12 februari – Zwift Cadans training Makuri Islands

Ik hing lekker op de bank paaseitjes te eten en snoepjes te schuiven en uit te rusten van het werk en ik dacht aan wat ik MvdB altijd zeg: het hangt niet af van die ene training die vandaag niet lukt. Maar er knaagt iets: wanneer dan? Meteen de maandag skippen is al zo wat… dus hoppa, kattenbakken, vuilnisbak en toch maar even fietsen dan. De training staat op Garmin. Annemarie dacht: die cadans van anke is weer vreselijk laag geworden, laten we eens 8x 2 minuten 95+ cadansen opgeven. Stom 1. Eerst 20min infietsen. Na 10min was ik het al zat en appte MvdB toevallig!

Waarom doe ik dit? Dat vroeg ze niet hoor. Ik had de riders-choice in zwift, dan merk je de heuvels niet. Ik verliet de route en toen moest ik in ‘Japan’ zelf gaan denken. Leuk hoor. Uitdagend. Sort of. De wattagerange probeerde ik binnen te blijven. Waar zou Annemarie die bedacht hebben? En daar ging de cadans, die moest omhoog. Ik haalde de 90 net. Lastig als je niet al te laag kunt schakelen en een wattage-range hebt!! Stom 2. Het was te doen zeg maar met de cadansen en daarna de rust. In de rust was de cadans dan te hoog. Het ging 4x goed en toen viel alles stil, behalve mijn benen. Stom3. En 4 ook.

Zwift pakte m op, garmin niet. Stom5. Moet ik naast de route ook zelf de cadans en wattage in de gaten houden! Stom5,5. Maar ik deed het braaf qua cadans en verrek- na 6keer was 95+ haalbaar! De laatste keer zelfs tegen de 100!

Toen was het makkelijke uurtje voorbij en moest ik uitfietsen. Gek genoeg bleef de cadans nu hoog en went het! Ik zag 1 sprint aankomen en dacht: 1x los anke! En klabam- even tweede, maar daarna trots door het dorpje met mijn winnaars shirt gefietst.

Ik maakte 35km vol (garmin miste er 20), keurig binnen de 80 minuten met een cadans van 80. 200+ hoogtemeters. Bidon leeg. Beetje rond-appen. En toch de training gedaan! Stom 6 t/m 10 blijven leeg. Die zijn voor paaseitjes en bankhangen.

13 februari – Een combinatietraining van T3S-ers: MvdB en ik!

Ik was de stok achter de deur, zodat ze niet op eigen houtje hoefde te gaan en fungeerde graag als praatpaal! 🪵De trainingsduur kwam overeen (70 vs 63 minuten) en ik vind het niets erg om me aan te passen aan haar tempo. Ik mocht met MvdB mee door het zonnetje vol belofte aan lente. Daar appten we gisteravond dus over 🙂

De kou viel mee en we liepen heerlijk te kletsen. Zij moest rustig en ik vind rustig heerlijk! Ik moest 20 minuten rustig en dan 4×5 (lange) minuten op (onmogelijk hard) 5:30. Ik sloeg de eerste over een deed lekker met MvdB mee die mocht wandelen tussendoor. De tweede wilde ik wel proberen, maar 5:30 en dat 5 minuten lang is flink voor mij! Gewoon rechtdoor, kon niet misgaan. Wat er wel mis ging: te hard. Voortdurend te hard met mij. 5:15-5:20. Ik had wind mee. En ik vond het fijn om weer even te kúnnen. Het zijn maar 5 minuten en toen had ik het warm.

Ik dribbelde terug en wilde de volgende ook nog doen. Had ik weer wind mee en een rechte weg 😊 hoppa, ook te hard. Hoezee. Ik kan het nog. 🎉 Al kreeg ik het na 4 minuten wel erg heet en zwaar, maar nog te hard. Ik telde af. En toen wandelde ik hoestend terug naar MvdB. De laatste sloeg ik weer over. Ik ga niet samen lopen om me steeds te moeten bewijzen! We hobbelden langs de Vaart en ik vond de zon en het weer echt heerlijk! M moest aan het einde nog 20sec sprintjes doen. Ik ben daar minder sterk in. Feit. Ik kan lang ‘wat’ harder, maar niet kort en heel hard. Ik deed mijn best, maar onder de vier minuten red ik niet en ik blijf alleen maar voor als ik iets eerder start. 😄 zo hield ik haar mooi op dreef, 7 keer lang. We dribbelden nog uit en ik stopte op ietsje langer en zij op ietsje korter. Ik ben blij dat ik weer hard kan lopen, al vind ik dat hele kalme rond de zeven minuten op de kilometer ook heerlijk! De uitvoering score van de training: 1 procent 😂😂 maar wel prima qua tijd, dus groen. Sorry, not sorry Annemarie! 😀 dapper van me dat ik de tien km niet vol hoefde te maken!

TVA zwemtraining in baan 3

Gaan zwemmen of niet? Tussen het pws en een korte nacht in. Maar het paste min of meer met de tweede auto, dus ik toog voor de duurtraining naar het zwembad.

Ik zwom 200m in. Of 250? In elk geval was baan 3 met 9 mensen overvol. Er sprongen er een paar over. Ik wilde stilte! We gingen op tijd zwemmen: 4 minuten maar zónder hulpmiddelen!! Nou ja, dan is degene voor mij het hulpmiddel 😏 het viel mee, ik had de kracht. Toen 7 minuten met achtje en paddles. Dat viel niet mee, want ik moest alsmaar inhouden. Wat een lange 7 minuten! Zwemmen was een makkie, maar W voor me niet raken was de uitdaging. Daarna was het 10 minuten hoe je zelf het liefst wilde, dus met achtje. Dat ging ook prima en ik heb het prima in baan 3 op duurtempo! W voor me en maar hangen. Eerlijk gezegd was ik het even voor half tien helemaal zat. Ik had geen enkele zin meer! Gewoon niks. We zwommen 500m. Daarna 50 school. Ik bleef maar gewoon zwemmen en door het water op en neer gaan. Toen kregen we een piramide op met 100-200-300-200-100. Tussendoor school zodat het een km zou worden. W voorop. Ik daar achter. Het was net zo niks als alles vanaf half tien. Maar ik zwem door en door. Toen was er verwarring over hoeveel school: 25 of 50. Ik deed maar wat. Het is toch een uur zwemtijd. Na de tweehonderd ontstond er gesteggel over in de baan en moest W weg en ging een ander voor. Irritant zeg. We moeten toch tot 10 uur blijven! Ik zwom gewoon door en zo werden de 300 250m. 25 school en dan zonder achtje 25m terug. Ik was er zo klaar mee en ik kreeg niet uitgerekend hoeveel het moest zijn, die schoolslag, voor een kilometer. Boeie. Het werd inderdaad tien uur. Ik deed nog 50m zonder achtje. En toen snel er uit! Garmin heeft denk ik zo’n 75m bonus gegeven omdat ik in het zwembad bleef 😆

14 februari – Zwift – New York Metropolitan en Yathzee

Vanuit het werk had ik eigenlijk wel wat energie over. Er stond een rustdag, maar die neem ik morgen wel. Vandaag even een duurritje binnen fietsen. Gewoon. New York. Ohja, veel hoogtemeters ja, die was k vergeten. Eerste half uur weinig afleiding, behalve CandyCrush en toen kwam Vincent mee Yathzeeen.

Als je naar de cadans kijkt, zie je vast waar haha. Het eerste potje won hij gigantisch, de andere 2 potjes had ik >300 punten. En ondertussen konden we bijkletsen. Vandaag waren mijn collega’s Ma en Ge ziek en veel vakantie onder de developers (niemand), dus ik zat met salesman J, Jo en de andere 3 blijken allemaal gay!! Schatten. Nieuwe wereld voor mij. Prachtig.

Na een dik uur ging V douchen en ik wilde eerst de 500hm vol maken en daarna 35km en toen werd het toch mog anderhalf uur! Was ie klaar met de 🚿. Het aantal paaseitjes wat V at was meer dan ik at! Dus blij weer afgestapt. Waarom het zo goed gaat met mij? Ik geloof dat de afvlakking van de hormonen goed helpt. En de valentijnsbadge verdient! Dat vind ik verder de grootste onzin. Love you schat ❤️ 💕

17 februari – Duurloop met versnellingen van 17 Kilometer, samen met Joyce die met me meefietst.

😳 hoezo opeens zeventien kilometer? Dat kan ik niet! Ik ben niet zo goed dat ik van 11km vorige week opeens ‘hoppa’ door kan naar 17! Anderen kunnen dat die een beetje verkouden zijn geweest en al jaren hun werk doen op routine en geen puber hebben met examenstress. Ik kan dat niet. Ik kon 15km lopen. Zes weken geleden. Voor het hoesten.
Dus dan moet ik proberen het leuk te maken. Ik wil met Joyce lopen, maar die kan ook niet. Ik mis ons ontzettend. Dan bedenk ik dat ze mee kan fietsen en dat doet ze graag! Kan ze me bijhouden haha. Ik ga naar Dronten en dan gaan we samen de polder in. Korte broek en korte mouwen bij een dikke 10 gr.

Bij km 1 weet ik het al: beetje zwaar. Km2 langs de uberdrukke weg is helemaal opgefokt. Hartslag hoog, irritatie hoog. Km 3 tegen de wind in op de rustige route. Gel eten (stilstaan). Dan tegen de wind in. Hartslag way too high. Naar links, wind van zij. We kunnen kletsen over Mv en klagen. Km 6 opeens! Nog een stopje en gellie. Gaat goed. Oversteken gaat prima en dan moet ik weer ‘s. Shit. Ik ga en knijp tot wind mee en pas ergens in km 9 is een soort van plekje voor bemesting.

Fotomomentje even later ergens bij km 10/11 en dan een paar druppels. En meer druppels. Km 12 twijfel ik zo mogelijk nog meer aan mezelf: dadelijk 100m sprints. Kan ik nog veel en veel slechter. Klaar met regenen roepen helpt niet, het wordt alleen maar erger! Naar links en dan regent het hard van opzij en het waait en ik koel af en ik sprint. Niks leuks aan. Geen held, die ikke.

Wandelen/dribbelen 100m kan niet, te koud. Versnellen is hartslag 160+ en duurt ca 32 sec. Ik tel mee. En word nat. Door en door nat. Zwaar. 😣 Ik wil steeds iets sneller, maar dat lukt pas na 6x. Vrachtwagen, oversteken, arme J. De laatste gaat hard. Dan nog uitlopen. Mygot. Regen stopt. Tempo kan nog lager. Anke is aardig op. Het is ook wel veel. Park door. Sleperig. Goddank is J er. 17km ✔️
Ik kan het ook. Dus. Wel. Deze keer. 🚿 🥣

‘Hou voor de Halve Marathon in Belgie de 2,5 uur maar aan’, schrijf ik aan de trainster. ‘Daar is misschien minder wind, maar wel 300 hoogtemeters.’ Zij denkt dat het meevalt. Wellicht omdat ik ook nog steeds aan het hoesten ben, hoewel de hartslag en de inspanning er intussen rustig uitziet.  
Na de 7km met die regen niets meer gegeten, maar het is me gewoon ontschoten. 
Ik knap snel weer op en zou na de douche en soep weer kunnen gaan, maar toch zat ik ‘s middags alleen maar op de bank en ben ik dan moe van de werkweek, pubers’ examenstress, opboksen tegen alle geweldenaren en ‘eventjes’ 17km lopen.

18 februari – Bonusfietsen met Vincent

Voor de garminbadge wilde ik wel 40km fietsen. Ik ben al zo’n watje in vergelijking met alle geweldenaren die nu al weer trainingsweken maken van meer dan 12 uur en die hárd fietsen! Het is droog en Vincent moet ook fietsen. Samen naar buiten op de racefiets. Het was echt grijs weer, geen zicht, veel vocht, bewolking. Vincent kwam na een kilometer of 7 tot de slotsom dat de racefiets hem niet meer paste: zat niet lekker, fietste niet lekker, geen tempo, geen kracht. Ik pas juist super op de racefiets, cadans wat hoger, zadel top, trappen lukt. Er was geen wind. GEEN WIND. En toch zit er in mijn hoofd dan dat ik harder, beter, makkelijker moet fietsen. Sneller, langer.

Ik wachtte op Vincent en verderop stopten we voor een hertje. En even het bordje halve marathon fotograferen. Ik kon harder, maar deze keer bleef ik bij Vincent. Het is raar als ik dan soms versnel. Langs de sluis en dan de Trekweg af. Heerlijk, zo zonder wind! We reden samen tot de Evenaar en toen ging Vincent naar huis en plakte ik er via het oostvaarderscentrum nog wat kilometers aan. Het was er druk. 40km volgemaakt op laag tempo.

TVA zwemtraining: duur en tempo en vooral lekker veel!

GN gaf een lekkere strenge training!
Ik zwom in baan 3. Rustig en kalm. Met achtje. Met een man/vrouw of 7.
Ik hou van veel zwemmen! Geen gezanik, weinig pauze, gewoon flink zwemmen. Vandaag was mijn dag !

450m inzwemmen
Toen 5 keer 100 met elke keer een baan sneller, ikke achter W. Gaat wat langzaam zelfs, maar prima te doen.
50m steigerun. Heerlijk
Daarna een fijne ononderbroken bondarenko: 25m snel-25mrustig-50snel-50rustig-75snel-75rust-100snel-100 rustig. W voorop deed het keurig! Ik vond het fijn 500m te zwemmen.
50 steigerun (1450 totaal)
Toen 150 kalm-2×75 wat sneller-4×50 (he, 200!) hard. Sergio voorop en ook dat ging uitstekend. Ik vond snel lastiger, maar het ging ok. (1950)
Daarna net als in het begin 4×100. Anke voorop. Ging ook goed. (2350)
Toen moesten we nog 2×100 doen waarvan 25 school op het einde en 25 hard. hoewel de tijd drong, maar…. We zijn er om te zwemmen, niet fiepen. Fijn! GN en R spannen samen… de heren luisteren en ik mag veel zwemmen! (2550) het horloge telt wat raar, maar de totaalafstand klopt.
Ik zwem wel alles met pullboy, net als iedereen. Bij het rustig zwemmen let ik goed op de doorhaal en ademen 1 op 3. Maar sneller liever 1 op 4.

Ik had krampen tijdens de les. Iets is te lang uitgesteld. Moest nodig plassen, was niet helemaal goed. Maar wel behoorlijk lekker gezwommen: geen gevecht, weinig onrust. Alleen wat zorgen omdat Vincent het niet trekt en weer niet lekker is. De kleedkamer is drukker. Gek hoeveel ego er toch elke keer weer in past, maar daarmee doe ik de leuke mensen geen goed.

18 februari – 4x1200m een sleuteltraining

Dit was een soort sleuteltraining denk ik. Mijn benen doen het, mijn ademhaling is redelijk op orde, maar mijn hoofd wil niet en de hormonen houden heksenbal. Die combinatie is desastreus en maakt het hardlopen erg zwaar en niet zo leuk. Regen boeit me niks. Wind iets meer, maar vooral al die gedachten dat ik niet goed genoeg ben, dat ik te dik ben, dat ik te veel wil, dat ik langzaam ben, maken het een enorme challenge! Ik liep de hele tijd te vechten tegen… mezelf. En dat valt niet mee. (Kan je ook nooit winnen 😇) 

Ik zit in dag 37 van de cyclus omdat ik de pil ben gaan slikken ergens op dag 18. Ik stel de menstruatie dus uit, zodat de komende maanden geen wedstrijd in de knel komt. Vanmorgen heb ik de laatste pil van de strip genomen, dus nu zijn de hormonen helemaal in de mix-stand. Ben ik extreem verdrietig en emotioneel en daarna meteen weer boos op alle vakantiegangers, terwijl ik geen geld verdiende in mijn ‘vakantie’. Ik ben niet blij met mezelf, de trainingen of wat dan ook. 

Ik kan heus wel bedénken dat ik niet zoveel uren hoef te maken als de andere 40+ dames of dat de één nou eenmaal wat sneller kan lopen dan de ander; en vooral dat ik me met mézélf moet vergelijken, maar ik en ik-een-jaar- geleden maken de ik van nu helemaal langzaam en niet in vorm en vooral veel te dik. En dat lukt me niet om te keren en daar voel ik me dan nóg slechter over. Vorig jaar was 6:30 echt de allerlaagste hartslagzone, maar nu is dat dus zone 1/2. Ik kan dan niet meer denken: wat fijn dat ik pijnloos loop, dat ik nog steeds kan hardlopen, dat het enige wat me echt last bezorgd het telefoonhoesje op het gladde regenjasje is. Nee, het sleept en voelt niet goed en vervelend. 

Ik denk er zelfs even over om om te keren en naar huis te gaan of de 1200tjes versnellen maar over te slaan. Of 3 van de 4 te doen. Ik begin bij de eerste en die benen doen wat ze moeten doen, ook al sputteren alle gedachten tegen. Ik zie gelukkig geen snelheid en tel me suf of ik 1200m in 6:30 zou moeten kunnen doen, maar ik weet het niet. Ik ga niet sprinten of mij kapot lopen, moet 1200m volmaken. Punt. De kilometer gaat redelijk in 5:45 ofzo. Is nu zone 4, was zone 2/3. Ik stop na de eerste keer om het hoesje onder de jas te doen. Dan tegen de wind in en de 400rust is druk-op-lap, dus doe ik 2 minuten dan maar. Dan tegen de wind in. Zo mogelijk nog moeilijker om mijn hoofd in bedwang te houden wat alleen maar stop-kap-hou op met die onzin rondschreeuwt in mij. Natte voeten door de plassen. En nu moet ik er ook nog eens voor werken en kan ik niet eens telefonisch Vincents hulp inroepen! Ik ga iets sneller en ga 2,5 minuut rust nemen. Even wandelen, dan dribbelen en ondertussen twijfelen aan al mijn plannen voor dit jaar. Ik wil te veel, ik kan het niet, ik moet het niet doen! De derde keer ga ik weer versnellen en ik vermijd de brug en pak lekker even wind mee. Is dit de laatste? Met alle negativiteit komen er ook nog zorgen bij over de route: wanneer het viaduct over, mezelf kruisen, over hetzelfde stuk lopen? Ik ga nog ietsje harder. 3 minuten rust. Ik kijk op de Apple Watch naar de afstand. Ik doe de laatste ook. Uiteraard. 1 Keer glimlach ik, als ik afsla richting het viaduct in de laatste keer en even vind ik mezelf wel stoer, dat ik gewoon doe waar ik (letterlijk en figuurlijk) het meest tegenop zie. Maar dan moet ik omhoog en voel ik me weer een slak en een bulldozer in de sahara en herinner ik me de 17km van vrijdag. Helpt ook niet. Ik tel. Dat leidt lekker af en zo kan ik een beetje inschatten hoe het gaat (slecht) Om de beurt zeuren de peesplaten en krampt mijn baarmoeder. De gedachten: je mag dadelijk omlaag, laat me koud. Want omlaag is ook lastig als je niet mag rollen. Ik ben op de kilometer net zo snel, en dat met de ‘beklimming’. Ik ben blij als ik klaar ben en de regen is gestopt. Maar zelf zou ik het liefst eens flink huilen. Wat me nog beter lijkt als ik zie dat ik 10 minuten moet uitlopen, waar ik er 5 verwachtte! Ik ga naar links in plaats van naar huis. Wandel tot onder de brug en dan marathontempo. Nou, da’s niet meer zoveel! Ik ben moe, nat en verveeld en ik loop de hele Februaristraat uit omdat ik perse de 10 minuten uitlopen wil volmaken. Ook al dringen mijn darmen aan op andere dingen. Ik weet best dat MvdB, J, KH of I dit tempo en deze afstand wel zouden willen lopen met mijn “problemen”, maar ik heb genoeg aan mezelf bij elkaar houden en in gang houden. Ik vind het goed van mezelf dat ik de training voor 85% goed heb opgevolgd. Het voelt zo niét! Ik maak elf kilometer vol (why) en het is allemaal niet zo idioot slecht, maar wel aanzienlijk veel minder als ik ooit was. Dat accepteren is absoluut een sleutel tot de rest van het jaar. Maar die sleutel, daar zoek ik nog even naar. 

Ik had Annemarie (de trainster) gevraagd eerst naar de data te kijken en dan pas de klaagzang te lezen. Dat deed ze en haar antwoord was een redelijke ene-opener: “Gedaan! Eerst naar de data gekeken, en dat zag er goed uit vond ik, want bij mijn overzicht is het alleen Z1,2&3 in Garmin, zijn die zones dan veranderd? De tempo’s zijn elke herhaling zelfs iets vlotter.” Ze heeft gelijk. Het voelde anders als het werkelijk was.

Dinsdag 20 februari – een soort van triatlon over de dag verdeeld.

eerst: Fietsen buiten, kalm aan.

Maandag avond was ik moe. (*)
Dus ik ging fietsen op dinsdag doen en ik dacht: eigenlijk is het best lekker weer, waarom niet naar buiten? Dat is voor mij best een enorme overwinning! Ik vond deze duurtraining met 8×10 minuten beter passen dan die met cadans, hoewel dit op donderdag stond. Nu was dit ook erg lastig met wattages, want het flippert enorm op en neer. Maar ik werd niet afgeleid door cadans die beter zou moeten of snelheid die hoger zou meoten zijn. Ik fietste gewoon met mijn muziekje op. Trappen, kijken en maar ‘wat’ doen. Beviel prima!

Muziek hard. Niemand die mij hardop hoorde meezingen en ik stopte om foto’s te maken en naar het uitzicht en het vele water te kijken. Op de dijk was het erg makkelijk. De Knardijk viel wat tegen, maar ik vond het leuk dat het zo rustig was. Bij het Oostvaardersveld nog een fotostopmoment.

Ik vond het allemaal wel goed. Ik heb bedacht dat ik mijn lijf kan leren wanneer ik moet eten, “omgevingseten”. Ik heb ook stukken gelegen en ik heb ook lekker links gereden op het fietspad. Ik fietste nog wat om, maar niet heel veel en met 39km vond ik het wel gezegend. Ik was er niet moe van. Cadans, snelheid en afstand allemaal net niet geweldig, maar ik vind het prima genoeg.

_{( *Ik zit in de stopweek van de pil en mijn vrouwelijke systeem grijpt op dag 1 haar kans: ik ben in járen niet zo hevig ongesteld geweest! Plus de hele dag nieuwe dingen leren: ik was moe op maandag)}

Daarna: Duurloopje, ook kalm aan!

Het ging gewoon weer als vanouds. Eindelijk is het hoesten écht op z’n retour en voelt het allemaal weer wat beter en normaler. Jammer dat ik zo dik ben, maar ik ga proberen daar iets aan te doen al weet ik nog niet precies wat. Nu gewoon rustig en kalm en de hartslag laag houden en me niks van het tempo aantrekken. Dat ging dus heerlijk! Muziekje (weer) aan en doen wat goed voelt. Ik begin lekker wind mee en heb uitgeteld dat 7km prima is in 50 minuten. Alleen gaan de eerste kilometers sneller. Het is wel wat druk bij de plassen, dus de dieren zijn al lang weg. Ik loop weer makkelijk en easy en echt zoals het een hele lange tijd geleden ook voelde. Er zit ergens in de verte alvast een belofte dat alles ooit weer groen zal worden.

Ik doe een stopje en ontdek dat 4 koppen thee voor het lopen niet zo wijs was, maar het is overal toch al enorm drassig. 😇 en door langs het oostvaarderscentrum. Ik ging echt dik kilometers te kort komen, al was het tempo onverhard wat lager en zeurde de hartslag wat meer naarmate de kilometers vorderden. Dus ik was meer bezig met inhouden en managen. Ik liep ook weer eens een keer gewoon (maar langzaam) het viaduct op. Dat was een soort schrikbeeld geworden, wat nooit meer lekker liep. Ik liep om de wijk heen en daar ligt echt een moeras. Een meneer zei me dat ik goed bezig was en ik bedankte hem. Altijd leuk (al weet die meneer niks natuurlijk). Ik maakte nog een ererondje om het huis en ik maakte 8km vol in 50 minuten. En dat is dus mooi een gemiddelde van 6:15 en dat was het ‘vroeger’ ook in zone 1 en laag zone 2. Hehe, eindelijk weer. #blijeanke

En tot slot: zwemmen dan maar

Er ontbrak wat kracht en energie. Doordat het vandaag geen zwemdag is en ik al wat getraind had.
Inzwemmend dacht al eigenlijk dat t niet makkelijk ging. Ik kon alleen maar ademen op rechts. 1 op 4. Er kwam geen rust in. Maar niet al te druk gelukkig.
Met z’n vieren n de baan.
Ik wilde niet voorop, dus ik begon vooraan 🙄 met de vier keer honderd met snelle stukken er in. Niet zo slim. Maar dan was ik er ook mee klaar. 1 gast was (stukken) sneller. Die mocht daarna voorop.
Daarna lange duur met schoolslag als actieve rust. 200-2×100-4×50. Ik deed de schoolslag halfslachtig met achtje en gepoedel. Mijn horloge raakte wat van de leg denk ik, maar ik kon en wilde niet telen hoeveel het had moeten zijn. Laatste 50m deed ik wel zo der achtje. Er kwam toch geen rust of slag of gemak in.

Daarna deden we 150-125-100-75. Met rust. Ook dat lukte me niet makkelijk. Er was iets met ademen en rotatie wat vandaag niet wilde. Zo is het dan.
Toen gingen we 400 zwemmen en elke 100m moest de volgende inhalen en voorop zwemmen. Dat was me helemaal net te veel! Ik had moeite met aanhaken de laatste 200m.
Ik moest me even goed douchen en ik wist al dat ik wat eerder weg wilde, dis van de afsluitende 200m deed ik er maar 100. Was met hele slag-armen-wijde vinger en vuisten. Deed ik 25stukjes. En toen er uit. Kon ik even rustig mijn haar wassen en naar de wc.
Er was veel consternatie achteraf met Vincent die voor divisies werd gevraagd en dat we zwemmaatjes vinden die in de eilandenbuurt wonen aan het water en een grote uitslaande brand.
Leerpunt: tijdens de wedstrijden zorgen dat ik niet die ene maandelijkse dag heb!

Anke doet eventjes een soort van triatlonnetje op een doordeweekse dag. En dat kan ik zónder het op insta te vermelden 😏 en zomaar zonder excuses over hoe ‘slecht’ ik me voel of hoe ‘traag’ het gaat.

21 februari – Hersteltijd verbeteren! Oftewel een Rustdagje.

Ff kort ommetje met de collega’s. Rondje station Leiden. Meer buiten zit er niet in.

Ik ben toch wat vermoeid van gister en dat merk ik alleen maar dat ik me moeilijker kan concentreren. Geen pijntjes of niks verder. Slecht geslapen, onrustig dat wel. Maar volgens Garmin ben ik uitstekend hersteld!

Het enige wat ik echt merk is dat mijn hoofd moe is en meer moeite heeft met geconcentreerd werken. Ik ben sneller afgeleid. Wel lastig met een nieuwe baan, maar ik realiseer me nu dat het vorig jaar nog veel heftiger was. Toen was het werk moeilijker en de collega’s waren veel minder leuk en ‘gezellig’.

22 februari – Country to Coastal op de Makuri Islands van Zwift zonder te winnen met Yathzee en met een beetje gemopper

Er zat een opdracht achter met cadans en wattage, maar het horloge flipperde teveel tussen ‘te laag’ en ‘te hoog’, dus ik liet het maar zo’n beetje schieten.

Ik moest gelijk na het werk, want Vincent gaat op donderdagavond. Vind ik vervelend als ik me aan moet passen terwijl hij vakantie heeft en ik er voor thuis moet werken eigenlijk. Maar het werk bevalt me erg goed! We gingen Yathzee spelen samen. Ik won het eerste potje en daarna helemaal niks meer en dat is dan ook niet leuk als het echt kansloos is én de training is kansloos, hoe ik ook mijn best doe.

Tegen het einde kwam ik in de groep te fietsen en dat is nieuw voor mij. Ik hield het goed bij. Grappig genoeg vooral berg óp voor de meute uit. Vincent ging eten maken en ik bleef nog fietsen om level 40 te scoren en om 40km te halen.

