1 September – Wandelen rond de Ring of Kerry – Fotodag!!

Met Joyce doen we nog een keer de Ring of Kerry. Geen straf. Ik heb nog een paar dingen die ik nog wil zien even. Nu de storm uitgeraasd is. Eerst langs Muckross Abbey:

Daarna Torc Waterval met trappen op, nat worden in diverse regenbuien.

Door naar het kerkje, mooi en weer nat regenen.

Dan Ladies View. Zon én regen.

En alles in hardman jasje.

Joyce zat lekker voorin. Kon ik kijken.

Dan binnendoor en weer stoppen op het mooie punt en even verderop ook nog een keer.

Dan in Sneem.

Eten. Vandaag veel gesnaaid! Ik heb de skelligs gezien!!

Door naar waterville. Wow.

De geuren, de kleuren. Dan door de dalen en ik heb alles nogmaals bewonderd. Het viel wel vreselijk op dat Dingle bay nu nul komma nul golfjes had, terwijl het zaterdag wit zag van de golfkoppen! Even een realisatiemomentje…
Op een paar km van het huisje was mijn tomeloze energie opeens toch op! Helemaal slap, vingers krachteloos en wazig. Wel gewoon nog naar de Lidl, maar echt eventjes totally out and down. Na een half uurtje bank weer oke.
Ik ben vandaag iets sneller gepikeerd, dat ze ‘t skelligbezoek wijzigen. Dat insta zo stom werkt. Korter lontje.

2 September – Skellig

Het blijft een ongelooflijke plek.
Het is mijn thuis, mijn rustplek, waar ik ben. Het voelt goed.
Behalve dat het nu wat druk was en onrustig en ik me niet kan onttrekken aan het idee dat er méér is. Als ze toen zoiets konden bouwen (ook al is het gerestaureerd) en daar konden leven, dan is reizen en kennis delen niet ver weg.

Ik sliep slecht. Naar Skellig gaan vind ik net zo spannend als een triatlon. Kan het, gaat het, hoe moet het… veel liggen woelen. Ik had ook gewoon honger en dat slaapt ook niet fijn. En dan om 6 uur op en Joyce in Killarney afzetten. Eten, spullen mee, zijn mijn schoenen wel goed en ik hoor maar niks van die schippers! Ze zouden om 7 uur laten weten of het door kon gaan van de Public Works. De zon komt prachtig op, maar verdwijnt bij Cahersiveen een beetje. Het blijft droog. We zijn dik op tijd.

De schippers arriveren en wachten. Op toestemming. Ik begrijp pas na 9 uur (en we moesten er om kwart voor 9 uiterlijk zijn!!) dat de boten al een week niet gevaren hebben en dat de mensen van opw (office of public works) al 8 dagen geen bezoek toe heeft kunnen laten. De spanning onder de vele mensen en schippers is groot. Om kwart over 9 komt er een ja, maar het is heftig. Dit is de enige dag deze week det het kan waarschijnlijk, dus we hebben extreem veel geluk. Hij laadt de boot razendsnel vol en vertrek als eerste ongeveer. De golven zijn huge!

Rob kletst met de amerikanen uit SF, maar de motor is hard. Ik popel werkelijk. Kan nauwelijks wachten. Afstappen is een ding, maar het valt me mee. En dan de compleet voorgelegde weg op en zelfs een wc is er tegenwoordig. We krijgen uitgebreide instructies tegenwoordig. Ik denk veel aan die eerste keer toen alles veel minder strikt en toeristisch was.
En dan omhoog! Als ik alleen al hiervoor getraind d zou hebben is me dat alles waard. Soirse na soirse, stap voor stap geconcentreerd omhoog klimmen. Ik krijg het warm, vind het prachtig loop voorop en stop even voor een foto. Ik ben zo boven! Eitje!

Ik draag 2 horloges met 2 verschillende functies: wandelen en klimmen. Ik moet dit in beeld hebben achteraf!

Ik loop de site op als eerste. De kerk in. Een kruisje slaan.

De gidsen zijn er. En ik. Het overvalt me. Hier zijn. De stilte. Hoe het eruit ziet. Voelt. Intens tot en met.

Tranen over mijn wangen. De gids heet me welkom. Het andere stel is er ook. Laat hun maar lullen. De gids maakt een foto van mij.

Ik zie dat ik volkomen rustig ben. Ik loop rond en kijk en maak foto’s nu er niemand is.

En ik zoek. Naar wat er nog meer is. Er is meer, zeker. Deze kennis, deze oerkracht: die is niet alleen om te bidden, die is er om te bouwen. Ze konden reizen en kennis delen. Het is meer dan overleven. Waar is dat torentje voor? Waar gaat dat pad heen? Wat was hier wat beschermd moest worden? Geen lightsabels in elk geval!

Ik loop rond en langzaam wordt het drukker. Maar even binnen zitten kan nu ook. Als het weer miezert. De gids legt christianity in Ierland goed uit met Naomh Padraig en de desert fathers. Aan het einde bidt hij ons voor in het zangerige latijn. Een man met een baard in een geel vestje tussen de hutjes die voor ons zegent: het is heel stil en sterk. Niet om op te nemen. Ik pak mijn medaille en maak er foto’s mee.

Rob maakt een foto van mij met medaille voor de beehive hut. Af, mijn leven is klaar, compleet; stop hier maar! Tot in de eeuwigheid amen. De gids kan voor mij in het gaelic een weesgegroet bidden en daar luister ik alleen maar naar. Go raibh maith agat.

Het is nu volgepakt met mensen, zeker 60 of 70. De magie is weg en wordt door alle talen overstemt. Medaille nog even de aandacht geven en dan ga ik weer omlaag.

Er is geen zon vandaag. Die glinstering ontbreekt. Ik daal rustig af. De enormiteit is gaaf. De andere trapjes. En ik vind Rob mooi als hij afdaalt.

Ik doe wat rustiger, omdat het kan.

Ik maak als Hardman nog een selfie met de echte stenen weening woman.

En dan wil ik weer eten! Het is goed zo. Dit was het. Desnoods forever.
De boot op en dolfijnen zien.

‘s Avonds nog een keer wandelen.

Ik zag het ooit staan, dat er een holy well is vlak bij het hardman-looprondje. Ik zei toen tegen mezelf: als ik daar ooit weer ren, ga ik er heen!
We reden vanmiddag na Skellig door een eindeloze Ierse miezer naar het vakantiehuisje voor wat rust en bijkomen. Nog wel even de monniken in het bootje op de foto gezet.

Daarna was De Hamburger 🍔 aan de beurt! Een welverdiende Big Mac!!

We liepen nog even Killarney in en daarna was het droog en wilden we nog even frisse lucht, dus op naar de well! In tegengestelde richting, langs het huisje, onderlangs, naar waar de post was.

Ik heb NERGENS last van. Van (waarschijnlijk) een mierenbeet die nu pas gaat jeuken en wat onrust en vandaag eindelijk ook wat extra trek, maar verder helemaal niks! Ik wil weer fietsen en rennen! Zonder regen svp.

De holy well brengt natte voeten door het gras, maar stelt verder niks voor.

Een grote glimlach. Ierse heiligheid hoeft niet groots te zijn!
Het uitzicht is mooi en we lopen ‘binnendoor’. We zien herten.

Het wordt langzaam donker, maar het is de hele tijd droog!! Langs de kerk en weer een mooie dag voorbij.

3 September – Eindelijk uitfietsen – ar ais ar an mbóthar (back on the track) agus ag rith leis mo fear cheile

De vermoeidheid slaat toe! Traag reageren, ongelukkig, angstig. Alles kan, maar niet snel of goed. Het lijf is moe van de triatlon, het hoofd heeft verwerkingsstress. Opruimerig. Ik wil naar huis! Ohnee, daar ben ik al…
Ik wil fietsen! Maar waarheen dan… ik heb geen idee wat gaat lukken. Eindelijk wat langer blijven liggen in bed (hielp niet echt) en mijn eigen ontbijt is op. Ik heb een route die ingekort kan worden voor als het niet zo goed gaat en anders kan ik nog omhoog klimmen. Even rustig wegrijden, even het fietspad en dan links rijden op de Ring of Kerry.

Even mopperen: tegenwind 😩. Ik zou gewend moeten zijn, maar nee. Nu irriteert het. Ondanks de zon (!!) heb ik het koud. Mijn benen denken: wat wil jij in s hemelsnaam van ons?!?! 😠 ze doen het, maar halfslachtig en als ze niks hoeven te doen (= afdalen), zijn ze meteen in ruststand! Bij het pompstation de ‘grote’ weg af en tussen de gestapelde muurtjes door. Elke miniscule klim levert protest op van de onderdanen. Ik heb het qua schakelen nu wel door! Het hoofd geniet wel, maar door de vermoeidheid en vakantie blues ben ik ook wat twijfelachtig en bangig. Ik stop om te drinken en voor een foto. Veiligheid.

Het uitzicht op de bergen is groots. Aan de andere de lapjesdeken van Ierland. 🇮🇪 ik weet dat ik na 13km op het heen en weertje kom. Het is nog ietsje verder zelfs. Ik denk dat het slim is om terug te gaan en niet meer omhoog te gaan. Het betrekt ook. Uiteraard. Ik ga niet meer omhoog naar Glencar, genoeg is ook goed. Het tempo is nog lager dan het al laag was. Dramatisch echt. Niet aan Annemarie vertellen! Als ik omlaag mag, begint het te miezeren. Had ik eindelijk wind mee kunnen hebben, is het dat.

Ik stop nog een keer voor een foto van het witte kerkje op de berg. Ook terug gaat traag, al is het even mooi. Fietspad langs de Ring is lekker. Dan nog een keer omhoog en ik ga wat verder om 30km te halen. Tempo echt slecht en de rest ook, maar ik ben weer back on track! Ik kan het nog…

En daarna wandelen. Rob en ik zochten een leuke wandeling, maar het werd weer rondom Ross Castle. Wel zo veilig. Beter dan bergen en klimmen. Achteraf was ik er zo blij om! Die benen zijn echt moe! Ze gaan niet meer zo snel. Hoeft ook niet, maar het is opvallend.

De zon scheen, het was verdorie warm! We liepen helemaal naar het eindpunt. Library dinges, maar geen bibliotheek hoor. Bos alom. Wel mooi, maar een steentjes pad. Even gezeten.

Daarna zocht ik een smal trailpad uit. Prachtig, dat wel. Maar ook opletten en wortels en klimmetjes. Erg mooi! Het duurde even voor we weer op het brede steentjespad waren. Daar liepen ook andere mensen, naast het water niemand. we zaten ook lekker eventjes op een bankje. Ik vind het kleine grauwgroene poeltje zeker zo mooi als de meren.

We gingen ook nog naar Governors Rock, als we er toch zijn… over de rock, achter het hekje van het uitzicht genieten. Ik plaste eventjes en we zagen een paar hertjes. En dan langs de Mining trail. Het strandje waar we vrijdag stonden was helemaal ondergelopen! Dat verbaast mij dan.

Het begon ook weer even te druppelen. We hadden immers al anderhalf uur droog gehad, het moet wel Ierland blijven… toen we het laatste stukje onverhard liepen, was de zon er alweer. We liepen dik 6km rond en nog langs het kasteel, maar ik ken het wel. Het seizoen is echt ook hier op zijn einde. Ik had nog graag met een jaunting car gegaan, maar dat is me echt het geld niet waard. Ik ben moe en suffig van de trippel. Wat stijfjes eindelijk. Ik kom er nauwelijks aan toe om alles van me af te schrijven of Joyce écht te bedanken en dat werkt de vermoeidheid ook in de hand.

4 September – Hardlopen weer oppakken nu het nog in Ierland kan

Ik had deze hardlooproute vanaf Ross Castle naar ‘huis’ al klaar liggen, maar het is me wat om Rob te vragen of hij me afzet. Gister kwam hij er zelf mee. Dus ik ga nog hardlopen in Ierland! Ik vreet vandaag lekker veel. Het is echt erg… Verder slaap ik weer redelijk. We konden vandaag echt langer blijven liggen. We gingen tegen de middag naar Kenmare en wandelden daar wat rond. Heel leuk: lekker weer, veel schattigheid en ik voelde rust.

Hoewel ik dat liever niet zou doen, heb ik me er bij neergelegd dat ik terug naar Nederland moet. De terugweg over Molls Gap is erg mooi! De zon beschijnt het land.

Ik vind het spannend om te gaan lopen. Kan dat wel? Is het niet te snel? Maak ik niks kapot? Kan ik dat wel met de stoelgang? Ik kan altijd wandelen als het niet lukt. Ik kleed me om in de WC van Ross Castle. Dan geef ik Rob de spullen mee en ik ga. Gewoon kijken wat er lukt.

Heerlijk om weer te lopen! Asfalt, zon, prachtig bos. Het gaat bijna te gemakkelijk! Ik ben blij met de knieband, maar ik heb nergens last van. Zelfs de vermoeidheid valt enorm mee! Ik loop de eerste kilometer echt met gemak en nog sneller ook dan ik verwacht had. Ik maak foto’s en denk: ik blijf in elk geval 3 kilometer lopen als dat lukt. Ik zie hertjes, andere mensen, glooiende velden. Ik ga langs het water en een brugje over.

Ik wijs mensen de weg naar Ross Castle. Het koptelefoontje is uit, maar ik hoor wel de route; beetje irri. Het is echt ongelooflijk mooi. Er staat een kudde hertjes en die blijven staan ook!

Ik hou mijn telefoon maar gewoon vast haha.

3 Kilometer gaan bijna te snel! Zo slecht als het fietsen ging, zo makkelijk is hardlopen. Dan kom ik op de splitsing het bos in, maar dan in tegengestelde richting. Ik dacht al dat ik de heuvel kende, maar ik liep beneden langs.

En ik kom langs het huisje. Rechts van me Rosscasstle Hotel.

Onverhard omhoog deze keer. Het is allemaal even prachtig en mooi. Ik geniet ontzettend. En ren gewoon door. Kijk even om, maar niet te lang. Dan de uitgestorven parkeerplaats over en de weg naar Fossa op. Ook weer mooi.

Ik blijf maar hardlopen! Het kost gewoon geen moeite, al gaat bergop logischerwijs wat langzamer. Ik moet slechts een klein beetje, maar niet eens echt. Ik wil de 5km vol maken en blijven rennen en ook dat lukt, in 29 minuten nog wel! Nog een paar foto’s verder en na 5,5km zet ik de muziek aan.

Even hard de auto’s overstemmen met Loreena McK. Het lijkt even te druppelen, maar dat mag geen naam hebben. 6km maak ik ook vol. Ik geniet ontzettend. Dan zet ik het horloge even op stop om over te steken, maar ze laten me onmiddellijk voor gaan. Drukke kruising. En dan omhoog.

Het begint hard te regenen! Is het tenminste niet allemaal gemakkelijk!! Maar echt afzien ook niet. Even iets harder werken omhoog in de regen. De regen stopt voor ik boven ben. Dan maar een trage kilometer! Ik maak nog foto’s als ik naar het kerkje loop en dat is dan weer in de felle zon.

Eigenlijk ging ik te snel… Ik loop zelfs bij de hele steile helling bij het huisje omhoog!

7,5 kilometer. Too easy. Te leuk. Zo kort op de marathon. Als je maar verstandig en kalm je wedstrijd doet!! In het huisje ga ik wel naar de WC en is het even mis, maar niet ernstig. Ik eet eerst alle Oreo’s op en ga dan lekker warm douchen. Ik kan het nog, hardlopen! Hoop dat het in de polder ook nog lukt.

5 September – wandelen in Killarney en bij de Rock of Cashel en voor we de boot op gaan

Goed geslapen. Dat wel. Verder voelt het sneu om Ierland te verlaten. Huisje opruimen. Unhappy thing. Om 11 al weg. Aghadoei! Naar Killarney waar het druk is. En regent. Maakt het niet beter. Parkeren bij de aldi. We gaan inkopen doen, want ik heb eindelijk iets voor Joyce verzonnen! Maar eerst mijn eigen fietsshirt van de Ring 😍

winkels afstruinen: leuk tot ik heb wat ik wilde. Ik vind het eng voor de boot dat ik niet weet of en hoe te slapen. Het wordt droog en zonnig zelfs!

Terug via de winkel, want ik wil lekkers!! Scone, croissant, appelflap en cookie: op weg naar Cashel gaat het op! Ik app wat rond.

Na 2 uur zijn we in Cashel. Toeristisch punt! Parkeren is weer wat. Maar lukt. Naar boven lopen. Droog!!! De hele tijd zelfs. Netjes 8 euro betalen. Drukke plek, maar fotogeniek. Wowsers.

Ik heb niks met deze moderne ruine. Maar de kruizen en de rondtouwer zijn gaaf.

Veel lege foto’s kunnen maken. Geduld, goed kijken en je moment pakken. Wel 1 keer heel lang gewacht!!

Ook Rob nog een keer als enige voor het hele bouwwerk met mooi licht.

Teruglopen en dan heb ik de 5km. Door naar Rosslare! Due druk van een pod op de boot weegt zwaar, en dat het tekeer zal gaan. Dat ik terug moet is jammer.

Na de Mcadonalds hadden we nog veel tijd. We gaan nog ff wandelen zei Rob. Ik dacht nog: een industrie terrein aan de rand van de stad, maar het was echt even lekker! De grote weg af een zijweg met heggen. En leuke huisjes. Met knullen op de fiets. In de verte de zee. Bermen vol bramen en bessen.

En toen een kleine weg met gras in t midden en bamboe en een begroeide auto. Zo kleingeestig allemaal. Langs de benzinepomp en dan nog even de timpeall langs. Ik nam het wandelrondje te laat op op de horloge en in de auto vergeten uit te zetten. Dan naar de boot. Wachten tot het donker is. Eindelijk de boot op is erg eng qua helling en op het dek parkeren. Alles is klein! Een podje om te slapen. Een heel heel klein dek. De auto buiten.
Ik lig nu in de pod met oortjes in en het is bijna 12 uur. De wifi werkt net en ik heb mijn minitentje ingericht. Plek zat. Deint een beetje maar niet te erg. Ik mag boven. Nog maar 23 uur te gaan haha. K mis ierland nu al. Maar ik neem een miljoen momenten mee en ongeveer evenveel foto’s. Via deze mini-cellen het gewone leven weer in…

6 September – Wandelstappen op een ieniemini-dek

Superslecht geslapen! De pod is niet eens zo klein, maar de ventilator maakt zoveel herrie! Of tie nou open is (en koud) of dicht. Ik heb muziek aan. En ik lees tot ik in slaap val en dut dan eventjes. Ik moet om 2 uur naar de WC en dat is drie gangen door. Gelukkig golft het schip nauwelijks! Nee, een slechte nachtrust is eigenlijk het ergste, dat tast de veerkracht wel aan!

Het eten is wel okee en we hebben op sommige plekken wifi zodat ik candycrush en Duolingo kan doen.

Daarna 1/2 uur bewegen en stappen halen. Het dek is echt veel te klein!! Ik pak de trapjes maar mee: 15 treetjes op en 15 treetjes af. Na een half uur wissel ik de looprichting. Ik zie wat land, maar een paar fotoos.

Een ronde is 130-156 stapjes. Tjongejonge.
De leuningen zijn ziltig, mijn haar waait door de war en het is -net als de rest van de dag- oersaai. Maar de stappen doen mijn benen goed! Die gaan in de vrolijke automaat.

Van 19,12km gewijzigd naar 2,12km. Vind ik eerlijker!
Ik haal de stappen pas later op de dag. Met naar de WC gaan waarschijnlijk 😛

Overdag verder verveling. Soort rust met kleuren, lezen, crypto. Onrust qua beweging en deels onbereikbaar zijn. Compenseren met eten en dan de lekkere toetjes! Ik probeer genoeg te deinken. Doe nog een middagdutje met muziek op. Wil niet naar huis, maar ja, ik leg me er bij neer dat het is wat het is. Lange dag en reis.

Dat was de vakantie in Ierland!
31 sportactiviteiten. 37,5 uur. 434 kilometer in totaal.

80 kilometer gewandeld. Wel 17 keer! 13,3 uur stappend doorgebracht.

7 Keer hardgelopen! 87 kilometer in 2 weken.

En fietsen: 263 kilometer in 4 activiteiten. Met 2894 meters omhoog!

maar vooral: heel veel prachtige foto’s, onvergetelijke momenten en herinneringen voor het leven.

23 augustus – Stappen halen op het dek van de boot!

De eerste keer dat ik over het dek wandel en dat opneem breek ik na een kilometer af. Afgebroken omdat ik dacht dat het niet kon kloppen. Zo snel? Maar blijkbaar is de voorwaartse snelheid dus zo hoog. Je ziet mooi het verschil: eerst een stukje heen en dan in het blokje om terug wat trager.

En ik moet de stappen zetten en een half uur bewegen. Dus dan deze rondjes maar. Gister en vanmorgen liep er ook een man verbeten zijn stappen te maken en ik dacht: dat kan ik ook! Ik moet wel: dit is de zestigste dag van het stappendoel. Ik zet er dan wel geen 10duizend per dag en slechts 5000, maar wel elke dag. En dat levert 8 badgepunten op bij garmin. En toevallig was dit dag 30 van ‘30 dagen een half uur bewegen” en dat zijn ook 2 badgepunten die ik toch echt moet hebben! Ik zit al over de 1700 punten heen.

Vannacht goed geslapen. In de hut voel je de boot niet erg schommelen en het is rustig genoeg.
Ik heb wel enorme hoofdpijn bij het opstaan door een vochttekort. Ik begin de dag nooit met een paracetamol, maar nu wel! Ontbijt is een croissant en alpro amandelmelk met cruesli. Vind ik moeilijk, raar eten. Groot minpunt is dat mijn vulling er uit gaat: linksonder de tweede kies van achter. Ik voel een gat. Die vulling is dus in mijn buik terecht gekomen! Het is een zijkant en doet geen pijn, maar wel super vervelend en slecht getimed.
Na het eten zijn we in een lounge gaan zitten en had ik internet en kon ik dus mijn spelletjes doen. Ik vind het raar om niks te doen, al hou ik dat best een paar uur vol. Maar dan gaan die stappen om aandacht vragen. En doe ik dus eerst wat ik ‘moet’ doen.
De tweede keer neem ik de ‘wandeling’ wel op.

Altijd al een wens: rondjes op een boot rennen. Nee, natuurlijk klopt dit niet qua snelheid en afstand, maar ik wilde die badges dus halen.
Ik trok me maar niks aan van de mensen die buiten zaten. Ik doe iets anders. Wandelen en elke keer om de verrekijker heen lopen. En onderdoor naar het andere dek. Ik zag het land rechts, Engeland. En dat ging best snel voorbij! Het was tenminste iets. Links een booreiland en water-water-water. Het is zo groot allemaal! Wandelen is leuk, ook al is het klein. Ik heb de rondjes niet geteld. Ik wilde ook rennen. Stoerder. Ik merkte wandelend dat de wind toenam. Dus ik ging na 15 minuten joggen. Is toch altijd even opstarten. De wind trok verder aan en daardoor ging de boot langzamer! Mijn “km-tijd” ging van 1:35/1:37 naar 1:39/1:40. Vond ik grappig. Die boot gaat langzamer en ik ga sneller! Het was wel warmer om te rennen. Maar leuker. Deed ik 10 minuten. En toen nog 5 minuten wandelen. Helemaal warm. Deed zelfs even de jas uit. Foto’s maken ‘onderweg’ was van een andere orde als normaal.

Ik weet niet of ik deze afstand laat staan (is 20 cent voor vuurwerk), want het is niet eerlijk. Maar ik heb een half uur bewogen en de stappen gehaald!
Er was ook een andere man die rond liep. Een trend! En later zagen we er nog 1, maar die stak ook een sigaret op.

De middag duurde weer wat langer. Ik heb in de hut zelfs nog een dutje gedaan en veel met Vincent geappt en gelezen. Ik heb bijna 2 boeken uit: Pinkeltje en Cadfael. Het is te doen, maar ik vind stilzitten nou eenmaal moeilijk!
We hebben wel dolfijnen gezien bij Lands End!

Toen we aankwamen was het bijna donker. We moesten nog naar de andere kant van het land rijden, maar ik vond het heerlijk om weer in Ierland te zijn!!

We waren in het vakantiehuis rond middernacht.

24 augustus – Wandelen bij Aghadoe graveyard en parkavonear castle en een duurloop in Ierland

wat is dit toch een bijzonder land! Het past me zo goed. Vanmorgen op tijd weer wakker en ik had gedroomd dat alles chaos was, dus na het uitpakken en ontbijten maar snel orde gemaakt in het huisje! En dan naar de winkel. Ze hebben alles, in elk geval ‘melon-blocks’ 😊 en alpro yoghurt. Het is best warm als de zon zich laat zien.
Als alles in de koelkast ligt gaan we vanuit het huisje wandelen. Eerst naar de kerk dichtbij. Die is afgesloten, maar bij de graven er omheen hoor je de dans macabre! Maar dan met schoonheid en echtheid. Niks spannends of engs, maar vergankelijkheid.

We lopen over de weg omhoog en het is nog best druk met auto’s! Ze zwaaien allemaal. Wandelen en ook omhoog: ik krijg t er niet eens warm van!

We komen bij een uitzicht op de meren van Killarney. Precies waar ik ga zwemmen. Indrukwekkend. Maar ik voel er geen angst voor. Ook al wordt het koud of zwaar: het gaat me vast lukken! Het ziet er vooral afembenemend mooi uit. En even verder staat een ruine van een roundtower of een oud kasteel. Natuurlijk mag je er zo in, geen hek of niks. De trap op en ook daar geen hekken, gewoon in de opening.

Het is zo fotogeniek met al die gaten. En met het licht wat alles glans geeft. Uiteraard tussen het groen.
Rob vindt een geocache. Hebben we jaren niet gedaan! Goed moment om er in Ierland samen weer aan te beginnen. We leggen uit wat geocachen is aan een mevrouw die de hond uitlaat. En leggen de cache netjes weer terug.

Dan zwerven we verder naar het oude kerkhof. Ik hou van de vergane kruizen, met beeldjes en een rozenkrans, waar met liefde namen op staan die vergaan zijn. Er staat nog een ruine van een kerk waar ook een grote grafzerk in is geplaatst. En een folly die ingestort is.

We lopen door de zon en omlaag weer terug. We nemen de korte route en daar moet ik dan door het zand en tussen de bramenstruiken: dat vind ik lastig. Ik heb onwijs trek in broodjes met chocopasta, dus die gaan op!

Daarna een duurloop die nog op het schema staat. ik zag er tegenop. 12 kilometer lijkt niks, maar er kan zoveel ‘stuk’ gaan en het is warm en ik loop langs de weg en ik moet wachten tot het eten gezakt is en het rugtasje moet mee en water. Ik heb in dit land nog nooit meer dan 5 kilometer echt hardgelopen! Ik moet nu 2 grote liefdes eens echt combineren. Stel dat het tegenvalt of niet lukt… maar goed: 2 keer naar de wc, geen muziek, ingesmeerd. Gaan. Even naar beneden en dan al gauw omhoog. Tussen de bessen en rijke bermen door. Muurtjes. Velden. Bogs. Huisjes.

Elke automobilist zwaait. Appje naar Vincent. Ik let niet op de tijd. Ik doe gewoon wat ik altijd doe: 🏃🏽 in het roze. Het is warm en dan gaat het stijl omhoog! Niet mijn ding als poldertrien, maar opgeven zit er helemaal niet in dus ik jog stap voor stap naar boven. En daarna verder omhoog. Niet stoppen, niet wandelen. Boven naar rechts en van het gelaagde groene uitzicht genieten.

Omlaag. Tja, dat mag dan ook! Ik kan op 6km altijd even stoppen, maar voorlopig gaat het door. Autootje, bocht en overal eet are bermen. Niet voor mij hoor! 5km in 30:50 ofzo. Omlaag maakt veel goed! Het gaat niet vanzelf, dat nooit, maar ik geniet enorm. Vrouw met kinderwagen die how-are-u vraagt. Wat denk je zelf… ik ben stikjaloers op haar! Niet op haar kind, maar op de plek waar ze is en leeft. Ik ben haar al lang voorbij. Ik kom ook een andere hardloper tegen en zwaai naar mensen in hun auto. Dat tovert een glimlach tevoorschijn en díé maakt het makkelijker! Kilometer 6, het glooit weer en ik hoef niet te stoppen. Foto’s maken kan lopend, kijken ook.

Ik kom op een grotere weg. Nergens een stoep of uitwijkmogelijkheid, dat is wel wennen voor mijn geordende gemoed. Gewoon doorrennen, dan gaat het sneller. Ik kijk niet naar de tijden, is zo wisselend. Ik kijk naar de huisjes. De omgeving. Ik voel wel mijn knie. Aj. Niet teveel, maar toch… op naar 8km en ik steek over en heb even een voetpad waar ik bijna op struikel!

Er is flink wat wind eigenlijk. Nog 1 weg van 2,5km. Ik ga door. Het gaat omhoog, het is druk en krap en ik word moe en ik krijg vooral enorme trek. Chocolade! Straks. Doorrennen dan ben ik er eerder. Het blijft lang stijgen. Langs de koeien. B&Bs. Muurtjes en bermen met bramen en bessen. Pas op kilometer 9 ben ik boven en bij de begraafplaats! Langs de folly, langs het mooie uitzicht.

Ik heb het niet meer makkelijk: teveel trek. Kan ik aan. Ken ik. Alleen nog maar omlaag. Gaat makkelijker, maar niet vanzelf. Helemaal tot de afslag, no shortcuts. ‘Ons’ straatje in gaat te hard omhoog en ik moet even wandelen. Er zitten 11 km op en ik loop 11,55 vol. Superkeurig. Redelijk tevreden met de tijd. Balen van alle pijntjes, maar die trekken weg. Super-superblij dat ik niet hoefde te poepen en ook daarna niet! Chocomelk, stukjes chocolade met nootjes en even zitten. 17 foto’s op 11,55km met een gemiddelde van 6:08, maar zonder te stoppen! Erin, gra mo chroi.

in de avond gaan we nog naar de zonsondergang kijken bij Caislean an Rois.

Vandaag was het prima weer. Veel zon en warm. Omdat je nooit weet hoe lang dat duurt, gaan we vanavond naar de zonsondergang kijken. We rijden naar Ross Castle. Gratis parkeren en op zondagavond ruimte zat. Het licht is machtig prachtig! Geen felle zon, veel wolken. We lopen om het kasteel en in het bos en net als Rob zijn bril heeft gewisseld om herten te herkennen, werkt het en zien we een reetje.

Het water is te ver weg, dus we nemen een onverhard pad terug naar het kasteel. Langs de botenopslag. Het licht en vooral de lucht is prachtig. Ook het donkerblauw boven de bergen. En de oranje wolken boven het water. We zitten even, maar dat is niet mijn sterkste kant.

Er zijn teveel wolken voor een echte zonsondergang, dus we lopen terug naar de auto om niet weer door donker en schemer te hoeven rijden.
Hoop stappen gezet vandaag!
Flink genoten.
Daar helpen geen onechte berichten aan op instagram. Ik post wat stories, maar soms denk ik: voor wie dan en waarom?
Ik hou Vincent en Joyce wel op de hoogte. Omdat ik Vincent mis en omdat ik het met iemand wil delen!
Ik hou Polar steps bij, maar het doet geen recht aan wat ik erbij voel en met welke lagen, emoties en gevoelens ik het beleef. Dit land zit in mij.

25 augustus – Samen rond Muckross Lake wandelen en shoppen in Killarney

Gister keken we vanaf de heuvel over het water en ik vroeg: wat is daar, dat witte vlakje? Dat was het water omlijst door een bruggetje. Daar wil je heen, zei Rob. Daarvoor moeten we om Muckross Lake heen wandelen. Omdat het weerbericht regen voorspelde vanaf 12 uur moesten we bijtijds gaan lopen.
De dag begon goed: weer super geslapen, eigen ontbijt, rugzakje ingepakt en we reden naar Muckross House. We liepen richting het water. De logische route is tegen de klok in. Het waaide snoeihard! Kopjes op het meer! We liepen langs het huis, vele toeristen en langs de tuinen en toen ging onze route met de klok mee. Ik navigeerde…

We verlieten Muckross House en kwamen op een verhard pad. Flinke wind hoor! We gingen niet langs de waterval en hielden het pad aan. Toen stonden we ineens op de weg! Geen pad erlangs, dat hadden we gemist. Beetje onprettig om langs een ‘drukke’ Ring of Kerry te lopen. Maar ook weer mooi: daar fiets ik straks…

bij de parkeerplaats pakten we het verharde pad weer op.

De zon bleef schijnen, de hele tijd. Maar de wolken kwamen al over de bergen. Op naar Denis Cottage. We maakten foto’s van het bruggetje.

Ik vind het gek: je ziet iets waarvan je weer dat je er straks zal zijn. Er waren bootjes. En die wind. En zon. En dat hele oeroude bos. Dat naar je knipoogt, dreigt, liefkoost en straalt. We gingen over de vlonders, maar die gingen nergens heen of te ver. Bij Denis Cottage ging Rob even zitten en ik even zwerven naar de meeting of the waters of ‘de andere kant’.

De schipper zei ons dat we nat zouden gaan worden. Het was nog 4,5km. Op dat pad alleen fietsers (klok tegen) en wandelaars. We liepen door en de wind trok aan. Voor wat ik voelde op ca 5,8km zie de garmin-dagnote! Ik dacht echt: de regen komt en voor die tijd wil ik op het brugje zijn! De regen kwam niet. Het brugje viel wat tegen om er op te staan.

Het was een mooi uitzicht met de aanstormende regen over de bergen en het weidse water aan de andere kant. Even wachten tot de fietsers weg waren. Foto’s maken.

En dan weer door. Vincent appte me dat hij saai wandelde. Ik vond alles toen ook even saai, omdat ik na het ontbijt alleen maar 2 slokken cola had gehad. Niet energieloos, maar een motivatie dipje! Ik hield juist even radiostilte om alleen met Rob te zijn. We lachen, zwijgen, stappen, vragen. Toen begonnen de druppeltjes, fijne druppels die nog verwaaiden. We zagen nummertjes. En een meer op het eiland in het meer. Het was veel bos en minder waterkant als ik had gedacht.

Ik vond de regen heerlijk! Het hoort. Het gaat niet hard. Het is miezer. Zachte miezer. Geen idee welk iers woord daarbij hoort! Kilometers rijgen zich aaneen. De wind neemt wat af. De regen wat toe. De zon blijft. Opeens een muurtje en een ruine. We zien andere toeristen, dat wel. Duiters, ingepakte lieden, hikers, angstige fietsers en e-bikes. Maar niet heel veel. En dan opeens: een gebouw van de roeiclub, gemaaid gras, Muckross, de parkeerplaats. De regen neemt toe. Maar de zon ook!

Jaunting car. We lopen via het huis terug naar de voller geworden parkeerplaats voor we echt nat worden. 10,79 kilometer is genoeg. Dan regent het door als we naar ‘t huis rijden voor de lunch. Lekker even zitten!

Na een paar uur regen klaarde het weer op. Zonnetje erbij.
We moesten nog naar de supermarkt, naar de grote supermarkt deze keer. Reden we heen. En toen gingen we langs het station naar de winkels lopen. Rob kocht eerst schoenen.
Ik las daar dat ik nu ook lid ben van de Ierse Triatlonbond, zodat ik geen daglicentie hoef te kopen. Het gaat me niet om geld uitsparen, maar er zijn clubjes waar ik bij wil horen!

Toen langs de winkels sloffen. Muziekwinkeltje. Eendjesshop. Toeristenwinkel. Veel kleuren huisjes, veel mensen en ook veel auto’s. Alles gaat dwars door elkaar. Onderwijl muziek in de straat. En grappige borden en aankondigingen. Alles soort van relaxed en ik voelde me helemaal niet opgefokt.
Ik kocht 2 eendjes, kreeg oorbelletjes van Rob. 🥰

Heen en weer gelopen. Buitje. Zon weer. En net zo snel als het weer omslaat, is opeens ook de drukte weg. We lopen naar de Mc en eten wat en dan terug naar de winkel. Weer een Arteon! Killarney heeft smaak, dit is de vierde al!
We vinden alles in de winkel, alpro choco, batterij, witte maltesers.
Een dag vol stappen! Wel 24k.
Het bevalt me hier wel!!

26 augustus – Gap of Dunlop door fietsen en een kort koppelloopje

Woorden zijn niet genoeg. Foto’s doen geen recht aan deze droom die uitkomt. We hebben de Gap altijd overgeslagen: slecht weer, onrust en druk. Ik vond het erg spannend om nu wel te gaan: alleen en zonder backup. Eerst naar Kates Cottage fietsen: links, fietspad, route zoeken, ritme vinden. Maar al snel ben ik onwijs blij! Dit is het. Ook al heb ik zwaar wind tegen en zijn die heuvels even wennen. Tempo kan me vandaag gestolen worden (maar zelfs dan valt nog geen 20 wel erg tegen). Ik fiets eerst een tijdje door, voorbij Kates C en de paardenkarren. En dan de grove natuur in. De valley, de glenns, langs het bos omringd door bergen. Het enige wat ik denk: dit is niet echt, dit is te mooi om waar te zijn! Het is bewolkt, ik kom auto’s tegen. Ook op het bekende brugje. Stop voor een foto.

Verderop wordt het stiller. Wandelaars en een enkele auto. In mij schreeuwt alles van geluk. De oude huisjes, de wolken, de tegenwind, maar vooral het groen: het is echt prachtig. Niet te vangen, alleen te voelen. Ik maak foto’s en filmpjes, maar het is slap. Hoe mooi en echt het werkelijk voelt, kan ik niet vastleggen.

Ik haal een paardencar in en dan gaat het heftiger omhoog! Oei. Schakelen. Foto maken tussen de rotsen. Met Joyce delen.

Nog scherper omhoog. Mischakeling, niet los geklikt, boem-gevallen. Fiets oke, ik wat beschadigd. Opstappen en doorgaan! Volgende elfachtig mooie brugje.

De toerist verknalt het, daar kan geen ‘nice bike’ tegenop. Ik slinger omhoog. Telkens denk ik: nu trap ik door, maar ik stop dan toch voor een foto.

Om de jauntin car niet in de weg te zitten. Ik heb het hartstikke warm en ik word lekker vies! Ik klim rustig omhoog.

En dan is het boven druk met karren en toeristen. De Black Valley in. Omlaag. Onhandig, want ik moet wel zo’n 7 karren inhalen! En kijken naar de watervallen en de huisjes en de verschillen in licht op de bergen. En de schaapjes. En omlaag. Ook rustig aan doen. Een fietser uit Killorglin haalt me in! Al die stomme karretjes. En dan Killarney Park en mooi bos. Ik kom bij Brandon Cottage.

Even twee slokken drinken, appje sturen, kijken naar de wond en weggesnauwd worden bij de paarden. Dan terug. Ik moet nu voor dezelfde paardenkarren wachten! In het bos.

En dan begint de regen. Niet zuinig. Dikke miezer zeg maar. Nat worden. En klimmen. Ik heb de versnellingen door en ga gewoon door. Langs de kerk. De huizen, de bouwvakkers. Up. Ik stop nog een keer voor een foto.

De regen trekt ook weer weg. Als ik nat ben. Ik geniet ontzettend. Wat een intensiteit! Er lopen schapen óp de weg. Achter me straalt de zon alweer. Ik kan gewoon blijven trappen! Voor mij geen stelvio, maar dit: de elementen, groen in alle kleuren, opspattend water. En dan opeens weer boven!

Fotootje en weer door. De karretjes zijn weg gelukkig. Ik ga rustig omlaag. Gecontroleerd. Zeg wandelaars gedag. En ik kijk. Dit is zo onbeschrijflijk mooi! Puur. Ik ben al snel weer bij de ruines en maak een foto.

Een andere toerist zet mij op de foto. Hier was ik ooit eerder! En weer door. De regen is weg, maar er liggen plassen. Het is zo geweldig dat er zoveel stilte is! Zoveel kalmte.

Bij het pracht brugje weer een k-toerist die even uitstapt op slippertjes. Lqngs het meer. En dan uitzicht op het volgende meer. Ik kan niet omschrijven hoe gelukkig ik me voel. Zo puur, in het moment, kalm en compleet. Ik stop weer bij de ruïnes en luister naar de vogels en de stilte en de wind.

Foto en filmpje en weer verder. Het wordt weer drukker. De bereikbare brug staat vol. Ik zie weer paardenkarren en auto’s en veel wandelaars en een paar hardlopers.

Ik maak nog 1 foto en dan door naar Kates Cottage waar ik bijna een japanse vrouw omrij. Ze moet mijn remmen horen! En dan terug. Nagenietend. Tempo iets omhoog. Links rijden is al gewoon. Meer verkeer wat geduldig is. Wind mee denk ik, want het gaat lekker zo! Over het keurige fietspad langs Fossa.

En dan nog 1 keer omhoog naar het kerkje en het laatste stukje naar het huisje is ook afzien. Ik ben echt goor. Maar meer nog triatleet. Triatleten die gaan hardlopen na het fietsen. Ook in de laatste week. Ook als ze gewond zijn. Ook als je smerig bent. Ook als het niet op het schema staat! Met natte sokken. Jasje uit. Rugzakje. Roze schoenen. Rob belde met collega en legt t uit. Ik ga!

Omlaag en dan erg omhoog langs de bouwvakkers. Links lopend. Stap voor stap. Geen last van de wond gelukkig. Omhoog! Lekker warm onder een bewolkte lucht. Dan naar rechts wat omlaag. Km 1 in 6:16 wat ik top vind bergop. Dikke miezer. Net iets meer dan miezer. Tuurlijk. Ik kijk naar de huizen en ben jaloers op elke ier, puur omdat zij in het goede land geboren zijn. Ik ga gewoon moeiteloos door.

Niks gegeten als ontbijt vanmorgen en een paar slokken water! Kan prima. De regen is net voor de tweede (snelle) kilometer klaar. Oude kerk op rechts. Velden op links. Iedere automobilist zwaait. In km3 probeert de zon het even, maar dan is ie weer weg en volgt de zware bui. Ik ben toch al goor en nat. Gewoon doorgaan! Al rennend op de kaart kijken en ja, bocht naar links maken.

Vlag van Kerry fotograferen en ik kan niet anders dan stralen! Het is zo mooi hier! Dit is helemaal mijn. Ook in de regen. Die opeens weer stopt. Krijg nu wel wat trek eventjes. Dan weer naar links en op de goede weg alweer! Dan komt de zon door. Stikheet en benauwd. Alsof alles voorbij moet komen op dit rondje! Ik moet in ons straatje nog even hard omhoog, not funny, maar ik wil alles rennen!

Ik ben heel blij met het gemiddelde zo. En het gemak waarmee het ging. Dat de hartslag klopt. Er 100 pijntjes zijn die niks voorstellen. Al moet mijn wond even verzorgd en ik wil iets voor die vulling, al heb ik er geen last van. Nat en vies maar vooral opgetogen en blij kom ik weer thuis. Eerst douchen, dan pas eten.
Even naar de winkel en een rustige middag om de fiets schoon te maken. My kind of day. Again. 🇮🇪 is maith liom 🇮🇪

27 augustus – 3x5mZ3, maar vooral: nog een blokje om en wel over een bekend stuk…

Vannacht niet zo goed geslapen, want ik begon me toch zorgen te maken om de tand, dus ik heb om half 2 een afspraak aangevraagd. Had ik voor half 9 een reactie en om 10 uur een afspraak voor half 3! Laat opgestaan. Rob stelde voor om in Sneem te gaan lunchen. Fijn idee! Het was vandaag heel erg wisselvallig: regen, zon, regen, harde regen, zon. Binnen minuten. Ik vind het toch elke keer weer raar om die Ring te rijden. Dat ik daar ooit heb gefietst en weer ga fietsen.

We stopten even bij Ladies View, want droog, maar toen we instappen waren we kei-nat.

Even naar de Black Valley kijken en dan binnendoor naar Sneem. De huisjes staan er nog altijd.

In Sneem ook regen, zon, droog en rondlopen, broodje kopen en weer regen.

We reden langs de Ring en door Kenmare terug en toen moest ik naar die tandarts. Vind ik behoorlijk spannend! Maar wat een LIEVE man! Eerst een heel gesprek over de triatlon en zijn zoon doet in Amsterdam de marathon.

Hij legde alles uit. Er is een stukje tand afgebroken, hij kan het voorlopig maken. Alles rustig, kalm en vriendelijk. Weer in het huisje mag ik 2 uur niks eten.

Dan maar lopen. Ik zag er wat tegenop, niet meer zoveel zin in weer een training… En dan het weer: al die regen. Dat ik 45 minuten droog zal halen is uitgesloten. Ik maak een rondje deels door het park en ik weet dat ik een stukje parcours zal meenemen. Maar eerst in zone 1/2 omhoog. Rustig aan.

Het gaat prima, ook met de flinke wond van het vallen van gisteren. Lekker joggen omhoog. En dan langs het kerkhof naar beneden. Uitzicht op Liebherr en toch groen. Ik moet naar Z3, maar omlaag lopend is dat een no-go. No Boeie too. Ik voel vanalles, heb overal pijntjes, maar het is allemaal niks. Tussen de groene heggen, de koeien en de gekleurde huizen.

Dan 5min rust, maar zelf dat is omlaag lopend een te lage hartslag. Ik moet stoppen om over te steken. En dan naar rechts met toeristen op de fiets en dan loop ik er opeens: Het Parkoers.

Ik herken het, het raakt me en het begint te stortregenen. En ik moet weer hard. Alles even onverenigbaar met een foto maken, maar wat maakt dit veel in me los! En wat word ik nat… Gelukkig bij de tennisvelden eraf en een pad langs de weg volgen.

Jammer dat ik de hele tijd auto’s hoor. Het is 2 minuten later weer zonnig en dan is het zooooooo moooooooiiiiiii. Ik wil het wel naar Joyce sturen, maar de telefoon en nattigheid werken slecht samen.

Het blijft een oeroud park, tussen de golfbaan en de weg. Ik moet nog 1 keer hard en ik ga het halen ook! Ik zie een andere vrouw hardlopen en ik trek ‘m even door. Niks wat mis kan gaan, want mijn hart doet het, ik doe het en ik moet warm blijven! Het voelt erg lekker!

Oversteken, maar de oversteekplek werkt niet. Toch stoppen ze meteen. Dan nog een keer omhoog, lekker rustig aan mogen en moeten doen. Nog een keer een paar foto’s maken en natuurlijk van het kerkje!

Die heb ik uit de auto, wandelend, fietsend en nu ook rennend. Ik ben helemaal content met het tempo en dat ik dit kan!

28 augustus – Laatste blokje rondfietsen, wandelen in Cork en de beste verrassing ever!

Eigenlijk geen zin meer. Weer fietsen. Regen. Maar ik heb vannacht bedacht dat ik het wel heel koud zou kunnen krijgen met korte broek. Dus dat moet ik nog proberen! Gewacht op dat ene droge moment en dan toch maar gaan. Fietscomputertje heeft de route. 23km. Uurtje? Ik kom de motoren tegen en denk: die moet ik naar Joyce sturen!

Ik doe vandaag rustig aan. Maar op het fietspad gaat het wel lekker! Op de Ring valt het me mee. Wel veel geluid van auto’s, dat is jammer. Maar het is niet druk. En niet koud! Absoluut niet. Ook niet nat trouwens. Ik maak ook nog een foto van de brouwerij die dicht is. En ik geníét van het fietsen. Zo simpel is het. Joy.

Een rustigere weg op. Het is heerlijk licht glooiend, oftewel vlak! En zo groen allemaal. Ik wil bijna regen, om de kou te testen. Op de volgende kruising fotografeer ik Maria en het huisje.

Een iets drukkere weg. Maar ik wen al aan links! En dan moet ik naar links een landweg op en nog een keer naar links en dan sta ik op het boerenerf. Stom computertje!

Terug en dan weer op de weg. Ik moest eens vragen hoe de fietsetiquete hier is. Dan een andere kleinere weg naar links op. Beetje omhoog en dat gaat uitstekend. Zal je net zien dat het dit ene uur zonder regen is vandaag! Nog eens naar links, terwijl ik het gevoel heb naar rechts te moeten. De volgende kruising kijk ik weer en ik had inderdaad naar rechts gemoeten! Stom fietscomputertje!

Dan gaat het omhoog. Dat gaat even goed en daarna steil. En dan begint de regen ook nog eens. Dit is niet het moment om risico te nemen! Lopend kom ik ook boven en word ik ook nat! En ik kan van het uitzicht genieten. Echt geweldig, alle die groene lapjes. Love it.

Boven is nog ietsje verder en dan omlaag. Ook voorzichtig, maar het is leuker. Links blijven omdat ze me daar verwachten. Er is niemand. Een vrachtwagen komt me achterop als ik beneden kom. Ik wacht, fotografeer de bordjes en hij keert. Ik ken deze weg! Niks koud, er piept zelfs een zonnetje door! Ik ga nog hard omlaag. Het tempo valt weer tegen, maar we gaan het wel zien. Ik geniet nog even van de bogs, de huisjes, omhoog trappen en na 25km ben ik er. Duurde wat langer dan in dacht, maar ik ben onwijs blij! Fiets is niet vreselijk goor, ik doe het nog en de dag is goed.

Vanmorgen zei ik tegen Rob: zullen we Vincent gaan halen, dan ziet ie het in ‘t licht hier! Achteraf was dat even paniek! Rob zei 1 keer: dan wachten ze maar. En toen vond ik het ‘ze’ vreemd. Verder laten gaan. Fietsen, lunchen en dan naar de stad. Vincent was al op Schiphol. Ik dacht nog: hij zal
joyce toch niet meenemen, maar die reageerde nog op de app van de foto’s. We reden naar Cork en ik at wel goed en dronk veel en moest dus plassen. De omgeving Cork is toch anders dan Kerry. Eenmaal in de stad en geparkeerd en Vincent was opgestegen. Rob had het in de auto nog een keer over ‘hun’ en toen dacht ik: echt? Of komt papa mee? Ik zag er zo naar uit om Vincent te zien en compleet te zijn! We gingen even wat drinken bij de Mac en vooral naar de WC. Voor mijn collega Joost moest ik een jellycat (soort knuffel) halen die alleen in Ierland te koop is. Helaas waren ze er niet. Wel een kerstshow!

Ik vond Cork onrustig. Niet heel druk of mooi of indrukwekkend, maar wel veel verschillende shops en veel verkeer. Ik ben geen winkel-mens. Ik loop liever gewoon. Dus we maakten rare rondjes door de stad. Langs het water. Zonder doel.

We zagen het vliegtuig van Vincent! Ik was wel moe van de stad en ook wat ongedurig. Wie neemt Vincent mee? We reden de stad uit en Vincent wachtte op ons. Was ie alleen. Ik was zo blij hem te zien. We moesten terug en vooral ook snel weg ivm parkeren en toen was Joyce er opeens. Ik kon niks zeggen. 😭 Hadden Rob en Vincent van de week geregeld met Joyce. de terugreis duurde me wat lang en dan ineens is er zoveel te delen en te vertellen. Ik wilde even snurken op de achterbank, maar dat lukte niet! Lang gewacht bij de werkzaamheden weer en nog langs de Lidl. Ik denk vaak:
Kijk, dit is míjn Ierland! Laat eten dus. Ik at wel flink!

We gingen nog even bij het kerkje kijken.

Opruimen. Wat een mooie dag zo. Nog steeds geen stress voor de Hardman. Alsof ik alles aan kan! Dat is gek he. Alsof ik niet kapot kan. Maar dat voelt hier zo. Dit volk kan honger en ontbering aan, dus dan kan ik het ook. Het vliegt me even aan bij de mail dat het zwaar gaat zijn. En ik ben bang dat ik niet op tijd alles klaar kan leggen, want nu moet dat allemaal morgenmiddag! Maar de rijkdom van de hele familie erbij hebben is🔝

29 augustus – Wandelen bij Ross Castle met z’n allen en Innisfallen Island

Tijd over voor de boot gaat. Dus we wandelen weer bij Ross Castle. Ik ken het nu wel. Dus ietwat gelaten en tegelijkertijd is het weer erg mooi! Langs het water.

Ik vind het jammer dat zwemmen in de Hardman niet kan, maar het is zo. Ik leg me er meteen bij neer. Wat niet kan, kan niet. Geen stress. Het is wat het is. Ik vind het sneu voor Alan.
Ik heb alleen het idee dat ik nu slechts een marathon ga lopen met een mooie fietstocht ervoor.
Ik heb erge moeite met het klaarleggen van de spullen. Met het plannen van de tijd. Met genoeg eten vandaag, al eet ik veel!
Ik heb vandaag overal pijntjes. Mijn knie.
En eigenlijk ontbreekt de zin om me op de socials te melden.
Ik heb iedereen bij me!

We kijken bij het water. Het is echt prachtig van kleur en zonnig.

Inishfallen Island. Ik ben er nog nooit geweest. We gaan er met een bootje naar toe en mogen een half uurtje rondlopen.

Wat een prachtige plek!
Wat een bijzondere gewaarwording!
De hertjes.
De golfjes.
Het mooie bos.

De scherpe steentjes.
De plek waar ik niet over kán lopen.

Het ‘tapijtlaagje’.
De ruïne die wat hoger ligt.

De kerk en het kruisje in de zon.

De besjes.
De stilte.
Terug in de tijd.
Een herinnering.
Een herkenning door tijd heen.
Onwerkelijk.

Ik neem dit eilandje en deze ervaring mee voor de Hardman. Ik heb Innisfallen apart beschreven, maar die blog hoef ik niet te publiceren.

30 augustus
THE HARDMAN

Die heb ik natuurlijk apart beschreven!
Samenvatting in een paar foto’s:

31 augustus Uitwandelen met Joyce samen

Geen probleem. Geen last van de Hardman. Slecht geslapen vannacht. Dus moe. Zware hoofdpijn bij het opstaan. Maar lopen, bewegen: kost allemaal geen enkele moeite. Dit lijf is sterk. oersterk.
It’s the mind I have to convince!
Ik ben onrustig.
Ook als wat brood gegeten heb.
Ook als ik alles heb opgeruimd.
Ook bij de brunch. Ongedurig.

Als Rob Vincent naar Cork Airport brengt gaan Joyce en ik even wandelen. In de zon. Het regent van tijd tot tijd, maar wij lopen dit hele blokje om IN DE ZON.

We kletsen bij de buurtjes van het vakantiehuis.
Iedereen vindt het zo geweldig en bijzonder en knap, maar ik zelf vind het weer ‘loon naar werken’.
Als je nergens echt last van hebt, voelt het alsof het te gemakkelijk was 😀

1 augustus – Binnen fietsen (na een dag extra werken) en een kort koppelloopje

Ik heb vandaag gewerkt, zodat ik volgende week meer ruimte heb voor het sporten. En vandaag was regenachtig en qua werk leerzaam (de jaarovergangen zijn nu echt gestart) na het eten en opruimen toch maar binnen op de fiets gestapt. Weet je wat ik gedaan heb? De zwift gecalibreerd! Nu blijft Garmin helemaal achter, maar die heb ik voor de training aan staan. Ik wil er zoveel mogelijk binnen blijven, binnen de hartslagzones van de training. Eerst 10’ z1. Dat is al aanpoten! Maar het went en ik ben er toe bereid.

30 minuten z2. Gaat me goed af. Daarna 1 minuut hoge cadans z4. Tja, die zone haal ik niet, maar ik trap me gek op een versnelling die de fiets (ook) doet rammelen en die we allebei net redden! 😛 en dat zes keer. Tussendoor ook doorgaan en niet stilvallen en wat cola drinken. Het tempo zit er lekker in!

