21 december

Tja, de vijf. De vreselijk vijf. Die hadden we nog niet gehad. Vond ik spannender dan de halve marathon in A’dam. Ik wil onder de 25 minuten komen. En dat geeft druk, daar kan ik niet tegen. Gewoon gegeten, het zijn er ‘maar’ 5. Op tijd in Dronten. ER ZIJN GEEN WC’s, voor de dames. HOE DAN. De paar die er zijn, staan overvol. Nou, dan niet. Ik kan nog net Joyce een dikke knuffel geven. In het startvak even kletsen met Annemieke en Gerrie. Ik ga kort-kort. Gerrie heeft zelf handschoenen aan, maar zij is dan ook nog ouder. Ik vind het allemaal onrustig. Ik sta te ver naar achter! Vanaf de start ga ik hard (ik zal wel moeten) en er lopen veel suffies in de weg. Ik neem zelfs even het gras, om ze met gemak in te halen. Het hangt af van de eerste kilometer, die zet de toon. Ik zie Rob en Joyce.

Ik ga zo hard als ik kan. En dan bedenk ik na een meter of 800 dat ik in Dronten nog nooit zonder een blessure weggekomen ben met een goede tijd. Dat drukt de stemming. Bedenk dan maar eens bij jezelf: en nu zou het niet erg zijn, geef alles wat er in zit. Ik hijg als een stoomtrein. Eerste kilometer in 4:38 ofzo. Haha, dat kan ik helemaal niet!! Ik let nergens op, loop gewoon alleen maar zo hard als ik kan. Niks genieten, doordrammen. Oversteken, ik zie wel veel mensen, maar mijn hoofd zeurt alleen maar: dit kan je niet. De tweede kilometer ook dik onder de 5 minuten. Ik kijk gewoon per kilometer. Ik zie mensen wandelen en ik word misselijk. De WC hoef ik niet, maar opgeven schreeuwt moord en brand. Voor wie wilde ik ook alweer hard? Ik zelf toch? Dan heb ik er zelf ook alles over te zeggen. Ik probeer aan te haken, maar dat lukt me niet. Ik hoef geen water te drinken, maar om af te koelen. Ik zweet me kapot en ik blijf heel hoog in de adem zitten. Ook kilometer 3 onder de 5 minuten. Ik ga wel iets goed doen, hoe dan ook. Maar leuk? Nee, niet mijn ding, dat jezelf afbeulen. Kilometer 4 gaat in 5:02, verdomme. Niks verloren, maar daar baal ik dan toch van. Nog 1 km maar. Ik heb het echt moeilijk! De straten door. De omgeving boeit me niks. Niemand hier die ik ken. iemand zegt: nog 400m en ik tel ze meter voor meter af. Geen idee hoe hard ik ga, maar meer dan dit kan ik simpelweg niet! Mijn benen wel, maar het hart en de longen niet. Ik ben blij als ik de finish zie, maar aanzetten: no way anymore. Ik zie een sub 25 staan (net) en ik ben kei-blij. En hartstikke kapot. De 5km is vol en de eindtijd is officieel 24:25. Een PR. Ik heb nog nooit zo hard gelopen! Blij? Nee. Want Vincent is niet blij. De medaille is ook stom.

Ik heb nog niet eerder zoveel tijd nodig gehad om bij te komen. Chocomelk drinken, warme spullen aan doen omdat het moet. Stomme afstand. De kaart is vol. Alle loopafstanden afgevinkt. We gaan snel weg, maar eigenlijk zou ik liever bij Joyce blijven. Vincent gaat naar zijn werk. Ik zie in de auto dat ik tweede dame 45+ ben! Gaaf. Van de 43 dames tot 55. Dat is wel netjes toch? Maar ik ben niet bloedjetrots of superhappy.

Het is wel EXTREEM lief en goed dat mijn trainster Annemarie vanaf haar vakantieadres (!) vrijwel direct reageert dat ik een toptijd heb gelopen! Ze meent het. Voor haar en voor Vincent zou het een simpel te halen tijd zijn, maar voor mij is dit maximaal en dat ziet ze en erkent ze en waardeert ze! Niks zichzelf eerst, maar ze ziet mij. En ze doet ook nog alsof dat logisch is. ‘s Middags doe ik lekker rustig aan met Lego bouwen en patat eten, maar niks overdreven. IK HEB NERGENS LAST VAN. Geen blessure, geen kniepijn, geen last van rechtervoet, niks. Maar ik ben er wel moe van en unhappy. Helaas.

1 December – Wandelen na het werk en kracht

Slechtere nacht weer. Al die donkerte ook! En de ongemakkelijke temperatuur wisselingen. Verder voelt het okay-ish. Geen extreme pijntjes, geen blokkades. Wel moe-achtig en achteloos. Maar tot nog toe valt dag 18/19 mee. Het hele experiment valt mee. Nieuwe telefoondienst. Ik probeer alles op orde te krijgen. Overzicht verzamelen, pakken en houden. Ook al is het veel, het moet kunnen.

De telefoon is enorm wennen, maar de klanten lijden er niet onder. Ik doe mijn ding. Stukje bij beetje. Sommige dingen vallen mee, sommige tegen. Ik blijf wel blij. Maar na het werken wil ik maar 1 ding: naar buiten! Het regent niet, maar het waait koud. Rob en Vincent gaan mee. Het helpt om buiten af te koelen. Saai blokje om, maar de heren kletsen wel door. Stappen gescoord, half uurtje gesport. december is begonnen. Ik ben niet extreem moe of lastig of wanhopig vandaag. Een beetje gelaten. Ik heb weinig trek.

Geen zin in kracht. Beetje doorheen gefröbeld. Het lijkt makkelijker te gaan. Behalve het planken. Ik begin de oefeningen te kennen.
1 is als n pannekoek de halter voor me houden en squatten. Niet heel leuk, maar te doen. 2 kilo.
2 is armpje omlaag langs been. Niet moeilijk. Of ik doe het niet goed. Twee kilo.
3 deed ik met 4 kilo en dat was volgens mij wat zwaar. Maar ik lig erbij en duw met de armen de halters omhoog. Deed ik 10 keer ipv 12 omdat het zwaarder was.
4 is dan staand en de kast vasthouden en naar beneden. Vind ik best stomme
Oefening.
5 moet ik staand twee halters omhoog duwen. Dat knakt. Maar steeds iets minder.
6 is dan de vreselijkste: de plank. Terrible. Ik doe al geen side plank meer. De langste 30’seconden.
7 dan iets met haltertje omhoog en de buikspieren even flink gebruiken leuk is een groot woord, maar ik kan iets!
8 is in een V zitten. Dat vinden de buikspieren dan moeilijk: stil zitten. Duurt heel lang.
9 tot slot is de schuine buikspieren armpje links naar beetje rechts. Het is een grappige oefening.
Dan is het klaar.
Weinig pauze genomen deze keer. Ben ik er lekker snel mee klaar! Duurde toch al te lang. Ik was er na 16 minuten al klaar mee. Dus dan is nog een keer 16 minuten best goed toch?
Ach, ik ga er beter van zwemmen… hoop ik.

2 December – Lunch- en avondwandeling

Net goed genoeg geslapen. Ik doe echt wat ik kan qua werk. Maar de dinsdagen zijn zwaar. Er is veel werk en ik doe ook veel, maar na de presentatie ben ik wel even écht moe. En dan de noodlijn nog. Allemaal net niet genoeg gedaan. Geen puf meer voor sport. Tussen de middag begonnen met wandelen en dat s avonds afgemaakt. Leuk vormpje door de wijk in 2 delen.

3 December – Zwemtraining TVA van JC baan 2 iets met tempo?!

Slecht geslapen. Ik maak me wel zorgen om de websites en de lasten en de uren. Vroeg op. Lange en zware werkdag. Ze stellen me gerust maar de druk blijft toch.

In combi met vermoeidheid gaat het niet best. En afscheid van de collega wiens werk ik moet overnemen. Ticketjes. Een hoop overnemen. Door mekaar. Klanten spreken. En ik weet niet of ik dit kan blijven doen. Het gevoel alsmaar achter te lopen blijft. En dan zwemmen? Vincent is later, maar echt erg is zijn ‘ongelukje’ niet. Ik heb hoofdpijn, ben moe en ik heb krampen en geen zin. Ik ga gewoon even nat worden voor het half uurtje sport. Het is stom. Een tempo training. Ik zit met R en Lalala en e in de baan. Ik ga niet alles voorop, maar we wisselen een beetje. Al doet R het meeste werk. Ik tel al na 6 minuten af tot het half uur. Tempo is niks voor mij, maar ik doe het gewoon. Rug en school is nog minder. Ik voel geen tempo. Heb ook geen pijntjes ofzo, maar vermoeidheid is vreselijk. Achteraf heb ik het snelste gezwommen sinds tijden, wat ik dus totaal niet snap. Maar net als met teveel: er boeit mij niks.

Ik had al met Vincent afgesproken niet de tijd vol te gaan zwemmen. Het kan me ook niet schelen als de training geel of rood is. Een half uur bewegen is soms moeilijk genoeg. Ik maak het half uur vol en wil dan de mijl halen, maar na 40 minuten is het meer dan op. Afgedraaid. Alleen nog maar vreselijk veel zin in frietjes.
Qua hormonen is het nog best goed, ik vind het werk erg leuk (alleen teveel), ik heb meer dan de liefste collega’s die helpen en geruststellen, maar ik vind die donkerte zwaar. Nauwelijks daglicht zien. Maar het licht boven in het WTC is erg mooi. Hoewel ik oververmoeid ben zonder te sporten heb ik weinig pijntjes meer. Alleen de hrv blijft dramatisch hoog en de onrust dwaalt ook maar rond.

4 December – Hardlopen wu12’-5x1min op tempo 5’00-4’rust

Ik ren de hele dag harder achter de feiten aan dan ik een marathon ren. Er zit ergens een extreem hinderlijk geluid in huis wat niet te lokaliseren valt. Er is en blijft en komt teveel werk. Ik heb het gevoel een brandje te blussen, terwijl verderop de vlammen weer uitslaan. Tickets en websites. Aan de lopende band.

Dan ga ik hardlopen. Meteen na het werk. Donker is het toch. K had ook al diarree. Ik heb 200m gelopen en dan voel ik me al beter! Ik snap het wel ergens als mensen elke dag moeten rennen tegen stress. Eindelijk iets wat ik kan! Mijn benen doen hun werk. Niet over nadenken. Tempo is niet echt boeiend, maar het ligt hoog! Ik kan tegen het donker. Niet echt koud ook. Wel druk. Muziek aan. 12 minuten inlopen, met gemak 2km. Dan 1 minuut sneller en dat is net bij het oversteken. Jammerdebammer. 4 minuten rust valt ook wel mee, staat ook best een tempo. De minuten versnellen daarna lukken wel beter. Ik ga gewoon door. Nergens last van of echte moeite mee. Of juist met alles? Ik krijg het warm. Ik stop even bij het sluisje. Omdat dat kan.

Fotootje. Ademhalen en door. De vierde keer is wat minder vanzelf. Ik ga helemaal om de eilandbuurt heen. De vijfde keer lukt weer wel en dan rustig uitlopen. Alles gaat 10+km/u. Ik maak 7km vol. In 39 minuten oftewel 5:31 gemiddeld! Fors voor mijn doen. Garmin keurt het af. Vo2max lager. Uitvoering: 65%. en met stopje 5:43 gemiddeld. Ook nog leuk. Hoge hartslag. Maar ik ben vooral blij! Het heeft me goed gedaan. Hopelijk geen last achteraf.

Alles gaat slechter: moe, ietsje angstig om alles verkeerd te doen, langzaam van begrip.. maar niets ergs: niet vreselijk ongelukkig, niet extreem moe meer, geen blessureachtig pijntjes. Hrv laag, vo2m omlaag, in Garmin is alles rood! Maar het voelt eerder rozerood en dat valt me mee nu ik van mijn eigen hormonen afhankelijk ben. Wel slecht en onrustig geslapen.

5 December – Een ijskoude fietstocht buiten met Vincent samen

Weer een klote nacht. Op de bank in slaap gevallen, naar bed gestrompeld om 12 uur. Desorientatie. Rechtervoet peesplaat doet pijn. Balen. Buikpijn ook. Moe. Jankerig. Misschien toch de hormoonomslag vandaag. Koud. Rommelig. Ongeconcentreerd. Geen goeie dag. Kan wel een uur op de bank hangen en wat langer blijven liggen. Zie op tegen 10em, wat als dat slecht is voor de voet? Maandagavond fysio geboekt.
Vincent en ik gaan fietsen. Gravelbike en Vincent neemt het motortje mee. Ik heb een vermogensmeter op de gravelbike! Da’s lekker. Met wat vertraging gaan we. Idee was rondje oostvaardersplassen, maar het blijkt kouder dan we dachten. Koude voeten was ingecalculeerd. Maar ik had ook een koude borst en Vincent had steeds koudere handen. Het waaide erg koud. We gingen door het bos en dat was wel lekker. Maar tempo of kracht zat er niet in vandaag. Bij ons allebei niet. We lieten het rondje ovp gaan en kozen voor noorderplassen. Binnendoorpad. Kunnen we terug over de dijk. We hebben een boel gebakkeleid over de route. Maar het werd het Wilgenbos en dan buitenom. Stopje bij het sluisje.

We hadden elke keer de neiging snel weer naar huis te fietsen. Maar toch niet gedaan. Een enorme doorzetten-training. Ik heb die vaak genoeg, maar Vincent had het zwaar. De bruggen waren totaal niet aan mij besteed vandaag. Koste me een bak vermogen!! We reden langs de tennisvelden en over het fietspad. We zagen geen enkele andere fietser! We hebben ons enorm verbaasd over de geplante stokjes: zouden dat bomen worden? 😄

en dan de np-wijk door en de dijk op. Een klein zonnetje maakte het mooi, maar de ijskoude wind bleef.

We wilden naar huis. Nog even over het industrieterrein.

Ik fietste 47 seconden te lang, maar de training heb ik niet eens aangezet. Ijskoude voeten. Verder viel het me mee qua kou. Wel moe. Maar dat is de hele dag zo. Alles sleept zo een beetje door.

6 December – Binnen fietsen en buiten wandelen

Garmin s*cks – unproductive 😡😩 Nog een uitvoeringsscore van 62% ook voor het binnen fietsen! Dat valt me mee. Het lukt me niet om dat gedoe met de wattages onder de knie te krijgen. Ik probeer de training te volgen, maar het lukt me niet. Dan niet he.

Ik zit weer in Zwift – Gentil 8 in France deze keer. 30 kilometer in totaal. 300 hoogtemeters bij elkaar. Opgestaan om met Vincent te yathzeeen als hij op de fiets zit. ik moet zelf ook losfietsen, maar met verschillende blokken, die toch hetzelfde zijn. Garmin neemt dat op en dat sucks. Fietsen binnen eigenlijk sowieso. Ik ga veel te langzaam, iedereen racet me voorbij, ook als ik 30+ rij. En het klimmen kan ik niet. Het is belachelijk, want in real life kan ik dat goed, maar in Zwift ben ik een riseetje. Ik zwoeg omhoog en omlaag is ook niet mijn voordeel blijkbaar.

Ik verveel me. Ik heb niks te doen. Ik baal. Ik zweet me helemaal kapot. En ik wil gewoon kilometertjes maken. Ik krijg een ride-on van niemand minder dan ES, die alleen maar vlak op en neer rijdt in een groepje. Misschien moet ik dat ook eens proberen. In de kerstvakantie. Een dagje op en af de Zwift. Maar nu maar eens een uurtje vol proberen te maken. Ik laat de training maar een beetje los. Lukt me toch niet. Ook al niet. Ik heb alleen een kopje thee. laat de chocolaatjes dicht. Als de route af is, heb ik nog 10 minuten training over. Ik ga nog maar een keer omhoog en omlaag en maak 30km, de training en 300 hoogtemeters vol. Verre van geweldig natuurlijk. Voor mij een aardig gemiddelde van 27,5. Maar ik ben een vrouw van 52. Mijn hormonen liggen weer dwars en ik heb krampen. Tot nog toe gaat het experiment best goed, maar ik was de krampen en de lasten vergeten. Ik ben onwijs blij dat ik niet hoeft te zwemmen vandaag. Dat lijkt me enorm veel tijd op te leveren! nog 34 kilometer in Zwift en nog 73 hoogtemeters te gaan….

ik wil nog naar buiten. Ik moet frisse lucht! Ik moet de stappen ook nog halen. Rob gaat mee. Het is droog. Het is niet koud. Wel grijs. Onderweg regent het een beetje, maar niet echt veel. Ik vind het wel lekker buiten! We lopen langs de werkzaamheden. Er is een nieuwe berg en een nieuwe brug. Ik vind het heerlijk om met Rob te wandelen, al heb ik niet heel veel te kletsen de hele tijd. Maken we lekker 5km vol. feels a little bit better.

7 December – Twiske Molenloop Terrible Ten Miles (16,1km)

8 December – 2 keer wandelen

Veel gezweet vannacht en dus slecht geslapen. Geen last van het lopen!!! Wel van veel werk. Met zoveel tickets lijkt er geen beginnen aan. En telefoondiensten met een aantal belletjes. Ik weet niet goed waar te beginnen. Wil meer dan er kan. Dat geeft veel onrust. Mijn achillespees trekt een beetje mee en draagt letterlijk de stress. Tussen de middag (het is zó snel 12 uur!!) even een blokje wandelen met Rob. Zie ik nog een beetje daglicht.

De middag zit weer vol: tickets, uitzoekwerk, websites, uitleggen. Ik baal er gewoon van dat nergens genoeg tijd voor is. En dan kunnen ze wel zeggen dat het niet aan mij ligt, maar ik hou er een rotgevoel aan over als er teveel blijft liggen. Na het werk loop ik andersom met Vincent. In het donker. Ik sla vandaag de krachttraining over en ga naar de fysio. Dacht ik donderdag echt nodig te hebben, maar nu valt het mee. Ik ben dus echt heel, heel blij dat ik zo hard kan lopen en dat ik daar geen enkele last van heb!! De fysio en ik moeten wel lachen: ze zegt wel tien keer dat ik moet ontspannen, maar het lukt me totaal niet, hoe ik mijn best ook doe. Daar kan je dan maar het beste om lachen.

9 December – Weer wandelen

Het voelt niet goed. Het werk is en blijft leuk, maar veel te veel. Ik ben van 8 tot 6 bezig met werk en spanning en druk en stress. En dan slecht slapen s nachts, zweterig wakker en ook onrustig. Was gister bij de fysio en mijn achillespees is behandeld. Ik loop op mijn tenen en dat trekt. Ook nu ik weinig sport zit de spanning in mijn lijf. Bij mij zitten blessures in mijn hoofd en trekt de spanning door mijn lijf. Nadeel is dat ik er weinig aan kan veranderen. En ze helpen me, mijn lieve collega’s; maar ik voel me gejaagd. En er is meer dan werken: een vaatwasser, een gesprek op school, aandacht geven aan mensen, me zorgen maken om ‘me bestie’ en ik denk dat de hormonen nu ook rond beginnen te dansen. Ik ben niet ongelukkig, maar wel heel erg moe. De donkerte, de uitzichtloosheid en zweetbuien helpen niet mee. Ik heb moeite om alles te volgen.

Zwemmen overslaan is prima. Naar het zwembad gaan, al die luitjes: dat is me net teveel en kost meer energie dan ik heb. Dus even wandelen. Het is warm buiten, droog en het waait. Vincent loopt mee. En dan ben ik opeens kwijt waar ik ben. Dat is raar, want ik ken de wijken blind, maar mijn hoofd is dan te moe. Komen we anders uit als ik denk. Maar we wandelen een half uur weg, stappen gehaald en buiten geweest. Er zijn belachelijk veel kerstlichtjes. Als er nog iemand zeurt over een energietekort… Ik adem gewoon door. Day by day. Lá i ndiaidh lae.

Ik doe wel weer netjes de peesplaatoefening. Paar minuten per dag die zorgen dat de rek uit het lichaam gaat. Niet meer op de tenen willen lopen. Raketten op de trap. Snel op, 4 tellen terug, 1 tel rust.

10 December – hardlopen tussen werk en kerstwerk.

Weer een hoop drukte, maar ik krijg het weggewerkt en ik krijg hulp van veel lieve collega’s. Maar toch ben ik gespannen aan alle kanten. Zweterig. Ik verheug me op hardlopen. Al als ik opsta. Maar eerst een ochtend tickets wegwerken wat supergoed gaat en grip krijgen wat ook lukt en dan uitleg geven aan een collega die ook mee gaat helpen! Ik heb mijn hardloopshirt aan en doe om half 2 een korte broek aan. Het is warm, maar in het begin nog koud. Vincent gaat mee op de fiets. Ik moet echt even wennen aan rennen overdag in de baas zijn tijd. En toch ook gewoon in mijn pauze. Vanavond is er kerstdiner en veel mensen bij elkaar en dus extra stress, dus dit moet even, dit hardlopen.

De eerste kilometer is nog hopeloos en voelt als wegrennen om niks. Dan 30seconden waarin ik dacht te moeten versnellen maar het is juist rust! Het gaat goed. Ik heb niet veel te vertellen. Maar ik vind het wel leuk dat Vincent naast me fietst. Onverhard. Het gewone rondje. Niks moeilijks. In de derde kilometer voelt alles al rustiger. En warm. De brug is al bijna af. En dan moet ik bij het centrum even een poepstop maken. Ook weer als vanouds.

Het tempo ligt trouwens best hoog! We gaan door. Er is een beetje zon zelfs. Heerlijk! Dan wind tegen. Ik loop om door het bos. Het gaat allemaal prima en ik ben zo blij dat ik loop!

Ik kom tegen de wind in en het viaduct op wat boven de hartslag uit. In de laatste kilometer voel ik de peesplaat en de knie. Niet heftig, maar het is genoeg. Ik voel me beter en opgewassen tegen kerst! Ik ga de training niet helemaal vol maken, ik moet immers nog douchen en snel iets eten. Ik maak wel 7km vol in een tempo van 5:43. Uit-thuis is 6:04. Prima 👌🏼 hierdoor kan ik er de hele avond tegen! Het eten is lekker, de collega’s geweldig.

11 December Duurloop 30-20-10 minuten en een soort van krachttraining

geen idee of het slim was om weer te gaan rennen, maar het is zó hard nodig! Moet zoveel afreageren van het werk. En van al die gebroken nachten. Heb al in weken niet doorgeslapen en 2 of 3 keer per nacht wakker worden is gewoon geworden. Verder geen tekenen 🩸 interessant. Kan stress ook goed in meespelen. De drukte op het werk is zo overweldigend dat het bijna grappig is. Tickets aftikken, websites opleveren voor WijWijzer, telefoondienst (gelukkig stil) en na een kwartiertje lunch een bespreking waar ik tegenop zag. En toen moesten er weer 10 extra websites gevuld worden. Ik heb het in de hand, maar de tijd ontbreekt simpelweg. Ik kan er mee omgaan, want het is nou eenmaal niet anders. Moet er bijna om lachen, omdat het zo triest is. Ik kon kiezen: chocolade eten, onder een dekentje kruipen of hardlopen. Dan het laatste maar. Gewoon rustig aan. Door de wijken. Muziek hard aan. Alles in zone 2 of minder, alles is best, tempo oninteressant en of het lukt ook. Ik begin langzaam en voer het tempo elke km iets op in het eerste half uur. Hartslag ook steeds iets hoger. Grappig om de wijken heen lopen. Ik voel goed hoe het lukt. Het gaat allemaal wel. Mijn benen doen het, rechts doet pijn en het duurt een tijd voor ik wat ontspan. 30 seconden neem ik ook echt rust ook. Ik vraag me af welke kerstboom ik zie die groot is met rode lampjes: het zijn de molens.

Dan 20 minuten een blok. Ik zet lekker aan. Dan is er niks meer aan werk. Gewoon muziek, wind tegen, stappen, zweten en rennen. Stukje verder, maar niet heel de eilandenbuurt rond. Het is fijn om even vol te houden en 5:45 te gaan. Ik ga via de sieradenbuurt. Dan weer even wandelen. Een minuutje.

De foto’s lukken niet. Ik ga langs het park. De laatste 10 minuten ga ik weer echt langzaam. Ik maak nog een klein ommetje door de wijk om 10km vol te maken. Is mooi gelukt. 6:03 gemiddeld. Ben ik heel blij mee! En dan de rest van de avond. Dat is een ‘krachttraining’:

ik neem nog een krachttraining op ook! Eerst alle was opruimen. 2 machines liggen klaar. Dus ook de hele dag wasjes gedraaid tussen het werk en sporten door!
Dan 3x de trapoefening. Op het randje staan, snel omhoog, rustig omlaag, even vasthouden en dat 10 keer. Dan in de rust de strijkspullen klaar zetten.
20 minuutjes de strijk wegwerken. Hoppa!
En dan de laatste spullen uit de droger halen en opbergen.
Voila.
Dat is echt soms: een krachttraining!! Om 10 uur s avonds.

12 December – Bondarenko zwemmen in de Koploper, wandelen in Diemen met J en binnen fietsen

van de week kwam het er niet van, dus de training naar vandaag geschoven. Met Vincent naar Lelystad toe. Ik had een bondarenko bedacht: 50rustig-50snel, daarna pauze 100rust-100snel en daarna pauze, 2×200, 2×300,2×200, 2×100, 2×50. 2000m bij elkaar. Ik dacht: ik ga in de mindere baan, maar toen verhuisden er wat mensen en leken er alleen nog maar topzwemmers te zijn. Ik ging er toch maar bij. Nou, dat die man met dts-badmuts buiten heeft gezwommen en die andere die instructie kreeg en die dame met flippers: ik zwom ze er allemaal makkelijk uit. Diep insteken en doorhalen is gewoonte geworden. Ik vond de bondarenko wel lekker! In het begin dan… 2×50 en 2×100 ging goed. En snel voor mijn doen! 2×200 ging ook prima. Maar dan 600 achter mekaar in 2×300 is wel even doordrammen! Ging ook snel. Dan weer 400 (2×200) en die vond ik het lastigst. Vermoeidheid kickt in. Tellen wordt lastiger en harder gaan vergt ook wel ietsje meer. 2×100 was weer te doen dan. Ik ging gewoon wel veel te snel! Was met 2×50 erbij klaar in 40 minuten ofzo. Moest toch echt een uur! Dus 400m duurtempo. Vincent deed ook zelf de bondarenko. Met meer pauzes aan het begin. En sneller! De anderen verlieten het bad. Ik rustte even voor de 600m en zei ‘pfoe, 600’. Die meneer die aan het oefenen was vroeg me wat ik zei en hij vond 600m wel heul veel!! ☺️ ik heb ook nog 100m zonder achtje gezwommen op het laatst. Oei. Dat haalt het gemiddelde tempo wel vet omlaag! 1:59 gemiddeld in totaal (2:17 zonder achtje) Al met al lekker gezwommen. Dat lukt me daar meestal wel, in de Koploper. Maar nu ook eens fijn dat ik niet de sloomste van de vaan was maar de snellere. De 4000m voor de decemberbadge zijn binnen!

Ik had niet heel veel zin om te gaan wandelen. Het leven van J is moeilijk en apart en lastig. Haar kind is zó anders dan de mijne! Geen school, geen werk, niet gelukkig. J werkt goed aan zichzelf, maar de omstandigheden zijn tegen en ik had geen zin in dat gejubel en gefiep. Ik sliep vannacht óntzettend slecht. Dramatisch. Elk uur voorbij zien komen. Zweten, krampen, onrust. Da’s niet lekker. Verder is het lijf wel rustig van de hormonen. Niks in aantocht lijkt het en ik zit al op dag 30. Natuurlijk kwam J te laat, maar ze was er tenminste! Het Diemerbos. Speciaal, zo in de stad eigenlijk. De route was bepijld. Eerst door Diemen. Ik vertelde van de stageplaats. Dan onverhard beppen de meiden over de overgang.

En dan een brugje naast het spoor, onder het spoor door en we lachen veel! Ik vertel van de Hardman. Voor mij is dit wandelen te makkelijk. We gaan even de bosjes in en dan kwek ik weer door. Hoe geweldig het was! We komen weer langs de snelwegen. Helemaal bijzonder ook.

En dan het bos in en ik klets alles vol over de marathon in de hardman. We zijn wat mij betreft te snel terug en het ging alleen maar over mij! Dus we gaan nog even thee drinken en dan mag zij kletsen. Ze heeft enorme bewondering voor mij en hoe ik het allemaal doe. Dat verbaast mij. Want ik worstel ook aan alle kanten met pijntjes, slecht slapen, onrust en stress. Maar in haar ogen kan ik plannen, opvoeden, sporten en werken. Raar om dat vanuit haar kant te bekijken.

Ook al geen zin in het fietsen wat nog open staat op het schema. Ik vind fietsen binnen zo moeilijk! We hadden een leuke avond met pannenkoeken en Rummikub en Lego. En dan moet ik nog fietsen. Er staat een training, maar daar trek ik me niks van aan. Klopt toch voor geen meter. Nee, ik wil 34 km fietsen en 45 hoogtemeters. Dan heb ik 10000m omhoog gefietst en 10000 km in totaal! Ik neem de vlakke route. Zo snel mogelijk hier mee klaar zijn!

Ik verveel me. Bel met pa en ma. Verveel me verder. Het gaat voor mijn doen lekker snel. Verveling. En fietsen met die benen! Ik voel ze, mijn benen. Gewoon zwaar. Niks van aantrekken, blijven trappen als een malle. Zwift is de enige plek waar je jezelf kunt inhalen of laten passeren. Ik ga twee keer heen en weer. Verveling. Boven de 30 blijven fietsen en door naar 30km in een uur. Verveel me gewoon door. Op het einde me nog ingespannen om binnen de tijd de afstand te halen. Lukt. 35km in 67 minuten.