Toch anderhalf uur gefietst én gewerkt én een paar machines was gedaan en opgeruimd én gehoord wat échte voedings begeleiding kost, maar daar val je vooral financieel heel erg hard van af. Ik hoef maar hulp bij twee dingen: afvallen en wedstrijd stress, maar als ik dat goed aan wil pakken kost me dat 1500 euro. Vijftienhonderd. Ik zou niet weten waarvan ik dat moet doen. Dus het zal WeightWatchers worden en een online cursus. Vind ik best pijnlijk, gezondheid is te duur als je gezond bent en gezond wil blijven.

23 februari – 10x almeerse berg, modder en heen-en-weertje met Vincent

Tien keer:
Auto -> (modder 😒) Almeerse Alp ⛰️ (weer modder 😖)-> (wind tegen😝) Auto

Een uitdaging zeg maar. Had ik zelf bedacht, dus ik kon niemand de schuld geven helaas. Ik zag dit anderen doen als hoogte training en ach, wij moeten ook naar de Ardennen… het léék een goed plan.

Niemand anders had dit ook kunnen bedenken. Die arme Vincent moest er in mee. Hoogtemeters trainen voor Spa. De training: 10 keer: vanaf de auto bij het museumbos (net iets verder weg) over de verharde weg richting de berg. Brugje over, poortje door, een gigantisch onvermijdelijk diep modderveld door en dan omhoog. Tempo en indeling mocht je zelf verzinnen. Vincent deed hard, rustig en wat-je-wil, dus zijn laatste was (heel erg) hard. Ik deed de derde, zesde en negende op mijn eigen hard. De rest was blijven rennen. En dan boven mocht je wachten of niet of ergens anders een rust/plaspauze nemen. Of door de modder wandelen. Naar eigen inzicht. Vincent had dus meer pauze en ik meer looptijd. Maar we kruisten elkaar heel vaak en bleven min of meer in de buurt. Een (halve) minuut sneller boven is zo op aan uitrusten. Dan weer naar beneden, weer de modder en dan de verharde weg terug naar de auto. Wind tegen. Dat vond ik erger dan modder (dwars doorheen) of omhoog (is maar effe aftellen en afzien). Bij de auto mocht je pauze houden of niet. Het ging niet om snel, maar om elke keer hetzelfde geestdodende te doen wat veel moeite kost. Opzien tegen de zelf opgelegde snelle keren omhoog. Ik moest ergens weer poepen en het was druk op de weg en de modder werd steeds gladder. Kortom: mentaal (ook) een fikse training. En fysiek absoluut ook!! Wie had dit anders kunnen bedenken dan ik?! 

Ik vond het zwaar. Ik deed rustig aan. Is lastig langs zo’n kleine raket! Maar wel dik 15km. Pfoei. Met 300 hoogtemeters in den polder!! 

• – minnetjes
  – De modder was erg. Heel vervelend en vies. Twining keer. Smerig. Ik ging er doorheen meestal. Hele vuile schoenen.
  – De wind tegen terug naar de auto vond ik erger. Die trekt de wilskracht er uit. Vraagt doorzettingsvermogen. Tien keer opnieuw.
  – Ook een minnetje voor voeding. 1 fruit gellie en 2 keer drinken. En 1 keer DNA droppen bij de auto na ca 7km. Vaak eventjes rust.
  – Tot slot het tegenvallende tempo. Ach, het is nu even zo. Ik kan beter buffelen zonder pauze en zonder de drukke weg en de modder.

• + plusjes
  + Wel goed: gedaan!! Geen moment gedacht aan stoppen of opgeven. Elke keer gedaan. En weer omhoog. Geen muziek, supersaai elke keer hetzelfde en langzaam aan. Doorzettingsvermogen dubbel en dwars kunnen aanspreken! De tempo wisselingen waren wel fijn om de variatie er in te houden en om tegen op te zien.
  + Uitstekend weer! Droog. Mooie temperatuur. En soms dat prachtige licht, zomaar in de polder!
  + 15,6 km gemaakt! De laatste 400m liet ik lekker gaan. Ik haat tien engelse mijl.
  + Samen en toch je eigen ding. 🥰 zijn aanmoediging, zijn snelheid, een high five en elkaar tegenkomen en ondanks je ‘eigen ding’ toch samen afmaken!

En daarna even spierpijn en wat vermoeid. Het lijkt zo gewoontjes voor een vrijdagje. Is het dat? Nja, geen vakantie, geen sneeuw, geen wereldtempo, maar gewoon iets van mezelf en van onszelf. De eigen bergen overwinnen.

24 februari – Dubbele zwemuren! TVA training 2 keer achter elkaar.

Het viel niet mee en niet tegen om zo lang te zwemmen. Ik zwom in baan 3. Ik zwom 300 m rustig in. Geen haast vandaag. We deden eerst veel techniek met tussendoor rug- en school-slag. J ging voor me op. Helemaal prima. Alleen de rug vind ik engig en school rot met achtje. Daarna een blok van 400m met banen versnellen en ik snapte er geen kloot van en zwom maar mee.

Toen kwam A de baan in veels te laat en dat is zo stom altijd, vreselijk. Ik had moeite genoeg om zelf te zwemmen om me er druk over te maken. Ik vond het onrustig en de tijd lastig in te delen. We deden acht keer 50jes. Toen moesten we nog een keer het lange blok doen geloof ik. Het was maar goed dat ik niks hoefde te tellen. In het eerste uur had ik 2400m gezwommen. We bleven met zijn vieren hangen in baan 3 en trainster G kwam erbij en J gaf het tweede uur training. Vincent hielp hem.

Het was rustiger, maar de verschillen waren erg groot. Ik begin voorop met 4x wissel-zonder-vlinder. Toen was ik wel vermoeid daarna. Deden we weer een blok met techniek-rug-techniek-school. Ik vind het bijzonder dat er veel mensen zijn die harder techniek kunnen zwemmen als ik met mijn achtje kan bijbenen! Toen een heel lang blok en daarvoor waren de verschillen te groot. Onderbrak ik m tussendoor om mensen voor te laten. Mijn bidon was leeg en ik raakte ook leger. De vijftigjes waren niet mijn ding maar ik deed ze wel allemaal.

Toen had ik uitgeteld dat ik maar 1 uur en drie kwartier mocht zwemmen voor een groene training van anderhalf uur. Ik ging kijken naar tijd en afstand. Ik ging kalm uitzwemmen ipv van het 350m blok. Toen 25m om de training af te maken. Was ik te lang in het bad geweest met 1:50 uur. Ik was er best moe van en hongerig. We kletsen nog even en ik ontdekte de jarige mol van de groep! De heldin wilde zwemmen op de dag dat ze volwassen werd.

25 februari – Een halve marathon trail met PF die voor het eerst ging trailen!

Een paar weken geleden liep ik met PF 12 kilometer op de Kemphaan. Ik nodigde haar uit om mee te gaan trailen. Vanwege het vele water overal, leken de Waterleidingduinen me een goed idee. Het was heerlijk om weer te trailen en dat te kunnen en geen tempo te hoeven hebben. Er was wel een opdracht (met wandelmomenten), maar die liet ik gaan. We planden en namen onze eigen momenten.
Ik reed, navigeerde, steunde, kwebbelde, had dagkaarten geregeld. We starten vanuit Panneland en toen ik daar nog op de WC zat, had ik mijn trailschoenen nog niet aan! Het regende. Dat is altijd jammer. Het eerste uur zeker, maar niet eens heel hard (soms wel). We zagen veel groepjes aan het trainen op de zondagochtend. De kerkklokken deden ons uitgeleide. Ik liep een stukje om. Is altijd even wennen, navigeren en lopen tegelijk 🙂 Er was hier ook veel water, maar dan staat het gewoon hoog. Voor PF was het wennen, maar ze had het idee van rust snel te pakken! Een goede krachttraining. Ik zat redelijk snel in mijn element. We zagen ook al snel de eerste hertjes. Die zijn dan leuk.

Omlaag was pijnlijk op mijn bovenbeenspieren. De heuveltjes over is zo leuk. En altijd op dezelfde plek verkeerd lopen, hertjes tegenkomen teruglopen en dan genieten van het uitzicht. Je moet dan omhoog en we vonden het allebei niet nodig om ons hardlopend te bewijzen. Even wennen voor PF, maar ik geef graag het goede voorbeeld 😀 En zo stonden we op de Appelberg. Het was er droog en adembenemend. Ik probeerde er aan te denken mijn horloge te stoppen, maar soms vergat ik het gewoon.

En daarna mag je naar beneden! Weer zagen we groepjes mensen. Het hele kleine zonnetje zorgde even voor prachtig licht bij het bunkerdorp. Love it.

En dan weer verder slingeren. Ik had inmiddels de route goed door, maar 1 keer liepen we te lang verhard door. Moesten we even terug. Ach, het moeten toch 21,1 kilometer worden waar er maar 20 in de route zitten… We zagen een paar mannen meerdere keren omdat wij onverhard om ze heen cirkelden. Verder zien we veel mannen die verhard snel moeten lopen. Wij lopen langs het water en gaan over de boomstammen.

We stopten ook om te eten en te drinken. Waarom niet? PF zei dat alles zo nieuw was voor haar en dat ze zoveel indrukken te verwerken had. Dat vond ik mooi. We zagen nog meer hertjes, maar intussen stopten we er al nauwelijks meer voor!

Later weer regen en ook wat saaiigheid. Toen kwamen de bruggetjes en naast het water was het wel wat modderig en glad. PF gleed uit. Het ging niet hard gelukkig. Er was ook wel veel water en behoorlijk drassig. Maar geen extreem grote plassen. De meren waren erg mooi. Ik was de hoeveelheid kilometers een beetje kwijt. We hadden ook echte trailpaadjes tussen de bomen door. Die vind ik het gaafst. PF vindt het water het mooiste.

Ik moest ergens toch even stoppen om de krokodillen te verjagen. Ik heb een nieuw product bedacht: disposal zakdoekjes in een schutkleur. De zon kwam achter een wolk. En soms was er ook doodse stilte. Alleen vogels te horen. Dat is wel erg mooi.

Het was moeilijk in te schatten hoe lang alles duurde. Ik kwebbelde wel door! Ik ga naarmate de tijd steeds makkelijker gek genoeg. Als ik maar bleef eten! Op het ene moment sta je dan op een weg en dan afdraaien en een trailpad op en ben je ineens van de wereld verdwenen. Na iets van 15/17km werd het voor PF duidelijk zwaarder en ging ze meer sloffen. De zon kwam er door en toen werd het heel, heel erg mooi. Prachtig licht. En wij gingen een smal paadje tussen het riet door op. Fantastisch!!!

We stonden er soms gewoon stil van te genieten, ergens midden in de stilte op een duin. Niemand te zien. Niks te horen. Alleen maar prachtig licht.

Ik moest richting het einde nog een ommetje maken en dat maakte de halve marathon compleet! Ik ben hartstikke trots op PF! Nooit op mijzelf helaas.

Snel? Nee. Gaaf? Ja. Gezellig? Zeker! Pijntjes? Nergens. Uit – thuis tijd was binnen de 3 uur. Iets van een kwartier / twintig minuten gestopt.

We dronken nog chocomelk en kletsten verder in de auto. It was a day well spend!

26 februari – (mislukte) cadansblokken in New York (Zwift)

In Zwift op de stadsfiets. Tacx gecalibreerd en van een nieuwe ketting en set voorzien.
Het eerste uur de weerstand op Zwift uitgezet om de training te kunnen doen. 10 minuten heel rustig. Saai. Supersaai. Toen 15 minuten rustig. Ook saai. Ik was in NY en daar zijn veel hoogtemeters. Dus saai én sloom.

Daarna cadansblokjes binnen een wattage range. Eerst lage cadans 60-70. Prima eigenlijk, heerlijk. 4 minuten. Toen 4 minuten zelfde wattage en doe maar. Cadans rond 75. Daarna moest de cadans naar 100+. Onhaalbaar. Niet leuk. Niet te doen. Wattage en cadans echt vervelend. Mijn bovenbenen gingen er zeer van doen. Boven de 95 echt pijnlijk. Slecht dus: liever de lage cadans! Was vast niet het doel van de training…

Ik deed het hele blok met 3 keer vier minuten 3x. De hoge cadans was elke keer ruk en werd ook nog elke keer moeilijker te halen. Bij het uitfietsen was het rijders-uur om en voelde ik op de stadsfiets de hoogte wel. En dat liep op, die hoogtemeters! 450 in 30km is best fors. Ik maakte het rondje af en -tada- het winnaarsshirtje voor de snelste vrouw. Te makkelijk als je de enige bent 🤭

Mijn spieren deden zeer van dit. De cadans en het tempo zijn laag en demotiverend. Was geen goede, geslaagde of leuke training.

27 februari – 4 Keer: 15 minuten, 40 seconden versnellen en 40 seconden rust hardlopend!

Een km inlopen en dat ging wel aardig. Ik was wel afgeleid door alle drukte en de auto’s en zo. Toen 15 minuten kalm en ik ging maar een wijk in. Iets kalmer voor mijn hoofd. Op dit moment ben ik in mijn hoofd wat rustiger dan fysiek. Spieren zijn aan alle kanten wat gevoelig. Beetje bovenspieren, peesplaatje rechts en even later links, krampje in de enkel. Ik was niet ontevreden over het tempo. Ik ben vandaag aan de weight watchers begonnen. Hahaha.😆 ik ben na de lunch al door de punten heen. Moet er even aan wennen.

Ik ga naar de manege. Ik ben vooraf wel gegaan, maar ik moet toch weer. Ik ga de bosjes in op 4,5km. Het loopt allemaal prima. Ook het versnellen, al blijft in die 40 seconden de hartslag achter. Ik luister muziek. Lekker onverhard. Dat gaat ook prima. Het gaat allemaal weer ietsje meer vanzelf. Nu nog ietsje harder vanzelf graag. Trekweg. De ganzen klinken net als onze Roos-poes. Een schreeuwerige Mwiew. Ik hobbel gewoon door. De brug over is wat lastiger. Ik zie nog altijd het zakdoekje liggen van waar ik al een hele tijd geleden een dna drop heb gehouden. Pleit voor afbreekbare en onopvallende doekjes!! 🧻 het gaat even zwaarder en ik moet de route bepalen. Ik wil nog ergens langs, maar dat is niet meer op het pad. Een beetje irritatie en wind tegen maakt een snelle kilometer, maar ik blijf binnen de hartslagzone 2.

Ik zwerf wat en dan maak ik een korte tourtje om. Ik heb er dik 10km op zitten en dat begin ik te voelen en te merken. Maar ik maak de opdracht netjes af en ben tevreden. Geen zin om weer perse 12km vol te moeten maken, het is wel goed zo. Ik neem wel een eiwitshake, hoeveel punten dat ook kost! Langzaam adapteren.

s avonds gaan we zoals gewoonlijk ZWEMMEN

GEEN ZIN. Vooraf niet en tijdens de les eigenlijk ook geen moment.
Uitademen onder water gebeurde zo opeens. “ik deed maar een beetje mee en volgens mij heb ik een wereldontdekking gedaan: dat je onder water met veel bellen en herrie van geborrel moet uitademen. Ik doe dat nauwelijks, maar als ik het wel doe, hou ik veel energie over.” Herrie accepteren om nog makkelijk te zwemmen?
Alles met achtje
Baan 3. Begon in baan 2, maar dan liever zevende in baan 3.

350 inzwemmen
4×100 met snelle banen
50 vrije keus school
8×50 Afgewisseld snel heen of terug 1x voorop
50 vrije keus school
2×200 met snelle banen (3-2-3? Geen idee werkelijk)
50 vrije keus school
8×50 eerste 4 heen snel, laatste 4 terug snel. Ook 1 keer voorop
50 vrije keus 35 school, 25 hele slag

550+(4×400) dus ergens 50 kado

Naderhand te lang gekletst. Met HB en met LvdB en LS buiten nog.

8 februari – Zwift training 2 van de week die niet zo geslaagd is: met tempoblokken en dobbelstenen

Kwam uit mijn tenen. Ik heb dan ook wat kort geslapen en een lange werkdag gehad vanaf 7 uur in de trein en om half 7 pas weer thuis. Maar werken geeft me wel plezier en energie! En dan haal ik voor de tweede keer deze week de opdracht helemaal niet. Dus ik baal daar van dan. Infietsen ging erg lekker op de stadsfiets door de canyons en ondertussenYathzee spelen. Toen 4x zes minuten versnellen op hartslag. Onhaalbaar. Ik kán het gewoon niet. Ik kan niet harder werken of me meer inspannen om hartslag 145 te halen. Het blijft bij 140 steken. En dat vond ik kl🤬te.

In de rust speelden we verder en ook toen was de hartslag te laag. Ik haalde Etronbikes in met mijn stadsfietsje in Zwift! Ik ging de vulkaan niet op en bleef soort van laag. Toen ik moest klimmen kwam ik op een hartslag boven de 140 uit! Ik zocht zelf een beetje mijn weg in Watopia en werd toch mog even verrast met waar ik uitkwam! Ik verbeterde een paar PR’s op mijn stadsfietsje. Die in de canyon zelfs heel erg flink en toen was de hartslag goed en ik helemaal kapot.

De laatste 2 minuten wilde ik wel proberen het uiterste te halen en dat lukte, maar het koste ook erg veel energie. Ik dieet er bij en dat is moeilijk, want ik voel dat het te weinig is. Ik eet appels en zo, maar het ging ook een keer mis. En ik plas de hele dag en nu kreeg ik wat kramperigheid en vermoeide spieren op de fiets. Toen nog een heel lang en zwaar stuk uitfietsen. Ik won het spelletje onverwacht, maar de laatste minuten zaten echt diep weggestopt. Ik telde enorm af. Maar goed. I did it. Heb ik hier later iets aan? Eerlijk gezegd denk ik van niet, maar het zal de optelsom wel wezen.

29 februari – Leap Day!

Zwift – Queen s Highway in Yorkshire

En Yarhzee spelen en ik won ook nog! De laatste keer met 1 puntje. Niet hard gefietst ofzo. Maar ik wilde de badge halen 😀 Die is namelijk best uniek. 29 minuten en 29 seconden.

In februari ben ik aan een nieuwe baan begonnen. Het is zo leuk dat het goed te combineren is met alle sport. Dat is een goed teken! Ik was nog wel enige tijd aan het herstellen deze maand met veel gehoest. Uiteindelijk heb ik alles bij elkaar zo’n 131 kilometer hardgelopen en 445 kilometer gefietst, waarvan 300 kilometer binnen op de Tacx. Of moet ik zeggen: in februari al heel wat kilometers buiten?! En ik heb bijna 18 kilometer gezwommen. En (14,5 kilometer) gewandeld en ‘krachttraining’ gedaan. Al met al 43 uur sportief in touw geweest. Met een nieuwe baan, een gezin en een huishouden. En een blog bijgehouden. En dat in een korte maand!

18 januari – Al bellend een lange sneeuwwandeling

Ik legde mijn hoofd neer gisteravond, deed mijn ogen dicht en sliep de hele nacht door. Ik had vandaag een uitstrijkje en ik voel me oke. Niet meer dan “oke”. Soms hoest ik nog enorm en ik voel me toch niet helemaal gezond. Rauwe keel en hoofdpijn. Ik verveel me intussen ook een beetje. Alles lijkt gedaan. Negatiefjes scannen en kleuren. Het hoort er allemaal bij. Dat er een soort verveling optreedt als je werkeloos bent. Ik ging nog maar wandelen. Ik belde ondertussen met JH, een vriendin die ik ken van vroeger met een uniek verhaal over haar hoogbegaafde zoon van 13 die niet naar school gaat.

Het lopen ging lekker en ik genoot van de sneeuw en de buitenlucht. Ik liep lekker door. Soms een kleine hoestbui. De laatste kilometer ging ik twee keer eventjes hardlopen, maar dat slaat wel op de longen. Ik was er best vermoeid van. Ben het wel zat om niet fit te zijn. Wanneer kan ik wel weer beginnen?! En dan bedoel ik eigenlijk niet alleen met werken, maar met alles. Ik wil graag de ‘oude’ energie weer terug.

19 januari – Een wandeling in Veldhoven met een paar hardloopelementjes

Pa en ma samen met mijn zusje een dag helpen met opruimen (ik gooi alles wel weg) en organiseren. Als vanouds, maar met de nadruk op ‘oud’. Je kan op dezelfde plek zitten, maar dat wil niet zeggen dat de dingen nog hetzelfde zíjn. Anyway, ik moest na al het rondkruipen in de kelder even wat frisse stofvrije buitenlucht hebben! Alleen dan maar, want mama moet het eten maken en zusje en papa willen even uitrusten. Ik ga wandelen hoor! Met elke kilometer een hardloopelement. Mariapaadje, stukje door de Begijntjesstraat en dan het hele stuk van de oude weg. Het hoesten valt dan wel mee (het is nog niet weg hoor) en het voelt prima te doen. Om de sportvelden heen. Het is nooit echt mijn buurt geweest, ik heb er nooit hardgelopen. Blokje tot de rotonde rennen voelde alweer vertrouwd. Oude schoenen aan. Dan nog buiten langs de weggetjes en het ‘stageadres’ wat al lang niet meer bestaat. In zo’n dorp praten mensen tegen elkaar op het achterafpaadje: ‘glad hier he’ (met een zachte g natuurlijk). Dan nog een heel stuk rennen waar het wat gladder is en net iets verder dan ik bedacht had.

Alle kilometers onder de tien minuten. Lekker rode kool, schnitzel en gebakken aardappeltjes gegeten. Met groentesoep en een speciaal chocoladetoetje! Nog steeds erg erg moe en veel hoesten, maar het wordt minder ‘diep’, het hoesten. De energie is nog niet op het oude peil.
En Mr Garmin? Die vindt het prachtig: ik ga hartstikke goed en herstel als de beste. Er is niks aan de hand met mij, volgens het apparaat. Ja DUH. Dit is wel het bewijs dat het alleen maar een apparaatje is!

20 januari – Zwemmen zonder energie

Compleet lusteloos. Nul komma nul energie. Nergens voor. Hoesten. Rusten. Niksniksniksniks. Nergens zin in ook. Wel getekend en de baan is nu definitief rond, maar ook dat levert geen kracht of blijdschap op. Nieuwe CD van Loreena McKennitt: leuk, maar zelfs dat maakt me niet blij. Mist de junk het rennen en sporten?! Nou ja, kijken hoe het lukt met zwemmen. Antwoord: ruk. Ook niks, energieloos, futloos en tempoloos. Baan 1. Achter RZ, die in baan 1 het langzaamste is, is nog teveel zelfs, maar vandaag gaat “doen” boven tempo. Inzwemmen. Bijkletsen met MB. 300m zwemmen rustig aan en 50 schoolslag. Die zijn helemaal prut. Het is niet eens ademtekort ofzo, maar er zit geen kracht in de spieren. Is er niet. Het water is zwaar. De slag klopt wel hoor, maar een baan is vandaag 35m ipv 25m. Dan 6x100m. Moet elke keer iets sneller, maar mijn doel is elke keer aan de overkant komen. 1 keer lukt het niet en hou ik een enorme hoestpauze halverwege. Baan 4 kijkt zorgelijk op. Het tempo is nog niet eens heel erg belabberd, maar ik word er ongewoon en zeer ongebruikelijk dood- en doodmoe van. Zou zo mijn ogen onder water kunnen sluiten. Ik ga er uit na iets van 1150m. Maar of dat goed is opgeteld, kan ik niet bedacht krijgen. Ik ben bekaf en kleed me zittend aan.

Ik baal enorm dat het eigenlijk nog helemaal niet goed gaat! Ik had maximaal 4 dagen koorts en die was op zondag weg, dus ik had donderdag weer moeten kunnen beginnen, maar het lukt niet. Ik ben doodmoe. Van werkelijk alles. En nu word ik ook een beetje wanhopig, want de Twiskemolenloop is over twee weken alweer. En -noem me raar- in juni staat al een halve triatlon! Gelukkig ga ik nergens voor een snelle tijd, maar allemaal voor 50+ records en die haal ik állemaal!! Maar nu ben ik voor alles te moe. En dat is wel balen. Ik heb denk ik hooguit 3 keer een zwemtraining afgebroken omdat het niet te doen was. Deze ook. Ook nog weinig eetlust en ik vind veel dingen ‘moeilijk’ om logisch achter elkaar te bedenken. Het is raar en vervelend.

Nog een lange weg te gaan en hopelijk komt de kracht ook wel weer terug, maar ik heb nog de tijd tot het seizoen en alles begint, maar vandaag ben ik een beetje in mineur of het wel kan. Al ontbreekt ook daarvoor (voor het zorgen maken-stukje) de kracht echt.

22 januari – Fietsen is nog bijna het moeilijkste!

Iemand die meekijkt op Garmin geeft altijd een duimpje, ook al heb ik van de training niks geleerd of heel slecht uitgevoerd. Toen ik hem ‘ontvriende’, mocht hij alleen maar terug omdat hij belangstelling heeft en het hartstikke goed bedoelt, maar met de belofte dat hij niet klakkeloos overal een duimpje/like voor geeft. En bij deze training dacht ik: “Geen ‘like’ geven hoor @R!” Tenzij je deze rottraining kan begrijpen! De griep heeft er echt kei-hard ingehakt. De spieren lijken alle kracht kwijt te zijn geraakt. En de longen 🫁 doen hun uiterste best om binnenstebuiten te keren. Dat is ze nog niet gelukt. Afgelopen zaterdag was er iemand in de kleedkamer aan het beweren dat ze ook al weken kwakkelde. Ze zwom twee uur, waar ik na een half uur het bad verliet en daar de hele zondag van bijkwam. Op die zondag liep zij iets van 20km. Laat mij zo ‘kwakkelen’! Nee, ik ben alle energie, fut en kracht in een week tijd kwijtgeraakt. Floep-weg. Volgens Garmin ben ik 100% trainingsready, mijn rusthartslag is laag en ik slaap als een malle! Ik voel me echter nog moe na 9,5 uur slapen en alles sleept nog steeds met moeite voort. Het gaat al zoveel beter: ik kan de kamer schoonmaken en de was doen! En dan zit ik op de fiets en voelt het alsof ik alleen maar bergop trap. Zwaar-zwaar-zwaar. De hartslag is ook hoog en ik zweet behoorlijk. Het tempo, de cadans en de inspanning zijn niet in balans met de kracht die het me kost. Irritant zeg.

En tóch: ik fiets de voorgeschreven 50 minuten vol! Ik stop niet onderweg, ik lift niet mee, ik doe mijn best en ik ga door tot ik 20km in Zwift heb verzameld. Hoe traag ook. I did it.

Het idee om er wat joggen achteraan te plakken, laat ik varen. Minutenlang moet ik ‘bijhoesten’. Ik moet daarna eerst bijkomen op de bank, voordat ik kan douchen zelfs. En dan waren het slechts 20 kilometertjes en 50 minuutjes…. Hoe ooit weer het dubbele met tien km hardlopen er achteraan geplakt?! In mei zal dat toch moeten; het lijkt allemaal nog ver weg, maar een paar dagen koorts en griep krijg je niet zomaar terug en dat kost dan opeens weken. Ik prefereer een paar weken ‘kwakkelen’ en dan gewoon door kunnen gaan en uren te hardlopen zonder bij te hoeven komen, desnoods met een pijnstillertje. Nou ja, ik eet tenminste alweer ietsje meer en met een beetje smaak en zin, want dat was ook ver weg. #Einde geklaag

R reageert met een duimpje en de tekst : “Wel een like, want ik begrijp het: je bent gewoon nog aan het herstellen, de ene griep is niet de andere griep. Geef het tijd!“

Ik ben ‘s avonds samen met Rob (die ook kwakkelt) nog wel een frisse neus gaan halen. Dus ik heb wel iets geprobeerd! Maar joggen was nog te hoog gegrepen.

23 januari – Hardlopen met wandelminuten, een te hoge hartslag en een laag tempo.