Voor mij is 30 binnen het uur tóp! En ik word ook niet door iedereen ingehaald. Dat voelt beter. Misschien toch vaker kalibreren dan maar. En ik ben in Frankrijk op mijn eigen manier. Ik heb het ook bloedjewarm! De zon schijnt weer.

En ik die 6x mijn stinkende best! Ik heb de route al eerder af dan de training. Ik droom er van om 50km te halen en Vincent is toch nog lang niet thuis. Na 10 minuten uitpuffen waarbij ik de zone maar moeizaam haal, moet ik nog 6x 20” op hoge cadans hard. Eigenlijk ook staan, maar dat durf ik niet, zeker niet op deze fiets! Ik ga helemaal los (maar niet in z4) en -eerlijk- ik vind het nog leuk ook!

Niet makkelijk, mijn benen voelen dit echt wel! Ik probeer zelfs (met beleid) nog aardig wat PRs neer te zetten op sprintjes (met succes). En dan nog 10 minuten uitfietsen tot 1:38. Ik had nooit gedacht de tijd vol te maken, maar nu trap ik de 50km vol! En dat vind ik goed van mezelf. Het geeft me meer energie dan alle koekjes opeten (heb ik ook geprobeerd vandaag).

Zo heb ik in Frankrijk op mijn eigen manier de hoogtemetertjes gemaakt! Volgens Garmin reed ik 26,5. Nou éch nie!! 79% uitvoeringsscore maakt me blij! Ik kan het dus toch wel: me inspannen en Leuk Zwiften!

En dan ga ik nog even hardlopen. De grens opzoeken.

Nou ja, die benen doen het dan gewoon verder. Maar mijn hoofd even niet, die vergeet het horloge aan te zetten. Kom ik halverwege het park pas achter. Ik jog gewoon. Niks geks doen. Nou ja: verkeerde sokken, bolletjes van een struik in de schoenen, geen bh, nog de natte fietsbroek aan. En dan rekenen met de afstand om later te corrigeren. Het licht is wel erg mooi. En het lukt me! Maar na een km voel ik vermoeidheid en ik maak het rondje en de meting af.

Ik corrigeer het. Zodat ik 2km heb gelopen in ruim 14 minuten. Het tempo is matig, maar het voelt goed.
Ik heb de stappen gehaald!
Betere afsluiting van de dag zo.

2 augustus – Wandelen dan maar als het zwemmen niet door gaat.

Ik zou gaan zwemmen. Wat super uitkwam in verband met regenachtig weer (en ik ben van suiker ;-)) en bezoek van mijn ouders rond de lunch. (…) We hebben gezellig gekwebbeld en goed gegeten en mama probeert echt grip te krijgen en doet haar uiterste best, maar het herseninfarct (nu is het dat toch wel) heeft ook flinke gaten geslagen! En dan het berichtje dat het zwembad een storing heeft en er niet gezwommen kan worden. Daar kan ik dan slecht mee omgaan! Staat op mijn plan, dus ik wil en moet dan eigenlijk. Pa en ma gingen alweer bijtijds en ik was er ook moe van! Ik zat even te hangen en de regen was inmiddels gestopt, dus ik ging maar wandelen. Een flink stuk. Muziekje op. Route wel erg bekend, maar ach…

Het was droog, maar ook een soort benauwig. Ik heb een dik uur gewandeld en 5k stappen gehaald en de 5km badge en even buiten geweest. Het helpt me niet helemaal van de suffigheid af. Het lijkt een soort doelloosheid. Nog 4 weken. Ik heb de beloning geboekt: Terug naar Skellig!
Ik begin aan Stoelyoga via YouTube. En dan vandaag 5 minuutjes, morgen 10, overmorgen een kwartiertje enz. Dit is voor mij nog wat te kalmpjes aan, maar het helpt wel om tot rust te komen. Een beetje.

Ik heb overal kleine pijntjes. Hiel rechts. Ohnee, daarna weer links. Knie een beetje. En mijn vingers doen pijn: reumatische pijn. Een steek in mijn hoofd, oorpijntje. Tandpijn. Ik word weer zwaarder. Maar vooral moe. Dat diepe moe.
Eigenlijk niet echt iets dus 😉
Het hoort erbij.

3 augustus – hardloopblokjes, 3×10’z3/1’z4/3’rust met inlopen en uitlopen op het welbekende rondje, maar dan net anders!

eerst 30’ inlopen. Het gewone rondje tegen de richting in samen met Vincent. Moest er echt even in komen. Vincent babbelt. De brug op en neer voor hoogtemeters.

De hartslag is weer laag: 137 en dan sub 6:00 lopen. Het voelt goed. Door het park en dan loopt Vincent klok mee en ik nogmaals tegen de richting in. Door het bos. Daar beginnen 10’ z3. Z3 haal ik absoluut niet, de hrf blijft onder de 150, maar het tempo gaat wel omhoog! 5:30/5:35 ongeveer is top. Ik zweet. Best warm zo, maar niks te heet. Ik hou het tempo vast.

Zwaai naar Vincent en haal een vrouw in. 1 minuut z4 is m natuurlijk al helemaal niet, maar het tempo is sub5:30. En dan zelfs in de 3 minuten rust is het lastig de hrf boven 141 te houden! Ik loop achter langs de straat en begin aan blokje 2 versnellen. Thuis even wat water drinken.

Ik heb er 8,75km op zitten in 5:45 gemiddeld. Ik heb al gepoept voor ik ging hardlopen, maar we gingen een half uurtje na het ontbijt al. Ik loop het rondje nu ‘goed’: met de klok mee en zonder afsnijden of andere routes. Daar zit dan het derde blokje in en de hartslag stijgt wel iets, terwijl het tempo licht daalt. Het voelt iets zwaarder. Het linkerbeen trekt wat meer, de hiel rechts zeurt wat gevoelig. Ik wil de 15km vol maken voor de badge en de stappen en zo. Maar het wordt lastiger: de yoghurt zit wat hoog, beetje dorstig, route bedenken via het park.

Ik stop niet meer en loop door het park onverhard en dan verhard terug. Ik hou het laatste rondje intact en loop nog een keer door de straat achter ons. Dan wordt de aandrang groter en groter. Dat is verdomd lastig. Tempo iets lager en door het park terug. Ik sappel de laatste kilometer bij elkaar! Na 15,15 stop ik de watch en hardlopen en ik wandel naar huis, maar ik ben net te laat helaas. Dat is wel jammer. Maar het went ook een klein beetje.

Ik heb wat last van de beentjes, maar vooral dat ik ‘s middags eigenlijk meer zou willen doen qua sport en ik het moeilijk vind dat er niks hoeft. Zwemmen schrijf ik af. 🛋️ Ik doe nog wel 10 minuutjes buikspieroefeningen. Fijn! 5 minuutjes erbij ten opzichte van gister. En het is nog best leuk ook! Te doen, maar zeker voelbaar. Aardige Belgische m’neer. Niks nodig verder, dus dat is fijn!

4 augustus – Buiten zwemmen, buiten fietsen, binnen ‘stoelkracht’

Hahaha! Toen gingen er alleen maar hele snelle mensen mee om te zwemmen. Nou ja, daar hoor ik niet bij. Dat had ik al gezegd, maar dat het zo erg was… We moesten er op een andere plek in. Ik nam de slippers mee. KH kletst maar door. We gingen naar de punt zwemmen. En weg waren ze! Ik kwam er niet in. De slag lag te diep en het brilletje liep vol en ik lag te laag en zag niks. Helemaal niks. Heel in de verte de gele boei van MH. Voor mij was het een struggle. En dan moet ik bedenken dat het niet erg is dat ik niet zo geweldig ben. Ik app met een andere trainer die het snapt, die echt de mensen op waarde schat en niet op snelheid of prestatie. Daar dacht ik dan maar aan. En mijn eigen trainster denk dat het wel eens hormonen kunnen zijn die mijn hartslag beinvloeden! Dat ik daar niet aan heb gedacht. Ik vond het ver naar de punt. De neiging me te verontschuldigen voor mijn tempo is groot. niet nodig volgens hun, maar het voelt toch sneu! Vooral dat ik niks kan zien is echt ruk. Ik krijg de slag ook niet snel of makkelijk of rustig. het tempo is echt dramatisch! Dat ligt niet aan het water of golven of iets: het gaat gewoon niet. “in het zwembad gaat het wel”, zegt MH nog. Ja, nu even niet, stikerin. Maar ik doe het en ik zwem naar de verre boei en navigeer een beetje op het kasteel. Die hele zwembril werkt tegen met mijn ‘nieuwe’ slag en diep insteken. Ik kan ook alleen maar 1 op 2 ademen.

Weer een pauze en dan dirigeert KH ons naar de volgende boei en terug via de hoek naar de brug. Voor mij een tering-end! Niet dat ik het niet kan of doe, maar ze zijn ver uit zicht. Als ik al kramp krijg, dan ben ik net zo alleen als zonder hun. Volgende keer ga ik ook liever alleen hoor, want dit levert meer frustratie op. Ze wisten waar ze aan begonnen, maar het is toch niet leuk als zij al uren op de brug zitten te fiepen en ik daar ook eindelijk eens aan kom. Ik ga sowieso om het eiland heen. Alleen is ook goed, maar zij gaan ook. Na 2500m geef ik het op. Ik ga mijn eigen slag doen. Niks meer diep insteken of kommetjes maken, gewoon een beetje vooruit zien te komen en opzien tegen eruit moeten waar de zwaan zit. Ik maak de buitenkant van het brilletje schoon en dat helpt ook wat. Ik geniet van het uitzicht op de stad en dat ik daar eigenlijk nooit kom. Soms stop ik even om te kijken en ik krijg last van mijn vingers. Het gevoel trekt er dan uit. Ligt aan mijn slag, ik klem iets af. Maar dat liever dan het geploeter op niks, sorry TK. Ik ga gewoon heel kalm om het eiland heen en minutenlang zie ik echt niemand meer. Ik ben niet bang hoor, maar volgende keer ga ik echt liever alleen! Ik kan niet eens navigeren naar de naald toe, omdat ik zo weinig zie. Heel vervelend. Bril afdoen en kijken waar ik heen moet. kost veel tijd en moeite. Ik haal het ook en zij zijn al helemaal klaar, maar nog in het water. Ik maak 3800m vol. Het is extreem traag. Niet dat ik er moe van ben, maar de 2 uur in Ierland ga ik nodig hebben! Aan de andere kant: voor CAA Almere ging het ook ruk en toen viel de wedstrijd mee. En voor Ierland in 2023 ging het juist goed en viel de wedstrijd tegen. Ik app vanmiddag wel met TK, maar hij vraagt er zelf al naar. Ik heb een enorme snotneus hiervan en ook hoofdpijn. Allebei mijn handen zijn volledig gevoelloos. En ik kan wel denken dat ik niet snel genoeg ben, maar ik heb het gedaan! Dat is een mentale oefening.

We gaan naar Bataviastad. Dat kost me vele malen meer moeite dan sporten. Op de weg terug regent het en Vincent gaat binnen fietsen. Ikke niet. Trainen voor ierland moet ik buiten doen. De band kan opgepompt, muziekje mee, Tucjes mee voor onderweg. Door de stad heen en dan op de dijk wind mee. Het kan me eigenlijk ook niet schelen hoe hard of zacht het gaat. Ik had een paracetamol moeten nemen, want mijn hoofd doet zeer van het zwemmen. Ik heb een beetje tunnelvisie, maar ik let gewoon net iets beter op in de stad. Ik rij toch maar helemaal door tot de dijk. Daar regent het een beetje of is het opspattend water? De wind is heftig en als ik opzij kijk, waait mijn helm naar achter! Ik vind het wel grappig en spannend tegelijk.

Dadelijk wind mee. En nou, dat is te merken! Ik hou de cadans hoog en vlieg. Daar geniet ik dan maar van. Het gaat echt snel zeg. Straks moet ik weer terug, maar eerst dit.

Voorbij ons huis ga ik zelfs liggen en rijd ik ook 40. Straks bij de koekjes zal ik Vincent maar appen. Nu even snelheid sparen. Alle ruimte voor mezelf. Na een uur rij ik 28 gemiddeld. Ha! Dat worden er 60 vandaag! Na 40km de Knardijk op. Andere koek met heftige zijwind. Niet op het fietspad kunnen rijden. Een gastje op racefiets haalt me over de weg in. Mijn tempo valt niet eens zover terug. Als je hard gewend bent, gaat dat nog even door. En waar de bomen staan, valt het weer mee. Weer wat regen geloof ik en dat verpest mijn tucjes-moment. Dan ga ik niet stil staan. Ik fiets door het bos en reageer op Vincents Ride on met een duimpje. Ik fiets door. Zo fijn dat er verder niemand is! Maar ik begin me zorgen te maken dat de route te kort is, omdat ik te SNEL ben. Wonderlijk. Er zijn wel stukken dat het ietsje zwaarder is met wind tegen, maar ik erger me er niet aan. Ik heb wel honger.

Ik moet nog omrijden ook via het centrum! Om de tijd en de afstand te halen. Natuurlijk zit ik niet op 30+, maar ik verbaas mezelf. Ik maak 2 uur vol en ook nog eens 60+km. Ook niet moe van. Ik ben nu wel blij als ik het tempo zie! Beter dan zwemmen. Maar weet je: het zegt niks voor over een paar weken. Alleen dat ik doorzet, toch ga, nat kan worden, zonder eten kan verder en ik fysiek in orde ben. Pak ik de wind en Vincent de hoogtemeters binnen! Beetje onverwacht.

In het kader van elke dag 5 minuten erbij: opeens al een kwartier! Een krachtsoefening op de stoel. Het zag er simpel uit. Was een prima ding om te doen, want zo kwamen mijn armen los en mijn oude benen vinden dat opstaan en slingeren ook prima. Wel een beetje te laat begonnen qua tijd, zodat de avond dan opeens om is! En de sportdag ook.

5 augustus – 5x20km triatlon-inspanning 🤔 gewoon gefietst dus! Een koppelloopje met evenmin zin en weer wat krachttraining op z’n Amerikaans!

Géén Zin. Dit is m dan echt, die sportdag waarop je denkt: niet wéér. Geen zin om op te staan. Geen zin om op te stappen. Geen zin om weer te moeten trainen. Urenlang. Ik wil op de bank zitten en in bed liggen en mijn lijf wil helemaal andere dingen dan fietsen! En dan een ‘rare’ opdracht voor mij: na 20km infietsen, op triatlon-inspanning voor 4x20km. Moet ik dan 25 gaan fietsen of nog minder mijn best doen 🤔🫢 1 lange duurrit dus. Kon niet bij Joyce terecht, dus met Vincent afgesproken op de Eemhof voor lunch. 100km rond en dan terug. De wind is heftig vandaag. Nou is wk3/4 mee tot voorbij Ketelhaven altijd fijn, maar ik moet wk5 terug door de polder trotseren. Het stuk tot de Ketelbrug is bekend, al neem ik het fietspad ipv weg bij Lelystad. De haven moet ik toch door. Het is er stil en ik moet eigenlijk plassen, maar ik zit goed op de fiets zo. Dus door. Maxima centrale, Ketelbrug: ik ben er tegenwoordig zo! Zeker met de wind mee! 🌬️

Ketelmeer pak ik alles n keer bovenlangs. Ook wind mee. Heerlijk. Eitje. Ik wist het. En dan kan ik tot 306/307 het tempo wel vasthouden. Ik moet wel plassen intussen.

60km makkelijk binnen 2 uur, gemiddeld 30,8. Ik stop bij de sluis waar niemand is voor een plas en app met Vincent, nog 40km te gaan.

Die zullen zwaarder zijn! In de bossen valt het nog mee. Bij de afslag voor de Klif een paar druppels. hoe-dan. En daarna wordt het moeilijk. Ik bedenk ook dat de Eemhof nooit op 100km kan liggen, want dat punt is net voorbij Zeewolde! Hoe ver dan en hoe kan ik me zo vergist hebben?! Zou ik moeten weten. Rondom de vakantieparken irritant druk op met fietspad met touristen. De muziek is (ook al) niet leuk, ankeCdAf.

Tot molecaten is het weer geploeter en afzien. Dikke wind tegen. Ik laat de training voor wat ie is (niks voor mij). Bij het gemaal appt V dat hij er al is. Bij de afslag naar H’wijk bellen we. Hij komt naar Zeewolde.

Kan ik vanaf daar door de bossen terug, dat klinkt aantrekkelijk met de wind! Maar eerst naar Zeewolde vechten . De fiets zit heel goed en ik lig en probeer een ouwe roze taart met motortje in te halen: is het bijna gelukt, slaat ze af! In Zeewolde is V er al en we stranden bij HappyFood. Veel food! Wrap, 🍔 🍟 cola’s. Ik had ook echt trek& zit vol. V ook!

96km, 28,3. Door naar 100 met een volle buik en dan het Horsterwold door. Zo mooi! Alleen vlagerige wind en rust. Zie 1 iemand geloof ik. Echt genieten!

Maar ik heb nog steeds geen zin en wil liefst afstappen en gaan zitten brullen. En dan kom ik van de andere kant! Paarden en het rot-hek. De ellende begint nu, na 110km. Grote trap met wind vol tegen. Koeien. Liggen en wind accepteren. Tempo kan me gestolen worden, als ik maar niet afstap. Meer koeien.

Tempo rond 25. Volhouden. Doortrappen. Ik ga nog om via Kotterbos. Eten en drinken en training volgen zijn out-of-order. Ik haal de 130km en ben er klaar mee. Met die hele triatlon en dat gebeuren en dat trainen. Maar ik ben tróts dat ik toch 130km heb gedaan op 26,7 gemiddeld! Ik heb het GEDAAN. En een uitvoeringsscore van 2% valt me ook mooi twee procent mee!! Blij met de kleine dingen 😄 net als het meisje wat ik zag op de camping, die met ‘r jurkje vól in de modderplas sprong!

En dan ‘n koppelloopje met nog minder zin dan niks. niet dat ik ergens last van had, maar gewoon meer zin om te gaan liggen. Of in alles behalve iets sportachtigs. Ik heb echt lopen dralen thuis en een renbroek aangedaan en moed verzameld en Rob gedag gezegd. Tja, wat anders te doen dan gaan?! Hup! 20 minuten triatlontempo -niet nader genoemd in de training en ik of mijn benen redden dat ook niet- en 20 minuten rustig. Daar verheug ik me op! Het gaat niet hard of gemakkelijk. Fysiek reageren mijn benen ook op ‘geen zin’. Zolang ze het blijven doen, vind mijn hoofd het voldoende. Eigenlijk moet ik al snel van de lunch af, maar ik rek het tot 2,22km in 13 minuten en ga bij het centrum.

De lucht en de kleuren zijn prachtig! Maar als ik flink gedumpt heb, regent het ook even. Lopend niet eens zo erg. Het tempo blijft steken op 5:48 ongeveer. 3,5km in 20 minuten. Had iets harder gemogen, maar ik vind het bést zo. De volgende 20 minuten in z2 met een hartslag vanaf 141. Je raadt het al: zeer moeilijk haalbaar! Maar soms lukt het een tijdje! Het is droog en het mooie licht vraagt om een foto-stopje. 👌🏼 idee denkt mijn hoofd, 🎉 denken de benen.

En dan weer door tot onder aan de brug. Gewoon weer een stopmomentje. Wie doet me wat? Ik loop! Dadelijk weer verder. Ik bedenk dat ik langs de apotheek kan, anders had ik eigenlijk het rugtasje niet mee hoeven te nemen. Door het park. Tempo blijft grappig genoeg rond 5:50. Yeah. Het water is op helaas. De brandweerauto’s 🚒 staan nog bij het tennisveld. Stonden ze al toen ik langs fietste. Brugje over en dan door naar de apotheek.

Ik heb het eindelijk eens warm vandaag! Op de fiets had ik het vanmorgen écht erg koud en verder regelmatig gewoon koud. Bij de apotheek wachten. Voor een half jaar voorzien terwijl ik nog maar 3 maanden ‘mag’. Ik vind een half jaar prima! Stomme hormonen. Ik zit op 6km en ik ga de 40 minuten vol maken, iets rustiger. 7km in 40:43. Mooi. Beretrots op. Gemiddeld 5:49. Echt: 7:35 met pauzes. Allemaal goed. Ik ga op bed liggen. Ik én mijn benen zijn M O E. Niet pijnlijk of rusteloos, gewoon OP voor vandaag. Ik heb heel hard gelachen om een uitvoeringsscore van 100%! Die haalt het gemiddelde van vandaag naar een half goed 😆 van 51%

En dan nog de krachttraining. Oh my gosh…. Van de leuke belg gister naar een all-over-the-top Amerikaanse life-coach. ‘So proud’ en ‘its about your lifestyle’ Aan 1 stuk door lullen over challenges en overcome. Yek. Maar de oefeningen waren oke en best zwaar in een hoog tempo. Weer 5 minuten erbij.

6 augustus – TVA duurtraining zwemmen en weer 5 minuten extra krachttraining.

Dat voelde beter dan het qua tempo ging blijkbaar. Inzwemmen oke, maar ik heb geen zin om ook maar iemand iets te zeggen. Hou allemaal je geweldige bekken dicht alsjeblieft. Voor wie alles altijd een eitje is. Ik heb vandaag gewerkt en dat was leuk, maar de website bijwerken van de toermalijn duurde weer langer dan gedacht! En dat stil zitten is heerlijk, maar niet goed voor de stappen en de sport. Van alle fietsen en lopen de afgelopen dagen voel ik eigenlijk niks! Hier en daar een plekje, maar niet eens extreem moe. Wel snaaierig. So be it. Was gister weer lichter. Zwemmen dus. Duurtraining van DR. 100-200-300-400-300-200-100 met tussendoor samengestelde rugslag die ik gewone rugslag deed. 100 sneller dan de 400. Ik zwom W om bij de 100 en Toen nam ik de kop, maar ik raakte de tel kwijt omdat ik aan het oefenen was. En vooral op zoek naar rust. Dat duurde een eeuwigheid, maar ik schoot wel lekker op! Ik denk dat MrG helemaal van de tel raakte. Boeide me niks, ik zwom heen en weer. De 400 liet ik door S uittellen en de 300 ook trouwens. Ik vond alles best, als ik maar een uurtje zou zwemmen en kon oefenen. De 200 nam ik de kop weer en toen ging het me lekker! Ik ging naar 1 op 4 en dat gaf wat kalmte. Niet echt veel, maar genoeg om het even leuk te hebben. De 100 deed ik echt snel voor mij, maar het valt allemaal een beetje tegen elkaar weg. Toen moesten we nog rugslag doen vanuit stilstand en dat 4×25 en voor halve banen. Anyway: alles telde en tolde door elkaar. Toen deed ik nog 50m uitzwemmen en zat ik op 2400 dus ik deed nog 100 zonder achtje en die duurde ongeveer 2:06 terwijl ik al erg moeie armen had en toen telde garmin er 75! Ik zwom nog even voor TK, en toen ging MrG er helemaal mee aan de haal en duurde het mega-lang wat niet zo was. Ik moet breder insteken en dat ging stukken beter! Ik treuzelde voor de stilte en om niet te hoeven praten. De stroopwafeltjes zaten in de weg. Groen vinkje ✅

Ps. En dan al die (dikke) mensen die mij altijd uitlachten en zichzelf zoveel beter vonden: ze houden het niet vol en moeten uitrusten als we 50m rug doen en klagen over alles. Heel soms voel ik me dan even beter.

Eerlijk: ik vind 26 minuten krachtgeneuzel al lang! En dan zit ik en doe ik mijn best aan 1 stuk door. Ook al is dit voor ouderen en beginners: het past me prima!! Die armen waren eigenlijk moe van het zwemmen stiekem. Al dag 5! Ik voel me er wel goed bij, maar het is weer een extra ‘moetje’ erbij. En de stappen halen en elke dag een half uur en elke dag kracht doen… dit was van vita een nederlandse die het weer fijn doet. Ik deed niet alles met de flesjes, omdat ik die niet had. Badge in the pocket. Ijsblokje doet de betere stoeloefeningen!

7 augustus – Strijk en was-kracht en wandelen – en werken, want dat gaat ook gewoon door.

Leek me wel even goed: nuttig en kracht bundelen. 😄 dus nu is alles gewassen en gestreken. En weer vijf minuutjes erbij aan krachttraining. En alles netjes in de kast. Eerlijk? Ik vond zelfs dit vermoeiend! Zo na een dag werken waarop ik 2 websites heb overgezet en wat telefoontjes voor andere labels gehad. En dan heb ik een hoop energie verbruikt. Kan ik wel willen hardlopen, maar met alle trekkerige spiertjes en moeheid en enorme vreterigheid is het niet slim. Ik wil in elk geval heel blijven! Aan de andere kant voelt dat echt als een oud vrouwtje!

En dan nog even in het laatste avondlicht wandelen. Onderweg geappt en verder dus alleen maar stappen gezet. Wel een beetje genoten van het licht en het geluid van de sprinkhanen. Het wordt alweer vroeg donker! Blij dat ik even buiten ben geweest en dat ik zowat alles wat ik moest doen, heb gedaan vandaag. Wandeltempo was ook doeloe-doeloe.

8 augustus – Yogakracht, fietsen met Manuel en een stukje koppellopen wat niet lekker ging.

Ik begon de dag met wachten op een monteur voor een onderhoudsbeurt en een kracht/stoelyoga van een meneer in de bergen die heel kalm gaat vertellen hoe je tot jezelf moet komen. Prima voor vandaag! Ik heb slecht geslapen: gewoon liggen draaien en doen, ruzie met de dekens, de temperatuur en wakker en dat je denkt: het is pas 2 uur, het is alweer 3 uur en even later is het 5 uur. Dus dit was prima ‘om tot rust te komen’. Niet dat ik dat doe, want echt rust: daar heb ik zomaar meer dan 35 minuten voor nodig. Maar het was ook wel weer fijn om tijd voor mezelf te nemen. Terwijl ik wacht op de onderhoudsmonteur voor de ketel. Ta-ma-sa-na. Ik doe niet hardop mee, dat niet. Voor mij voelt alles meer als een dansje, een beweging. Ik moet blijven bewegen en in mezelf gekeerd. Ach, ik heb weer lekker geyogaat!

Als de monteur zijn tijd er op zit en hij niet komt opdagen, ga ik toch fietsen met Manuel. De hele ochtend voor nop gewacht. We gaan door het Gooi fietsen, Manuel en ik. Manuel heeft de route. Normaal gaat hij kei-hard, dus nu moet hij zich de hele tijd inhouden. Ik heb iets met versnellen, maar door de bebouwde kom fietsen is veel opletten en die intervallen boeien me niet. Ik kwebbel wat. Zo grappig: Manuel fietst anders naar de manege en naar de brug toe ook. Zo gek dat naar de Stichtse Brug toe ooit heel ver was! We gaan richting de Sijsjesberg. De stoplichten doen het niet. Verder is het best lekker wat ‘bergjes’ op. En via via richting Naarden. Lekker onrustig allemaal. Opletten en zo. Niet echt doorjakkeren. Ik word gebeld en ik denk dat het Breman is. Bij het oude golfterrein stopten we even en kan ik eindelijk plassen!! Het was inderdaad Breman, dat ze t niet redden vandaag. Gossie.

Dan de andere brug over en het nieuwe spoorbaanpad op. Die is hypermodern geworden. Maar elke rare aansluiting is dan ook extra lollig. We nemen ook nu niet het hele spoorbaanpad, maar de paralelroute buitenom. Ik fiets prima als je het tempo weg denkt. Wel veel langer dan de opdracht was, maar nét binnen de marge van 20% voor een groene training! Eenmaal thuis is het tempo echt wat sneu, maar het kan me niet echt schelen. De uitvoering is NUL. Maar ik heb 52km gefietst! Weinig gedronken, al is het spul van Kalkman erg lekker. Ik heb bekeken waar ik wil gaan hardlopen.

Ik moet gaan intervallen: 3×5 10km-tempo en 3x3km harder, wat allemaal niet lukte! Eerst even een andere broek aan en een ander rugtasje en Rob gedag zeggen en naar Breman bellen en dan gaan joggen met intervallen, wat ik gister had moeten doen. Ik bedacht bij het fietsen: ohja, dat ga ik doen en toen zag ik een brugje en M rekende me voor dat dat 2km was, dus ik dacht: daar ga ik heen dan. Staat een fietsje en een lopertje, grappig ja. Eerst 18minuten inlopen op een kalm tempo. Dat ging nog wel en beviel me ook wel eigenlijk. Foto gemaakt van het fietsje/lopertje en dan een pad in wat ik nooit neem.

Natuurlijk begon de interval van 5 minuten op 10km-tempo vlak voor het viaduct! Ik haalde het toch al niet, maar… 1 minuut naar beneden was de hele minuut dat ik wel het tempo te pakken kreeg! In de rust een beetje over het industrieterrein wat nogal saai en verlaten was. De route was net zo oninspirerend als ik. Ook geen muziek, gewoon hopeloos proberen een tempo te halen wat niet ging. Gelukkig was het maar 3x5minuten. 2 minuten rust gingen prima hahaha! Daarna moest ik 3 minuten nóg iets sneller. Nou, nog iets onhaalbaarder ook! De eerste keer deed ik echt mijn best, maar nee. De hartslag bleef weer belachelijk laag ook. ik stopte even, want ik was er buiten adem van. Foto gemaakt.

Stond het gemiddelde op 5:47. De tweede keer was natuurlijk ook het viaduct op! Ik haalde het toch al niet. En toen moest ik nog wat om door de wijk en liet ik de laatste poging maar stranden. Ik moest stoppen, want eigenlijk poepen, maar het was druk. Ik hobbelde buitenom verder en dat ging wel weer. Ik had 7,5 minuut uitlopen, was weer thuis en had 10+km in the pocket. De 🚽 hoefde niet lang te wachten. 1% uitvoeringsscore! Meer dan 0.
opmerking bij T3S: Het gaat allemaal belachelijk traag en als dikke stroop. Ik doe mijn uiterste best, maar de benen en het hoofd halen het tempo gewoon niet! Kleine pijntjes all over. Vooral de rechterhiel nu. Links is al slapjes. Misschien was de pil doorslikken niet het beste idee, maar ik moet nog een week volhouden. Dan zit ik in Ierland in de beste tijd.

9 augustus – “natuurlijk ga ik mee fietsen, mijn kind”, op en neer wandelen en laat-me-met-rust-zwemtraining.

Via insta deelt iemand dat ie een geweldige vader is en 18 zomers van zijn mooie dochter gaat genieten die mee op vakantie is, terwijl alle (sport)data het tegendeel roept. Ik kan het niet laten en schrijf m dat ultiem geluk is als je kind op zijn 19de met je mee wil sporten. En dat je je kind dat leert door mee te laten fietsen en onderweg ijsjes te kopen samen. Deze ‘geweldige’ opvoeder snapt het niet en bazelt dat de tijd te snel voorbij gaat. Tussen de regels door lees ík ‘puberdochter’ ‘mijlenver verwijderd van elkaar’, ‘sportverslaving’ en ‘externe aandacht aub’.
Ik heb een rustige dag vandaag: alleen maar zwemmen op het schema. Vincent gaat werken. Hij moet fietsen. “Ga je mee mama” 😊 “1 rondje”. En ik denk aan de geweldige vader die 6 weken met zijn bloedmooie dochter op vakantie kan. Die uren rent en fietst- solo. Dus ik weet maar 1 antwoord: “ja, Vincent, ik ga graag mee” 🥰
Het duurt wat langer voor we klaar zijn, bestikkerde wielen, de tijdritfiets, ik doe de nieuwe helm op. Tof ding, maar… ik heb een corrigerende zonnebril en via dit vizier zie ik veel minder goed! Ik wil en hoeft niet hard. Er is weinig wind en best veel drukte. Maar ik geniet van de fiets, het samen zijn, klets over de route van gister en waarschuw mijn kind voor de onwijze trainingslast een hele is. Dat vind ik. Geweldige vaders, partnerloze vrouwen en vakantieflaneerders zullen er minder last van hebben dan deze oudere mams, maar ik moet het m leren.

10 jaar geleden was het een rondje met 3 stops en een ijsje pas rond maar met dat ijsje en geduld heb ik een echte triatleet opgevoed! nu is het ‘maar’ een blokje om. We willen langs het veld, maar de A6 is dicht, dus overvol met auto’s!! Door het bos met de ttb is niks, dus over de sluisjes en de ibisweg. We moeten rond over de brug naar het bosfietspad. Die drukte, dát vind ik vermoeiend! Toch wat wind tegen, maar het tempo kan tot het Kotterbos weer 🆙 na 38,9km zijn we rond. Tijd samen. Mega waardevol. Geluk.

Ik moet iets hebben bij de hema en ik moet de stappen halen en de oordopjes proberen. Het is warm. Voor een lange broek zeker eigenlijk. Ik stap gewoon door, koop onderbroeken, dub wat rond in mijn hoofd en haal de stappen. Dat benauwende is vermoeiend.

Mijn grootste angst is een blessure. Ik word elke ochtend wakker en denk: ik voel mij goed, ik voel mijn hiel rechts, mijn knie links, ik ben te moe, ik heb verhoging. Er is elke keer niks. Een wankel evenwicht. Geen eens een excuus. Er is gewoon niks mis. Rusthartslag onder de 45, goede nachtrust, geen schrammen of schuurplekken, geen extreme honger. Ik doe extra eiwit bij het ontbijt. En tel de hormoonschommelingen af.

Wat de geweldige vaders doen voor een puberdochter is een beer kopen in een populaire italiaanse stad. Deed ik ook voor mijn kind. Toen hij 5 was. In Utrecht destijds voor ons. Afgestudeerde schooldirecteur. Hoofd van middelbare school. Zou toch minstens moeten weten hoe je met een puber moet omgaan. Ik ben een betere moeder. Denk ik. Luister naar mijn kind over wie hij thuis brengt, wat zijn collega’s doen, hoe hij een bericht moet schrijven, welke route we morgen gaan lopen. K vertel hem wat hij kan doen voor mijn hele triatlon. En het hoeft niet op instagram.

Dan naar het zwembad voor een training van de TVA. Eist Liom (🗣️ ist-lohm) (oftewel: la-me-me-rúst) is wat ik wil.
Ik vind het veel, wat ik aan het trainen ben en nog ga doen. Maar ik kom het zwembad in en mevrouw roept al: ‘he L, heb jij je 200 al gefietst’. Toen had ik om moeten draaien. Ik fiets zoveel niet. Ben zo geweldig niet. Ik krijg een compliment in de kleedkamer: ‘je ziet er lekker afgetraind uit, wat ga je doen’. En meteen daarna ook gelijk de ander aanspreken: ‘en jij ook een hele’. Antwoord die ander: ’ja, maar ik ga niet onder de 13 uur hoor, want ik train niet zoveel, ben zo druk met de kids’. Wat Doe Ik Hier. Ik ga niet onder de 15 uur, fiets niet genoeg en ga zeker niet hard genoeg in mijn trainingen en vakantie om te trainen zit er al helemaal niet aan. Ik zeg al niks meer. Kan ik luisteren naar de anderen die vandaag al hebben gefietst en hoe heerlijk dat ging zonder wind en gezellig samen. Straks in de kleedkamer gaat het over hoogtestages en vakanties vol trainingen. Ik heb geen vakantiedagen of trainingskampen.

Ik moet gewoon oefenen met zwemmen en ik probeer mijn nieuwe brilletje. Aan het brilletje ligt het niet! Het ligt aan mij. Ik vind zwemmen niet iets om bij in slaap te vallen. Ik denk er bij na: wijd, diep, haal, adem. Het gaat echt beter en beter! Ik zwem 500m in en wissel de bril. Ik zeg nog: ga maar voor me, je bent sneller (vorige keer opvallend veel), maar excuses met werk&moe. Uit de data op strava blijkt ze weer veel sneller, achteraan. D gaat voorop: een duurtraining tot en met. Mag hij tellen, kan ik zwemmen. 300z1-150z2-200z1-100z2-100z1-50z2. Pauze 10 seconden. En dat twee keer. Het gaat goed. Het gaat op een lekker tempo. Mijn slag is goed. Er zit meer rust in. Meer gemak. Eerder aan de kant. Soepeler. Maar het tellen van de Garmin is slécht. Alles naar boven afgerond en soms mist ie 25m. 2x eigenlijk. In het tweede blok ga ik zelfs 1 op 4 ademen en dat helpt me zeg! Helemaal zen zwemmen. Echt, ik zwem oke, voor mijn doen. Doe netjes de hele training, ook 50m hard. En zelf 100m zonder achtje op het end, telt Garmin 75m 🤬😤 maakt er na 2,5 minuut toch 100 van. Dus ik zwem volgens Garmin erg traag. Ik zeg maar niks, of ik grijns nep naar de andere triatleet die me aanspreekt: het-gaat-goed-hoor. Laat me met rust allemaal.

10 augustus – het Voetenpad met Vincent en veel moeite en een special krachttraining 😉

Niet vanzelf, absoluut niet vanzelf! En eigenlijk weet ik dat al na de eerste km, die trager gaat dan het voelt. Hoe het komt dat het de ene keer (een maand geleden) vanzelf gaat en deze keer niet, weet ik niet precies. Kan het weer zijn (behoorlijk warm en zonnig), de hormonen, voeding, trainingsload. De hartslag bleef weer laag, dus de uitvoeringsscore van 62% is een wonder! Ik moest elke keer 15 minuten z1/Z2 en dan versnellen, maar ik raakte het helemaal kwijt en was vooral met de route bezig. Aan het gezelschap lag het in elk geval niet, want Vincent was erbij! Die zou mee gaan en via Hollandse Rading terugreizen.

Altijd mooie Spanderswoud, druk in de bossen met hardlopers en over de vlondertjes genieten (en vergeten het horloge te stoppen). Het was gewoon een gebrek aan tempo vandaag, want verder geen pijntjes gelukkig. Al begon het aftellen eigenlijk al na 7km… Op de warme heide. Vincent had dikke pret met het maken van ‘onechte’ influencerfilmpjes.

We zagen een hert en rond 8,5km een bankje om op te zitten en ik at wat en dronk water. Door naar de 10 kilometer en ik had het niks gemakkelijk. Geen idee waarom, maar ik was niet echt vooruit te branden. Weer een warme hei over met zand en vooral veel moeite en ik dacht echt: ik ga met Vincent mee met de trein. Maar hoe komen we dan bij de auto? Kan ik de training inkorten en afbreken? Onder de A27 door tot aan Kivietsdal was ik stil en aan het piekeren hoe of wat. Mijn benen gaan dan gewoon door. Dat wel.

Op naar die vreselijke 16! Vincent had bijna energie over en groette iedereen en kletste; ook met een man die ons inhaalde en er al bijna was zelfs. Na 16km weer een bankje en we bespraken de mogelijkheden bij weer wat brood en water. Ik wilde het liefst gewoon afmaken. Vincent nam sowieso de trein. Dat snap ik helemaal!

We gingen weer verder door het koele bos en toen moest ik me toch opeens! Even weer een grote boodschap in het bos achtergelaten. Dat voelde wat beter. De A27 over en Vincent ging naar links en ik door. Na 20 kilometer ongeveer. Moest ik het alleen doen. Kon ik mijn tempo lager leggen, maar wel doorgaan. Door het bos kilometer voor kilometer. Ik maakte de HM vol binnen 3 uur uit-thuis, dat wel. Vincent zat in de trein.

Net op de hei reed een klein jochie op zijn loopfiets net tegen me aan. Het ging goed, ik schrok, zei potdikkeme en ik keek om want hij jankte, maar ik denk dat papa boos werd, want het ging hem goed. De hei op. Het is mooi, dat paars, maar HOLY heet. En omlaag.

Ik knalde mezelf er doorheen zo hard als ik nog kon, tussen de knisperstruiken. uit die brandende zon! Op naar 23km. Ik dacht door het bos te gaan, maar het bleef een open heet pad. En toen was het zo’n beetje op. Ik vocht me met wandelen en pauzes naar 24km. Vincent kwam naar de auto toe wandelen, dus afleiding van SMSjes ook nog. Ik dacht: ik loop tot 25, maar het werd steeds moeizamer. Ik dronk het water nog op, ploeterde weer verder. Het was echt trekken en slepen en eventjes stoppen. Kerkelande viel me mee, rustig en ik was wazig. Ik baalde dat het zo moeizaam ging. maar ik ging door!!

Het kan niet altijd easydepiesie zijn, het is niet altijd feest. bij de anderen wel, maar ikke niet. Ik telde echt per 500m af intussen. uiteindelijk was ik met wandelpauzes en heel veel moeite op 26,5km bij de auto. Vincent kwam er aan gewandeld. Ik maakte toch de 27km vol in het bos. En toen was ik echt onwijs, ontzettend OP. Eigenlijk was ik dat al 4km, maar nu wist ik het echt even niet meer, hoe die voeten en benen moesten lopen. In de auto heb ik meteen mega veel bijgezeten. En gedronken. Gelukkig reed Vincent. Mijn benen deden erg veel zeer, de rest van de middag. Maar ‘s avonds was het weer goed. Behalve moe, zware benen en enige teleurstelling (waarom ging het nu zo moeizaam) geen problemen. Ik kan roepen dat ik een peesplaatontsteking heb op rechts (is gevoelig) en dat ik overtraind ben (vermoeid) en dat mijn linkerknie en linkerbeen ‘aan gort’ is, maar het is niet echt zo.

Dit is een onwijs zwaar klusje: een tubeless band schoonmaken! Schrobben, schrobben en schrobben. Al het oude spul er uit. 2 schuursponsjes gekost. In de schaduw.

Dit is de week! Zoveel uren, niet gek dat ik moe ben. Geschoven met werk, dus een dag minder gewerkt, maar dit ís bingo hoor! Áls ik strava zou invullen zou ik bij T3S een keer on top staan (annemarie kan niet hardlopen) en als ik tel net als de anderen, dan telt krachttraining ook mee. Dik boven de 20 uur dan! 3 sporten is 19 uur. Kijk, heeft dat langzaam zijn toch een functie. Haha! KH doet een halve triatlon als training vandaag: maar ze is veel te snel hihi.
Maar ik ben moe, vind het zwaar al dat trainen. Bang voor een blessure. Het gaat goed, maar niet vanzelf. Zeker vandaag sleept alles. En alles er omheen: onderhoud, wassen, routes, reizen.
En ik heb Manuel ingehaald met de garmin punten en badges. Tijdelijk waarschijnlijk, maar krijg ik toch ergens een stickertje voor 😉 is al dat gesport niet voor nop haha

11 augustus – Met Vincent naar België fietsen

Om half 8 gaan werd kwart voor 8. Ik had het koel aan het begin.

We kennen de weg tot de brug, dus we negeren hier en daar de fietscomputer. Ik had meteen door dat het niet hard zou gaan. Net als gister: te weinig kracht. Ik vond de zomerbermen wel mooi en de zonnebloemen. Gek is dat, dat je “zo” op de brug bent. Vincent rekende me elke keer voor hoeveelste deel we zaten. Maar al voor we de polder uit waren, ging ik al uit van 160km ipv 180. Dat vind ik dan een tijdlang lastig, want ik zou snel en hard moeten gaan. Maar het was ook niet moeilijk! En het was overal HEERLIJK stil. Maandagochtendrust.

En prachtig weer langs de Soesterduinen. Komen we daar auto tegen die het vuilnis ophaalt! Vincent had het ook wat minder soepel op de racefiets. Langs de startbaan en ik vond het toen allemaal goed qua, als we maar gewoon door gingen met fietsen. En zo waren we voor tienen al bij de mac, waar ik eerst ging plassen en toen pannenkoekjes at. Een half uurtje waarin Vincent al aan de frietjes ging.

Toen gingen we om Zeist heen in plaats van er doorheen, wat altijd moeite kost. Dit was heel goed: Brede fietspaden, schaduw, makkelijk. Alleen vaak oversteken met stoplichten. Als we gewoon moesten oversteken was er ELKE KEER niemand. Fijn, want Vincents remmen piepten toch nogal! Nu genoot ik van het bos. Ik liet het tempo voor wat het was. We vermeden de dorpjes en kwamen langs het kasteeltje, de toren en het klooster.

En dan de dijk op en naar het pontje. Rare zeurderige mensen op het pontje. Dan kom je in het gebied van de boomgaarden in. Eigenlijk is Nederland heel veelzijdig! De weg naar Geldermalsen is saai, recht, lang en intussen was het warm geworden. Hadden we even een beetje tempo, maar het hield niet over. So be it. Geldermalsen door zonder markt is helemaal een makkie! En dan nog even door naar Waardenburg. Daar gingen we auto’s kijken.

Ik at een broodje. En we gingen naar de Mac weer voor een wrap en een hamburger en om de socials te delen. We stelden de andere route in, die via de Mac in Best. Rond 1 uur pakten we het weer op en dan ga je de brug over en langs de snelweg.

We gingen een woordslang doen met muziek: alles wat met muziek te maken had. Het werd drukker en vooral ook steeds warmer. Al snel gingen we de brug aan de andere kant bij Hedel over en Den Bosch door. Ondertussen zijn de gedachten afgeleid naar muzieknummers en artiesten. Ik dacht in Den Bosch lang over een R of een N, want ik lette ook een beetje op de stad. We gingen er via de andere kant uit, richting Best. We vergisten ons 2 keer in de route, maar dat zagen we ook snel. Kom je weer langs de snelweg te rijden. Vind ik leuk, je kan altijd denken: daar fietste ik. Over de Dommel, aan de andere kant langs de dino’s. Boxtel door vond ik wat lastig en onrustiger. Terwijl we denken over muziek!

Na Boxtel kom je langs de snelweg te rijden, het is bloedheet inmiddels en de afstand begint te tellen. Maar wij dachten aan U2-2brothers on the first Floor-RudolphtheReindeer-Rammsteinn. En dan gaat het dus zo voorbij en is tempo, kilometers, hitte geen probleem. We reden Best door en toen waren we op 131km bij de Mac. Even voor 3 uur. Drinken, wat eten en met rare mensen uit Lelystad kletsen die naar huis reden. Wat wij doen is zo onbegrijpelijk! Vincent had de hele tijd een poster in zijn nek van Ferrari’s. Ik had nergens moeite mee. Rob ging rijden onze kant op.

Door voor het laatste stukje naar België! Het was echt bloedjeheet rond het vliegveld en dat maakte het moeilijk. Het fietscomputertje gaf de route niet meer goed aan, alleen in lijnen en dat was ook ruk. We fietsten langs Wintelre en Oerle door en Veldhoven in en uit. Brabant is echt weer helemaal anders! Wel onrustig. Smallere paden en weinig langs elkaar fietsen. Knegsel door en ik herkende nauwelijks iets. Ik vond het wel grappig daar te zijn.

Vincent had het minder makkelijk. Dan wat rustiger joh! Ik had geen moeite deze keer. In Steensel was een wielerwedstrijd en ze finishten net toen wij daar over de stoep langs wurmden. Door de bossen naar Walik en het leek me allemaal eindeloos lang toe. Nog door Bergeijk met gevaar voor eigen leven over de kronkelwegen zonder fietspad. En we waren moe! Door naar Luijksgestel, wat even onrustig was en erg warm. We kwamen op een lang recht fietspad en stopten even voor contact met Rob. We hadden er 162 op zitten. En toen opeens, waren we in België!

Naambordje, Vlaanderen en we maakten een foto bij de grenspaal.

We fietsten door naar het sportpark waar Vincent sportdag van CP had gehad. Was ie zo blij van: ‘hier heb ik al ooit gefietst mama!’ dat het laatste zware stukje vervaagde. We zochten een parkeerplek, ik maakte rustig de 170+km vol.

Toen ik afstapte was het even mis: enorme honger, doodmoe en wankel. Ik dronk de chocomelk en toen Rob 5 minuten later aan kwam, ging het alweer prima. We waren 10 uur onderweg geweest. Het tempo was vanaf Best 24,5 naar 24 gemiddeld gezakt. Maar er staat 170km op de teller! En ik had er niks geen moeite mee. Daarna naar Veldhoven rijden en frietjes zoeken en nog energie over hebben was prima, maar ik had geen overdreven honger en ik baalde dat ik de stappen nog moest halen. Dat moest uiteindelijk in Almere! Ik had wel dorst, maar verder was er echt niks! Dus fysiek is het wel in orde. Wel vermoeid, dat wel.

12 augustus – Stoelyoga en MOE en een hitte wandeling.

Moe moe moe. Gedemotiveerd. Kan slecht beslissen. Kom moeilijk tot iets. Geen pijntjes of last ofzo, maar moe en besluiteloos. Verder geen last van het fietsen. Blij met een dagje vrij. Jammer dat ik zo vroeg op moet voor karin, maar de balans tussen links en rechts moet terug. Mijn linkerbeen zit zo op slot!! Ze maakt m los, maar dan komt de spierpijn en trekkerigheid er ook uit! De krachttraining is een mooie aansluiting om beide benen te voelen en in contact te zijn. Ik ben niet gemaakt voor rustig, maar ik doe netjes mee en mijn benen ook! Het laatste stukje pak ik uit een andere oefening met naast de stoel en dat bevalt me beter. Even wat losmaken! ⛓️‍💥

En daarna kom ik tot weinig meer. Het is heel heel erg warm buiten en ik ben maar moe. Maar slapen overdag kan ik ook niet. Dus ik suf wat en kan niet bedenken of ik ga hardlopen, en fietsen heb ik geen zin in en zwemmen is pas zo laat. Dus ik doe niks. Vreten. Onblij wezen. In de airco blijven.
Het zal ook allemaal wel! Ik vouw de rest van de week de trainingen er wel omheen, ik denk nu echt dat het lijffie even rust nodig heeft.

Ik wil wel even naar buiten, maar sporten is niet verstandig. Vincent gaat tanken en ik rij mee en loop in het zonnetje naar huis. Het is wel lekker warm, maar ook benauwd en vermoeiend. Het is rustig op straat. Ik ben blij dat ik gegaan ben en alle geluiden heb gehoord van een zinderzomer in de stad. Ik ben blij dat ik de zomerbermen heb gezien. En ik ben ook blij als ik weer thuis ben!
Kan ik verder met niks-doen

13 augustus – een stukje wandelen in de warmte buiten kantoor en zwemmen in het zwembad

Met de collegas tussen de middag. Goed gesprek met G terwijl de rest eten haalt. Klein ommetje. Best warm ja!
Naar het zwembad lopen is erg warm met 2 tassen. Lange jurk en kartonnen schoenen.
Maar wel even buiten geweest!

Dan zwemtraining.

ik doe zo mijn best! Maar nee, alles blijft gruwelijk achter. Inzwemmen ging nog. Daarna zone 1. Joh, ik vind alles prima. Ik heb de hele dag op kantoor gewerkt in de koelte, schiet daar ook niet op en ben erg moe nog steeds. Ik snoep teveel. Kan niet van de m&ms afblijven. Draal er net zo lang omheen tot ik ze pak. Wandelen was wel weer warm. En dan dus zwemmen. 4×100 met 25m versnellen. Ik kan niet versnellen, het is 1 tempo. Heus, ik probeer wat, met het laatste stukje doorduwen gaat het beter maar ik ben nog steeds niet beter aan het zwemmen. Adem nog steeds 1 op 2 met veel ontuat. We moeten wissel doen en 100m school. Het is niet voor me weggelegd. Dan weer 4×100 geloof ik met 25m sneller. Ik laat de heren maar lekker voor. Ik ben toch alleen maar bezig met mijn slag wat beter te krijgen. Ik doe zelfs 1 op 3 ademhaling, maar dat voelt veels te moeilijk! 1 op 4 geeft iets meer rust. Maar absoluut niet meer tempo. We doen ook nog 150jes met versnellen, maar dat kan ik gewoon niet! Ik heb ook steeds minder zin. Op een gegeven moment gaat het wel en voelt het redelijk rustig en steady, maar dan vertelt Garmin zich weer en lijkt het tempo nog veel lager! Ik doe mijn best op een gegeven moment niet meer en zwem maar wat. ‘Je ziet er afgetraind uit, wat ga je doen’ is de vraag. Ik vertel van een wedstrijd zonder afgesloten wegen en een cut offtijd die ik al niet haal. Hij gelooft het niet. Maar ik heb netjes een uurtje gezwommen! En wel in baan 3/4 en een behoorlijk druk bad met mijn vermoeide koppie en affe lijfje.
Daarna friet gehaald
K heb me vandaag niet in kunnen houden en een reep genomen en m&ms. Dat hoefde niet, maar het hoofd had er zoveel zin in. Ik liep te dralen, maar het gebeurde toch.

14 augustus – Bootcamp en aansluitend een dramatisch stukje hardlopen

Ja leuk hoor, die suffe bootcamp, maar alleen een uur krachttraining trok me nog minder dan dit. Een bloedhete werkdag thuis zonder motivatie. Mijn hoofd is al weg. Gisteravond het plan gemaakt, en nu is het slechte slapen al begonnen. Wie had gedacht dat de bootcamp door zou gaan?! Maar het is prima weer. Ik vind het totaal niet warm zelfs! Het is even opschieten. Moest ik nog betalen. Stom allemaal. We waren met zijn drietjes. Ik vind het allemaal niet moeilijk of niks. Saai. Het is een beetje lastig voor mijn ouwe gewrichten in het begin. Ben niet van de lunges en dat was ik weer ff vergeten. Beetje slingeren met de gewichten daarna. En stukjes lopen. Voor mij rust. De anderen wandelen. Ik doe gewoon mijn dingetje. Kan dan oneindig lang volhouden. Maar moeilijk is het niet. Rust is ook niet echt nodig.

Mijn knie protesteert wel wat, maar ik riskeer niks. Ik vind de hyrox wel interessant en heb daar vragen over. Zo niks voor mij! We doen ook voor de schouders en armen. En op het einde buikspieren. Het is allemaal niet zo slecht gesteld, maar ik krijg het ook niet warm en ik hoef al helemaal nergens te smokkelen! Ik denk alleen maar: ik moet nog zwemmen morgen… ik heb dit gedaan om 2 weken lang 10x krachttraining te doen met 5 minuten langer. Het heeft me niet gegrepen eerlijk gezegd.

ff thuis naar de wc en het matje wegleggen. Het klonk easy: 30 minuten wedstrijdtempo, 30 minuten rust. Maar er was geen wedstrijdtempo, totaal geen hartslag die erbij hoorde, geen zin en elkaar opvolgende pijntjes en moeites. Het lijkt wel steeds slechter en slechter te gaan! Ook niet goed geslapen, moeizaam in de hitte gewerkt, alle stroopwafeltjes opgevreten en als ik dan loop na de bootcamp lukt het me totaal niet om te denken dat het knap is dat ik dit zo aan het einde van de dag nog doe. Nee, het voelt ontzettend sneu en hopeloos. De eerste 2km lukt het tempo nog wel een beetje, maar dan het viaduct op en -poef- weg. Alle kracht, energie, motivatie, wilskracht; verder weg dan de ondergaande zon. Ik hoor de krekels, zie de mooie lucht, de kleuren, voel de verkoelende wind, maar het baat niet. Het voelt kut en slecht en ruk en trekkerig en sloom en zwaar.

En dan opeens moet ik ook weer schijten. Darmen moeten leeg, net naast het pad. Super smerig en de zakdoekjes zijn net te weinig. Hopelijk gaat het beter, maar nee. ‘Wedstrijdtempo’ is 5km net in een half uur. Meer is het niet. Ach, een marathon is maar 8 keer dit ellendige gesleep. Het hoofd wil gewoon niet meewerken en staat alleen maar in de stand ‘voorzichtig’. Ik ga door. Soms zou ik willen dat ik net als ik anderen wel eens zie doen, kan denken: ik stop en wandel wel naar huis. Maar niet omdat het ‘een beetje niet vanzelf gaat’. Er is geen blokkerend pijntje, maar het zit overal: voornamelijk tussen twee oren. Mooie zon die verdwijnt. Er echt van genieten lukt me niet. Ik maak wat ommetjes, en het viaduct op is natuurlijk helemaal slopend slepend vreselijk.

