m dribbelen en gelukkig kon Vincent dat uittellen. Deden we weer een spelletje, de sprinkhaan had ik bedacht! Ik had de pijntjes achter me gelaten, maar het ging verre van soepel! Snel door het bos en toen hebben we de 3km vol gejogd. Waren 750m. Ik was zo blij dat ze klaar waren! Ongewoon. Naar huis wandelen. Ik vond het prima en weet je: ik ben nog best trots op het tempo ook! Want soms is het doen en uitvoeren en aanpassen al een hele klus. En die trainers van ons kan het niet schelen: het is hun eigen dikke raceweekend! Het zwemmen hebben we maar achterwege gelaten, daarvoor ontbrak alle energie. Ik heb een uur op het bankje gezeten buiten.
Ik zie niemand die vandaag zoveel heeft gefietst en dat verbaast me. Het was prima fietsweer met alle windmolens die stil stonden. Lekker warm ook. Veel recreanten, die wel.
Vanmorgen viel onze lamp in bed en daar schrok ik enorm wakker van: dan begint de dag al niet best. En de zenuwen beginnen op te spelen. Vreselijke juni komt er aan! Maar deze trainingsdag hebben we weer doorleefd/overleefd/beleefd.

Bewust te weinig eten, want ik zal er aan moeten wennen. Ik had een blauwe plek op mijn hand gister en daardoor het stuur onbewust anders vast, nu doet mijn hele hand pijn. Ik oefen met weinig voeding en stilstaan voor voeding. Accepteer dat het vermoeider maakt en meer herstel kost. Maar in Ierland wil ik maar een paar keer heel veel (witbrood) eten. Het was wel geweldig om dit met Vincent samen te kunnen doen. Wat boeit tempo of voeding dan eigenlijk?! Klagen laat ik maar lekker aan ES over!

En dan is mei voorbij. Een veelbewogen maand. Maar toch:
– 927km afgelegd. Weer 9,27 die we apart moeten leggen voor vuurwerk aan het einde van dit jaar…

• 152,88km hardgelopen; gemiddeld tempo 5:58!
• 677,58km gefietst; 26 uur en 40 minuten: meer dan ik in een week werk!
• 23,18km zwemmen; 10 keer maar liefst! (meestal is dat wat minder)
• 74km gewandeld
• En voor het eerst sinds september vorig jaar weer triatlons en multisport: 66,33km. De NPW triatlon en de duo-marathon.
• en 4 uur aan krachttraining (soort van) activiteiten.
• Tel daarbij op, dat ik geen uurtje minder heb gewerkt (eerder een paar uur extra), dat mijn kind jarig was en eindexamen deed en mijn moeder in het ziekenhuis is beland.

Ik ben niet ontevreden!

15 April – Hardlopen, fietsen, wandelen en zwemmen: het is weer dinsdag

Eerst een hardlooptraining: 7×8 minuten rustig duurtempo, 3o seconden rustig. Eigenlijk stond dit voor donderdag, maar ik heb vandaag zin en tijd om te hardlopen. En donderdag zeer waarschijnlijk niet. En het is weer tijd voor een beetje een verantwoord experiment: ik ga een half uur na het ontbijt. Ik ben al afgevallen en ik voel mijn linkerbeen en -knie nu wat, dus het is uitkijken geblazen! Het Nieuwe Eten bevalt uitstekend, maar teveel afvallen moet ik ook niet hebben. Het is een tamelijk simpele training: blijkbaar 7×8 minuten en dan op een tempo. Niet dat het lukt, want het tempo flippert enorm! Ik loop eerst in en dan rustig de brug op. Het is warm. Maar wel lekker! Als ik de brug af ga, gaat het lekkerder en komt het tempo er in. Ik heb niet echt ergens last, al is de cadans weer (te) hoog. Ik let niet al te erg op het tempo. In de rust ga ik dribbelen. En dan weer een blokje. Ik hobbel rustig verder en let goed op. Ik luister naar de muziek en er volgen 2 blokjes die prima gaan. Lekker tempo, goed gevoel. Ik heb geen last van aandrang. Prima dus. Geen vosje, maar volgens de fotografe wacht die tot half 12 (alsof ze kan klokkijken). Ik ga naar de berg en ga even zitten.

Ik neem de gok: een gelletje. En dan besluit ik terug te lopen. Ik ben op de helft (of erover eigenlijk, maar dat merk ik later pas) en zou de 10km willen halen. Ik ga door het bos terug en dan langs het centrum weer terug. Nog geen vosje. Maar wel dikke wind tegen. Daarom ging het daarnet beter! Maar hier zijn bosjes voor noodgevallen.

Het gaat moeizamer. Dan maar iets minder tempo. Geen aandrang, geen pijntjes, maar gewoon niet zo makkelijk. Dus dun zijn is het grote voordeel niet! Ik ga de berg op, en daar mis ik dan net de energie voor! Dan maar langzaam. Boven even genieten van het uitzicht. Ik ga de 10km vol maken. Nog een blokje met het viaduct over ploeteren en de Evenaar over. Het lukt wel weer. Ik neem nog een ommetje langs de AH om de 10 vol te maken. Geen toptempo. Maar: weinig last, geen aandrang!!!! En gewoon toch weer gedaan!

En een paar uur later fietsen. Er zat een opdracht achter, maar die is door de vele wind vast verwaaid. k nam de racefiets weer en toen ik de poort uit ging zag ik dat ie een wattmeter pakte, maar het was die van de tijdritfiets. Eerst 10 minuten rustig. Dat ging me heel goed af in de stad, haha (sarcastisch). Daarna iets van 25 minuten harder, maar dat kon toch niemand controleren! Ik vond de wind fiks. En pal tegen natuurlijk. Niet dat het me echt boeide. Ik ging langs de ‘nieuwe haven’. En dan door. Ik kende de wegen, maar het was allemaal net anders of andersom. Pas nadat ik onder de A27 was, begon de wind me te helpen. Ik had een korte broek, maar nog wel een jasje. Niet ingesmeerd, wel muziek. Ik nam de andere weg. Op zoek naar bloemen. Ik deed min of meer mijn best in de 3 minuten waarin ik harder moest. maar er is toch geen controle…. Ik stopte bij een mooi paars bloemenveld.

En dan weer door. De geur was overweldigend! Ik nam nog een foto vanaf de fiets. Lekker over de Vogelweg de blokjes wat harder werken. Het ging intussen wel lekker. Ik nam de weg bij de bushalte. Ook niet zo vaak. Daar waren in de verte nog velden. Het mooiste veld was bij de Praambult.

Ik maakte foto’s en toen terug naar huis. Ik wilde de 40km halen. De lucht was echt heel mooi. Er dreigde in de hele verte regen. De wind draaide. Ik maakt de 40km vol en toen nog de stad door. Ik had ‘m stop moeten zetten, maar ik vond 26,9 gemiddeld eigenlijk ook wel prima. Weer gedaan. Beetje mijn best gedaan.

Ik moest naar het centrum en de regen dreigde. Vincent kon me ophalen. Dus ik zette meteen na het fietsen de wandelbenen maar aan. Ik liep alleen maar naar mijn telefoon te kijken. De temperatuur is top en de lucht voelt geweldig! Ik ga even de fout in: ik eet een blokje van Kalkman. Had niet gehoeven maar het is smakelijk. Ik luister nog steeds muziek. Ik kocht gauw appelciderazijn en liep naar Vincent. Het druppelde een klein beetje. Het regende pas echt toen we thuis waren. En dat ruikt pas lekker!!

Tot slot ‘s avonds zwemmen. Lekker in baan II meedoen met de tempotraining. Heerlijk! 250m inzwemmen. En ik dacht gaat vast wel lukken. 150z1-2x75mZ2-4x50z3. Ik dobberde lekker moeiteloos mee. Dan 4x50z1-1x150z2 en 2x75m z3. Ook er lekker achteraan gezwommen. Supereasy.

Daarna natuurlijk 2x75z1-4x50z2 en 150z3. Toen werd ik naar voor geschoven! Ik vind vooral de lage zones moeilijk met tempo laag houden. 150s3 is 1op2 ademen en heerlijk. Dan 3x150m z1/z2/z1. Beetje minnetjes maar ik raakte tóch gedesoriënteerd. Daarna de 100m zonder achtje. Oef. En 50m uit zwemmen. Oom weer gedaan. Toch een leuk sportdagje zeg ik. Iets van 4 uurtjes en 55km in totaal. Niet mega inspanning, maar allemaal beheerst en gecontroleerd.

16 April – Een wandeling op een TOPdag 🎉🥳🪅 

Meer van deze dagen! Het was misschien niet zonnig, niet warm of niet stralend. Integendeel: we liepen door de regen en de klanten waren best zeurderig. Ik wilde over de nieuwe brug en het was een prima wandeling voor de stappen, voor de afstand en qua tijd.
Goed nieuws deel 1: IK HEB GEEN ENKELE LAST VAN DE SPORTDAG VAN GISTEREN!!! Geen pijntjes, geen honger, niet extreem moe, niet overweldigd. Gewoon nergens last van.
Goed nieuws deel 2: Vanmorgen een berichtje van teamlead MD: of ik haar even kon bellen aub. Dan voel ik paniek. Even uitstellen en dan vertelt ze me dat het 100% zeker is dat IK CONTRACTVERLENGING KRIJG!!!! Ik krijg een vaste aanstelling. Ze wist het gister al en mocht het eigenlijk pas vrijdag zeggen, maar dan zijn we er niet, dus ze heeft het me nu al laten weten. Ik ben zo ontzettend blij! Dat barst er uit, maar ik ben niet het type dansen-feesten-juichen-van de daken schreeuwen. Ik ben onwijs trots en ik zal mijn best doen.

Verder met de dag. Weinig telefoontjes, weinig mensen op kantoor, heerlijk rustig en ik doe mijn best. Ik vreet niet tussendoor. We eten ‘s avonds heel bewust wel frietjes. In verband met tijd en zin. Ik heb een reactie gekregen van eatandtrain en ik ben geboeid door de man die de marathon op water liep (sportrusten) Ik ben ook verbijsterd door het gedrag van JB: ze is nu op de top van haar kunnen en tussen 2020 en 2024 ging het allemaal slecht. In die periode was ze buddie, verdiende ze met trispiration en deed ze zelf een ironman. Slecht?! Maar nu is ze sterker dan ooit. Gister heeft ze langzamer gefietst dan ik. Op een tijdritfiets! Ze heeft 10 minuten gerust op een bankje, want ze had kramp. krámp. Kom ik aan: ik ging niet hard gister, niet geweldig, niet mijn uiterste best, maar vandaag is alles nog helemaal prima. Ook al blijft het bij een wandeling en het idee van een runbikerun, maar die wordt afgezegd natuurlijk (proschemapraktijken). Misschien maar goed ook.

17 April: Peddelen (soort van fietsen) in de kou

Geen zin. Gewoon geen greintje, niks, nada, nul. Maar even buiten na een werkdag: oke dan. Training gepakt van zondag. Het begin leek wel lekker, al was het druk in de stad zeg. Pfoei. Ik had geen idee waar ik heen ging. 3 Kwartier vol maken. Eenmaal op de Ibisweg was de energie al weg. Het is ook somber buiten. En ik had het koud! Driekwart broek aan, zodat ik morgen de lange broek heb, maar het woei door mijn jasje heen. Helemaal niks aan. Ik nam wel foto van bloemetjes.

En dan maar weer terug. Het kan ook niet altijd leuk, snel, makkelijk, feestelijk zijn. Ik had mijn feestje vanmorgen al: MIJN VASTE AANSTELLING GAAT OP 1 MEI AL IN (ipv op 1 augustus!) Het stond er nu echt, in Teams. Wat een geluk, wat een beloning. Verdien ik dat wel, vroeg ik me de halve nacht af. Maar vandaag heb ik dat qua werk bewezen. Vriendelijk alle tickets afgehandeld en het ging maar door! Met plezier hoor!! Maar zonder concentratie (want slecht geslapen). Ik heb wel een paar niet toe moeten geven aan snaai-zin. (want slecht geslapen) Er stond file op de A6. En toen stak er een hert over toen ik de tweede brug op ging! Mooi. Door het Kotterbos en ik nam een Kalkman brokje. Niet makkelijk open te krijgen en ook niet heel makkelijk weg te krijgen. Ik heb 40 minuten opgezien tegen het feit dat ik nog moest wandelen (dag 30) en de stappen moet halen. (moeizaam). Ik had er totaal geen zin in, in dat verplichte gevoel. En toen stonden er veel herten een stukje voorbij het centrum. Prachtig. Ik remde voorzichtig, maar 6 paar ogen hielden me angstvallig in de gaten. Ik maakte een paar foto’s en genoot van het moment.

Ik stond stil, zij stonden stil. Het geluid van wind en de stank van herten. Er waren ook andere fietsers aan de andere kant. Heerlijk, zo’n moment niks. Het leek me heel lang te duren. Toen ik weer verder ging, verwees ik een fotograaf nog naar de herten en toen weer naar huis. Als ik de 50 minuten maar vol maakte. Dat deed ik. Traag misschien en zonder energie en zonder zin.

En dan moet ik nog wandelen ook. Het moest. Voor een suf Garmin Puntje. We hadden elkaar genoeg te vertellen over het werk na een dag postmortems (hij) en krampus-westland (ik). Ik had weer niet zoveel zin. Ook niet zoveel energie. maar genoeg. We zagen Vincent die thuis kwam. We hebben brood gehaald en ik heb de wandelbadge weer gescoord. De stappen krijg ik moeizaam bij elkaar. Paasweekend. Witte donderdag is om.

18 April – 3 uur duurrit met zelfverkozen tempoblokken en een bezoek aan Joyce

drie uur. Ik kan Joyce haar kadootje brengen! Rugzakje, racefiets, muziekje. Ik ken de weg. JB inspireerde me: zij deed een ‘korte fartlek’ met dik tegenvallend tempo. Ik bedenk mijn eigen training: 5km mijn gewone suffe doen, 5km mijn best doen. In elk geval op de heenweg. Het is koud. En stil. Maar de 5km best doen is lekker blijven liggen en te overzien. De rust helpt me mee! Ik ben net zo snel als zij op haar 22km, maar ik ben net op een kwart. Voor mij een ‘stukkie’. Gaat pas tellen vanaf 100. Langs Lelystad even op de honden en baasjes letten. Vriendelijk zijn. Ik moet niet hard ofzo. Veilig. Echt de racefiets te vriend maken. Het gaat goed tussen ons! Liggen op de weg naar Dronten is een feestje. Er is geen wind. (Read that again) De kou is wel weg. Mijn contractverlening dringt nu eindelijk door. Ik ben nooit zo snel met die dingen 🫣

het tempo gaat lekker up! En dan ben ik na 80 minuten al bij Joyce. We kletsen. Aan 1 stuk door. Thee en een banaan. Heb ik trek? Maybe. Is er eten? Nee. Erg? Nope. 🙂‍↔️ als we nog steeds niet bijgekletst zijn ga ik weer.

Andere kant het park langs. Koud. Ik stop op de Pelikaanweg voor de bloemen en om de muziek aan te zetten en dan weer verder met de 5km blokken. Op de lange rechte en sléchte weg. Maar wel wind mee!! Heerlijk! Soms een beetje trek en ik neem een Kalkman brokje. En geregeld water. Ietsje meer mensen, maar de brede fietspaden zijn geweldig. Ik lig gewoon. De hele Vogelweg zowat. Superb. Zonnetje komt erdoor. En soms even 5km iets minder mijn best doen.

Er zijn hier meer bloemen en bezoekers! Ik scheur terug naar de Ibisweg. Haal ik de 80km? En de 3 uur? In welk tempo? Ik kan weer over de Trekweg en dan de vertragende stad door. Moet in de wijk om voor de 80km in 2 uur 55. Ik keur het goed. Gemiddelde is way hoger dan JBs ‘lekker knallen’ op haar TTB. Ik kan dus ook zonder lunch fietsen.
Ik ben afgevallen. Daar gaat het niet om, maar het voelt zoveeeeeeeel beter!

En dan een vrijwillig koppelloopje.

Ik kleedde me om thuis naar kort-kort. Er stond geen koppelloopje op het schema. Ik had niks gegeten behalve ontbijt, een banaan en een brokje Kalkman. Voor ik ging lopen de siroop gedronken (die lekte 😩) telefoon in hoesje (lastig ding geworden) en proberen! Als het niet lukt, niks verloren. Maar het ging. Het ging goed. Gemakkelijk. Lekker. Bekende rondje. Even opwarmen (letterlijk en figuurlijk), maar dit was prima vol te houden. Ik deed ‘maar’ de overbekende 4km. Ik had 80,08 gefietst, dus leek me 4,04 een mooi getal wat daarbij past. Ik had alleen nooit gedacht dat het zo hard zou kunnen gaan!! Met een foto maken en heel erg hard genieten van al het groen wat er opeens weer is. Het ruikt lekker, het gaat onwijs lekker en ik hoef niks, heb geen enkele aandrang en geen pijntjes. Misschien loopt de siroop zo goed? Of dit ook zo zal zijn voor 42km of 21 weet ik niet, maar blijkbaar is er dus geen shitload aan voeding broodnodig. Liep ik vroeger niet ook zonder gels en dingen? Anyway: dit heeft me positief verrast.

Kon ik mooi 20 minuten bedenken wat ik wel wilde eten en het werd een bord Brinta als late lunch. Ik was niet eens écht kapot van het hardlopen en fietsen! Dat is gewoon wat ik doe.
sAvonds heb ik zin in lekkere broodjes. Geïnspireerd door M van Joyce denk ik! Dus dan eet ik dat. Croissantje, worstenbroodje uit de oven.
Honger is overschat.
Overigens is het T3S shirtje meer voor de vorm.

19 April – Wandeling met ❤️ en zwemmen

De wandelbadge van het weekend en de stappen halen. Samen met Rob. Vosje kijken, die de mensen met de grote teletoeters over het hoofd zien. Het groen bewonderen. En stappen maken. Ik deed het ommetje bij de brug. Ik voel een beetje mijn linkerknie en dat vertrouw ik niet. Ik heb verder werkelijk geen enkele last van de koppeltraining gisteren. Alleen ben ik prikkelbaar. Alsof ik met het verkeerde been (blijkbaar links) uit bed ben gestapt. Veel dingen irriteren me: de muziek, als iets niet lukt, rommel, wat er allemaal geregeld moet worden, dat Rob paaseitjes eet, dat iedereen moeiteloos geweldig snel en bevoorrecht is. Ik ben voorzichtig qua lopen en sporten. Het blijft bij wandelen vandaag. Tussen de Picnic en het regelen door.

Ik eet prima veel en ‘s middags heb ik echt opeens trek en denk ik: ik moet genoeg eten. Niet overeten, maar wel genoeg. In plaats van de snoepkast, trek ik de ontbijtkast open en ik pak melk met cruesli en extra eiwitpoeder. Ik denk dat ik daar meer behoefte aan heb dan aan koekjes en chocolade, hoe hard dat ook roept! Dan zit ik weer vol. Door voor het zwemmen. Maar weer zien waar dat stranden gaat.
‘n Tempoduur-training denk ik. Ik miste het inzwemmen helemaal door mijn gekwebbel en getwijfel tussen baan 1 of baan 2 en het werd baan 3. Ik had de uitleg ook gemist, maar het was 4×200 en dat ini zone 2. DS mokte gelijk tegen R: daar gaan de mannen voorop weer in zone 4 van start. En blijkbaar werd het een opbouwende training. Ik zwom veilig achter W en die deed een keurig z2 tempo voor deze baan. Ik vond het allemaal wat sloompjes gaan. Vandaag lag ik ook goed in het water blijkbaar. Ik deed geen moeite en het ging best snel. Ik vond het tempo prima en dacht echt: dit hou ik moeiteloos een kilometer vol. Terwijl DS met zijn driedubbele zwembad liep te mokken. Er was een tijd dat ik dacht dat hij zo snel en goed was in triatlon…. Ooit. Daarna deden we 10×100 in zone 3. Om de beurt voorop. We waren met 6. Ik lag vierde. En dan zijn de snelle mannen even snel als in zone 2, dat is opvallend! Alleen W heeft er dan moeite mee. Ik zwom gewoon hard voorop. Eventjes mijn best doen… Daarna weer lekker easydepiesie meedrijven. Toen moesten we 8×50 zone 4 doen. Ik vind dat lastig, want ik ben niet snel. En met een pauze van 10 seconden telt mijn garmin gewoon door. Ik deed ook wat voorop hoor, de derde en de laatste ook. Zij hadden niet meegeteld en zouden na 6x gestopt zijn. De snelle mannen zijn dan opeens niet meer zo snel als in het begin. Dan zijn de ouwe vrouwen aan de beurt. Maar wij bedanken elkaar en de snelle knuppel moet tegen baan 2 opscheppen dat hij zachter moest van ons. Jekkes. Ik zwom 100m uit. Alles met achtje, dat wel. Rekent die K-Garmin opeens weer teveel en te weinig. Onding. Ik hielp DH met haar nieuwe Garmin horloge. Ze is zo lief!! En ik heb ES enorm uitgelachen omdat hij heerlijk woest was dat hij geen 2 uur mocht zwemmen, waarvan 1 uur les van TK. Je mag op de zaterdag maar 1 uur, punt. Zelfs als je geweldig bent. Eenmaal thuis at ik een hoop pannekoeken. Heerlijk! Met appel en met komkommer. Ik heb geen foto van het zwemmen. So be it.

20 April – Een geweldige loop door het Knarbos met Vincent

Ik zag er ontzettend tegenop, omdat mijn linkerbeen wat trekkerig is. Wat als ik toch niet genoeg eet en het lopen niet red? Vincent wist niet waar hij heen ging; ik had een route bedacht vanaf mijn lievelingsplek in de polder: Het Knarbos. Vincent reed er heen. Het was nog stil en rustig. Ik nam het rugzakje en had korte mouwen en een korte broek, Vincent had een jasje aan!

We ging meteen het verkeerde pad op, over het werkeiland. Dus terug en dan door het bos. Ik haalde het tempo gelijk al niet bij het inlopen 😀 We kregen natte voeten en liepen nog een keer niet op de route omdat er simpelweg geen pad was. Maar het kwam goed na ca 2km en toen moest ik 500m versnellen.

Dat deed ik, dat ging goed, maar niet snel genoeg! Jammer dan. Ik deed mijn best en het ging goed, ik had nergens last van en dat was belangrijker. We kwamen wandelaars met een hond tegen. Toen ik 1,5km kalm mocht, kwamen we op de verharde weg. Vincent kwebbelde over auto’s. Heerlijk! Ik moest me redelijk inspannen, maar het ging verder helemaal prima. Uiteraard draaiden we net het bos weer in toen ik weer 500m harder moest! Harder ging het in elk geval. En Vincent rent dan om me heen om foto’s te maken 🙂

De zon kwam er door en het bos was echt prachtig en geweldig. Het lichte groen, de zonnestralen, de lichtval: adembenemend. En onverwacht op deze plek! We kwamen na 5km bij een water waar we ons in Canada waanden, zo geweldig.

Zo ontzettend prachtig mooi. Op het geluid van een circuitwedstrijd ver weg na, was het stil. Ik ging toch even de bosjes in en heb wat DNA gedropt. Gewoon. Wat was het mooi! Er was een kunstwerk en dat onFlevolandse en wij. Dankbaar 💚

Weer door over het pad wat prima te volgen was. Om het water heen, wat er niet meer leek te zijn. En toen het bos weer in. Ik moest nog een keer harder en dat lukte al beter. Het ging gewoon eigenlijk allemaal goed! Voor een trail nog lekker op tempo. En zo prachtig. Onverwacht.

Een fietser haalde ons in!! HUH? We staken de Eendenweg over en ik was sceptisch over dat pad, maar het liep langs de boerderij met koeien en het was een uitmuntend pad! Ik moest weer 500m versnellen en dat ging niet echt makkelijk, maar ik probeerde het wel! En daarna stonden we opeens bij een meertje wat wel de Ardennen leek!

De ene verbazing na de andere. We stopten voor wat drinken en genieten. Hoe kan dit nou Flevoland zijn en dat ik dat niet wist?! Alsof het nog niet genoeg was, even later bloeiende tulpenvelden. Goed voor een fotostop.

En dan de verharde weg op. Mocht ik wind mee, op het fietspad versnellen! Die redde ik! Zelfs te snel ;-| En Vincent supportte me liefjes.

Dan de Knarweg. Dat is mijn lievelingsweg. Ook die lijkt vakantie, Frankrijk en anders dan de Flevopolder. De dijk rechts en de lange weg. Het was wel een eindje en strak recht. Er waren auto’s, bloemenkijkers denk ik.

De laatste keer keurig het schema gedaan: 5:30 (!!) gelopen. Weer bloemen en het ging oke-ish, maar wel een beetje doorzetten en aftellen. Ik had geen zin om over DS te beginnen en toen ging Vincent het wie-is-het-dier-spel proberen en starte hij met DS!!!! HOE DAN?! het spel was snel over, want ik was zeker een km verbijsterd. Renden we aan de andere kant langs het bos. De koeien lagen in de zon.

Ik mocht uitlopen. Er kwam een grote vrachtwagen langs. En toen moesten we langs het vliegtuigje de dijk nog op. Oef. Volhouden, doordrammen en 15km halen en ik vind het allemaal wel best! Ik maak het rondje af tot op het werkeiland.

T Tempo valt me mee, maar de hartslag is wat hoog. Ik had het prima qua temperatuur. Niet dat het vanzelf ging, maar wel goed. En geen last achteraf!! Linkerbeen deed ook keurig mee. Het was echt geweldig. Verbluffend apart. En heerlijk om samen met Vincent te doen! Die ook genoten heeft. Rijkdom. Grote Geluk.

21 April – Meer dan kleddernat worden terwijl ik wandel zit er niet in vandaag.

Niet mijn dag. Slecht geslapen omdat ik het gelieg op social media zo niet snap! Waarom doen mensen alsof ze ziek zijn/een goede vader zijn, terwijl er niks van waar is? Ik snap dat niet en ik vind het gevaarlijk. Want de reacties zijn net zo nep. Vandaag paasverjaardag in Veldhoven. Vroeg op, ver rijden. Ik heb erge last van mijn linkerknie. Binnenkant. Mega balen. Verder is het goed. En het regent. Weer om te blijven liggen. Maar wij moeten weg. Nog snel een flesje wijn halen. En dan zijn we om 11 uur in Veldhoven en is er geen sprake van ‘landen’, maar rush op paaseieren zoeken. Vandaag vind ik het te veel en is mijn lontje te kort. In Veldhoven is het wel mooi weer en zelfs dat irriteert me ontzettend. Eten is redelijk, maar ik kan er niet echt van genieten. Ik vind het gewoon te druk met al die aanhang. De foto’s maken valt me mee, maar ik word er onzeker van.

Ik doe mijn best, maar echt netjes of knap of geweldig of stralend voel ik me niet. En dan weer naar huis. Ik heb echt erg last van mijn darmen en een opgeblazen buik. In de auto ben ik ook erg moe. Het regent weer en ik heb nergens meer zin in. We Rummikuppen. Ik heb best veel honger. En dan moeten de stappen nog en het half uurtje bewegen. Mijn buik is opgezet. Ik ga gewoon wandelen! Na een kilometer begint de regen. Dan kan ik niet meer appen. Na anderhalve kilometer komt het met bakken uit de lucht. Na 2 km is de jas doorweekt.

Het is stil. Modderig. Heerlijk vervelend. De kniepijn trekt weg. Ik wandel gewoon door, want wat moet ik anders? Straks de spullen drogen en dan heb ik het gedaan. Na 2,5 km wordt het droger. Met precies 3 kilometer ben ik thuis. Sportbroek aan, dekentje, bank en veel frietjes!

22 April – dinsdagarbeid: alle drie de sporten

Eerst een duurrit. Er zitten wattages in de opdracht bij, maar die kan ik niet zo goed. Gewoon maar gaan. Muziekje mee, racefiets, koud en trappen. Ik vind 2 uur lang, maar wie ben ik… Op de dijk wind mee. Het begin dus tegen en dat was moeizaam. Op de dijk mooie gelaagdheid over de plassen. Moeilijk te vangen.

De dijk maakte qua tempo veel goed. Aan het einde stond ie op 29,3! Maar dan… Knardijk ook nog te doen en dan naar de Knarweg.

Ik moest plassen. Dus daar even gaan zitten en dan weer verder. Die wattages, daar blijf ik nauwelijks binnen. Ik laat het maar. Op de Vogelweg is het ploeteren tegen de wind in en liggen tot aan de Grote Trap. Het tempo ging redelijk.

Dan stoppen voor de koetjes en voor de bloemen. Ze halen er al veel weg. Ik nam het korte, slechte pad, maar onder de A6 stond veel water. Niet goed voor mijn fiets en mij.

Terug dus maar en het andere stukje pakken. De zon was gaan schijnen en het was prima te doen buiten. Ik zette heel snel het horloge stil, waardoor de training in de knoei raakte. Het horloge zette ik voor ik stopte al uit, de fietscomputer draaide door. Gemiddelde horloge: 27,2 (super voor mijn doen), van de fietscomputer: 26,8. Best een fiks verschil. Maar zo doe je het dan dus. Dan maar 500m minder fietsen. Al met al toch 2 uur. En ik heb een duimpje van de trainster!! joehoe! De opmerkingen leest ze niet meer, maar ze heeft het wel gezien. Ik heb zin in ovenbroodjes, dus ik lunch behoorlijk goed.

Daarna hardlopen. De pijn is terug. Het zit in mijn knie, maar daar ligt niet de oorzaak. Ik baal er ontzettend van. Enorm erg. Gister een opgeblazen gevoel en misschien is de baarmoeder wat gekeerd, maar nu staat de binnenkant van de knie weer strak en doet lopen pijn. Natuurlijk net nu karin er niet is en het vakantie is. Ik moet eerst inlopen en dat doe ik dan maar rustig. het is warm. Ik heb een slok siroop genomen voor ik ging en zit 2 uur na de lunch. Inlopen gaat matigjes. Dan 4 minuten versnellen. De hartslag haal ik niet, onmogelijk, die is veel te hoog ingeschat. maar ik versnel wel degelijk! Dan kom ik bij het centrum en ik ga informeren of ik met de ecokar mee mag rennen, maar dat kan niet. Ik moet maar mailen. Nog een keer versnellen en ik zit rond de 5:30 en dat red ik. Hoewel met pijn. Rust is ook rust en als ik wil stoppen zet ik het horloge uit. Ik zag weer dezelfde iemand die (nu zonder vermoeide benen) 6:08 liep volgens strava in de interval, maar in werkelijkheid dik boven de 7. Nog een keer 4 minuten! Ik had gedacht al bij de 3 minuten te zijn! Ik moet een ommetje maken en na de 3 minuten (alles rond de 5:30 of iets daaronder!) stop ik even. 1 Foto.

Dan over het onverharde pad. Ik tel drie minuten af. Rustig de brug op en ik vraag me af of ik Vincent zie. Dan de 2 minuten twee keer nog iets harder. Ik doe echt mijn best en de pijn wijkt wat. Ha! Tegen de 5 minuten aan. Dan rustig uitlopen en de 10km vol maken. Met de rusten en het vragen erbij zit ik op 6:28. Mijn knie doet pijn, de rest van de middag. 55.05 gefietst, 10.01 gelopen. Het huis opgeruimd, de was gedaan en duolingo gespeeld. Macaroni gegeten.

En tot slot ‘s avonds gezwommen. In baan 2 vooraan. Het ging supergoed, maar niet vanzelf. Dan had ik achter baan 3 aan moeten zwemmen. Eerst 200m inzwemmen. Dan 200m z2 met 1e en 5e baan oefening. Nog een keer z1 met 1e en 5e baan andere slag. Dan 300m z2 met 1e en 9e baan oefening. Nog s zone 1 en dan rugslag in baan 1 en 9. Tot slot 400m z2 met wrikken in baan 1 en in baan 10 oksel. Daarna nog een keer 400 in z2! Nee toch?! Moesten we jn baan 1 en 10 wokkelen. Toen was ik het zat. Ik ging eruit. Groene training. Alles gedaan vandaag! Alles met achtje natuurlijk.

23 April – Wandelen met de collega’s en zwemmen

Ik baal. De pijn in de linkerknie is terug. Binnenkant. Trekkerig. Het zit veel verder weg. Ik denk dat de baarmoeder weer wat verschoven is afgelopen maandag. Opgezette darmen, weinig menstruatie, in de auto zitten en eten. Zitten is moeilijker dan liggen. Iets klemt af. Bij de darmen, de baarmoeder. Dus ik kan languit liggen in bed, maar trek ik zoals gewoonlijk mijn benen op, dan is het auw. De dag naar kantoor. Ik was totaal ongemotiveerd en ongeconcentreerd. Mega onrustig de hele dag. Superslechte concentratie. Iets minder netjes gegeten, maar goed genoeg. Gewoon ontbijt en 3 bolletjes, maar ook een bakje nootjes en 2 blikjes cola light. Dat zitten op het werk is dan minder goed voor me. Maar wel deze lekkere wandeling met de 2 heren. Aan het einde begon het te druppelen. Kon ik me s middags beter concentreren en heb ik iets af kunnen maken. De tijd kroop slechts vooruit.

Toch was ik moe, had geen zin en het kost zoveel energie met de trein en de laptop slepen. Maar wel gaan zwemmen. En dan sta ik klaar en heb ik geen achtje 🤯 gelukkig mocht ik die van MvdB lenen!! Ik ging in baan 3 of zoiets. Niks voorop. Liet ik over aan DS in wetsuit, S of R. L verliet onze baan. Het begon met een piramide met steigeruns. En verder deden we vanalles, maar ik ben het kwijt. DR gaf de training en die verzint van alles! Leuk, maar (zeker vandaag) zo niet aan mij besteed! Ze gaf me de tip op de hoge insteek te letten en dat ben ik gaan doen in plaats van gekke slagen. Onder water zwemmen haal ik helemaal nog niet de helft, en dan zonder (maryvonnes) achtje de 50m afmaken is een onwijze opdracht voor me. En we deden nog een keer 75-150-150-75 met de derde baan versnellen. Het ging best hard allemaal, of misschien lag het aan mij. Anyway, 2200 m volgemaakt en dan snel het bad uit en door naar de trein naar huis. Dit liggende sporten bevalt mijn knie prima. Geen stretch, geen pijn. Zitten in de trein en weer opstaan is lastiger. Ik heb nu wel echt trek.

24 April – een wandeling

Ik sliep onrustig, want ik wil languit blijven liggen. Het regent. Ik heb geen zin. In niks, behalve blijven liggen! Ik doe dat maar niet en werk me door de oersaaie en stille dag heen. Ik wilde gaan fietsen s avonds. Binnen. Maar toen ik om 5 uur klaar was gingen we eerst rummikuppen. En daarna eten. Toen moesten we naar de winkel. Het was droog. Ik verzamelde de stappen, maar de knie doet zeer en trekt. Super vervelend. KvH kan pas over 2 weken. Maar als ik ergens anders heen ga, een andere dokter of fysio, dan gaan ze mijn knie behandelen of zeggen dat ik te veel sport. Er ligt iets net niet goed en dat knelt af, en niet anders. Mijn blaas (ik drink geneog), mijn baarmoeder, mijn darmen: het past nu net even niet. Misschien in mijn rug of waar dan ook, maar het zit niet in mijn knie. Dus praat me geen overbelasting aan. Maar die pijn is erg vermoeiend.

Ik wandel met Vincent. We halen eten voor morgen. Het is een half uurtje, ik haal de Apple Watch ringen en ik ben moe en heb hoofdpijn. Dus ik laat het fietsen maar even gaan. Van het weekend mooi weer en dan pas en meet ik alles er wel tussen. Ineens heb ik alle redenen om weer op te zien tegen het hardlopen! Maar eten gaat goed. Ik hunker alleen nog uit gewoonte of verveling.

25 April – Fietsen met de mannen en een koppelloopje

MM vroeg of ik mee ging fietsen gisteren, maar ik ben gewoon niet zo snel! We zouden naar Muiden en toen ging Vincent ook maar mee. We gingen ‘s middags. Het was best koud. Op de dijk ging Vincent zijn eigen tempo en konden wij even bijkletsen (ah, daarom!). We gingen over het challengeparcours en toen over het nieuwe spoorbaanpad. Wat ineens ophield te bestaan. Jakkes.

Ik ken de weg wel overal, maar het tempo ging net zo lekker! al is 27km/u op de makkelijke route natuurlijk wat sneu. Door naar Muiden. Even achter de heren aan.

En dan op het lekkere pad langs het dijkhuisje weer wind mee! Dat is raar.

Door Muiderberg is een ramp, voor het tempo en vanwege de steentjes. De brug weer over en dan door de stad. Bevordert de snelheid ook niet. Ik nam het laatste kalkmanblokje, deze had ik bewaard: choco stond erop. En cafe. Nou het was dat laatste: koffie. Gatver! Ik voelde me enorm bekocht… Werd er wat boos van zelfs. Door de stad terug helpt het tempo absoluut niet, dus ik schaamde me er wel wat voor. MM zei heel schattig dat het de route was en dat het hem echt niet kon boeien. Ik moest supernodig plassen (al dat water om de vieze koffiesmaak weg te spoelen) en had geen eens meer zin de 60km vol te maken! In het begin had ik het echt koud, maar op het einde was het zonnetje er en toen was het best lekker.

En dan een koppelloopje. Progressief duurloopje was de bedoeling. Steeds ietsje harder. Ik zag er tegenop, want ik had geen idee hoe het zou gaan met de knie. In de loop van de dag toch weer steeds stijver. Ik loop gewoon in de buurt, dan kan ik altijd stoppen. Het bekende rondje. De straat door is het zoeken naar het ritme. Elke stap is gevoelig. Zone 1. En dat is best lastig, want met pijn en een andere pas loopt het niet lekker. Door naar zone2. Die gaat uitstekend en ik vind een pijnloze pas die nog best een mooi tempo is! Het is druk met hondenbezitters en 2 meiden met een een paard. Ik jog gewoon door. Verbaasd over de tijden. Gewoon in het ritme blijven.

Het is best warm en het voelt prima. Dus ik ga gelijk door naar het tweede rondje. Ik moet naar zone 3, maar ik kan gewoon in zone 2 blijven en het ritme vasthouden. Ik doe toch ietsje meer mijn best voor zone 3, maar meestal zit ik net niet in de goede hartslagzone en blijf ik er onder. Ik durf en ga me niet extra inspannen. Ik voel aandrang, maar ik ga gewoon door. Kan hier toch niet de bosjes in (te druk – haha) In de Laan der VOC gaat het niet meer echt goed en (laat ik het zo zeggen) de onderbroek kan weg. Ik schiet thuis naar binnen en ga uitgebreid naar de WC en doe wat schoonmaakdingen. Ik had binnen kunnen blijven… Klaar na 8km, maar ik voel me prima. Ik doe nog 2 rondjes park. Die moeten in zone4, maar dat red ik absoluut niet. Ik doe mijn best, dat wel. En ga weer ietsje sneller, dat ook. Zonder noemenswaardige pijn. het eerste rondje gaat super en ik krijg nog een compliment van een vrouw met hond en dan ineens- een misstapje, een momentje van onoplettendheid en pijn in mijn knie. Opeens. Veel pijn. Ik word er even misselijk van en sta stil om bij te ademen. Op 9,75km. Ja doei. Kan het nog? Ik doe het tempo zwaar omlaag en het kan. Dezelfde pijn als in het begin, dus op zoek naar een ritme. Ik moet 15min uitlopen, maar ik maak het rondje af en strompel naar huis. Fuck.