Ik moet het weer proberen. Joggen. En na elke kilometer blij zijn dat het onder de 7 minuten gaat! Dan een minuut wandelen. En dat zo een boel keren. De training moest wel groen worden!! Hardlopen en hoesten kan kan ik combineren; wat een talent 🙄

Voor Joyce of M met haar cocktails en veel te veel overtollige kilo’s is dit best een prima tempo, maar voor KH of KD zou het rampzalig slecht zijn. Ach, er is er maar 1 met wie ik hoef te vergelijken en -helaas- dit tempo bij deze hartslag is voor mij SLECHT. 🙅‍♀️ Hoge hartslag, traag tempo. Twee weken niet gerend en voila, we kunnen weer opnieuw beginnen. 😣 Het is al vaker gelukt. Volgens de trainster gaat dat best snel, dat terugkomen, maar zo voelt het nog niet echt. Ach, in t Twiske kan ik over tien dagen vast tien kilometer hardlopen, hoe rustig ook. Een PR wordt het toch. (Niet). De trainster vindt dat we daar maar plezier moeten maken. Who knows. Je moet het positief zien: gisteren na het fietsen moest ik veel langer uithoesten. Vooruitgang. 😐

24 januari – Fietstraining met versnellingsblokjes

Nou, daar kwam de aap uit de mouw: hier zie je het resultaat van enig krachtverlies! Ik moest dus blokjes hard fietsen met een wattage boven de 200. Ik weet niet of dat een paar weken geleden wel lukte, maar vandaag niet echt. Echt niet. Ik deed mijn best en versnelde serieus, maar de 200 of daarboven heb ik maar een paar keer gehaald (2 van de 15 keer). En in de rust daar tussenin kwam de wattage weer niet laag genoeg.

Het is gewoon een krachtdingetje: mijn beentjes willen nog niet zo hard. Alhoewel… Op het laatste was ik bereid me stuk te fietsen op de korte sprint en toen durfde ik wel en konden die beentjes dat ook. Ging ik van 40sec bij het allereerste begin naar 22 seconden in poging 2 op het einde van de route en toen fietste ik uit en kwam ik nog een keer langs en toen knalde ik naar 19 seconden. Best een beetje trots op een wattage richting de 300. Dus ik kan het wel.

Het is dus ook een koppie wat er niet zo in gelooft. Mijn Garmin had de training en ik fietste gewoon in Londen in Zwift. Ik deed mijn horloge af en blijkbaar pakt ie daar de hartslagmeter vanaf.

Onderweg zat ik maar te appen met Vincent op school en ik vermaakte me best redelijk. Zo grappig dat je de klokken hoort van de Big Ben en dat je marcheergeluiden hebt bij Buckingham Palace. Verder een beetje rondgetrapt en de hoogtemeters kalm aangepakt. Ik moet maar blij zijn dat ik weer wat kan fietsen! En het hoesten is dan nog wel totaal niet weg, maar het is een stuk minder heftig.

Ik had er het boek bij van Gezond Sporten als je Ouder bent, maar het voelt niet heel goed. Juist alsof ik dat nu moet gaan lezen omdat ik ouder word. En ik voel me al zoveel ouder de laatste tijd! Ik heb het boek maar weer aan de kant gelegd en ik vreet weer lekker de snoepjes op.

En ‘s avonds gaan we weer zwemmen. Gisteravond op dinsdag lukte het nog even niet omdat het dan weer laat werd. Ook voor Vincent. Een keer op tijd naar bed. En nu kunnen we nog op woensdag, want over twee weken ga ik werken in Leiden, dus dan is half 6 onhaalbaar! Ik heb de planning voor de eerste maand gekregen en nu is het zo écht. Zolang ik maar niet vooraan hoef te zwemmen, zeg ik tegen Vincent als we naar Almere Poort rijden. Ik ga ook hier een baantje verder. We hebben de vriendelijke trainer JC en het thema is ‘lange slagen’.

400m inzwemmen (ging best goed) met achtje
5×50 benen, armen, hele slag, slepen, bijleggen – voorop opeens. De jongen voor me is razendsnel, dus ik lig vooraan als tweede. Hele slag echt zonder achtje!
2x250m lange slagen – ook voorop, met achtje. Ging wel lekker eigenlijk.
100 rug – bah
5x 50 snel/100 rustig – 4 van de 5 vooraan. Na 3 keer ging het tempo achteruit. Sprinten was het sowieso niet helemaal. Dat is het nooit, maar nu vooral niet.
50 school
200 rustige duur – niet meer voorop, even kalm achteraan. Met achtje!
200 uitzwemmen – 100m met achtje en 100m zonder achtje.

Ik ging best snel. En het voelde best kalm, want ik deed lange slagen. Ik deed geen benen, maar als ik minder doe met mijn armen, zou daar evt ooit energie voor over blijven. Maar vandaag was de energie niet te over. Het was niet de bedoeling voorop te zwemmen en snel te moeten, maar ja. Het hoesten viel mij enorm mee.

25 januari – 10 minuten blokjes hardlopen: allerrustigst, rustig en ietsje minder rustig

Beetje mega saai somber sloom januaridagje. Ochtend niks gedaan. Hoesten wordt minder, maar helemaal weg nog steeds niet. Ik ging met Vincent joggen die 3 weken stil heeft gestaan. Mijn training van 8 x 10 minuten blokjes (1-2 heel sloom z1; 3-6 duurtempo; 7 iets sneller en 8 lekker rustig) met 30 sec wandelpauze. Eerste twee blokjes ging de hartslag door het dak en was veels te hoog. Irritant zeg. Ook wandelend. Tweede iets beter trouwens. Vincent deed de route langs de winkel in stripheldenbuurt voor een auto. En duo paaseitjes. Het regende. Net genoeg om koud en nat te worden. Kriskras door de wijk. Geen paaseitjes bij Vomar. Ik wilde door het bos.

En toen was bij duurtempo (z2) de hartslag weer te laag! 🤯 ook brug op. Vincent had het niet makkelijk, maar dat is die ademloze doorstart. Even door het bos. Heb nu ook de ijzeren man gezien in t kotterbos.

Vincent ging de brug over en ik hobbelde door richting de Plus. Langs de plas waar niemand was. Nu kwam de hartslag wel goed op 144. Niet hoog, maar ik ging ook niet snel. Beetje tussendoor overal. Met de verdiende wandelpauze! Brug op door de miezer was vervelend. Echt lastig. Buik deed ook niet mee (au). Toen de wijk in en ik moest wat harder. Hartslag wel iets hoger, maar qua tempo was het duidelijk dat de tien km gepasseerd was en de vermoeidheid wat toesloeg. Maar toch dapper geprobeerd en volgehouden en rondgecirkeld tot de Plus. Daar beloofde meneer de Greef, de baas van de Plus, me dat de duo-paaseitjes er morgen zijn. Zonde van de calorieën, vond hij. Toen rustig uitlopen met wandelmomenten, want darmen deden behoorlijk lastig. Thuis meteen 🚽. 12km alweer. Spieren slapjes. Maar toch weer 12 kilometer. Dan moeten 10 kilometer in het Twiske haalbaar zijn. Maar ik stel me er niet al te veel van voor.

27 januari – Indoorcycling

Het was allemaal niet zoveel. Er ontbrak kracht en energie. En zin. En motivatie. Ik schreef gister naar iemand: ‘van deze ene training hangt je einddoel niet af’ en dat gevoel had ik ook een beetje met dit. Wat dragen deze lullige, saaie, suffe 50 kilometertjes bij aan de doelen van straks? Maar het antwoord is simpel: doorzettingsvermogen trainen. Wilskracht oprekken. Want fietsen wordt nooit meer zo mooi als die ene keer, 5 maanden geleden. Voor altijd zal het vanaf nu vlak en saai en leeg zijn. Vandaag kon ik het opvullen met geschiedenis (Kenmerkende Aspecten van de vroegmoderne tijd) met Vincent en daarna winnen met Yatzee. Dat ging beter dan fietsen!

Het eerste uur (vlak) en met 3x yatzee in 1 potje hield ik het nog op 25km/u, maar in het tweede uur en 2 potjes verliezen (van de 6) en de vreselijke zwiftjungle met hoogtemeters daalde het tempo enorm. Cadans was ook ruk. Zelfs de M&Ms smaakten op een geven moment niet meer. Het fietste allemaal voor geen meter. Gelukkig neemt het hoesten af, al voel ik me nog steeds niet echt gezond en vond Garmin alles weer slecht.

We deden nog even geschiedenis en toen wilde ik 50km volmaken, maar het was trekken hoor. Waarom stap ik niet gewoon af?! Waarom kap ik niet na 1:45 uur als de training dan ook groen is?! Wáárom doe ik dat niet gewoon?!?! Ik zou het echt niet weten. Serieus niet. Het komt op dat moment niet in me op. Hoe niet-leuk ik het ook vind! Zou ik dit alleen voor het schema doen? Nee, want dan zou ik ook netjes de cadans en hartslagzone goed willen hebben. Ik weet écht serieus werkelijk en waarachtig niet waarom ik dit heb gedaan. De trainster vroeg zich af waarom ik niet buiten ging fietsen, want het was heerlijk weer en ik zag ook velen die de zon in gingen, maar ik heb daar geen seconde aan gedacht. Dat had echt niet in het schema van de dag gepast! Maar echt, ook daar denk ik totaal niet aan. Ik moest volgens schema 2uur15, dus (hallo rv…. leuke opmerking in Garmin dat het alweer 2 uur en tien minuten is en je bedoelt het goed) 2 uur TIEN is het net niet helemaal!

Maar ik ging uit van twee uur, dus het was 10 minuten extra. Het uithoesten / stikken is voorbij gelukkig. De hartslag was way te laag. Helaas kan ik niet zwemmen vanavond want we vieren mijn schoonvader zijn verjaardag. Dat vind ik dan toch weer lastig dat het niet lukt en de training rood is. Maar het gebak maakt alles goed 😜

28 januari – samen met PF (soort van intervallen, maar meer kletsen)

Ik ging samen met PF die ik nog helemaal niet kende tot gister. Ze post wel op hardlopende dames in Almere op Facebook en nu gaat ze een marathon doen en ze is wat ouder en dat boeit mij. De waaroms. Dan stel ik voor om samen te gaan lopen en zij kon en ik ook. Ze loopt altijd alleen. Ik sliep erg slecht (hoesten, snurken, ‘chinese’ darmen) dus ik zag er enorm tegenop. Ze loopt normaal al wat harder… ik had een verharde route over de Kemphaan. De eerste kilometers vertelde PF hoe het komt dat ze 2 marathons doet dit jaar en hoe ze gezonder is geworden. Alleenstaand en alleengaand. Ze is leuk!

Mijn hartslag is echter niet leuk, die rijst de pan uit. Het weer was wel prachtig, niet te koud, zonnig. Er waren andere lopers, ik herkende triatlete JC aan haar hardloopstijl. Na 5km moest ik 800tjes versnellen. Dat viel niet mee! Ik dacht: ik sla over, maar ongemerkt lukte het toch. Even wachten bij de 🚦. Mijn hak deed even pijn van het scheef lopen. En toen kletste ik. Over trainingsschema’s en trainers. Ik voel me totaal niets beter dan zij. Ieder zijn eigen verhaal! Ik heb TriPassie de hemel in geprezen ☺️ en ongemerkt liepen we de 800tjes steeds harder! En tussendoor wandelen. Toen nog uitlopen en het ging me best goed af allemaal.

We gingen nog een stukje onverhard en ik liep verkeerd! Moesten we terug. We gaan dit zeker vaker doen! Fijn om een uitdagend loopmaatje te hebben, jammer dat ze ver weg woont in Poort. De hartslag is wel zorgelijk hoog en ik moest achteraf direct door naar de 🚾 (chinees) en toen was ik alweer heel erg snel bij, dus dat is echt goed. Ik hoest mijn longen er niet meer helemaal uit en het is niet meer zo ernstig, maar ook nog niet weg. Chocomelk en een goed gesprek maakt alles goed!

29 januari – Rondje Kampen met 3×1000 wedstrijdtempo

Stond nog op de to-do lijst: met mijn schoonmoeder een dag naar d’r familie in Kampen. Ik ging daar een rondje hardlopen. Kan zij even rustig met de zussen bijpraten. Dom genoeg ging ik na de thee met boterkoek 🫣. Met muziek en korte mouwen. Dus het begin was koel. De lage hartslag zone 1 hield ik niet aan; steeds te hoog. Ik ging maar erg sloom voor mijn idee. De brug op was zone 1 helemaal foetsie, maar ik genoot wel! En het was niet meer koud.

Ik herkende veel van de bruggenloop. En toen het fietspad op. Ik haalde in 25minuten niet eens 4km. 😑 ik moest een kilometer op wedstrijdtempo voor zondag lopen. Het zou me benieuwen… uiteindelijk was én de route én de training tegelijk op 1 horloge wat lastig. 5:45 – aha. 🙂 een voldoendetje.

Fotootjes maken onderweg en even wandelen. Ik hoestte verbazingwekkend weinig! Nog een km op tempo. Voelde al ietsje beter. Op naar het station. Ietsje sneller nog ook en net op de brug klaar! Een voldoende.

Ik genoot, fotografeerde en keek naar het water vanaf de brug. Toen wist ik al dat de route te kort zou zijn. Oversteken en rechtsaf langs de drukkere kade voor een snellere km.

Fotootje van de boten en de ophaalbrug en de route zoeken. Lastiger. Maar ik voelde me al wat sterker! Ik had niet gedacht dat ik nog iets sneller zou zijn en 5:34 zou redden. Ruim voldoende. Geen idee of ik dit 10 kilometer zou kunnen, maar ik denk zondag de tien km onder het uur te moeten redden. En dat met tien kilo te veel aan gewicht. Ik ging snel door de poort en maakte een mooie foto.

En toen dribbelen en weer uitlopen. Ik zocht even de route op. Mijn darmen begonnen te zeuren over de boterkoek. Parkje, sportterreinen en weer op de route voor de laatste 600m. Die waren onrustig, met 2x een stopje voor verkeer. Ik maakte 9km vol en het uur net niet. Daarna maakte ik de WCpot heel vol. Oeps. Sorry. Netjes achtergelaten hoor. En toen was ik alweer uitgerust. Gemiddelde hartslag is lager dan gister, maar het tempo ook. Garmin vindt dat ik veel te veel doe. Ikke niet. Het gaat eindelijk een beetje de goede kant op.

30 januari – TVA zwemtraining in baantje 3

200 inzwemmen
150 met pilonnen versnellen. De pilonnen stonden halverwege. Ik zwom lekker achteraan. Dan achter W tot half tien, die begint al jarenlang altijd te snel en dan hou ik hem niet bij en daarna is deze oude taart ‘opgewarmd’ en kan W alleen maar zachter.

1800 in 3×200 tempo-verschillen, verdeeld in 4×50, 2×100 & 1×200. Zone 1 heel rustig Zone 2 duur/lekker tempo Zone 3 (te) hard. Eerst logisch: 200m zone 1, 2 keer 100m zone 2 en dan 4 keer zone 3. De tweede keer 4x50m zone 1 (vreselijk saai en langdradig), 1x 200m zone 2 (heerlijk) en 2x100m zone 3. En dan zie ik de derde al aankomen: 4×50 zone 1 (extreem saai), 2×100 zone 2 en 1 keer 200m zone 3.
Na half tien W ingehaald. Ik vind hard in zone 3 echt wel lastig. In de rustige banen met zo min mogelijk slagen oefenen en op de techniek letten. Ik kwam weinig tot 1 op 3 ademen. Alles met achtje (😶)
In zie dan de hele tijd op tegen de stukken ‘hard’, vóóral als dat 200m moet. Jammer eigenlijk. Want het lukt me best redelijk.
Ik deed maar wat en daar werd ik vandaag maar wat moe van. 🫥 Niet meer overdreven, maar gewoon ietsje.
Na de 1800m – 2×75 met 2x 50snel ofzoiets (khad geen idee 🤷🏼‍♀️)
50 uitzwemmen zonder achtje
Het horloge nam zijn eigen afstanden op, gek ding. 25m kado; let it go, ik laat het lekker zo…..

Vincent vond het allemaal helemaal niks en dat zag ik in de baan naast me. 😥
Niet zo druk, 4 in onze baan, 3 bij Vincent in baan 4. Wel drukte in baan 2, maar ik kan baan 3 prima aan.
Geklooi met licht, vond ik wel leuk. Zo is het buiten namelijk ook.
Hoe gaan we ooit weer buiten goed en lang zwemmen?!?! 🏊🏼

31 januari – my own little tri – Fietsen, lopen/joggen en zwemmen

Vanmorgen werd ik wakker en ik dacht: he, ik voel me weer energiek en blij en het gaat weer! Qua training stond er een fietstraining: 10×6 minuten duurtempo en dan 20 seconden versnellen en 40 seconden rust. Maar ik begon aan de ronde in Schotland en het ging hartstikke lekker! Ik voelde me goed, kreeg een mooie cadans en ik wilde de Loch Loop op een mooie snelheid doen. Ik rij meestal andersom. Ik zetten nog extra aan in de 20 seconden die ik moest versnellen. Ik deed net geen 16 minuten over de Loch Loop en daar werd ik tweede mee bij de dames.

Toen dacht ik: ik wil harder. Ik heb me niet zoveel aangetrokken van de traingen en het vooral het stukje “duurtempo”, maar ik versnelde wel die 20 seconden. En tussendoor ook! Je ziet dan jezelf, hoeveel je voor ligt op jezelf in de vorige ronde en ik wilde er een minuut proberen vanaf te rijden. Dat valt niet mee. Dat is buffelen. Ik was zo blij te merken dat ik daar de kracht weer voor heb en dat ik dat weer wil!! Met veel moeite en een beetje pijn kwam ik op 14:55 uit. Een minuut sneller!!

Nu was er iemand anders ook nog sneller, dus ik was derde. Ik had mooi mezelf verslagen en ik was al halverwege de training. Toen ging ik een ronde rustig aan doen. Dan nog was ik niet de langzaamste, maar de cadans daalde wel.

Voor het eerst sinds tijden was ik me bewust van andere fietsers en reed ik met een Chinees op die Ai heette en een vrouw die Walton heette en haar haalde ik in. Na 47 minuten kreeg ik het fysiek wat zwaarder. Ik zweette dan ook een beetje leeg! Ik keerde om en deed de reverse loop. Ik zag dat er maar 1 andere vrouw was en die had 16 minuten gedaan over de loop. Ik had nog iets van 2 blokjes over qua training, die ik spontaan weer liet varen, en ik ging me nog een keer proberen stuk te fietsen. Het was aanzetten en doordrammen, maar ik moest en zou onder de 16 minuten komen. Net voor ik klaar was, ging die ander weg, grmbl.

Ik deed er 15:33 over, dus ik had het shirtje echt verdiend! En een mooi gemiddelde met 285 hoogtemeters erbij. BlijBlij! En een lekkere hoge gemiddelde snelheid van boven de 30 ook nog eens.

Ik kletste even met Rob en kleedde me langzaam om. En toen ging ik hardlopen, het overbekende 4,2 kilometer rondje. Deze training staat voor morgen na mijn eerste werkdag, maar ik kan nooit meer op woensdag een eigen triatlonnetje doen en ik heb de energie vandaag! Ik doe het dus lekker vandaag. Daarbij moet ik nog een paar kilometer lopen om de 80km-in-1-maand te halen voor de Garmin badge. Ik doe rustig aan. Heel kalm. Alles moet in zone 1 blijven. Dat lukt makkelijk! En daar ben ik zo blij mee! Het tempo ligt ook weer onder de 7 minuten. En dat terwijl ik mijn hart er dus al uit heb proberen te fietsen. Het hoesten is sterk verminderd en nog slechts nu en dan een kuchje.

Ik loop lekker tussen de bomen door en zie op mijn telefoon een foto van het loopje in Ierland en daar word ik blij en melancholiek van. Ik moet een stukje onverhard erbij pakken en dat merk je dan in tempo en energie. En blijven lopen. Ik probeerde dus de hele tijd blij te blijven. Ik ging nog om het park heen. Ik had het weer warm. Ik was blij 5 kilometer vol te maken en het tempo lijkt niet zo best, maar ik ben er ontzettend tevreden mee, vooral omdat dit allemaal keurig ZONE ÉÉN is. En dat is echt fijn. Ook geen last van mijn darmen – jippie.

En dan nog zwemmen natuurlijk! TVA training op de woensdag. Nu echt voor de allerlaatste keer!

Alles met achtje, behalve de laatste 50m borstcrawl.
In baan 3. Uberdruk. Onrustig. Vreselijk. Ik begon met 300m inzwemmen. Vincent ging toch maar een baantje verder. We moesten 8x 100m doen, waarvan 25m op tempo. Ik zwom achter R met haar irritante flippers. Mijn bril besloeg er van. En het ging behoorlijk hard! Met weinig pauze zo vanaf mijn vierde positie. Ik voelde me niet senang. Vooral de snelle 25m kan ik dan echt nog niet en dan ben ik bang dat ik de 4 mensen achter me ophou, maar ik hoorde geen commentaar.

Na de 800m moesten we 4×125 doen, waarvan 25m benen. Dan smokkel ik en dan zwem ik de 100 wel weer oke. Maar het horloge raakte van de leg. En dan is er 1 iemand die haar eigen tempo tussendoor probeert te doen. Daar is geen plek voor in de volle baan! Dus dat houdt op en maakt het nog onrustiger. Ze ging weer naar baan 2 terug.

Na de 500m met benen erin gingen we 150jes doen: 50 rug, 50 school, 50 borst. Ik wilde op tijd het water uit om goed te kunnen douchen en omdat ik 3 kwartier wel genoeg vond vandaag met zoveel sport. Dus deed ik nog 1 keer rug wat totaal niet ging, dus ik keerde om, school waar geen kracht meer achter zat en tot slot die 50 bc zonder achtje en toen hield ik ze wel echt op. Ik klom het bad tevreden uit. Waar Garmin de 75m extra vandaan haalt weet ik niet, maar het zal wel… dit was mijn triatlonnetje met flinke wisselpauzes in de verkeerde volgorde en met unieke afstanden : 1750zwemmen in het zwembad – 36km fietsen indoor en 5km joggen/hardlopen. Done! ✅ Ik ben vooral blij dat ik me weer goed voel en dat ik het leuk vond en weer kon genieten van al dat sporten. Dat was net iets te lang weg.

De statistieken voor januari? Hopelijk gaat de rest van het jaar beter! Letterlijk. Ik ben zo’n 7 dagen ziek geweest, waarvan 3 dagen heel ernstig. Ik heb tussen 10 en 30 januari last gehad van ziek-zijn en me niet goed voelen. Hoesten, niet lekker kunnen sporten. En dat terwijl ik ‘alle tijd’ had als werkeloze! Superbalen dus, maar het lichaam pakt de rust op het moment dat het kan en dan is het ook goed mis. Dat heb ik gemerkt en ondervonden zeg. Gelukkig laat het seizoen nog even op zich wachten!

Ik heb deze maand 14,85km gezwommen in niets minder dan 7 trainingen. 6 uur van de maand heb ik daarin gestoken (of eigenlijk wel het dubbele als je reizen en douchen en alles meetelt). Fietsen heb ik 315 kilometer gedaan. 12,5 Uur verdeeld over 18 activiteiten. Allemaal binnen. 2528 hoogtemeters! En dan hardlopen. 83,81 kilometer. Slechts 8 keer. Kostte me dik 9 uur. Het gemiddelde tempo ligt op 6:40 minuten per kilometer. Niet heel sterk voor mijn doen. En ik heb een halve marathon bij elkaar gewandeld! In 4 uur en een kwartier. Plus een kwartiertje krachttraining alias strijken. Bijna 33 uur gesport en in 42 activiteiten alles bij elkaar 435 kilometer afgelegd. En een baan gevonden. En geholpen met huiswerk. En het hele huis van boven tot onder opgeruimd en schoongemaakt (op zijn kamer na). En tot rust gekomen. Al met al niet de beste maand; zeker op het gebied van gezondheid, maar toch is het voorbij gegaan! 2024 is nog lang en ligt helemaal vol met uitdagingen. Let’s go!

1 januari : Begin het jaar met een wankeling ehhh, wandeling 😉

Beetje aangeschoten, 😵‍💫 beetje vuurwerk 🎆, beetje blij 🙂 en op naar een ander 2024 als het jaar wat we achterlaten: niet bezopen, vol goede moed en met hier en daar wat vuurwerk 🏃🏽‍♀️ 🚴🏽‍♀️ 🏃🏽‍♀️ 🏁 en vooral gezond en gelukkig zijn. Met mekaar.
Ik heb m beloofd dat als we allebei al onze doelen halen we voor 2025 met vuurwerk en een loopje het jaar in knallen! (Maar de plannen zijn behoorlijk ambitieus qua werk, sport en auto’s.)

De badge van Garmin voor een Strong Start is binnen!

2 januari: Binnen Fietsen – 35min warmdraaien 3x 5min Hard / 5 min rustig 20min uittrappen

Het eerste uur de Riders Choice aangezet, zodat de route op Zwift de inspanning niet beïnvloedt. 🚴🏽 Op Garmin de training te zien (het horloge). ⌚️ Tijdens het warmdraaien lekker 3 van de 3 potjes Yathzee gewonnen! 🎲 🎉

Buiten is het takkeweer. 🌧️ Ik heb de hele dag een serie aan klussen gedaan: wassen draaien 🧺, grondig schoonmaken van de eerste etage (minus badkamer) schoonmaken 🧽, auto wassen 🧼 , me ergeren 😬 aan social media-idioten. Begin het jaar goed zeg maar. 🧨 de 5 minuten-blokken heb ik oplopend flink, zeer en erg hard mijn best gedaan. ☑️ en rust genomen waar nodig.

☺️ beetje door de Schotse heuvels. ⛰️ en toch veel hoogtemeters verzamelen! En ook shirtjes nadat het ‘vrije uur’ voorbij was. 👕 wel twee!

Ik deed ook nog twee keer énorm mijn best op een sprint, dus de shirtjes waren verdiend!! 🥵 netjes de training gedaan ✔️ zoals het moest.

2 januari: TVA training in Baan 3

Voor de eerste keer dat Vincent mee ging. Ik ging naar baan 3. Lekker achter ze aan zwemmen met achtje en me niet echt inspannen en al helemaal niet tellen. Dat laat ik aan TR over. En het tempo aangeven is voor R, T en W. We deden ook 50jes en ik mocht/moest ook een keer voorop en dat is wel even lekker aanpoten. Ik vond dat we vooral veel zwommen. Niet erg hoor! We moesten gebroken banen met 25m schoolslag afwisselen, zodat het achtje aan de kant moest. Door de mand gevallen 😏, dan gaat het wat minder makkelijk!

Ik vond de afwisseling heel langzaam en dan heel snel op het end erg fijn. 100m met achtje en 100m zonder achtje uitzwemmen. Dat tempo was erg oke in combinatie met de inspanning die het me gekost heeft.
Ik denk dat het horloge het inzwemmen 25m kado heeft gedaan. Dat waren ‘maar’ 150m. De rest klopt eigenlijk wel (al telt ie soms 50jes achter elkaar voor 1 hondertje)
Vincent moet nog wennen bij de volwassenen, het in een rijtje zwemmen en veel zwemmen achter elkaar door. Maar dat komt wel goed.

3 januari: Duurloop met snellere kilometers

Training van zondag opgepakt als Vincent op de baan loopt. Regenjas aan en er maar het beste van hopen.
In de buurt van de atletiekbaan gebleven om een WC achter de hand te hebben. Laat en vet gegeten. Maar het was niet nodig geweest. Achteraf moest ikw el even naar mijn favoriete wc natuurlijk.
K koos dus bewust voor meermaals hetzelfde rondje. Ik kan prima tegen die saaiheid en 3x hetzelfde donkere rondje. Drie keer is goed te doen. Muziekje met hardlooplijst op, beetje wegdromen en de benen blijven lopen. Ik ben wat verkouden. 🤧 ademhaling loopt ietsje achter, maar niet hinderlijk of merkbaar.
Superkeurig de training opgevolgd. Beetje te strak en emotieloos eigenlijk. Al voel ik me niet blij, trots of tevreden en zijn mijn gedachten vaak neerslachtig. Maar het was droog, niet koud en goed te doen qua tempo en hartslag. 3 keer een inspanning vind ik goed te overzien. En ik wilde telkens ietsje sneller natuurlijk! Maar als je niks te klagen hebt, telt het niet echt mee tegenwoordig. Gelukkig voelt de peesplaat (allebei) een beetje trekkerig. En ben ik te dik. Zo jammer dat er geen M&Ms dieet bestaat waar je 5 kilo mee afvalt. Ik heb onderweg niks gedronken of bijgevoed. Dat voelt voor mij prima, maar het is niet helemaal goed natuurlijk. Toen nog even naar de snelle wereldtalenten kijken en sociaal doen, wat mijn natuur niet is.
Ik ben niet zo goed in wachten tot ze bepaalt hebben of ik mag komen werken. Het lijkt me geweldig leuk, maar ik heb geleerd dat alleen tijd uitwijst of het past. Neerslachtig- dat bedoel ik.

