16 juni – Een lange duurrit met 2 snotneuzen

Vanmorgen opgestaan met verkoudheid. Verder werkelijk nergens last van. Al is niezen en snotteren ook vermoeiend. En ik voel een zonnetje in mijn gezicht! Rustig aan maar. Blog afmaken, wasje draaien en s middags op de bank zitten en een dutje doen. Ik snoep veel teveel en ik voel me gewoon niet 100% fit. Terwijl alle andere geweldenaren de Almere City Run sneller dan snel doen, kom ik bij. Ik ben niet ziek ofzo, maar ook niet topfit. ‘s Avonds ga ik met Vincent fietsen. Het is dan eindelijk droog. Samen met Vincent was echt supergezellig!! Spelletjes gedaan en dan viel het wel mee. Ik weet dat 3,5 uur zoals mijn schema zegt niet haalbaar is. We gaan pas tegen 7 uur en zelfs op deze ‘zomer’avond is het niet zo lang licht. We doen rondjeS Oostvaardersplassen. Als het niet lukt, kunnen we na 1 stoppen. Kalmpjes aan. Mijn benen trappen wel hoor, maar echt energie hebben ze niet over. Op de dijk wind mee is makkelijk.

We gaan “wie heb ik in mijn hoofd” spelen. Dikke pret! De kilometers vliegen voorbij. We stoppen voor een plasje. Wind tegen valt wel mee.

Bij het centrum nog een plas-eetmomentje. We doen nog een rondje, maar dan met blackbox. Ik neem aardrijkskunde en Vincent denkt er (gelukkig?) helemaal niet aan! Fotootje bij de paarden.

De zon is wel fijn en mooi. Mijn superbril maakt het allemaal nog flitsender! Vincent is met twee rondjes klaar. Ik ga nog op en neer naar de dijk en naar de parkeerplaats. Het wordt koud als de zon lager zakt. Ik maak 80km vol en net geen 3 uur.

Het is een wonder, de week is voorbij. Het is uitgelopen op een grote teleurstelling met een paar lichtpuntjes. En 13 uur sport, waarvan 12:20 uur triatlonnen. Weet je; die anderen doen vandaag in het grote licht hun best en lopen harder dan ze kunnen, maar ik weet niet of die morgen ook zo pijnvrij opstaan als ik en ondanks alles toch weer gaan fietsen. Want dat doe ik wel!!!! En dan niet een beetje uitfietsen, maar gewoon 80 kilometer op een zondagavondje.

17 juni – Een beetje bootcamp en wandelen

De verkoudheid is geweken. Rob komt weer thuis van de zakentrip. Met Vincent in de pauze even gaan wandelen in de zon en later op de dag (uren later) naar de bootcamp gewandeld. Mooie lucht. Fijn weer.

Maar ik ben onrustig weer en ongeconcentreerd en vooral ontzettend aan het schransen. Zie je wel; zo goed ben ik niet. Ik kom wel redelijk toe aan mijn werk, maar ook dat is onrustig.
Dan de bootcamp. Eerst bij het uitzichtpunt wat opdrukken enzo. Dan naar de trap wandelen/joggen. 1 Van de meiden heeft de Almere City Run gedaan. Ik prijs haar dat ze nu alweer hardloopt, maar hou zelf mijn mond. Ik deed mijn 5km zomaar 5 minuten sneller.

De trap 7x op en af. Tussen alle kwebbelaars door. En dan weer wandelen, lekker in mijn uppie. Heerlijk, ik heb niet zoveel te melden.
Dan nog 2 rondes bootcampoefeningen: ik begin telkens iets eerder, zodat ik meer dan 30 seconden doe. Ik doe heus mijn best, want ik ga hier beter van zwemmen, maar echt animo ontbreekt.
Tot slot een rondje buikspieren. En dan is het alweer klaar. Ik vond er geen klap aan.

18 juni – things go wrong in life

Niet mijn best gedaan op dit loopje. Sinds ik vol goede moed thuis kwam van Cranio sacrale therapie die echt goed hielp met “ik-ben-sterk” is alles met een doodzieke Vincent opeens weer anders. Vanmorgen moe na slecht slapen en me zorgen maken. Papa en mama maar uitgenodigd voor 30 juni. Ik stelde het lopen uit. Goed idee bij de therapie: we gaan tanken, Vincent rijdt en ik ren naar huis en hij rijdt alleen terug voor het eerst. Maar Vincent sliep en voelde zich slap en niet lekker. 38,7 is toch geen koorts, zei hij. Ik stond er bij en het was echt waar: 38,6. Grote griep. Hij wil zo graag zijn herexamen maken! Maar het kan niet. En hoe verder is verdomd lastig te vinden na 6 uur als alles dicht is. Ik zou gerust zijn op de veilige weg: halen dat examen, dan maar in augustus. Annemarie en Joyce zijn me tot steun. Na het eten ga ik toch nog maar rennen. Ik moet 200tjes doen en ik zie wel. Niet is ook goed. Regenjasje aan. Bij het inlopen app ik met Vincent en doe het jasje uit. Het is droog en zal ook droog blijven.

Ik probeer de 200tjes gewoon op de nieuwe schoenen en het gaat wel. De hartslag blijft achter en ik doe niet mijn best. In de eerste zie ik iemand die zijn papegaai uitlaat. In de tweede een paar schoenen in de berm, keurig naast elkaar. In de derde een tuinstoel. Elke keer dribbel tussen de slakken in de rust. In de vierde steken moeder en 8 eendjes over. En dan moet ik weer bermpoepen. Er is toch niemand in de wijde omtrek. Op het vebindingspad word ik angstig. Er zitten grote dingen in het bos die ik hoor en ik zie niemand verder. Ik ben zelden bang, maar nu voel ik me onveilig op 1 of andere manier. In de 6de 200 springt er een hert uit de bosjes en we kruisen elkaar maar net in vliegende vaart. Ik weet nu tenminste wel wat ik hoorde. Ik dribbel de pauzes door. Geen hele hoge inspanning. Ik ga gewoon over de weg. Er staat een camper met een engerd erin. Ik vind het wel lastiger worden eigenlijk, want de vraag waarom dringt zich weer op. Waarom doe ik dat versnellen eigenlijk? En zo braaf? Om niks? Ik ben met honderd dingen bezig, maar niet met tempo. Ik voel me wel okay en redelijk sterk, maar ook onthand en ietwat wanhopig. Ik jog maar gewoon door over de slechte weg.

Van de opdracht, de lage hartslag en het tempo trek ik me niets aan. Ik ga met moeite over de brug achter almeerplant. Het is mistig van het vocht en de lucht is best raar warm. Ik jog de opdracht vol en heb nog een uitvoeringsscore van 66 ook! Ik maak 10km vol binnen een uur en ga naar de Etos door voor een coronatest. Ik laat de 11 km maar zitten en wandel gewoon vanaf het fietspad. Ik wandel naar de ah en dan naar huis. Vincent is zo beroerd, maar geen corona. Het is zo vervelend. Niet weten hoe of wat, de grip kwijt zijn. Maar ik heb gerend hoor. Tempo is okidoki en hartslag laag en inspanning voelt ook matig, maar ik ben buiten geweest en heb wat stoom afgeblazen. Ik ben wel sterk. Hoor. (al ligt opschrijven en voelen ver uit elkaar)

19 juni – fietsen om niks

Fietsen om niks. Even de wind voelen. En is er zon?! ☀️ waarom? Té sa dorcha innui. Ik kan moeilijk iets beslissen. Zelfs de weg bepalen is lastig. Het moest tussendoor. Werken en een etentje en zoveel dingen te regelen. Vincent is veel te ziek voor het herexamen en dat trekt ook een wissel op mij. Mega slecht slapen, want ik hoor hem hoesten en ik maak me enorme zorgen. De thermometer en de gulzige ogen zijn duidelijk: een herexamen is onmogelijk vandaag. Overdag naast het werk regelen dat hij naar het derde tijdvak kan. En hij is zo ontzettend ziek. Ik snap de consequenties: weg zomer, weg zorgeloos trainen, weg hulp van school; maar Vincent is daar nog te ziek voor. En dan oud-collega’s die aan me trekken en alles uitleggen aan mensen: het is loodzwaar en trekt veel energie weg. Ik ga meteen vanaf het werk even uitwaaien, maar ik hou me erg in. Ik vergiet een paar tranen, maar eigenlijk is daar weinig ruimte voor.

Ik vind beslissen vandaag extreem moeilijk en ik ben erg moe. Ik ga na het fietsen ook nog met de oud-collega’s uit eten. Ik weet dan al niet meer waar ik gefietst heb.

20 juni – Mama Is Boos 4x6minuten wedstrijdtempo

Ik had geen zin. Om 3 uur kakte ik in op het werk en had ik veel suiker nodig. Ik heb keurig het werk afgemaakt hoor, maar mijn ogen wilden liever dicht. Mijn hoofd zeurde: “ik wil op de tijdritfiets fiehietsen”. Mijn verstand zei: niet doen, je bent te moe. Mijn benen zeiden: lekker binnen met afleiding gaan fietsen. Mijn hoofd won. Hup, pak die fiets en probeer het maar. Ik wilde zo graag, maar was extreem moe van de hele week ‘groot en sterk’ zijn.

Ik háát het en erger me kapot aan mensen die in hun trainingen net zo hard of harder rijden dan in een wedstrijd. Got, wat heb ik ze opgezocht na triAlmere. En kijk nou: ik snap ze. Het drong mooi door tijdens deze rit. Die mensen zijn heel ongelukkig en boos en gebruiken trainingen om zich af te reageren en te bewijzen dat ze toch wel iets kunnen, wat in het normale leven mist. Want zo’n training was dit. Ik was woest op alles en hoe alles gaat en de muziek van LoreenaMcK stond heel hard. Ik trok me nergens iets van aan, van niemand niet; alleen dat ik iedereen in wilde halen en wilde laten zien (aan mezelf) dat ik heus wel iets kan. Ik heb gezongen, gedanst en geschreeuwd op de fiets. Mijn benen deden pijn en verzuurden en ik schold en mopperde. Dan gaat de training dus op wedstrijdtempo. Arme rest.

Overigens klopt de vermogensmeter absoluut niet. Ik ben blij met de fiets. Dus ik vond het eng om te gaan van tevoren, maar ik kwam wakker en blij van de fiets af. Volgende keer als ik rustig fiets zal ik het bedenken: ik train en ben blijkbaar gelukkig genoeg om te trainen. In de race moet ik maar boos worden 😉

Ik kletste zelfs in de rust met een meneer die ik had ingehaald en hij vroeg: intervallen? Hahaha. Dikke doei. En ik kreeg een 👍 van een man in een hele grote dure Mercedes! Hij bewondert mij en mijn gele bril vanuit zijn dikke bak. Op de dijk toeterde er zelfs een busje! Daarom rijden de anderen zo hard: in hun echte leven missen ze dat blijkbaar.

21 juni – De 30km hardlopen met 3x4km tempoblokken. Rondjes om het huis van 4,2km

Het was natuurlijk een ramp deze week, Vincent ziek. We zouden samen de marathon lopen, maar dat gaat dus niet door. Plan B was ook nog een wens: 7 keer het 4,2-rondje lopen, wat langer is als ik in Ierland heb gehaald. Alleen stond er nu 30km op de planning met blokken in marathon tempo. Ik zag er tegenop, natuurlijk. Gaat het echt wel lukken na zo’n emotionele rollercoaster? Daarom zijn de rondjes prima: ik kan stoppen, ik kan naar de WC en ik kan elke 4,2km drinken. We halen eerst de nieuwe auto, want ‘s middags zou het droog en warm zijn. Ik ben erg moe als ik opsta, uitzonderlijk vermoeid. Ik ga ‘s middags om half 3 ongeveer. Twee bidons water klaargezet naast de Arteon, gellies in het rugzakje, Loreena muziek aan. Eerste 2 rondes (9km) z1/2: rustig aan. Eigenlijk is het een kwestie van rustig aan blijven gaan. Niets forceren. De eerste 2 rondes gaan vanzelf! Het tempo rond 5:57, lekkere muziek, nergens last van. Iets drinken kost ca 20 seconden.

Het begint alleen te regenen in ronde 2. Eerst ruikt het lekker, dan is het even jammer en daarna is het gewend. Het blijft zeker anderhalf a 2 rondes licht regenen. In ronde 3 moet ik versnellen. 4km lang. De hogere hartslag haal ik niet, maar het tempo kan wel moeiteloos omhoog! Best fors, dus ik hou me na 10km binnen een uur in en zit dan op 5:40. Daar ben ik blij mee.
Maar dan moet ik toch weer: ik maak het 4km blok af en duik de plee in. Horloge even uit (GPS glitch voorkomen). Vincent staat klaar met de fiets. Een km rustig aan. En dan moet ik weer harder. Muziek is uit, Vincent heeft wat moeite met fietsen zelfs nog en weinig te vertellen. Wel over de auto. Ik zit al op de helft met 15km en het gaat prima. Misschien wel 8 rondjes…

Maar opeens is het dan toch zwaar: ik moet weer en duik de bosjes willekeurig in. De darmen zijn van slag. Ik laat het horloge aan staan. Dan moet ik nog een stuk door en het tempo ligt minder hoog. Het is nog te doen, maar V zwaait dadelijk af. De bidon voor na het MT blok staat klaar. Ik maak de halve marathon vol in 2:06 (of 2:08) en ondertussen appt Manuel. Onhandig. Maar de tijd is best oke.

Ik ren het huis voorbij, maar het tempo is een beetje minder. Als Vincent weg is, doet mijn rechterheup pijn. Muziek weer aan. Inhouden en tempo loslaten! De bidon staat net te ver, ik eet weer en zit op 23km. Nog 1km rust en dan nog zes – hoe dan. het is weer droog. Ik neem de bidon mee, die ‘splasht’. Concentratie. Het moet allemaal niet meer, en zeker niet hard, liever een wandelpauze als dat moet. Ronde 6 is gewoon lastig. Ik tel de kilometers af. En de rondes ook. Ik probeer de blije gedachtes aan Ierland, maar het is erg trekken en slepen. Een hond heeft mijn stront ontleed.

De pijn in de heup verdwijnt, maar een strak ritme is lastig te vinden. Kilometer 27 en 28 gaan voorbij. iemand haalt me in, weet die gast veel. ik wandel nog even en dan de laatste kilometer. Ik haal het met de ronde en thuis. Ik heb bedacht dat 3 uur 10 uitstekend is, het is zelfs nog neller! Daar ben ik blij mee, maar het einde was wel zwaar en mijn benen doen behoorlijk pijn. Ik moet echt even bijkomen op de vloer en in de douche. Nog 12km extra… Maar dit is langer en sneller dan wat ik in 2023 heb ‘hard’gelopen. En dat na een rampzalige week en een ons extra. hartslag blijft laag, iedereen reageert opeens op Strava. Haha, nu ben ik het, die “uit het niets” opeens 30km loopt 😀 De schoenen zijn geweldig!! En ohja, op 2,5km van het rondje zat het OVERVOL met vogels, hoe hard de muziek ook stond, die hoorde ik er bovenuit! 3keer DarkNightofTheSoul geluisterd.