Ik kan maandag al naar KvH (de fysio/cranio). Gelijk gedaan!
Loopcadans veel te hoog, uitvoering nog net mooi 51% en grondcontacttijd laag. Dat zijn de tekenen denk ik. Niet het tempo of de hartslag. Na het loopje misselijk, misschien ook van de honger of dorst? Op zich vallen de naweeën mee, maar er zit weinig kracht in de benen. Met alle stopjes nog altijd 6:37 uit-thuis en 6:00 al rennend is prima acceptabel. Ik heb vandaag 13 garminbadgepunten gescoord! Fietsen, stappen, lopen: 1500 punten in Garmin opeens dik gepasseerd! Stickers voor een blije anke

26 April – Echt koningsdag-fietsritje! En wandelen voor de oranje tompoucen

Een echt koningsdagritje! Op de stadsfiets van Vincent. Het was weer eens iets totaal out-of-the-box: heel, heel vroeg richting MvdB om haar te helpen de spulletjes voor de vrijmarkt klaar te zetten. Het was net licht en koud! Kwart over 6 in de ochtend….

Op de gewone fiets door de doodstille straten, dat was geweldig. Lage grondmist en doodse stilte. Ik genoot er wel even van, hoe vroeg het ook was. Tempo is er dan toch niet. Ik moest even zoeken naar haar huis. Ik baalde wel dat ik slecht had geslapen en dat ik dat niet kon zien, omdat ik nog aan het ‘slapen’ was volgens Garmin. Dan samen met een overvolle bakfiets naar het Lumierepark. Leuk hoor, alle kinderkleren voor meisjes klaarzetten in het park wat langzaam vol stroomt. We waren de eersten om 7 uur!

En dan alvast een beetje verkopen. Ik at mijn broodje waar ik vannacht zoveel zin in had, maar nu viel het verkeerd en was ik een beetje misselijk ervan. Het zonnetje kwam erbij. Rond half 9 / 9 uur ging ik weer naar huis fietsen, maar met een omweg, want ik moest 1,5 uur fietsen (dacht ik). En nu was ik toch op weg. Het betrok weer en opnieuw had ik het koud.

Maar ik zwierf lekker rond en genoot wederom van de stilte. Er waren meer mensen hun hond aan het uitlaten, maar het was nog steeds erg vroeg! Ik fietste om de wijk heen en maakte foto’s en ik genoot er wel degelijk van! Tegen half 10 was ik weer thuis en was voor mijn gevoel de dag om. Ik had ruim genoeg gefietst voor 1,5 uur (meer dan 1:12), maar ik had 100 minuten gemoeten en daarvoor kwam ik voor een groene training net anderhalve minuut te kort! Ik heb het in FS verbeterd, dan is de training groen (en het tempo maar nog lager), want dan ziet niemand het toch (ik denk dat A er zo overheen kijkt). Mijn knie is nog gevoelig, maar niet meer erg pijnlijk. Vooral stijfjes. De rest van de dag rustig aan, Lego bouwen en net niks echt doen. Ik hou niet van de drukte op de vrijmarkt, dat is niks voor mij. Ik ben wel erg moe over de dag.Ik was hongerig door het slechte slapen en het anders eten. Mijn knie is nog trekkerig, zeker als ik wat langer heb gezeten (wat ik veel heb gedaan hihi), maar niet meer echt pijnlijk. Maar toen wilden we toch tompoucen halen voor Vincent en bij de AH waren er geen bollen voor Rob, dus toen zijn Rob en ik samen naar de Plus gewandeld. Het was veel te warm voor de jas eigenlijk. Ik had ondanks dat ik twee handjes nootjes had genomen, toch echt last van een vermoeiende flauwte onderweg! Niet leuk.

Ik nam me voor gewoon een keer een tompouce te nemen. Altijd alles maar niet, omdat er nooit echt honger is, is ook niet leuk. Het is niet dat het niet mag, maar je moet je er wel goed bij voelen. Ik ben benieuwd hoe het lijf reageert. Ik had al wel bedacht waar ik ‘s avonds zin in zou hebben en ik verzon pizza, dus die sloegen we ook in. Bij de plus gingen de jassen (en de bollen) in de tas. Vincent liep ons tegemoet. Thuis heb ik heerlijk van een tompouce gesmuld! En als avondeten 3 baguettes uit de oven, eten kan heel leuk zijn zonder dat het snaaien is of teveel wordt. Ik wilde eigenlijk met zonsondergang naar bed gaan, want dan ben ik een dag van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds op geweest. Maar ik denk dat ik toch iets meer een avondmens ben!

27 April – Fietsen en rennen

Tja, Tja, een uurtje fietsen om warm te draaien voor het hardlopen. Mijn knie is de hele tijd stijfjes, niet zozeer pijnlijk of op een plek aanwijsbaar waar iets knelt, gewoon stijf. Ik heb het ‘op slot’ genoemd. Ik doe in de ochtend weinig, want ik zie niet erg uit naar een heleboel sporten. Gewoon niet zoveel animo voor vandaag. Ik pak de tijdritfiets en voordat ik Almere uit ben weet ik alweer waarom dat niet zo slim is: de rem piept ontzettend! Ik heb geen idee van de route en ook nergens echt zin meer in. Maar het moet wel rustig zijn! Ik knal gewoon tegen de wind in richting de sluizen. Het is opvallend rustig. Over de weg en liggend tegen de wind in gaat het best makkelijk hard. Maar op de Ibisweg en met wind mee ga ik even liggen en helemaal los! Kan ik ook blijkbaar.

Ik luister naar de muziek. Fietsen kost me geen moeite, maar ik voel een steek en dat vertrouw ik niet voor het hardlopen. Ik jakker 35km/uur voor een fiks aantal kilometers. Dan weer terug naar de stad en dan is de piepende achterrem wel degelijk een storende factor! Ik moet dus voor een bocht al flink langzamer gaan en voorzichtig met de voorrem remmen en pas als het niet lijkt te lukken de achterrem erbij piepen. Ik kies dus maar het rustigste fietspad en haal daar met beleid in. Ik blijf snelheid maken en ruim voor ik de wijk in ga en nog een gemiddelde zie van 29+ (WHAT) zet ik het horloge stil. 30km en een uur, het is me goed zo. Kan ik rustig met zo min mogelijk remmen de straten door. De fietscomputer meet door en komt op 28,6 uit. Zou ook prima zijn geweest! En toch is het prettiger als ik wel kan remmen haha. Ik heb 1 foto gemaakt. En wat gedronken. Hoewel het tempo er lekker in zat, vond ik het niet echt verbazend leuk ofzo. Misschien dat ik dan toch teveel op zie tegen het hardlopen. Ik ga gelijk plassen na het fietsen. En dan proberen hard te lopen.

Met pijn. Een lesje lopen met dis-comfort: dat is niet fijn of makkelijk of leuk! Elke stap voel ik in mijn linkerknie. Dat is niet goed en kost extreem veel energie. Mijn loopritme is hoog, ik maak erg veel (pijnlijke) stappen. Het dreunt gewoon en het is absoluut niet gemakkelijk. Ik heb muziek op en een trisuit aan en mijn rugzakje bij me. Ik wil zo graag! De training ga ik niet doen, de tijd hoef ik niet te halen. Ik pak het onverharde pad en dat voelt beter. Alles onverhard gaan proberen dus. Tempo ligt hoog, terwijl ik dat echt niet snap, want het voelt heel erg stamperig langzaam. De brug op kan ik gewoon niet rennend. Daar ligt de clou in: ik kan weinig tot geen kracht zetten met links. Brug af gaat en dan snel weer onverhard. Het is warm, maar dat vind ik prima. Lekker door het bos zwerven is mooi, maar elke stap vóélen is niet prettig en geeft geen rust. Na dik 3km op het lange stille pad komt er wat los en gaat het wat beter. Ik vind een soort ritme. Volgens mij zou iedereen terug gaan naar huis, maar ik moet en zal proberen tot waar het lukt. Bij het centrum en het vosje is het druk, maar ik zit er net een beetje in en jog gewoon maar door! Het tempo valt echt niet tegen, maar het is allemaal zo ongemakkelijk.

Na 5km ga ik op een bankje zitten en bij mezelf te rade: is dit leuk (nee), is dit te doen (ja), moeten die 10km er komen (zeker) en kan het tempo omlaag (absoluut). Ik ga weer verder en kies het MTB pad, en ik wandel over het knollenveld. Schiet niet op, maar een misstap zou fataal zijn!

Dan onverhard verder en het wordt alleen maar lastiger, warmer en energielozer. Maar ik kom op 7km (alles een stuk minder snel als in het begin) en ik ga me wat beter voelen. Onverhard lopen is daar wel fijn voor!

Soms even wandelen, maar opstarten is vreselijk en pijnlijk. Dan het lange rechte pad en wandelend de brug weer op. Na de brug, door het park over asfalt lukt het opeens! Ineens zit er een kilometer in die min of meer vanzelf gaat! Ritme, voeten afrollen: lukt me! Maar dan een brugje over en de laatste km is het weer weg. Via het park maak ik 10km vol (10,5 zelfs) en ik hoopte de tijd ook te redden, maar daarvoor loop net 45 seconden te kort! Ik laat het erbij. Ik ben er erg ongewoon moe van. Het heeft veel energie gekost. Ik drink wat en ik zit buiten op een stoel. Mijn fiets schoon te maken. Als ik de fiets in de schuur wil zetten, ga ik bijna onderuit en gaat het even helemaal niet goed! Misselijk en draaierig. Cola Light en een douche en dan gaat het weer GOED. Ineens is de pijn weg in de knie!! Ik loop weer gewoon de trap op en af. Wie het weet mag het zeggen…. De onvoorspelbaarheid is vréselijk.

28 April – Bootcamp en wandelen

Met in- en uitwandelen.
Vannacht vrijwel geen last van de knie, maar wel kramp in de baarmoeder. Zeer pijnlijk, rechtsboven de baarmoeder. Die bleef in de kramp liggen, maar de knie hield zich rustig. Werken ging een beetje ongeconcentreerd. Het zij zo. KvH heeft alles losgemaakt, eerst de knie die nog wat gevoelig is. Daarna de darmen. Het zat inmiddels links. De baarmoeder losmaken deed écht pijn. Maar er was weer ruimte!
En dan nog even het werk wat afronden.
Eten en rummikuppen.

En dan (voor de laatste keer?) de oefeningen doen bij de bootcamp. Tabataatje als warming up. T gaf de training. Het was warm, maar lekker. Dan 20 kettlebel swings, 20 burpees (vonden de meesten heel heftig), 2×10 stappen met kettle in de lucht, en 10 push ups. Blik op oneindig en doordrammen. Dat kan ik wel. Doe ik. Daarna lopen met kettle belt hoog houden. Haha. Ik sloofde me voor mijn knie niet uit. We deden nog een serie met het matje. Het viel weer mee. Op deze rustdag.
Maar ik weet niet of ik blijf gaan.
Ik wandel weer naar huis om nog een stukje met Rob te wandelen. Lekker door de mooie avondkleuren.

Beetje bos, beetje appen met vanalles. Gaat natuurlijk prima.
Knie voel ik. Maar dat is het dan ook. Ik was wat hongerig vandaag, maar ik heb niks extra’s genomen. Een beker melk toen ik thuis was

29 April – Fiets-duur-rit en een lang wandeling en een zwemtraining

Slechte dag. Slecht geslapen. Hoofd doet niet zo goed mee. Beetje down om niks. Onzeker over vanalles. En dan die stomme vriendin die wéér afzegt en dat irriteert me. ‘Ze heeft slecht geslapen’. Stik d’rin, ik ook. Dus ik ga beter fietsen dan hardlopen. De knie trekt ook nog wat. Ik ben moe, want ik heb ook slecht geslapen. Dan moet de motivatie van ver komen. Ik ben wel weer wat afgevallen. Na de lunch ga ik. Ik wil naar maximacentrale en van daaruit terug. Muziekje mee en maar zien. Tot het natuurpark gaat het best redelijk. Dan de rechte onbekende polder verder in. Ik stop na 25,99km voor een plas en een foto van de bloemen.

En even naar de route kijken. Dan door naar het Lisdoddepad. Ik kom anders uit dan ik dacht en ik moet terug voor mijn gevoel. Dan reken ik op 40km wind tegen. Het valt mee. Liggen en trappen. Inderdaad op 40km de Klokbekerweg op. Bij de kruising stop ik even om te kijken of ik langs de ketelbrug zal gaan, maar het is me te ver om. Ik probeer twee fransen te helpen, maar de bloemen worden overal al veelvuldig geoogst.

Dan naar de centrale en van daaraf is het ‘even’ terug. Liggen, snelheid maken en dat tien km lang! Zo in Lelystad. Over een verkeerd hobbelpad vol vliegjes! Ik ga aan het begin van de dijk even zitten, neem een gelletje en plas weer.

Dan door hobbelen naar het gemaal dat open staat! Huh? Okay. En dan door. Ik zie MvZ die eerst zijn werkauto parkeert, maar later zwaait hij uitbundig! Lieverds. Ik trap, lig en maak vaart. Ik heb het niet eens warm! Net wat voor mij… Ga ik de 3 uur volmaken, de 75km of wat? Ik zet alle gedachten op nul en het wordt door tot de lepelaarsplas. Dikke wind mee en dan weer een beug die rood knippert!! Wtf? Maar ik kan er over en jakker nog even door. Ik maak rondom de wijk 85km vol. In een nette 27,5 gemiddeld. Thats it. Het is me wel goed zo.

Ik wilde franse frietjes.
En wandelen.
Ik had een kort eenvoudig rondje in gedachten. Maar we gingen kijken of het vosje er was en zagen duizenden meerkoeten. Vonden we. De hoeveelheid was enorm en het geluid navenant.

Het was flink zonnig. Niet dat ik spijt had van mijn jasje! Het duurde alleen iets langer dan ik dacht en mijn voeding was wat aan de lage kant.
Kwamen we na 5,91km thuis met de verkeerde patatjes en liep ik met Rob nog een keer op en neer.
Bleken die meerkoeten ganzen te zijn!
Terwijl minder meer-koeten juist zo leuk klonk.

En dan nog een zwemtraining.

Mijn eigen achtje is weer terecht!! Kort inzwemmen. 4×100 vooraan met snellere stukjes. Dan elke keer tempo-dingen met de blauwe zwembroek voorop. 75snel-75rustig-50snel-50rustig-25snel-25 rustig achter mekaar.
Het ging mis in mijn hoofd: 1×150 rustig. 2×75 duurtempo. VIER x 50. 🤯 gelukkig hielp HB me: die laatste was een steigerun op 1 tempo. We hadden al een steigerun sneller en minder snel gedaan, dus dit kon.
Dan nog 4×100 met als laatste een up en down steigerun. Tot slot 2×150 achter mekaar 100 rustig-25snel-25school. Ik sloot zelf af met 50m zonder achtje.
Vinkje erbij.

30 April – Duurloop van A(tletiekbaan) naar T(huis)

De pijn in het been en de knie is weg, maar er zit nog wel spanning in het (oude) lijf. Moeilijk om me goed (genoeg) te vinden. Ik rij met Vincent mee naar de baan. Het is warm, rugzakje met water meegetrokken, muziekje op en een route in mijn hoofd. De eerste 2km in zone 1 gaan erg moeizaam. Trekkerig, beetje pijnlijk overal en geen ritme. Een klein beetje wat ritme gevonden op het schelpenpad, daar gaat het langzaam lukken. Tegen de zon een beetje rechtop lopen. Bij het sluisje geniet ik even van een adempauze.

Ik doe dit voor de lol! Dit is een training. Hard, vanzelf, goed: allemaal ondergeschikt. Ik geniet altijd in het Wilgenbos. De stilte, het groen en er is niemand! Daar gaat het lukken en komt er een ritme en acceptatie. Over de brug en dan het plankenpad op in het Wilgenbos.

Lachen! Heerlijk! Verend, ongelijk en natuur. Daar knapt een mens van op! Dan is tempo en snelheid opeens helemaal onbelangrijk.

Fotootje maken, water, genieten en ademhalen. Heel fijn. De enige vraag is: ga ik rind en terug naar de baan of gewoon naar huis? Ik wil me niet hoeven te haasten, dus eigen tempo naar huis.

Stopje op de laatste brug en dan door naar het verbindingspad. Dat is even verhard en dan gaat het lekker. Het pad over moet ik even doorzetten tot bij de berg. Ik doe het in stukjes. Mag van mezelf de berg op wandelen met het horloge uit. Ook hier: niemand. Ik zit even.

En dan weer verder. Ik zie 2 wandelaars en dat is het. Het gaat nu gewoon goed. Lijf werkt mee, koppie houdt het vol. Gewoon doorlopen. Ik zweet, maar niet te warm, ik heb een prima hartslag en het allerbeste: ik hoef niet, écht niks niet!!! Dan is het nog 5km en begint het doorzetten een beetje door te sijpelen. Saai stuk, volhouden en kilometers verzamelen. Ik doe er zo drie. En dan nog 1. Vasthouden. Na dik 10km stoppen en drinken en dan begint het zwoegen. Viaduct op is echt moeilijk. En de laatste km ook. Echt zwoegen. De training is op 13,13 vol, gedaan en ik ben thuis. Hoera. Goed genoeg. Uit thuis 6:58 ha! Genoten

En dan is april voorbij. In totaal het mooie getal 939,93 bij elkaar gesport. 140 Kilometers daarvan zijn hardgelopen. Op een gemiddelde van 5:59. Best mooi. 714 kilometer gefietst. Met een gemiddelde van 26,1. Even zo prima. Zwemmen bijna 18km. 2,4 als gemiddeld tempo. Geen idee of dat goed is! En dan ook nog 66 kilometer gewandeld met 5 km gemiddeld per uur. Samen met 4 uur krachtsportachtige activiteiten, heb ik 66,5 uur gesport. Lekkere opbouw! En weer bijna een tientje bij elkaar verdiend voor het vuurwerk!

1 April Een Grote Grap! Ik heb niks gedaan wat echt was, behalve veel sporten! Met een grote glimlach. En een knipoog.

Ik heb de hele ochtend lekker niks gedaan! Dat was even nodig, maar het was nog niet eens gemakkelijk. Of eigenlijk ook wel. Ik dacht wel: ik ga hardlopen nu, maar die gedachte bleef bij een gedachte, want er stond niks op het schema. Ondertussen draaide de wasmachine overuren. Na de lunch ging ik toch maar meteen fietsen. Wind mee op de dijk en toen dacht ik: wacht eens even: het is 1 april en dit is de dag om “over het water te vliegen” Dat plan heb ik al een tijdje. Aan de ene kant van de dijk het horloge stilzetten en aan de andere kant weer aan.

Je fietst dan wel om, maar ik had wind mee. En op de dijk wind tegen, maar ik kon langzaam aan doen. De fietscomputer bleef aan staan. De weg op de dijk is onwijs IERS. Superslecht.

Fotootjes en weer gniffelend door. Ik had lekker wind mee op de dijk. Toen ik daar vanaf ging, werd het lastig. En Garmin heeft met een training en lang stoppen errug veel moeite. Dus daar ging het 1 en ander mis, maar ik laat het lekker zo, mooi hoog tempo erbij gejokt ook nog. Ik ging een beetje over de wat makkelijkere paden tegen de wind in de stad door en ik moest minuten versnellen. Daar haalde ik de hartslag niet, al deed ik mijn best. Qua tijd was het ook rommelig ondertussen. Ik snapte wel waarom wind-mee zoveel voordeel had opgeleverd!!

Ik heb uiteindelijk een rare 1 uur en 12 minuten waar er 70 moesten en mijn tijd nog niet om was, maar stik erin: vandaag is alles nog meer dan anders VOOR DE GRAP. En ik vond 33,33km ook leuk klinken. Tijdens het fietsen had ik bedacht dat ik ook bij het hardlopen dan maar eens moest valsspelen. Ik moest wachten tot VIncent er was en dus zat ik lekker op de bank onder de warme overkapping. Ik zet mijn activiteit lekker op strava!!

Een PR lopen in een training: I Can Do It!
Deze training op donderdag weggeplukt en opnieuw uitgeschreven. 18 minuten z1/z2 en dan 2 keer 2 minuten hard. Ik wilde het zo graag een keer doen: een idiote tijd neerzetten in een training, die alleen maar haalbaar is met 100 keer stoppen onderweg. Vincent ging mee. Na 500m was de hartslag al te hoog en stopten we om die te laten dalen. En 300m later weer. En tot de brug nog wel 2 of 3 keer. Gelukkig was het niet koud en konden we elke keer weer stoppen en het op gang komen ging prima. De brug op werden er wat horloges gewisseld en toen kon “ik” heel hard de brug op in zone 2! Weer terug geruild en voor we bij het viaduct waren, waren we 2 stops verder. Het schoot niet op. Elke keer dat stoppen en ik liep wel hard op de rand van HRF 150 voor mijn doen! Toen onverhard en hela, daar ging mijn horloge weer.

Ik zelf “jogde” op 5:05 achter mijn horloge aan, met zijn horloge. We moesten nog een keer stoppen want zijn hartslag liep ook op! Tot het oostvaarderscentrum waren er nog 3 pauzes nodig. Toen ruilden we weer om. Liep Vincent de laatste minuut inlopen vol en had ik bijna 4 km in 18 minuten! En toen ging mijn horloge 2 minuten heeeeeeeeel hard. Ik ook wel, maar toch ietsje minder…. Zelfs mijn horlogedrager was er even moe van. En toen mocht ik 2 minuten rust en daar zat geen beperking op, dus ik kon lekker even door.

Daarna liep ik zelf 2 minuten op mijn max hard en ik deed erg mijn best. Wel eens een keer goed: je moet dan echt grote passen zetten en alles in hardlopen steken. Dan doet er niks pijn, is er alleen maar door en door moeite. Moeite met ademen, volhouden en doorgaan. Tijdens het bedwingen van het viaduct was het horloge ‘per ongeluk’ uit. Daarna nog 10 minuten uitlopen. Ik deed mijn best, terwijl Vincent vrolijk verder huppelde en zich inhield. Ik ben 2 keer gestopt! Maar het laatste stukje op de Laan der VOC ging ik zelf zo hard mogelijk en zat ik ook op 4:10/4:25. Hou ik 400m vol en dan ben ik af 😀 Harder kunnen mijn benen niet!!

uiteindelijk is de uit-thuistijd in de 9 minuten, maar ik denk dat het toch een toptraining was. Met elke keer aanzetten en hoog grijpen en een keer het maximale proberen te halen en gezellig samen met Vincent. We hadden er lol in. Ik had de hele dag weinig gegeten en ik hoefde niet écht. Ook deze staat op Strava.

En dan 1 APRILwandelen. Dat doe je zo:

Download solo blokje wandelen vanaf maart
Haal deze door fit-files en wijzig de datum en begintijd
Voila
De wandelstreak is gered!
Zo doe je dat.
Ik weet bijna wel zeker dat ik niet de enige ben die dit weet….
Kan ik verder met koken en eten.
Helaas tellen de stappen niet mee.

Hebben we nog iets van het zwemmen te maken. Een RAMPYARD.

IK had geen zin, kreeg zin en werd er niet moe van, maar mijn ogen vielen dicht. Soms is Een half uur al 28 minuten te lang. 6 minuten duur zwemmen is gelijk aan 6 minuten niet op iemands voeten meppen en verveling. Sorry baan 2, maar het lag niet aan jullie. Het ligt aan het bed wat nog opgemaakt moet worden en de trein die mij morgen om kwart over 8 weer naar kantoor moet brengen. En tja, míjn chauffeur ging er uit (godzijdank), wegens een afspraak. (Met mij 😆). Dan maar een gele training.

In elk geval weer een PR op de yard!! Joehoe. 🤠 schijnbaar 1394m gezwommen, wow 😮 op de yard ziet de tijd er nog prima uit 😏weltrusten!

Ik had het horloge op yards gezet in plaats van het metrische systeem. Om er vandaag, op 1 april lekker overal een leugenachtig lollig geheeltje van te maken!

2 April Een wandeling met de collega’s

In de lunch. Gehoord dat de neventaken ook belangrijk zijn. Best druk in een drukke zaal. Ik heb geen enkele last van gister of van iets nog. Wel vermoeid de hele dag door Mijn ogen lijken moe. En s avonds uit eten met de collega’s. Veel prikkels op een dag. En dan is buiten wandelen zooooo fijn!!!!

3 April. Gewoon. Fietsen. Omdat. En Hardlopen. Want.

Lang gewerkt. Onrustig. Toch veel gedaan. En ook weer niet genoeg. Ook alles gewassen en Vincent geholpen. Lekker weer buiten. Ik ben moe van binnen. Eigenlijk wil ik niks. Ik heb teveel en te laat nootjes gesnaaid. Het schema is leeg, er hoeft niks. Onder de overkapping is het lekker warm. Het kan etenstijd zijn. Maar ik ga. Ik ga naar buiten. Ik ga gewoon. Racefiets. Muziekje. Kort. Trisuit aan! Jasje erover. Gaan. Naar de dijk. Langs de dijk. Het hoeft niet. Er is weinig aan. Alles is net niet: tempo, zin, cadans. En juist dat is wel weer prima. De zon is lekker. I don’t care about wind. Of tempo. Of iets. Of hoelang. Gewoon gegaan. Een vorm van training. Of ontspanning? Net niks. Maar net genoeg. Ik vind 13,99 leuk. Genoeg.

Na het fietsen direct door hardlopen. Op 1 april deed ik deze training samen met Vincent en zette ik aan tot de hartslag te hoog was en dan stopte ik tot het weer laag was en dan weer aanzetten. Het was intervallen-rusten-heel hard-stoppen en de tijd die het PR wat Strava laat zien met een gemiddelde van 4:28 koste meer dan een uur! Vandaag liep ik door, bleef binnen de hartslag, deed mijn eigen best, mijn eigen intervallen en dat heb ik pérféct uitgevoerd!! Natuurlijk moest ik thuis meteen door naar de WC en is de hartslag behoorlijk hoog, maar hier ben ik trotser op dan een gefaked Strava PR.

De eerste km ging heel soepel en daarna moest ik elke keer inhouden. Dat ging prima hoor en ik vond het wel leuk om niet te stoppen nu en gewoon mijn eigen ding te doen. Ik heb geen pijntjes meer en het gaat goed. Ik loop niet langs de plassen, zodat ik kan stoppen, want het schema is al opgevolgd. Ik zet lekker de 2 minuten aan in mij eigen tempo. Even rust. Ik heb wel last van aandrang. Balen. Ik druk het (letterlijk) weg. Ik tel de tweede keer af als ik aanzet. 5:08 na een drukke onrustige dag vind ik een mooie interval. Ik loop de tien minuten uit en ik zweet me kapot want het is hartstikke warm! Ik zeg EJane gedag die op de bootcamp wacht. Ik heb honger intussen en ik maak de 7km vol. Voor mij een lekker tempo zo! Ik ben dus echt APETROTS op een eerlijke uitvoeringsscore van 100%. Het voelt verdiend!! Nergens last van!!
Alhoewel…. Gelijk door naar de WC.

Niet dat ik denk dat ik dit op een halve marathon kan lopen, maar toch leuk, 2 van die korte intervaltrainingen in de week voor een halve marathon!!
Ik zet deze ook op Strava. In de hoop dat iedereen die me dinsdag gecomplimenteerd heeft met het neppe PR dit ook ziet en begrijpt. Niemand.
En dan nog eventjes wandelen:

Voor de streak
Om de bak weg te zetten
Samen met Rob
Net een vierkantje.
Net een mijl.
Echt omdat het nog ff moest.
Maar wel lekker weer.
En lekker lang licht.

4 April Wandeling voor gelletjes en niks-geks fietsen (of toch wel) en wandelen natuurlijk

Voor de stappen en nieuwe gelletjes gingen we even bij Produrance langs. Heerlijk weer! echt warm ook en de lucht vol geuren en geluiden. We hebben met Remo gekletst. Ik moest alweer poepen, maar lopend red ik dat tot thuis prima. Wind mee was echt warm in een truitje! Vincent spotte een tulp, dus die velden hoeven we niet meer te zoeken 😉

Ik ben weer een halve kilo aangekomen, maar ik laat het even zo. De pijntjes zijn allemaal weg en ik voel me prima verder. Ik doe weer vanalles: de was, badkamer schoongemaakt, Duolingo gespeeld, een beetje rust genoten. maar er blijft ook veel liggen: het strijkgoed, filmpjes, de kamer boenen etc. het is behoorlijk eindeloos! Maar ik klaag niet. Het kan allemaal wel.

“Niks geks, gewoon losfietsen” stond er in het schema. Alsof ik normaliter wel gekke dingen doe. 🤷🏽‍♀️ Maar goed, alleen maar fietsen bevalt me ook uitstekend en prima! Vincent ging mee, al moest hij een uur en ik anderhalf uur. Ik wilde kijken of er al tulpen waren. Tegen de wind in door het bos. Vincent ging vooruit naar de sluisjes. Vond ik ook wel lekker, hoefde ik alleen voor mezelf te doen. En dat was allemaal goed zoals het was. Mijn cadans lag best hoog voor mijn doen en ik fietste lekker en maakte me niet druk.

Bij de sluisjes ging Vincent weer mee. Ik dacht dat hij richting de Ibisweg ging, maar hij vergiste zich (of niet?) en ging mee naar de Vogelweg. We hielden wind tegen. Het was stervensdruk. Kom je maandenlang niemand tegen op de Knardijk, nu zitten er dikke wielrenners in het gras te chillen, een andere ouwe knar in Tri2One kleding en 2 andere wielrenners! Op het werkeiland drinken we wat en dan: Wind Mee. Vincent ging er snoeihard vandoor en ik ging ook wat harder. Ik vond alles goed. Tot de Doddaarsweg had ik gezegd. Ik had gehoopt dat we op de Doddaarsweg meer wind mee zouden hebben, maar het viel tegen. We reden samen en eigenlijk is die weg niet eens zo heel lang. En toen kwamen we een veldje bloemen tegen!

Foto, bidon leegdrinken (!) en door. We namen de brug terug en er stond al file op de A6. En dan over de Trekweg (die opvallend rustig was) en door naar huis. ik had trek en weinig zin meer. Ik vond alles ook wel best. in de stad verlies je veel snelheid, die er toch al niet echt meer in zat en ik had korter gefietst en Vincent wat langer (maar meer gerust), Vincent sneller. Ik vond het goed geweest. Niks geks gedaan.
En ‘s avonds nog een keer fietsen: Vincent heeft een dicht wiel gekocht en die wilde ie proberen. En ik moest mee. Had ik even niet op gerekend… Gewoon mijn trui aan gehouden en Vincent was helemaal hoteldebotel met zijn wiel. Er zit nog niks in qua vloeistof, dus het was een gokje. Ik nam Robs fiets, die is het meest stabiel en met de motor op 9 moet lukken… Dat dan weer niet, want dan stokt het zo, maar 7 was prima en ik kon prima optrekken.

Ik maakte plaatjes in het mooie zonlicht in het bos. Vincent ging heel hard langs de Vaart en genoot onwijs. Dat was leuk. Ik had het koud, want door een katoenen trui heen waait het. Op de dijk deden we nog een paar foto’s.

En daarna op het fietspad maakte ik filmpjes. Ik vond het niet heel stabiel, maar het ging. En soms nog goed ook! Rond jeugdland ging ik ook even.

Kon Vincent naar zijn fiets kijken! Maar mij past dat ding totaal niet. We reden weer naar huis en Vincent is heel, heel blij met zijn dichte wiel. Dat vind ik dan weer supergaaf!

5 april – Wedstrijddag, de halve marathon, maar eerst nog wandelen.

Naar de ah met Vincent en een ommetje. Het voelt allemaal goed. Mijn lijf voelt prima. S middags macaroni eten en roerbakgroenten zonder de ui. Raar als een wedstrijd pas zo laat van start gaat. Ik ven smorgens wat minder sterk, maar ik slaap als een roosje!
Het is heerlijk weer.

Ik heb de laatste tijd hooguit 12km gelopen. Dit jaar 1 keer 15km. In januari en februari lag ik er uit omdat mijn been niet werkte. Mijn conditie is prima en daar twijfel ik niet aan, maar ik ben niet goed voorbereid voor een HM. Ik ben bang dat ik moet en dat er geen Dixies zijn. Dan maar in de bosjes hoor! Ik drink wel en ik ga thuis naar de WC voor de grote boodschap en in Nijkerk ook nog een keer een Dixie in, die op de route ligt! Halverwege, dus daar kan ik naar toe. Het is een enorme gok om op water te gaan lopen. Ik ben daar fysiek toe in staat, maar de vraag is in hoeverre. Annemarie raad aan een gelletje bij de hand te hebben voor de 15km of als het niet meer lukt. Dus ik neem het rugzakje mee met papier en een gelletje en mijn telefoon er in. Ik ben er verder compleet rustig onder. Lekker achterin zitten en water drinken. Niks geeen zenuwen te bekennen! Nog een keer plassen op de Dixie en ik hou het lang koud. Ik ga superkalm het startvak in. Ik kan dit vast wel, dat is mijn gevoel. Ik ga doen wat ik leuk vind: 2,5 uur sporten. Hartslag in startvak is hooguit 85! De spanning voor Vincents start was groter. Muziek hard, acceptatie tot en met. ik App zelfs Joyce nog eventjes! Zij heeft er echt vertrouwen in, nog meer dan ik.

De Halve van Nijkerk. Het verslag lees je hier.

6 April Strijken en uitfietsen

Ik sliep heel erg slecht. Een enorm nadeel van een late wedstrijd, heel laat (vet) eten en de administratie dan nog moeten bijwerken. Heel veel wakker. Maar geen pijntjes! Een klein beetje stijf, maar het was in februari vele malen erger, toen mijn knie zoveel pijn deed. Ik vond dat strijken en luisteren naar het webinar van Eatandtrain wel genoeg was om als krachttraining te laten tellen. Interessante webinar: 6 stappen om gezond te gaan eten. Ik vond vooral het opschrijven interessant. Ik had dat zelf ook al bedacht, want ik kom er niet toe om de app van de Eetmeter in te vullen. Ze gaat er van uit dat je wel weet wat het beste is voor je, dat je alleen hebt aangeleerd dat je streng moet zijn en vanalles om allerlei redenen best mag. Ik ben op de helft. Het strijken ging prima. Veel thee erbij, want ik heb duidelijk een vochttekort van gisteren! Ik had vannacht échte honger, maar vanmorgen viel het mee. Naar dat hongergevoel moet je luisteren volgens E&T, maar juist dat kan ik absoluut niet! Ik kan prima niet eten. Al was het vandaag vrijwel onmogelijk: moe, toch weer sporten en energie verbruiken en geen zin om te koken. Fataal. En koekjes in huis van gisteren. Was m niet. Het begin is er: bewustwording. Als ik me er toe zet en de 16 weken neem die er blijkbaar voor staan, kan ik het. Maar ‘er toe zetten’ is een grote eerste stap.

Verder NERGENS last van. Geen stijfheid, geen lastige knie, geen kuiten die pijn doen, geen kramp, nog geen blaar. Alleen een schuurplek van de hartslagmeter. En die akelige vermoeidheid. Gelukkig valt de vermoeidheid nu op zondag, dat is eigenlijk wel prima. Meestal is de maandag (werkdag) aan de beurt. Het komt doordat ik loop op LEEG. Idioot dat ik dan 6:10’s kan blijven draaien, maar de hersenen gaan leeg. Het herstel vertraagt. Vroeger ging dat sneller. Ik ben wel blij dat ik na de blessures weer hersteld ben (dan maar dikker) en dat ik gewoon een HM kan volmaken. Met 2 uur kan ik aankomen op t werk 😀 Mijn snelle man-collega deed 5km trager!

Ik haat het simpelweg. Al die jankerts over de wind, die dan 29 fietsen. HOE DAN??? Dan laat je de grote mannen toch voor je fietsen en val je in die wedstrijd door de mand? Of je topt alles ontzettend af en dan val je ook door de mand op de 90km? Ga dan alsjeblieft niet doen alsof het de wind is. Ik snap dat 28,5 gemiddeld een beetje sneu is, maar ik haal de 28 niet. Not even close. Dezelfde wind gek genoeg. Maar dan alleen. Zonder excuses. Want tegen de wind in haal ik de 25 niet eens. Ik ben vooral blij met de wind mee, die het me gemakkelijker maakt! En ik heb meer excuses: gister een wedstrijd gehad, oud, solo, een simpele racefiets. En ik ben moe. Geen zin. Ik moet nog zoveel doen! Dat geploeter tegen de wind in vind ik lastig. Ik wel. Ik moet plassen en ga bij het bankje. Ik ben net op tijd klaar voor er mensen komen zitten 😉

De Knardijk is wat drukker, maar het valt allemaal mee. Het is niet echt warm, maar ik heb het de laatste tijd nooit meer warm. Ik draai de dijk op en heb wind mee. Daar moet ik het dan van hebben. Ik ga liggen, maar blijf wel opletten op mensen die zomaar van hun auto naar het gras rennen. Het is niet zo dat het niet lukt ofzo, maar dit is me overbekend en ik ben moe en ik heb trek, of toch niet? Ik fiets gewoon wat me te pas komt. Ik moet 80 minuten fietsen. Straks nog wind tegen. Ik word door 3 mannen ingehaald. Jonge kerels.

Er zijn ook mensen die zeggen dat ik goed gelopen heb op de halve marathon, maar ik voel het toch weer niet zo. Experimenteel, dat was het. De grens opzoeken met voeding. Een beetje dom van me. En die mensen die het zeggen, lopen zelf vele malen harder. De meesten tenminste, al geldt mijn gemopper over wind-zeikers ook maar voor een paar lieden en niet voor de dames die lang zo snel niet gaan als ik nu doe. Ik maak het ommetje en de berg is opgesierd en dan ga ik terug. Ik zie een gemiddelde van 27,7 als ik de stad in ga en hou het vast tot boven de 27. Voor mij uitmuntend! Ik doe het nu eenmaal solo.

En dan nog wandelen. Voor de stappen. En de meloenblokjes. En friet. met de mannen samen gaan wandelen. Ik vind het erg vervelend, dat ik de stappen moet halen, terwijl ik erg graag onder de warme overkapping wil blijven liggen. maar ik moet morgen meloenblokjes hebben. En we moeten avondeten, maar er is weinig meer in huis en we hebben geen zin om te koken. Ik loop niet zo snel, Rob en Vincent zijn sneller. Ik heb 3 lagen truien aan. maar ik loop gewoon. Ponc. Ik ben bijna klaar met mijn Ierse lessen in DuoLingo. Vandaag heb ik religie afgemaakt en dat ging dus echt bijna foutloos. Is mijn ding ;-D Serieus! We lopen langs de Evenaar. Ik heb veel trek en toch ook weer totaal niet en niks. Als we thuis zijn ga ik eindelijk voor de grote booschap naar de WC.

7 April Wandelen en Bootcampen

Met Rob. Die ging naar de winkel. Ik liep mee met een ommetje en dan door naar de bootcamp. Ik had nl nog 600 stappen gezet op de dag.
Ik heb gewerkt. Achter een buro.
Ik heb goed geslapen en dat helpt.
Maar ik ben door heel veel geïrriteerd. Door al die geweldige neppe mensen op insta die eindeloos sporten en dan -hoppa- weer op de been geholpen worden door een fysio. Al zijn ze veel te dik. Kunnen ze wel hyroxen, maar ‘voelt het niet zo goed’. Terwijl ik werd weggestuurd met een knie-probleem en een opbouwschema. Zelf de dietist moet betalen. Gestraft wordt voor gezond willen zijn. Terwijl wat ik deed zaterdag wellicht niet zo gezond was! Ik vreet vandaag gewoon lekker veel.
En dan doen de klanten ook nog stom ook. Afspraken niet nakomen. Domme vragen stellen.
Anyway: iets met hormoon levels. Wat me naar de allergrootste ervaringsdeskundige leidt die totaal van de pot gerukt is.
Ik win tenminste wel met rummikuppen!
Dus hier telt elke stap.