Nul foto’s. De telefoon zat ver weg gestopt en het was donker (binnen en buiten mij) dus maar een plaatje van de hamster die ik van mijn lieve kind heb gekregen. Dit is volgens hem de emo-modus, met de muts van het joggingspak op. Oke dan. Ik vind dit een lekker dikke sportieve hamster!

4 januari: Fietsen met korte tempoblokjes en dobbelstenen-pret!

Het gaat weer beter met mij dan vorige maand (vorig jaar dus haha) en ik leef weer op en voel weer meer energie! Ik ben mijn hele huis grondig aan het poetsen en opruimen en dat is even heerlijk! Niet dat de hormonen zich even kalm en vrolijk meebewegen en ook de peesplaat vind het dragen van het dikke lijffie wat te zwaar, maar ik ben optimistisch! Hopelijk haalt het solliciteren ook wat uit, maar dat is afwachten nog een paar dagen. Anyway, de kamer en de keuken zijn aan kant (met wat stofzuighulp van Da Vince) en ik heb 5 kwartier fietsen staan met een scala aan 20 seconden korte tempoblokjes die in een serie van 5 drie keer moeten. Dan moet ik ook 5 keer kijken hoe dat in te voeren! 🙃 Vincent komt mee Yathzee spelen.

Ik moet heel rustig 10 minuten beginnen en ik heb allemaal snoep meegenomen die ik gevonden heb. Vincent wint potje 1 (anders was ie gestopt). Dan 20 minuten duurtempo. Ik fiets vlak, dus het is allemaal maar zo-zo. Tijd om 2 potjes te winnen.

Dan moet ik dus 20 seconden zo hard mogelijk en daarna 1 minuutje herstel. Ik doe mijn best echt wel die twintig seconden! En daarna spelen we weer verder. Het helpt als je snel speelt, zo blijkt. In de seriepauze maken we het spelletje af. En die korte versnellinkjes doe ik dus een heleboel keer! Het is te doen. Niet echt geweldig leuk of moeilijk, maar behapbaar en uitvoerbaar. We spelen een ingewikkeld spelletje met 6 dobbelsteen waarvan er in de tweede beurt 1 wijkt, grappig genoeg valt de highscore wel mee dan en is het lastiger dan je zou denken! In combinatie met fietsblokjes in elk geval! We luisteren nog muziekjes van Passenger als ik uitfiets en dan valt de verbinding met de tacx uit op 32km! Ohnee, ik heb nog 5 minuten te gaan!

Zwift pakt m weer op, maar Garmin niet meer. Ik maak in Zwift de 37km vol en merk dat het vlak stukken makkelijker fietst. Echt enorm veel! Maar de veertig km kan me ook gestolen worden ook eigenlijk.

Garmin maakt er voor mij vandaag sowieso een zooi van, want ik ben een Amerikaanse man van 79 gewordenen alles telt in mijlen en lbs-en. Stommigheid. Ik kan het alleen op de laptop weer terugwijzigen. Weer een groen vinkje ✅ op de Final Surge app!

5 januari: korte somber-weer loop met versnellingen erin

Wat nou?! Die hartslag….. echt, er was niks mee te beginnen: de hartslag was niet hóóg te krijgen!

Normaal eindigt zone 1 bij 137, dus een gemiddelde van 139 is echt absurd laag. En de stukken versnellen kwam ik ook niet met gemak boven de 151 uit! Daar zit zone 3 toch wel zo’n beetje, wat met versnellen de bedoeling is om toch zeker wel te halen. Ik loop tempo’s die in zone 3/4 zitten in zone 2. Het tempo was redelijk, het gevoel was onwijs zwaar, maar het hart deed effe niet mee. Maar de hartslagmeter was echt aangesloten en de Apple Watch (die zit op de huid) geeft ook een gemiddelde van 141 aan, wat echt laag is. Is dat zorgelijk? Ben ik te vermoeid (van het huis schrobben?!) of overtraind (terwijl het verder wel lekker gaat)? Onbegrijpelijk. “Door vermoeidheid of overtraining kan de maximale hartslag tijdelijk ook lager zijn.” (Hartstichting.nl) Dat geeft te denken. Maar zo vermoeiend is de badkamer schrobben nou ook weer niet, of wel?

Anyway: het inlopen hield ik wel vol, al had ik het gevoel dat ik een olifant was die een karretje trok. Hoog water viel wel mee, maar alles is zó grijs en saai en somber. Dan nog liever regen en afzien dan deze saaie neerslachtigheid.

Ik merkte wel dat de hartslag laag bleef, maar iets aanzetten verhielp dat. Toen 5 minuten versnellen. Leuk en aardig, maar de hartslag bleef onder de 150 hangen, hoe ik ook mijn best deed. Vincent rende ver voor me. Ik had een wandelmoment echt nodig, ook dat nog. De vier minuten versnellen ging wel redelijk. Ik appte met Vincent of hij me nog kon inhalen. En toen drie minuten inspanning langs de sombere kassen. Ik deed mijn best, maar de hartslag bleef steken op 153 en het voelde als 167. Tjongejonge. Appje naar Vincent en Polen die klaar zijn met werken ontwijken. Twee minuten is te overzien en die kan ik aftellen. En daarna weer even wandelen (en appen). Dan nog 1 minuut écht mijn best doen voor de laatste keer. Ademhaling hoog en warm 🥵. Hartslag tenminste iets hoger.

Toen weer wandelen en dat was echt nodig. En dan tien minuutjes uithobbelen. Ik voelde me echt zo traag en log en dik en sloom en stamperig. Het viaduct over was helemaal een slepende aangelegenheid, maar het tempo viel (weer) mee. Voelde als 7++, was 6:35. Begrijp ik niet. Ik smste Vincent waar ik heen ging, want hij zat nog achter me En toen opperde hij dat ik hem tegemoet zou lopen. Mijn training zat erop!

Ik wachtte mooi onder aan het viaduct. En toen saampjes door de autostraat met een ronkende Audi die ik niet opnam en suf naar huis joggen. Ik maakte 10km vol en dan is mijn training gvd ook nog ‘s geel in de app ipv groen, omdat ik tevéél heb gedaan. 🤬 stik d’rin. Ik ga gewoon lekker veel vreten en de douche weer vuilmaken. 😠 😤

6 januari – Zwemmen in een overvol badje

DRUK!!! Wat een ongelooflijke hoop mensen in het bad. Het tweede uur is afgesloten, omdat er dan borrel is, dus er zijn om drie redenen extra veel mensen: vanwege de borrel, vanwege de goede voornemens en vanwege dat het maar 1 uur is voor de volwassenen (want het kinderuur is ook alleen voor kids en toptalenten nog). Overdonderend. Niks voor mij, zoveel prikkels. Een ik ben vandaag al niet vooruit te branden en heb nergens zin in (behalve in bed blijven liggen en dat heb ik dan ook een hele lange tijd gedaan). Ik ging in baan 3. Ik zwom maar 50m in en toen moesten we 450 meter doen, met benen en schoolslag en rug en armen erin. Ik deed maar zo’n beetje mee, want ik kon het al niet onthouden. Deze trainer is superoke en goed en houd het prima onder controle. Daarna 3x50m rustig, harder, hardst. En dat twee keer. Ik zwom de tweede keer vooraan. Had ik dat gehad. Daarna techniekoefeningen. Ik heb het allemaal niet onthouden. Ik deed maar wat. Toen moesten we geloof ik wel 500m zwemmen en met tempoverschillen en steeds minder rust. Ook gewoon maar meezwemmen. Ik denk dat er wel 8 of 9 mensen in de baan lagen. Wel allemaal even snel ongeveer, maar toch wel druk en mega onrustig. Ik hield het met achtje allemaal prima bij, maar mijn hoofd ratelde! We deden nog een keer techniek met wrikkenachtige dingen. En toen moesten we nog een piramide doen met 50-100-150 eerste en laatste baan snel. Wij maakten de piramide af met 100 en 50 extra. Ik had uitgeteld dat ik 2150m had gezwommen of 2200. Maar voor deze keer laat ik de Garmin maar eens positief zijn! En toen alle lijnen loshalen en een hele drukke kleedkamer in. Mijn ding is het niet, deze overweldigende verzameling ego’s. Snel samen met Vincent naar huis!

Daarna fietsen met vermaak. Van uitstel geen afstel. Het zou 2 uur moeten, maar -hallo- 1 uur en 35 minuten maakt een groene training! De eerste 10km een puzzel gedaan, maar schrijven is hopeloos. Toen wat gelezen en gelukkig kwam Vincent voor een hoop potjes Yathzee. We speelden het ene potje na het andere. You win some (met 2 punten!) you lose some.

En ondertussen een beetje trappen. Suf op niks, maar wel Blijven doen. Behalve de klim de brug op, toen liftte ik even mee omhoog voor 3 minuten ‘koffiepauze’. Vincent vond het maar valsspelen!

Ik vrat de koekjes en zoop cola en we lachten en roddelden. Ik trapte 40km bij mekaar, een groene training en ik bedenk me maar dat het buiten te koud is. De rit heet Sugar Cookie in Watopia en dat heb ik gedaan: veel zoetigheid en echte koekjes. 🍪

7 januari : trailen met ‘mams’ op lage intensiteit. 🥶 maar 🤩

Het moest ook de hele tijd rustig en ontspannen in blokken van 5km. Ik zag op tegen de kou, maar het viel mee. Vincent deed de route. Ik moest me de eerste 5km inhouden voor de hartslag. Maar ik stopte de training gewoon als we stil stonden. Na 4km het warme water drinken. Toen kwamen we bij een lieflijke ‘pond’- echt leuk.

Maar daarna wachtte een prachtverassing en stonden we opeens in een openluchttheater! Vincents mond viel open en ik ging er van balletdansen! Ik had net goedkeuring van Annemarie gekregen voor de sportplanning, dus dat was het dansje waard!

Mooie plek. En toen verder door het bos saampjes. Beetje kletsen, geweldige paadjes, de handschoenen konden uit en naast het volle Laarder Wasmeer een gellie. En door.

Zo via wat verrassende ommetjes naar de berg van Anna’s Hoeve. Wat is dat veranderd!! Geen weg meer en trappetjes en water. De vlonders waren helemaal weg, onder water gelopen. De brug leidde naar nergens. De zon scheen. De wereld was mooi. En Vincent was erbij.

We gingen even naar het schiereiland. Hoe fascinerend dat een stukje land zo kan veranderen! Er was ook een stukje hetzelfde gebleven, iets verderop in het park waar ik mijn eerste run bike run ooit deed.

En toen stuitten we op water waar weg moest zijn die er normaal ook is, maar nu ondergelopen was. We liepen er omheen. Sentiment voor mij, zo aan de Hilversumse rand van Anna’s Hoeve. En dan langs de voetbalvelden over het grote en drukke fietspad tegen de wind in langs de andere kant van het Wasmeer. Dat kille afzien kan ik en we liepen best snel. Veel (nare) fietsers en drukte. Op iets van 8km nam Vincent een gel en ik nam een klein ommetje, want het ging me net zo lekker!

We gingen weer door de kleine bospaadjes en over de hei en door het zand. Vincents gelletje werkte goed, die huppelde werkelijk en echt rond! Ikzelf had beter ook een gellie kunnen nemen, want ik was aan het buffelen. Kan ik ook wel hoor. We zagen kuilen (doorheen dus achter huppelVin aan) en runderen en een drinksysteem en toen de hei op.

Er was wel zon. Maar over de hei heen steken waaide bitterkoud. hoever nog eigenlijk? Ik was het wat kwijt en ploeterde een beetje. Vincent juist niet. Ik liet het ommetje maar gaan. Moest even stappen en toen waren we er en ging ik de brug op en neer om 15km vol te maken. Het laatste hartslagblok niet echt versneld, dit was een belevenistocht en erg genieten. Daar ging het om!

8 januari – Zwift Climb Portal: Col du Platzerwasel at 100%  

Ik had niet echt veel zin, maar in vergelijking met een mat stofzuigen met de hand die maar eens per (2?) jaar wordt gedaan is dit ‘uitfietsen’ en zal ik minder zweten dan met het stofzuigen! Het went al, de hoogtemeters. Ik kijk er niet meer van op of om. Ik maakte de domme fout om het Triathlon Inside blad te gaan lezen, maar daar staan alleen maar pro’s, dezelfde helden als altijd en de podiumplaatsen in. Nooit de gewone, saaie, ploeterende huisvrouw. Ik kan daar zó slecht mee omgaan!

Dus maar aan de kant gelegd, muziekje aan, was opgevouwen en de vaatwasser aangezet en toen kon ik een virtueel colletje op. Het is stervensdruk in Watopia. Deze ouwe taaie taart wordt ingehaald en voorbij gevlogen alsof het niks is. En bij het omhoog klimmen van de Col is het niet anders. Ik zet de data 📊 maar uit en trap gewoon verder.

Tel de zegeningen: voor deze poldertrut ben ik een uitmuntend klimmer! Daar maak ik tijd goed en steek ik de mannen voorbij, die me daarna omlaag weer ver achter laten. Ik fiets op met de Schotse meneer Crispin Hoult van 54 jaar. Ik drink mijn cola, doe mijn ding en trap me gewoon omhoog.

Geen heldendom, geen prestatie, geen podium. Gewoon een werkeloos huisvrouwtje op leeftijd die een beetje d’r best doet. Het ligt niet aan deze ene training, deze hoogtemeters of dit anderhalf uurtje zweten: het zijn ze allemaal bij elkaar, al die traininkjes, al die pogingen die mij straks brengen waar ik wezen wil. Ergens in de middenmoot, maar wel aan de finishlijn! Voor mij is dat genoeg, al zal ik de bladen, kranten en TV er niet mee halen.

9 januari – Makuri Islands Flats in Zwift, Yathzee in Almere en tempootjes

Vooral het Yathzeeen ging super! De dobbelstenen stonden helemaal aan mijn kant. Arme Vincent. Ik had weinig hoogteverschil uitgezocht en fietste gewoon maar weer. Na de hoogtemeters van gisteren doen mijn benen dat ook gewoon. En ze dansen al vandaag, want ik heb een andere baan bij KidsKonnect!

En ik de vriezer ontdooit, met mijn zus gebeld en de trapkast opgeruimd. Een zeer productieve en gelukkige dag. Ik had slecht geslapen en ben zomaar ettele uren alleen thuis geweest, want de mannen waren op kantoor/school. Dat was lang geleden. Toen het ‘werk’ af was, kon ik fietsen. Eerst rustig infietsen, maar het maakte niet zoveel verschil tussen heel rustig en rustig. Ik bleef Yathzee en zessen gooien 😄 Vincent moest even iets regelen en toen ging ik wat sneller voor 30’seconden, 5 keer. Prima te overzien en ik deed de ook keurig mijn best zonder te overdrijven. Er zat pauze tussen en de seriepauze was 5 minuten. Da’s net geen potje 🎲 Toen moest ik 5 keer 25 seconden flink wat harder. Zat ik net op een paar hellinkjes! Verder lette ik niet zo op Zwift.

Ik liet Vincent een potje winnen in de seriepauze. En toen moest ik 5 keer voluit. Oh wow, dat kan ik dan gewoon! Wattage boven de 3 en 20 seconden doodgaan. Ik vond het nog leuk ook ☺️ Daarna ging ik uitfietsen en won ik nog maar een keertje. Onderweg dronk ik cola en at ik M&Ms, prima feestmaaltje haha. 😆 ik maakte 35km vol en daarna 200 hoogtemeters (eitje) en toen was het mooi geweest. Ik had ook nog kunnen rennen, maar waarom zou ik? Om de triatlon-op-1-dag te doen. Maar het was koud en te snel donker en ik doe ‘t volgende week wel! Ik heb een baan, ik mag bij KidsKonnect beginnen 💃🏼 💃🏼 💃🏼

Zwemmen in de avond in baan 3 tussen de mannen
Het ging erg lekker, want ik was heel bewust bezig met de doorhaal, water scheppen en een hoge elleboog. Ik had aan het einde helaas ook krampen (stom moment).

300m inzwemmen op flink tempo met swing in t lijf
3×400 rustig duur voorop met 50 tussendoor 3x heup aantikken
3×400 rustig duur met 50 slagen tellen en 3x minder (22-19-16!)
300m rustig en 3×100 hoger tempo
2×150 voorop rustig

10 januari – het werd een wandelingetje

Ik kwam niet tot hardlopen. Maar een frisse neus halen en buiten zijn vond ik wel even nodig. Even een paar hersenspinsels op een rijtje zetten. Het hielp goed, maar mijn neus werd wel erg koud! Die liep nog het beste door.

Toen werd ik heel erg ziek. Enorm zware griep. Ik volgde Vincent op, die al een dag ziek was.

Donderdagavond in bed gekropen en vrijdag alleen maar daar gelegen. Geen corona, echt zware zware griep. Ademhalen doet pijn, alle spieren doen zeer en verkrampen en als de paracetamol is uitgewerkt begint het klappertanden. Alles, echt alles doet pijn en als ik te snel drink om de paracetamol weg te werken, spuug ik alles weer uit. Ik voel me zeer ongelukkig. 215 stappen op een dag. De trap kom ik niet af. 38,5 graden koorts en ook Vincent is ziek, maar ik kan hem niet helpen. Rob is niet lekker, maar de griepprik haalt de grootste ellende er vanaf. Joyce helpt me met opbeurende appjes en de vriendschapsdeken die ik gretig gebruik. Lezen of Candy Crushen kan niet: vergt concentratie die ik niet heb. Ik kan níks.

Zaterdag waren er ook nog complicerende omstandigheden die speciaal voor vrouwen zijn ‘uitgevonden’. Daardoor waren de krampen nog erger in de rug en benen. Hoesten erbij, een zware hoest over de longen. Slapen lukt niet meer altijd. Ik ga twee keer even de trap af en op de bank zitten, wat slopend is. Ik drink heel veel en ook bouillon.

Ik zet wel 500 stappen! De koorts loopt op tot 38,6. ‘s Avonds kruip ik terug in bed en dan begint de slotellende pas echt, met angstaanvallen waardoor ik niet durf te slapen en als ik om 1 uur met een paracetamol in slaap val, wordt ik een uur later kletsnat bezweet wakker. En 2 uur later weer en zo elk uur tot half 7. Dan is de bidon leeg en ik ook. Ik voel me smerig, zwak en ziek.
Na het douchen voel ik me stukken beter en de rest van de dag hang ik op de bank en probeer wat te regelen met de was, kattenbakken en eten. Het kost meer energie dan de halve van egmond hadden kunnen doen!
Dus naar de snackbar lopen voor spagetti bolognese is soms een prestatie van jewelste!
‘S avonds toch weer koorts (38,4 nog wel)
Supertrots op de badge!! 😍 dat ik de eerste helft van de maand honderdduizend stappen heb gezet. Het zou een makkie worden, maar dat was het de afgelopen dagen niet!

15 januari – Het gaat beter, maar ik slaap extreem slecht. Kom niet voor 2 uur in slaap. Blijf hoesten en wakker en draaien. Vannacht was het zelfs 3 uur en daarna elk uur wakker en helemaal bezweet en te warm en te koud onder het dekentje. Om 8 uur ben ik weer helemaal wakker. Ik ben overdag te moe om te herstellen of iets te bedenken. En hoest heel hard verder. Ik doe en probeer, maar ik ben ook dizzy van vermoeidheid. Gelukkig is negatieven scannen niet iets waar je over na hoef te denken en heb ik nog geen werk! ik vind strijken dan wel echt de krachttraining van de dag!

16 januari – Sporten doe ik nog maar even niet, ook al is de koorts inmiddels geweken en ben ik blij met een nachtje redelijk goed slapen.

Goed geslapen is tegenwoordig gelijk aan goede rust tussen 11 en 4 met een ibuprofen en daarna een uur hoestend wakker liggen te draaien, nog een ibuprofen en 4 keer zweterig wakker worden. Ben ik blij mee.
Naar de huisarts gewandeld door de sneeuw en toen rustig door de knisperige witte wereld van het park heen en terug en dan nog een keer door het park met Rob. Vermoeiend feestje, maar een fijne frisse neus gehaald en ik heb nog longen 🫁

‘s Middags is de sneeuw weer weg, zijn alle ramen aan de binnenkant gelapt (beetje overschat hoeveel werk en kracht dat kost) en ben ik nogal moe. Meer sport laat ik mooi achterwege! Dat is in deze periode niet zo erg gelukkig, bevestigt de trainster.

17 December – Het klompenpad met Joyce. Met hindernissen en thee

Ik had een korte broek aan, maar toen ik uit de auto stapteen de wind voelde, heb ik snel de lange broek aangedaan! En ik was maar wat blij met mijn lange mouwen. We gingen het Klompenpad volgen. Dat loopt langs de weides en langs de huizen. Heel apart en mooi allemaal, maar wel zwaar.

Ongelijke grond en na een paar kilometer al stonden we tot onze enkels in de waterplassen! De kou viel mee, maar ik moest er wel even inkomen. Veel trapjes over en tussen hekjes door en over kleine brugjes.

Ik vond het wel leuk en heb me geen moment iets aangetrokken van het tempo. Gewoon een beetje lol maken. En dan weer een stukje breed pad. Ik vond het ook leuk om langs de kerk te gaan en te zien hoe druk het daar was. Nadeel van dit soort paden is, dat we druk zijn met navigeren en lopen en aanpassen, waardoor echt bijkletsen het niet helemaal is. Het ging allemaal niet zo snel en over 4 kilometer deden we wel een half uur. Maar toen hadden we wel zeiknatte voeten en heel veel natuur en stilte gehad. Ook veel modder. En motoren die hun zondagmiddag met scheuren doorbrachten. We roddelden wat. En toen we weer een veld waren gepasseerd, zijn we lekker op een bankje gaan zitten. Dit is geen wedstrijd! En als het al een training is, dan gaat het om acceptatie en adaptie en niet om snelheid en het beste zijn.

We staken wegen over en net als we dan het idee hadden: he, een lekkere weg; dan was er wel weer modder of een wandelmoment of paaltjes om een brugje waar je tussendoor moest. De wegen waren goed te volgen en we gingen maar 1 keer fout. En toen kwam er nog een redelijk zeldzaam natuurfenomeen om de hoek kijken (na een kilometer of 9) wat ZON heet. Eerst voorzichtig, maar het ging steeds beter! We liepen ook stukken over de verharde wegen. Toen ging er voor ons een hek automatisch open, net op het moment dat ik mijn beklag deed over weer een hekje en trapje! Service. En het werd nog 10x beter: een rustplek met koffie/theefaciliteiten in de natuur! Ik werd er ontzettend blij van! Hete thee midden in de natuur!

Door het veld weer verder en een stuk verharde weg wat uitkwam op een priveweg met veel modder. Die paden zijn wel bijzonder. Ik had iets meer energie over dan Joyce en kon iets harder op de thee en de gellie. Tussen km 12 en 13 deed ik mijn eigen tempo en liep ik lekker door IN DE ZON!!

We wandelden een stukje samen en J vindt het dan ook goed als ik het zelf afmaak op mijn eigen tempo en zij ook. Ik vond de zon echt fijn. Ik misten nog bijna een pad en er was ook nog een goede waakhond en toen zaten de 15km er op en ik ging nog een stuk tot de kruising echt wat harder en toen vond ik het wel leuk geweest. Het was helemaal prima zo.

Op 18 en 19 december kom ik niet verder dan de laatste keren wandelen met de collega’s in Dronten. Het zijn mijltjes-op-niks. Ik verzet nog wel wat werk, maar het voelt nog zinlozer dan anders. Ik heb een leuk laatste gesprek, een fijn exit-gesprek en het voelt als klaar en af. Dag collega’s, dag werk. Ik ben er niet rouwig om. We pasten niet bij elkaar. Op 20 december heb ik een sollicitatiegesprek in Leiden, rij ik naar Dronten om de spullen in te leveren en daarna ga ik naar Amsterdam om met de collega’s te eten voor kerst. Ik ben doodmoe na de dag met wel heel diverse indrukken. Het tweede gesprek staat inmiddels in de planning en wel zo als mogelijk was! 2024 Wordt een ander jaar dan 2023. Hoop ik.

20 december – De vakantie is er. En ik ben klaar met werken in Dronten. Achteraf gezien wist mijn lijf na een maand al dat het niet bij me hoorde en kreeg ik een blessure. Is dat raar om te beweren? Misschien wel, maar ik heb vorig jaar nog veel en veel meer getraind, maar raakte niet geblesseerd. En de jaren daarvoor ook, toen was de trainingsbelasting extreem hoog, maar ik had nergens last van. En nu opeens wel? Dan ligt het echt niet aan de trainingen of de trainingsbelasting! Het is het samenspel tussen hoofd en lijf. Tussen stress en spanning. De balans is verdwenen en wat in het hoofd niet doordringt, is in mijn voet gaan zitten. Daar kwam de spanning voor de Hardman bij (en iedereen wist wat ik ging doen) en zo werd het kwaaltje teveel. En nu ben ik weg bij een baan die me niet past en me geen energie meer kost en voel ik mezelf weer. Ik speel weer piano, ik voel me opgeruimder en minder gejaagd.

21 December. De Col de La Madone met veel hoogtemeters en weinig zin

ES zou denken: “wat een idioot laag tempo. Daarom fiets ik alleen op het vlakke stuk in de groep. Je moet wel harder dan dit natuurlijk, anders telt het niet.” JB zou zeggen: “Ik heb 1000 hoogtemeters gemaakt, ik schrijf me in voor de Alpe d’Huez!” MvdB zou me appen: “train je toch voor een triatlon in de alpen volgend jaar?” (Absoluut niet nee) de ‘geweldige’ MV zou zeggen: “je kan je gewicht anders instellen en dan lijk je nog beter.” De geweldenaren zouden met opgetrokken wenkbrauw zeggen: “dan koppel je er toch nog een loopje aan vast? Wat is dit zeg”. V appte al: “op naar de duizend”. Maar nee, mama vond het zat met ruim 950hoogtemeters en dik twee uur ploeteren.

Meezingen met de muziek, thee drinken, kalmte bewaren, inspanning op niveau houden en dropjes eten. Ik bleef mezelf met positieve gedachten aan de gang houden en dat is alweer wat! Ik had de energie wel en geen zin vooraf, dus dit was even moeilijk om op te stappen. Om dan een dikke Col uit te kiezen, dat doe ik dan weer. En ik denk: Newgrange & de wintersolstice, dadelijk de droger aan, er is nog teveel strijkgoed en ik moet naar de winkel als ik gedoucht heb.

23 December Trailen met Manuel en Vincent en de route controleren met natte voeten

Ik zie er tegenop dat de mannen sneller zijn. Het weer boeit me minder. Maar de jongens moesten de route van papier doen. Daar moest ik even aan wennen en toen werd het me een partijtje leuk! Doordat we soms moesten zoeken, was snelheid van ondergeschikt aan de route.

Moest ik bij het mediapark echt ff wachten. De regen viel hartstikke mee: 1 grote bui (rond 10km) en twee kleinere buitjes. We kwamen bij de vlonders en die waren ondergelopen! 1 was weg, maar de andere zag je nog net. Dwars er doorheen dus!

Natte voeten natuurlijk en tot de enkels nat. Maar zo leuk! En Vincent ook he. Dan lach ik van oor tot oor. Wandelend. Lekker boeie. Toen nam ik de lange route en moest ik zelf opletten en dat was helemaal leuk!

Filmpjes maken, kabouters en prachtig bos en toen waren de mannen er alweer. We liepen door het bos. Bekend terrein! En toen weer oversteken en we kwamen bij de brug. Eigen tempo. Dat ging wel lekker.