Ik schrijf in het trainingslogboek: Ik zag hier erg tegenop na deze rampzalige en energieslurpende week. Ik snoep weer veel, want ik slaap slecht en ik kom dus aan en ik ben voortdurend moe en ik baal nu ook van alles, nu de regelstand een beetje uit kan. Ik ben altijd al een sporter geweest met een hoofd wat minder sterk is dan ik fysiek ben. Dus dit was een gok. Ik zou met Vincent gaan, maar die kan dus nog weinig, hoeveel beter het ook met hem gaat. Dus dit doen: 7 keer precies hetzelfde rondje en verder komen als ik in Ierland was gekomen, was mentaal een vele male grotere opgave dan het voor mijn benen zou zijn. De eerste 18km (4,5 ronde) gingen uitstekend. Vincent ging ronde 4 en 5 mee. Toen was hij kapot. En ik daarna ook eigenlijk wel. De laatste 1,5 ronde vond ik zwaar. Ik had last van mijn rechterheup en been, maar dat trok weg. Vandaag ben ik emotioneel helemaal afgevlakt: ik ben niet blij met de supergave nieuwe auto, niet trots op 30km hardlopen, niet vrolijk dat Vincent opknapt en ook niet boos dat niemand op school iets van zich laat horen of geïrriteerd door mijn moeder die vindt dat Vincent ook een paar weken vakantie moet hebben zonder te leren. En nu ben ik het: ik zet vanuit het niets op Strava ineens een 30km loop. En op een redelijk tempo (al kan iedereen dat straks onverhard weer verbeteren of zich beroemen op hoe goed zij dat vroeger ook konden; geloof me: dat hoor ik best een paar keer van verschillende mensen). Ik heb instant last van spierpijn en stijve (boven)benen. Niet ernstig

En hier komt het verslag van 1 van de moeilijkste trainingen van het jaar: De training die ik NIET heb gedaan!!!!!!!!!

Annemarie schreef me ooit: ‘je ziet niet wat anderen niet doen’ en dat is blijven hangen. Niemand behalve zij en ik zien hier wat ik bewust níét heb gedaan. Dat is extreem moeilijk voor mij!!!! Maar buiten zwemmen na 30km lopen en met de ervaring van 2 weken geleden en ik zou alleen moeten gaan, voelde nóg onmogelijker dan een rode training. En naar een andere dag schuiven zie ik ook niet meer gebeuren. Een echte rode training: dat is de eerste dit jaar. Vind ik moeilijker dan 30km hardlopen!

22 juni – uitfietsen!

Anke staat op na weer een te korte nacht om naar de wc te gaan en… het trekt een beetje, maar eigenlijk niks. Na een heleboel spelletjes candycrush (je kan maar iets kunnen) sta ik echt op om te gaan ontbijten en is er helemaal niks meer aan de hand. Ik voel me prima! Moe, maar een nacht met 7+ uur slapen zal MrGarmin, de HRV en ik vast waarderen en verhelpt dat. De laatste weken haal ik de 7 uur niet. Een paar fijne lieve en gemeende berichtjes doen de rest en voila: anke doet het weer. Ik ga uitfietsen. Een uurtje. Ik wil een rondje noorderplassen fietsen, maar merk dat ik bij de manege beland dus ik ga langs de vaart. De wind is best heavy! Mijn benen hebben geen zin in hoge cadans of het viaduct, maar verder doen ze hun werk. De muziek hard. Smile. Ik kom de geweldige LucE tegen met zijn kind op het fietsje en ik ga wat door de stad. Met een smile. Ik hoef niks. Lekker geen tempo.

Ik vreet vandaag toch teveel. Dit is een in-between-dagje van nauwelijks iets. Ik rij op de dijk wel lekker hard en makkelijk met wind mee. Ik maak 25km vol via de Evenaar en het is wel zat ook. Door met eten en op familiebezoek en in de auto zitten. Gezellig!

23 juni – Sprint Triatlon Rotterdam – “hersteltraining”

Een bijzondere hersteltraining, maar de sprint triatlon is binnen! Hier lees je hoe en wat.

maandag 24 juni – wat vermoeid, maar vooral geïrriteerd bij de bootcamp

Nergens last van. Geen enkel pijntje of trekkend spiertje. Volgens Garmin ben ik overbelast, want de HRV is wel laag. Rob is ziekjes, maar Vincent knapt op. De collega’s komen niet naar Almere, dus ik werk thuis en ik doe alle was. Ik voel wel vermoeidheid, ben moe en ongeconcentreerd op het werk. En bang. Dat het mis gaat. Dat ik toch ergens geblesseerd raak. Ik kan niet alles kunnen. Ik voel me overweldigd. En ook dom. Maar wel fysiek sterk. Bang. En echt wel in mijn hoofd vermoeid. Wazig. Nooit goed genoeg. Vooral dat. Al win ik alles (dat kan niet), dan nog niet goed genoeg. En ik ben verbaasd dat ik zo genoten heb gister. Verbijsterd dat ik dat allemaal kan.

Ik ga naar de AH en de bootcamp wandelen.

Vroeger in vwo2 had ik een vriendin die alleen maar over zichzelf praatte. En wat haar bezig hield. Die jongen waar ze een oogje op had. Dat was nog in de tijd van de telefoon met een draadje en een hoorn. Ik hoefde de hoorn maar neer te leggen en heel soms ‘ja’ te zeggen. Als zij uren vol praatte. Ik trek dat soort mensen aan. En ik kan er niet mee omgaan. Zij haalde het VWO wel, maar ik niet. Die mensen die zijn allemaal geweldig en verkondigen dat blijkbaar graag tegen mij. Daarna had ik een vriendin die vooral sneu en zielig was. Gelukkig heb ik nu maar weinig mensen meer in de buurt die mijn energie met hun geweldigheid opslurpen. (ik zeg niet geen, want triatleten zijn daar een uniek soort in, die het tot een kunst hebben verheven) Maar de bootcamp zette me weer even 35 jaar terug in de tijd. Hoe mensen je toch zo teleur kunnen stellen. Alleen maar over zichzelf praten en energie opslurpen. “Kijk mij geweldig zijn. Blessure voel ik nog hoor, maar ik loop 3 dagen achter elkaar. En fiets vanuit het niks 3 keer per week 120km bij elkaar. Van een beetje bootcamp oefeningetjes.” verkondigen. Als ik dan vertel van mijn rampenweek, dan hoor ik maar 1 keer een gemeend “dat is vervelend”. Bij de rest voel ik aan dat ie zichzelf met z’n ex zieliger vind. Als ik zeg dat ik onder die omstandigheden 30 kilometer heb gelopen, heb ik er niks, maar dan ook helemaal niks aan als tie begint over hoe zwaar het was om te lopen met die ex, toen je nog 5 kilometer met haar liep, een jaar of wat geleden. Dan interesseert mij dat deze keer niet. Dat soort zuigt mij leeg. Helemaal op. Dat soort snapt er niks van. Als je wist wat het betekende om 30km in 7 dezelfde rondjes te lopen, boven de dertig te fietsen in de wedstrijd en emotioneel iets meer te verhappen te krijgen dan de nieuwe vriend van je ex van jaren geleden, dan begin je niet weer over jezelf en dat je 7km gelopen hebt. “Langzaam met 6’ gemiddeld.” Als je het echt snapt, luister naar je hartslag, sukkel. Nog 1 keer naar deze bootcamp en dan ga ik nooit meer. Dan laat ik de knipkaart verlopen. Ik heb deze ellende met niet luisterende en uitzuigende ‘vrienden’ al meer dan vaak genoeg getraind. Ik leer niet zo snel blijkbaar.

Bij de bootcamp doe ik mijn best maar hier word ik echt niet sterker van. Elke keer hetzelfde, niks uitdagends aan. Ik train mijn irritatiespier vooral door al dat geneuzel van die mensen. Wellicht voel ik me daar als triatleet te goed voor. 9x de trap, wandelen, ronde 1, dennenboom (ik doe echt mijn best en hou de spieren vast tot het gevoelig is), nog een ronde en dan nog 6 oefeningen en tot slot buikspieren. Elke keer hetzelfde, ook met de buikspieren. Ik ben er zo klaar mee. Ik haat het dat ik me er te goed voor voel en dan stuiter ik helemaal terug de andere kan op en voel mezelf het allerslechtst. Ik zit uitgeteld op de bank. Gelukkig kan ik Candy Crushen als de beste!!

25 juni – Hardlopen in de hitte en huishouden en strijken als krachttraining!

Ik voel me beter, al is de HRV nog laag. Ik ben een kilo aangekomen, maar nu ga ik weer goed voor mezelf zorgen. Klaar met zielig zijn! Veel thee drinken. Het is warm buiten. Is het opeens zomer. Er ligt veel strijkwerk en ondertussen bel ik met mijn zus. Dan valt het strijkwerk wel mee. Ik moet vandaag ook nog het huis schoonmaken en het onkruid weghalen uit de tuin. Vincent is weer op zoek gegaan naar informatie op school en we gaan weer verder met hoe de zaken er nu voorstaan.

Er staat in deze relatief rustige week hardlopen op het programma. Een uurtje De training is 40 minuten deurtempo en dan 8 keer versnellen voor 30 seconden en anderhalve minuut rust tussendoor en dan nog 5 minuten uitlopen. Ik ging samen met Vincent, die weken niet gelopen heeft en nog steeds verkouden is. Het is maar een uurtje. En het is erg warm. Goede training voor Duitsland, want daar verwacht ik ook warmte! Dus dat dacht ik elke keer: dit is een goede training voor de warmte.

Vincent had het er maar zwaar mee. Hij moet dan ook ‘sloffen’. Ik doe gewoon wat lukt. eerst gaat de hartslag weer totaal niet omhoog. de eerste paar kilometer echt niet. Ik loop om zodat Vincent even kan wandelen en bijkomen. Ik blijf gewoon hobbelen. Het gaat best nog wel op een matig tempo. Ik ga gewoon door en ik heb niet echt de behoefte aan wandelen ofzo. Ik cirkel nog een keer om Vincent heen.

Ik moet acht keer versnellen straks en heb niet zo goed uitgeteld hoe lang mijn training dan is. Ik neem een extra blokje om, dan kan Vincent ook even zijn eigen tempo doen. Dat gaat dan wel ook weer lekker voor mij, alleen met mezelf. Daarna beginnen de 30 seconden versnellen. Dat valt een beetje tegen, kost iets meer moeite en ik krijg het er warm van. Anderhalve minuut dribbelen. Dan zie ik dat ik dat maar 2 keer hoef te doen volgens de training. Het waren er toch echt 8?! Dus ik ga ze zelf maar timen, want 8 is 8. Ik doe dan maar een minuut rust en jog over de Evenaar. Mijn hartslag gaat nu wel lekker omhoog! En het voelt iets lastiger aan. Er zijn auto’s en obstakels. Ik jog gewoon verder in de rust. De training heb ik best goed gedaan m et hoge uitvoeringsscore voor de verandering hihi. Ik doe er nog 2 versnellingen en lap mijn horloge. En dan uitlopen tot 10km doe ik dan maar. Dat valt niet mee, ik vind het heet en ongemakkelijk.

Maar ik maak 10km vol en ga dan thuis snel uitdruppelen, drinken en douchen.
Ik ga vanavond niet zwemmen. Het komt niet uit, ik voel me niet 100% fit als ik opsta en wil dat chloor niet riskeren met vroeg opstaan morgen.

26 juni Zomeravondbijkletsfietsrondje

Manuel vroeg of ik mee wilde! Wat een eer! Daar schuif ik de rustdag we voor opzij. Wilde ik toch al doen, want dit is de dertigste dag dat ik een half uurtje sport. En wandelen kwam er niet zo van op deze uberzonnige dag. Nou ben ik niet van hoogzomerse hitte en brandende zon. Daar word ik sloom en moe van. En er stond een rustdag met diëtiste-bezoek. Qua gewicht enzo ga ik (ook al) goed. Ik reis op en neer naar Leiden en candycrush mijn talent. Fietsen is wel lekker! Maar ik zet me niet zo in. Geen zin an. We kletsen gewoon onderweg. Van de vakantie.

Op de ibisweg wind mee, maar zelfs daar hoef ik niet echt iets anders dan genieten van het zonnetje en het gezelschap. Sorry voor het ophouden Manuel, het omatempo is geheel aan mij te wijten! Maar ik haal het stappendoel van de maand, de fietstijd, de 30dagen-goal en de slaapmaand. Dus al met al best super! Was ik maar niet zo suffig door die hitte. Ik ga nooit naar een tropisch land verhuizen! En ik maak me Grote Zorgen over de halve triatlon zaterdag. Ik onderschat het een beetje denk ik. “Maar” 2km zwemmen zonder wetsuit, “gewoon” 80 kilometertjes fietsen en “ach” 20km hardlopen. Daar heb ik dus helemaal niet voor getraind, denk ik dan!

12 juni – tisniks

Om de zenuwen voor de eindexamenuitslag een beetje onder controle te houden, gingen we samen wandelen. De hartslag is toch al hoog. We krijgen een enorme bui over ons heen.

Dat voorspelt al niet veel goeds en de bui worden inderdaad tranen met tuiten: gezakt. Dan zakt de grond even weg inderdaad. Het is niet kansloos, dus we gaan op school uitzoeken wat er te redden is en welk herexamen we moeten doen. Dat kost veel energie. Heel veel. Er zijn mogelijkheden.
‘s Avonds wil ik er wel even uit en wat sporten. De NPW triatlon is naar vandaag gezet, maar daar heb ik dus echt geen enkele zin in. Op mijn bericht dat wij waarschijnlijk niet komen is nul reactie gekomen, maar de lijst is wel aangevuld met de plaatselijke toppers die uiteraard moeten shinen. Ik ga hardlopen. Nou ja, hard zit er niet aan. Een hele rustige duurloop. De hartslag opzettelijk laag houden en het tempo van niks. Muziekje op en het Kotterbos door.

Aantal andere hardlopers: NUL. Aantal keren plassen onderweg: 1 Aantal keer schijten onderweg: ook 1. Aantal keer wandelen onderweg: keer of 6. Aantal vuilnisbakken weggezet: 2 En dan komt het ergste: na een kilometer of 6/7 trekt het in mijn voet. Kramp of is de blessure terug? Ik maak me nog grotere zorgen. Ik ga iets harder lopen en het wordt minder, maar het trekt niet weg. Ik maak met moeite 10 kilometer vol. Net onder de 7 gemiddeld. Ik heb dan echt aan alle kanten het gevoel dat ik niet voldoe. En ik heb overal spierpijn!

13 juni – Een suffige duurrit

De onrust is nog niet over. Het is niks, het leven is teveel en sport even te weinig. Ik doe maar wat. Tempo en cadans en gevoel: allemaal net niet. Ik ga omdat ik morgen niet hoef. Ik doe maar wat, heb geen idee. Niet voor een route, niet voor een opdracht, niet voor een doel. Alles gaat toch anders. Ik zou heel blij kunnen zijn met de contractverlenging en de lovende woorden, maar er is weinig plek voor. Aardrijkskunde, dat ene ticket wat me niet alleen lukt, Rob die op reis gaat, de tri in zandvoort die een runbikerun wordt, geen vraag van wie-dan-ook (“en jij” zou genoeg zijn), te weinig interesse. Er is alleen de oneindige steun van Joyce en de brede lach van Vincent in de Mercedes aan het rijden. De rest is grijzig. Ook met een gele bril op. Die verduistert ook.

Ik eet ook weer slecht en ik voel me slecht en weinig waardevol. Zo fiets ik ook. Stukje bij beetje, bochtje en rechte weg. Piekerend, suffig en ergens vol jaloezie op ‘iedereen’ bij wie het vanzelf gaat of wie zoveel zorg krijgt van de overheid. Ik was ook blij geweest met anderhalf uur fietsen. Maar toen was ik nog niet thuis. Er was nauwelijks wind. En weinig mensen. Veel polder.

Hazen, een hertje, buizerds, een wilde kat. Het is het allemaal nét niet; tempo net geen 27, cadans de eeuwige 77, geen 2 uur en net 45km. Maar het was tenmonste droog. Het weer is ook saai. Like me. Is juni al voorbij? Nog lang niet he….