En dan kom ik precies Vincent tegen! Niet dat het helpt, hij doet razende 200tjes en ik zet het ene been voor de andere. 10km gaan er komen, maar het wordt steeds moeilijker! Ik ga door het bos en dan moet ik weer stilstaan omdat de darmen over de kop gaan. Nog een klein stukje! Ik vecht 10km werkelijk vol.

Uitvoeringsscore weer nul. Demotiverend. Ik kan 100 excuses verzinnen die niet waar zijn (al lijken de hormonen wel een enorme rol te spelen) en zielig doen, maar ik heb niks aan troostend gezemel of goedbedoelde ‘het-hoort-erbij’ of wat voor gebagataliseer ook. Het gaat gewoon even dramatisch! Ik ben thuis weer net op tijd op de 🚽 en loop nog een keer leeg. Misschien is het tempo niet eens zo vreselijk, al is uit-thuis dat wél met 6:39. Maar het voelt alleen maar slechter en dat is heel rot. Ik zie op tegen nog een lange loop en veel sport komend weekend.

15 augustus – Buiten zwemmen: van de Noorderplassen naar Loetje, met supbegeleiding. Zelfs suppen en nog een keer zwemmen. En ook nog fietsen (geen succes)

Het was echt leuk om zo te zwemmen en het viel enorm mee ook! Ik zag er als een berg tegenop: de oversteek maken. Het is zo ver! Ik zag ES en TK dit doen vorig jaar en ik dacht “dat wil ik ook een keer”. De een zwemt, de ander supt. We mochten de sup van TK lenen en bij hem uit de tuin halen. Vincent zou terug zwemmen en dan misschien wat minder, dus we namen de slippers mee. Vlak voor we bij TKs huis waren, appte MvdB en die wilde wel mee, maar vanaf het strand terug dan. Voor mij was de grote test: hoe ver kan ik zwemmen en doen met niet meer dan het ontbijt. Ik heb dat met de dietste besproken vanmorgen en wat ik ga doen is natuurlijk volkomen vreemd en anders, maar voor mij kan het in de Hardman! Het was even klooien met de sup en dat ging wat trager als ik had gedacht, maar voor 11 uur zwom ik richting de ophaalbrug. Vincent deed zijn pak alweer uit en peddelde om me heen. Er waren erg veel plantjes aan het begin. maar bij de huizen was dat wel over. Ik zwom gewoon mijn normale slag, zeker de eerste 500m. Daarna ging ik over op langere slagen en wat meer kracht en wat meer opletten. Na een km waren we bij de NPW-boei. Een korte stop waarin ik Vincent vroeg rechts te blijven en me qua route te begeleiden. Op het water zie je niet erg veel. Mijn nieuwe brilletje was oke, mijn slag verder aardig genoeg en ik zwom 2:13. Voor mij prima. En door! Er was weinig wind, weinig boten. En dan kom ik op terrein waar ik altijd al wilde zwemmen en daar geniet ik dan van. Verder is het gewoon slag na slag. Na 500m ga ik weer ‘netjes’ zwemmen. “naar de boei” roept Vincent, maar ik zie de boei niet totdat ik er nog 100m vanaf ben! Ik ga de geul uit en bij de boei zit ik nog niet precies op 2km, maar we stoppen even. Tempo nog gelijk. Ik ga naar de bomenrij, de rand. En dan kom ik er in! Ineens is er rust, gemak, eindeloos door kunnen zwemmen. Ik kan het wel! Ik geniet er ontzettend van. 1 keer ben ik Vincent even kwijt. Ik wil zo graag die hoek van de bomen bereiken! maar dat kan niet, want ik moet richting het strandje omdat MvdB wacht. En ik ben al wat later…

Op een gegeven moment moet ik de eindeloosheid laten gaan en richting het strandje gaan. Ik heb geen trek, ben niet misselijk en voel me uitstekend. Ik volg Vincent en ik moet dan iets beter kijken. Vlak bij het strand ligt een enorme buis ofzo. helemaal uit mijn doen. Ik haal 3km. Door naar het strandje en ik maak onrustig de 3333 vol. Maar dat gaat dan weer traag en onrustig. NERGENS last van. Geen honger dus, geen schuurplekken, geen moeite met opstaan. Paar keer geplast. Constant tempo gehouden. Nog geen 5 minuten pauze. Helemaal content. Alleen heeft Vincent geen foto durven te maken! Dat is wel erg jammer. maar dat is het enige!

Dan ga ik op de sup en gaan Vincent en MvdB zwemmen. Het ziet er zo gemakkelijk uit als zij zwemmen! Ze nemen vaker pauze en zeker voor Vincent is dat prima. Ik zit eerst op mijn knieen, maar die voelen dat te goed. Kennen deze ouwe spieren niet! Ik heb het prima op de sup, al is navigeren en sturen wel een ding. Ik maak plaatjes en hou dan in de gaten waar ze heen moeten. Ik hoef me niet overmatig in te spannen. Ik ga op een gegeven moment zitten en dat is helemaal prima! Goed te doen. Dan door de geul en het is een stuk drukker met boten inmiddels. Ik vind dat akelig met de zwemmers, maar het gaat goed. Vincent wordt moe en MvdB kan gewoon eindeloos doorzwemmen. Ik zie de vogelhutten, de zwanen, de boeien. Lekker, zo’n dagje op het water op onze eigen triatleten manier! En dan naar de Kapitein door. Voor Vincent zeker genoeg!
Dan volgt wat gerommel over de plannen. Uiteindelijk gaat Vincent suppend, (maar niet staand…), MvdB en ik zwemmend. Zo kwam het na een tijdje bakkeleien uit. Ik deed OP DE SUP en in het water het wetsuit aan!! Wat een krachttoer. Gek om dan weer te gaan zwemmen. Ik had nu wel een beetje trek en nam 1 snoepkikkertje. Ik zette het horloge even niet uit. Ik dacht aan een kilometertje erbij. Maar het ging niet zo soepel. Vincent maakte nu wel foto’s!

MvdB bleef achter me zwemmen en ze zei op een gegeven moment dat ik langere slagen moet maken. Dat voelt altijd alsof ik dan niet genoeg doe, slomer ga. Maar ik probeer het en het helpt ontzettend voor de rust! Ik kan mijn benen dan ook gebruiken en nadenken over diep en doorhalen links. Dus het zwemt fijner, dat wel. We komen andere suppers tegen en die zeggen ons dat er veel blauwalgen zijn verderop tussen de plantjes. Dat wilden we juist niet! En MvdB vindt het ook wel genoeg en dat snap ik. Ik heb weinig tempo. We gaan naar het dichtsbijzijnde steigertje. Ik oefen nog wel even door met de lange slagen.

MvdB en Vincent willen echt stand up peddelen. Vincent gaat terug naar de haven, wij dames lopen. Gelukkig is het prima warm weer en droog je lekker snel op! Ik ben niet moe ofzo, maar intussen is het tegen half 3 en ik heb nu wel echt ontzettend honger. Geen blokkerende honger, maar enorme trek. Dus op een gewoon ontbijt en 1 haribo-kikker kom ik uren door. We pikken Vincent op, kletsen nog even met TK, Vincent bewondert een Lotus Elise (auto) en dan zetten we MvdB af bij haar auto. Op de weg terug eet ik alle koekjes op. We lunchen om 3 uur en ik heb zin in Roosvicee Ferro. en een huzarensalaatje. Dus dat neem ik dan. Ik moet nog fietsen, maar ik moet eerst even zitten.

Rob moest nog even werken, Vincent nog even wandelen en ik wilde na het eten gaan fietsen, maar het is om 9 uur alweer donker. Ik heb 2:15 staan. met versnellen enzo. Ik zal voor het eten een uurtje gaan en daarna ook nog een uurtje. het infietsen is al lastig om binnen de wattages te blijven. Ik word daar zo moe van. En zo onzeker ook! Ik doe mijn best, maar het flippert de hele tijd tussen te hoog en te laag. Ik heb 1 oortje in. Dat bevalt ook niet goed. Alle geluid wordt anders. Ik heb wind tegen en ergens lig ik net te veel om op tijd te remmen. Van afstand of snelheid heb ik geen benul, maar het voelt traag en sloom. Ik mag naar een standje hoger, maar ook daar blijft het gefiep met de wattages. Ik krijg gewoon steeds minder zin. Ik denk niet dat ik tussen alle toppers van T3S pas, ik schaam me er echt voor.

Druk langs het Oostvaardersveld want file op de A6. Dan de trekweg op. Dikke wind tegen. Onhoudbaar qua tempo en training. Zucht. De lol is er wel af. Dan 10 minuten hoge wattages, maar zelfs dat lukt tegen de wind in niet goed. Ik draai na 7 minuten de wind mee op de dijk op en dan is het helemaal niet meer te doen (te laag). laat ook maar. het idee ontstaat om het tweede deel van het fietsen te laten voor wat het is. Morgen ook weer fietsen. Ik heb vandaag al extra gezwommen en gesupt. Eigenlijk is het wel goed. Ik trap met wind mee wel wat tempo goed en tel me suf of ik een groene training kan halen, maar in het tweede blokje laat het voor wat het is.

Ik fiets dit nu gewoon voor wat ik kan en accepteer dat deze training geel is. heel soms mag ik ook het watje uithangen. Ik ga nu wel proberen ietsje verder te fietsen, maar niet eens 1,5 uur of 40km. Het tempo is nu redelijk. Ik geniet er ook een beetje van, maar niet echt. Ik maak het rondje af en zet thuis het horloge uit. Pannenkoeken eten en Rummikub spelen vanavond. En douchen. Ik heb het geprobeerd. Morgen weer een fietsdag.

16 augustus – Een bucketlistdingetje: de startbaan. Maar ik vloog niet lekker vandaag op de fiets.

moeizaam. Dikgedrukt. Ik ben moe, heb erge hoofdpijn, voel me niet goed en zelfs wat koortsig. Maar ik heb geen blessures of ergens echt pijn, ook geen zadelpijn. Alleen erg vermoeid. Alles trekt. Alles lukt, maar het voelt traag. Ik heb veel ferro gedronken dus dat merk ik 💩 we zouden een rondje challenge, maar die is zo saai! Dus naar de startbaan in soesterberg die sinds gister weer open is door het broedseizoen. Vincent en ik. We gaan s middags pas. Na de lunch. Ik weet de weg. Het wordt bijna saai…. Almere uit, smalle fietspad en ijzeren brug.

Het ging niet. Ik bedoel: fietsen kan prima, maar er zit geen fut in. Geen snelheid. Geen energie. De brug over en dan de drukke dijk langs eemnes. Het is overal druk en onrustig. Komt het tempo niet ten goede. Gelukkig gaat het bij vincent ook niet vanzelf. Oversteken met irritante mensen om ons heen en langs de kastelen dan. Het was fijn met zijn tweetjes, dat wel. Nogmaals: het lukt, maar verder is het meer van hetzelfde: fietsen. Berg op, wind tegen. Stoplichten en mannen scheppen op dat ze 130km fietsen en ik zeg te hard zozozo. Dat is mijn doel ook vandaag. Als het lukken wil…

we komen een tourtocht tegen die ons tegemoet rijden. Wij gaan langs Soest en door die tourtocht is de lange weg ook veel voller dan maandagochtend! Spoor over. Het is lekker bewolkt en niet warm. Nog een spoor en ik fotografeer de moose.

Voordeel van de weg kennen! Dan omhoog naar de basis en omlaag. De baan is open!! We rijden op en neer en dat is erg gaaf! Ik ga niet zo hard en maak foto’s van het breedste fietspad ter wereld.

Echt leuk om te doen! Als ik maar niet zo hoefde te plassen.. we rijden naar de mac en daar ga ik eerst plassen en dan cola drinken en een hamburger eten en dan is de hoofdpijn weg.

We gaan wel traag: 24,5 gemiddeld. Auw. We rijden terug over de dolderseweg. Wat moeten we lachen om de rond-rotonde! Het gaat beter qua fietsen. Gaaf dat we het nog steeds samen goed kunnen vinden. Dan naar Lage Vuursche. Lage Vuursche door viel mee en tegen. Wel mooi. Langs het houthakkerfeest. Daarna over het onverharde pad- oeps. Dan naar H’sum en om het goed te maken naar Croymans. Even rust voor mij.

Door H’sum met de tunnel en ik ken de weg dan. We gaan een spel doen: Alfabet muziek: artiest, nummer, ‘iets’. Uiteindelijk werd het iets geks en hadden we heel veel pret. Meer dan tempo! Boeie. Ik was er klaar mee.

De brug weer over, smalle fietspad en ik verzon iets nieuws. Auto-persoon-iets wat niet past. Ik zat nog niet op 100 en had gerekend dat 108 genoeg was. Moest dat maar eens zien te halen! Om de noorderplas heen. Nog een plasstopje. En dan kunnen we via de rode brug.

Dikke wind tegen op de dijk. Vincent ging nog voluit, ik was op en ging binnendoor. Uiteindelijk 110 volgemaakt met rondje om het huis extra. Ik ben ontzettend trots dat ik het gedaan heb. Maar het tempo is dramatisch. En het hele fietsen en de animo daarvoor is ook compleet weg. Hoe ik morgen moet hardlopen is een grote vraag. Maar ik voel me beter dan vanmorgen! Geen koorts, hoofdpijn is weg. Nu nog een plan maken in mijn hoofd om de komende week door te komen.

17 augustus: Lange duurloop met 5x5km marathontempo HAHAHA en 2km rust.

het ging boven verwachting goed. Dat komt omdat de verwachting was dat het niet zou kunnen. Daarom rondjes om het huis. Ik moest marathon-tempo lopen, 3x5km, maar dat was gelukkig niet nader gespecificeerd! Dus dat kon niet mislukken. Gezien het tempo voor in- en uitlopen, had het waarschijnlijk harder gemoeten. Maar ik heb vandaag gekozen voor het maken van kilometers om de benen, het lijf, het systeem te laten wennen. In 6 behapbare rondjes.

Rondje 1: Het ging! Ik was rustig opgestaan, al naar de WC geweest, niet meer zo extreem moe. Het motregende. Geen muziek, alleen een rugtasje met water, zakdoekjes en een noodreep. Ik liep het onverharde pad en toen omhoog het viaduct op. Die heuvel neem ik dus ook elke keer mee! En elke keer een foto als bewijs. Hard ging het niet. Maar moeilijk was het ook niet. Aan de andere kant van het rondje scheen de zon.
Ik zette het horloge niet uit, dronk wat en door.

Rondje 2: Dezelfde mensen met hun honden elke keer. Ik moest na 5km, 5km op marathon tempo. Ging gewoon door wat ik aan het doen was. Ik zag een stevige vrouw hardlopen, respect voor! Ik loop volkomen behoudend, ik wil vooral niets stuk maken nu. Dat vind ik het allerbelangrijkste. Weer een buitje. En ook weer zon. Een slokje drinken.

Rondje 3: ik had het in tweeen gedeeld. Ronde 3 bevatte 2km rust. Dan wandel ik als ik dat nodig vind ook gewoon. Omhoog bijvoorbeeld hihi. Ik zie dezelfde stevige mevrouw weer. Meer zon deze ronde. Een andere snelle meid haalt me in, zij doet intervallen. Dan gaan de 5km weer in. Ik blijf wel hardlopen, als dat ‘m is.
Na 3 rondes en iets van 13km is het gemiddelde 6:16. Ik ga snel naar de WC (voor allebei) en ik smeer een boterham met vruchtenhagel. Ik klets even met Rob. En weer door!

Ronde 4: zon aan het begin en regen later. Het is telkens motregen. Ik vind de ronde zwaar, want er zit rust in, die voelt dan weer als een oponthoud. Het trekt allemaal een beetje, maar echt ergens last van of een pijntje heb ik totaal niet!

Ronde 5: dit is denk ik de moeilijkste. Ik doorbreek dat door op een bankje te gaan zitten bij de speeltuin.

Even adem halen, even kijken, even accepteren. Het is toch in de rustkilometer en ik heb al een pauze genomen! Ik kom op adem. En loop door. Ik loop met een mevrouw die terugkomt van een blessure. “loop jij veel”, ik zeg van wel en denk: bijna op de HM. Ik huppel door. Zonnig, lekker, opgewekt. Nog 1 keer 5km doorlopen. Mij maakt het niet uit als het wat langzamer gaat. Dit gaat niet om tijd, dit gaat om volhouden. Het is prima vol te houden! Ronde 5 blijkt een makkie eigenlijk. Ik kom op de HM in 2:13, maar daar zitten natuurlijk geen pauzes in gemeten. het rondje is langer met het viaduct erbij. Die rondjes maakt het behapbaar. 6 keer een stukje is anders dan 27km. Nog een slokje. Alles zit er nog aan bij mij. Appje naar Rob en Joyce. 22km. 

Ronde 6. In de straat wind tegen. Dat is best fijn eigenlijk! Het gaat weer goed, ik zit weer in een ritme. De meneer van de auto zegt: Weer een rondje? En ik zeg ‘de laatste’ En dan realiseer ik me dat dit echt de laatste is. Wat mij betreft forever! Ik ga er extra van genieten. Tot op het open fietspad, daar moet ik terug om een foto te maken van het vormpje en er staan fietsers. Ineens moet ik. Echt. Ik had graag de 5km afgemaakt, maar ik moet NU. Ik wil de bosjes in, maar het gaat harder regenen en de fietsers komen schuilen. Ik moet de hoek om, nog 300m in dit blok, maar ik moet te hard. Ik haal het net niet of net wel en het is diarree en smerig en vooral voel ik me stom. Ik maakt het 5km blokje af en ga dan wat rustiger.

Nog 1 keer dat viaduct en dan terughobbelen. Een mevrouw op de fiets komt me tegemoet en ze zegt: “hou vol”. Dat is de beste opmerking van de dag!! Ik zie dat ik de laatste km nog snel zou moeten en ik moet om via het park. “Snel” (6:10) zit er niet meer aan en ik forceer ook niks. Het begint HARD te regenen. Goed voor de training. Ik doe een beetje mijn best, maar niet teveel. Heel blijven is het devies. Ik maak 27km vol. Ik vind het prima. Het tempo is wat het is. uit-thuis is 7:08. Ik ben er niet kapot van.

Ik heb dit denk ik prima aangepakt. Niet echt zoals alle anderen die geweldig zijn en die gewoon onder de 6:00 minuten lopen zonder moeite, maar mijn lijf is erg moe en alle herstel-vlaggetjes van Garmin zijn intussen rood gekleurd. Nu echt maar even wat rustiger aan, als naar de winkel gaan/werken/inpakken/organiseren en nog een ‘een beetje’ sporten (slechts 8-10 uur) de komende week rust geeft. Absolutely not.

18 augustus – Uitfietsen?

Vannacht slecht geslapen. Een tijdje piekerig wakker gelegen. Er moet nog zoveel deze week! Maar vooral veel werk en dat zal druk worden. Het is rommelig overal. Maar ik heb NERGENS pijn, nergens last van, geen enkele moeite met welke spier dan ook, geen buikpijn, geen hoofdpijn: niks, niks, niks. Alleen MOE. Heel erg vermoeid. Werken gaat wel, maar allemaal net ietsje trager. Dat is voor de websites niet erg, maar ik krijg het niet af en dat voelt rot. Voor Socs is het wel vervelend, want dan snap ik het net niet goed genoeg. En dan moet ik fietsen. Natuurlijk belt er nog iemand om 2 voor 5! Om kwart over 5 ga ik weg. Nog net ingesmeerd en muziek op. Ik moet 70 minuten uitfietsen, maar ik weet niet waarvan of waarom. Ik fiets gewoon. Wederom niet hard, niet goed, trek me nergens iets van aan. Ik fiets gewoon.

Het ruikt al naar herfst en ik zie de eerste vallende bladeren. Het licht is erg mooi. Ik fiets gewoon. Niks meer en niks minder. Naar de sluisjes doo rhet bos met wind tegen (altijd wind tegen), over de Trekweg terug met minder wind tegen. Niks wat moet of hoeft, alleen fietsen. Beetje uitkijken, beetje naar de muziek luisteren, beetje tot rust komen. Ik kan het allemaal toch niet veranderen. De moeheid deert me niet, maar wordt ook niet erger. Er blijft een suffigheid hangen.

Gek he, dat ik eigenlijk intussen zo goed getraind ben, dat ik niks voel?
De eerste groene training van deze week is binnen. De rest rommel ik er wel omheen.
‘t Tempo en de uitvoering zijn weer lekker easydepiesie slakje-sneu. Het grote werk is gedaan.
Nu is het tijd om naar de wedstrijd te gaan.

De cranio therapie was erg heftig. Emotioneel. Maar ik ben er nog sterker van geworden. Geen Ironman voor mij, want ijzer kan roesten. Ik roest niet. Ik ga voor de Hardman. Prove yourself. We don’t do easy. Vanavond kwam de e-mail met de instructies. Hard Man. Rotsen. Hard steen. Dat voel ik. Abhaile. Met een knuffel van de kat Beesie (Bás-si). (in notes heb ik alles uitgeschreven, just in case)

19 augustus – Team Fusion on the Bike

Sorry, echt geen zin meer om te fietsen. Dus de opdracht maar helemaal niet aangezet en samen met Vincent een blokje om gefietst. In trisuits. In complete wedstrijd-outfit. Nou ja, echt zo’n niets-meer-toevoegende training die ik gedaan heb. Wind mee was redelijk te doen, wind tegen op het drukke spoorbaanpad niet leuk. Rugzakje, telefoon in achterzak trisuit later en nog een keer gestopt omdat ik écht stroopwafeltjes moest eten. Mén, anke had een keer trek hoor!

Goed geslapen, vanmorgen nog wat werk gedaan, vanmiddag met Vincent naar Amsterdam gegaan om voor hem een trisuit te kopen. Dus ik deed de mijne ook aan. Toch wel een super stukje stof!! Het flubbert alleen ietsje meer, want ik weeg gewoon nog maar 66 kilo! Die 6 kilo zijn er mooi af.
Of het door de therapie komt of door de hormonen, maar er is wat meer rust.
Ik had 70km moeten fietsen, maar geen zin is geen zin. Het draagt niks meer bij. Wel leuk over de fly over gefietst en door duin en wind mee op de dijk.
Tempo is weer sneu-ig, maar het boeit me niet meer. Laat mij mijn ding maar doen.

En foto’s gemaakt van Vincent in zijn prachtige nieuwe Fusion trisuit. Die helemaal past en goed kleurt bij zijn tijdritfiets.

20 augustus – Binnen zwemmen bij de TVA in plaats van buiten, is ff beter

totally agree with my glasses: what am i doing here?!?! Het brilletje liep de hele tijd vol. 😭 Allebei. Een half uur lang. 🥺 Toen de badmuts anders gedaan en dat hielp. Ik zwom best goed, maar…. Er was geen bal 🎱 aan. Het ging niet snel, ik maakte lange slagen en verveelde me.

Gelukkig kon ik na dat half uur met de goede bril op de klok zien 🕰️ en kon ik aftellen. En ohja, ik was ook net 🩸 dus dat hielp ook niet. Of juist wel, want de buikspieren zijn 🙃 boel keer 150metertjes, maar TR telde. Het schoolgilde is duidelijk weer stralend van start zeg. Anyway, ik was te laat, heb toch 50m ingezwommen en 50 minuten later had ik geen eens meer zin om uit te zwemmen. Vond de afstand zat, was de mensen zat, het zwemmen zat. Alles eigenlijk. Maar ik heb het gedaan!!!!!! ✅

21 augustus – Inpakkrachtstrijken en fietsen naar Joyce voor croissants en een knuffel

Inpakken = 100x op en neer lopen en denken wat je nodig hebt voor een triatlon. Ik weet het best, maar alles zit verspreid blijkbaar. Gelukkig goed over nagedacht.
Opruimen, strijken = ook een stuk van de krachttoer van de dag! Want het is wel tof als alles er is om mee te nemen, dat je uit alles kunt kiezen.

En dan na het fietsen weer door met het inpakken van de rest van de spullen. Ik ben blij dat ik niet hoeft te werken, want dan had ik het niet voor elkaar gekregen. Nu ligt alles min of meer klaar.
En heb ik morgenochtend nog.

Dus verdriedubbel de 25 minuten maar als inpakopruimregelkrachttraining! Work out of the Day ++

Muziek hard aan en gaan op die fiets. Ik laat de training voor wat ie is, want dat kan ik niet opbrengen. Nog maar een keer de racefiets. Ik draal net iets te lang: nog een bidon pakken en ik loop naar boven voor het koptelefoontje en kom beneden met 4 andere dingen – nou zo. Ik ken de weg. Het is “maar” een klein stukje. Maar ik zal nergens wind mee hebben. Het is overal heerlijk rustig. Kotterbos door en daar is het echt herfstig! Het is de droogte, waardoor de bladeren nu al vallen.

Door naar de witte brug, maar ik stop op de heenweg niet hoor. Even verderop is de zijwind best heftig en kom ik 4 fietsers tegen. Dan langs Lelystad en warempel: wel 3 wandelaars! Het is zonnig, maar het jasje is ook wel fijn. Want soms is het bewolkt en koel dan. Ik ga er van uit dat ik wind mee heb naar Dronten, maar ook dat blijkt niet zo te zijn. Ik app even vanaf de fiets en ga wel lekker door. Het deert me allemaal niks. Ik ga maar door, ik heb geen trek, ik hoef niet te plassen: lichamelijk is het allemaal uitstekend, maar het tempo blijft weer achter.

Rond kwart over 1 kom ik bij het keurige huis van Joyce. Ik eet 4 croissants met jam en plantaardige nutella en ik drink sojachocomelk. Uiteraard kletsen we een uur moeiteloos vol! En dan een dikke knuffel. Ik heb een boek van d’r gekregen. Ik had een tegeltje voor haar en nu zit er een boek in het rugtasje! Wind mee? Weer niet. Een heftige zijwind, echt enorm! En ik weet dat ik ook nog tegen windkracht 4/5 in zal moeten door de polder heen. Maar het gaat op de lange rechte weg wel weer lekkerder. Verstand op nul, blik op oneindig en die benen doen wel wat ze moeten doen: rondjes draaien. Ik stop even bij de stoplichten en dan weer verder zoeven. Superplat en megasaai, die polder. Ik sta te twijfelen of ik de Knarweg neem of de Knardijk. Kan ik nog even langs het geliefde knarre-eilandje of de hele fijne weg met wind tegen? Ik laat de tractor beslissen en die gaat de weg op.

Vervloekt de wind! Mega-mega zwaar. Rij ik opeens met moeite nog 23. Maar het is een mindspel: tot de volgende bocht ga ik halen, tot de volgende kruising! En zo kom ik er. Op het andere werkeilandje en dan staand omhoog! Dat durf ik intussen. Dan de Ibisweg af tot aan de brug. Zwaaien naar de file als ik omhoog ploeter en de Trekweg neem. En dan nog langs de Vaart en zo naar huis. Ik vind het helemaal tellen als 3 uur, ik hoeft geen 80km te halen. Ik ben blij als ik thuis ben en verder kan met inpakken. Ik heb nergens last van. Ben er niet moe van ofzo. Alleen zo jammer dat het zo sloompies gaat! En dan heb ik nu nog niet eens om me heen hoeven te kijken… De laatste polderrit. Enerzijds denk ik: ik zal het op Insta zetten, anderszijds heb ik daar compleet geen zin in en neig ik niet naar aandacht. Ik laat het er voor nu bij zitten. Met dit tempo kan ik op Strava toch niet komen aanzetten?! En wat moet ik er dan bij zetten: kijk ‘s hoeveel ik heb getraind, jakkieba.

22 augustus – Laatste loopje in Nederland; een hartslagtest geslaagd!

De hartslag klopt weer! Na al die weken het gevoel dat de hartslag veel te laag blijft tov het tempo is het nu weer normaal. Zit een menstruatie tussen (zit er nog middenin). Nacht slecht slapen, inpakken en meeneemstress. Alles ligt klaar: ik ga lopen. Kan Rob alles in de auto passen. Eerst 15min z1. Ik begin op hét rondje en ik ben blij: hartslag komt omhoog en z1 is weer inhouden. Heel fijn! Daar hoort een 6:+tijd bij. Ik maak foto’s: van dat overbekende stukje en de brug op.

Ik ga nog langs de plassen ook. En dan geniet ik op het fietspad waar ik mijn eerste km hardliep. Het intervalpad ga ik naar z2. En ook dat gaat weer als vanouds: net even werken. Ik kijk niet naar het tempo en zit net in z1. Warm! En o zo fijn! 5:30?!?! Okidoki. Langs het centrum, langs het vossenhol. Onverhard. Alles gaat! Niet vanzelf, maar een marathon in z1 is mij prima. Foto langs het water.

Het is heerlijk qua weer: bewolkt, koel. Dan naar z3. Die ga ik niet halen. Weinig slapen is daar debet aan. En logisch: ik heb er niet op getraind! Ik kom op een 5:20km uit en ben het dan een beetje zat. Nu nog teveel willen is compleet zinloos. Brug over, langs de Oekrainers en dan achterlangs. Waar Vincent leerde racefietsen. En dan langs de herfstige bomen weer terug op het 4,2-kmrondje. Ik laat z3 voor wat het is. Dan maar iets minder hard en goed. Nog steeds rond 5:30 dus ik vind het echt prima!

Ik moet wel een beetje. Ik maak de tijd vol en loop uit het park op en neer. Dat valt wat zwaarder. Ik moet ook best. De kleuren van de lucht en het licht is weer mooi.

En dan als de tijd nog niet vol is, maar tien kilometer vol zijn binnen een uur en ik thuis ben ga ik snel naar binnen om te poepen. Ik ben meer dan tevreden: dit klopt weer. Mijn knie is wat gevoelig. Eigenlijk doet nu alles pijn, maar in het echt niks. Alles past makkelijk en we gaan een uur eerder weg. Naar de boot. Naar Ierland.

16 juli – Wandelen na een dag werken

weer werken. het leek zo lekker rustig in vergelijking met de afgelopen dagen! maar dat viel wel mee. Denken en puzzelen met tickets kost ook energie. beetje hoofdpijn en nog een beetje pijn in linkerknie, maar eigenlijk geen enkele last van 6 uur sporten gister! Toch voelt het niet alsof ik veel heb gedaan. Omdat het allemaal zo verspreid was. gek eigenlijk. Ik erger me aan van die mensen die op instagram vragen of ze moeten gaan hardlopen omdat het regent. omdat ze al een keer nat zijn geworden van de kinderen wegbrengen. en dan trots melden: ik ben toch gegaan hoor! nounou. Ik heb die fietsrit van gister maar niet meer gedeeld op strava, terwijl ze gister in de kleedkamer het al geweldig vonden dat ik na de lunch voor weer hetzelfde rondje weer opstap. Voor mij voelt dat uitleggen al als ‘opschepperij’. Ik heb een beetje hoofdpijn vandaag en trek in pizza. Dus ik eet pizza. Maar een dagje betrekkelijke rust is ook welkom. Wandelen is prima, want een half uurtje bewegen moet ook! Het is voor een nieuw Garminhorloge. Min of meer. Vincents horloge was stuk: er was water in gekomen en het omruilvoorstel was best aantrekkelijk, dus ik neem het horloge graag aan.

En ‘s avonds een fikse krachttraining ‘strijken’ Een week of 6 achterstand ingehaald. Eerst onze shirts en mijn broeken, daarna Robs shirts. Ik snap wel dat hij niks meer had… en toen nog opruimen. De kast ligt er weer netjes bij.

17 juli – wandelen na een dag werken 2

Vannacht wel 3 x wakker. Goed gewerkt, ook al voel ik me niet-goed-genoeg. Filmpjes eindelijk gemaakt. Niet mijn standaard, maar wel eindelijk af. Beetje snotterig. Knie links nog steeds gevoelig. Aan de voorkant. Maar vooral stijfjes. Zie op tegen hardlopen morgen, want voel me dus niet-goed-genoeg.
Moest de stappen halen, wilde niet fietsen, dus lekker wandelen. In een jurk! Met Vincent.

Lekker weer. Mooie omgeving eigenlijk. Het was heel stil, want iedereen is op vakantie lijkt wel. naar mooie omgevingen.

18 juli – Het voetstappenpad rondom Hilversum met Manuel

ik zag er ontzettend tegenop. Ik bedoel maar: 24km is een eind, met iemand die sneller is en beter loopt en ik heb natuurlijk zo mijn eigen manier met pauzes en een wit broodje. Ik was weer wat afgevallen (en dat met patat en pizza). De kalkmandrank was net op tijd binnen! Ik pikte Manuel op en op de trailslofjes met enige pijn in de knie op weg. Het ging. Eigenlijk meteen. De pijn was niet te voelen, het tempo prima en beter gezelschap dan Manuel om mee te lopen kan ik me niet wensen. We kletsen de eerste kilometers en het tempo ligt rond 6:30 zoals ik verwachtte. We stoppen voor een trein! En dan zitten we al bijna op 5km! Nog maar een hm te gaan 😆.

Het is bos, rust, koel, overzichtelijk met route en aanwijzingen en bekend terrein. De hei over, het bos door, langs AnnasHoeve. Ik loop prima. Appje van collega. Manuel vindt stoppen na 8km ook prima. Ik heb een training met 500m wat harder, maar onverhard trailend en warmte is het lastig. Ik probeer en mis t stoppunt en er komt geen bankje, dus we stoppen pas na 9km ofzo. Broodje happen, drinken en collega bellen. Dan weer door de A27 oversteken en het volgende bos in.

Het gaat me allemaal SOEPEL af. Natuurlijk, zand op de hei even wat minder en heel soms denk ik: we zijn pas op de helft! Maar dan zijn we al een km verder! Voorlopig gaat het prima! Geen aandrang, geen honger, geen moeite. Tempo is wat omhoog gegaan zelfs. De stad door. Langs Ultimate, door Kerkelande. Superlastig. Drukte, opletten en de route volgen: dat vind ik dus echt zwaar. En dan nog warmer en onrustig ook! De 10em gaat ongemerkt voorbij. In het Corversbos zoeken naar een bankje wat we niet vinden, dus stoppen we maar gewoon.

Weer een aantal happen en drinken. Bij M gaat het gelukkig niet vanzelf. Bij mij wel, maar de drop komt érgens. Door naar het prachtige Spanderswoud. Is wel genieten. En ja hoor, na 20km wat meer moeite.

We maken de HM vol en ik pak een bankje. Even energie verzamelen voor het laatste stukje. Het broodje laat ik maar. ik drink en verzamel moed voor de laatste kms. Langs de vlonders af en dan oversteken. Ik loop gewoon pijnloos door en hoewel het tempo lager ligt, ook moeiteloos. Ik laat me niet gek maken. Gewoon blijven stappen. Lange rechte pad langs koeien.

de warme hei op het laatste stuk en dan begint na 24/25km het gezeur in mijn hoofd toch echt: ik pep hardop (k-kan-di) en weersta de wandelimpuls. M moet er om gniffelen geloof k.

Op de parking de 26km vol maken. Tempo is van 6:16 op hm naar 6:19 gegaan. Ik heb eigenlijk nergens last van. Vermoeide beentjes wel ja. Maar geen bosjes gezien (wel een plas), geen trek, geen extreme moeite gehad, geen kniepijn of iets anders. Een steekplekje onder het garmin horloge. We gaan nog langs La Place. ik krijg een pepsi en een smoothie van M. Manuel is top gezelschap: hij vond het tempo en de stops helemaal prima en we hebben ook hele stukken gemakkelijk zwijgend gelopen. Ik ben trots op ons!! Top ochtend. Trainingsscore nul is me om het even. tempo uit thuis is 7:09. Doe ik het ook voor! Ik heb enorm uithoudingsvermogen weer getraind. Hoppa!! Toch is het ‘ietwat lastig’ omdat het gewoon een takke-end is!!

19 juli – De dag dat ik geen zin had en toch alles deed: fietsen, koppelloopje en zwemmen

Het was niks, gewoon niks-niks-niks. Vanmorgen deed mijn knie nog even pijn, waren mijn benen al moe en was mijn zin al op. Veel gedroomd (van hoogtes) en onrustig geslapen dus. Ik zag ontzettend op tegen weer 4 uur fietsen. Dan maar weer ‘vals’ en twee x 2 uur ploeteren. Vincent gaat een uurtje mee. Door de stad, langs de noorderplassen. Er zit geen enkele energie in mijn benen. Noppes. Bij elke bocht of drempel is het oma-tempo.

En dan staat de wind verkeerd op de dijk! Ik voel me echt alleen maar aan het ploeteren en trekken en niks klopt: tempo is dramatisch, cadans ruk, totaal geen zin hierin. Ik hang achter Vincent en ga een achtje maken, want alleen wind tegen op de dijk trek ik niet! Het is ook nog benauwd en warm. Dit is echt de dag waarop ik denk: stik er maar in, in die hele triatlon. Dat gekloot met fietsen… ik mok me in mijn uppie langs het Kotterbos en over de Knardijk. Het is allemaal te sneu. Op de oostv-dijk ga ik achter een man hangen. Ik kan zijn zonnebrand geurtje net aan en ben er meer dan lui genoeg voor. Dat gemiddelde van 23 moet toch een beetje omhoog! Zou die man voor me wel genieten? De blokken ‘triatlontempo’ hou ik me absoluut niet aan. Triatlontempo: moet ik nog langzamer gaan fietsen? En die wattages zijn toch al altijd suf. De man slaat af bij onze afslag en ik bedank hem en maak een blokje extra.

Met 62km ben ik weer thuis. Het gemiddelde is naar 25,6. Nounou, sneu. Ik zie dat de geweldige mensen die niet hoeven te trainen al 28/29 fietsen en dat maakt het broodje chocopasta niet beter. Echt, waarom doe ik dit, waarom ben ik de enige die moet trainen? En toch: ik stap weer op. Nog een rondje ovp. Een grote ronde over de trekweg. Muziek aan en weer ploeteren in de warmte. Mijn benen doen geen pijn meer gelukkig, maar mijn hoofd blijft mokkig. Ik tel de kilometers en heb volgens mij nergens wind mee.

Weer de Knardijk (iemand van de weg naar het fietspad verwezen door de politie). Ik drink wel van de Kalkman en dat helpt dan-even. Weer de Oostvaardersdijk. Nu zijn mijn benen echt moe, heb ik last van mijn doos en weet ik niet meer goed hoe ik moet zitten of 15km door moet komen. Ik heb gelukkig toch wel wat wind mee en het gemiddelde gaat wat omhoog. Nog steeds geen T3S waardig. Afzien en doorploeteren. Ik moet een klein stukje om, maar ik kan me weinig herinneren. De hoogste tijd om op te zien tegen het hardlopen! Ik maak in de straat de 💯 vol. Ben ik niet tevreden over hoor! Gemiddeld 26. Sneu. Lage cadans. Geen plezier gehad.

En dan een koppelloopje.

nog in de fietskleertjes. Het is zo gruwelijk benauwd! Een half uurtje. Ik ben voor traag en wandelpauzes. In het schema staat: 15 minuten wedstrijdtempo-15 minuten rustig. Wedstrijdtempo 🤔 vooruit komen is het vandaag. Kleine stapjes, geen pijn, weinig goeds aan. Gelukkig best te doen onder de bomen. Het tempo valt mee 🤔 🤔 ik slof en ploeter maar door. Zweet me leeg. Nog minder kilo’s. Maar ik voel me wat dat betreft goed. Verder niet. Sjokslof weer een kilometer vol. Nog even en ik mag ‘rustig’. Geen last van knie of stijfheid ofzo. Alleen die ontbrekende zin is killing!! Muziek blijft aan. Ik groet AD die in fietskleren de hond uitlaat. Ik zou wel willen zeggen: ik heb ook al 100km gefietst hoor en gister 26km gerend, maar het voelt zo niet-goed-genoeg!! Km 3 gaat ook gewoon weer door.

Ach, nu haal ik de 24min en 4km vast ook wel. Ik sla het wandelen en de rust maar gewoon over. Dit doen die benen. Als mijn hoofd het moest doen, kwam er vandaag niks van! Ik ga zelfs om via het park! 5km en een half uur komen vol. Onafgebroken. Ik haal vader+kind in en de kleine loopt mee met de verrekijker om zijn nek. Hij doet alsof hij een vliegtuig is. Met hem naast me maak ik de 5km vol. Zijn kleine inspiratie is het leukste van de dag: je hoeft niet te rennen, je kan een vliegtuig zijn! Ik bedank hem en de knul raapt zijn verrekijker op.
Thuis pak ik chips en cola en chocolade en ik zit buiten in de warmte uit te druppen. Misschien vind ik dit vandaag allemaal niet leuk, maar ik tráín. Ik dóé het toch maar wél. Omdat ik niet zo geweldig ben dat ik het zonder de training kan.

Dit was die dag die veel triatleten of overslaan of inkorten omdat “ongemakkelijk” niet van deze tijd is, of dat ze uitgebreid op social media uithuilen: die dag dat je zoveel spijt hebt dat je ooit dacht een hele triatlon te doen!
Ik vermoed dat 98% het zwemmen zou overslaan of naar morgen doorschuiven. Ik zit bij die andere 2%.

🏊🏼 als een 🧱 ✊🏻

🚴🏽 als een 🗞️ 🤚🏻

🏃🏽 als een ✂️ ✌🏻

🤔 🙂‍↔️ 😔😑🫩

Dus ik ga toch zwemmen. omdat ik wil oefenen en buiten er weer niet van komt. Omdat ik anders morgen zou moeten zwemmen. Omdat het kan. Omdat-omdat-omdat. Maar níét omdat ik er zin in heb!!! Zelfs die is nu echt op, de tegenzin. Met DR samen tel ik af. Ik hoor dat de rest ook de 100km fietsen en 26km hardlopen doet dezer dagen. Wat zijn ze geweldig he!! En nu weer zwemmen. Ik ben zo goed gelukkig niet. Ik spring als eerste het koele water in. Bij het inzwemmen loopt mijn brilletje elke keer vol. Ik steek in elk geval al diep in. En ik oefen weer. We moeten 4×200 doen. Z2. Ik zit met R en W in de baan. ‘Heb jij ook geen zin?’ Vraagt R. Maar W zwemt net te langzaam. We gaan om beurten voorop. Ik blijf oefenen met diep en hoge elleboog. Ik adem 1 op 2. Dat maakt het onrustig, maar voor nu veilig. 100m eigen slag is voor mij ook oefenen! Dan 5×100 z3. Ik ga slagen tellen. En dan krijg ik het door! Ik moet doen alsof ik een trapje omhoog pak. Dan wordt mijn hand een kommetje! En dan duw ik mezelf door het water! Het lukt. Er komt een ritme en wat meer kracht. Voor vandaag is dat een wereld moment, dat er iets (soort van) lukt. Ik kan met minder slagen toe! Nog lang geen wonder, die techniek van mij, maar Romeisooknietin1daggebouwd. Ik klets met W over de wedstrijd in Ierland en hij vraagt of ik levensmoe ben om op onafgesloten wegen te gaan rijden ☺️ na 50m eigen slag (guesswhat) nog 8x50m z4. En als ik dan hard moet, dan klopt de slag opeens! Elleboog hoog, trapje pakken, uitduwen. En dat terwijl ik de vermoeidheid voel binnenstromen. R en ik wisselen voorop af. Tempo heerlijk hoog! Eentje extra geloof ik. En dan uitzwemmen. DR is blij voor me dat ik het uur heb volgemaakt. Dit was nog het beste sportdeel van de dag.

We halen nasi, daar heb ik zin in!
Ach, voor not-my-day heb ik toch 5,5 uur weggesport. Dat verdien je dan als je lekker langzaam bent!!

T3S: Het ziet er misschien niet zo uit, maar dit was zó níét mijn dag!!!!! Ik begon met moeie benen, maar dat heb ik er wel uit gesport. Daar ligt het niet aan. Maar ik vond niks echt LEUK vandaag. Wat dat betreft een megasterke trainingsdag, want ik ben na de lunch thuis tóch weer opgestapt en na een paar stomme demotiverende telefoongesprekken toch gaan zwemmen. Maar er zat geen tempo, energie, cadans of zinnetje in vandaag. Ik heb een enorm beroep gedaan op de wilskracht, die is door en door getraind en opgerekt. Het antwoord is dat het niet te vaak mag voorkomen dat zin en motivatie ontbreekt, maar dat dit dan wel een mentale sterke training is en dat ik weer lekker een tijd op de fiets heb gezeten. Ik snap het van iemand die fietsen leuk vindt…

20 juli – Binnen fietsen op de Zwift in 2 delen

Part 1- Zwift – Three Musketeers in France

Het weer vond ik te onstabiel. En soms moet je dan thuis maar iets vakantie-achtigs doen en naar Virtueel Frankrijk gaan. Er zijn nieuwe routes. Ik deel het op in twee keer. De garmin neemt het maar in 1 keer op. Na 5 minuten ben ik het al zat en verveel ik me al. Ik loop op alles direct (ver) achter. Ben laatste op de sprintjes, word alleen maar ingehaald. Maar goed, misschien hebben die mensen gister geen 100km gedaan. Ik vraag Vincent even om te komen kletsen en dan komt het wel een beetje. Ik kijk wat om me heen en ploeter wat omhoog en vind het eigenlijk wel best zo.

Anderhalf uur staat er voor de route. Het is allemaal wel een beetje ‘frans’ en ik vind de MontStMichel altijd leuk. Er is best wat publiek en ik heb dat geluid aan staan.

Tja, wat ik eigenlijk doe weet ik niet… Ik trap gewoon de tijd door. Dat. Het gaat steeds beter en ik of de Taxc of wat dan ook gaan steeds harder en beter. Zit ik bij poging 2 in de middenmoot. Niet dat ik dan meer mijn best doe, maar dan is alles warmgedraaid ofzo. Ik drink alleen wat thee, verder zweet ik meer dan ik drink. onderweg kan ik lekker foto’s nemen van het scherm. Daar hou ik me dan maar mee bezig. Ik neem bijna een verkeerde afslag na 34KM, maar ik keer snel om en dat begrijpt Zwift gelukkig! Ruim binnen het anderhalf uur heb ik de route met 200 hoogtemeters af. Ik ga door tot ik 40km heb.

En dan stap ik af, want ik moet de wasmachine aanzetten en de jassen opruimen. Dat is het prettige aan thuis fietsen! Geen wind (alleen een ventilator) en niet op een route letten of iets bedenken of de bosjes in om te plassen.

Part 2 – Zwift – Croissant in France

En dan weer opstappen, want ik moet minimaal 2 uur fietsen. Deze keer rij ik andersom blijkbaar. Ik vind Croissant wel een leuke naam voor een route! Het is nu nog simpeler, vraag me niet waarom. Ik red het met de sprintjes en op het einde doe ik 1 keer mijn best en merk ik naderhand dat ik zelfs een shirtje heb! Niet dat het me echt boeit hoor, want ik fiets gewoon de route van 12km en daar moeten er dan een paar bij.

Wederom wat fotootjes maken en gniffelen in mezelf dat dit dan blijkbaar mijn vakantie is! Voor deze route staat een half uur, maar dan ben ik al klaar hoor! Ik fiets nog maar gewoon door en ook over de cobbelstones. Na 15km ga ik wel aan het aftellen: de 2 uur zitten er op en mijn benen beginnen licht te protesteren. Ik doe dus 1 keer mijn best en daarna zijn mijn benen klaar met mij.

De laatste kilometers doe ik echt mijn best, maar als ik me voorneem om 20km te fietsen (60 in totaal), dan gebeurt dat dus ook. No excuses. Ik doe dus de 60km alles bij elkaar en daar heb ik dan een gemiddelde van 27,4 mee gehaald. Volgens Garmin. Daar tel ik alles op. Zo’n 300+ hoogtemeters.

Niet echt ergens last van, maar slechts 1 glas thee op. En daar moet ik dan weer enorm van plassen. Ik ben erg blij dat ik de witte bolletjes met nutella mag eten, want daar had ik al zin in toen ik opstond! En dan verder met opruimen, de droger aanzetten, de TV inpakken en naar Hilversum brengen.

Dan moet ik nog appelciderazijn, roerbakgroente en stappen halen.

Ik moest nog appelciderazijn halen bij de winkel en de stappen halen en de regen wilde maar niet echt vallen. Dus zette Rob mij af en ging ik de benauwdheid in. Na al die warme sportdagen had ik het vandaag te heet en ongemakkelijk gek genoeg. Ik wandelde ook via de Plus en was lekker op insta aan het kijken naar de vele (geweldige) verhalen. Vandaag kan ik het wel weer realistisch bekijken: ze is 27, zonder kinderen en ook zij heeft een peesplaatblessure waarvan ik hoop voor haar dat het over 3 weken over is voor ze d’r hele gaat doen (ervaring leert van niet, maar bij haar vast wel!). Bij mij schiet het soms even in mijn knie en mijn linkerbal van de voet doet pijn tegelijk met mijn tanden. Ach, ik ben ook gewoon geen jonge vrouw meer die alles kan. En ik hoeft dat ook niet. Geen regen gezien onderweg. Stappen ook gehaald.

Dit was de eerste van de zware weken, waarvan ik me aan het begin van de week (terecht) afvroeg of ik het zou halen. Maar er staan enkel groene trainingen (voldaan qua tijd) en blauwe trainingen (extra toevoegingen). Als ik wandelen meetel en een uur krachttraining/strijken, dan heb ik 20 uur en 50 minuten gesport. Als ik dat achterwege laat, zijn het nog altijd 17,5 uur. En dat is veel! Meer dan wie ook bij T3S. En die hebben wellicht vakantie. Geen kinderen, minder huishouden, geen ouderenzorg. En dan zeggen ze wel: je kan toch eerder opstaan, maar ik vind slapen ook heel belangrijk! gelukkig kan ik dat goed (met een paracetamol zo nu en dan) En eten. Maar ik eet wat ik wíl en niet wat ik zou moeten. Blijkbaar past mij dat. Geen voedingsmaffia. Volgende week nog zo’n zware week waarvan ik me afvraag of het gaat passen. Misschien moet ik een gele training (niet gehaald, maar deels geprobeerd) accepteren. Ik denk dat anderen dat ook doen. Ik hoor wel dat er meer mensen zijn die zoveel (moeten/kunnen) trainen.

21 juli – Hardlopen met 5×30” versnellen

7tjeje. Duizend in een dozijn loopje. En toch ook weer niet.

• / minnetjes: -Vermoeid lijf, -veel vocht in een drukkende lucht, -schijtpauze, -het ging niet vanzelf, -vooral de laatste km was ontzettend trekken, -zorgen om morgen (1oo mijl fietsen), -nauwelijks voelbare pijntjes in knie, voet of van bultje onder horloge, -bleef niet onafgebroken rennen, -koekjessnaai achteraf, -na een lange werkdag, -ik maak me zo’n zorgen dat ik te weinig/te slecht eet, maar het voelt zo geweldig goed zo: eten wat ik wil!

• +/plusjes: +de kleuren: het glinsterende groen, zo geweldig +de wolkenluchten +de regenboog in de lucht +gedonder heel ver weg +de intense eenzaamheid +de natuurgeluiden +rust en kalmte
  +moeiteloos kort aanzetten +gewoon ‘effekes’ 9km weghollen +geen regen, wel het vocht als witte wieven boven het pad, zo ongrijpbaar +vissen en daarna een reiger +de witte kat

Neutraal: =lage hartslag? =100% score, maar er was geen beperking of iets, dus dat telt niet =9km volmaken ook om niks

Ach, done en busted ✅ 🌈

22 juli – Rondje Flevoland tot LEK en daarna 150km volmaken met Vincent

Ik zag er eens een keer niet tegenop! Ik wist al dat het geen makkie zou worden, maar ik had de hele dag. De spullen voor Vincent voor de lunch lagen klaar. Rugzakje mee met broodjes. Het begin was echt opstarten. Ook een keer opnieuw vanwege dat Garmin de fiets niet pakte. Fietscomputertje liep al. Langs de ovdijk wind mee, overbekend en prima.

Rustig en muziekje op. Het ging tot Bataviastad moeiteloos. En daarna ook eigenlijk. Ik dronk wat (ook kalkman) en ik lag wat en ik trapte flink. Verbaasde me over stilstaande windmolens en de prachtige luchten en kleuren. Geweldig.

Ingehaald door een drietal. Na 40km al bij de brug en door. Ook wind mee.

Mooie zeilboot. Super voorspoedig allemaal. 50km ketelhaven. Na 55km wind tegen. Na 2 uur 60km. Mooie, maar erg dreigende lucht. Je weet dat het mis gaat…

vincent belde op 62km. Afspraak gemaakt voor Harderwijk op 30km gaans. Daarna het staartje van de regen en nat wegdek.

Elburg voorbij. En dan in het bos net voorbij de klif echte regen: dikke druppels. Training voor Ierland. Zonnebril af. Doortrappen. Vanaf duimpje tot Harderwijk harde k-wind tegen. Heel erg zwaar afzien. Hoort erbij, I know. Maar toen vond k het even niet leuk. Regen erbij (dan is er wel iets minder wind): op naar de hamburger!

Flevoland verlaten om 1300 uur. Kwartier later bij de Mac met Vincent die mijn spullen had opgehaald. Hamburger én wrap en broodje chocopasta en cola. Moet kunnen!

Afspraak maken met Vincent die ook nog gaat fietsen. Om 1400 weer weggefietst en opgestart en toen
L E K
Onder het aquaduct. Verdikkeme. Geen paniek, Vincent is nog in de buurt. Ik trok het wel en baalde slechts even dat de 160km m vandaag niet wordt.

Wandelen. Fiets inpakken en naar huis
Op 2 na zijn alle achterbanden nu lek. Allemaal. Rob heeft de laatste gemaakt nu.
Even thuis wachten.
Ik ga nog fietsen met Vincent en heb een route idee.

dan (na wachten) met een nieuwe band weer op weg voor Vincents 60km. met veel wind. Garmin pakte de fiets weer niet, dus laat gestart. Weer opstarten is niet eens zo makkelijk!

We gaan proberen zo min mogelijk te dubbelen, dus brug, ibisweg en daar is wind mee. Het tempo is minder dan op de dijk vanmorgen, maar goed zat. Mooie stukje rustige weg andersom deze keer. Dan langs werkeiland naar knarweg. Ook daar wind mee. Prachtig! Blatende schapen, rechte weg, dijk rechts, ruimte en rust. Even genieten. En na de oversteek ook volle bak leuk. Tot de brug. Weg afgesloten. Balen. Dan komen we weer niet bij de beverburcht waar ik wil gaan zitten. Die plek is me niet gegund vandaag! Nieuw stukje weg (mooi ook) tot de sluisen. Daar stoppen we even en rijden net niet het water in.

Bankje! 2 broodjes en chocomelk en een paar m&ms. 25km gehad. Knardijk terug. Wind tegen. Harde wind. Afzien. Ploeterig. Maar nog net leuk. Slecht wegdek, wind tegen én omhoog naar werkeiland is teveel minnetjes. Daarna spelen we wie-heb-ik en Vincent doet er tot het stukje dubbel over om te ontdekken dat het Rene Dreyling is. De grotere ontdekking is dat hij de vader is van Robin en Lesley. Vincent kan er niet over uit. We rijden om via het oostvaardersveld. De fietscomputer hheeft doorgeteld en ik zit inmiddels bij de praambult rond de 130km. En dan is het wel zo’n beetje klaar en op. Nog lang niet alles, maar de spirit is er uit. Foetsie. Helpt geen shotje kalkman meer aan. Stoppen niet en rugzakje hou ik ook wel zelf om, maar blijven zitten en blijven trappen kost meer moeite. Toch rijden we om, we moeten die 55/60 halen vind ik! Vincent slikt even, maar om via de plassen en kassen doen we als hij langs de audioqrs6 mag. Gek he, dat ik dat dan nog voorstel, ondanks mijn tegenzinnetje. Eindelijk aan het trainen, denk ik dan.