En dan naar de bootcamp.

Ik heb flink mijn best gedaan!

Moesten we gaan hardlopen…. Op en neer tussen lantaarnpalen, 5 minuten lang. Ik heb er een ommetje van gemaakt. Kan ik. Lukt me weer. Why not? En dan 3×8 minuten. Eerst een rottig blokje op een rijtje. Dan moet alles weer klaargezet en uitgelegd. Duurt altijd zo lang…. Gelukkig is het niet koud. Dan een blokje met sprintjes en opdrukken. Minder. Tot slot een blokje met naar de bloesems kijken. Bianca is wel streng hoor. Im blijf gewoon doen en doen. De rest gaat ergens toch even stil. Aan het einde nog een circuitje. Im vind het best. Stappendoel gehaald. Gesport. Niet moe van geworden. Linkerbeen wel weer gevoelig.

8 April Fietsen.Ging.Niet.Zo.Lekker

Hi beste trainster! Heb jij dat wel eens? Dat je net 2km hebt gefietst en dat je denkt: er zit geen energie in vandaag? Dat je dan omkeert en naar huis gaat? Dat zie je namelijk nooit, dan gooi je de training weg en is het niet zichtbaar. Of fiets je dan door en denk je: we zien wel… Ook dat is aan de data verder niet af te lezen. En dan? Training inkorten? Is ‘geen energie’ daar een goede reden voor? Of is de reden dan: wind-tegen, slechte dag of verkeerde moment van de maand? Moet er een reden zijn? Ik had gekeken en het was windkracht 2/3, dat is dus zo goed als niks. Het voelde als windkracht 5 tegen. Mijn benen hadden de grootste moeite met de rondjes draaien. En dat voelde ik binnen 5 kilometer! Misschien ben ik toch nog niet uitgerust na de halve marathon. En toch vond ik omkeren en opgeven niet het beste. Ik heb die laatste kilometers in de halve marathon gelopen op karakter, omdat de mind de baas is. En als ik me zo voel als ik op de fiets me voelde, dan train ik die mind meer als de benen. Ik vind de keuze erg lastig. Wanneer ga je ‘te ver’ of ‘te diep’ en ben je te belastend bezig en wanneer is doorgaan (maar dan een paar tandjes minder) beter? Ik herken dat echt niet!!

Ik nam de route met de meeste wind tegen: enerzijds kan ik dat de schuld van een laag tempo geven en anderzijds is dat een grotere uitdaging en kom ik er minder vaak. Als het fysiek dan allemaal niet wil, dan maar een leuk tochtje van maken! Via het oostvaarders veld en de knarweg. De bloemen vielen ook al tegen. En ik maak me zorgen om mensen en zaken. Het gaat in mijn droevige hoofd iets beter als ik denk dat ik vanavond maar niet ga zwemmen. Ietsje ruimte. Ik zie een prachtbos, huppelende lammetjes, koeien, windmolens en een oma met kinderwagen. 🥹 Op de vogelweg heb ik wind mee en dat voelt makkelijker. Maar dit is het moment om bij Aardzee te kijken! Dus ik maak een paar foto’s.

Dan de lange weg waar wat 🌷 zijn en water. Ik moest weer terug tegen de wind in. Wonderlijk genoeg haal ik het 1,5uur. en nog boven de 25 ook!! Voor vandaag vind ik het prima. Er zaten stukjes ‘staan op de fiets’ in de opdracht, maar ik heb het 2x geprobeerd en het was m niet. Zeg me nou eens: was het stom of onverstandig dat ik doorgefietst ben? Groet Anke
En dan naar de Almeerplant sjokken. Alsof wandelen niet genoeg is: bellen met mama onderweg. Ik moet straks werken en dat vind ik vervelend. Ik heb ook nieuws van het werk gekregen wat ik rot vind (niet over mij). En ik heb mijn dag niet, want de hormoonbalans slaat door en om. Maar ik wil paastakken! En kattenbakgrint. En wandelen. En stappen. Vincent pikt me op bij de Almeerplant. Met mijn paastakken.

duurloopje van 5×7,5min-30sec rust

• warm aangekleed, maar ik heb het prima, ik ben koud de laatste tijd
• hartslagmeter even niet om want schuurplekken
  -na het extra werken was hardlopen nodig, wat een bubbels die marketeers
• lijf voelt oke, linkerbeen minder soepel. Cadans weer hoog.

Fotoserie in elke pauze/rust

• viaduct op gerend. Hongerklop. Denk ik. Zou ik honger herkennen?
• het voelde do-able allemaal, maar niks overdreven: niet lang, niet hard, niet heel goed, niet vanzelf.
• leuke afstand weer. Expres. Trainingsscore best leuk gelukt.
• daarna onder de heerlijk warme overkapping.

Er stond ook zwemmen, maar soms gaat slapen voor. Vandaag kies ik op tijd naar bed.

9 April Wandeling met de collega’s en over eten en overeten en zwemmen (en daarbij een blessure oplopen!!)

Weer onrust op het werk met grote mensen die weg gaan of weg gepest worden of zoiets. En deze keer iemand die me na ligt, me aangenomen heeft en een rolmodel is. Een topvrouw! Gelukkig is onze teammanager ook geweldig en die vist al op mijn contractverlenging hogerop. Even een kort en kil rondje in de pauze

Ik ben begonnen met niet overeten. Met niet maar alles pakken om allerlei redenen. Gewoon geen taart, want geen honger. Geen nootjes halen omdat het er staat. 3 keer per dag eten. Alleen helaas wel een bord teveel terwijl ik dacht: ik zit eigenlijk vol, maar weggooien is zonde. En ik schrijf het op. Wat ik niet eet en ook dat ik deze pauze 3 witte bolletjes wel eet. Bewustwording. Niet meer eten zonder dat het lichaam er om vraagt. Het zal nog een hele opgave zijn om hongergevoel te gaan herkennen en al het troost- en excuuseten en gewoontesnaaien en het bijhoor-bikken weg te laten. En toch niet te hongeren met al het sporten erbij! Ik denk dat ik dit kan en dat het mijn houding ten op zichte van eten zal veranderen. Niet vandaag, niet deze week, niet eens deze maand. Maar hoe fijn was het toen ik nooit iets hoorde over eten en het allemaal vanzelf ging? Ook met het sporten. Eatandtrain heet het. Geen dure academy aangeschaft, maar de webinar uitgeschreven. Eten is een keuze. Niet eten is een keuze.

Ik word ongesteld in de loop van de middag met wat flinke krampen. Dan is de pijn in mijn knie weg. Die stak vannacht opeens weer enorm! Ik kom de dag door. En ga iets eerder weg. Ik vind dat lastig, ook al heb ik gister ook gewerkt. Je en M zijn dan al weg.

Ik ga zwemmen.

geblesseerd geraakt. 🤯 zwemmen ging goed. Net op de nipper 🩸 en na een dag werken. Tempoduur was prima te doen. Vaak niet eens te snel. Maar…. Ik zwom in de tweede keer 50m hard tegen mijn voorgangster op die flink met haar benen trappelde en daarbij mijn linkerhand en vingers raakte. Meteen pijn. Kon het nog bewegen. Zwom door. Bleef bewegen. Niet gebroken, maar wel pijnlijk. Ik piep niet. Ik stop niet. Zolang het kan, lukt het. Zwem ik door. Als je door kan rennen op niks is zwemmen met pijn aan de linkerhand minder moeilijk. Het kan gebeuren in een wedstrijd. Dan kan je ook niet stoppen midden op het water en om ijs roepen. Ik maak de training af en dat gaat. Lastiger is dat het brilletje maar vol loopt. Schoolslag doe ik met achtje, de rest rustig, maar eerlijk gezegd verveel ik me wat. Hard werken doe ik 1 keer als ik de snelle 75m voorop zwem. Kan ik niemand omver zwemmen. Ik doe alles met achtje. Beetje trek na 40 minuten, of is dat inbeelding? Mijn vinger is behoorlijk pijnlijk. Ik zeg er niks over, ook na de training niet, maar het is niet goed met het bovenste kootje van mijn linkerringvinger. Kneuzing. Het wordt langzaam blauw en rood. Aan de binnen en buitenkant. Stijf. Maar niet warm. Niet de hele vinger. Lastig. 😰 ik ga thuis liever douchen en ik hoor kd uit. Echt uithoren en vragen naar leeftijd en plannen en doen alsof ik r goed vind. Omdat ik een aardig mens ben, en nieuwsgierig naar d’r baan. Zij vraagt niks terug. Omdat ze een naar mens is. Een echte triatlete.

Ik krijg de zwembadge yards/meters!
We halen chinees. Had ik zin in. Ik eet alleen net teveel. Maar s avonds niks meer. Dat kan prima. Er bewust mee bezig zijn en nee zeggen. Jammer dat ik dan nog met eten bezig ben.
Ik ga niet snaaien. Hoeft mijn lichaam niet. Ook niet omdat mijn vinger zeer doet en ik zielig ben en ik ongesteld ben en ik gesport heb en het een rotdag was op kantoor. Eten is niet de oplossing.
Het zwemtempo klopt niet zo erg denk ik. Maar het zal me een biet wezen

10 April 20inlopen-4×4’tempo 2’rust-2×2’ tempo 2’rust-10’ uitlopen

hoe ging het, vraagt Garmin dan. Nou beste Garmin: na een volle werkdag met veel afleiding maar geen snaaimomenten in de zon met lange mouwen en een hartslagmeter die de eerste kilometer niet goed zat, ging het moeizaam. Slepend. Te hoge pasfrequentie, weinig vooruit kijken, alles behalve snel of goed of easy. En dan 4 minuten hard? Pfoe. Ik heb ‘gelukkig’ 20 minuten om er tegenop te zien. Ik versnel wel degelijk, maar zone 4 haal ik absoluut niet! Ik haal wat meiden in. 1 gaat echt heerlijk langzaam, de ander doet intervallen. In mijn tweede blok “snelheid” merk ik dat ik meer wil weten over die intervallende meid met lange broek. Dus ik keer om en loop met haar mee en ík complimenteer haar. Ze is hoe dan ook stoer! Ze loopt zondag haar eerste 5km. Na 6 weken trainen. Ik ken haar naam niet, maar ik heb haar afleiding en tips gegeven. Zomaar.

De derde interval deed ik zelf niet. De vierde weer wel en die ging weer gewoon op mijn tempo. Blijkt er best te zijn, maar echt boeien doet het me niet. Ik hoop vandaag 10km te redden. Ook ik begon ooit. Met wandelpauzes. Ik doe in de rust ook echt rust. Alles best. Dan 2 minuten hard. Niet in zone 4 geraakt en niet zachter of harder dan 4 minuten. Ik doe het, maar niet écht mijn best! De laatste keer wel, maar het levert niet heel veel snelheid op. Das ook prima op zo’n dag als vandaag. Ik loop rustig uit. Was mooi geweest om de tien binnen een uur te halen, maar het is ietsje meer. Zonder stoppen. Zonder aandrang. Zonder pijntjes. Zonder idioot veel moeite. Zonder extra voeding. Met muziek. In het roze. Iemand opgepept hoop ik en zelf niet opgeschept. Hoppa, 10km zonder ook maar iets goed uit te voeren 😂😂 toch 5:20s lopen minutenlang.
Mijn vinger is blauw maar niet erg pijnlijk gelukkig.

En het wandelen afvinken. Mooie bloesems bij ons voor de deur. Mooi licht. Koud. Dat wel. Door het park. Wat net mooi gemaaid is met vormpjes en om de bloempjes heen. En dan over de brug, door de wijk en dan onze hele eigen straat af. Ik had niet zoveel energie, maar lekker gewandeld. Ook weer afgestreept.

11 April – Duurrit met Vincent samen en wandelen met Rob samen

Fietsen met Vincent samen en nergens op gelet. Het boeide me ook niet. Ik ben een slechte fietser, hoef niet hard en geweldig. Het was nog koud aan het begin en ik ben dan blij met lang en lang. We gingen vroeg omdat Vincent moest werken s middags. Stukje Challenge route en die is retesaai. Eerst wind mee op de oostvaarders-dijk. Dat was wel lekker! En mooi met een gelaagdheid in het landschap. Weinig bijzonders. Knardijk en het was opvallend rustig. Langs het oostvaarders-veld en zo door naar de Praambult.

Ik had het niet echt zwaar, maar ook niet echt een overschot aan energie. Het boeide me gewoon niet. Ibisweg is bereidbaar, maar wind tegen. Vincent moest 70km, ik drie uur. Toen we de Doddaarsweg op gingen gingen we een spel doen. Landen waar je wel en niet heen wil, omstebeurt. Zo leer ik aan Vincent wat afleiding doet. We moesten wel steeds aan de kant voor een shitload aan verkeer. En even stoppen voor een slok, kikkertje en bloempjes in de verte.

En dan verder denken. Dan vliegt de tijd! Op de brug naar het bos stond een flitser. Ik moet daar altijd plassen. We begonnen op de aanloop naar de Winkelweg een nieuw spel met merken. Ik heb het daar altijd moeilijker: berg, saaie weg met wind tegen. Buffelen. We gingen even op het bankje zitten en plassen.

En toen de route af, want we hoefden maar 70km. Priempad was nog afgesloten, maar we gingen toch en drúk als het was!! Voor een afgesloten weg met nieuw asfalt wilde blijkbaar iedereen daar rijden. Dan oversteken en langs alle stoplichten. Ik had niet meer veel zin en we bleven ergens steken met het spel. Ik koos langs de Kemphaan. Het gemiddelde daalde hard!

Ik was best moe. Komt van weinig eten denk ik. Toen was er een flat en een haven verschenen bij Nobelhorst! Moesten we door die k-wijk vol k-kinderen!! En dan terug via de Lidl. Ik had het wel gehad hoor met fietsen! 72km in 2 uur 53. Ik at lekker veel bolletjes thuis. En dronk een sloot thee. Gedaan ✅ gezellig ✅ ✅

Paasboom gezet (catproof), veel niks gedaan, warm gebleven, niks gesnaaid, Iers in DuoLingo afgerond (door naar legendary), schoongemaakt en opgeruimd, de was. Een simpele middag. Ik heb 2 dingen die wel écht overgangsklachten kunnen zijn: koud-koud-koud. Ik had het vroeger altijd te warm, maar nu zelden meer. En volgens LaJ kan de darmflora ook verstoord raken. Kan ze gelijk in hebben, maar ik voel me weer bedonderd door dat mens. Voor de zoveelste keer. Ze werpt zich nu op als voedings expert en is een cursus aan het schrijven. Vroeg ze om een leuke naam. Ik had ‘in de soep lopen’ moeten indienen, maar ik koos voor bEatIn Transition (de overgang). Kiest ze iets van de mail, van haarzelf. Een supersaaie naam die zo uit AI rolt. Misselijk. Ik hoop dat het ‘in de soep loopt’, net als alles wat ze doet. Ik eet dus drie keer per dag. En dan let ik even niet op. Tussendoor niks. Vandaag een kikkertje bij het fietsen, want ik ben bang dat het voor mijn sport toch te weinig zal zijn. Rond half 5 kreeg ik écht trek: buikgeluiden, dizzy en krachteloos. Dus ik heb een handje noten gepakt. Daar was ik bij het wandelen blij om! Kon ik dat tenminste volhouden. We liepen naar de Plus, Rob en ik. Ik had een jas aan. Altijd koud, ook al is het 17 graden!! Ik drink wel erg veel thee, zo donker mogelijk. Stappen en wandeling ook gehaald. En de thee is ook binnen.
Ik laat iedereen maar harder fietsen, maar ik zie dat ze zonder de mannen en alleen door de bebouwing opeens ook de dertig niet meer haalt! En dat de ander veel minder loopt en (daardoor) ook veel sneller! Ze houden mij niet voor de gek. Zij winnen net zo min als ik de wedstrijden (ohja, ik win trouwens wel, want ik heb een hoger wedstrijdtempo)

12 April Duurloop met DH door mijn achtertuin zeg maar en twee uur duurzwemmen

heerlijk! We zwerven wat en ik ken de weg. Op mijn duimpje. Het gaat goed, maar erg wisselend qua tempo. Niet dat het echt iets boeit, er staat 15km en dat moet lukken hoop ik. We gaan over de natuurbrug en over het knuppeltjespad.

Alles is zo mooi nu! Het is nog rustig, maar aan het einde van onze tocht zijn er vele mensen. Op de berg ga ik zelfs even zitten!!

En een gelletje eten. Lijkt me verstandig. We komen toch nog langs het centrum. We joggen weer verder. Gek genoeg zo door naar de 10km en ik kijk niet eens hoe lang het duurde! We kijken en zien het vosje.

En dan ga ik naar de WC en ben gelijk weer aan de diarree. Geen last van verder, maar het voelt onbestendig. En door! Naar de andere berg voor het uitzicht.

Het is gaaf dat DH het zo leuk vind en ik vind het zo gewoon inmiddels. We maken een klein ommetje en ik weet dat we de 15km net niet zullen halen. Door het park. Ik vind het warm en niet heel easy de peasie, al zou het tempo dat moeten kunnen zijn. Maar ik heb ook nergens echt pijn. En het boeit me ook niet. De 15km lopen we vol om de AH heen en langs het busstation. Ik voel me verder oke. Vermoeid. DH is echt een ontzettende lieve engel. Een hele grote schat. Ze is te klein van stuk, maar compenseert dat met haar grote liefdevolle aura. Deze tochten zijn goud waard, maar ik vind dat lastig te beseffen. Dit was gewoon weer een kraaltje aan de ketting. Een glanzend kraaltje.

Duurzwemmen TVA training Baan 3. Ik had hoofdpijn en was ontzettend moe s middags. net genoeg bij kunnen eten en extra nootjes gegeten. Het moest. Onwijs veel thee gedronken, maar wel te laat, want toen had ik al koppijn. En op de bank gelegen. Totaal geen zin om te gaan zwemmen. Maar ik had zelf 2 uur opgegeven. Ik zie wel als ik in het water ligt of het kan. Het water was koel, ik was oke en heb alleen het eerste half uur maar koppijn gehad. Duurzwemmen vind ik heerlijk. De snelle knuppels voorop en ik achter W. Alles, alles, alles achter W. Hij brak zijn schouder, waardoor ik hem (voor mijn gevoel) een jaar moest missen, maar W is qua tempo prima in orde en zwemt kalm. Inzwemmen met de vette schreeuwert achter me. Dan 3×300, laatste 50 eigen slag, maar ik doe een techniekding. SHoB (slepen, heup/oksel, bijleggen) Alles doe ik met 8je vandaag. Dan 4×100 met 50 snel er tussenin. W gaat voorop. Daarna school-rug (jek) en dan 300m rustig. Ik kan het allemaal prima. Weer ss-rug en dan is Garmin de weg kwijt qua tellen en zit ik ergens fout en te kort. We moerten nog 6×25 sprint met korte pauze en dan gaat R voorop en ik er achter en het gaat even wel hard. We doen nog 200m steigerun en dan zwem ik 100m zodat ik 2500m heb. Ik ga plassen.

Daarna het volgende uur. W blijft gelukkig. Ik zwem 100m in. 2600. Dan de 3×300 achter elkaar. W voorop, L achter me. Heerlijk rustig! Dat bevalt me wel. Garmin: 875m. GRRRRR. 4×100 doe ik voorop en dan is de energie wel aardig aan het opraken. De bidon leeg. Totaal: 3975m. GVD. En die 25 telt ie er nergens bij! W gaat er uit, ik zwem nog 100m mee van de 300 en dan is het welletjes. Garmin: 4075m. Om gék van te worden. Ik zwem het bad uit (oversteken); Garmin: 4125m. ARGH. Maar ik doe het er voor. Ik heb een groene training, enorme honger, hoofdpijn en ben moe. Te moe om het geweldige genootschap in de kleedkamer te trotseren, die nu pas hoeven te starten met trainen voor een hele en de stoere uitvallersverhalen delen. De leugenachtige rotwijven. Ik eet veel pannenkoeken. En voila, ook nog gewandeld! Snel snel met hoofdpijn.

13 April – De tijdritfiets kennis laten maken met de buitenlucht.

Vincent had de route gemaakt. Ik mocht mee. Ik had 100 minuten staan met trainingsblokken, maar de route zou 60km zijn. Da ken ik net nie. Ik heb de wielen van de tijdritfiets gewisseld en moest de stad uit wel even wennen zeg. Alhoewel… die fiets gaat wel als een tierelier! Op de tijdritifiets wind mee op de trekweg was lekker! Kon ik ook even vaart maken en liggen. Op de Knardijk ging het ook lekker, we fietsen samen en er waren meer hardlopers dan fietsers! Ik had de training niet aangeslingerd gekregen, dus ik fietste zonder blokjes en gedoe. Dat vind ik zelf eigenlijk wel fijner. We zijn even gestopt om bloemen te fotograferen.

En toen over de sluisjes nog meer mooie tulpenvelden gezien. Mijn remmen piepten enorm. Dat was best heel hinderlijk! Echt kei-hard ook. Toen gingen we over een nieuwe weg naar Zeewolde en Vincent hield mij uit de wind. Ik had hem gedekt met de zijwind op zijn dichte wiel op de Knardijk. We gingen nog behoorlijk hard verder! Dan over de brede fietspaden bij Zeewolde naar de ijstent.

Daar bewonderden mensen onze fietsen, en een stel k-kids probeerden ze te vernielen (op het wiel gaan staan!). Ik nam toch maar geen ijsje. Wel een fruitgellie, want ik moet nog wel even. De hoofdpijn was intussen geweken gelukkig. Dan door Zeewolde verder en toen bij de camping een afslag (sorry voor mijn remmen mensen!!) en dan even slingeren en zoeken en toen kwamen we toch op een geweldige weg! Vlak, glad, recht en zelfs ik bleef liggen en gewoon trappen tot en met. Helemaal geweldig!!

We moesten er ergens af en door het Horsterwold. Wat mooi! We gingen nog wel hard, want ik wilde het tempo voor zeker 100 minuten hoog houden en dan het horloge uit zetten. Groene training en lekker hoog gemiddelde. Maar eerst nog een heel lang stuk genieten door het groene Horsterwold. Dikke prachtig. En als er mensen waren, dan remde ik gewoon even 😇 Sprong iedereen opzij! We kwamen tot op de grote trap en ik moest plassen en ging tot 50km. Toen zette ik het horloge uit. En na de plas weer aan.

En zo gaat het gemiddelde dan niet omlaag en hoef ik mijn best niet meer te doen en kunnen we ‘rustig’ door de stad met zo min mogelijk remmen. Want die piepten je dus doof. over de slechtere paden ook. Vincents gemiddelde ging van 27,8 naar 26,9! Kun je nagaan…. Uiteindelijk pikte de Garmin nu opeens wel de training op, dus die was rood (want niet lang genoeg). Zucht… Eigen schuld. Dit was een goede oefening met zo min mogelijk remmen. En al met al toch 63 kilometer weer gefietst. Toen de zon weg was, werd het koeler. De wind was ook best heftig. Maar elke keer als ik dacht dat iets zwaar was, dacht ik aan de marathonlosers met hun grote bekken die zo zijn afgegaan, dat ik niks verkeerd kan doen en van oor tot oor begin te lachen. Moesten ze ook een keer afzien. Blijken trainingsmarathons toch averechts te werken. Kun je schreeuwen dat je een sub3 kan, maar heb je er bijna een half uur langer voor nodig. Ik was in Duitsland misschien niet zo snel, maar ik ben dan ook een wat oudere vrouw en geen jonge kerel, maar er was NUL publiek. NIEMAND. Anyway: ik hoop dat het ze enorm pijn doet.
Ik had in elk geval trek toen ik thuis kwam en mijn energie was ook wel een beetje op, dus ik nam eerst een handje nootjes en een glas cola light. Ik ben er eigenlijk ook niet echt heel moe van. Toch best flink getraind denk ik.

En dan moet ik de stappen nog halen en de wandeling nog maken. Ik ga alleen en loop te appen en te dromen en een beetje te lopen. Meer is het niet eigenlijk. Mooie bloesems en best veel mensen overal.
Ik snap het denk ik niet zo goed: mijn triatlon is eind augustus en ik doe een halve in juni, maar ik train me suf. Ik heb dit weekend bijna 2 uur gezwommen, bijna 6 uur gefietst, ruim anderhalf uur hardgelopen en 5 kwartier gewandeld. En waarom? Ik heb weer een week met alle wandelen en krachtsport erbij van 17 uur. Zeventien! De drie sporten tezamen zijn goed voor 13 uur. Hallo! Ik doe geen hele triatlon over 8 weken! Het is waarschijnlijk omdat ik niet zo snel ben 😉 Dan duurt het allemaal wat langer! Misschien moet ik toch weer even wat pauzeren, maar wat moet ik dan doen? Behalve de blog afmaken? Voor de komende week staat er weer evenveel. Ik durf het niet aan te kaarten bij de trainster, want het klinkt als gezeur. Ik hoef geen aandacht.
Ik merk wel dat ik anders ben gaan eten. Veel bewuster. Niks meer zomaar naar binnen proppen. Wel veel in de drie maaltijden, maar tussendoor bijna niks meer. Elke keer afvragen of ik echt wel honger heb. En dat komt wel eens voor! Maar dan kies ik voor de amandelen. Of fruit. En dat stilt de honger snel. De nachtrust is er ONGELOOFLIJK op vooruit gegaan. Ik ben van mening dat ik met weinig voeding toe kan. nog maar even volhouden.
En zo liep ik mijn stappen bij elkaar te mijmeren.

14 April – Een solo wandeling

Meteen na een drukke werkdag. Even alleen de zon in met de podcast van de j-tut die over voeding blaat. Ik krijg aan alle kanten te horen dat ik moet eten. Is het echt zo of maatschappelijk bepaald? Ik ben het gezever een beetje zat. Overgang, oud worden, kwalen die ik moet hebben, eten moet ik, vezels, ik moet krachttraining doen en 80 worden met een gezond lijf. Weet je, laten we eerst de 52 halen! Gezond. En een beetje zinvol. Ik eet 3 maaltijden. Met wit brood en een hamburger en patat. Ik geniet ervan. Eet niet teveel. Beetje bang dat het te weinig is. Maatschappelijke druk of gewoontesnaaien?

Ik maak en bewerk al wandelend foto’s en dan neem ik een beslissing die voor mij echt enorm groot is. IK GA NIET NAAR DE BOOTCAMP. Ik vind het niet leuk, ik heb totaal geen zin. Ik wandel wel een half uur en haal de stappen en maak alles op orde en mail. En hoor het nieuws aan.
Het is moeilijk voor mij om iets níét te doen. Maar soms heb zelfs ik te weinig zin om me naar een veldje te slepen om suffe oefeningen te doen. Vele excuses (moe, hard gewerkt, nieuw eetpatroon etc), maar er was simpelweg te weinig zin om niet een keer te spijbelen. En heel misschien word ik er zelfs wel beter van.

Ik zou alleen water drinken en had een rugzakje bij me met papier er in en een gelletje voor als ik dat nodig had. Met alle poep-ellende wilde ik onderweg niks nemen. Ik gokte op 2-2,5 uur. Geen zenuwen en een lage hartslag in het startvak. Ik heb er vertrouwen in dat ik kan finishen. Hoe boeit me niet. Muziek hard aan en gaan.

Zwaaien naar Rob en ik hield me in qua tempo. Voelen wat er gaat en ONWIJS genieten van al dat publiek! Ik liep ooit een marathon zonder, dus dit is echt leuk. De eerste km in 5:27 – oeps. Maar het voelde uitstekend. Ook de daarop volgende kilometers voelden kalm en beheerst en prima te doen. De hartslag liep wel snel op, maar ik had de energie en de benen en mijn knie en alles voelden prima.

Ik weet dat een halve marathon pas later begint, maar dit was oke. Drinken bij de waterpost en even een paar stappen wandelen, maar het tempo bleef verder enorm contstant op 5:27. 5KM in 27 minuten: ha, daar zou ik altijd blij mee zijn! Naar de muziek luisteren, om me heen kijken, zwaaien naar lieve omstanders en iemand volgen, maar meestal mijn eigen tempo. Ik vind de paden best smal en vol. Het maakt niet uit he, ik doe wat ik leuk vind: een paar uur sporten. En ach, dat kan ik. Ik wist niet dat ik het zo goed kon, dat verbaast me. Buiten de stad weer een drinkpost (en ik zie bosjes voor straks) en ik drink wat. Dan een brede weg en wind mee. Profiteren! Ik ga echt prima en tel in blokken: 7km is een derde, door naar de 10km waar een Dixie is, die ik niet extreem nodig heb. Tunneltjes door en dan de stad weer in. Wind tegen, klinkertjes en veel drukte. Ik vind het niet zo erg, maar ik moet nu wel een beetje en daardoor ga ik iets minder hard. 10km in 54 minuten ofzo. Ik kan wat lijden de volgende ronde!

Ik zie Rob en dat maakt me blij, maar we lopen niet langs de Dixie, zodat ik ze herken tenminste. Balen. De stad door en dan begint ronde 2. Het is rustiger. Ik heb er meer moeite mee nu zit even in een dipje. Dan de stad uit en ik ga weer op de muziek en dan vind ik de tweede boost. De aandrang is weg, de energie terug. Door naar tweederde en dan de vreselijke 16. Stukje voor stukje. Ik pak het tempo weer terug! Ik voel me nog steeds lekker en dan krijg ik het PR van Vincent door. Ik roep hardop: WTF en ben superblij en trots! Een reden om er eerder te zijn en vaart te maken! Ik drink nog wat, maar nu komt er een nare misselijkheid opzetten. Hoge gal zeg maar. Op de brede weg ga ik wat sneller wind mee. Langs de knul met de bel.

Ik maak een foto van het bordje kalm aan, maar zelf ben ik hyper en blij! Geen denken aan een gelletje! Als ik 18 haal, red ik het. Ik roep zelfs heel hard tegen instorters: nog maar 5km, kan je thuis ook! En raas door. Ik vergeet een foto in de tunnel: OP naar de toekomst en je doel. Omhoog en de stad weer in begint meer te vergen. Dat voel ik ook, maar elke km rond de 5:50 is prima. Ik reken uit: nog 4km op 6 minuten en dat krijg ik nog voor elkaar en dus moet het binnen 2 uur lukken. Hoe gaaf zou dat zijn? Ik maak me nog een keer nat om koel te blijven en drink nog. Ik passeer de 18km en even later is het AF. Misselijk en ik stop even, maar er is niks om uit te kotsen gelukkig. Dat moment waarop ik dan alles laat varen: tijd, als het moet poep ik in mijn broek, ik ga wazig zien en kan niet meer rekenen of denken. De voorraad is op. Denken wordt lastig. Tempo houden onmogelijk. Afmaken is het enige wat nog telt. Zo min mogelijk wandelen. Het ritme is er uit en al die roepende mensen zijn vaag. Ik zie iemand met cola, maar pak het te laat weg (er zit bier in, roept ie). Ik weet niet meer waar ik blijf of hoe ver het is. Het is me te druk, te onoverzichtelijk. Ik blijf de laatste km rennen, maar het is heel moeizaam. Geen pijn, gewoon LEEG. OP. UIT. Ik zie de finish en ik zie Rob en Vincent en dat maakt me blij.

Het kan me niet eens schelen dat de 2 uur niet gehaald is en ik weet het ook niet. Ik pak de medaille en dan drinken en een banaan. Ik heb de kracht niet om de banaan open te maken, maar ik moet eten. Net geen 2 uur, maar ook geen 2:01. Ik kan blijven lopen en met de banaan komt de kracht terug, maar ik heb het wel te ver laten gaan. Ik heb geen pijntjes, alleen moe, erg moe en strompelig en krachteloos. Vincent pikt me op en de winegums helpen me weer op weg. Warme trui aan. Ik heb het maximale eruit gehaald. We sloffen terug naar de auto en dat gaat niet vanzelf. Bij de Lidl koop ik koekjes en cola. Ik ben weer snel bij en weer in orde, maar ook erg moe.

Best heel tof: twee maanden geleden kon ik alleen maar wandelen en nu loop ik in 2 uur een halve marathon. En Vincent: wow, ik ben enorm trots! Zo laat een hamburger eten vind ik vermoeiend! Ik heb geen last van spierpijn of mijn knie of iets. Een schuurplek. En balen dat ik de laatste kms zo verprutst heb. Gegokt en bijna gewonnen. Ik kan met deze tijd best op het werk aan komen zetten toch 😉

17 maart – Wandelen en bootcamp

Naar de bootcamp wandelen met een omweg en met Vincent
In het licht! En dat is mooi.

En na een dag werken. Dat is ook mooi geweest.
We kletsen lekker even saampjes. Ook gezellig zo.

Wat een boel geklets bij de bootcamp! En veel kort hardlopen. Kan ik niet. Te veel keren en dat wil mijn knie niet. Dus ik maak een ruime bocht. Tussendoor de oefeningetjes. Ik vind alles best en maak me niet zo druk. Ze zijn gehypet om hyrox te gaan doen, dus dat is uitentena het gespreksonderwerp. Ik ga dat nooit doen. Boeit me totaal niks. Ik kijk uit naar zwemmen in het markermeer en lange hardlooptochten. Zij gaan maar lekker sprintjes trekken en met gewichtjes oefenen. Mijn benen voelen erg ongelijk: links is zwaar, rechts is prima zoals het hoort.

18 maart – Hardlopen met een poeppauze, intervallen en foto’s maken

Zoals het ging ging het. Ik was te warm gekleed, onrustig en toch ook weer prima. Het is makkelijk om de overgang de schuld te geven. Vanmorgen was ik bij de fysio. Ze heeft alles weer rechtgetrokken en ik heb een paar uur gewacht tot alles niet meer trekkerig aanvoelde. Ik moet qua opdracht vandaag (blijkbaar, want ik zie het pas tijdens de training) 3×12 minuten lopen en dan 6×30 seconden hard en 1 minuut rust. Ik ben gewoon gestart en ik heb een lange broek en lange mouwen aan. Ik heb het iets te warm, korte broek had gekund.

Ik heb het rugtasje mee en gelukkig heb ik veel zakdoekjes gepakt! Na 5km heb ik die hard nodig, want ik loop nog even ouderwets leeg. Ik ben midden in het bos, dus dat is fijn en midden in blokje drie. Na het middageten he.

12 minuten lijkt leuk om 2 kilometer te halen, maar dat haal ik alleen in het tweede blokje als ik bewust wat aanzet. Het boeit me niet zo. Ik heb geen muziek, alleen mezelf. Ik zie op tegen de intervallen en ik haal ze ook niet echt qua hartslag, maar ik zet wel netjes 6x aan en ik doe in de minuut ook rustig aan. Na de vierde vragen mensen of ik een foto wil maken. Natuurlijk! Ik ren niet om de wedstrijd te winnen… Dan moet ik maar 5 minuten uitlopen en ik heb inmiddels wind tegen, dus de hartslag is wat hoger en het tempo lager. De training heb ik voor 80% goed uitgevoerd, maar ik ben nog lang niet thuis en er zitten pas 8 kilometer op. Dan begint het mentale gevecht: stoppen voor een groene training en naar huis lopen, 10 km volmaken (red ik ook binnen de tijd) of doorzetten en blijven proberen? Binnen het uur loop ik de 10km niet. Ik zet door. Dan maar een te lange training.

Het is een Groot Spel in mijn hoofd: tot ik ‘rond ben’ blijven lopen, tot onze straat blijven rennen, tot het fietspad… Ik zet de bakens net iets verder elke keer. Tot ik thuis ben en ruim 11km heb gelopen. Weer ietsje meer! De tijd is ok zoals het is, het lijf voelt helemaal top en goed aan en dat is fijn!! De training is geel (veel te lang)

19 maart – lunchwandeling en zwemmen

Wat een lekker weertje!
En wij zitten binnen.
Te vergaderen.
Te bellen.
Websites te maken.
Orde te scheppen.
Met iedereen die thuis zit. We zouden elke woensdag komen. Met alle collega’s. We zijn met z’n tweetjes.
Heerlijk om samen op kantoor te zijn, kan ik alles vragen! En over de weerwaterrun kletsen.
“Geen slechte gewoontes aanleren” schreef mijn collega toen ik vroeg of hij kwam gisteren als de rest thuis bleef werken. De schat!!

Ik werd vannacht om 2 uur wakker en mijn linkerbeen deed ontzettend veel pijn. Het hele been. Alles. Enorme zeer. Niet echt stekend, niet op 1 plek: het hele been. Misselijke pijn. Ik ging naar de wc en ik kon alles: op 1 been staan, lopen, opstaan- alles gewoon. Maar mega pijnlijk. Ibuprofen erin en op mijn buik liggen. Ik sliep verder en vanmorgen was het over. Geen problemen meer. De rechter eierstok even in de kramp en dan is alles weer prima! Er waren geen katten. Toch een verkeerde beweging? Natuurlijk zegt ‘men’: je loopt ook opeens weer veel, maar gister had ik nérgens last van. Niks. Geen centje pijn. En dan s nachts opeens: auw.
In de loop van de dag krijg ik een verstopping (fristi?) en dan begint het been weer te morren en stijfjes te doen.

Stom lijf.
Stom wijf.

Door naar het zwembad.
Vanuit het werk. Mega vermoeid.
Geen zin om iemand iets te zeggen.
Leek me vervelend om aan haar te vragen waarom ze niet met haar man in een hokje gaat en in de dameskleedkamer naar het opschepkipje luistert. Dan maar beter niks zeggen.
Koud water, geen douches, druk (maar niet in mijn baan) GN als trainster, DR in onze baan erbij. Ik zag 1 plusje in die zin: geweldig om met DR in een baan te mogen zwemmen.

Alles met achtje
Iets van 350 inzwemmen
75-100-150-225 en dat drie keer.
3×50 ‘bijzondere verrichtingen’ tussendoor
Armen school rug – 600 – half voorop
Slepen oksel bijleggen -700 – voorop
Dubbele insteek, Poloslag Vuisten -650 -achter R
50 uitzwemmen

Ik vond het een gevecht met 1 op 2 ademen en weinig snelheid. Lastig te tellen en een hoop gedoe. Vincent haalde ons (mij en Rob, de kantoorgangers) op.

Daar stond wel wandelen tegenover.

Wandelen en kletsen met Vincent. Hij zou mij ophalen bij het zwembad en dan ging ik met hem wandelen.

Leuk vormpje maken
Lekker roddelen
Zaken bespreken
Met natte haren na het douchen
En ik ben moe, na een nacht slecht slapen door enorme beenpijn (er is niks, zegt de huisarts zelf) en werken op kantoor en zwemmen en patat eten en rummikuppen.
Maar een beetje wandelen lukt me!

20 maart – Wandelen en bootcamp op het veld.

Wat kan een mens moe zijn!! Van niks. Ik kwam mijn bed niet uit. Te lang blijven liggen, pas tijdens werktijd ontbijten en de vreselijke tandarts (zo voorbij). En dan lekker mega veel werk! Tot half 6. Het past niet. Qua sport. In mijn hoofd vooral. Onrustig. Ik moet fietsen, maar te laat. Ik moet niet teveel eten. Dat lukt. Ik moet naar buiten! Picnic bestellen. Ik moet de stappen halen. Kattenbakken doen. Duolingo. Ik moet rusten. En even niks. Ik moet van alle pijntjes af. En ik moet genieten. Het past niet. In mijn hoofd vooral. Er moet teveel.