14 juni – Zwemmen in een warm, klein binnenbadje

Buiten zwemmen een half uurtje was het idee wat op het schema stond, maar nee, dat lukt niet. Dan dit maar. Binnen, korte reistijd, past overal net tussen. Maar het bad is klein en ik heb het ingesteld op 15m. Maar misschien is het nog wel minder? Achteraf denk ik dat het rond de 12 meter was, als ik wat tweak met de getallen. Vaak aantikken en keren en om de anderen heen zwemmen. Meestel ging het goed en ik heb geduld als het moet. En dat in het warme water. Ik voelde me onwijs een buitenbeentje! Alleen al omdat ik een badmuts op had 🙈 alles met achtje. Poepoe. Ik hield het onafgebroken een half uur vol. Doorzwemmers: zo heette de baan, dus ik zat goed. 😊 snel weer verder met de dag!

15 juni – een run bike run in Zandvoort in plaats van een sprinttriatlon

Toch ben ik samen met Joyce naar de wedstrijd gegaan. Hier staat het wedstrijdverslag.
En ‘s avonds lekker uitzwemmen. Niet om toch een triatlon te doen op 1 dag, maar omdat Vincent me er naar toe wil rijden!

Het was te doen, maar vermoeiend. Kort ingezwommen en toen de 450m: heel-armen-heel-benen-heel-school-heel-rug-heel. Benen wilden niet. Samen met W in de baan, die een uur extra zwom. Toen 700 m achter elkaar. Met stukjes sneller.

W voorop, maar ik weet niet wat sneller ging en of het wel genoeg was. Toen moest ik het alleen doen: 50-100-150-200-250 met eerste en laatste baan snel (dus de eerste 2 allebei) Daarna was het idee nog 100-25xnel-100-50snel etc, maar ik kwam tot 100-50snel-100-50snel-100. Toen nog een rond getal maken. Er was wel wat minder kracht. Daarna reed Vincent door de regen naar de snackbar voor de welverdiende hamburger! Ik ben moe, maar niet kapot. Al was het een hele enerverende dag.

1 juni – Zwemmen vanuit de tenen.

Het kwam uit mijn tenen, dit gezwem! Een drukke dag, veel autorijden, geen hardloopschoenen kunnen vinden en vroeg opstaan en onregelmatig eten. Ik ben vermoeid en heb teveel suikers nodig. Dit is de eerste dag dat ik de WeightWatchers niet afmaak met invullen. Ik doe alles met achtje, maar absoluut zonder zin! Ik zwem maar 100m in. Dan de 500 alle slagen (heel-armen-heel-benen-heel-school-heel-rug-heel) Daarna 400 of 450 achter elkaar: 50 rustig, 50 sneller, 50 rustig, 100 sneller, 50 rustig, 150 sneller. R zwom de hele tijd voorop. Toen 200m rustig (15’Pauze), 200 sneller, 100 rustig, 100 sneller, en dan 4×50: rustig, snel, rustig, snel. Ik deed een snelle vooraan. Mijn energielevel was laag. Daarna in 50 meters: poloslag, 1op2 ademen, 1op3 ademen, 1op4 ademen, 1op4ademen, 1op3ademen, 1op2 ademen en poloslag. Ik zwom nog 100m uit. Best een dapper uurtje, want zin heb ik niet meer gekregen. Wel in friet en M&Ms. Daar heb ik dan weer wel aan toegegeven.

2 juni – Het zwemstuk van de NPW triatlon verkennen met L & M en een halve marathon lopen

iIk vond het best vroeg voor een zondag 😆 M reed gelukkig, dus ik kon mijn pak al aan en LS was op tijd. Ik had alles bij me. M de eerste keer buiten, LS nog een beetje angstig buiten en ik vind het spannend omdat ik me verantwoordelijk voel. Ik liet LS alles zien en toen zwommen er lieve eendjes en konden we via de steiger.

Het water was koud! Viel even tegen. Ik bleef vlak bij LS in schoolslag en blijven praten. Navigeren naar de boom, rust bewaren. Rustig aan de borstcrawl laten doen. Niks overhaasten. Als ze gaat zwemmen, gaat ze lekker door! De kou is er af. Naar de boei. Mijn horloge is van de leg en denkt dat ik al 500m in toptempo heb gezwommen! Bij de groene boei wel even echt pauze en stilgezet. Heb ik bekend dat ik een sprookjesonderwaterwereld bedenk in plaats van enge dingen. Ik zwom om naar de rode boei en dan even aanzetten om ze in te halen. Voor hun een mooie smoes voor pauze 😉 en dan naar het trapje toe. LS ging er uit en M ook. Ik zei ze nog snel het pak uit te doen. Ik ging zelf nog een keertje heen en weer. Even onafgebroken zwemmen nu ik er toch ben. Boei uitwisselen en op lap drukken. Mijn armen waren wat gevoelig nog van gisteren (en nog een beetje spierpijn op de borst van de bootcamp), dus rustig aan. Geen wedstrijd. Ik maak me dan al zorgen dat ik vanmiddag nog zo ver moet lopen en of ik dat wel kan en wil of moet zeggen of dat ze me dan echt gek vinden. Ik heb niks gezegd. 😇 ze vinden me toch al raar. Ik zwom gewoon strak heen en weer, adem 1 op 4 en haal krachtig diep onder me door. Het ging wel aardig. Het trapje op blijft een dingetje. Toen kwam LS te laat voor de foto, maar ik vond het best. Pak uit, auto’s kijken, best kil, maar niet te koud. Achteraf had ik nog even moeten kijken: ik heb precies 500m gezwommen en die gingen in 11 en een halve minuut. Volgens mij heb ik ooit ‘gevierd’ dat ik binnen 12 minuten kon, dus voor een traininkie is dit wel superbest. We reden nog langs het hardloopparcours. Ik op 📱 zij kletsen over 🐎 Garmin vond het zo koud, dat ik de badge voor Poolzwemmen heb binnengehengeld.

En dan ‘s middags de halve marathon lopen. Er staat een training met inlopen, 4 keer 3km (waarvan 2 op tempo) en uitlopen van in totaal 2 uur en 5 minuten. Ik ga eens niet rondjes om het huis. Dat ken ik wel. En ik zal moeten leren zelf de voeding mee te nemen.  ‘Als je niet goed voelt, mag je afbreken’, heeft Annemarie gezegd. Ammehoela. Muziek aan, nog een keer of 3 naar de WC en gaan! Zoals het ging heb ik weer voort gerend. Ik kan het niet anders zeggen. 35min z1/2 wind tegen en rustig aan. Ik ken de route en zie wel of het lukt. In zone 1/2 loop ik 6:05/6:10. Viel me wat tegen, ik had gehoopt met de wat hogere hartslag iets sneller te kunnen, maar wind speelt dan toch een rol. En accepteren dat het is wat het is op dit moment in de training. Elke 2,5km een foto en een selfie.

Ik at elke 5km een fruit gellie en drinken. 1e x wandelend. Dat kwam mooi uit!

Daarna moest ik 4x2km op 5:45 lopen met een kilometer rustig aan. Ik had me vergist met de wind op de dijk, die had ik in het tweede blok tegen. Da’s effe pushen dan. Maar niet te veel, want ik moet nog lang!

Voor mij is de voeding en onderweg de bosjes in het lastigst. De 2de keer “at” ik in de bosjes ‘zittend’. Wat erin en wat eruit zeg maar 😉

Ik heb zelf een camelbag bij me; moet enorm opletten tijdig te eten en ik kon pas op 10km de bosjes in (want daar was de virtuele post; elke 5km). Ik hoop dat ze in Duitsland Dixies hebben!

De derde en vierde keer ‘harder’ had ik wind mee langs de Oostvaardersplassen en dat was makkelijker, ware het niet dat de derde keer onverhard was.

Kotterbos ook door. Oude mensen op de ebike (ze haalden me in) vroegen waarvoor ik train en dat ze zelf ook halve marathons hadden gelopen – I love it. En de vierde keer versnellen viel gelijk met een gel eten die verkeerd viel zonder vocht, dus ik moest er misselijkheid uit lopen in een rustkilometer. Dat was niet fijn, maar ik hoefde net niet te kotsen. Wel even gewandeld.

Het is geloof ik allemaal gelukt om alle 8 de ‘snelle’ kilometers in 5:40 te lopen. Ik liep nog uit langs de rustige wegen en langs de Evenaar.

Uiteindelijk weer ietsje sneller dan vorige week (!!). 2 uur en 5 minuten (2:08:37 incl poeppauze)

En weer doorrrrr. Er volgt nog meer, en ik ben blij dat ik juni qua schema nu weet. Dat voelt geruster. Thuis vet diarree, maar na een warme douche voel ik me weer prima. Beetje heel licht stijfjes. Ik had muziek op en de witte schoenen aan. Ik heb ‘s avonds nieuwe Asics gekocht die er op lijken qua gevoel. Ik ben een beetje verbrand in mijn snoet.

3 juni – hardloopschoenen uitproberen en bootcamp – Vincent ging mee

ze zitten bijna zoals de witte! N het begin wat weinig tempo, maar dat bleek er op het einde toch in te zitten. Vincent liep mee die net 15km duurloop had gedaan. 2km naar de bootcamp. Toen met een mevrouwtje een mile samen verder.

Daarna met Vincent alleen het grote rondje afmaken en tempo oppakken. Kan prima. Ook onverhard. Aan de schoenen ligt het niet.

Toen de Bootcamp. De trap samen met J. Ze moesten op me wachten. We jogden terug al kletsend. En toen het eerste rondje. Daarna heb ik mijn horloge gereset. Beetje dom he. Maar het was de hele dag al maandag met taalfouten, domme antwoorden en gekkige dingen. Ik was niet vooruit te branden qua werk maar… we hebben alle geparkeerde tickets doorgelopen!!! Bij het eten was ik er ook niet bij en waren we laat. Toen was proschema ook nog een gespreksonderwerp en ‘k had al weinig trek. Eigen schuld. Iets met lekkere dingen. En dan was ik ook mog eens wat kortaf vandaag. Sommige dagen gaan gewoon voorbij.
Tweede rondje boogtcampen en de dennenboom en ik deed verrekest mijn uiterste best en dus gedegen en langzaam en dan moesten ze weer wachten. Nou vette pech. Ik deed net iets meer maar het helpt allemaal niks. Mijn gedachten gaan van hot naar her. Buikspieren is nog het leukste tegenwoordig. Ik voel me schuldig dat ik teveel doe en dat dat niet mag van Annemarie en de schoenen zitten goed. En ik wilde fietsen voor de badge maar dat zit er niet in. En ik was moe. Maar ook blij dat ik zo sterk ben. Ik dacht aan DM uit Ierland. En ik moet dingen navragen bij de “lauzitsers”. En ik moet bij Manuel langs. En de vuilnisbakken. Ik doe het allemaal maar het gaat niet snel of enthousiast. Ik heb geklooid met Garmin en ik weet niet of iemand het nu nog ziet maar dat zal me verdommen. Zelfs m&ms zijn niet meer lekker. Go raibh maith agat.

4 juni – Twee keer fietsen en een koppelloopje op de koop toe

Het voelde allemaal wat energieloos. Dit was de training die voor vandaag op het schema stond:
100 minuten, maar toen ik de training uitschreef was het korter. 35 min infietsen van gemaakt. Ik ging met Vincent op de tijdritfiets. Rondje ovp. Maar eerst kijken of ‘n auto er is. Het ging allemaal maar moeizaam. Gewoon niet makkelijk. Wind mee op de dijk wel hoor, maar dat is dan weer too easy! Ik moest 10 minuten aanzetten. Dat ging ook wel weer prima. We stopten even bij het bankje.

Toen een stukje kalm aan. Vincent had het ook niet vanzelf vandaag. Ik moest 5 minuten wedstrijdtempo. Hij laat me dan gaan en haalt me weer bij haha! Ik mijn dikke best doen en hij kan mee. Dan 2 minuten rust. We reden tussen de ‘poppies’ door en stopten voor een kiekje.

Toen de trekweg ging Vincent me voor. Ik deed ook mijn best en het ging best! We hadden wind tegen. Ik vind links rijden leuk. Het was lekker rustig.

Ik ging nog een blok alleen op de open Trekweg en dat was even werken! Toen reden we saampjes de hele trekweg af. Ik had totaaaaaaaal geen zin meer. Maar we gingen wel door tot 40km. Vincent moet er 60 maken, maar eerst gaan we thuis lunchen. Het gemiddelde is aardig, maar de cadans is minder. Ik had geen zin in een koppelloopje. Eerst eten.
Ik ben wel enorm afgevallen! 99 dagen ww en 9,9 kilo!
En mijn vo2max voor fietsen zit boven het mogelijke! 52 van de 50. 😂😂😂😂

En dan gaan we ‘s middags weer fietsen. Met L en M, waar ik zondag ook mee gezwommen heb. “Oh, als je vanmorgen ook al hebt gefietst, ben je dan niet moe?!” vroeg ze. Ik ben in een permanente staat van ‘moe’. Dat hoort bij trainen. “En je huishouden dan?” Dat doe ik óók. Dit is voor mij een plezierritje. Het hoeft niet hard, op de racefiets. Enorm wennen op de racefiets zeg. En er staan idiote paaltjes op het pad, geplaatst door onze buurman. Zoiets maakt me ontzettend pissig. We fietsen door de stad. Vincent en ik voorop en ik vergis me wat in de route, maar het komt goed. We houden m&l uit de wind. Op de rotonde stoppen we even.

Vincent gaat er effekes vandoor en ik kan dat ook. Ik fiets wind mee met L mee, ze zit raar op haar fiets. We laten de wisselzone zien en fietsen dan ook nog een keer het looprondje. Anderhalf keer. Alles gaat lekker rustig aan. Dan de dijk op. Ik heb een enorme hongerklop. Eet de gellie, maar dit heb ik verloren. Jammer. Ik fiets met M op de dijk wind mee en maak een foto.

Ohja, telefoon lastig terug te stoppen. Ik ben wel vermoeid, niet kapot of dat het niet meer lukt, maar “zleepy”. Ik ga mooi niet zwemmen vanavond. Even goed slapen lijkt me beter. Dat geeft me rust. Dan langs de plassen. M gaat naar huis en wij rijden met L langs de Evenaar. Alles bij elkaar toch dik 70 km gemaakt. Dit gemiddelde was echt laag, 24. De cadans is wederom even laag als vanmorgen. En de wasmachine is ook klaar. Ikke nog niet. Koppelloopje is koppelloopje. Vincent moest alles bij elkaar 60km fietsen en daar zag ie tegenop, dus dan in 2 blokken en dan is het te doen! Hij zat er vet overheen, maar auto pause wordt nu wel belangrijk voor m, want die heeft hij niet aan. Handmatig alle korte stopjes noteren zorgt dat ie wat kilometers mist.

Koppelloopje

De andere schoenen aan. Andere nieuwe. Ik neem de sleutels van ons oppashuis mee en ga even rustig rennen. Ik slinger een beetje door de wijk en het gaat best goed eigenlijk! Gewoon lekker doorlopen, het zijn maar een paar kilometer. Een kwartiertje stond er op het programma en die maak ik vol. 2,5 kilometer.