Daarna nog over de heide richting Bussum en daar goot het! Ik werd ff heel moe en toen nam ik maar een gellie voor het laatste stukje en dat hielp, want toen hield ik het gewoon een kilometer vol en op een redelijke tijd. We maakten de 14 km vol. Was best leuk zo!! Tempo niet geweldig, maar gezelschap en beleving des te meer! Ohja, ook wat krampachtigheid ervaren onderweg, want het is weer zover.

Het probleem van een app waar de trainingen in staan:
Ik heb nu weer een app (Final Surge) waar de trainster de trainingen in zet. Ik hou daar niet zo van. Dus ik deed het nog via de website. Ik was de enige en dus ook de enige die merkte dat de website er helemaal uit ligt. Dus moest ik over naar een app Final Surge. Waar de trainingen in staan. En alles te volgen is.

Het probleem met Anke en die apps waar schema’s op staan is dat Anke (het gevoel heeft dat ze) moet doen wat er staat. Deze training was nog van maandag. 😒 Ik hou mezelf dan voor de gek dat het misschien helpt tegen de spierkrampen die ik op de bank heb (mag ik een bankbuddy😂?!) en ga t toch maar doen. 😎 Wat moet ik anders? 🤷🏼‍♀️
😈 says: strijken/schoonmaken/piano spelen/lezen. Maar het 👻 van het schema wint. Bloggen/kerstkaarten/tv kijken wacht wel. Het schema niet, die training wordt rood 🛑 en dat kan niet natuurlijk 🙅‍♀️ dan heb ik er twee in de week en dat is minstens 1 teveel. Jammer dat ik nog de enige was die de website gebruikte, maar ik zou het wel terug willen. 🤖 ik pas me aan en Final Surge zal ook wel wennen.

Tijdens het trappen 🚲 heb ik geappt, muziek geluisterd en me geergerd. Aan alle wonderen-der-wereld 🦸🏽‍♂️ en aan het tempo wat heel laag is als de bERG uit staat in zwift. Daar helpt een hoge cadans niet aan, dus weer een lage cadans en meer spierspanning, maar anders ga ik 6km/uur en dat motiveert helemaal vreselijk niks niet. 😩

zeurmodus uit 📵

👼 Dat heb ik mooi weer gedaan! Op een regenachtige 🌧️ donkere avond weggedroomd in zonnig ☀️ Frankrijk 🇫🇷 Waar iedereen op de bank zou gaan zitten 🛋️, ga ik op de fiets zitten 🚴🏽

23 December – zwemmen

Ik ben vandaag totaal ongeschikt om te gaan zwemmen. 🩸 🚫 🏊🏻‍♀️ ik ben moe 😪 heb hoofdpijn 🤕, vreet teveel snoep 🍫. maar ja, het staat op het schema en Vincent en ach… ik heb toch geen zin 😞 dus we gaan maar ❗️om me aan het schema 📝 te houden heb ik helemaal geen zin 😑 dus dat doe ik lekker niet 😎 ik ga met achtje 8️⃣ zwemmen en dan een kilometertje lang. Mijn bril 👓 beslaat. Water 💦 in mijn oor 👂🏻 Het is hopeloos allemaal. 😩 ik raak de tel kwijt 🧮 en toch presteer ik het netjes na 1050m te stoppen! Iets van 21:35. Slokje drinken, brilletje schoonmaken en weer een keer met 8️⃣je. Nu tel ik het af, doe rustig aan en wil er ook zo snel mogelijk vanaf zijn. 🏊🏻‍♀️ ik doe er nu 21 minuten over en dat stomme k🤬thorlige maakt er 975m van. 😒 ik doe nog twee keer 100m zonder hulpmiddelen. Sloom! ⚓️ en dan vind ik het wel weer goed. 😌 kan ik verder met vreten🥴 aantal foto’s 0️⃣

24 December Duurloop met korte versnellingen.

Weer nul foto’s! Het werd donker en het is somber en het stormt een beetje en het is warm (12 graden!), maar ik hield het droog. En ik liep behoorlijk lekker. In korte broek. Zonder muziek, zonder al te veel verwachtingen. In alle rust. Ik kwam niemand tegen. En het werd langzaam aan donker. Ik hield me keurig aan de hartslag en na 2km dacht ik: laat ik de eerste 5km lekker progressief doen en elke km proberen ietsje harder te gaan, maar (net) binnen de hartslagzone te blijven. Mijn benen voelden echt weer als vanouds goed. Ik voelde mijn voeten en benen ook weer en hoe ze bewegen en het voelde allemaal niet meer zo zwaar en onmogelijk. Ik ben nog wel dik en niet meer zo snel en lichtvoetig als ik ooit was, maar het gaat weer beter. It’s between the head and the heart. Ik zag de vogels en het vele water en de dijk en ik zag en voelde de wind! In de vierde en vijfde kilometer was dat wel even een factor, maar het ging netjes iedere keer ietsje sneller. Kilometer 6 en 6,5 deed ik weer kalm aan, maar de hartslag kwam nog even niet onder de 140. Toen moest ik 8 keer 20 seconden versnellen. Ik ging de eerste keer op iets wat met een 4 begon (4:52) en dacht toen: allesonder de 5 minuten. Grappig, dat ik mezelf weer kan inschatten en motiveren. Dat ging best aardig, behalve het viaduct op met fikse zijwind. Ik nam een ommetje, want ik moest een uurtje lopen. Aanzetten om te sprinten levert in die korte tijd (20 seconden) meer op dan alvast versnellen. Tussendoor hobbelde ik gewoon lekker. De laatste keer had ik vol wind tegen, mijn telefoon zakte af en ik moest door de plassen die ik niet zag, dus dat was ook geen succes. En daarna weer hobbelen en langs de Plus. Daar lag zoveeel water en modder dat ik moest wandelen, terwijl ik weer gewoon zonder moeite kon blijven hardlopen. Ik gleed bijna weg in de modder! Bah. Ik hobbelde lekker rustig naar huis en de hartslag lag nu ook onder de 140 en dat leidt dan logischerwijs tot een lager tempo. Ik maakte 10 kilmeter vol en 9,99 in de Apple Watch.

25 December – een lekker kerstkaartenwandeling

Heerlijk saaie dag. Me een beetje verveeld zonder dat het erg was. Lego gebouwd en veel gesnoept. Soort ongedurige rust. Er lijkt iets te moeten, maar er is niks meer. Zelfs de 7 Zusters-boeken zijn allemaal uit! Samen met Rob gaan wandelen om de kerstkaarten rond te brengen in de buurt (en ietsje verder). Redelijk droog (paar druppels) en warm. MW en M gedag gezegd. Even lekker een rondje langs de wijken en een frisse neus halen in sportbroek!

26 December – 50 minuten zone 2

Ging wel lekker qua lopen, maar ik voelde me wel wat opgejaagd, omdat dit uurtje voor mezelf overal tussen gepropt moest en dat is irritant. Ik zag andere hardlopers, maar allemaal mánnen. Ik had geen hartslagbeperking in het horloge gezet en hield het zelf in de gaten dat het niet echt ver boven de 150 kwam. Ik had een driekwart broek aan en lange mouwen, maar het begin was best koeltjes. Maar er was ook zeker zon en dat vond ik erg mooi over de plassen!

Ik liep eigenlijk heel goed en alleen maar makkelijk. Ik ging na 4,5km het bos door terug. Nu het nog kan… straks sluiten ze dit stuk bos af voor een lange periode. In het bos droomde ik lekker weg en lukte het me om het tempo redelijk vast te houden zonder een enorme hartslagstijging.

Bos maakt me wel kalm. Ik moet eigenlijk, maar dat gaat me niet lukken want er zijn teveel wandelaars. Dus maar even wat rustiger lopen. En dan nog een keer de brug op, wat eindelijk sinds tijden niet als ploeteren voelt. Dat is echt een kleine overwinning! Dan ga ik de laatste kilometer toch versnellen, zodat ik op een 6:00min/km gemiddeld uitkom (en eerder bij de wc ben 😉). Even de hartslag wat laten oplopen en maar hopen dat het gemiddeld onder de 150 blijft.

Ik red het netjes qua gemiddelde tijd en ook nog op een aanvaardbare hartslag van 148 gemiddeld! Hartstikke trots op. En dan moet ik snel naar de wc en nog wat vers brood eten en douchen en spullen pakken. Bah. Maar ik kan gourmetten! 😊

27 December. Ganzenborden in het zwembad

Ga ik een keer op een woensdag, is het de laatste training van het jaar en gaan we ganzenborden! Gemengd in de banen, rommelig, anders dan anders. Maar DR vindt het leuk, dus ik doe mee! Ik begon met flink inzwemmen. 350m in baan 2. Toen werd ik ingedeeld bij RS, MB (hele, hele snelle zwemmers, maar R is wel oke), MB (ook een hele snelle zwemster), W en R (mijn nivo of gelijkwaardig). We laten R of M het bad wel in en uit gaan om te gooien. 100m wissel, 10banen armen, aan de kant een pillon doorgeven, 100m bc in de put, 200m bc, elkaar trekken (arme MB voor me uit), 4 banen voor brildragers en ik zwom me stuk. En dan nog moet ik opzij voor de mannen en kom ik maar net op adem als zij dobbelen. Het helpt niks als ze zeggen: ‘doe je eigen tempo maar hoor’ of ‘wij zwemmen wel wat extra’ Ik doe flink mijn best, een goeie training. Dan besluiten we dat met meer dan 30 finishes op de challenge (dus 30 banen) we gewoon 10/15 minuten zwemmen. Ik doe mijn best en hinder ze maar 1 keer ofzo. Ik ben aardig moe en heb prima getraind en mezelf uitgedaagd, maar het haantjesgedrag (ik heb wel 3km gezwommen) is irritant. Ik ben niet de enige die dat vindt gelukkig. Ligt niet aan de training, maar aan een aantal van de mensen van de TVA.

Uiteindelijk werden we also blauwe team gedeeld tweede. En ik heb ook lieve en leuke mensen weer een keer gezien. Er blijven alleen van die krengen en lullo’s die perse moeten laten weten hoe geweldig ze wel niet zijn aan janenalleman. Heb ik lekker de data verziekt en zogenaamd vet hard gezwommen en een badge gehaald! Kerstkaarten rondbrengen en om moeten rijden – vermoeiende dag op niks.

28 December Intervallen  🥵😵‍💫😑

Tip: eet geen chocolade met knettersuiker even voor je gaat hardlopen. 🍫 ➡️💩
Inlopen hing wel lekker, de 💓 hartslag ging niet echt hard omhoog, wat een goed teken kan zijn.
Ik wilde over een pad achter langs richting Jeugdland. Maar ik had toen vól wind tegen! 🌬️

800m op hoge hartslag. Ik was er na 200m al klaar mee 🥴 met een ademhaling tot voorbij inspanning 😮‍💨Rustig wandelen en dribbelen was het enige wat me lukte! Had ik dat nog s verkeerd ingesteld ook en ik kan niet inschatten hoeveel 400m rust is, dus ik deed maar wat tot ik uitgerust was. 🫨 Toen 7 (fckn 7️⃣) keer 400m hard. 🥵 ik zei tegen mezelf: vijf is ook goed. Maar na de tweede werd het al slepen, hijgen en afzien en donker en zwaar. 😩 Wandel/dribbel was superwelkom elke keer! Overal 🛵 met etenbezorgers. Het was warm en ik had een korte broek 🩳 aan. Wel een dubbel truitje en dat was met de wind best fijn. De derde en de vierde versnelling deed ik ook, al vond Garmin ⌚️ mijn hartslag 160+ geen zone 4 – onzin 🤬. Toen kreeg ik wind mee 💨 en ging ik tellen, want ik zat rond de twee minuten (iets tussen 4 en 8 seconden erBOVEN). Dat leidt lekker af. Vijf ging weer redelikl, maar toen moest ik 6 en 7 ook maar doen. 🫣 ik ging in de zesde met flink wind mee en makkelijk terrein lekker hard! Nog maar net boven de 2 minuten! Tja, nog 1 dan. Al beginnen mijn darmen zich wel te roeren 😑 ik liep door, maar de wind was weg en de zin…. Ach, die was er al niet geweest. 🙄 ik ging uitlopen, maar ik moest soms even stoppen met rennen 🏃🏽 omdat ik echt nodig moest intussen. Stomme knetterchocolade 🫠 ik moest 55 minuten lopen en wilde 9km halen en toen was het laatste stuk naar huis ook nog s wind tegen en darmen die lastig deden. Klaar d’rmee, horloge uit en knijpend naar huis wandelen 🚶🏼‍♀️ met wandelmomenten (a lot!) toch nog 6:06 gemiddeld en geen superhoge hartslag (door die wandelmomenten 🤭). Thuis lang op de 🚽 gezeten.

29 December – Cadansgeneuzel in Zwift met Yathzee en Spooked Ireland

10 minuten infietsen in combinatie met Yathzee (winnen) was nog net te doen, maar daarna 7 ellendig lange keren 5 minuten op hele hoge cadans van boven de 90 was een crime en ook de ‘rust’ met een cadans onder de 75 was niks makkelijks of leuks aan.

En dan zitten er ook nog bergjes bij, waarbij een cadans van 90+ gewoon onmogelijk is! Londen is saai, twee keer winnen met Yathzee is ook saai en toen ging ik Spooked Ireland kijken over een bewitched school in Cork en dat was leuk, maar in combinatie met de cadansblokken ook vermoeiend.

Anyway, het uitfietsen lukte ook niet best en toen heb ik met moeite maar 35km volgemaakt en viel de cadans vet tegen en de uitvoering van de opdracht eigenlijk ook en het tempo al helemaal.

30 December – Rondje Zeewolde met Joyce & Team Stekker Power aan het ganzenborden 🙂

Ik liep ooit de snelste 10km in Dronten in 2015 ofzo en raakte geblesseerd aan mijn peesplaat voor maandenlang. Eerder dit jaar liep ik in Dronten 6km in juni en raakte ik geblesseerd aan mijn peesplaat voor maandenlang. Ik heb dus wat ‘af te rekenen’ met Dronten. Omdat ik daar het werk heb achtergelaten. Afgelopen jaar is het de thuisbasis van Joyce geworden, dus vandaag ga ik kijken of het aan Dronten ligt of aan andere (werkgerelateerde?) zaken dat mijn peesplaat reageert op Dronten.

We gaan lekker rustig lopen. Volkomen ontspannen; met wandelmomenten, stilstaan voor een rouwstoet, stoppen bij kleinkind-engeltje en alles kalm en rustig. Alleen het gekwebbel vloog uit de bocht! Tjongejonge, wat kan ik respectloos mokken zeg (en als het hele arsenaal aan ‘losers’ voorbij is zitten er al 5km op!). We renden veel onverhard.

Het was prima weer: zonnetje, koel en droog. We stoppen even bij de haven bij Joyce’s kleinkind. Dat is een engeltje, die haar koppie stoot en alles aanwijst.

We liepen daarna de Vaart een beetje heen en weer. En toen heb ik solo een rondje om Metafoor gelopen om daar voorgoed gedag te zeggen. Op mijn manier. Rob stuurt me precies een SMSje dat ik even moet zwaaien naar het oude werk. Ik zat daar volledig opgesloten en nu zag ik voor het eerst de leuke lantaarnpalen! En de plekken waar ik zo vaak langs gereden ben.

Daarna weer op de weg terug en dat was wat vermoeiender (voor ons allebei) en toch was het ook zo weer voorbij. Keurig de 17km van het schema gedaan en Joyce liep de 10EM. Het is mooi zo. Ik heb netjes 2 gellies gegeten en gedronken onderweg. Mijn hartslag uitzonderlijk laag. Zo sluit ik voor ons samen 2023 af met 1300 loopkilometers op mijn tellertje. Joyce gaat er even tussenuit en daar zie ik eerlijk gezegd al een beetje tegenop, maar 2024 is nog heel lang!

Vandaag toont aan dat dat niet aan Dronten ligt dat ik last krijg van mijn peesplaat. Wat ik al dacht: het heeft met andere zaken te maken. Ik werkte een maandje bij Metafoor en ergens in mijn hoofd wist ik misschien al dat het werk niet bij mij paste. Dat gaf verkramping en die ging in de peesplaat zitten. Helaas verpeste dat de Hardman. Maar de vakantie en de plekken in Ierland en wat ik daar voelde en beleefde maakt 2023 goed. Tweeduizenddrieentwintig voelde alsof er een heleboel niet is afgemaakt. De triatlon niet, het werk niet, de reeks overwinningen niet en ik voel me zelf ook nog niet echt af. Ik voel me ouder geworden. En wijzer.

1 Wijze jongen verwoordde het als volgt:

Deze knul is afgelopen jaar in beeld gekomen en ik ervaar van hem meer wijsheid, inzicht en verstand dan van vele ‘influencers’ ‘coaches’ en ‘voorbeeldhelden’. Sommige mensen zijn het waard om de social media voor in de gaten te houden en dit is er 1 van. 2023 Was ook voor mij een slecht jaar, maar… daarna kan het alleen maar weer beter worden! An opportunity to grow.

Deze middag kunnen Vincent en ik voor het laatst meezwemmen in het jeugduur van de TVA, want volgend jaar wordt ie 18 en dan mag en gaat en wil hij met de volwassenen echt mee trainen. Ook voor mij de laatste keer kidsuur, maar de volwassenen mogen ook niet meer omdat de banen anders gebruikt gaan worden.
Dus deze training moet zo leuk mogelijk worden!

Vincent mocht kiezen of hij met de kleintjes mee ging Ganzenborden of met de grote kinderen mee een gewone training (want dat dacht BE wel dat iedereen zou willen!). Nou, dit is dus de laatste keer dat Vincent in het kinderuur meedoet en ik was de enige volwassene en toen gingen we samen Team Stekker Power vormen en ganzenborden!

Wij deden de volwassenen-opdrachten. Heerlijk fanatiek, die ‘kleine’ van mij! “Doorzwemmen mama, we liggen achter.” En ik maar ploeteren haha. Maar het was zo leuk: want hij wachtte op me en mopperde over mijn achtje en we deden hi-5s (ik verzuip op links!), samengestelde rugslag, 100m rug, 300m waarvan 50 benen en we zaten ver achter op de rest en ook nog eens 100m borstcrawl in de put. Het was kei-leuk. Goeie afsluiter van een periode. Bij de TVA groeit er in elk geval 1 iemand verder 😉

31 December fartlekken en hardlopen met Vincent

Een extra loopje samen met Vincent. Hij moest nog ‘trailen met mams’, maar een route of een doel kwam
maar niet echt. Langs de oliebollenkraam, langs de auto’s of door het bos? Beetje ‘doen wat lukt’ en voor mij was dat de eerste 5km steeds iets sneller, terwijl Vincent auto’s spotte, zweette ik!

Vincent ging de derde km zijn eigen tempo. En zoefffff- weg is ie dan! Alsof het hem geen moeite kost. We gingen een beetje door de stad en ik liep een vierkantje. De wind was best wel flink aanwezig. Het ging best lekker, zeker omdat ik gister ook al had gelopen. Ik moest wel aanzetten de vijfde km.

Toen gingen we langs Khan en even kijken, maar er was niks te zien. Daarna een beetje door de wijk. Vincent was wat moe en ik ook. We deden 500m zo hard als mogelijk. Ik liep net onder de 5 en Vincent 3:30!

Toen even rustig aan en tot slot een setje 100tjes op gevoel en wat lukte qua route. Vincent zijn eigen (snoei)hard. Ik hoorde er achter de mevrouw nog ‘wow’ zeggen. Was lachen. Hij ging dan ook erg hard. Droog en ietwat koel in het begin, maar met de versnellingen hadden we het wel warm! Nergens last van; niet van de 17km gister, niet van de peesplaat, niet naar de wc en geen hoge hartslag zelfs! Rust in het koppie doet erg veel goed. Dat maakt het verschil eigenlijk helemaal.

Dat was 2023 dan. Ik zie inderdaad mensen die duizenden kilometers hebben gelopen, die meer dan duizenden kilometers hebben gefietst, die uren per week kunnen besteden aan hun sport en die alle doelen en PRs gehaald hebben. Ik niet. Ik had zo graag The Hardman willen finishen. Ik had met gemak willen hardlopen in de hete zomer, ik had naar Veldhoven willen fietsen en ik hoopte vorig jaar dat het met het werk bij Qonsío goed zou komen of dat het elders beter zou worden. Het mocht niet zo zijn. Bij Qonsío was het hopeloos en moest het wel eindigen, maar hetzelfde bleek te gelden voor het werken bij Metafoor. En in tussentijd werd ik geplaagd door een blessure die maandenlang hardnekkig de loopkilometers opvrat. 1300eneenbeetje: verder ben ik niet gekomen. Terwijl het alle jaren hiervoor met gemak tot de hemel groeide, was dit jaar hardlopend erg mager.
Zwemmen ging wel lekker over het algemeen, maar ook dat is niet zo goed als eerdere jaren; niet zoveel. Hoewel het toch een warme zomer was zou je zeggen. Maar er was ook veel regen en gaan zwemmen kost meer energie als werken ook al veel energie kost.
Alles bij elkaar zit op 8352,68 kilometer: wandelend, zwemmend, fietsend en hardlopend bij elkaar verzameld. Dat is minder dan de 9000 kilometer van vorig jaar en de bijna 9000 kilometer van 2021, maar meer dan in 2020 en 2019.
Fietsend zit ik op bijna 6500 kilometer (6481km), wat veel meer is dan voorgaande jaren. En aan fietsen heb ik dan ook de mooiste herinneringen in Ierland. Ik heb nog 1 foto gevonden van hoe ik de Skellig Islands heb gezien toen ik daar naar beneden fietste.

Wat mij betreft sluit ik 2023 graag af. Ik laat het werk achter me en ga op zoek naar een nieuwe deur en een nieuwe fase daarin. Ik kijk in de sport de overwinningen die er waren: De Beleving van de Hardman was ongeëvenaard, Ierland was prachtig, samen met Vincent en met Joyce sporten waren pareltjes, eigen triatlons op La Palma waren toppertjes. De moeilijke momenten om het werk twee keer op te zeggen, te stoppen op de halve triatlon, de pijn van de peesplaat te ervaren wegen niet op tegen de momenten van puur geluk op de Skelligs, in onverwachte ontmoetingen en met de steun van Rob en Vincent. Ik kijk niet te lang achterom, ik kijk vooruit naar een uitdagend tweeduizendvierentwintig vol mooie plannen! Wat ik heb geleerd is om ze voor me te houden, dus wacht maar af. Ik sluit af met de Ierse wens:

May the Road rise up to meet you, may the wind be always at your back and may God keep you in the palm of His hands untill we meet again.

26 November: een stukje wandelen met Rob. Ondanks de regen en de kou is het fijn om weer buiten rond te kunnen wandelen zonder dat dat alle energie kost. Even bijkletsen voordat Rob naar Ierland gaat op zakenreis en ik een zware (werk)week tegemoet ga, waarbij mijn opzegbrief al klaar ligt.

27 November. Afreageren in Zwift: Virtueel Climb Portal: Bealach na Ba 

Nou, even een stukje afreageren mag wel na vandaag. We hadden een gesprek over mijn werk en wat ik er van vind, mijn manager/baas en ik. Rob is in Ierland en Vincent werkt bij de AH, dus ik ben alleen thuis en toch gaan fietsen. Werkt die stomme Tacx niet mee 😣 duurde wel een kwartier voor alles gekoppeld was. Eerst bellend met Joyce. Daardoor wat minder ingefietst dan de bedoeling was. Maar het begon rustig. Daarna omhoog ploeteren. Geen muziek geen afleiding, alleen ikke.

Koste wat moeite om 20% hellingen te overbruggen. En het was moeilijk om ‘waarom-doe-ik-dit’ niet de overhand te geven. 600+ hoogtemeters op 9km. En dan de enige vrouw zijn dus in bolletjestrui naar beneden!

En passant ook level 33 in zwift gehaald. Ik maakte er 20km van. Pfoe. Waarom ook alweer? Ik wil vast ooit sterker/beter worden. Het is een begin na een week zonder sport en vorige week was ik veel moe’er!

28 November Kille intervallen: natte sneeuw, kou, hoge hartslag en laag tempo

Ineens bedacht ik toch maar te gaan. Met een dropjesbuik de kou in. Ik stapte naar buiten en de regen begon. Ik heb niemand gezien die droog de hond kon uitlaten. Niet alleen dikke regen, maar ook natte sneeuw en een hagelbui! Ik ging straten in de wijk heen en weer.

Wind tegen ook nog. Ik had het niet koud met de handschoenen aan en de buff. De muziek lekker hard. Het ging lekker, de eerste 700m tenminste. Daarna steeg de hartslag en die was niet laag te krijgen. Ik dacht: dit hardlopen heb ik te lang niet gedaan (een dikke week) en laat ik nu voorzichtig doen. De spanning is namelijk enorm, want vandaag heb ik mijn baan opgezegd! Voelde emotioneel, maar al rennend en ploeterend werd ik er blijer van! Ik dacht: ik doe maar vier keer de 200m versnellen, maar het eerste blokje waren er 5 en versnellen was nog het lekkerst! Vandaag was 200m prima. 5 minuten in zone 2 met een hartslag onder de 150 lukte me écht niet: hartslag was veel te hoog. Tempo sjok. Toen nog 4×200 en ach- ik was toch al nat en koud en aan het afzien. Nam ik de straatjes in de wijk erachter op en neer. 200m rust was fout ingesteld op het horloge, dus die hield ik handmatig bij. Het werd wel zwaarder, maar de versnelling ging allemaal even hard en dat was lekker. Toen uitlopen en dat was moeizaam en lang. Maar wandelen kan met deze kou niet. Ik hield het bij 55 minuten en nog geen 9km op een langzaam tempo. Eerst naar de wc, dan de ijzige kleren afstropen en douchen. Maar die bekwam me niet goed, want ik viel bijna flauw en werd helemaal dizzy. Mijn benen waren rood gevlekt van de koude huid. Dus maar snel afspoelen en hijgend bijkomen.

Warme chocomelk samen met Vincent na zijn eerste sportschoolbezoekje was zeer fijn en verdiend! Rob zit in Cork, beetje jaloers. Buiten bleef nog lange tijd de natte sneeuw neerdalen. Emotionele dag na een onrustige nacht. Dan is lopen toch wel fijn, ook al gaat alles slecht (qua tempo/weer/hartslag/omstandigheden)

1 December Shorelines and Summits in Watopia (Zwift)

Ik vind dit een heerlijke opdracht in het schema: iets tussen de anderhalf uur (moet lukken) en 3 uur (no way) fietsen ‘waar hoofd en lijf zin in hebben’. Ondertussen bellen met mijn zusje die sinterklaaskadootjes aan het inpakken is; ieder z’n ding. Ik had een route van 50km (2 uurtjes) die wel 750 hoogtemeters in zich had (2,5 uur dus). Ik ging niet hard, niet echt op de cadans letten, gewoon lekker roddelen en vertellen van mijn werk.

Het klimmen deed ik ook lekker rustig en kalm en ondertussen dronk ik thee en water. Mijn zusje moest na 1,5 uur weg en toen hobbelde ik ‘alleen’ verder, maar veel meer spirit leverde dat niet op eigenlijk.

Ondertussen scoorde ik voor ik-weet-niet-wat-en-het-boeit-ook-niet een shirtje. Ik voelde me prima, maar ik deed niet echt mijn best. Ik skipte een stukje van de felle klim om de wasmachine aan te zetten en de bidon te vullen (koffiepauze van 3 minuten). Ik deed iets tussen de 2 uur en 2,5 uur over de 50km met bijna 800 hoogtemeters. Niet kapot van, kwestie van gewoon gedaan. Tempo natuurlijk niet al te best, maar dat was te verwachten.

En daarna een progressieve duurloop.

In het schema stond: 10min overdreven rustig, Z1 | 35min ontspannen Z2 | 15min licht intensief Z3 | 10min intensief Z4, beetje afzien mag wel | 1min wandel | 10-15min uitlopen Z2.
ik had de hartslagen zelf ingevoerd en ruim genomen vanwege de vrieskou en hoe het van de week ging en omdat ik mijn zones wel een beetje ken.

De eerste 10 minuten vond ik heerlijk! Het was koud, maar al rennend met het zonnetje voel ik dat al snel niet meer. Ik ben zo blij met een beetje daglicht zonder regen!