En 10000 kilometer bij elkaar verveeld. 10 kilometer omhoog. Garmin vond het niks natuurlijk. Ik weet niet zeker of ik het daar niet mee eens zal zijn. Volgens mij redden de meeste helden 10k km wel in een jaar en ik heb er jaren over gedaan! Maar wel mooi op Zwift bij elkaar getrapt. Verveeld meestentijds.

Mijn collega heeft me geappt dat ze ontzettend zijn opgeschoten met de websites. Het komt wel goed.

Nu de rust in Anke nog.

13 December – Hardlopen: 5x (2km duur-200m sneller -200m snel-100m rust) en een zwemtraining

uit-thuis 5:52 / tempo 5:44 / 11,11km /01:03:45.
Ik heb nergens zin in. Garmin noemt me vermoeid en zo voel ik me ook. Maar aan de ene kant ben ik productief en snel, aan de andere kant valt de hrv weer terug en herstel ik niet. Ik ben vooral erg besluiteloos. Rennen, fietsen of zwemmen of niets? Blijf lang liggen ipv fietsen. Lego bouwen. En dan toch maar lopen. Het is lekker weer. Korte broek, lange mouwen. Opdracht is duurloop en nog iets. Ik ga door het bos en het fietspad richting de dijk nu het nog kan. Twee km duurtempo is okayish. Het voelt als 6:30, is 5:45 ofzo.

Miljoen pijntjes: knie, achillespees, voet, hoofd, keel, maar niks echts. Ik kan er prima mee lopen. En dan 200sneller. Doe ik wel een beetje. Dan weer 200 en ik dacht rust, maar die volgt daarna als 100m. Dat dus: ik weet het niet en snap het niet. Hoofd is te moe. De volgende 2 langs de plas gaan heerlijk! Niet dat het tot me doordringt, maar het gaat goed. Ik snap nu het versnellen en probeer maar wat. Richting de dijk. Ik stop even voor een foto. Tempo is 5:40.

Door het bos. Zie dezelfde mensen weer. Ik versnel weer wat, maar niks voelt goed genoeg. Het bos is mooi. Ik denk de hele tijd: wanneer moet ik nou, maar het hoeft niet. Geen aandrang, geen honger en vooral geen zin. Geen plezier. Weinig moeite.

Ik moet de tien km halen. Over het viaduct en nog een keer wat sneller. Tien km in iets van 57 minuten. Huh? Nou ja zeg. En dan nog een km extra door de wijk ploeteren. Het wordt dus ruim 11km en ik vind het best. Geen bosjes, korte pauze, geen zin van gekregen. Joh, boeie! Ik heb het gedaan en morgen hoeft het nu niet meer. Ik baal dan dat fietsen niet lukt. En dat morgen zo vol zit. Dat het huis niet netjes is. Dat ik aan zoveel moet denken. Dat iedereen zo geweldig goed is en niet hoeft te trainen. Dat ik me zo vermoeid voel. Dag 31. Een nare gelatenheid.

En dan gaan zwemmen. Een TVA training, tempo, in baan 2. Ook geen zin in net als in lopen of iets. Gelukkig geen last van het lopen. Ik heb vooral geen zin om íémand iets te zeggen. Of mijn best te doen. 48 minuten in het zwembad. Geen moeite doen. Gister al gezwommen, gerend. Ik ga in baan 2. ‘Zit je wel goed’ vraagt ze. Trut. Ik weet wat ik doe hoor. Zwemmen. Oefenen. Inzwemmen. En dan iets met school-rug-bc100m-school-rug. Bah. Ik vooraan, maar ik verlies op rug en school. Daarna 4×50 techniek (slepen, hoge elleboog) en 200z2. Anke vooraan. Allemaal je bek houden. HB vraagt of ik off-season geniet, maar rot-op: vooral off. We moeten 6x25m sprinten. Allemaal een keer voorop. Kan ik inhalen en toch mijn best doen. Verdomme. Oefenen. Ik tel de tijd af. Dan 50jes hard. Acht maar liefst. HB en ik wisselen af. Gaat hard. En lekker! Ik merk enorm verschil tussen voorop en achter iemand. Daarna 3×100: z2,z3,z1. Welke wil je, vraagt HB. Ik zeg snel z1 en ik pak z2 ook mee. Keurig 2:00. Z3 gaat lekker snel! Dan zijn de 48 minuten om. Maar ik had z1 beloofd en die doe ik ook nog dan. 2000m. Klaar ermee. Het bad uit. Klets nog even met MB. Die is lief. Dan gaat het heel erg snel bergafwaarts: TdM is er, de klootzak. In douche me en ga snel weg, maar niet snel genoeg. AD vraagt: “gaat Vincent nou een hele doen, heb ik dat goed gehoord?!” Flikker op zeg, waarom zouden wij of hij dat niet kunnen?? Altijd dat neerbuigende, alsof wij niks kunnen omdat we niet hoog van de toren blazen! Ik antwoord keurig, schep op wat ie doet en loop met MB weg. Ze vraagt door en weet genoeg. Er zijn ook fijne mensen bij die kutclub. Een paar. DR houdt T in de gaten en ik heb weer een groene training op het schema staan. Voor het feit dat alles kut is, ziet het schema er netjes uit. Ik zwom trouwens 1:56 gemiddeld. En dan telde Garmin de pauzes soms mee en dommige dingen teveel. Boeie. Ik ben vandaag gewoon gefrustreerd.

14 December – Wandelen met Rob om Giesbeek

Weer slecht geslapen. Minstens 5 keer wakker. Vroeg op, want snel naar Arnhem voor de verjaardag van MG waar Vincent gaat hardlopen. Rob scheurt er heen. We zijn net op tijd. Vincent gaat rennen met de Kamper-mensen en Rob en ik gaan wandelen. Ik heb geen wandeling gemaakt, maar we komen al snel op een klompenpad. De zon komt door en het is best heel mooi!

We zien ze boven op de dijk lopen. We wandelen verder. Verhard, want natte voeten is niet lekker. Dan kletsen we een tijdje met Renate, een oudere triatlete die bij Marcel zat, maar nu een knie operatie moet ondergaan.

We lopen door het dorp. Molen, kerk, vrijstaande huizen: echt een dorp. We pakken aan de andere kant de route weer op. Langs het water. Het diffuse licht is adembenemend. Een mooie dijk.

Dan blijkt het water toch de IJssel te zijn en hebben we de lange route te pakken! Onhandig. We lopen langs de drukke weg terug. Naar het watertje de Zwalm, waar we langs hadden gemoeten. Langs een tuin vol beeldjes.

We lopen door het dorp om de weg te vermijden en dan de dijk weer op en terug. Nog best een stukje. We kunnen nog even binnendoor op het laatst. Wandelen lukt prima, maar ik ben erg moe. Al met al toch 7km gelopen.

Dan door naar Hilversum voor schoonmams 81ste verjaardag. We zijn lekker op tijd! Ze zorgt goed voor ons en het is goed om Robs broer en zijn vriendin te zien, maar ik voel mijn sociale batterij ook leeg lopen! Dit weekend heb ik absoluut niet genoeg kunnen bijkomen. Slapen lukt niet, ontspannen gaat moeilijk. Ik heb geen pijntjes meer in mijn voet gelukkig. Knie blijft ietwat gevoelig.

Er stond een fietstraining van 2 uur, maar ik red het niet meer s avonds. Beetje keelpijn, erg moe, moeite met alles op een rijtje zetten. Dat wordt nog wat met probleemoplossend denken de laatste werkweek van dit jaar! Ik baal óntzettend van die fietstraining, dat me dat niet lukt. Voel me een onwijze looser. Autsj

Vincent zou een snelle 21km neer gaan zetten met een haas. Maar de haas haakte af. Ik had me toen al ingeschreven voor de 10 engelse mijlen. De 16,1 km is niet helemaal mijn afstand. Helemaal niet eigenlijk. Ik beheers die afstand totaal niet. Niet qua voeding, niet qua indeling: ik vind het te lang, niet leuk en moeilijk. Ik ben al meer dan eens afgegaan op de 10 engelse mijl. De Dam tot Dam loop, de Circuit Run in Zandvoort: ik heb nergens echt een goeie herinnering aan. Maar als je alle afstanden wil doen, hoort deze erbij. Na een paar overvolle weken, mega veel stress en slecht slapen had ik er weinig vertrouwen in. Ik zit in de levensfase dat het nogal kan verschillen van dag tot dag wat het vrouwenlijf kan. Liep ik donderdag nog bijna een blessure, vorige week zondag een toptijd: het kan zo verschillen. Vannacht was niet anders of beter: 3 keer plassen en de interne temperatuurregeling is zwaar van slag. Ik heb last van krampen en stemmingswisselingen. Weet ik weer waarom ik met de pil begon, behalve dat de periode dan in te regelen was om de wedstrijden heen. Anyway: het was enorm afwachten wat de dag zou brengen. Daarbij stond voor mij vast dat ik ging lopen op water en eventueel koekjes, maar liever ‘leeg’ dan ziek. Gewoon ontbijt, gister genoeg macaroni gegeten; dus moet 16km te halen zijn. Nadeel: al voordat we weggingen, was ik aan de diarree. We waren mooi op tijd en ik was ook op het terrein nog aan het leeglopen. Lekker is dat. Geeft weinig vertrouwen.

Korte broek en lange mouwen en hesje aan met de koekjes er in en de telefoon. Ik liep een rondje in en had last van mijn linkerknie en mijn achilespees rechts en mijn peesplaat deed ook mee. 1 Doel dus maar: heel over de finish komen. Paracetamol erin en hopen maar. Ik dronk een halve bidon leeg, liet het maar achterwege om nog een keer naar de WC te gaan en toen vertrok Vincent die een haas geregeld had die ook in zijn team zit. In het startvak kwam ik mijn grootste fan MIJ tegen en wat me toen gebeurde: ze ging me voorstellen aan mensen van haar club, “dit is Anke, die alles gewoon doet, waar ik over verteld heb.” Huh? Ik?! Een voorbeeld 😯 Zo zie ik mezelf totaal niet! Ze verwachten ook nogal wat van mij, maar echt, mensen, ik wil alleen die terrible ten m af kunnen strepen! En off we went. Muziek hard aan en gaan. Ik pakte mijn eigen tempo op. Gewoon, rennen, dat lukt me wel.

We waren het terrein af en ik dacht: hier kom ik straks weer terug. De hoek om richting de molen en ik voelde dat het tempo wel goed zat en mijn lijf ook wel. Alle pijntjes zijn dan weg. Ik liep achter een meneer in een wit shirt van de Twiskemolenloop. Prima tempo. Ik doe graag mijn eigen ding, maar ik liep gewoon met deze meneer mee. Achter hem en we haalden mensen in. Ik schrok van de tijd van de eerste kilometer: 5:15. ‘Niet doen, Anke, dat kan je niet’, maar ik bleef achter de meneer lopen en hij hield me in de gaten. Ik vroeg hem ergens in de tweede kilometer of hij het erg vond als ik bij bleef zolang ik kon en hij vond het prima. Ik ben niet van het gekwebbel, maar ik dacht: ik probeer het gewoon voor een paar kilometer en dan heb ik straks over. Mijn passen waren goed, het ging makkelijk, de temperatuur was goed en het tempo bleef rond 5:15 of iets daaronder. Voor mij belachelijk hard. Op kilometer 3 ergens zette ik mijn muziek uit en begon de meneer te vragen of hij de eerste keer de Twiskemolenloop deed en hij vertelde dat hij normaal de 21 liep en marathons en dat hij Long Covid had gehad en in een ziekenhuis werkte. We liepen gewoon het (voor mij) hoge tempo door. Het werkte goed om alleen maar op te hoeven merken: ‘he, we gaan nog steeds zo hard en dat lukt nu nog.’ Ik liep de 5km zo weg in 26 minuten. Op de post dronk ik wat water en de meneer wachtte op me. Hij is al 65 en loopt volgend jaar voor de 25ste keer de marathon van Rotterdam. Ik vertelde van mijn zoon die snel voor ons liep en hij vertelde dat zijn zoon wel eens een keer een de 100 km had getraild en een halve triatlon had gedaan. Tja, dan vraag je er om hoor… Dus toen vertelde ik dat ik ook triatleet was.

Ik dacht elke keer: weer een te snelle kilometer, wanneer gaat het fout. Maar we kwamen op de 8 kilometer en die man zei: we zijn op de helft. Ik dacht bij mezelf: hoezo 40 minuten?? Maar dan voelde ik en ik dacht: alles voelt nog prima. Geen aandrang, geen moeite. We haalden mensen in en weet je: ik heb respect voor deze lopers, misschien niet de snelsten, maar wel een halve marathon doen he! Soms moedigden we ze aan. Er waren ook stukken dat we niet praten. Over de veeroosters. Het is wel mooi in het Twiske, echt prachtig, maar met zijn tweeën hoef je daar dan iets minder op te letten. Eigenlijk hoef je niet echt ergens op te letten, gewoon meelopen. We draaiden tegen de wind in over het open veld. Dan gaat het voor mij leven! Een beetje afzien vind ik gewoon leuker. Het tempo hoeft niet omlaag. Nu neem ik een beetje het voortouw. Ik vertel over Ierland. Dat doet me altijd wel goed. Op dat moment stuurt Alan een appje! Verbazingwekkend. Ik maak een foto van ons samen en van het uitzicht op de runderen.

Ik vind het ook grappig dat er gewoon veel zondagse lopers en wandelaars en fietsers zijn. Ik maak de tien kilometer af op 52 minuten! Hoe Dan?! Ik moet toch echt een keer langzamer. Ik hou het vol tot de 11km, zeker. Dan weer water bij de post. Ik zeg tegen de man dat ik toch echt wat ga vertragen. Hij vindt het prima, wacht op me en dan gaan we 5:30 lopen. Die man moet mij inhouden. Ik ben begonnen met het aftellen. Op de kruising zie ik Vincent lopen met zijn haas en we zwaaien. Ik ben totaal kwijt hoe ver zij zijn en hoe ver wij zijn. Ik vind het moeilijk dat Vincent me niet kan inhalen waarschijnlijk, want ik ga te hard. Ik zeg de man dat ik hem gewoon de schuld geef. Op 14 kilometer deel ik mee dat ik de 10 engelse mijl leuker zou vinden als het klaar zou zijn op 14km. Veel te kletsen hebben we niet meer, met de wind vol tegen. Nog een mijl. Klinkt behoorlijk ver. Nu is het enige wat ik doe bijblijven. Ik hoef niet te letten op tijd of vertragen of hoe het gaat. Ik verdwaal niet in gedachten of ik binnen 1,5 uur binnen zal zijn. Ik loop alleen met deze meneer mee. De molen langs. Ik ben deze man ongelooflijk dankbaar. Dat alle goeds met hem mag zijn. Ik heb er geen woorden voor en als ik ze al had, ben ik niet meer in staat het nu te zeggen. Hij wijst me nog op een laatste hobbeltje waar hij ooit over gestruikeld is. Dat zal me niet gebeuren. Er is weer wat publiek die ons vertelt dat we er bijna zijn. Ik ben niet op of uit, maar ik zal blij zijn als ik er ben! Ik heb (terecht) het idee dat we weer harder zijn gaan lopen. Dat kan ik wel hoor!

Dan de baan op. Ik zie Rob en zwaai naar hem. Ik zeg ook nog: het is zijn schuld en wijs op de man naast me. De baan over en hij zegt: we gaan hand in hand de finish over. Dat is zo mooi! Samen echt juichend de finish over. Wow.

Ik heb onder de 1:25 gelopen. Ik ben er mega tevreden over! Even later komt Vincent binnen. Ik bedank de man en drink wat en dan gaan we ieder onze weg. Dat is best raar. Ik koop een medaille en kleed me om. Geen last van iets. Daar ben ik echt blij om. Niks stuk gelopen, hard kunnen lopen en de Terrible Ten perfect uitgevoerd. Niet alleen geworsteld en ik liep dus 5:16 gemiddeld! Vijf Zestien. Net als iedereen gaan we snel weg voor de F1 race van het jaar. Ik ben niet extreem moe of hongerig. Ook niet extreem trots, maar wel extreem blij hiermee.

En dan ben ik ook nog eens eerste geworden in mijn leeftijdscategorie 45+! Ik weet niet of de snelste dame uit de 35+ categorie 40 of ouder is, maar anders kan ik die ook op mijn naam schrijven. De andere 6 vrouwen die voor me finishten zijn onder de 35. Ik ben dus achtste vrouw van de 33 dames op de 16km. En 1 van de vijf 45+ers, maar wel 4 minuten sneller dan nummer 2! Die tijden zijn leuk, maar ik ben echt blij dat ik gewoon de trap op en af kan lopen en geen pijntjes heb die erger zijn dan een flinke hoofdpijn. Ik heb goed gelopen, maar ik ga absoluut niet naast mijn schoenen lopen! Ik heb weer hulp gehad en aanvaard, maar alles binnen de toegestane regels. Voor mij belangrijk, dat ik merk dat ik het niet alleen en zelf hoef te doen, maar dat samen beter gaat. We zitten na de race lekker de Legokaart te maken. Ik geniet van de welverdiende hamburger en deel het kort op Insta. Mijn huis is er niet schoner op geworden, maar alle was is gedaan. Op voor weer een meer dan drukke week!

16 November – Een combi van 2 loopjes: fietsen naast Vincent en zelf hardlopen.

Koud zeg. Dikke jas, handschoenen, twee broeken, twee paar sokken en een buff om mijn oren. Vincent moest 18km lopen, ik een uur. Maar onze tempo’s liggen ver uit elkaar. En ik moest ook nog fietsen. Die had ik de hele week voor me uit geschoven. Dus ik bedacht dat ik 18km mee zou fietsen en dan hij 10km met mij mee. Konden we allebei onze eigen tempo’s doen. Ik had een route om de Noorderplassen of naar de sluisjes. Vanwege de rust werd het de laatste. Op de stadsfiets. Ik ben geen mega kletser, maar het is heerlijk samen.

Ik heb de rugzak bij me en Vincent gaat lekker hard. Vanaf kilometer 3 strak 4:40. Het fietspad vanaf het Kotterbos is nu verder opengebroken. En er is plek voor verbreding gemaaid. En er is geveegd, er zijn geen bladeren meer. We zien niemand. Ook niet op het pad naar de sluizen.

Na 10km stoppen we voor een plaspauze. Ik heb het niet echt koud gelukkig. Maar het zadel zit me niet meer heel lekker. We gaan om via het bos achter de Knardijk. Ik vind het knap dat Vincent zo hard blijft lopen. Vooral ook op de weg langs het Oostvaardersveld. Na 15km moet hij 3km aanzetten en nog harder gaan. Dat doet ie. Dan is het gebabbel even voorbij, als hij 4:12 per km kan lopen. Hij gaat zelfs de Praambult op!

Ik had uitgerekend dat hij 1:24 nodig had, maar omdat hij alles sneller liep, was Vincent in 1:21 klaar. Stoer hoor! Ik had wel een training staan, maar die heb ik niet gedaan, ik vond dit leuker dan wattages halen indoor. Ik geef de warme jas en de warme broek aan Vincent.

Ik begon op het viaduct voor de praambult met 2 opdrachten: een uur lopen en 10km halen. Naar beneden dus eerst. Lang-lang en ik had het koud. Hesje om. Mijn sok zat verkeerd. Mijn linkerbeen trok. Ik had aandrang. En het ging veel te hard. Onder de 5:30; waanzin. Omdat ik het warm wilde krijgen. De buff ging af, maar mijn borst bleef koel. Ik had wind mee, maar dat rechtvaardigde dit hoge tempo niet. Twee weken na de marathon. Want het tempo bleef sub5:30. Lekker langs het stukje slecht wegdek. Nu nog maar even van genieten.

We gingen wie-heb-ik-in-mijn-hoofd doen door de handschoenen. Die heb ik 10 jaar geleden van MB gekregen. Ik weet nog dat ik hen niet kende. Ik zwom net, zij waren bezig met hele triatlons. Vincent deed er een paar kilometer over. Hun leven is in 10 jaar meer veranderd dan het onze. Op SanFilipo-day. Droegen we ze toch zomaar 3 kilometer mee! Ik kon praten, kreeg het niet kouder of moeilijker en ik ging kei-hard door. Onwaarschijnlijk. Boven langs en dan over het onverharde stuk weg (letterlijk) bij het Kotterbos.

Ik zou maar een beetje te kort komen voor 10km. Het bleef onverminderd hard doorgaan. Ik nam de weg door het bos. Echt onverhard en nog mooi ook.

7km in 38 minuten rond. Ik zei: ik ga wat rustiger. Het viaduct op ging inderdaad heel wat rustiger op 5:40! De Evenaar ging weer hard. Ik moest, maar niet ernstig. Alle pijntjes waren weg. Kilometer 8 en 9 gingen weer hard. Maar dat ging minder gemakkelijk, al was het nog goed te doen. Ik besloot de laatste kilometer, de tiende, aan te zetten. Dan kan ik niet meer praten en we gingen kei-hard rechtdoor. Dat is het makkelijkste dan he. Mijn hartslag was wel te hoog, boven de 155, maar ik liet het zo. Bij Basic Fit (1 bocht) zat ik op een km-tijd van 5:00 en een totaaltijd van 54 minuten! Zomaar!!! Zonder pauze. Ik liep terug naar huis en het uur bijna vol en 11 km! 5:26 gemiddeld op alle fronten. Thuis meteen zware diarree. K had het eindelijk warm. Blij en tevreden!

alles gewassen, dit is strijken als krachttraining, vaatwasser leeg, toiletten schoon, kattenbakken gedaan, boodschappen binnen, de blog helemaal bijgewerkt. Ik voel me best goed, maar ik heb nergens zin in. Niet om op te staan, niet om te eten en niet om te sporten. Maar ja, alles moet nu eenmaal. En alles lukt ook. Maar ik begrijp dat gedram van DdK en ES totaal niet: wat zou die malloten bezielen om met een vorige week verzwikte enkel 30km te lopen of wéér een marathon ‘als training’ die je dan net niet kan winnen en doet alsof dat ‘normaal’ is. En dan de hele bak aan helden die de 7heuvelen sneller dan snel lopen in idiote drukte, die PRs doen sneuvelen en die oneindig ronddraven: eerlijk gezegd vind ik de helden degenen die zich vandaag van de bank hebben gesleept, zijn opgestaan en met pijn en moeite hebben gewandeld of gefietst binnen of buiten. De helden van de laatste Gap of Dunloe race. Geen tijden nodig daaro. Ik heb ondertussen gebeld met een vriendin die haar leven weer leuk maakt na jaren thuis te hebben gezeten. Helden. Een held kent geen eindtijd, hoeft geen sterren, heeft geen cape. Gewoon een eigen heldendaad. Die van mij vandaag: opgestaan, uitgerust, alles geregeld en schoongemaakt, gesport, contact onderhouden. Met toevallig een mooie tijd, met toevallige kracht, met toevallig een goede dag.

17 November – Een frisse neus wandeling na een volle werkdag.

De hele dag tickets, telefoontjes, een paar meetings, nadenken, gericht bezig zijn. Ik heb om 11 uur al behoefte aan cola! Ik heb goed geslapen en nul komma nul last van het hardlopen gisteren. Ik vreet wel veel en best gelukkig ook, want voor lunchen heb ik weinig tijd. Weinig rust op de dag. Zodra het vijf uur is wil ik naar buiten! Het waaide, het regende, het is koud. Maar ik merk het niet echt. We gaan met z’n drietjes naar de Plus voor eten en snaaierij en de stappen en de mooie kleuren en makkelijk avondeten.

Ook weer gedaan. Soms denk ik dat het leven op dit moment alleen een aaneenschakeling is van af te vinken tickboxen. Tickets, websites online zetten, klusjes, duolingo, de stappen halen. Not so much of fun. Ik heb Miekes kadootje gevonden, die zat klem in de pakjesbox. 🫣😱 alsnog een onwijs leuke verrassing!

En een krachttraining. Een klasgenoot van Vincent heeft een workout gemaakt voor dit ouwtje. Veel core en buispieren. Do-able voor mij. Vincent zoekt de oefeningen op en moet hard lachen, maar ik doe mijn best! De sideplank is een ramp en de zeester is zelfs zowaar leuk. Het is net uit te houden qua tijd.

18 November – zwemmen in de avond

geen greintje zin. Niks. Niets. Noppes. Nul. Waarom ga je dan?! I wish I knew.
Vannacht weer veel liggen zweten (als het daar maar bij blijft) en een volle werkdag. Ik doe geweldig mijn best, maar er blijven tickets staan. Want ik moet overgedragen krijgen. Is niet te moeilijk, maar wel onwijs leuk! En vermoeiend. Vooral als Cloudflare er dan uit ligt ook nog. Krijg ik de zenuwen van. Maar het wordt vijf uur.
En dan even naar buiten voor de bak van M en de plantjes en snel weer naar huis om te eten en te rummikuppen.
En dan dus ook nog zwemmen. Een half uur bewegen is genoeg vandaag. De stappen haal ik met veel moeite. Ik weet al dat ik de training niet vol ga maken. 300m inzwemmen. Het gaat wel makkelijk, maar de zin komt niet. De lol vind ik maar niet. We moeten 5×200 doen en ik zwem achter MW aan. Gaat prima, maar -guess what- het wordt niet leuk, niet moeilijk, niet interessant. Ik twijfel om te stoppen na 1300m en een hopeloos stuk schoolslag-borstcrawl waarin Garmin zich met recht misrekent. We moeten nog een keer 5×200 doen maar dan in zone 2. Ik ga achteraan. Kan ik stoppen na 48 minuten.

Het trekt, het gaat nog steeds prima, maar de zin wordt steeds minder. Voor zover dat lukt. Na 4 keer staat er 49,5 minuut op mijn klokkie en ik weet niet hoe snel ik het bad uit moet gaan. Een groene training, maar eerder anderhalve minuut te lang. 2225 meter. Gemiddeld tempo 2:02, terwijl het in zone 1 elke keer op 1:56 ging. Helaas is de rust van korte duur, want het kwettert om me heen als ik op het bankje zit en weg wil. Ik luister en doe mee hoor, maar ik denk ook: laat me.

19 November – 35 minuten duurloop en heuvelsprintjes in het donker met een zwaar hoofd.

35minuten duurloop en 7 heuvelsprintjes met een zwaar hoofd in het donker. Vincent ging mee op de fiets. Het regent. Het is koud. Mijn benen voelden zwaar aan. Ik zag 35 minuten lang op tegen heuvelsprintjes. Het gaat niet snel, absoluut niet gemakkelijk en het voelt als trekkerig en traag. En dat is het ook! Het tempo ligt niet hoog, maar de hartslag wel. Op de Evenaar een kille tegenwind om het nog lastiger te maken, maar ik warm op en ik weet niet of het regent. Ik ben niet bang in het donker, geen moment! Dan onverhard, maar ik zie niet hoe ver ze zijn met bouwen. Ik zie wel een hert op het pad en sta er voor stil, maar de wind maakt teveel herrie en Vincent ziet niks. Ik zag het toch echt!

We gaan ook over het fietspad ipv van het andere onverharde pad. Het waait echt best hard. Ik zoek naar bij welke brug ik kan komen voor de ‘heuvel’. Het is bij de Almeerplant. Komt precies uit. Ik doe de heuvelsprintjes volgens de bedoeling: Vincent zet zijn fiets steeds iets verder weg en ik sprint 20 seconden naar boven en dan rustig terug.

Ik doe mijn best, krijg het warm, doe ook de andere kant van de brug, Vincent gaat mee en ik word er moe van. En dan weer rustig terug naar huis. Afstand en tempo boeien me eigenlijk niet zo. Ik heb het gedaan. Netjes afgevinkt. Goed voor wat de mogelijkheden waren. Want ik ben erg, erg moe van het werken. Ik doe alle werktaakjes 1 voor 1. Ik ben er zo moe van, want ik sta ontzettend onafgebroken aan, maar ik vind het ook erg leuk. Er is een soort gelaten rust: doe wat kan. Goed gesprek gehad met mijn manager en die functie komt wel ooit als het moet. Ik werk gestaag door, even blij van de telefoon af te zijn en de websites te kunnen maken voor Wijwijzer. Buiten regent het en het is echt koud, maar ik heb daar weinig last van. Door het hardlopen ga ik ‘s middags ook niet snaaien. Het motto van dit moment is: gelatenheid. Dat geeft rust en een bepaalde tevredenheid.

20 November – Wandelen en kracht

Lunch- en na-het-werk-wandeltje. Even naar buiten tussen de middag. het lijkt koud, maar ik heb vooral even wat licht nodig. Ik slaap prima verder, maar ik ben wel moe. Vooral rond een uurtje of 3 word ik echt even intens moe. Vincent is op school en Rob op kantoor, dus ik ga tussen de middag even naar buiten. Het glas weg brengen en even dus wat daglicht meepakken. Daarna weer verder met tickets en websites. Vandaag en zeker in de middag moet het uit mijn tenen komen! Niet dat het niet leuk is, maar wel energieslurpend. En dan wil Vincent effe iets weten, of een collega vraagt iets, iemand informeert, een ticket popt open, de website doorspreken: het gaat maar door! En na het werken ligt de volgende lijst to-do’s klaar: eerst de wandeling af maken en bij M de verwarming aan zetten en de post op tafel leggen. Dan de kattenbakken.

Ik zou met Vincent mee gaan op de fiets als hij gaat rennen, maar dan regent het juist. Balen zeg. Eten maken dan maar. Rummikup. Krachttraining. Ik denk niet dat ik het ooit leuk ga vinden, maar ik word er vast sterker van. Dus ik doe het zo netjes mogelijk, terwijl Vincent me “toelacht”. Alleen de sideplank is ontzettend NIET aan mij besteed. Bijd e laatste zeesterfishpinguin liggen we helemaal dubbel. Door het geluid van een pinguin. Wat zal ik sterk worden! Ook een vinkje. Nu alleen de was nog doen. En dan is de dag weer voorbij.