5 juni – Een lange treinreis, werkdag en valsspelen voor de Wereld Hardloopdag

Soms mag je valsspelen. Ik zag het iemand doen die ik hoog heb zitten met een dagelijkse activiteit en ik zag mensen die dit tempo voor een minuutje volhouden, ook als hardlopen bestempelen. Ik slaap te slecht voor de badges en het gaat volgens de data heel erg slecht, maar ik maak van dit wandelingetje hardlopen, anders komt het er niet van op Global Running Day. Iedereen heeft er wel tijd voor, maar ik niet: ik zit uren in een vertraagde trein (uitzicht op de foto)

en werk en ga naar Vis a Vis theater. Ik moet ook weer vertraagd naar huis. Tijdens de middagpauze wandeling maken we geweldige werkafspraken, dat dan weer wel! Dus deze badge telt mooi mee!

6 juni – Inlopen naar de Bootcamp Nation

Hardlopen ging wat moeizaam. Blauwe nieuwe schoenen. Gewoon loslopen.

Ik heb echt goed mijn best gedaan bij de Bootcamp! Vond het wel leuk om de uitdaging af te wisselen met wat makkelijkers. Soms trilden de spieren. Grappig clubje. M voor de helft van ons totaal, een fitnessmeisje, 2 indiers en een dumbo. Ik kan alles als ik maar denk aan het allermoeilijkste wat ik ooit heb gedaan. Teveel gesnoept vandaag want slecht geslapen. Voel me niet feestelijk vanwege het rijbewijs maar vooral wat oud. Mijn kindje is niet meer. Nooit meer. Ik maak me persoonlijk grote zorgen over de npw en trizandvoort en examenuitslag.

“Het schema voor de marathon is niet zwaar, het leven er omheen is zwaar.”
“De zwaan is boven water krachtig en sierlijk, maar onder water werkt ze zich een slag in de rondte”

7 juni – Een lange duurloop met een lieve vriendin en een nare ervaring bij het zwemmen

De korte versie: Met Joyce op de fiets naast me. Van…. Naar…. Met haar auto naar Harderstrand. De dijk af wind mee ging lekker soepel. Na 10km poeppauze. Onverhard op 14km is me wat. De stomme alikruikweg. Zwaar op de oldebroekerweg. Pauze en kokken over de helft. 21km in biddinghuizen en dan een flinke bui. Doorlopen. En dan begint het grote Harken. Te weinig voeding. Nog een keer diarree. Laatste 3km loodzwaar. Wilde 30 niet eens volmaken! Maar geen pijntjes verder. Die stomme voeding weer.

De langere versie: Joyce ging met me mee. Op de fiets. Ik reed naar Joyce toe, zij had haar fiets op de fietsendrager en we gingen naar het Harderstrand. Ik had de muntjes bij me om te parkeren. Ik kon mijn bidons bij haar kwijt in de rugzak en had zelf de fruitgellies bij me. Ik moest 8 blokjes lopen van 20 minuten duurloop + 1 minuut sneller + 1 minuut rust. Als je zo kijkt, valt het mee, maar het gaat om 2 uur en 56 minuten. En dat staat garant voor een kilometer of 27-28. De route is 28,5 kilometer terug naar Joyce’ huis en dan halen we vanmiddag haar auto weer op met mijn auto. Maar eerst hardlopen! Rustig aan gaan doen.

Ik heb op de dijk wind mee. De zwaanuitspraak komt van Joyce. Ik zie elke keer als zij even voor iets moet stoppen een zwaan! De eerste keer fietst ze terug om mijn zonnebril te pakken. Later krijgt ze een telefoontje. Ik loop lekker. Het gaat goed, ik voel me ook goed. Mijn hartslag is lekker laag en we kunnen nog volop kletsen. Ik ook. Na een kilometer of 4 heb ik al de minuut rust en ik eet een fruitgellie en drink vooral. Ik ben wat dorstig.
Ook het tweede blokje gaat helemaal zorgeloos prima en gemakkelijk. Joyce moet even bellen en een zwaan klappert voorbij.

We lopen langs de ThumbsUp en langs het water en de kilometers gaan voorbij. Ik weet best dat hier de moeilijkheid nog niet ligt! Het is eigenlijk niet druk, we zien bijna niemand. De ene kilometer gaat opeens sneller dan de andere, maar ik zal er maar niet echt op letten. Als ik op mijn horloge kijk, zie ik staan dat ik nog 21,1 kilometer moet lopen. Dat is een rare gewaarwording.
Dan moet ik na 10km opeens voor de grote boodschap de bosjes in. Grappig genoeg is dat precies dezelfde plek als toen we deze route samen liepen in oktober! Het is een flinke kilo minder die ik mee hoeft te nemen.

We wijken van de dijk af en gaan richting het Spijkbos. Over een heerlijk fietspad. En langs de zonnepanelen die gewassen worden en dekking bieden aan geitjes. We zijn vlak bij Walibi. Het lastige is dat ik even en op de route en op de looptijd moet letten. Na 13 kilometer lopen we het bos in. Onverhard.

Joyce lacht me hard uit: tuurlijk, ga je in je lange duurloop onverhard lopen, wie bedenkt dat?! Nou, Garmin voor mij. Ik vind het wel leuk. Dan maar iets minder snel hoor. We horen de mensen gillen in de achtbaan. Joyce zou daar absoluut niet willen zijn, ik ben jaloers op stil zitten op een stoeltje.
We komen weer verhard te lopen en de kleur van de lucht is mooi.

Ik realiseer me dat ik naar de Alikruikweg loop waar ik in het rondje om Biddinghuizen vreselijk heb lopen afzien. Ik zit intussen op 15 kilometer en het gemak van het begin is er af. De hele gesprekken laat ik over aan Joyce. Daar is ze goed in! Het tempo neemt af. De bidons moeten gewisseld worden en ik blijf netjes eten. Ik ben op de helft en qua timing gaat het best redelijk!
De Alikruikweg valt mee, maar ik zie erg op tegen het stuk terug naar Biddinghuizen omdat ik dan wind tegen zal hebben ook nog. De Oldebroekerweg is niet beter, ook niet in mijn gedachten. We gaan richting de vervelende 16 kilometer. Na het vijfde blokje doen we een stopje. Midden op de weg. Er is toch niemand. Het is lang goed gegaan, maar ik moet kokhalzen van het gelletje. Ik eet ‘m op, maar niet van harte.
Het zesde blokje doet Joyce het praten en ik het lopen. De eerste van de 3km gaat lekker op tempo, maar daarna neemt het wat af. Wind tegen is minder erg dan ik dacht. We lopen Biddinghuizen in.

En dan gebeuren er een hoop dingen tegelijk: Vincent appt me. Ik loop de halve marathon vol in 2:17 uit-thuis-tijd (incl pauzes) of 2:11 en ik moet versnellen. Als ik in de rust zit, sla ik de gel over en begint de regen. Joyce doet haar jasje weer aan en de regen wordt een flinke dikke stortbui. Wat kan ik anders dan doorrennen?

Het is frustrerend om op de bordjes te zien dat Dronten nog steeds 7 kilometer verder ligt. Ik ben er bijna, maar toch ook niet. De regen houdt op en ik ren weer verder. Het voelt weer iets beter. Hoeveel is het nou eigenlijk nog ook… Maar het onderwerp “marathon lopen” schiet ik snel af. Het pad is alweer droog. En dan in kilometer 24 moet ik opeens weer! En redelijk snel ook. Ik ga gewoon langs de drukke weg zitten. Niet smakelijk en vooral ook vervelend, maar het kan niet anders. Ik ga het waarschijnlijk halen met de route. Nog 1 blokje, nog ongeveer 4 kilometer.

In kilometer 25 gaat het mis. Eigen schuld. De voeding is op. Ik heb twee keer overgeslagen en daar staat ie weer: de man met de hamer. Je zou zeggen dat ik het intussen moest weten, maar helaas… Joyce neemt het praten volledig op zich en ik luister graag en moet lachen. Maar van binnen is het behoorlijk op. Ik voel me dom. We zien in de verte nog een waterhoosje, zo zien we later. Ik vergeet de foto. Nu durf ik Joyce wel te beloven dat ik de 30km achterwege laat. 27km gaan uit-thuis in 3 uur. Het tempo gaat sinds kilometer 25 sterk omlaag, maar ik let er niet meer op.

We doen de korte ronde in het park. Het is grappig als Joyce iedereen groet en zegt: ze zouden omvallen als ze wisten dat je 27 kilometer gelopen hebt. Maar het dringt net te weinig door. Niet meer doen Anke, te weinig voeding nemen. Ik hark de laatste kilometers bij elkaar. Hoe moet ik er nog 12 extra lopen? Maar laat ik me daar nu nog maar niet druk over maken. Met wat extra eten komt het vast voor elkaar, slik. Met 28 kilometer zit de opdracht er op. De route perfect gemaakt! Ik maak 28,5 kilometer vol. Gemiddeld volgens Garmin 6:16 en uit-thuis is 6:35. Die laatste is wat jammer.
Ik drink nog een bidon leeg. De honger valt mee. De vermoeidheid ook. Spieren of pijntjes heb ik niet. Wat bof ik toch ontzettend met een vriendin als Joyce! Onbetaalbaar.

Buiten zwemmen.

Deze zwemactie buiten was geen succes. Het is niet echt geschikt voor publicatie, want dat zou (onnodige) zorgen opleveren. Ik hou het er op dat ik midden op het water enigszins in paniek ben geraakt. Het nadeel van water is dat je dan geen kant op kan. Letterlijk en figuurlijk. Al met al heb ik ook een rondje om het eiland gezwommen. Het was koud, ver en moeilijk. Maar ik heb het overleefd. En een hoop van geleerd, zullen we maar denken.

8 juni – fietsen met grafwind en een rotbui en zwemmen bij de tva

Ik stond (lekker laat) op en…. heb NERGENS last van. Een schuurplekje bij mijn aars en even een trekkerige linkerachillespees, maar verder NIKS. En dat snapt mijn hoofd niet. Het voelt alsof er toch íéts zou moeten zijn. Mijn hoofd kan er niet bij. Ik geloof het niet. Ik vóél me namelijk een slechte, slome, onwaardige triatleet. Belazerd door de lachende vriendjes die harder, langer, sneller kunnen. Fietsen en zwemmen dan, lopen niet. Al is mijn tempo ook wat sneuig natuurlijk. En dan zijn er net zulke buien buiten als ik heb: donker, heftig en lastig. Ik heb geen zin om te fietsen. Wat moet ik bewijzen, waarom zou ik weer 2,5 uur gaan klungelen? Ik wil naar Muiden en 60km halen. Maar er is wind. Fuckin freakin veel wind. En die heb ik tegen tot Muiden. In de stad is het al kut. Ik luister muziek, maar de somberheid heeft de overhand. Het tempo is megalaag. Ik zoek mijn weg en dwaal door Haven. In het Kromslootpark is het even leuk met alle schaapjes en minder wind. Maar de brug op met tegenwind en vermoeide benen is K U T. En langs de snelweg wind tegen is ook NIET LEUK. Bij de kruising wacht ik heel lang en twijfel om in te korten. Ik ben het zo zat! Maar de wil overwint. Nog 4km tegenwind naar Muiden toe. 23 km in een uur. Om te janken. Daar helpt geen mooie nieuwe helm aan.

Dan wind mee op de lege leuke zonnige weg met uitzicht op kasteel. Een beetje leuk, maar vrolijk zit er niet in vandaag. Dan door Muiderberg hobbelen en weer de brug over, dit is beter. Dan langs het drukke strandpad. Ik moet plassen. Onwijs plassen. Bij Duin zijn veel zeiltjes. De dijk is leeg en in de bocht ga ik zitten. Het stroomt eruit en over het pad.

Vanaf nu heb ik wind mee. Het is makkelijk en het tempo gaat onwijs omhoog. Het gemiddelde gaat omhoog naar 50km in 2 uur. Verdiend, maar ik heb teveel afgezien. Langs de kassen en 55km is me genoeg. 25,5 gemiddeld is goed verbeterd, maar het blijft een babytempo. Ik vond het niet leuk. Niet goed genoeg, not a single moment. Ik ben niet goed genoeg.

Zwemmen in baan 2

Ik denk niet dat ik nog kan zwemmen na de ellende van gisteren, dus ik ga in baan 2, even terug naar af. Achteraan harken – ik ken mijn plek. Inzwemmen voor iets van 350meter. De trainster vind ik fijn, maar ik weet niet wat we moeten doen. Iets met benen (dat willen ze niet), armen (lijkt me prima) en 150 hele slag en warempel die doe ik zonder achtje. Ik blijf achter S zwemmen. Daarna doen we 50jes met 1op2, 1op3, 1op4 en 1op5 ademen. Dat doe ik met achtje en kan ik ook. Daarna iets met wisselslag geloof ik. We doen ook een piramide. Ik doe het allemaal en warempel ik kan het ook best! Wederom niet snel, maar ik ben ook vermoeid. Het boeit me niet zo. Mijn hoofd zit gewoon vol met minnetjes. We doen een piramide met 50-100-200-100-50. Daarna moeten we nog een keer 250 armen en 250 hele slag doen. Ik ga anders ademen: nauwelijks boven de waterlijn. Dat is beter en ik oefen er mee. Niet van harte, maar dat is er nu eventjes af. Ik zwem nog wel uit en maak er 2300m van. Garmin maakt er 2325 van en upload de training vervolgens weer niet. Ik heb een slechte dag, ook met eten. Mijn beste ik zit er even niet bij dezer dagen.

9 juni – Lekker wandelen in Drenthe en intervallen proberen in Almere

Ik slaap weinig, 5a6 uurtjes. Zenuwen en onrust zitten hoog. We hadden Vincent naar het TT circuit gebracht en wij gingen wandelen op de terugweg. Lekker saampjes, Rob en ik. Heerlijk kalm en genieten en onderweg op een bankje zitten zelfs. De vlondertjes waren leuk. Veel vogels te horen. Het pas was goed, maar er omheen veel nat veen. Lekker weertje. Er waren andere wandelaars.

Ik stel het hardlopen van intervallen uit en zie er tegenop. Vrijdag nog 28km gelopen, morgen een triatlon. Maar ik heb nergens last van, maar ik ben hyper en doodsbang dat ik toch geblesseerd raak. Als alle klusjes zijn gedaan (lampjes, strijken etc) ga ik maar. Op hoop van zegen. 20 minuten inlopen en dan 9×400 op hoog tempo met 200 rust en 65min met 10,5km. Ik kan altijd stoppen als het niet gaat. Maar binnen een kilometer voel ik het al: het gaat vanzelf! Tempo hoog, hartslag enorm laag. Veter los en dan nog 5:56 lopen. De 3e km nog sneller! Ik snap er niks van.

Dan 400m versnellen. De hartslag blijft onder de 150, maar mijn benen kunnen niet harder. (Of wis het de wil?!) ik dribbel in de rust. En doe dat nog een keer, maar begin iets te laat. De derde of vierde gaat de dijk op en iets langzamer. Daar ben ik al! De km’s gaan keihard als een makkie. Schoenen?!

Dan krijg ik wind mee. En kan het dus nog harder. Ik ga gewoon alle intervallen lopen. Intussen gaat het geconcentreerd, ik ga geen grens over, blijf voelen. Ook al blijft die hartslag idioot laag. Foto’s onderweg en genieten van de bekende omgeving. Ik tel ook de intervallen af. Tweederde gehad, nog maar 2 enzo. De laatste worden ietsje zwaarder, maar ik kan het aan. Hoe dan???? Het is vooral mijn hoofd die er niks van snapt. En ik ben bang dat het mis gaat, blessure of iets wat mislukt. Ik wandel eventjes in de rust, maar ook dan is de hartslag elke keer veel te laag.