Ook zone 2 35 minuten lang was prima te doen. Ik moest daarna even ergens de bosjes in voor een zgn DNA stop. Ik zat helemaal in mijn element, ware het niet dat ik hartstikke opzag tegen 10 minuten zone 4 met ‘een beetje afzien’. Slaat nergens op, maar dat was de enige reden dat ik de eerste 45 minuten niet helemaal relaxed kon lopen. Dan kan ik mezelf voorhouden dat het helemaal niet ‘moet’ en dat het best een keer niet kan lukken, maar dat vind ik nog moeilijker! Zone 3 is dan al wat minder relaxed. Maar ik zocht de hele tijd naar het punt waar ik me goed bij voelde en waarbij de inspanning te overzien was. Ik had het warm en was aan het zweten intussen! Beetje spijt dat ik de handschoenen nergens kwijt kon. Ik nam een grappige route en toen ging de zon weg op het industrieterrein. 10 minuten zone 4 waarbij vooral dat zinnetje ‘een beetje afzien mag’ me dan parten speelt. Ik zette flink aan, maar qua tempo komt dat er niet echt uit. Misschien ben ik dan al moe van het rennen, misschien ben ik het ‘beetje afzien’ moe en heb ik dat deze week al opgebruikt en misschien werd het ook gewoon snel koeler toen de zon onderging. Anyway, er zat een viaduct bij en ik ging wel degelijk harder, maar niet zoveel als het afzien aanvoelde. Uiteindelijk bleek het moeilijkste om 10 minuten in zone 2 uit te lopen, want mijn hartslag bleef nogal hoog, terwijl het tempo echt heel laag lag. Ik liep wel lekker, maar ik had hartstikke trek naderhand en ik was ook blij met de warme douche!

3 December Langzame lange duurloop met Vincent als navigator en ik als AnkeR ⚓️

Ik voel me wel weer goed. Al zie ik op zondag al op tegen het werken op maandag, dat is jammer… Maar eerst de kou in en met Vincent gaan rennen vanaf de Groene Afslag. We sloegen de waterleidingduinen over ivm het weer en de gladheid. Ik had een training van 10 minuten zone 1/2 en an 40 seconden wandelen en dat tien keer. Vincent deed de route en wat genoot hij daar van! Ik hobbelde wel mee en vond het leuk dat ik niet op de route hoefde te letten.

In het begin was de hartslag even wat hoog, maar eenmaal opgewarmd jogden we door. Het voelde niet heel zwaar, maar het ging ook niet snel. De vlonders waren mooi en glad en het zonnetje was prachtig.

De kou viel enorm mee. Op het einde had ik het zelfs warm! We hielden stops om bij te komen, te plassen, te eten en (ik) te poepen. We gingen langs het Spanderswoud en het was best druk overal, maar niet vervelend. Vincent was helemaal happydepeppie en dat was erg leuk. Echt iets wat we dan saampjes doen.

Ik vind het knap van hem dat hij naast me meejogt en daar helemaal vrede mee heeft. Als hij eigen tempo de brug over gaat, is ie zo weg! Het was hartstikke leuk en dat tempo – ach… moeilijkste was nog om 3 minuten van de training af te snoepen en “voortijdig” te stoppen. 🫣en niet de 15km of de training netjes vol te maken. Niets moet op dit moment in de trainingen. Ik vond de 40 seconden wandel tussendoor wel lekker, dat breekt de kilometers. En het gaat nu nog niet om snelheid of hoeveelheid. Gewoon maar proberen mijn eigen ding te doen, al valt dat niet altijd mee. Maar een uitvoeringsscore van 93% is voor mij super! En niet moe naderhand en ruimte genoeg voor een pianoconcert. Heerlijk. Wel te weinig gegeten en gedronken, dus de rest van de dag veel snoepen (daar helpt een heerlijk worstenbroodje en warme chocomelk bij de Groene Afslag niet aan)

4 December – Zwift zwijgt lang en Anke klimt kort

En dan pakt Zwift het ook nog niet eens op 😟😞 col d’aspin op terwijl ik wist dat ik niet boven zou komen. Geen zin. Helemaal geen enkele niks niet noppes aan zin. Dropjes mee, cola mee, boek mee. En maar trappen op niks. Ik denk dat ik het zo’n 10 minuten wel naar mijn zin had toen ik aan het lezen was.

Maar alles lijkt eindeloos lang: het boek, mijn werk, de virtuele berg. En ik kan niks goed beslissen: tot hoe ver/hoeveel hoogtemeters fiets ik, blijf ik lezen, wat zal ik nog oppakken, waarom moet ik sporten… alles voelt slepend. Uiteindelijk besloot ik bij het volgende hoofdstuk en na 600 hoogtemeters en iets van 70 minuten terug naar beneden te rijden en toen nog 25 km vol te maken.

En dan blijkt Zwift het ook nog niet te laten zien, mijn workout. Het zal wel…. 😒 ik heb het echt gedaan! Al ben ik er niet kapot van (letterlijk of figuurlijk). Potje wilskracht van vier december leeggepompt. Ps: zelfs de hartslagmeter weigerde dienst. Psps: uiteindelijk staat de zwifttraining wel op zwift en strava, maar garmin zwijgt in alle talen.

Op 5 December kom ik niet verder dan flink strijken, wat ik als sport tel en op 6 december sleep ik me naar buiten voor een wandelingetje.

Hi trainster, het is gewoon niet meer over aan het einde van de dag: de sportzin, de wilskracht, animo. Het kost me de grootste moeite om op te staan, zeker op zo’n dag als vandaag, wanneer ik met de minst leuke collega alleen zit. Nou viel dat mee, want de leuke collega was er ook. Het kost me energie om door het donker te rijden en dan kost het veel kracht om te blijven werken en dingen te doen die ik niet meer wil doen (maar me nog wel aantrek) en die me niet makkelijk afgaan. En dan is het alweer donker als ik doodmoe naar huis rij. Het daglicht zag ik achter het computerscherm met een koptelefoon op mijn oren. Wat de toekomst brengt, weet ik nog niet; daar hoor ik niks van, maar ik krijg weinig hoop of vertrouwen van het lange wachten. Thuis ben ik te suf om te koken, dus dat is ook niet best. En dan lonkt het computerspel met z’n allen meer dan de kou buiten. Ik weet dat het goed is om buiten te zijn, maar hardlopen – daar ontbreekt me dan alles voor: zin, kracht, energie. Dus even wandelen dan maar. Dat is wel prettig, maar het voelt niet ‘echt’. Ach, kleine stapjes: komend weekend weer meer energie (weer een dag dichter bij de kerstbreak) en dan doe ik wel een dubbele training. En nu ben ik ook niet écht ergens voor in training (ik moet er niet aan denken op dit moment, zelfs daar word ik al moe van) dus doe maar even wat minder. Voor mij is 2023 het jaar van ‘net niet’: werk, triatlon; allemaal wat eerder afgebroken dan normaal voor mij was. Laat ik het erbij houden dat het ‘een overgang’ is. Het wordt weer beter dan dit, kan niet anders. Morgen of volgende maand of volgend jaar of in het voorjaar. Door naar de donkerste en laatste dag! Vandaag bleef het dus bij een stukje wandelen. #sneumodus uit

7 December 9minrustig-1minuutwatsneller – hartslagband op hol

Nou toch maar weer s hardlopen. Het is namelijk weekend. Het eerste wat we tegen elkaar zeggen om 17:15 is ‘nogacht’. Dan ben ik klaar met werken en kan ik weer een dag aftellen. Thuiswerken ging wel oke vandaag, maar nu maak ik me druk om de tandarts (is maar 7 minuten afzien, waarvan 2 pijnlijk en dan is de vulling weer nieuw) en om de sollicitatie. Maar er was net genoeg energie om de training van 9min z1/2 en 1 minuut sneller op te pakken. Gevoelstemperatuur onder nul, dus warm aangekleed en horloge over de kleding heen want ik heb toch een hartslagband om. Fout! De batterij van de hrfband lijkt nu echt hartstikke leeg en dan meet ie een hartslag boven de 180 bij een tempo van 6;45. Hahaha. Die hartslag haal ik niet eens in een wedstrijd op toptempo! En dan versnel ik en zakt de hartslag naar 156. Niets van aantrekken dus en lekker doorjoggen met muziek. Het is donker. Ik neem de Trekweg. Pikkedonker. De 6 auto’s zijn eng, maar verder I Like It 👍 en de hartslag is toch al hoog.

Na 6km een fotostoppie en dan is het gemiddelde tempo 6:35. Ik pik m daarna iets feller op. Al moet ik een beetje. In 60minuten hobbel ik 9,4km bij elkaar. Als ik thuis ben heb ik geen eens meer zin om tien km vol te maken en laat ik het lekker bij 9,7. Het gemiddelde tempo is hard vooruit gegaan. Ik heb vreselijke diarree even en dan gaat dit loopje als ‘doodnormaalsaaiendonker’ de boeken in.

8 December – Temple Track in Watopia en lezen

Geen zin. Ik ben zo moe. Ik blijf alleen maar op de bank zitten. Na de lunch ga ik toch even fietsen. Volgens het schema was 2/2,5uur buiten het idee, maar dat wordt m echt niet. Ik stap binnen op en pak het laatste deel van de Zeven Zussen erbij en ik lees maar. Het schiet niet op en gaat niet snel. Ik trap gewoon een uurtje weg. Tis niks.

8 December – Een lekkere wandeling met een vriendin en haar schat van een hond over de Kemphaan. Ik teken aan: “Grijs somber weer, maar buiten bijkletsen is heerlijk! Stil op de Kemphaan, op ons geklets na. Iis zo’n makkelijk schatje. En MB is ook hartstikke leuk en lief.” ‘s Avonds hoor ik dat ze niet voor mij hebben gekozen bij de sollicitatie waar ik zo op hoopte. Dus nu heb ik geen werk meer in januari! Niet best. Maar ik ben erg blij dat ik kan stoppen met vechten voor het werk in Dronten.

9 December Een progressieve duurloop again, maar dan met meer regen.

Deze training deed ik op 1 dec ook, toen was het lichter buiten en droog. Nu bleef ik in de buurt van thuis (het 4,2-rondje) zodat ik naar de wc kon zo krap op het eten. Zone 1 oke-ish. Zone 2 eindeloos. Ik zag Monique B met r hondje. Verder niemand die zo gek is. En ja hoor, na de eerste ronde moest ik al. En ik was ook al nat. Terwijl ik op de 🚽 zat, ging Garmin pas écht aan de race! Een foutje in gps-data bracht me in die 3 minuten een kilometer op en neer. Haha. Alsof ik dat zou kunnen. Het hobbelde wel weer prettig door daarna met wind mee en regen op de rug. Door de modder, onder de bomen door en achterlangs. En dan terug wind tegen en striemende regen. Not so funny.

Het ging heel slecht met mij en vooral in mijn hoofd, want na het slechte nieuws van gister ben ik meer van slag dan de buitenkant laat zien. Ik ben iig nog wel blij dat ik in Dronten weg ga, dus dat was wijs. Maar de gevolgen voelen nog niet echt goed. Ik moet door naar zone 3. Ahum. Dat voelt eigenlijk nog het beste! Het blijken 15 minuten te zijn en het lijkt een beetje goed qua tempo. Beetje. Maar met de regen en de kou is het hartstikke zwaar. Net na de modder begint zone 4. Een beetje afzien. Ik doe mijn best, het is flink afzien onder de natte bomen en de grijzigheid. Ik zet door. Een kilometer van 5:35 vind ik fijn en dan nog even alles op alles zetten en doorduwen. Ik kan dus wél iets…. De wandelminuut is een fotomoment. Ik ben door en door en doornat. Alles is zeiknat. Ik blijf met moeite in zone 2, de hartslag loopt snel op, terwijl ik niet snel loop. Even uitjoggen. Door de snelle kilometer is de afstand wat nep, het zouden er 12,6 moeten zijn en ik kom op 13 uit. Maak ik maar een keer gebruik ☺️. Eenmaal thuis snel alles afstropen en dan door naar het zwembad. Ik heb even wat trek en dat is fijn, want eten boeit me totaal niet meer. Ik had het niet eens zo koud en dat was het ook niet met 7/8 graden, maar des te natter was het!! 💦 mijn huid is wat rossig.

En daarna zwemmen. Van TE mocht ik de vrije baan. Het was zwaar voor mijn armen. Ik deed 100tjes: met achtje, zonder hulpmiddelen, met achtje, met paddels, met achtje, zonder, achtje, paddels, achtje, zonder. Het ging maar matig, want mijn armen voelden zwaar en de ademhaling was onregelmatig. 1 op 4 of 1 op 3. Ik verzuip niet. Garmin telt de tijden gek, kom ik aan op 1:57, loopt ie tien seconden door. Of de pauze telt mee. Ik drink veel. Dan de tweehondertjes. De eerste zonder hulpmiddelen en dat vind ik eigenlijk best fijn als ik een baan voor mezelf heb. Dan 200m met achtje (100 1 op 4 & 100 1 op 3). Daarna 200m met achtje én paddles. Schiet er eindelijk iets op- als je het keren niet meerekent tenminste. Ik kom er lekker in. eindelijk. Dan nog 200m zonder hulpmiddelen en dat voelt wel oke. Er zitten dus 2000m op en het is tijd om te gaan. Het motto van de dag/jaar: er is altijd wel iemand die beter is en dit is het geneuzel waar ik het mee zal moeten doen. Ben ik weer zeiknat. De warme douche is zeer welkom.

Ik heb getwijfeld over fietsen ‘s avonds, om t compleet te maken, maar het dekentje en de bank winnen. Ik lees het verkeerde boek, want ik had deel 7 van de zeven-zussen nog niet gelezen. Wat zou ik wie of vooral mezelf moeten bewijzen met fietsen, terwijl ik toch al vooral zoveel mogelijk niks wil (en niks kan)?

10 December – Rennend een kerstboom tekenen met intervallen

jippie! Het liep ein-de-lijk weer eens ouderwets lekker! En waarom? Misschien omdat ik me veilig voelde, omdat de mannen achter me liepen. Of omdat het leuk, net anders en nieuw was. Of het was ‘mijn’ weer (temperatuur) Wie weet was het de belofte van warme chocomelk… of de geur van de kachels? In elk geval ging het gewoon goed. HB organiseerde de kerstboomloop, maar we waren maar met z’n drietjes. Ik had gedacht dat HB en RT sneller zouden lopen, maar nee. Ik vond het wel veel: route, intervallen. En ik had gister al gelopen (alles was net weer droog), dus ik zag er tegenop. Donker, snelle mensen, regen, intervallen op (voor mij) hoog tempo. Eerst 30 minuten inlopen. Toen liep ik al ietsje uit en was de kerstboom en de onderste slinger af. Ik was de heten kwijt. De eerste interval viel me mee. Ik hield m keurig en makkelijk rond de 5:15 blijkbaar. Grote stevige passen. Ik zag niks aftellen, want ik hield oog op de route. Ik had ook weinig/minder doemgedachten vandaag. De pauzes van 200m heel rustig. Na 3 keer werd dat wandel erbij. Het was grappig om ‘slingers’ te lopen in kleurtjes. Na een keer of vier begon de regen. Best een flinke regen. Maar toen was ik al over de helft. En ik was maar 1 moment niet snel genoeg (overstekende auto). Ik ren nooit daar. Toen de eenalaatste in echt flinke regen en ik nam nog een hen en weertje om de ‘onderste’ slinger te kleuren. Ik merkte we dat regen vertragend werkt. (De zesde interval) Het was flink donker. Ik zag de mannen even toen mijn boom+slingers af was. En een thuisbezorgd-scooter moedigde me aan. Altijd lief! De laatste zette ik nog een keer aan. En toen terug hobbelen. Lastig om dan een lage hartslag te krijgen als je nat bent. Ik moest nog een extra stukje doen om een goede bodem van de boom te krijgen en dat was even struinen en zoeken (why…) maar daarna maakte ik 11km vol en was ik nat. De chocomelk was heerlijk en het gebabbel was leuk! Bedankt M en H! Ik ben apetrots op mijn boom (& training)

11 December – meer dan een wandeling met de collega’s zie ik niet aan buitenlucht. Maar ik leg me er bij neer dat ik eigenlijk best dapper en sterk ben om een werkplek op te geven waar ik het niet naar mijn zin heb en niet tot mijn recht kom. Door het anders te bekijken, lijkt het een stuk minder erg!

Van Rob ontvang ik veel steun; die zegt me vooral niet te haasten met iets nieuws zoeken, omdat er genoeg werk is, maar ik echt iets leuks moet uitzoeken. Aan de andere kant kijkt hij voor mij en vist er een paar ontzettend aantrekkelijke vacatures uit…

12 December. Weer slecht geslapen, want ik wil eigenlijk wel solliciteren, maar voor deze functie wil ik mijn CV opnieuw maken en echt mijn best doen. Niet rustig aan dus, maar kansen pakken! Is dat nou wel zo verstandig? Ondertussen ga ik elke dag een beetje minder dood op het werk in Dronten. Het einde lijkt in zicht en daar ben ik blij om. De website met ‘t schema ligt eruit en ik ken het trainingsschema niet uit mijn hoofd. Misschien maar even goed ook, want ik zit niet te wachten op hartslag en beperkingen. Het is al donker en moeilijk genoeg! Ik ga gewoon. Rennen. Zie wel hoe of wat. Het begin was lastig en langzaam. En toen de tweede km ging het wel. En toen dacht ik: elke km iets harder en de vijfde dan flink harder. Maak ik er een tempo piramide van. Iets om mee bezig te zijn. De hartslag is wat aan de hoge kant, maar daar let ik lekker niet op! De route is beresaai en recht toe recht aan.

Muziekje aan en hobbelen maar. In km 4 begin het hard te regenen. Lekker als je moet aanzetten. Not. Kilometer 5 is redelijk doorzetten, nat worden, volhouden en wat keren geloof ik. En dan komen de moeilijke kilometers: steeds iets langzamer, maar wel blijven lopen, want ik ben nat intussen. Het is niet koud. Wel heb ik veel stomme muziek. Ik moet nu terug maar ongeveer de tijden van de eerste kilometers. Lastiger dan je zou denken, maar het gaat best goed! Ik loop weer even dat baalstuk op de weg langs de Vaart; gewoon niet mijn stuk route. En dan steeds wat trager. Het worden dus 9 kilometer, waarvan de snelste op 5:35 ging. In km 7/8 regent het maar weer een keer. Bij km 8 zit ik op een moeizame 6:15 en die is net te snel, want had net als km 2 6:20 moeten zijn. De laatste kilometer voelt dan echt weer als joggen en dan nog gaat ie harder dan kilometer 1.

Ik vind het goed zo en ga lekker naar binnen om de chocoladekransjes op te vreten en te Yathzeeen met Vincent die moet fietsen. Ik vond het wel een geinige training zo, hopelijk is trainster het er mee eens. Was even goed voor me om niks te ‘moeten’. Ik moet al genoeg…

13 December Yathzeen in Zwift

Zes potjes en maar 1 keer kunnen winnen! En ondertussen suffig fietsen. Gewoon trappen. De site van t3s ligt er nog uit. Ik moet nog 4 (lange) dagen werken (met die stomme collega elke dag ☹️) en ik heb gesolliciteerd op het volgende 🙏🏼 geen zin om te gaan fietsen, maar toch maar gedaan. Ach. Dat.

14 December Ik krijg meteen een reactie op de sollicitatiebrief! ‘s Morgens om 10 uur word ik gebeld, om 12 uur hebben we een telefonisch kennismakingsgesprek en om 4 uur staat het gesprek voor de week later. Het lastigste vond ik het om extra vrije uren op te moeten nemen. Ik ben er wat ondersteboven van en meteen na het kennismakingsgesprek ga ik even alleen door het zonnetje wandelen in Dronten. Waar ik wat verdwaald en verdwaasd ben. Nu maar hopen dat het echt zo’n leuke functie is als ik hoop!

15 December – Fietsen in Zwift al bellend.

Het idee wat volgens mij op het schema stond was 2/2,5 uur BUITEN fietsen, maar -och wat jammer nou 😇🙄- het schema is nog steeds van de website af gevallen. Dus ik ga binnen fietsen en bellen met Mieke. Dat gaat prima samen. Ik let nauwelijks op. Gewoon trappen langs de virtuele kust en roddelen en luisteren. Gek genoeg had ik deze route nog niet gedaan.

Ik vind de kerstbomen 🎄 wel weer leuk. Na 45km vind ik het mooi geweest en zijn we uitgekletst. Ik moet nog zoveel in huis doen en snel naar de winkel! 🏬

Een lange tijd later trek ik me nog een keer niks aan van het niet-beschikbare schema. Geen verplichting, dus maar eens kijken hoe of wat het staat met hardlopen! Ik doe huishoudelijke klussen en daarna ga ik maar gewoon. Het standaard rondje (in te korten indien nodig), net voor het donker wordt, tempo boeie en hartslag ‘niet naar kijken’. Geen muziek, gewoon lopen. Het gaat wel. Ik overdrijf niets, span me niet in, kijk na een kilometer naar de tijd en denk ‘het zal wel’. Ik ga rustig het viaduct over en daarna onverhard langs de plassen. Er is niemand. Na km 3 stop ik voor een fotomoment.

De hartslag ligt verbazingwekkend laag! Apart. Ik kan de 7km wel aan. Langs de verbouwing bij het oostvaarderscentrum en dan achter wat wandelaars langs het pad op. Rust & grijsheid troef. Alles best voor mij. Ik zie op tegen bet viaduct en spreek mezelf moed in, maar dat komt van heel diep. Er is niet meer zoveel over dit jaar. Moed, wilskracht en energie zijn aardig opgebruikt. En langzaam aan verschijnen alle kijk-mij-lijsten&hoe-veel-ik-wel-niet-gesport/gelopen-heb-overzichten alweer. Allemaal ‘geweldige’ prestaties en mensen. Maar ik ben blij als ik rennend boven kom! Ik ga door het park en maak nog een blokje om de 7km vol te maken en dan naar binnen. Dit is het: zone 2; 6:18 gemiddeld, niet echt moe. Ik weet niet of het een training was, maar ‘onderhoud’ vind ik ook prima.

16 December Zwemtraining in ‘n solobaan en op mijn eigen tempo dus ook wat niet bij de baan hoort 😉

Ik had baan 2 voor mezelf en mijn buik vol pannenkoeken.
Ik had vrolijk met de meisjes uit baan 3 gekletst. Er waren maar tien mensen in het bad.
Inzwemmen 250m met pullboy.
Er was een apart plan voor baan 1/2, maar ik was natuurlijk niet echt baan-2-materiaal.
3×150. Rustig. Ik kreeg meer pauze dan de rest. Goed idee, maar zinloos. Ik deed 300m achter elkaar met achtje. Lekker kalm en 1 op 3 ademen. Daarna deed ik 150m zonder achtje kalm aan. Nog altijd een mooi tempo.
Toen moesten we 3×100 iets sneller doen. Dus ik deed 200 op tempo met achtje. Ging lekker hoor. Daarna 100m zonder achtje.
Toen moesten we 200 doen. Of ik niet minder wilde doen, maar nee dus. 200 bestond uit: 50 hele slag (met pb), 50 armen, 50 met gespreide vingers en 50 met vuisten. Het viel niet mee, maar ik zwom baan 3 er uit.
Toen 3×150. Met pullboy gewoon (makkie), pullboy bij knie (ook easy) en tussen de enkels en dat was echt lastig, want keren was een crime! Daarom ging de laatste langzamer dan de eerste twee, terwijl ze even hard moesten.
Inmiddels was de Garmin aan het klieren met banen tellen. Vaak niet genoeg of in een andere tijd als ik dan wat water dronk. Apple watch deed het beter.
Tot slot moest ik een piramide zwemmen van 100-75-50-25-50-75-100. De honderd rustig, 75 wat sneller, 50 op flink tempo, 25 echt hard en dan weer terug. Ik zwom ze achter elkaar door. Met achtje. Met flinke verschillen op gevoel. Er zat wat vechtlust in! En 25m terug extra.
Ik zwom nog 50m zonder achtje heel rustig.
Van RD kreeg ik de training en ik kletste nog even gezellig in de kleedkamer.
Toen had ik er volgens de apple watch bijna 2400m op zitten. 250+450+300+400+450+500+50 = 2400. Dus Garmin zit er naast! Dan nog: het tempo is nog prima voor mijn doen! Ik heb de gegevens in Garmin aangepast van 2325 naar 2400. Van 2:09 naar 2:05

14 November – Part of Climbing Portal Tourmalet op mijn ouwe dag (ik deed de 13de waarschijnlijk lekker niks aan sport 😋)

Goh, wat kan een mens moe zijn… ik ben niet ziek, maar heel erg vermoeid. Ik kan gewoon werken en denken en alles, maar het voelt wankel en slapjes. Dus ja, dan maar fietsen! Binnen. Moest wat klimmen. Eerst winnen met Yathzee bij het infietsen.

Toen de Tourmalet op. 1200 hoogtemeters?!? Dat lukt me niet! Maar ik trap er bijna 600 weg in een uur en ik ploeter een uur de berg op tot van het negende naar het vierde level. 700 hoogtemeters 🥵. Daar word ik dan niet vermoeider van, maar ik ben blij dat ik dit kan. Muziekje aan en blijven trappen. Lukt me.

En dan hard naar beneden. Iedereen is geweldig, maar deze ouwe vijftiger doet dit tussen d’r zenuwen en een machine was door. De nieuwe kleinere en zuinige tv moet voor mijn ogen een stukje dichterbij 🫣

15 November – Hardlooptraining in Amsterdam met J op de fiets naast me

Ik moest in Amsterdam zijn en ik had een dag vrij genomen. Toen ging ik ook bij mijn vriendin J langs. De kans om in Amsterdam te rennen! J ging mee op de fiets. Eerst heerlijk 25min inlopen langs het Westergaspark. J kletste lekker en ik had wind tegen, maar ging erg lekker. Stukje druppelig. Even dacht J dat ik daarvoor terug zou willen!

Ik vond Sloterdijk schattig en J vertelde er vanalles over, over haar woonomgeving. Langs ‘t station. Lang recht fietspad, het Brettenpad met groene bolletjes. Korte broek en lange mouwen en een gellie vooraf. Ik zag op tegen de versnellingen, maar de eerste ging redelijk. Het zijn maar 30 seconden en ik lette vooral op de houding. Toen een rondje langs CBS en Haga college. De tweede en derde gingen op fikse snelheid. Hoppa, al over de helft. Ik telde af en nam goed de rust. Het ging lekker. Stoppen voor het stoplicht en dan de zesde keer knallen als een malle! Oh 1 keer en het werd wat lastiger. Toen 10 minuten uitlopen en vertellen. Even rustig aan. Na 49 minuten was de training klaar, maar zat ik pas op iets van 8,5km. Uitgelopen tot 10km en toen was ik wel moe inmiddels. Nog even wat aanzetten de laatste 100m. Ik herstel weer snel. Als ze me de aanbieding doen, zeg ik meteen ja. Zoiets weet ik dan na het hardlopen pas echt. Ik mocht bij J douchen en dan ben ik al vrijwel weer hersteld.

Dit was een hele lange dag Amsterdam, want we zijn ook nog naar het Rijksmuseum gegaan, Rob en ik. Maar wel spannend en gaaf allemaal.

16 November – Wandelen met Rob in de mistige avond. Even bijkletsen

17 November – Duurloop met Manuel en fietsen met Vincent

Manuel vroeg of ik ook wilde hardlopen. En dat was wel oke. S Middags. Te krap gegeten. Lange broek&lange mouwen. Het was niet echt te koud. 15min hobbelen in z2, 30 sec versnellen en 30 sec wandelen. En dan 6 keer maar liefst. Kotterbos en Trekweg. Het ging, maar niet vanzelf. Wat hoge hartslag in vergelijkjng met tempo. Al was het tempo oke.

Ik had Manuel 6:00-6:30 gezegd en die houdt dat dan aan. Het versnellen ging wel, wandelen te kort om te drinken, dus dat ging slecht. Niks gegeten. Wreekte zich na 13km, toen was de zin wel op. Eerst kletste Manuel lekker. Ik pas op t end. Na 11km moest ik de bosjes in. 💩 DNA dump haha. Zat best ‘in the open’.