Ik wil gewoon wandelen en dat doen we dan maar even saampjes. Kletsend over het werk. Naar de bootcamp toe. Het leek me zo leuk, lekker op het gras. Maar ik ben ook vermoeid lichamelijk merk ik. Dus ik doe rustig aan mee. Geniet van het buiten zijn. Kikkerlopen is niet goed voor mijn knie. Ik vind de acht minuten drie keer lang duren. We doen wel vanalles. Het wordt toch donker en dan koelt het flink af. Maar ik werk me niet in het zweet hoor. Ik twijfel de hele tijd of ik niet nog moet doen wat er op het schema staat: fietsen (binnen dan), maar ik kan het niet meer opbrengen. Ik ben er te moe voor.

21 maart – Fietsen met versnel-blokjes en hardlopen On Tour Met Vincent

Life sucks. Weer drie ons ERBIJ. Goed besproken met de dietste en ik eet denk ik te weinig basis, en dan ga ik in spaarstand. It makes sense. Daarna snel de fiets op, want ik wil voor de Picnic weer thuis zijn. Alles is een puzzel vandaag. De wind eerst tegen nemen. De grote trap biedt misschien wat bescherming. Infietsen voor 20 minuten lukt nog een beetje, maar die wattages op de racefiets zijn weer anders. Bah. Zodra ik de grote trap op rij, gaan de versnellingen in. Wattage redt ik niet, maar ik doe mijn best. Ik vind dat ook tellen. Tegen de wind in. Ik zie niks van tempo of wattage. Alleen dat ik 4×4 minuten mijn best moet proberen te doen. Ik heb geen muziekje, want ik weet niet waar mijn shokz liggen. Daarna moet ik 2 minuten geloof ik.

Ik kom aan het einde van de grote trap en dan is het alleen nog wind mee. Leuk voor het tempo, maar nog slechter om wattages te halen. En het is druk met tractoren en vrachtwagens. De laatste keer minuten versnellen doe ik even echt mijn best. Ik ga het allemaal keurig halen. En dan is het pad dicht!!! Ik moet om en moet mijn best gaan doen om voor de Picnic thuis te zijn. Dat red ik precies. Het karretje staat voor de deur. Ik heb niks gedronken of gegeten. Het gemiddelde valt enorm mee (precies 27!), maar de cadans is bad (66). Ik drink thuis de melk maar en zit even onder de overkapping. En dan goed lunchen. Ik had dit fietsen gister al moeten doen. Maar het werd vandaag. Ik ben er vermoeid van, zoals van alles.

kort-kort en korte sokken! Geen knieband, geen compressie. Rugzakje. Vincent had een route. Waar we wel fietsen, maar niet rennen. Leuk om het niet te weten! We reden naar de trekvogel-plek. Eerst soort van wind mee op de dijk. Ik moest 11km: 10x1km en 100m dribbel. Het is warm. En ik had me niet ingesmeerd. Het ging niet vanzelf, gewoon voorthobbelen. Vincent kwebbelde. Ik deed mijn best.

Het was behoorlijk warm en ik hield me netjes aan de dribbel en dan weer oppakken. Ik moest al vrij snel, want best kort op de lunch. Maar dat is lastig op de dijk. Duurde een paar kilometer. Bij de eerste de beste vogelhut ging ik! Tussen de brandnetels en de braamstruiken. Korte broek is dan niet fijn. Veel, vies en ver in een hoekje.

Ik had 4 km’s rustig gedaan en dan 3 met hogere inspanning. Deed ik dus. Vaak net over de hoge hartslag heen, want we liepen nu tegen de wind in. Vincent babbelde lekker verder tussen het ruisende riet. Tegen de wind in in de felle zon. Hoewel het niet vanzelf of gemakkelijk ging, had ik geen pijntjes of last van wat-dan-ook. Ik hield gewoon vol. Net ietsje harder.

Vincent ging even voor me uit. Tot de brug. Daar stopten we voor drinken en een winegum. 8 blokjes zaten erop. Geloof ik.

Toen langs het koeienpad zonder koeien, maar wel lekker in de schaduw. Tot de rode brug zagen we 1 iemand. Vincent had 0 gegokt, ik 2. Hij wilde me wel oppikken bij de camping om alleen met de arteon te rijden! We gingen naar de vogelhut 400m heen en terug. Boring. Maar even rust.

Toen namen we het onverharde pad. Vond ik extra vermoeiend! Dus bij het rode brugje weer verhard en nog even de dijk op.

De tien blokken zaten erop. Op zich in een mooie tijd en ook met pauzes.
Maar vooral: ZONDER LAST. NUL KOMMA NUL. GEEN LINKERBEEN WAT SLEEPT, GEEN PIJN IN DE KNIE. Ook later niet. Voelde GOED 😊 en het was weer erg leuk saampjes, wat een hoofdprijs, dat Vincent met me meeloopt.

Ik ging met KH naar een terras en daar zie ik dan tegenop: drukte, parkeren etc. Maar we zaten bij de Jutter in de zon, op een kalm terras en we kletsten tot we het koud hadden.

Ze is toch wel leuk hoor! En thee is sowieso fijn. Toen naar huis, waar Vincent poffertjes zou maken. Maar er zat een steen in de mix en die was over datum en het werd laat en toen gingen we maar patat halen. Liepen we met zijn drietjes. Het viel me niet makkelijk, maar zo lang licht nog en lente en met mijn lievelingsmannen is wel fijn. Zo grappig: ik zie kh altijd met r hubbie gave dingen doen en denk dan: hij gaat altijd maar mee! Blijkt dat zij alles bedenkt en er ook om moet zeuren. ☺️ na de patat gingen we nog rummikub spelen en ik won met mijn moeie hoofd.
Ik had nog steeds geen last van mijn benen of iets.
Mijn lijf is veel te goed ingesteld op te weinig eten. Gorta Mor. I feel it.

22 maart – fietsen (duurrit) en zwemmen bij de tva

Het moet maar, dat fietsen. Er staat 2 uur op het schema, 40km voor de badge, maar ik heb geen zin. Gewoon rustig aan. Muziek luisteren en de grote trap weer heen en wind mee terug. Ik mis de afslag en ik ga dan maar via de sluisjes om. Weet ik zeker dat het 40km worden. De wind is fors. De cadans hou ik in de gaten. De ibisweg is dicht . Dus door de open polder tegen de wind in. Vogelweg beetje wind mee. Het gaat niet om het tempo, want ik ben toch te suf. Slecht geslapen weer. Garmin is van slag omdat ik blijkbaar niet in orde ben. Ik heb last van alles en eigenlijk vooral nergens van ook. Ik eet weer en dat bevalt wel. In een uur heb ik 25 km gefietst. In mijn eentje. Tegen de wind in grotendeels. Dan ben ik eindelijk op de grote trap. Na 30km stop ik om te plassen en een winegum te nemen. Ik drink best goed, heb al een halve bidon leeg.

Dan heb ik wind mee en ga ik ook hard! Achteraf is het een enorm lachertje, want ik en min racefiets halen de 40 niet kilometerslang, maar het blijft steken op 38 en ik kom verkeer tegen. Op de een of andere manier kunnen die anderen een uur lang 40 rijden en komen ze niemand tegen. Onbegrijpelijk. Dan het fietspad binnendoor. Ik heb al lang geen zin meer en ik haal de 40km in anderhalf uur. De trekweg is nog geen asfalt, dus ik ‘kluun’ en zet het horloge uit. 26,9 gemiddeld. Ik heb niemand gezien die zo langzaam fietste vandaag! Ik heb het ernstige vermoeden dat ze alles ontzettend aftoppen, de meisjes die ‘voor de gezelligheid’ 29,3 gemiddeld fietsen. 70km. Kom ik sneu weer aan. Vind 45 genoeg. En ik ga door de stad langs de bloesems en dat gaat langzaam.

Ik kom thuis met 26,3. Godzijdank staat het niet op strava en kan niemand me uitlachen met hun minstens 29 gemiddeld en dan janken op de wind. Ik voel me vandaag helemaal niet goed genoeg. Ik kan nou eenmaal niks met deze sport. En toch weet ik dat ze straks door de mand vallen, als ze alleen moeten fietsen. En elke bocht doortelt. Maar nu voel ik weer niksnut.
Dan ga ik maar strijken. Ik heb het 3 weken opgespaard.
ik voel me in alles slecht en veel te min. Kan niks. Ben te sloom, te suf, te oud, te moe. Ik eet. Maar geniet nergens van. Garmin deteceert grote Problemen, maar ik voel ze niet. HRV onderuit, rusthartslag op 50+ en slechte slaap. Alleen in vermoeid heeft ie gelijk. En dat extreem te-slecht gevoel. Maar ik tel dit strijken lekker mee! Het is veel namelijk. Ook een heel huishouden er altijd maar bij.

Ik kan wel winnen met rummikub.
En ik duolingo 3000 punten bij elkaar.
En ik word gek van de buurman met zijn klote stadion muziek op 10. De politie komt hem waarschuwen. Ik zet mijn eigen shockZ aan.

We bouwen ook lego-autootjes.
Maar er is geen rust in me.
Alles moet maar.
Maar de ene dag gaat het beter dan de andere dag.

En dan toch nog zwemmen. We zijn met 5, waarvan 2 roemenen die alles kunnen, een jong bloempje, s en ik. En de jieuwe j. Ik zwem in en het water is koud, maar het lukt me. Ik denk elke keer: AlanR is vice president van de Europese triatlon bond!! Ik zwem 300m in. Alles met achtje, alles Duurtraining. We beginnen met 500: 50 benen (ik wrik), 100 armen (altijd), 150 paddles (heb ik niet), 200 bc (ook met achtje). Ik ga voor, ik smokkel en ik tel en ik zwem relaxed en ik zwem gewoon door, zij mogen paddles aan frutten en ik zwem 50m extra. Ze houden me niet bij. Ik hoor het gemor. Maar mensen: dit is baan 3!!! Ik zwem het tempo wat hier gezwommen wordt, net onder de 2 minuten. Dat kunnen jullie met alle opschepperij allemaal makkelijk! Oke, het was wat sneller, maar dan doe ik kalmer. We moeten 100,200,300,400 achter elkaar zwemmen en elke 1ste van de honderd iets harder. Dus gewoon een kilometer en 10×100 met de eerste baan snel. Ik ga voorop en tel me ongans. Ik zwem echt heeeeeeeerlijk: ik heb de ademhaling helemaal door. Uit onder water, kort in. 1 op 4 is kalm, harder is 1 op 2. Wederom kunnen ze amper volgen. Voor de nieuwe logisch, maar de rest moet se kop dichthouden. S houdt me bij. Ze hoeven alleen maar te volgen!! Ik zwem 19:40 op de km. Keurig dunkt me. Dan 150-200-250 met tussendoor 50 snel en daar ook mee afsluiten. 800m. Echt stom zonder pauze. Ze snapt het niet en geeft r vriendje de schuld. De rest doet wel pauze. Ik niet. De 200m gaan echt geweldig met 1 op 3 ademhalen!! Zwemflow… op het einde raak ik de tel kwijt en kijk ik naar de tijd en zie wanneer ik klaar ben. Beste zeikers: ik heb 2:01 op de 800m gezwommen! Garmin maakt er 775 van 😤 ik zwem nog wat bij en hoop op een rond getal te komen, maar helaas. Ook 50m zonder achtje gaan oke en voelen goed. Helpt de bootcamp toch iets! Of ik ben goed in honger-sporten. Verbaast me niks.

23 maart – Hardlopen, duurloop 6×15 minuten met 45 seconden rust er tussen. En wandelen

Ik maak me wel zorgen over een HM over twee weken, die zal op karakter moeten. Met dixies hoop ik. Ik begon ruim na het eten: kort-kort; rugzakje, muziek, gewone sokken. Ik wist nog niet of ik 2×7 zou doen of lang rond. Ik nam gelijk een flink ommetje. Druk in de ovp. Het eerste blokje ging prima en het tweede ook: maar dat zijn de leugenaars. Ik liep easy langs het centrum, lage hartslag en lekker onverhard en het ging goed. Dus de hele ronde leek me prima. 5km in iets van 31 minuten: goed genoeg. Zonnetje soms, maar ook veel wolken en warm. Ook niks mis mee.

Maar bij de bult ging het minder: toch aandrang. Ik ging het kotterbos in (thuis haal ik toch niet en daar kan ik nergens heen). Ik wilde blokje 3 volmaken, maar op 7 km moest ik tussen het mos hurken. Diarree. Ik maakte het blok af en de hele training ook, maar ‘gemak’ vond ik niet meer terug. Het tempo liet ook wat te wensen over, maar dat is niet erg. Blokje 4 ook onverhard over de natuurbrug en door het bos. Het liep wel. Maar ik werd moe. 10km in ongeveer 61 minuten. Boeie. Ik nam elke pauze een winegum. Na blokje 4 een rustmoment op het mtb pad met water drinken. Weer een winegum en een kleine km later was het echt ineens dik mis: direct het mos op, zware diarree en ik voelde me niet oke. Echt even niet lekker. Mos is wel fijn als bedekker.

Blokje 5 was worstelen en ook omdat het mtbpad op en neer gaat en ik opzij ging voor 2 stadsfietsers. Toen maar verhard verder gegaan. Een lager tempo accepteren. Afmaken die hap, niet opgeven. De misselijkheid was weer weg. Ik slingerde door de wijk en moest me meer inspannen, maar alles ruim binnen de marges. Blokje 6 was nog even zoeken qua route en voor 6:20 tijden veel geven. Maar dit zijn de trainingsblokken. Volgende keer is 15km niet meer ver. Nu wel, maar ik heb ze bij elkaar geharkt!! Uit-thuis 6:50 ofzo. Maar ik had nergens last van! Pijnlijke billen door de zakdoekjes. Verder niks. Ik klaag niet. Terug bij af: voeding en ontlasting zijn ruk, lopen lukt

Na het douchen (ik moest gaan zitten, want ik trok even weg) gingen we met zijn drietjes wandelen. Naar de lente en de bloesems kijken. Veel foto’s maken. Er waren veel Indiers en Chinezen. Lekker sloffen. Ik vond het licht ook mooi aan het einde.

Ik had een prima dag verder, maar ik ben wel vermoeid. En ik zie op tegen de komende week. Rob is in Polen voor het werk, Vincent heeft tentamens en er zijn veel te veel sociale verplichtingen. Maandag, woensdag en donderdag gewoon werken van 8:30 tot 17:00. Dinsdagmiddag komen pa en ma (schoonmaken!) voor het eerst dit jaar, vrijdag een support-uitje en zondag naar Valkenswaard voor mams verjaardag. Hoe moet ik het sporten inpassen?!?! En dan duurt de week ook nog een uurtje slapen korter. Ik heb nog geen schema voor komende week.

Maar ik klaag niet. Ik eet weer, voel me goed op wat verkoudheidsklachten (hooikoorts?) na en ik doe maar wat verder. Ik ben ineens na wat inspanning weer aardig bij met de blog en dat geeft mij altijd wat rust!

Voor de garmin badge hadden het 5km wandelen moeten zijn, maar die laat ik varen. Ik was moe en had enorme honger. En die badges van Garmin, daar maakt 1tje meer of minder niet uit.

24 maart – Wandelen en schrobben

Vincent heeft toetsen, Rob is op zakentrip naar Polen, het is druk op het werk en ik ben best moe van niks. Ik heb geen last van het hardlopen, maar ik ben ook niet meer zo soepel als ik ooit was. Na het werk meteen gaan wandelen. Klik ik ‘hardlopen’ aan. Kan ik zo slecht tegen. Maar we lopen lekker te kletsen, de frisse lucht is ook goed voor Vincent. We gaan langs de bloesems en de AH.

Na het rummikuppen moest het huis gedaan. Morgen komen pa en ma. Ik had ook willen fietsen, maar dit is ook oke als vervanging van de activiteit die ik van strava afgegooid heb waar ik alle dagen toch iets wil
doen. Dus deze oorkout is alles afnemen, opruimen, wc’s schoonboenen, trappen reinigen, de badkamer, kattenbakken en de was doen. Vincent heeft gestofzuigd. Zo smerig is het blijkbaar niet dat het binnen een uur gepiept is.

25 maart – Fietsen binnen, hardlopen en een wandeling

Gotvergeten stik erin: hoe doen die andere topatleten dat toch?! Altijd maar tijd hebben om te sporten. Ik heb 1 OCHTEND deze week waarin de koppeltraining van 2 uur moet passen en dan lig ik nog in bed en komt er een enorm groot pakket (fietskoffer) die in de voortuin staat. Kan ik nog niet weg. Ik moet het niet hebben dat het huis onbewoond lijkt en iemand de hele koffer oplaad. Dus ik ga maar binnen fietsen, in Zwift in virtueel Londen. Buiten is het lekker weer, maar in Londen regent het.

Ik moet iets doen met versnellen en wattages, maar dat heb ik maar laten zitten, want dat klopt echt niet. Ik was al blij met gewoon fietsen. En elke keer kijken op de camera naar de doos. Ik moest natuurlijk in de versnellingen de berg op ploeteren. Ik voel me niet senang, omdat er nog zoveel moet vandaag. En zo voelt het hele fietsen ook: een soort van verplichting aan alle kanten die ook nog eens van geen kant lukt. Ik ga gewoon de tijd volmaken en meer is het niet.

Dan zou ik er achteraan moeten koppelen met hardlopen, maar dat gaat niet lukken, want ik moet wachten. Kan ik mooi zorgen dat het hele huis extreem aan kant is. uitvoeringsscore NUL procent, maar…. Ik heb de maart badge binnen van Apple (3x binnen fietsen) en het is me ook gelukt om aan het rad te draaien in de Zwift-bingo.
Als Vincent thuis is, zetten we de doos achter neer en ik ga alsnog een soort van hardlooptraining koppelen met 90 seconden versnellen.
Ging het goed met de hartslag? Welnee, die kwam niet hoog uit! Ging het beter met het tempo? Welnee, dat blijft een beetje klooierig en lijkt wel 6:04, maar het is eigenlijk met alle stops erbij 6:47. Hoe ging het met de darmen? Nee, want ik moest na 4km bij het centrum de WC op en thuis ook weer gelijk. Ik had niks gegeten van tevoren als een banaan.

Was het makkelijk? Nee, nooit; ik ga ergens een stadium ‘training’ in, waarin het niet meer ‘vanzelf’ gaat: dan doen de benen pijn, ga je aan eten denken, wil het hoofd niet meer en lijkt wandelen even goed, ware het niet dat het dan langer duurt. Altijd ergens dat moment: daar moet je doorheen. Was het leuk? Nou, redelijk wel, want de kleuren waren zo mooi met al dat zachte groen en die wazige zon, echt helemaal geweldig en ik zag hertjes en veel dieren in de mooie “achtertuin”.

Waren de versnellingen nou nodig? Ik hoef ze niet, ik red de hartslag van 160+ niet en ik hoef dat ook niet, als ik maar een beetje mijn best doe en de rust daarna is helemaal niet aan me besteed, maar de 8 minuten duurtraining vind ik helemaal goed, dat lukt me wel als zone2loper. Wat was het ergste? Nou, het pad langs de berg, volkomen ongelijk en onhandig. Het beste? Dat ik de 8km creatief heb volgemaakt en fotostops heb gehouden.

Was dit nou echt een bijdrage qua training? Neuh, dat niet, maar ik heb het gedaan, overal tussen gepast, redelijk pijnloos (want de knie blijft wat zeurderig), maar vooral werd ik er al met al wat blijer van. Dat de dag dan net weer beter gaat verder.
En dan komen mijn ouders en gaan we wandelen. Mam loopt met stok en dat gaat niet zo snel. Maar konden we wel lekker samen lopen en kon ik haar steunen. Opa en kleinzoon voorop. We gingen naar het oostvaarderscentrum en daar haalde Vincent ons op met de auto. We zijn nog wel bij de bloesems geweest. Mooie foto’s gemaakt!

26 maart – Zwemmen bij de TVA en nog even wandelen
Pluspunten (ik moet ze zoeken)

• ik was er
• ik zwom vooraan
• IK ZWOM DE HELFT ZONDER ACHTJE
• ik kreeg het tellen van de afstand voor elkaar
• JC is een fijne trainer: duidelijk en goed te verstaan
• laten we vieren dat ik ooit ergens in de afgelopen jaren heb leren zwemmen blijkbaar

Minpunten

• het ging onwijs moeizaam
• ik ben moe
• het golfde als een gek
• baan 1! Want in baan 2 lagen al 9 uitslovers
• brilletje liep vol
• oor vol water met druk
• zeverwijven dat ik te hard ga
• koud
• schoolslag, rugslag én wisselslag-ellende!!
• rommelige kindertjes naast ons
• weinig tempo
• geen foto of niks
• sullige douches

Ik vind het leuk dat er twee mensen naar deze training hebben gekeken en een ♥️ hebben gegeven, maar dat hoeft nergens voor. Krijg ik toch de neiging iedereen d’r weer af te smijten.
Maar niet elke training gaat vanzelf. Het helpt om ‘niet vanzelf’ in een wedstrijd te doorbreken.
Dit was een zware training na een hele lange werkdag en ik ben mega onrustig met een overvol hoofd. Dat past niet in een overvol bad.

Inzwemmen met achtje
5×100 (1,35 zonder achtje) elke 25m versnelle
50 ss
6×25 sprint (3t/m6 zonder)
100 rug
300m km-tempo, laatste 200 zonder
6×50 zelfde tempo, de helft zonder ging ook redelijk
100 wissel
300m met achtje uitzwemmen voor de 2km.

Nog even een frisse neus halen ‘s avonds en wandelen. Zelf. Zonder iets. Alleen maar stappen zetten. Ik zou willen zeggen: het hoofd leeg maken, maar dat is lastig.

Ik eet weer goed (dan maar teveel) en dat voelt prettig. Nu werkt het hele lijf weer. Van de koppeltraining van gister merk ik niks! Zowat als vanouds voelt het weer.

27 maart – Wandeling naar de bloesems en een stukje hardlopen

Heerlijk samen met Rob naar de bloesems wandelen. Hij is thuis van een zakentrip naar Warsaw geweest en we hebben dus genoeg aan elkaar te vertellen. De zon schijnt op de bloesems die vol in bloei staan. Lekker hoor. En ook heel, heel fijn dat ik geen pijntjes meer heb. Gewoon niks niks niks. Dan maar iets dikker en eten.

Ik wilde zo niet naar de bootcamp, we hadden gewandeld, gegeten, rummikub gespeeld. Ik moest nog meloenblokjes hebben, dus ik ging joggen. Gewoon maar zien wat lukt. Laatste keer in het donker voorlopig. Toch maar lang lang en dat was oke. Korte sokken dat wel. Rugzakje ook. Muziekje. Fel roze schoenen. Ik ging gewoon maar. Door het park en het ging super heerlijk! Ik dacht echt: lekker tempo, gewoon onverhard ook nog. Kilometertijd 6:30. Boem. Wat een tegenvaller! Hartslag redelijk hoog ook. Maar ik had geen pijn of last van iets, behalve dat het veel beter voelde dan het (blijkbaar) ging. Ik ging wel verder om, want er hoefde echt niks. Blijven rennen en gewoon maar zien.

Een route via via en dan naar de Plus. Snel de spulletjes kopen en in de tas stoppen en dan weer naar huis hobbelen. Ik maakte er 5km van. Het ging pijnloos en ik leek te moeten, maar thuis niet meer perse. Geen pijn of ergens last van. Het gemiddelde was wel verbeterd. Maar ik ben vooral blij dat ik kan huppelen en de trap op en af en alles.

28 maart – Dagje Support uitje met als wandeling naar de WC (2x) en als activiteit bijlwerpen

Support uitje met Kidskonnect

🚗 🦆 🦓➡️🚾⬅️🚘🦆🔃

Van de parkeerplaats naar de wc wandelen voordat we met de Eendjes (auto) gaan scheuren en daarna nog een keer op en neer wandelen.

Het was zo leuk!
Zo gezellig met M, J en L!
Anke navigeert wel. Tegelijkertijd de foto zoeken was lastig. Mooie stukjes Nederland gezien.
Maar ook koud en vermoeiend.

“Kracht” bijlwerpen 🪓 🎯💪🏼😂 🥤

Geen talent.
Maar toen ik stopte met proberen ging het vanzelf.

Veel indrukken op de dag en dat maakt me vermoeid. Slecht eten zal ook meespelen. Goed slapen is een prettig tegenwicht.

29 maart – Duurrit met Vincent en wind tegen en een stukje hardlopen en wandelen.

Vanaf opa en oma in Hilversum, die hulp nodig hadden. Ik en Rob waren heen gereden, Vincent was op de fiets gegaan. We zouden samen terug fietsen. Vincent had heel hard heen gefietst. Logisch, want nu hadden we wind tegen.

Ik vond het in het begin nog niet heel warm. We reden binnendoor. Wel een keer leuk. Maar ik vind Eemnes door dan een crime met al die straatjes. Ik fietste wel okay hoor, maar het was echt een suf ritje. In de polder gingen we opeens wind mee en dat was wel lekker, maar toen bleek volle wind tegen op het laatste stuk en toen namen we maar de Grote Trap, want daar staan tenminste nog een paar bomen.

Mijn telefoon deed het niet meer met foto’s maken. Vincent had het wel steeds lastiger, want die had al flink wat kilometers in de benen. Ik had er minder moeite mee. Ik moest 100 minuten en Vincent 70 kilometer. Ik verzamelde er 105 en Vincent 77. Vincents gemiddelde kelderde van dik 30 op de heenweg naar net geen 27. Ik reed een sufkutterige 25. In vergelijking met iedereen die niet in Amsterdam op een tijdritfiets ging, totale knulligheid. Cadans ook weer kut en afstand sneu. Gelukkig hoef ik alleen maar de finishes te halen. Ik heb een overvolle dag en ik besluit maar niet om 1 keer lang te gaan lopen, maar gewoon de 4km rondjes. We hadden wat gedronken en winegums genomen, maar thuis hadden we onwijze honger. Ik was er niet moe van geworden of dat ik er bij gezweet had of me ingespannen had. Ik zie dan eigenlijk wel de hele tijd op tegen het hardlopen. Thuis eerst eten!

En dan hardlopen. 2km inlopen-4x1km hard/1km rust-2km uitlopen. Het saaie 4km rondje drie keer. Het ging best lekker! Muziek hard aan en weinig mee in het rugzakje. Ik kwam immers elke keer thuis langs. Bewust, want ik vertrouw het niks met de darmen. De eerste km inlopen in 6 minuten. Ik ging in de zon lopen door het park, anders was het kort-kort best koud. Ik heb het liever koud dan warm. De tweede kilometer ging ook prima en toen moest ik dus een kilometer versnellen. Niet dat mijn hartslag omhoog ging, maar het tempo best wel. En het voelde ook goed en pijnloos! Blijkbaar helpt het om genoeg te eten. Nu op zoek naar een balans die wel werkt. Laat iedereen maar slank zijn en afvallen en vooral harder dan hard gaan, ik voelde na ruim 3 km dat de keuze om thuis langs te kunnen goed was. Door naar de WC! Het is te idioot voor woorden en als het zo doorgaat, kan ik niet meer meedoen aan wedstrijden. Ik hou mijn hart vast voor de halve marathon die er aan komt. Winegum, slokken drinken en weer door in de tweede snelle kilometer.

De zuipende Oekrainers in het park kenden me al bijna. Het is opvallende hoeveel mensen je eigenlijk dubbel tegenkomt. Een vader met twee kinderen: ik heb ze wel 4 keer gezien! De tweede kilometer ging wel deels in de goede hartslag, maar het tempo was verrassend hetzelfde (5:23). Toen weer een kilometer kalm, maar dat ging ook nog best goed met 5:45. Ik vind dit een mooie tijd met al dat lichte verse groen. Helemaal geweldig! De derde keer versnellen gingen ook goed en ik ging wel een beetje mijn best doen. Wel een lekker stukje daar vind ik. Ik nam in de tweede ronde ook foto’s.

Ik vond het echt heel erg fijn dat ik totaal geen last meer had van mijn knieen of kuiten of moeite met de stappen: het paste allemaal weer. Dan maar zwaarder. Ik nam nog een winegum. Thuis zat ik in de laatste snelle kilometer en ik had het ook best warm, maar even een slok nemen. Door voor de laatste ronde. Dat bevalt me ook wel weer: gewoon keer op keer hetzelfde. Hardloopmuziek werkt ook super. Halverwege de derde ronde: moest ik weer. Verdomme…. ik hoefde alleen maar uit te lopen, dus ik hoopte dat binnen bleef en ik dan maar oefenen met knijpen. Het loopt onprettig, maar foto’s maken en denken aan Eriu leidt goed af. Dus ik red het. Niet eens idioot veel trager. Blijkbaar viel de uitvoering toch vies tegen en toen rende ik door naar huis. Daar gelijk weer -met diarree deze keer- de WC in. Verder weinig last van wat dan ook. Ik vond het prima mooi gegaan, tot ik zag waar anderen weer toe in staat zijn bij de zwemloop of halve marathon in training, dan is dit weer een beetje jammer. Onder de 7:00 uit-thuis is top. Ik zie toch enorm op tegen de HM volgende week. Eet ik goed, moet ik weer. Misschien moet ik vooraf maar 4 km inlopen. Ik hoeft alleen maar te finishen he. En te vieren dat ik na 2 maanden blessureleed zo snel weer kan opbouwen!

Gelijk na het hardlopen nog wandelen. Even een lange broek aan doen en zonder te douchen door. Komt hij even buiten, haal ik mijn wandeldoel en wandel ik de spierpijn die ik niet heb er uit. Ik nam een marsje mee en dronk even wat melk en dan door! Rob vond het heerlijk buiten: zon, vogeltjes, groen. En hij had gelijk. De bloesems zijn mooi en we hebben een Egyptische Gans gezien. En als klap op de vuurpijl: we kwamen met brood en koekjes thuis.

De was is allemaal gedaan, we hebben rozen als kado gehaald, gerend, gefietst, gewandeld, gerummikubt, opgeruimd, de fietskoffer uitgepakt, gegeten en gekookt en ik heb een half uurtje gezeten. Dat half uurtje weegt niet op tegen de rest. Ging dat 10 jaar geleden vanzelf, nu ben ik er moe en koud van. Soms verlang ik enorm naar een dag niks, maar er is altijd strijkgoed, sporten te doen en dingen te regelen. Onafgebroken. Zodat er geen tijd is om ergens bij stil te staan of na te denken. Dat is best wel eens jammer. Ik dacht: vroeger was er zondagsrust en de kerk en dat was niet eens zo verkeerd, tot ik een bericht zag van iemand die zo blij was dat de kerkverplichtingen verdwenen waren, want dan ‘moest’ er ook weer iets op zondag.

30 maart – Eerst binnen fietsen en later wandelen na het bowlen en pannenkoeken eten.

Wat een gezeur met het fietsen!! Ik heb nergens zin in. Buiten stormt het, dat zou een prestatie zijn om te gaan fietsen, maar binnen is het hoogst haalbare. Er staat een training met zeven keer een minuut versnellen, maar eerst infietsen. Ik heb na 3 minuten al geen zin meer. Typen in duolingo lukt ook slecht. Ik wil/moet de was opruimen, lego bouwen, wandelen, ik moet geld pinnen, bloggen en filmpjes maken. Ik app met Vincent die hardlopen moet tussenpassen. We hebben er allebei een sik van. En dan ook onrustig geslapen door het uurtje minder. Ik zou prima af kunnen stappen na een kwartier of een half uur totaal nutteloos ploeteren. Veel heuvels, cadans komt niet op orde en de zin blijft ontbreken. Waanzin!

Maar ik wilde aan het wiel draaien na 19km en ook dat leverde nauwelijks iets op. Toen maar doorgeneuzeld en wel wat proberen te versnellen in de minuut, maar de hartslag bleef hopeloos achter. Zelfs in de drie minuten rust. Ik had zorgvuldig uitgerekend dat ik na 66 minuten mocht afstappen. Ik fietste 26km in een uur. En toen door naar dertig. Ik zat alleen maar naar de getalletjes te kijken en naar het klokje. Ik had de wind vergeten, dus ik had het bloedheet ook nog. ik dronk een kopje thee. Ik maakte de soort-van-versnellingen af en toen 67 minuten vol en toen de blokjes nog afgemaakt en doorgetrokken tot 75 minuten.

De hele trainingsscore was toch al nul en ik reed op het zand omhoog. Zin had ik toch niet (gehad). Door naar de douche. En het feest.
Na een middag bowlen, snoepen, lawaai, pannenkoeken eten, praten (over sport met Louis!), luisteren, beheersing oefenen, kijken, onrust, kadootjes, veel indrukken moet ik dan als het nog zo lang licht is even het bos in! Even stappen halen. Even adem halen. Even met Rob en Vincent bijpraten. Soms voel ik me stom dat ik buiten móét zijn, maar ik heb het echt even nodig na zo’n lange dag! Na weer een lange dag.

31 maart – Wandelen en bootcampen

Een extra kantoordagje, want J was er voor een meeting. Door de meeting was het druk en was er lunch te over. Lekker! Tot zover calorieën tellen… het was zonnig, maar niks warm. Ik heb het zelden meer warm. Lekker lopen kletsen met zijn drietjes. Fijn, even buiten zijn! En weer door op kantoor aan ticketjes en de telefoon met wat hulp van J. Avondeten was gewoon het brood dan maar.
Ik ben moe van alle in-DRUK-ken van afgelopen dagen/week. Ik vergeet nogal eens dat ik inmiddels wat ouder wordt, omdat het allemaal nog best wel werkt.

Door naar de bootcamp!
We doen ook rennen en ik ben de enige die het park pakt iov de stoep. Gek genoeg tel ik 50 jumping jacks af en ben de langzaamste 🤔 ieder zijn ding hoor. Ik heb het zelfs even warm! Daarna buik en billen. Het gaat me goed af allemaal, niet teveel moeten. Het blijft lekker licht. Maar ook schaduw en dus kou. Prima gedaan zo. Telt het echt als sporten?! Voor iedereen wel, dus voor mij ook.

En dat was maart dan weer.
Hardlopen: 111 kilometer
Fietsen: 547 kilometer
Zwemmen: 21,8 kilometer
Krachttrainingen/bootcamp: 7 uur
Wandelen: 99 kilometer
Alles bij elkaar weer € 7,90 verdiend voor vuurwerk!

1 maart – Wandelen en zwemmen

ik voel me bij het opstaan niet lekker. Hoofdpijn, buikpijn, kramp, vermoeid. Mijn benen zijn in orde, maar doen gewoon allebei pijn! Ik heb geen koorts. De HRV is zwaar onderuit gegaan, de rusthartslag boven de 50. Maar Rob wil naar de Intertoys en ik denk dat wandelen prima is en dat buitenlucht ook goed zal doen. De paracetamol helpt niet echt, maar ik kan prima de stappen zetten.

De wattigheid wijkt wat. Ik vreet toch weer teveel helaas. Het wandelen is wel echt even lekker met dit weer. Ik heb geen last van iets fysiek, maar soms op andere momenten die nergens op slaan, steekt mijn knie. Op de WC of in de auto ofzo. Ik heb geen zin om 70m extra te wandelen, dus het blijft bij 4,93 km. Dit is mooi zo. Stappen gehaald, wandeling gemaakt.

En dan ‘s avonds gaan zwemmen. Als Vincent aan het werk is. Nou heeft Garmin me wel erg gematst qua afstand met 2600 meter, maar het ging best lekker. Ik zag er tegenop met mijn zwabberhoofd. Het was druk. Net niet wat ik kon hebben. Ik ging inzwemmen en het lukte om 1 op 2 te ademen en lange slagen te maken en diep in het water te blijven met 1 brilleglaasje. We deden een piramide van 50 benen-100armen-200heel-100 armen en 50 benen. Ik deed alles met achtje en dat gedoe met benen ging helemaal fout, want ik zwom als derde en toen botste ik overal tegenop en toen als tweede en we haalden de achtersten in. Zucht. Ik zwom best mee, maar voor rustig zwemmen was dit een beetje too much tempo. Garmin raakte helemaal van het patje. Daarna weer een piramide van 100-150-200-150-100 met tussendoor 25 techniek: slepen, oksel, bijleggen, dubbele insteek. Ik onthou dan SOBD. Ik zwom als tweede en telde mee en deed wat ik moest doen, maar de man voor miste volgens mij 50m want hij was eerder klaar. Kon me ook niet schelen.

Ik hield het bij en het tempo was lekker gedaald en prima te behappen. Dan 5 keer 50m: 1 op 2 ademen links (oei), 1 op 2 ademen rechts (doe ik de hele tijd), 1 op 3 ademen (evenzo goed), 1 op 4 ademen links (aj-aj, maar gedaan) en 1 op 4 ademen rechts (eitje). Daarna nog een bakje piramide-ellende: 50-75-100-75-50 met daar tussenin 25m sprint. Not my cup of tea en dan denk ik de rest op te houden in de sprint, maar ik ging als tweede en het viel vet mee. De derde hield meer op. ik haal in de ‘rustige stukken’ wel weer bij. Dit ging qua tempo allemaal prima verder, we haalden niet meer de achterste in. Ik heb gegniffeld om de sjachereinige kop in de baan naast me van iemand die even op de plek werd gezet. Maar verder was het me vooral te druk, te veel en overweldigend met ego-tripperij-mensen. De hoofdpijn week, fysiek voelt het weer helemaal supergezond! Dat is erg fijn als alles ff pijnloos is. Dan is er weer ruimte voor onzekerheid: over een maand een halve marathon- wie heeft dat bedacht 🤔🫣 veel gezwommen en schijnbaar goed! 😊

2 maart – Een duurrit voor een knuffel van schoonma en de belasting van de schoonouders en daarna de wandeling naar de Banda

Zo een lange rit waar ik geen zin in had. Ik wilde liever Lego bouwen, bloggen, het huis schoonmaken, M&Ms eten en op de bank chillen. Ik wil bij Rob en Vincent zijn. Daar past eigenlijk geen drie uur fietsen tussen! Maar ja… het lijkt aardig weer en ik spreek af dat Rob ook in de 🚙 naar H’sum rijdt en dan doen we daar de aangifte even. Ik pak me goed in, maar de warme broek zit in de wasmachine. Dat is al een minnetje. Ik pak Robs fiets. Muziek hard aan. Ik heb het niet warm, geen enkele keer. Ik verzin met mijn domme hoofd dat ik niks behalve de brug dubbel wil rijden. Dat blijkt een stom idee. In het begin niet, ga ik via de Kemphaan en de dijk. Lekker in de zon. Top zo!

Maar na de brug ga ik richting het sluisje en Huizen en dan gaat het mis. Druk druk druk met wandelaars, ik kan de route niet volgen, die slingert en ik kom met een boos hoofd weer in Blaricum. Dan door Laren. Heel druk, walgelijk onrustig en tempo-killend. Voor De Hoop staat het 3rijen-dik. Allemaal bochtjes en stoplichten. Terrassen vol. Jek. Naar H’sum schiet het even op, en dan in de stad ook. Maar ik heb de pee in qua tempo en onrust.

Ik eet alle soesjes op. En drink thee. Daarna ga ik weer de kou in. De gewone weg naar huis, maar die heb ik deze kant op nog nooit gedaan. Er is geen wind. Maar toch is het kleine minibeetje tegen. De motor blijft op 1, mijn motortje blijft koud. Sommige stukken lukt t, maar nergens echt lang lekker hard. Langs de snelweg, over de brug. Ik tel de kilometers op. T is in de polder stukken rustiger.