21 November – wandelen op de Utrechtse Heuvelrug met Joyce en fietsen naast een hardlopende Vincent

Vanmorgen eerst krabben (rotijs), tanken, J ophalen in Nijkerk, door de file en dan eindelijk lekker wandelen. Eerst de stad uit, bijna verkeerd om lopen 😉 En dan het bos in.

Onafgebroken kletsend. Elkaar veel te lang niet gezien. Ik heb het boekje vast. De zon is PRACHTIG tussen de bomen met de vochtige lucht. Elfachtig mooi.

J loopt in het begin sneller dan ik, ik moet er echt in komen. Thee bij de Eenzame Eik.

Dan gaat het me weer heel goed af! het lijkt vaak veel rechtdoor. Ook ‘eenmanspaadjes’. Ik heb het eerder heet dan te koud!

Heel veel bos door en 1 keer even mis gelopen, maar al snel bij de trap. Prachtig uitzicht.

De trap doet mij pijn. Dan soep en poffertjes bij de Bird House als lunch.

We kleppen maar door! Dan terug naar de route langs het water en weer het bos in. Het blijft mooi, maar nu gaat de zon heel rustig weer lager staan. We bespreken alles. Stap voor stap. Zelfs nu vind ik naar de 16 toe lastig! Het bos en de omgeving geven wel ademruimte. Dan een prachtige heide over. Echt ontzettend mooi!

Daarna ga ik toch wel wat aftellen. Soms last van knie links, achillesspees rechts, voet rechts, hoofdpijntje, ik lijk even te moeten, maar toch niet.

Blij als we weer verhard lopen en dan is de HM er al en even verderop de auto. De medaille is verdiend! de utrechtse heuvelrug over in 4 dagen verdeeld over 2025. Zo’n 87 kilometer gewandeld. (7 maart, 6 mei, 10 juni en 21 november). Alles samen met Joyce. Vele uren volgekletst. 💚 Prachtige omgeving!

Ik sliep vannacht erg slecht. Voelde de baarmoeder keren, zweterig, onrustig, vaak wakker, maakte me zorgen. En dan mensen buiten aan het krabben. Rob snurkte. En ik was eigenlijk al zo moe! Dan zie ik zelfs op tegen wandelen, maar niet met Joyce.

Van de week fietste hij met mij mee en gister zou ik met hem mee fietsen, maar toen begon het te regenen. Vandaag dan maar meteen als ik terugkom van het wandelen. Hij moet 10km lopen op 4:00 gemiddeld. Hij heeft geen zin. Ik heb niet echt een goede route. Het is overal druk namelijk. Toch maar het industrieterrein. Hij wil liever niet langs de plas. Het gaat best hard! Ook om te fietsen best wel! Niet dat het niet lukt, maar zelfs op de fiets voelt het als tempo. Hij loopt elke keer onder de 4:00 en 1 keer 4:00. Superknap! Gewoon zo rechtdoor mogelijk! Ik vind het achteraf best mooi afgemeten!!
Ik had 55 minuten fietsen staan, dus dit was niet genoeg qua tijd en de training…. die heb ik maar helemaal niet gedaan! Ik had wel koude handen met 1 dun paar handschoenen aan. De luchten waren erg mooi, het was droog. We zagen een paardje, maar Vincent zag het meisje wat erbij zat terwijl hij langs vloog. Op deze manier is 10km zo gepiept!!
En dan snel door met eten, rummikuppen, duolingo, mails schrijven, zaken regelen: het gaat maar door en door en door.

22 November – Duurrit buiten op de gravelbike

slecht geslapen, veel zweten en kat en vaak plassen. Hopelijk is die periode nu weer voorbij. Lang blijven liggen. Ik heb alle kleine pijntjes, maar ze zijn ook zo weer weg. Er is geen ontbijt, ik moet even bij M’s huis langs, na het eten even naar de bouwmarkten. Lunchen. Ik wil mijn boek uit lezen, op de bank liggen, slapen, maar er staat 1,5 uur fietsen op het schema. Ik ga toch nog een keer naar buiten. Rondje OVP. Heb ik nog een beetje zin in, voor zover ik dat nog heb, zin. Op de gravelbike. Maakt niet uit welk tempo. Hou ik mezelf voor. Het is koud. Dubbele handschoenen, twee paar sokken, 4 laagjes. De wind gaat door me heen. Ta an ghaoth tríom. Het is langs de plassen al moeilijk. Op de dijk is het bloedmooi, maar dat tempo- het zou toch leuk zijn als… ik heb wind mee.

Foto maken is lastig met handschoenen. Ik zie niks of niemand op de dijken. Wel auto’s. En ik zie een boot. Voor mij de boot uit m’n boek.

Ik wil dat nu op de bank liggen lezen. In plaats van fietsen hier. Het voelt vreselijk. Maar de boot komt op de foto! Dan de Knardijk. Wind. Koud. Te zwaar. Maar wat kan ik? Stoppen? Bellen om opgehaald te worden is het ook niet. Accepteren dat dit teveel energie kost dan maar. Proberen te beslissen welke route te nemen: het makkelijke bos of wind tegen op het veld? Ergens op de Knardijk bedenk ik dat ik het zwemmen over ga slaan. Dat geeft rust. Ik word nu niet beter van zwemmen en wel van skippen en overslaan nu de energie al op is. Ik pak De ‘makkelijke’ weg. Bos ook leeg en mooi.

Wind tegen valt mee. Die had ik op de Knardijk. Dan het stuk door wat afgesloten is. Ik heb een stukje rug onbedekten dat is koud. Maar ik moet een losse broek aan want plassen moet opeens. Ga maar gelijk zitten haha. Regent morgen wel weg hoop ik.

En dan door het Kotterbos naar huis. Het gemiddelde van 22 valt mee. Ijskoude voeten. Vermoeid tot en met. Bij t3s me verontschuldigd voor niet-zwemmen. Ik las mijn boek op de bank van de boot uit. Ik hoef geen fame of idioterie.

23 November – Hardlopen wu30’-6’hard1’snel2’rust-5’hard1’snel2’rust-4’hard1’snel2’rust-cd

het sneeuwde, ‘ga nu’ appte MvdB. Deed ik. Maar ik was de straat nog niet uit of de dikke vlokken werden regen.

Iedereen is zo fantastisch snel vandaag! Tot je uit-thuis bekijkt vaak. Ik had ‘t met 3 laagjes te warm. Keurig razendsnel tempo. Wind mee. Langs de plassen. Saai. Ik vond het niet leuk.

😐 na 5km in 27:44 de bosjes in. Zware diarree. Afkoelen. MvdB appen hoe niet leuk het is.

Ik zag Joyces appje dat ze mee wilde en toen dacht ik: ach, ik maak het toch af. Proberen maar wat er lukt. 6’ rond 5:15. Ging, want wind mee en goed pad. Maar op de dijk met 🧊 ijskoude zijwind niet leuk! Echt niet. Een minuut doorversnellen. 2’ rust. Dan de dijk af wind tegen. Minder dan niet-leuk. Huilen.

Dan 5’ sneller. Oke dan. Doe m’n best. Bos in, veter los, stop-momentje. En het lukt nog ook snel met 5;09! Doorversnellen is lastiger. Rust. Onverhard. 1 andere loopster. 4 minuten hard. Door het bos, gladde bladeren, vermoeid intussen. 5:20. Valt dan tegen 😆 doorversnellen zat er niet meer aan, wel een poging gedaan.

Rust met hekje-stopje. Dan terughobbelen. Mijn benen deden het, mijn hoofd niet. Er was muziek, koude voeten, warme oren en nog 1,5km naar huis. Maar de training nog 14 minuten. Ommetje extra? Waarom weet ik absoluut écht niet, maar ja: ik loop nog om! Rustiger.

Ik maak de 75 minuten niet vol. Wel de 13km. 71 minuten. Koud krijg ik het pas als er weer gevoel in mijn voeten terugkeert. Best blij dat ik het toch gedaan heb. Ik had even kramp toen ik net weg was!! Heel even maar, het zette niet door, maar dat was totaal nieuw voor me. Uit-thuis is 6:02 😕. Dus het lijkt 5:29(!) maar het is eigenlijk 6:02. Geen pijntjes of iets, wel zware benen. En net als iedereen: idioot snel. Hoge hartslag, hoge cadans. Jammer van de diarree weer.

Verder gaat het redelijk. Ik zie op tegen de werkweek, dat ik het niet af ga krijgen en Sinterklaas moet doen. Ik slaap wat minder zweterig. Garmin: productief, tempotraining, vo2max: punt gedaald 😡

24 November – Wandelen

Een vierkant rondje om de wijk.
Wandelen.

Het is zo druk qua werk! Tijd te kort, tickets te over, websites die gemaakt moeten worden te veel. Vooral dat laatste is het leukste, maar ook leuke dingen kosten tijd. En de werkdag duurt maar 8 uur. 🕗
Daarna moet ik even afstand nemen. Even uit de bureaustoel. Even naar buiten! Rob wandelt mee. Die heeft geklust vandaag.
Het is niet koud.
Het regent niet.
Het is donker.
Het is even heerlijk!

Morgen weer nieuwe tijd.
Even ontspannen. Lekker bouwen

25 November – Wandelen en hardlopen

Heel erg slecht geslapen. Het zweten is dan wel voorbij, maar ik was vreselijk onrustig. Het drong tot me door dat 35 websites maken in 4/5 weken zonder achtervang wel een hele fikse werkopdracht is. Dat lukt me niet. En dan de oneindige stroom tickets. Ook een beetje hulpeloos. Waarom dringen dat soort zaken pas door als het donker is?! Dan is de slaapscore echt zwaar onvoldoende. Voor sport en ontspanning is er weinig tijd, terwijl ik dat juist nodig heb! Vanmorgen met frisse moed begonnen. De tickets maar even gelaten, die werden normaal op dinsdag ook niet aangeraakt. Eerst weer wat WijWijzers gemaakt en klant OP z’n hok ingejaagd. Dan met de collega die weggaat de tickets doorgenomen die voor me open staan. Grip zien te krijgen is het voornaamste nu. De deadline wordt misschien 1 maart. En dan ga ik naar buiten in de lunchpauze. Een rondje lopen samen met Rob. Een klein vierkantje wijk. Lunchen, 5 minuten op de bank zitten en weer door. De wasmachine draait, de stofzuiger rijdt, mijn zus belt een paar minuten en de tickets lopen door. Ik pak de laatste drie doe-kaarten op en er komen nog 3 nieuwe bij. ‘Grapjas’ schrijf ik naar onze sales-directrice; ‘nog 19 websites erbij voor dit jaar’ 🤯 maar het mag naar 1 maart for sure. Dan nog: zo’n 45 websites in 3 maanden! Én tickets, én een migratie, én telefoondiensten Socs. Het is wat het is en ik doe wat ik kan. Ik heb tot 3 uur voor nog 2 websites en dan is de telefoon gelukkig rustig tot 4 uur. Even een uurtje een paar tickets oppakken en tussen 5 en 6 bij de noodlijn nog een website uit de grond stampen. Het is leuk, maar tijdrovend. Voor weinig slaap en veel stress voelt het verder niet eens zo slecht! Snel eten en rummikuppen. Alle beddegoed is gewassen. De stappen komen met hardlopen, dus het blijft bij een mijltje lunchwandeling.

Hardlopen: wu 12’ -7x600m 10km-tempo/400m rust -cd5’ Vincent ging mee. Die sliep nog slechter door de griepprik. Dan is zwemmen niet handig. En wat ik doe is joggen voor hem. Gokje, n uur na het eten. Donker. Moe. Kil. Inlopen was echt zwaar. Tjonge, eén ⚓️ hing er aan me! Vincent liep ook te puffen. 😮‍💨 bij 6:15. Vanaf Almeerplant begonnen de 600tjes. Op tempo. 5:20. Sjongesjonge. 🚂 Maar ik doe het gewoon. Dat dan wel. Not easy. 3:13 deed ik er over. En daarna 3:12. We namen een weg die ik eigenlijk niet kende. Langs de hondentraining. Het ging wel allemaal. Ik had het weer warm 🥵. Buff en handschoenen snel uit. En nog een 600tje over een industrieterrein. Bizarre omgeving. Onbekend.

Ineens een hek en water. Wist ik waar ik was, dat wel. De vierde ging ook snel. Net boven de 3 minuten. En toen wist Vincent een pad. Nog nooit geweest! Industrieterrein. Ik zou het alleen niet durven. In een bos is niemand in het donker, maar zo’n industrieterrein is onheilspellend qua licht en wie daar rond sluipt. Dus ging de 6de hard. Ook 3:03. We kwamen bij de brug. De rust gaat dan ook niet echt langzaam. Ik heb niet gewandeld! Ik moest niet. Alleen zei ik op een dom moment: dan probeer ik de laatste nog aan te zetten. Dat hoorde Vincent! Stomme opmerking van mij. Moest ik bijblijven. Als een stoommachientje. 🥵En Vincent maar kletsen: ‘5:25 hoor’ en ‘ik hou ook van jou mams’ 😤 ik kan niks terugzeggen. Onder de 3 minuten. Niks geen 5:25, maar 4:53. En er reed ook nog wen strooiwagentje in de weg! Eindelijk waren de 400m rust echt welkom. 🤗 we waren op de heenweg door de wijk al in een vormpje gelopen, zo liepen we ook terug. 10km in 57:26. Ik vind het geweldig, na een slechte nacht en stressvolle dag! Laat op de avond. Vincent heeft ook zijn frisse lucht gehad. 🌌 overal al belachelijk veel kerst-versiering.

26 November – Zwemmen in baan 2 voorop

het leek zo goed te gaan. Ik ging echt hard! Voor mijn gevoel. Voor mijn baan. Ik zwom de hele tijd voorop. En flink door. En met gemak. Met schephandjes. De rest hield het niet bij. Ik hield baan 3 bij. Maar… als ik in Strava kijk, heb ik by far het langzaamst gezwommen! Twee nul-twee. Onbegrijpelijk. Daar gaat het niet om, maar het loont dus enorm om halve baantjes te zwemmen en lekker vroeg te stoppen!
Ik had geen zin. Weer een drukke dag achter de rug. Er staan 57 websites te wachten. Vandaag 3 kunnen doen. Im blijf aangeven dat het veel is, maar het is leuk! Alleen ging de dag vandaag op aan tickets en ook aan organiseren. Gelukkig kon ik thuis werken. De druk is hoog. De stress kan ik aan.

Inzwemmen. Laag blijven. Het ging goed. 200m inzwemmen. Meet garmin 175 en 30/40 seconden extra voor 200. Lappen heeft dus geen zin, dan zwem ik te weinig. Nu zwem ik dus heel traag. 5x200m. Eerste baan wrikken. Voor (kan ik), midden (ben ik goed in), achter (lukt), op de rug (lukt niet) en voeten eerst (onmogelijk). En daarna dus 175m gewoon. Deed ik voorop. Behalve die met rug. Ik zwom flink door. Raakte de rest kwijt. Diep insteken, goed doorhalen, rustige lange slagen. Lange pauzes tot iedereen er is. Dan 2×400. 100z1-100z2-100z3-100z1. Ik telde het keurig af. Mijn lijf is in topconditie! Als dit zo blijf, snap ik niks van hormonen meer. Ik had geen hartslagmeter om. Alleen S hield me bij! Ik deed alles voorop. Ook de tweede keer 400m. Achteraf heeft níémánd dankje gezegd. Ik vergeet dat zelden als 1 iemand de hele tijd vooraan zwemt. Maar toen had ik er genoeg van. Ging ik de laatste 150m (50z1-50z3-50z5) achter S hangen. Ging ook. Ik zwom nog even uit en toen was het wel klaar. Meer dan genoeg gezwommen. Tegen alle geweldigheid kan ik toch niet op. Geen plezier gehad.

27 November – Achter de feiten aan wandelen en kracht

hoe moe kan je zijn? Hoeveel werk kan ik aan? Mails, afspraken, websites, uitleggen, navragen, meer websites: om 3 uur weet ik even niet meer waar ik kijken moet! En in huis onrust vanwege een warmtepomp die geinstalleerd wordt. Ik ben extreem moe. En het houdt niet op, morgen nog een werkdag met sinterklaas wat ik georganiseerd heb. Zodra ik klaar ben moet de kattenbak, eten maken, was opruimen. Ik moet even naar buiten.

We moeten naar de winkel. Ik loop te wankelen. Vermoeidheid. Maar het kan niet anders blijkbaar. Ik zou niet weten wanneer ik vrij kon nemen. En thuis stapt iedereen om de was en de smerige vloer heen. Tijd om te sporten is er weinig. En ik heb er de energie niet voor. Gelukkig heb ik ook nergens pijntjes. Fysiek gaat het wel, maar ik kan bij het rummikuppen beter in slaap vallen! Gewoon erg moe en ook heel erg onrustig. Ik ben niet ongelukkig, maar het werk is gewoon te veel. En dan zegt de manager: maak een lijstje, dan kijken we samen naar de prioriteiten. Maar wanneer moet ik dat lijstje maken?! Ik heb geen eens tijd om tickets netjes af te ronden! Het gevoel is erg opgejaagd. Maar even buiten in de wind wandelen met Rob helpt wel en is erg fijn.

En daarna nog kracht. Want liggend kan dat op het matje met je ogen dicht. Armpjes met gewichtjes optillen en tot 15 tellen. Of 12. Of 10 keer met het been zwaaien. Het voelt wel zwaarder deze keer. Zit veel spanning, ook in de spieren. Heb ik toch iets aan sport gedaan! En daarna voelt het beter. En de douche is nog steeds warm en nat, ook met warmtepomp.

28 November – Fietsen met het motortje op 5, maar de interne motor is uit.

Te moe. Zoals verwacht weer slecht geslapen. Stress voor de Sint organisatie. En nu breekt het op. Veel rottige pijntjes: knie links, draaierig soms, ineens trekt de achillespees, keelpijntje. Maar vooral MOE. En dan kan ik wakker blijven en geconcentreerd, maar alles voelt extra zwaar. Ik heb een extra werkdag met een vergadering waarbij ik moet opletten. Vincent en ik organiseren het Sint feestje. Alles gaat gewoon goed, maar zó zó móé. En alles voelt
Slecht. Niet rennen=slecht. Ticket niet af=slecht. Project niet af=slecht. Rommel=slecht. Fietsen gaat slecht. Langzaam en moeizaam. Moeilijk om het leuk te vinden. Want ik kan niet lopen. Dat wilde ik zó graag! Maar het is verstandig om niet te gaan. Teveel kleine klachten die dan kunnen exploderen. Ik vind fietsen lang zo leuk niet.

Maar het is slim en goed om even naar buiten te gaan. Een bekend rondje. Ik neem de dikke SUV met de zware motor die doordieselt, Vincent mijn kleine race-karretje. Ik heb moeite met opstarten. Niet echt koud gelukkig.

Ik ben voorzichtig. Pas na een kilometer of tien leg ik me er bij neer en kan ik wat genieten en wat om me heen kijken. Maar ik voel het niet echt. De mooie lucht raakt me eventjes, maar het wordt letterlijk en figuurlijk al snel weer donker.

Ik ben een beetje de tijd kwijt. En ik baal dus ontzettend en enorm dat ik niet ga hardlopen. Hoe verstandig dat ook is, het voelt enorm als falen. Dat is het ergste.

Ik heb me wel weer voor 2 wedstrijden ingeschreven voor volgend jaar. Black Friday. Ik vond m echt black. Gek dat meteen de linkerknie gaat trekken en ik krampen krijg. Hopelijk helpt een nacht goed slapen, maar ik voel onwijs veel onrust. Over heel mijn lijf en in mijn hoofd. Ta mé trochailte. Tuirseach traochta

29 November – Binnen fietsen in 2 delen: Zwift – Red Zone Repeats in Makuri Islands & Climb Control in Watopia en zwemmen

binnen fietsen. In Garmin neem ik ‘m in 1 keer op, zodat het 40km is. Voor de badge. En het totaal (45,25km) en de gemiddelde snelheid (25,7). Ik fiets in Zwift. Altijd weer wennen. Saai. Warm. De Zwift gekalibreerd en ik ga een stuk harder! Maar Garmin -die neemt alles op- vindt het zwaar zwaar slecht. Min elf! Ik fiets in 2 stukken. Dan lijkt 2 uur veel minder lang met een lunch er tussenin. Deze route in Neokyo is heerlijk saai! Stuk infietsen, dan drie keer rondje harbour. Ik fiets gewoon. Doe niet mijn best op sprintjes. Ik tel de tijd en de kilometers. Het zijn er 20 voor nu, na de lunch ook nog 20. Deze doe ik snel en hard. Voor mijn doen zeker! 30,8 gemiddeld. Dat voelt goed. Ik hou het ook vol. Met een kopje thee. Op deze manier is het zo voorbij! Echt anders als wanneer je twee uur of 40km moet achter elkaar. Nu is het tot 20 tellen en ik ga daar iets overheen zelfs. Beter safe than sorry en nu ben ik bezig. Ik zweet me leeg en doe iets warmers aan na deze rit. Gaan we even worstebroodjes eten.

na de lunch stap ik weer op. Andere route in Zwift. Met meer klimmen. Ik moet niet weer even snel zijn, dan red ik mijn tijd niet. Hier staat een uur voor. Eerst gewoon vlak.

Vincent komt mee yathzee spelen. Dat is wel lekker, even afleiding. Ik hoeft toch niet hard en het gaat omhoog.

Ik moet dezelfde maya-berg 2 keer doen en dat vind ik 🤬 Daar zie ik dan tegenop. Letterlijk en figuurlijk! Na twee keer winst (met een paar puntjes) met yathzee gaat Vincent naar zijn werk. Moet ik nog een keer alleen de berg op. Doe ik geconcentreerder en met meer power. De berg lijkt minder nu ik er op let. Dan valt het mee.

En ga ik bijna 3 minuten sneller dan de eerste keer de berg over. Ik doe er net iets meer dan een uur over. De 25km hoef en wil ik niet volmaken. Klaar ermee! Ik ga me douchen, want ik heb veel gezweet.

Uiteindelijk heb ik in totaal 45,25km gefietst. Badge gehaald. Ik heb 1 uur en 3 kwartier gefietst. Aan het Schema voldaan. Gemiddeld fietste ik in blok 1 30,8. In dit blok 22,5km gemiddeld. Dat maakt samen 25,7 gemiddeld. Met 284 hoogtemeters in totaal. Voor mij uitstekend. Niet zo leuk of lekker als buiten, maar ook minder uitzichtsloos. In de winter werken voor de zomer.

Ik sliep weer slecht. Maak me druk over het vele werk. Onrustig. Draaierig. Gelukkig slaap ik in de ochtend goed en wat langer door. Ik ben nog steeds moe en gestresst. Daardoor veel kleine pijntjes: linkerknie en soms opeens de peesplaat rechts. Ik ben niet echt ergens ín geïnteresseerd. En ik vind mijn huis een enorme puinzooi, maar ik heb geen zin in schoon moeten maken. Ik zet wel even een website live voor mijn werk. Dat geeft meer rust dan het moeite kost.

En dan ga ik ook nog zwemmen. het staat ook op het schema, dus ik ga maar zwemmen. Even Lego gebouwd en dan doe ik mijn rooie badpakje aan en gaan. Het is nog een beetje licht buiten, maar supergrijs. Ik vermijd iedereen. Geen zin in de superieuriteit. Ik ga in baan 3. intervallen. Vandaag voelde ik mijn armen van het zwemmen! Diep, met een schepje terughalen en niet te snel hoeven. Ik ga maar voorop in ons baantje met vier personen. 150z1-2x75z2 en dan 4x 50 z3. Dat klopt niet in mijn hoofd, da’s 50 teveel! Dan 6×25 sprint. Niets voor mij, maar de rest gaat niet vooraan. Ik doe het allemaal in mijn keurige slagje. Ging ik nou ook maar eens sneller worden!! Maar de pauzes telt Garmin soms wel en soms niet. 25school doe ik niet. Dan liever zonder achtje. Zou ik echt sterker worden van die krachttraining? Daarna 3×150 achter elkaar door: 75rustig, 50 snel en 25 school. Ik doe de school wel, dan maar langzamer. Ik tel het netjes af en doe mijn best om het verschil te maken. En goed te blijven zwemmen. 50school is 50 zonder achtje. Daarna een Bondarenko:100rustig-100snel-75 rustig-75snel-50 rustig-50 snel-25 rustig-25 snel. Ik ga maar weer voorop. En ik ben lekker aan het tellen en dat leidt af. Dan 50 eigen keuze. De andere dames gaan naar de wc en die andere man klaagt nog maar even tegen me dat ik opzij moet gaan op het einde zodat hij ook kan aantikken. Je hebt makkelijk lullen, achter me aan zwemmend. Ik heb een paar krampen en ik voel mijn armen dus! Dat laatste ben ik wel blij om. We moeten nog 2x200m doen: 75 rustig-25 school en 100 snel. Ik vergat de school. De eerste keer echt, de tweede keer bewust. Ergens had het horloge 25m teveel geteld en regelmatig de pauzes meegeteld in de afstand. Ik zwem 50m uit en 25m voor een rond getal. 2350m. Vind ik best veel. Alleen R zegt ‘dankjewel voor het kopwerk’ tegen me. De rest neemt het allemaal voor lief. Volgende keer mogen zij weer. Kunnen ze het beter doen en zwem ik sneller! In de kleedkamer is het geweldig-gewauwel niet te missen. Thuis is het eten klaar

30 November – hardlopen met Vincent: met Vincent 40’duur-20’progressief-1’rust-10’cooling down

Die mevrouw in de straat die ons lief aanmoedigde zag 2 sterke hardlopers. DvR en RvR op hun fietsen zagen ons weer samen rennen. Net als AD en zijn vrouw. De buurman waarmee we kletsten, zag een trainingsloop. Vincent had een hele makkelijke loop om veel te kunnen vertellen. De trainster die naar de data kijkt, ziet een goeie poging met hogere tempo’s. De loopvriendin ziet snelle tijden. Garmin zat er het dichtst bij; overbelast. Die ziet vermoeidheid en door het fietsen is de Vo2max desastreus gedaald. HRV is weer laag. Ik voel me gestresst. Er moet veel te veel. ik ben moe. Niet ongelukkig, niet wanhopig, maar wel vermoeid en weinig veerkracht. Ik mis het ‘leuk’. Het huis is een bende, ik loop met alles achter en ik zie op tegen weer een veel te drukke werkweek/maand. Toch nog een extra wedstrijdje in 2025 ingepland. ambities 😉

Vincent gaat rustig met me mee. In de buurt van huis blijven voor als het niet gaat. 40’ duur. Het voelt zwaar en onstabiel, maar er zijn geen doorzettende pijntjes. De tijd valt mee. Ik klets km 2 vol. Veel hardlopers overal. Het is mooi weer, niet eens echt koud en de zon maakt het beter! Onverhard gaat wat trager, maar niet erg. Vincent kletst.

Poeppauze bij het centrum. Was te verwachten. Dan weer door. Alles lukt wel, maar niks vanzelf of easy. In het blokje bos om staat een boswachters auto! 5km in 28’. Snel he, zegt Vincent 🥰 we lopen naar huis. Net geen 7km in 40’. 5:45.

Thuis even wat warme zooi achterlaten en kletsen met S van nr13. Dan het 4,2km rondje op hoger tempo. 20’ Hogere hartslag zit er niet aan. Ik probeer het tenminste! Dat telt nowadays. Ik kan het wel, doorlopen. Geen pijntjes, wel moeite.

Vincent gaat voor me lopen en dat helpt ontzettend! Zeker wind tegen! Een minuut rust. Dan nog door het park. Even doorbuffelen, hoe moeilijk ook! Niet extreem moe, geen pijntjes, maar helemaal ‘safe’ voel ik me ook niet. 12km in 5:42. Klinkt beter dan hoe het ging. 6:42 uit-thuis

En dan is november weer voorbij. Een alles behalve gemakkelijke maand.

125km hardlopen

Ca 250km fietsen

15km zwemmen

60km wandelen

2:52 uur krachttraining

1 November – Nog een keertje buiten fietsen, “losfietsen” voor de marathon

Dat was een stuk beter met fietsen dan gister! Vraag me niet waarom, want we hebben vannacht slecht geslapen, omdat schoonma om 6 uur belde dat ze hulp nodig had. Het werd uiteindelijk opgelost, maar we waren al onderweg. In de ochtend zijn we ook in Hilversum geweest. Geen beste nacht, maar goed genoeg. Ik zou uiteraard goed moeten eten en drinken vandaag, maar ik weet hoe weinig het werkelijk uitmaakt. Ik heb weinig fiducie in de marathon. Het ergste is dat ik me veel te slecht voel: iedereen kan dat toch met 4 uurtjes, wat ga ik dan doen? Wie kan er trots op mijn worden? Ik leg alles klaar, koop cola, doe alle was. Enerzijds is het ‘maar’ een marathon, aan de andere kant: die zijn al vaker moeilijker gebleken dan een triatlon. Vincent is de hele avond voor school weg. En nu heb ik weer gezien hoe moeilijk het is om oud te zijn en ik weet als geen ander dat het van dag tot dag enorm kan verschillen. In mijn meNOpauze. We beginnen met de Lego en dan wordt het droog. En zelfs zonnig! Na een dag regen. Ik ga liever buiten fietsen. Op de brede banden van de gravelbike, maar die heeft geen wattagemeter, dus het aanzetten van de training is zinloos en zal slecht zijn, maar ik heb dan tenminste een richting! Het is erg mooi met de zon, ook al heb ik ‘m fel tegen.

Ik fiets een beetje door de stad, mis een afslag, maak een ommetje bij View en dan weer terug naar de dijk. De eerste van 8 versnellingen mis is. Maar ik probeer het en het is nog best leuk ook! Ik geniet vandaag echt enorm van de kleuren. Wind mee op de dijk helpt ook. En ik fotografeer en ook een prachtige vogel!