Ik maak het rondje vol tot waar garmin gestart is:57km. En de fietscomputer gaat vol op 150km. 26,6 gemiddeld op totaal. Valt me alles mee. Geen pijntjes, wel vermoeid!! Patat halen en eten.

Moe, maar wandelen kan altijd wel. Haha. Met vincent. En heel mooi licht. Hou ik van. Voor de stappen en voor koekjes.

Opm over het fietsen vandaag bij train3sports:

Ingewikkelde constructie… ik zou vandaag de 160 doen. Ging 65km heel makkelijk, daarna werd het een goeie training voor Ierland… regen, wind, beetje afzien. Ik had met Vincent afgesproken bij de Mac in Harderwijk: even bunkeren en droge spullen aan. Vincent moest 60km fietsen, dus hij zou met de auto naar huis en dan gaan fietsen en dan vanaf Almere Haven gingen we weer samen. Ik was echter nog niet terug in Flevoland of pang: lek. Na 90km. Vincent pikte mij en mijn fiets op en ik dacht: zo, dan doe ik de 3 uurs rit maar vandaag.
Rob heeft banden gemaakt ter plekke en toen moest Vincent nog die 60km doen! Zijn we samen opnieuw opgestapt en ik heb de twee uur training die voor donderdag stond geschoven. Mijn fietscomputertje komt op een totaal van 150km vandaag. Maar het was een raar dagje met onrustige pauzes, alle soorten weer (maar voor mijn gevoel vooral wind tegen) en stiekem heel veel wat fietskilometers. Pas na 45km met Vincent vond ik het zwaar worden en begon het trainen (energieloos).
Ik heb gewoon ontbeten, vervolgens pas rond half 2 wat gesnackt (hamburger zonder ui en kleine wrap en cola zero) bij de Mac en een bolletje chocopasta, toen een blokje chocolade thuis en rond vijf uur 2 witte bollen en chocomelk.

23 juli – Zwemmen bij de TVA, maar het zat er niet lekker in.

dag werken die rustig was en dat is ook niet makkelijk, maar ik heb alle websites klaargezet. Bijna. En teveel gesnaaid. Gebeurde vandaag gewoon. Voor deze keer dan. Rustig zwemmen vandaag. We waren wat laat, Vincent en ik. En dan kan ik nauwelijks inzwemmen, weinig banen ook. Dan kan ik niet goed starten met opletten op de slag. 5 mensen in baan 4 met totaal verschillende tempo’s. Ik achter de 2 snellen en ik was het al zat eigenlijk, want ik ging het tempo echt niet halen en me niet stuk zwemmen. 2x100m z1 en z2. De 2 snellen moesten door naar de andere baan, waren we nog met z’n drietjes. We deden techniek met weinig pauzes. Slepen enzo. Ook geen zin in, dus ik deed vooraan maar wat. En dat vooraan is niet handig als je wil oefenen. 2x200m z1 en z2. Ik voorop, maar blijkbaar ging het te langzaam. Het ging ook niet lekker. Kwam niet in een slag, het werkte allemaal niet. 50m schoolslag vind ik te vermoeiend, laat ook maar. Nog 2 keer 200m met oksel aanraken. Ging weer niet en na de eerste ging ik lekker achteraan zwemmen. Stik erin. Even trainen, rust zoeken, me eigen ding doen en me niet laten opjagen of gek laten maken. Ging beter. Niet goed, maar beter. We moesten lang zwemmen (100+150+200 ofzo in zones) en ik ging op de slag van links letten en toen ging het goed en moesten we zachter. Ging ik weer niet lekker verder. Ik was er echt wel klaar mee. Nog iets van sprinten en schoolslag, maar ik deed gewoon 100m en dan een rustige slag. Bij het uitzwemmen deed ik 50m heel traag en toen vond ik het wel mislukt genoeg. Soms is het er gewoon niet. Vandaag blijkbaar. Poging gedaan. De spullen hadden in de tas moeten blijven denk ik. Het was vast ergens goed voor.

Daarna heb ik voor het halen van de stappen solo ook nog een stuk gewandeld. Net zo energieloos.

24 juli – een warme wandeling

Samen met Rob naar de plus. Om brood te halen. En te bedenken wat ik wil eten. Ik heb geen goed idee. Het gaat even wat minder. Ik eet koekjes en chocolade vandaag en meteen een dip en verstopping. En tosti met kaas gegeten. Niet boos, want soms moet je even voelen wat er mis gaat dan. Weet je wat net zo erg is als geblesseerd zijn? Een kind met hielpijn. Maar ik ben okay, dus wij gaan even wandelen. Het is warm en benauwd in de zon. Rob heeft er meer last mee. Ik zie weer op tegen de vele sporturen de komende dagen. Blijft toch een dingetje, dat het fysiek heel blijft.
En ‘s avonds het onkruid gewied. Het blijft een rotwerkje! 🌱 🌱 🌱 💪🏼 en na de natte dagen staat alles vol. Nu is onze groene bak halfvol. Maar de tuin 🪴 en de parkeerplaats 🅿️ niet meer. Minder in elk geval. De zomerbloemen in de pot zijn blijven staan. 🌺

25 juli – duurloop: eerst stond er 20km op het schema, maar na vorige week werd het 28km; in rondjes om het huis.

Het ging niet gemakkelijk vanzelf. Ik had gehoopt meer te kunnen lopen (liefst alle 10 de rondes) en daarmee was ik op weg gegaan, al hoefde er voor het schema 7 rondes van 4 kilometer. Het leek lekker weer na een nacht met veel neerslag: bewolkt en niet warm. Maar ik vond het erg benauwend. Ik begon kalm: eerst een ronde inlopen. Dat was nog oke. niet overdrijven, gewoon heel rustig lopen.

Elke keer op het pad een foto gemaakt. Na 27 minuten klaar. Drinken en dan 2 rondes wat sneller willen gaan lopen. Dat zat er niet aan. Het bleef gewoon rond de 6:15 hangen. Ook best.

Ronde 2 na ‘n kort stopje en appen onderweg met Vincent en Joyce. Ik zette de muziek aan. Kort plasmoment langs het fietspad. Ik vond het prima gaan verder. Ronde 3 alweer 10km gehaald en ik twijfelde of het de marathon moest worden of ‘gewoon’ 30km.

De marathon is natuurlijk wel stoerder en ik had de hele dag de tijd (wandelen is een prima optie) Het koelde af. En begon te miezeren. In ronde 4 ging Vincent mee en miezerde het best hard. Blijkbaar was dat een recept voor vertraging, terwijl het zo niet voelde!

Het voelde ook al niet meer gemakkelijk, maar naar die verdomde 16 is nooit mijn ding. Vincent liet de regen voor wat het was en ronde 5 deed ik zelf weer. Was het weer droog! Iets beter tempo, maar het beste was er intussen af! De HM binnen 2:15, maar uit-thuis netjes binnen 2,5 uur en dat vond ik wel fijn.

Toen naar binnen om te lunchen. 2 Witte bollen met vruchtenhagelslag en chocomelk. Mijn darmen zijn niet rustig. En dan voor 1300 uur (3 uuur onderweg) weer opstarten. Niet handig. Afgekoeld, moeizaam en trekkerig. Qua been en qua tempo. Het idee marathon ging op de schop. Stoer is leuk, maar herstel misschien beter. Na 25/26km begon de wandeldrang wel op te spelen! het was weer benauwd. Ik warmde wel op. Tempo duidelijk lager, maar blijf wel rennen. Buurman van nummer2: zie k je alweer! Ik zei m dat ik 7 rondes deed. Hij respect, ik dacht: oke, dat dus. 7. nog maar 1 hierna.

Weer korte pauze en drinken. maar nu ook nog even moed verzamelen voor de laatste ronde. Wandeldrang werd groot en kon ik tot 27 uitstellen met wilskracht. 27 ook geprobeerd en geappt met Joyce dat die afstand ook al top is. Mijn linkerbeen (knie en alles) deed zeer en herstel gaat voor alles. Wees J me ook nog op.

Km 28 en 29 lastig. Niet vanwege energie, maar veel pijntjes. Ik heb in de straat km30 volgemaakt. R constateerde een likdoorn bij Vincent en dat is wel fijn. Door naar huis voor de pleisters.

30km binnen 4 uur uit-thuis, dus een marathon in 6 uur had gekund. Maar dat koste me teveel. 3:15 is prima voor mij. Ik ben er niet heel jubelig over, had meer-makkellijker-beter gehoopt. Thuis slaatje gegeten en veel drinken en lekker wat bij-eten. op de bank gehangen en rust gepakt. De benen zijn moe, maar doen het nog wel. Geen extreme pijn, gewoon moeie benen.

26 juli – Duurrit met lunchdate en dikke regen en een vrijwillig koppelloopje

goed voorbereid op pad. Slechts een beetje wind mee op de dijk, maar ik had ook duidelijk minder energie. Mijn benen doen het hoor, maar niet met de volle overtuiging. Ik heb de hele dag de tijd en het is vooral anders druk dan op een dinsdag.

Ik blijf eenvoudig fietsen tot aan de ketelbrug. Weinig wind mee helpt toch ook! Ik heb muziek bij en haal lekker dagjesmensen in.

Langs het Ketelmeer zie ik een andere vrouw die alleen fietst. Ik moet plassen. maar wil niet stoppen (te druk). Ik zie bootjes, vissers, het landschap en ik trap gewoon. Ik stop heel even voor een foto bij Ketelhaven en haal de andere vrouw dan voorgoed in. Dan richting Kampen. De zon verdwijnt (scheelt verbranden). Ik begin het te kennen hier en in te kunnen schatten! Roggebotsluis en bossig gebied. Het blijft goed gaan, maar plassen wordt steeds urgenter en Joyce laten weten waar ik ben ook. Ik combineer het ergens langs het water op ca 65km. Nog 20 te gaan. 3 kwartier voor mij.

Ik ga weer door en dan belt Rob. Dan is er iets mis, als hij belt. En dat is ook zo: de kat is weg! Vreselijke zorgen opeens, want IJsblokje komt nooit buiten en ik heb vannacht een kat in paniek gehoord. Ze vinden hem gelukkig terug, maar Rob en kat zijn gewond van ijs’ paniek. Ik kan zo naar het terras fietsen en Joyce heeft een dekentje voor me. Ik wil in elk geval niet afkoelen! We hebben elkaar zoveel te zeggen en toch hoeft het allemaal niet. Ik eet lekker brood en kroketten.

Om 2 uur ga ik volgens plan weer door. Zwemmen wordt m niet vandaag. harderwijk langs is even slikken. Nu zijn het 3 stages: Zeewolde, Eemhof en Almere Haven. Naar Zeewolde en daar doorheen gaan boven verwachting. Ik verveel me eigenlijk niet en de wind valt soort van mee. Het bos in. Het ziet donker. Net als dinsdag…

Na ruim 100km bij het scoutingterrein valt er een beetje regen. Die regen wordt heftiger en de weg is nat als er geen bomen zijn. Mijn fiets (rem) begint te rammelen. Ik ben bang voor de fiets: die moet het houden! Dan begint de stortregen. Voor ik kan denken aan schuilen ben ik al doorweekt.

Ik wilde toch naar Ierland?! Bril af en doortrappen en doorrammelen, letterlijk. Ik stop kort om het te filmen en dan door. In elk geval niet langer stoppen, want dan verkleum ik. Overal schuilen mensen. De stage naar de Eemhof is eindeloos. Maar ook lekker rustig. Net voorbij de Eemhof is de regen VOORBIJ. De weg droog. Ik nog niet.

Ik wilde in Haven gaan zitten, maar ik ben nog te nat. Ruim voor de brug begint het zwaar te worden: wind tegen, weinig energie en pas 120km gedaan. Die laatste kilometers wegen zo heftig! Het gaat echt moeizaam en ik ben blij dat ik Haven haal. 125km en het gemiddelde gaat (hard) onderuit. Ik fiets door tot ‘mijn’ bankje bij het Zilverstrand, maar het is echt vechten. niet dat de beentjes niet kúnnen, maar ze willen niet meer zo graag. En dan voel ik me te sloom aan alle kanten. Ik drink trouwens wel regelmatig.

Op het bankje app ik met Vincent en ik vreet de stroopwafeltjes. Ik zie op tegen Duin, dat het rommelig is, maar ik kom er prima doorheen. Ik weet dat ik nog wind mee ga krijgen zo op het einde, maar ik tel de kilometers flink af! En het gaan er te weinig zijn… Nog helemaal langs de windmolens en dan draait de wind met mee. Getuige ook de herrie van de partyboot die ik hoor.

Ik ben droog en weer warm en heb geen extreme last van iets, alleen dat het niet meer makkelijk gaat en dat ik blij ben dat ik wind mee heb en soms lekker even kan stoppen met trappen! Na de Noorderplassen zet ik de muziek uit. Het is rustig op de dijk en ik hoor wind en vogels. Heerlijk! Ik besluit even verder te rijden en dan bij de parkeerplaats om te keren en wind tegen de accepteren.

Ik maak nog een foto van de paarse OVP en laat wat mensen schrikken die ik moet inhalen. Ik moet nog helemaal om via de plassen en de Evenaar. Dat valt niet mee en niet tegen. Het gaat gewoon wel, maar qua energie… ik moet er niet aan denken dat ik in Eire dan nog een marathon moet lopen! Lopen… ik ga in elk geval een koppelloopje proberen. Dat stemt me gelukkiger, dat ik dat wil! Ik ben niet van suiker (want dan was ik gesmolten). Ik maak de 100 mijl vol. Zelfs met auto is dat al een eind! De fiets is weer vies. Ik ben er niet doodmoe van. Kijk naar de kast en naar de kat eerst en moet weer plassen. Ik heb ook niet extreem veel honger. Ik vind van niet, niet echt, maar het was een prima training (ik vind het vals met (lunch)pauze(s)).

Stond niet op het schema, een koppelloopje. Maar ik deed het om de stappen te halen en om te kijken wat er kan. Het voelde niet makkelijk, maar die benen bleven gaan gewoon. In fietskleertjes, met natte sokken nog zelfs en met muziek. Gewoon 3 rondjes park, want dat had ik bedacht. Het kon. Gewoon! Ik vond 3,33 mooi. Het was wel warm hoor. En dat op een slokje cola.
En weer zwaar in zone 1, net als gister. De hartslag met hardlopen is echt erg laag voor dit tempo. 131! Zone 1 liep altijd tot 137. Is dat ouderdom?

Ik heb wel zin in de pannenkoeken, maar de honger valt mee. Ik ben ook niet extreem energieloos of moe.
Verbrand, normaal vermoeid, ontevreden over het tempo (lopen en fietsen) en ik kan gelijk door mee naar de winkel ook en de was doen. Douchen en rummikuppen. Alsof het normaal is dat je 100 mijl fietst en 3km hardloopt. Zo voelt het, want ‘de rest’ kan dan ook (alleen sneller en beter).
Annemarie van T3S vraagt zich af welke ‘rest’ ik bedoel, maar zij behoort daar absoluut toe en heeft dan nog veel tijd over voor het huishuiden ook!

27 juli – Endurance in de Sijsjesberg.

Er stonden twee doorgeschoven zwemtrainingen van een uur: de tva training van gister (niet gehaald) en een uur buiten zwemmen. Mijn lijf en ik zijn moe van de afgelopen dagen vol sport. Het werd een gele training (te lang voor een uur) en een rode zwemtraining (niet uitgevoerd) maar zo saampjes vind ik ze groen! Al is de totaaltijd eigenlijk te kort met nog geen anderhalf uur. Het was in een buitenbad, dus wel een soort van open water 😇 wel een 50m bad. Met achtje ín trisuit en badpak (ik twijfel over de kou) uithouding testen. Dat bedacht ik toen ik naar de Sijsjesberg reed. Met veel tegenzin.

Lijf was nog moe van de afgelopen dagen, net een lunch gegeten, maar ik kon blijven liggen en werd niet misselijk. De baan was extreem rustig! Ik deelde op het drukste moment de baan met 2 anderen. Geen enkele last van elkaar, behalve een keer dat de snellere zwemmer mij aantikte en ik 1x bijna iemand aanzwom! Gewoon op en neer zwemmen. De eerste km in 20:46. Blijkbaar kan ik niet goed tellen, want ik dacht even te stoppen na 2km, gaf het horloge al 2200 aan en corrigeerde dat naar 2150 😣 toen heb ik tot 3km gezwommen en even gekeken (2950) daarna nog een km heerlijk gezwommen! Het hele lijf deed lekker mee, ik had een soepele slag en kon heel rustig zwemmen. Misschien niet razendsnel allemaal, maar -hoppa- 4km in da pocket. Ik moest dus nog 50m naar de andere kant voor een kloppend getal.

Als ik wist dat ik thuis nog niet nodig was, had ik nog een km door gezwommen. Ik krijg echter altijd last van mijn vingers (duimen) en ik moet dan plassen. Dat is minder sjiek in een zwembad. Ik vond het wel een leuke afsluiting van het sportweekend. 33,33km hardgelopen, 162km gefietst en 4km gezwommen.

18,5 uur aan de tri-sporten deze week. Weer niet zomaar die 19/20 uur gehaald! Maar met wandelen en krachttraining erbij (ik weet zeker dat de opscheppers dat meetellen!) dik 21 uur. En gewoon de normale 24 uur gewerkt! Niks geen vakantie. Gewoon huishouden. En de slaapbadge gehaald!

28 juli – gewoon even wandelen.

Geen enkel pijntje.
Goed geslapen.
Maar nog wel vermoeid en verveeld.
Werken gaat prima, al is het allemaal veel. Weer twee websites erbij. Ik wissel met uren om het mezelf makkelijker te maken.
Ik heb het gevoel dat ik me overal gemakkelijk vanaf maak: fietsen met pauze, hardlopen op een lage hartslag, beetje sloom zwemmen. Logisch dat ik nergens last van heb.
En vandaag alleen maar naar de AH wandelen twee keer en een rondje om de wijk met Rob samen. Voegt net te weinig toe he.
Niet eens iets voor een foto, dus dan de neppe bloemen maar! Die echt zijn!
En ik snaai vandaag veel en veel teveel.

29 juli – Rit op de tijdritfiets, koppelloopje en een stukkie zwemmen (mooie getallendag)

tja ik weet het, totaal onwaardig voor t3s. Zeker qua tempo is het te sneu voor woorden. En ik heb ook geen excuus: geen hartaandoening, blessure, kleine kinderen of een slechte fiets. Zelfs op de tijdritfiets achter/naast Vincent ben ik watterig sloom. Ik heb de energie niet om 30 te gaan fietsen, wil er mijn uiterste best ook niet voor doen. Ik hoef geen hawaii-slot of PR, ik ben gewoon geen sterke fietser. De enige excuses die ik heb: slecht slapen en simpelweg een oude vrouw zijn (al schijnen niet alle 40+vrouwen die triatleet zijn slecht te fietsen). Ik had ook niet zoveel zin, maar ach; anderhalf uurtje fietsen en 40km halen klinkt tegenwoordig als ‘een makkie’. Zo gedaan. Nauwelijks de moeite. Ik vergeet echt dat een kwart-triatlonnetje trainen voor de meeste mensen (lees: vrouwen 40+) ondenkbaar zou zijn. Maar die zouden zich dan ook kapot schamen voor mijn tempo! Dus die laten niet van zich horen… ik gelukkig verder ook maar niet meer. De ene helft vindt wat ik doe onbegrijpelijk, de andere helft lacht me uit (vanuit het vakantie-adresje waar ze óf niks hoeven te trainen of op een belachelijk trainingskamp zijn). Maar goed: soms is het uitvoeren van een fietsopdracht het enige wat er in zit en dan maken we er het beste van! Raad ik al vóór we uberhaupt beginnen al wie Vincent in zijn hoofd heeft, zoek ik de rustigste wegen uit en rijden we heerlijk door de mooie vruchtbare polder met wind mee.

Daar geniet ik van. De mooie luchten, de Bloesemweg, de boomgaarden. De Grote Trap vind ik minder leuk, maar de wind-tegen valt me nauwelijks op. Door de stad en als Vincent zijn fietsritje verlengt, gaat het nog trager want dan zie ik op tegen hardlopen in de warmte. En het tva-trisuit zit niet echt lekker op de fiets. Maar eigenlijk mag ik niet zaniken: ik kan dit gewoon! Geen pijntjes, geen moeite. Uiteindelijk komen we geen andere dames op de racefiets tegen! Ps veel liggen is ook niet aan me besteed. 44,44 kilometer getrapt.

En dan hardlopen er aan vast koppelen. Is ook ‘een makkie’ Voor mij is het tempo prima in orde zo! Ik loop 5:48 gemiddeld. Maar… hele lage hartslag, onderweg naar de wc in het centrum en weer dat extreme niet-goed-genoeg-gevoel. Ik doe maar wat. Geneuzel met dat trisuit uitdoen in de wissel om te plassen. Rugzakje met water en go-again. In het bos in de schaduw is het prima. Het gaat gewoon goed, al trekt er vanalles, maar niks alarmerends of geks. Alleen die hartslag die in z1 blijft hangen. Ga gewoon door. Geen muziek.

Verhard gaan lopen is wel een stuk warmer! Enerzijds kost het me moeite, aan de andere kant ga ik gewoon stug door. En ik begin aan de 11,11 te denken. Bin het centrum moet ik enorm opeens! Dat komt goed uit. ‘Ben je aan het fietsen’, vraagt een mevrouw in een rok. Nee, die rooie kop komt van hardlopen. Ik drink en heb diarree. En door!

Ik begin nu de kilometers af te tellen en kom net iets vaker in z2. De brug op is niet easy, maar alles is te doen. Ik ga gewoon door en eigenlijk kan het me allemaal ook net te weinig schelen. Ik ben gewoon niet zo geweldig, ik hark me overal doorheen. En zo ook dit. 10km binnen een uur (zonder de pauze) en ik maak de training vol en heb blijkbaar nog een stukje goed gedaan ook (een viertje). Die lage hartslag kan wel op overtraining wijzen, dus maar even in de smiezen houden. Maar het kan ook vermoeidheid zijn na een nacht slecht slapen (wat ik denk). Na 11,11 op de laan der voc stop ik en wandel ik naar huis. Daar zit ik buiten op het bankje even met chocomelk en 2 mini-stroopwafeltjes. Het is echt jammer dat het me niet lukt om tevreden te zijn over de trainingen en het gebrek aan moeite of pijntjes of last. Misschien zie ik gewoon op tegen de Hardman, maar ergens verheug ik me er onwijs op! Ik train echt daarvoor: volledig gericht op relaxed finishen. Moeilijk om dat tussen alle geweldenaren die een Ironman doen in te zien.

yez! Een echte duurtraining bij het zwemmen. Lekker in baan 2 gedoken, want rustig en geen haantjes. Inzwemmen en letten op de slag. Diep, kommetje. De rust is nog ver te zoeken met 1 op 2 ademhalen, maar de slag verandert wel. 350m er al op zitten. R geeft de training. En dan gaan we echt duurzwemmen! Tot half tien. Gewoon zwemmen tot de bel, héérlijk! De geweldige L zwemt me er uit, maar ze moet me of inhalen of er achter blijven hangen. Ik zwem mijn eigen ding en let op mijn slag. Het gaat echt al beter en anders! Ik merk ook dat de tandpijn daar vandaan komt waarschijnlijk. Ik zwem 1050m en dan belt ie. Daarna iets met wat verschillende tempo’s. Ik laat L voorop gaan. Kan ik lekker volgen, want wat we moeten doen is me ontgaan. En dan stopt ze na 300m, want het schoudertje doet pijn. Ga dan niet als een dolle zwemmen en hou op met dat opschepperige ‘ik heb ook al 12km gelopen”. Daarom word ik zo gek van al die geweldigheid tot en met. Als al die mensen zo fantastisch zijn, waarom doen ze dan niet met 2 vingers in hun neus allemaal de ene hele triatlon na de andere?! Ik snap er niks van. Waarom moeten ze allemaal en masse naar de fysio?

Anyway, ik hark lekker door en dan lukt het opeens weer om met het hele lijf te zwemmen en bijna niet uit het water te hoeven komen om te ademen. En dan doen de vingers (pink) ook minder pijn. Ik had het idee 2225 te zwemmen, maar we hebben nog wat tijd over en ik maak 2425 vol. Misschien was 2525 leuker geweest en vast ook haalbaar, maar ik was er klaar mee. Ik heb nog even met HB gekletst over zijn vakantie. Er zijn best toffe gasten, maar als ik zo kijk, ben ik liever geen triatleet: wat een enorme arrogantie 🤮 gelukkig ben ik dat ook niet, want ik ben enkel geschikt voor de slow triatlon voor bejaarden!

30 juli – Wandelen.

Slecht slapen.
Ik heb veels te veel gevréten vandaag. Een hele slechte dag. Bah. Niet nodig eigenlijk. Daar komen vreselijke stemmingswisselingen van.
Mijn hoofd flippert ook heel erg hard mee. Ik heb nu al spijt van overslaan!
Enerzijds voel ik me zo blij met mijn werk en collega’s, anderzijds ben ik boos op alle neppigheid en narigheid en alle vakantiegangers met tijd te over. Tussen de middag met alle collega’s wandelen! Helemaal geweldig. Mocht ik lekker met onze nieuwe directeur kletsen. Over vakanties, dat wel. Mooi rondje door het park. Na het werk ging Rob naar de Praxis en ik liep daar heen voor een lift. s Avonds erg moe en suffig.

31 juli – Hardlopen, maar de hartslag doet niet meer mee, die blijft laag.

Alsof ik vastroest. Teveel snaaien moet. Een beetje werk en daar van genieten. Rusthartslag is laag. Slapen redelijk. Ik zit een beetje in mijn eigen bubbeltje. Na het eten even langs de buurtjes en rummikub spelen en dan gaan rennen. Er was vanalles net niet goed: telefoonhoesje zat niet lekker, het was warm, vochtig, de benen wilden niet echt graag, ik moest mijn best doen voor zone 1/2 en ik kon niet echt een route verzinnen. Kotterbos dan maar. Of is dat te lang? Ik kom netjes in de zone en in een soort hardloopmood zoals altijd. Niet dat ik echt pijntjes heb of ergens enorm last van, maar van alles een minibeetje dat eigenlijk ook niet opvalt. Ik zal straks wel moeten en ja hoor, na 4km bij het bos snel een vaste grote boodschap achterlaten. Logisch zo na het eten.

Na 25min inlopen op best een aardig tempo (al zeg ik het zelf) 300m aanzetten. Dat lukt me. Maar de hartslagzone halen lukt totaal niet! De hartslag blijft te laag. Keer op keer. Of dat goed is of niet weet ik niet. Ik geniet nu wel van de kleurtjes buiten. Dat is mooi!

Ook in de rust van 200m zakt de hartslag meer dan eens te ver. Moet ik mijn best blijven doen! Zelfs als ik het viaduct opga en fiks moet inspannen blijft z4 ver buiten bereik. Ik loop wat om en tel wat mee, maar de echte spirit ontbreekt dan. Ik versnel absoluut wel, maar ik ga niet koste wat kost me kapot lopen.

Ik maak wat zwerfblokjes door de wijk en haal de 50 minuten ook niet eens! Na 8km moet ik weer verdomme. Ik ben nog niet thuis, de training is klaar met een uitvoeringsscore van NUL en ik ga wandelen. Het tempo is al met al best aardig. Ook wandelend red ik het niet helemaal tot thuis, maar op de 🚽 legen de darmen zich pas echt helemaal volledig. Had ik gemist blijkbaar. Ik heb nergens last van! En… de vo2max is een puntje gestegen en dat is in jaren niet zo goed geweest! Als ‘t hoofd maar eens meelachte en blij was.

Zo. de maand is weer om. Ik lees van iemand op Instagram die met 80 uur de meeste trainingsuren ooit heeft gemaakt in een maand. Opvallend, want hij heeft vakantie en fietst en loopt zich ongans in Italy. Ik heb nog niet zo gekeken naar de maand juli, maar ik app ‘m dat hij mijn tempo’s eens moet proberen om nog meer uren te maken! Uit het niks appt ie terug dat mijn tempo prima in orde is, maar hij heeft geen idee, want ik deel nooit iets! Dat vind ik dan zo raar: hij moet altijd van iedereen aai over zijn bolletje hebben en gaat dan mij ophemelen terwijl de data ontbreekt. Ik kijk zelf ook eens en weet je: ik zit op 75 uur niet eens veel achter hem. En qua kilometers loop ik zelf ietsje voor. Omdat ik meer fiets. Ik doe het allemaal heel erg op mijn eigen manier: met pauzes, met beleid en zonder snelheid. Ik moet in Ierland de triatlon afmaken, niets meer of minder.

1 juli – Fietsen voor de hitte uit, vol stress, met een koppelloopje en zwemmen ook nog, maar geen beste dag

Een n-term van 1.5. Dat geeft een 5 voor eco. En een 5,45 als examengemiddelde. Maar dat telt als een 5,4. En dat is niet genoeg. 0,05 niet goed genoeg. Andere mensen krijgen hulp, extra training, meer tijd; als je klaagt over een imaginaire ziekte of een probleem, dan ga je voor. Krijg je verlenging of steun en hulp van alle instanties, maar als je hard werkt, goed je best doet en meewerkt… krijg je niks. Als je geen piekpresteerder bent, word je in deze maatschappij afgeserveerd. Dat stoort me. Mijn kind is een eindlijst havo waardig zonder ook maar 1 enkele onvoldoende, maar hij kan geen examens maken. Wordt ie letterlijk doodziek van. Dus we hebben hem herexamens laten maken, extra toetsen gegeven en de druk opgevoerd. En nu is hij een schoolverlater zonder diploma. Iedereen kan wel zeggen dat het geweldig is dat hij MBO kan gaan doen, maar is dit wat we willen met de jeugd? Dat je alleen maar iets kan als je het kunt regelen en manipuleren? Misschien is dat waar we ons druk om moeten maken in plaats van denken dat Rusland of Amerika gevaarlijk zijn. Dat er een onmenselijk schoolsysteem is. Ik ben doodmoe van iedereen die loopt te zeiken dat het ‘een goede jongen’ is, maar daar niks van meent. Of die zegt dat het zuur is en intussen denkt: maar mij boeit het verder niet hoor, want ik heb mijn eigen leven. Niemand snapt écht hoe groot de stress en de frustratie is. Mijn kind is prima oke, maar het systeem faalt jammerlijk. En als we vragen wat de mogelijkheden zijn, weet niemand iets over een staatsexamen of hoe verder. Helemaal blij met een schoolverlater, want daar is niks meer aan te verdienen.

Ik ging op de gravelbike. Dat moest al op tijd, omdat het vandaag bloedheet schijnt te worden. Ik heb er niks van gemerkt! Ik fietste door de schaduw en de rust. Met zenuwen en tranen. Beetje cirkelen. Tempo totaal oninteressant. Zoals eigenlijk alles, want óf niemand boeit t óf het is je best doen voor niks. Ik vond 30km in 75 minuten zat.

Ze zouden tussen 10 en 12 bellen vanuit school. Ik kon nog net mijn rondjes om het park lopen. Zonder te stoppen. Tempo moest heel rustig. Zo voelde het wel, maar dat was het niet echt. Ik had geen enkele last van de warmte. Iedereen op Strava al om 7 uur naar buiten vond het al benauwd warm, maar ik niet. Ik hield me in, ging gestaag, lette een beetje op de hartslag en liep onafgebroken door. Tempo valt me ontzettend mee! Ruim op tijd thuis voor het telefoontje van school.

En dan zegt Vincent: ik ga naar het MBO, maar de decaan weet niet eens dat dat kan! We vragen door, maar onze vragen zijn te moeilijk. Het is compleet weird dat er op scholen niemand is die weet wat het beste is voor een leerling! Wat de mogelijkheden zijn. Vorig jaar niet en dit jaar ook weer niet.
We laten het gaan. Wij zijn er compleet gelaten onder. Dit is een dwaling van het systeem, niet van Vincent.

Ik ga opruimen, want het huis is een bende. Dingen terugzetten en schoonmaken. En alle was moet gedaan worden. Het gaat gewoon door, tropisch of niet.
Vroeger had ik als eerste last van de hitte, maar dat is echt voorbij.

En dan nog buiten zwemmen. Zonder pak, maar wel met achtje! Het was druk en lawaaiig op het strand. Het water was zo raar: ineens een heel koud stuk, iets verder gewoon warm. We zwommen samen, wat goed ging omdat ik een achtje had. Soms ook wat spannend, omdat er boten zijn. We gingen naar de boei en onder de brug door en terugsteken voor de foto die Vincents vrienden gaan maken.

En dan naar de andere brug. Ik liet mijn horloge gewoon aan staan. Tempo boeide me zo niet. Door naar de vuurtoren. Heerlijk daar! Lekker stil. Om de planten heen. Vincent pakte even het achtje: zwom hij bij mij weg naar de brug toe. We lieten een boot passeren en terug naar de brug. Dan het Weerwater weer op naar de slingerende brug. Met een paar boten en lichte golfjes. Wel oppassen! We gingen naar de groene boei en daar zat een meeuw op. Ik ging naar de steiger en keek erg goed uit voor de boten, echt extra opletten. Vincent ging terug naar het strand. Ik maakte er 1800m van. Heerlijk gezwommen! Niet snel, maar wat dan nog? Ik vond het ook op het strandje niet te heet, alleen het zand was te warm voor mijn voeten.

2 juli – Wandeling met collega en later met Rob

Yeah! Eindelijk had ik het ook wat warm. Maandag in de koele airco gewerkt. Dinsdag gesport en gezwommen bij de tropische temperaturen, maar niks bloedjeheet. Vannacht in de airco had ik het zelfs echt koud! Vandaag op kantoor en in de trein in de koelte. Maar dit stukje wandelen en kletsen vond ik warm. Niet zweterig heet of ongemakkelijk, maar wel warm eindelijk. 21 minuutjes. Na het werken de 30 minuten volgelopen rondom het station, maar er vielen een paar druppels en het koelde al af.
Ik had een paar krampen vandaag en hoofdpijn en wat onrustig, maar het zette niet door. Dan trekt mijn knie ook. Dus ik dacht dat het slim was om het hardlopen over te slaan. Ik was ook wat snaaierig. Ik snap mezelf. Al die fantastische leugenaars op social media die zoveel sporten en dat moeten laten zien of alles voor zichzelf regelen en niet durven toe te geven dat het valsspelen is: ik zou willen dat de wereld eerlijk was!
Ik genoot vandaag van de kleine, gewone dingen: een mooi gesprek, een beterschapsbericht, ballonnen, een bedankje van een klant en het prachtige weerpatroon. Ik denk dat al die slijmerds, liegebeesten en nep-figuren dat in hun zucht naar geld en aandacht hebben gemist. Ze vallen vast wel ooit en dan merken ze dat eigenlijk niemand medelijden heeft.

Het koelt af en het wordt donkerder en we hadden allebei op de bank gezeten na een werkdag, maar dan wil ik er toch even uit. Aan het eind van het park begonnen de grote druppels, maar die waren 500m later weer weg. Dus een kort stukje extra. En dan alles tegen elkaar openzetten, zodat ik het koud blijf houden. Ik, die alles boven de 25 graden vroeger rampzalig vond. Maar gelukkig hoef ik komend weekend niet te zwemmen bij 1 of andere wedstrijd, zonder wetsuit (ik zou me spontaan bij MVFoundation aansluiten met een ernstige aandoening).
Aan het einde van de dag toch een kleine doorbraak bij mij.

3 juli – Hardlopen wat ik niet haalde qua tempo en daar baal ik van

10km-tempo tussen de 4:55-5:10
Ik weet niet hoor, waar dat vandaan komt, maar het slaat nergens op. Misschien in een 10km wedstrijd na een week vakantie (zelfs toen niet), maar op de eerste dag van de menstruatie waarop ik leegloop na 2 werkdagen ligt het tempo echt zo hoog niet. En daar baal ik dan enorm van.

Een uitvoeringsscore van 25%. Dat is mijn best doen voor helemaal niks. En ik voel me op deze cyclusdag al niet goed, niet goed genoeg en ik kan niet zoveel. Overal pijntjes ook, in alle knieen en enkels. Als mijn horloge dan ook nog elke minuut zegt: ‘niet goed’, dan voel ik me alleen maar slechter en lukt het ombuigen naar dat een 5:15 voor mij ook heel goed is of dat ik het keer op keer probeer, ook onverhard en viaduct op in de warmte. Ik had ook geen zin om een foto te maken, alleen van een mooi hert. 🦌

ik zie ook op tegen uit eten gaan, want ik hou nou eenmaal niet van eten en ik ben ook niet gezellig van mezelf of dat ik iets te zeggen heb. Viel achteraf mee. Maar wel een lange dag en avond. Het zal wel dat het niet elke dag goed kan gaan met trainen en zo, maar vandaag voelde het vooral echt niet lekker.

En daarna moest ik meteen door naar de wc ook nog en had ik weer ontzettend diarree. Wat een tijdje weg was geweest. Ik heb ook de hele dag hoofdpijn gehad en nu had ik het pas benauwd! En ik voelde me al niet echt lekker. Aan de andere kant vindt Garmin dat ik in topvorm ben. En het gemiddelde was best aardig. Maar het voelde als falen.

4 juli – Zwemles en 100km fietsen

eindelijk, na 10 jaar ploeteren kijkt er écht iemand mee naar mijn zwemslag onder water. TK snapt dat ik endurance en ontspanning nodig heb en niet zozeer snelheid. Ik vind het spannend en dan is de weg ook nog afgesloten. Onrustig. Ik doe het pak aan. En zwem in het 50m bad op en neer. Die eerste keer 100m tijd is wat ik kan. De pluspunten: ik lig al behoorlijk goed en ik steek breed in. TK kan me heel goed en helder uitleggen wat het volgende winstpunt is: diep insteken. Zijn verklaring is helder. Maar als ik dat probeer en doe (ik kan het zien!), is ademhalen opeens een ramp! Daar is weinig of geen ruimte meer voor. Niet dat ik water binnenkrijg (ik kijk wel uit), maar die kans is opeens verveelvuldigd! Dat is énorm wennen. Maar ik merk wel dat het anders en beter ligt. We gaan naar het kleinere bad. Ik oefen het tig keer en wen aan de ademhaling en de lage insteek. Ik weet dat het veel tijd kost om te automatiseren. Maar dit is pas het begin! Als het me lukt, moet ik meer knikken en een peddel van mijn onderarm maken. Ik verleng de slagkracht daarmee waardoor ik (op termijn) sneller zal gaan en dus minder energie nodig heb. Dit is minder makkelijk, maar ik oefen het zeker. Nu is elke slag denken! De tijd van het zwemmen in Garmin klopt niet, want dit is absoluut geen 50m, maar ik ga van 8 naar 6 slagen. Dan uitdrijven. Dat vind ik echt het moeilijkste! Die rust zoeken. De ene arm kan dat beter dan de andere. Rechts lukt beter. Het ademen went heel snel. Ik probeer de rust te vinden voor nog minder slagen. Maar mijn benen doen dan wel een beetje mee.

Dus: laag insteken, knik en daar komt bij: maak een kom van je hand. Schep het water. Ik moet dan echt naar binnen scheppen en knikken. Het is vermoeiend! Veel tegelijk, maar haalbaar. Dan komt er nog uitduwen bij. Dat is de hele slag. Ik oefen op de 50m en dat is lang!! Steeds het koppie erbij houden. Ik merk enorm snelheidsverschil. We doen 100m met achtje extra. Dat is helemaal tof! Ik zwem bijna tegen iemand op!

TK legt alles erg duidelijk uit, ook met de ‘waarom’ erbij. De laatste 100m doe ik zelf met achtje en pak en vermoeidheid, maar ik voel echt verschil. Eigenlijk is 50m te lang om de concentratie vast te houden. Ik wil verder met oefenen, maar ik ben er ook te moe voor. Vin deed zijn eigen training. De aandacht was echt top! Nu zelf ‘aan de slag’ – letterlijk! Laag, knik, peddel, duw en rust.

En daarna ga ik nog fietsen. (Te) veel lunch vooraf, broodje mee, maar 1 gelletje na 75km is duidelijk te weinig. Snaaitrek thuis en echte honger. Toch voel ik me opgeblazen en zijn mijn darmen niet in orde. Misschien toch het etentje gister of teveel lunch. Geen tijd genomen voor het broodje. Dacht wel: pak een bankje, maar ik bleef doorgaan en hopen op wind mee. 1,5 bidon water ook te weinig. Veel dorst. Onderweg en de hele dag eigenlijk. Ben ook nog ongesteld. Maar ik ben tevreden met het tempo op de tt, en ik ben niet afgestapt: alles op het zadel gebleven op een paar oversteekstops na. Veel wind. Mee leuk, tegen niet leuk. Eerst mee op de dijk en dat is fijn ja. Ik bleef twijfelen over het Challenge rondje, maar deed het uiteindelijk helemaal. Paar landbouwmachines, even stilstaan voor oversteken. Meisje loopt naar huis, volle velden, veel boerenbedrijvigheid. Iemand hield het hek voor me open! Beetje eng zonder losklikken, maar fijn. Zag enorm op tegen de Winkelweg met volle bak wind tegen. Dus die viel mee.

De dijk vanaf de brug naar haven daarentegen viel vies tegen. Tegenwind, doorzetten en me verheugen op de wind mee op het einde! Ik sloeg toch de bankjes over… Hobbels in haven ontweken en dan een afgesloten route. Ik reed om via Kromslootpark.

Haal ik de 100km misschien toch! Tempo uur 1 was 29, uur 2 nog 28 en na 3 uur 27. Viel me mee. Na 75km krijg ik trek in een vloeibaar gelletje!! Ik neem m (jakkes, was het vergeten), drink de bidon leeg. Het opgeblazen gevoel komt pas na het fietsen. Dan nog 1 ‘hobbel’ waar ik tegenop zie: de dijk op.

En dan naar huis met wind mee. Drukte op de dijk om even rekening mee te houden, maar dit gemak is wel fijn zo op t eind! Helaas kom ik wat kilometer te kort voor de 100, dus om de wijk, slecht fietspad en drempels en lastig. Ik ben blij met een 27+ tempo! Ik had het ing jasje aan, maar dat was eigenlijk te warm. Geen zin meer in hardlopen. Hoeft ook niet qua schema. Rummikub, pannenkoeken en Ikea (leven) gaan voor. Achteraf kop- en darmpijn.

6 juli – 6x5min hard op gravel bike met VEEL WIND, Vincent en hoofdpijn en een progressieve duurloop: elk blok harder

Ik had al niet zoveel zin in fietsen. En dan regent het als ik weer te vroeg moet opstaan en ik enorme hoofdpijn heb door een vochttekort. Dan ga ik liever niet op de racefiets. Vincent gaat met me mee en die pakt Robs fiets en ik pak de gravelbike. Er staat veel wind. We gaan heen door de stad, over het Spoorbaanpad. Idee was richting Muiden en dan terug, maar ik mis de kracht en de energie om zo lang tegen de wind in te fietsen. het gaat gewoon moeizaam, deels door de wind (30%), maar grotendeels door mijzelf (70%). Dus we rijden maar wat eerder richting de dijk. Over het superslechte pad, wat vergelijkbaar is met de Ierse wegen. Het is niet ongezellig zo samen en we hebben geen spelletjes nodig, maar Vincent heeft een motortje! Op de dijk gaat het beter, qua tempo in elk geval. Dat is toch makkelijker. Ik moet 6 keer 5 minuten hard. Dat gaat in net voorbij de oversteek. En die gaat mis. Want we moeten oversteken en Vincent moet iets met de ketting doen. Maar op de dijk ga ik zo hard als de gravelbike en ik kunnen! 2x. Ook al halen de racefietsheren ons in.

Op de Knardijk is het puur afzien. Wind van zij en ik moet keihard werken om hard te gaan. Ik moet even stoppen voor een plas. Ik hou een zeurende hoofdpijn en probeer veel te drinken. Dan langs het oostv-Veld nog een blok hard. Ik doe mijn uiterste best tegen de wind in. De A6 is afgesloten en het is STIKdruk op de weg. Heel irritant en vermoeiend. En ik doe al meer dan mijn benen kunnen! Echt, ze verzuren. Ik ga zelden zo ver, maar ik ga niet té ver. Snel het fietspad op en daar doen we de laatste. Tegen de wind in op de zware gravelbike 30 rijden, dat vergt wat van me! Kracht, energie en moeite. Ik ben er echt wel ‘af’ van.

Geen wattage op deze fiets, dus ook geen gezeur daarmee. We fietsen rustig terug, want ik moet nog een half uur uitfietsen. Dat halen we niet helemaal, maar ik vind de 55km mooi en 130minuten ook. Voor de gravelfiets is 25 gemiddeld echt supergoed wat mij betreft. Vincent had nog 7%

En daarna hardlopen. Helemaal droog gebleven, echt precies tussen 2 buien in! Ik zag een buurman in het park die zei: ‘net voor de bui binnen’ en jawel: precies! Zelfs een beetje zon in ronde 3! Ja, weer de ‘saaie’ rondjes. Ik dacht er 4 te doen, en dat is zo anders dan 16km! Het werden er bijna 5… eerst 10’ z1: heerlijk! Dan 45’ z2: haalde ik maar net. Hartslag bleef maar laag (vaak na een nacht slecht slapen), maar toch wel elk blok op gevoel en tempo flink harder. Ik liep de eerste ronde door.

Toen was de koptelefoon leeg. Geen muziek meer. Ik moest opeens toch de bosjes in. Diarree en opluchting. Net op tijd klaar. Koptelefoon afgegeven thuis om te laden. Ronde 3 en dan een hoger tempo. Viel niet mee. Helemaal niet. Hartslag bleef ver achter. Zag op tegen z4.

In laatste ronde weer een slok water, koptelefoon aanpakken en weer door. Koptelefoon was op de brug alweer leeg. Z4: 10 lange minuten concentratie op hardlopen. Pfoe. Viel absoluut niet mee! Maar tempo wel redelijk. Lage hartslag bleef.

Dan uitlopen 15’ door het park. Na 17km begon de training: de lunch was ‘op’ en 2 slokken water waren niet genoeg. Gister wel veel (teveel) gegeten. Dus dat is trekken, moeilijk, het tempo verlaagt en het inschattingsvermogen ook. 2 keer het park rond ploeteren. Echt zwaar dan. Daar moet ik nog iets op verzinnen qua eten. 18,5km in de trainingstijd. Had ik me toch vergist met een verwachting van 16km! 19km voor de deur met een op en neertje volgemaakt. De eerste druppels vielen net. Voor mij een heel mooi tempo: ik ben nou eenmaal niet zo snel als KH, AR en KD. Voor mij is een uit-thuistijd van 5:58 echt prima.

Jammer dat ik de HM niet kom volmaken: deels door het gebrek aan energie en deels omdat anders thuis niemand opruimt, eten maakt of gelletjes ophaalt. Zou dat bij die supersnelle meiden ook zo zijn, of kunnen die op de bank gaan zitten? In elk geval hebben ze daar veel meer tijd voor over! Het is ook raar dat er meiden zijn die Roth doen vandaag met heel, heel veel minder training.

7 juli – Wandeling en zwemmending

De pauze werd steeds verschoven, kwartiertje eerder aan de telefoon, half uurtje langer blijven en ik had trek! Was er te weinig brood. Maar om half 3 toch eerst eten, dan maar pap. Toen nam ik ook de tijd om met Rob via een ommetje naar de AH te gaan. Waaide hard. Maar wel even fijn. Iedereen gaat maar eerder weg, doet maar en ik zit elke dag tot 5 uur. De middag was ook ticket na ticket en telefoontjes en het ging maar door. Tot kwart over 5. Toen wilde ik de wandeling afmaken en de stappen halen. Kon ik tegelijk DuoLingoen. Ik ben moe. Van het drukkende weer. En van de rommel. Al ruimt Rob het weer op. Maar er ligt nog was, de overkapping is een bende en er zijn nog tig kleine klusjes. Terwijl iedereen klaagt, feest, zielig is en zijn sores wel moet laten horen, maar niet wil delen, eten wij weer laat. Heb ik weer trek, maar nu eet ik lekker de rijst.
Hier droomde ik al van: zwemmen. Kan iemand me wakker maken?! 10 jaar geleden was zwemmen synoniem aan verdrinken en nu wil ik het liefst oefenen en oefenen. Diep insteken en peddelen en water om je heen voelen. Ongekend voor mij. Buiten zwemmen stond op het schema, maar dat werd m niet. Ik ging naar de Vrijbuiter in Almere buiten. Een bad van 20/21 meter. Warm water. Een ‘snelle’ baan voor de mensen die 4 baantjes schoolslag achter elkaar doen. En dan ik. Brilletje op en ontwijken er als oefening bij nemen. Het mantra: DIEP insteken/HOOG elleboog/PEDDEL. Eerst dat diep en kijken naar die handen. En dat baan na baan na baan. Het water is wárm. Dat maakt het loei-vermoeiend!!! Diep, diep, diep. Dat eerst. Tot ik het echt zat ben. Dan diep en knikken met die arm. Een peddel maken. Mijn elleboog omhoog. Dat vind ik het allermoeilijkste stukje. By far. Als ik een hele stoet schoolslagers moet ontwijken, gaat dat het eerst mis. En het is best druk geworden! Maar ik raak niemand. Best wonderlijk met het beslagen brilletje. Tempo boeit me niks. In blok 3 probeer ik het kommetje met de hand en uitdrukken, maar dat is nog iets teveel. Ik word ook moe na 40 minuten. Door de voortdurende concentratie en het warme water. En dan dus terug naar de basis. Diep insteken en elleboog hoog. Pfoe joh, ik word er moe van. Ik moet even stoppen omdat mijn hartslagband afzakt. 1 keer raak ik heel even iemand aan, verder manoeuvreer ik me overal voortdurend tussendoor. TK kan trots op me zijn! In het laatste blok ben ik flink moe en ga ik echt terug naar de basis met diep insteken en langzamer zwemmen. Lang uitdrijven is echt nog niet aan de orde. Rust is er ook nog niet. Maar ik weet zeker dat ik op termijn het zwemmen onder de knie krijg! Hoeft niet snel, maar wat zou het gaaf zijn als ik me echt goed genoeg zou voelen in het water! Ik voelde me vandaag in elk geval lekker en vol vertrouwen. Geen idee of afstand en tempo kloppen, maar who cares?! Ik deed mijn eigen beste best!

8 juli – duurrit in ierse omstandigheden: bewolkt, wind, nat wegdek en koek en zwemmen in baan 6!

Op de racefiets, want we moeten goede vrienden worden. Geen idee van route. In de stress want door de omstandigheden moesten we ineens de certificaten halen in Harderwijk. En ik moest naar de tandarts. Dus dan is de fietstijd opeens beperkt! Eerst maar de ovp rond.

Maar op de Knardijk ging het nog lekker, dus die even doorgereden. Ik had kaakjes bij me! Die heb ik lekker opgepeuzeld bij de beverburcht. Helemaal mijn ding: stoppen, lekker kraken en water drinken.

Helaas hield het koptelefoontje er mee op, die van mezelf was al leeg, deze was geleend. Door naar Zeewolde viel me ook nog alles mee qua tempo. Het was zwaar bewolkt en lekker dreigend. Na de RCN het bos in en daardoor ook geen wind. Nieuw pad! Ik genoot erg van de rust en dat ik lekker bleef fietsen en niks hoefde. Dan door het Horsterwold. Prachtig! Dicht bos, niemand gezien op 1 rund na. Geweldig.

Zag nog wel de aanwijzingen voor de halve marathon staan. Ik kreeg van Rob en V een sms-je of ze moesten halen. Maar in had het nog droog en ik genoot! Dan vanaf de fleditheweg bekend terug. Tegen de wind in, dat wist ik. De grote trap nog.

Hek openmaken en das pas lastig overlopen met fietsschoenen! Ik appte dat ik nog droog was, maar voor ik de vaart over was, voelde ik de druppels en werd ik nat. Cur basti. Niet veel, maar wel nat. Op de grote trap was het voorbij. Ik nam een hoge cadans en deed niet enorm mijn best.

Tempo kan me niet schelen. Ook L is trager als ze niet achter haar lief kan schuilen tegen de wind in. De weg was wel heel, heel erg nat. Beetje engig, maar net als de regen: een hele goeie oefening voor het Ierse weer! Ik moest langs koeien. En de Vogelweg oversteken. Daar droogde het pad alweer op. Het werd na 66km zwaar. Moe, ietwat hongerig, verveling, eindeloosheid, tegenwind. Na 66km pas! En dan is het nog even afzien langs andere koetjes en op de ibisweg viel het weer wat mee. Ik wilde de stad door en 75km halen. Het ging net. Ik was weer droog. En dan moet er gelijk weer veel.

ik moet en wil oefenen! Geen zwemmen op het schema, dus ik heb alle ruimte. Vincent gaat en ik ga mee. Vincent zegt me dat hij alleen is in baan 6. Daar zit ik dus niemand in de weg! Ik bedoel: Vincents tempo is zo anders en ik hoef alleen maar te proberen. Eerst diep insteken. De hele tijd denken. En doen. Slag na slag. Me nog niet druk maken over de rest, alleen het diep insteken automatiseren. Dat kost tijd! Vincent doet de training, ik oefen en oefen. Ik ga ook gewoon door, pauze niet zo boeiend. Als Vincent stopt, kan ik ook even. Ik raak van de kook als trainer RD een foto maakt, zoals ik had gevraagd. Dan moet ik het weer oppakken.

En opeens gaat de linkerarm meedoen: goed knikken en krachtig doorhalen. Ik adem nu 1 op 2. Voor de veiligheid. Kan misschien minder, maar de slag is nu wat langer. Nog niet lang en rustig genoeg. Vincent en baan 5 gaan steeds harder. Ik heb 1 tempo: laag, knik, duw. En opeens gaat dat een hele hoop banen superheerlijk! Aha! De slag te pakken: letterlijk. Wel vermoeiend. Maar nu komt dat gevoel dat tijd stilstaat in het water. De flow. Ik wacht even, en als de anderen sprinten, pak ik mijn eigen kleine krachtige slag weer op. Laag, knik, duw. En dan hoog insteken ook, dan kom ik laag uit. Afstand en tempo is oninteressant. Tot slot moeten ze 200m z1 doen en ik ga rustig zo goed mogelijk de slag maken. En dan komt een verrassing: ik zwem naast de man in baan 5! Net zo zone 1 qua gevoel en rust en niet gewoon even, maar 150 lang. Keren duurt iets langer bij mij, maar dan zwem ik er binnen 8m weer bij. Het tempo is ook hetzelfde als gister, maar er mag nog wel meer rust in. Het zijn nu nog steeds 20/21 slagen per baan. Oefenen gaat lonen. En zwemmen wordt er weer leuker van. (Ook horen dat de frysman van 2019 qua zwemmen nog heftiger was dan deze editie).

9 juli Crisis in Hilversum

De schoonouders. Mijn schoonmoeder in het ziekenhuis. Gevallen. Om kwart voor 5 heb ik alles laten vallen en ben met Rob naar Hilversum gegaan. Robs vader kan moeilijk zelfstandig en hoort slecht. Op en neer lopen tussen de SEH en hun huis wat gelukkig dichtbij is. En naar de winkel. Iets eten om 9 uur. Onrust. Wachten. Spoedeisende hulp: ik wil er zo níét zijn! Geen half uurtje hollen, maar proberen een half uur te wandelen. Weer een bewijs dat oud worden niet leuk of makkelijk is.