Ik rij gewoon langs de Vaart en dan bedenk ik dat ik ook nog even anders terug moet rijden om niks dubbel te doen. Door Nobelhorst met spelende kutkinderen die me aanvallen en het tempo is er weer uit. Op de Ibisweg is bet veranderd en koud. Ik haal 70km en dat was mijn doel. De middag is weer om. Zonder Lego, grotendeels alleen, maar wel met Rob samen. Ik had alle tijd om op te zien tegen de wandeling. Thuis eerst koekjes eten. Tempo is weer sneu met net geen 25.

ik voel me eindelijk weer echt helemaal pijnvrij!!! Wel wat vermoeid en de nachten zijn gevuld met heldere (nare) dromen en ik ben vreterig, maar de benen voelen weer ongeveer gelijk. Ik wil weer rennen! Dat dat nog niet vanzelf gaat, maakt me prikkelbaar en mokkig. En klagerig.
Dat wandelen is toch geen echt substituut eerlijk gezegd, al is het wel lekker in te passen om samen te doen. En de mijl per dag lukt ook wel. We zagen de kleuren veranderen en donker worden. En dan kletsen we lekker bij. En we halen frietjes. Dan zijn de planeten zichtbaar, wat ik interessant vind, maar ook onoverzichtelijk in deze helderverlichte wereld.

Ik weet echt nog niet hoe ik over een maand een halve marathon zou moeten lopen en ik twijfel of ik niet teveel wil weer, maar ik weet ook dat ik snel kan opbouwen. Ik ben wel erg bang dat de pijn terugkomt en dat het weer mis gaat.

Weer een weekje van 15 uur als je wandelen en kracht meetelt. Blijf je op de 3 sporten hangen, dan nog altijd 9,5 uur.

3 maart – Wandelen en bootcamp

Wat een onrustige dacht en nacht ook! Ik droomde van een hoverbord en calgary. Ik wilde op het werk veel dingen tegelijk: de exports, mails beantwoorden, websites maken, thee halen, tickets oplossen, de wandeling voor vrijdag neerzetten, wat ik vorig jaar deed en toch deed ik een hoop dingen 1 voor 1 en streepte ik het toch af! Ik had fikse diarree, maar verder heb ik nergens pijn, nergens last van behalve het zonnetje in mijn gezicht!!! En zo ging de dag voorbij en had ik bij het avondeten nog maar 600 stappen gezet. Ik moest de mijl nog wandelen, de stappen zetten, Rummikub spelen en naar de bootcamp. Vincent liep mee en door naar de winkel. De zon verdween weer tussen de sterren, planeten en het mooie licht.

Alles paste weer net. Om 1 over 7 had ik de mijl gelopen en sloot ik aan bij de bootcamp. Ik had echt geen zin. Helemaal niks. Niet aan het begin, niet halverwege en naderhand was ik ook niet blij. Ik heb slechts een heel klein beetje mijn best gedaan, maar eerlijk gezegd heb ik me er bij het meeste heel makkelijk vanaf gemaakt. Nergens gepusht, gewoon meegedaan. Alleen de donkey kicks 🫏 🦵🏼 voor de bilspieren deed ik even mee. Ik had het koud. De hele tijd. Behalve tijdens het eventjes lopen wat de rest oversloeg volgens mij. Op de foto sta ik er lekker met de armen over elkaar bij, en zo voelt het. Count me out – chomhaireamh amach mé Oke, ik schrijf een uur krachttraining bij. En een uur rummikub verdeeld over de dag. En ik heb een stukje hard gelopen bij de wandeling (200m hooguit), dus dat telt dan als hardlooptraining 1 van de week. Stappendoel afgevinkt, 8 uur gewerkt. De nfa-heldin die jubelt dat 1x zwemmen, 4x hardlopen (1 keer op strava), 1 ftp test doen, 2 krachttrainingen, een training geven (noemt ze werken) en op de skatebaan staan en met de kids voetballen een hele actieve week is, kan er nog een puntje aan zuigen. Nee, dan deze ouwe, dikke, slome vreettaart.

4 maart – Wandelen, fietsen, zwemmen en zo voort

Heel slecht geslapen. Te weinig, onrustig, slecht in slaap komen, liggen draaien. Combinatie van doktersbezoek, beoordelingsgesprek, paaseitjes laat op de avond. Naar de dokter gewandeld. Er is nu niks mis gelukkig, maar ik kan terugkomen als er wel iets is. De arts heeft een inwendig onderzoek gedaan, maar dat is nu dus prima. Ik blijf de pil slikken voorlopig. De ontlasting met hardlopen hoort er gewoon bij. Ergens is het fijn dat er niks is, maar ik voel ook dat er wel iets is, maar al dat sporten maskeert het. Ik ga maar echt lactose-vrij eten, bewust eten en nu maak ik in de zon eerst mijn wandeling af! Heb ik die alvast gehad vandaag. Eigenlijk moet ik natuurlijk ook krachttraining doen, elke dag yoga-en en aarden, maar ik kan het niet opbrengen. Ik wil graag wat minder moeten doen en ik ga gewoon op de bank zitten en lekker Duolingo spelen. Dat moet soms toch ook even? maar niet te lang, want dat komt niet uit met sporten… Ik ga fietsen. Als warming up voor het hardlopen. Op Robs fiets. Ik ga in de schaduwen.

Eigenlijk had ik een half uur eerder willen vertrekken, maar dit is het nu eenmaal, meer kan ik er niet van maken. Ik ga ook niet mijn best doen vandaag, gewoon een beetje fietsen, er moet niks. Ik heb er te slecht voor geslapen. Muziek (hard) aan en een beetje de Noorderplassen rond. Het is infietsen voor het hardlopen, niet meer en niet minder. Totaal niet boeiend eigenlijk. Dat is wel fijn.

Ik heb verder geen excuus nodig, ik ga gewoon en ik zeur niet over wind, drukke stad of weinig energie. Het is allemaal waar, maar er zijn ook bloemetjes en die schaduwen betekenen dat er zon is en ik ‘betrap’ 2 60+ers die staan te zoenen midden op het fietspad en ik zie een vader die eendjes kijkt met zijn dochter. Op de dijk gaat het met wind mee natuurlijk wel lekker, maar het is erg fijn dat het allemaal niet nodig is. Ik hoeft niet hard, niet veel, niet beter. Ik maak alleen lekker veel fotootjes.

Weet je wat ik vandaag niet meeneem? Mijn hartslagband. Die doe ik even niet om. Misschien zit die wel ergens klem, dat zou me niks verbazen. Ik drink wat water en ik ga nog net even om via het centrum om de tijd vol te maken. Het is er druk met moslima’s en hun kinderen die een speurtocht doen, erg leuk! Ik kan zeuren dat ik niet eens 30km heb gefietst en dat het tempo niet eens op 25 ligt, maar ik ben buiten geweest, ik heb op het zadel gezeten en ik heb gefietst. Period. Ik ga thuis eerst plassen, doe een hardloopbroek aan en ik doe een jasje uit. Ik ga 4×10 minuten hardlopen.

Het eerste blokje is wat wennen. Zit alles wel goed, zijn de stappen wel oke, doet er iets pijn? Maar het gaat gewoon. Ik heb expres eerst wind mee gekozen op de Evenaar. Met mijn compressiesokken aan, muziekje op (opvallend veel Iers trouwens) en buff om. In de zon me aanpassen aan de hartslag die door het horloge gemeten wordt. Ik blijk zelf op de lap knop te mogen drukken in de rust. De hartslag is redelijk hoog, maar ik weet niet of dat komt door het horloge wat meet of door de slechte nacht. Ik jog het tweede blokje prima door. Wederom niets overdrijven en dan gaat het dus blijkbaar best snel? Ik moet eigenlijk toch weer en ik maak ook weer foto’s met de schaduw er steeds bij. Vind ik leuk om te doen.

Bij het centrum ga ik naar de WC en ook daar maak ik een schaduwfoto, maar niet van wat ik achterlaat! En dan weer door. Het gaat best lekker en dan heb ik 5 km in een half uur gelopen! Niet erbij zeggen dat dat exclusief wc-stop is en wind mee en dat het slechts het begin is… Daarna wordt het allemaal iets moeizamer, door het bos, langs de brug die ze gaan afsluiten, heel rustig de brug op. Alles trekt iets meer, maar niks pijnlijks hoor.

Het laatste blokje gaat minder snel (ik had de overwinning al gehaald op de 5 km!) en dat is prima. Ik jog naar huis en vind het ook weer niet nodig om de 7,5 km vol te maken. Ik heb wat trek en zin in Brinta en ik zit lekker onder de warme overkapping. ‘s middags val ik even in slaap daar. Zal wel nodig zijn. Ik kan natuurlijk best snel weer opbouwen, maar mijn knie is toch weer wat gevoelig. Niks ergs, maar het trekt een beetje. uit-thuis is iets van 6:33 en dat vind ik evenzo goed.

En dan ‘s avonds weer naar het zwembad. Een duurtraining. Druk. Maar toch maar baan 3. Effe inzwemmen ging al langzaam. Dan training met telkens 7 minuten zwemmen met fluitje. Heerlijk!! Eerst 6 min zone 1 dan 1 minuut zone 2. TR voorop en dat zakt altijd lekker in. Toen de man van zaterdag 5 om 2. Ook prima. De halve banen neem ik voor lief. Daarna ging ik voor! Dan zijn de zo es toch wat hoger haha. Maar ik vind eigen tempo ook wel fijn. 4 om 3 en ik deed dat prima geloof ik.

De vierde keer ging G voorop: weg zone 1. En 2 al helemaal! Die sprint dan voorop en raakt ze allemaal kwijt. Dan de vijfde keer ging f voor en dat gaat dan weer prima qua tempo. Tot slotging die kleine schreeuwer voor en dan dus 1 minuut zone 1 en 6 minuten zone 2. Het was prima vol te houden en anders ging ik wel iets kalmer, maar we haalden de langzaamsten in. Gedoe met de afstand dus, maar ik zwom er 125 bij en toen vond ik het wel mooi. Weer een groen vinkje. Vincent had erge kramp.

5 maart – een wandeling in twee delen door het centrum van Almere en binnen fietsen – geneuzel in Zwift

Zo! Wat heb ik (weer) extreem slecht geslapen! Vier keer 4️⃣! naar de wc!! 🚾 ik heb het geen 5 uur gezien op de klok, maar verder elk uur een keer wakker. Ik sliep tussendoor wel gelukkig. En elke keer een flinke plas ook he. Voor 7en alweer wakker (2x) ook. Waarschijnlijk ben ik in de stress voor het functioneringsgesprek. HRV is helemaal in de min en ik ben overbelast. Toch ben ik niet extreem moe overdag. Eerder ongeconcentreerd. En snotterig. En een lichte hoofdpijn, maar het is niet de moeite. Ik wandel met Jo langs de mediamarkt voor een kabeltje voor hem. Om 1 uur heb ik mijn gesprek. Ik weet al hoe het me zal gaan: ze kunnen 100 goeie dingen zeggen en 1 verbeterpunt en ik hoor alleen de laatste. Zo ging het dus NIET. Ik heb werkelijk niks gehoord wat ik me aan zou kunnen trekken of niet goed genoeg is. Ze zijn heel blij met mij! Ze noemen me attent en lief en flexibel en vrolijk en ik pak alles op. Zij zijn verbaasd (mijn managers) dat ik zelfverzekerder zou willen zijn! Ik vind mijn werk dan ook echt heel leuk. De klanten, de vragen, de websites, de collega’s: het is echt leuk. Ik vrees dat ik daar nog wel een tijdje zit! En dat terwijl ik nog lang niet alles weet, nog lang niet zo ver ben, ik snel afgeleid ben en ik het attent-zijn vanzelf doe. Ik word erg goed beoordeeld en eerlijk gezegd ben ik zelf stomverbaasd. En een beetje boos op mezelf dat ik me toch altijd zo druk maak om niks! Ze zijn blij met mij. Blijer dan ik met mij ben. Its a thing.

In de avond gaan Vincent en ik nog een keer naar de Solow (feestwinkel) om kadootjes te kopen. Lopen we weer in het heerlijke weertje langs de triat(h)lon tegel. Ik blijf een beetje wazig en kan niet goed laten doordringen dat ik een toprapport heb gekregen.

voor de apple watch moet ik in maart 3 keer binnen fietsen. De hele dag prachtig weer en ik werk binnen. Na het rummikuppen sleep ik me de fiets op. Node. Ik had een training, maar ik doe niet echt mee. 52 eindeloze minuten. In Makuri. Een korte route. De eerste 10 minuten ben ik bezig met duolingo, maar dat is lastig op die fiets. Ik snoep wat m&ms. En ik heb het bloedje heet. Ta sé te. Na Een kwartier probeer ik Candy Crush, maar ook dat boeit niet. Ik fiets best door. Maar ook dat boeit me niet. Een half uur gaat voorbij.

Dan zijn het nog maar 20 minuten. Die kunnen lang duren. Ik kijk wat naar de tv met zwift erop. Na 35 minuten komt Vincent kletsen. Ik heb het heet, de route is klaar.

Ik verveel me. We kletsen wat en ik draai me weer om omdat ik echt niet omhoog wil fietsen. Dan zie ik een virtueel poppetje die in de berm staat te spugen. Ik ga terug om m Vincent te tonen en een fotootje te maken.

Na een opdracht waar ik 6×90 seconden totaal niet op heb gelet twee keer ga ik iets matig haalbaars fietsen en die 10 minuten tel ik af. Daarna nog 5 minuten uitfietsen die ik helemaal per minuut aftel. Na 52 minuten heb ik een schamele uitvoeringsscore van 3%, wat drie procent meevalt en iets van 25km. Boeit me ook niet. De warme douche! Daar verheugde ik me op.
Ik denk dat ik een stukje van hét probleem heb: de hartslagmeter. Die klemt ergens. Ik heb die namelijk niet omgehad en ik heb NUL NERGENS NIKS last van.
Ik heb dit gedaan. 1 van die vele trainingen die weinig bijdragen, maar alles bij elkaar telt het wel.

6 maart – het blijft bij een wandeling vandaag.

Sneu sneu sneu sneu!!! Weer een nacht slecht slapen is net te veel van het niet-goede. Ik verheugde me de hele dag op hardlopen, maar teveel gevreet en druk met werk (leuk druk!) en een diepe vermoeidheid. Ik hou het bij een wandeling.

We gaan samen in de warme lente kijken of de bloesems al opschieten. Ga ik straks nog hardlopen? Door een verkoudheid voel ik me wat wankel. Het is allemaal niet slecht of ziek, maar veel niezen en snotterig. Ik ga op de bank zitten en dat is het dan. Ik maak met moeite en tegenzin de stappen, het half uur en de wandeling af.
De bloesems zijn er nog niet. Heel in het begin.
Ik schuif het hardlopen naar zondag. Watje dat ik ben.

7 maart – Wandelvierdaagse Utrechtse Heuvelrug op eigen houtje. Samen met Joyce natuurlijk!

‘Het is maar wandelen’. En toch… de zenuwen vooraf zijn er niet eens minder om. En na 17km voel ik mijn benen ook. Wandelen is meer dan alleen heel rustig hardlopen. Zware rugzak bij. Megaveel stappen zetten. De route volgen. Uit het boekje en van het horloge. Compressiesokken en hoka’s aan, geen hrf band, ingesmeerd! En ondertussen kunnen we kletsen. Voortdurend.
Met Joyce samen: ZO HEERLIJK.

Ik reed. Licht jasje aan, zware rugzak, beginnen met glooiend omhoog en dan richting het Wasmeer. De zon was er al. Verder complete rust. Alleen ons gekwebbel. Alles kunnen we bespreken.

Ik was flink katterig door de weegschaal (kilo eraf, maar nog veel te dik) en ik geniet van Joyce’ fanatisme op de krachttraining. De route volgen is echt top! We gaan 1 keertje mis. Het gaat wel langzaam, dat lopen en km’s verzamelen. We vinden een schat aan nieuwe paden! Echt prachtroutes. En soms bekende stukjes ook. Dat gebied hebben we al zo vaak doorkruist!

Na een km of 7 gaan we zitten voor de lunch. Ik eet en drink onderweg te weinig. We zijn vlak voor het bosbad. Dan weer door langs de schietbaan die te horen is en het is inmiddels warm! Zelfs de lange mouwen gaan uit.

Langs de heide. En dan bij 14km bij de Kuil frietjes/soep eten.

Liepen we even niet helemaal goed. Dan weer door om Lage Vuursche heen. Ik let niet op de tijd of de kilometers. We komen over de velden. Het lijkt wel zomer! Ik herken de wuivende palmen van de Wolfsdreuvik die in de buurt moet zijn.

Ik app even met Vincent. Dan gaan we op zoek naar de Wolfsdreuvik. Het is als altijd lastig te vinden. We gaan van de route af zwerven. Leuk, spannend en onbezonnen tegelijk! Het verdrijft de vermoeidheid. De route was 21km, dus laten wij er meer van maken! We vinden de Wolfsdreuvik! In de zon.

En dan terug. Weer op de route voor de laatste paar km is dan weer zwaarder. Na 21km nog door het zand omhoog!

Dan is het niet meer ‘alleen maar wandelen’. Joyce loopt 24km, ik 23. Nergens last van!!!

8 maart – 2 uur zwemmen bij de TVA en het wandelmijlmoetje

ik zie er tegenop en kijk er naar uit: 2 uur zwemmen. Tijdens de kringverjaardag binnen terwijl het buiten prachtig fietsweer is. Teveel lekkers. ver rijden.
In het eerste uur JdW. Even inzwemmen. Dan 450m 50 benen, 100 armen, 150 bc, 100 wissel 😳 en 50 bc. Niet vooraan. Toen 400m z1, 4×100 1op5,1op4,1op3 en 1op2. 50 school. 1op5 valt tegen. De hele tijd net niet tegen iemand op zwemmen. Dan 175z2. Vooraan. En 3×75 waarvan de helft armen, maar ik doe alles met achtje. 50rug. Dan nog 100 z1. Mag ff iemand anders voorop. Dan 4×50 snel-langzaam. K heb weinig snel. Slechts 2300 in eerste uur, garmin telt ook ruk. Uitzwemmen en inzwemmen- ik weet niet hoeveel. Winegum eten en veel drinken! Iedereen gaat.Ik deel de baan met 1 andere man, een ‘nieuw lid’. Zoveel vragen… maar eerst de 450m weer zwemmen. Haal nu gewoon 1op2 adem en doe alles zelf. Eigen tempo, eigen ademhaling. De 400 en 4×100 tel ik met ademhaling. 50 school. Gewoon doorzwemmen en meters verzamelen. Daarna ietsje anders: 300m z2. Ik doe mijn best, maar zit al dik boven de 3km en het gaat tellen. De 4×75 mag ik allevier armen doen. Ik tel m op tot de 4km. Garmin telt ook moeilijker mee. Ik doe nog 100 en de 50jes maar zonder versnellen! Dan zwem ik de tijd vol. En de laatste 100m die vol zijn, zonder achtje. Dat zijn de dapperste!! Nog 25m om de 4700 vol te maken. Volgens Garmin het verst ooit, maar ik heb ooit 5 gezwommen volgens mij? Vincent heeft het ook gered en ik ben bere-trots! Ik klets nog een tijd met mijn startende baangenoot en zijn eveneens startende vrouw. Vind ik dubbelstoer! Het viel mee, het zwemmen. Qua conditie moeiteloos, qua snelheid matig, maar voor iemand die 10 jaar geleden het hele begrip triatlon nog nooit had gehoord en die hartstikke bang was voor water natuurlijk superknap! Mooi.

Na het zwemmen snel patat halen. Omdat het toch al een slechte dag is en ik vanmorgen hele grote darmopruiming heb gehouden. En dan moet ik ook nog wandelen. Van die dagen dat je daar geen zin meer in hebt. Stappen moeten halen. Vincent gaat mee en we willen naar de plus, maar die sluit al voordat we er zijn. Dan de mijl maar al kletsend vol maken en de stappen zetten. Mijn kind kletst met me. Het is vrouwendag, maar ik heb er niet zoveel mee. Vrouwen achtergesteld? Lastigere ziektes? Het zal wel. Ik vind het prachtig dat de triatlonclub YV als supervrouw neerzet: zij is dat! En 1 filmpje van Ironman met een dochter die als haar moeder een Ironman wil worden. Verder denk ik: gelijkheid zit niet in geslacht. De stappen zijn gezet, het rechthoekje is weer gelopen. In het donker.

9 maart – Duurrit met Vincent samen, wandelen met Rob samen en hardlopen met mezelf in korte broek!

We moesten op tijd weg, want Vincent moet ‘s middags werken. We gaan een ijsje eten bij de McD. Vincent gaat op de tijdritfiets, ik op de racefiets. Ik heb de bidons, de winegums en de route in mijn hoofd. De stad uit gaat nog best lekker, maar op de dijk hebben we toch wind tegen. Ik merk dat ik geen zin heb om me vreselijk stuk te rijden om maar een bepaalde (gemiddelde) snelheid te halen. Ik vind het al gauw goed zoals het lukt. En als dat nog geen 25 gemiddeld is, moet dat eigenlijk ook maar prima zijn. Ik heb een driekwartbroek aan en lange handschoenen, maar het is redelijk warm. Ik maak een paar mooie foto’s van Vincent.

We stoppen even bij het bankje om de handschoenen te wisselen, maar de handschoentjes waar ik naar ruil, geven vreselijk af. Dan Lelystad door. Naar de Mac. Daar is alleen de McDrive open. Superstom, maar ik bestel de cola’s en ijsje op schoentjes met klikpedal en reken af tussen de auto’s.

Het is erg koud om weer op te stappen, dat valt me vies tegen! Dan hebben we best nog echt wind tegen als we langs het vliegveld rijden. Het is wel altijd mooi allemaal en helemaal niet druk gelukkig! Daarna de Vogelweg. Daar hebben we wind mee en zoefffff- weg is Vincent. Ook wel weer grappig. Ik maak zelf ook wat goed qua gemiddelde.

Vanaf de Knardijk fietsen we weer een stuk samen. Ik wil het liefst een zo saai mogelijk rechthoekje fietsen dus we nemen ook nog wind mee op de andere weg, maar eigenlijk gaat het te hard! Ik wil de 60km wel halen dus we moeten nog om en we nemen eens een keer wind mee op de Ibisweg, langs de nieuwe totaal onlogische rotonde/afslag op niks. En dan nog een stuk wind tegen op de Trekweg. Daar is het dan weer druk en onrustig en afremmen. We zien DS die ons tegemoet komt met zijn dikke lijf op een snelle fiets, maar zijn blik als hij ons/Vincent op de megafiets herkend is goud waard! Altijd de opschepper, maar hier fiets ik met mijn kind en zijn meiden doen niet meer mee. De stad door is helemaal druk en we stoppen nog om een gele Porsche te fotograferen. De 60km komen er, 2,5 uur niet helemaal, maar het is best zo. Ik moet hoognodig plassen. Vincents gemiddelde zit boven de 27, dat van mij ver daar onder, maar ik vind het best zo. Ik ben er niet kapot van, de racefiets was weer lekker en ik heb geen last ergens van. Ik heb de hartslagmeter dan ook thuis gelaten, dus misschien is het dat toch. We lunchen onder de overkapping!
En dan nog wandelen natuurlijk. Vincent ging naar het werk en Rob en ik gingen even wandelen. Ik wilde naar de Lidl omdat ze daar hardloopkleding hebben en die bevalt mij al jaren hartstikke goed en het kost geen drol. En de wandelmijl halen we dan ook! We moeten melk hebben en meloenblokjes en die scoor ik bij de AH. De rij bij de ijsjes is ellenlang. Dan wind mee terug over de Evenaar. Ik hoef de 4km niet te halen, het is prima zo. Ik heb de bloemetjes gefotografeerd.

Ik heb een lange en een korte broek gekocht en een lange mouwen en korte mouwen shirt en een bodywarmer. En nog wat dingetjes voor Vincent ook. Word ik blij van!
En dan moet ik nog hardlopen ook. Wat er zou gaan voor een uurtje, zoiets stond er op het schema. Het is weeeeeeken geleden, dus ik heb geen idee ‘wat-er-kan’. Compressiesokken aan, hartslagband NIET om en zakdoekjes mee, fijne schoenen aan en als Rob klaar is met het stroompunt vervangen, ga ik maar. Kort-Kort. Het gaat. De tweede kilometer gaat het echt goed zelfs. Ik bedenk de 3-5-8 regel: als het moet een stopje op 3km, anders op 5 en dan op 8 weer. Na 3km gaat het prima, dus die sla ik over. Ik zit een beetje met de afstand, maar ik neem het onverharde pad door het Kotterbos.

Ik moet, maar ik ga het volhouden tot de 5km. Ik kom op een plek waar ik al vaker heb gezeten, te zien aan de witte ‘vlaggetjes!’ Nu kan ik diep het bos in, nu er nog geen brandnetels zijn. Ik haal de 5km net niet in een half uur, maar ik ben pas op de helft. Naar 6km toe valt me wat tegen. Ik ga langs de plassen en daar is het drukker, maar niet heel erg. Het is dan ook al laat. Het wordt wel iets zwaarder, stom genoeg ben ik het simpelweg fysiek niet meer gewend.

Door tot 8km lukt niet, want opeens is de nood héél hoog! Ik ga snel het riet in en het is weer ouderwets snel en smerig. Ik ga via de bult, maar ik stop nu niet meer op 8km natuurlijk. Dan door het bos terugsteken en ik merk echt dat het zwaarder wordt. Dan maar iets minder snel en minder easy. Kilometer 9 is het lastigst: met de brug er ook nog in. Eigenlijk wil ik een kwart marathon lopen, om een referentie te hebben. De laatste kilometer blijkt ook geen eitje, want mijn benen zijn gewoon vermoeid. De hartslag ligt wat hoger, het tempo lager. Met een blokje om het huis maak ik de 10,5 km vol.

Ik zou niet ontevreden hoeven te zijn over het tempo, maar uit-thuis is 6:52 en dat is wat jammer. Hoe ik over 4 weken een halve marathon moet lopen, weet ik nog niet! En of het verstandig is, is maar de vraag. Maar voor nu heb ik geen rare pijntjes: ik ben er moe van, mijn bovenbenen zijn gevoelig, maar niks geks. De meniscus lijkt wat te knellen door de sokken, dus misschien toch weer even de korte gewone sokken proberen. Laat de rest na hun griepjes en vol ongemakken die luid verkondigd moeten worden op Insta, maar vliegen en hard gaan. Ik hoef niet hard, het moet gewoon weer lukken! Elke keer ietsje verder. Volgende keer is de 10km al geen hobbel meer.

Ik heb een week gedraaid van bijna 18 uur sporten!! (17 uur en 50 minuten) Eindelijk! Ik kan het ook. Als je het wandelen en de krachttraining niet meetelt, blijft er ‘maar’ 9 uur over. Voor de weight watchers telt de 18 uur en dat is mega-mega-veel. Voor de T3S-trainingsgroep telt de 9 uur en dat zou top 10 zijn (5de plek). Bij de TVA misschien net top 10. Maar hoe train je 20 of 27 uur in een week?! Dan telt er vast iets dubbel. Boeie: voor mij met 24 uur werken en ALLE was gedaan op deze zondag en een feestje gehad en met zijn drietjes leuke dingen gedaan is het goed zoals het is. Ik zou zelf wat meer rust willen hebben, want nu heb ik wel vaak het idee dat ik nergens écht aan toe kom: de blog niet, verwerking niet, rust niet. Weer een drukke dag met weinig rust er in: Fietsen, dan snel alle was proberen bij te houden, wandelen, eventjes zitten (maar niet te lang), meer was, hardlopen, koken en eten, was opruimen, Garmin bijwerken. Dag voorbij. Geen blog, nauwelijks tijd om te denken.

10 maart – De wandelmijl en de b😝😝😝😝😝tcamp 

Een nacht met twee keer naar de toilet. En dan een werkdag van hot naar her, het 1 na het ander. Allemaal leuk en de tijd vliegt, maar het iets te snel om echt wat te doen. Ik word er blij van en baal dat ik nergens echt aan toe kom. Na het eten lekker rummikub spelen en dan moet ik nog wandelen en heb ik nog geen 500 stappen gezet. Vincent loopt mee. Ik ga met ommetjes naar de bootcamp, waar ik echt geen zin in heb! De kleuren zijn mooi. Met veel vocht in de lucht. Mijn knie zit vast.

Maar ik loop de mijl bij elkaar en ben op tijd voor de bootcamp. Ik vind het écht niet leuk. Niet moeilijk, heb er geen spieren voor, schiet er niks mee op en kleed me er ook niet eens voor om. Moesten we ook nog veel rennen en mijn knie had daar geen zin in. Die zat vast. Heel lastig, want dan kloppen de stappen niet. We doen vanalles en ook springen en ik doe alles ook mee, maar lekker niet of nooit tot het gaatje. Dan nog doe ik meer dan de helft van de rest. Drie keer 8 minuutjes werken. Squats en kikkerspringen en planken en zo. Ik ben het vergeten. En dan minuten rust tussendoor. Ik had het prima op temperatuur. Eerlijk gezegd vond ik het geen moment echt leuk. Toen knakte mijn knie en daarna ging het beter. We eindigden met het matje voor de buik en benen. Allemaal dezelfde sjit. Mevrouw van WF en JF liep voorbij en ik deed snel mijn mutsje op. Geweldig om de anderen dan te horen zeggen: “die wandelaars weten niet wat we doen.” Haha. Weet je hoe ver zij wandelen, jurk?! Ik koel wel af. Laat die jonkies maar lekker met hun stevige billen, ik ben de duursporter en soms denk ik: ga mee twee uur zwemmen! Maar ik heb dit uurtje weer gehad. Passen gezet. Alle vinkjes weer vol.

11 maart – Wandelen voor de medicijnen, op Robs fiets met het motortje aan, hardlopen in blokjes en tot slot zwemmen.

Het gaat even niet goed. Dat is gek als je zo naar mijn sportdag kijkt, maar mentaal en fysiek gaat het alles behalve oke. Ik heb overal pijntjes: dan weer in mijn rug, mijn linkerknie trekt aan alle kanten, snotterig, stijve kuiten. Ik ben moe, heb nergens zin in en ben erg verdrietig zonder aanleiding. Je zou denken dat bootcampen helemaal niet geschikt is voor mij. Of sporten uberhaupt. Maar dat is het niet. Dit is een hormoonkwestie denk ik. Ik slik sinds een jaar de pil om de stemmingswisselingen die steeds langer voorkwamen, te verhelpen. Maar nu zit ik in de stopweek. En dan hebben de hormonen opeens blijkbaar vrij spel. Dan stuitert ik tussen ‘depressief’ en ‘boos’ en ‘ongelukkig’ naar ‘hoopvol’ en ‘strijdlustig’. Dan wil ik in bed blijven liggen en huilen, maar dat lost niks op en maakt het niet beter. Ik ben aan de diarree, maar het ergste van alles is de wegschaal. Ik word zwaarder. Weeg weer 71 kilo. En dat maakt me helemaal wanhopig! Ik ga op de bank zitten. Komt er ook niks van kattenbakken of huishouden. Ik heb zelfs geen zin meer in Candy Crush of DuoLingo. Dan lopen Rob en ik naar de apotheek voor een nieuw potje anticonceptiepillen en zelfs daar moet ik voor bijbetalen! Godsgeklaagd. Er ís iets: dat gewicht wat blijft hangen, al die pijntjes, het ontbreken van enige mentale veerkracht: iets is er mis, maar de dokter zegt van niet, dus ik moet me niet aanstellen. En bijbetalen. Ik wandel de mijl maar vol, heb ik dat alvast gehad. En ik baal ontzettend van dat dik-zijn. Kan ik dan niks meer eten? Die anderen mensen eten toch ook gewoon alles wat los en vast zit en wat zij aan sport doen is voor mij een lachtertje. Hoe komt het dan dat ik geen gram afval? Tijdens het fietsen bedenk ik dat het wel eens aan de soja-spullen kan liggen. Daar zit vast meer suiker in. Dan ga ik wel terug naar de magere yoghurt. De stoelgang is toch slecht, ik heb al weer 2 dagen diarree. Kortom, het gaat niet echt goed vandaag!
Maar ik ga wel fietsen. Op Robs fiets. Ik zet de motor minstens op 3. Als anderen de Tacx anders instellen en Vincent zelfs de motor op 9 zet, dan mag ik vandaag ook. Ik zet de muziek aan en laat de hartslagmeter thuis. Mijn knie is gevoelig, maar niet iets specifieks. Als ik opstap lijkt het de meniscus; een kwartiertje later is het de binnenkant die trekt en weer later de zijkant. Maar ik scheur lekker met 27km per uur door de stad en ik snap dat je je als fietser superieur voelt als je zo hard kan. Ik heb daar een beetje hulp bij nodig, maar als je dat met je eigen beentjes kan, dan zijn al die anderen op het fietspad inderdaad lastig. Ik heb er wel een beetje een zonnetje bij trouwens! Maar ik ben gewoon niet echt blij vandaag. Het ene moment denk ik: alle triatlon-afstanden dit jaar zou leuk zijn en iets later denk ik: als ik eens niet uitwijk voor die auto, dan krijg ik ook een rolstoel! Zo gaan stemmingswisselingen.

Met dit tempo moet ik verder om, want ik moet 70 minuten fietsen. Motortje naar 5, want wind tegen. Ik ga naar PolderLoveGarden en dan de dijk op. Nog steeds niet echt wind mee. Vanaf het noorden is het nooit leuk hier in de polder.

Na het DaVincipad zet ik de motor op 9. Dat gaat harder, maar je moet net zo goed blijven trappen. En de motor gaat niet gelijkmatig, het is met horten en stoten. Hoe ik ook trap! Het is net alsof je tegen de golven in fietst. Hinderlijk. Heel erg irritant. Ik word er een beetje misselijk van! Ik weet niet of ik dit over heb voor een hoog tempo. Ik krijg niet goed uitgeklikt en stop verantwoord tegen de paal. En dan weer verder golftrappen. Als ik richting huis ga en wind mee heb, gaat het iets beter en zet ik de motor op 7, maar echt goed voelt het niet. Mijn benen gek genoeg ook niet. Niks soepels aan! Ik maak bijna de 70 minuten vol. Het blijft een beetje voelen als valsspelen, maar ik heb gefietst!
Dan hardlopen. Er staat een opdracht. Ik begon met elke stap die links pijn deed. Maar ik wil zo graag hardlopen, dus ik ga door. Links trekt dan, de knie dreunt. Ik heb compressiesokken aan en een knieband om. Ik ben ontzettend op zoek naar een ritme om in te lopen, maar de stappen zijn te klein, te weinig krachtig. Het is niet zo erg dat ik moet stoppen, maar het voelt erg wankel. De eerste km in ruim 6 minuten valt me ontzettend mee! Ik ga met hele kleine stapjes de brug op en daardoor vind ik een ritme en dan trekt de pijn weg. het tempo kan me niks schelen, ik hoef niet snel. Ik moet pijnvrij en als het kan een beetje makkelijk. Ik heb het qua weer prima met een beetje zon soms. Blijkbaar gaat berg af weer sneller. Ik waag me maar een beetje aan de sprint en de rust jog ik gewoon door. Ik vind het lastig telkens opnieuw een ritme te moeten zoeken. Langs de plas heb ik wind tegen en een hartslagbeperking waar ik vaak overheen ga. Ik stop even. Wie doet me wat?

Dan weer doorlopen en elke keer zoeken naar het ritme. Net voorbij het centrum lijk ik me te verstappen en dan trekt er een pijnscheut door de knie. Rustig doorlopen, letten op de afwikkeling en het trekt weer weg en het pad loopt dan weer helemaal prettig! Ik sla de versnelling wat over. Het tempo blijft gelijk verder.

Ik ga via de berg (korte stop) en dan heb ik wind mee en mag de 10 minuten blijkbaar in een hogere zone, die ik prima volhou. Ik ga via Almeerplant en daar het viaduct op, gaat het ineens weer helemaal geweldig! In de flow, Fields of Gold, gemak, leuk. Tot ik moet versnellen en weg is het ritme en de zin en het tempo. Auw. Brug af is weer zoeken, maar als ik het onverharde pad neem, vind ik de flow weer terug. Het is net als met alles vandaag: van het ene uiterste in het andere. Als ik de witte brug op loop, doet de knie opeens weer veel pijn. Kort gelukkig en ik krijg het weer weggelopen, maar het is zo wankel! Ik maak net de 8 km vol. IK HOEF NIET. De hele tijd niet en thuis ook niet. Het tempo uit-thuis is 6:28. Als ik thuis ben en even heb gezeten, heb ik minder last van mijn been dan voordat ik ging! Ik en mijn benen zijn wel vermoeid, maar niet meer pijnlijk. Ik had een rugzakje op, dat ik ook geen disbalans heb in de armen. Na het sporten en even zitten, moet ik nog een rondje stort-wasstraat-kattenbankgrint rijden, maar Vincent gaat mee. Ook de mindere dagen gaan voorbij. Al kan geen enkele specialist ze minder noemen of iets betekenen als je kan sporten en van ijzer bent. Ook al roest het aan de binnenkant. Even oppoetsen, oppert J, maar teveel roest breekt. Ijzer is in een wereld van suiker-watjes koud en hard. De meesten zijn van suiker, die waren na 1km omgekeerd. Ze zouden de flow gemist hebben.

En dan in de avond om 21:00 uur bij de TVA zwemmen. 50m extra gezwommen en die erbij geteld. Garmin maakte er 2250 van.
Inzwemmen 250 1000m: 400z1-4×50 techniek sovb-400z1. 2×300 (z1 en z2) 2×150 (z1/z2) uitzwemmen 50 en 100 zonder pb
Ik heb op de ademhaling gelet en zo de hondertjes geteld. Afwisselend 1 op 4, 1 op 3 en 1 op 2. En guess what? 1op2 wint dik!! Snel, soepel en beter. Ik zwom op plek 2. Vaak lekker in zijn voeten hangen en soms inhouden om niet tegen m op te zwemmen. Ik vond het best allemaal. Het viel mij mee hoe het ging. Maar wel hetzelfde als de rest van de dag: ineens 100m in de flow en daarna is het weer ploeteren en bijblijven. Maar goed, dit kleine ijzerpopje heeft weer allemaal sporten gedaan en is niet vastgeroest.

Hoop badges gehaald vandaag! Zwemmen, fietsen en 20-activiteiten!

12 maart – De wandelbadge binnenhárken.

Meteen ‘s morgens uit de trein aan zetten. Een drukke werkochtend op kantoor en een heel helder uitzicht buiten! We wandelen een klein, nieuw rondje, want kort tijd tussen bespreking met poolse collega en presentatie van een website door. En dan s middags weer leuke dingen doen. De zon verdwijnt prachtig achter Amsterdam. Ik hen de stappen gehaald, de mijl gered en op het station maak ik een half uur sporten vol. Mijn collega spot me vanuit de trein. Ieder in zijn happy space.

Ik heb de badge gehaald! 30 dagen achter elkaar minstens een mijl gewandeld! En ook 30 dagen bewegen weer gehaald. Voor de derde of vierde keer achter elkaar.

Ik voel gewoon vermoeide benen van het fietsen-lopen-zwemmen gisteren. Soms trekt de knie, soms wat stijfjes, maar geen grote dingen. Heel gewoon voor als je veel sport en dat is prettig.
S avonds rustdag genoten. Met een boek en een dekentje op de bank. Heel soms is dat zo fijn!! Maar ik merk wel dat ik dan extreem doodmoe ben. Alsof je toegeeft aan wat rust en dan ook ineens omvalt. Nog maar een nacht goed slapen. HRV is weer hersteld. Stress (functioneringsgesprek) weg.

13 maart – 60 minuten duurloop na het werken

Deze gewisseld met de 70 minuten die ik naar het weekend verplaats (als ik de tien km moet halen), na de drukke werkdag lijkt me 60 minuten beter. En zwaar ongesteld geworden. Maar dit ging lekker!! Ik vind het prima om te lopen zonder ‘opdracht’, zonder versnellen. Ik moet toch goed opletten en regelmatig de balans hervinden als mijn kuit verkrampt of de knie knakt, maar ik loop weer pijnloos! De eerste kilometers in veel kleine stapjes en na 7km werd het best zwaar, maar ik mocht van mezelf 9km lopen en ik heb 100000 keer gedacht: tempo is niet belangrijk!! Voor mij is het prima als de opdracht simpelweg is: blijf hardlopen zonder onderbreking. Ik moet uiteindelijk gewoon de finish halen en meer niet. Van een halve marathon, later van een marathon na een fietsritje.