Als ik langs de plassen rij, gaat de zon onder en wordt het koeler. Ik ben er smerig van en vol modder, maar blij buiten te zijn geweest.

Garmin vond het een hersteltraining en die zet niks naar het coachingprogramma. We zien wel wat het morgen wordt. Uiteindelijk wordt het avond, sowieso. De bijzondere voeding staat klaar. Cola zonder prik en kaakjes.

2 November – De Marathon op Terschelling: de Berenloop.

3 November – Uitfietsen van de marathon

Vannacht slecht geslapen: lag te woelen, katten op mijn benen, 2 keer plassen, trekkerige spieren, onrustig, beetje trek en weer vroeg wakker. Bij het opstaan heb ik flinke spierpijn! Gelukkig, dan heb ik ook eens het gevoel dat ik iets heb gedaan. Ik kan prima de trap op en af en ook gewoon lopen. Ik heb hoofdpijn en honger. Na een ontbijt en na veel thee is dat weer weg. Verslag schrijven en alles op een rijtje zetten. Ik ben wel eens vermoeider geweest! De spierpijn trekt eigenlijk snel weg. Wat blijft zijn de schuurplekken onder mijn arm. Gelukkig heb ik een dag vrij! Deze week heb ik een herstelweek en mag ik zelf doen wat ik wel: beetje rustig bewegen. Ik wilde toch al fietsen vandaag en het is droog en bewolkt en kil buiten, dus na de lunch ga ik gewoon.

Mijn benen denken echt: NOWAY, hoe kom je er op?!?! Maar ze doen wel hun werk en na verloop van tijd vinden ze het prima en naderhand is de spierpijn ook wel weg. Maar enig tempo is ook weg. Had ik wel verwacht en het is ook niet heel erg, ik ben nou eenmaal niet zo’n wondermens wat volgende week weer een marathon zou kunnen/willen lopen. Goed opletten in de stad, want ik merk wel dat het hoofd ook moe is. Ik had in elk geval nog wel naar de wind gekeken en wind mee op de dijk. Niet dat het veel gemakkelijker fietst (arme beentjes), maar ik ga tenminste ietsje sneller.

Als ik thuis kom, kan ik lekker uitgebreid in de warme douche en nog een keer de was aanzetten en opruimen. Wat me rest is vermoeidheid, maar dat lijkt me normaal. Ik ben tevreden met de marathon en wat ik kan en heb gedaan, maar ik loop nou weer niet over van trots! Ik bedoel maar: van de 28 dames van mijn leeftijdsgroep 50-60 was ik 20ste. Niet direct iets om van de daken te schreeuwen toch. Wat ik wel echt leuk vind is dat ik het qua voeding nu zo anders, maar voor mijzelf wel heel erg goed heb gedaan. Ik ben niet eens extra vreterig! Al heb ik de verkeerde “vanille” gekocht: het is melk ipv vla. S Avonds naar het bubbelbad in de Eemhof!

4 November – Uitwandelen en uitzwemmen

Jammer dan voor de benen-wandeling

Jammer dan voor de benen. Die vonden het halverwege eigenlijk al niet meer zo leuk. Hadden gewoon geen zin. Het hoofd wel, die wilde wel naar buiten, door de zon, van de herfst genieten en kijken hoe de vrachtwagenbakbeesten zich in de oostvaardersplassen zich gedroegen.

Eigenlijk vonden Vincents benen hetzelfde stiekempjes, maar daar werd ook niet naar geluisterd. Ook niet naar het voorstel om op een bankje te gaan zitten. Wel op het voorstel om de korte route de berg af te nemen, maar daar hadden die benen dan weer erg veel spijt van! Het was nog onderhandelen over de trap, maar het verkorten van de afstand en dan een trap op moeten vonden de benen nog de beste optie uit alle slechte mogelijkheden. Verder zijn de benen prima in orde, ze zeuren alleen graag. Ze vinden dat ze wat mogen protesteren. Maar zoals zo vaak: ze laten niet hard genoeg van zich horen gelukkig.

Ze gingen wel lekker stilstaan en vroegen om foto’s van de dieren, de ‘olifanten’ die aan het graven zijn en om het bordje te lezen. Verder zijn die arme benen alleen maar goed om allemaal geleuter van boven aan te horen.

Vannacht wel goed geslapen, maar 1 keer heel erg hard wakker geschrokken. Zat opeens recht overeind. Boven het boek weer in slaap gevallen. Ik trek me de opmerking aan dat ik ‘harder zou moeten kunnen lopen op de marathon’ aan. En het feit dat er weer iemand is, die vast helemaal teleurgesteld is en niet reageert. Ik vind mezelf weer absoluut niet goed genoeg en ben onrustig. De blog moet af en iets voor het werk en er ‘moet’ wat veel wat ik niet op een rijtje krijg. Verder heb ik trek vandaag en ik ben aan de diarree. Ik ga in de ochtend naar Hilversum en ik blijf het moeilijk vinden dat oud worden blijkbaar heel belastend is. Maakt me nog verdrietiger. Als de blog gepost is, de werkmail geschreven, piano gespeeld, dan kan ik even op de bank zitten. Heb ik net genoeg rust voor!

En dan nog uitzwemmen. Hahaha. Voor zone 1 was dit best hard vond mijn lijf. Zone 2 ook. En toen ging het ineens weer veel trager of dat lag aan mij, weet ik veel. Ik vond het wat zwaarder dan vorige week, maar dat was vooral fysiek. Duurtraining met techniek en toen vond ik het mooi geweest.
Geen hartslagmeter nog, net iets teveel schuurplekken.
Deze keer rekende Garmin 25m te veel en dan zwem ik 1:58/1:59 en dat heb ik dan ook maar aangepast. Zwem ik 2:01. Evenzo prima.
Morgen maar uit-werken.

5 November – Wandeling met m’n collega

Ik zag het al toen ik binnen kwam op kantoor en de laptop open deed: weinig aandacht voor overdracht, want heel veel tickets. Weet je, ik kan er niks aan veranderen. Wat ik kan doen, doe ik. Ticket voor ticket. Het kan niet zo zijn dat ik nooit meer een dag vrij kan hebben. Ik heb gewoon geen tijd voor iets anders. Websites omzetten, dingetjes opzoeken, doorgeven aan sales: de dag gaat voorbij ja. En ik kan me er niet druk om maken. Het is wat het is en ik doe wat ik kan. Tussen de middag even wandelen nu het heerlijk herfstweer is vind ik heerlijk. Even bijpraten met J. De rest heeft het ook te druk. Voor vandaag is een wandeling genoeg.

Ik heb nergens meer last van. Goed geslapen. Geen trekkend spiertje meer of niks. Zelfs de schuurplekken zijn bijna weg. Blauwe tenen zijn een statussymbool. Het is alleen zo grappig dat mijn collega’s totáál niet snappen dat ik uitroep dat regen, wind tegen en strand na 35km pas écht leuk is. Grappig he. Ik voel me relaxed vandaag.

6 November – Lunchjoggen. Omdat het kan en ik het weer kan.

In de lunchpauze even gaan kijken of ik weer kan joggen. Liever was ik heel hard weggerend, want de tickets liepen ook maar door.
Ik heb slecht geslapen, veel liggen draaien en piekeren. Viel heel vroeg in slaap, maar midden in de nacht uren wakker. Daar ben ik vermoeid van. En wat prikkelbaarder. En overdag pieker ik ook verder. Komt er opeens weer een verbazingwekkende reactie binnen via Strava. Ik word er echt gek van!
Maar ik heb geen enkel pijntje. Niet echt gehad ook. Alle spieren, benen, achillespezen, de rechterhiel en de linkerknie: ze vinden het allemaal helemaal prima. Zelfs de schuurplekken zijn weg. Wat is er dan wel mis? Nou, die eeuwige ontevredenheid weer! Niks niet trots of blij. Ik bedoel maar: wat is het nou voor pyrus-overwinning dat de voeding goed ging, ik relaxed in het startvak stond en ik maar 1 keer naar de wc hoefde en de marathon hoofdzakelijk als ‘relaxed’ omschrijf? Het telt niet echt als het geen toptijd is geloof ik, geen PR, geen sub4. En nu heb ik geen vakantie, dus 3x hardlopen vandaag lukt me niet. Ik heb net een half uurtje.

Het tempo is redelijk oke. Niet hard, maar voor 4 dagen na de marathon zonder pauze (of wel: snel veters strikken) is het geweldig natuurlijk. Het voelde wel zwaar. Maar de hartslag bleef weer idioot laag. In km2 trok even alles: achillespees rechts, knie. En toen was het weer verder genieten van de herfst. Van de zon. Van alle kleuren. Van de heerlijke geur.

Hoef niet op het rondje te letten. 1/10de marathon is helemaal genoeg en prima en daarna kan ik ook nog lunchen. En weer verder tickets wegrammen. Kom niet toe aan overdracht, welke kant op dan ook. En daar baal ik van. Ik kan niet eens een plan maken voor de komende tijd!
Maar van het hardlopen heb ik nul last. Daar zou ik trots op moeten zijn!

7 November – Rondje 🥾 met de ♥️ rondom Wolfsdreuvik 🍂 🌞 🌳 en op de gravelbikes met mijn andere jochie! 

Heerlijk! Ik had het gister al gezegd: zullen we wandelen? En Rob vond het prima, zeker met het zonnetje erbij. We deden een stuk van de paddenstoelenroute. Heerlijk smalle paadjes, maar ik deed de route natuurlijk verkeerd om 🙄 Eerst om het veld.

Het ruikt zo lekker in het bos! 🌳 en het is zo mooi met de kleuren en de lage zon. Dan door het bos heel lang rechtdoor. Was ik vergeten. Ik herkende wel grote stukken. Maar bij de Wolfsdreuvik is toch altijd weer even zoeken.

We hebben er even gezeten. Stilte, rust en zo mooi met dat groene mos en het torentje. En lekker saampjes. Kletsend.

We zagen KD en P rennend. Ik herkende de kakel!

Dan weer door over dat hele fijne mospad door het bos. is maith liom cosan sin! Daarna werd het weer wat drukker.

Ook nog even langs de kuil. Na 7,5km was het wel genoeg ook. Mijn benen kunnen dat prima, maar ik ben nog wat snel moe. Ik weet niet of dat ‘herstel’ is of gewoon de hormoonspiegel of de werkdruk of slechter slapen. Ik erger en grinnik om die geweldige trainster die het oneerlijk mooi verteld en zich voordoet als expert over hormonen. Mijn trainster reageert gelukkig wel goed en zeer begripvol dat ze mijn (marathon)prestatie op waarde schat en ze meent het. Moe belt nog, die kijkt al uit naar me te zien volgende week, maar ze moeten ook naar de kapper midden op de dag. Ik heb heerlijk, echt heerlijk met my love gewandeld en echt genoten van dat hij vandaag even thuis is! En ik heb een paddestoel 🍄‍🟫 gefotografeerd!

Hij is gister een beetje verliefd geworden op mijn gravelbike. Hij vindt het een heerlijk scheurbakkie. Dus ik moet maar mee op de gravelbike met motortje. Ik zet de motor slechts op 4/5 want die is pas half vol en loopt snel leeg bij dit koelere weer. En dan nog is het doorwerken voor mij! We gaan door het bos en ook dat is kei-mooi. Maar ik vind de snelheid wat hoog en moet goed opletten! Ook leuk. Aan het einde heb ik er hoofdpijn van. We pakken het hele verbindingspad, wat Vincent nog nooit gedaan schijnt te hebben! Dan de dijk. Even doorscheuren. Ik bedenk het Da Vincipad. Ook leuk en smal en mooi en rustig.

Daarna naar de stad en we dwalen door buurten die ik nog nooit heb gezien! Vincent geniet er van, maar mijn remmen zijn ongeschikt voor de stad! Iets teveel herrie. We komen uit op een bekend pad op een onverwacht moment. We doen nog even net anders dan anders en niet langs de atletiekbaan. Dan begin ik wel moe te worden en krijg ik hoofdpijn. Toch weer lekker gefietst en het was reuze gezellig!

In de avond ben ik met mijn laatste mannetje naar buiten gegaan door het gangetje heen en weer. Iedereen blij!

Mijn maag/darmen voelen zich niet lekker. Niet dat ik me daar verder iets van aan trek, want dan kwam ik nooit ergens.

8 November – zwemmen op mijn anti-sociale dag

Met het verkeerde been uit bed gestapt. En ik bleef nog wel eindeloos liggen! Maar het zal iets met de 🧹 zijn. Vandaag was niet mijn dag. Moesten we ook nog naar de markt en de stad! Dat vind ik sowieso al niks, maar vandaag was die drukte en onrust helemaal overweldigend. Buikkrampen en darmpijn maken de unhappy dag compleet.

En dan raar eten: ‘s middags al warm, veel snaaien tussendoor. Helaas helpt het allemaal niks: ik mag niet gratis meedoen in Waterville en dat steekt me. Er gaat verdomme zonder mij niemand naar de Hardman, dus waarom mag Vincent wel gratis en ik niet?! Uiteindelijk mag ik me ook inschrijven, maar het venijn blijft hangen vandaag. Niks is leuk of goed: Lego bouwen niet, tig leveltjes halen niet, bankhangen niet. Niks gewoon. Jammer. Maar ze zitten er nou eenmaal tussen. Ik haal met moeite de stappen. En dan toch maar zwemmen. Het mooie van zelf het schema maken is, dat je ook zelf kunt wijzigen, dus ik maak er mooi 50 minuten van! Ik ga om 6 uur, want dat ik rustiger. Beter voor mijn anti-sociale dag vandaag. Helaas, er is cursus en ze bedoelt het vast lief, maar t kreng hoeft mij niet te feliciteren! En dan weer het stoere meisje uithangen. Ze gaat in een baan verder zwemmen dan ik, maar moet nu wel op cursus!

Ik mag niet in baan 1/2, maar moet naar 3/4. Totaal niet vandaag. Ik doe maar wat en probeer te blijven ademhalen en drijven. Zelfs als ik de gemiste 75m erbij op tel. Het was ook veel gedoe, met rug er tussen en met ‘drills’. Ik had alleen een zone 1 geloof ik. En steeds minder energie en zin. Ik maakte mijn eigen tot doel gestelde 50 minuten vol en dan snel er uit! Voor een anti-sociale dag was ik aardig tegen AA, maar zij is ook wel oke. Morgen gaat Rob weer weg. Eindeloos. Ach, deze periode, zo voor de 12de uit is nooit ‘mijn’ moment en nu ff helemaal niet. 📉👎🏼

9 November – Lekker fietsen in het mooie weer (omdat ik dat kan en wil) en een koppeltreiltje hardlopen door het bos

Niet heel geweldig geslapen met herrie buiten, wc en mijn linkerknie doet weer vanouds pijn. Trekt dan aan de binnenkant. Ik heb erge diarree. Niet pijnlijk, maar opeens moet het dan en dan loop ik effe leeg. Rob gaat om half 11 weg. Ik doe alle huishoudelijke klussen. Werk de blog bij. Na de lunch vertrekt Vincent naar zijn werk. En dan ben ik ‘alleen’ met een schreeuwende kater en lekker weer. Ik had voor mezelf hardlopen neergezet en daar heb ik ook zin in, maar de diarree en de knie doen me twijfelen. Ik heb ook veel zin in fietsen. Dus ik ga eerst fietsen en dan gaat lopen hopelijk makkelijker. Ik ga lekker op mijn gravelfietsje om te kijken hoe het fietspad naar Lelystad er bij ligt.

Nou, open! Maar goed geschikt voor een gravelbike! En het pad daarna is leeg en vreselijk mooi ook. Nu het er nog is, erger ik me veel minder aan de gaten en blaadjes. Ik geniet gewoon van de zon, de herfst en het moment.

Volgens Vincent was het lekker warm buiten, maar mijn blote benen dachten daar heel anders over! Ik had het gewoon koud! Dan fiets ik maar harder om warm te worden. En het ging op een prima tempo! Voor de gravelbike tenminste. En voor mijn doen. En niet omdat ik wind mee had. Ik ontdekte pas op de weg langs het Oostv-veld dat de radar niet aan stond. 🙄 lekker over de klinkertjes en ik dacht: wat zouden ze doen met het fietspad wat tussendoor loopt? Gaat die ook op de schop? Dan neem ik die maar terug. Met het gevaar dat het druk is.

Er is niemand. De zon tegen, benen die hun best doen, geen pijntjes meer en niemand anders gezien. Ik ging wel ‘netjes’ terug over de Trekweg. Daar moet nu iedereen langs, dus er zijn drempels voor de auto’s.

Wind tegen viel me mee en ik ging goed! 😊 toch maar om via het luierpark en dan langs de Evenaar terug. Ik maak netjes 25km in een uur en daar ben ik trots op! Ha! Dat was een lekkere opsteker.

Ik antwoord Rob even dat Ajax heeft verloren en doe een andere korte broek aan en een maandverbandje in. En dan ga ik lopen. Nu het nog kan op en neer door oostvaardersbos. Gooien ze straks ook weer dicht en nu is het bos heerlijk. Het is wel mega druk met dagjesmensen. Ik ga door het park en het gaat goed. Nergens last van. Leuke muziek die net anders is dan anders, maar wel goed (Genesis enzo). De hartslag is ook mooi hoog voor het tempo. De brug op, over gladde bladeren, om wandelaars heen: het lukt me allemaal en het tempo blijft hoog. Ik ga lekker het bos in en om via het buitenste pad.

Met dit weer, deze zon, is de herfst met alle kleuren op zijn allermooist. Ik zie mensen op het pad lopen en neem het pad buitenom. Het blijft ook maar goed gaan ook. Ik doe daar ook mijn best voor, dat dan weer wel, maar als het minder gaat, ga ik me daar ook bij neerleggen. Het is immers pas een week na de marathon en ik hoeft niet onder de 6:00 te lopen, maar ik doe het lekker toch! Ik stop niet, maak foto’s en geniet van de gele bomen.

Omdat het tempo me niet zoveel boeit, ga ik ook terug door het bos. Dat is fijner voor als het opeens moet. Ik loop de 5km in ruim 28 minuten! Onverhard! Lekker! Zonder pauze!

Ik haal de mensen nu in als ze me tegemoet lopen. En ik haal nog meer mensen in en daar baal ik van, want de aandrang wordt opeens na 5,5km weer groot. Ik haal ze in, neem een zijpad en duik de bosjes in. Twee zakdoekjes verder, wat brandnetels vertrappen en het voordeel van al die losse blaadjes is dat verstoppen een makkie is en dan zie ik de wandelaars weer aan komen, net als ik weer opstart. Doei, ik loop snel door 😀 Het gaat dan weer uitstekend en ik geniet nog harder! Ik heb nu een beetje wind mee.

Rob is in Boekarest. Ik loop dezelfde route terug en de brug op lukt nog wel redelijk en af ook, maar in het park is het wel zo’n beetje op. Ik maak toch de 9km vol rond het huis. Heel tevreden hiermee! En geen pijntjes achteraf!! 5:39!!
Uit-thuis (1 stopje) 5:53

10 November – wandelen en krachttraining

Ik heb de hele dag hard gewerkt. Bleven maar tickets en uitdagingen komen. Leuk, maar ook chaotisch. Ik ben zelf ook wat rommelig. Ik heb geen last van gister hoor, niet écht ergens pijn, meer overal een beetje. Zware benen van zitten en ongemotiveerd. Ik vind veel dingen nu effe moeilijk. Ouder worden is niks voor mij. Dat wil ik simpelweg niet. Na het werk is het donker en ik stap toch naar buiten. Het regent. En dat stopt ook weer. Ruim voor ik nat ben. Ik app wat, bedenk een hoop en tussen de bomenstaken op het oerbekende rondje vind ik rust. Ik vind het donker niet eng. Ik kom dan ook nauwelijks iemand tegen. Ik haal de stappen, scoor rust en voel me wat beter.

Ik had zo ontzetten géén zin in binnen fietsen dat ik nog liever kracht ging doen!! En dat vind ik ook niet leuk. Maar het past. Zo samen met Vincent. Hij doet het 12 keer en kijkt in de spiegeling naar sterke biceps. 💪🏼 ik doe tien keer en kijk nergens naar 😐 Ik doe een beetje mijn best, maar mijn benen niet. Ik heb duursportbenen. Na de training doen ook mijn armen pijn. De katten Roos en Stekker hebben lekker meegekeken en hun eigen yoga gedaan. Na de 40 minuutjes samen heb ik nog het hele huishouden erbij opgeteld. De vaatwasser leegruimen en de was tillen is een onwijze krachtsinspanning hoor!

11 November – Zwemmen

Zo geen zin. Ik stond vanmorgen op en ik dacht: sla deze dag maar over. Het is teveel, te druk, te onrustig. Geen zin in al dat gedoe. Een vol kantoor, veel tickets, veel info. En dan snel eten en daarna de presentatie van de nieuwe naam. De naam wen ik wel aan, het lettertype vind ik vreselijk en de kleuren erg mooi. Lang zitten luisteren naar presentaties.

Daarna workshopjes, sociaal doen, schilderen, denken en dan naar huis voor telefoon. Erg veel gesnoept, want van alle onrust zin in suiker. Ik had hoofdpijn. Eten. Dan ff zitten. Geen kindjes voor snoep aub. En door naar Manuels huis en dan nog zwemmen. Nee, totaal geen zin. Nul komma 0️⃣. Weg van al het geklets. Zwemmen. Een kilometer, een half uurtje of 48 minuten. In baan 3. Het ging!! Hoe dan?!?! Kalm. Moeiteloos eigenlijk. Zou niet zo moeten zijn nu qua hormonen… dat geeft te denken. Inzwemmen gaat lekker. R geeft training. Ik zwem achter W. We doen stukken met tempo en dat gaat opvallend moeiteloos! Ik kan zelf mijn tempo bepalen!!!! Dat is me wat zeg! Was het tot nog toe: de overkant gehaald en als het harder moet mij niet bellen, maar nu was het iets mijn best doen en versnellen. En de rest inhouden. Ik deed ‘eigen keus’ zo der achtje en ik moet zeggen: dat kan dus ook!

Ik had geen hartslagmeter om. Dat voelt wat naakt, maar ook vrij. Lange slagen, soms 1 op 4. Maar na 20 minuten ging ik al aftellen! Na 22 minuten was de kilometer vol, maar het ging nog. Het half uur ging vrij snel vol. Toen nog maar eens door naar 45 minuten en daar zat nog 3×150 in. Toen was de zin wel maximaal opgemaakt en opgerekt. Nog 50m zonder achtje en dat was het mooi. Prima afstand van 2100m, 50 minuten en ik was er helemaal klaarder dan klaar mee. Douchen en naar huis. De dag is voorbij gegaan. Zullen we morgen dan maar overslaan?

12 November – 5,2km hardlopen omdat ik 52 geworden ben

Van die dagen… Waarbij je het jaartal altijd verkeerd schrijft. Zo’n dag die je heel vaak doorgeeft. Maar ik hou er tegenwoordig niet meer van. Ouder worden vind ik vreselijk. Echt heel erg! Ik zie slechter, mijn haar word dunner en zelfs met hormonen klopt de cyclus niet meer. Misschien ben ik nu nog fit en gezond, maar ik denk elke keer: dit is de laatste keer dat ik zo ben. Er zijn geen garanties voor nog een jaar. Ik wilde dat ik vorig jaar wist dat ik een jaar later nog steeds een marathon kon lopen. Maar in januari ging het niet, het hele hardlopen. Ik werd wakker met enorme hoofdpijn. De dag is overvol. Ik werk gewoon. Rob is er niet, Vincent naar school; gewoon een doordeweekse woensdag. En ik mag blij zijn dat ik niet naar kantoor hoeft! Maar de tickets en de overleggen vreten de dag op. Ik vergeet alles en vooral mezelf. Ondertussen doe ik de was. Niet veel anders dan anders. Alleen krijg ik net iets meer berichtjes dan anders. Maar sommige mensen blinken uit in het sturen van niets. Een digitaal berichtje is soms niet genoeg. Ik hoef niet veel, maar van een paar mensen misschien net even wel! Ik laat om 12 uur de tickets mooi even voor wat ze zijn en ga hardlopen. Ik denk dat het in geen 52 jaar zulk lekker weer is geweest!

Kort-kort, zonnetje en gemak. Maar ik loop niet met een rustig en tevreden hoofd. Er zitten geen gedachten bij hoe mooi het is dat dit nog kan op mijn 52ste, dat ik fitter ben dan toen ik 25 was. Het komt niet in me op dat de meesten 50+ers dit echt niet kunnen. Ik zie wel de mooie kleuren, de schaduwen en het tempo is gewoon hoog (voor dit oudje), maar het voelt als iets wat ‘moet’. Van mezelf. Ik groet wel iedereen vrolijk en daar geniet ik van en dat het niet snel hoef te gaan. aan de andere kant: flink balen dat het zo snel gaat, want ik ben binnen een half uur makkelijk klaar. Ik besluit het tempo lekker hoog te houden en dan later maar iets van een half uur bij elkaar te liegen. Na 3km vind ik het best leuk, cool en stoer. In het park wordt het iets zwaarder, maar het tempo blijft hoog. Het is precies 5,2km! Hoppa.

Alles klopt qua cadans en tempo (5:38!), al is de hartslag wat hoog zonder hartslagmeter. Hopelijk kan ik volgend jaar 5,3km lopen. De middag zit zo mogelijk nog voller. En ‘s avonds ga ik lekker eten bij Atlantis met Vincent. Ik krijg van Rob Shokz, al moet ik er de hele dag op wachten. En nog een paar andere kleine pakjes ook! Ik jok er een wandeling bij voor het half uur.

13 November – Een wandeling

Slecht geslapen (teveel gegeten). En heftig 🩸. Veel werk, heel veel tickets en werk. Dus M O E. Ik verzet veel werk, lever websites op, hou projecten in de gaten, luister naar de presentatie en probeer overal vat op te krijgen. Ondertussen doe ik de was, zie ik alle successen van anderen voorbij komen en app ik met friends and lover. Als ik om kwart over 5 de laptop dicht klap, staan er nog 11 tickets open. Nog 6 websites om te zetten. 5 Dingen die gecheckt moeten worden. Er is al weer een ticket uit de SLA gelopen. Ik zou gaan fietsen. Binnen. Want om 5 uur is het al donker. Geen zin in. Ik ga wel even wandelen eerst. Buitenlucht. Daar heb ik behoefte aan. En ik moet naar de winkel natuurlijk. Oortjes in. Lekker appen met lover en foto’s maken.

Het licht is eigenlijk geweldig. Ze hebben chocolaatjes en brood en melk en meloenblokjes. Maar ik word me een partij móé op de weg naar huis terug! Echt dat alles zwaar is. Ik besluit direct niet te gaan fietsen. Niet vanavond.

We eten worste/frikandelle-broodjes. Ik blijf moe zeg. Rummikuppen is leuk en ontspannend, maar verder vallen mijn ogen al dicht op de bank. De ene trainer promoot rust, maar ik vind van een 6km loopje met meer pauze dan rentijd 4 dagen rust overdreven. Bewegen maakt me wel blij! Aan de andere kant: als je twee keer per dag moet hardlopen om blij te blijven ben je ook niet goed bezig. Ik ruim de was wel op. Dadelijk. Als ik mezelf van de bank gesleept krijg. En de chocolaatjes nog niet op zijn. Dan leg ik alles op bed en ga er zelf het eerst in liggen. Tjonge, wat kan je moe worden van werken en leeglopen en wandelen. Ouwe mens ben ik.

Maar met de beste trainster die er is.

14 November – Hardlopen in Veldhoven

Naar mijn ouders toe om mijn verjaardag te vieren. Zo blij dat ze me zien! Maar ze moesten naar de kapper (uiteindelijk werd die afspraak weer verzet) en Vincent en ik zouden even gaan hardlopen in die tijd. Maar ja, ze gingen dus niet en we moesten weer vroeg pannenkoeken gaan eten, dus toen gingen Vincent en ik maar snel op pad voor de training. Het was warm (kort-kort), ik had de nieuwe Shokz en het hardloophesje aan. Programma: 7 keer 5,5 minuut duurtempo, 30 seconden versnellen, 30 seconden rust. Ik had een route, maar voor het allebei aan stond, was ik al bij de kerk.

De eerste 2,5km over industrieterrein. Op de weg, tussen vrachtwagens en met miezer. En een beetje haast dus (wilde ik nog douchen na het lopen). Maar ook goeie benen en wat ergernis. Kreeg wel bewondering van de vrijdagwerkers. En stoppen. Om over te steken. Dan langs ASML waar de medewerkers tussen het beton hun sneue lunchrondje wandelen. Langs de snelweg. Ik vond het allemaal niks, maar ik ging loeisnel!

Het hesje is top, de oortjes ook. Ga ik het landelijke terrein op, belt ma. En legt op. Weer even stoppen. Was niks aan de hand. Dan rust. Op de wandelaars na. En daarna zandweg. Helemaal heerlijk! Had ik even nodig, wat natuur.

Onverhard, Dommeldal, brugje, hekje: top! En dan vlondertjes. Superglad, maar even een hele fijne afwisseling. Dan maar even wat minder tempo!

Dan achter de manege en boerderij langs en weer op de weg en het fietspad en op tempo. Snelweg over en ik nam het hele onverharde graspad langs de snelweg liever niet. Dan weer een ietwat glad fietspad en het werd wat zwaarder en vervelender. Ik hield me redelijk aan de training.

Maar ondertussen de route ook volgen en kijken ging niet vanzelf. Ik miste een pad en wilde terug naar het huis. De tijd drong. En ik moest intussen wat. Langs Simac (grappig paadje) en dan oversteken. Ik heb minútenláng voor de stoplichten gestaan!