10 juli – Wellerwaard Kwart Triatlon

Twas m nie. Het voelde niet leuk. Dat zat in mijn hoofd. Niet in mijn lijf. Werken in de ochtend, ‘s middags naar het ziekenhuis. Dat legt al veel druk aan alle kanten. En morgen ‘vakantie’ en Vincents wedstrijd. Dit paste er eigenlijk niet tussen. En dan door naar Emmeloord voor een triatlon, georganiseerd door mijn trainster. Ik ben de enige vrouw op de kwart triatlon, de rest doet een achtste. Echt druk is het sowieso niet. Ik denk dat iedereen was teruggekrabbeld naar een achtste, maar ik niet. Ik moest als eerste starten met zwemmen, want ik ga ook de allerlangzaamste zijn. Het is een druppelstart met de tijd. Ik ben dus de enige met een echte tijd! En ik ga een podium halen ook, als ik finish.

Ik start gelijk om 7 uur en heb het prima qua zwemmen. Maar ik zie niet zo goed waar ik heen moet. Er zijn ook andere zwemmers. Ik zwem fijn voor mijn doen. We moeten twee rondjes en ik zwem naar de steiger en door. Kleine boeitjes. Zon tegen. Niemand om te volgen. Beslagen brilletje. Open water zwemmen is anders dan in het zwembad.

Al snel enorm aan het balen van het slecht navigeren bij het zwemmen. Verder ging het wel lekker. Ik hoorde van Vincent: te weinig na de tweede ronde. En dus zwom ik wat extra. Bijna 900m. Voelt als valsspelen en DSQ. En dat is niks voor mij, maar niets meer aan te doen.

Wissel niet lekker. Schoenen goor met gras. En ik was al niet blij. Er was ook nul aandacht voor mij, want de rest was zelf bezig met starten. Nou is dat overigens de hele tijd zo geweest. Alleen Rob en Vincent waren er voor mij.

Fietsen. Ik nam het fietspad en hoppa- ingehaald over de weg. Heb ik daarna ook gedaan, die weg. Ik werd alleen maar ingehaald en verder zag ik niets of niemand. Saai. Mega saai. Rechte wegen. En dat vier eindeloze keren. Ik vond er geen klap aan. Geen moment.

Niet de blaffende hond, de geurende meisjes, de schaduw. Niks was leuk. Ik genoot er niet van. Ging te zacht. Klokkie rond gelijk per ronde. Het voelde absoluut niet goed genoeg. Van geen kant. Misschien moet ik maar weggaan bij t3s, want ik ben het niet echt waardig zo. Kom het niet ombuigen naar ‘ik doe het tenminste’. 1 fruit gellie en flinke slokken water. Een beetje leuk: vincents belletje en even een 🖕🏼 opsteken en afreageren. Liggend langsfietsen. Ik was wel blij als ik Rob zag.

Natuurlijk was het fietsen dan weer langer, want dat kan iedereen op hoge snelheid. De mannen hebben me zelfs 2 keer ingehaald. Erg demotiverend. Niemand gezien ook van de achtste triatlon en die deden toch ook 2 rondjes.

Even gemopperd in de wissel. Dit ouwtje moest zitten voor de sokken. Rugzakje mee voor de zekerheid.

En dan gaan lopen. Meteen ingehaald. Die mensen doen een achtste. Ik doe mijn beste best en toch is het niets blijkbaar. Ik zag op tegen 3 (van de 4) rondjes alleen lopen. Enorm. Ik kan thuis ook alleen lopen. Dat is hetzelfde als dit.

Langs de golfbaan. Schapen. Berg. Zon. En de deelnemers die al weg gaan. Ik trok het echt niet. Dat eenzame tegen mezelf om niks. Die benen trokken zich er niks van aan. Gelukkig. Die liepen op een voor mij onmogelijk hard tempo door. Voor de rest een trainingstempootje, maar ik bleef onder de 5:30.

Ik riep tegen Vincent op de helft (het waren vier rondjes) dat ik het niet trok en of hij misschien mee kon, maar het laatste rondje deed ik toch maar weer alleen. Leuk: de lammetjes. Even op Valentia Island, maar niet lang genoeg. Al snel was de eenzame verveling en het sterke gevoel niet goed genoeg te zijn weer terug. Ook leuk: Rob haalt de auto en ik zie hem eventjes. Dat vond ik erg fijn. Was ik even niet alleen!

Mooi licht. Het ging maar door in het tempo 5:30+. Ik snapte het niet. Ik vroeg voor de laatste ronde de totaaltijd en wilde best een sub 2:45 halen. Dat laatste rondje liep ik maar door omdat ik dan eerder klaar zou zijn. Liep er iemand voor me! en die liep door! Kon ik niet eens laatste zijn!!! Daar had ik zo op geteld: eerste vertrekken en laatste worden, maar deze meneer was blijkbaar ook geen superfietser. Het waren geen 10 volle kilometers voor het hardlopen. Maar wel blij met sub2:40.
Niks nergens last van, alleen niet blij.

Als je de enige bent ben je eerste. Snel afhandelen met die hap. We moeten nog naar huis. Inpakken voor morgen. En schoonpa helpen die het even kwijt was.

Een kwart triatlon op een donderdagavondje. Voor de mensen om mij heen blijkbaar doodnormaal. Ik vind het niet gewoon, maar ik ben er ook niet blij om dat ik het kan.
Belachelijk veel foto’s voor iemand die totaal niet opvalt op zo’n topavond voor anderen.

11 juli – Wandelen in Saarburg

Eerst het beste nieuws: IK VOEL HELEMAAL NIKS VAN EEN KWART TRIATLON (die net boven mijn tempo lag eigenlijk) En dan toch wandelen in plaats van hardlopen wat op het schema staat of er stond fietsen eigenlijk zelfs, want meer zit er echt niet in! Om 8 uur uit bed gesprongen om spullen in te pakken. Om 11 uur naar het ziekenhuis, naar schoonpa. Om 1 uur gaan rijden en onderweg bij mijn ouwelui langs. File, ver rijden en om 8 uur pas in het vakantiehuisje. Eerst eten en uitpakken. En dan nog even wandelen en van het uitzicht genieten. Het is te vroeg donker voor fietsen of hardlopen meteen na het eten.
Het voelt totaal nog niet als vakantie.

12 juli – Jog & Enjoy op weg naar broodjes, wandelen rondom Ironman Luxemburg en fietsen

Gewoon lekker joggen. Dan maar nuchter… op een glas water en vitamines is prima. Het is nog rustig overal. En al mooi en best warm. Geweldig dat er stukken onverhard zijn en nog veel geweldiger dat ik tussen de wijnvelden loop!!

Een hele lange trap af. Ik neem veel foto’s en pauzes ook gewoon. Erg leuk. Ik geniet er gewoon van.

Naar beneden is wel aardig, maar trapjes af levert weinig op. En dan weer op de weg en omhoog. Zweten. Vooral de eerste lange bocht is fors omhoog! Maar heerlijk. Lekkere uitdaging.

Ik zie toch de route en niet mijn tempo. Het bos weer in omhoog. Dat ruikt ook nog eens lekker! Ik kom bezweet bij de winkel. Haal melk en boter en broodjes. 4km en daar deed ik een half uur over! Kan me niet schelen. Stappen al gehaald, half uur bewegen in the pocket en lekkere warme broodjes; wat wil je nog meer? Een prima douche erbij en het voelt zomaar een beetje als vakantie.
We gaan naar Remich. En ik weet waar we zaten voor de zonsverduistering. Heel veel jaar geleden. Smalle, bochtige wegen. Parkeren in Duitsland.

We wandelen met fiets en spullen de brug over en de stad door naar de Ironman tent. Ik heb alle gewone spullen en veel drinken bij me. Ik ga met Vincent registreren en door de Ironman merchandising. Het is erg erg benauwd in de tent. Buiten spullen doen en kletsen met mensen. Het is flink vol.

Dan naar de briefing in weer zo’n stikheet benauwde tent. Ik luister met Vincent mee, tot ik een bericht zie van de familie van Rob en dan ben ik weer bezig met de oudjes en het ziekenhuis en is de vakantiestemming weer foetsie. Ik drink wel netjes veel water. En eet de bolletjes. Vincent checkt in en ik bel de familie. Het is die constante stroom van dingen die nooit voor rust zorgt. Appje naar deze en gene om succes te wensen, te informeren, bij te blijven. En de drukte vind ik ook niet zo. Ik heb een DeBoercap, maar dat het zicht dan kleiner is past mij maar gedeeltelijk. We gaan terug naar het huisje en we wandelen weer naar Duitsland. Nu is de parkeerplaats afgeladen vol. En dan nog naar de winkel en bedenken wat we mee moeten nemen. In het huisje ploffen de mannen op de bank, vermoeid. Maar ik moet nog sporten, nog fietsen! Ik las vanmorgen van een vrouw met een werkende en sportende man die zichzelf knap vind dat ze 7/8 uur sport (in werkelijkheid overdrijft ze alles enorm) en voor kinderen/honden zorgt. Ze heeft geen 24 uur baan voor een baas. Ik hoop voor d’r dat de kinderen haar atletenbestaan niet volgen, want dan heeft ze pas echt handen te kort! Ik verzamel mijn zooi en ga snel fietsen.

Er stond 2,5 uur met blokken, maar dat is allebei volkomen onhaalbaar. Lekker oefenen met de racefiets in de heuvels: meer is het niet. Ik krijg vaak de neiging links te gaan fietsen! Ik start op de camping, waar ik mensen moet ontwijken en mijn remmen lekker laat toeteren. Dan ben ik ‘out in the open’ en raas omlaag. Even wennen! En omhoog. Ook wennen 😏 ik maak een foto, want wat zijn die vlaktes mooi!

En dan weer hard omlaag. Ik heb de route op het horloge, want het fietscomputertje is echt kaduuk met z’n GPS. Heb ik maar thuis gelaten. De wegen zijn superrustig. Ik kom op een wat grotere tweebaansweg en ga door het bos. Lekker koel. Ik zou wel foto’s willen blijven maken! Daarna tussen de velden door. Alles ademt ‘vakantie’ en buitenland.

En dan langs de Jacobuskirche. Daarna in een dorpje gaat het omhoog. Oei. Schakelen. Gaat niet snel genoeg. Te hoge versnelling. Moet afstappen. In een opritje afschakelen en dan klim ik naar boven. Leuk! Een Ferrari haalt me in, ik hoorde wel zoiets, maar ik luister anders dan Vincent en he, ik trap omhoog! Weer een dorpje door en verder omhoog. Dat vind ik wel leuk. Boven is het uitzicht geweldig en stop ik voor een paar foto’s.

Dan weer naar beneden tot een dorpje waar we ook gereden hebben. Ik kijk naar de kaart, want ik wil wat extra rijden. 30km, maar mijn route is maar 20. Ik vlieg naar beneden naar Saarburg! Gaat dat even lekker. Het bos door en ik hou de auto achter me. In Saarburg ga ik even verkeerd. Terug door de stad. Het is er intussen stil. Dan bedenk ik dat langs de rivier fietsen slim is. Lekker vlak. Oversteken via de brug en de volgende brug terug.

Foto van slot en dan genieten++. Fijn pad, mooie uitzichten, een trein, wijnvelden, water. Prachtig echt. Alleen de volgende brug is een soort sluis en de brug op is te steil. Wandel ik toch. Niemand die t ziet!

Dan door Biebelhausen. Aan de andere kant terug. Iets minder mooi en fijn, maar nog altijd gaaf en vlak. Ik kom weer in Saarburg bij de tunnel.

Ik weet dat ik nog tig haarspeldbochten na de Lidl omhoog moet. Dezelfde fout met te laat schakelen. Vind een stukje vlak waterwerk en schakel terug en dan naar boven buffelen en zweten. Die eerste lange bocht weer die vanmorgen bij lopen ook al zwaar was!

Even rusten op de hoek en dan verder omhoog. Het is best rustig met auto’s. Ik kan het wel als ik het ritme heb en foto’s mag maken. Afleiding he. En dan op het park 30 volmaken. Niet snel, niet compleet, maar wat een leuke en mooie en goeie training.

En een afsluitende wandeling. Met Vincent over het park. Even het huisje wat mijn oom en tante elk jaar huren zoeken. En de zon onder zien gaan. Mijn benen doen alles gewoon maar. Eigenlijk best knap! Maar ik vind het erg normaal.

13 juli – Ironman Luxemburg 70 support wandeling en daarna nog hardlopen met een stoeltjeslift er in verwerkt!

Vroeg op, weinig slapen: slaapbadge verknalt in nacht 7. Door naar Remich. Vond het spannend. Met Vincent naar de wisselzone lopen. In alle vroegte. Mooi op de rivier. Alles goed in de wisselzone. Opgelucht. Dan de pre-race stress. Wetsuit aan en verder lopen. Naast het water mijn zwemmer alsnog missen. Even een broodje ontbijten. Hem op de fiets zien. Dan een soort rust. Ik wil de wandeling afmaken. Op en neer naar een dichte McDonalds en langs de kerk wier klokken luiden.

We gaan even zitten en volgen Vincents tijden. Spannend hoor: de fiets en hij moeten het blijven doen. Net voor hij binnen komt, valt er iemand. 2:45 over het fietsen. Maar hij kijkt niet blij. De wisselzone uit en hij heeft handschoentjes aan en geeft die aan Rob. Het bloedhete loopparkoers. Arme knul. Begint voortvarend, maar vervalt al snel. Dixi blijkt achteraf. Na 1 ronde al moeilijk. ‘Het is op’, roept hij. Net als mijn telefoon zowat. Voor ons ook bloedheet intussen. En spannend. Je wil zo graag dat het goed en makkelijk gaat! Even met mevr S gepraat. En tellen. In ronde 2 vraagt hij of ik mee loop. Hij is zo leeg en dat is wat ik meer dan wie ook begrijp! Maar hij moet nog zo ver. Rugzak aan Rob en een meeloopplek zoeken. En dan wachten. Met tien procent accu op de kaart staren.

Ik ren even mee en zeg m de tijd los te laten. Slecht dat ik hem in mijn lange broek kan bijhouden, al is het kort en zeg ik van niet. Wat is het ook ontzettend warm! Ik steek over en support hem nog een keer. Die angstige vraag ‘hoeveel rondjes moet ik’ zegt veel: hij zit tot het gaatje. Aftellen naar de finish. De gedroomde 5 uur voorbij. Maar finishen telt. Hij lacht nog op het einde en finisht in 5:20. Dan begint voor ons het lange wachten als hij in de atleten area is. Het is intussen echt stikheet zonder schaduw. fiets halen, naar de parkeerplaats. Moeilijk voor hem om om te buigen naar blij-met-finish want de tijd valt tegen. ‘Doe mij maar wind’ zegt ie. Wandelbadge van t weekend gehaald, gestopt op 5km.

na zo’n lange supporterdag opruimen en dan nog gaan lopen terwijl het bloedheet is: je moet het maar ‘willen’. Ik moet het en doe het. Op hoop van zegen. Als ik de laatste lift omhoog maar haal! Ik heb een route, maar die stokt binnen 2km. Het park weer door de andere kant op. Wat ik een beetje ken.

Het is echt stikheet. Ik kan er tegen, maar ben blij niet omhoog te hoeven. Hopelijk. Tussen de wijnvelden. Het zindert.

Onverhard omlaag doet pijn aan mijn bovenbenen zeg! Ik kijk even of ik om kan lopen. Het lijkt van wel. Maar hoe ver is het dan nog Saarburg door? Slechts 2km! Over de ‘grotere’ weg, maar gelukkig is het zondag-stil. Op de rotonde weer kijken.

Ik moet 45-65 minuten lopen. En ik ben er al te snel en de laatste lift gaat pas over een half uur (maar die moet ik halen!). Even sightsee-en door het dorp. Langs de kerk met mooi uitzicht, over de klinkertjes en warempel er is een waterval! Leuk! 😻

en volle terrassen die niet geschikt zijn voor deze bezweette hardloper. Drukke straat met ijs-vreters. En dan ben ik al bij de sesselbaan. Kwartier over, maar die moet ik nog wel vol lopen. Straat in. Maar ik durf niet helemaal rond. Dus terug. De lift in. ‘Oben erzahlen, zetse sich’ en dan ga ik al! Eng!

1 klein balkje en mijn spullen. Ik maak foto’s en kijk. Het ziet er bijzonder uit. Ik zie de Shelby voor Vincent en de mensen zwaaien terug! Prachtfoto. Al zeg ik het zelf. Boven betalen. Ik ben bezweet joh! Ik loop nog langs het park tot 8km en 50 minuten. Was weer een bijzonder tochtje zo!
Ik doe het allemaal maar. Echt, ik doe reuze mijn best voor een 50 jarige met haaruitval. En dan is de snackbar pas om 8 uur open. Na zo’n dag ook nog eens laat eten… het valt niet goed. Dan voel ik me oud, moe, dom. Mijn bovenbenen doen pijn.
Alle eer is voor Vincent, maar ik wil de eresupporter zijn met mijn 28K stappen!

14 juli – een beetje uitfietsen in Almere

een eindeloze sjachereinige lange dag. Het regende toen ik wakker werd. Wél redelijk geslapen, maar het overvolle weekend heeft tekens nagelaten: pijntjes overal. Vannacht kramp gehad en spasmes. Linkerknie, rechterenkel, buikpijn, darmen doen zeer. Inpakken, niks weten van het ziekenhuis, een lange reisdag. Op en neer lopen met afval, voor broodjes en met spullen. Het is alweer droog. Ik vind het lastig dat we weer moeten gaan zorgen. Mijn ouders slaan we over, want we rijden er niet langs. Rob blijft maar rijden. Geen pauze, geen eten. Alleen snaaien. Dat is niks voor mij. Bij Venlo vraag ik of ze iets weet, maar dat snapt ze niet. Ze mag op ons wachten, maar geen anderhalf uur. Wij rijden van file naar file. Als ze met de taxi thuis is, kunnen we even stoppen. Het is benauwd en zo voel ik me ook. Boos, benauwd.

In Hilversum is ze zwalkend alweer bezig. Ik neem snel alles over en dan zijn we streng. Naar de winkel, vuilnis wegbrengen, de was meenemen. En dan naar huis en toch maar weer patat halen. Alles opruimen en wassen. Ik wil even een half uurtje naar buiten. Fietsen. Met Vincent op Robs fiets. Er zit geen kracht in de benen. Na Hoorn ging het nog beter! Maar ik heb nog geen tijd gehad om mijn fietsen schoon te maken of de blog bij te werken!

Ik zie ontzettend op tegen de trainingslast de komende weken. Vooral het fietsen drukt erg zwaar, want voor mij is 140 en 160km gewoon een hele lange dag. Geen idee hoe ik dat kan combineren met werk en zorgtaken. Ik heb het idee dat andere mensen lang niet zoveel hoeven te trainen. ik hoef in Ierland me niet met de wereldtop te meten, ik ga gewoon een dagje sporten en langs de bakker en stoppen en kletsen op de heuvel. 15 uur is prima: 2 uur zwemmen, 7,5 uur fietsen en 5,5 uur voor de marathon. Morgen maar de langste training oppakken en hopen dat het weer goed blijft. Snelheid is niet de key, ik moet gewoon een enorm uithoudingsvermogen hebben.

15 juli – Duurrit op de racefiets en rondjes Oostvaardersplassen plus een koppelloopje en weer oefenen met zwemmen

Niemand mag denken: ‘zie je wel, je kan het’. Want dit was weer een anke-actie! Ik bedacht het mezelf maar weer zo gemakkelijk mogelijk te maken: overbekende rondjes om de Oostvaardersplassen. Afbreken kan dan als het niet gaat. Thuis stoppen na ronde 1 om te lunchen (half uurtje) met tostibroodjes en chocopasta. Dan s middags weer twee rondes en langs huis om water bij te tanken en koekjes te eten. Toen was er nog tijd voor het laatste rondje ook. Het tempo ging wel lekker wind mee en wind tegen had ik variatiemogelijkheden bedacht. Eerst een grote ronde over de ibisweg en de brug.

Ik had het bos al genomen. Vanaf brugje aan onze kant, oostvaardersdijk en knardijk tot kruising was elke keer hetzelfde: vet wind mee. En zelfs dat wisselde van uur tot uur. In ronde 1: Tractor kwam me tegen en ik moest plassen. Net op tijd klaar.

Telkens door Kotterbos. In ronde 2 de trekweg. Minst leuk.

Weer een enorme plas midden op de brug haha. Zie je op de foto achter me. Maar toen was de blaas leeg en de pijn in knie weg. En anders gereden na kotterbos ipv langs huis. Ronde 3 over het fietspad binnen de vaart. Niet gestopt onderweg.

In de rust dus tucjes, cola en vet poepen.

Ronde 4 zo kort mogelijk, oostvaardersveld en kotterbos kort. 145 vond ik leuk. Mooi tempo toch? Met een uur pauze.

Alles deed me pijn bij het opstaan vanmorgen, dus of het slim was om te gaan sporten was een vraag. Maar gaandeweg, na een paar keer toileteren trok de knie weer bij en ging het.
Dus: ja het kan. Maar Ierland gaat ook pauze en eet-momenten bevatten. Met broodjes en koekjes.
Dit was echt een training voor het uithoudingsvermogen. Muziekje op en volhouden.

De nog grotere vraag was of dít zou gaan met een pijnlijke linkerknie, rechterenkel, krampen, warmte. Een stukje hardlopen koppelen. Voorzichtig de straat uit, maar het lukt. Het gaat zelfs steeds beter! De pijntjes nemen af.

Ik loop gewoon onverhard en stukjes van het gewone rondje. Het is matig warm. Het blijft gewoon lukken. En het zijn maar 5km, al is het met dit tempo iets meer in een half uurtje. Eerste 3km steeds sneller en daarna weer rustiger. Het is wat het is en het ging zo dit ging. Training. Volhouden. En daarna chocomelk en cola drinken en chocolade eten.

Oefenen oefenen oefenen. Diep diep diep. 400m inzwemmen. En maar oefenen. Vooral dat diep. Duur. 300z1-100z2-200z1-100z2-100z1-100z2. Ik deed de eerste 100z2 voorop, maar tr vond het blijkbaar niet goed geneog, dus die ging verder voorop. Hoefde ik niet te tellen. Ik vond het best. Deed gewoon mee de lange afstanden. Oefenen oefenen oefenen. Toen ik aan het kommetje dacht ging het wel makkelijk hard. En daarna maar eens voorzichtig minder slagen gedaan. Maar dat is lastig. Na 40min merkbaar moe. En dan begint het trainen pas echt! Wordt het rustiger van. Ik kwam iemand in de baan tegen die Luxemburg ook had gedaan zondag! Sloegen we lekker 50m over en kwam ik op een mooie 2500m uit.
Ik ging mee omdat Vincent toch ging. En zo doet deze oldie weer alles. Terwijl ze dat eigenlijk niet kan.

16 juni – Een herstelrit, maar waarvan?!

Gevraagd bij Annemarie, want ik snap het niet zo goed. Er is nu een coach voor de dames in de overgang die promoot dat je vooral krachttraining moet doen en eiwitten moet eten en dat je dan sneller kan worden op een OD. Ze was nu zonder noemenswaardige training opeens veel sneller dan een paar maanden geleden, zonder 1 enkele interval- of duurtraining. Beetje zwemmen in het zwembad en spinning. Ik voel me dan altijd raar met al mijn trainingsuren. Heeft het echt zin? Ik bedoel: ik vind trainen meestal best leuk; wind mee en zone-gemakkelijk en in iemands voeten zwemmend; maar de training zit m toch juist in tegenwind en nét dat hogere looptempo en 1op6 proberen te ademen? Ik vind krachttraining écht niet leuk. En over eten en eiwitten naar binnen duwen heb ik het maar helemaal niet. Vandaag heb ik al iets teveel gegeten met een extra reep na het fietsen. Proppievol. Met eiwitten, dat wel 😊
Ik hou me vast aan het feit dat ik een ODtje doe op een trainingsdagje (met lange eet-wissels) en dat dat voor mij werkt.
Ik heb geïnformeerd bij mijn eigen trainster Annemarie, koningin van het veel trainen! “Zijn er mensen die eigenlijk niet hoeven te trainen. Ben er gewoon benieuwd naar. “ heb ik gevraagd.

Samen met Rob naar de plus gewandeld. De mist verdrijven uit het hoofd, de zon voelen en brood halen. Ik ben ietwat hongeriger. Stappen gehaald, hoofd leger en lekker Brinta gegeten. Haha.
Ik sliep matig. Niet naar de wc gegaan. Wel wat zorgen.

En dan een ‘herstelrit’. Dit ritje was best lastig. Ik ben niet moe van 10km hardlopen gisteren, maar van al die mensen, indrukken, stress (van de hele week al) en weinig slapen. Dus ik wilde het best overslaan, maar eenmaal trappend maak ik de tijd lekker vol! Ik had geen route in mijn hoofd, gewoon de polder in. Achteraf wat jammer, want nu viel de dikke tegenwind op de open polderweg terug. Maar toch, wel opgestapt en gedaan. Nieuwe verrassende paden gevonden! Dat kan ook als je je neus volgt. En vastgezeten achter een tractor: ik heb de tijd joh!

Het gemiddelde en de cadans zijn laag vandaag. Geen gekkigheid: ik moet gewoon trainen.

Ook al slaap ik slecht omdat mijn ouders niet eens op de hoogte zijn van een herexamen, ik weinig rust voel ondanks dat ik vrij ben en ik het herexamen en vooral de race-week voor een halve triatlon super spannend en stressvol vind! Het lijkt weer 25+ graden te worden op wedstrijddag. Ik moet er mee handelen. Het is ‘maar’ een halve: beetje zwemmen (niks vergeleken bij wat Daragh doet), eind fietsen (achja, op de tijdritfiets) en behoudend lopen dan maar. Ik hoef niet te zeuren over podiums of een PR. Probeer het gewoon maar.
Op deze rit geprobeerd veel te drinken, maar da’s lastig voor me.

17 juni – hardlopen: warmte-training met 6 keer 8 minuten duurtempo en 30 seconden wandelrust en zwemmen

Met het hardlopen speciaal gewacht tot het warmste moment van de dag met het oog op de wedstrijd die zondag tropisch belooft te worden. Ik denk enerzijds: ‘slechts een halve’, aan de andere kant: holysjit, zo heet en zo raar met voeding… Er kan veel mis gaan…
Ik heb redelijk geslapen, vanmorgen veel administratie weggewerkt en nog wat met Vincent geoefend.
En ik ben nog meer afgevallen. Dit woog ik 10 jaar geleden. Ik voel me er goed bij, maar ook… te mager. Ik ben niet mager en slank. Maar 15 jaar geleden was ik helemaal licht en nog geen 40.
Om 3 uur eindelijk maar gaan hardlopen.
Eerlijk? Ik heb me zowat de hele training in moeten houden. Langzaam aan moeten doen. Tempo was 6:15-5:50 en ik kan gewoon naar 5:40. Dat was raar. Op het laatst vond ik het wel prima hoor, dat wel.
Er was een man in de WBontekoestraat met de krantjes bezig en hij riep me toe: ‘dapper hoor om nu te gaan, ik wacht tot het vanavond koeler is!’
Met het oog op de tropische hitte die komend weekend voorspeld is, had ik expres gewacht tot het warmst van de dag! Maar ik nam het compliment wel mee! In de wandelpauzes nam ik water, maar na 3 keer was ik dat zat. Was net niet genoeg tijd voor en ik had het ook niet nodig. Ik leek wel honger te hebben, maar ook dat bleek achteraf niet waar want huis heb ik niks gevreten. Alleen chocomelk en nootjes en toen zat ik weer vol.
Ik genoot van de omgeving, van het gele koolzaad en het begroeide fietspad en van de geur van het water.

💦 ik zweette natuurlijk wel, maar de hitte viel me mee omdat er geen zon was. Ik had ook speciaal geen muziek. De uitvoeringsscore viel iets tegen, maar 80% is okee. Zo ook het tempo, maar met de wandelpauzes natuurlijk! Een goeie training al met al.

En ohja: die benen doen het maar weer, na een wedstrijdje op zondag… het voelt alleen ‘weinig’ inmiddels: alleen maar hardlopen en zwemmen en een vrije dag.

Het zwemmen ging lekker. Blijkbaar is werken ook vermoeiend en dan laat zwemmen, want vandaag kreeg ik de slag onder controle, kon ik netjes aftellen en zwom ik gewoon lekker.
150m inzwemmen en ik dacht: 3 heren en ik in deze baan, k hoeft niet vooraan! Dat pakte anders uit!
We begonnen met 2x 50m armen-50m benen en 200m bc. Ik deed alles wat benen was als wrikken. Wel benen erbij, dat dan wel.
En toen zwom ik toch vooraan. Ging best hard volgens de heren.
Daarna deden we 50 benen -100 armen en 200 hele slag. Ach, het ging goed, dus ik bleef vooraan.
Daarna 4×50 tempo. Ze vonden mijn tempo prima.
Ik adem 1 op 2 het beste. Dan kan ik lange slagen maken. Om te tellen doe ik per 100m iets anders: 1 op 3 of 1 op 4. Dat gaat allemaal ook. Geen idee of het tempo dan anders is. 1 op 2 vind ik het gemakkelijkste.
Na de vijftigjes hard 300m easy. Lekker hoor, ik mocht vooraan blijven. Evenzo okee.
Ik had een hard hoofd in 4x25m heel hard en doe dan liever 100m hard, maar het braafste meisje van de klas wil een krulletje van de schoolmeester trainer!!
Toen nog maar een keer die riedel 50benen-100 armen en 200 duur. Overigens is bij mij alles armen, die benen doen echt geen reet.
We moesten nog 100m zwemmen. Maar de rest ging al weg.
En waarom ik lekker alles met achtje doe, blijkt uit de laatste 100m die ik doe zonder achtje: 2:15. Akelig langzaam.
Prima training.

18 juni – Een slechte dag met een slechte fietsrit, in vergelijking (3×10 minuten hard) en wandelen

slecht slapen, heel veel stress. Maak me vooral druk om de halve triatlon. Hitte, anders eten, sub6 aub en verkeersdrukte. En verbouwen. En het herexamen. Veel te veel voor mij. En dan ook nog sporten, strijken, bloggen, gezanik in Eindhoven. Iedereen heeft het maar moeilijk en weet het beter op instagram. Met hitte-training. Vakantie-training. Ideale leventjes. Bakken trainingstijd en abnormale snelheden. Ik voel me ontzettend onzeker. En dan ga ik snaaien. Dat is mijn allergrootste valkuil. Ik heb de Zinderende Zomer vanmorgen verder geluisterd, maar ik kan niet denken dat ik goed genoeg ben. Mijn familie vergeet me simpelweg, al probeert mijn moeder het een beetje en vraagt ze dagelijks naar mijn triatlon. Trainster heeft zelf de trainingen weer opgepakt: uren per dag. Blijkbaar ook weinig werk op een gewone woensdag. En dan belt Vincent dat hij later komt zodat hij zijn examenvragen kan meenemen. Geen idee hoe hij het gedaan heeft. Geen idee wanneer de bouwvakkers komen. Geen idee hoe ik morgen de woonkamer leeg moet halen. Geen idee of er volgende week een vakantiehuisje of rust is. Anderen ‘collapsen’ en gaan op vakantie naar het buitenland. Ik ga even wandelen met een muziekje op. In de hitte met een lange broek.

Het is moeilijk als je jezelf niet goed vindt, ook al ben je superslank, megagezond en verstandig. Ik haal de stappen, ik haal thuis weer en ik vond het eigenlijk niet eens heet. De nieuwe brug is weer klaar.
Ik ga ook fietsen. Een uur infietsen, 3 keer tien minuten inspanning en 10 minuten rust en daarna uitfietsen, stond er op het schema. Ik had een route in gedachten en die heb ik gefietst. Het ging op zich goed, maar als ik vergelijk met de anderen die vandaag hebben gefietst was het echt bagger. Die gekke ES kan wel zielig doen, maar mijn nog geen 27 is wel echt suf hoor. En met alle enorme stress en druk valt het niet goed. Ik moet een uur infietsen en dat gaat wind mee nog prima. Natuurlijk kloppen de wattages voor geen ene flikker: te laag, te laag. Maar de polder vol gewassen is prachtig! Daar geniet ik van. Na 16km op de knarweg stop ik voor 2 reepjes en een plas. Ik drink voor mijn doen uitstekend. Super leuk echt, die Knarweg. Nog nooit eerder geweest!

En dan de Knardijk richting Zeewolde is druk, maar goed te doen. Ik moet 10 minuten wedstrijdtempo. Maar ik ben op de racefiets! Vol fietspad, wind tegen: ook nu haal ik de wattages van geen kant. Het frustreert. Knardijk terug tegen de wind in. Tien minuten rust ga ik dan weer op een te hoog wattage, maar anders sta in stil met wind tegen! De tweede doe ik mijn best, maar het blijft sappelen. Misschien wil ik niet genoeg? Kan ik het gewoon niet? 90km fietsen als je dit al niet kunt, waarom doe ik me dat aan?! En lopen in de hitte: dat kan ik nog minder. Het water warmt te hard op, ik hoop echt dat het wetsuit aan kan, anders haal ik de cut off tijd niet eens! En dat meen ik echt, geen zielig gedoe zoals Z, maar dat kan ik simpelweg niet op een halve triatlon. Gelukkig bedacht ik dat pas na het fietsen! Na 40km weer een stop voor 2 repen en drinken. Midden op de nu weer doodstille knardijk.

Kan ik lekker liggend. Ik moet nu eerst een omweg bedenken want ik moet nog uitfietsen. In het derde blokje zit ik echt op wedstrijdsnelheid als ik me dan tenminste drie uur lang zo kan inspannen (impossible). Ik zie de hele tijd het gemiddelde en dat valt mee, maar ik moet de stad nog door. Dat maakt het gemiddelde natuurlijk diep sneu. 1,5 Bidon leeg. Geen 2,5 uur, maar minder. Omdat ik me slecht en onzeker voel eet ik chocolade ipv chocomelk.

19 juni – De Vloer Er Uit en een stuk fietsen

Vandaag valt het onze kant op: er is een kans dat Vincent geslaagd is, het vakantiehuisje wordt geregeld, de container en de tegels worden op tijd geleverd, de kans op de hittegolf neemt af en de afspraak voor maandag verschuift naar de middag! Maar vandaag heeft Rob nog geen vrij en vanavond komen ze kijken of de vloer geegaliseerd moet worden, dus het laminaat moet er uit. In de ochtend verschuiven Vincent en ik de grote spullen. Rob komt tussen de besprekingen door assisteren. Na de lunch gaan we ruimen. Ik vind het je reinste krachttraining! Deze neem ik absoluut op! Op en neer lopen, sjouwen, beetje kracht op de planken en een uurtje later is de vloer weg. Het huis is vanaf nu een bende. Stof alom. Rommel te over.

Ik ga uiteindelijk ook nog naar Karin, want ‘s nachts doet mijn hiel pijn en ik hou wat kleine klachten die ik kan missen. Ze had echt nog niet gedacht dat ik 50+ was!! Dat is een compliment toch? Ze luistert naar mijn pijn, duwt en knakt mijn voeten, kneed mijn darmen en ze vertelt me over haar onzekerheden die je op anderen projecteert. Wat in de EatandTrain gister ook zat! Ik hoor, begrijp en voel het en daardoor kom ik weer in de basis uit. Daar past dan de rommel aan de buitenkant best bij. Op naar beter! De vloer hoeft niet geegaliseerd te worden.

Na het slopen van de vloer gingen we fietsen. Ik moest anderhalf uur voornamelijk liggend volgens het schema. “in aero houding”. Vincent mocht 3 uur. Gewoon kalm aan, want nu moet er maar even niks mis gaan. het rondje Oostvaardersplassen en ik wilde zo min mogelijk verkeer. De trekweg dus. Ik had het idee dat Vincent zich vreselijk moest inhouden, maar hij had warm en ik had het koud eigenlijk. Ik kon best veel gaan liggen. Op de Knardijk ging ik achter Vincent aan. Vind ik eng om dan te liggen.

Ik had juist iets minder geluncht, dat ik op een klein tekort rij. Ik merk er niks van, maar op de dijk eet ik al rijdend een reepje en dat gaat goed. Voor mijn doen drink ik veel, achteraf wel driekwart bidon leeg. Op de dijk gaat het gewoon lekker. Niet te moeilijk, mooie roofvogel, gezellig naast Vincent en lekker in de zon.

Ik ga nog een stukje verder met Vincent mee ook, maar na het centrum heb ik geen zin meer en ik ga de 1,5 uur halen en de stad door. Dan lever ik wat tempo in, maar dit is wel goed zo. Misschien kan het in de wedstrijd iets harder, misschien ook niet. Toen ik thuis was stond er precies 1,5 uur op het horloge! Hoewel ik voor mijn gevoel vaker niet dan wel in de goede wattage zat, blijkt het voor de helft toch goed te zijn gegaan. Ik ga morgen wel hardlopen, ik moet door met andere dingen.

20 juni – buiten zwemmen en hardlopen

Ik ben prikkelbaar vandaag. Een stoffig, smerig, onhandig huis en veel te doen en toch ook niks behalve wachten tot iedereen klaar is met andere dingen doen. Het is erg onrustig. Na de lunch gaan Vincent en ik sporten. Weet je: ik moet nog hardlopen, maar ik zet het dan wel naar mijn eigen hand. Maar eerst zwemmen. Moet MvdB weer op ons wachten. Ik heb geen doel, ik ben toch niet zo rappie als zij. Ik wacht weer tot alles aan is. Ik ben zo klaar. De warmte valt mee. Het water is lekker! Ik denk nu niet meer dat ik zonder wetsuit moet zondag. Er zijn geen golfjes en ik ga gewoon lekker. Beetje lange slagen maken, gewoon 1 op 2. Naar de boeien en dan door naar de steiger. Ik volg ze lekker. Vincent gaat als een motorboot.

We gaan even op de steiger en dan naar de volgende boeien. Dan naar de overkant en ik volg de roze boei gewoon. Daarna langs de zijkant terug en opeens gaat het me een partij lekker! ik zit er helemaal in. Een heerlijk eindeloos ritme. Waar kan ik me inschrijven voor dit op zondag?! Ik doe gewoon mijn eigen ding. Paar plantjes. Eigenlijk gaat het te snel, want ik zwem nog geen half uur en dus nog een keertje op en neer naar het kleine steigertje. Ik vind het ook best. Dit heeft geen moeite gekost. Dat vind ik belangrijker als het tempo (het valt mee, maar bij Vincent en MvdB valt het in ‘t niet). Ik zal die 1900m ook wel halen.

Hardlopen. Het rondje van de Challenge met Vincent samen. Met 5 minuten, 4 minuten en 3 minuten hard en harder. In trisuit. Nog nat, maar wel goed ingesmeerd. Ik moet de eerste 600m op stoom komen, want Vincent wil alles weten, wat waar staat en hoe het rondje er uit ziet. Ik moet alles vertellen en adem blijven halen en het is voor mij een trip down memory lane. Het tempo ligt voor mij hoog, maar ik raak gewend.

Over de Esplanade en dan gaan we achter de Media markt langs, want ik wist niet of het witte bruggetje open was. Als we het bruggetje over zijn, stuur ik Vincent vooruit en ik ben bijna klaar met inlopen. Ik vertel vanalles en voel het weer: de vermoeidheid langs View, de herrie. Ik moet 5 minuten op 5:30 lopen. In de felle zon. Maar goed: dat tempo hadden we al ongeveer. Ik doe mijn best. Dan langs de schommel en ik denk aan de zonsondergang. De stilte van de laatste ronde. De moeite.

Ik stuur Vincent vooruit voor een foto en daarna tot de brug. We gaan samen de brug op en neer en ik moet 4 minuten 5:20 lopen. Ik moet me flink inspannen! Dan het ministukje onverhard met de trapjes en de vlonders over. het blijft leuk.

Even mijn veter strikken. Ik moet 3 minuten 5:10 lopen en we gaan de brug op en neer en ik laat Vincent verder door lopen. Dat hoefde ik toen niet. Het slingerpad maak ik de 3 minuten vol en ik haal Vincent op. Ik vind dat stuk zelfs nu zwaar en vreselijk. Ik moet nog 5 minuten uitlopen. Ik heb de nieuwe route bestudeerd en ik wil dat stukje nu voor het eerst doen! Ik hou het tempo voor mij hoog, maar het gaat echt uitstekend! Geen aandrang, geen problemen, geen hitte.

Ik loop mee tot de brug. verder moet Vincent alleen, want mijn training is klaar. helaas valt de uitvoeringsscore me ontzettend tegen. maar ik ging te snel denk ik. Ik ben achteraf verbijsterd over het tempo en hoe het ging. Een hele goede generale repetitie, oei. Ik heb wel dorst en ik drink als ik het trapje op loop. Ik ga terug wandelen. Eigenlijk wel lekker, even wandelen over de Floriade. het schiet alleen totaal niet op! Vincent is sneller rond dan ik kan wandelen! Ik kom nog iemand tegen bij het Lumierestrandje die mij kent van de NPW triatlon, maar ik ken hem niet! Ik hou Vincent in de gaten, maak een paar fotootjes en loop gewoon rustig terug.

Of ik klaar ben voor een halve triatlon? Welnee, maar ach, ook niet voor een stofhuis en knutselwerk.
na het lopen drink ik chocomelk en dan ben ik weer bij.
Morgen maar veel eten en thee drinken en me niet gek laten maken. Triatlon is mijn ding en ik kan op cola lopen.

21 juni – De fiets naar Ironman Hoorn brengen en losfietsen in Almere

Op tijd weg, dan kan Vincent mee. De rit duurde best lang door de open brug. In de bekende wijk neergezet. Fiets mee. En toen was het heel ver lopen! Met een tijdritfiets door het winkelcentrum! Vreselijk! Ik had het niet te warm. Startbescheiden ophalen met Vincent en ik krijg een shirt van hem waar mijn naam op staat. 😍🫶🏼

en dan weer terug lopen half Hoorn door. Wat een enorm eind! Wat een drukte ook. Maar ik ben niet gestresst zoals ik eerder kon zijn. Geen steen in mijn maag. Gewoon: ik ken dit, ik heb dit al eens gedaan en meegemaakt, alles eigenlijk. Bloedhete marathon, drukte. Komt vast wel. Maar dan blijkt dat Vincent heel snel naar zijn werk moet! Hij gaat te laat komen! Ik zet snel mijn fiets in vak K. De loopspullen doe ik er morgen wel bij.

Dan terug naar de auto en op weg naar de Eemhof dut ik wat. Ik sliep namelijk slecht vannacht! Eenmaal thuis zijn het die laatste dingen voor de vloer. Het schiet niet op. Ik drink me ongans, moet vaak plassen, heb vanmiddag geluncht met broodjes in Hoorn en daarna nog een bord Brinta. Ik eet tagliatelle, maar vreet niet mijn bord leeg tegen heug en meug. Ik voel geen spanning rondom de warmte: die manage ik. Maar dat gokje met eten en vooral net iets te weinig vind ik wat riskant, maar ik hoop dat het lukt. Ik ben wel eens beter voorbereid geweest in een rustigere omgeving. Maar we moeten het er mee doen.
De dag kruipt. Ik verzamel wat spullen, weinig consistent. Ruim op. Weinig consistent. Suf wat. Weinig consistent. Erger me aan ES en anderen. Die ES krijgt de welverdiende deksel op zijn neus, waar ik om gniffel. Maar hij is wel degene die mij goedbedoelt moed inpraat op strava. Ergens voelt dit fietsen tussen alles door als ‘moet-het’, aan de andere kant is het heerlijk om even uit het stof en de rommel te zijn! Ik heb de hele tijd het enkelbandje om. Annemarie gelooft in mij, in mijn voeding. En dat maakt alles goed! Ik ga ontspannen fietsen op de gravelbike, zoek de rust en geniet van de zon.

Ik heb het verdomme koud!! Ouwe vrouwen geneuzel. Jammer dat je voor zulke dingen zo walgelijk vroeg op moet staan! Ik heb vandaag 3 bidons water en 1 bidon elektrolyten gedronken en 4 koppen thee (ook lekker bij warm weer). Ik hoop dat ik deze relatieve relaxtheid kan vasthouden morgen. Gewoon een ding doen. Het zal ergens wel zwaar worden, maar ik hoop misselijkheid te vermijden. Ik laat de tijd lekker los! Do your thing.

22 juni Ironman 70.3 West Friesland – Hoorn. Spoiler 🙂 eindtijd 6:03:33

23 juni – Herstelwandeling? Vakantie? Verbouwen?

Vannacht om 5 uur werd ik wakker. Het voelde oke. Ik had geen honger of zo, maar er waren zoveel herinneringen. Ik ging naar de WC. M O E I T E L O O S Nergens, maar dan ook nergens last van. Ik lig even wakker en dan slaap ik weer door. Ook ‘s morgens geen enkel probleem. En dat is maar goed ook, want ik moet tig keer de trap op en af en spullen verslepen. Het meest verbaasd ben ik dat ik ook geen erge honger heb. De stoelgang is volkomen normaal. Ook geen hoofdpijn, maar wel flink afgevallen. Ergens vind ik het fijn dat ik zo fit ben, maar aan de andere kant is het alsof ik niet genoeg mijn best heb gedaan. Het lege huis voelt enorm raar, de herrie is vreselijk. Ik zag er erg tegenop om deze dag geen rust te krijgen, maar met een koptelefoon op laat ik de heren beneden hun werk doen. De stoppen springen en ze raken een waterleidinkje, maar alles kan opgelost worden. Ik ben er volkomen rustig bij.

Rob verveelt zich en ik schrijf alles op van gisteren. Ik weet een paar M&M’s maar er is niks snaaierigs aan. Ik zit snel vol en leg ze dan weg. Omdat het kan. Ik heb met Brinta geluncht en dan heb ik ook genoeg. Het menselijk lichaam is een mooi ding! Je hoeft niet te zwaar te zijn! Ik ga rustig nog een keer door de hele triatlon heen. Intussen snap ik wel hoe knap het is, maar voor mij blijft het ‘gewoon’ voelen. Als mijn verhaal in de notes klaar staat, heb ik echt nog zoiets van: moet het nou nog op Insta, dit was het toch wel? Door!!! Maar het hoort erbij. De werklui gaan om 5 uur weg. Dan ligt de vloerverwarming en is de leiding gefixt. Ik heb vandaag zin in de hamburger en ik heb ook echt trek! We moeten ‘m ver halen (snackbars zijn op maandag dicht) en met extra gebakken ei en friet. Maar weer zit ik snel vol. Dan begint operatie ‘katten op vakantie’. Ik ben een tijdje helemaal alleen in huis met Stekker als Rob en Vincent de andere twee wegbrengen. Te raar. Dan haalt Vincent mij en Stekker op. Ik breng met Rob de auto naar de parkeerplaats en we wandelen terug.

Nog steeds voel ik niets van een halve triatlon. Ik ben wat vermoeid, maar dat komt ook als je zonder te sporten maar weinig slaapt! De vakantie is ‘raar’; echt even er uit en ook voor de katjes en toch morgen weer vroeg op om naar huis te gaan!

24 juni – Challenge Rondje tot aan de Eemhof: ik ga alweer fietsen! En zogenaamd “buiten zwemmen”

Op wilskracht tegen de k-wind in.
Redelijk geslapen. Blije katjes. 1x plassen. Vroeg wakker. Terug naar Almere samen met Rob. De tegelzetter begint en we moeten zeggen hoe of wat. Rommelig. Nog steeds geen last van iets, al zit er wel een schuurplek in mijn nek. Geen trek ook. Wel een beetje diarree. Om 10 uur ga ik fietsen. Op de racefiets. Het challenge-rondje, want dat kan maar een keer tot aan de Eemhof en dat je er dan bent! Ik moet 2 uur. Geen idee of dat lukt of hoe ver het is of hoe hard ik kan. Ik kan weer moeiteloos op de racefiets zitten en trappen. Op de oostv-dijk wind mee en stilte en rust en dat is leuk. Geen muziek, geen koptelefoon. Dus 1000 gedachten. En die wijdse rust en stilte. Knardijk enge zijwind en tig tegenliggers. Ik heb geen haast en toch 28 in het eerste uur. Oostvaardersveld wind tegen, gewoon buffelen. Blij met zijwind bij Priembult. Ibisweg wind tegen is zwaar. De lengte van de doddaarsweg valt mee. En dan al 40km en nog in 1,5 uur. Stukje horsterwold in en dan een hek wat ik dicht moet maken en voor af moet stappen.

Dan maar gelijk plassen, want water drinken doe ik vandaag! Geen paarden gezien verder. Het is bewolkt. Ohja, de hartslag van de training haal ik ook maar weinig. Ik heb een rugzakje bij me waar schoenen in zitten. En dan de Winkelweg. Wind tegen. Het is zó zwaar! Zo afzien! Zo eindeloos. Zo lang! Zó niet leuk! En ik was al prikkelbaar, maar een andere manier dan doorgaan en me op croissants verheugen weet ik niet. De bocht is een bevrijding en zijwind. Vincent stuurt nog ride on, da’s welkom, maar ik ben enorm geprikkelbaard. Dus niks is goed. Dan haal ik de 50km. En 52 in een uur ook nog eens.

Dan rij ik het terrein op en piepen mijn remmen voor de deur (kloterige lollulbroek roept WD40 erop) en dan is het fijn dat ik schoenen heb en de winkel in kan. Het worden zelfs 3 croissants en 2 chocomelk pakjes! We lopen terug naar het huisje. Net als alles, was dit stóm. Tot na het eten. Dan is het ook vermoeiend. Ik ben echt moe, onwaarschijnlijk moe. Kom niet tot douchen en lig op de bank met de katten. Vincent gaat werken, Rob bleef in Almere. Hij komt op tijd met de spullen terug en ik moet vandaag dag 60 van het stappendoel halen. Maar ik voel me flauw en zwak en koud en wobbelig bij het stappen.

Ik ga snel weer op de bank zitten en mijn lijf eist stroopwafels en cola en engelse drop. Ik geef toe. Het helpt, maar ik voel me niet beter. Geen schaamte, maar door deze suikerbom borrelt mijn buik, krampen de darmen en is de stemming ondersteboven. Ik ben niet misselijk of iets, maar ik was vergeten hoe naar suikers voelen. Was gewoon even nodig. Ik kan het zelfs niet opbrengen blij te zijn met het halen van 8 punten boor het 60 dagen doel en de 1600 badgepunten. Een doel wat ik voor dit hele jaar had staan en ik dus nu al heb. Daarna gewoon avondeten met veel vet en K raak nog prikkeliger. Gewoon een dikke non-happy. Toch maar zwemmen. Alleen.

Rob bleef in het huisje. Ik heb een heel gesprek met een Amerikaan uit Indiana die de foodstore zoekt. We lopen samen op. Het voelt even alleen en onwennig in het begin in dat grote zwembad, dat niet mijn werkplek is. Eerst op zoek naar de leuke badmeester, maar na een rondje band vind ik hem buiten. De happy camper. Ik doe mijn horloge aan en hij zegt dat t kan. 5 keer de wildwaterbaan. Te suf, maar o, wel leuk. Lekker valsspelen en dit zwemmen noemen en nauwelijks gos of afstand maken. Niet druk ook. Ik heb mijn rechterknie hard gestoten op de voorkant. Kan er mee verder, ga er mee door. Nog een keer extra met brilletje en even borstcrawlen. Ook in het grote bad en in de stroomversnelling. Zo maak ik de tijd wel vol van de training! Het voelt niet fair, maar ik vind het wel leuk in het zwembad. Ik moet lang wachten op een band. En dan hoor ik mijn kind met heel veel plezier zijn werk doen en ik luister even uit zicht. Hij meent het! Hij communiceert met iedereen en helpt ze met ‘snel’ of achterstevoren. Ik gewoon vooruit, maar ik krijg wel een duw en snelheid mee. Gaaf werk op deze manier! Het helpt me aan alle kanten door mijn dip heen. Nog een foto van mijn grote jongen en dan wil ik heel snel omkleden en in het huisje douchen! Geen herrie aan mijn hoofd! Het licht is mooi. Ik ben door de vermoeidheid heen geraakt gelukkig.

25 juni – Meefietsen met Vincent die hardloopt.

Meer dan dit was het niet. Slecht geslapen, veel planningszorgen, vroeg weer op. Naar Almere. Vincent op weg helpen. De was doen. Bloggen. Beslissen. Ik wil veel, maar het gaat ongeconcentreerd met mijn wazige hoofd. Alles is een bende. Ik heb ontzettende honger, maar er is niet genoeg en ik neem het ontbijt als lunch. De vloer vordert. Vincent fietst vandaag terug naar het vakantiehuisje.

De stappen komen er overdag al. Daarna weer wachten. Op de droger, op y van de yaha stone. Spullen meenemen. Vincents horloge is stuk. Ik ga met hem mee fietsen. Zeker geen drie uur meer. Hij gaat 18km hardlopen. Ik ken de route. Het is erg mooi op de dijk en met het licht en alles.

Ik zou rust willen hebben. Maar dat is er voorlopig nog niet. Verbazingwekkend, hoe geweldig de anderen zijn die alleen maar hoeven te sporten. Blijkbaar ben ik de enige bij wie de was maar doorgaat, het eten bedacht moet worden en 2 huizen geregeld moeten blijven draaien. Het gaat beter als ik een paar nachten goed zou slapen.

We liepen en fietsten lekker! Vliegjes. Bootjes. Polderwegen; recht. Training eigenlijk niet gedaan dus.

26 juni- Hardlopen ook weer oppakken! 4x10min duurtempo 30sec versnellen/30sec rust

Het viel niet mee en niet tegen. Beter geslapen. Ietsje rust vandaag, want Rob is in Almere en Vincent gaat ‘s middags werken. Ik heb in mijn uppie tijd om wat te lezen en wat rustig aan te doen, maar het voelt allemaal opgejaagd. Ik ga maar weer hardlopen. Ik denk dat het weer lukt, maar het gaat niet vanzelf! Ik hijg iets meer en het is stikbenauwd. Het is wel lekker om weer te lopen, dat wel! In een andere omgeving. Het is verbazingwekkend apart. Na het eerste blokje rustig duurtempo van 10 minuten moet ik 30 seconden hard en dat gaat wel en dan in de rust maak ik elke keer een foto van het pad voor me en van mezelf in het Ironman shirtje.

De eerste is een onverhard pad! Dan een mooie rechte weg, het lijkt wel Duitsland! Ik heb gelukkig een route gemaakt. Ik kom op een smal fietspad en heb het warm.

Ik heb het idee dat ik de route iets moet verlengen. Het is niet makkelijk en niet moeilijk eigenlijk. Veel bos. Veel verhard verder. Ik loop verder om dan ik denk! Ik hou vooral de route in de gaten in plaats van het tempo. Ik loop nog net langs de dijk na het derde blokje.

In het laatste blokje is de energie er wel een beetje uit en ik maak een ommetje op eigen iniatief. Ik moet eerst een beetje naar een WC, maar ik ben al bijna klaar. Ik versnel nog een keer en dan is het zo goed als klaar bij het huisje.

Maar ik ben niet meer goed in ophouden blijkbaar…. Ik red het net niet en goddank is de WC naast de voordeur! Dat is wel erg jammer, dat het net goor afloopt. Het tempo valt me wat tegen, maar de hartslag is dan weer extreem laag! Ik ben er best moe van en aan de andere kant: sommige ‘dames’ moeten van een OD 1,5 week rust houden en gaan 4 dagen niet lopen omdat het ‘zo druk is’ . Deze verbouwing: dat is pas druk en onrustig! We hebben een nachtje bijgeboekt, want het lijkt wel uit te lopen. Ik ga lekker douchen en doe de rest van de middag weinig!

27 juni- Sjokken door Almere

Weer slecht geslapen. Zoveel zorgen. Zo niet goed genoeg. Zoveel onrust. Ik ging naar Almere. Zit onder de overkapping. Wil fietsen. Is geen tijd voor. Wil monteren. Geen concentratie voor. Dan maar sjokken. Stappen halen en Duolingo spelen. Tegelijk. Slof stap.