Nog uitlopen en ik zal de 11km net niet halen, zal ik ze volmaken? 10km in 58 minuten! Hoehoehoe???? Ik ga door het park en dan gaat er toch iets enorm mis: ik moet opeens poepen! Rennen laat ik ff. Ik kijk nog hoeveel ik moet voor een 50km-week, maar die extra 300m zijn te veel. Ik maak de 11km niet vol, maar mijn broek wel; die gooi ik weg en binnen loop ik direct de 🚾 in. Verder ging het dus erg goed. Onbegrijpelijk. Hoe zet ik mijn hoofd uit?!

10 juni – GEEN NPW triatlon – zware teleurstelling, want 1/8ste triatlons zijn niet dik gezaaid.

Ik baaaaaaaaaaaaal dat de npw triatlon niet door kan gaan. Ik snap het best met dit weer, maar een 1/8ste- die zijn al dun gezaaid verdomme!

Dan haal ik ook nog een rode training, want zwemmen lukt niet vandaag. Ik schrijf bij t3s: “Doordat het van dat kloterige hollandse weer is en dan durven we met z’n allen niks en dan krijg ik een rode training. Ik haaaaaaaat het. En ik haat die organisatie al zo hartgrondig. Ik snap het hoor, maar ik ben gewoon diep teleurgesteld. Hopelijk gaat de rest van de week beter. Anders is Vincent gezakt en hoor ik donderdag dat ik geen contract verlenging krijg. Ik háát rode trainingen”. Annemarie steunt me wel hoor. Volgens gaat werd het droog. Jammer dat niemand haar gelijk gaf.
Toen we de tickets op het werk bespraken (ik werk thuis, maar het was een teamsmeetang) en ik het hoorde onweren was ik er al bang voor. Maar toch: hoe nu dan? Ik word gék van de onzekerheid. En ik kan alleen maar wachten tot de examenuitslag er is. Of wordt de triatlon daar heen verplaatst?

Dan maar binnen fietsen. In plaats van buiten knallen op de tijdritfiets, binnen Yathzeen. Nou ja, ik won tenminste wel. Al was het een stom dobbelspelletje. Het ging totaal niet. Niet leuk. Niet goed. Vincent kwam later. Ik voel me zwak en suf. Maar ja, ik won alle 4 de potjes yathzee. En ik draaide de beentjes rond. Meer eer viel er niet te halen. Ik heb zin om te vervallen in snoepen. Ik kan er extreem slecht tegen als mijn plannen gedwarsboomd worden. En het plan om ‘alles’ te doen is nu ver weg. Kut.

En ik zag al zo op tegen deze week! En ik ben heel erg bang om weer een blessure te krijgen of dat er iets mis gaat. Net als vorig jaar. Maar stil zitten kan ik toch niet. Dan dit maar.
Ik doe het slome rondje fietsen binnen en ik kan nauwelijks klimmen. En de fiets gaat ook nog stuk, de pad bezwijkt onder mijn gewicht.

Dan nog maar een suf koppelloopje. Het ging langzaam, maar gestaag. Zo aan het tempo te zien maar goed dat er geen wedstrijd was! Hét Rondje andersom. Lekker rustig op straat. Een paar hondjes en de rest van de watten zitten binnen. Te klagen. He, het is best lekker weer – voor de herfst. 🍂

Hartslag weer akelig laag. Toch overtraind? Maar goed, het tempo was eveneens laag. De regenjas bleef hartstikke droog. Er lagen wel veel takken en grote plassen. Ik heb inwendig flink lopen vloeken. Niet dat D er iets aan kan doen, maar ik heb al zo’n grafhekel aan die blaaskaak bij wie alles altijd wel vanzelf gaat.
Ta sé ag cur báisti – leerde ik vandaag in DuoLingo – Maar het looprondje was hartstikke droog. Aanstellerts. 😡

11 juni – 2 uur binnen fietsen en bellen

Er moet iets van rust komen, maar er moet zoveel geregeld worden ook! Slecht slapen en een tijdlang wakker liggen is de regel de laatste week. Samen met Vincent doe ik een rondje regeldingen. Hij gaat werken. Ik heb een soort van rustige dag. Ik moet een training doen van 2 uur fietsen, maar buiten regent het van tijd tot tijd. Mijn zusje vraagt of ik zal bellen, en ach, dat combineert binnen beter. Ik zoek een route die ik nog niet gedaan heb in Watopia en die luistert naar de inspirerende titel “Spiral into the vulcano”. Ik moet blokjes versnellen geloof, maar uiteindelijk zal de uitvoeringsscore van deze training nog geen 5% zijn, dus ik heb niks meer of minder gedaan dan rondjes trappen. En heel veel luisteren naar mijn zus. Daar is ze goed in. Veel praten en vertellen. Het leidt lekker af. Zij heeft toch geen idee wat ik doe verder, dus het is prima.

Ik ga wel drie keer om de vulkaan heen en steeds hoef ik niet omhoog. Als we klaar zijn met bellen pas. Het valt me mee, maar veel pit zat er al niet in en het wordt ook niet meer. Ik maak de ronde van 55km vol en ga dan ook nog naar beneden. Op de vulkaan regent het, maar buiten was er eigenlijk geen regen. Of niet dat ik gemerkt heb. De cadans en het tempo zijn erbarmelijk.

Er was niks aan de training, maar alles voelt dan ook als in afwachting van de examenuitslag morgen. Heel erg zenuwslopend. Na de training zit ik onder de overkapping op de bank en dut ik even wat bij.

23 Mei – Het fietspad langs de Oostvaardersplassen is weer open! 😍😍 Ik ren heen en weer. 3x1500m 5:30.

Niet zoveel zin, al de hele dag ongeconcentreerd en vermoeid en wattig hoofd. Wel werk verzet, maar niet zo geweldig. En dan een uur extra noodtelefoon ook nog. Nja. Laat eten dus en dan de overkapping opruimen #mamablij En dan nog gaan rennen. Het duurt even voor de veters gestrikt zijn… 20 minuten inlopen. Dat lukt dan wel. Korte passen, geen muziek en dan!! Zijn de plassen weer open!!! Het hek is open! De kikkers kwaken me toe.

Langs het water- zo vertrouwd, de chicane, zo groen. Heerlijk genieten! Zal ik de interval gewoon overslaan? Maar nee, na 3,5km (best snel dus) ga ik het gewoon proberen voor anderhalve kilometer. Niet te gek en van mezelf hoef ik er maar 2 van de 3 te doen. 5:25 is prima. De vlakte, het water, de kleuren: het is prachtig. Maar na 1200m moet ik wel enorm drukken. Ik ga het zijpad in en laat 2 zakdoekjes achter. Door naar de dijk. In de rust de dijk op. Boven versnel ik weer. Deze krijg ik kado qua tijd, want die gaat naar benden! De zon geeft alles glans. Ik maak gewoon foto’s en zie wel.

Het is uitgestorven. Te laat blijkbaar. Ik neem de vliegjes voor lief, maar de teek had niet gehoeven. Ik ga gewoon hetzelfde pad terug! Dat doe ik alleen hier, op en neer is normaliter niet mijn ding! De banaanfiets heeft het lastig met keren. Verder is het hele fietspad vanaf de bocht tot het centrum (ik ga rechtdoor bij de bult) van mij alleen. Niemand gezien. Ik versnel nog een keer, maar mijn best doen is er absoluut niet bij. Gewoon versnellen waar ik nog zin in heb. Het is verder dan ik dacht. Ik ben het hek al door. Rond de 8 minuten elke keer. Is vast goed genoeg.

Ik loop dus iets verder met de gouden bol achter me en dan moet ik me toch opeens weer! Niet te zuinig. Gelukkig is er niemand. Hopelijk spoelen die 2 zakdoeken ook weer snel weg. Ik ga langs het centrum en het trapje en de hartslag is wat laag, maar ik kan het niet zo goed opbrengen om me te gaan inspannen. Ik vind het wel best zo. Ik maak 11,11 vol en dan stop ik het horloge gewoon en wandel ik naar huis. De schijterij heeft me 5 minuten gekost. Dan is het gemiddelde nog altijd 6:14! Slechts 1 teek. Niet kapot, wel kleine pijntjes. Niet meer alleen een vermoeid hoofd, maar ook wat zware benen.

24 Mei – Binnen fietsen in Zwift – Loop de Loop ➰de looper de Loop ➿ in Watopia met 6x2min 🤬🥵

S morgens werken als de zon schijnt en het windstil is. Een vergadering. Boeiend, maar vermoeiend. En ik sliep al slecht: onrustig en veel wakker. Zodra ik thuis ben (met de bus notabene) naar de winkels, auto-ellende met een accu die het niet meer doet in de wasstraat, schoonmaken. En dan node binnen op de fiets stappen want het regent inmiddels. 😣 Zwift wil natuurlijk ook niet meewerken. Anderhalf uur lang wattage-ellende. Eerst infietsen en mama bellen. Ook weer gedaan. Dan 30 minuten rondfietsen in Watopia. Ik had een route van 12km. Twee loops. ➰ muziekje aan en trappen maar. Saai en saaier. En de kilometers maar aftellen.

Ik doe een loop 🔁 om de vulkaan. Dan moet ik 6 keer één minuut flink hard-1 minuut allerhardst en dan 2 minuten rust. Mijn benen vinden het helemaal N I K S: ze verzuren, doen pijn en twee minuten rust gaan veel sneller voorbij dan de twee minuten enorme inspanning. Ik zweet me te pletter. 🥵 1 keer wissel ik een minuut rust in voor een sprintje in wWatopia. Ik pak ook nog de loop 🔂 over het vlakke land om de intervallen te doen. Door alles vandaag is eten er een beetje bij ingeschoten. Ik leef op een mager ontbijt en wat fruit. 🍌 en water (uisce – ik leer Iers).

Het is aftellen van de intervallen en optellen van de kilometers. Ik ga voor 40km voor de badge- hoe dan ook. Maar niet met valsspelen! Garmin telt te weinig ivm Zwift. Ik hou de afstand van Zwift altijd aan. Ik haal de ingestelde wattages (op Garmin) totaaaaaaaaal niet. Dat is frustrerend, maar ook de Tacx is niet goed gekalibreerd. Ik doe 6x mijn best. Dan uitfietsen. De loop afmaken en weer terug naar downtown. Ik zit net niet op 40km, dus nog een klein op en neertje en dan stap ik bezweet en erg moe af.

De benen voelen dit! Het hoofd ook; nog extra moe. Ik heb de badge en het plaatje met de rondjes ziet er wel geinig uit.

En door! De Picnic komt, pannenkoeken eten en opruimen en klaarmaken voor het feest morgen. Fijn, een schoon en opgeruimd huis, maar het lijkt niet van ons zo.

25 Mei – De 18de VERJAARDAG en een koppeltraining met mijn kind die ineens VOLWASSEN is.

Je kan het onmogelijk voorspellen: op het ene moment heb je een piepkleine baby van 2150 gram in je armen, je knippert mret je ogen en brengt hem naar de basisschool en even later leest hij voor op een donkere decemberdag. Nog een klein eindje verder in de tijd loopt hij het Baken Park Lyceum in en speelt hij piano. Maar er was geen seconde op 25 mei 2006 dat ik had kunnen denken dat hij een sportman zou worden. En nu is mijn kind een man geworden. Een heuse sportman.

Een verjaardag is druk. Geen huis vol, maar de hele dag door visite: koffie, thee, taart, lekkernijen, ballonnen, kwebbelen en zorgen. Wil er iemand nog wat, staat alles op tafel, van de ene maaltijd in de volgende. En dat is al lastig voor mij! Ik snoep mee, maar geniet van de paprika en de komkommer. Ik ben slecht geworden in eten. En de hulp van Vincent en zijn blijdschap met alle presentjes is geweldig. En dan is het nog twee uur licht als iedereen weg is en de vastwasser weer vol staat. De fiets wordt ontdaan van ballonnen en mag doen wat ie goed in is: hard, heel hard de dijk over. Ik neem ook een tijdritfiets en ga er een beetje achteraan. Op mijn eigen liggende en genietende hard. Langs de plassen.

Eerst een lastig pad voor m en dan over de dijk. Joy joy. Hij gaat met 40 vooruit en wacht vervolgens minutenlang op mij. De hele dijk lang zien we niemand! Op de Knardijk pakken we een bankje mee. Even die mooie foto maken met de fietsen, hem en loslaten.

Ik laat niet los, ik stuur achter hem verder. We gaan weer door en dan zeg ik: gas erop en weg is tie! Vinden we allebei leuk: hij is een snelheidsduivel, ik ben trots. Op de weg langs het oostvaardersveld vertelt hij. Tot aan het Kotterbos. Gek hoor, als mama een soort vriendin moeten zijn. Beetje sturen en goede raad geven. Ik was liever gaan lopen. Dus ik zei hem: zullen we straks nog 1,8km eraan koppelen? Had hij al aan Rob gevraagd de hardloopschoenen neer te zetten als verrassing voor mij. 🥰 we maken de 36km niet vol (2×18) en zelfs de 34km nét niet (33,9!!). Ik laat het erbij. Op de tijdritfiets zit ik ook op een gemiddelde van 28,2. Dat dan weer wel.

Dan een koppelloopje. Van de fiets af, plasje en een rondje+ om het park. Dit kan ik! En niet een beetje ook! Hij gaat nog veel harder natuurlijk als hij even los mag, maar mijn tempo begint ook met een 5. Dit is voor het eerst dat hij koppelt na zijn tijdritfiets. We gaan ook onverhard en het gaat gemakkelijk. Te makkelijk bijna. Na 1,8km afdrukken en wandelend naar huis. Samen koppeltraining is dikke liefde. 🫶🏼 dan is alles goed.
Mooie afsluiting van een lange dag.

Dat je je realiseert: op het moment dat hij geboren was, kende ik het woord koppeltraining niet eens!
En tien jaar geleden ook niet.

26 Mei – 8 keer 14 minuten deurtempo + 1 minuut versnellen + 1 minuut rust. Dat is ruim 2 uur en dus: Halve Marathon Tijd! 5 rondjes om het huis.

Met een rugzakje met de gelletjes erin deze keer. muziek aan. Niet ingesmeerd. Het was best behoorlijk benauwd. Dit ging niet zo lekker als 2 weken geleden. Toen was het nog stoer en dapper, nu meer van hetzelfde. Ik appte Maarten die ik in ronde 1 zag zitten of hij mee ging. Helaas nog niet. Ik verveelde me een beetje. Ik was behoudens aan het lopen en hield een beetje in, maar dan lijkt het niet zo snel te gaan en niet gemakkelijk. Ik zie een beetje op tegen de maand juni. Die staat nogal vol met wedstrijden en levens-uitdagingen. En daar loop ik dan een beetje over te piekeren op zo’n zondagmiddag. Waarom ik deze training doe, of ik niet verder of beter zou moeten zijn (lees: sneller) Ik versnelde wel in de minuut, maar de hartslag ging niet echt mee. De rust was dribbelen. Er was opeens een kilometer die wel vanzelf snel ging, maar dat bleef bij 1km in 5:45. Netjes elke keer op tijd rennend de gel proberen te eten en dan even sportdrank drinken. Zwaaien naar M. Mijn hartslagmeter floepte een paar keer los. Vervelend. In de derde ronde dacht ik: ik moet naar de WC. Ik appte Vincent, maar toen moest het opeens echt en ik zag een gat in de bosjes en daar “dook” ik in. sstttt…. Zakdoekje leggen en weer verder.

Het zonnetje kwam er door en toen werd het nog benauwder, maar niet extreem zwaarder. Het bleef een soort van gecontroleerd, als was ik niet erg vrolijk. Ik wist niet of ik 5 of 6 rondes wilde lopen. 5 Sowieso, en dan extra? Wat win ik daarmee? Is dit een voorbereiding voor de lange afstand? Moet ik dan nu 25km lopen? Mijn lijf vond van niet eigenlijk. En hoe gaat het als ik straks de 7 rondes moet lopen die ik in Ierland niet heb gehaald? Ik moet ook kijken of er in Duitsland genoeg posten zijn. Ik loop dus meer te prakkeseren dan ontspannen van de muziek te genieten.