Ik had Ierse folkmuziek op. Zelfs zonder pitstop onderweg! Overdag wel diaree en meteen thuis ook weer aan de diarree. Naderhand het ook geen last of pijntjes. Ook weer minder vermoeide benen. Tempo is nog matig, maar ik ben er helemaal content mee! 🎉 het is wat het is. K liep lekker door het bos, zag meneer Klaas op het fietspad en dacht: ik loop 4,5km heen en dan hetzelfde terug. Ik zie dat mensen doen en dan denk ik: ook ‘s proberen. Ik kan het niet. Na 4km denk ik: ik ga rond en dan misschien hetzelfde terug. Na 5km denk ik: niksnie, ik ga nergens hetzelfde lopen en hier loop ik zelden in dit stuk bos.

Ik maak foto’s, geniet van de kleuren en de zon en het bos en de kou. En die gedachte: wie boeit het nou als ik na 2,5 of 3 uur pas finish op de hm in nijkerk?! Ik krijg de medaille ook! De ‘misstappen’ worden steeds minder, maar na 7km ga ik wel soort van aftellen. Ik keek elke keer op .85 hoe ver ik was! Wind mee ging ik richting de bloesems, maar ze zijn er nog niet. En toen toch 10km volmaken 😇 natuurlijk… geen 1 keer hetzelfde stukje. Blij 🍳 nu

14 maart – Met Vincent naar Hans&Grietje fietsen

manjana-manjana! Het enige wat Vincent moest doen was 60km fietsen ✔️ en ik 2,5 uur ☑️. Ik had een opdracht, maar de uitvoeringsscore was terecht 0️⃣,nul. Ik pakte Robs fiets vanwege de brede banden, Vincent op de racefiets. Toen ik vanmorgen wakker werd, sneeuwde het namelijk 😳 Het was niet warm!! Vincent wist niet waar we heen gingen. De Knardijk wist hij. Ik legde me heel snel neer bij een laag tempo. Het kon me niks schelen. Ik sprak een hardloopster aan op haar lange duurloop ipv af te vragen hoe ver ze ging (ze was halverwege). Over de sluisjes de Knardijk op en daar wind mee; soort van.

We speelden ‘wie is het’ en al heel snel rammelden we langs het werkeiland en even snel waren we bij de volgende sluizen. ‘Ik voel een druppel’, zei Vincent. Al snel constateerden we dat het sneeuw was! Ik heb heel hard gelachen!

Onder het tunneltje door en dan de Sternweg op. De sneeuw was gestopt gelukkig. Want we hadden wind tegen. Vincent wist pas toen we voor de deur stonden waar we heen gingen, simpelweg omdat hij niet wist waar het zat!!

We zetten de fietsen buiten en hadden een grote tafel bij het raam. Ondanks 4 sokken had ik koude voeten. Chocomelk viel niet goed denk ik. We aten pannenkoeken. Vincent 2, ik 1 met appel. Het is een onwijs leuk restaurant. Fijn dat Vincent zo geniet.

En dan weer terug gaan fietsen. Het viel me mee, het opstarten. Ik wilde graag over het fietspad langs de grote weg en daar was ik dan! Ik genoot met volle teugen.

De bomen braken de wind, soms een zonnetje, geen enkele drukte en 3 bruggen (meeuwen, eenden en meerkoeten) langs het vliegveld en we gingen terug richting de Knardijk en dat hadden we opeens vol wind mee! Een meevaller. Nog een spelletje en dan zijn we alweer bij het andere werkeiland.

Fotootje gemaakt en toen koos Vincent achter Jahe langs. Ook mooi als je niet snel hoeft. Inmiddels echt zonnig. De Ibisweg was dicht, de Trekweg dus. Ook wind mee. En dan achterlangs naar huis terug. Heerlijk genoten!!

En dan ‘s avonds nog lekker even met Rob wandelen, als zijn werkweek ook voorbij is. Naar de plus, voor meloenblokjes 😇 en melk 🥛 en iets met paasdingetjes en om een frisse neus te halen (rob dan, want ik was al afgekoeld) en om de stappen te halen (ik dan, want rob hoeft dat weer niet) en voor het laatste beetje zon en vers brood 🍞 en zo dus.

15 maart – Binnen fietsen, buiten HEERLIJK hardlopen en in het zwembad zwemmen.

Een uurtje fietsen om te warm te zijn voor het hardlopen. Buiten was het stik-koud en ik wil dan best, maar ik was net iets te laat opgestaan (candy Crush) en toen dacht ik: met lunchen met zijn drietjes en de Picnic moet ik eigenlijk maar meteen gaan. En dan bedenk ik dat en kan ik 10 minuten later binnen op de fiets zitten, buiten kost dan meer tijd. Dus even binnen een route die ik blijkbaar nog niet had gedaan. En voordeel: binnen kan ik Duolingo’en, maar dat heb ik eigenlijk niet gedaan. Ge-appt en me wat op het fietsen geconcentreerd. De vulkaan op. Het ging wel lekker. Mijn benen met hun goedkope compressiekousjes deden het uitstekend! Gewoon maar blijven trappen.

Stik met de cadans, ik sta en stoemp gewoon op de fiets. Misschien is er dan opeens iets anders ingesteld of zo, maar het ging gewoon heel soepel. Ik had de hartslagmeter om en een kopje thee erbij.

De route was snel af en ik reed nog even door tot het uur vol was en toen tot de route vol was. Met de hoogtemeters erbij, valt het tempo ook best mee. De tweede binnentraining in maart voor het Apple horloge, van de drie. Wel gek, het leek buiten zo zonnig en lekker warm.

Er poppen weer wat ideetjes op aan wedstrijden en uitdagingen voor 2025. Het kriebelt toch… Maar niks meer hard of goed… Eerst maar eens kijken of ik kan hardlopen vandaag. Ik laat de knieband thuis, doe compressiesokken aan en warme kleren. Ik draal een beetje, want het is toch nog steeds een gokje of ik 70 minuten en 10 kilometer haal.

Als het allemaal vanzelf was gegaan, had het echt perfect geweest. Ik wilde voor 10km gaan en voor de badge. Rugzakje om en water mee. Roze schoenen aan en de hardlooplijst aan muziek op. De Hardman buff om mijn oren en gaan. Vincent had me uitgedaagd om een heen-en-terug parkoers te doen. Ik doe veel liever een rondje! Maar ik wilde het proberen. De eerste km was inkomen en voelen, maar het was allemaal net zo goed als op de fiets. Rustig de brug over en de brug af vond ik het ritme. Tegen de wind in wel, maar het ging super. Geen pijntjes, geen gesleep en nauwelijks moeite. En nog snel ook! De 3de en 4de km gingen nog sneller langs de kassen. Ik was helemaal in het ritme, in mijn element en blij. Geen aandracht, geen kniepijn, geen ongelijkheid. Verbazing over de tijden en gelukkig met hoe het ging! Wel moeilijk: echt geen rondje? Met dit tempo worden het 11km.

Ik liep de 5km binnen een half uur! Zonder te stoppen of dat te willen. Over de dijk heen en ik hield het gewoon vol.

Ook km 6 ging vanzelf en toen wind mee en warm. Ik zweette. Ik ging iets rustiger lopen. Ik merkte dat ik het enorm moeilijk vond te lopen waar het de vorige keer mis ging. Spiergeheugen, mindset. Ik liep nu door. Vanaf km7 werd het moeilijker, lastiger, minder gemakkelijk. Dan begint het trainen. Ik denk aan CillianMoffat, die soms als enige doel heeft: door blijven rennen. En stiekem onder het uur willen halen, dus ik kon niet stoppen. Dat was ook niet nodig, maar op een gegeven moment wil lijf dat. Ik at ook niks en ik had geen aandrang. En dan in km 9 wind tegen ook nog. Doorzetten. In kilometer 10 helemaal: de brug op. Rustig blijven en boven komen. De tien km in een uur! Ik was zo blij!!

Ik wil nu de 11km onafgebroken halen. Daarvoor moet ik nog een klein blokje extra doen. Het was heerlijk weer! Beetje zon, soms wolken en niet eens echt koud. Koel en fris. Ik haalde de 11km ook en daarna ging ik gewoon uitlopen. en het blokje afmaken. Heen en weer gelukt. Zonder aandrang gelukt! BLIJ

Na het lopen had ik eigenlijk ook geen last! Niet meteen door naar de WC, een beetje een gevoelig been, maar dan moet ik snel de compsokken uit doen en ietsje moe, maar vooral BLIJBLIJBLIJ. Ik voel mijn knie een beetje, maar dit is gewoon inspanning. Ik ben er echt gelukkig over! Ik rij alleen naar het zwembad, want Vincent gaat rennend.

GN had heel lief de training op papier uitgeschreven. Lov’it, gewoon ouderwets zonder printer-gedoe. Baan 3 met zijn vijven, terwijjl de andere banen uitpuilden. Ik zwom rustig en kalm in, lekker voor mezelf. Rekent die rare garmin iets met 25 te veel of te weinig. Daarna moesten we 2×250 m doen. Ik ging voorop, maar M haalde me in en deed keerpunten en zwom hard weg. Ik vond mijn tempo prima. Dan 6×50 techniek en die moesten we zelf verzinnen. Deed ik ook maar zo netjes mogelijk. Al weet ik niet hoe je vuisten moet toepassen. Toen 6 keer 100 met 25 rustig, 50 sneller, 25 rustig. Ik heb niet veel ‘snel’ vandaag. Het is me wel best. M ging er uit, dus ik ging voorop. Ik ben dan de hele tijd onzeker dat het te rustig is, maar dan hebben ze pech. Ik speelde een beetje met mijn ademhaling: 1 op 2 of 1 op 3 of 1 op 4. Baan 4 zwom heel erg in onze baan en dat was hartstikke lastig! Toen 50 school en 50 rug en ik deed 25ss, 25 bc en 50 rug. Telt die stomme Garmin weer verkeerd. Daarna moesten we 300m doen en ik ging niet meer voorop. Vond het wel mooi geweest. Dit corps is wat vermoeid intussen.

natuurlijk doen al die geweldige triatleten alle sporten (met krachttraining en yoga er ook nog bij) elke dag, maar ikke niet. We moesten nog 6 keer 25m sprinten. Niks voor mij. Ook niet voor de Garmin. Ik zwom nog 100m uit en ik deed lekker alles met achtje. Het is wel goed zo! 3 uurtjes op een dag sporten, het is me wel mooi. Al snap ik het eigenlijk niet, waarom het nu weer goed gaat. Ongebrijpelijk. Hartslagband weer om, menstruatie zo’n beetje gehad. Wat maakt dat het nu opeens wel weer gaat? En kan het ook omslaan?

16 maart – Een duurrit met blokjes van 6 minuten versnellen op basis van de hartslag

Slecht geslapen (het record plassen is naar 5 gegaan) en lang blijven liggen. Maar geen pijntjes van gister, dat dan weer niet. Gewoon vermoeid, dat wel. En dan de lampjes van Rivendel in elkaar prutsen. Zo niet mijn ding, maar het resultaat telt! En dan moet ik de fiets nog op. Ik twijfel of ik niet gewoon gemakkelijker binnen zal gaan in plaats van de kou in. Ik heb geen zin, maar ook niet totaal niks. Ik vraag me gewoon een beetje af ‘waarom’ allemaal. Ik sport me ongans, maar waarvoor?! Ik sta niet op een podium, ik word er niet lichter van, ik word niet echt beter en dat hoeft ook allemaal niet voor mij! Ik moet straks The Ring fietsen en ik moet finishen en blessurevrij blijven. Ik pak de racefiets, een bidon met water en een muziekje, ik kijk nog even naar de wind en bereid me voor op zondagdrukte. Die laatste blijft uit, te koud voor de mensen.

De wind had ik tegen op de Knardijk en dat was dom, maar dan ging het tempo omlaag. Ik heb geen slok genomen en niks gegeten. I know… Infietsen binnen de goede hartslag lukt, en als ik tegen de wind in op de Knardijk omhoog moet richting de dijk lukt het ook even om de hoge hartslag te halen. Maar op de dijk met een beetje wind mee is het hopeloos. Ik trap me ongans, doe echt mijn best, maar de hartslag blijft laag. Nou ja, dan maar het tempo omhoog en mensen (mannen!!) voor me op hun racefiets inhalen. Het tweede blokje ga ik liggen en ik ga echt wel fiks hard, maar het boeit me niet echt. Het is leuk en het voelt geweldig, maar de waarom-vraag blijft staan. Ik geniet meer van de muziek.

Het derde blokje zit ik, maar ook daar gaat de hartslag niet van omhoog. Ik geniet enorm van het heldere weer en kijk goed om me heen. Heel tof. Het laatste blokje zitten oversteken in en ik haal iemand in en ga daarna linksaf. Ik moet flink omrijden met deze snelheden. Ik heb wind mee en kies door de stad. het gemiddelde is dan naar dik 28 gestegen, maar ja, stad… Drukker, meer bochten, beter opletten. Ik moet nog een half uur uitfietsen ook! Dat is flink ver en de Trekweg is dicht, dus door de stad het laatste stukje, maar ik hoef niet hard meer. het is me wel goed, ik maak de training af, pak hetzelfde fietspad terug en dan is het gemiddelde weer fiks lager, maar gelukkig geen 27,9. De 50km hoeven niet vol en dat de training niet is ‘gelukt’ zal me ook wat. Voor de triatleten in mijn kringetje was het weer geneuzel dit weekend, maar mijn collega’s zullen omvallen als ik zeg dat ik dit weekend 130km heb gefietst en 11 kilometer gerend en 2400m gezwommen. het is een kwestie van perspectief. Ik vraag me alleen af of het nodig is voor een halve triatlon ergens in juni.

Ik ben onder de warme overkapping op de bank gaan liggen na het fietsen en ik moet me op deze Feighe na Padraig ongans oefenen op DuoLingo, want ineens stoft iedereen zijn Iers op. overigens voelen mijn benen na het fietsen wel weer ongelijk, maar daar heb ik geen last van. Maar er moet nog brood komen en ik moet de stappen nog halen en dus gaan Rob en ik even samen naar de AH wandelen met een omweg. De kleuren en de natuur zijn nu erg mooi. En zo is het weekend weer voorbij. het huishouden weer voorzien van brood en kaas en muesli.

Met alles erbij hebt Anke weer vijftien uur gesport. Bhí spórt ag Anke cúig uair déag an tseachtain seo caite. Oftewel: Heeft sport met Anke vijf uren tien de week laatst. leuk he, dat Gaelic?! Zonder de wandelingen en de krachttraining “slechts” 11,5 uur. Ik mag nog een week langer in de hoogste league van DuoLingo blijven!

16 februari – 3 sporten, in de goede volgorde ook nog, maar toch zonder het hardlopen nog.

Om 11 uur ben ik aan het zwemmen en ik denk: wat doe ik hier eigenlijk op een zondagochtend? Waar is de tijd van de kerk en de rustdag gebleven eigenlijk?! Ik ben dan al een tijdje bezig. Om half 10 ben ik met Vincent naar de Koploper in Lelystad gereden (hij reed) want daar is het het goedkoopst en de beste tijd. Ik heb een training in mijn horloge. Leuk en aardig, maar dat is enorm wennen! Vincent is de bidon waar de training op stond, vergeten mee te nemen uit de auto. 200m inzwemmen. Fijn dat het horloge dan op 175m laat weten dat ik er bijna ben. maar dan moet ik op lap drukken en dat gaat niet zo soepel! Want mijn horloge is gelocked en soms druk ik dan twee keer of niet goed. De eerste 50m mis ik omdat ik de training niet heb gestart. Ik ben er nog niet uit of het fijn is of niet. Ik voel dat ik gister ook al heb gezwommen en het achtje is mijn vriend, ook al staat dat niet altijd in de training… 100m zwemmen. Dan volgen 4x 100m die bestaan uit rugslag en schoolslag met een pauze. Qua training in het horloge een ramp en qua schoolslag ook, dus die doe ik maar 1 keer en daarna de borstcrawl met techniek (slepen, lange slag). De rugslag is ook lastig in deze baan. Het is de snelste baan, maar dan nog ben ik snel en is Vincent helemaal buiten proportie. Daarna volgt 4×100 met versnellen op het einde. Ook lastig, want de anderen laten versnellen niet altijd toe. En ik druk een keer weg en zwem weer 50m extra. Ik heb het bijna door. Daarna 3x400m. Dat bevalt me. Het gaat goed met de training en ik kan dit: lang en steady. Ik ga best hard, maar na 2 keer ben ik moe. Vincent gaat mijn telefoon wegstoppen en slaat over. Ik ga door vermoeidheid en moeite heen. Deel van training. Wel alles met 8je. Ik ben er eigenlijk klaar mee, maar er volgen 6×50 hard. Vind ik echt moeilijk, maar het lukt nu met de rust en alles. Het is rustiger in de baan, wat ook helpt. Dan 200m uitzwemmen. Zit ik op 2900 m. Tja. Die 100 moeten er dus nog komen ook! Maar… ik zwem 50m en Garmin neemt niet op. Aan-uit: nog 50m en Garmin neemt weer niet op: Verdmmmu. JM wacht dan al, maar die 3km komen er. Ik moet op lap drukken en zwem met veel moeite 100m zonder achtje. Traag. Eigenlijk heb ik dus 3200m gezwommen!!! Dat vind ik knap van mezelf. Genoeg knap gedaan vandaag. We kletsen en ik denk dat ze het niet snappen als ik zeg nog 40km te gaan fietsen.

Ik had MvdB beloofd eigenlijk naar buiten te gaan, maar zwemmen was al genoeg out-of-the-box voor me. Dit moet maar weer ‘gemakkelijk’. Dat ik kan afstappen als ik er klaar mee ben. Ik wil niet op de Knardijk staan en het te koud hebben en dan nog 4x5min moeten versnellen. Dit is de watjes-keuze van vandaag. Ik heb een route in Watopia en ik weet dat ik de berg over moet. Eerst 45 minuten infietsen en ik sla Yathzee maar af, want ik ga gewoon zelf. Het gaat goed! Ik had eerst ruzie met Zwift, maar nu zit de cadans goed en voelen mijn benen goed en waait de ventilator goed. Ik voel me weer sterk. Ik maak een fotootje hier en daar en veel sneller dan ik dacht moet ik de berg op.

Ik zit nog in het infietsen en kom tot het kasteel! Dan moet ik 5 minuten op een hogere hartslag. Die hartslag werkt beter voor mij dan wattages, dat red ik wel. Omhoog fietsen is oke, ik trap lekker mijn best! Die 5 minuten lukken prima.

Dan ‘rust’, voor zover dat lukt met het omhoog trappen. Ik heb ontdekt dat ik niet tot boven hoef en dat is fijn. Ik ga er eerder af, waar ik nog nooit geweest ben. Blokje 2 valt in de afdaling van 11%. Ik trap me stuk in een heel hoog verzet en ga 84km/u virtueel! Ik red het nauwelijks om in de hoge hartslag te blijven, maar dan volgen er wat heuveltjes die me helpen. De rust is welkom! Ik kijk lekker virtueel om me heen. En ik drink thee en eet een paar lange vingers. Voordeel van binnen, samen met het maken van foto’s. Blokje 3 gaat ook omlaag en ik moet echt hard werken om de hoge hartslag te halen. Ineens heb ik ergens een shirtje voor verdiend! Weet niet eens meer waar 😀

De laatste rust en ik tel dat ik de 40km wel ga redden. met 500 hoogtemeters. En hoewel het niet buiten is, vind ik dat toch best goed van mezelf. Ik voel de 70km van vrijdag ook nog op het zadel! Het laatste blokje doe ik nog een keer mijn dikke best. En dan rustig uitfietsen en 40km volmaken. Ik moet nog 15 minuten uitfietsen en die doe ik rustig. Ik stop na 100 minuten. Ik heb geen zin om meer kilometers te maken. Ik zag de zon buiten en ik wil nog wandelen. Bijna level 51! Vind ik nog leuker dan 50, want 51 is mijn leeftijd….

IK HEB GEEN ENKELE LAST MEER VAN MIJN KNIE. Vandaag bij het zwemmen 1 keer gevoelig en bij het fietsen 1 steekje en toen schakelde ik terug. Maar dit is zo niks meer. Op de uitvoeringsscore van 85% ben ik kei trots, dat was me buiten nooit gelukt. Ik ben ook trots op MvdB, die wel buiten is gaan fietsen! Ik wacht nog even!

En dan opeens is alle stijfheid echt VERDWENEN. Het linkerbeen en de linkerknie doen weer mee. Zonder mankeren de trappen op en af. Geen disbalans meer. Nog wel een beetje gevoelig na al die weken bekneld te hebben gezeten. Het is irritant en tegelijkertijd heel erg prettig, geeft nieuwe energie. Maar het werpt ook vragen op. En NU ga ik naar de huisarts, NU moet het uitgezocht gaan worden. Dit mag niet nogmaals gebeuren! Ik denk dat hormonen en de baarmoeder er iets mee van doen hebben, maar ik wil gewoon dat het uitgezocht gaat worden. Ik zou kunnen rennen, maar voor het eerst van mijn leven zou ik willen starten op een loopband. Dat ik kan afstappen en niet afhankelijk ben van het weer. Ik weet echter geen beschikbare loopband zo snel. Ik wil nu vooral niks forceren, dus ik ga nog niet hardlopen. Ik probeer het even niet eens meer, hoewel ik weet dat het weer zou kunnen.

Na het fietsen ga ik met Rob even wandelen. We lopen naar de Plus door het zonnetje en de kou. Het is knisperig. Ik heb Vincents warme jas aan en ik heb het eerder warm dan koud. Ik geniet van het lopen, nu het weer gemakkelijk is zoals het hoort. Stom oud lijf. Ik maak foto’s van de kaalte, want we zeggen nog tegen elkaar: behoefte aan groen. En ik fotografeer de bank die ik gister met moeite moest bewerken. We gaan naar de Plus. Voor brood. En -oeps- paaseitjes.

Vandaag is qua eten een verloren dag, maar ik ga de rest van de week wel weer streng zijn. Ook dat lukt nu weer in mijn hoofd. Na dik 3,5km zijn we thuis en ik loop nog rond het park. Ik zie Vincent die klaar is met 10EM rennen en ik wandel 5km vol tot de achterdeur. Ik vond het een prima dag zo: zwemmen, fietsen en wandelen. Een gele training (zwemmen was te lang), een groene fietstraining (goed uitgevoerd) en een blauwe wandel-training (stond niet op het schema). Ik vind de getallen leuk: 5,01 in 55:11 (2 seconden eraf gehaald) met een tempo van 11:01. Dat vind ik dan 😉

Al met al heb ik 7,5 uur getraind zonder t wandelen; alleen zwemmen en fietsen. Dat zou voor de meeste mensen al veel zijn. Met wandelen erbij is het 14,5 uur. Voor de meesten zou 14,5 uur tellen, maar ik heb het gevoel dat ik deze week veel heb ‘valsgespeeld’: wandelen in de Efteling (trein), binnen fietsen en hier en daar smokkelen (een wandeling op woensdag bij elkaar rapen). Gek he, hoe dat voor mij dan voelt.

17 februari – Wandelen: ag siúl sa tráthnóna le mo fhear céile

De pijn is weg. Ik voel dat het linkerbeen nog wat minder sterk is omdat het lang bekneld heeft gezeten, maar verder niks meer. De nieuwe cyclus begint, maar ik heb de logica nog niet gevonden in de ‘fall-out”. Werken gaat wel lekker. Maar ik wil even in de kou naar buiten! Niet weer op de fiets binnen. Dat doe ik straks wel. Of morgen. Of later. Of zo. Dus we gaan even een hele frisse neus halen, Rob en ik. Nu het weer licht is tot 6 uur. En de zon mooi rood en de lucht kraakhelder. Met Vincents jas heb ik weinig past van de kou. Na het eten verkies ik Rummikub boven snel moeten gaan fietsen. Dan sla ik dus over. Un peu sneu. Maar het is zo.

18 februari – Wandelen met Joyce

Wandelen! Met Joyce. Waarom kunnen wij nooit gewoon onderaan beginnen?! Meteen weer -hoppa- 10 engelse mijl.
Ik begon de dag met cranio, maar nu is de pijn eigenlijk ook wel weer weg, hoewel de baarmoeder nog wel trekt. Vroeger (40 jaar geleden!!) was dat 6 uur, maar nu is dat verworden tot permanent mogelijk opduikend. Aan het begin van de behandeling zei ze: je benen! Zo ontaard zijn ze nog nooit geweest! Ze waren zo hard aan het trappelen. Misschien mis ik het hardlopen toch 😉 Ze heeft mijn darmen losgemaakt, mijn baarmoeder doet écht pijn en die blokkeert de blaas en de nieren passen ook niet meer en moeten op zijn plek geduwd worden werkelijk. Mijn been doet zeer, tintelt, golft en de knie doet weer pijn. Maar na afloop is alles wel weer ‘geaard’. De pijn zal nu weggaan. Ik maak een afspraak bij de huisarts en wil een doorverwijzing naar de gyn/overgangsconsulent. Ik heb geen haast en een slecht voorgevoel, maar er moet iets gebeuren!
Om half 2 heb ik met joyce bij de witte pauwen afgesproken voor een wandeling. Zij wandelt alleen nog maar en ik mag mee! We zijn geen moment stil geweest. Ik heb haar vanalles verteld en ik heb naar haar geluisterd. Ik had de route op de GPS en we volgden het klompenpad wat uitstekend aangegeven was. Eerst langs het kasteeltje, daarna het bos in. In de zon.

Mij viel de kou enorm mee met Robs lekker warme jas aan. Bos, bomen, zon en geweldig gezelschap = GENIETEN. Joyce heeft de app met de weetjes. We komen niemand tegen, hooguit 6 mensen. Beekjes, schaduwen en heide. Er is niks speciaal echt, maar het is wel geweldig en de tijd vliegt voorbij.

Na 7,5km gaan we op een bankje zitten voor thee en ontbijtkoek. Een kwartiertje of zo. En dan verderop moeten we nog even stoppen voor een bosplas. De ondergrond is meestal onverhard, soms een fietspad, stukje weg, maar ook zand of bevroren ondergrond. Smalle paden, brede paden en rechte stukken.

Tempo gaat vanzelf, net als de route en wij. Na 11km begint ook wandelen wat te tellen, maar mijn conditie is te goed voor dit. Halverwege doet mijn knie zeer, maar dat trekt wel weg. Ik heb compressiesokken aan en extra sokken en dat is okay. Natuurlijk maken we er 16km van. Wandelen is rustgevend en samen met Joyce is het dat helemaal. En een badge binnengeharkt van de Appalachen trail! 24K stappen op een dag. Nergens moeite mee, alleen de zon in mijn gezicht.

19 februari – Wandelen met de collega’s voor de mijl van de dag en mislukt fietsen in Zwift

Na de besprekingen (hielp niet echt) even een hele frisse neus halen en naar de winkel voor een kadootje en langs de hema en zo. En later op de middag met een ommetje naar de trein, want ik miste de ene trein net.

Mijn knie en been doen geen enkele pijn meer.
Feestje. 😊

Niet leuk dit fietsen. Iets wat net niet kan wil ik best proberen, maar 350-450 watt halen is voor mij gewoon on-mo-ge-lijk. Ik kom tot 280 en 1 keer zag ik 305, maar dat is echt absoluut het maximum. En dat dan 3x8keer 10 seconden. Ik ben vaak genoeg verkeerd ingeschat, maar ik vind dat gezeik met wattages al helemaal k🤬t, als het dan ook nog eens onmogelijk is, ben ik er klaar mee. Doe mij maar op hartslag of op afstand, maar dit geneuzel word ik zo niet beter van. Ik moet lang fietsen, heel lang en heuvelig en alleen in Ierland, ik hoef niet te winnen, ik ga niet meer winnen. Zelfs in Zwift haalt iedereen me in. Die paar mensen die ik voorbij ga, vind ik zelfs zielig. Het infietsen ging wel prima. Ik hield mijn horloge die voor mijn neus lag in de gaten en bleef keurig zoveel mogelijk in de groene zone. Dan maar die hele kleine stukjes omhoog heel rustig en schakelen.

Na 25 minuten begonnen dus die onmogelijke intervallen. Ik heb de eerste set geprobeerd. Nodeloos. 10 seconden niks halen-20 seconden rust die ook niet rustig waren en dat dan 8 keer. En toen moest ik nog een keer 2 minuten fiks doorfietsen. Dat lukte nog net. Zoveel mogelijk groen.

Maar toen kwam dat hele gezeik met die 10 seconden nog een keer! Ik heb het geprobeerd, maar net zo tevergeefs. Die twee minuten ook niet meer. Ik vind het echt niet leuk. Mijn knie gaat er pijn van doen, de fiets rammelt en ik begin het steeds meer te haten. Ik sta op het punt om af te stappen, want Garmin zegt straks weer dat ik een uitvoeringsscore van nul heb. Het frustreert me. Maar ik wil nog even 30km in een uur fietsen. Het laatste blok doe ik nog maar een beetje op de helft mijn best. Maar de twee minuten al lang niet meer. En daarna 8 minuten soort-van-rustig boeien me niet meer. Dan moet ik nóg 5 minuten uitfietsen!!! Omdat ik dan level 51 haal doe ik het. Uitvoeringsscore = 62% en daar ben ik blij mee.

Level 51 (leeftijd) ook, maar het meest blij ben ik dat ik kan afstappen. Volgende keer weer yathzee.

20 februari – In het laatste licht wandelen om een pakje weg te brengen & Weer binnen fietsen: 6×12’ en 1 minuut rust. Zwift – Tempus Fugit in Watopia

Met Rob naar de plus gelopen om wat eten te halen en het pakje voor louis weg te brengen. En even buiten zijn. Ineens is het weer warm en de regen stinkt, maar later blijkt het toch wel lekker te ruiken. En hoppa- weer een dag aan de wandelmaand toegevoegd.

Ik heb trouwens vannacht weer last van de knie en het been gehad, maar overdag is dat weg. Misschien is het toch de fiets en afstelling binnen. Ik wilde buiten gaan fietsen, maar ik ben tot 5 uur (en langer) blijven werken en dan red ik het niet.

Weet je, stik die rest maar die lekker 100km buiten fietst vandaag of de allerhoogste wattage haalt, de hele dag met de geweldige kindertjes skiet, 4 weken na een beenbreuk weer kan zwemmen of 5 kilo in een week afvalt.
Ik stap weer op die kloteteringfiets binnen waarop ik niks klaarspeel en me 80 minuten in het zweet fiets op niks, maar ik haal mezelf in en ik dóé het. Ik was na anderhalve minuut er al klaar mee. En toch ben ik na een break voor de Picnic en de vaatwasser weer opgestapt. Toch heb ik dit gedaan. Hoe gefrustreerd het me ook maakte. Hoe moeilijk het ook ging. Hoewel de knie en het been door deze fiets gaan trekken. Hoe saai het ook was. Ik doe het. Ik stap niet voortijdig af. Geen handdoek in de ring. Wel veel gemopper en gevloek in mezelf en ‘krom zin’ van iedereen die me inhaalt, dat ik geeneens 30 rij, dat de wattage flippert als een gek en hoe ongelooflijk kit dit is.

Maar ik stap pas af na 40 km, als de training gedaan is. En nog 65% goed ook, ondanks het geflipper. Het is niet instawaardig, ik stuur geen berichten rond hoe geweldig ik wel niet ben, (oke, sorry Joyce) en ik voel me er niet beter door, maar ik heb vooral geen excuses. Het was een drukke werkdag, ik had in het licht naar buiten moeten gaan, gewoon iets eerder moeten stoppen qua werk, maar dit is waar ik nou eenmaal voor gekozen heb. Op de blaren zitten dan maar en de tijd aftellen. 80 minuten lang. De kleine succesjes dan maar ‘vieren’: dat ik een PR heb neergezet op de fuego flats, dat ik dapper ben om dit te doen en dat dit best een leuk tempo is voor mijn doen. Dat de training nog iets beter klopt dan gister.

Soms zou ik mezelf door de ogen van mijn collega’s willen zien: ‘anke, jij hoeft toch niet af te vallen, als ik jou lijntje had was ik oergelukkig’ ‘en ga jij nog sporten dit weekend? Ik grom dat ik niet mag hardlopen, dus ik ga alleen maar zwemmen en fietsen. Jo lacht er hard om. ‘Tuurlijk ga jij wandelen, je zit al op de 10 dagen, da’s een derde.’ Ja J tuurlijk, zo zie jij t.

21 februari – 1,2,3,4 sporten op 1 dag

1: Wandelen met Vincent

Ik stond op met kramp in de rechter eierstok en dat trekt aan het been. Helaas. Na het opstaan is het weer prima. Nog helazer: ik ben nog steeds niks afgevallen en blijf maar (ruim) boven de 70 kilo. Al wekenlang. Ik doe mijn best, maar het helpt goddomme helemaal niks. Erg demotiverend. 😞
Er staat een uur wandelen op mijn schema. Die heb ik naar deze dag geschoven. 📊
Vincent en ik nemen onze zwemspullen mee en we wandelen via een enorme omweg langs de oostvaardersplassen naar Joyce M. Het is ineens hartstikke warm en lente-achtig. Toch is het nog behoorlijk rustig en nog lang niet groen buiten! Het wandelen went wel ontzettend. Wandelen 🚶🏼‍♀️ We lopen na het centrum net even anders als normaal. En langs de lama’s. 🦙 we maken het uur vol en dan moeten we zoeken naar de straten en ga ik over de toegestane’ tijd van 1:12 heen met 30 seconden. De training is geel 〽️ in final surge. Ik heb het er warm van gekregen.
We gaan met JoyceM samen zwemmen ➡️🏊🏼 vincent mag rijden in haar schakelauto! Zijn dag is al goed

2: Zwemmen met Vincent en JM

JM kan wel een tip gebruiken als beginnend zwemmer: breeeeeed insteken. Ik ga nog niet in op de doorhaal, de ademhaling of iets- eerst breed insteken. Ze pakt ons achtje en laat die benen maar zitten. Ik zwem met r mee, maar we gaan de langzame baan in. Ik weet nog zo goed hoe onwijs zwaar dat begin was met zwemmen. Hoe onrustig en moeilijk het is. Hoe je na koet denken en de twijfel of je het ooit leert! Vincent zwemt even zelf in de snelste baan. Als JM zelf gaat oefenen ga ik naar de snelle baan. Garmin denkt dat ik 300m heb gezwommen. Ik wil een km gaan zwemmen, maar de snelle baan is hopeloos! Ik ben zelfs snel. Maar zo is het nou eenmaal. Ik zwem rustig en alles met achtje 550m. Dan gaat Vincent JM helpen en ik ga zwemmen. Ik tel niet, maar op 11:38 ben ik het zat, dat gedoe met water. Ik ga prima hoor, maar ik heb trek (de banaan is weer verwerkt denk ik). Ik denk dat ik tot 11:40 doorzwem. Maar dan kijk ik weer en is het al :41. Dus door tot :45 en dan maar zonder zin. Het wordt rustiger in de baan. Om kwart voor ben ik 17 minuten aan het zwemmen en ik wil de kilometer nu volmaken ook! Dan maar zonder zin meer. Ook geen-zin is een soort flow. Ik ga door tot ik de twintig minuten gepasseerd ben en dan heb 1100m gedaan. Garmin maakt er superirritant 1075 van. Dan zit ik op 1925m. Stik-ding.

Ik ‘zwem’ nog 75m en dan moeten we plaats maken voor de diploma-zwemmers. Ik zie die tijd nog voor me en ik zou voor geen goud willen ruilen! Dat gezanik met die badjes en het idee dat Vincent het nooit zou leren… How wrong we were… JM is doodmoe. Zo herkenbaar! Ik ben totaal niet vermoeid. Ik ben wel erg pissig op mijn garmin die mijn gemiddelde tijd op 00:00 zet. Teringding. Ik heb de “1100” netjes op 1:57 gezwommen! Ik kan daar heel slecht tegen. De douches zijn warm. Het bad was lekker koel. Deze training is groen. Volgens strava is het gemiddelde 1:56 en dat vind ik prima! Vincent rijdt ons weer naar huis en we moeten nog naar huis wandelen. Ik heb trek!

3: Buiten fietsen: Hard Work Pays Of!

Ik zag er tegenop: buiten fietsen en een training. Ik ben al zo’n sneue trappert. Het was wel lekker weer, eindelijk warm genoeg voor de vingerloze handschoentjes. Ik twijfelde: de racefiets of Robs fiets? Die smalle bandjes… Het werd toch de racefiets. Ik zag m en toen kreeg ik er wel zin in. Eerst 45 minuten infietsen. Ik besloot last minuten om andersom de OVP te nemen zodat ik op de Knardijk vol wind mee had. Het ging lekker! Ik genoot er gewoon van.

Muziek (hard) aan, de bekende weg, het ging best goed en er moest verder niks (de rest is toch wel beter, wat ik ook doe) en het zonnetje erbij. Ik vond het echt heel erg leuk! Nog natte haren van het zwemmen, dat gevoel hoort er bij. Het voelde echt weer prettig. Op de Knardijk helemaal leuk natuurlijk! De zon was mooi en ook lekker warm. Het is pas februari! Dan de dijk op en toen moest ik 5 blokjes van 4 minuten op tempo, 1 minuut versnellen en 5 minuten rust. Het was gelukkig op hartslag en dat bevalt me erg goed. Dan voelt het alsof het geploeter in Zwift zich nu echt wel uitbetaald.

Op de dijk had ik helaas wel meer wind tegen als ik had gehoopt! Dat is goed voor de snellere blokjes en ik deed ook mijn best, maar die minuut doorversnellen viel me tegen. De 5 minuten rust waren fijn. Ik dronk best netjes! Gewoon water. Ik was na 2 blokjes al rond de OVP dus ik ging nog door. De minuut van blokje 3 zat in de oversteken, niet gelukt dus. Na 3 blokjes was ik bij het Bloq en ik zag een bankje en daar heb ik even gezeten en mijn banaan opgegeten. Het is een training!

In het eerste uur zat ik op 27,6 gemiddeld, maar ja, ik had nog wind tegen tegoed! In het 4de en 5de blokje werd het wel wat lastiger om hard te gaan, maar ik probeerde het. Ik ging binnendoor en daar had ik wel mooi wind mee. Dus het ging best goed nog. Dan door de stad terug en uitfietsen en dat is zwaarder en lastiger en rommeliger.

Ik hoefde maar een klein stukje om voor de 50km die ik net niet binnen de training (1uur50) haalde. Wel een betere uitvoeringsscore dan binnen! En het was weer lekker en ik had een beetje last van allebei de knieën, maar links is het beste voelbaar. Niet echt erg, dat niet. Bidon leeg! Leuk gehad! En ohja, het gemiddelde is gedaald, maar 26,8 is beter dan 26,9.

4: Korte koppel hardlopen: alsof het kan!

Ik dacht na een glas cola met de fietskleren nog aan: ik ga het nu proberen of het hardlopen lukt! Ik hoopte op het 4,2km rondje, maar begon in onze straat en ik dacht: het gaat prima, alles voelt goed, maar dicht bij huis blijven is verstandig. Ik heb het met 3 laagjes veel te warm! Mijn stappen zijn weer bijna van mezelf, geen gestamp door de pijn heen meer. Maar ik merk wel dat hardlopen veel harder werken is dan wandelen! Ik loop onverhard terug door het park en dat voelt echt fijn. De kilometertijd valt me mee, maar daarna kom ik nog iets beter op stoom en ik pak de weg achter ons huis. Dan denk ik dat 2,5 kilometer gewoon genoeg is, maar ik wil het blokje ‘sluiten’ en dan komt de bus en kan ik niet meer terug, dus ik ga. nog een keer door het park. Ik sluit halverwege het blokje, want ik weet dat het nu 3km moeten worden en dat ik het net niet haal als ik niet wat op en neer loop.