Eten halen. Vincent komt laat. Ik moet naar het Kikdskonnect feest. Zo geen zin. Zo moe. En dan de reis. File. 20 minuten stilstaan. Daarna de weg en de gps kwijt. Wanhopig en paniek. Kan wel janken. Ben er om kwart over 4 pas. Bijna 2 uur en ik was al moe. Meteen met de spellen meedoen met de leuke developers en meepraten en proberen. Eten en opscheppen over de Ironman, maar ze vroegen er naar!! Ik hou me staande, maar daarna even in de zee stappen.

Om 9 uur richting de Eemhof. Zo mooi en stukken rustiger. Bellen met mama, Rob en Vincent. Een lange dag. Te moe. Mijn knie knelt. Ik kan het even allemaal niet goed bijhouden. De vloer moet nog gevoegd worden.

28 juni – “Krachttrainingen”: de vloer schoonmaken – 2 uur zwemmen

Eindelijk is de vloer compleet! Alles gevoegd, de siliconenkit gevuld, alle tegels perfect op hun plek. Nu begint ons werk! Alles zit onder het stof. De vloer moet heel vaak gedweild worden. Rob gaat de muren bijschilderen en bijwerken waar de convectoren zaten. Ik heb de trap schoongemaakt, de toilet, alle deuren en 2 keer gedweild. Nog steeds is het een bende. En is de container vol!

We mogen alleen óp de tegels stappen, dus we doen de hele tijd een soort van levend schaak, van vierkantje naar vierkantje. Ik ben heel erg blij met de vloer: de kleur, de grootte van de tegels, het werkje in de tegel, de vormpjes rondom de deuren: alles klopt. Alleen verschillen de voegen, maar dat kan geen kwaad gelukkig. Ik ben wel extreem vermoeid van de week. Want vannacht redelijk geslapen en ‘maar’ 3 keer wakker. Ik vond het frustrerend dat ik het vakantiehuisje schoner achterliet dan mijn eigen huis! Ik vond dit het opnemen waard, want dit is je reinste krachttraining! En het is benauwd, maar gelukkig kan alles wel buiten staan. Het is nog steeds een onoverzichtelijke bende in en om het huis. Later nog meer ‘krachttraining’: De keuken. Dat was hard nodig! Ik heb de keuken in geen tijden zo goed geschrobt en met zoveel zichtbaar resultaat! Het water was erg goor. En dan nog een keer dweilen.

Er zijn de hele week door 2 zwemtrainingen van een uur blijven staan. Ik ga ze vandaag maar allebei inlossen. Tussen het klussen. Door de vermoeidheid rij ik slecht, maar dat lukt op routine. Ik eet weer even niet veel. Heb wel snaaierige trek. Maar dan denk ik: gewenning, niet omdat het moet. Of ik denk: suikerdrang, niet omdat het nodig is, maar omdat ik moe ben. Ik spreek die lieve J even voor de training. En dan durf ik wel toe te geven dat ik een triatleet-die-weinig-eet ben. Ik ga voor GN en DH in baan 2. Stukje inzwemmen en dan volgen voor baan 2 2×300 duurtempo. Ik tel ze per 100 af met de ademhaling (1/2,1/3,1/4) en de tweede keer omgekeerd. Het gaat prima. Ik vind het snel genoeg. Alles met achtje natuurlijk. Dan een set van 4×150 (ook 600) met de tweede vaan versnellen. Ik doe het stug en gestaag. Ergens telt mijn horloge 175. Stom. Ik kijk meer naar de tijd dan naar afstand of snelheid. Als ik 48 minuten haal, is de training groen; tempo verder niet interessant. We zijn telkens net zo snel als baan 6 😜 (die doen 400s, maar dat terzijde). Daarna 3×100 en dat twee keer maakt niet ook 600. Eerste 100 rustig, tweede iets sneller, derde snel. Ik doe mijn best. Zo’n beetje. Ik merk dat 1 op 2 ademen het prettigst voelt. Mijn horloge telt soms de rust mee. Dan doe ik opeens 200 😤 en dan is het langzamer! Tot slot 2x50m steigerun (steeds harder). Dan tik ik af op ruim 50 minuten en ga ik plassen. Het tempo valt tegen. Het was gelukkig niet druk in het bad. Dat vind ik altijd wel fijn. Er blijven veel mensen langer vandaag.

Ik geef elke training een cijfer. Meestal een zeven of iets daar omheen. Vorige training was een 7 en deze training ook, maar net anders. Het eerste uur was de zeven voor het zwemmen en hoe het ging. Dit uur was duidelijk moeizamer, want vermoeider. Deze zeven is voor volhouden. Ik zwom lekker 400m bij het inzwemmen. Dat is mijn tempo! Met achtje he. Ik zat er lekker in. Ik bleef met GN samen in baan 2. We hadden dezelfde training (andere trainer, uur 1 had RO de training bedacht, uur 2 las JdW het op). Dus de 300tje. Ik deed deze keer maar minder mijn best. Lette niet zo op de ademhaling of hoe de slag zou moeten. Gewoon zwemmen. Basta. Miste het horloge ergens 25m! Duh. We gingen door met de 150jes. Ook hier deed ik wat me uitkwam en volgens mij raakte ik een keer de tel kwijt en deden we teveel.

Ik zwom alles vooraan vandaag. Dat is wat zwaarder. Ik dacht echt te kappen na 48 minuten, maar toen hadden we van de 2x3x100 nog de laatste twee tegoed en k kreeg eindelijk wat tempo voor elkaar! Dus ik maakte het af, liet de versnellingen achterwege en klokte af. Op weg naar eten! Ik was moe, mijn spieren niet. Al met al 4400m gezwommen. Als ik dat had geweten, had ik 100m meer gezwommen, maar ik heb nu 2 groene trainingen gescoord!

29 juni – Nog meer “krachttraining” en hardlopen!

dweilen, opruimen, schoonmaken, dweilen.
De vloer moet vochtig worden afgenomen zodat het stof letterlijk kan neerdalen.
Gelukkig helpt schuren niet mee!
En schoonmaken: schrobben, afnemen; ik blijf bezig!
Het is niet makkelijk.
Verven 2 wanden.
Mooi grijs op de achterwand en in de gang. Het resultaat is super.

De ladder op niet mijn ding.
Ik ben als de dood dat ik de verf laat vallen op de nieuwe tegels, maar dat gebeurt gelukkig niet.
Ik weet hoe het moet, schilderen.
De gang zelfs 2x gedaan om het goed te laten dekken.
Het droogt gelukkig snel met dit weer!
De convectoren zijn uitgewist.

En dan nog een ‘krachttraining’: Laatste keer dweilen vandaag. Dan de meubels terugzetten na het etentje óp de vloer!!!!
Er is nog steeds stof. Getuige de kattenpootjes op de afgenomen tafel.
Zo haal je de badge voor krachttraining! Eerlijk gezegd zijn een paar squats makkelijker, maar… dit geeft een heel veel mooier resultaat!

En HARDLOPEN

Begin met het beste deel: mijn vo2max is een punt gestegen naar 46! Aangezien 47 voor mij superhoog is, is dit mooi. En dat na een dag klussen, opruimen, verven, dweilen en weer een snackbar-etentje. En na een vakantieweek zonder een greintje rust.

Het op 1 na beste: ik vond het niet warm! Gewoon lekker. En ik vond zelf dat ik 3 van de 6 blokken in elk geval moest proberen te halen. Tempo moest 5:15-5:30. Pfoe. Uiteindelijk mislukten alleen de 2de (dijk op, wind tegen) en de laatste (viaduct op en poeppauze).
Mooi: het licht, een witte kat, de rust (niemand gezien!), het bos.

Ook fijn: het tempo is oke. Weinig pijntjes, maar niet geen en voor deze periode zeker goed te noemen.
Niet mooi: schijtpauze. Dat anderen zoveel beter lijken, maar veel langer stil staan en dat irriteert me. Gedraai met cijfers. Ik liep 6:16. Incl pauze. Eigenlijk geen 5:53. En jammer dat de uitvoering te laag was, best stom want ik heb mijn best gedaan.

Ik ben wat zwaarder dan vorige week. Ohja, toen deed ik nog een halve Ironman….! Maar nu weer snel door, als je van ijzer denkt te zijn. Ik ben nog altijd lichter dan een maand geleden.
Na een dag slash week als deze is dit echt een mooi, fijn loopje.

En dan nog iets wat je nooit terugziet:

IK HEB VOOR HET EERST DIT JAAR EEN TRAINING OVERGESLAGEN.
Niet eens geprobeerd.
3,5 uur fietsen. Ik zou niet weten wanneer ik dat had moeten doen. Nog geen eens een uurtje. Dit is werkelijk de eerste niet uitgevoerde training van 2025.

Ik teerde op wat leedvermaak van de coaches die niet altijd zelf het beste voorbeeld geven: de helft van de trainingen uitvoeren of een slechte wedstrijd draaien na bizar veel training. En dan is de social media stil… Ik wandel uit om de badge voor het wandelen te halen. Even naar de AH.

30 juni – Rondje Weerwater Wandelen

Ik dacht: ik ga gewoon wat minder werken, want ik heb nog een halve dag staan, maar nee, om 10 over 5 liep ik de KOU uit. Heel Nederland zucht en steunt richting de 27 graden, maar ik heb het koud in de airco boven. Rob klust beneden, Vincent hangt op het strandje te chillen. 😎 en ik doe de ticketjes. We zouden gaan zwemmen, maar ik ben moe van het werken, van de nieuwe zooi beneden. Geen zin in het gedoe met wetsuits en boeien. Vincent wil terug naar het strandje en ik rij mee voor een wandeling. Lekker het rondje Weerwater! Ik luister de podcast van Eatandtrain met Jaime de sportdietist en ik merk dat ik toch weer kriebels krijg als hij vertelt hoe hij rekent en voorschrijft wat ik zou moeten eten als sporter. Vier keer per week wordt gezien als veel. Ik begin te beseffen dat ik uniek en mezelf ben dat ik echt niet zoveel wil! Ik ontbijt normaal, ik heb vandaag lekker 3 bolletjes genomen bij de lunch met pate en chocopasta en 2 bekers melk. Helemaal goed! Vanavond eindelijk weer de airfryer (moest ik doen) en erwtjes en de huzarensalade waar ik al even trek in had. Ik heb me vergrepen aan M&Ms, maar dat kan gebeuren, was ‘wat ik zie’. Tijdens de wandeling had ik wel een droge mond. Geen water bij me. Dat is niet slim. Leermomentje.

Ik volgde de voetstappen. Ik appte Vincent bij de brug terug, maar kreeg geen reactie dus liep ik door. Met muziek. Paar foto’s gemaakt. Gemijmerd. Geappt met MvdB. Stappen gezet. Gekeken. Gedag gezegd. Op de Esplanade een flinke slok drinken genomen.

Het licht werd steeds mooier en mooier! Ik weerstond de verleiding om te gaan rennen, want het was niet nodig. Lopen is goed zo. 7km volgemaakt en Strava is weer positief. Voelde prima zo!

Ik ga verder niks zeggen over juni. De maand is omgegaan en heeft ook wat goed gebracht. Ik heb getraind en dat is het dan.

1 juni – Duurloop met Vincent “Rundum Hause”

Tja, wat zal ik zeggen… Juni is begonnen. Ik slaap nu al slecht, hoop deze maand alleen maar door te komen. Ik kan een keer lekker blijven liggen. Ik voel me niet 100% fit, maar van koorts of een verhoogde hartslag is geen sprake. Een andere dame had dat wel en die begint vandaag gewoon aan de halve triatlon. Niet dat zij daar veel voor heeft hoeven trainen, dus ik vraag me af of het verstandig is. Als dit soort praktijken gangbaar is (een dag na koorts een wedstrijd doen), dan lijkt het me dat niemand ook maar iets moet zeggen van mijn voedingsbeleid! Ik ga gewoon trainen met weinig eten, met minimale middelen. Ik voel me daar beter bij dan bij gelletjes en volpompen met suiker. Ik heb ook weinig last van gisteren. Geen hoofdpijn of extreme honger. Ik moet wachten met hardlopen tot Vincent thuis is van het werken. Kan ik even rustig aan iedereen volgen in Hamburg (met gemengde gevoelens) en bloggen (heel mei moet nog!) Ik heb een route Rundum Hause en die volgt Vincent. We gaan echt rustig aan. Ik bedenk dat ik maar beter 3x5km kan doen. Dan hoeft ik niet ver vooruit te kijken en na elke 5km kunnen we gewoon stoppen en drinken. Ik heb het prima, geen pijntjes, geen hoge hartslag. Maar ook geen echte lol, geen overmatige interesse.

De eerste 5km gaan vanzelf. Staan we aan de andere kant van het bos en ik neem water en een halve gellie. Dan doorhobbelen naar het centrum. Die zit op 9km en ik ga er plassen en we vullen het water bij. Het gaat nog steeds prima. Niet overdreven goed, maar okay.

Dan het Kotterbos in. We gaan door tot 12km. Dat blijkt boven op de berg ongeveer. Nog een halve gellie en water en zitten. Nergens problemen mee.

We gaan over het knuppeltjespad, de natuurbrug en snijden wat af en dat gaat traag. Door het bos verder en het is mooi.

Ik probeer het wat op te pakken, maar het vuur is er uit. We gaan over de brug (heel sloom) en dan door de wijk met wind tegen. Ik vind het niet meer makkelijk of leuk of iets. Ik haat de tien EM nou eenmaal. De laatste 2km is dan bij elkaar slepen en ik noem het dan maar training. Het blijkt benauwd warm te zijn. Dus wat doe je dan? Het laatste stukje op de Laan der VOC lantaarnpalen versnellen! En hoppa, dan zitten ze er op. Een hele week vol groene en blauwe trainingen. Nog best veel, alles bij elkaar. Een lage hartslag, geen pijntjes of last ergens van en geen aandrang. Thuis meteen chocomelk drinken en dat is voor mij genoeg. Ik denk dat ik het maar op deze manier doe. Ik hoef niet zo snel of goed of geweldig. Ik moet gewoon het einde van juni halen. Nog 29 dagen te gaan.

2 juni – Wandelen

Solo. Muziekje. Appen. 🚶🏼‍♀️
Het is weer de periode dat mijn knie trekt. Lastig. Being a woman. 👵🏼
Vandaag een beetje ongeconcentreerd. Ook qua werk. Ik vind het vervelend dat ik zoveel vrij ben. Maar goddank is dat contract rond. 👩🏽‍💻
(…) Ik ben niet erg moe van het vele sporten van het weekend. Dat is goed. 🦸‍♀️Maar ik heb wel iets meer trek. Ik eet veel witte boterhammen en s avonds lekker heel veel rijst. Being a woman. 🧍‍♀️
Even wandelen voor de stappen doet me goed. 🙆‍♀️
Even op bankje zitten. 🧘🏽‍♀️

3 juni – Een wandeling met een vriendin rond Muiden, fietsen omdat het wereldfietsdag is en zwemmen om SLOW OD triatlon te doen.

Ze was maar 10 minuten te laat! Maar ze moest om 1 uur dan ook weer weg. Voor mij is 10km wandelen anders dan voor haar, dus we vertrokken snel. Door het stille en lieve Muiden. Ik voel alles een beetje trekken, al heb ik niet écht ergens last van. Langs het Muiderslot over de dijk. Prachtig!

Ik vertel van mams. Na het hekje vertelt zij over de zelfhulp en hoe ze zichzelf verbetert. Het waait ontzettend hard!

Langs het dijkhuisje, de verharde weg. En later langs het kerkje. Het gaat allemaal goed vind ik. We pakken wat bos mee, doen een plasstop en dan langs Muiderberg. Langs vele graven. Ik vind het kruispunt dan opeens veel te druk! Ze krijgt wat meer moeite. We steken de A1 over.

De zon maakt plaats voor veel wind. We eten onze boterhammen op een bankje op.

Dan langs het water onverhard. Echt erg mooi! Ik had verteld hoe het mama nu gaat. Zij vertelt over haar familie. We bewonderen de schaapjes. We lachen ook veel. Praten over eten. En dan langs het water en dan zijn we er al weer! Laatste stukje na het eten vond ik dan weer snel gegaan. 10km.

Ik voel mijn knie, maar ja; dat is morgen of overmorgen weer over. Voor haar was het heel veel; veel natuur, veel rust, lange tocht. Ik rij weer naar huis om gewoon even een half uurtje te zitten.

Het gaat erg wisselend: ik voel me arrogant, boos, verdrietig, geraakt, oud, meesterlijk en dom. Een regelneef, een moeder, een sporthart, een ouwe vrouw. En dat wisselt elkaar soms heel snel af.

Ik ga gewoon nog lekker fietsen. Windkracht 5. Die moet je vooral niet tegen hebben op de dijk, maar in de stad is het ook te voelen. Ik nam de racefiets en had geen enkele haast. Muziekje op en gewoon maar wat trappen. Ik deed niet echt mijn best ofzo. Mijn buik is opgezet. Beetje jammer, maar het hoort erbij. Ik bleef gewoon stug door de stad fietsen en toen over het snelle fietspad. Ik dronk wel wat sportdrank.

Ik genoot van de rit, maar niet omdat het soepeltjes ging. Het ging gewoon. Na 15km kwam ik op de dijk en daar was de wind wel echt fiks! Fotootje van Pampus vanaf de andere kant en dan langs het water fietsen.

Het spatte zo op dat ik er zelfs een beetje nat van werd! Heerlijk. En dan moeiteloos hard fietsen met wind mee. Ook nu ging ik echt niet mijn best doen! Ik moest wel denken hoe ik aan 40km moest komen. Vond ik wel leuk voor mijn (omgekeerde) (slome) triatlon: 10 km wandelen, 40 fietsen en straks nog 1500 zwemmen.

Ik wilde graag naar buiten om te zwemmen, maar met deze wind en alleen lijkt me niet verstandig… Het kriebelt eindelijk! Het was overal wel erg rustig waar ik fietste. En anders nam ik even gas terug voor de hond of voor de oudjes. Ik heb 1 andere racefietser gezien en die ook meteen 2 keer. Door het Kotterbos. De zon was weg en het weer was verder oke.

Tegen de wind in langs de Vaart ruilde ik voor de weg en ik vond het mooi. Geen best tempo, om maar niet te spreken van de vreselijke cadans: ik maar ik de fietsbadge, de 40km gehaald en het was best leuk! Ik zet deze maand (als ik dat red) alles op Strava en dat voelt toch niet heel goed: alsof ik het niet voor mezelf kan houden en me moet verantwoorden. Het is toch nooit goed: te traag, te veel, saai. Maar ik heb geen schema, daar is de trainster nog niet aan toe. Misschien doen anderen dan niks, maar ik wil die OD toch lekker doen!
Ik moet nog 1500m zwemmen voor een dinsdag-od. Hoeft net als fietsen en wandelen niet snel, maar ik weet niet of ik later deze week nog kan zwemmen en dit is meestal ook geen succesvolle zwemdag als mijn buikspieren iets anders te doen hebben. Maar ik hoef geen rekening te houden met de kleurtjes op het schema of met Vincent die een paar daagjes er tussenuit is, dus ik kan gewoon weg gaan als ik wil. In baan 1 zwemt 1 ander iemand, die trager is en maar 1100 m hoeft te zwemmen vandaag. Dus ik kan heerlijk mijn eigen ding doen! Het gaat hard. Met maar 1 reden: hoe eerder ik kan douchen en weer thuis bij ons top-printproject ben. Ik zwem 250m in. Gaat prima. Ik maak lekker grote slagen en doe weer niet mijn uiterste best. Aftellen. We doen 3×100 en ik doe alvast 50 extra. Dan 200m easydepeasy. Het tempo vindt van niet, ik vind van wel.

Daarna 3×50 wat sneller. Ik plak ze een beetje aan elkaar. 200m easy en ik maak er 250m van. We zitten elkaar totaal niet in de weg, maar ik merk dat baan 1 lastiger zwemt met de kant. Daarna moeten we 100m wissel doen, maar dat doe ik niet. Ik doe 100 trage meters met meer inspanning en zonder achtje. Dan nog 150m. Ik heb de baan voor mezelf want haar 1100m zitten erop. De opdracht is 200m natuurlijk. Ik zwem heel kalm en lange slagen en tel netjes mee. Zegt het horloge: 100m. Dus ik doe 50m erbij. En dan zijn het toch 1550m in totaal 🤬😤 ik spring er snel uit. De douches en de kleedkamer zijn voor mij alleen. Ik heb mijn dinsdagje gedaan. Het staat op Strava. De tweede tegel van de drie ligt op de printer…

4 juni – Hardlopen op Global Running Day

Notes: te laat op het werk. 10minuutjes, want ik bleef candycrushen. Schaam me dood. Ik voel me een afhaker. Dat ik te weinig doe.
Zelf een training uitgezocht. Want: Global Running Day en nog geen schema. 3×12 duur en 6×30 versnellen.
Vincent ging mee op de fiets. Vertellend en kletsend.

Ging de eerste 5km totaal niet: overal pijn, geen zin, te lage hartslag en hoge ademhaling.
Maar mijn fietsende support kwebbelde me er doorheen. Ik voelde me ongezellig.
Het tweede blokje van 12 minuten ging niet zo best. Krampende vingers tot en met. Sleperig linkerbeen.
In het derde blokje op het fietspad moest ik echt. Ging niet goed.
Na de pitstop (jek) kwam het los: hoger tempo van 5:38. Kramp op andere plekken dan in mijn vingers.

Wel veel vliegjes. en de 30 seconden hard gingen echt hard!! Ook viaduct op. En viaduct af zelfs 3:57!!!
Wel moe ervan. Hartslag niet hoog genoeg.
Langs Manuels huis voor de bak.
Ten opzichte van dezelfde training in maart 10 seconden sneller. Uitvoeringsscore lager met 76%.
Mijn linkerbeen kan niet goed pendelen.

De printed routes van de Hardman, beyond words, zo gaaf. 🥲

5 juni – wandelen

K loop leeg. Daarmee loopt er ook veel trekkerigheid de spieren uit en mijn hoofd doet pijn. Ik slaap prima! Geen last hoor van het loopje gister. Niks. Ik werk nu met een dagplanning en dat is wel fijn, lekker gericht. Het regent. Hard. Meer vocht buiten dan in me. Maar om 5 uur lijkt het droog. Ik heb weer een schema. Leeg vandaag. Maar ik wil het fietsen van zaterdag alvast oppakken. Of niet? Om 2 voor 5 nog een telefoontje. Nog iets afmaken. Fietsen. Of de stappen halen. Ik twijfel. Mijn hoofd doet pijn. De paracetamol helpt niet. Geen racefiets. Maar de gravelbike mag niet vuil worden. Toch wandelen dan. Ik verga van de honger. Kan dus. Er is niks echt. Wachten op Rob en dan ziet het donker, maar schijnt de zon en is de lucht mooi van kleur! Ik gok steeds iets verder te lopen. Met de zon en het vocht is het benauwd. Maar mooi. En de wegen zijn nat. We lopen rond en niks dubbel.

Weer een lang weekend voor de boeg. Maar zonder lekker sportweer. Daar baal ik dan van. Heb ik een schema met een 3uur 🚲 en 11km🏃🏽 koppel: regen.

6 juni: Wind mee fietsen WIE NIET SNEL IS MOET SLIM ZIJN en een koppeltrailtje met Vincent in het Kuinderbos

Staat voor zondag, deze zware koppeltraining. Allemaal leuk en aardig, maar dan is regen voorspeld. En 3 uur binnen fietsen is een no-go. Ik zou met Vincent gaan hardlopen, trailen. Maar ik dacht: ik moet NU fietsen. Vincent wilde ergens anders heen om te trailen. Okay, dan werd het ergens in het noorden, omdat ik dan alleen met wind mee kon fietsen. Ik moest echter eerst door de stad voor wat extra kilometers. Op de racefiets. Ik ben weer wat afgevallen en heb een gesprek gehad met de dietiste, maar weinig (vezels) eten is nou eenmaal niet gangbaar. Vandaag toch ook weer op weinig drinken, maar wel stilstaan voor dubbele reepjes. Na 13km was ik op de dijk.

Fotootje en dan liggen, genieten en hard. Alles boven de 30. Ik doe de lastige stukken met oversteken enzo gewoon kalm. Dan weer liggen en door. Langs de Oostvaardersplassen ga ik richting de 40! Ikke zelfs!! op mijn racefietsie. Bij Bataviastad op de vaste plek moet ik plassen en eet ik dus.

Ik app Vincent. Dan ‘rustig’ door tot de maximacentrale, waar ik Vincent weer app. En dan: liggen, doortrappen en zo hard als ik kan.

MIJN 5KM-TIJD BEGINT MET EEN 6!!! Dat is een enorm record. Ik leg de 10 km naar de Ketelbrug binnen een kwartier af. Dan sta ik boven op de brug. Geweldig.

Maar naar beneden is superfantastisch: ik ben nog nooit in NL zo hard gegaan! 59km/uur.

Dan in de polder. Het gaat iets minder hard, maar ruim boven de 30. Lange polderwegen. Muziek hard, opletten en doorvliegen. Vincent zit vlak achter me. Ik moet de fietscomputer volgen. Nog een stop voor eten bij de snelwegkruising. Het ziet donker.

Ik zie de N50 waar ik ooit op heb gefietst! Dan Emmeloord. GVD. Afgesloten route. Ik zie de ophaalbrug, maar kom in een park, verdwaal in de stad en ik vloek en baal. Er vallen een paar druppeltjes. Wat een gezeik.

Dit kan de fietscomputer niet. Ik moet nu op de gok verder en borden volgen richting Kuinre. De wegen volgen. De asielzoekers inhalen. Op de natte wegen. Vincent is er al. Ik baal enorm. Maar zo haal ik de kilometers wel! Ik vind op geluk de goede weg en de parkeerplaats op net geen 90 kilometer. Vincent staat iets te ver en hij komt terug en ik maak de 90 vol.

Ik ben even klaar met dat fietsen en wil hardlopen. Ik voel me goed en mijn gemiddelde is 31!! Haha, wat een slimme zet 😀 Zo voelt het dus als je hard gaat en alles aan je voorbij vliegt. Ik weet niet of het echt een zware training was, maar ik heb geen 3 uur vol kunnen maken. Genoeg pauzes gehad. Te weinig gedronken. De fiets past in de auto en die ziet niemand. 2 Wandelaars vonden de fiets wel mooi.

Ik zag er niet eens tegenop, tegen het hardlopen! Vincent het rugzakje, ik me omgekleed. Ik de route. 11 kilometer. Ik had een opdracht met 2x2km versnellen, maar die laat ik maar achterwege. Lange sokken aan, nog wat drinken en dan maar gaan. Langs de dwergen, langs het bruggetje, langs de voormalige burcht en dan een TRAP op.

Het is genieten! Hartstikke leuk hier. Vincent maakt de foto’s. Het is veel bos en echt onverhard en van tijd tot tijd is het benauwd. We lopen om waters heen en Vincent kletst. Het gaat allemaal snel voorbij en gemakkelijk. Helemaal niet alsof ik al een paar uur gefietst heb.

We gaan door hekjes en opeens wordt het pad wel heel smal en wijken we af van de route. Ik moet en laat in het bos waar de honden niet mogen komen een flinke eigen markering achter! Het is vast en lucht op.

Dan over het hek naar de weg klimmen. Dat loopt een stuk makkelijker. We komen op een fietspad en ik denk dat we wind mee hebben, want het gaat me opeens een partij soepel! Loop ik 5:30-jes weg. En niet 1, maar gewoon 2 kilometer. Heb ik die toch maar gedaan! Tot we weer onverhard gaan, dat drukt het tempo. Prachtig langs het water. We zien 2 wandelaars.

Na 7km een gel eten en wat drinken. Gewoon lekker stilstaan. En Vincent maakt maar foto’s. Dan komen de paarden. Vicnent roept me terug. Het is geweldig. Ik sta naast een prachtig paard! Wowsers.

Dan het bos weer in en over het zand. na ruim 8 kilometer begint het wel wat zwaarder te voelen. het lijkt ook wat saai: rechte paden. kilometers verzamelen. net als ik het een beetje zat begin te raken komen we weer bij een verrassing: een soort dijk en verschansing, maar het is de vroegere haven van Kuinre! Top.

Dan gaan we nog via het bos terug in plaats van over de weg. Het is me wel goed. We komen nog bij een soort bunker en een bord Kuinderbos. We hebben lol met de foto’s.

Ik vind het echt trekken na 11km, want ik wil naar huis en niet te laat zijn voor de Picnic en eten. Ruim 11km in een best nette tijd als je de pauzes eruit laat. Ik ben moe maar niet kapot. De uit-thuistijd ligt ver boven de 7 minuten! oepsie. maar het was een mooie, verrassende plek. En het is de hele tijd droog gebleven ook nog eens.

Vincent rijdt weer terug en we zijn op tijd voor de Picnic. Ik eet een Mars en daar zit ik vol genoeg van! keurig sportdagje zeg ik.

7 juni – Indoorfietsen (rampzalig), zwemmen in een overvol zwembad en wandelen.

De voordelen van Zwift: je wordt niet nat, je kan thee naast je neerzetten, je kan de hele tijd foto’s maken en je kunt je ogen dichtdoen. Het regende van tijd tot tijd buiten.

Ik koos de verkeerde training. Ik wist dat het iets was met 5×3, maar het moest anders zijn, want initieel was het 1:35 en dit was 1:20. Even goed. Of slecht. Ik wist dat ik de berg op ging. Mooie training. MAAR… de nadelen van de Zwift werden me overduidelijk getoond: SUPER ONZEKER word ik hier van. Iedereen scheurt me voorbij. Ik haal de wattages bij lange na niet. En het tempo… fuckdefriemel: natuurlijk reed iedereen vandaag op de Tacx en NIEMAND zit zo ver onder haar buitentempo als ik. De meesten zelfs (ver) boven wedstrijdtempo. Misschien is er iets verkeerd ingesteld, maar DIT IS ZÓ NÍÉT LEUK of GOED voor mij. Hoe kan je in een uurtje alle zelfvertrouwen van Anke afbreken? Nou, ga fietsen in Zwift. En zo slecht gaat het niet: omhoog trappen gaat steady en wat is het een goeie training voor Ierland.

Maar het voelt met de minuut slechter en slechter. Dat ik met naar beneden rijden geen wattage haal van 190+ is begrijpelijk, al doe ik mijn best. Maar ook vlak fiets ik me echt kápót en doen mijn benen meer zeer dan ze ooit doen als ik buiten fiets en toch haal ik ook dan het beoogde wattage niet. Het werkt zo intens demotiverend.

Het enige wonder is echt dat ik niet afstap, dat ik dit keer op keer volhou en probeer. In het een-a-laatste blokje moet ik wat stijgen en dan red ik zo nu en dan het wattage! Misschien is er iets verkeerd ingesteld, misschien op Garmin, misschien in Zwift, maar de optelsom is dat ik dit echt vreselijk vind en mezelf erbij helemaal een mega nitwit vind. Kijk eens naar dat tempo: 22,7. Zelfs met windkracht 5 tegen haal ik dat! En Garmin is nog veel en veel erger: 19,5. Ik had beter op de stadsfiets nat kunnen worden dan dit volkomen nutteloze gevoel van totale mislukking opduikelen. En toch: ik ga door tot ik 30km heb. IN FUCKING 80 MINUTEN. 5 Minuten teveel voor een groene training. Dat is het enige goede: dat ik toch niet meteen van die stomme Tacx af spring.

Misschien zijn het de 400+ hoogtemeters. Maar het gevoel van heel-slecht-zijn is zo sterk, dat ik meteen weer koekjes vreet. En daarom ga ik in de winter zo slecht. Dan moet ik dat gevoel van te-min-zijn wegeten en daar wordt het helemaal niet beter van. Ik word er heel, heel erg ongelukkig van. Maar goed: de thee is op, ik heb de training gedaan, die is groen en de uitvoering is 46% toch nog. Ik opteer in de winter voor de gravelbike. Of ik ga de wattages zo zetten, dat ik altijd 40+ fiets. Trainingstechnisch word ik daar misschien niet beter van, maar dit gevoel maakt me zeer zeker niet beter.
En dan met een zwaar gemoed naar het zwembad voor een duur/techniektraining. Veel te druk. Ik was gewoon compleet overweldigd door al die geweldige mensen. En nog kapot (mentaal) van het fietsen. Ik begon in baan 2, had er na 50m al genoeg van, probeerde nog een keer 100m en verhuisde (om een paar verkeerde redenen ook) naar baan 3. Ik ademde 1 op 2 en ik was B O O S. Op alles, iedereen, de onrust, de drukte, de druk en alles gewoon. Ook op de koekjes. Lang verhaal: je mag 2 uur zwemmen vanaf nu. Ik dacht dat iedereen dat zou doen. Opdracht 1: 3x100m achter elkaar door, eerste 25 van elke 100m techniek: slepen, oksel, bijleggen. Ik ging achter DS aan. Die wil ook gewoon zwemmen en niet te hard en geen gezanik. Ik deed gewoon wat er gezegd werd. Daarna 2×150 25m slepen, 25 hele slag, 25 oksel, 25m hele slag, 25m bijleggen, 25m hele slag. Logica waar ik van hou. Dan 300m rustig. daarna 3x100m met de 25m techniek: vlinder (ik deed poloslag), rug (deed ik niet) en school (met achtje). Daarna de 2×150 met die techniek er in. Garmin telde 25 te veel, maar ik liet het zo. Ik had moeite genoeg om rustig te blijven in de drukte. Lette verder nergens op. (bijna nergens) Op zich was het beheersen van de onrust in mezelf een prima training! Daarna 2x150m alleen benen (we doen niet anders, zei DS) en dat was rustig en de laatste 25m versnellen. GIng het eindelijk op een lekker tempo! Toen moesten wij 100m rustig zwemmen. Tot slot deden we 2×150 waarbij de tweede 150 6 seconden (2 sec per baan) sneller moest zijn. Ging de laatste 150m ook nog een keer op een lekker tempo. Ik wilde 75m zwemmen om op 2500 te komen, maar het werken er 50 en toen had ik zo ontzettend geen zin meer dat het me niet kon boeien. Eigenlijk had ik geen zin om iemand te zien of horen, maar RV is wel prima verder. Ik was bij dat ik klaar was, maar ik ben er al met al niet gelukkiger van geworden, van het sporten vandaag. Sommige dingen hadden weg mogen blijven.

Ik slaap prima, Garmin jubelt dat het goed gaat, mijn lijf werkt mee, maar ik voel me niet heel erg goed. Na het eten van veel pannenkoeken moet ik nog een frisse neus halen en de stappen scoren en de badge halen. Wandelen dus maar. Vincent gaat mee. Het is droog. Buiten is het lekker. Langzaam aan verdwijnt de onrust wat. We lopen flink door.

Het licht is mooi. De ganzen zijn leuk. De rust is fijn. De avond is goed. En daarna bouwen aan de Lego. Jammer dat alles niet zo geweldig voelt als het is.

8 juni – Hardlopen als het eindelijk droog is

De hele dag wachten tot het droog wordt, da’s niks voor mij. De dag duurt eindeloos en ik voel me een watje. Vincent gaat wel, want hij moet werken. Ik ben hongerig. En moet heel vaak plassen. Overdag dan maar de blog bijwerken en de was opruimen en Lego bouwen. Geeft wel rust! Mijn hartslag is megalaag. En er klopt iets niet met de hartslagzones in Garmin en de training komt ook niet uit Final Surge. Maar goed. Uiteindelijk wordt het ruim na etenstijd en blijft het droog.

Ik vind 5:30jes lopen best fors. Maar eerst 20 minuten inlopen. Dat gaat best lekker! Muziekje, lange mouwen, korte broek en leeg rugzakje. Lekker onder de 6:00 houden. Viaduct op is lastig. Maar 5:30 is goed te doen. Twee km ook. Het gaat vrij makkelijk. Ja, ik heb overal hele kleine pijntjes: rechterhiel minimaal, de knie trekt en voel ik ook iets in de lies? Niks wat echt is. Mijn handen zijn ontspannen vandaag. In tegenstelling tot de gedachten.

Op de dijk is het mooi en wind mee. Zalig. De km rust gaat ook lekker. Dan weer twee km wat aanzetten. Het gaat in het begin veel te hard, later iets minder. Maar ik hou t in de hand. Ik lijk een beetje te moeten, maar dat is niet echt zo. Ik blijf lopen. Stop geen moment. Er is niemand. Heerlijk.

In de tweede rust-km heb ik volledig mijn eigen tempo te pakken: comfortzone tot en met. Blijkt 5:40 zoiets. Ik zit even in over de route, die gaat te kort zijn met deze tempo’s. Maar nog 1 keer 2 km op 5:30 en daar moet ik natuurlijk het viaduct op 😣 red het wel binnen de marge. Dan het 4,2-rondje maar nemen linksom. Weet ik de afstand ongeveer. Ik heb in 70 minuten gewoon 12,5km gedaan! Netjes. En nog 1,5km te gaan om uit te lopen. Moet net een blokje om. En dan met 14km op de teller in net geen 80 minuten heel snel de toilet in!! Da’s een smetje helaas. Ik ben tevreden over het tempo, de cadans, het gevoel en de uitvoering! Mooie 10,5 uur tri-sports gedraaid deze week. Ruim 15 uur totaal. Met een half schema!

9 juni – Herstelfietsritje en wandelingetje

‘s Nachts heb ik allemaal kleine onbeduidende pijntjes: van hak tot hoofd. Niets echt erg, maar gewoon lastig. Mini-kwaaltjes. Ik slaap verder prima, maar ben niet erg uitgerust. En dan komt er weer dag naar Eindhoven aan. ik ga heel rustig met Vincent samen uitfietsen. Hij zet de accu op 9, ik pak de mooie gravelfiets. Er zit weinig kracht in me. Dat is ook prima. Er zijn dan geen pijntjes meer. Die zijn gewoon weg overdag. Het is droog en ik vind de route even lastig, maar we blijven bij mijn beginplan. Rondje Noorderplassen. Gewoon heel erg rustig aan.

Genieten wel, van het groen en dat Vincent mee gaat en van de dijk.

Ik geniet zelfs enorm van het links rijden op de slechte weg (de dijk heen en weer) en van hoe alles er uit ziet van de andere kant. Ik heb weer geen schema, wat niet erg is, maar… ik voel me wel totaal vergeten. Na een Ironman van de trainster kan ik het me voorstellen, maar nu is ze weer op vakantie (lerarenbaan) en nu voel ik me erg onbelangrijk. Aan de andere kant: dan vul ik het zelf wel in en doe ik wat me uitkomt. Kan het mij bommen als het teveel is! Ik val verder alleen maar af, dus ik doe even iets minder zuinig aan. Ik wilde 1,5 uur fietsen, maar we vertrokken te laat en ik heb nou eenmaal geen schema en het gaat niet lekker, dus we pakken nog wat ommetjes mee op het industrieterrein en dan vind ik het wel mooi geweest. Tempo is natuurlijk ver onder de maat, maar die laat ik er gewoon lekker uit! Herstel is herstel.
En dan moeten we snel weer eten, komt PL nog wat medailles bekijken en dan is het alweer de hoogste tijd om naar Eindhoven te gaan. Half 1. Het is fijn om daar te zijn, maar het is 9 uur voor we terug zijn. Dan is er niet gestreken, geen rust geweest, geen tijd voor mezelf. En de laatste vrije dag tot kerst is om. Dat vind ik moeilijk. Dat het heel erg veel tijd kost. En dan stond er nog geeneens file!

En dan moeten we nog bij M langs. Rob gaat even mee een frisse neus halen. Gek genoeg doet mijn knie nu weer meer pijn. Terwijl ik de hele dag heb stilgezeten! Maar misschien is het dat wel. Wandelen is verder prima.
Ik heb vandaag frietjes gegeten en ik had echt zin in de M&Ms. Ik weeg nog maar 66,5 kilo (wat een droom) dus het moet kunnen, maar niet elke dag. Gewoon vandaag. Omdat ik vermoeid ben en niet heel erg blij. Omdat ik oud word en omdat het niet uitmaakt hoe goed of gezond je leeft, het is toch een keer over en iedereen wordt oud. Ook als je elke dag je stappen haalt. Een uitstekend duursporter bent. Je leven op orde is. Je niet rookt of drinkt. En daar heb ik moeite mee. Ben ik niet de enige in.

10 juni – Wandeling met Joyce voor de Utrechtse Heuvelrug Wandelvierdaagse. Dag 3 van de 4 alweer! Vanuit Maarn. En ‘s avonds zwemmen.

Regen.
Boekje in ikeazakje
Veel onbekend terrein
Onafgebroken gekletst Aan 1 stuk door. zo heerlijk 🥰
Nat worden.
Maar 5/6km gaan zomaar voorbij.
Bos.

Schapen. Andere wandelaars
Soms een veld.

Route duidelijk.
Soep bij Helenahoeve.

Appjes leiden af. Die van pa en ma en j. Geen zin in
Meer bos en droog.
Gewoon doorkletsen en doorkletsen Echt geweldig.
Soort rust. Stilte. Een bubbel
Kilometer na kilometer.

De Kaap. Zweten. 70 treden tellen. Stap-stap-stap mantra. Zo eng! Alles deint. Boven komen. Niet ver. Pfoe. Dappere ik
Weer lanen vol bomen, dennenbosjes, varens. Natte voeten
Droog buiten, dat wel.

Hertje. Met kleintje er achteraan
En maar doorbebbelen
Kinderen, mannen, diverse personen, politiek, oud worden: we hebben het over alles. En nog veel meer.
Na 17km begon ik mijn benen te voelen. Veel klimmetjes gedaan. Heel (Utrechtse) heuvelig.

Hekje, tig bankjes.
En dan weer in Maarn. Eigenlijk te snel!

Daarna neemt het leven het veel te snel over. File, bellen, eten.

Ook regen is mooi. Zo samen.

En dan om 21:00 naar de zwemtraining van de TVA.

Inzwemmen +75m klopt (halve baan)

4×100 elke 2:20 weg R vooraan
50vrij (borstcrawl)
4×100 elke 2:10 weg IK VOOROP
50 vrij
4×50 dezelfde tijd IK VOOROP elke keer ca 55sec
50 vrij
4×100 elke 2 minuten weg R voorop
50 vrij
2×100(!) op 1:55. IK VOOROP 200m achter elkaar lekker maximaal! Heerlijk!
Uitzwemmen?
Ik deed 100 zonder achtje, 2:09. Auw.
Toen 75 erbij smokkelen
Ademen doe ik 1 op 2. Elke keer. Grote slagen, hoge insteek. Alles met achtje. This is it.

Ik vind het zo schattig dat trainer TR als een echt schoolmeestertje alles met een krulletje aftekent. Pen en papier. Love it.

Ik doe het om die Ierse knul in de golven te herdenken. De enorme slagen. De wilskracht. Zijn liefde voor het land, de diepe oceaan.

Verder ben ik diep vermoeid. Geen rust. Mijn ouders gaan opeens bijna te goed. Te snel. Examenstress. Geen moment bezinning. Bellen. Organiseren. Wedstrijdstress. Geeneens tijd om te douchen. Ietwat geïrriteerd. Done for the day. en bij het zwemmen dan ook WHY?

11 juni – Wandelen

zowat de laatste werkdag deze maand en dat voelt raar. Niks af voor mijn idee. Geen rust meer, geen houvast. Geen simpele dingen meer. En wel veel spanning. Dat voel ik. Ik eet net iets teveel nootjes. Diarree. En toch weinig honger. Examenstress. Vind het spannend. Slaap niet heel goed. En dan ook gespannen voor de Weerwaterrun. En de halve tri en de nieuwe vloer. Laat de dooddoeners maar achterwege: geen het-komt-goed alsjeblieft. Het komt. Stukje bij beetje. Stap voor stap. Ik wilde fietsen en van het weer genieten, maar we gingen brood halen samen en wat kletsen en de bak halen. Ook evenzo goed. Qua voeding gaat het dus niet zo: maar ik ga niet vreten. Weet waar het door komt. Snaaien helpt nou eenmaal niet.

12 juni – Fietsen en wandelen en de examen-uitslag ❌

Slecht geslapen. Veel wakker, veel zorgen. Maar Rob autootjes geven op zijn verjaardag was zo vreselijk leuk! Die was echt jarig, ook zonder de slingers. Kreeg ie de hele dag door autootjes van Lego. Ik vind het spannend, de examenuitslag. Heel erg eng. Ik verwacht niet dat hij geslaagd is, maar hoe erg gaat het zijn? Om de druk er af te halen, maar naar buiten om te fietsen samen. Elk een tijdritfiets. Ik weet superzeker dat ik het horloge had aangezet, heb nog gekeken, zag een cadans (kan alleen als ie aan staat), maar voorbij het Kotterbos was tie uit! Dan ben ik zo pissed off. Zo gruwelijk down meteen. Heb ik 1x het fietscomputertje niet bij me, zul je zien! Aanzetten en onthouden: 6km in 15 minuten erbij optellen straks.

Ik merk dat ik niet soepel ben door de zenuwen. Prima training, want een wedstrijd voelt voor mij ook zo. Niet kunnen genieten, strak, licht misselijk. Dat doet stress en slecht slapen met mij. Verder is het heerlijk weer, geweldig saampjes, lekker rustig. Op de Knardijk wat zijwind. Ik drink! Fietsend he. Op de dijk maak ik een fotootje en dan gaat Vincent er vandoor.

Het is niet zoveel wind mee, maar genoeg om het makkelijk te hebben. Boven de dertig. Ik lig wat, maar niet de hele tijd. Na de parkeerplaats wel. Er zijn veel fietsers, ook tegenliggers. Maar dan opeens is het pad leeg. Kijk ik om me heen. Is het mooi. Fotootje om dat vast te houden.

Langs Vincent en hij haalt me in. Ik wil naar huis. Maakt me niet uit hoe lang of ver we fietsen, ik heb toch geen schema. Die is mij ook totaal vergeten. Dat heb je met die mensen die zelf super zijn. We fietsen langs de kassen terug. Ik vind het best. Ik lunch best wel, hoewel mijn keel wat dichtgeknepen zit. Ik ben ook aan de diarree; mijn darmen reageren ook ontzettend op de spanning.

We gaan eerst nog even wandelen in de prachtige zon. Het gaat niet zo hard bij me. Buiten zijn is wel lekker. Vincent gaat ook mee. Het voelt allemaal als dikke stroop. De plantjes hebben weer water.
De tijd tikt heel langzaam weg naar uur U. Om twee uur is de spanning echt weer ondraaglijk. Dan doet het pijn. We spelen nog totaal ongecontroleerd rummikub. Om half drie weten we dat hij gezakt is op economie, maar hij mag herkansen. Nog een keer de hele riedel door. Het is lastig om te begrijpen. Dat het maken van het examen het grootste probleem is. Geen zelfvertrouwen hebben is de blokkade.

(… aantekeningen staan in Garmin)

13 juni – Een kwartje van de Dag – eerst zwemmen in open water (eindelijk), dan fietsen en daarna hardlopen. Met hele lange wissels.

Eerst buiten zwemmen. Altijd even slikken als je met 2 mensen gaat die zoveel sneller zijn. Ik was eigenlijk nog niet in het buitenwater geweest op de NPW triatlon na. Ik heb heel slecht geslapen: ik ging elke keer liggen te piekeren, ging dan lezen en viel boven het saaie boek in slaap. Zeker een keer of 4, dus het schiet dan niet echt op. Maar qua zwemmen hadden we om tien uur afgesproken, dus blijven liggen ging even niet. Vincent en ik gingen met MvdB. Vincent ging meteen daarna fietsen, dus die spullen lagen in de auto. Ik paste nog in mijn lichte wetsuit! Het is even wennen dan om weer in het water te gaan liggen, maar het is niet koud. We spreken goed af om naar de boei te gaan. MvdB hoeft gelukkig niks qua training, dus die kan wachten. Het water is vlak. Geen plantjes nog. Het ging prima. Ik adem gewoon 1 op 2. Wie doet me wat? Even het brilletje goed zetten en dan zijn we al bij de boeien. Vincent haalt ons makkelijk in. Onder de brug door naar de andere boeien. Het gaat me eigenlijk prima af, maar dit is wel echt anders als het zwembad! Het maakt me niet uit hoe snel ik ga hoor, maar het valt best mee. We gaan terug onder de brug door en ik zwem achter de roze boei aan! Dan wil ik nog wel even naar de steiger. Ik moet de roze boei goed volgen, want ik kan niet navigeren waar ik heen moet, zo goed kan ik niet zien. Ik zwem wel echt lekker! We gaan onder de steiger door voor de trapjes; best een beetje eng of er geen grote vissen zitten. En dan op de steiger foto’s maken.

Vincents boei begeeft het, die doe ik in de andere. Ik vind het echt moeilijk en eng om er weer in te springen, doe er even over voor ik ga! Maar dan wachten we nog op Vincent die de boei pakt en we zwemmen terug naar het strandje. Ik ga in Vincents benen hangen, maar als ik een paar tegen hem aan tik, gaat hij snel door! Ik heb dan een superfijne slag te pakken en volg op een voor mij prima tempo! Zo,dit was leuk! Vincent stapt op de fiets en ik rij naar huis voor een lange wissel.

In de “wissel” doe ik de was, de kattenbakken, spoel de wetsuits en zorg voor worstebroodjes. Vincent heeft al gefietst en raadt me aan andersom te gaan. De trainster had liever gezien dat ik 60km ging fietsen en 6km lopen, maar ik vind lopen leuker dan fietsen. Dus ik doe mijn “kwartje”. Het is warm buiten. Ik bedoel echt heet. Ik fiets gewoon maar lekker en doe wat me lukt. Het valt me mee. Qua tempo en hoe het gaat en de cadans is matigjes, maar ik heb eerst wind tegen en ik ga 40km fietsen. Period. het is niet echt druk, en als ik wel recreanten tegenkom, dan doe ik rustig aan. Ik geniet een beetje van het ritje en de muziek en van het moment. De Knardijk geeft minder wind mee, maar ik vind alles wel prima. Dan kom ik op de dijk en daar heb ik wel wind mee, is het heerlijk rustig en ga ik vooral lekker liggen. Het is niet meer of minder dan dat. Maar weet je? Ik heb het helemaal niet meer WARM. bijzonder, want het is tegen de 30 graden, maar ik vind het koel.

Ik drink wat sportdrank van tijd tot tijd. Ik fiets gewoon lekker door. Ik moet een stukje om en ga via het industrieterrein en het slechte fietspad. Ondanks de wind tegen ga ik gewoon lekker op mijn tempo door. Zonder al te veel kunstgrepen komen de 40km netjes vol. Zal ik niet meteen gaan hardlopen? ik bedoel: nu heb ik een trisuit aan en ben ik bezig. Vincent gaat vanavond. Eenmaal thuis ben ik even bezig met appen, denken en dan doe ik mijn hardloopschoenen aan en het tripro-jasje uit. Ik heb de trispiration trisuit aan. Rugzakje, bidon klaarzetten en 4,2 km rondjes op het programma.

Het voelt als 30 graden. Ik die hitte haatte, ga hardlopen. Ik hou me in. Maar dat blijkt niet uit het tempo! De eerste kilometers gaan echt veel te gemakkelijk. Muziek luisteren en in de schaduw is het echt niet te warm, zo opgewarmd is het nog niet. Ik ga echt opvallend snel, maar de hartslag is hoog.

Ik ga door het bos, maar daar is dus juist géén schaduw en opgewarmde grond. Dat is minder lekker. Na het eerste rondje ga ik wat drinken en vooral mezelf nat maken. Pauze is prima met dit weer en zeker op deze manier! Ik heb geen enkele last van aandrang.

Nog een rondje dan. Ik let goed op mezelf. 5 km gaan binnen een half uur, maar de pauze telde niet mee. Het gaat nog goed, maar wordt zwaarder. Na 6km stop ik even. Gewoon de hartslag wat verlagen en even bedenken of het echt lukt. Het tempo blijft behoorlijk. na het stopje kan ik prima weer door. Als het dat is, stoppen en weer oppakken, dan vind ik dat prima. Komt me een politieauto tegemoet! Raar gezicht. Ik loop nu over het fietspad waar meer schaduw is. En door het bos met schaduw. En dan weer naar huis en de bidon met water huppelen. De Laan der VOC gaat wat minder snel, maar ik vind het prima. Thuis maak ik mezelf echt goed nat en ik drink een beetje. Zo’n trisuit kan lekker alles hebben!

Die laatste 2km komen er ook. Dat zijn natuurlijk de zwaarsten! Om het park heen, maar… dat is te kort, dus ik neem een ommetje verder. Na dik 9km voel ik het even niet goed gaan: te warm, te moeilijk en ik stop gewoon een keer. Rustig ademhalen, even bijkomen en op voor de laatste 750m!

Die zijn het moeilijkste, warmste, langzaamste en zwaarste. Ik loop ietsje verder en maak 10km vol. De uit-thuis tijd is natuurlijk niet binnen het uur, maar een gemiddelde van 6:21 vind ik echt fantastisch! Ik wil zitten en nat worden, dus ik loop achterom. Ik drink en giet de bidon leeg. Ik heb het echt warm, maar ik ben niet misselijk ofzo. Dit heb ik goed aangepakt. Op water. Ik neem chocolademelk en chocolade. De chocolade is wat veel. Ik loop even naakt rond (met een handdoek) en ga douchen. Dan ben ik weer bij. Zomaar een kwartje gedaan over de dag! Niet dat het geweldig voelt, want alles ging rustig en gecontroleerd. De warmte adoptie is omhoog geschoten! Ik heb wel veel dorst de rest van de dag. Honger is niet het geval. Annemarie heeft een schema gemaakt en van mijn ouders hoor ik verder niks. Ik heb alles weer netjes geregeld voor wat ik kan (was, huishouden, weerwaterrun-shirts etc) En dat met een minimum aan slaap! Is ook training.

14 juni – Zwemmen en meer zit er echt niet in!

4 uur geslapen. Pieker alleen maar (…). Voel me zó slecht. Zó vreselijk. Zó miskend. Doet echt pijn. Slaap boven het boek eventjes en dan weer wakker. Ik ben kapot. Enorme koppijn. Slechte hydratie, maar de paracetamol werkt niet. Wel afgevallen ja. Onder de 66 kilo. In geen jaren vertoond! Maar het voelt niet goed. Mijn rechterhiel doet pijn. I know. Ik doe de oefening en alles knakt op zijn plek. Verder overal pijntjes. Overdag moe. Doodmoe. Vaak plassen, veel thee drinken. Niet goed kunnen denken en niet op woorden komen. Maar ook geen rust kunnen vinden en lastig beslissen. Lego bouwen en dan ben ik misselijk van moedheid opeens. Goed eten helpt wat. Goed nieuws van een hulpvaardige eco docent ook. Ik val voor 10 minuutjes in slaap en die helpen ook. Rob bedenkt de manier waarop zwemmen toch past. Ik moet startnummers halen voor mijn collega’s en wil niet om 6 uur zwemmen en laat eten. Vincent werkt en we kunnen in de stad afspreken. Not my place: veel indrukken en drukte, maar het valt me mee. Ohja, het was warm, benauwd en het regende een beetje, maar ik kan er mee dealen. Tijd genoeg om het zwemmen te halen! Ook voor Vincent. We gaan niet het volle uur. Een mens kan moe zijn!! Ik ga in baan 2, laat R tellen. Zwemmen gaat wel prima, want ik zit nu op een basis van onder de 2:00min/100m met 1 op 2 of 1 op drie en redelijke slagen.