Daarna miste ik de vierde versnelling, dus die deden we in de rust. Daarna verslapte ik. Manuel op 14km weer thuis en toen heb ik nog de tijd volgeknokt; alleen is dan opeens zo niks en moeilijk! 15,5 volgemaakt en toen moest ik naar huis en was ik thuis voor de 🚾. Beetje last van peesplaat daarna en ‘s avonds vermoeide poten. Dit ging bij mij niet vanzelf. Tempo viel me achteraf eigenlijk mee. Niet eens zo slecht.

Vincents tijdritfiets!

Koud, mooi, heerlijk, snel donker, fascinerend.
Toen hij het uitgilde van plezier. Veel foto’s. Geen wind. Kon ik ook ff trappen. Trots. Mooi licht. Vermoeid.

Hij vliegt zo weg. En is ook voorzichtig.

18 November – Zwemmen

Geen zin vooraf. Ik ben M O E. De ochtend in bed blijven liggen en regen-regen-regen. Alles is somber tot en met. En dan de drukte bij de kerstmarkt 🤢🤑 Anyway, Vincent ging zwemmen en ik dus ook maar. Ik moest 400m inzwemmen, maar dat werden er 300. 100 schoolslag en 100m slepen en toen was ik er al klaar mee in deze baan met 4 dames. Ik voelde me niet goed en vooral niet goed genoeg. Ademhaling zat verkeerd, te onrustig. Ik deed 200m-150m-100m. Eerst met paddels. Ondingen. Het duurde maar lang allemaal en het ging langzaam. Daarna met paddels eb achtje. Dezelfde afstanden, dezelfde moeite. Géén consistentie, geen tempo, geen zin. Daarna nogmaals
200-150-100 en dan met alleen een achtje. Iets fijner. Kon ik de bril schoonmaken en wat drinken. Maar het schoot weer niet op. Zo voelde het tenminste zeker niet! Al gingen de laatste 100m wel In 1:55, maar Garmin telde er geen moer goed van en was net zo rommelig als ik. Toen moest ik 200m doen zonder hulpmiddelen: 100m rustig-50 wat harder-50 rustig. Toen ik wat harder moest vóélde het tenminste even beter en zwom ik ongeveer zo snel als de mannen in de baan naast me, maar zij deden vast rustig aan haha. Ik voelde me alsmaar slechter dan de rest en daar ging zelfs tijdens het zwemmen de peesplaat van trekken. Ik had weinig happyness of blije plannen. De dames kletsten meer dan ze zwommen en voor se snelheid gingen ze met hun fantastische mannen mee en W was er ook weer bij. 1 knul deed de kinderen, iemand jonger dan Vincent nog! Dat kan bij de “geweldige” tva. Ik had 3 keer de 200 moeten doen, maar Vincent moest er uit. Even goed voor mij. Ik was al lang blij. Ik kreeg niet eens uitgeteld hoeveel ik had moeten zwemmen. Doei alles en iedereen, vandaag is niet mijn dag, not a happy me.

19 November – een koppeltraining, binnen fietsen en buiten hardlopen met Vincent

Ik voel me niet goed genoeg. Ik voel me vooral slecht in vergelijking met de rest van de ‘wereldatleten’. Ik moet ook de was doen, het huis schoonmaken en moeder zijn, wat de rest blijkbaar niet hoeft als ze naar Nijmegen, trails en kweetnietwat kunnen. Ik kan alleen maar binnen fietsen en ga voor een uurtje, want ik trek 2 uur niet en ik heb van de week al met Vincent en zijn nieuwe tijdritfiets buiten gefietst en dat is zoveel fijner dan binnen (ook kouder en eng, maar dat neem ik voor lief). Ik heb dan geen ERG voor een uurtje binnen fietsen en dan denk ik dat ik wel wat hoogtemeters kan smokkelen, maar helaas, het tempo gaat wel navenant (hard) omlaag en dan ook nog virtueel onverhard. Het is afzien. Vincent kwam maar even mee yahtzee spelen en dat was ook hopeloos. Ik voelde me echt alsof ik niks kan. Na een uur was de route nog (lang) niet af en toen heb ik die maar afgemaakt en zat ik toch op anderhalf uur. Tempo niks en zo niks voel ik me ook. Ik wéét dat er heel veel vrouwen van 50 zijn die niks kunnen of doen, maar het voelt zo nou eenmaal niet.

Ik dacht een uurtje te gaan fietsen en de laatste route van Makuri leek me wel te lukken met 300hm en 35km. Was alleen vergeten waarom deze nog open stond: onverhard omhoog kost bakken met tempo en het schiet al niet op zonder ERG. Ik was in mopper-en-mokmodus. Ik ploeterde alleen omhoog en toen was het uur om en de route nog (lang) niet klaar. Ik had wel een shirtje voor de snelste, maar er zijn er niet veel. Ik deed niet echt mijn best, maar moest en zou de 35km vol maken. Dat duurde dus wat langer dan gepland. Maar ik heb het wel gedaan! Daarna zouden we gaan lopen en dat hebben Vincent en ik ook gedaan.

Meteen na het fietsen met korte broek en regenjas aan. Vincent moest een 10km duurloop doen, dus die kon prima met mij mee 😀 20 minuten inlopen. Mijn hartslag bleef raar laag en het was warm. Het ging wel, maar niet vanzelf… Ik moest 800m versnellen en daar zie ik dan enorm tegenop.

Vincent ging me van allemaal teksten voorzien. Het helpt als hij meldt dat ik op de helft ben, maar niet dat het er goed uitziet. 4:09 over de 800m. Mhwah. Even wandelen en dribbelen en dan de 400m al. Die gingen ‘bergaf’ en tegen de wind in, maar ik ga tellen en kom net boven de 2 minuten uit. Doe ik het voor. De tweede 400m dik tegen de wind in en ik moest flink graven en hijgen en afzien, maar Vincent gelukkig ook een beetje 😉 Stukje wandelen en dan weet ik dat de weg vrijwel geen wind heeft en 400m is. Dat helpt met rechtop lopen en tellen. Die ging lekker sneller! Onder de 2 minuten. Daarna weer even wandelen. Ik had het goed warm intussen. En voor Vincent is het ook een interval. Misschien niet zijn hoogste tempo, maar wel wisselend.

Ik telde nog 1 keer 400m af en dat lukte ook binnen 2 minuten en met een bocht erin. Ik wilde rechtdoor lopen en Vincent zou kijken of ik goed minuten kon tellen, maar ik zag een paard. Ik moest nog 1 keer 800m. Ik ging heel diep en hield vol. Ik kan op 1 a2 seconden een minuut aftellen. Ook de derde keer nog! En toen in precies 4 minuten de 800m. Trots op mezelf (een beetje) en eventjes af. Toen hobbelden we weer naar huis en hadden we het er maar over om 10km binnen een uur te lopen. Voor mij heel wat, voor hem…. (ook) Het was ietsje verder tot thuis. Nauwelijks regen gehad, alleen een klein beetje miezer. En! Waar ik echt wel blij om ben: geen aandrang en ook niet meteen achteraf en geen diarree. Het lcihtpuntje van de dag. En dat ik onder de 5min/km kan lopen, ook al is het maar 400m wind mee. Stel dat ik nog ooit een paar kilo minder kan wegen, dan is dat oke. Maar eerst de rest op orde qua me-lekker-voelen en werk en leven.

Maandag 20 november tot en met 24 november – Ziek!
Op maandag werk ik nog, maar ik voel me geschoffeerd en niet op mijn plek en onzeker en ongelukkig. Vroeg donker, somber weer en ik voel me slecht. Ik heb ook totaal geen eetlust. En geen zelfvertrouwen meer. Op dinsdag is het mis. Ik ben te moe na het ontbijt en opstaan om in de auto te stappen en ik meld me ziek. Vervolgens ben ik te moe om me uit te kleden. Griep! Superslap. Trillerig. Moe van naar de WC lopen. En de wereld gaat aan me voorbij. Veel slapen. En lezen. Meer kan ik niet. Spierpijn en trekkerige spieren. Voor 3 koppen thee vaak plassen. Ik heb geen extreme hoofd-buik-keelpijn. Woensdag is het alleen maar erger. De hele nacht geslapen en overdag ook nog eens een keer of 5 in slaap gevallen. Ik slaap meer uren dan er in de dag zitten volgens Garmin.

Nog steeds niet oke of sterk. En ietwat koortsig. Ik eet wel wat, maar niet echt veel. Spierpijn. En kramp in peesplaat (vaak voor het inslapen) Wel gaan 🗳️. Een hele tour gemaakt en daar ben ik zo moe van dat ik weer de hele nacht kan slapen! De kat waakt over me en ligt op me. Volgens Garmin is mijn heart Rate Frequency en mijn rusthartslag en mijn herstelvermogen helemaal in orde!

Ik app naar Joyce: Moet je nou kijken hoeveel ik volgens Mr. Garmin heb geslapen! Meer dan de hele dag 😊 gelukkig was het ‘slecht’ omdat ik veel wakker was. 🙃 Het feit dat de HRV nu op peil blijft en afgelopen zomer onderuit ging zegt wel dat het meetinstrument echt ook alleen maar dat is: een meetinstrument. HRV meet bij mij trainingsstress en geen trainingsbelasting. Duurt een (half) jaar voor je dat weet, dus als je -net als sommige trainers doen- daar op gaat bouwen had ik nooit een Hardman mogen doen en kan ik morgen gewoon weer hardlopen. (Ik ben nog te ziek om dat zelfs maar te willen 😞)

Op donderdag ben ik alweer de hele dag op en wakker ook nog. Ik doe de was, zit op de bank en blijf wakker en ik lees veel. De grootste depri wijkt wat. Ik wandel ‘s avonds een heel klein stukje met Rob. Maar van de wandeling voor de Volkskrant-controle ben ik wel erg moe. En douchen daarna en eten ervoor is doodop. Mijn ogen willen dan dichtvallen. Hopelijk wijkt dit weer en kan ik wat positiever in komen te staan. Ik heb weinig hoop voor de toekomst en ben nog steeds een beetje afwezig. Ik denk dat dit al heel lang sluimerde en dat het er nu opeens uit komt.
De nacht naar vrijdag toe, slaap ik weer ‘gewoon’ slecht. Ik maak me erge zorgen, maar zet mezelf er wel toe aan om te proberen iets te veranderen. Ik heb een hele leuke dag met mijn zusje en Vincent in de escape room en bij de high tea. Het is allemaal net te doen qua vermoeidheid, maar het allerbeste werkt het dat ik goed nieuws krijg en ik niet zo slecht ben als ik mezelf vind. k ben nog niet helemaal 100% fit, maar schijnbaar went dat ook. Net als na een vorige keer nadat ik zo ‘vreemd’ ziek was met een rare oververmoeidheid (in 2017 geloof ik), lijkt het beste medicijn om me voor een (paar) wedstrijd(en) in te schrijven voor volgend jaar op deze black friday, die voor mij wat minder zwart was dan de week hiervoor.

1 November – 2 November – Snel klaar: niet gesport. En daar schrijf ik dit toch voor, of niet?!

3 November – Hardlopen met Manuel

Tussen de buien door, met een prachtige lage zon en wel drie regenbogen! Maar het ging niet echt easypeasy. Manuel loopt superrustig voor zijn doen en ik moet iets harder er aan trekken. Ik had van tevoren wat last van een trekkerige peesplaat. De rusthartslag is ook wat hoog. En er is heel veel was vandaag waar ik ook tussendoor moet lopen. Ik kwebbelde wel en vertelde van ES’ plannen. Ik zag M en M en toen lekker langs de plassen. I ❤️ the light!! In de polder! Soms wat druppels, maar die leveren een mooie 🌈 op.

Dan het tussendoor pad en dat viel me tegen. Toen vanaf de kruising een kilometer hard en Manuel zijn eigen hard. Volle bak wind tegen! Flink ploeteren en toch net onder de 6minuten. Daarna ‘n wandelmoment en drinken. Toen over de dijk, dat ging snel. Manuel vertelde. En soms zeggen we niks, wat evenzo prima is. Het was best warm eigenlijk met lange mouwen en regenjas en lange broek en zon. Er was een geweldige gebroken regenboog! Even wind mee. Ik vond het toch niets makkelijk. Dan weer terugsteken en toen vanaf de kruising weer een km versnellen. Er was nog iemand aan het intervallen. Veel plassen, maar ik liep even lekker! Ging even goed 👍

Toen weer verder en gepraat over de begrafenis vorige week. De brug over vertraagde. We namen het slingerpaadje en dan twee keer oversteken en nog een hele lichte bui. Toen vertelde Manuel dat zijn vriendin 60 is geworden en dat verbaasde me enorm! Na de Evenaar weer een snelle km. Ik zag er gruwelijk tegenop. Maar ik deed mijn stinkende best voor zover dit ouwe dikke lijffie het toeliet en het druppelde nog een keer. Iets minder hard. 300m wandel en drinken. We hobbelden weer terug volgens de route die Manuel heel leuk had bedacht, want we liepen dus verder door. Ik zou er niet opgekomen zijn! Mijn benen waren best moe. Het voelde slomer, maar bleef rond de 6:20. Ik maakte 17km keurig vol. En dat vind ik wel 👍. Geen last van peesplaat, wel van de beenspiertjes en erg moe. Te lang gewacht met 🚿

4 November – Fietsen binnen

Volle dag met veel regen en somber weer. En dan moet ik ook nog fietsen!! 80-90 minuten rustig binnen. Staat op het schema en Garmin heeft een 40km badge. Dus ‘s avonds stap ik op Zwift en ik ga trappen.

Liever zou ik lezend onder een dekentje op de bank liggen, maar ik trap door en het boek blijft gesloten voor me liggen. Jungle is zo níét mijn favoriet! Ik zoek de Yeti en dat houdt me bezig, want verder is er niks: geen muziek, geen podcast en tot appen kom ik ook niet goed. Rondkijken in Zwift, meer lukt me eigenlijk niet. (Ook de yeti spotten is me niet gelukt)

Het tempo ligt redelijk hoog (na de jungle tenminste). Ook nu is de hartslag opmerkelijk hoog. Ik drink wat cola. Dat je gewoon kunt drinken en trappen tegelijk is een voordeel van binnen fietsen. En dat de helm niet hoeft 😉 niet nat worden is ook fijn…

ik ga de brug op en verzamel een bakje hoogtemeters. En dan afsteken langs de kust. Ik doe helemaal mijn eigen ding. Mijn eigen tempo en cadans. Zo goed als ‘de rest’ ben ik nou eenmaal niet😌. En dan moet ik nog een keer die verrekewste jungle door waar ik niet hard kan!

Ik doe het maar en maak 40km vol. Ik moest tussen de 80 en 90 minuten en het werden er 91. De badge is binnen en ik ben nog steeds moe en verveeld 😑 en ik voel me niet zo best. Dag 23 pas. Wel een mooie hoge cadans aangehouden en de hartslag viel achteraf mee met gemiddeld 128. Tempo van 26,7 is matig, maar jungle+260hoogtemeters. Boek open en op tijd naar bed.

5 November – 5 KM Twiskemolenloop

Hoewel ik goed geslapen had, zijn mijn zenuwen toch in de overdrive bij het woord ‘wedstrijd’. Hoge HRV. Totaal gebrek aan zin en animo. Netjes witte bollen gegeten, korte broek aan en wel oke voorbereid, maar het totale gebrek aan motivatie is frustrerend. Hopelijk kan ik binnen een half uur lopen. Rob gokt op 27/28 minuten. Vincent start 5 minuten eerder op de 10km en ik wil voor ‘m finishen. Vooraf een goed gesprek met MZ als het begint te regenen. Tegen de tijd dat ik start giet het. Brrr. Voor de race nog aangesproken door iemand die niet direct herkende, het blijkt B met een mooie terugblik op één van de slechte trainers. Inlopen kwam er niet van. En off we go. Ik loop rechtop over de baan, pak mijn eigen tempo en haal wat in en laat de regen over me heen komen. Het voelt hard. De baan is oke, lieve S moedigt me aan, de baan af is oke en Rob staat er, maar kan door alle vochtigheid geen foto maken. Iemand achter me houdt een conversatie. Rennen man. De eerste km duurt lang en ik kijk na 750m op mijn horloge en denk: geen zin meer. Dan maar gewoon zo snel mogelijk naar de droge kleren! Ik haal wat mensen in. 5:11? Nou ja, dan heb ik straks wat over als het mis gaat. Langs de molen en ik blijf rechtop lopen. Ik moet 3 jochies inhalen op het hele pad. Ze kletsen nog steeds achter me, hinderlijk. Ik haal B in. Ik hou mijn eigen ritme. Het gaat net. Kilometer 2 in 5:08. Hou op, anke! Maar het lukt me. Ik roep hoe ver we zijn voor de kwebbelaars. 2,3km.

Het brugje is akelig glad. Soms een pad wat smal. Het zijn maar 5km. Slechts. Km 3 gaat in 5:12. Dus instorten kan altijd nog. Ik loop best lekker op mijn max zo. Koud is het al niet meer. Ik haal de zwijgende kwekkers in en roep: nog 1,5km. Tien minuten max en dan ben ik hier van af. Het gaat omhoog en dat kan ik handelen. Het regent nog steeds (fors). Nog 1km. Ik blijf flink doorlopen. De knul met wie ik opliep daagt me uit, maar ik sla de sprint af. Door de plas heen.

Nog 500m en 1 rondje baan. Ik vertraag voor het gevoel, maar zet op de baan nog even door en hoera- ik ben er! Binnen 26 minuten. Nat.

6 November – beetje uitlopen of zoiets

Ik begon zo lekker; een frisse neus halen en enig optimisme en mijn neus achterna. Muziekje op en net na de regen door de stille straten. Toen rechtdoor langs de vaart, gewoon doorgaan. Het donker in. Letterlijk en figuurlijk. 3 km rechtdoor.

En daarna even stilstaan, maar het ging niet beter en het was een lange weg terug. Ik was zo klaar na km7 dat km 8 een soort martelgang was. Mijn benen kunnen het wel, maar mijn hoofd komt maar moeilijk mee. Nouja, 8km verzameld. En ik moest naar de wc.

7 November – beetje uitfietsen of zoiets in Watopia

ik had geen zin en geen animo eigenlijk. Weer moe, maar dan anders. Na het Geogeussren op de fiets gestapt en Vincent kwam mee yathzee spelen.

Er zat geen energie in de benen of in het hoofd. En ik won ook maar 1 van de drie keer. Een hoop geploeter bij mekaar, maar ik fietste door op zoek naar bigfoot met vincent samen. (Weer niet gezien).

En toen maakte ik met pijn en moeite ook 30km vol in die stomme jungle. Ging V zich vast omkleden en die ging na mij. Tempo viel mee, maar slechts 100hm en cadans van lik-me-vesje.

8 + 9 en tien november: ik zit niet heel lekker in mijn vel en heb het druk met werken en op vrijdag met lekker winkelen voor mijn verjaardag met mijn moeder. Ook leuk, maar sport staat eventjes niet bovenaan de lijst!

11 November – De laatste dag van het 50ste jaar ook een triatlonnetje, omdat ik zo ook begon aan jaar 50.

Op 12 November 2022 deed ik mijn eigen triatlon (3 sporten op 1 dag- 36km hardlopen, 1500m zwemmen en 12km fietsen) en ik dacht: laat ik dat de laatste dag van het 50ste jaar dan ook doen!

Eerst binnen fietsen in de Zwift wereld. Vincent zat er even bij, maar zelfs dat was te vermoeiend voor hem, zo ziek is hij nog. Ik had de ERG uitgezet op Zwift, dan voel je geen weerstand van bergen of ondergrond en wordt het een training op wattage. De training stond in Garmin. 40 minuten fietsen waren vlak, dus dat ging snoeihard. Dan zit ik op 1,5-2 watt/kg. Voelt easy en is dat ook. Ik zweet er nauwelijks van. Meestal fiets ik in die range.

In de 8 minuten hard doorfietsen, dwong ik mezelf op een wattage boven de 2watt/kg te blijven en liever rond de 2,5. Ik voel dan mijn benen na 4 minuten en ik zweet en ik moet flink werken. De eerste keer is dat wennen, want hoe lang geleden is het wel niet dat ik dat op de Zwift deed?! 5 minuten rust gaan dan weer op 1,5watt/kg en dan kom ik echt bij. De eerste keer leken de 5 minuten nog wat lang en was ik na 3 minuten wel weer op adem. Ik maakte na elke stap een foto in Zwift.

De tweede keer hard was ik gewend en ging het al lekker, al is het een behoorlijke inspanning die ik 8 minuten lang lever. Ik zweet en moet mezelf echt ertoe zetten door te trappen. 5 minuten rust waren nu prima. De derde keer was ik in de jungle en daar past mijn fiets niet bij de ondergrond en de stijging. Dus al fiets ik op 2,5watt/kg, dan nog is het tempo laag. Voor de inspanning is het gelijk, maar Zwift berekent dus een totaal ander tempo. Irritant. Want zo gaat het gemiddelde tempo er aan! Nou snap ik waarom de haantjes altijd op het vlakke verharde stuk op en neer racen, want dat ziet er een stuk beter uit op Strava 😉

Ik had de ERG voor anderhalf uur uit gezet op Zwift en in die tijd fietste ik ruim 40km vol. Netjes dus. Ik voelde het wel hoor, deze training! En toen was de route 49 kilometer. Wie bedenkt dat?! Ik heb ‘m uitgefietst natuurlijk, ook al was dat langer dan 100 minuten. Het laatste stukje heb ik snoeihard gesprint en haalde ik iets van rond de 4watt/kg! 50km volgemaakt.

Lunchen en op de bank zitten en daarna pas gaan hardlopen, niet direct na het fietsen. Ik wilde gewoon even niet de training volgen die op het schema stond, maar blij zijn met daglicht en zelfs een zonnetje! Met 9 graden was het topweer om te rennen. Ik ben 5km gaan lopen. Ik vond dat met de 50km fietsen wel mooi 🙂

Ik deed kilometer 2 en 4 hard op 5km-tempo. De eerste kilometer lekker rustig aan. Toen aanzetten en doorzetten en dat onder de natte blaadjes die altijd moeilijk meten. GRMBL. Dan weer een kilometer kalmer. Het zijn er maar 5 en dat is niet veel voor mij. Iemand riep me hard gedag, maar ik herkende haar eigenlijk niet. Toen nog een keer hard aanzetten. Dat was vet hijgen en flink het gaatje opzoeken.

Ik was blij de laatste kilometer in te gaan en rustig te kunnen doen!! Het ging eigenlijk wonderlijk goed 😎 Voor deze ouwe taart. Ik moest daarna wel naar de WC gelijk. De blessure is eigenlijk wel echt weg. Geen druk meer op geen enkele manier. Mijn benen vonden het mooi geweest vandaag.

Ik begon met 400m inzwemmen. Ik had na 500m ook kunnen stoppen 😉 Ze wilden mij voorop laten zwemmen… sufferds, ik ga wat hard namelijk. Met mijn achtje. Ik zwom alles met achtje (op de laatste 100m na). na het inzwemmen deden we twee keer 150m:50 slepen, 50 oksel, 50 bijleggen. MB en ik om de beurt vooraan. Toen twee keer 250m. Ik voorop en veel te snel met 2:00min/km. Daarna MB voorop met 2:15min/km. Dan verveel ik me ietswat en ga ik maar op de slag en de ademnhaling letten. 50m rug. Terrible! Daarna moesten we 400-300-200-100m doen rustig. Ik had het geleerd en deed kalm de 400m vooraan, maar het werden en 450; ik ben een slechte teller…. Toen MB 300m voorop. We liepen in de baan wat uit elkaar en daar kunnen ze zo over zeuren. de 200m deed RO voorop. Het ging allemaal lekker kalmpjes aan. Toen deed ik meteen de 100m er nog bij, want de tijd drong (dat krijg je met die slomigheid) en die deed ik zonder achtje. Ging ook nog best snel! Geen idee wat het horloge heeft geteld met de rare 25m te weinig of wat dan ook. De training wilde ook niet laden op Garmin Connect en daar word ik dan supersachereinig van, maar het is met omwegen toch gelukt. Thanks JC voor de training. Lichte krampen tijdens training.

12 November – mijn 50ste verjaardag – ik heb het gehaald! En wat doe ik dan het liefste? Een halve marathon lopen met mijn bestie Joyce!

Het ging niet vanzelf, maar het ging wel gewoon helemaal goed. Pijnloos, rustig, kletsend, met wandelmomenten en mooi weer.
Ik word 50 vandaag. Een heel stuk leven. Maar op de mijlpaaldag wil ik geen visite en voor anderen moeten rennen en zorgen. Ik wil uitslapen, sportbroek aan en koekjes bakken. En hardlopen. Ik wilde dit jaar nog 1 ding: een halve marathon lopen. Vandaag ging dat wel lukken. Mooi weer en we gaan de dijk af met een beetje wind mee. Rob pikt ons op aan de overkant van de plassen. We gaan elke 3km een stukje wandelen. Het gaat niet om snelheid, ik wil gewoon 1 keer dit jaar een halve marathon lopen! Door het park kwebbelt J. Zwaaien naar de bootcamp. Het is al snel warm. Druk bij de plas. Wel mooi! Dan zingt de achteropkomende fietser voor me! Heel erg bedankt ThKa 🙏🏼. Een klein stukje wind tegen. En daarna de dijk op. Nog warmer met wind mee. Netjes wandelen en eten/drinken op 6km. Inmiddels kwebbel ik.

Op het beschutte stuk klagen we even samen. Helpt als een malle. Wandelmoment op 9km. Voor J is het tempo eigenlijk nét te hoog. Over 10km precies 70 minuten. We lassen een klein extra stapmomentje in als we weer op weghoogte zijn. En dan, na 16km, horloge stoppen en naar de vogelhut toe. Prachtig, maar verder dan ik dacht!

Dan weer opstarten, pfoe. Da’s even lastig. De dijk is bijna klaar. De laatste 4km gaan ook lukken!

Op de Knardijk is het kouder. Bankje. Even tot 18 vol lopen en dan zitten.

Mooi, maar te rusteloos voor mij. Vanaf dan is het voor J trekken en duwen. Km19 en 20 gaan nog met wat stapmomenten. Ik voel me prima! Maar ik blijf er bij. Wat maakt het uit?

Mijn voeten doen wat pijn en ik moet naar een wc eigenlijk, maar niet dringend. Een paar trekkerige spieren, maar geen pees-protesten. Totaal niet! De laatste km maken we in 1 keer vol. Ik ben blij met de HM en vind de tijd ook picobello in orde. Zelfs met stops en extra km vogelhut binnen 3 uur en zonder ongeveer 2,5 uur. Ik heb trek, ben niet kapot en blij! Thanks Joyce. Daarna ga ik koekjes bakken voor mijn collega’s – en mezelf. Een prima verjaardag zo!

Maandag 23 oktober Zwift Watopia Fietsen

Ik voel me helemaal prima. Verwonderlijk, na de 10em van gister. Geen pijntjes en niet eens extreem moe en ook nog ‘s redelijk gewerkt en me staande gehouden. Vroeg gegeten en toen ben ik toch maar gaan fietsen en ik heb Joyce achterop gezet op de whatsapp om mee te roddelen, kletsen, op de hoogte te houden, af te reageren en bezig te blijven.

Ik was zo geïrriteerd door alle ongelijkheid, wonderlijke acties en stupidity dat ik lekker hard doortrapte en niks merkte van hoogtemeters. Ik verzette de bergen naar mijn hand, want bergen komen niet naar de gewone stervelingen toe. Simpele mensen met een drukke baan moeten binnen fietsen. Simpele mensen zoals ik hebben geen vakantie om overdag in het licht te fietsen. Simpele mensen als ik tellen de tijd af.