Ik probeer iets sneller en krachtiger, maar zo ver is het nog niet! Ik ben erg blij dat de kilometertijden niet eens heel erg langzaam zijn! Ik maak 3km vol. Dat is mooi voor vandaag. Ik voel mijn linkerknie aan de buitenkant wel, dus ik moet nu weer even rustig aan doen. Daar baal ik een beetje van, dat het toch nog niet over en voorbij is en dat mijn been toch weer moeite heeft met hardlopen. NIet dat ik de trap niet meer op kan, maar ik voel het, het is toch stijfjes links. Ik moet ook ‘ouderwets’ schijten met diarree. Dat is een reden om weer meer te gaan hardlopen 🙂 Het was een mooi vol dagje zo. Ik heb de lente gevierd vandaag!

22 februari: Beweging, wandelgeneuzel en zwemmigheid

ik stond vanmorgen gammel op: stijf been, pijnlijke andere knie, gevoelige voetzolen, hongerig, hoofdpijn van te weinig drinken, moe doordat de poes kwam knuffelen vannacht, hongerig en lusteloos. En buikpijn. Een zeurende pijn, een beetje links van de eierstok. Zeurt gewoon door, zonder extreem pijnlijk te worden. En de levens voor Duolingo waren ook al snel op! Maar dit is wel de manier om binnen een dag een paar ons te verliezen! 🙃 we gingen voor een vloer kijken en daarna had ik weer even niks te doen. In elk geval niks waar ik zin in had. Voordat ik ging snoepen en vreten, ging ik maar even wandelen met Rob. Een kort blokje. Zonder doel, anders dan: een mijl en/of een half uurtje. Even de spierpijn eruit wandelen. Dat werkte. Het was ook mooi eventjes droog! Beide doelen gehaald. Maar de energie bleef uit en de chipszak won toch een beetje. Gewoon een grijze saaie dag als 1000 andere.

En dan later op de dag een TVA zwemtraining. Zelf heb ik eigenlijk een hele goeie training gehad! Ik lette op mijn ademhaling en dan met 1 brilleglaasje onder water blijven. Het ging toch allemaal stervensrustig! Ooit was dit onmogelijk uberhaupt om de overkant te halen, maar nu is zwemmen voor mij rust en vertrouwen. En dat zonder enig talent! Maar goed, ik deed de ademhaling 1 op 2. Dan ga ik dus vanzelf hele lange slagen maken! Uitademen onder water, arm ‘knikken’ en ademen en vooral: ONDER WATER DE BANEN NAAST ME IN DE GATEN HOUDEN. Dat wasijn motivatie. Het was telkens een hoop meter zwemmen in zone 1 en dan 100m iets techniekachtigs. Overigens begonnen we met een serie benen-armen-hele slag en zo, maar ik heb altijd mijn achtje!! Toedeledokie, laat deze ouwe maar. Ik moet straks naar ierse eilandjes kijken links en rechts en onder water alles in de gaten houden! Ik ging op een gegeven moment over op 1 op 3 ademen en dat is helemaal een relax-feestje! En dan kan je twee banen in de gaten houden 👀. Ik had het prima naar mijn zin. Alleen jammer dat ik de hele tijd moest opletten de man voor me niet om te zwemmen. We moesten op het laatst 100m zwemmen en dan het bad uit voor push-ups. No way, ik zwom liever extra en ging dan dus ook op flinke snelheid. Ook even lekker! Ik gad uiteindelijk ook geen zin meer om 100m zo der achtje te doen en ik zwom 150m uit, ik vond het wel best. Geen last van been of knie of vingers of haar of anderen, alleen in het begin even van het brilletje. Net zo gewoontjes als het wandelen en deze grijze zaterdag van 100 in een dozijn.

23 februari – Duurrit buiten met een knuffel voor schoonmama (en blijven wandelen)

Je hebt de topvrouwen die 100+km fietsen op (minstens) 28 gemiddeld, maar daar hoor ik niet bij. Ach, als zij samen de top-3 vormen, dan kom ik vast nog wel in aanmerking voor een plaatsje in de top-10 met mijn doorzettingsvermogen om in februari al op en neer naar Hilversum te fietsen. Ook al is het niet meer koud of gevaarlijk, ik doe het toch maar gewoon!

Weliswaar op Robs zijn fiets en ja, die heeft een motortje, maar die staat op 1 (van 1-9). Tussen km 20 en 30 stond ie op 3. Strak tegen de wind in door een polder: ik vond het wel best; met motortje hield ik tenminste nog een beetje tempo! Overigens stond tussen 32km en 42km het motortje helemaal uit! Ik was na 32km bij mijn schoonouders met een dikke knuffel voor schoonma (toen ik eerst naar de toilet was gegaan) en daar was tie uitgegaan, wat ik dus het eerste stuk van de weg terug niet eens merkte!! Ik had heen wind tegen en die was best fiks, dat was best werken. Ik haalde in het eerste uur maar 23km. Ik heb heel even gedacht of ik me zou laten ophalen, maar he: ik moest 3 uur en over tempo stond niks!! Dus met 33km was ik op de helft en nog niet op 1,5 uur en als ik dat zou volhouden, kwam dat prima uit. Ik ben nou eenmaal geen fietsgekkie of -talent. Ik dronk wat bij schoonma en ik kletste even en at mijn banaan. En dan weer terug, na een foto!

En dat ging dus wel erg lekker, zo wind mee! Ik nam nu bewust de dijk in de wind en het ging wel opschieten. Had ik 48km verzameld in 2 uur. Maar ik wilde er 70 halen. Dus ik moest wat omrijden. Ik luister dan lekker muziek onderweg en kijk wat om me heen. Ik had overal geluk met de stoplichten. En met het zonnetje. Al had ik in het begin best koude oren! Ik ging nu de andere kant op bij de Groene kathedraal. Dan heb je in de polder vol wind mee en dat voelt echt wel lekker en simpel en genieten dan.

Ik haalde de 70km en toen zocht ik Vincent op die aan het hardlopen was. Ik ging zijn kant op Almere door en toen werden het zelfs 75km en ik zag m precies na 3 uur. Toen had ik 77km gefietst. Niks geen geniale snelheid ofzo, maar wel fiks gefietst voor februari. En voor mijn doen. Afgelopen vrijdag 50, vandaag 75… Het wordt nog wat.

En toen fietste ik nog een paar kilometer naast Vincent verder. Oe, dat werd steeds kouder!! De zon ging een beetje lager staan en een lager tempo, brrrrrr. Maar wel gezelliger zo saampjes. Ik heb m wel even apart opgenomen. Op het fietscomputertje liet ik m doorgaan en daar heb ik alles bij elkaar 85km gefietst! Mijn gemiddelde van de 3 uurs rit was 25,8 en dit was natuurlijk een stuk lager, maar in totaal heb ik 23,5 gefietst volgens de fietscomputer. Het laatste stukje kreeg ik het zo koud, dat ik Vincent het rondje zelf liet afmaken. Moet je lef voor hebben als 18jarige ATLEET, om dan de laatste paar kilometer alleen te doen als het net 7 kilometer gezellig samen was. Wordt ie sterker van!

Ik heb eigenlijk geen last meer van mijn been. Dat is natuurlijk wel heel erg fijn! Maar het is lastig dat ik niet weet waarom. Ik heb nog wel wat buikpijn en nare krampen van tijd tot tijd. Ik was erg hongerig na het fietsen (had de bidon lang niet leeg en de winegums maar 2 er van op en 1 kikkertje) en dat is niet goed voor het gezonde eten. Jammer de bammer dan. We moesten nog brood hebben, dus zijn Vincent en ik om het park heen naar de AH gewandeld. Het brood was al op. Ik wil gaan voor de 30 dagen achter elkaar wandelen. Dit was dag 13. Ik heb deze week als je alle wandelingen meetelt, bijna 17 uur gesport. Zo tellen mensen: elk fietsritje telt mee, alle krachtoefeningen, elke wandeling is een sportbeweging. Ik tel niet zo. Ik doe zwemmen (met achtje), fietsen (met motortje) en deze week 3km hardlopen (met moeite). Dan kom ik nog op 10,5 uur uit en dat is mooi op dit moment in het seizoen, maar zonder het hardlopen voelt het voor mij nog steeds een beetje als ‘je er gemakkelijk vanaf maken’. Maar ik hoop toch weer een beetje te gaan bouwen. De conditie is in elk geval dik in orde! En dat wandelen hou ik er wel in!

24 februari – Wandelen en Bootcamp

Slecht geslapen zeg, elk uur een keer wakker, overal katten, onrustig tot en met fysiek. En dat is logisch: nooit heel veel suiker naar binnen werken voor je gaat slapen (taart). Voor mij is dat blijkbaar desastreus. Ik had dan ook niet veel zin in werken. In de ochtend was het een beetje de hak en de tak-verhaal, maar ik hield het verder wel lekker bij eigenlijk. Wel net iets teveel gesnoept, maar ook netjes amandelen.
En nou komt het
GEEN ENKELE LAST MEER VAN MIJN BEEN OF MIJN KNIE.
Gewoon niks. Geen idee waar het gebleven is. Dat vind ik wel echt rot, dat ik er totaal niks van snap, dus het kan ook zomaar weer terugkomen. En dat is wel zorgelijk. Maar dit geeft vertrouwen. Ik kan weer verder denken aan bouwen en daar heb ik ook zin in.
Na het eten moeten we even naar de AH voor brood en meloenblokjes. Ik zet maar gelijk mijn horloge aan, op naar de mijl! En daarna ga ik naar de bootcamp wandelen en maak ik daar nog een klein ommetje om de mijl vol te maken. De lucht is mooi donker. Na een regenachtige dag is het droog. Koud is het niet meer.

Ik ga in mijn ‘pyjamabroek’. Boeie. Ik ga niet mijn best doen. Sporten is sporten en dit telt voor iedereen dik en vet mee, dus ook voor mij. Compressiesokken aan en zonder zin ben ik weer van de partij! Mike is zo gezellig en makkelijk en hij blijft praten. We warming uppen met wandelen en dan klapt hij 1 keer en dat is springen en 2 keer is de grond aanraken en 3 keer de enkels. Vind ik al leuk (en prima te doen!) Al is het onthouden me wat lastig. dan doen we een blok van 8 minuten met 3 oefeningen en die tien keer: lunges, skiers en butttickers. Ik hou dat prima vol, maar echt diep ga ik niet. Ik krijg het wel warm. Daarna doen we 4 oefeningen 10x en tussendoor 2 keer opdrukken. Kan ik ook. Echt, als je een uur buiten kunt zwemmen is dit allemaal dikke pret. Daarna doen we nog iets en ik voel de spanning wel wegtrekken wat er nog aan zat. Daarna gaan we op de matjes verder en dat is helemaal mijn ding! Catcow voor de rug en superman en daarna veel buikspieren. Nou mijn buikspieren zijn sterk! Die wel! Ik doe nu wel een klein beetje mijn best, maar niet dat ik echt iets voel. Ik heb het zo wel naar het zinnetje. Ook geen harde bam-bam-muziek. En daarna wandel ik weer opgeknapt naar huis. Al bijna anderhalf uur gesport vandaag! Nou ja, voor anderen is het sport en iets om over op te scheppen, ik heb bewogen.

25 februari – 70 minuten duurrit om op te warmen voor het hardlopen en ‘s avonds zwemmen

Het was gewoon saai en ik had weinig energie bij het fietsen. Maar wel even buiten en gefietst en het motortje niet hoger gezet en gewoon gefietst. Altijd beter dan binnen (maar niet veel) Ik heb vrijwel niemand gezien. Ik moest om voor 30km en ik had muziek op. In het begin was het koud, maar bij de sluis heb ik mijn buff om mijn oren gedaan. Daarna wind tegen. Ik zou mezelf niet zijn geweest als ik niet een uur lang had opgezien tegen het hardlopen wat hierna komt. Ik heb veel zwanen gezien. En veel boomstaken. Ik kijk uit naar meer groenigheid. Geen enkele weg dubbel gereden! Dat vind ik dan de leuke, kleine uitdagingen.

En dan een koppelloopje van 5 keer 4 minuten hardlopen en rust er tussen. Spannend, want ik weet niet hoe het gaat gaan. Natuurlijk hoop ik dat het fantastisch en vanzelf gaat, want ik heb nauwelijks meer last van mijn been. Ik voel nog verschil tussen links en rechts, maar van pijn of last is geen enkele sprake meer. Ik begin rustig en gelukkig is het enige wat ik zie hoe lang ik ga, niks over tempo of iets. Ik heb de compressiesokken aan en de fietskleren. Een jasje minder, dat wel. Ik doe gewoon wat ik moet doen qua hardlopen, maar ik voel nog niet de kracht of het gemak. Het loopt wel gewoon en ik voel de knie wat protesteren. Daar baal ik van, want ik vind toch dat dat nu over moet zijn. Misschien moet het nog even slijten. Ik tel na het eerste blokje van 4 minuten dat ik het 4km rondje misschien niet helemaal haal. Dus ik ga binnendoor. In de rust jog ik door, maar aanzetten vind ik dan weer lastig. Dus het tweede blokje kost wat meer moeite qua route en zo. Ik ga wel ietsje sneller! Niet dat het moet, maar het is leuk.

In het derde blokje moet nog steeds alles wennen lijkt het, maar in blokje vier gaat het wel weer vanzelf. Ik zeg tegen mijzelf dat het allemaal niet zo moeterig is en dat ik mijn best niet hoeft te doen en dan verandert de pas wat en past mij iets beter. Nu doen allebei de knieen evenveel pijn haha. Is iets langzamer, maar dat boeit me niet echt. Ik ga door het park en dan denk ik dat ik eigenlijk een andere route moet nemen als bij het fietsen en zo min mogelijk dubbele paden moet creeren. Dat lukt me! Ik ga nog om via de school en dan maak ik thuis nog een kort en rustig blokje om om de 4 km te halen. Ik heb geen enkele napijn, maar laat ik nu niet gelijk denken dat ik weer 15 kilometer kan lopen. Eerst dit rustig laten indalen en dan later van de week een klein stukje langer.

‘s Middags zijn we gaan wandelen. Vincent was ziek gisteren en knapt vandaag weer op en dan moet ie van mij even naar buiten en met me meewandelen. Weer zoveel mogelijk nieuwe straatjes proberen, dus we lopen aan de andere kant van het spoor nu. En door de Sieradenbuurt. We kletsen wat en er komt zelfs een sneu zonnetje door. Ik fotografeer een mooie zwaan en ik vind het prima om 3,5 kilometer te wandelen.
Vandaag ben ik gestart met probiotica en ik ben aan een stappendoel begonnen. Ik heb weinig fysieke last vandaag.

En ‘s avonds een zwemtraining in baan 2. Ik ging lekker lag in baan 2, W vroeg nog: ben je verdwaald. Maar tempo’s in baan 3 op dinsdagavond laat met 2 roemenen erbij is mij veels te hard werken. Daar heb ik geen zin in. Ik zwom rustig en kalmpjes 300m in en lette weer op de ademhaling en de rust. Die rust en dat uitdrijven, heb ik ergens gezien, dat gaat veel sneller! We moesten 200m z1-2x100m z2-4x50z3-2x25m sprint. Ik zwom heerlijk achter wilco, tenminste… ik moest de héle tijd opletten niet bovenop ‘m te zwemmen. Zeker de eerste 300m. Maar goed, hier had ik voor gekozen. Rust, kalmte en mijn slag onder controle houden. Sprintjes kan ik dus ook alleen op armen. Tussendoor 50m actieve rust en die rugslag vind ik dan veruit het zwaarst! Maakt stomme MrG er 75m van, zodat het niet meer klopt 😣We moesten dit 2x doen, maar na de tweede 200m gaf R ons een andere opdracht. 100z1-75z2-50z3-25z4/5-25z4/5-50z3-75z2-100z1. Voor mij allemaal prima haalbaar, al was het verschil tussen de eerste z1 en z2 wat groot. Daarna 4keer 50m. Z1-z2-z3-sprint. Niet mijn ding, dat sprinten maar met 1 op 2 ademen en forse slagen kan ik het prima.

MrG had veel meer moeite met tellen en ik heb denk ik zelfs meer gezwommen, maar het zal me een biet wezen. Daarna nog een keer 4×50 met steeds iets langer sprint: eerst 12m, dan 25m, dan 37m en tot slot de hele baan. Die man voor me ging enorm flipperen en daar ging ie langzamer door. Dus ik kan het dan prima oppakken en het was zelfs een beetje leuk om dat te merken. Dat ik gewoon eindelijk na jaren en jaren door het water glij. Stop het gevecht met verdrinken. Alles met achtje natuurlijk, behalve de laatste 100m. Maar toen zat ik vast achter een rugslagzwemster. En toen nog 25m erbij kliederen. Was dit nog het leukste en gemakkelijkste van de dag. Het moet niet gekker worden. Ik heb hard gelachen om het sneue dartelstel en lekker gekletst met DH.
Ik zwem trouwens vaak zonder hartslagmeter de laatste tijd. Zou die meter iets blokkeren bij me? Ook maar eens zonder hardlopen

26 februari – Wandelingetje

OPGESTAAN ZONDER ENIGE PIJN OF MOEITE. Dat was een hele tijd geleden. Goed geslapen ook. Geen last van been of knie of moeite. Het was gister misschien ook geen mega-training, maar toch wel lekker dat dit ouwe corps dat prima verwerkt. Alleen wel te vreterig. En geïrriteerd omdat iedereen alles opeens weer kan of wint of in de schoot geworpen krijgt. Not me. Ik moet er voor werken. En hopen dat t zo blijft met mijn been en dat de gezondheidszorg mij ook wil helpen. Maar werken zal ik hoor! Ik doe mijn best. Vind het werken leuk. Ik snoep teveel chocolade en daar krijg ik denk ik buikpijn van. Tijdens het wandelen.

De zon is wel weer weg, maar ik vind het heerlijk om samen met Rob te kletsen en zo het werk te bespreken. De stappen te halen, een frisse neus op te doen en de wandeling weer een dag vooruit te helpen. Het blijft al lekker lang licht! Ik voel soms opeens uit het totale niks wel mijn knie. Alsof het overbelast is. Kort en dan trekt het gewoon weer snel weg.
Ik twijfel s avonds lang of ik alvast de fietstraining van morgen zal doen zodat de ‘rustdag’ morgen valt, maar ik heb totaal geen zin. Misschien morgen wel.
Het zou wel kunnen zijn dat onze kussens omgedraaid zijn geweest en dat ik daarom pijntjes kreeg. Het kan de periode zijn. Het kan de stoelgang zijn. Het kan het eten van teveel chocolade zijn. Maar nu is het fijn te voelen dat geen last een kadootje is!

27 februari – Binnen fietsen en buiten sjokken

Slecht geslapen vannacht (katten, snurken, onrustig) en een lange, volle werkdag met weer een zieke erbij. Waren we met zijn tweetjes over vanmiddag. En ik had een presentatie in de ochtend. En tussen de middag brood en koekjes halen. De koekjes hebben het niet donker zien worden. Hopeloos! De weegschaal zal morgen wel weer wat vinden van bestellen en Rummikub spelen ipv sporten. En dan moet ik nog fietsen. Buiten is het intussen donker en het regent, maar dit is toch een blokjestraining met een piramide met oplopende snelheden. Ik heb Geen Zin. GEEN zin. GEEN ENKELE ZIN. Nog minder dan gister. Was ik toen maar gegaan… ik stap gewoon op. In Schotland is een nieuwe route. Die pak ik maar. Ik merk al heel snel dat die piramide me gestolen kan worden. Een uur fietsen is me even goed. Horloge aan de kant en Duolingo opstarten.

Vincent komt nog even kletsen en ik fiets best oke voor mijn doen. Maar zonder zin te krijgen. Maar omdat ik geen zin heb, dat vind ik geen reden om af te stappen. Ik heb nergens last van lichamelijk, een beetje gevoelige knie. Dus dat binnen fietsen moet maar over zijn. Het rondje Schotland zit er best snel op. En passant fiets ik hier en daar mezelf flink voorbij, maar ik span me niet echt in. Koppig en streng? Ik denk gedreven. Het kan niet altijd lekker en makkelijk en leuk en vanzelf gaan. Maar dit keer was de training: do it.

Uitvoeringsscore nul, precies de trainingstijd en toch net ff 30km volmaken en dan is het ook klaar. Nee, als ik naar het lijf zou luisteren zat ik met chocolade, een boek en cola op de bank te candy crushen.
En dan heb je met jezelf afgesproken te wandelen. Elke dag. Ik met mijn stomme ideeën. En dit is pas dag 16 van de 30. En het regent nog ook. Ik pik Vincent op bij de AH. En dan lopen we te kletsen. En een dubbel bruggetje over. De regen stopt. En het lopen is erg fijn als het gedaan is. Wandeling gemaakt, stappen gezet.

28 februari – Fietsen, hardlopen en wandelen

Buiten op de racefiets een duurrit van 90 minuten: dit ging even totaal compleet enorm NIET. ijskoud en kut #notmyday. Geen energie, 1 groot gevecht tussen anke en fietsen. Geen tempo, geen zin, geen kracht en alleen maar wind tegen op dijk. Dus nog kouder, nog minder leuk, nog harder door de energie heen. Vincent naast me had nergens moeite mee. Ik was totaal niet blij. En dan is de dijk saai en lang. Zeker nu, nu alles grijs is. De Knardijk is heel ver weg. Ik had best 40km willen fietsen, maar het was onmogelijk. Op de Knardijk hadden we wind mee en piepte even de zon door, maar ik was erg, erg moe en de strijd was al geslecht: fietsen won. En ik ben geen fietsenfan. Ik maakte wel een mooie foto van een auto! Als dat al het vermelden waard is…..

We stopten bij het buitencentrum, want ik moest plassen en Vincent wilde een raketje. Maar het was er stukdruk en ik was de rij spuugzat en er was natuurlijk geen ijs. Dan maar doorfietsen, nog even wind mee. Maar wel opnieuw weer ijzig koud. Het voelde ook maar als 5 graden. Mijn voeten kregen daar al een hele tijd niks meer van mee, gevoelloos als ze waren. Ik wilde over de Trekweg, hopend dat daar dan wind mee was. En jawel! Dat ging nog best lekker. Dus was die dijk echt een verkeerde keuze geweest. Vincent kon op de trekweg ook lekker over auto’s vertellen en dan is het hele fietsen iets minder vreselijk. Maar de 40km kon me gestolen worden! Er stond 1,5 uur op het schema en meer vond ik absoluut onaantrekkelijk. En dan moest ik ook nog gaan hardlopen. Daar had ik ‘fijn’ anderhalf uur tegenop gezien. Met een gemiddelde van nog geen 25km per uur. Dat komt omdat ik gewoon veels te dik ben. De afgelopen week ben ik ANDERHALVE kilo aangekomen. Gelukkig was ik de eerste 3 weken van februari al een ons afgevallen, maar ik ben er wel ontzettend gefrustreerd over! 3 weken ‘netjes’ is min 100 gram, 1 week even niet opletten is plus 1500 gram!!! Waanzin. Kutlijf. 1 voordeel: kan ik volgende week weer afgevallen zijn. Dan zie k de heldinnen die 100+km fietsen en 29km/u halen en voel ik me extra sneu.

Daarna hardlopen: 7 keer 4 minuten met tussendoor 30 seconden dribbelen. Vincent had de rugzak mee dat we na het rennen konden wandelen. 7 keer 4 minuutjes. De eerste kreeg ik al nauwelijks voor elkaar! Buiten adem, te lage hartslag, zwoegen en ik voelde mijn knie. En verder alles wat pijn kon doen. Alleen mijn voeten voelde ik niet, die waren nog bevroren. Kon ik ook missen ook. Dribbel was prima. De tweede eender: ik klonk als een stoomtram, kon niks zeggen en kneep mijn handen fijn. Vincent huppelde naast me te klagen over de rugzak (terecht). In het derde blokje gaf ik, mijn knie, mijn hartslag en mijn ademhaling het verzet op. Er kwamen zinnen uit, onverhard hobbelen, het gevoel kwam terug en het tempo ook! We konden weer discussiëren of we op de helft waren. Bij blokje 4 was Vincent even zijn handschoenen wegdoen en die ging ook al heerlijk en snel! Jammer dat mijn voeten begonnen te ontdooien en het pijn-doen overnamen. Die kan ik hebben! Ik kreeg wel door dat ik met deze snelheid de route misrekent had. Blokje 5 en 6 gingen iets minder hard (waarom zou ik ook), maar nog wel op 10+km/u. Het zonnetje kwam erdoor en alles werd mooier.

En het voelde weer goed en als vanouds en mijn vingers ontspanden zich en de passen voldeden. Het laatste blokje ook nog onverhard en ik kon zelfs wat versnellen ondanks de glibberige modder en ik was onwijs blij! De knie was gevoelig, de voeten ontdooit en hardlopen was weer leuk. Na 5,2km stopgezet. Had ik het warm. Waren we op het fietspad en nog zeker 1,6 wandelkilometers van huis. Prima gemiddelde zo. Dit geeft vertrouwen dat ik het nog wel kan.
En dan nog wandelen natuurlijk!

er staat voor morgen 1 uur wandelen, maar als het kan doe ik m vandaag. Vincent gaf me mijn jasje en dan lekker samen wandelen. Ik vind het prima. Kletsen en van de zon genieten. We maakten een ommetje, dat ik eventueel een uur zou kunnen halen. Mijn knie was gevoelig, ondanks de compressiekousen. Ik zag ondertussen het gefiep van JB en JH voorbij komen en toen deed ik mijn telefoon weg en liepen we lekker door. De Oekrainers waren aan het barbecueën. Over de Evenaar en ik dacht na 22 minuten: ik ga het uur vandaag doen. Nu ben ik bezig. We gaan langs de Etos en Vincent neemt mijn magnesium mee naar huis als ik nog langs het park loop. Ik maak 5km vol en net niet het uur, maar het is wel genoeg! Ik heb geen last meer van mijn knie of been.
Wel van een enorm opgeblazen buik.

En zo is februari ook alweer om. In totaal weer 7 euro 60 opzij gelegd voor vuurwerk. Erg weinig hardgelopen (nog geen marathon alles bij elkaar), bijna 600 kilometer gefietst (dat zijn 6 euro!) en bijna 20 kilometer gezwommen. Wandelen was goed voor een dikke euro met zo’n 100 km en dus 3 keer zoveel als hardlopen. Ik zal het wel niet snel (goed) genoeg vinden!

1 februari – We doen maar weer eens een triatlon-afstand op 1 dag, omdat het kan.

Eigen volgorde en eigen interpretatie: atb-en, 5 kilometer hardlopen en een zwemtraining.

Eerst mountainbiken in het Kotterbos samen met Vincent. Ik vind het eng, op de atb (allterrainbike). Mijn fietsbeheersing is slecht. Het gaat zo sloom. Ik heb het koud. Ik ben een beetje verkouden. Mijn linkerbeen is weer stijf (komt vast van de dropjes van gister). Ik ben te zwaar. En ik ben in het Kotterbos ooit hard met mijn hoofd tegen een boom gevallen door de modder. Het pad is geupgrade: overal ligt een soort gravel. Vincent had wel zin om met mij te fietsen. We gingen terug omdat mijn zadel hoger moest, want met knieband kon ik mijn knie nauwelijks ronddraaien. Het was kil, maar erg mooi met de zon.

We gingen het pad op en we moesten de berg gelijk op. Ik wandel naar boven! En ga langzaam naar beneden. Voorzichtig door de bochtjes in het bos. Over het fietspad gaat t wel. Dan langs de vaart, dat is aardigjes. Pa en ma bellen en even verderop bellen ze weer. Dan ga ik dus terugbellen! Gedoe. Telefoon pakken enzo. Er is niks.

Dan weer een redelijk aardig stukje bos, maar omhoog red ik echt absoluut niet! Na de brug omlaag, waar ik ooit hard viel, loop ik ook. Een stukje door het bos met omhoog/omlaag is wel leuk.

We komen een hardloper tegen en ik zou graag met hem ruilen!! Verderop fotografeer ik Vincent. Hij geniet enorm.

Weer een stukje bos-geslinger. Dan steken we de trekweg over en nog een aardig stuk bos, wel eng, maar het brugje is veel akeliger!! We wachten op elkaar als er voetgangers passeren, want ik wil Vincent filmen langs de weg op het slingerpad. Een ander stukje lukt wel om even te filmen.

Hij stopt om me op modder te wijzen. 😍 ik heb het warm (behalve mijn voeten) en ik word moe. Ik fiets om over de brug bij de vaart en daarna volgt een stuk, ook achter het luierpark langs, wat echt eng is en niet leuk. Teveel op en af. Teveel bochten. Ik denk wel 100x: ik wil naar huis!! En ik wandel veel. Eindelijk op het fietspad is het daar glad! Terug het bos in en ohja, daar ligt nóg een ommetje!! Die maakt alles weer goed: leuk op en af, lekker door het bos en ik ontdek het schakelen. Echt een stuk leuk! Over ‘mijn’ pad en dan terug naar de heuvel. Mijn horloge pauzeert elke keer, maar wat gaat het traag! We fietsen nog even via het centrum terug naar huis. Ik ben blij dat Vincent het gaaf vond. We doen het vast nog een keer, maar dan sla ik een stukje over! Ik ben er echt moe van en hongerig. Mijn been zit wat losser en is niet verder beschadigd. Als ik mijn ouders bel, vinden ze dat ik maar op de bank moet gaan zitten. Dat doe ik een tijdje, maar ik word er niet blij van. De training is geel. Fluoriserend geel vind ik!

We gaan lunchen en ik ga bijkomen. En dan ga ik hardlopen. Ik ben heel jaloers op al die mensen bij wie het vanzelf gaat, of die steen en been klagen en daarna gaan ze opeens weer hard/veel. Dat gemak is er bij deze dikke, ouwe, licht geblesseerde hongerlijer wel even af. Maar ik ga wel. Ik doe het toch. Het moet van niemand. Staat niet eens op het schema. Ik kan ook in fietskleren op de bank blijven candycrushen! Maar ja, ik heb al 20km gefietst en ga straks ook zwemmen. Dus 5km lopen is een soort van ‘logisch’. Ik heb het veel te warm met de driedubbele fietskleding! Ik heb het moeilijk met een veel te hoge loopcadans (183!). Om het rondje te verlengen ga ik door de woonwijk een extra blokje. Ik geniet maar een beetje van de zon en ga lekker door het bos. Ik blijf hardlopen! Geen gestop voor foto’s of geneuzel: doorlopen.

Na 3km moet ik al. Ook geen reden tot stoppen. Oefenen. Mijn been doet aardig mee. Ik loop even door het bos. Door en door, met wat ommetjes. Het is welbekend dit rondje. Doorlopen anke, doorlopen. En nu netjes gaan eten, dan weet je dat het makkelijker wordt over een paar maanden! Ik zit nog onder de 6:30, maar door de aandrang wordt het moeilijker en moeilijker. Er loopt iemand voor me die nog trager gaat, maar ik haal r niet in, want ze gaat eerder af. Ik loop nog een klein blokje om het huis om de 5km vol te maken, maar ‘holy-shit’ wat moet ik nodig!! Thuis ga ik direct. Misschien loop ik wel daarom: dan kan ik tenminste naar de WC! Ik ben geen snelle held, ik genees absoluut niet in een handomdraai, ik krijg het even niet kado, het gaat effe niet gemakkelijk: maar ik doe het!! En ik hoef me niet te verantwoorden op Strava of Insta. Ik zie de rest wel blinken en shinen. Misschien zijn mijn zware kilometers wel sterker dan hun mooie fotootjes en snelle tijden!

Er komt een moment dat het weer vanzelf gaat. Maar dat is niet vandaag. Dan kan je kiezen om niet te gaan of te kappen, maar zo zit ik niet in mekaar. Triatlon gaat nou eenmaal niet vanzelf, doorzetten moet je ook leren. Ik had al weinig zin en ik moest alleen, want Vincent werkt. Ik heb al een gele training vandaag (fietsen was te kort: 1,5 ipv 2 uur) en een blauwe training (hardlopen stond niet op het schema), dus deze kon ook rood worden. Of groen (de tijd klopt dan in elk geval) bedacht ik me tíjdens de training! Ik begon in baan 3. Inzwemmen ging nog wel, maar daarna!!!! Het ging hard, het was veel, ik hield het niet bij en doordat het zo lang achter elkaar was (800m dacht ik) met opdrachten er tussen die ik niet kon lokaliseren was het een hel. Superonrustig met 3 hele snelle zwemmers die moesten inhalen en ik had het gevoel dat ik mensen ophield en ik zat er gewoon niet lekker in. Ik ging naar baan 2, maar dat ging dan achteraan weer veel en veel te traag. Baan 1 was rustig. R ging met me mee. We zwommen achter de 2 mannen die 600m aan het zwemmen waren, maar ook hier: geen idee van de opdracht. Er waren ook 2 hele trage zwemmers die moesten wachten, maar dit was voor mij wel even beter. Ik ga me niet kapot zwemmen zeg! Doei. Toen deden we nog een keer 600m en er zaten ook opdrachten tussen, maar ik kreeg het niet mee en het enige wat ik zag en deed was poloslag. Verder borstcrawl gedaan met achtje. Het is me wel best. Natuurlijk ligt het halve bad hier vol geweldenaren die al (10x zoveel) gesport hebben vandaag dan ik, maar ik voel me niet fit genoeg. Dit rustige zwemmen is heel prettig voor me. 600m is een end. Dan doen we nog 3×50 waarvan 25m andere slag: ik doe de Franse slag, een rugslag en schoolslag-met-achtje. Ik doe het 4 keer zelfs! En dan de laatste 100m zonder achtje in 2:10. I am done. Ik ben er moe van en heb geen zin in geklets. De training is groen! Kei-groen. Geen idee wat de bedoeling was bij de tva! Macaroni met roerbakgroenten eten: top.

2 februari – off-day!

Ik vind dit zo moeilijk!! Er staat een uurtje hardlopen op het schema. Niks geks, gewoon lekker lopen. Het is lekker weer, mijn hoofd wil graag, maar mijn hele lijf niet. Mijn linkerbeen niet, mijn knieen eigenlijk allebei niet echt, een lichte verkoudheid, overal een beetje pijntjes van mijn hoofd tot steken in mijn oor, mijn gebit doet zeer en mijn mond zit vol aften, met 2 truien aan nog altijd koud; maar ik heb absoluut geen koorts (36.7 hooguit) en ik ben ook niet echt heel ellendig. Gewoon niet fit. Garmin detecteert nauwelijks iets. Een iets verhoogde rusthartslag. Eigenlijk zou ik daarvoor het hardlopen niet willen laten schieten, maar ik moet verstandg zijn! Ik vind het echt heel lastig om over te slaan en niet netjes het schema te volgen, maar het “moet” nergens voor deze keer. Ik heb geen grote doelen staan en dat linkerbeen is wel lastig en vraagt simpelweg niet om inspanning. Die wil de trap al niet lekker op of af. Ik voel me dan zo oud en slap.

Ik wandel met Rob naar de Plus, want we hebben iets nodig. Ik ben weer netjes aan het eten en dat bevalt me wel, maar ik vind stiekem dat de last daarmee ook moet verdwijnen! Al ben ik pas 1 dag bezig….. Het is hartstikke lastig om te zien dat iedereen moeiteloos rent en fietst met dit lekkere weer, maar dat ik me er even niet toe kan zetten. Ik wandel zelf nog een stukje door als Rob de boodschappen weg legt en geniet best van de zon en de vogeltjes die ik hoor, maar ik ben daarna alweer moe. Dat is niet gewoon voor mij. Ik zit snel weer achter de computer voor mijn blog. Ik ga dinsdag naar de craniotherapie en ik hoop daarna alles weer op te kunnen pakken. Misschien heb ik een heel klein staartje van de griep en uit zich dat bij mij vandaag op deze manier. Ik denk dat ik verstandig was door niet te gaan hardlopen, als ik me er zelf maar niet zo “opgeverig” bij voelde! Overigens doen de darmen geen pijn, maar ze werken ook niet echt (mee). Heb k ook nog een rode training deze week!

3 februari – Tour de Zwift op de fiets binnen

Er was ook een training, maar die liet ik links liggen. Meteen na het werk op de fiets gesprongen! Ik was al omgekleed en alles stond aan.
Vanmorgen toen ik opstond voelde ik me weer goed! Geen pijn in de knie en geen stijfheid. Er is nog wel een disbalans. Het is goed dat ik gister niet ben gaan hardlopen en dat ik weer verstandig eet. Mijn darmen en mijn baarmoederbanden doen wel écht pijn en schieten van tijd tot tijd in een korte heftige kramp.
Ik vind het niet eens zo erg om weer te werken en lekker bezig te zijn. Er gaat nou eenmaal niks ooit vanzelf, maar ik doe wat ik kan en ik doe mijn best. Ik drink veel thee en eet mandarijntjes.
En daarna fietsen dus. De middelste route van de tour de zwift series 5. In saai Richmond. Het is extreem druk.

Ik draai lekker mee, voor mijn doen snoeihard, in vergelijking met die 1000 anderen supertraag en blijkbaar fietst 90% voor me uit. Ik doe maar gewoon mijn eigen ding joh. Niet de training, maar een beetje lekker doortrappen. Er is een sprintje en ik eindig wederom in de top 10- van onderaf. Dat sprintje gaan we 5 keer doen. Ik snap geen drol van het miniblokje, maar het sprintje doe ik elke keer ietsje harder. Eerst 26 seconden, dan 23. Verder geen muziek, geen afleiding, geen Yathzee, even kort met Vincent kletsen. Ik maak wat screenfoto’s.

De derde keer sprint 22 seconden en ergens gaat het dan opeens veel harder. Iets geschakeld? In elk geval 30+. De laatste twee sprintjes in 21,8 en 21,4. Daar moet ik vet mijn best voor doen!! Maar ik ben trots dat het me gelukt is.

En dan nog de route afmaken. Ik fiets weer in me uppie.

Nog even rondkijken en dan de laatste berg op, snoeihard omhoog. Mijn cadans is teveel stoempen, maar ik kom sneller boven dan de rest en van plek 980 in het begin ben ik naar 925 gefietst. Joh, done!

Ik fiets nog uit en ik zweet flink. Zit er nog een dikke heuvel in die nogal vertragend werkt! Ik maak de training niet echt af qua tijd, maar binnen de marge. Level 50!!!

4 februari – Duurritje buiten, bozigheid en “hardlopen-wat-dat-niet-was” en ‘savonds zwemmen.

hoi M, we hadden het er van het weekend over: je verontschuldigde je voor jouw tempo op de fiets. Totaal onnodig natuurlijk, want jij was lekker buiten en ik zat binnen te sippen!! Ik kwam die dag nauwelijks buiten, en nu beginnen de blaasjes op mijn lip, dus ik was vast wat ziekjes; maar jij fietste lekker op je atb in de polder! Sorry voor dit tempo vandaag, ik ben ook zo’n 🐌 je. Jij ging misschien nog langzamer, maar jij had een zware MTB zonder motortje. De slanke, jonge meiden die het afgelopen weekend hun fiets uitlieten, lachen er hard om, om onze tempo’s. En zie je mijn sneue afstand? Afgelopen zondag was dit voor ons geweest, voor de beginners, de amateurs. De meesten hebben het hele Gooi gezien of het dubbele gedaan van dit. Als ze niet bezig waren hardlopend de PRs te verbreken en opeens alle blessures weer als sneeuw voor de ☀️ verdwenen zijn. Die zon was er niet vandaag. Ik had zelfs met 2 paar sokken en overschoenen een paar uur ijsklompjes in plaats van voeten, zelfs na het fietsen nog.