In ronde 4 vroeg ik of Vincent mee zou willen, maar hij moest nog eten en voelde er niet zoveel voor. Ik bedacht ook dat het míj́n opdracht was, niet de zijne. En toen ging ik wat lekkerder lopen. Het is ook mijn saaiheid, mijn keuzes. Ronde 4 ging gestaag en ik sloeg de 2 minuten ander ritme een beetje over. Ik vind uit het dribbelen weer een ritme zoeken best lastig. En zo kwam ik de vervelende 16km voorbij. De 8 blokken én de rondjes waren 2 leuke manieren van aftellen. De hartslag was redelijk hoog, maar niet buiten de perken. Nog een keer drinken en toen de laatste ronde. Kwam Vincent ineens in de straat naast me lopen! Zo lief!

We kwebbelden. HEUS – ik kon nog in volzinnen praten! Niet meer vanzelf en ik vond het ietsje zwaarder om wéér datzelfde rondje te doen en het warm te hebben. Inhouden was niet zo moeilijk meer.

Ik ging het hartstikke mooi halen met de rondes en de opdracht! Het laatste stukje liet ik V maar kletsen en die versnelling was matig omdat er niet meer zoveel in zat. 21,1 volgemaakt. Net ietsje sneller. Ook incl poeppauze. Vermoeide benen en wat moe. Net thuis voor het onweer vol losbarst! Blij dat ik geen 6de ronde heb gedaan. Was ook niet nodig.

Een dipje

_{En dan opeens voelt het allemaal niet meer zo goed. Is het vermoeidheid? Na de verjaardag en de halve marathon in 1 weekend. Zoveel stress en onrust verzameld. Ik voel me niet meer in staat om al die ‘mooie’ plannen die ik heb uit te voeren. Een marathon én nog al die lange fietstrainingen en dat in het wisselvallige Hollandse weer. Zonder dat iemand het weet of me bejubelt. Zonder dat ik sneller of beter wordt. Dan zie ik KH weer keihard lopen na kei hard fietsen met d’r blessure. MvdB blijkt snoeihard te kunnen fietsen. FP wordt bejubelt op Insta tot en met om een kwart triatlon waar ze minstens 20 berichten aan wijdt. Al die fantastische luitjes die training na training doen in modder, weer en wind naast 40 urige werkweken met ideale, volkomen stressloze gezinnen.
En waarom doe ik dit? Voor wie? Ik vind het best leuk, maar M&Ms vretend met een boek op de bank is ook leuk. Ik heb teveel slechte voeding gehad de afgelopen twee dagen en dat zal ook niet helpen. Dan voel ik me weer dik en dom en dat ik niks kan volhouden behalve alle koekjes opvreten. Kan ik met dit beetje training, met slechts 21km -een paar keer- een marathon lopen? Wie denk ik wel niet te zijn?
En dan lees ik op WW iemand die 4 hernia’s heeft gehad na een triatlon carrière van 12 jaar waarin ze zichzelf als ‘goed’ bestempelt en ze is nu 20 kilo (!!) aangekomen en dan denk ik: waarom dan? Waarom doe ik dit? Ik schep morgen weer niet op, op mijn werk of bij de bootcamp. Ik jakker door, mijn eigen ding. Zo goed als het vorige week ging, zo blij als ik was, zo somber gestemd ben ik nu. Ik ben te oud, te langzaam, te dom voor deze sport. Om mezelf te zijn. Want ik ben eigenlijk lui en niet sportief. Bang voor wedstrijden, blessures, mensen en mezelf. Op dagen als deze.} 

Maandag 27 mei. – Wandelend naar de Bootcamp. Het bevalt me niet: ergernis en mijn eigenste best.

Ik had heel rustig kunnen rennen. Maar dat heb ik niet gedaan. Ik heb me Enorm geërgerd. Die stomme trainer gaat klagen over wat hij over zichzelf afroept door achter mensen aan te rennen. Hij kan niet rennen want is nog geblesseerd maar blijft beweren dat zalf help bij achillespees-verrekking en hij moet ze met rust laten en hij koos expres een andere route. Ik voelde me bedonderd. Ik heb tegen die andere aardige man opgeschept dat ik een hm kan lopen maar de trainersukkel was te kregelig en begon agressief te worden. Bah bah. Ik wilde zeggen dat hij er zelf op aanstuurde. Ik heb zoveel aan moeten horen bij hem, ik ben er klaar mee. Ik ga echt weg bij deze club. Mijn rechterknie is wat gevoelig. Beetje overbelast. Weer hetzelfde stukje wandelen als gister is écht saaier dan saai.
Dan de bootcamp zelf met zo’n 8 mensen. Geleuter, geschreeuw, de helft die het echt probeert maar het in stilte voor zichzelf doet. Schreeuwers die maar halfslachtig doen. Een trainer die niet oplet of motiveert (want: met zichzelf bezig) en ik doe mijn eigenste best. Alles net iets langer, iets dieper, iets geconcentreerder. Uiteindelijk ga ik er beter van zwemmen.

Ik deed 12 keer de trap. In sets van 3. Alle treetjes, 1 overslaan en 2 overslaan. En terug lopen en een klein stukkie rennen. Dan een rondje bootcampen. Altijd hetzelfde laken en pak. Weinig variatie. Daarna de “dennenboom”. Squatten en lunches afgewisseld. Kleine passen, diep doorbuigen en ik ben de langzaamste. Stik er in zeg. Zitten ze te kletsen op luide toon. Nog een rondje. En dan de buikspieren. Het gaat me echt steeds beter af! Ogen dicht, oren uit en aanspannen die spieren. De lucht was dreigend mooi, maar het bleef droog.

28 Mei: Een lange duurrit met Vincent en met mezelf, een vrijwillig koppelloopje en zwemmen.

Vincent gaat me mee naar Joyce fietsen. Hij is daar nog nooit geweest. We hebben allebei een lange duurrit staan (60km voor hem, ik 3 uur) en die schuiven we naar deze dinsdag, nu het nog droog is en Joyce kan. We kletsten het eerste stuk als we Almere uit rijden. We zijn allebei op de tijdritfiets. W moesten vaak het gesprek onderbreken voor een vrachtauto. Die rijden er om 10 uur veel in de polder om de goederen op te pikken! Kwebbelden we op de Vogelweg verder tot de Knardijk. Mijn cadans/vermogensmeter pakte niet op de tijdritfiets, want dan heeft ie de Tacx te pakken thuis en laat die niet meer los. Geen controleerbare cadans dus. Ik gok rond de 776/77, dat is het altijd bij mij.

Op de Knardijk een foto en toen gingen we los! ieder z’n eigen tempo. Wind mee, goed fietspad en keihard rechtdoor. Vincent houdt de tractor net niet bij en ik rij zelfs 37/38. Dat is leuk aan de polder! 5 Kilometer lang ook nog.

Na de stoplichten namen we de weg en daarna het fietspad over de Rietweg. Die is nog afgesloten, maar het fietspad niet. op het fietspad rijden ook de tractors voor ons en we kwamen onder de modder te zitten!! Vincent had ruzie met het drinksysteem en ik haalde hem in en ging voor. Weer een lang recht stuk, maar een iets minder fietspad. Een meneer begon tegen me te kletsen over de wind toen ik op Vincent wachtte.

Daarna fietsten we samen, want ik moest de weg naar rechts vinden. Ik vond ‘m, maar bij het oversteken verschakelde Vincent zich en sloeg zijn ketting vast. Gestrand!

Joyce pikte ons op en ik fietste naar haar huis. We hadden een heerlijke lunch en veel te bepraten. Ik at een worstebroodje en eieren. Ik ben (veel) aangekomen afgelopen weekend; een dikke kilo erbij en daar baal ik echt enorm van. Ik snap het: het lijf houdt graag alles vast, maar het werkt demotiverend en ik snap dat het voor anderen nog erger is.

Ik ging alleen met mezelf en zonder muziek terugfietsen. Met de wind tegen. Eerst wind van zij op de weg naar Dronten, maar ik leek ‘m mee te hebben, zo hard ging ik! Liggen en trappen en proberen niet verder te denken. Ik had het fietspad voor mij alleen. Heerlijk! Na 55km kreeg ik de wind tegen en werd het lastiger aan alle kanten.

Ik stopte nog even bij de Vaart en toen ging ik soepel achter de wijk langs. Ook niemand. Het water glinsterde echt prachtig. Ik voel me safe op de fiets intussen. Ook richting de ‘enge’ brug gaat het prima. Liggen en fietsen en de wind valt mee. Maar daarna in het bos is het andere koek! Veel bochten, vuil wegdek en krap. Gaat het mooie tempo eraan.

Op de Knardijk moet ik weer plassen (er is toch niemand) en dan wil ik liever langs de paarden dan weer over zo’n krap pad. Dat gaat inderdaad stukken beter. Ik moet 3 uur fietsen, maar met mijn tempo red ik dat niet. Ik ga te hard en zal te vroeg thuis zijn. Ik vraag me af of ik 100km vol moet maken, maar het is wel goed zo. Ik hou het op 80 en voel me er toch nooit goed genoeg over! De fiets is vuil, ik ook. Het gemiddelde blijft steken net onder 28 km/uur. Is ‘m net niet.

Koppelloopje

Ik koos er zelf voor. Stond niks op het schema. In fietsbroek vanuit de achtertuin. Jasje uit, renschoenen aan en gaan. Benauwend weer, maar droog. Tempo boeit niet. Het overbekende rondje. Niet nadenken. Het voelt oke. Nergens pijntjes. De eerste kilometer ging in 6:04. Ik zie dat het horloge daar allemaal gekke dingen van heeft gemaakt. Ik maakte een foto.

Het ging soepel, maar ik zweette wel heel erg. Wederom leek de wereld uitgestorven qua mensen. De tweede kilometer ging in 5:50 en dat nodigde natuurlijk uit…. Elke kilometer iets harder dan? Mijn horloge ging opeens uit! Helemaal van slag, dat ding. Ik heb m gelijk weer aangezet, maar er is iets geks gebeurd met de data. Kilometer 3 ging in 5:47, dat klopt weer wel. Ik bedacht er toch 5km van te maken. En dan natuurlijk steeds iets sneller als we toch bezig zijn… Kilometer 4 ging in 5:45, dus dat was kielekiele. Rondom het park heb ik aangezet. Stevigere passen. Even wat dieper gaan. Dat kan ik eigenlijk best. Ondertussen denk ik alleen maar de mensen die het altijd nog beter kunnen. Ik hak de laatste km er doorheen in het onverharde park. 5:30 tsjakka. Vincent wacht me op om een foto te maken.

Zijn fiets is weer gemaakt. Ik maak mijn fiets eerst schoon. Daarna mezelf pas. De lange duurrit en een loopopdracht gedaan vandaag: het kan weer gaan regenen.

‘s Avonds ga ik nog zwemmen. Gewoon maar inzwemmen in baan 3 en toen was het allemaal ongelijk verdeeld en waren RV en LM met twee in baan 4 en met 6/7 in baan 2/3. W ging een baan verder en toen dacht ik: ik blijf achter hem zwemmen. W begint altijd sneller als hij eindigt, dus dat is mooi. Ik zeg dan niet: ik heb ook al een koppeltraining gedaan vandaag of ik tetter niet door de kleedkamer dat ik snel was op TriAlmere, terwijl de anderen wel van zich laten horen hoor, dat ze hun eerste sprintje deden en (door het wandelen) nergens last van hadden. Maar goed: anke in baan 4.

4×100 met 1 baan versnellen: ik deed de laatste. Is voor LM en RV een makkie, maar voor mij een uitdaging. Een steigerun van 50m. Daarna een bondarenko van 500m. Vond ik leuk. Ik kon achter W blijven. Die moest hard werken want de andere twee hield hij niet bij. ‘Flinke training’ zei W. En ja, dat was het voor ons!! Maar ik zwem me niet stuk, ik moet gewoon flink aanzetten. Overigens moet dit allemaal met achtje! Dan 200 kalm (haha), 2×100 tempo, 4×50 sprint. Ik deed het derde sprintje. Echt mijn best gedaan! Ik wilde 2 of 2,5km zwemmen. Vond ik mooi voor vandaag. Maar ik zat al op 1900 en toen nog 4×100 met steeds een extra baan erbij snel. Mochten W en ik de eerste 2 doen 😆 ik vind het ook wel lekker om voorop te zwemmen en geen rekening met de voeten voor me te houden. Letterlijk ‘hoofd omlaag’. Toen door voor 2500m dan maar, want ik zat op 2300. We deden 300, 3 keer 100: 25 kalm-50snel(ler)-25school, maar dat schoolslag doe ik of niet of alleen armen. Kan ook. Daar gaf Garmin me wat kado aan meters. En toen zwom ik 2700m vol. In een beretempo voor mij. ‘Flink getraind, maar niet elke week’ vatte W het mooi samen. En dan nog zeg ik niks over 80km fietsen en 5km hardlopen. Het waren er namelijk geen 100 en geen 10. Ik ben wel te energiek om goed te kunnen slapen. Gek genoeg voelt zo’n dikke sportdag niet als een knappe prestatie.

29 Mei – STILTE en RuSt

Een wandeling met de collega’s. Meer is het niet. En we werden op het einde nog nat ook! Verder is het een drukke dag hoor: een dag werken in Leiden. En ‘s avonds vergadering van de triatlonvereniging. Mijn hoofd zit een beetje vol. En dat werkt tegen me. En de weegschaal is ook tegen me! Dat is ook niet leuk.

30 Mei – Fietsen – met versnellen in blokjes de polder door op de tijdritfiets

De polder. Wow. Ik vond het fietsen leuk. Ik heb genoten. Van de snelheid wind mee. Van de fiets. Ik heb de tijdritfiets inmiddels echt helemaal door en durf te liggen en hard te trappen. Ik genoot erg van de rechte wegen.

Van de Knarweg die net vakantie leek, omdat het net zo goed een weggetje in Drenthe of Frankrijk had kunnen zijn, zo onbekend. Ik genoot van de tempoblokjes (ook al mislukten ze soms omdat ik bochten door moest en dijken op). Van de rust. Van het gemak om te liggen. Van de muziek. Van vers asfalt (op de Ibisweg). Ik heb erg goed gekeken. Hoe snel alles langs me heen ging. Naar de molens. De wolken. De werkeilandjes. De boerderijen. De katten.

En dat terwijl ik me niet goed genoeg voel. Ik ben erg bang voor alle sport. Het liefst die ik de gordijntjes even dicht. Iedereen uit mijn buurt. Geen aandacht. Eerlijk gezegd krijg ik dat ook niet. En dan schrijft MvdB er gelijk iets bij, dat ik snel word. Duh. Ik kan er zo een stuk of vijf noemen die dit fluitend doen voor de gezelligheid. En vijftig die het niet kunnen, maar die zitten stilletjes in een hoekje en hoor ik helemaal niet. Allemaal de groeten. Joyce kan wel zeggen dat het goed gaat, maar zo VOELT het niet. Ik krijg de puzzel voor dit weekend niet goed in elkaar en daar word ik dan heel onrustig van. Juni wordt écht zwaar! Dat ik dat ook maar moeilijk ingepland krijg in mijn hoofd, maakt het niet gemakkelijker.