We gaan vanalles doen in 200tjes. 200 rustig, 4×50 benen laat ik gaan. Of was het 4×25? Vincent zwemt in baan 1 naast me en we communiceren veel. Met zijn enorme zoete ranja in zijn zwembeker. Ik doe netjes vuisten en dan nog 400m. Die doe ik nog. Klaar ermee. Toch geen schema met een tijd erop. Het voelt wat beter na het sporten. Na het eten met pa en ma gebeld. Ze doen het niet expres en vinden het ook vervelend, maar verder gaat het hen fysiek goed. Ik hoop dat ik beter kan slapen. Maar ja, zelfs al is het maar 10km: ook de Weerwaterrun is een wedstrijd.

15 juni – De Weerwaterrun in Almere – een 10 km wedstrijd met collega’s

Gelukkig goed geslapen. Vroeg op. Om 7:30 in t centrum. Daar om 8:15 ontbijt eten.

Met de leuke collega’s. Ze zijn zo tof! De anderen van de 15km aangemoedigd ook. Veel gekletst en even ingelopen om naar de wc te kunnen. Het voelde goed. Ik was niet heel zenuwachtig (dat had ik al opgemaakt op donderdag), maar wel best gespannen in het startvak. Kletsen met PL en collega RdJ.

En off! Het ging meteen lekker, muziek hard aan, stralen en goed voelen. Het enige is die herinnering aan de challenge, ook al gaat dit andersom. Ik zoek mijn ritme en ruimte. Het gaat hard. Te hard? Voor de eerste km altijd… ik weet dat het niet gaat om deze km’s, maar om de laatste 2… maar toch ga ik hard door: onder de 5! Ik geniet ook.

Zie een collega die ons komt supporten, gave muziek onder de brug en dan ga ik vanaf km3 iets rustiger. Net boven de 5. Zoveel verschillende soorten lopers. Bekend gebied. Niet te vol. Houten brugje over. Sterke loopster haalt me in. Prima hoor, daar ben ik echt niet mee bezig. Met zwaaien naar publiek en muziek wel! Drinken, maar vooral nat worden bij de post. Ik moet een klein beetje, maar niet écht. Het is best warm, vooral open in de zon. Brug met trommelband en omhoog gaat me vanzelf. Achter het Weerwater is het heet, lastig en moeizamer. Even geen zin meer. Door naar de 7 is het lastigst. Nieuw stukje van het weerwaterrondje! Ik vervloek die SdK, die tegen de richting in loopt met proschema te showen. Expres. Noem r hardop een onaardig scheldwoord en de jongens om me heen vragen nog wat? Ik wil geen km boven de 5:30. 7 gered, over de Floriade en dan pak ik het weer op. Ik kies om iets rustiger te gaan, want ik wil de laatste km versnellen. Sub 50 wordt het niet. Maar dan kom ik weer langs Weerwater en weet ik de bruggetjes en denk ik: versnellen; ammehoela: waarom zou ik? Niet de witte brug over (die is afgesloten), de andere kant de haven langs. Iemand zwalkt en gaat uit. Ik blijf hardlopen. Niet meer zo easy als km 1, beetje trek, geen zin meer, maar nog niet ‘mistig’. Weer publiek, ik zie Rob niet.

Naar beneden, hi5 voor de leuke speaker en juichend de finish over. Prima tijd! Slechts even moe en drinken. Collega RdJ ophalen. Ik ga meteen weer de anderen aanmoedigen en m’n chocomelk drinken. De aandrang is weg. Ik koel wel af. Weer ophalen bij de finish en kletsen (jvd en me oude Dronten-baas: wat gaat het nu top!). Nu wel druk.

Die lieve LE die wint en top is. Ik eet wat bitterballen, maar weinig trek. Ik ben niet zo tevreden, maar dat is niet gegrond. Avondeten 🍟 🍔. Hak rechts weer zeer. Bammer. Zon in t gezicht. Laat 🚲 achterwege. Moe. Uiteindelijk ben ik vierde in mijn categorie en ik vind dat eigenlijk best goed van mezelf!

En dan zijn we al halverwege de vreselijke maand juni! Tot nog toe was het inderdaad niet al te feestelijk, maar ook nog niet rampzalig.
Deze week heb ik ‘minder’ gedaan, vooral veel gewandeld en geprobeerd me staande te houden. Dat betekent “maar” 7,5 uur sporten en 6 uur wandelen.

1 Mei – Wandelen en zware, onhaalbare intervallen hardlopen in de zomer van Mei

🎈 🎈 vandaag begint mijn vaste contract bij Kidskonnect! Maar van dagen als deze hoop ik er niet veel. Te rustig, het zit niet mee met Sophia websites en ik kan daardoor de aandacht er niet goed bij houden.

Het is buiten zomers warm.
Niet dat ik het warm heb hoor.
Dat weer helpt ook niet mee.
Rob is vrij vanwege 1 mei.
Ik neem wat langer pauze en we lopen lekker een rondje onder de groene bomen.
Heerlijk!
Maar het wordt er qua werk niet drukker van.

Meteen om 5 uur zit ik klaar met de hardloopschoenen aan voor een rondje.

Anderen zien: snel (of juist niet), 10km, weer hardlopen, lekker bezig of ‘is dat alles’; afhankelijk van ieders kader. Wat ik voelde was onbehoorlijk veel moeite, pijntjes in alle knieen, zweet op mijn neus, dorst en trek en vooral heel, heel erg zwaar. Voortdurend mezelf gevraagd: stoppen we dit, worden we daar gelukkiger van, moet het allemaal goed en perfect zijn en gaan?

Muziekje op. Rugzakje mee. 15’ inlopen (was al lastig), 8 (veel!!) keer 3 minuten zone 4. Onhaalbaar. Hartslag kwam niet boven 155 en zou 164 moeten zijn. Ik wilde het niet opblazen. 2 minuten rust voelden ook niet als rust.

Uitvoeringsscore van de training is nul. Hartslag bleef te laag, kreeg de inspanning niet voor elkaar. Mijn benen konden gewoon niet meer dan dit. Het tempo valt nog mee, het voelde als 7:30 gemiddeld! Ook gewandeld in de rust. Te warm? Te drukke werkdag? Niet 2 dagen achter elkaar lopen? Ik heb vanalles geschoven en ik dacht dat het zou lukken, want ik voel me goed en pijnloos, maar dit loopje ging erg, erg zwaar. Soms is de beste training degene die niet goed gaat. Ik heb warmte geadapteerd, doorgezet, volgehouden en afgezien. Herken ik dat ook als ik in een wedstrijd zoiets tegenkom. Ik heb niet ingekort, terwijl ik dat had kunnen doen. Ik heb enigzins geprobeerd me in de drie minuten z4 te komen, maar op inzet ging het niet. Voordeel: niet de bosjes in gegaan!! Wel even op een bankje gezeten. 🤫

Het hoeft niet perfect te zijn of goed te gaan. Training.

Na de training was ik wel echt op, chocomelk viel matig en ik voelde me erg slap. Douchen, eten en redelijk weinig nalast, maar wel gevoelig linkerbeen.

2 Mei – de 100km rit op het Challenge parkoers samen met Vincent

Vroeg weg en de Oostvaardersplassen waren ZO ONGEWOON MOOI. De kleurenpracht en de lucht: geweldig. Vincent omschreef het simpelweg als W O W

Ik ging niet zo hard op de TTB, even rustig infietsen. Dat mocht ook van het schema. En er was GEEN wind. Read that again. GEEN WIND. Het water was nog nooit zo vlak. Wel veel vliegjes! Anders was het ook té perfect geweest….

Bij de Knardijk een klein zonnetje op een spiegel. Heel, heel mooi en uniek.

Op de Ibisweg werd alles een beetje gewoner. Ik besloot al snel dat de training me niet zo boeide. Op de lange Doddaarsweg begonnen we met een woordspel: vervoermiddel-van-naar. De route vloog voorbij! We hadden dikke pret. Toen zetten we mensen in met een vervoermiddel en ze gingen dingen doen ook. En we reden zo het koude bos door. Ik had tempoblokken van 10km, maar die liet ik voor wat ze waren. We zaten even op het bankje, want ik moest weer plassen hoor. En een gellie eten.

Dan door met het spel en langs de Eemhof. Het ging een soort van vanzelf. Zitten we al op 60km, zomaar. Op de dijk ging het ook lekker verder. Het spelletje is dan opeens genoeg geweest. Daar werd het iets drukker. Op naar het ijsje! Is Mariola nog niet open!!

Nog een gellie dan. Iemand vroeg naar onze tijdritfietsen. Dan weer verder en door de stad heen cirkelen. Eigenlijk is de route top. Ik werd niet moe ofzo, ook niet verveeld of niks. We deden nog een korte plasstop en dan de dijk op. De wind was aangetrokken en nu hadden we wind tegen. Vincent ging voor me fietsen rond de 30. Voor mijn laatste tempoblok. Na de oversteek gingen we harder. Voor hem een makkie, maar ik moest even werken! 🙂 Ook goed, dat dat na 80km nog prima kan. Was de brug open!!

Het moet niet gekker worden, maar ik was blij met de verplichte rust haha. En dan doorjakkeren. Pfoe! Dan onze afslag voorbij, want ik wilde de 100 halen en liever niet in de stad. Hadden we ook even wind mee. En dan over de Vaart (industrieterrein) blokjes maken. Zagen we een vliegtuig en een stoere auto. Het was sappelen, maar de 100 kwamen er! En daar ben ik blij mee. Verre van kapot van. Prima tempo. Veel trek! 101,01km. Weer een euro voor het vuurwerk apart leggen.

En toen vond ik het wel best, weet je. Ik zou kunnen gaan hardlopen, wandelen of zelfs zoals zovelen doen, buiten gaan zwemmen. Maar ik vraag me af waarom. Ik hoef geen hele triatlon te doen binnenkort, geeneens een halve. Ik slaap even iets minder en er is in en om het huis genoeg te doen. Onkruid wieden is een heuse (wils)krachttraining! Tel daarbij op, de vuilnisbakken omrijden, spullen verplaatsten, kletsen met de buurman en de warme zon en de workout is compleet! En er is resultaat, ook al heb ik me niet uit de naad gewerkt.

3 Mei – de hartslag kwam bij deze duurloop niet in zone 3 en een zwemtraining

Na een nacht met net te weinig echte rust en herstel en een hele dag klussen en opruimen in de tuin, had ik toch zin om te gaan hardlopen! Ik heb alles geschoven deze week en deze training met 3×8 minuten zone 3 stond voor morgen. Nu is morgen leeg. Eerst 30 minuten inlopen. Het gaat niet snel en de eerste 2 a 3 kilometer moet ik echt settelen: dan trekt alles, doet het overal een beetje pijn en voelt het hele hardlopen ontzettend ongemakkelijk. Mijn linkerbeen voelt zwaar aan, ik zweet me kapot, er zit geen ritme in. En daarna daalt het wat in, maar de hartslag is idioot laag. Ik zit onder zone 1! Dar klopt iets niet. Hoe ik in zone 3 moet komen is een raadsel en dat blijkt: ik kom er totaal niet. Ook al ren ik onverhard, doe ik mijn best en versnel ik wel degelijk: ik blijf onderaan in zone 2 hangen. Ik moet fietsers voorlaten en ik probeer het echt, maar het helpt geen zier: mijn hart doet nauwelijks mee. In de rust sjor ik aan de hartslagmeter en wandel ik de berg op, maar dan zakt mijn hartslag meteen naar zone 0 terug. De tweede keer doe ik stukken minder mijn best, want het is best warm al met al en ik wandel de berg gewoon op. In zone1. Het irriteert me. Iets klopt er niet en dat is niet mijn hart! Dat zijn meetgegevens die me dwars zitten.

Ik luister naar de muziek en ik hobbel wat door het bos. Dan nog 1 keer zone 3 proberen te halen: wind tegen, viaduct omhoog, mijn ademhaling schiet de pan uit en mijn hartslag…komt nauwelijks boven de 151 uit. Zone 2. Ik doe vet mijn best, maar ik mocht willen dat deze inspanning gelijk staat aan zone2 en dit tempo van 5:40 ook! (al valt dat dan weer tegen met dit zweten) Ik probeer het echt, maar in de rust moet ik wandelen omdat ik qua inspanning tegen zone4 aan zat! Dat doet pijn in knie en been en lijf. Ik maak 11km vol, de training vol en dan moet ik thuis hoognodig weer naar de WC met diarree. Melk in de pannenkoeken gisteren denk ik. De pijntjes trekken gelukkig weer weg. De hartslagmeter werkte wel.

Om 6 uur naar het zwembad gegaan voor de rust en het was ook rustig! Vincent en J in mijn baan erbij. Vincent heeft zijn knie bezeerd. R geeft de training. Dit is ‘m ook niet, net als het lopen. Ik mis het inzwemmen. Vanwege teveel gekwebbel en ik moet zeggen: eigenlijk heb ik het ook nodig. Maar nu is de eerste opdracht dan maar het inzwemmen: 4x75m borstcrawl en na elke keer 25m een oefening: armen (gewoon dus), school (half) en rug. Ik krijg de slag niet te pakken, het ritme zit er ook nu niet in. En dan realiseer ik me dat het al 6 uur is geweest, dat ik al een dag gehad heb en dat ik weinig voeding meer heb. We doen de 4×75 nog een keer, maar dan met 25m bijleggen, oksel en slepen. Ik doe het keurig, maar absoluut niet snel. Vincent schiet me voorbij, J oefent zelf. We doen nog een keer 4×75, maar dan 25m er tussenin met dubbele insteek, poloslag en vuisten. Ik doe het keurig en dan verlaten de mannen de baan. Het maakt me niet uit, mij lukt het vandaag toch niet al doe ik gewoon wat ik doen moet. Ik heb niet echt een idee waarom het er vandaag niet in zit.

Dan moet ik 600 doen: 300m zone 1, die mag volgens R geen moeite kosten, dan 200m zone 2 en tot slot 100m zone 1. Die laatste mag wel moeite kosten. Het effect is anders: 300m kost moeite, 200m kost enige moeite en 100m is gewoon lastig 😀 Ik tel met de ademhalinge: 100m 1op4, 100m 1op3 en 100m 1op2. Mij allemaal hetzelfde en het één is niet makkelijker dan het ander. Ik tel en probeer. Tot slot 100m zone 1, 50m zone 2 en 25m zone 3 en dan 25m extra om aan de goede kant van het bad te komen. Dat maakt 2000m, dat maakt genoeg tijd en ik kan snel het bad uit! Op weg naar de snackbar.

4 Mei – met wetsuit aan zwemmen in de Sijsjesberg en een stuk wandelen

Overbelast, schreeuwt Garmin. Laat maar roepen!
Vincent en ik gaan morgen (waarschijnlijk) de npw triatlon doen en dat is met buiten zwemmen. We hebben nog geen wetsuit aan gehad dit jaar! En Vincent heeft een mooie dure natuurlijk. Maar buiten… waar, hoe? Het idee Sijsjesberg rijst en daar rij ik met Vincents auto heen. Het is best druk, maar we zijn niet de enige in wetsuit! Ik doe mijn oude gatenkaas aan, maar het zit heerlijk! En die 50m is zoooo fijn. Maar ik voel nog dat ik gister heb gezwommen! Ik doe 100m en die voelen traag, maar gaan best snel! Vincent heeft zijn ‘oude’ pak aan. Hij is altijd snel haha. In doe 200m. Ik haal 1 op 2 adem. Het is me allemaal wel goed. Ik let op de insteek en ik doe maar wat. Vincent gaan 500m doen, ik 300. Zo fijn, dat is maar 5 keer keren! Ik ben niet eens echt de traagste in de baan. Als ik de 400m zwem om de kilometer vol te maken, gaat Vincent zijn andere pak aan doen. Ik heb de km met een gemiddelde van 1:56! Voor mij lekker. Dat pak aandoen is nog spannend en lastig. En het gaat regenen! In het water is het warmer!

Ik doe nog een keer de 100m. Vincents tijd gaat naar 1:18! Ik ga minder snel. Net boven de 2 minuten. Ik doe de 200m ook en zoek weer een ritme. Vincent is ook wat minder snel. Hoewel de vaan nu minder vol is. Dan de 300m en opeens zit ik in een heerlijk ritme en ik zwem door! Lekker 500m verzamelen. Kalm en lekker. Dan maar minder snel, maar dit hou ik uren vol. Nou ja, 500m is een mooi begin!

Vincent gaat wat rondkletsen en ik maak de 2km vol. Gemiddelde onder de twee minuten. Maar wel veel pauzes. We maken nog foto’s. En dan in de warmte douchen en haren wassen, spullen verzamelen en ik moet plassen onder de douche. 🤫
Thuis maar flink wat eten, want ik heb trek in brood met hagelslag! Hopelijk zijn de wetsuits morgen droog.
Ik wilde nog fietsen, maar harde wind, kou en omdat het onnodig is, laat ik het lekker zitten.
We bouwen een Lego auto en ik neem wat chocolade. Dat kan, maar niet veel.

Na dodenherdenking nog even naar buiten. Lekker zelf denken en stappen. mrG noemt het overbelast, want mijn hrv is onderuit gegaan. Dat zou kunnen. Want de extreem lage hartslag is ook een teken dat herstel niet goed verloopt en overtraining kan ontstaan. Ik slaap goed en de rusthartslag gaat ook weer omlaag, Ik noem het trainingsadaptie. Ik ben wel vermoeid en moe en toch ook weer niet. De pijntjes zijn allemaal weer weg. Ik wilde fietsen, maar ik ging rummikuppen en dingen doen in huis. Alle was enzo. Ik doe nog even alle stappen.

Met wandelen en ‘kracht’ erbij heb ik een volle week gemaakt van dik 18 uur. ‘De drie sporten’ beslaan iets van 13 uur. Dat is best fors. Ik train nog niet voor een hele ofzo. Natuurlijk traint ‘iedereen’ altijd maar 20 uur, maar dat zie ik niet terug (behalve als je die alles meetelt) en zeker niet voor ‘nop’, als je nog (lang) geen hele doet. Dus het zou niet raar zijn als deze week, met 3 werkdagen er ook nog in en huishouden en alles, misschien wat ‘overbelast’ was. Komt nu stress bij voor de npw triatlon: gaat die door, gaat het lukken, vind ik dat gezelschap wel leuk? Dat vraag ik me wandelend af. Verd*mme: toch weer die klote zenuwen om helemaal werkelijk enorm niks. Fijn dat ik in vrijheid kan lopen. Gek genoeg kom ik alleen maar mensen tegen die Oekraiens spreken! Zouden zij het snappen?! Het licht is prachtig!
En dan nog een blokje was-krachttraining’: Eerst sorteren
Daarna de handdoeken opvouwen (allemaal!) en alles wat niet in de slaapkamer hoort rondbrengen (zwemspullen, strijkgoed, fietskleding, handdoeken)
Deel 3 is het ondergoed vouwen en wegleggen
Het laatste stuk is het bed opnieuw opmaken, met hulp van Vincent. En dan is alle was gedaan! En heb ik de krachttraining mooi opgenomen.

5 Mei – De Noorderplassen West Triatlon

Ik haat de onzekerheid voor zo’n triatlon. Mijn eigen angst of ik het wel kan. De hele dag wachten of het afgezegd wordt. Geeft veel onrust. Ik wil geen rbr doen in dit walgelijke gezelschap. Mijn knie doet ook weer pijn. Maar het resultaat is verbluffend. Uiteindelijk. Spullen verzamelen is vanouds. Ik moet en zal zwemmen, vincent doet de rbr. Gaat die k-ddk ook zwemmen, met mij. Of ik m niet wil verzuipen, geeft J me mee op de app. Gelukkig gaan er velen zwemmen. Ik ben erg bang voor de kou. Heel erg. Ik leg mijn jasje en slippers klaar en verbijster een mevrouw met hondjes en een blikje bier dat we gaan zwemmen en dan beginnen ze op het land voor de rbr’ers en iedereen holt de steiger op. Huh? Ik wandel gewoon.

Ik ga als 1 na laatste het water in, d is netjes laatste. De temperatuur valt prima mee! Ik zit gelijk in de slag en haal 4 mensen zo in. Ik zie de gele badmuts ver uitwijken, maar ik zie prima en de golven vallen me ook onwijs mee! Toch waait het fors. Gele badmuts rondt voor me de boei en ik weet niet of het F is of D zelf, maar ik ga er vlak achter hangen. Hopelijk navigeert ie nu beter! Ik zwem tegen Z aan. En verder zwem ik tóp. Geen enkele moeite, ik haal gele badmuts meer bij en tik m regelmatig aan. In mijn hoofd klinkt: ‘deep waters hold reflections’ en ik realiseer me dat dit de perfecte Ierland-training is. Moet gele badmuts maar vragen me voor te gaan. Ik lach me kapot als het D blijkt te zijn. Die rent de steiger over natuurlijk. Ik ben de snelste zwemvrouw, ietwat onstabiel, maar snel de jas aan en wandelend de slippers aan en dan haalt E me in. Ik roep nog even naar de vrouw met de hondjes en wandel naar de wisselzone. Haast? Neu, maar irritatie over dat E de eerste vrouw is en dat iedereen dat moet roepen, is enorm. Gelukkig helpt Rob me: daar is een leeftijdsverschil! Ik doe sokken aan en ga fietsen. Geen haast in de wissel. Ik win toch niet!

Fietsen wind mee is leuk ja. Ik neem afstand van F die gelijk met mij opstapte. Verder is het stilte op het parcours. ik zie de anderen wel, maar er is meer verkeer. De weg is lekker slecht, mijn fiets goed, de benen okee en niks koud! Het valt me alles mee. De rotonde zelfs ook. Ik denk aan afsnijden en vals spelen, meer dan eens vandaag. Wind van zij is een ramp!! wind tegen is fiks, maar ik hou de 26 vast. Kan ik op deze fiets naar Eire? Maar liggen op de slechte weg ontkent dat direct! Keren met een klein beetje piepende remmen.

Het gaat me prima zo! Weer wind mee en dan 1x ernstige schrik van een windvlaag van opzij. Heftig! Rotonde weer vrij en dan trekt de wind enorm aan in het stuk tegen. Ik hoor in mijn hoofd ‘chase the wind’ en rij nog maar 25,5. Trng, ik heb HONGER. Hoe harder ik fiets, hoe sneller bij het gelletje!! Ik heb lekker hard gefietst voor mijn doen. In de wissel klets ik over… eten. Ik voel mijn knie en ben heel benieuwd of lopen lukt! Ritme zoeken maar. En voor ik bij het rondje ben, zit het erin! Hoe? Het gaat gewoon en best hard ook! Maar eenzaam. Nergens iemand te zien. De eerste km in iets van 5:20? Ik heb het niet eens warm! Als ik Eire wil simuleren, kan ik wandelen. Het is zo’n ontzettend eentonig rondje, niet normaal. Ik mis AK meer dan ooit, de enige supporter, maar ze zijn op vakantie. Ik doe gewoon maar wat en heb geen pijntjes, maar dat niemand zien is killing. 2 domme meiden die huphup schreeuwen. Wind mee is zelfs lopend in de wijk voelbaar! De kilometers blijven snel en makkelijk gaan.

In het derde rondje haalt F me in, een man van 30. Ik hoef niet te wandelen, het gaat ok zo. Wel zo prettig! Ik vind het prima gegaan! Geen pijntjes, nergens problemen mee, voor mijn doen snel (vincent was natuurlijk razendsnel) en hier teken ik voor voor de rest van het seizoen! Helaas is dat in  dit gezelschap een tempo waar geen respect voor is en word ik op 1 na laatste. Ik heb berehonger, maar chocolade helpt effe niet. Geen napijntjes, geen aandrang! k zeg een dikke voldoende, maar verder is de npw te saai voor woorden en die mensen… de meesten vallen mee, maar de ‘duikboot en de diepte’ zijn een aanbeveling! (Inside joke) de snackbar en hamburger zijn meer dan welkom.

Mijn trainster van @train3sports begrijpt gelukkig wel dat ik voor een seizoen met dit soort resultaten teken! Zonder pijn, eerder slim dan snel gestreden en toch mezelf positief verrast! En Vincent werd uiteindelijk de winnaar, ha! 

6 Mei – wandelvierdaagse Utrechtse Heuvelrug met Joyce vanaf Den Dolder

op voor dag 2 vol gekwebbel! Ik reed naar Den Dolder en J deed de route vandaag. Na een plasje bij het NS station vertrokken we.

Kwek-kwek-kwek. We liepen door het bos en het was bewolkt vandaag. Mijn benen vonden er iets van vandaag: die hadden duidelijk minder zin. Het grootste deel van de route was compleet nieuw! Ik zag er overigens niet heel veel van, want we hadden een hoop te kletsen en bespreken. De route was prima te volgen.

Ik vond het stukje tussen de huizen door heel leuk. Blijkbaar liepen we ook best weer dicht langs Lage Vuursche.

Ik wist niet waar ik bleef, maar we staken over bij de Tinq en gingen vanaf Peijenenburg op zoek naar een geschikt bankje. Helemaal top was het niet, maar we zaten even en er kwamen herten voorbij gerend! Ik at netjes 4 broodjes.

Het is dan even opstarten voor mij en mijn linkerbeen. Aan de ene kant gaat het prima om kilometer na kilometer vol te lopen, aan de andere kant gaat het gewoon traag. Ik had het idee dat we sneller bij de duinen zouden zijn, maar het was nog best een stukje. Het waren best veel lange rechte stukken. En niemand te zien he! Weer een spoor over en dan toch echt de duinen. Het huisje is dicht, maar de toilet gelukkig niet! Daarna volgt het zand. Heerlijk! Ik bedoel: anders als de boswegen. Maar ook zwaarder.

We gingen er doorheen, overheen en boven langs. Helemaal tot het bunkertje. En dan terug naar Den Dolder, maar het is nog altijd een behoorlijk stuk lopen. We kwamen ergens over de hei. We hebben ook vennen gezien en brede lanen. Het was van alles wat. Op het einde was ik er wel redelijk klaar mee, maar op de parking moesten de 21,1km nog vol. Ik liep wat achter. Het was weer een flink mooie wandeltocht! En wat is het toch heerlijk samen.

En dan een soort van krachttraining: Anke speelt weer vals. Dat krachttrainingsgedoe is gewoon niet aan mij besteed! Ik moest nog naar de AH en ik vond het allemaal wel best en ik vind het tellen en ik doe het er voor. Ik zei vandaag nog tegen Joyce: als ik ga hardlopen denk ik na over de route en wat ik wil en ga doen, ver van tevoren. Maar als ik de krachtoefeningen op een rijtje moet zetten, duurt dat weken. Er komt vast een moment, maar tot dan smokkel ik me mooi raak. Jammer dat het strijkgoed blijft liggen vandaag 😉

7 Mei: wandelen met de collega’s en een zwemtraining

Wandelen met de collegas. Jo, Je en Ma! Prima werkdag zo. Prima dag ook. Goed geslapen en ik voel me enorm goed. Heel fijn. Alles is leuker dan. Zelfs krampen hihi. Pijntjes zo goed als weg. Net als weer twee ons. Als je de wind voelt en het water kan pakken is het beter. Ik eet bewust en wel net iets meer: 2 handjes nootjes, een stukje chocolade. De onrust is weer weg.

In een baan met R, G en b. Ik voorop. Inzwemmen ging goed. Toen 3×100 steigerun. B kwam erbij maar hield ons niet bij. Ik ging superlekker!! Ademhaling 1 op 2 klopte. Eigenlijk kon het net niet, maar ik was toch gegaan. Daarna 10×50. Vreselijk. Mijn horloge kan dat niet tellen. De rust is te kort. Gelukkig kon ik twee keer tot 5 tellen. Toen 3×50 school en rug. Mochten de anderen even voor. Is niet mijn ding zeg. Daarna nog erger: 6x 25 sprint. So not my thing! Maar goed, ik ging voorop en deed mijn best om er maar zo snel mogelijk vanaf te zijn. Dan 400m. Per 100m met de ademhaling aftellen:1op3, 1op2, 1op4 en 1op2. Het voelde beter dan de snelheid was achteraf. En toen nog 2×100 in 50 snel en 50 langzaam. Ik deed 50 uitzwemmen en dan nog 100 zonder achtje. Het gemiddelde viel me vies tegen. Maar goed: ik had onderweg ook nog een paar fikse krampen te verduren. Hebben we die ook weer gehad.

8 Mei – Hard (weg) lopen 😢 3×800-1×600-400-200

Ik slaap excellent, ben zo 🩸 als een deur, drink sloten thee, werk wat en denk de hele dag: om 5 uur ga ik lopen. Bellen mijn ouders om half 5: mama ligt in het 🏥 Dus ik ga zeker lopen!! Zie wel of de (heftige) intervallen lukken. Muziek hard aan, korte broek en kwart over 5 is het laatste ticket beantwoord. Ik heb toch last van mijn knie, maar bij het inlopen loop ik het er uit. Het gaat best goed, want ik heb gewoon een goede dag. Al met al. Het bos is nog dicht. De 800m op 5:30 gaan best goed, vaker te snel zelfs. Dan nog een keer en die ga ik onverhard- beetje dom. Ik krijg allemaal berichten van mensen, maar heb er geen behoefte aan nu. Het is niet zo dat ik weg wil rennen ofzo, maar ik heb dan genoeg aan mezelf en met mezelf. (…)

Dan moet ik nog een keer 800! Langs het vosje die er niet is. Ik zet wel aan en het is warm. Kweet eigenlijk niet wat de training verder brengt. Dan belt mijn zusje. Tja, die wil ik zeker wel spreken! Dus midden in het bos sta ik minutenlang te bellen. De zon komt door. Zij gaat naar het 🏥

Ik moet 600m iets meer aanzetten. Lukt me. Ook wat harder dan de bedoeling was. Dan 200m rust zoals elke keer (echt te snel) en dan 400 fiks aanzetten rond de 4:00 op het onverharde pad. Fiks! Ik red het wel, maar heb het echt warm en even zwaar.

En dan nog een keer 200m heel hard! Ik zet net te laat aan want zag m niet aankomen, maar ik ga onder de 5:00! Die voel ik dan ook. Overal: warm, pijntjes, hoge ademhaling, hartslag. Daarna 5 minuten uitlopen ofzo en ik ga even rustig het viaduct op. Er stond een uur, maar ik ben met 52 minuten klaar met de training. Ik ga wat kalmer naar huis, maar heb nu wind mee. De hartslag blijft weer laag en de uitvoeringsscore van 21 valt me ontzettend tegen! Ik heb echt beter gedaan dan dat. Ik loop de 10km binnen het uur en ga dan thuis de paus kijken. Ik zal de komende dagen wat sport op moeten geven en dat vind ik wel even lastig. Dit is in elk geval ✔️

9 Mei – 5x5km blokken inspanning – zwaar hoofd-rit en een wandeling

de ochtend gewacht op duidelijkheid van het ziekenhuis, die niet kwam. Na de lunch toch maar gaan fietsen op de tijdritfiets met een nieuwe rem. In de buurt blijven voor noodgevallen. Rondje ovp 3x. Ik begon even verkeerd, maar keerde en het is moeilijk om de tweede en vooral derde ronde in te gaan!

Door het Kotterbos, wind tegen langs het veld, drukte bij de centra. Snelle kerels halen me in, 1 sterke tijdritfietser. Soms even wegdromen, maar vooral jn kringetjes denken. Soort zenuwen. Ik dronk 1,5 bidon leeg en nam 2 gellies, maar of het echt nodig was weet ik niet. 1 keer plassen. In de blokken van 5km deed ik wel echt mijn best, gegeven de omstandigheden. En rust was lekker kalm.

Ik heb de arend gezien en een addertje en een sperwer. En tellen of de afstand klopt. Hoewel de uitvoeringsscore laag is, was dit een hele sterke training!

Ik heb 102km gefietst. Voor mijn doen prima gemiddeld tempo. Maar niemand had mijn zorgen vandaag in z’n hoofd. Om Vincent, vooral om mijn moeder. Niemand torste mijn onzekerheid. Niemand had mijn zware, slome benen die gister nog (echt best) hard liepen. Niemand was ongesteld die mij voorbij raasde (dat is 100% zeker). En die lasten wegen dubbel! Geen vakantie, behoorlijk veel wind en die extreme zorgen. Maakt het dan uit hoe snel het ging? Hoe vaak ik moest stoppen om de telefoon te checken? Hoe mega saai en zwaar mijn route was, maar dat ik in de buurt was voor noodgevallen? Ik ben super trots op deze afstand en hoe ik het voor elkaar heb gekregen! Ik heb mijn best gedaan. Op 5x5km blokken sneller, maar de omstandigheden maken zoveel uit! De zorgen een klein beetje laten verwaaien. Muziek hard aan. Het hoofd zit nog even vol als voordat ik ging.
Daarna even wandelen. Samen met Rob broodjes halen, stappen halen (ik), buitenlucht snuiven (rob) en even wat kletsen.

Want ineens is mijn kind helemaal groot: hij gaat alleen een heel weekend weg. Voor werk. Naar Zandvoort. Rijdt ie alleen heen. Heeft hij morgen zwemcursus (reddend zwemmen) en zondag examen. Zelf zijn spullen gepakt. Wij zwaaien hem uit. En ja, hij belt waar ie zit en wat ie moet doen bij het hek van de F1 en hij houdt contact, maar zomaar 3 nachten zijn (onopgemaakte) bed leeg… het is even slikken voor deze mama.

Vanmorgen tijdens het wachten alle wc’s en trappen al geboend. Ideale moment, hoewel ik tijdens deze heftige menstruatie weer een paar ons kwijt ben geraakt! De middelste verdieping bijgewerkt en de trappen gezogen.
En alle was gedaan. Dus nu het strijken maar even opgenomen.
Een echte kracht-routine is in de maak, maar nog niet vandaag.
Ik heb een paar koekjes/galetten gegeten. Geen spijt: mijn maag rammelde en ik had er echt zin in. Niet het hele pak, eigenlijk was drie genoeg geweest, maar het werden er 4. Wel lekker op geknabbeld.
De foto is van onze huiskoning! Die lag vanmorgen voor te doen hoe het moest! Chillen in de zon.

10 Mei – warming up met echte oefeningen en daarna hardlopen en ‘s avonds 2 uur zwemmen

Een warming up met echte krachtsoefeningen: Eerst been zwaaien: dat voelde goed. 40x
Daarna lunches en dat is duidelijk minder soepel met links 10x per been
Daarna dead lift: 10 keer per been, dat gaat ook goed
Daarna deed ik op de trap eenbenig opdrukken zeg maar.
En daarna met 2 benen tegelijk, voor de kuiten.
Toen zitten en gaan staan, 20x en dat knakt en knikt en ik voel me echt een bottenbakje dan.
toen heb ik geloof ik nog een keer lunches gedaan en tot slot nog wat rondgehuppeld met been zwaai.
En nu komt het: HAKKEN BILLEN KAN IK NIET MET LINKS. Ik krijg mijn been niet tegen mijn billen. Ik weet niet of dat zorgelijk is, ik zal het eens bij een bevriende fysio navragen.
En ik voel me wat raar omtrent eten. Best flink trek en moeilijk te bepalen waarin echt is.

En dan een duurloop: 20-18-16-14-12min met 30 sec wandel als rust
Het ging best prima, voor het feit dat het niet goed gaat.

Ik heb de hele dag enorme hoofdpijn. Een vochttekort. Paracetamols. Ik ben weer ongedurig. Het is warm. Ik ben onrustig. Ik zie op tegen 1uur en 22 minuten lopen en heb geen idee wat er lukt. Ik neem water mee, muziekje aan, oefeningen vooraf. Maar als ik het park in loop voor ons huis ‘schreeuwt’ mijn knie: AU. Dus oefeningen vooraf zijn niet de oplossing. Als ik het park uit loop (nog geen km) is het wel goed en heb ik een ritme. Ik moet heel rustig de eerste 20 minuten. Viaduct op prima, maar naar beneden komt het dan los ofzo en dan ga ik gewoon lekker lopen! Te hard voor wat ik moet, maar het gaat echt helemaal vanzelf. Ik snap er niks van, want het voelt echt niet snel. Ik zie veel mensen van de slow triatlon in duo’s, leuk. Mijn kennisjes zie ik niet, die lopen vast vooraan. Ik had gedacht dat het druk zou zijn, maar het valt enorm mee.

Even wandelen en dan naar de dijk toe gaat het allemaal fantastisch. Op de dijk roept een fietser me met naam toe en iemand in een mini toetert en zwaait. Ik herken hen niet. Ik ga me zorgen maken over het tempo en de afstand, want dit gaat wel erg goed. Dan teruglopen en blijkbaar heb ik wind tegen ofzo, want het gaat iets minder gemakkelijk. Nou kan het ook zijn dat de km’s gaan tellen, maar ik heb geen pijntjes. Het is meer moeite. Met meer piekerhoofd.

De 16 minuten zijn het lastigst, waarom weet ik niet. Het viaduct over is ook niet jofel, ik ben niet sterk meer in omhoog. Omlaag wel en dan raak ik moe. Ik drink en eet ook niks. Gewoon rechtdoor lopen. Ik zie een hele, hele dikke mevrouw en ik word er onpasselijk van en hou het tempo even niet. Dan over de Evenaar. Onrustig. Warm. Aan het einde echt lastig en ik moet er aan trekken om vol te houden. Ik heb intussen ook flink aandrang. En dan het huis voorbij rennen om de training/14km vol te maken, dat is dapper!

De laatste km is echt niet makkelijk. Thuis diarree. Warm. En chocomelk. Afspoelen en eten. Het ging.

Ik zag er ontzettend tegenop, 2 uur zwemmen. Ik sprong er in bij baan 1, één iemand anders, dus ik heb veel van mijn eigen ruimte en kan mijn eigen ding doen. Netjes overlegd: ik mag voorop. We hebben YS die een training geeft en beoordeeld wordt door een hoge pief van de NTB. We gaan op tijd zwemmen, met een fluitje en de bel. Ik kan het slecht horen, maar wel lekker zwemmen. Als ze twee keer fluit ga je harder, fluit ze 1 keer, ga je weer rustig. En bij de bel kom je terug. Ik heb geen enkel gevoel of er regelmaat in zit, maar in het tweede blok hoor ik het allemaal en doe ik gewoon meer mijn best als ik sneller moet. Ik heb geen hartslagmeter om, ik zwem mijn eigen tempo’s en ik adem 1 op 2. Ik heb het gevoel dat het behoorlijk goed gaat! In elk geval zwem ik baan 2 er uit en de rest kan me eigenlijk niet schelen. Het lukt en dat is genoeg. Irritant dat ze mij vragen of ik het fluitje kan horen of tikken op de trap en dat ik daarvoor moet onderbreken, maar het is me ook goed. Ik vind het een toptraining: veel zwemmen, duurzwemmen, zelf zwemmen, verschillende tempo’s. Mijn bidon is leeg na een uur! Ik zwem nog even uit en verhuis naar baan 3 terwijl W mijn bidon bijvult. Ik wil achter mensen zwemmen nu. Ik eet een halve gellie.

We beginnen met iets van 400 met wisselende dingen: benen, armen, wisselslag. Ik vind het tempo laag en zwem vaak net niet tegen L op, terwijl W voorop zwemt. Dan doen we 3×50 met steeds een hoger tempo. L keert en dan haal ik haar bij en moet weer inhouden. Ik vind het vermoeiender dan naar een fluitje luisteren. Irritanter ook. We doen nog iets en dan 4×50 techniek. Echt, ik krijg steeds minder zin. W heeft 3km gehaald en gaat eruit. L zwemt voorop en we moeten 500m doen met wisselende tempo’s. Dat vind ik wel weer fijn. KGarmin telt 475! Daarna nog iets stoms en dan nog een keer 500m. maar dan de tempo’s anders. Ik merk dat ik het moeilijker volg. Is ook training! Heb ik nodig straks in Ierland! Nog 400m te gaan. Ik doe mijn best. En dan gaat het mis: ineens is het pijpje leeg. Helemaal oppper de op. Totaal van de kaart. Dizzy, koud, weet ineens weinig meer, kan alleen maar aan bitterballen denken.  Ik maak 4600 vol en ben daar heel blij mee. Het tempo is aan het einde behoorlijk vernachelt, maar ik heb bijna 2 uur gezwommen! Alles wat ik nu doe, met mijn hoofd vol zorgen, telt dubbel. Elke groene training een enorme overwinning. Na de douche en 2 kroketten voel ik me weer goed. Thuis het fotoboekje afmaken.

11 Mei – een duurrit met Manuel samen en een stuk wandelen in Veldhoven

Dat ging niet echt vanzelf of van harte. Het was leuk, gezellig, mooi; maar ook onrustig voor me, een beetje wanhopig en een moetje. Het moest’je’ eigenlijk 3,5 uur maar dat paste gewoon niet. We moeten naar het zuiden vanmiddag en daar zie ik als een berg tegenop. Om 9 uur stond Manuel voor de deur. Mijn benen zijn zwaar, ze draaien rondjes en tegen de wind in en het gaat goed, maar de lol is er af als het hoofd net zo zwaar is. Gelukkig was Manuel er bij ter afleiding en voor de route door het Horsterwold! Het was wel prachtig en nog zo stil in het begin. Gelukkig had ik-altijd-koud lange mouwen! Over de Grote Trap wind tegen. Soort van. Rustigjes aan langs koeien. Papa appt zijn zorgen. Het maakt mij ook bezorgd en angstig voor vanmiddag. Over wat ik kan bijdragen. En dan blijkt Manuel te denken dat we voor een feestje naar Veldhoven moesten! Had ie even gemist. Een kort stopje midden in het geweldige Horsterwold waar Manuel zijn schoenaatje terugdraait.

Dan naar de rand van Zeewolde. Ik neem de route zo nooit, maar het is een goed stuk! We nemen over de nieuwe polderwegen wind mee, maar het lijkt er niet echt gemakkelijker op te gaan!

Dan blijkt Vincent geslaagd en dat is geweldig! Mooi moederdagkado! Maar ik mis hem dan ook meer. Ik zou naar Zandvoort zijn gegaan, maar mijn eigen mama gaat voor. We fietsen het lijntje over de brug terug en er zitten 50km op. Gewoon weer een stukje sport. Bouwen aan????? Ik baal dan dat de training geel (leuk geprobeerd, maar met een te grote afwijking van de tijd) is, maar accepteer het maar. Het gemiddelde laat het ook zien: leuk, maar niks hoog of goed aan. Zeker niet voor de tijdritfiets!

Wow! Mama viel me mee en tegen. Natuurlijk kan ik haar verstaan, ze is fysiek iets sterker dan ik dacht, maar de verwardheid en de mentale onmacht doet mij pijn. De dingen die ze wel weet: Heb je mijn jasje aan? Rob, wat moet ik met ING punten? En als ik vertel dat Vincent zijn diploma Reddend Zwemmen heeft, zegt ze ad rem: daar heb ik niks aan 😄 maar er is ook de verwardheid dat ze in Almere denkt te zijn. Mijn grootste compliment: ze stelt mij voor te gaan lopen als ze gevraagd heeft of ik al heb gesport! Zie hier de sportieve dochter die geen sloffen kan aandoen. We wandelen even buiten langs met de rolstoel. Het maakt mij blij en haar doodmoe. Ik voelde de onmacht dat ze zoveel meer zou willen en dat is moeilijk voor me. Maar ze is niet wanhopig. Ik ben blij haar gezien te hebben en zelf te kunnen oordelen.

We rijden naar mijn ouderlijk huis, waar mijn vader nog even naar een concert is met mijn zus. Rob en ik lopen naar de AH met papa’s briefje. Het is warm, doodstil in de straten en het lijkt wel zomer! Fijn om even door de straten van vroeger te lopen en het stille centrum. We halen de spulletjes en lopen terug terwijl PSV wint.

Dan even in de tuin zitten. Die lieve papa heeft de aardappeltjes al geschild. Na even zitten in de warme tuinkamer komt papa. Hij ziet er niet meer bedroefd uit en het is onwijs dankbaar om samen lekker gewoon te kunnen eten. Naast koud ben ik vandaag ook wat te hongerig. En dan boven Utrecht langs al bellend met Vincent en Mieke weer naar huis. Ik ben blij dat Rob er bij is vandaag! We gaan in Hilversum langs. Nog een dankbare moeder! En een paar knuffels. En terugrijden voor de rugtas. En K die me sterkte wenst. Laat thuis en dan nog mooi even bitterballen en chips eten. Zonder spijt. Op zo’n veelbewogen dag moet het een keer kunnen. Ik ben er ook behoorlijk moe van, dus daarom heet het MOE der DAG! 👋🏻

12 Mei: fietsen dan maar en hardlopen daarna

zo ongelooflijk moe! In mijn hoofd, want mijn lijf is prima in orde. Nee, mijn koppie loopt over. En de ticketbox ook, want ik ben alleen in de middag met 6 telefoontjes en doorlopend vragen. Dat triggert me uit de tijd dat ik daar op afgerekend werd. En er zijn zorgen en onrust, dus is mijn hoofd moe tot en met. Vincent komt weer thuis en heeft 100 verhalen. Mieke belt hoe het verder gaat met mama. Eten koken. Efteling regelen. De was moet gedaan. Vincent wil binnen gaan fietsen, ik zou moeten hardlopen. Maar samen fietsen is fijner! Dus gaan we samen rustig. Op de racefiets gewoon. Een beetje om niks. Wind mee en miljoenen vliegjes tegen op de dijk.

Het gaat lekker, maar het tempo is niet je-van-het. Het nieuwe fietspad achter de noorderplassen langs! Leuk, maar druk. Dan naar het spoorbaan pad via muziekwijk (nog nooit geweest) en over het spoorbaanpad terug en via het Gerrit schultepad. Ik vind het wel best. Ik moest 2 uur die het toch niet gingen worden, dus een dik uur traag vind ik net zo min goed. Het is wat er lukt deze week. Net dit. En ik zie op tegen hardlopen, maar dat is geen reden om het niet te doen. Vind ik.
De eerste 500m pijnlijk, dan ritme vinden en dan gaat het. Geen idee van route, maar het gaat zoals het gaat. Alles net anders. Na de eerste km gaat het een heel stuk vanzelf. Lekker tempo, prima te doen, niet koud of warm of pijnlijk. Wil alleen graag het gepieker uit zetten, maar die button zit net zo verstopt als ze op de flexi templates zitten!

Beetje door de Sieradenbuurt. Ik val blijkbaar op in mijn rode fietspakje. Haha. Ik hou van dit licht, van dit tijdstip. Als het afkoelt en geel is. En dan, na ruim 4km is het openen weer op. Tempo zwaar omlaag, moeite vet omhoog. Vincent apt me nog even en de lichten gaan aan buiten. Ik ga een beetje uit. Ik moet. En ik moet de 5km volmaken en de bak halen. Er moet teveel.

Maar ik doe iets wat er op lijkt. Er zijn dan geen pijntjes meer of last. Nu ben ik om de goede redenen moe! En het tempo is aardig met 5:50, voor zone 1 🤔

13 Mei: Wandelen in de Efteling

Wow! Mooi weer, geeneens megadruk en mooi alles kunnen doen en beleven. T en N zijn collega’s van Rob uit India en zij gingen mee. Zij hebben zich vast gevestigd in Nederland. We waren later dan gedacht door treinen en files.

Meteen via het sprookjesbos naar Droomvlucht. Is altijd mooi! En nog niet druk. Dan Villa Volta. De verbazing! Daarna liepen we via Laaf over de kermis. Leuk, want ik kom daar niet vaak.

Rode Neuzen ook geinig. Dan via de buitenkant naar de achtbanen. We gingen nergens in en wachten voor de autootjes was te lang. Wel verbaasd gekeken. Maar geen rollercoaster in gegaan. Zoveel zonnetje! We gingen wel 20 minuten wachten voor de Gondoletta. Konden we daar eten. Wel even goed.

Dan Symbolica. Gaaf dat het voor Rob en Vincent ook nieuw was! Eerst schatten gedaan en daarna nog een keer voor muziek.

Toen naar het Spookhuis via de snelle virtuele rij. Heerlijk! De reactie van Vincent was onbetaalbaar. Wederom geweldig. T&N wachtten tot wij nog een keer gingen. Echt wat een onvolprezen belevenis! Kort, heftig en intens.

Dan richting de fata morgana toe ging ik even met T in de Max&Moritz, voor de lol!

Dan fata morgana met nul wachtrij. Ik heb goed gekeken. N wilde nog wel een keer mee. Konden de collega’s even kletsen. Dan om 10 over 4 weer naar het Sprookjesbos. De warmte en alles is best vermoeiend! Maar het is er zo kneuterig leuk en fotogeniek. Niet doodstil, maar ook absoluut niet overvol.

We gingen nog een keer naar de Droomvlucht. En ik ben ook nog in de Carrousel geweest! Toen het Sprookjesbos afgemaakt, maar we waren allemaal behoorlijk moe. Dan nog even maar de watershow kijken met een prachtige regenboog.

Uiteindelijk werd het half 7. Best een lange dag, maar hoe ongelooflijk mooi. We hebben echt geboft! En ondertussen goed nieuws van mama. Wat een mooie dag. En niet teveel gesnaaid, maar ik voel wel dat ik wat extra nodig heb. Dan maar even niet idioot veel sporten. Het is me wel goed zo, last zwemmen en rennen maar. Ik organiseer namelijk wel waar we heen gaan en alles!

14 Mei: een zwemtraining en joggen nu het bos weer open is

moe en te snel en lastig en alles. Teveel werk en tickets en dat is de verkeerde button bij mij. Paniek als zendesk vol staat. Het ene telefoontje na het andere in de ochtend. En veel websitestickets. Ik ben nog moe en vol van gister en van het weekend, maar ik moet door en door en door. Vervelend. En om 5 uur moet ik ook gelijk weg, want het zwemmen is. Ik ben te moe. Ik zwem rustig in en doe maar wat. Alles met achtje, het is elke keer de overkant halen. En de tijd halen. En de armpjes blijven gebruiken. En adem blijven halen. Ik heb werkelijk geen enkel flauw idee wat de volgende opdracht is en laat R voor gaan, maar die is ook niet zuiver met ‘r flippertjes. Ik vind alles best. Niemand kan me het bad uit halen als ik niet precies volgens de voorschriften zwem! Dan 8×100. De helft armen en de eerste 4 keer z1 en daarna z2. Ik vind om de beurt voorop, maar dat vindt DS blijkbaar beneden zijn waardigheid en hij knalt er vandoor nadat ik een keer voorop heb gezwommen en R ook. Ik volg. Alles armen. Daarna moeten we iets van 100 rug, 100 school en 100 armen doen en nog iets met 100. Ik smokkel de helft weg. Doe ik alles met achtje. De tuthola met r grote hockeybek zwemt me voorbij en dan weer niet en dan overslaan en uiteindelijk doen alleen D en ik de volle 300 of 400. Daarna 4×25 z3, maar ik zwem achteraan zo’n beetje door. Alles is me best. Ik heb de afstand wel gehaald, 51 minuten volgemaakt en de groeten, ik ga er zo gauw mogelijk uit. Mijn brilletje zat vaak niet goed, de hartslagmeter lag nog thuis, de zin was verzopen. Soms is aanwezig zijn en maar wat doen het maximaal haalbare. En dan kan er ook geen foto vanaf.
Ik moest de stappen nog halen. Ik voel me moe. Niet goed. Dus ik kan beter gaan hardlopen, beetje joggen. Het bos is sinds gister open en ik wil er heen!! Naar het bankje toe! Gewoon, tempo boeit niet, muziekje op. Ergens even wat rust proberen te vinden en de buurman ontwijken die voetbal kijkt met veel herrie. Kort-kort en ik vond het natuurlijk weer koud, want het waait. Eerste 300m beetje auw en dan alweer oke. Ik doe echt rustig aan. De eerste kms gaan vanzelf. En dan even stoppen bij het bankje achter het hek wat weer open is.

Zo heerlijk vertrouwd en bekend en ook zo mooi nu alles weer groen is! Ik neem een pad terug waarvan ik verbaasd ben hoe goed het erbij ligt als er t hele jaar nog onbegaan is. Ik ga een stukje om voor de mooie bomen. Ik stop voor fotootjes en zo.

Dan weer terug langs de bankjes. Het hekje vind ik erg mooi en fotogeniek. Zelfs in het bos merk ik wind mee en gaat het makkelijker. Ik heb wel wen lekker ritme en ik ga naar omstandigheden best goed. Maar rust en kalmte ligt niet voor het oprapen.

Het viaduct over blijft sappelen. En kilometers verzamelen blijft trekkerig. Maar dat is het dan ook. Ik heb de tijd naar beneden toe afgerond gered, ik vind het ook best en voel me een pietsje beter. Gezonder moe.

15 Mei: Hardlopen met mijn collega en daarna zelf terug naar huis lopen.

Samen met collega M. Zij gaat over een maand voor het eerst 5km hardlopen bij de Weerwaterrun. Doen we met het bedrijf Kidskonnect. Ze is zo dapper en enthousiast! Lange broek. Rugtas voor d’r spullen. Nou, geef die maar aan mij, die spullen! Ik vond het toch spannend. Kan ik wel weer lopen? Kan ik haar motiveren? Ben ik leuk genoeg?

Notes van de dag: ik ben zo gotvergeten moe. In mijn hoofd. Kan weinig tegelijk. Maar ik kan prima blokje voor blokje en ticket voor ticket werken. De verstopping is weg. Ik ben onrustig. Alle makkelijke dingen zijn bergjes ipv drempels vandaag. Ik sla me er doorheen. Best goed al zeg ik het zelf.

De opdracht van vandaag: 3km inlopen met collega- 5×500 5’30 1000 rust-1500 uitlopen.
Eerst 3,5/4 km met een collega die op weg is naar 5km hardlopen, dus met wandelpauzes en heel rustig tempo. Ik genoot er van en wat vind ik M geweldig en sterk! Ik daag r uit, loop net iets te hard, daag r de berg op en vraag net dat stukje extra.

Ze is zo lief! Ik ben zo trots op gaat! We wandelen terug naar haar auto en mijn Gemiddelde zit op 7:20 😂 ik leer haar nog lantaarnpaalsprintjes en die wint ze met haar 33 jaartjes natuurlijk vet van mij!! Vind ik totaal niet erg. Ik geef haar sleutels en spullen terug. Het was supergaaf!
Daarna liep ik zelf naar huis vanaf het station centrum. Veels te hard vaak en eigenlijk ook redelijk makkelijk. Ik denk de hele tijd: zo begon ik ook ooit en kijk nou! Natuurlijk had ik de eerste versnelling verknald en opgeofferd in het Beatrixpark. De tweede was omhoog natuurlijk 😬 tegen de wind in. Heerlijk dus. In de rust liep ik te hard en boven de 5.50 dus. In de versnelling liep ik 5:20. Ook te hard voor 5:30. En soms wel omlaag! Ik had veel bekijks op het spoorbaanpad.

Ik nam het pad ietsje om anders was het te weinig. Is rustiger. De laatste ging ook prima. Ietsje meer moeite. Wind mee ofzo. En elke keer kalm uitlopen. Kilometers verzamelen en maar denken hoe ver dat nog weg is voor M. Hoe onmogelijk het ooit was wat nu zo fijn is. Uitlopen. Op het einde was het echter weer opeens op. Maar ik hoorde mezelf tegen mijn collega zeggen: als het lastig wordt, begint het trainen pas echt! Nog een blokje om het park en zwaaien naar Vincent die net thuis komt.

En langs de vierdaagsekindertjes snel! Dus toch maar de 12km volgeploeterd. Eigenlijk gingen 8 km in the middle tegen de wind in vanzelf! Daar hou ik me aan vast. En dat na weer een volle werkdag en mijn moeder die naar het revalidatiecentrum is verhuisd. Ik ben wel vermoeid, maar meer geestelijk dan mijn benen. Uitvoeringsscore is maar 20%. Haha. Weer een groene training, dat wel. En niet verhongerd of iets. Het gemiddelde eindigde op 6:18, dat is een vette verbetering!
En dan nog wat huishoudkracht: Hoe stom is dat: de was opruimen, doen, kattenbakken, vaatwasser uitruimen, boodschappen aanpakken, opruimen: dat alles kost meer moeite dan hardlopen. Daarna nog met papa bellen. Administratie van Garmin bijwerken. Ik kan niet veel bedenken en het blijft moeilijk om alles in elkaar te passen. Dat kost bakken vol Kracht. Soms mag je ze gewoon opnemen. En dan nog is de huiskamer een bende en de was maar half af.