En dan afmaken door het dorp. Maakte ik 9km vol op 5:27 gemiddeld! Hard joh! En uit-thuis 5:48 zelfs nog. Snel naar de 🚽 🚿 🥞

15 November – grijzig stukje fietsen en zwemmen

niet echt zin, maar ook niet geen zin, weinig lol van gehad, maar lekker buiten geweest. Ta an fuacht triom = de kou gaat door me heen. Het is kil. Grijs. Koude wind. Algehele koelheid. Mijn voeten werden erg koud. Gelukkig dikke handschoenen aan. Weinig kracht of tempo. Wind mee op de dijk was te doen. Wind tegen langs het water past me meer. Muziek in op de nieuwe oortjes, ze zitten goed en klinken top en ik hoor de omgeving ook nog, maar ik ben bang ze kwijt te raken.

Ik ken het uitzicht, ik ken de weg, ik ken alle bochten en hobbels. Het is niet zo dat ik het niet leuk vind, maar ik geniet er ook niet echt van. Ik zit net zo lief met een chocoladeletter en mijn boek op de bank. Maar dat doe ik de rest van de middag wel. Ik stop even bij de runderen die daar lekker liggen te herkauwen.

Ik zie DdK en bedenk dat hij tenminste ook niet netjes thuis is, maar ik zie achteraf dat zijn héle middag met vier uur sport vol zat. Ik ben besluiteloos vandaag. Heb ‘s morgens kramp en zware benen. Ik heb behoefte aan rust. Ik kies qua fietsen dan ook de rustige paden, want de stad is me al snel te druk. Zelfs de kleuren van de bomen zijn voornamelijk grauwgeel en donkerbruin. Maar ik fiets 25km en ga dan lekker met mijn voetjes op de vloerverwarming en mijn neus in mijn spannende boek zitten.
maar dan moet ik ook nog gaan zwemmen. ook geen zin in, net als fietsen. Maar dat boek krijg ik vanavond toch wel uit! Om 5 uur spring ik er maar gelijk in. Inzwemmen gaat redelijk en mijn baan 3 is niet overvol: 2 mensen die nauwelijks mee kunnen/doen en met de andere 2 (RvG en F) wisselen lekker de kop af. Ik moet behoorlijk aanzetten en dat merk ik. Voor mij geen z2 eerlijk gezegd. Vind ik niet echt erg.

4×200 waarvan de laatste 50z2. Garmin telt er weer een potje van en neemt pauzes mee als zwemtijd. Het boeit me allemaal niks. Heen en weer zwemmen, sin é. Daarna 8×100 maar ik ontdek niet wat de pauze nu is. Ook niet als ik voorop zwem. Gaat gewoon allemaal hard! Weer geneuzel met pauzes die Garmin meetelt. Ach, ik ga 48 minuten halen voor een groene training. Het interesseert me gewoon allemaal niks. 8×50 in hoge tempo’s die ik niet haal; ik doe het wél… F gaat de even keren voorop, R en ik de oneven keren. Het duurt lang en het wordt een uur. Ergens mist MrG een baantje, dat vind ik dan vervelend, maar ik heb toch echt 2500m gezwommen dus dat maak ik er van. En ik maak zelfs het uur bijna vol! Ik zwem ook zonder achtje aan het einde en misschien moest ik dat vanaf januari maar meer gaan doen.
Snel naar huis om te eten, te rummikuppen en mijn boek uit te lezen. Aanrader: Het Bloemenmeisje.

13 oktober – Wandelen met Rob

Een rare werkdag, want ik had om half 10 al geen zin meer! Niet omdat er iets anders of verkeerd was, maar gewoon geen zin. Ik heb stug doorgewerkt en gewoon tickets beantwoord en een klant op weg geholpen en lekker met mijn collega gekletst. Maar maak me ook weer zorgen om de andere collega en de tickets die niet af komen. Ik erger me ook aan de ‘geweldige’ marathonloopster van 35 die met een digitaal programmaatje kilometers heeft gemaakt, maar die slecht heeft getraind en met een veel te hoog doel van start ging en maar klagen dat er geen publiek was! Dat ze langzamer was dan in New York en in Wenen! Maar het regent kadootjes en steunbetuigingen. Andere generatie; aandacht nodig om iets te presteren. Doen niks voor zichzelf, alleen voor het applaus. De andere waar ik me aan erger is wel van mijn generatie, maar die vraagt alleen maar en waar ik gister moeite voor deed, dat gaat zij natuurlijk met haar stralende aanwezigheid in de schoot geworpen krijgen. Mijn tijdlijn wordt verder overspoeld met vrouwen die blijkbaar massaal in Hawaii gefinished zijn. Het lijkt allemaal bijna te makkelijk. Nooit geen slechte dagen waarop je tegen de menstruatie aan hikt, nooit een rare collega die plotsklaps afzegt, nooit iets wat te moeilijk is, geen dozijn wasjes 🧺. Altijd gezond eten, geen snaaibuien, altijd lachend op de foto en zo niet, dan moet iedereen meehuilen. Mijn bootcamp gaat niet door. Dan maar even buiten wandelen. Om de stappen te halen. Met Rob. Lekker even bijkletsen. Voor de buitenlucht. Omdat niet elke dag de top kan en hoeft te zijn.

14 oktober – Binnen fietsen en buiten hardlopen

Fietsen: intervallen in Zwift – Neon After Party in Makuri Islands
Ik had een fijne opdracht: 2 keer 6×30 seconden hard, maar zonder wattages. En met een stuk infietsen en uitfietsen. Omdat het buiten niet heel stabiel was qua weer, maar binnen gegaan. Na een minuut leek het me al genoeg. Maar ik moest nog 34 minuten verder infietsen. Neokyo is ook druk en onrustig. Ik volgde een route die ik nog niet had gedaan. En ik ging lekker los bij de sprintjes.

Ach, ik stopte maar met me vervelen na 10 minuten. tIsWatTis. Ik maak wat plaatjes en fiets gewoon maar verder. Op een kopje thee. Ik krijg het weer lekker warm en na 32 minuten moet ik naar boven fietsen. Het ging net zo lekker met het tempo! Ik reed gemiddeld zo’n 29! Maar dan komen er sprintjes en die ga ik dan maar lekker los en dan is de route klaar. Er volgen nog een aantal sprintjes met een fijn beetje rust er tussen. Ik maak de route over de Rooftops en over de Railway af.

Ik blijf in Neokyo en ga naar de haven. Ik moet nog een keer ‘gewoon’ fietsen. Maar blijkbaar is de Tacx nu weer “los” en ik ga een stuk harder! Ik pak lekker nog een keer alle sprintjes mee en dat gaat nu goed joh! Sta ik in de top 3! Ik moet nog een keer of 6 versnellen. Eigenlijk had ik gedacht na een uurtje te stoppen, maar ik heb nu 2 shirtjes!

Ik ben apetrots op mijn sprintshirts. Doe ik toch nog even langer mijn best! Ik zweet het pannetje uit. Ik heb zelfs DRIE shirtjes! Ik blijf in de stad en ga lekker een beetje heen en weer. Maar over een route nadenken kost ook energie, én het is afleiding! En dan, na 70 minuten word ik het echt zat! Afstappen? Nee, dan ga ik toch nog even door en ga ik langs de rotonde. Ik besluit de tijd precies vol te maken. Niet door te gaan tot 40km. Stoppen op 1:18. Call it a day.

Ik ga straks nog wel hardlopen… Nu ben ik bezweet en MIJN BENEN ZIJN MOE. Ik bedoel echt! Ze voelen zwaar en ik heb ook echt getraind en hard gefietst. Het gemiddelde is 29,9. En de uitvoering is 100%, maar zonder beperking is dat logisch!

En dan buiten hardlopen: 5x(10duur-20snel-40rust)

Ik ga toch meteen na het fietsen. Nu ben ik bezig. Geen muziek mee. Het miezert en ik ga kort-kort en ik heb het in het begin toch kóúd! Maar ik loop het wel warm. Al als ik de wijk uit ben is het prima. Ik vind dit wel prima, 10 minuten lekker hobbelen en dan 20 seconden aanzetten. Ook hier geen hartslagen, maar wel een tempo-doel. Dat vind ik al niet meer leuk in blokje 2. Ik wil namelijk gewoon harder en kan dat ook, maar ik moet inhouden.

Ik loop langs de pompoenen en een keer langs de weg. Het is wel mooi herfstig. De regen stopt en in blokje 3 schijnt de zon. Ik ben bang dat mijn route te kort gaat zijn, maar verder gaat het eigenlijk allemaal weer vervelend moeiteloos. Rechtervoet een beetje pijnlijk, linkerbeen wat zwaarder, maar niks wat écht vervelend is. Alleen dat inhouden elke keer.

Ik moet misschien, maar ik ga dit toch echt wegdrukken. Ik heb ook trek, maar daar trek ik me ook niks van aan. Het enige waar ik naar kijk is de blokjes en verder niet naar de kilometers. En dan heb ik wind mee en is het licht PRACHTIG diffuus langs de plas. Inhouden en geen foto maken, want ik maak elk blokje maar één foto. Ik versnel weer lekker, maar zonder aandacht op snelheid. Ik kom maar weinig mensen tegen. Ik maak weer een foto de verkeerde kant op, over het water (dat is ook mooi), terwijl het difuse licht even later weer boven het bos hangt.

Ik ga toch maar het viaduct op. En dan zijn ze bezig met vrachtwagens en er zijn hekken en platen, dus de versnelling is niks. Er cirkelt een intrigerende helikopter 3 keer over me heen. Na het viaduct is het een beetje op. Ik bedoel qua zin en vooral qua energie. Ik loop aan de andere kant langs het park en ik doe gewoon wat kalmer aan. Net als bij het fietsen: na de training stop ik gelijk! Ik versnel nog en moet wachten voor de bus. Verder alles gerend. Ik open de deur direct en ben op tijd op de WC. Verder voelt het gelukkig allemaal prima en goed. Superlage hartslag, okay-ish tempo van 6:00

15 oktober – Wandeling om het kantoor en zwemmen

Vandaag is onze trouwdag! Onze tinnen jubileum. Ik zat op kantoor, Rob werkte thuis en was wat koortsig na de griepprik en we hebben het net zo hard gevierd als onze trouwdag: niet! Lekker frietjes gehaald. En een kadootje van Vincent gekregen en een kaartje en berichtjes. Prima 👌🏼
Vanmorgen meteen mijn horloge aangezet. De hele dag op kantoor werken tussen Jo en Jef in. Die collega’s maken mijn werk! Wat heerlijk. In tegenstelling tot G die weer een beetje de weg kwijt is en ik heb vooral medelijden met hem. Ik krijg aardig wat tickets weggewerkt.

Tussen de middag wandelen we een klein rondje, want ze hebben lekkere broodjes gehaald. Ik wandel ook nog het perron op. Stapjes gescoord, teveel gesnaaid en iedereen aangehoord over de marathon. Ik word al misselijk als ik aan al dat eten denk wat anderen wegkrijgen! Ik wou dat ik dat onder de knie kreeg. Misschien ben ik over twee weken ook zo gefocust, maar nu denk ik er heel makkelijk over.

Dan zwemmen. Het was een tempo training, maar tempo had ik absoluut niet. Het ging niet. Het zwemmen wel hoor, maar tempo zat er gewoon totaal niet in. Ging ook weg op het werk met een rottig bericht en ik ben moe na zo’n dag. In zei nog tegen TK dat het tempo totaal niet omhoog ging. Hij noemt het opnieuw focussen en uitdrijven, maar ik doe gewoon niet mijn best. Ik weet niet hoe. Ik bedoel: ik doe echt mijn best wel en in focus en ik probeer en ik steek diep in en haak en drijf wat langer, maar pijn in mijn armen of kapot na de training? Nee, dat ken ik niet. En dan doe ik dus onwijs gefocust mijn best bij het inzwemmen. Twee Elf. Dat kon ik voorheen zonder achtje!! Dat is niet langzaam, dat is éxtreem traag. Het is dat ik een half uur/een kilometer/48 minuten moet zwemmen en dat ik het niet heb gezien, maar anders had ik direct het bad verlaten. We moeten 100tjes doen met een baan versnellen. Ik kan niet versnellen. Ik kan ze gewoon níét bijhouden! Dit werkt niet en helpt niet. Maar dan denk ik: op deze dag lukt het ook nooit. Vraag me niet waarom, maar zwemmen vlak voor de menstruatie is a no-go. Ik zwem 150 rustig voorop, maar het is te rustig. Ik zwem niet meer vooraan. En we hebben elke keer blokjes met tempo. De schoolslag lukt me nog veel minder, die trekt in mijn knie, dus ik doe halve banen en dan telt garmin heel hard op zodat ik PRs zwem. Haalt de tijd een beetje op! Ik zwem gewoon maar en probeer, maar hoe ik ook focus en uitdrijf en mijn eigenste beetje best doe: het is niks. So be it. Ik heb honger, hoofdpijn en ben niet blij. Andere keer weer. Misschien gaat zwemmen dan beter. Ik haal een kilometer, een groene training en een half uurtje sporten. Maar de 🩸 niet

16 oktober – Hardlopen 5x1600m rond 5:30/400 rust

W T F
Vandaag ongesteld geworden en alles trekt. Hoofdpijn. Veel dorst. Snaaierig. Onrust om een collega. Tickets. Tegenvallers. Vooral om half 6. Bootcamp stopt (tijdelijk?). Maar ik ging toch al liever lopen. Meteen na het werk. Maar nu was ik moe. En bang om een blessure op te lopen in dit stadium. En de training was 5 kwartier en ik was al laat. Maar het was nog net licht en warm. Ik was opgefokt en bozig. Eerst 2km inlopen. Dat lukte. En toen appte Vincent dat hij naar Samorin mag! Ik vroeg hem of hij mee kwam fietsen. Ik liep makkelijk. En flink door. Snapte zelf niet goed hoe dat opeens lukte. Langs de Vaart kwam Vincent erbij om te vertellen.

Ik begon net aan de eerste mijl en liep hard. 5:15. Huh? Pas de eerste. Maar het ging prima. Het licht was mooi dus ik keek vooruit. In de rust ging ik ook wat te hard. De tweede mijl ging ook prima. Kwestie van heel hard beginnen (4:55!) en dan inhouden. Vincent babbelde en maakte een onsie. Weer mooie luchten.

De derde snelle mijl ook nog in het Kotterbos. Ik moest. En wat was daar?! Een open Dixie met papier!! 🧻 heel heel fijn.

We waren net voor de vrachtwagens weer weg. Met iets minder. En door! Onverhard langs de mooie plas. Kost een beetje tempo, maar t bleef razendsnel gaan.

Langs het vosseneiland (dat is t) rustig en dan weer een mijl over het asfalt wegwerken. Het werd iets zwaarder en vooral ook koeler. Ging ik soms opeens 5:20, wat de bedoeling was. Ik sloeg de platen maar over en ging richting huis. Maar ik moest er nog 1! Vincent reed wel naar huis en ik ging in de schemering voor de laatste snelle mijl. Het werd donker, maar dit is een mooi moment. Ik moest nog verder de wijk in en wilde niet dubbel lopen. Die laatste was wel echt wat zwaarder! Maar het ging echt top. Toen moest ik weer en ik maakte 13km vol.

Net op tijd op de wc thuis. 5:29’gemiddeld! Supersnel voor mij! Met dixiestop zelfs alsnog 5:40. En nergens last van! Alleen een heel Groot ❓❓waar dit vandaan komt.

17 oktober – Alluminous wandelen op een enorm volle dag.

Van de snelle training heb ik een beetje last van mijn rechterhiel in de ochtend. Gevoelig. In de loop van de dag trekt dat weg gelukkig! Ik heb de hele dag door wel hoofdpijn. Niet genoeg gedronken en dat komt er nu ook niet van. Lunchen lukt zelfs niet! Ik slik een paar paracetamols en het duurt wat langer voor ze werken, maar dan gaat het daarna ook weer een paar uur goed. Een overvolle dag: om 9 uur een belletje doen voor Vincents school, de hele dag door zijn we ook bezig met het Challenge WK MD voor Vincent. We rijden ook met zijn drietjes naar Arnhem voor een gesprek met MG. En meteen daarna zet Rob ons af in Almere Poort voor de trein naar Amsterdam om de startnummers te halen.Even over de expo en dan weer terug met de trein.

Dan snel eten 🥞 en rummikuppen en dan naar alluminous. Een lichtkunstshow in Almere. Voorgaande jaren zag ik alles al bij anderen, dus ik wilde nu aan het begin gaan. En morgen kan Vincent niet en volgende week is Rob er niet, dus nu konden we met z’n drietjes. De drukte viel mee, maar het is weer veel geflikker en sommige dingen vond ik echt wel leuk.

Het konijn niet en de flats boeien me ook niet, maar de rode bollen, de vuurtoren, de dansende poppen, de skeletten in het bootje en vooral de prachtige bollen vind ik gaaf.

Ik word er wel moe van, van zo’n hele dag. Nergens bij stil kunnen staan. En ondertussen appen, overleggen, bijblijven en kattenbakken doen. Voor die rotbeesten die me vannacht wakker hielden. En ik had al een paar zweetaanvallen! Overmorgen een halve marathon is gewoon een training. Een hele zware: niet om de kilometers, maar drukte in Amsterdam, ergens naar toe, voeding is anders, dixie-beleid oefenen, een training volgen en een startvak in en alles: dát ga ik trainen! En ik krijg nog een medaille ook!! Maar eerst morgen nog maar wat rustiger aan doen!

18 oktober – losfietsen? en zwemmen?

ach, het staat op het schema. Het is lekker weer. Er is een soort van tijd voor. Op de trage fiets. Ik las laatst iemand die schreef: ‘ik doe aan bejaardenfietsen’ (ze moest medelijden hebben hoor) maar ik voelde het ook zo. Ik ben ook een bejaarde! Al die top triatleten kunnen morgen zomaar hoppakee een hele marathon lopen – eitje natuurlijk voor het grootste gros. Ik doe suf een halfje en dat is niet eens echt ook. Het is een training! Op velerlei vlakken en in het minst om de kilometers. Die maak ik met gemak binnen de 3 uur. Ik ga gewoon nieuwe drank proberen! Ik drink vandaag al de hele dag de Maurten drank. Smaakt lekker naar niks. Blijft tot nog toe prima zitten. Ook bij het fietsen neem ik een bidon mee. Maar ik drink over de hele dag niet zoveel. Het gaat me om ‘de drukte’ te trainen morgen. Daar ga ik last mee hebben! Al die indrukken. Ik voel het al van gisteren. Van de drukke dag. Dat ik vandaag minder focus heb. Net trager reageer. Vooral op de fiets. Merk het niet scherp op allemaal. Maar ik fiets lekker! Door het bos (hadden ze de weg maar niet moeten afsluiten) over de knisperende blaadjes!

En over de dijk. Dan het nieuwe pad een stukje. En daarna met uitzicht op Amsterdam. Stik-helder. Morgen is iedereen in Amsterdam. Shining, geweldig en easydepiezie. Ik ben lekker volkomen incognito.

En blij dat M haar marathon kan gaan proberen! Ik hoop dat ik de vele indrukken aan kan en mijn eigen ding kan doen. Het gaat me niet om snelheid. Het gaat om al die andere dingen die nooit getraind hoeven te worden door de andere toppers: dixie-beleid, verveling misschien, heel veel mensen, reizen, te langzaam zijn, rustig starten. Dat train ik! En daar hoef ik niet zenuwachtig voor te zijn. Ik ga gewoon een medaille halen voor een training! Meer verdient dan wat ook. Ik fiets een beetje door de stad terug. Tempo van een sneue bejaarde en dat valt tegen, maar het was lekker! Los getrapt.

En dan zwemmen. het zou interval zijn, maar ik vond het een duurtraining. ik zwom lekker en goed en gefocust en op tempo, maar garmin vind weer van niet. Misschien het oude horloge weer een keer aandoen haha. Het blijft sneu. Ik kletste het inzwemmen weg. En dan 300z1-200z2-300z1. Man voorop, R, ik en G achter hem. Lekker rustig in het bad. Hij begon met 350, maar ik vind dat prima. Ik hield het makkelijk bij, stak overdreven breed in en diep en alles klopte gewoon (alleen niet snel dus). Daarna 200z2-100z3-300z2. Lukt me ook prima. Alleen vertelde garmin zich en dan is het tempo opeens lager dan laag. Boeie. Ik moet 50 minuten zwemmen en dat is het. Blok daarna natuurlijk 100z3-50z4-100z3. Kan ik ook bijhouden. Prima zelfs. Ik vind het nog leuk ook! Lange slagen maken en mijn armen een keer voelen. 50z4-25sprint-50z4, maar die sprint is dan weer niet aan me besteed. Dan 75m eigen slag en ik doe gewoon borstcrawl maar dan heel langzaam. Daarna nog 200mz1 en 2×100 z2. Als garmin dan ook de pauze weglaat en er 300-100 van maakt is het tempo weer lager. Boeien. Ik maak de 25m met het uitstappen goed. LM is er weer! Uit de serie ‘lichtpuntjes’. En we gaan naar The Championship voor een apetrotse Vincent. Het lichtje gaat in de kwekkleedkamer weer uit. Ik ga thuis met Rob een legokatje maken en eten.
En dan doe ik nog een huishoudelijkekrachttraining.

Eerst 10 minuten de was opruimen en verzamelen. Dan 10 minuten de douche schoonmaken. Vervolgens strijken: Robs spullen, nog een machine aanzetten en mijn eigen spullen strijken en dan alles opruimen. 🧹 🧺
Is dat valsspelen? Ik vind het oneerlijk dat de bootcamp elke keer niet doorgaat en stopt! Ik zou wensen dat ik iets meer energie kon gaan halen uit die krachttraining. Voeding en krachttraining: dan zou ik heel heel erg misschien goed zijn. Maar nee. Dat ben ik gelukkig niet!
Het gerommel van vandaag: bejaardenfietsen, sloompjes zwemmen, onechte krachttraining en voor morgen staat er een training. Volgens Garmin kan ik een halve marathon in 1:53 doen. Heb ik mooi 15 minuten voor Dixies, want ik gok op 2:10. Ik heb last van mijn linkerknie.

19 oktober – De halve Marathon van Amsterdam
Een aparte training…

20 oktober – Uitwandelen

Vanmorgen stijfjes opgestaan, maar dat gebeurt op mijn leeftijd wel vaker 😆 Zelfs na een goede nachtrust nog vermoeid en geen zin om te werken. Ook niet vreemd. Beetje last van rechter hak en dat is het dan. Diarree. Afgevallen. Maar vooral zó ongefocust! Gelukkig is het vakantie en krijg ik alles best goed weggewerkt al zeg ik het zelf. Nul telefoontjes (in 4 uur) en rustig aan gedaan. Maar al die opscheppers/ jubelaars/ aandachtsorgels en PR’s: 🤮 als je in A’dam niet geweldig was mocht je vandaag niet meedelen hoor. Tussen de middag ben ik gaan wandelen met Vincent naar de Plus.

Teveel snoep ingeslagen. Maar daar kwam ik de middag mee door! En ‘s avonds even op en neer samen naar Elst voor een schoolproject. Er zijn me toch interessante mensen. Die kunnen alles: goeie baan, gezin met pubers, organiseren én een hele triatlon en dan nog bescheiden zijn en vriendelijk en verstandig. Daarna moest ik het half uurtje nog vol wandelen. Geen druppel nat geworden! Al is het herfst met mooie kleuren, regen en duister licht (ja dat kan). Maar wel leuke grappige mooie dingen gezien. 🌈

kmisRob. Die is in Madrid.

21 oktober – 50 minuten hardlopen in zone 2, zonder ZIN

Het ging wel lekker, kort-kort en droog. Maar na een minuut dacht ik al: hm 😒 En na 2km dacht ik 😕 het ging goed met de benen. Tempo nog aardig. Maar mijn hoofd: 😟 geen muziek, te bekend. Onverhard verder langs Knutselproject Oostvaardersplassen.

Er staat zelfs een Dixie aan de overkant en machinerieën tot en met en de poort is open en er staan runderen, maar blijkbaar mag een beetje hardloper er niet in!! Ik lees de bordjes en word er niet vrolijk van. Ze maken een boulevard en uitkijktorens en een kijkdoos. Het is al nooit echt, maar het wordt allemaal nog veel onechter.

Vossenhol is een eiland geworden, het intervallenpad gaat betegeld worden. Ik zag een regenboog, 🌈 maar mij stemde het niet vrolijker.

Ik had gedacht 8 km te lopen, maar het tempo lag te hoog, dus het werden er meer. Een hoog tempo, een mooie cadans, geen blokking pijntjes, maar ook G E E N Z I N. Totaal niks komma nul. Ik liep 5km in 28:nogwat, maar het was niks. Het is mooi met het water en de stilte wn de besjes en de dijk, maar ik voelde alleen een totaal gebrek aan ZIN. Na 6km het bos in en Vincent appen dat de zin op was. Wat ik moest doen. Ik vroeg hem: “Hoe kom ik thuis?” En hij antwoorde: “Rennend!” Maar daar had ik dus in mijn hoofd geen zin meer in!!

Ik had kunnen wandelen, maar dan was het koud geworden en ook niet leuk. En het had langer geduurd. Dus ik rende maar weer onverhard verder. Linksom over de rotsteentjes. Het tempo trok zich in zoverre niks aan aan het gebrek aan zin, ware dat het blijkbaar aanzette tot dan-maar-zo-snel-mogelijk-naar-huis. Het viaduct op was met nog minder zin zowat eindeloos. En ik moest ook een beetje. Het tempo ging wel iets omlaag, maar niet eens schrikbarend. Viaduct af en dan tijd aftellen. Heel soms zijn 50 minuten meer dan genoeg. Ik maakte 9,09 km vol en wándelde naar huis. Zo geen zin meer.

Thuis meteen de plee in gedoken. Dit was qua tempo met 5:41 vast top, maar uit-thuis 6:23. Totaal ZINLOOS. De dag was te druk geweest denk ik

En dan ‘s avonds zwemmen bij de TVA. Lekker gezwommen joh!! Ineens had ik toch zomaar de slag te pakken! Diep, heel lang en k voel mijn armen! Nou bedankt TK hahaha. Ik mocht bij herintreder LM in de baan! Of hij bij ons…. Alleen maar kerels. En een zwembad vol geweldenaren die effekes een maratonnetje er tussendoor knallen. Not me. Ik moest de afstand aanpassen na de training, want die k-garmin snapt het toch niet zo best. 350m inzwemmen. Dan 4×500 die gingen bestaan uit 400z1/100z2, 300z1/200z2, 200z1/300z2 en 100z1/400z2. De man vooraan deed de eerste keer 500 achter elkaar. Heel fijn. Hou ik wel van. Dan kan ik op de slag blijven letten. Elke keer die pauzes, daar gaat Garmin van over de zeik. Dus je ziet dan dat de 300s 275 worden. Gtvr. En de 100z1 daar pakt ie dan opeens de pauze in mee voor een stuk.😩 anyway: ik bleef op mijn slag letten en goed doorhalen en rustig lange slagen maken. Kreeg wel even een paar krampen (baarmoeder) te verwerken. 50 vuisten (dat is dus traag) en toen heb ik nog 200 uitgezwommen. De Garmin gaf 2:00 aan op de 100m, maar ik heb dus echt wel serieus 75m meer gezwommen en mijn armen voelen ook een tempo van 1:56!
Deze dag was te vol. Vroeg bij K en dat was moeilijk om de verbinding tussen hoofd en lijf te maken. Had ik spierpijn opeens! En dat is fijn, dat ik iets voel. Ik heb iets nieuws bedacht over de kloosters in de vroege middeleeuwen. De vrouwen. Die zijn weggestreept.
Na de cranio door naar Hilversum voor de Schoonouders. Lieve mensen en ik help graag en geduldig, maar zo oud worden jaagt me echt angst aan! Als alles te zwaar is.
Dan met de kater naar de dierenarts. Hij is te levendig om iets aan zijn maag te hebben.
Daarna hardlopen. Eten. Rumkikub met zijn tweetjes. Zwemmen. Rob komt pas laat thuis.
Geen foto van het zwemmen, maar van een huis in de straat. Niet het onze!

22 oktober – Een lekkere lange herfstige solo lunchwandeling.

Een ochtend flink doorgewerkt. En twee uur telefoondienst. Gelukkig is het rustig en kan ik wat dingen die al te lang zijn blijven liggen afronden. En dan naar buiten. Ik moet vandaag dag 60 halen van het stappendoel. Het is lekker weer en ik voel me beroerd. Slecht geslapen vannacht en teveel pijntjes overal. Knie, stijf, koppijn, snotterig, moe, oorpijn en krampen. Geen honger, wel veel suiker nodig. Het helpt allemaal niet. Dus even een frisse neus dan maar. De herfst is mooi qua kleur, ruikt lekker en het is goed om buiten te zijn.

Ik maak een flink rondje, zoek te laat en tevergeefs naar een paddestoel en zwerf lekker de wijk door. Uiteindelijk haal ik de 5000 stappen pas ‘s avonds. Maar dat levert 8 punten op! Ik vind de herfst overdag wel oke, met de kleuren en het licht, maar het is te vroeg donker en te onvoorspelbaar.
En dan ga ik voor de laatste keer dat het kan buiten fietsen na het werk. Met het licht kan het dit jaar niet meer! Ik moet iets van 77 minuten fietsen. Er staat een opdracht, maar die ga ik niet volgen. Het lukt ook niet goed. Laat maar lekker geel zijn deze training. Niet lang genoeg. ik dacht: ik ga voor de laatste keer dat het kan naar buiten, dus even zonder de voorgeschreven training op de gravelbike. Zou ik op tijd terug zijn voor het donker werd en voor de picnic kwam bezorgen. Vincent was sowieso thuis. Belde er nog iemand om 3 voor 5 😣 De hele dag nauwelijks iemand en ik had aardig wat dingen af gekregen, maar hier werd ik kribbig van! En ik wist het niet eens…. Apple zie dat het bewolkt was, windfinder noemde geen wind en buienradar was droog. Ik ging naar het Kotterbos. Het ging best lekker, maar ik zag de molens wel degelijk draaien! Wat nou, geen wind…

dus eerst op de Ibisweg wind meenemen. En toen ging het miezeren. Niet erg, een beetje is prima. Over de bruggen, over de file heen. Het zag wel donker. En daarna starte de regen op de Ibisweg. Niet echt leuk. Ik kreeg het koud en werd snel nat. Daarna ontaarde de regen al snel in een stortbui. Doornat.