Fietsen ging dus super, gezien de omstandigheden.
Dan de grote minpunten: de vermogensmeter doet het niet. Geen cadans, geen wattage. En waar moest ik op fietsen?! Jawel: wattage en cadans. Zucht. Dus ik hield de cadans bewijsloos hoog. Ik had gelukkig ook tempo ingesteld. Nog een min: wind tegen op het einde, maar die viel mee. De Ibisweg is prima geworden. En een beetje miezer. En: plassen in de drassen. Ook jammer: donkere zonnebril. Dan lijkt alles niet zo vrolijk. En ik fietste al tegen de avond in. Ik moest een ommetje maken om zo min mogelijk door de stad te fietsen en toch 50km te halen. De training was net te kort, maar ik reed toch flink door.

Wel mooie fotos gemaakt. Omdat ik het mooi vond. En de foto’s representeren wat ik voel. En netjes voor de bmw gestopt die naar mij zwaait! 50km vol gemaakt. Je moet zo opletten als je boven de dertig rijdt in de stad, dat voelt raar en sterk. Ik reed gemiddeld 29. Hoor ik er eindelijk (vandaag) een beetje bij.
Ik zie op tegen de enorme opdracht morgen. En ik heb nu de grootste moeite om braaf te blijven eten. Er waren ook geen aardbeien, dus ik moest kaas. En nootjesmix. Ik ben een anorexant hoor: nu wil ik niet meer te dik worden. Is ook een periode.
Nog meer te fiepen? In elk geval niet van het werk! Hoewel ik ongeconcentreerd ben, geniet ik echt van het oplossen van de tickets en dingen bedenken.

31 Mei – 1100 badgepunten halen bij Garmin: Bootcampen, binnen fietsen terwijl de zon schijnt en een andere hardlooptraining dan origineel gepland stond in verband met vermoeide benen. Kan ik dus ook hebben!

Eerst terug naar Bootcamp Nation voor een pittige training. Vincent was ook een keer mee. Voor hem is het hartstikke goed. We moesten doorlopen om op tijd te zijn. Lekkere training! We waren met veel meiden, ook wat stevige mevrouwen. Eerst inloopoefeningen: kniehef, hakken-billen enzo. Ja hoor. En toen deden we achter elkaar door een tijdje: resistance band squats laag en hoog en met de ball laag en hoog en dan doordraaien en hardlopen met een burpee er tussen in. Ik hou dat eindeloos vol. Niet zo hard vandaag, want ik moet nog meer doen… Dat deden we een flinke tijd.

Ik ga er wel van zweten, maar mijn spieren doen er niet zo moeilijk over. Dan squatten met de bal en zonder bal, tegenover elkaar. Ik en Vincent natuurlijk. Dat deden we best vaak.

Daarna moesten we kort op en neer lopen. Vond ik wel tof. Ik hou echt van dat eindeloze. Maar niet van keren, dus dat was jammer. En toen nog 3 keer een minuut kleine jumpings doen. Ik voelde het! Eindelijk! Heerlijk. Daarna nog even rekken en strekken en klaar weer. Ik zweet wel, maar ik trek het ook prima. Lief klein ventje erbij in de wagen. Ergens ook sneu voor zo’n jochie. Coach D is in elk geval een stuk vrolijker en beter te pruimen.

Daarna een paar verplichtingen thuis en toen ging ik binnen fietsen.

Waarom in vredesnaam binnen fietsen als het buiten prima weer is? Nou, ik moet voor de badges van Garmin hoogtemeters maken en dat gaat niet zo best in de polder. Dan de virtuele berg maar over! Mijn benen vonden het minder fijn. Die voelden nog iets bootcampachtigs. Het begin ging goed, maar toen het klimmen begon, hadden de bovenbenen moeite. Langzaam omhoog. Op naar de 500 hoogtemeters!

Die had ik nodig, die hoogtemeters. Ik zou graag 1100 punten halen nog deze maand. Stappenbadge en deze moest nog. Ik ga niet voor snelheid. Na een half uurtje ofzo kwam Vincent om mee Yathzee te spelen. Het eerste potje won ik grandioos, het tweede potje hij met 1 punt en het derde potje deelden we via Whatsapp met LS (die er niks van snapte en vast dacht dat we haar voor de gek hielden) en die won ik weer enorm.

En toen was ik boven en kon ik niet omdraaien!! Ik had 500 hoogtemeters, maar moest doorklimmen met de 17%helling. Even later lukte het gelukkig. Toen sjeesde ik naar beneden en maakte de ronde af en daar zaten stiekem ook nog hoogtemeters in. Tempo is dus erg laag, maar dat komt door al dat klimmen. En toen waren mijn benen vermoeid en moest ik nog lopen.

Er stond 2 uur, maar al fietsend bedacht ik al dat dat een slecht idee was. Dus maar wat gewisseld en toen was het horloge ‘vol’ voor workouts. Zucht.
Dan maar een vervangende hardlooptraining omwisselen.

En als je dan de training achteraf ziet in Garmin, ziet het er heel goed uit: lage hartslag, redelijk tempo. Maar ‘it feels not as it looks.’ Help!
Dit is dus (letterlijk) een hele dappere move van mij: ik moest de halve marathon doen (2 uur) maar die heb ik naar zondag geschoven. Ik zat op de fiets en was bergen aan het beklimmen en mijn benen waren ‘gevoelig’, dus ik dacht: geen eindeloze loop en gewoon wisselen met de zondag: daar staat een uurtje. Ik vind dat erg lastig, want de fiets-loopcombi is natuurlijk ergens voor bedacht. Maar de bootcamp vanmorgen was ook niet mild, en heel soms moet ik zelf ook niet te braaf moeten zijn of te ver willen gaan en doen ‘wat goed voelt’. En dan nog was dit extreem moeizaam! De hartslag bleef (idioot) laag, maar het tempo gelukkig ook.

Meer ging gewoon niet! Mijn rechterkuit trekt. Ik moet andere schoenen. Na 5km moest ik de bosjes in om de darmen te legen. As usual. Ingecalculeerd. Het lopen ging op zich best ‘oke’, maar moeizaam en slepend. Kijken en luisteren naar de omgeving is geweldig. (Geen muziek)

De versnellinkjes waren echt een verzoeking. En toen moest ik ineens nog een keer stande pede de bosjes in voor een flinke pot diarree! Ik was er een klein beetje misselijk van. Maar toch doorgaan hoor! Alle 6 de versnellingen van 30 seconden maak ik af! Al had ik toen wel echt duidelijk een tekort aan energie. Training (bijna helemaal) afgemaakt. 10km volgemaakt en 1 minuut eerder thuis – kwas er klaar mee. Thuis meteen bij-tanken en een warme douche. Nu heb ík zelfs spierpijn en gevoelige benen.

Het ziet er datatechnisch allemaal uitstekend uit, maar ik VOEL dat niet zo. Ik heb in mijn hoofd geen vertrouwen. Niet in de triatlons van juni, niet in de juli plannen, niet in blessurevrij blijven. Ik lig wakker van het piekeren of alles wel kan en lukt en blessurevrij blijft. Dus als ik dan moet constateren dat ik vandaag niet de 2 uur kan rennen, is dat echt pijnlijk voor mij. Verstandig, maar het voedt de twijfels alleen maar. En nu moet ik zondag weer. Hopelijk lukt dat dan.
Mei is om!

Niet eens zo heel veel gelopen (hoe kan dat dan) en 20km gezwommen en heel veel gefietst. Wel 900 kilometer! Ook niet zoveel gewandeld, grappig genoeg. Maar wel flink wat uren krachttraining! En: Het doel van de maand gehaald!! Met een badge voor rustig ademhalen. Laten we dat in juni proberen door te zetten 🙂

13 Mei – Wandelend naar de Bootcamp. Stom

Ik vind wandelen echt moeilijk. Ik kan ook rennen namelijk. Probleemloos. Niks wat pijn doet. Ook niks wat zich realiseert dat het zo is. Ik loop een halve marathon (in control) en verlies alleen maar veel vocht. Geen spiertje pijn. Vermoeid wel. Vooral in mijn hoofd. Met een hinkende M verder gewandeld. Hij heeft (ongetraind voor trail) een halve marathon (die een trail bleek te zijn) gelopen en zijn achillespees vernachelt. Maar als hij loopt is er niks aan de hand. Beretrots is ie. Maar niet op zijn tijd. Dan de bootcamp:
Trap 8x
Wandelen. Ja ik doe een triatlon zaterdag en nee, dat is niet zo knap, maar buiten zwemmen is zo leuk! – dat vertel ik ze.

Ronde 1 – net iets minder gewicht in de schaal leggen
Dennenbomen. Voel ik een beetje, maar afleiding helpt. Laat de rest maar schreeuwen.
Ronde 2. Doe ik ook maar dan net iets langer
Ronde 3 -6 stuks en dikke muggen. Armdingen
Buikspieren. En dan weer naar huis wandelen. Ik vond het niet zo’n leuke avond.

14 Mei – Een duurrit met veel mislukkende dingen.

Ik zou gaan bellen met mijn zus. ❌ er stond zoveel wind dat ik haar wel kon verstaan, maar zij mij niet. Vermoeiend. Oostvaardersplassen nog steeds dicht ❌ kon ook niet echt de dijk op met de wind van zij. Tempo en inspanning helemaal niks. Cadans verrot. Luisteren en denken over de route ging erg lastig samen. ❌ toen voorbij het bloq naar links, wind tegen: telefoneren onmogelijk. Bij Rode Brug gaven we het op. We bellen straks wel.

Fietspad tussen de koeien door. 🐄 weer een onderbreking. ❌

en toen een enorm groot gat 🕳️ ❌ smal pad, tegenligger ❌ 11km in een half uur. Dan wat wind 🌬️ mee pakken. De dijk op naar links. Even wat makkelijker maken. Ik had ook erg last van krampen. ❌❌ ook dat nog. Maar toen was ik er zo K L A A R mee dat ik omdraaide bij het Da Vincipad. Nog een gesprekje met een man die dacht dat ik de weg zocht, maar de beslissing ‘naar huis gaan’ en omkeren koste me moeite. Ik liet hem op zijn mooie paarse fiets voor gaan. Ik ben zo traag vandaag! Maar ik haalde m langzaam maar zeker in. Ik deed geen moeite meer. Lag wel en trapte heus aardig door, maar deze training was ik al lang klaar mee! Ik ging anders dan die man, want ik wilde m niet inhalen. 13km in tweede half uur. Met een klein ommetje 30km volgemaakt en blij dat ik thuis was. Kon ik verder bellen om te horen hoe het geweldige neefje het doet. Blij dat deze training klaar is. Het was niks. ❌ tempo❌ cadans❌ gevoel 0️⃣ Er volgen nog een paar belangrijke ‘veertienden’ dit jaar. Twee maanden nog. En over vier maanden ook. Vandaag heb ik er weinig fiducie in. Ik ben moe. Heb veel kleine pijntjes. Het lijf voelt oud, het hoofd denkt ‘r het zijne van. Ik kan het vast. Maar vandaag weet ik het nog niet zo zeker. ❌

15 Mei – Rustdag, want de wandeling in Leiden was stiekem een goed overleg!

Voel me erg vermoeid vandaag. Alles bij elkaar: examenstress, lange reis naar leiden en dietiste, 🩸 en erg vermoeid. Veel kleine pijntjes. En ohja- wedstrijd in zicht. Paniek alom. Slecht slapen helpt niet mee. Onrustig, hoogdpijn, rechterknie & linkerknie. Examenstress er bovenop. Ongeregelde dagen. Niet mijn dag. Maar wel een half uur gewandeld met teamleider G en een goed gesprek gehad. Ze zijn allemaal wel geschikt, mijn lieve collega’s.

16 Mei – 5×400 met 200 rust en in- en uitlopen

freakin’ veel idioten gehoord vandaag. Rondom fysio’s die andere jankers wel dryneedlen, een set mensen die niet willen luisteren, belachelijke dingen op insta en gezever en gezanik. Maar hier thuis leef ik tussen examenstress. Werkstress. Onrust. Slecht slapen. Pijntjes. Ongelukkig. Leeglopen en prikkelbaar. En zwemmen wordt ‘m niet. Werken lukt redelijk, maar langzaam en slechts gedeeltelijk. De tickets druppelen door. Collega J is nog ziek. Ik ben vermoeid. Nou, zo’n dag dus. Drie dagen zonder echte sport en ik ben niet te genieten!
De training is niet makkelijk op het horloge te zetten. Gewoon maar door het benauwde weer heen gaan hobbelen. De eerste 3km gaan strak op oké tempo. Het bos is nog dicht. Er kan ook niks goed zijn vandaag. 400m versnellen va het centrum. Het lukt maar de hrf 160 is te hoog om te halen. Ik jog in 200 rust. Ondanks de warmte is het best genieten in de Oostvaardersplassen met de diertjes en het groen enzo.

Maar ik ben prikkelbaar en geïrriteerd vandaag. Hardloop muziekje aan. De eerste twee versnellingen gaan okay. Warm en te doen. Niemand te zien op 2 mannen na, waarvan 1 hardloopt. De derde versnelling is verhard en dat is beter. In het kotterbos ga ik even in de bosjes zitten. Ongeveer waar ik de vorige keren ook zat, alleen nu is het inmiddels dichtgegroeid. Met muggen erbij. En brandnetels.

De vierde versnelling is volledig singel track en dat scheelt en gaat zomaar 10sec langzamer. De laatste is verhard en ik ga er even voor. Dat helpt. Ik kan het wel. Dan tien minuten uitlopen. Ik ga terug en zie de meneer hardloper nog een keer. Loop heel kalm de brug over. Daarna pak ik het tempo van het inlopen weer op. Redelijk hoge hartslag. De hele loop al. Ik maak 9km vol. Vind het wel goed zo. 55 minuten was het idee. Het is iets minder. Tempo redelijk mooi. 72% uitvoeringsscore. 70% onverhard. Maar ik zie op tegen zaterdag. Als iedereen me weer inhaalt alsof ík degene ben die niet traint. Het gaat niet goedkomen.

17 Mei – Losfietsen – 2x: eerst met Manuel, later nog een keer met Vincent. Wat moet ik ‘los’ zijn. NOT

Er zit niet zoveel kracht en energie in. Dat wordt wat morgen! Ik heb overal pijntjes: knieen, voeten, rug, hoofdpijn, onrustig, slecht slapen. Ik was verbaasd dat Manuel mee kon, want meestal is hij bezet door mensen die stukken sneller kunnen dan ik wil! Eenmaal fietsend trokken de pijntjes weg en zijn we gezellig gaan kletsen (ik). Arme Manuel… Op de Knardijk wind tegen, maar het viel me mee. Ik vond de kleuren echt prachtig: een soort pastelgroen.

Op de dijk werd dat afgewisseld met dreigende luchten. Heel erg mooi. We hielden het droog! Er kwam een heli over en Manuel heeft me van de vakantieplannen verteld. Ik ben nu al jaloers! De wind kwam overigens wel van alle kanten. We maakten het ommetje groter, want ik moest anderhalf uur. Zie je de cadans van 81! Die is wel goed. Over het tempo van 25,7 gemiddeld hebben we het maar niet. Ik heb 42,2 kilometer gefietst.

ik dacht opeens, toen ik mijn spullen verzamelde en op Facebook zag dat ze in Almere Haven bezig waren met opbouwen terwijl Vincent zijn grote liefde – de tijdritfiets- schoonmaakte ; hij moet eventjes fietsen om zijn hoofd leeg te maken. Na al die examens even fietsen. Dus ik stelde voor te gaan. Waarom ook niet. Ikke rustig aan en hij van tijd tot tijd knallen. We spraken goed af tot waar dan precies. In het begin reden we in een vierdaagse fuik vol kinderen. Toen stopte ik mijn horloge en ik miste 2km. Beetje warhoofdig. Ik heb ze er later weer bijgeteld. Ik fietste wel okay en van tijd tijd lekker hard, maar door Haven zoeken en wachten en de stad kost enorm veel tijd. Op het terrein begon Vincent meteen te kwebbelen. Ik wilde de arrogante wisselclinic liever vermijden, maar die waren overal. Ik wilde mijn plek wel weten, maar toen kon ik mijn startnummer al ontvangen! Als een kind zo blij, ook al was het lastig meenemen zonder zakken. Vincent ook blij, want die koopt/bestelt een shirt.