16 Mei: duurrit solo Knardijk windkracht 4 mee en windkracht 5 tegen en een stukje wandelen voor de stappen

het is onwijs wisselend vandaag. Ik stelde het fietsen even uit. Bij nood wilde Vincent me graag halen. Tijdritfiets is prima nu. Hartslagmeter vergeten. Muziekje op. Opdracht was 3:45 uur. Doelletje: wind mee op de gehele Knardijk.

Tops: Hele bidon sportdrank leeg en dat hielp goed! 40km wind mee en snelheid verzamelen. Daarna genieten-rit vanaf Harderwijk. Stoppen op een bankje voor eten en een plasje.

Mooie nieuwe paden. Kon tot 60/65km prima snelheid maken en lekker fietsen! Gemaal, langs het water, Harderwijk, de haven van Bunschoten, de beverburcht, het pontje: mooi om te zien en te beleven.

Minnetjes: na 65km wind tegen. Ploeteren in de polder. Drammerig. Minder leuk. Zwaar. Brug op zag ik tegenop, maar dat viel mee. In de Flevopolder niet meer makkelijk. Gemiddelde na 2 uur 28, na 3,5 uur nog maar 26,5. En dan om moeten rijden in Almere, maar ik moet en zal 100 halen.

Te weinig gegeten denk ik, maar achteraf een koek en chocomelk gesnaaid en die hielpen! Wel enorm moe even, en vermoeide beentjes. Maar fysiek verder niet erg moe. Keurig in de tijd! Netjes gemiddelde; voor mij dan. De rest zijn onwaarschijnlijke goede fietsers: die lachen om dit tempo. Ik zag HB me tegemoet komen op de oostvaardersdijk, die ging niet harder en niet verder.

Wandelding: Meer geappt dan gestapt.
Maar wel gedaan.
HB zag mij niet
MvdB vind dat ik weinig drink onderweg
En dan komt Vincent thuis en vraagt of ik mee fiets als hij zijn koppelloopje doet. Gezellig mee op de stadsfiets. Hij leert wat trainen is.
Toch de stappen gehaald!

17 Mei: duurloop de grote trap af met wind mee en taxi aan het einde. En de eerste keer op mijn gravelbike! En tot slot: zwemmen natuurlijk.

Het ging gemakkelijk en toch ook weer niet vanzelf. Ik had gister met Vincent mee gefietst, vandaag ging hij me oppikken. Dan kon ik de Grote Trap aflopen met wind mee. De Grote Trap is een fietspad. Ik dacht voor ik ging: 6:30 is prima. De eerste kilometers gingen lekker rustig en die waren rond de 6:01/6:02! Het voelde rustig en warm. Maar geen last van pijntjes ofzo. Wel veel twijfels: dit is pas een beginnetje, de eerste kilometers liegen, straks begint het pas. Maar na 4km ging het nog steeds prima en zelfs ietsje sneller. Maar niks overhaasten. Ik liep het Kotterbos uit, de brug over.

5km binnen een half uur. Dan dacht ik: 2 lastigere kilometers over de brug en de Ibisweg. Die weg was inderdaad best even doorzetten, maar ik ging zelfs ietsje harder! Muziekje aan, rust overal. Na 8km was ik op de Grote Trap en stopte ik even. Precies 46min.

Ik dronk en sprak af met Vincent. Nog steeds weinig echte moeite, niet eigenlijk. Dan weer doorlopen en het verschil met wind mee was minstens 8 seconden sneller! Maar het pad is saai. Mooi stukje bos, felle zon, niemand te vinden. Ik wilde naar de 16km toe, maar die 10EM is zo niet mijn afstand… door naar de 10km ruim binnen een uur (stoppen telt mooi niet mee!). Het ging gewoon goed. Gestaag, geen last van knie, linkerbeen, honger, buikpijn of aandrang.

Op de Vogelweg moest ik stoppen voor een vrachtwagen, net geen 12km. Kon ik goed met Vincent afspreken en weer drinken. Ik wist niet of ik een gelletje zou nemen. Het lijf vroeg er niet om. Dan nog 4 kilometer te gaan. Ik zag meertjes en zwanen en windmolens. Slechts een handjevol fietsers.

Na 14km dacht ik: de laatste kilometer versnellen, dan ben ik tenminste moe als ik aankom! Het ging vanaf km14 wel wat zwaarder. Langs de koeien. Er kwam me een groepje fietsers voorbij net na de 15km, dus ik versnelde en ze bewonderden me! Km 16 in 5:30! Ja ik was moe, maar nog niet van het pad af! Dus nog even doorlopen. Foto maken Vincent was er nog niet. Ik dacht: rustig de brug over 17 volmaken dan maar en toch in 5:58 terwijl het wel warm en trekkerig voelde! Ik zag Vincent in de Arteon, hij zag mij en ik jogde 17,5 vol. Toch heel wat! Ik was bezweet, moe, maar niet kapot. Mijn benen: die waren het er niet mee eens! Fijne taxi 😍

En dan is mijn eigen gravelbike af. Die heeft Rob gebouwd. het was onwennig. Zadel is top, Rob ging mee, door het bos het bordje negerend. Mijn benen vonden het níks. Behoorlijk wind tegen. Ik was voorzichtig. Rob racete weg met zijn motortje! Maar wel voor een foto.

Het was spannend én onspannend! Trailfietsen. Dan naar de dijk. De fiets lijkt ongebalanceerd en wankel aan de voorkant, maar ik moet nog zo wennen! De dijk rustig op met boze benen. En dan weer omlaag en over het fietspad. Wind mee was beter, maar ik deed rustig aan. Het hele tempo boeide me ook totaal niks. Ik stopte bij het bankje voor foto’s. Het viaduct op is altijd lastig. Mijn knie deed een beetje pijn en ik voelde me moe, maar ook apetrots! Nu heb ik alle fietsen en met deze kan Rob ook mee. Het was niet ver, maar wel een klein mijlpaaltje. Mooie fiets is het he?! Ik vind m bijna te mooi 😍

Dan nog een zwemtraining in baan 3. Treuzelen resulteerde in 50m inzwemmen. Ik had het toen al koud. Dan 200m z1 en daarna 4x50m met paddles. Die had ik wel, maar die krijg ik niet aan in 10 seconden pauze! Dus we zwommen gewoon door. De dikke man met achtje en flippers ruim voorop. Mijn brilletje liep na 250m vol en dat was echt wel ruk, maar we zwommen dus gewoon keihard door. Ik ook. Oefening. Dan weer 400m in 200m z2 en 4×50: polo, 1op3, 1op4 en polo. Daarna weer 200z1 en 4×50 iets, maar ik weet niet meer wat! Ik bleef stug achter W zwemmen. Ik hield het gewoon koud eigenlijk. Zeker na het stoppen steeds. Ik spande me niet in, deed mijn best ook niet, hoefde ook niet, boeide ook niet. Gewoon slag na slag na slag na slag. Ik had trek en ontzettend zin in de macaroni met gehaktsaus. Dan nog keer 200m en 2x 100 wissel. Ik deed polo ipv vlinder en alles met achtje. Mijn benen waren zo klaar met mij!

Toen nog 1 keer 400m, want er moest iets met paddles en die deed ik dus niet aan. Toen stond mijn horloge stom weer op …75, dus ik zwom in baan 1 naar de andere kant en ging er uit. Tempo valt nog mee (als dat klopt).Groene training gehaald, moe en ook saai.

Maar ik heb het alledrie weer gedaan! Die lieve trainster van mij die het wél begrijpt, heeft inderdaad voor volgende week heel weinig ingevuld. Dat het sporten geen extra druk oplevert. Examens, extra werken, mama’s toestand, een verjaardag: dat is allemaal genoeg! Die gekke JB post dat je moet eten rondom trainingen, niet teveel moet opbouwen, dat je een rustdag moet nemen, dat je niet altijd maar comfort moet doen en dat je een coach met kennis nodig hebt. Behalve die coach doe ik alles ‘verkeerd’! Zij doet binnenkort een halve triatlon, maar zij traint niet zoveel. Binnen fietsen (een uurtje), krachttraining, 1 keer 13km hardlopen. Het voorbeeld is in elk geval niet sterk of hoopvol dat ze het zou weten!

18 Mei: de fietsrit afgebroken. Ik kap er mee.

Vincent zou hardlopen, maar was een hoesje kwijt en dat was 1 bak stress en geschreeuw en iedereen boos. Toen ging ik maar fietsen, maar het was hopeloos. Zinloos. Nutteloos. Iedereen doet geweldige wedstrijden en ik moet naar Eindhoven. Ik ga wel alleen in plaats van met al dat gekrijs thuis. Het is examenstress, woede en ik kan er niet mee fietsen. 70 minuten duurtempo lukt al niet en ik weet bij het Bloq dat ik naar huis ga en absoluut de 2 uur niet vol zal maken, ik vind zelfs een uur al te moeilijk eigenlijk. K ga langs het smalle fietspad, maar ik zie of merk nauwelijks waar ik ben. Ik ben totaal niet bezig met fietsen of sporten. Het is trekkerig, zeurderig en alles voelt verkeerd.

Ik zie bij het viaduct onder de Hogering RV. Ik fiets naast hem en we kletsen een stuk. Kan me toch al niet schelen wat mijn tempo is. Dan het spoorbaanpad en via een ommetje terug. Het boeit me allemaal totaal niks. Ik wil naar huis. Ik ben boos. (…) Ik zie op tegen de week, met extra werken, een verjaardag die ik niet wil organiseren, examens en dat we in Eindhoven moeten zijn. (…) Waanzin. Uiteindelijk rijden Rob en ik een stukje richting het zuiden en daarna pikken we alsnog Vincent op en ga ik met Vincent. Het werkt niet voor mij. Doen alsof het goed en geweldig is, kost teveel energie. Met mama gaat het beter, maar nog lang niet goed. Moeizaam. Ik eet teveel m&ms en we eten friet. Ik doe mijn best, maar het voelt k**. Allemaal.

Het enige wat gelukt is vandaag: de 365 dagen streak van duolingo halen.
Leuk dat alle sporters (PSV, Verstappen en de triatlon-divisie dames) winnen, maar mijn dag is verloren.
Na het eten even wandelen. Want de stappen moeten gehaald.
Ik ben in- en in moe.
Krijg de toekomst op korte termijn niet op orde. (Komende week / rest van de maand)
Blij is effe weg.
Maar dat zit in het hoofd, want fysiek ben ik kei-gezond. Geen last van het lopen of zwemmen gister. Of het fietsen eergister. Voel er niks van. Alle ledematen voelen top!
Wel last van de M&M’s: 2 uur later al last van darmen.

Het gaat mams gelukkig best goed: ze lacht weer, is er slim genoeg bij en weet het wel allemaal. Maar aan alle kanten krachteloos. En snel moe. Weinig energie. Links is duidelijk veel minder goed. Geef mijn part maar aan fikkie met dat ouder worden…

19 Mei: na het werk even wandelen en even wat huishoudelijk bijwerken

Met Rob. Veel wind. Koel in de schaduw, warm in de zon. Moesten omlopen vanwege het afgesloten bruggetje, en daardoor was het best verder dan ik dacht.
Ik ben hongerig vandaag. Maar ik eet niet extra.
Lekker gewerkt, omdat er dan simpelweg niks anders hoeft dan de tickets en telefoontjes. Er is een backup en het is overzichtelijk. En een stukje van een slepend project weggewerkt.
Vincent beheerst aardijkskunde gelukkig.

De enige groene training deze week haha. Die is omdat ik ga strijken!! Gewoon omdat er weinig staat.

Ik heb geen pijntjes of ergens last van. Dat is fijn.
Zou het dan toch helpen om niet te zwaar te zijn?

20 Mei: een duurrit fietsen en een koppelloopje en daarna nog zwemmen: just another saturday

Fietsen: Enerzijds saai, rustig, ongeïnspireerd en traag. Aan de andere kant van de ⚖️: zwaaien naar een vissersboot, een open rode brug, een boot onder de brug, leuke appjes, een trage trein zien en net iets verder om langs Lelystad.

Doodgewone rotwind: niet veel, maar vanaf het Markermeer en dus nergens mee. Niet veel gedronken, niks gegeten. Ben aangekomen!! 400 gram maar liefst, maar vooral het onbegrip weegt tonnen. Muziek is bekend, alle wegen ken ik, cadans gebruikelijk laag, gewoon maar trappen zonder me echt in te spannen of moe te worden. Twee uur niet gered, 50km wel.

Voor al mijn collega’s onvoorstelbaar als ik het ze morgen vertel, voor mijn sportieve vrienden een lachertje met 26,4 gemiddeld. Ach, op de racefiets is het wel best zo.

Hardlopen: An Seacht Mór! Glas Ban Oiraiste
Thuis plassen, jasje ruilen voor oranje shirt en de mannen aan eco laten! Ik zei nog: ik doe het 4,2 rondje, maar eigenlijk was ik liever langs de plassen gegaan. De eerste 500m was weer gevoelig, maar niet erg. Ik moest er echt even in komen! Ademhaling wat hoog en onrustig. Maar binnen een km was het gesetteld en bewonderde ik het overdadige groene pad. Glas, dat is groen in het Gealic.

De eerste km in 5:30! Ja, dat is ‘inkomen’. Ik zag dat mijn horloge iets aftelde, maar wat? 30 minuten is toch geen 4km? Ik liep lekker door! De tweede km ging ook prima in 5:26. Het voelde goed. Niet te moeilijk of te warm. Het pad lag bezaaid met witte vlokken/zaden. Apart! Ik had een foto groen en ik maakte een foto wit…. 🇮🇪!!

Toen bedacht ik dat mijn horloge 4km elke keer iets sneller aan het aftellen was. Sjit. Daarvoor ging het iets te hard! Maar ik zette aan in km 3 en die ging in 5:16. Ik snap het wel dan. Kilometer zou geen makkie worden, maar wel haalbaar. Moest ik binnen de 5 minuten blijven… was dat weer het probleem. Niet onmogelijk hard of lastig, maar wel even wat zweten en een beetje doorzetten. Ik zag dat het gemiddelde lager was, dus het was zeker gelukt! En toen door het park uitlopen. Ook een kilometer natuurlijk. Rustig aan is dan ook nog hard en dat ging natuurlijk prima. Ik maakte de laatste foto van mijn oranje outfit om het 🇮🇪 vlaggetje compleet te maken!

Ik vind het prima dat ik blijkbaar na even opstarten 5 km binnen 28 minuten loop! Thuis maar wat eten, al viel de honger en de aandrang mee. Ik moest een beetje, maar niet echt en ik ging ook pas later.

Voor een rustweek is dit best okee zo. Ik had deze week gevraagd of de trainster mijn schema zo beknopt mogelijk wilde invullen en hoe ‘kwalijk’ dat is. Ze zegt dat het geen kwaad kan. Zou ze bedoelen dat je dan alles op 1 dag doet 😜. Zo dat je de rest van de week vrij hebt 😂 ik moet iets van een planning hebben en dan kan ik de rest van de middag op de bank liggen te suffen. Lijkt me goed!

En dan dus nog even wat zwemmen. Ik ging best lekker vond ik zelf! 300m inzwemmen
Dan 3×300 z1/z2/z1 de laatste 50m techniek. Wij deden slepen, bijleggen, vuisten. Ik zwom voorop. Volgens mij flink hard haha. Mijn horloge miste na de eerste keer 25m. Takkeding 😠 De tweede keer riep R dat ik me verteld had en nog 50 moest, maar dat was niet waar! Deden we 50 extra teveel. Potverdikkeme.

Na de 900 was het 50school en 50rug. Vind ik niks ontspannends aan, maar ik trok de 25m er weer bij. Dan 3x200z2/z1/z2. R vooraan. Ze zwom ook door! Vond ik. En zo telde het flink op! Weer 50ss/50rug en nu deed ik de rug wel helemaal. 3×100 z2/z1/z2. Ik weer vooraan, maar ik vond het niet meevallen. De laatste rekte ik met 50m op. En toen nog 100 erbij om 2500 te halen. Vond ik mooi op de dag passen: 50-5-2500. Ik vond het best een fijne dag! Ik had het idee dat Garmin best veel pauzes eruit haalde, maar dat heeft ie maar 1 keer gedaan op de eerste 100. Boeie.

21 Mei: een wandeling met de collega’s

Met de collega’s Jo en Jef. Rare dag op kantoor. Zo met het examen van Vincent. Ik werk wel redelijk door en luister goed en kijk ook.

Ik heb dus NERGENS last van! Beetje verkouden van het chloor en wat vermoeid, maar verder vind ik het doodgewoon om 50-5-2500 te doen op een rustige dag.
Ik verbaas me over het (vr)eetgedrag van anderen. Die eten met hun ogen en excuses. Noemen een gevulde koek een lunch. Eten omdat ze moe/ongelukkig zijn. Ik heb ook zin in de Engelse dropjes, maar ik heb er niks van nodig. Hoewel ik het ‘er af sport’ en een paar best kán, draagt het niks bij. Dus ik neem niet.
Zo ook ander gedrag: het gaat niet gemakkelijk of vanzelf, dus we komen later of nemen een dag vrij om bij te komen. Huh? Verjaardag, examen, revalidatiecentrum, extra dag werk: mega triggers. Maar het af laten weten? Neuh.
Ik verheug me vooruit en doe het vandaag met een half uurtje wandelen: uitwaaien en niet zeuren.

22 Mei: een gravel-duurrit en een stukje lopen

Er is iets met het stuur. Daardoor ‘zwabbert’ de fiets. Soort overstuur, tegendruk. Heel jammer, want verder zit het geweldig, fietst het leuk, maar de fiets is nog veel te eigenwijs om over een onverhard pad te gaan. Ik probeer het in het Kotterbos, maar nee.. beetje engig.

Ik ga het ‘verboden’ pad een stukje op, zie een vosje, begrijp het kwetsbare gebied en kan hier niet fietsen. Te ongelijk. Hoewel de ‘verharde’ weg aanlokkelijk lijkt. Je ziet sporen van een fiets.

Ik ga nu alleen nog verhard! Controle bewaren. Tempo ligt lekker prima en muziekje is prettig. Wind is fiks. Stomme richting. Praambult en dan omhoog en de Trekweg is dicht, maar de plas bereikbaar. Dus ook voor mij en mijn lastige fiets. Hoef ik lekker niet op te letten en heb ik de weg voor mezelf. Vergissings haha. Twéé grote opleggers die de hooibalen komen halen. Het asfalteren begint inderdaad net bij de brug. Dus ik ga door het Kotterbos ook terug, maar net anders. Net geen uur. Ik had me de hele dag verheugd op het fietsen en het viel wat tegen, maar buiten zijn helpt zoveel tegen al die minuten op het werk die zo traag wegtikken! Ik vind het leuk, heb genoeg te doen, lieve collega’s, maar vandaag trok alles. Ik zou films gaan monteren, maar het kwam er weer niet van. Dat vind ik dan rot. En ondertussen doet Vincent examen. Ik maak me te weinig ongerust. Alleen op de korte termijn: wat doen we dit weekend is mijn grootste zorg. Rob vindt al snel wat er mis is met het stuur. Is te verhelpen, maar niet eenvoudig.

Net geregend. Maar droog als Vincent en ik even gaan lopen. Voor de stappen. De frisse lucht. Maar vooral: omdat het zo lekker ruikt na al die weken droogte! De onmiskenbare geur van de aarde. We doen kleine blokjes. We hebben zondag geregeld en wat mijn kind voor zijn verjaardag wil is mijn allergrootste kado: samen de marathon lopen/fietsen om de Oostvaardersplassen. Ergens lunchen onderweg. En daarna pannenkoeken eten. Hoe is dat zo gekomen?! Wat een ongelooflijk feest! De familie de Boer gaat blij mee eten. Mams belt en ze is echt prima bij en goed te verstaan. En dan de kleine gangetjes door slingeren. Vincent spot een auto. Rob komt de fiets zonder remmen met een ander stuur laten zien en voelen. We slingeren en kletsen. En de kleuren met ondergaande zon en het extreem lage licht zijn geel en warm en prachtig. Hoe mooi kan nog geen half uurtje wandelen zijn? En een heel leuk vormpje op de koop toe! Hier klopte de tijd weer, de minuten liepen normaal.

23 Mei: De Oostvaardersplassen ín 🤫

Dit was een wens: 1 keer ín de Oostvaardersplassen komen. Vincent ging mee. Ik had mezelf dit zo beloofd na een extra werkochtend met een vergadering vol gepraat maar waarin weinig werd gezegd. En er verrassingen waren! (Weer een manager pleite). De collega’s zijn zo tof&lief en het werk is zo leuk, maar het bedrijf zelf: 🙄 De lunch: broodjes met kaas. En dat terwijl ik weer terug ben op 68 kilo gvd. En dan vertragingen, winkels: altijd veel-veel-veel. Maar ik ga hardlopen. Punt. Het Kotterbos in na een dikke bui. Rugzakje voor telefoon, Vincent heeft water in ‘t tasje. Korte broek, regenjas, compressiesokken. Die laatste zijn misschien niet het beste, want links begint gevoelig. Een km-tje opstarten. Echt: voel me een stoomwals. Maar wind mee komt het los, km 3 gaat makkelijk. Onverhard door het Kotterbos. Het ruikt lekker en we zien níémand.

In t hele Kotterbos hebben we niemand gezien. Vincent bebbelt en dan het bord ‘geen toegang’ links laten liggen. Het kettinkje is er niet, de weg duidelijk. Een stuk zelfs bestraat. Over de camping en ik zie het spoor al. Een hek. Je kan er overheen stappen. Sorry.

Dit is wat ik zo graag wil!! Onder het spoor door. En dan sta ik midden in de Oostvaardersplassen. Betere wegen dan waar ook! En camera’s helaas. Dus we gaan niet ver.

Het voelt geweldig, spannend en illegaal tegelijk! Mijn horloge stond even uit…

Terug over het pad langs het spoor. Er is dan geen trein. Wel toen we onder het tunneltje waren en zodra we linksaf uit zicht gaan ook weer. Na zo’n 6km zijn we weer legaal en stoppen we voor wat drinken.

Pfoe. Warm. Regenjasje uit. Onverhard verder. V babbelt lekker, ik moet even doorzetten. Langs de berg: nergens iemand. Dan nog langs de ovp en daar wel wandelaars. Beetje drukkend weer. Het gaat verder okay qua lopen: geen pijntjes, geen aandrang, redelijk tempo, tamelijk makkelijk.

Stukje door het bos en dan het walgelijke viaduct op. Voor V ook niet makkelijk: ver onder eigen tempo. Park door en in 5 kwartier thuis met 1234 op de teller. Chocomelk&snel bij, nergens geen last meer van.

24 Mei: Supporten bij de Slow Triatlon

DH om half 8 oppikken en naar Ouderkerk brengen. Daar rommelde ze en het was niks warm, maar wel leuk. Vincent was ook mee. Hij reed. We kwebbelden. DH het water in roepen. Dan fam L gedag zeggen. En J&M verwelkomen. DH uit het water halen. Dan J&M weer steunen. Ik vond het leuk, maar ik had niet het idee iets te missen. Wel om te sporten, maar niet echt dit. Grappig dat kleppen onderweg en totale wanorde allemaal mag. Tot slot de dames L bewonderen en ze zien gaan zwemmen. Toen gingen we naar huis en begon de regen.

De nacht was dus al niet te lang geweest en dan thuis meteen weer door met eten en opruimen en dan naar Eindhoven rijden. Rob reed gelukkig, want weer drukte. Mama was (ook) moe vandaag, maar bij haar is dat desastreus. En dan twee uur terugrijden! Snel rijst eten en eindelijk even rust.

Ik mis bezinning enorm. De ritten naar Eindhoven zijn lang.
Die laatste dag dat mijn kind 18 is, dat 19 jaar geleden alles veranderde met een bloeddrukmeting. Vincent zegt: “maar nooit had je in de verste verte ook maar kunnen bedenken dat je met je kind aan triatlon zou doen”

25 Mei: DE DUO MARATHON ALS VERJAARDAGSKADO
Duo Marathon met Jarige Vincent 💕💞💖💝 ♥️

Mooier dan dit wordt het niet.
Ik heb er geen woorden voor die kunnen omschrijven hoe waardevol, onbetaalbaar, geweldig, fantastisch, emotioneel dit was. Rijkdom. Pure levensrijkdom.

De route had ik een aantal dagen van tevoren al uitgestippeld, de tas met alle spullen ’s morgens ingepakt. We namen Robs fiets mee, met motortje. En warme broeken. Voor Rob stond er een tas klaar, dat we tussen de middag evt. konden omkleden. We wachtten tot na de regen. Ik was vooral bang dat het koud zou zijn om te fietsen. Ik had de afstanden al van tevoren bepaald, wie welk stuk zou lopen. Vincent wilde 19km lopen. Om 10:51 vertrokken we. Ik nam de eerste 3km voor mijn rekening. Korte broek, lange mouwen.

Het ging goed en de eerste km was meteen de langzaamste van de dag met 5:51! Maar dat wisten we nog niet. 3 Kilometer is dan snel voorbij en we wilden gauw wisselen, dus fietste Vincent vooruit, deed zijn lange broek uit. Maar het heeft geen zin om snel te gaan doen. Ik deed een jasje aan en Vincent was een kilometer of anderhalf op weg en toen begon het te druppelen. Dat hadden we niet afgesproken! Op de brug regende het. Maar langs het Almere City Stadion alweer niet meer. Daar gingen ze een wedstrijd houden. Vincent kon ook lekker eigen tempo lopen. In het Vaartbos begon het echt hard te regenen!

Regenjasje aan en 2 keer aan de kant voor een auto. Bij het sluisje was de post van de 5km wedstrijd (LiveLoveRun). De sluis was open! Of dicht, hoe je het bekijkt! We moesten wel even stoppen.

En dan door het Wilgenbos, die was nog voor Vincent en ik was jaloers op de mooie omgeving. Hij liep 6km. Net voor de dijk op was ie klaar. Kon ik even plassen, even rustig wisselen en dan ga ik de dijk op en heb ik 9km lang wind mee.

Het was rondom zijn geboortetijdstip en ik vond het raar en lastig en een vreemde herinnering. Intussen had ik wind mee en kon ik de eerste 3km gemakkelijk hard doorlopen. Dan kom je langs de afslag naar huis. Maar ik moet tot de tweede parkeerplaats. De regen was helemaal gestopt en de zon kwam er zelfs door! Weer een beetje te warm… Vincent kwebbelde lekker door. En we hebben veel foto’s gemaakt.

Ik had me wel vergist dat 9km best een flink stuk is. Ook als je wind mee hebt. En boordevol memories zit. Soms vond ik het best emotioneel om te bedenken dat ik daar met mijn zoon liep en dat ik dat kon en dat hij het wilde en hoe geweldig dat wel niet is. Het ging wel hoor, maar ik zei ooit toen ik in 2013 de marathon had gelopen: “bevallen gaat sneller en is makkelijker”. Het gaat nog altijd sneller in mijn geval met die 3 uurtjes, maar ik weet niet of het makkelijker is… Na 7km misschien wel even… 5km in 28 minuten: ha! De laatste 3km waren lastiger. Ik wilde misschien de 10 vol lopen, maar Vincent wilde ook wind mee op de dijk! Ik daagde hem uit om de 7km in 28 minuten te lopen. De tweede parkeerplaats leek een eind weg, maar ik haalde 9km in 50 minuten zonder te stoppen! Toen ging ik fietsen en Vincent hardlopen. En daar was de zon weer! Ik kon prima met korte broek fietsen en met het fietsjasje aan. Dat ging allemaal hartstikke goed.

Ik stuurde Rob een appje, want Vincent ging 5km in 20 minuten en daarna ietsje minder hard. De Knardijk op was even andere koek, met de felle wind van zij. Zelfs voor mij als fietser! Het was overal heel rustig gelukkig. Dat maakte het een stuk makkelijker, dat we niet vaak voor mensen aan de kant hoefden te gaan. Het bos in en daar moest Vincent voor de kleine boodschap. Hij had de 7km in een half uur prima gedaan! Wow.

Toen mocht ik weer. Door het bos. Voor de 4 kilometer tot het Centrum. Het viel me niet mee. Alles was een beetje stram. Niet dat ik heel zacht ging en de omgeving in het bos was geweldig, maar ik zag onwijs op tegen de Knardijk op moeten lopen! Daar kan ik dan gewoon 3km het genieten aan verpesten. Vincent speelde met de GoPro en genoot maar namens mij.

Het bos duurde lang en weet je: je bent heel snel boven! Nog een klein stukje wind van opzij en dan naar beneden, naar het Buitencentrum. Dat is dan weer genieten.

Netjes 4km vol en we zaten op 29 kilometer. Eigenlijk hoefde er niks veranderd te worden! We zetten de fiets goed vast, namen de GoPro en fietscomputer mee en liepen Rob tegemoet. In het centrum namen we plaats, kletsten even met DR (!!) en toen gingen we boven zitten. De mannen frietjes, ik een koek en een Mars en thee. Als je dan zo zit, lijkt het allemaal heel makkelijk! Zon en uitzicht.

We gingen weer rond half 3. Ondertussen vele berichtjes voor de verjaardag. Alles in de tas proppen en Vincent ging voor 3 kilometer. Ik zat op de WC toen mama belde, maar ze hoorde me niet. Fiets losgemaakt en toen ging Vincent hardlopen en zwaaide Rob ons uit.

Vincent voelde de frietjes! Ging hij gewoon even iets minder hard (maar nog altijd harder dan ik zou kunnen!) het fijne is dat 3km dan ook overzichtelijk is. Loopt ie alsnog de mijl in 8 minuten. Hij had wel lekker het achtbaanstukje. En langs het bankje. Dan ga ik weer ergens middenin. We wisselen gewoon zonder haast: jasje uit, jasje aan, even moed verzamelen en ik ging voor de 4km. Dat waren de 4 zwaarste van de dag. Wind tegen, saai recht. Vincent vertelde over auto’s en ik zei gewoon maar liever niks. De 4 trainingskilometers: afzien en doordrammen.

Langs de Praambult en dan is het nog 9km en ik ging rekenen dat we niet helemaal langs de vaart zouden hoeven tegen de vette wind in. Vertellen is er niet meer bij. Mijn knie doet even moeilijk, maar ik red het. Het tempo was niet eens dramatisch en bleef onder de 6. Maar de moeite die het kostte… In de benauwende zon. En mijn darmen vonden het koekje en de Mars ook niet leuk. Dus na 4km toch gestopt en gelijk in de bosjes. Gelukkig al die tijd niemand gezien, de hele 4km niet en de schijtpartij ook niet. Vincent bereide zich voor op de laatste 3km, maar zijn horloge telde 4km dubbel. Glitch! En off he went. Hard. Hij wilde in 12 minuten klaar zijn met de 3km. Ik dacht en kletste ondertussen over de route. Maar we hadden nergens meer een totaal. Hoe stom is dat! Hij knalde het Kotterbos door en ik liet hem rechtuit lopen.

Ik filmde het voor zijn trainer TK, die er nu pas achter kwam dat hij jarig was. Even met zichzelf bezig vermoedelijk. Tot onder de brug, toen was ie met 11:47 op de teller klaar en kapot. Mocht ik het nog afmaken. Langs het Luierpark. Ik zette ook nog even de schouders eronder en ging weer rond de 5:30 hangen. Voor mij prima! Vooral zo naar het einde toe. Ik kon goed doorlopen en de Evenaar op ging ook.

Vincent had een totaal +4km, maar kon dat alleen bij stoppen zien. Beest verwarrend. Ik liep 3km vol en toen moesten de 200m nog. Of meer? Ik liep tot thuis. De fietscomputer gaf 42,42 aan.

Vincents afstand was ook voldoende. Ik gokte het er maar op en ging direct weer door naar de WC. Het klopt, ik heb de 42,4 gedaan. 19km gefietst, 23,3 km gelopen. Kan ik. Pijnloos. We zijn 5 uur van huis geweest.

26 Mei: in het bos 🌳 wandelen met Vincent

Ik slaap prima, maar 1 keer eruit, ik beweeg moeiteloos en heb geen enkel pijntje waar dan ook: geen spiertje te voelen, geen blaar, geen schuurplek en zelfs het verbranden valt mee. Maar MOE. Hoofd-moe. Denken gaat wat trager. Afhandeling kost iets meer moeite. Ik doe en kan het best, maar rustig aan. 1 voor 1. Niet te moeilijk. Zo werk ik de dag door. Ondertussen ben ik dus echt heel blij met wat Vincent en ik gisteren samen hebben gedaan!! Ik realiseer me echt goed hoe geweldig het was en hoe ongelooflijk dat we dat samen doen!
Ik heb een leeg schema. Raar, en makkelijk ook. Doe maar wat ik wil. Na het werk wil ik fietsen! Maar ik moet ook de stappen halen. En het waait eigenlijk.
Dus om half 5 bedenk ik me. Wandelen. Het bos in! Rust in me heen. Vincent gaat mee. Die heeft spierpijn. We rijden naar het parkeerplekje en volgen de gele route. Stilte, alleen het geluid van vogels. Ruimte en veel groen. Probleemloos wandelen. Echt even lekker! Dan blijft het hier maar bij, dat is ook goed vandaag.

27 Mei: eerst een huishouden, dan even fietsen en een stukje hardlopen en ook zwemmen nog.

Sinds gister is het in mijn linkerknie geschoten. De baarmoeder is anders gaan liggen (ontspanning? Of een kramp? Of gekanteld?) en dat trekt aan de binnenkant van mijn knie. Doet ook s nachts pijn. Opeens he. Compleet uit het niks. Iedereen zal zeggen: logisch als je 23 km hardloopt opeens en altijd maar traint, maar vorige weken, maandag: geen enkele last! Was het gewoon helemaal weg. Natuurlijk zegt de huisarts dat er niks aan de hand kan zijn: maar aan de binnenkant van mijn knie zit het gevoel van een kleine blauwe plek. Een trekkende spier. Het is niet zo ernstig dat ik niet kan lopen, maar ik baal dat het weer pijnlijk is. Baal er gewoon enorm van.
Ik slaap prima. Ik ben niet gestresst. Alles gaat gewoon goed. Ik blijf rond de 68 kilo hangen en dat is eigenlijk geweldig (vandaag een ons eronder weer).
Ik blijf lekker lang liggen, want het regent toch. Liever niet vandaag, maar ik kan het niet veranderen. Dan maar schrobben! Vincent komt me helpen en die zuigt de trappen, de stoelen, de bank. Ik doe de keuken, ruim kattepis op, neem alles zorgvuldig af en doe de wc en de trappen ook nog. Ik ruim ook alle was op. Het is me een werk zeg!
Dan nog naar de winkels en de auto wassen. We zoeken zeker een half uur naar het bonnetje wat ík verfrommeld heb en weggegooid. Dan moet je nagaan wat je waar deed! Zat ie toch in de vuilnisbak (kattenpis opgeruimd ook!) het blijft van tijd tot tijd regenen en soms is er even een zonnetje.
Dan fietsen. Ik had tegen Vincent gezegd dat we even zouden gaan fietsen, maar op mijn schema wat pas vanmorgen binnen kwam, stond hardlopen. We wilden fietsen! Dus gaan wij fietsen. Het werd even droog en het bleef ook even droog. Vincent nam de fiets met het motortje en ik mijn gravelbike. Vincent vergat zijn helm, maar… de gewone pedalen zitten er nog op, dus het mag!

Gewoon lekker op de Trekweg wind mee! Nu stuurt ie heel fijn. En fietst erg lekker, vooral wind mee haha. We waren op het nieuwe asfalt en daar waren nog een trekker en een vrachtwagen bezig, maar we lieten ze passeren. Ik had het niet koud met de korte broek. Toen bij de Praambult berg op en wind tegen. En daarna door het bos ging Vincent lekker voor me fietsen met zijn motortje zo dat we 25km/uur konden fietsen. Het ging gewoon, niks speciaals, niks makkelijks of moeilijks. In het bos namen we een stukje onverhard, maar die steentjes zijn echt best wel ruk.

Het bleef maar droog! Hartstikke fijn weer! Op de Evenaar was de wind tegen niet meer leuk. Toen waren we er bijna. Ik maakte 20 kilometer vol en vond het wel leuk geweest.

Hardlopen eraan gekoppeld: 5x1km-300msneller/200mrust
Meteen na het fietsen met het fietsjasje en de trisuit nog aan. Mijn knie is dus weer gevoelig en dan kan ik de loopmojo niet vinden. Dan sleep ik minstens de eerste 500m. Stappen zijn niet lekker, ritme ontbreekt. Super lastig. Het tempo was niet eens zo gek en keurig wat het wezen moest, maar het voelt dan gewoon alles behalve soepel. Na een kilometer moest ik 300m versnellen naar rond de 5:30. Dat lukt dan wel, gek genoeg. En in de rust een foto nemen van de klaprozen en de lavendel.

Dan een km omhoog en dat ging dan mooi rond 6:00, maar naar beneden ga ik weer te hard, omdat ik ‘maar’ 5:50 mag. Dan zit er wel een soort van ritme in, maar ik heb het te warm en niet prettig. Weer een stukje harder en dan op het onverharde stuk en daar moet ik dan echt wel even aanzetten. Het begint heel licht te regenen. Dat is wel lekker! Ik neem in de rust weer een foto van het pad en de wolken en dan weer door.

Ik denk dat het nu moeilijker zal zijn, maar dat blijkt niet. Ik ga nog steeds te hard. Mijn hartslag is laag, maar het tempo niet. Dat zou fijn zijn als het ook makkelijk voelde, maar dat doet het niet. En dan nog een keer harder en dat lukt dan wel. Ik red het blijkbaar en ga toch maar afmaken en alle 5x doen. Dan wind tegen. Ook dan hou ik het tempo keurig en eerder te hoog dan te laag. Het is gestopt met motregenen en het wordt iets meer. Ik moet om via AlmeerPlant en natuurlijk moet ik de 300m sneller het viaduct op. Hard werken ook nog! Het lukt, maar het is logisch dat dit niet gemakkelijk gaat. Dan rustig omlaag is stom uiteraard.

Dan moet ik weer. Enorm. En dat kan echt niet. Ik ga door het bos en moet even stoppen om ‘t weg te drukken (leuke woordspeling) Maar ik maak m af! De kilometer gaat nu goed qua tempo. Ik doe in onze straat nog 1x de 300 snel en fotografeer dan de dixie in onze straat. Ik maak keurig de training vol en nog best oke ook en ren dan door naar de WC voor een pot vol diarree. De pijn is weg.

En dan nog een intervaltraining in het zwembad. training van R, in de baan met nog een R en RV en W. 100m inzwemmen. Toen 300z1-200z2-300z1. Deed ik voorop. Is lekker rustig, vooral tellen met de ademhaling en kalm zwemmen. Ik had geen hartslagbad om. Daarna 200z2-100z3-200z2. Ik liet W de z3 mooi doen haha. Uiteindelijk is een keer minder makkelijk draaien dan opeens wat trager, maar ik vond het prima zwemmen. Vanaf nu ging W voorop en ik achter hem. Ik ben geen snelle zwemmer. Achter iemand zwemmen is dan zoveel relaxter! 100z3-50z4-100z3. Ik hou wel van deze voorspelbaarheid!! Dus geen verrassing met 50s4-25z5-50z4. Ik ga dan W voorbij in z5, even wat aanzetten. Ik kan dan met mijn slag alles geregeld krijgen. Wat een winst tov 10 jaar geleden. Daarna zwommen RV en ik 125 bc. Toen dacht ik dat we klaar waren en deed ik 50m zonder achtje, maar er was nog iets! 2x75z1. Bleef lekker even achter W. En nog 3×50 z2. Ik merkte weinig verschil meer. Ik zwom nog een keer 50m zonder achtje en toen was de les wel klaar. Lekker gedobberd, zo op de dinsdagavond. Deze dinsdag was een rustdag of zoiets. Voor mij wel. Maar wel veel gedaan.

28 Mei: Wandeling door het bos met Rob

Meteen na het werk, na een hele dag regen scheen de zon. Volgens Garmin gaat alles helemaal geweldig: lage rusthartslag, super goed slapen, steeds beter in vorm. Maar ik voel dat niet zo: ik slaap niet zo kalm, voel me niet zo rustig, ben niet zo zeker. Ik doe gewoon mijn werk en geniet van het me verheugen op de reis naar Ierland. Alles valt in elkaar.
Ik heb geen pijntjes meer, ben niet meer extreem moe en voel me fysiek goed.
Het is zo heerlijk om gewoon tickets af te werken, stukje bij beetje.
Dus daarna, na het werken, even naar buiten, even frisse boslicht en modder. We volgden de groene route, maar het bos is flink gegroeid en we misten een pijltje, dus we liepen extra.

Ik hou de weg wel in de gaten, weet waar ik blijf en ken soms een pad minder goed, maar het is allemaal duidelijk. Een beetje nat en ik heb trek. Ik eet later wel macaroni bolognese: lekker maar niet heel slim. Het ging qua eten wat minder vandaag: nootjes en veel cola.

29 Mei: Een wandeling met mama! en hardlopen met Vincent in Veldhoven

Wow. Na een ochtend vol regen en met een lange rit weer naar het zuiden (de a27 afgesloten) en ook na een nacht slecht slapen, (…) toch maar weer naar de Dommelhoef gegaan. Vincent reed. Ik vroeg aan mama die alweer helderder kijkt of ze wel naar buiten ging, maar mondjesmaat en ze dacht ook niet zelf te kunnen lopen. Was ook niet mijn idee, maar ze stapt de rolstoel in we gingen! Ik mocht duwen.

Dat ging prima, het was zelfs warm. We gingen over de Dommel, langs het huis van meneer Philips en toen zelfs onverhard. Ik vond het fijn en k geloof dat ons mam er ook van genoot. Ik was blij dat ze aangaf dat ze niet de stad in wilde, dat ze bij rust en kort bleef. Heel fijn! (…) De zon ging zelfs schijnen!! Dit was helemaal prima. We zaten boven en we zaten te kletsen en mijn moeder snapt het allemaal prima en volgt het nu zoveel beter dan een paar weken geleden! (…) We gingen frietjes eten bij mijn vader en daarna ging hij terug naar het revalidatiecentrum en gingen Vincent en ik hardlopen.
De Hardloopopdracht was: 7x(7min-20-20-20)
Meteen na de friet, dat is niet zo handig… Ik moest zelf de weg bedenken. Vincent ging met mij mee. Het begon helemaal supergoed en de eerste 7 minuten duurtempo gingen veel te snel en veel te hard voorbij! Ik mocht max 5:50, maar ik zat op 5:35! En dan 20 seconden hard (Vincent lachen) en daarna 20 seconden nog harder (Vincents tempo eventjes) en dan 20 seconden dribbel-rust. Ik miste bijna het fietspad, maar het ging goed: we gingen onder het viaduct door. Schoot ik Vincent even af tot de sluis. Kon ik zelf ook lekker hard. Over de sluis weer de versnellingen in.

Onverhard bij het water en stilte: ik moest echt weer natuurlijk! Ik was zo goed als klaar toen er 2 fietsers kwamen. Het is zo lastig en niet lekker, maar fijn dat ik zomaar de bosjes in durf. En dan het pad langs het water. WOW! Steeds smaller en mooier en qua kleuren prachtig en onverhard en spannend. “Weer langs de Dommel, mam!” riep Vincent, “Het is echt Dommeldag!”

Ik heb ‘m op de terugweg naar huis van het vlottenweekend verteld. Ik miste een paar keer de 20-20-20, want dan was er een bruggetje of moesten we terug. Het hek naar de Campus was dicht.

We deden gewoon stops hoor! En warm als het was!! Dan aan de andere kant terug en Vincent ging nog een keer op eigen tempo weg. Ik bleef ook te hard gaan. Gemakkelijk veel te hard. Ik snap er niks van. Vincent ving Pokemons en had een kaart en wilde ergens langs en daar was ook nog een dikke Lexus. Hij vond een onverhard fietspad langs de snelweg. In blokje 5 raakte het een beetje op bij mij. Oversteken bij de snelwegen en dan moet ik nog 2 blokken! Oef. Wind tegen, ploeteren, weer aandrang en even doorzetten. Ging Vincent nog even zelf, staken we over bij Groenen en in de 1nalaatste keer liepen we even vast. Toen moesten we nog een ommetje maken en wilde ik door het Mariapaadje.

Ook dat was te kort, dus nog verder om. Ik had het absoluut niet makkelijk meer. Nog 1 keer versnellen, door ons eigen paadje en 10km vol maken. Heel zwaar, heel zwaar, dat laatste stukje door de straat heen en weer, want ik moest echt enorm! Heb het toilet gebruikt met zware diarree en een plastic zakje gepakt voor de onderbroek. Ik voelde mijn knie, mijn linkerbeen en was bezweet, maar niet extreem moe. Uit-thuis 6:21 alsnog. Uitvoering met 61% valt me ook mee. Maar vooral: wat super dat dit kan met Vincent op mijn ‘geboortegrond’, al wist ik totaal niet dat dit er was toen ik 18 was.

30 Mei: Vrijwillige intervallen zwemmen in de Koploper!

Om 10 uur via een omweg naar de Koploper gereden. Ik had een willekeurige training van de TVA gepakt, die er wel leuk uit zag, ergens van vorig jaar. Die had ik uitgeschreven en op de bidon geplakt. Vincent zou m ook doen. Ik zwom 50m in en was toen aan het koele water gewend. Er volgde 4×100: eerste baan snel, tweede baan snel enz. Daarna 50m steigerun. Er waren 5 mensen in de baan en dat is net te veel qua verschillen. Later werden het er 3 en dat was echt top. Toen een bondarenko: 25snel-25rustig-50snel-50rustig-75s-75r-100s-100r. Ik deed m helemaal achter elkaar en ik was echt trots op mezelf dat ik inmiddels enigzins verschil kan maken qua tempo. Of het voelt in elk geval zo. Alles met achtje, dat wel. Maar toen was het blaadje al lang niet meer leesbaar! gelukkig wist ik het wel een beetje.

50 omgekeerde steigerun. Dan 200 rustig, 2×100 duur en dat werden er 150 bij mij. Heel stom. Mijn brilletje liep vol en bleef dat vanaf toen natuurlijk lekker irritant doen. Dan 4×50 hard. Ik deed mijn best…

Daarna 4x100m, eerste keer de eerste baan snel, tweede keer 2 banen snel, derde keer drie en dan de hele 100m snel. Toen was mijn horloge weer van slag met tellen en deed ik een soort van 25m toen ik op Vincent wachtte. Daarna 2×150 nog: 100 rustig, 25 snel en 25 school. Het werd weer drukker en ik deed de laatste school maar niet, omdat het lastig is voor de mensen achter me. Daarna deed ik nog 100m zonder achtje om het af te maken en die zijn dan veruit het lastigst! Had ik mooi een uur vol gezwommen en voor mijn doen lekker snel. Ik was er tevreden over.
Eigenlijk lonkt het dan om een klein stukje te gaan fietsen en wat te wandelen, maar dat hoeft allemaal zo niet. Lunchen, onkruid trekken, alle was doen, opruimen, bellen, appen: het kost me allemaal genoeg energie. Ik krijg altijd een beetje last van mijn rechterpols aan de buitenkant, blijkbaar toch van het zwemmen. Knobbelig. Vreemd. Eens navragen aan meesterzwemmer TK

En daarna doe ik een bakje ‘krachttraining’: onkruid wieden, strijken en de was opruimen.
Onkruid wieden: Dit zou net als winkelen mogen tellen als krachttraining: ik vind het vreselijk! Het is benauwd, je staat er niet lekker bij, het is een hoop getrek, je krijgt er vieze handen van en het lijkt altijd meer dan het is. maar ja, na een paar dagen regen moet het nu eenmaal weer. Pokkekarweitje. Dat is wel een krachttraining waard toch? De was en strijken: Alles gedaan: alles gewassen, alles gestreken, alles opgeruimd. En ik moest voor mei de krachttrainingen nog halen. En dan is er nog veel meer qua huishouden: kattenbakken (ik heb er een blauwe plek van, van het meppen op de kattenbak om alles los te krijgen), opruimen, WC schoonmaken. Je haalt er de stappen mee en een badge voor de krachttraining. En een schoon huis op de koop toe, wat wil je nog meer?!

31 Mei: 3/4 Rondje Flevoland fietsen samen met Vincent en ZONDER WIND

Ik kan het op z’n ES’s doen (iemand die altijd klaagt en zichzelf op Instagram onderuit haalt zodat iedereen kan zeggen hoe geweldig hij is): het was helemaal niks vandaag, ik was moe, het was benauwd, ik wist al binnen 5km dat het niks zou worden en ik had na 50km nog steeds geen zin en we konden nergens eten (want de fietsen mochten niet op het terras) en het was stikdruk met fietsende idioten in de middag en overal zitten mugjes, ik heb veel te weinig gegeten en gedronken en we zijn maar snel terug naar huis gegaan en het tempo is helemaal k*t. Maar kijk me geweldig zijn: ik heb toch gefietst en iedereen moet medelijden met me hebben. ES klaagt altijd en doet zielig tot en met.
Nu op zijn Ankes: hoe geweldig dat je met je kind kan fietsen! Wat fijn dat er gewoon geen wind was. Het eerste stuk tot de Ketelbrug (40km) was heerlijk: ruim, goed vol te houden, vooral heel gezellig saampjes en mooi met die zeilbootjes (zonder wind leken zij de grote verliezers). Lekker tempo en ik voelde me oke.

Net na de Ketelbrug een plasstop (midden op het fietspad) en een fruitgellie eten. Dan spelletjes spelend verder (een chimpansee en een parkiet: wie o wie). Bij Ketelhaven was het vuur eruit bij mij.

Op naar de 62km voor de lunch, maar daar mochten we niet gaan zitten naast onze fietsen. 7km verder dan. Vermoeiend. De brug stond open en ook bij de volgende plek een nee. Dan moeten we veel mensen inhalen en 16km verder! HOE DAN. Ik at een winegum en toen zag ik opeens een camping en een snackbar en bankjes voor onszelf. Frietjes en broodjes en een grappige vraag of onze fietsen toch wel electrisch zijn… Op 75km zaten we.

De frietjes smaakten goed. Ik had een andere route bedacht: korter. Toegeven dat 150/162km niet lukt vind ik lastig, maar het voelde gewoon niet goed genoeg. Toen haalde een mevrouw ons in bij het opstappen en dat kon ik niet over mijn kant laten gaan! Ik ging voorop, haalde haar in en hield het zomaar een km of 7 boven de 30. Geen wind. Genoeg gegeten, voel me weer fijn en ik wil dit. Vincent volgt en de vrouw stayert mee. Mag ze. Op 85km haakt ze af en dan begint de drukte. Vincent heeft het zwaarder. We gaan door naar Zeewolde en dan heb ik het weer lastiger, maar ik hou het tempo best redelijk vol. Zeewolde door is altijd wat drukker, maar daarna werd het pas écht erg: in het bos op het smalle fietspad hele families, wandelaars, inhalen, tegemoetkomend verkeer… Rampzalig, vermoeiend, irritant. Echt niet leuk. Vreselijk onrustig. En eindeloos leek het. Zwaar remmen, bijna de bosjes in: bahbah.

Het ging door tot de brug. Ik kreeg een enorme hoestbui en dronk bij de stop bij de brug even veel sportdrank. Dan de weg terug. Ruimte! Stilte! De wind trok alleen wel aan langzaam. En ik was moe. Vincent ook.

We worden ingehaald door een man. De enige die ons inhaalt. Bij de stoplichten ook al geen rust en nagestaard vanuit een auto. Dan de Grote Trap op. Die is ook altijd doodstil. Ik was er echt zo klaar mee!! maar je moet naar huis he. Zo energieloos en misselijk van de sportdrank. En daarna hardlopen: daar moesten we fiks over onderhandelen! Ik had op de Ibisweg nog een beetje energie, maar daarna was het opper dan op. We maakten de 130km vol. En weet je: soms is dat best een prestatie! Dat is trainen tot en met. Gewoon maar de moed er in houden.

En dan toch nog een koppel-achtig loopje:

Vincent moest er een koppelloopje aan vast plakken van 3-5km. We hadden het er onderweg al over en we kwamen tot ‘samen om het park wandelen’. Maar dat vond ik dan weer te minnetjes, dus we zouden 500 mijn tempo doen: dribbel en 500m zijn tempo: WANDELEN. En dan de 3km, meer niet. Vincent ging zijn horloge nog pakken, dus ik had tijd om wat cola te drinken. We begonnen met 500m dribbelen en alles deed me pijn: mijn knie links, mijn benen, mijn handen; het was zoeken naar een ritme. Wandelen is ook al zo wat en we reduceerden het tot 250m. Dat was wel prima. Het was echt drukkend heet. We gingen dus niet om ook niet. Dan weer 500m dribbelen en gelukkig kon Vincent dat uittellen. Deden we weer een spelletje, de sprinkhaan had ik bedacht! Ik had de pijntjes achter me gelaten, maar het ging verre van soepel! Snel door het bos en toen hebben we de 3km vol gejogd. Waren 750m. Ik was zo blij dat ze klaar waren! Ongewoon. Naar huis wandelen. Ik vond het prima en weet je: ik ben nog best trots op het tempo ook! Want soms is het doen en uitvoeren en aanpassen al een hele klus. En die trainers van ons kan het niet schelen: het is hun eigen dikke raceweekend! Het zwemmen hebben we maar achterwege gelaten, daarvoor ontbrak alle energie. Ik heb een uur op het bankje gezeten buiten.
Ik zie niemand die vandaag zoveel heeft gefietst en dat verbaast me. Het was prima fietsweer met alle windmolens die stil stonden. Lekker warm ook. Veel recreanten, die wel.
Vanmorgen viel onze lamp in bed en daar schrok ik enorm wakker van: dan begint de dag al niet best. En de zenuwen beginnen op te spelen. Vreselijke juni komt er aan! Maar deze trainingsdag hebben we weer doorleefd/overleefd/beleefd.

Bewust te weinig eten, want ik zal er aan moeten wennen. Ik had een blauwe plek op mijn hand gister en daardoor het stuur onbewust anders vast, nu doet mijn hele hand pijn. Ik oefen met weinig voeding en stilstaan voor voeding. Accepteer dat het vermoeider maakt en meer herstel kost. Maar in Ierland wil ik maar een paar keer heel veel (witbrood) eten. Het was wel geweldig om dit met Vincent samen te kunnen doen. Wat boeit tempo of voeding dan eigenlijk?! Klagen laat ik maar lekker aan ES over!

En dan is mei voorbij. Een veelbewogen maand. Maar toch:
– 927km afgelegd. Weer 9,27 die we apart moeten leggen voor vuurwerk aan het einde van dit jaar…

• 152,88km hardgelopen; gemiddeld tempo 5:58!
• 677,58km gefietst; 26 uur en 40 minuten: meer dan ik in een week werk!
• 23,18km zwemmen; 10 keer maar liefst! (meestal is dat wat minder)
• 74km gewandeld
• En voor het eerst sinds september vorig jaar weer triatlons en multisport: 66,33km. De NPW triatlon en de duo-marathon.
• en 4 uur aan krachttraining (soort van) activiteiten.
• Tel daarbij op, dat ik geen uurtje minder heb gewerkt (eerder een paar uur extra), dat mijn kind jarig was en eindexamen deed en mijn moeder in het ziekenhuis is beland.

Ik ben niet ontevreden!