Ik was het zat en ik moest nog tegen de wind in. In ging niet tot het sluisje. Waarom vanalles riskeren als je je al niet heel lekker voelde? Langs het water doorsteken. Het werd droog, maar het was erg koud. De weg terug duurde lang.

Ik zag dat Rob ook thuis was en Picnic kwam eerder en ik was helemaal klaar met fietsen. Laat die groene training maar, soms is het goed als het klaar is. Krijg je geen medaille voor, staat niet te boek als geweldig, voel je je niet beter door en alleen maar koud en nog meer pijntjes. Ik was op tijd voor de Picnic, ware het niet dat ik te koud was om iets bij te dragen.

23 oktober – in de hardlooptraining stond 6-4-2 minuten sneller, werkelijk was 6-4-6! Storm Benjamin

Meteen na de werkdag. Nog net een beetje voor de storm uit. Maar wel in de regen natuurlijk. Eerst 20min inlopen. Drama. Al na 2km moest ik. Heel nodig. In de regen aan de kant gaan zitten. Het móést; goor, lastig. Iemand kwam net toen ik klaar was. Hij was echt bang dat het niet goed ging! In zijn zwarte regenpak. Maar ik kon weer iets beter door al zat het qua kleren allemaal niet goed. Toen 6 minuten naar 5:30. Hum. Lastig.

Tussen de bomen door naar het nieuwe fietspad. De wind trok flink aan! Heftig van opzij. Een beetje eng met de bomen. Ik ging het open terrein op. 4 minuten harder. Te doen met wind mee haha! 😝 dan weer 2min rustig, maar dat ging ook te hard. Iemand van een huis pakte de sushi aan en zei tegen mij: “jij durft”. We don’t do easy!! Toen 2minuten 5:00. Zelfs wind mee een uitdaging vandaag! Ik telde 120 af en toen moest ik langer! Ik snapte er niks van. Wat had ik gemist dan? Tja, 6 minuten zo hard red ik niet. In de plassen stopte ik nog even. Gewoon omdat het kon.

Het was even droog. Ik vond de wind nu goed te doen. Dan weer 6 minuten 5:30. Okay. Rust wat snel. En dan 4 minuten redelijk goed te doen. Ik vermeed de platen en ging richting centrum, maar wel verhard. Nog even gekeken, maar de training stond verkeerd voor 6 minuten in plaats van 2. Ik ging onverhard binnendoor zeg maar. Probeerde het nog wat met de 6 minuten, maar onverhard, glad, wind tegen en regen en daarna viaduct op: 5:35 is soms een grotere prestatie dan een paar minuten een tempo van 5:00!

Het werd snel donker en ik was moe. Oog-moe. De pijntjes waren weg, maar de benen zwaar en ook flink moe. En nat. Korte broek he, dat wel!! En regenjasje. Ik liep nog uit door het park. 3 minuten te weinig, maar het regende weer en ik vond 11,5km op 5:45 gemiddeld wel goed genoeg. Uitvoering was maar 35%. Logisch. Uit-thuis 6:27. Valt me mee. Hoppa: warm worden in de douche. Al hadden mijn handen meer tijd nodig. De geen-honger tijd is aangebroken.

24 oktober – Binnen fietsen en buiten wandelen

Binnen fietsen in Zwift – Flat Out Fast in Watopia Duurrit 2,5 uur

Voor mij een toptempo van 30,7 gemiddeld en een superprestatie, maar ik weet dat het wegvalt bij iedereen die écht goed is. En met een pauze. 2,5 uur Duurrit stond er op het programma en ik had ook met de stormwind mee naar Groningen kunnen fietsen denk ik, maar ik had zo geen zin nat worden weer. Dus na een keer heerlijk lang blijven liggen in bed en wat ontbijt, maar opgestapt. Nieuwe routes en deze klonk behoorlijk aantrekkelijk. Na 7 minuten dacht ik al: ohja, dit was oersaai. Na 14 minuten was ik er eigenlijk al klaar mee. En dan begint een groot mentaal spel. Het hoeft niet leuk te zijn, of uitdagend of afwisselend. Kwestie van doen, gedachten verzetten en doorgaan. Ik probeerde de sprintjes wel mee te nemen. Het ging wel redelijk lekker qua tempo. Reed ik de hele tijd 31. Zonder na te denken, die benen doen het werk. Ik heb zelfs een tijdje met mijn ogen dicht op het stuur gelegen. Een half uur vol maken en daarna 25km. In kleine blokjes hakken en uitvoeren. Buiten regende het gelukkig van tijd tot tijd kei-hard. De zon scheen ook, maar ik vond het binnen met een kopje thee prima.

Dan ruim 30km in een uur halen en ik ben al op de helft! Vier de kleine dingen. Probeer het tweede rondje harder te gaan. En dat af te maken voordat we gaan lunchen. Maar de energie van het ene kopje thee is echt wel ontzettend opper de op. Ik zweet me echt zeiknat. Dus om 1 uur stap ik af na 50km in 1 uur en 38 minuten.

Andere fietskleren aandoen en lunchen. En daarna weer opstappen voor nog een half uurtje! Ik deed het derde heen en weertje rustiger aan. Even slechts 29 rijden. Dik 60km binnen een uur. Voor 100km fietsen deze week krijg je een Garminbadge. Ik zou 76,4km moeten rijden. Vind ik best veel. Maar goed, ik kom tot 70 en rij de Reverse Flats echt hard met zo’n 33 gemiddeld! Dan maak ik nog een op en neertje naar het startpunt en ik maak 75km vol. Het laatste sprintje ga ik helemaal los. Nog een PR en dan zit ik op 2,5 uur en 77km. Super. Mijn benen zijn er kapot van en ik ben vermoeid.

Maar ik wil nog wel even naar buiten! Stappen halen, een frisse neus halen, de wandeling halen en kijken hoe ze Oostvaarderplassen vernielen of vernieuwen. Voor we de wijk uit waren, regende het al. Maar goed, dan worden we nat. Ik voel me niet 100% fit, maar ik ben ook absoluut niet ziek. Ik heb last van mijn tanden rechts en van oorpijn en mijn knie doet zeer (links) en mijn achilespees (rechts) en ik heb opeens weer diarree. Ik ben moe en prikkelbaar. Maar niet echt ziek ofzo hoor. Het lijkt de hele tijd zaterdag. Ik vind het wandelen heerlijk. Als de zon weer komt is het zo mooi!

En het is rustig. Regenboog boven het vossenhol. En verderop de machines die graven en ronddenderen. De runderen trekken zich er niks van aan. Die staan in de zon te grazen en te staren.

We komen DdK tegen die weer alle tijd heeft om te hardlopen en onecht te wezen. Ik zou wel eens willen weten waar hij zijn rijkdom vandaan haalt. Qua geld en in zijn leven. We lopen tegen de zon in bij de Evenaar als het nog even een keertje regent.

Ik ben van het fietsen nog een beetje moe en het lopen is na 4,5km ook wel klaar, tenminste voor mijn benen. Maar we zijn nog niet thuis en gaan ook nog langs de AH. Ik haal met gemak de stappen en de wandelbadge. Ik ben er wel vermoeid van en ook dat betekent dat ik niet 100% fit ben. Maar verre van ziek.

25 oktober – Krachttraining (maar dan echt eigenlijk) en zwemmen

Ik sliep vannacht onrustig en ik ben ook nog moe als ik opsta. Mijn HRV kledert weer hard omlaag en mijn rusthartslag ligt op 51. Ik voel me stijf en nog steeds niet fit. Maar ik heb geen koorts en behalve mijn tanden en mijn oren doet niets écht pijn. Maar gewoon zwakjes. Ik blijf lekker lang in bed liggen, want het regent en het is niet uitnodigend buiten. Liefst zou ik de hele dag blijven liggen, maar dat helpt natuurlijk ook niet!

Ik vind het zo niks, die krachttraining. Mijn zoon moet als rechtgeaarde puber sterker worden, maar ik doe nooit echt mijn best. Hij is al bijna een maand om de anderse dag met de dumbells in de weer en ik moet iets nu de bootcamp gepauzeerd is tot de zomer. Dus we gaan samen onder de overkapping aan de slag! Terwijl het buiten regent. Dumbels en oefeningen. Hij heeft een plan toegestuurd gekregen. Sommige dingen kan ik gewoon niet, met door de knieen gaan. Ik probeer het allemaal wel hoor, netjes 3x12x! Omstebeurt. Alleen het opdrukken doe ik op mijn knieen. Verder doe ik wel een beetje mijn best en ik krijg het er ook warm van. Echt leuk is het niet, maar als ik nou meedoe, dan word ik er vast ook sterker van! Op termijn. Alleen mijn buikspieren, die zijn blijkbaar al sterk. Overigens kan ik het dus echt niet onthouden, wat welke oefening is. NOg net 3x en dan kijk ik af bij VIncent, maar die namen vind ik echt zo niks. Ik ga nog even alle was opruimen en strijken, want ik moet een uur volmaken en samen zijn we na 37 minuten klaar. Ik wil graag een uur halen die ook voor de bootcamp stond en ik moet nog wat krachttraining doen voor de maandbadge… Ik weet niet of ik het echt leuk vind (nee, dat niet), maar ik snap dat mensen hier een goed gevoel aan overhouden en dat het sterker voelt.

En dan zwemmen van ‘juf’ GN

75m gecorrigeerd zodat ik 2250m heb gezwommen, had Garmin te weinig opgenomen. Maar het tempo blijft ruk, want de pauzes worden meegeteld. Tenminste als die te kort duren (zie opmerking MvdB)
6je. Ik had geen zin eigenlijk, totaal niet. Maar ja… We gaan toch natuurlijk. Ik zwem eerst in en let op mijn slag met diep insteken en doorhalen en lange slagen. GN gaf de training en dat is altijd aanpoten en doorwerken. We begonnen met 500m in verschillende blokken met vanalles: 200m slag en dan 2x100m school en wissel en dan zit daar pauze tussen, maar dan gaat Garmin over de zeik en telt 200m met daarin dan die pauze en dan is het dus weer heel langzaam op de 100m. Ik voelde de krachttraining een beetje en er kwam ook weinig zin bij. Ik weet niet eens meer precies wat we deden.

We moesten ook 4×50 doen met linker- en rechterarm alleen. Nou, kansloos bij deze atleet: ik ben al blij als ik met 2 armen kan zwemmen! Ook dan vervallen de pauzes en tellen die mee met de 100m. Joh, boeie. Erger als de Garmin hele banen niet meetelt of 25m eraf snoept. Maar ik weet dat zelf op pauze zetten ook kansloos is, want dat ga ik vergeten. Ik zat bij LM, W, R en nog iemand in de baan en LM is veel te snel en W en R en ik kletsen wel eens wat en dan is GN er als de kippen bij om ons te vertellen dat we niet zoveel pauze hebben hoor. We moeten 4x300m zwemmen. Eerst gewoon zone 2, dan 50school-100slag-50rug-100slag. Dat vind ik maar gedoe. En dan moeten we met paddles zwemmen, maar mijn kind heeft die ingepikt. Allemaal best. Ik vind 300m aftellen veel te lang vandaag. En eigenlijk heb ik het na 3 keer wel helemaal gehad met zwemmen. Ik heb trek, pijntjes en zo mogelijk nog minder zin. Maar ik maar ook nog de laatste 300m vol en dan moeten we steeds sneller. Dat gaat dan wel weer opeens snel voorbij en ik vind het tempo dan ook fijn! Ik zwem nog even uit, maar Garmin blijft steken en zaniken. 2:14 op de 100m met 75m te weinig die ik er dan dus weer bij tel. Toch gedaan he!

26 oktober – Ik voel me verre van fit, maar omdat ik geen koorts heb, kan ik hardlopen proberen.

oor- en kaakpijn. Ik kan nauwelijks goed liggen in bed en heb veel pijn. Ben snel wakker. Het extra uur duurt extra lang. Ik voel me beroerd, slaap ‘s morgens nog op de bank, maar ik heb geen koorts. Met Cirtosan is het prima te onderdrukken. Eetlust is matig. Het lijkt geen kiespijn. Rennen kan dus gewoon wel, want de temperatuur blijft max 37. Maar ik ben een watje en ik ruil de 13km om met 3 kwartier die er dinsdag staan. Ik herinner me alle wereldwonders die met een blaasonsteking een marathon lopen, met koorts een halve triatlon, bloed spugend de hele afmaken en nu komt daar 30km hardlopen in een week bij met een scheenbeenbreuk: nee, ik ben voorzichtig. Ik ga rondjes om het huis, want als het niet gaat, kan ik stoppen. Na de derde kop Citrosan is het goed. Ik pak een lange broek en lange mouwen en ga het rondje tegen de richting in lopen. Heb ik eerst wind mee. De broek zit helemaal ruk, de elastiek is op denk ik. Sjorrend lopen, bah. Het hardlopen gaat. Zoals altijd. 20 min inlopen gaan behoorlijk goed. De hartslag blijft binnen de perken.

Het is prachtig herfstig. Droog voor nu, zonnetje. Ik besluit wat om te lopen. Dan moet ik 3 minuten op marathontempo: hoge hartslag. Dat lukt me niet. Totaal niet. Blijft steken op 151, terwijl het 158 moet zijn. Snap ik niet goed, want die zou juist hoger moeten zijn als je ziek bent toch? Anyway, het tempo is wel hoger en 3 min is te doen. Ik slinger over de paden.

2 Min rust gaan ook niet goed met de hartslag, die is te laag. Ik doe het nog een keer en dat gaat ook gewoon, al is het eigenlijk wat zwaarder dan normaal. Rust en de 3de tel ik af. Ik ga om de wijk heen. Het tempo ligt wel echt oke, maar ik wandel even om bij te komen. Ik pak de laatste ook tellend mee. Ik heb nergens last van en hopelijk straks ook niet. En morgen ook niet meer aub. Ik moet nog omlopen rond de wijk voor uitlopen.

Ik wil 8km halen, maar ik moet enorm. Ik wandel na 8km en dan ben ik te laat. Ik had m’n fijne onderbroek aan en die gooi ik weg 🙁 Naderhand heb ik vooral last van dat ik te laat thuis was en ik ben moe. De pijn is niet erger geworden en er zijn geen andere hele rare pijntjes bij gekomen. Uitvoeringsscore is NUL en dat is oneerlijk bij een tempo van 5:49 met wandelmomenten en een cadans van 177. Volgende week moet het publiek me maar dragen op Terschelling – hahaha, dat is er niet zoveel!

27 oktober – meefietsen, wandelen en krachttraining – ik noem het een soort rustdag!

Na een nacht goed slapen op veel pijnstillers, gaat het weer goed. Geen oorpijn meer en vrijwel geen kaakpijn ook. De ochtend begint ruk als MrG zich weer volledig vaag afmeldt. En dan de hele dag tickets. Het maakt niet uit, maar ik ben op maandag niet op mijn best eigenlijk. Gewoon een beetje chaotisch. En dan heeft Vincent slecht nieuws over zijn stage. Het hagelt en stormt van tijd tot tijd. De dag is al met flink down. En Rob is ook nog eens naar Boekarest gevlogen. Vincent vraagt of ik mee ga met zijn hardlopen. Om het op te vrolijken?! Maar goed: om, buiten te zijn is soms ook goed. Op de stadsfiets. Met handschoenen aan. 3 Jassen. En gewoon kletsend. En dat vond ik wel oke. Het regende natuurlijk even. En het werd donker. En het is niet eens echt koud of zo. De lucht is best mooi als het weer droog is.

Het is in elk geval wel gezellig om bij te praten. En Vincent loopt gewoon heel hard 4:23jes weg alsof dat normaal is. Het onverharde pad was geen heel erg goed idee, want dat was wel erg modderig. Na 10km stopt ie gelijk! Ik had de route gemaakt en die was iets langer, maar ik wilde de stappen nog halen, dus we ruilden van fiets en dan kon hij zich gaan afspoelen.
Vincent ging op de fiets naar huis om niet teveel af te koelen en te douchen. Ik wandelde via de AH en append met Rob. Ik haal nieuwe Citrosan, al heb ik vandaag genoeg gehad aan 2 ibuprofens. Ik wandel nog een extra stukje om de stappen te halen, omdat het toch droog blijft en inmiddels donker is. En dan haal ik de bak en de stappen en kunnen we gaan koken en eten.
ik denk dat ik deze week maar een hoop aanrommel met trainingen. Voor vandaag stond er krachttraining/bootcamp, maar dat is ge’pauzeerd’. En er staat nog wel wat voor de marathon, maar ik ga er van uit dat het grote werk wel gedaan zal zijn. Dus deze week druk ik een beetje mijn snor. Ik ben vaak alleen thuis, want Rob is in Boekarest en Vincent heeft het druk op school.

Deden we dus hetzelfde als zondag, maar ik was zo goed als alles vergeten. Ik onthou dat ongeveer net zo lang als de oefening duurt. En soms is dat al te moeilijk. De eerste paar deed ik 10 keer in plaats van 12 keer. En ik knak alle kanten op als mijn armen en schouders moeten bewegen. Ik kan er niks van, maar we deden het in de huiskamer en de katten bemoeiden zich er mee en het was veel lachen. En veel met die gewichtjes wisselen. Vincent doet echt zijn best en wordt er ook sterker van. Ik doe niet mijn best, maar ik heb de krachttrainingenbadge van deze maand gehaald. Nu hoeft het niet meer eigenlijk natuurlijk op woensdag toch?

28 oktober – hardlopen 13km van zondag: 3x2km MT 1km rust + in-uitlopen

NEE NEE NEE. Dit is ABSOLUUT geen gemiddeld marathontempo met 5:40 per kilometer!! Ik heb slecht geslapen, zie ONWIJS op tegen de marathon. Niet vanwege het weer, want daar dealt mijn “Irish Chroi” wel mee en hopelijk binnen de 5 uur ook, maar dat ze het afgelasten… Daar zie ik tegenop. Ik heb lang gewacht na het late ontbijt en toen scheen de zon en ben ik gaan hardlopen. Ik ben alleen thuis, dus even met niemand rekening houden. In de eerste KM stuurt Vincent een wond-schmink foto dus ik ben al gelijk misselijk. Daar kan ik zo niet tegen! Maar het lopen gaat prima eigenlijk. De evenaar af. Ik heb wind mee denk ik.

Dan mag ik versnellen. Er zit geen beperking aan, dus het gaat prima. Marathontempo van 5:35? Echt niet. Onverhard. Langs de machines. Ik doe een beetje mijn best en houd de lage hartslag in de gaten. Hoeft niet langs het centrum. Nog een onverhard pad en dan rustig de platen over. Ik maak het ommetje over het bos en dat moet weer MarathonTempo. Is een beetje gladjes… Viaduct op is 250m. Dit zou wel eens een mooi 7km rondje kunnen worden zo! Ik loop nog een km rustig en ben dan blij thuis te zijn voor de plee. Snel een maandverbandje in en aan de diarree.

Daar zie ik het allermeest tegenop: ik kan niks eten en weet niet waar de Dixies staan. Het is precies 7km, dit rondje. Ik pak een slok cola, maak nog een foto zonder schaduw en ga in tegengestelde richting. Net voor het viaduct en in het gladde bos weer hard natuurlijk… Ik moet stoppen voor een grote lorrie. Zoveel lawaai in het bos, bah. Dan voor het centrum al een soort van uitlopen. Het blijft gewoon hard gaan, want ik heb nu wind mee. Of de cola werkt.

Ik bewonder de beesten naast de bakbeesten.

Na 12km wordt het wat zwaarder en wind tegen op de Evenaar is dan gewoon niet meer zo leuk. Maar het is droog, niks koud (kort-kort), de cola verwerkt goed (of de darmen zijn al leeg, dat kan ook) en ik maak netjes 14km vol.

Nu lijkt een tempo van 5:40 geweldig, maar uit-thuis is 6:01. Ik tel nergens op voor de marathon: 4,5 uur. Garmin zegt 4:05, dus ik heb alle tijd bij de posten!

En dan ‘s avonds bij de TVA zwemmen.
Zo lekker gezwommen! Als ik 3 van zulke trainingen in een jaar heb, word ik blij. Ik had (natuurlijk) geen zin en ik vermijd het zwembad met het chloor ook graag nu met een soort verkoudheid, maar dit was top. Ik ging in baan 2. Geen haast, niet voorop. Eerst inzwemmen en diep insteken, maar toch lukt er nog iets niet, maar wat…. een tempotraining. Gatsiedakstie. 4x50m met elke keer een kwart baantje sneller. Zat geen snelheid in. Ik liet HB voor me gaan. Daarna achter elkaar 150z1-100z2-75z3-50z4 en 25 hard met tussendoor rust als schoolslag 25m. En daar ergens gebeurde het: ik steek nauwelijks in met links. Niet eigenlijk. Ik leg mijn arm op het water en dan diep en dat werkt dus niet. Dat felle, grote moet even terug. Insteken bij mijn oor. Oke. Dan gaat het wel diep en een stuk beter! En heel rustig kan ik dat heel goed oefenen, al zwem ik dan tegen HB op. School gaat ook wel. En zo steeds ietsje harder is dan prima op te vangen. Ik hoef ook veel minder omhoog te ademen dan. Daarna moesten we 150m z1, 2x75z2 en 4x50z3. Tijd om het flink uit te breiden en te oefenen! Het tempo is misschien al met al niet een zoveel hoger, maar het voelt ein-de-lijk gemakkelijk. Ademen 1 op 2. En dan 4×50 z1.

Eerlijk gezegd vond ik dat zo saai, dat ik maar begon met heel lang uitdrijven en verrek, dan zwem ik nog tegen HB op. Dus ik ga in een soort van vertraging zwemmen, zo voelt het met heel lang ‘niks doen’ als stilliggen. Ik moet zeggen: dat maakt het wel heel makkelijk. Of de krachttraining gaat me helpen. N de 4x50z1 doen we 150 z2 en dat gaat me zowat te langzaam joh! Tot slot 2×75 z3 en ook dat lukt, maar als ik even niet oplet, ga ik weer stom insteken en veel slagen maken. Jammer dat het geen zaterdag is, dan had ik een uur doorgezwommen. We moeten ook nog 3×75 doen z1, z2 en z3 en ook dat gaat bijna te makkelijk! Ik zwem amper uit. Tempo is misschien nog niet veel beter en ik ga niet meer zwemmen deze week, maar dit moet ik meenemen. Garmin telde redelijk goed

29 oktober – Een wandeling op een enerverende werkdag.

Meer kan ik er niet van maken dan een wandeling vandaag. Zou ik opeens consultant kunnen worden op mijn werk! Mijn gewaardeerde collega gaat weg en ik kan zijn functie wellicht overnemen. Dat zou echt geweldig zijn! Maar de verandering gaat voor mij te snel. Wie moet dan al die tickets doen? Het is best veel en ik werk ze rustig af, dus ik heb genoeg werk te doen. En een marathon in mijn achterhoofd. En een miljard bedenksels. En dan onrustig de dag starten zonder treinen. Wel redelijk geslapen gelukkig. Maar ik snap na de meeting waarom ik vandaag over meer-uren moest beslissen en ik ga graag tot maart een dag extra werken. Tegen betaling ook nog. Maar ik ben een 50+er en het duurt een hele tijd voor dit indaalt bij mij. Ik vrees dat het zelfs nog langer duurt voor ik er gevoel bij heb. Ik mis Rob dan extra erg. Ik zou het liefste willen gaan rennen even, zodat ik het kan snappen, maar we zitten op kantoor. Dus de wandeling is waar ik het mee moet doen.

De jongens praten over miniatuurtjes, maar mijn hoofd flippert alle kanten op. Ik werk keurig een hoop tickets weg en weet zoveel meer als voorheen, maar ik denk ook: verdulleme zeg, ik moet iets bij J navragen… En er staat nog steeds behoorlijk wat open. Maar in tegenstelling tot vorig jaar toen ik het echt somber inzag omdat er teveel kennis weg ging, denk ik nu: mooi, kan ik het leukste werk naar me toe trekken. En dan ‘s avonds moeten we ook nog stemmen.

Er is erg veel onrust. Het helpt om even met Rob te bellen, maar echt begrijpen dat mij iets gaafs zomaar in de schoot geworpen wordt, vind ik moeilijk. Ik vind dat ik overal hard mijn best voor moet doen. Manager M gelooft heilig in mij en mijn kunnen. Meer dan wandelen wordt het toch niet vandaag. Ik ben erg moe van het verwerken dat M weg gaat, G weer (voorgoed) ziek is en we mensen te kort gaan komen en dat ik meer kan gaan verdienen en nu al vanaf razendsnel 1 dag extra kan werken tot maart. Te mooi om waar te zijn!

30 oktober – Het laatste loopje voor de marathon

the last one voor de marathon: 25’warming up-5×30”hard/1:30rust-3’Cooling down.
goed geslapen hoor, er is genoeg om wakker van te liggen, dus ik doe het maar niet. Het drong wel door vandaag: ik kan promotie maken! Kán. Kan ik. Eerst te laat bij KvH voor fysio, maar op tijd klaar. De nieren zaten vast. Pijnlijk vast zelfs. Redelijk goed gewerkt. Veel geluisterd en gehoord ook. Maar ook onwijs moe. Overal pijntjes: enkel, tanden, hoofd. Ondanks de nieren die weer ‘los’ zijn. Niet extra angstig gelukkig, waar ze voor waarschuwde.
Na het werk, als Rob thuis is, nog in het laatste licht ‘een stukkie’ hardlopen. Maar 40 minuutjes. Korte broek, lange mouwen: 🥶 koud! Niet eerder gehad. Traag, zwaar, log, slepend, extreem wisselend. Te zacht, wat harder, moeizaam. Geen rugzakje, geen zakdoekjes bij me. Buikpijn. Verveling. Maar het licht is echt prachtig mooi en krachtig.

Het saaie rondje maar weer. Ik had de stenen die ik voelde mee te slepen liever niet gehad. Hoofd te zwaar, ik te zwaar. Schoen strikken. Onverhard tussen ritselende bosjes, in de verte burlende herten en dichtbij graafmachines.

Er gaat niks boven dit tijdstip, maar het is koud en wordt snel killer. Na 25minuten en dik 4km eindelijk ietsje anders: 30 seconden aanzetten. 5 keer. Nauwelijks de moeite. Rust is prima. Viaduct op gaat langzamer, viaduct af sneller. Stopje voor foto van de maan.

Het is donker. Ik loop gemiddeld ineens totaal niet meer sub6. Het voelt als zeven. Dan duurt de marathon lang! En dit is een klein stukje. En het is droog. Windstil. Na de laatste versnelling nog uitlopen. Het worden geeneens 7km en ook 6,66 op 6:06 lukt net niet. Ik ben niet moe van het lopen, niet blij, niet gerust, niet hongerig. Mijn rechtervoet doet nu pijn, mijn hoofd ook. Ik kan de marathon vast afmaken, maar een goeie marathon: die hoop laat ik gaan. Ik haal de finish vast binnen 5 uurtjes, maar hoe is de vraag.

31 oktober – Losfietsen, nog even naar buiten omdat het vandaag niet regent.

Morgen gaat het waarschijnlijk de hele dag regenen, dus doe ik vandaag liever de 70 minuten duurrit en morgen binnen nog een paar versnellinkjes. Maar het maakt niks uit: het tempo is helemaal weg. Floep. Vertrokken. Ik denk dat de hormonen flink overhoop liggen, want de laatste menstruatie was ook niet je-van-het en het voelt al een week als dag 18; terwijl die zondag pas zou zijn. Lage hartslag, weinig vertrouwen, ik voel me slecht en ‘te min’. Het voelt niet goed, maar er is niks aan de hand. Behalve dik, oud, slecht, traag, dom. Misschien is dit wat KvH bedoelde met ‘angstig’. Ik zou het hopeloos noemen. Kom nergens toe, maar doe alles wel gewoon. De was, pvc vloer kopen, eten, CC en DL. Maar marathon spullen klaar leggen lukt dan weer niet. Het oogstseizoen is voorbij. Oktober ten einde. De stilte gaat in. Samhain. Maar ik ‘moet’ nog. En ik kan het helemaal niet! Volgens Garmin ga ik 4:05 over de marathon doen, maar ik denk aan 4,5 uur. Ik weet niet waar de Dixies zijn, wat ik binnen ga houden, of ik het koud heb of honger ga krijgen. Ik heb in elk geval genoeg vet om uit te lopen! Maar nu eerst nog fietsen. Ik loop in het Kotterbos al vast: fietspad afgesloten. Terug via het onverharde pad. Langs het centrum.

Is er voor fietsen ook een tijd waarbinnen je zin moet krijgen? Is 75 minuten te lang?! Kortom: het kwam niet. Veel wind vond ik (meer het gevoel dan de waarheid), rommelige route langs het ene pad heen, Wilgenbos, Lepelaarsplas terug en dijk terug.

Het ging TRAAAAAAAAG. Zat gewoon geen energie in. Muziek hielp niet, positief proberen te zijn niet, wind mee niet. Ik zie heus mooie kleuren en luchten, maar het is grijs van binnen.

Mijn hoofd staat op werk-stand. Ik denk dat ik iedereen teleur ga stellen met mijn marathontijd. Dat het een keer niet lukt met eten en dat ik ‘uit’ ga. Dat het te druk en zwaar is. En dan is aan het einde bij het fietsen het pad langs de kassen ook nog afgesloten! 75 minuten en nog geen 30km. Sneu. Dat is het en zo voel ik me ook enorm. Ik krijg wel de Halloween badge van Garmin.