We fietsen terug door het vreselijke hobbel haven en over de dijk. Ik maak een foto. Het ING jasje is top, maar de zakken ontbreken. Rijden met startnummer op je kont is ook apart. Terug langs de manege. En daarna via Nobelhorst. Vincent ging nog even hard tot op het snelweg viaduct. Tempo is weer erbarmelijk en deze hele fiets prestatie eigenlijk ook, maar ik heb wel pret gehad en het weer gedaan en overleefd. Wedstrijden en ik worden nooit geen goeie combi meer vrees ik. Al is er geen enkele reden om me druk te maken, want ik finish echt wel. Maar stiekem wil ik natuurlijk toch net iets sneller dan vorig jaar. Al heb ik het dit jaar niet zo goed voor elkaar. Ik heb het gevoel dat ik met teveel trainen afbreuk pleeg. Als ik maar lol heb morgen. 1 brok ervaring. Dat stoort me dan bij die clinic: die instructeur heeft extreem veel ervaring en kan alles, maar hij verzuimt te vertellen dat ze hun badmuts op moeten houden en zwembril omhoog schuiven, zodat je de handen vrij hebt. Ik heb het 70km weggetrapt vandaag. Toch weer teveel gedaan eigenlijk. We zullen het wel zien morgen. Ik leg wat halfslachtig de meeste spullen alvast klaar.

18 Mei Almere TRiHard Standaard afstand – OD triatlon. Het verslag staat hier.

19 Mei – Uitfietsen en buiten zwemmen

NERGENS last van. Ik kan zo opstaan en ben vermoeid, maar dat is het dan ook. Niet eens verbrand. Geen hoofdpijn. Ik weeg maar een onsje minder. Geen honger. Maar ook al weinig euforie meer.
Het gaan uitfietsen is dan zo’n training die ik heel moeilijk vind. Uitslapen was voor mij belangrijker vanmorgen (ik heb tot 12 uur de blog bijgewerkt) en dan lukken 2 uur voor de lunch al niet meer. Daar word ik ongedurig van. Ik zie anderen ook uitfietsen, maar die gaan niet voor 2 uur. En hard dat ze gaan! Ik snap niet dat ze mij gister niet bij konden houden als dit hun uitfietsen is. Maar goed, ik sleep me op de racefiets en denk: 50km in 2 uur lijkt me echt uitfietsen. Maar ik merk dat ik toch weer harder moet van mezelf, want de rest kan dat toch ook? Het is niet zo druk als ik dacht, dus het rondje OVP is uitstekend. Op een gegeven moment denk ik: uitfietsen, kalm aan. Neem een andere route, een ander stukje. En ik ga het bos in. Veel bochten, krap, ontspannend. Ik vind het wel leuk, maar het gemiddelde zakt als een baksteen en zo ook de cadans.

Eenmaal op de dijk voelt het alsof ik dat moet inhalen. Ik ga liggen, luister naar de muziek en trap gewoon heel hard. Ik ga wat verder door en eerlijk gezegd heb ik al een hele tijd geen zin meer en ik heb al uitgeteld hoe lang ik moet voor een groene training en ik moet elke keer wat verder, want liggend op de dijk gaat het dus wel hard. Ik moet dan door de stad en dat kost behoorlijk wat energie met honden ontwijken, opletten op auto’s en veel bochtjes. Ik ben er helemaal klaar mee en sukkel naar huis. Waarom zou ik 50 vol moeten maken of 2 uur? Ik heb ook bij lange na niet genoeg gegeten.

Ik wil Rob en Vincent niet meer hele middagen alleen thuis laten. Ze mopperen niet ofzo, maar er is een schuurtje wat geschilderd zou moeten worden, een huis wat opgeruimd moet worden en administratie te doen.

En dan zegt Vincent: zullen we toch gaan zwemmen? En ik zeg natuurlijk toch ook weer ja!

Deze zwemtraining heeft me enorm dwars gezeten. Dinsdagavond ging niet (te laat ivm examens), woensdag toch nog naar kantoor, dus kon het ook niet en toen werd ik ongesteld. Hij schoof maar mee, dit zwemuurtje. En het zag er naar uit dat het een rode training werd in finalsurge, de eerste in maaaaaaanden. Dat kan ik niet hebben. Dus het voorstel om toch even buiten te gaan, nam ik met beide handen aan. Ook al waren er 100 huishoudelijk rotklussen die voor gingen.

Vincent en ik gaan met LS, een meisje wat gister haar eerste sprint deed en zonder knellend wetsuit wil proberen te zwemmen. Ze hoop dan beter adem te kunnen halen. Het helpt niet tegen haar angst voor het open water. De afspraak was wat rommelig, want we bleken daar af te spreken, bij de Jutter en toen waren zij er al en wij nog niet.

Ik had het oude, warme wetsuit aan. Ik bleef vlak bij LS zwemmen. Maar ze stopte wel heel vaak. Niet erg hoor, maar ik hield mijn horloge gewoon aan. Ik vond het wel leuk in het water, maar best koel. Na 1 rondje nam Vincent haar mee het water uit en ging ik zelf nog kalm een rondje door. Vincents wetsuit is te klein geworden. Ik ging tegen de klok in en tegen de golfjes in. Het tempo zat er niet echt in, maar ik had het wel heerlijk. Navigeren is dan anders als je andersom gaat, want je ziet de inham niet zo goed. Ik zwem wel lekker strak van bord naar paal en zo. En aan 1 stuk door. Ik adem 1 op 4.

Ik had nog 100m extra gezwommen als ik dan een groene training had gehad, nu is tie geel. (te kort) Maar dat is beter dan rood. Eigenlijk te idioot voor woorden dat ik dat gewoon weer kan na de wedstrijd van gisteren, maar zo is het nu eenmaal. Niet meer gaan hardlopen (want dan heb ik alle drie de sporten weer gedaan) is nog best moeilijk ook! Maar ik hou het hierbij.

20 Mei – hardlopen en nieuwe bootcamp

Eerst tien minuten heel erg rustig hardlopen. Dat was wel oke. Het park door en onverhard en gewoon joggen op gevoel. Dan zit ik boven de 6 minuten, rond 6:20. Niet dat ik na 10 minuten echt veel meer inspanning nodig had, maar gewoon een klein beetje meer. Ik ken de omgeving wel en toch soms ook niet. Ze verbouwen enorm bij het centrum.

Rob appte dat degene die de fiets wil kopen, eerder komt. Dan red ik het net! Ik luister naar de muziek. Net of ik lekker weg kan kruipen. Het voelt allemaal prima te doen aan, al is het wat warm en onverhard. Er is een nieuwe heuvel waar de paarden op staan. Bijzonder, die heb ik echt niet eerder gezien.

Ik loop wel steeds iets harder. En dan gaat het naar 5:45/5:50. Dat voelt prima en blijft nog best binnen de perken qua hartslag. Het voelt erg krachtig om te weten dat ik kan hardlopen en zou kunnen zwemmen in het water hier. Dat gevoel van oppermachtig is fijn. En het overvalt me. Ik ken het helemaal niet. Ik doe de winst zaterdag af als een toevalstreffer en een gelukje. Ik ga rustig de brug op. Als ik naar beneden ga, fietsen drie knullen breeduit. Ik ga wel even de andere kant langs. Ze schreeuwen naar me dat ik het zo goed doe en dat ze respect hebben. Ik vind het leuk. Als de jeugd al zo kijkt, wat heb ik dan gemist? Het leken etters, maar nee dus. Ik ga de 7km vol maken. Het gaat prima al loopt de hartslag wel iets op en is het warm eigenlijk. In de straat zeg ik de buurmannen gedag met de tekst: ‘nog een paar rondjes’. Ga toch weg. Je snapt er toch niks van. We gaan gewoon weer door met trainen als vanouds. Terug in mijn veilige anonieme kooitje, vergeet mijn gedoe maar weer allemaal: het staat op Facebook en insta en nu weer door naar de volgende. In mijn slappe-jappe trainingstempo. Toedeloe!

En dan naar een andere bootcamp. Ook in de buurt. Ik wandel er naar toe. Ik dacht dat ik het vreselijk zou vinden: veel mensen, nieuwe mensen, muziek. Maar het valt enorm mee. Coach D is een toffe peer, echt. En dat wist ik zeker toen hij een mevrouw met een hondje groetten en tegen haar riep: wat een weertje he. Het regende op dat moment. We waren met z’n drieen. Heel fijn. Uitstekend voor me. Ik was er heen gelopen met last van mijn knie (rechts). Ik deed bij de warming up dus even rustig aan. Maar het trok weg.

Ik kan alles meedoen, geen probleem. Kort circuitje. Ik vertel dat ik een triatleet ben. Dat ik dat durf! D schat het op waarde! Ondertussen doe ik de oefeningen. Dat is een minuut. En dat is lekker lang. Dat voel je tenminste! Ik ben toch echt niet te porren voor zo’n Hyrox hoor. Touw, squats en een elastiek optrekken. Ik vertelde dat ik al een Ironman had gedaan. Bewondering alom hahaha. En ondertussen lekker rekken en strekken! En hij lette op. We gingen ook nog met de armpjes doen. Eerlijk gezegd viel de zwaarte me mee. Afleiding he. Het ging regenen. We zijn niet van suiker gelukkig. Ik klets nog lang na met coach D. Coole gast. Nee, ik wil niet opscheppen, dat echt niet. Straks als er meer mensen zijn val ik vast stil. Het licht bij het terug wandelen was echt heel erg mooi.

21 Mei – Een duurrit fietsen met een leuke ontmoeting.

Ik schuif maar weer trainingen in het programma in. Vandaag weer een dag vrij. Twee uur fietsen met vrijdag geruild, want nu is het weer nog goed en heb ik nog de tijd. Maar echt veel zin heb ik niet. Het viel me mee, toen ik eenmaal op de fiets zat vond ik het best wel weer leuk en goed te doen. Ik vind het eigenlijk enorm saai intussen, dit stuk van de polder. Het is wel erg groen nu, maar ik ken het wel. Ik dacht net: hier was ik eergister ook, niks veranderd. Zegt een meneer op een gewone fiets tegen me: Wat is het prachtig hier he! Die had ik even nodig om me te realiseren dat het inderdaad best bijzonder is. Het was superrustig overal. Eerst veel wind tegen. Used to it.

Ik pak de rustige wegen dan ook, kan ik lekker liggen en naar de muziek luisteren. Op de Knardijk wind van opzij en ik moet nog maar eens tegen mezelf zeggen hoe mooi het eigenlijk is. Op de dijk eindelijk wind mee. Lekker gaan liggen en maar trappen. Opeens hoor ik: “Got, wat fiets jij hard zeg”. Is het MH! Dat heerlijke mens. Ik zet de muziek meteen uit. We fietsen al kletsend samen op. Ze is een tof mens, niks geen poeha. Dan denk ik: die man van jou is ook altijd aan het sporten. Maar zij blijkt die tijd te werken, dus soms is het anders dan je denkt. Zo’n 15 heerlijke kilometers.

Ik ga nog even door na de Noorderplassen en neem een pad binnendoor met de wind vol tegen. Ik rij tot dan 27,9 en moet de stad nog door.

Ik kies de fijne fietspaden, maar het gaat beduidend minder hard. Ik maak de 60 kilometer zowaar vol. Op de racefiets is dit een prima tempo voor mij, met 27,2. Natuurlijk niks vergeleken bij de rest, maar het is wel goed zo. Hoewel ik hele stukken de cadans hoog heb gehouden, valt het toch weer wat tegen wat dat betreft. Ik heb nog een hele middag te gaan met schoonmaken van het huis en ramen lappen. Ik ben er moe van! Gelukkig mag ik morgen weer werken.

Maar eerst gaan we nog zwemmen! Ook die training heb ik mee geschoven, die stond voor buiten op vrijdag op het programma. Ik heb dan geen tijd. Dus ik ga nu bij de TVA zwemmen. Intervallen
Drie in baan 3: W, ik, G. Elke keer ook die volgorde. Het begon al slecht, want ik mis 150m inzwemmen.
Daarna zwom ik nog 200m in geloof ik en toen begon een training met allemaal 150jes.
In setjes van 3×150 En dan 150 rust
Telkens andere banen versnellen. 1 en 5 en 2 en 6 en 3 en 4. Zoiets. Daarna 3×150 met 50jes versnellen: laatste 50, middelste 50 en eerste 50
150 rust en dan 2×150 met 25 versnellen tot de pillon en 1,5 baan rustig (dus 3 keer 12,5 versnellen) en daarna omgekeerd (3x laatste 12,5 versnellen)

Toen 1 keer dat W 12,5 voor ging en wij moesten hem inhalen. Ik dacht allemaal een keer, maar we deden alleen W en die kon ik ook inhalen binnen 50m.
Ik had het er allemaal gemakkelijk mee. Lange slagen, uitblazen onder water en wegdromen.
Toen nog een keer 150m rustig.
Daarna nog 1x 150m en toen koos W voor baan 3 en 4 hard. Ik had echt flinke trek intussen.
Daarna ging ik er snel uit. Zat geweest. Stond toch maar een training van 45 minuten.

22 Mei – Weer zwemmen

Ik treuzelde om er in te gaan. Het inzwemmen ging wel goed, maar ik heb gewoon geen zin om mijn best te doen. Alles met achtje dus. En met een doorhaal die voor mijn gevoel onder me door gaat. Het helpt schijnbaar. We doen 4×100. De eerste baan een andere slag, de laatste baan versnellen. We zijn met zijn vieren in de baan. J, een toffe peer wiens naam ik niet ken en W (weer). De eerste twee keer beginnen we met schoolslag, wat ruk is met het achtje en W en ik nemen m mee. Schoolslag gaat niet lekker, mijn andere knie zeurt wat. Geen zin in. W laat ons slepen en ik doe rug. Daarna krijgen we een piramide: 50-100-150-200-250-200-150-100-50. Doorzwemmen. Eerst gaat J voorop. Het gaat me uitstekend af. Ik zwem moeiteloos achter ‘toffe peer’ aan. De enige moeite is niet versnellen. Als ik even moet bijtrekken maak ik langere slagen die dieper doorbuigen zeg maar. Vanaf de 200 gaat toffe peer voorop. Iets hoger tempo, maar ik vind alleen maar fijn. Mijn Garmin is van slag (haha leuke woordspeling) en geeft me meer of minder meters. Stom ding. Ik hou wel van zo’n fikse piramide. Daarna 4×50 met de eerste 2x 25 snel in de laatste baan en de tweede 2x de eerste baan hard. Het gaat me allemaal prima af. Bijna vervelend. Ik zou mijn doorhaal even willen bespreken, maar er komt nog een steigerun van 100m. Ik doe ‘m ook namens de mannen die al aan het uitzwemmen zijn. Dan doe ik nog 100m zonder achtje. Garmin heeft me vast wat meters kado gegeven. En een pr wat niet telt. Mijn linkerhand schijnt nog te remmen, zei trainster G. Maar dat is voor de volgende keer. Nu eerst taxi spelen en patat halen. Dieetgewijs een slechte dag, want ik heb ook chocolade verorberd.