Het zag er niet erg uitnodigend uit vandaag, en in tegenstelling tot zondag heb ik geen enkele andere racefietser (oid) gezien. En ik vond het best wat wind. Altijd natuurlijk, maar gezien het tempo wat ik op de dijk wel redde, heb ik in de stad de tegenwind wel degelijk ervaren! Ik wilde over een paar punten heen en daar moest ik voor naar Poort fietsen. Dat grappige fietspaadje en het nieuwe fietspad. Het viel me niks mee. Mijn knie is nu weer ingepakt, want dat had ik gister niet gedaan en nu is de pijn -hoppa- weer terug. Bij mij geen ☀️ op de ❄️ qua lijf of blessure: bij mij zeurt het lekker door. Geen wonderen, geen hulptroepen, geen ondersteunend team. Ik heb met veel moeite een afspraak gemaakt voor vanmiddag bij de cranio.

Ik ga op de fiets van Rob de eerste 5 blokjes van 5km elke keer iets harder: bewust hoor. Is het nog iets van training. Het motortje staat op 1. Omdat het een zware fiets is, niet echt als hulp. Op de dijk gaat het wel redelijk lekker, maar ik wil ook over het nieuwe brugje, dus nog een ommetje. En dan een beetje rondom huis tot 2 uur vol is en de 45km ook. Op het einde hetzelfde stukje voor de vorm. Niet gestopt onderweg, 3 slokken water wat eerst warm was en op het einde nog kouder dan ik. Ach, ik heb het gedaan, was lekker buiten. En het waren toch 46 kilometer.

En dan draait de rest van de dag om de afspraak bij de fysio/cranio. Maar haar kind is ziek. Geen cranio. Ik druk me zacht uit: daar baal ik van. Mijn knie doet pijn en ondanks het keurige eten, trekt er van tijd tot tijd een enorme kramp door mijn onderbuik. De cranio had het kunnen verhelpen. De zorgvuldig geplande afspraak waar ik mijn schema op had vastgelegd en mijn dagindeling op was gebaseerd gaat zomaar niet door. Want ze heeft als alleenstaande moeder geen opvang voor haar kind. Ik weet zeker dat ik dat kind ook nooit meer in de behandelkamer erbij wil! De laatste keren is het mannetje erbij, (want dan is de school uit en zit hij filmpjes op de telefoon te kijken) maar als ik wijk voor hem, gaat dat kind vanaf nu ook wijken voor mij. Ik wil best snappen dat je kind ziek is, maar ik moet nu mijn werk verzetten op het laatste plekje wat er nog is en dat is dan een half uur in plaats van het uur wat ik vandaag had. Ik snap vanalles, maar ik wil dit jaar de Hardman doen. Ik ben natuurlijk niet zo interessant als iedereen die alles blogt en een heel team medici om zich heen heeft binnen een paar daagjes, maar nu word ik pas over 2 weken verder geholpen. Ik kan er niet op wachten. Ik moet sporten. En als alles dan stuk gaat, dan plakt de hele medische wereld mij maar weer aan elkaar! Ik ga boos naar buiten en snap dat hardlopen onverstandig is, maar ik zet de activiteit wel op hardlopen. Wie controleert mij nou? Als ik zeg dat dit hardlopen is, is het dat.

Ik jog stukjes, zodat elke kilometer onder de tien minuten komt. Elke stap doet pijn. Aan de binnenkant van mijn linkerknie, ergens van binnen zit een blauwe plek.

Ik ken de route, ik moet dan wel naar de wc als ik wandel, maar thuis al lang niet meer. Ik verveel me, ik ben boos op alles en op veel. Waarom moet ik op mijn eten letten, terwijl iedereen maar raak vreet? Alles irriteert me. Ik haal wat bij de winkel en maak foto’s. Bij uitdoen zitten de knieband en compressiesokken in een beknelling. Sjips. Dat is er niet goed voor en helpt ook niet.
Maar stoelgang blijft uit.

Dit is mijn hardlopen van vandaag. Morgen ga ik echt en pak ik de knie wel in. Donderdag een half uurtje cranio: mag ze het oplossen, als ze dan kan.

En dan ‘s avonds gaan Vincent en ik zwemmen bij de TVA.

Alles met het teruggevonden achtje! Ik had de hele set zaterdag laten liggen: brilletje, badmuts, achtje. Gelukkig lag het er nog!!

Intervallen vielen mee tempo baan 3 was normaal. Ik zwom niks voorop. Eenna-achterste was prima. Ook een paar keer steek bij zwemmen. 200m inzwemmen. Ik kan lastig keren en dan zwem ik snel bij en na driekwart baan ben ik dan op een te hoog tempo en zwem ik in de benen voor me.
1 op 2 ademen en krachtige slagen.
Schoolslag met achtje kan ik ook.
4×100 1,23,4de baan sneller dan de andere 3
50 school
4×125 1-25 snel 2-50 snel 3-75 snel 4-100 snel
50 School
3×160 achter elkaar; 75 kalm, 50 snel, 26 school
2×75 stegerung op (sneller) en af (langzamer)
4×100 1-25 snel 2-50 snel 3-75 snel 4- alles snel

Trapje op Klimmen eruit (telt als uitzwemmen – haha)

5 februari – køt met 🍐 Hardlopen met veel te veel pijn. Als een koppige ezel naar huis bokken.

😢😖 5×10 minuten duurtempo met 30 seconden wandelpauze tussendoor. Het klonk aanlokkelijk. Ik stond vanmorgen op met minder stijfheid dan ik had gedacht. Het been deed het best goed, maar ik ga voorzichtig de trappen op en af. Ik drink genoeg, eet verstandig en dat voelt goed en ik heb vandaag wel drie keer de darmen geleegd! Prima gewerkt (al heb ik elke keer het gevoel absoluut niet genoeg te weten) en ondanks dat ik wat doelgerichtheid mis, toch wat dingen opgepakt en afgestreept. Vincent vroeg: rij je mee naar mijn baantraining, dan kan je naar huis rennen. Niet perse verstandig, want ik weet helemaal niet of het goed zal gaan en er is geen andere manier dan terug naar huis, ook als het niet gaat. Ik kan Rob bellen of de bus pakken als het echt niet lukt. Ik denk na 400m al: ik had mijn bril mee moeten nemen, dan had ik naar huis kunnen rijden. Dan had ik terug kunnen lopen naar de parkeerplaats en later Vincent weer opgehaald. Anderhalf uur wachten is geen optie. Ik kan mijn been niet goed optillen, geen grote passen maken en elke stap doet pijn. En ik maak er nog wel extra veel! Want de kracht ontbreekt om grote stappen te maken. Elke stap drukt als een blauwe plek aan de binnenkant van mijn knie. Ik blijf maar gewoon een soort van joggen en me vooruit worstelen. Ik geloof dat het totaal niet snel gaat en na 5 minuten kijk ik al uit naar de wandelpauze! Is opgeven een optie? Jazeker! Maar in mijn hoofd niet de meest reeele. Ik kan toch zeker wel thuis komen? Zelf? Ik wandel wat langer dan 30 seconden. En dan jog ik naar de brug toe en de trap op. Wandelen is minder pijnlijk. De brug af jog ik weer. Ik laat de bus gaan.

Het tweede blok zit er ook op en het tempo is vreselijk. Lager dan laag. Slechter dan slecht. De hartslag blijft ook alsmaar te laag, maar die interesseert me niet. Het derde blokje sjok ik zoveel mogelijk soort van hardlopend door. Ik ken de weg en kijk vooruit. Mijn grootste angst is dat het echt stuk gaat, maar zo voelt dit niet. Dit is overbelasting en ik heb wel erger gehad. Nu is het even zeer pijnlijk, maar als ik zie waarvan anderen terugkomen en hoe snel de fysio’s iedereen oplappen, is dit makkelijk te verhelpen. Het vierde blokje deel ik anders in: wandel iets meer afgewisseld met grotere krachtigere stappen. Qua pijn maakt het niet uit, maar het voelt beter. Ik zoek een punt uit tot waar ik ‘ren’. En ik wandel blokje 4 vol.

Het laatste blok ga ik rennen tot de km vol is op “tempo”. Het valt nog niet mee ook! En dan ben ik blij met een km tijd van 6:48 🤣 en dat ik er al bijna ben en dat ik 6km heb gered. Maar de overwinningen van vandaag zijn de was (alles gedaan) en duolingo. Ik moet hard lachen om een score van 55%.

6 februari – Een wandeling met Rob en een “gevoelige” knie

auw. Vanmorgen viel het mee. Stijf. Niet echt pijnlijk, maar het been is ook nog verre van flexibel. Kan niet goed buigen. Trap af voorzichtig. Ik ga naar K voor de cranio, maar het wordt een half uurtje zware fysio. Haar eerste gedachte is dat het gewoon het bandje van de knie is, maar als zeg dat élke stap pijn doet pakt ze de meniscus aan. P I J N. Heel, heel erg. Ze activeert het bandje rondom de meniscus nu en dan gaat het herstellen. ‘Ik zou meteen stoppen en denken: ik hoef niet meer te sporten” zegt ze. Ik heb grote moeite om de pijn te verdragen, maar ik wil wel sporten!! Ze vindt me sterk, haar handen doen er ook pijn van. Ik kan mijn been ook niet vlak leggen en kracht geven. Ze bezorgt me een wondje, maar dat is niks vergeleken met de blauwe plek van binnen. Stel je een blauwe plek voor en iemand die daar dan op gaat duwen. Hard op duwen. Het is een half uurtje pijn nu, vandaag en morgen mag ik niet lopen, wel fietsen en zwemmen en koelen. Ik hoef dan niet te bootcampen en dat vind ik dan weer fijn! Ze vraagt of ik ook wel eens een avond op de bank zit als ik zeg dat ik de bootcamp dan oversla, maar dat vind ik dan weer niet zo leuk als andere mensen, dat op de bank hangen. Ben ik dan toch zo erg?
De baarmoederbanden trekken mee. Zit het toch daar? Mijn darmen zijn rustig en normaal. Ik hoop dat we volgende keer niet iets aan het gevolg kunnen doen, een oorzaak kunnen aanraken.
Waar de stress nu van komt is onduidelijk, meestal een klap, maar ik kan het me niet herinneren.

Werk: ik doe mijn dingetje. Ben er (later), leg uit en denk mee en puzzel wat op Social Schools. Eten blijft netjes, maar was moeilijker vandaag. De mannen halen patat en ik heb zin in een paar koekjes. Neem ik niet, ik eet rijst en kip. Plenty worteltjes en banaan en thee. Ik heb een beetje keelpijn en een zwaar hoofd.

Pijn in knie is fiks de hele dag. Vermoeiend. Ik koel en smeer. Stilzitten lukt best, maar de trap nog niet zomaar.
Ik had gehoopt dat het beter zou gaan, maar misschien moet ik meer geduld hebben.

Ik wil even wandelen voor het donker wordt. Rob gaat mee. Ik voel elke stap nog steeds. Soms trekt het even sleperig. Niet zo erg als hardlopen.Het lopen is wel erg lekker!! Frisse lucht.

7 februari – Een wandeling en binnen fietsen

Overwinning: de vakantiekilo’s zijn weg! Dat was een week ‘hard werken’ en goed opletten en stug mijn eigen voeding doen. Lastig als iedereen maar alles in zijn mond kan stoppen en ik de enige lijk die moet opletten. Zelf weer koken na een lange dag werken, 3 snoepjes afpassen, karig lunchen en punten bijhouden. Geen melk, alles lactosevrij en niks krakerigs eten. Maar goed: ik voel me beter, slaap beter, hartslag ligt weer onder de 50. Al zijn er nog wel darmkrampen en is de stoelgang verre van in orde. Vandaag ineens weer meerdere keren naar de WC voor de grote boodschap en de ontlasting is groenig. Geen taart voor mij, ik pak 2 mandarijnen. De verleiding is lastig. Ik lunch met 2 volkoren bolletjes. En ik drink veel thee. Later op de middag heb ik opeens wel echt een enorme suiker-hongerklop/dip. Ik neem de nootjes. Dat je je even niet goed voelt door te weinig voeding.

Ik stond op zonder pijn aan de knie of het been, maar wel wat stijfheid. ‘s Nachts is gek genoeg niet pijnloos. Het wondje maakt liggen lastig. De trap gaat nog niet vanzelf. Trap op met haast (voor de trein) = pijn. We hebben kwartaalmeeting met de support-afdeling. Ik heb mijn collega’s eens goed bekeken en ik vond het erg leuk dat ik nu alles prima volg en ook echt snap. Ik was op tijd om nog dingen na te gaan ook. Ik geef veel om de klanten. We wandelen even met het team websites, met zijn drietjes. Vooral de mannen doen het woord. Dat vind ik prima! Ik voel mijn knie bij elke stap. Niet extreem pijnlijk, maar wel gevoelig.
Dat gevoelige blijft toch wel. Het neemt gedurende de dag wat af, maar weg gaat het niet. Koelen helpt uitstekend en supergoed! Maar de kracht ontbreekt nog. Niet alleen in de knie, maar ook in de kuit zit soms krampachtig gevoel en het been is nog niet in balans.

Ik ben redelijk op tijd thuis en stap dan node op de fiets binnen. Er was een training maar die lag (wederom) naast me en dat was het dan ook. Fietsen. Gewoon fietsen. New York. Een nieuwe route. Ik start eerst Duolingo op, daarna pas Companion van Zwift. En ik app. Met een lieve vriendin en mijn hardlopende kind. Ik ben trots op ze, dat zij rennen. Ik trap gewoon maar wat. Het boeit me allemaal geen ene biet, als mijn knie het maar houdt. Die geeft geen kik. Tempo of cadans zal me wat! Verveling is het grootste probleem eigenlijk. Ik heb geen muziek, krijg zelfs genoeg van de “feelings” in het iers op Duolingo nu het een paar dagen vrij van reclames is en dan ga ik toch iets doen met het sprintje, maar niks niet overdrijven. De derde keer ga ik harder.

Dit is geen route voor mij: aan het einde zit een hele felle klim; daar zie ik dan 35km lang tegenop. Mijn training (die ik slechts voor 18% toevallig gevolgd heb) zit er na 75 minuten op, maar de route nog niet. Ik ga de bovenring van New York net op. Maar ja, nu ben ik er en nu ben ik al zover, dan trap ik door. Ik hou me bezig met de views, met een cadans zoeken die het meest comfortabel is.

Dat klimmen is niet zo goed voor mijn knie. Ik denk dat de meniscus niet zozeer 1 klap heeft gehad, maar meerdere. Andere beweging op bijv. trappen omdat het hele been stijf is, te zware cadans klimmen, hardloopimpact: dat heeft bij elkaar opgeteld. De oorzaak zit diep van binnen en die is (voorlopig) nog niet weg. Na veel denktijd bedenk ik dat ik maar met niemand wil ruilen. Het klinkt mooi om zo “aanbeden” te worden en hulp te krijgen als mv, maar zij is ondanks alle hulptroepen alleen. Het zou leuk zijn om zo sterk te zijn als het gym-trainer-volk, maar dat ziet er ook best eenzaam uit. Zo geweldig en slank en snel als ‘kaatje’ lijkt tof, maar bij haar beginnen de pijntjes ook te komen. Het lijkt me fijn te ruilen met P, die kan alles lopen, genieten van het leven en heeft een fijn gezin. Ik moet het nou eenmaal met mezelf doen. Een rummikubbende familie, een sportende zoon en lekker werk. Ik zal die blessures ook wel overleven. Ik maak 40km vol. De training is geel, want die had korter moeten zijn. Maar ik heb de route afgemaakt en ben boven gekomen!

8 februari – Wandelen, bijkletsen en zwemmen

De pijn uit de knie is nog niet weg. Het is niet meer voortdurend merkbaar en opstaan en bewegen gaat redelijk goed, maar kracht zetten (bijv op de trap) is nog steeds lastig en onevenwichtig. Mijn hele linkerbeen blijft lastig. Ik baal daar van. Iedereen klaagt maar over hamstrings, ziek-voelen en hoe slecht het gaat, maar ze lopen 10 engelse mijl, een halve marathon, onverhard onder de 4 minuten. Het lijkt wel of je eerst moet melden: ik kan het niet hoor, maar dan kom je met een topprestatie. En als het dat stiekem eigenlijk helemaal niet is, doe je alsof je 10 kilometertjes ‘een lange duurloop’ is met een sprint op het einde. Of men haalt er tig redenen bij; stress, slecht slapen en andere dingen die leven heten. Gelukkig is JM niet zo. Haar dochter zwemt bij de TVA en wij gaan lekker wandelen en kletsen. Dat kunnen we allebei, wandelen, zij met haar hielspoor en ik met een knieband om. We kletsen over hoe zij de borstcrawl leert en dat het letterlijk zweet en tranen kost. Dat vind ik nou echt stoer en knap en sterk.

Ik vertel van de Deboerswim en zij over de kleine stukjes die ze alweer loopt en haar dochters. We lopen het hele Beatrixpark door. De tijd vliegt voorbij! Het lopen gaat pijnloos, maar ik heb soms opeens uit het niks een steek. In de auto of op de WC bedoel ik dan. Als het nergens op slaat. In de loop van de dag blijft de pijn en de warmte in de knie hangen. Maar ik baal vooral van de complete disbalans! Links voelt zo zwak en blubberig en beton en staal aan. Ik ben op tijd voor het zwemmen natuurlijk.

Ik was wel ietsje later in het bad, te lang geleuterd enzo. 100m inzwemmen dus slechts. Daarna de 450m elke keer 50m hele slag (alles met achtje) en tussendoor armen (oke), benen (nee), school (ook niet) en rug (half/half). Ik zwem best hard voor duurtempo en lijk de rest op te houden, maar anderen liggen nog verder achter. De Garmin telt iets te positief. Dan 400m waarvan 75m duurtempo (fiks voor mij) en 25m’s slepen en oksel enzo. Doe ik redelijk, maar is ook tijd om bij te zwemmen. Dan 700m met verschillende tempo’s, maar ik kan het verschil niet ontdekken en zwem gewoon lekker mee. Dit gaat wel. Dit vind ik best oke, lekker lang. ik adem net iets teveel alleen links.

En ik kijk net iets teveel hoe de zon buiten in mooie kleuren ondergaat. Ik kan dus niet goed afzetten en dan moet ik elke keer bijzwemmen en dan ga ik te hard. Als ik toch maar met 2 benen ga afzetten hou ik het prima bij. Afzetten is een lichte druk op een blauwe plek. Niet erg pijnlijk, maar voelbaar. Dan doen we nog een keer 400m maar dan met 25m’s vlinder (nee), school (ook niet), rug (korte poging) en poloslag (oke dan). Tot slot 250m waarvan 125 hard moet zijn, maar wederom ontdek ik niet welke stukken dat zijn. Dan zwem ik in uur 1 nog de 2500m vol. En daarna zwem ik zelf verder tot ik op 2850 moet stoppen omdat de volgende groep start. Ik doe snel de 50m nog en wacht dan tot ze opgestart zijn en ik zwem zonder achtje de 100m nog. Als altijd op 2:10 ongeveer. Ik vind het mooi voor mij dat ik 3km gezwommen heb. Mijn knie is vooral extra warm. Dat vind ik wel vervelend, want zo komt het lopen er morgen nog niet van! Ik pak toch nog het coolpack er in de avond even bij. Ik kon vandaag geen weerstand bieden aan een bankje chips en choco’s. Ik vreet niet alles zomaar op en eet ook heel veel boontjes, maar het zal iets met die dagen vooraf te maken hebben.

9 februari – Hardlopen, moet het toch weer proberen…..

Vanmorgen opgestaan zonder pijn! Wel heel laat, maar ik kon de trap zelfs op en af! Erg fijn.
Ik ga rondjes om het park lopen. Het schema zegt een half uur, de badge van Garmin voor 5km ligt klaar. Ik ga rondjes park lopen, zodat ik kan stoppen bij teveel pijn. Als ik dat zou kunnen. Vincent gaat veel meer en veel harder lopen op het grote rondje.

Het lukt niet. Het doet nog steeds veel pijn. Eigenlijk elke stap, maar na een kilometer had ik een soort van aanvaardbaar ritme. Tempo laag, hartslag hoog, loopcadans veel te hoog. Ik kan gewoon geen stappen/ geen kracht maken, dus ik maak er heel erg veel (extra pijnlijk). Wat ik ook niet kan is stoppen. Ik wil 5km lopen, ik zal 5km lopen, ik blijf (soort van) hardlopen en ga gewoon door. Terwijl ik weet dat het niet zo verstandig is. Dus voorlopig even geen hardlopen in het schema aanvragen. Want als het er staat, dóé ik het. Wandelen, fietsen en een beetje zwemmen gaat prima.
Ik heb het warm, het rondje is saai, ik moet te hard werken voor weinig resultaat. Maar 5km komen er. Zonder te stoppen, zonder wandelen. Stug. En dan nog blij zijn ook dat ik binnen 35 minuten loop!

De grote vraag die ik heb voor annemarie: als ik nu een week of 2 níét hardloop en echt wacht tot de meniscus en de stijfheid in het linkerbeen is opgelost, hoe snel kan ik dan weer opbouwen? De conditie lijkt oke (al is de hartslag nu erg hoog), maar blijft de loopconditie bestaan met “alleen maar wat” fietsen en wandelen?
Ze antwoord binnen een minuut: “Het is inderdaad frustrerend en ik snap je ergens wel dat je het toch doet tegen beter weten in. Als je nu echt even niet gaat hardlopen voor 2 weken en wél gaat fietsen, (…) dan is jou hardloopconditie er zo weer.” Ze maakt een leuk nieuw schema.

Idioten hadden met mijn bidon die op het blokje in de tuin stond, gevoetbald. We hebben ze op camera en ik heb ze aangesproken. 😡 😠 Ik kan daar extreem slecht tegen. Blijf met je poten van andermans spullen af!

Ik had een knieband om en compressiesokken aan. Ik heb de badge binnen! En ga weer koelen.

10 februari – Binnen fietsen overal tussen proppen

Dit is een beetje lastig, want ik wilde graag meteen na het werk gaan fietsen om de Tour de Zwift af te maken en ruim voor Vincent te zijn. De opdracht was 80 minuten. Maar om half 6 was ik nog dik aan het werk! De middag “liep aardig door”, zoals J zou zeggen, maar zelfs hij werd er een beetje wanhopig van. Dan kan ik alweer meer dan een maandje terug, maar bij lange na nog niet alles. Na het eten een potje Rummikuppen en dan ga ik om 7 uur toch maar de laatste route van de Tour de Zwift fietsen. Dat moet lukken voordat VIncent om 8 uur gaat fietsen. Maar geen 80 minuten nee. Ik fiets dus met garmin 5 minuten in en dan gaat de enorme groep van start. Ik vind het allemaal prima. Ik doe mijn uiterste best, ik pak mijn eigen toptempo en ik zet de schermpjes uit, want blijkbaar is 80% stukken sneller. Ik doe mijn eigen hoge tempo en ik zet het geluid aan en ik verbeter mezelf.

Even terug: vanmorgen opgestaan ZONDER pijn in het been. Trappen vormen geen probleem meer. In de loop van de dag trekt het wat aan, maar alles blijft lukken. De druk is er even af misschien. Tijdens het fietsen gaat het ietsje meer pijn doen in de knie, maar ik hoef eigenlijk niet te koelen.

Na een kilometer of 15-17 krijg ik opeens een enorme suikerdip. Zoeen waarvan je extra gaat zweten, een beetje zweverig raakt en de kracht wegvloeit. Daar helpt geen pepsimax tegen en Vincent brengt snel de lange vingers die ik opeet. Ik fiets wel door. We gaan de berg nog een keer op bij Jarvis eiland. Op mijn eigen kleine manier vind ik het leuk en stoer van mezelf dat ik die hele tour de zwift lekker doe. En toch op een overvolle maandagavond ga fietsen. Nee, geen 80 minuten (balen), niet overdreven geweldig, maar ik doe het gewoon lekker wel!

11 februari – Een dag in de Efteling met mijn zus

Goud, puur goud. Het was echt geweldig!!!! Echt fantastisch tot en met. Door lichte regen va 14:00 extreem rustig. Prima dag! Echt een pareltje. Superfijne herinneringen. We waren van kwart voor 11 tot kwart voor 7 in de Efteling.

Volgorde van wat we gedaan hebben: Dans Macabre2x, max&moritz 2x, fata morgana 2x, sprookjesbos 😍, droomvlucht3x, villa volta2x, laaf, stoomtrein, droomvlucht weer, carnaval festival 2x, vogelrok 2x, stille wandeling, autootjes, pagode, symbolica 3x, pannenkoek eten, dans macabre nog een laatste keer, watershow.

Zo vreselijk rustig, we konden blijven zitten, we konden 2 keer in alles, 8 mensen in de wachtrij voor de Droomvlucht en daar gingen we met nul wachttijd via de winkel 3 keer achter elkaar erin. We zijn in de trein geweest, hebben het sprookjesbos gedeeld met 2 andere kijkers, waarbij we elkaar nergens in de weg stonden. Het regende een beetje en het nieuwe spookhuis is werkelijk adembenemend. De water/lichtshow aan het einde; daar stonden we ook weer vooraan en ook die was fantastisch en geweldig. We hadden binnen 20 minuten de pannenkoek op, zodat we in de laatste ronde van de Dans Macabre (spookhuis) mee konden.

Ik heb gebruld van het lachen in de kinderachtbaan, me vergaapt in de Villa Volta (ook aan de andere mensen), me verwonderd in het doodstille laaf-land en meer dan 200 foto’s gemaakt. Ik heb erg moeten lachen om de cynische kwebbelboom en de heksenketel gezien het sprookjesbos.

Met 5 anderen in de Pagode en in een autootje gezeten zonder chauffeur. Ik heb binnen bij tafeltje dekje mijn eigen eten opgegeten. Twee keer in de Vogelrok.

Meer personeel bij Carnaval Festival dan bezoekers en wij mochten gewoon blijven zitten.

Het was gezellig samen en ook daar ben ik soms verwonderd over geraakt. Vincent appte me: je bent bij Villa Volta he? 💜

En het rijden ging ook best goed. Geen file en niet moeilijk.

En ohja, ik en mijn ouwe lijf deden het best goed. Mijn knie was aan het begin van de dag pijnlijk, maar dat trok gelukkig weg. Redelijk goed eten kunnen volhouden.

12 februari – Een half uurtje bewegen bij elkaar sprokkelen op een drukke (werk)dag

Ik werd pas om 5 uur even wakker, terwijl normaal om 3 uur ik al wakker-tijd heb. Been doet ‘s morgens geen pijn meer. Naar de trein rennen is gelijk gevoelig, dus nog oppassen geblazen. Het ging overdag prima! Redelijk lekker gewerkt, leuk sociaal geweest, weinig (maar niet niks) pijn in het been en opgewekt. De lunchwandeling opgenomen, want we gingen langs de winkels. Met een zware rugzak met laptop en appelciderazijn erin. En dan s avonds naar A’dam voor Inholland en dat is vermoeiend! Druk, ov, veel mensen, mist en kilte, kou, slecht eten. Resulteert in s avonds een ontzettende vreetbui (koek chips chocola) en helder rood 🩸, maar vooral erg erg intens moe. Beetje kramp. Was een beetje een volle dag, na zo’n dag als gisteren.

13 februari – Streep door deze dag

Er staat fietsen op het programma, maar ik laat het gaan. Ik accepteer prima een rode training vandaag, want het is even niet anders. Ik voel me vandaag volkomen out-of-order. Ik werk en dat gaat prima! Als ik maar kan zitten. Het is niet mijn been, die krijgt ruimte en trekt weer bij; al is het evenwicht nog heel ver te zoeken. Trap doet echt geen pijn meer en knie ook niet. Maar ik ben in tijden niet zo ziek/slecht geweest van de menstruatie! 🩸 BUIKPIJN: opgeblazen darmen vooral. Mijn buik puilt uit en dat is zo pijnlijk en vervelend! Het voelt onwijs vervelend. Ongesteld met veel (rood) bloed en vanmorgen zelfs echt klonten. Daar zat echt enorm iets vast, dus ik hoop dat dit de laatste dag is en dat alles nu weer recht kan gaan trekken. Voordeel: het been krijgt ruimte en die pijn valt weg. Dat gaat dus ook beter. Werken en zitten gaat dus prima. Snaaien helaas ook. Eten niet, wandelen lastig. Soms wil ik een man zijn en niet alleen als ik buiten moet plassen! Misschien zit ik mezelf toch dwars met de pil. Er zijn trouwens ook krampen en een fikse hoofdpijn. Gepaard met vermoeidheid natuurlijk. En de weerstand is laag, dus aften te over en hoesterig en rode wangetjes. Alles kost teveel energie. Maar we lopen een rondje tot het licht weggaat, Rob en ik. Kletsend over de spanjaarden die de boel verklooien, verkorte inlognamen van 32 tekens naar ‘jan’ en pods en rapporten. Ik was mijn telefoon gewoon vergeten!! Grappig dat de verlichting in delen aangaat. Ik sleep een beetje en moet mijn best doen op wandelen! 🚶🏻 Ik voel me oud en dik en suf, maar mijn tijd komt wel weer. Deze dag strepen we weg. Dag dertien-twee, je was nee. 👎🏼

Laat op de avond: het been en de knie begint een partij te jéúken! En daarmee lijkt de balans terug te keren. Ineens voelt alles wat lichter en gewoner. Punt.

14 februari – Binnen fietsen met een lunchpauze erin

Gisteravond begonnen de benen ook nog te tintelen en de huid te jeuken. Gek genoeg heb ik daar tijdens mijn zwangerschap ook erge last van gehad, maar nu voelde het aan als verbetering. Die baarmoeder heeft iets van doen met de stijfheid en de last in het linkerbeen! Vanmorgen was de pijn weg. Het been is nog niet sterk en het evenwicht nog niet terug, maar de last is ook weg. Stom.
Er stond 2,5 uur buiten fietsen, maar het is koud en lastiger te plannen voor mij. Ik ga wel binnen fietsen en ik heb een route van zo’n 50 km op de Makuri Islands in Zwift en dan kan ik afstappen als het toch niet lukt. Steunkousen van de Hema aan, die supergoed werken. Ik neem fruit, nootjes en koekjes en vooral een thermoskan thee mee. Ik ga Candy Crush spelen, een beetje kijken naar de TV alsof ik in Japan ben en Duolingo spelen. Ik kom de tijd wel door! Ik ga twee keer 75 minuten, dat klinkt toch anders dan 2,5 uur aan 1 stuk. De hoogteverschillen zijn ook te overbruggen, al kan ik een uurtje opzien tegen de hoge berg die ik meestal probeer te vermijden.

Het is lekker rustig en ik ga al snel door de stad. Ik vind de Makuri Eilanden erg leuk en afwisselend en enorm goed uitgewerkt. Ik trap gewoon maar door. Met fietsen voel ik me toch nooit goed genoeg. Het is nooit snel genoeg, suffig binnen, lage cadans. Ik kan wel lekker foto’s maken en thee drinken, dat is het voordeel. Uiteindelijk kom ik richting de berg en dan heb ik het druk met iets anders (ik weet niet eens meer wat, ik denk Duolingo) en ik ga rustig naar boven. Ik ontdek dat ik niet kan stilstaan in de afdalling, dus ik sta pas na ruim anderhalf uur en 40km stil! Dan zitten er ook al 404 hoogtemeters op.

Ik ga even met de jongens mee eten. En daarna stap ik weer op de fiets. Ik ben wel even afgekoeld, maar dat trekt weer bij. Ik ben binnen 2 uur klaar met de route en ga dan nog langer door, want ik stop natuurlijk niet op 49,8 haha. En ook niet op 50, ik ga door naar 60 kilometer.

Dan haal ik (bij gebrek aan tegenstand) een sprintshirt waar ik niet eens voor ging! Sommige anderen wel, maar deze niet. Ik zoek nu zelf de route en kom nog een sprint tegen waar ik voluit ga en dan heb ik 2 shirtjes.

Ik kom tot 60km en wil dan de stad nog door en nieuwe paden aan de route toevoegen en door de arcadehal en zo worden het er 67 in 2,5 uur en dan nog door tot de 70 en dat is een beetje net teveel, maar ik doe het hoor!

De eerste groene training van de week. Voor mij voelt het als lichtgroen, want binnen en met pauze. Deze week is alles ‘net niet’, voelt als ‘er gemakkelijk vanaf maken’, maar het is nu even goed zo. Buitenfietser Annemarie vindt dit juist veel knapper! Ik eet de koekjes en banaan pas achteraf. Ik ben er niet moe van. EN IK HEB GEEN LAST VAN MIJN BEEN!!!!!! Maar binnen is toch anders dan buiten en ik heb eigenlijk ook wat frisse lucht nodig. Huishouden gedaan, haar weer droog en nog steeds even ongesteld. Ik was maar 200 gram lichter dan vorige week, maar dat is wel verklaarbaar. Vincent gaat 8km hardlopen in intervallen en ik denk: ik ga ook nog even stappen verzamelen en koude lucht inademen. het 4,2km rondje in tegengestelde richting, dat ik kan afsnijden als het niet lukt. Ik heb nauwelijks nog last van mijn been, al blijf ik met volle handen voorzichtig op de trap en hou ik lekker de ‘steunkousen’ van de hema de hele dag aan. Maar geen knieband meer. Vincents lekkere warme jas en gaan maar. Ik vind het zo lekker om buiten te zijn, maar dat gewandel gaat maar traag. Ik ga met Vincent aan het appen, kan ie even klagen dat het hem niet lukt. En we reageren ons af op al die mensen die jokken, draaien, liegen en overdrijven op social media. Het helpt, want Vincent loopt er harder van en ik stap lekker door. Je kan flink appen als je wandelt, wat rennend niet lukt. Al is dat niet goed voor de nekstand en het tempo.

Ik stap ergens in een kuiltje en daar reageert de knie meteen en direct op met een pijn stoot. Maar ik kan doorlopen en het trekt helemaal weg. Ik kom marion tegen, zij heeft zoveel doorstaan het afgelopen jaar (alles van chemo, longen tot nu hartklachten) en is ook aan de wandel. Ze mag niet sporten, waarmee wandelen voor ons hardlopers toch echt niet mee lijkt te tellen! We lopen allebei een andere kant op, maar ik vind het fijn haar even te spreken. Zij klaagt niet om niks, wilde juist even niks en niemand spreken en is eerlijk en ook buiten! Vincent loopt me tegemoet. En zo rond ik precies de 4,2 km af en dat is weer mooi. Een blauwe training, een extra training is dat. Die heb ik deze week heel veel, vooral met wandelpassen.
Ik schrijf me in voor een HM begin april, dat moet wel lukken hoop ik. Als ik zie hoe snel iedereen kan genezen….

15 februari – Wandelen (het is niet anders) en zwemtraining

Gek dat het been snachts met katten om me heen meer zeer doet dan overdag in de steunkousen. Veel buikpijn rechtsonder. Ik vrees dat de ellende nu begint. Ik denk sterk aan endiometrose en dat ik dat al mijn hele leven kan hebben. Ik zit vandaag ook veel op de bank spelletjes te doen en lui te zijn hoor! De jongens gingen naar de hardware outlet en ik reed mee om naar huis terug te kunnen wandelen. Weer eens wat anders. Het is grijs en somber en kil weer. Ik kan het niet anders maken. Mijn been is zo goed als niet meer pijnlijk, na het opstaan. ‘s nachts knelt het nog wel af en ik heb vanmorgen flink diarree gehad. Ik loop door stille wijken met rijtjeshuizen en ik vraag me af wat voor mensen er nou wonen.

Ik kom bij het atletiekbaan en ik stap gewoon lekker door. Het gaat prima, maar het blijft wennen, dat trage tempo. Ik wil best gaan hardlopen, maar misschien de laatste kilometer. Hoewel ik weet dat het niet slim is, dus misschien moet ik het maar laten. Waarom zou ik ook? Ik heb een uur wandelen staan, dus laat ik er maar gebruik van maken dat het niet meer is dan dat. Al mogen het niet meer dan 72 minuten worden…

De vaarten over en dan steek ik binnenlangs terug. Heel soms even een fotootje maken, maar echt iets bijzonders is er niet te zien. Een Bengaaltje in het wild is nog het meest interessant.

Ik wandel door de wijken en eet een banaan en het vasthouden van de schil is kil. Ik had gedacht dat het 6 kilometer was, maar het blijken er meer te zijn. Ik blijf gewoon stug wandelen, ook al is dat niet makkelijk omdat ik liever zou rennen. Het laatste stukje in de straat jog ik, maar ik krijg het te snel warm. Het gaat prima en pijnloos, maar natuurlijk niks snel of soepel. Ik moet wel hardlopen, want mijn tijd is op 😀 Precies voor 72 minuten stop ik ‘m. Ik loop thuis snel naar binnen om te … plassen!! naderhand is de binnenkant van mijn knie toch weer gevoelig, maar het trekt ook weer weg. Ik heb mijn buitenlucht-shot van de dag weer gehad.
Daarna ga ik naar de zwemtraining bij de TVA. drie mensen in baan drie: primadeluxe. Ik zwom echt wel 300m in. Maar daar ging Garmin al de fout in. Die had het wat lastig met meten vandaag. Ikke niet met meten, wel met rustig en gecontroleerd zwemmen. Dus ik peddelde maar wat. Met een achtje een goeie poging doen. Absoluut niet vooraan. Net iets te ver achter, dus wel zelf me ingespannen. Geen last van de knie gelukkig. We gingen 8×100 in zone 1. Keurig gemiddeld ongeveer telkens net onder de 2 minuten. Toen 300m van de waarvan de eerste 50m rug en dan 50 school en dan dus nog 200m borstcrawl in zone 1. Toen 8x 50m zone 2. Ik ging achteraan hangen, maar de afstand bleef zo’n beetje. Helemaal goed zoals die ging. Ik had wel buikkrampen tijdens het zwemmen. Ik vrees een langdurig patroon. Baart me zorgen, maar tegenwoordig kunnen medici alles in no-time verhelpen, dus ik maak me geen zorgen. Hooguit een beetje. Maar gister had ik nog absoluut niet kunnen zwemmen, dus misschien hoort wat kramp er nu wel bij.

Vervolgens 200m waarvan waarvan de eerste 50m rug en dan 50 school en dan dus nog 100m borstcrawl in zone 1. Ik snap het patroon! Maar toen… hij keek op de klok en zei ZES keer 25m zone 3. Dan gaat mijn autistische brein in de knoop. Acht is acht. Geen 6. Paniek. En dan ook nog sprinten? Not my cup of tea. Ik zei ze nog dat ze niet op me hoefden te wachten, maar zone 3 trok ik blijkbaar nog prima. Deed ik gewoon mee. Zes keer. En toen was het nog geen tijd. Dus ik deed zelf nog 2 keer. Helpt mij. En daarna logischerwijs 100m waarvan 25 rug en 25 school en nog 50 borstcrawl. Het moet wel kloppen toch, ja? Zie ik op de training dat het 150m had moeten zijn; had ook niet geklopt, dus. Garmin telt weer suf. Ik deed ook nog 100m zonder achtje, maar dat schiet net zo min op als wandelen. En dan komt nog een moeilijk ding; ik heb gewandeld (soort van hardlopen), gezwommen en ik zou nog kunnen gaan fietsen. Hoeft het morgen niet. En wederom doe ik het niet, net als het hardlopen vanmorgen niet. Ik word nog lui!!