We laten oktober achter en gaan lekker november in!

1 oktober – Zwemmen bij de TVA, een grote bak kilheid

koud. Ik had het koud. Na 3 kwartier echt kippenvel zelfs. Gezwommen. Iets anders heb ik niet gedaan. SV voorop telde de banen, die lieve E van haar er achteraan en ik zwom daar dan achter. Kalm, beheerst en verkild.
Het was een rotdag op het werk. Veel te veel tickets open. Teveel meetings ver verschillende dingen en dan zeggen mijn collega’s dat ze soms tijd over hebben! Ik heb dat nooit! En dan komt die stomme klant terug waar ik in augustus al klaar mee was (letterlijk en figuurlijk) om te melden dat ie zijn deadline niet haalt en wat er allemaal (nununu) anders blijkt te moeten! Ik doe om 5 uur snel de computer dicht en moet echt langer landen dan de trap af en naar het zwembad rijden kost. Anyway, zwemmen is wel het laatste waar ik zin in heb. Maar ik doe het gewoon. Dan maar zonder zin.

De slag is wel echt verbetert! Breed, diep, krachtiger en langer. Het kost weinig moeite. Ik heb ook minder slagen nodig. Maar ik doe ook niet mijn best. Verre van. Omdat ik daar écht geen zin in heb!!
Inzwemmen iets van 250m.
Dan slepen en bijleggen en benen en nog ieys wat ik niet doe.
Daarna doen we 3 keer 400m-50school-200m. 200m iets sneller. Win halen dat natuurlijk niet! Maar het is mij om het even. Ik zwem veel, weer langzaam en het uur zo vol mogelijk.
Geeneens zin om een foto te maken.
Zonder hartslagmeter
Ik krijg het niet meer warm!!

2 oktober – Een duurrit met Vincent en een bezoekje aan TK en hardlopen.

slecht geslapen. Het hoesten is begonnen. En werkstress. Dus eerst wat gaan werken om rustiger te worden. Maar opeens is er wel een kilo bij! En diarree. Lekker -not-
Na het werken gaan we fietsen. Vincent wilde op zijn racefiets, maar de band loopt weer leeg. Dus pakt hij mijn gravelfiets. Ik mijn racefiets. De gravelbike is echt zwaarder, want hij houdt me niet bij. Maar ik vind het heel fijn dat het rustig aan gaat. Niet zoveel energie vandaag. En het is koud. Na het zwembad heb ik het op wat zweetaanvallen vannacht na, niet echt meer warm gehad.

Het spoorbaanpad af. Bij Poort hebben we de bui ingehaald. Druppels. Vervelend, maar geen grote bui.
Dan langs Duin. Leuk breed nieuw glooiend pad. Wind mee langs de dijk.

Vincent vindt Pampus een vuilnishoop lijken. Grappig. We maken een ommetje naar TK, Vincents trainer. Om hem een presentje te geven. Na een kop thee (lekker warm) weer terug naar huis via de dijk. De regen is weg.

Ik maak een ommetje door het Kotterbos en Vincent maakt thuis alvast frikandellenbroodjes.
Nou we hebben gefietst. Punt.

Ik geef altijd een cijfer aan een training. Dan vraagt Garmin: Vertel hoe het ging. Ik ging hardlopen. Na het onkruid wieden en lekker even hangen. Maar ik heb geen idee hoe dit ging qua hardlopen. Tempo 5:47 prima. Maar met (bewuste) pauzes opeens 6:25! Pasfrequentie 174 prima, uitvoering 85% prima, hartslag 143 goed, ‘telkens sneller’ gehaald. Geen pijntje, geen blessure en zelfs gewoon goed gep**pt. Rustig genoten. Lekker bos. Bewust van alles. Gecontroleerd. Maar… het vóélde níét góéd!
Ik vond het niet spannend, niet sterk. Moeizaam. Een zwaardere ademhaling dan normaal. En ik dacht dat ik nog 10 seconden nog harder moest, maar dat was dus niet zo. Natuurlijk viel er ook een versnelling het viaduct op en dat is dan even zo heftig! Ik vertel het door elkaar.

Ze hebben het bos op 2 km gesloopt. Lekker hoor voor de herten. Bosbouw snap ik blijkbaar niet. Ik stond na 3km stil. Veter strikken en aandrang. Gewoon gaan zitten en dat was goed. Maar ik liep net weer en er kwamen 3 fietsers langs ☺️ tempo ging daarna omhoog. Hartslag ook wat.

Prima weer! Echt fijn. Maar ik zie dan op tegen versnellen. Fotootje maken van hekje. Buitenste bos gepakt. Op 6km weer gestopt. Omdat het kan. Iets om even naar uit te kijken. Even om me heen kijken. Gemiddelde van 5:54 vond ik al goed.
Dan de versnellingen. In de eerste van 60 seconden een hek. En toch sub5. 90sec bij-joggen. Dan 50sec en die gingne okee. 40sec dus viaduct omhoog en weer af. Het ging netjes elke keer (iets) sneller. 30sec in de straat. En dan echt eens een keer twintig seconden mijn best doen! Telkens de rust doorgelopen. Ik zette helemaal aan voor 10 seconden, hoefden die niet meer! Uitlopen dan nog maar tot thuis. Wilde niks extra doen. Was bezweet.

Thuis drinken. En hoesten. En warm worden onder de douche. Ik hoef nu morgen niet te hardlopen na een extreem lange werkdag. Ik zie op tegen de lange duurloop zaterdag in slecht weer. Maar dan kan ik zondag nog bijkomen. Nou ja, dit met pauzes vind ik eigenlijk ook wel lekker! De meesten zullen toch een hoog tempo zien. Maar mijn gevoel zegt ‘mhwah’. Want er ging ook veel goed!

3 oktober – veel werken en even tussendoor een wandelingetje

een lange dag. Gelukkig redelijk geslapen, maar ik maak me al zorgen over het werk, want we zijn met z’n tweetjes en collega G kan me prima helpen, maar is niet heel leuk en toegankelijk. Eerst de diëtiste. Ze kan me niet verder helpen met mijn rare voeding. In goede harmonie zijn we uit elkaar gegaan. Ik snap heel goed dat ze mij niet kan volgen! Dan snel aan het werk. Ik tik de tickets weg. Ik ga om half 12 even een stukje wandelen. Nu kan het nog, nu kan ik nog naar buiten. Het is nog droog (min of meer) en licht. Rob heeft juist vandaag vrij en wandelt mee.

Dan merk ik dat collega G de middag ook zijn verlof opneemt. Zo goed als alleen!! Ben er niet gerust op. Maar ik werk de tickets verder weg, kan 2 van de 3 telefoontjes beantwoorden en bij de andere vraag helpt J me mee. Plus nooddienst tussen 5 en 6. Dan kan ik ‘rustig’ de pagina’s voor OP doorkopieren, ware het niet dat ze die vernachelt hebben!! Nou ja, na lang aftellen wordt het 6 uur. Ik ben trots dat ik alles weg heb gewerkt! Vermoeiend. Ik loop met Rob nog naar de AH. Ik ben gewoon moe van de dag! Ik kon niet winnen met Rummikub natuurlijk, maar door mijn agendaafspraak was ik er ook even niet bij. Rob heeft eerste kubus van de hele triatlons voor me af! Nog een paar te gaan!

4 oktober – Hardlooptraining in de storm en zwemmen

9km wu-5,4,3km marathontempo met 1km rust-cd. In stormy weather!!

In NL stormt en regent het. ‘Binnenweer’ appt Joyce. Niet echt weer voor een lange duurloop. Maar wat als het bij de Berenloop ook geen braaf weer is? Ik bedoel maar: Ierland is ook niet voor de watjes. En als ik dit uitschuif naar zondag, ben ik maandag weer te moe op het werk. Ik ben al aan de diarree voor ik vertrek. Ik zet cola klaar en water en ga rondjes van 5km om het huis.

Ronde 1 gaat megazwaar en heel traag. Hartslag is extreem laag. Ik heb gewoon geen zin!! Nergens last van, behalve een totaal gebrek aan motivatie.

Ik ga thuis naar de wc voor meer diarree. Jasje uit? Als ik naar buiten stap (wilskrachttraining) regent het. Jasje aan. Ronde 2. Het begint op ca 7km toch snoeihard te regenen! Hehe, eindelijk gebeurt er iets! Tempo wat hoger, door en door nat en ik voel me even een bikkel. Ik ga door!!!!

Het tempo gaat van een gemiddelde van 6:24 naar 6:15! Dan een blok marathon tempo. Totaal niet representatief. Slok cola en ronde 3 in.

Zon! Volle zon! Wel mooi. Tempo ietsje hoger. Ik voel me goed, maar nog steeds traag en energieloos. Ik probeer iets harder, maar het is er gewoon niet. Het is niet makkelijk en ook niet moeilijk. Het is niet vervelend, maar ook niet leuk. Na Ronde 3 is het gemiddelde 6:11.

Ik twijfel me suf of er na ronde 4 nog een ronde komt. De HalveMarathon gaat er sowieso komen. In ronde 4 geef ik iets meer gas. Dat voel ik op alle gevoelige punten, maar ik ga me niet stuk lopen. Gewoon ietsje harder. De wind trekt ontzettend aan. Het regent nu eikels. In de zon nog steeds! Het gemiddelde gaat naar 6:06!

Nog 1 ronde, maar waarschijnlijk 4,2km ipv een ommetje voor 5,1km. Ik zet nog even aan. Dat voelt goed, maar ik voel het aan het hele lijf! Of dit 3km marathontempo is weet ik niet. Ik denk het niet.

Nu dreigt de regen en Vervolg: begint het echt flink te stormen! Ik ga het rondje afmaken en hou het op 25km van de 27. Eenmaal thuis begint het weer te regenen. Ik heb een gemiddelde van 6:05 zelfs. Maar eigenlijk is het met alle pauzes 6:33.

een halve marathon in 2:21 (uit-thuis)
Ik weet niet of ik de cut-off tijd van de marathon haal, want dat is 5 uur en ik denk dat er nog heel veel verval zit in de laatste 17km! Mijn spieren vonden dit heel zwaar, met afkoelen en wat versnellen. Mijn hoofd is het daar volledig mee eens!!

Daarna zwemmen. wat een gedoe allemaal!! GN is altijd zo streng en zeker als de training groot is, dan jaagt ze het er doorheen. Ik zat even te kletsen met W, maar we moesten zwemmen hoor, want er was al zo weinig inzwemmen! Ik deed 100m en toen drukte ik uit ipv lap, dus laat ik het maar weer met ‘keurig’ horlogegedrag. Gewoon zwemmen. De 450m heel-armen-heel-benen-heel-school-heel-rug. Miste ik 50m. Ik deed maar wat joh. Toen 550 iets met duurtempo en poloslag. Ik vond het verre van duurtempo! Sloeg ik polo maar over, want ik wist het toch niet. Gelukkig zwom ik wat achteraan. Daarna weet ik het niet, want de uitleg was al gedaan voor ik er was. Iets met 200 z1? Dat ging dan weer langzaam.

We deden ook een keer 4×50 met ademhaling 1op2 links en dan rechts en dan 1op3 en dan 1op4 links en rechts. Viel me lekker mee eigenlijk! Geen idee of we er nog iets tussen deden, maar we moesten ook om elkaar heen zwemmen. Ik snap de bedoeling. Maar toen ik de watertrappelaar was zag ik pas dat ik de kant niet mocht aanraken! Tja, toen miste ik 25m 😒 in de laatste keer. Daarna nog 200m elke 50m sneller, maar ik vond het niet sneller gaan. Het was eindelijk tijd. Het was kei druk in het zwembad en in de kleedkamer. Niks voor mij. Ik heb de zwemafstand gecorrigeerd en er 75m bij geteld. Dan is het tempo wel weer redelijk. Ik had vandaag weinig tempo en energie, maar dat is niet gek als ik dan toch zoveel loop en zwem. 🏊🏻‍♀️

5 oktober – Oliebollen halen en fietsen

Vanmorgen werd ik wakker en ik dacht: jammie, wat heb ik zin in een oliebol! Ik vroeg me een uur later af waarom, maar het kan: vet, koolhydraten en opslag nodig. Het is ook opeens echt herfst: regen, wind, kil. Nog een uur later stond ik eindelijk op. Het regende nog steeds en ik had (tegen 11 uur) trek in mijn ontbijt en ik had een heerlijk dagje rust. Ik had lekker op de bank kunnen gaan hangen. Van de duurloop gister heb ik geen greintje last! Helaas verbaast me dat niet, maar ik ben er blij om. Annemarie denkt dat ik wel de cut-off tijd ga redden en Garmin houdt het zelfs op 4:12 voor de marathon. Maar ik zie nog 4 lange weken tussen nu en dat moment liggen. Het wordt droog als ik alle computerspelletjes speel. Ik neem de kat mee naar buiten. De kleine king pist, vreet plantjes, springt in de boom en verjaagt een andere kat.

Ik wandel naar de ah met Vincent en toch blijf ik zin hebben in oliebollen! Ook na de lunch. Rob wil wel mee wandelen. En zo gaan we naar de Almeerplant. We zien het gekapte bos en vragen ons af wat de ‘ruis’ is die we zien. Het blijkt gaas. Om de jonge boompjes staande te houden, zodat ze nu massaal gerooid kunnen worden?!

We lopen best door! En het blijft droog. We halen 7 oliebollen en die ruiken we de hele tijd!! Ze zijn nog warm. Ik laat Rob het kwadrant zien, maar hij weet ook niet waar het voor is. Voor scouting misschien? Intrigeert me dan. Ik breng de vuilnisbak weg en haal dan 5km. Stappen ruim gered! En het was de hele tijd droog. En veel te warm voor een winterjas.
Ik smul van de oliebol. Precies zoals ik me bij het opstaan had voorgesteld!!

En dan iets van uitfietsen (waarvan?!) Het leek droog te blijven en het is nog maar windkracht 4 ofzo, dus dan ga ik echt liever buiten fietsen dan binnen! Liever wind dan klimmen, liever regen dan zweten, liever sloom dan saai. Eigenlijk dus niet omdat ik een bikkel ben hoor! Maar ik ben gewoon niet bang meer voor slecht weer of wat extra moeite doen, na Ierland. Wat kan er gebeuren? Nat regenen? Wind? Been there, done that, survived!! Zo lang als het kan buiten, want straks is binnen de enige mogelijkheid. Het is een duurrit dus verder maakt het niet uit. 80 minuten. Ik pak de gravelbike. Een dik uur is iets van 25-30km. Ik denk aan wind mee heen over een polderweg en tegen de wind in terug over de Grote Trap. Dan gaat er iets mis met het horloge en mis ik de eerste km. Wel op het fietscomputertje! In het Kotterbos besluit ik dat de wind iets anders staat en op de Trekweg mee is dan wel fijn.

Ik zie een grote tak op het fietspad, verder wel veel losse bladeren, maar niet echt stormschade. En er is rust. Niemand gaat met dit weer naar buiten. Al zie ik ook wat vissers en wandelaars. Het is gewoon droog! Ik rij naar de sluizen en kijk naar de herfstkleuren. Ik vind het mooi, maar het ontluikende groen vind ik gaver. Ik kies er toch voor door het bos terug te gaan, dan blijft het een soort zijwind.

Tempo is ver te zoeken, zelfs wind mee. Boeit nie. In het bos is er weinig wind. Maar bij de Praambult begint het wel te regenen. So be it. Het is niet koud, ik heb een goeie jas. Alleen de zonnebril is lastig… ik fiets wat om en dan neem ik in het Kotterbos (het regent nog een keer flink) het onverharde pad. Tempo is toch ruk en ik moet dik een uur vol maken! Dus dan maar leuk en wat uitdagend! Een onverhard pad geeft meer rust in mijn hoofd. Ook al fietst het moeilijk.

Ik ga nog om via het centrum. Moet toch een uur redden! Het is weer droog. Ik maak er met wat ommetjes 30 van op de fietscomputer en dat neem ik over naar Garmin. Laag tempo, maar wel mooi gedaan! Minibikkeltje. Ik eet de andere oliebol ook.

In de avond heb ik zin in pizza en ik loop nog maar een keer naar de winkel. Het is geen goede dag voor het wintervet, maar wel voor de stappen.
Ik vond het een vrij zuinige sportweek. 9:45 voor de tri-sporten. Tot ik bij T3S kijk op strava: dik aan de top! Ik zie het dan, maar ik snáp het niet.

6 oktober – Wandelen met Vincent

Samen met Vincent. Het was zo’n volle dag! Maar aan mijn eigen werk ben ik eigenlijk niet toe gekomen en er staan nog veel te veel website tickets. Dat is met twee keer telefoondienst. Ik baal daar van. Ook al miezert het, ik wil naar buiten! Even bijpraten met Vincent. En rond zwerven. Rob was laat. Laten we deze dag als afgesloten laten. Al kon ik wel winnen met rummikub en yathzee.

7 oktober – Binnen fietsen en een duurloop

Binnen fietsen in Zwift – bellend op Danger Noodle in Watopia.
Rob uitgezwaaid (die werkt de komende dagen in Brussel), teruggekropen in bed, wat werk gedaan, de weegschaal vervloekt en ontbeten. Ondertussen mijn zus geappt en gebeld, want pa en ma zijn weer ziek van de coronaprik. En dat gaat helemaal niet goed. Ik stap dan maar binnen op de fiets, kunnen we bellen. Er zat een training bij, maar de uitvoeringsscore is 0️⃣. Ik heb niet gelet op waar of hoe ik fietste.

Ik heb een half uur geluisterd naar hoe slecht het gaat als je ouder wordt. En daarna een half uur hoe druk en onoverzichtelijk het leven is. We sloten af met een half uur over feestende en drinkende kinderen. Duidelijk?

Maar ik heb 40km gefietst! Met een hoop hoogtemeters. Netjes binnen de tijd.

En ik voel me nog slechter want ik hoef zo niet oud te worden, de was te laat aangezet, niet geschrobt en geboend en ik word beschuldigd van gezond eten, maar als ik iets niet doe… (…) En ik snap verder ook niks. Dat iedereen het te druk heeft om aandacht aan een ander te besteden. Ik heb nog een middag voor de boeg met cranio, kapper en iets gaan vragen en met Vincent overleggen. En doorrrrrrrrrrr. Met een duurloop.
Buikpijn, rechterhiel pijn, linkerbeen zwaarder, telefoonhoesje bijna kaduuk (va km 6 telefoon in hand gehouden), zwaar, onrustig, saai, verveeld, hartslag weer van slag (laag) en het voelde allemaal net niks.
Ik was bij KvH geweest, maar het was te kort om me te laten landen. Ik voel me totaal niet goed genoeg. Fysiek kan alles, maar mijn hoofd gelooft dat maar niet. Hormonen dingetje? Super lastig. En dan een uurtje gaan lopen. Ik bedenk wel dat het echt niet voor iedere vrouw van mijn leeftijd is weggelegd om onafgebroken 10km te gaan rennen, maar ik voel daar niks bij. Ik wilde langs het onverharde pad bij de snelweg en de manege. Ik eet vandaag overdag gewoon weer op honger. Dus er is niks wat teveel is. Ik heb al buikpijn en ik ben weer aangekomen. Ik neem verder naast zakdoekjes en muziek niks mee. Ga gewoon joggen. Er is wel iets wat ik écht slecht kan: over de Evenaar lopen, door de drukte. Auto’s, geluiden, veel beweging: ik kan er niet mee omgaan. Het voelt allemaal niet goed, pijnlijk her en der en trekkerig. Dat duurt zomaar dik 4km. Ik vind het simpelweg écht niet leuk.

Dan zie ik een veld vol blauwe kolen. En stoere kerels die met het meisje de paarden gaan knuffelen. Ik loop het bos in. Het telefoonhoesje gaat bijna stuk. Maar het groen, de rust, de bomen: instant gaat alles beter en makkelijker en lichter. Ik zie de snelweg met een smile.

Pak de telefoon in de hand. Het tempo gaat omhoog, de hartslag gaat ietsjes mee. Maar die is weer belachelijk laag. Ik ga de beug over, de wijk door. Allemaal stiller en rustiger en wind mee. Niet dat het echt leuk wordt, maar stukken beter! De kilometers tellen gewoon op. Ik zie FV op zijn fiets, tutjehola met haar familie rennen. Ik ben blijer. Kijk mensen, ik zweet, en ren ‘zomaar’ ff 10km weg. Het tempo is van 6:10 naar 5;40 gegaan! De laatste km terug naar 5:55. Ik vind het goed en ben blij weer thuis te zijn. Genoeg, maar niet goed. What you see is what you get.

8 oktober – Wandelen vanaf de Shell naar huis. Zwemmen lukte niet.

Niemand van alle geweldige mensen die alles reposten en aanhalen hebben vandaag gerepost dat ‘gewoon zijn’ genoeg is. Iedereen moet een beste, betere geweldige zichzelf zijn. Vandaag was ik al blij met ‘zijn’. Slecht geslapen met spokende herriemakende katten. En vanmorgen begon ook weer met pissen en een volle trein. En dan de lijst met tickets weer openen. En er komt alleen maar bij. Gelukkig heb ik zo’n fijne collega’s die de dag oplichten. Waar ik een beetje kan klagen. (…) Zelfs zonder de social media schijnt iedereen er maar op los te liegen en een eigen waarheid te hebben. Is alles en iedereen beter dan zichzelf. Nou, ik niet! Ik heb hulp nodig van MS voor de tickets en ik heb vragen voor JdW en ik krijg diverse websitestelefoontjes. Ik eet aan de desk. En dan rijden de treinen niet. Een ‘botsing’ waarschijnlijk, iemand die de beste versie van zichzelf niet langer goed genoeg vond. We hadden zo’n mooi plan met Vincent die de zwemspullen en de auto zou halen voor een uurtje training. Maar nee. Mijn collega kon ons richting Almere Buiten afzetten en toen kon ik toch even wandelen nog. Maar ik vond het vermoeiend en trekkerig. Niet moeilijk, maar het beste deel van mezelf was er niet bij vandaag! En Rob is er ook niet, want die zit voor het werk in Brussel. Ik baal dan ontzettend dat ik niet kan zwemmen, want zaterdag lukt ook niet en nu moet ik het weer overal tussen proppen. De kat ging s avonds nog een keer pissen. Ik denk dat mijn beste deel in winterslaap gaat. Maak mijn betere ik in maart maar weer wakker!

9 oktober – Wandelen en booglampen

Het lukt allemaal wel, het gaat allemaal goed, maar ik voel me niet echt blij. Hoort er wel bij he, als de dagen korter worden? Ik kan me niet optrekken aan de leuke telefoontjes, de opgeloste tickets, dat er weinig pijntjes zijn. Vervelende katten, lastige tickets, stom met eten, zonder Rob en mooi weer terwijl ik binnen zit. Dat weegt zwaarder. Ik ga tussen de middag lekker wandelen! Is het mooie weer ook voor mij! Tussen alle eikels in.

En na het werk nog een stukje met Vincent van de warme lucht genieten. Even het hoofd leeg stappen.
Potjandikkie, om 7 uur gaat de zon al onder. Gelukkig is de schemering eindeloos. Ik kleed me niet eens meer om voor de bootcamp, gewoon sportbroekie en trui aan. Hardloopschoenen. Eerst de warming up en dat is wel goed voor mij. Even de knieën los maken met squats en lunges. Dan 2×4 minuten opdrukken/knie pakken en hardlopen. Voor mij is hardlopen het makkelijkst, dus het laatst. Doe gewoon op het gras. I mean: waarom matjes, luxe? Sporten! In de natuur. Op het veldje. De andere 4 schijnen daar anders over te denken.

Dan weer 2×4 minuten. Jumping jack, bukken en sumo stand. Deze combi voel ik een beetje, maar het is allemaal niet móéilijk! Ik vind de pauzes eindeloos. En dat geleuter over wat je (niet) moet eten, hoeveel MrMike wel niet sport en gezond zijn. Dan 2×1 minuut planken met hand om de beurt omhoog. Tja, sorry, als je 1 uur kan zwemmen dan is dit goed te doen. We doen nog een buikspieroefening 2x. Iets voor de schuine buikspieren. En tot slot 1,5 minuut benen omhoog en klappen onder de knie. Zittend. In het gras. Eerlijk: ik word er niet moe van, ik doe een beetje kracht op, ik zweet niet en hoef mijn best niet te doen. De cooling down laat ie achterwege want ik denk dat zijn vriendinnetje de koffie klaar heeft. Nog geen uur. Ik vind het best! Het klinkt vast denigrerend, maar voor mij is dit geen sport. We moeten nu veel water gaan drinken om de afvalstoffen af te voeren. Gniffel. Dan moet ik de hele nacht plassen! Nee hoor, ik drink niks als een bekertje melk. Daar heb ik zin in, dus dat is genoeg.

10 oktober – Een halve marathon vol-strijden en uitfietsen naast Vincent die hardloopt

Het ging niet.
Slecht geslapen. Darmen zijn al zo-zo. Idee was 3x8z3/4z4/4r. Maar eerst inlopen in Z1. Dat zou moeten lukken, maar nee: absoluut niet! De hartslag flipperde alle kanten op, maar vooral omhoog. Vreselijk. Het is zonnig, ik heb het warm, ik heb geen route, wel muziek. Geen tempo. Na 15min naar zone 2 voor 45 min. Gek genoeg dáálde de hartslag.

Ik had het warm-koud en ik moest! Dan maar een ommetje onverhard. Het Wilgenbos in en genieten van gras en het brugje.

Na ca 6km is het helemaal mis. Ik duik de kant in, had gelukkig maandverband in wat weg kon. Volle diarree en heel smerig. Daarna onverhard tussen het water door.

Mooi, slecht voor het tempo, goed voor de rust en acceptatie. Dan de dijk op (ff wandelen) en dat gaat lekker! Goeie zone, fijn tempo, mooi over het water kijken. Maar het voelt zwaar en moeizaam.

Na een uur nog geen 10km en de intervallen laat ik voor wat ze zijn. Het gaat me om de km’s nu. Als ik zou luisteren naar mijn lichaam was ik gestopt, maar “we” onderhandelen pauzes en duur ipv snelheid. Na 11km sta ik stil om te drinken en te kijken. De kleuren zijn zeer mooi.

De cola is uitgezet. Vooral water is lekker. Ik app J. Dan door naar het centrum. Het lijkt steeds moeilijker te gaan! Echt veel trekken en veel strijd in het hoofd over afbreken en opgeven. Bij het centrum weer diarree en handen wassen.

Toch door. Ik wil de HM halen en ‘het-voelt-zwaar’ is geen excuus. Druk aan het verbouwen aan de andere kant zeg. Bah. Gek genoeg is het tempo ietsje beter. Ik ga tot het bankje. Bijna 17km. Zitten, fotootje en EEN GEL eten!!!!

Iemand nog aanmoedigen en dan km’s aftellen. Door het bos over een rotpad en dan rustig terug. Ik tel echt enorm af. Nog 3km. Ik ga wel redelijk qua tempo en ik voel de energie van de gel! Eigenlijk zou ik sub 6 gemiddeld willen lopen, maar dat red ik niet meer. Ik loop door en moet om via de wijk. Vermoeiend. De laatste km zijn nog iets zwaarder, maar ik maak een HM vol!!

Hartslag redelijk (hoog), cadans top, tempo 6:02 redelijk, uit-thuis 6:59! Uitv.score alsnog 34%!! Naderhand te moe en moeie spieren en rechterhiel. Geen last van gel!

Na het rennen veel worstebroodjes gegeten en gezeten en gedoucht. Ik voel het goed! Alles is stijfjes en trekkerig. Rechterhiel doet pijn en de nagels zijn blue.

En daarna uitfietsen met Vincent die zijn eigen hardlooptraining heeft. Prima combi! We hadden de route over de ibisweg. Ik lekker op de gravelbike. Goed voor de spieren en een hoge cadans. Vincent kon lekker kletsen. Ik wat foto’s nemen.

Maar fietsen door de herfst gaat goed! Om via het Kotterbos en weer achter de wijk langs. Ik vind het prima, ik fiets de tijd wel vol.

We eten heerlijk spinazie en ik vreet spekkies, want daar had ik zoveel zin in!!!
Ik heb een aster in de tuin die bij mijn fiets kleurt! Blij! 🌺 🙂

11 oktober – De zwemtraining ‘inhalen’: duurzwemmen in de Koploper in Lelystad

nee @mvdb, ik kan het inderdaad niet; ik ben echt slecht in het overslaan. Ze vroeg het me woensdag toen ik niet kon gaan zwemmen en opperde dat overslaan ook tot de mogelijkheden behoort als het een keer niet lukt. Als er een manier gevonden kan worden om toch te zwemmen, dan ga ik! Met V een uurtje naar het banenzwemmen in de Koploper. Het paste. Niet dat ik daar zin in heb (ik blijf ook liever eindeloos in bed hangen), niet dat ik me goed voel (ik heb veel pijntjes van de halve marathon van gister: de hiel zeurt een beetje en het linkerbeen is zwaar, maar dat is de periode nu en met alle stress erbij is het ‘logisch’) en uiteraard word ik er ook niet echt beter of slechter van, van die ene zwemtraining. V had een training voor zichzelf en ik ging eens een keer gewoon duurzwemmen. Meestal is het training, maar eindeloos doorzwemmen doe ik nog zelden. Kijken of het tempo echt verbeterd is. Nou, nee dus. Het tempo is nog steeds laag. Ik heb er niet op gelet. Wel op de slag. Maar snelheid zit er dus niet in. Nog maar een keer bij TK informeren dan, want het zou in de loop van de tijd toch moeten verbeteren beloofde hij. Ik denk dat de ademhaling de boel verstiert. Maar goed, nergens op letten en onafgebroken zwemmen.

Zitten een soort fases in: de eerste 5 minuten duren een uur en zijn koud en saai. Daarna volgen 5 minuten om je af te vragen hoe lang je gaat zwemmen. De tel raak ik al kwijt. Daarna volgen er 10 minuten waarin ik me afvraag of de slag wel goed is en of ik een kilometer haal. Daarna wordt het drukker in de baan en komt er nog geen concentratie. 1 keer moet ik even iemand voor laten. Maar niks geen gemak. Ik ga geduldig door. Weer tien minuten. Ik ga uit van 45, dus het aftellen kan beginnen! En dan komt er wat routine in en een soort van gelaten flow. Dan gaat de tijd sneller. En opeens 40 minuten en even later zijn daar de 3 kwartier. En dan begint het zwaarder te worden. 50 minuten. Eindelijk begint de training! Doorbuffelen tot 12:14. Ik ga gewoon door en stop het horloge. Onafgebroken gezwommen voor 55 minuten. 2700m. Blij mee.

Het familie uitje ter ere van het 55 jarige huwelijk van papa en mama.
Superleuk concept, de pannenkoekenboot.

Maar wel druk, veel eten, onrustig en geen ruimte voor enig gesprek. Er is weinig ruimte voor contact. Ma is doodmoe, maar eet wel lekker veel.
Ze zijn blij met de rozen.
Buiten is er kermis.
Ik vind die tegenstelling in Nijmegen leuk: felle neonlichten en de oude kapel. De boottocht is ook leuk, maar ik mis er een hoop van.

12 oktober – Hardlopen een training met warming up 2km-6x1km marathontempo-1km rust

Weinig hoopvol van huis gegaan. De lactose van gister geeft malaise. Dus in de buurt van huis blijven dan maar. En de Picnic komt. Wil ik wel mee aanpakken. Omdat het toch niet gaat lukken, ga ik vrij snel na ‘t ontbijt. Maar het gaat eigenlijk wel! Ik loop rustig in en dat tempo is oke. De hartslag blijft weer laag, maar dat is logisch in deze periode.

Na 2km inlopen versnel ik. Dat lukt me uitstekend, maar de hartslag komt niet in z4. Overigens ga ik op dit tempo ook geen marathon lopen! Ik ga z2/z3 doen. Ik heb last van mijn hiel rechts, maar dit versnellen gaat me prima af. Daarna rust is ook een lekker tempo. Ik loop om door het park en versnel nog een keer. Ik had t in het begin heel koud, maar nu zweet ik! Ik zie Vincent. En hij mij 🙂

Thuis drink ik cola en water en stop ff. Tempo 5:38 over 5km!

Ik twijfel of ik 14km zal lopen. Ik ga voor ronde 2. Rustige km en dan een snelle kilometer weer. Gaat. Ik ben al op de helft! Als ik tenminste 14 ga doen.

Ik denk ook elke keer of ik weer 5km doe of maar 4. Uiteindelijk in de volgende snelle km moet ik nodig, dus het wordt 4km! Ik heb de sleutel vast en snel naar de WC binnen. Diarree te over. Voorspelbaar.

Vincent is klaar, hij pakt met Rob de Picnic en ik maak t af. Gemiddelde is naar 5:34 gegaan! Nog een 3km rondje denk ik. 11,5 is zat. Ik ga rustig de straat weer uit en zeg iedereen lachend gedag. Dan nog een keer snel. Ik doe mijn best en het lukt weer! Ik voel me goed nu. Dus toch 4km.

Ik ga ook rustig op een lekker tempo. De laatste snelle kilometer, ik durf en zet aan en haal zelfs hrf 158! I wil onder de 5’ en dat lukt! Nog een km uitlopen ga ik dan ook maar doen. Nog een keer om het park heen dus. Twijfel of het lukt, wil inkorten, maar uiteindelijk wordt het dus ruim 14km, supertempo van 5:32(!!) en een hoge cadans. Uitvoering is 7% 😂. Gemiddeld tempo is 5:57 uit-thuis. En ik heb geen pijntjes meer. Soms snap ik het niet. Ik ga volgende week iets gaafs doen!

22 September – Bootcampen!

Na een nacht slecht slapen met 4 keer plassen en een dag vol werk en ook tig keer plassen had ik weinig zin in iets en dan staat bootcamp zeker niet hoog op de lijst maar het is er nu eenmaal en moeilijk is het niet en zwaar maak ik het niet. Beetje warming uppen, 4 (bijna 5) keer de wod met rennen d’rin en dan een hoop core gedoe en na wat grondoefeningen de cooling down alweer. Het ging om volhouden. Nou, ik kan best iets.
Plannen voor volgend jaar zijn in de maak. Maar eerst het komende weekend weer.

23 September – Fietsen en hardlopen

Eerst fietsen met als opdracht: 6×1’ & 4×1’, maar hoe ik mij best ook doe…

Mijn dag in 1 woord: verveling. Alles was saai, makkelijk, stom. Vorige week zei mijn manager: hoe kan het toch dat je glas altijd maar halfvol is, terwijl je makkelijk een vol glas hebt? Na dat gesprek was het glas wat voller, maar vandaag haal ik de helft niet. En ik weet niet waarom. Alles lukt, qua sport en slapen en de tandarts keurt mijn vulling uit Ierland goed en ik heb nergens pijntjes en veel rust en tijd om een boek te lezen. De was gedaan, kattenbakken schoon. Maar ik voel: Rob weer ziek, Vincent die niet zo goed communiceert, ik doe te weinig voor de ouders, ik maak niet alles brandschoon. Ik ben ineens een kilo dikker, ik snaai teveel. Ik vind niks leuk en alles is saai.

Zo ook en vooral het fietsen. Op de racefiets kan nu nog prima, muziek aan, radartje mee, rondje OVP. Warming up ging wel, maar dan blijf ik niet binnen de wattages. En ga ik langzaam. Daarna blijf ik binnen de wattages en gaat het ook langzaam. Ik ken het wel, vind niks spannend of interessant of leuk. Fijn dat ik midden op de weg kan fietsen als ik het radartje in de gaten hou. Natuurlijk beginnen de intervallen op de Knardijk met wind tegen. Ik moet eerlijk zeggen; ik vind het erg leuk dat het nu even iets anders is en afwisselt. Natuurlijk haal ik de wattage niet of nauwelijks (ondanks de wind), maar ik doe flink mijn best en mijn benen ook! Wie weet gaat het nog ooit helpen… de twee minuten pauze zijn lang en dan denk ik: ik wil weer moeite doen! En dan in de minuut moeite doen verheug ik me op de rust. Haha! Op de dijk gaat het tempo omhoog, maar de wattages niet.

Ik moet ook nog 4×1 minuut op nóg hogere wattages, maar dat red ik natuurlijk helemaal niet. Ik probeer het absoluut! Voor de rest is het namelijk vooral verveling: ik ken het uitzicht, elke bocht en de wind. Het is helder. Er zijn veel boten. Er zijn herfstkleuren. Het boeit me niet vandaag. Als ik de dijk af ga is het tempo netjes 27, maar thuis is dat nog maar 26,8. Verder is t geen hoogvlieger, deze training.

Daarna ga ik een uur rennen met als opdracht: 7×3 minuten versnellen. ik kleedde me rustig om. Slokje water en telefoonhoesje mee. Na het onhaalbare fietsen en vermoeide benen had ik weinig hoop op het lopen. Het voelde echt als 6:20. Slepend. Het telefoonhoesje werkte niet, dus ik hield de telefoon vast. Rende ik me toch een stuk sneller! Nja seg. 20 minuten inlopen en het bleef best hard gaan, voor mij is 5:45-5:49 nl wel hard!

7 keer 3 lange minuten op 5:30. Tja, dat ging dus ook. Vooral de eerste keren. En dan gewoon doorjoggen in de 2 minuten rust. Alles was lang genoeg en prima in te delen. Uiteraard merk ik als het onverhard is, maar ik ging vaker te hard dan te langzaam. Eigenlijk nooit te langzaam. Over het fietspad een beetje nadenken over de route. En dan op 6km moet ik het bos in en de bosjes in. Diarree, veel, irritant en lastig. Ik baal er van. Dat het gewoon elke keer zo moet gaan. Dat ik te dik ben en ga vreten. En dat mijn darmen dan weer zo doen.

Ik ga ook in het bos regelmatig te snel en corrigeer dan wat. Het boeit me al niet meer, dat het vanzelf gaat en makkelijk is. Ik ben verveeld. Het is wel mooi hoor, de kleuren en het groen en alles, maar niet aan mij besteed. Ik wil thuis op de bank verder lezen. En nu moet ik nadenken over de route die verlengd moet worden. De 6de interval is het lastigst, viaduct op, maar dat lukt qua tempo beter dan dat ik er nog zin in heb. Blijkt het maar 5 minuten uitlopen.

Ik haal de 10km makkelijk binnen het uur. Zonder de schijtpoeppauze. Uiteindelijk zal de uit-thuis tijd 6:03 zijn. Weer net niks. Hoewel de looptijd netjes 5:41 is. Maar vandaag ben ik er niet blij om. Dus ik kan niet invullen hoe ik me voelde, want het was niet zwak (volgens mijn hoofd wel), niet normaal (verveling is gelukkig normaliter niet de omschrijving) en ook niet sterk (al doet het tempo vermoeden van wel). De hartslag is zone 1 en dat is opmerkelijk. De uitvoeringsscore is ruim goed. Al maakt dat het gemiddelde met fietsen net een voldoende. (89+44/2=66)

24 September – Zwemmen bij de TVA

Het tempo van 2:04 slaat weer nergens op. Maar ik mis dan ook 50m die er dus heel lang over deden, maar laat maar. Ik heb gezwommen en dat is het. Was op tijd in het bad met 1 doel: 48 minuten vol maken. Maar eerst een half uur sporten halen. GN gaf de training. rvG ging voorop. Iets met 450m in wissel, benen, armen etc. Telt horloge dus 425. En dan iets met 200rustig, 2×100 sneller, 4×50 hard en 4×25 (goddank) sprint. Die sprintjes pakt mijn horloge ook ergens niet. Ik ben niet snel. Heb ik gewoon niet. En dan die gems achter me die me steeds aantikt. En die lastige langzame mensen die te laat komen en de mensen die zoveel beter zijn in baan 3. Het half uur komt vol.

En dan drie keer 100. 50-75-alles snel. We zitten bijna op de 3 kwartier! Dan nog een lang ding van 50rust-50snel-50rust- 100snel-50rust-150 snel. Moest ik openen vooraan! Dan gaat het dus niet zo snel. Maar ik doe mijn best. Meer ook niet. Diep, breed, pak. Uiteindelijk nog een 50m stukken sprint. Dan zwem ik 100m uit en heb ik 2300m bij elkaar gezwommen en zijn het er dus eigenlijk 2350. En zelfs 58 minuten! Net als alles vandaag is het weer gelukt, maar saai en verveeld. Patat eten. Om de stappen te halen ga ik buiten wandelen met de kat.

25 September – Een rustdag! Dus ik kan lekker gaan fietsen.

Ik was boos vlak voor ik ging!! Op Garmin. Ik verliet mijn werkplek met ruim 1100 stappen. Toen wilde ik fietsen kiezen op mijn horloge en ging het horloge herstarten. Zomaar. En kwam het terug met de 500 stappen die ik ‘s middags had opgeslagen!! Dat vind ik zoooo niet eerlijk. Maar ik kon het fietsen wel starten. Lekker de gravelbike, niks wat moet of hoeft, gewoon fietsen. Beetje om me heen kijken, maar ik ken het. Beetje langs de plassen, naar de dijk toe. Op de dijk zijn de kleuren mooi en is het helder. Ik heb wind mee (geen toeval).

Het is niet zo dat ik alles geweldig vind, maar ik verveel me ook niet meer zo en ik heb minder de neiging weer zo snel mogelijk thuis te moeten zijn. Ik zie geen andere sporters, weinig verkeer. Amsterdam vind ik niks, maar de skyline vind ik echt geweldig mooi! Dan het ‘nieuwe’ fietspad af. Leuk zo met de gravelbike. Daarna door de stad tegen een beetje wind in en door een beetje drukte heen weer naar huis terug. Het worden 25km en een tempootje van 24 gemiddeld. Ik vind het een mooie rustdag!
Ik neem de kat mee uit wandelen, maar die stappen tellen nauwelijks mee. Voor hem een wereldreis (rIJs), maar ik vind het wat heen en weer.

En dan na het eten, bij het rummikuppen en bij het duo-lingoen, zwaai ik mooi de stappen bij elkaar. Als Garmin vals kan spelen, kan ik dat ook!

26 September – Duurloop met 6x 30 seconden hard en 90 seconden rust.

Het is niet leuk, niet moeilijk en het is heerlijk en heel zwaar. Allemaal tegelijk. Het is saai, weer dezelfde omgeving en toch ook leuk om net wat te wijken. De muziek lekker hard en gewoon maar een duurloop doen. Alles liep anders en raar vandaag: een ochtend werken, terwijl ik Vincent help met appen en toch de goede vragen stel in de meeting en dan mag ik Sinterklaas gaan organiseren. Vincent gaat me helpen. En thuis eerst het lijstje afmaken met trainers en waterpompen. Het is niet zo dat het anders loopt, maar het sprint anders. In sneltreinvaart. En dan ga ik maar gewoon in de buurt hardlopen. Weinig mee en ik kan naar de WC na de broodjes met kaas.

Eerst 45 minuten inlopen en ik maak het rondje wat langer aan alle kanten. Het gaat prima, het gaat best snel en toch heb ik de hele tijd wat lastige aandrang en mis is de jubel. Gewoon hardlopen. Ik neem thuis na 5km een slokje en dan weer door voor het gewone rondje. Dat laatste kwartiertje inlopen duurt zo lang! Gister had een opschepperige vrouw het verhaal dat ze door de krachttraining zo hard gelopen had opeens, zat ze op de 4:30 in de minuut versnellen. Ik hoef maar 30 seconden, maar ik ben wel blij als ik het tempo na de interval telkens hoor en ook rond de 4:30 zit! Inspireert dat stomme mens me toch nog! Ik doe in elk geval eens een keer echt mijn uiterste best.

Ik vind 90 seconden pauze lang en de laatste keren echt zwaar en uitdagend! Ik ben een derde rondje in gegaan, maar die kan lekker korter. Bij het uitlopen voel ik mijn benen en lijkt het langzaam te gaan maar dat is niet zo.

Ik maak 12km vol en dan moet ik inmiddels echt enorm naar de WC! Dat is altijd zo jammer en wat pijnlijk en ik krijg er kramp van. Al met al eindelijk een fijn tempo van 5:48, prima hartslag en ook uit-thuis is mooi met 5:52. Thuis dendert het weer door met naar de kweker gaan en meer goed nieuws voor Vincent. Ik ben niet zo goed als alles lijkt te lukken. Dat is voor de mensen die er hard voor werken of die goed zijn.

27 September – Uit de hand gelopen duurrit om Flaskes weg te brengen

Nu heb ik de ‘verkoudheid’. Geen koorts, maar moe, snotterig, ietwat dizzy en een beetje wazig. Ik sla het chloorbad over. Dat vind ik heel erg moeilijk. Een training niet doen, moedwillig. Maar mijn neus gaat lopen in de avond, dus wel verstandige keuze.

Ik had bij de Challenge Almere de flaskes van Annemarie bewaard en nu wilde ze die toch meenemen naar Kona. Er stond 2 uur fietsen. Ik dacht: ik breng ze naar de winkel in Biddinghuizen, kan ze ze daar ophalen. Ik koos toch voor de gravel bike en daar was ik blij mee, in de herfstbossen, met de brede banden. Ik ben niet 100% fit (k volg de rest van de familie) dus tempo of energie zat er niet in. En het bleek lastig om de route te bepalen! Ik ging naar my beloved Knarweg en dan de weg naar het vliegveld een keer op.

Ik genoot een beetje van het fietsen, maar niet écht. Dat trage, zware knaagt aan me. Dan weer nieuwe wegen door de polder. Eindeloos lang en recht. En wind tegen, ook al is het minimaal: het bevordert het tempo niet. Ik heb het niet meer zo koud als in het begin, maar ook niet echt warm. Ik zie fietsertjes ook op de radar! Dan de lange weg naar B’huizen. Ze zijn met de windmolen wiek bezig. Boeiend!

Ik zie alleen de vrachtwagens op de radar. Na dik 1,5 uur eindelijk in Biddinghuizen. AR is er nog net en we kletsen even. Ze gaat op vakantie naar Hawaii en daar doet ze dé triatlon. Zo ziet ze het ook. Heel lief. Dan weer terug. Gemiddelde ligt op (schamele) 23. Ik zoek een andere route. Drukke weg, maar wel wind mee! Ik moet kijken naar de route en vind een rustige eindeloos lange weg.

Ik moet eigenlijk plassen, maar ik trap verder. Dan naar rechts en daar vergis ik me eigenlijk, want ik kom in Lelystad bij de heuvel en de weg naar Dronten.

De kilometers rijgen zich aaneen. Langs het water komt het zonnetje er door! Het is meteen een stuk drukker. Ik ga naar de witte brug en daar moet ik echt en heb ik honger. Ik plas, maak een foto en vreet stroopwafeltjes. Dan weer door. Worden het net 80km of niet? Op de Knardijk een pedelacgroep, dus ik ga via het veld. Dat gaat even lekker! Toch nog iets…

Ik verongeluk bijna als ik de weg af ga voor het oog van de pedelacers. Dan naar huis. Moeizaam en ik voel me niet meer alert. 80km komen vol! Een rode training, dat haat ik.
En dan nog even naar de Plus om de stappen te halen.

Rob heeft een nieuw horloge en we willen allebei een frisse neus halen en dus ook brood. Het is heerlijk herfstig buiten. Knisperend koud, las ik ergens vandaag. De kou valt me mee. Ik wandel prima, maar de vermoeidheid valt me tegen. Ik zie nogal enorm op tegen de ‘30 van Almere’ morgen! Maar het zal een prima training zijn.

Nog even over de trainingskleurtjes…. Ik heb er vanmorgen fietsend lang over gedubt of ik het zwemmen zou skippen. Maar dan wordt de training rood en daar heb ik moeite mee. En het fietsen zou te lang worden en dus geel. Geen groene training dan vandaag. Het hielp me toen ik omdacht dat ik vandaag dan 3 verschillende kleuren zou doen: rood voor (niet) zwemmen, geel voor fietsen en blauw voor het wandelen wat k nog moest voor de stappen. Werd de fietstraining zoveel te lang dat die rood werd!! Verdulleme. Ik kan daar dus niet tegen. Toch gaan zwemmen en dan een half uurtje? Nee, niet slim, niet haalbaar wegens vermoeidheid. Ik heb ‘gemopperd’ in het trainingsprogramma en wat doet die lieve Annemarie? Ze zet erbij dat ik vast heerlijk gefietst moet hebben op een lage hartslag en ze past de trainingstijd aan! Hoeft ik ook niet te zwemmen. Dat is de TWEEDE training dit jaar die ik vrijwillig oversla.

28 September. – De 30 van Almere – een trainingswedstrijd

Omschrijving: Het hardlopen ging het zou moeten gaan. Soort van easy. Saai gewoon. Ik heb me echt verveeld. Dat is jammer. Met maar 1 keer de bosjes in en niet lekker zijn. Ook een keer de dixie verkend en even staan beppen op de toppost. Op cola en water gelopen. Gecontroleerd. Met Vincent die een stukje mee fietst. Rustig aan. Beetje gekwebbeld onderweg. Aan het einde iets meer ingespannen. Gewacht tot het niet meer zou lukken. En ik wacht nog steeds. Tot ik honger krijg. Of een pijntje. Of moe ben. Of de energie op is.

Tja. Ik heb een hekel aan de mensen die van tevoren al zeggen dat het niks wordt omdat ze ‘iets’ hebben. Ik ben snipverkouden. En sliep slecht. Eten was sowieso een gok. En van 21 naar 30km binnen een week is niet handig. Dus ik had echt iets anders in gedachten dan volmaken. Ronde 1+ naar post 1 en dan naar huis terug. Was het idee. Maar post 2 was zo goed met cola én dixie dat ik er twee keer langs wilde!

Onderweg gekletst, muziek geluisterd en Vincent ging een stuk mee op de fiets. Ik ben heel kalm gaan lopen en wachtte tot de cliff kwam. Maar dat gebeurde maar niet. Ik heb me énorm verveeld. Serieus saai, bekend en saaier dan saai en alles verhard. 3 stops: 1 keer een echte dixie, (niet echt nodig) 1 keer de bosjes in (baalmoment met diarree) en 1x pauze met E bij de post 2. Rustig mee gelopen met mensen. De meiden en met marathonloopster E en in het begin achter wat heren aan.

Energieniveau bleef prima. Op water en cola. 6:10 uit-thuis. Niet ziek, niet ongelukkig, niet eens echt moeilijk gehad en de laatste km wat aan kunnen zetten zelfs (koste iets meer moeite). Heel gecontroleerd allemaal. Maar saai dus. Zit je op 24km, kun je met 2km thuis zijn. Geen berg, geen regen, veel mensen. Foto’s gemaakt, muziek hard. Nog 12km erbij op niks? Uitdaging! Na de loop spekkies en chocomelk, meer is niet nodig. Maar ik heb dus nog geen vertrouwen in een marathon binnen 5 uur met strand erin.

Vooraf 2 paracetamols. Geen last van verkoudheid bij lopen. Rook de herfst nog beter dan Vincent!

Km 1-4 kalm, gevolgd. Hartslag 140-142. Hoefde niet langs de pleeplek
Km 4-7 gecontroleerd, weinig hoopvol. Enorme Verveling

Km 7-11 Gekletst met meiden. toppost!! Rustig aan zelf opgepakt.

Km 11-15 cola gaf vleugels. Door start. Lekker rustig

Km 15-20 v fietst mee. Kletsen. Dipje en diarree. En door!

Km 20-24 doorharken op de cola en water. Flink eigen tempo. Volhouden en verbazend

Km24-28 met E. Kalm aan. Behoudend met energie
Km 28-29,8 doortrekken, slalommen en aanzetten. Beetje moeite, maar niet teveel.

Na de finish even kletsen en snel naar huis. Geen heldendaad.
S avonds een hamburger, maar weinig eetlust. De verkoudheid is in de avond weer erg. Pijntje rechterhiel

29 September – in de greep van een niet herstellende zware verkoudheid 🤧

Vannacht nauwelijks geslapen: liggen woelen, snotteren, hongerig, grieperig. Geen koorts, maar wel beroerd. Ik had vanmorgen mijn vrije uren doorgeschoven, maar ik heb me ‘s middags ziek gemeld. Ik vind dat ongelooflijk stom: gister nog wel 30km kunnen rennen en nu geveld door een suffe verkoudheid. Maar ik kan me niet concentreren en ik ben hondsmoe en heb enorme hoofdpijn. Logisch: heeft gister me toch net iets teveel uitgedaagd! Net te weinig gegeten om goed te herstellen. ❤️‍🩹

ik voel me bijna net zo dom als een hm gaan lopen zonder naar de route te kijken… nou ja, misschien ben ik ouder en verstandiger, want ik heb prima binnen mijn mogelijkheden gelopen. Ik heb geen spierpijn of last van het lopen, het is een hele zware verkoudheid die me velt. Ik lig, rust, sta met moeite op, blijk anderhalve kilo lichter en eet toch met moeite wat ontbijt. Ik drink wel (citrosan) en dat voelt beter. Ik lig op de bank en verveel me weer. Ik slaap soms even, maar niet echt goed of herstellend. Ik haal Vincent want er zijn veel trein troubles en een springer en dat laat me dan niet los. Autorijden is vermoeiend, maar gaat. Dan ga ik wandelen. Even een frisse loopneus! Tempo is traag. Maar de benen doen het. De neus loopt mee. En vermoeidheid ook. Ik loop nog een keer naar de ah voor magnetronvreten. Heb ik zin in. Stom natuurlijk, want het is na een hap al genoeg. Niet dat ik geen smaak heb of geur, maar ik ben moe van het eten. Nou, zo gaat de dag dan.
Op dit moment kijk ik niet verder dan morgen, maar de volgende grote uitdaging staat op de rol. Nu nog niet over nadenken. De grootste zorg van dit moment zijn zakdoekjes, traanoogjes en een beroerd gevoel.

30 September – Schoonmaakkrachttoer (groen), fietstour (geel), wandeltour (blauw) en een kleurrijke trainingen-dag.

Krachttraining gister was mij niet gelukt en ging ook niet door. Dus vandaag de ‘krachttraining’ maar gedaan in 6 blokjes:
Blokje 1 wasmachine aanzetten
Blokje 2 gewoon huishoudelijk: stofzuiger schoonmaken, vaatwasser aan, koelkast schoon
Pauze: ontbijt
Blok 3: benedenverdieping en trappen zuigen (excl overkapping)
Pauze: even zittten!
Blokje 4: klein huishoudelijk: opruimen, wc en bad boven, machine was aan
Blok 5: strijkgoed (was wel weinig!)
Dat was best vermoeiend! Maar blij als alles weer op orde is.
De rest van de was doen en de doek door de slaapkamer halen, de stofzuiger boven, de vaatwasser leegruimen en de fiets schoonmaken: dat zit in het niet opgenomen blokje 6 haha!
Ik heb mijn krachtminuten van de maand gehaald. En de krachttraining in het schema is groen: klopt qua lengte.

Dan fietsen. Er stond een opdracht en die heb ik ook aangezet, maar dat was dan meteen ook alle moeite die ik er aan besteed heb. Ik ga op de racefiets en heb me voorgenomen een gele training te scoren. De opdracht van vandaag is: alle kleuren trainingen. Ik heb vanmorgen een groene krachttraining gehaald. Dan zit ik binnen de tijd. 20% afwijking. Over de uitvoering is er geen oordeel. Gewoon fietsen dus. Geen muziek en ik merk later ook dat ik geen bidon of iets te eten bij me heb. Ik voel me okay, maar ik heb wel iets meer moeite om adem te halen. Niet ernstig, maar merkbaar.

Ik trek me geen jota aan van het tempo of wat er zou moeten. Een beetje trappen, naar de herfstzon kijken en adem blijven halen. Life can be easy. Nou ja. Soort van. Ik zie nauwelijks iemand anders en de takken en troep op het pad vallen me ook mee. Ik ga toch maar tot de sluizen en dan terug heb ik wind mee.

Vincent appt me de hele tijd. Om goede raad, om een goed cijfer en over een afspraak die heel slecht valt. Op de Trekweg heb ik wind mee, maar de intervallen snap ik compleet niet. Ik merk dat de ademhaling wel went, maar ik moet ook extra opletten en nadenken. Tijd in de gaten houden, de route. Dat wordt nog wat met werken morgen! Maar eerst dit. Het tempo valt me nog mee. Binnen een uur ben ik thuis en zet ik de fiets weg.

Snel de volgende droger aanzetten. Ik heb bedacht dat het hardlopen vandaag de rode training wordt, omdat ik die niet doe. Maar als ik nou eens minder dan de helft doe is ie ook rood… is dat slim? Weet ik niet…
Maar ik kan het proberen toch? What can go wrong? Ik vergeet wat er allemaal mis kan gaan en ga in de warme fietskleren een rondje park lopen. Rustig aan. Maximaal 3km, maximaal 20 minuten. Hadden er 50 moeten zijn, dus alles onder de 25 is rood. Het valt me mee! Die benen doen het gewoon. Een ritme. Geen pijntjes of eigenlijk overal zodat het niet opvalt. Maar niets wat écht blokkeert. Gewoon stap voor stap.

De ademhaling valt mee, maar ik heb het warm. Ik ga terug door het park. Tijd te over om te appen en foto’s te maken. Ik hou de hartslag laag en het tempo valt me mee. Blijft 6:15. Vooral het gevoel valt me ontzettend mee. Het is niet extreem lastig ofzo. Na 2,5km wordt het wel wat zwaarder aan alle kanten, maar ik kan de 3km prima volmaken.

Als eikeltje onder de eikenbomen door. Want ik vind mezelf niet echt slim of verstandig. Ik hoef niemand iets te bewijzen, maar ik bewijs mezelf dat het kan. Hardlopen twee dagen na 30km en een dag niet lekker zijn. Best gek.
Kan dus gewoon.
En de training is instant rood! Heerlijk!
Ik had dus een groene krachttraining van ruim een uur, een gele fietstraining van een klein uur, een rode hardlooptraining van 20 minuten. Dan ontbreekt de blauwe kleur training. De training die niet in het schema staat en extra is. Vincent komt thuis als ik klaar ben met hardlopen en we gaan maar meteen wandelen. Een blokje om. Om te kletsen. Door het groen. Omdat het droog is. Dit is het minst vermoeiende van de dag!

Huishouden, fietsen, hardlopen: daar word ik moe van! Dit is gewoon leuk. Katje lokken, groene omgeving en gezellig saampjes.
Kan ik daarna douchen, de was afmaken.
Ik denk dat ik ongeveer weer beter ben!

T3S : ik stond op en voelde me weer een heel stuk beter! Ik had het plan vandaag om alle kleuren training te halen op 1 dag. Die krachttraining lukte gister niet, maar moest vandaag en het werd heel veel huishouden! Dat lukte me gelukkig prima.
Fietsen vond ik het minst erg om in te korten. Toch naar buiten nu het nog kan. Mijn ademhaling gaat zwaarder, maar de snotneus is weg gelukkig.
Ik wilde hardlopen overslaan voor een rode training maar ik dacht: ik kan het voor minder dan de helft proberen… bleef in de buurt en het viel me alles mee! Qua tempo en inspanning.
Ik had al bedacht met Vincent te wandelen en dat was dan de extra blauwe training.
Mooi een dagje bij elkaar gekleurd!
Mijn huis brandschoon, lekker gefietst, mijn benen werken nog en de verkoudheid is overwonnen door conditie.