Gelukkig zijn er ook lichtpuntjes die nog altijd in de zee zwemmen en de grootsheid van de mensen aantonen. En er is een superlieve bestie om alles mee te delen. Thanks Joyce. ❤️ Op het schema stond maximaal 70 minuten, maar dat voelt voor mij als 6 minuten te weinig nu ik 64 minuten heb gehaald. Ik wilde de 30km volmaken en 300 hoogtemeters en dat is allebei gelukt. Voor mij is dit een mooi tempo en ik word echt steeds sterker op de fiets! Ik schrik al niet meer van 300 hoogtemeters en ik kan nog altijd makkelijk op hoge snelheid. Alleen Mr Garmin snapt er niks van: die meet maar 25km en denkt dus dat ik niet kan fietsen. Dat zullen we volgend voorjaar nog wel eens zien!! Maar voorlopig zit ik vastgekluisterd aan de Tacx en Zwift.

24 oktober – Sportrust.

Een dag alleen werken op de helpdesk en de buurvrouw en haar dochter op bezoek en ik voel me niet lekker. Ik ben misselijk in de ochtend (ook hormonen, maar geen zwangerschap!) en ik voel me zwak.

25 oktober – Een mislukte loop

Rob zette me af bij de baan en ik liep naar huis.

Niet doen: na twee hele, hele drukke dagen alleen de helpdesk draaien met tickets en telefoon in de regen gaan rennen als je al last hebt van diarree en heftige ochtendmisselijkheid. Dan is hardlopen veel te zwaar. Het kost teveel energie en wilskracht. Ik strompelde, kreeg het nauwelijks voor elkaar. Ik moest 8 minuten z1/z2, 20 sec aanzetten, minuut dribbel en dat 6x. Al na de eerste 5 minuten had ik het koud, zwaar en nat en ging het sloom en traag. Het werd niet beter. Ik sleepte mezelf maar door. Geen dribbel, dat is te koud. DoorDoorDoor. Het was zo zwaar. En toen voelde ik al na 3km de darmen die moeite hadden met het broodje frikandel. Superkut. Ik ben maar gaan zitten na een tijdje, kon me niet schelen, er is toch niemand en het regent direct weg. Het hielp niet echt, het bleef traag en erg moeizaam. Heel, heel erg moeizaam. Ik vond 4 keer genoeg, deed ook de vijfde met natte voeten en toen heb ik het potje wilskracht helemaal leeggemaakt met de laatste.

https://vimeo.com/878800822/5ce1a26f63?share=copy

Hopeloos wanhopig niet leuk, niet makkelijk, niet nuttig. Ik had geen muziek, kon geen afleiding bedenken en keek alleen maar uit naar de warme douche en een dekentje op de bank. Maar dat viel ook tegen, want thuis moest ik eerst weer de wc in duiken en dan wacht er nog een huishouden 🧺. Geeneens een foto gemaakt, zelfs daar ontbrak de energie voor.

26 oktober – na het werken kom ik nauwelijks nog van de bank om in bed te kruipen.

27 oktober – RegenIntervallen

Soms lijkt alles zinloos: na de begrafenis van de buurman die nooit meer zijn 41ste verjaardag met zijn kinderen zal vieren is hardlopen in de regen een prima manier om af te reageren, maar het ging allemaal gewoontjes en het tempo is flink afgenomen de afgelopen maanden. Ik liep gewoon een beetje. Langs de plassen te dromen en door een vette bui. Ik zag bijna niemand. Wilde de zes 400tjes elke keer sneller doen, maar de derde was gelijk aan de tweede en de vijfde ging niet zo makkelijk en was dus langzamer en de laatste lette ik even niet meer op de hartslag sub 161 en die ging dan net op 2:01. Alle tijden tussen de 2:01 en 2:09. Het tempo is met de tijd wel flink achteruit gegaan, want dit betekent dat ik een halve marathon niet in 2 uur kan lopen en (eerlijk is eerlijk) dat is ook wel zo. Ik kwam Vincent tegen! Het werd donker en ik had nog een aantal kilometers tegoed. Het liep wel lekker hoor, maar niet snel of geinspireerd. Ik ben blij dat het beter ging dan woensdag. Nog een 2de keer helemaal nat geregend vlak voor ik thuis was. Beetje last van de peesplaat naderhand. maar ik hoefde geen stop te maken onderweg! En met de wandelpauzes meegerekend is het nog best een aardig tempo voor 12km met 6:16. Tel de zegeningen. Ik heb een warme douche, ik leef en ik kan pannenkoeken eten.

28 oktober – Zwemmen en Wandelen met vuurwerk

TVA-Training van in baan 2 met de meiden en ‘n snelle jongen. Lekker alles met achtje. Inzwemmen 200m. Toen een piramide met 50-100-200-100-50 en daarna elke keer 50m hard. Omstebeurt voorop. Ging gemoedelijk. Daarna 6×50 techniek. Polo-slag (hoofd boven water houden), 1op6 ademen, slepen, oksel, bijleggen, doorhaal. Daarna 50 steigerun geloof ik. Deed die jongen keurig! Toen nog ‘s de piramide maar dan de helft: 25-50-100-50-25 met tussendoor elke keer 25 sprint. Ik deed mijn deel voorop. Het ging allemaal best hard eigenlijk. Ook wat rustig moest, ging in het begin op 2 minuten.

Jammer dat ik de data niet heb, Garmin heeft het niet overgezet, maar wel opgenomen. Ik heb 50m uitgezwommen, toen was de zin wel op. Volgens Garmin was het gemiddelde 2:05 qua zwemtijd.

Daarna ging ik ‘s avonds met Rob wandelen langs Alluminous, een lichtshow in Almere. Om het Weerwater heen.

Veel mensen, sjokken. Maar het vuurwerk was het waard! Leukste: de gekleurde bomen onder de volle maan van (bijna) Samhain.

29 oktober – Wind mee rennen samen met Joyce.

Vanwege de weersvoorspelling niet de trailmodder in. Dan iets anders leuks: We gingen een enkeltje doen. Auto bij Beachclub Nu, maar daar moesten we met muntgeld betalen dus we gingen naar het Spijkbos. Joyces auto bleef daar, ik reed ons naar de Harderdijk, waar de parkeerpaal niet werkte.

Al rijdend leek de afstand niet zo ver. Er gingen veel mensen naar Walibi. Wij hadden wind mee en dat ging lekker! Het was ook warm. Joyce ging lekker kwebbelen. Dan lopen we tenminste haar tempo! Al leek het nogal hard, zeker voor Joyce. Ik zit wat opgesloten en ook van het hardlopen kon ik niet écht genieten. Depri. Ik blijf somber. Het liep prima verder. Na een kilometer of 5/6 stopten we bij het beeld voor blije mensen. Ironie, maar ik was toen best heppie.

Daarna het bos in en toen hielp de wind niet meer zo en het voelde veel warmer. Na 9km moest ik toch weer. Op 10km wilde J een stopje en ik dook de bosjes in. We keken waar we moesten doorsteken voor het Spijkbos. En weer lekker verder in korte mouwen. Joyce had het nu wat zwaarder en we wandelden nog even. Een klein stukje tegen de wind in vond in wel geinig.

Toen de Enkweg. Bah. Ik moest ff stoppen voor een app van thuis en dan weer doorzetten. Het Spijkbos was opeens halfverhard.

Joyce stopte op 14km, ik maakte de 15km vol in me uppie. Geen last ergens van. Niet eens echt moe van het lopen. Wel een wat hogere hartslag (z2).

30 oktober – Nieuwe wegen in Zwift

Eindelijk de nieuwe wegen op in Watopia. Gewoon maar gaan trappen en me nergens iets van aangetrokken en ook geen enkele afleiding, geen whatsapp, geeneens muziek. Trappen en kijken. Alsof het allemaal echt kan zijn.

Hoogtemeters meepakken, een beetje om een blauw shirtje SZW heen fietsen en de tijd vol maken. 65-75 minuten met wat hoogtemeters stond er op het schema, en dat heb ik gedaan.

Ook nog een stukje van die stomme jungle meegepakt en opeens was ik enorm zat. Leuk gemiddelde voor mij en redelijk lekker gefietst, maar ook standaard. Ik vond het Canada-achtige deel leuk en Mexico met al zijn kleurtjes ook. Leuke toevoeging aan Watopia, ik keur het helemaal goed!

31 oktober – Zwemmen voor de badge van Garmin!

Baan3. Ging niet echt snel of hard. Alles met 8je. Inzwemmen 300m in baan 2.
2×500: 50-100-150-200 rustig in hetzelfde tempo
2x 3×100 1op2, 1op3, 1op4. Ik ging voorop en hard volgens de rest 🤷🏼‍♀️ daarna iemand anders lekker tempo.
50-100-50.
En toen 100 uitzwemmen en 50m zonder 8je

Ik wilde stilte en halloween en mijn eigen oudjaar en huisjes en skellig en rust. Zwemmen ging matig. 🫥 geen hartslagmeter om (geen zin in) en de autosleutel in de auto kwijt voor het zwemmen 😠 geen fotoos. Wel een badge.

Maandstatistieken: bijna 150km hardgelopen (149,6km), bijna 344 km fietsen (343,97km) en bijna 9km gezwommen (8,98km). Een maand van heel veel ‘net niet’.

9 oktober Even een dagje rust!

Ik ging de vuilnisbak buiten zetten en dacht: toch nog best lekker weer, dus even buiten zijn en de beentjes strekken. Zonder iemand anders. Want het is alweer zo vroeg donker! Garmin was mij helemaal kwijt:

Terwijl ik gewoon een rondje om de huizen liep! Wat de Apple Watch wel snapte:

Maar het voelde heel erg vermoeiend en sjokkerig.

10 oktober – Binnen fietsen en klimmen in het Climb Portal: Cote de Domancy in Watopia

Soms is het allermoeilijkst om op de fiets te stappen. Ik had namelijk totaal geen zin. Helemaal niks niet nul noppes nada. Na een hele dag werken in Dronten en eten maken en een regeldingenblokje zit de zin om me in te gaan spannen ergens ver weg verstopt. En vroeg donker en ik heb geen doel of reden om te gaan fietsen. (maar ook niet om op de bank te hangen)

Doorzettingsvermogen is het vermogen dat iemand heeft om een bepaald doel te bereiken. Het is de brug tussen dromen en doen. Wilskracht is de stok achter de deur voor je doorzettingsvermogen. En met meer doorzettingsvermogen krijg je ook meer discipline.

https://www.leroyseijdel.nl/

Toen ging Vincent mee Yathzee spelen en dat was een soort dan-moet-ik-wel. Ik deed zelfs liever eerst de kattenbak! Maar van harte ging het niet, dat fietsen. Not a single second. We speelden vier keer yathzee en ik won de eerste keer. Ik deed 2 rondjes vulkaan een beetje losfietsen en toen het klimportaal in.

Bleek dat maar 3km te zijn en iets van 250 hoogtemeters. Niet echt moeilijk dus, maar ik deed toch al niet mijn best. Niet met Yathzee, niet met fietsen, niet met drinken en zelfs niet met koekjes eten! Die bleven ook onaangeroerd. Niet eens met foto’s maken onderweg. Ik deed 25 minuten over 3 kilometer.

En toen deed ik zonder yathzee nog een rondje uitfietsen om de vulkaan. Daarna had ik totaal geen enkele zin meer. Wat doe je dan? Afstappen en blij zijn dat je dan nog 50 minuten gered hebt terwijl ik er 75 had gemoeten? Blij dat je 300 hoogtemeters hebt gehad? Nee, Anke doet dan nog een rondje vulkaan en dan op haar allerhardst. Ook dat vonden de benen niet leuk, maar er was toch al niks leuk, dus nog minder leuk kon al eigenlijk niet meer. En op zijn allersnelst is het dan ‘t eerst voorbij. Ik verbeterde mijn record van 8 naar 7 minuten en dat is best leuk natuurlijk.

En toen had ik 63 minuten gefietst van de 75 en ik had geen greintje meer zin, terwijl ik dat al niet had. Door naar de douche, de andere kattenbak, de was opruimen en verder ademhalen. Soms is dat wat het is.

11 oktober – (hopeloos traag) duurloopje met versnellingspuntjes

Regenachtig 🌧️ , wárm 🌡️, donker 🌃, somber😔, moe 😪. Opdracht 📝 9 minuten zone 1/2, 30 seconden hard en rechtop en trots , 30sec herstel (wandelen, maar dat deed ik niet) De eerste 9 minuten steeg de hartslag 💗 tot boven zone 2 (145+) terwijl er geen tempo in zat. 🥴 Wel een hoge pasfrequentie, maar die heb ik achterwege gelaten en toen vóélde het ietsjepietsje soepeler. Maar het tempo was om te janken 😭 en meer werd het niet ook. Zelfs de versnelling kwam niet boven de 6:00 gemiddeld. 😩 Ik deed ook maar wat qua route. 🧭 ik dribbelde maar zo’n beetje. 🤏 en nog langzamer in de rust🥱 allemaal kilometers in 7minuten+ 😖 op een gegeven moment maar losgelaten. Andere mensen zijn ziek, verkouden, grieperig. 🤒 Ik heb dit: kannielopu. Geen energie. Geen kracht. Geen animo. En geen muziek 🎵

En toen wilde de hartslag weer niet meer omhoog! ⬆️ 😔 en bleef onder de 135. 🫤 Ik bleek even wind mee 🌬️ te hebben en regen die afkoelde en ik wilde op hrf 140 gaan lopen en toen ging t ietsje sneller (<7:00) 😑 een kilometertje. Of twee- net-an. Inmiddels moest ik een beetje 💩, maar niet heftig. Het was behoorlijk stil op straat, nauwelijks mensen. 😶 Ik liep maar gewoon door en dacht in de korte blokjes 🌀 dan maar eens echt aan te zetten 🏃‍♀️ Dat lukte!! 🙌🏻. Dan de training maar afmaken 💪🏼. Niet van harte hoor 😵‍💫 het laatste stukje weer wind tegen en slome passen en een pietsje meer tempo en overal trekkerigheid (van hoofd 👩‍🦰tot voet 🦶🏼). Het laatste stukje zette ik echt aan en liep ik nog even hard en toen was ik onder het station 🚉 en ik heb ook nog 10sec netjes gewandeld en toen snel 💨 naar huis naar de 🚽 en de 🚿 . Er was geen klap aan. Gemiddelde van 7:01 bij 💓slaggemiddelde van 138 en pasfrequentie 166. 🚶🏼‍♀️

Maar wel 92% procent van de training goed uitgevoerd 👍 meer goeds kan ik niet bedenken. 🫥😟

Wie Legt me Uit
Waarom ik
Niet
Na 2 rampzalige kilometers
Naar Huis Ga
Want Ik Snap het
Niet.

Echt Niet

12 oktober – Niks. Ik doe lekker niks aan sport.

13 oktober – Koppeltraining: bellend binnen fietsen en mislukte intervallen in de regen buiten

Bellen met Mieke. 🛎️ 📞 📱 ☎️ 👧🏼 Ik weet nu een hoop over vapen, pubergedrag, drinken en hbo’s. Niet gelet op het fietsen 🚴🏽 en al snel lekker suf vlak door Central Park blijven rijden. Volkomen onbewust van alles wat met beweging en Zwift van doen had. Meer gericht op het telefoneren. Gelukkig kletst mijn zus graag!

Ik mocht (!) 60-70 minuten infietsen, dus dit was oke. Op het einde had ik opeens het klimmerstruitje! Bonusssss. 🏁 Ik was wel blij dat het regende buiten, want toen ik begon scheen nog even de zon en dan was ik liever buiten geweest. Volgens MM was het te vochtig.

Nog telefonerend tijdens het omkleden van fietskleren naar loopspulletjes. #ankekanweliets Regen en dus regenjas. Maar het is freakin’ 20 graden, dus bloedheet. 🥵 niet opgelet. Ik moest heel erg rustig starten. Nou #ankekannogiets daarna lekker doordribbelen in soort-van-zone-twee. Van Manuel moest ik door blijven lopen, anders krijgt hij geen leuk verhaaltje. Daar dacht ik maar aan na een mile (mijl-op-7 nognieteens) en ik vroeg me nu eens af WAAROM. Ik vrees dat ik het leuk vind. Regen, bos, joggen, buiten. Kweenognie of ik 300tjes leuk ga vinden, maar dat is omdat het op ‘t schema staat. Conclusie: ik ben volgzaam en braaf en daarom ren ik ook. Ik zou ook een soldaat kunnen zijn en dan schoot ik. Of een puber en dan rookte ik. Die hardloopschoenen lijken me de beste optie. Voor mij & iedereen. ‘t Veiligst.

Ik ga al ietsje harder en de derde kilometer ga ik op gevoel ook weer iets harder proberen! Dat zie ik op de ⌚️, want Garmin gaat aan het klooien. De intervallen zijn fout ingesteld #ankekanniealles en de rust is 45sec, maar de interval is 3 ipv 300meter. Mega verwarrend, maar ik ren er wel harder van! Dan zet ik die trend maar door. Zo komt een geïrriteerde vierde kilometer op 6 minuten. It is getting serious. #ankezweetuithetjasje

Gotdank is de waarom-vraag weg, anders had ik misschien wel gaan roken of schieten! Anyway, kilometer 5 is aanzetten voor dit zware wijffie. De route is ook al ruk en slaat nergens op. Ik vind 5km wel zat, maar er is die andere kant die ik niet snap en die denkt: “5:45 – dat kan harder. Zijn we al dood? Nee?! Het kan dus harder.” #ankedoethaarbest Warm heb ik het toch al en het is droog. Ik ‘knal’ door tot het fietspad (bijna dan) in 5:36. 🕠 😀 omdat je dan zo lekker trots kan zijn, dáárom. Benen kunnen niet harder, alles doet pijn (rug, voeten 👣, kuiten, knieen). Ik ga terug naar een tempo boven de 7:00 #niksmismee. Het is nog 400m en dan ben ik thuis. Drie kwartier slechts en 6,5km slechts. Niet heel gemotiveerd. #ankehoeftNIETnaardeplee 🥳 stomme driehondertjes van 3meter. 😖

14 oktober – Buiten fietsen: Regen, stoppen of doorgaan? boom, zwaan, regenboog 🌈  

Vandaag niet zwemmen 🩸. Lego bouwen. Dan maar even fietsen, al staat dat niet op het schema. Buiten zijn en een frisse neus halen. Bewegen. Vincent ging solo en ik ging wat later ook. Toen scheen de zon. Na de Seizoenenbuurt begon het te druppelen. Kan. 🌦Ik had het erg koud en wilde niet schuilen en afkoelen. Bij de Vaart begon het te gieten. Nog kouder. Hagelen. Stoppen kan dan niet meer. Terug naar huis dan. Ik was er zó klaar mee. Ik reed rond de atletiekbaan en toen hield de regen op en ik zag wat blauwe lucht. Oke, verder dan. Naar de rode brug, dan kan ik binnendoor terug. De zon kwam er door. Mooi. Ik warmde ietsje op. Tempo vond ik totaal niet belangrijk. Ik deed maar wat. Op de brug stopte ik om de bril schoon te maken.

Het was wel mooi nu. Vincent leek ook droog. Ik dacht: ach, laat ik het koeienpad nemen en via de Noorderplassen gaan. Ik ben nu toch nat en niet meer zo koud. Ik reed wel vaker met regen 😌Voorzichtig aan om de stront heen. Er was een hardloper, mooi groen en mijn muziek had ik aangezet. Ik genoot wel van hoe mooi het nu was. Even een stopje voor een foto.

Even verderop lag er een boom over het pad. Weer stoppen. Even later waggelde een grote zwaan me tegemoet. Stoppen.

Ik begon het leuk te vinden! Vincent was al ver voor me uit. Dan de dijk op en wind mee. Niks kouds meer aan! Lekker. Een prachtige regenboog 🌈 op het water. Dan is de polder ook mooi. Ik stopte wéér.

En daarna genoot ik al fietsend zelfs van een dubbele regenboog! Fijn om ook even wat harder te kunnen rijden en droog te waaien. Ik ging langs de plassen terug. Werden het mooi 25km. Gemiddelde megalaag met 23,5, maar ik vond het alleen maar fijn dat ik had doorgezet toen ik niet meer wilde in de regen en kou. Dan had ik veel moois gemist. De douche was ook erg fijn! Ergens is het vandaag in mijn bovenrug geschoten. Tussen de schouderbladen met uitstraling naar links. Lastig hoor. Maar ik kan er mee Lego bouwen 😊

15 oktober – Trailen met Vincent. Kwartetten, piano spelen en joggen.

Het waren 11 kilometertjes. Volgens het schema moest ik er 14 en Vincent 7. Ik ging samen met Vincent. Dus het gemiddelde is oke. Een route zoeken was lastig maar Garmin hielp ons, we begonnen bij La Place. Net anders dan anders. Het regende teveel in de ochtend om toen te gaan. Vincent is nog verkouden en had een hele tijd niet gerend. Het was een magisch mooie beleving zo samen.

Allebei met de route op het horloge. We speelden kwartet onderweg. “Heb jij voor mij uit de serie toptrainers Annemarie?” “Ruilen voor tante Mieke uit de serie familie” en zo waren we al twee kilometer op weg voor ik het doorhad! Erg lollig om de categorieen te verzinnen en er dan 4 mensen bij te moeten zoeken. Op 3km gingen we naar de Groene Afslag voor de WC (ikke) en de piano die zelfs een goed gestemde vleugel bleek te zijn, waar Vincent zo mooi speelde dat mensen tot tranen toe geroerd waren! De moeder van de bediening was met die muziek begraven wat haar heel emotioneel maakte.

En door… langs de grote huizen weer het bos in. Het bleef maar droog en zonnig. Vincent was blij met zijn ‘optreden’ als muziekengeltje. Op 5km stopten we op de berg voor wat eten&drinken. Tempo was lekker laag en vrolijk en onbelangrijk. Toen hobbelden we al kwartettend weer verder.

De hei op begon het te regenen en de route liet ons even in de steek waardoor we over de berg moesten. Ook niet erg en de regen stopte ook weer snel. We kwamen langs een stukje wat ik wel kende en toen moest ik weer de bosjes in. Lastig. Stelde het nog ff uit. We gingen langzaam het ecoduct over.

Daarna even stilstaan en ik vergat mijn horloge uit te zetten en aan te zetten. En een foto te nemen van het rund. Nog twee kilometer en toen waren het er 11 ipv 14 en ik vond het wel best. Niet mijn week qua netjes-het-schema volgen en brave trainingen, maar dit was leuk geweest en genoeg zo. En dan moet het niet perse 14km worden omdat het moet. Voor mijn gevoel is dat wel een beetje lastig.

16 oktober – Binnen fietsen – Forget this day

Het is allemaal niks vandaag. Ik kan me slecht concentreren, kom moeizaam vooruit, krijg de planning niet goed op orde en mijn collega heeft ook nog “goedbedoeld advies” om mijn zelfvertrouwen af te breken. Het is vroeg donker, koud en iedereen is geweldig (behalve ik). Ik heb nergens zin in, hoofdpijn en ben wat depri. Geen reden dus om niet “lekker” 🫤 binnen te gaan fietsen…. Ondertussen appt iedereen om een eetafspraak te maken (bah) en dat laat ik allemaal gaan en ik probeer niet zoveel te reageren. Ik ga een hoge cadans aanhouden en een beetje hoogtemetertjes maken. Voor 300hm schrik ik niet meer terug. Uiteraard haalt iedereen me met gemak in, maar dat is vandaag de trend. Dino’s, beer, segmentje op ploeteren, onder water, bruggen. Het gaat allemaal gedachteloos en emotieloos. 😑 😶

Ik tel de tijd een beetje af en rij de vulkaan op. Ik ben eigenlijk simpelweg nergens mee bezig. Is er toch iets wat me lukt vandaag: nergens! Ik ga de vulkaan op en dat gaat ook al niet eens heel snel. Als ik naar beneden rij, regent het binnen en dat nog wel op de vulkaan. Een passend moment! Somber, sneu, grijs.

Ik heb een nieuw pad in Watopia gezien en daar wil ik wel even kijken, maar ik hoef slechts 75 minuten te rijden. Je raad het al: zelfs dat pad haal ik niet vandaag. 😔😞 ik drink in elk geval genoeg water en ik haal ook een shirtje van de een of andere segment. Ik overschrijdt zelfs de 75 minuten en rij 36km op een aardig tempo (voor mijn doen, alles is relatief en de anderen zijn beter) en dan heb ik geen zin om 400hm vol te maken, dus het blijft bij 382hm.

Wel een cadans van 81: lichtpuntje!! 😌 om er daarna achter te komen dat er geen eten is voor ontbijt morgen. 😣 Streep door deze dag. Weg ermee, met vandaag 👋🏻 ❌

17 oktober – Zwemmen bij de TVA – door naar baan 3

Zwemmen tussen de haaien, met zo’n gevoel ging ik er heen. Ik had geen zin om tussen alle geweldige mensen te moeten poedelen, maar ik vergeet elke keer hoeveel vreselijke lieve en leuke mensen er ook zijn bij TVA. Inzwemmen in baan 2 en meteen maar doorschuiven. Anke in baan 3. Wie had dat gedacht! Alles laf met achtje (net als iedereen in baan 3). Easy. Op de techniek letten. Water pakken, lange slagen, uitblazen. Het was prima te doen. Lekkere baan, geen gezeik, fijne mensen.

200m z1
2×100 z2
4×50 z3

4×50 z1
200 z2
2×100 z3. Deed ik er 1 van in 1:45!

2×100 z1
4×50 z2
200 z3. Ik durfde het wel aan! Ging loeihard voor mijn doen. Wow! Alleen 200m tellen was moeilijk 🤭
Stom horloge doet 250 in langere tijd 😒

Piramide 25-50-75-50-25 aan 1 stuk. Ik zwom achteraan en lette enorm op mijn techniek. 🧰

Uitzwemmen zonder achtje en stukje schoolslag. Rust en kalmte in het water.
De haaien werden visjes. Met zwemvliesjes.
En ik dobberde lekker mee.
Ging het even niet, dan dacht ik aan ‘de huisjes’ en dan kwam de ademhaling tot rust.
Zelfs het gehaai in de kleedkamer was te doen.

18 oktober – Intervallen op de moe-woe-nsdag

Ik was al moe van een hele dag werken, maar het ging beter dan eerder deze week en ik had zelfs een paar overwinningsmomentjes met klanten te woord staan en helpen. Jammer dat het aan het eind van de dag werd afgebroken. Maar Vincent gaat naar de baan en tja, dan doe ik de lange interval maar die op het schema staat. Ondanks de vermoeidheid en de kou en de kilte. Garmin had weinig vertrouwen in me en gaf een hele lange tijd op. Maar in km1 dacht ik al: die zou wel ‘s gelijk kunnen hebben… het ging gewoon traag. Niet moeizaam, maar stroperig. Ik hield de hartslag laag en hobbelde net geen 3km in 20 minuten. Toen 500m versnellen in z3. Ik schrok even en vloekte een keer toen ik zag dat het 6 keer moest. 😟 nam ik maar een ommetje. De 200m rust dribbelde ik. Ik ging elke keer iets sneller en lette op de loophouding. Het viel wel mee met hoe moeizaam het ging. Maar het tempo bleef wel achter. Ach, als je start net onder de 7 minuten is onder de 6 minuten een flinke verbetering. Relatief gezien. Al blijft het lastig om uit mijn hoofd te zetten dat onder de 6 ooit zone 2 was. Vroegert…. Ik cirkelde weer terug en was erg blij over twee zaken: geen aandrang (maar voor de zekerheid bleef ik nu op het sportpark) en geen voetpijn bij de hiel! De zesde ging iets langzamer, ik had wind tegen. Ik liep weer een keer in lange broek en lange mouwen! En dat was ook prima! Toen moest ik weer tien minuten in zone 2 joggen. Op een gegeven moment zat ik in een loopflow! Helemaal in het ritme en in het moment en in de muziek en in de passen. Tot de hartslag net teveel opliep. Het tempo bleef traag.

Toen liep ik langs de Vaart, want ik deed een bijzondere route zonder mezelf te kruisen. En opeens moest ik nog 3 keer 200m in zone 4. Ik zette nog ff flink aan. Drie keer is te overzien. Maar ik kreeg wel een beetje genoeg van hardlopen. Algemeen gevoel. Niet te zwaar of te moeilijk, maar weinig zin meer. Toen moest ik nog uitlopen en dat tempo was in zone 2 helemaal weer terug bij af. Ik liep 10meter hetzelfde pad en toen de baan rond buiten en nog een keer buiten de baan om joggen in mijn suftempo tot 12km vol waren. Niet eens te bezweet of moe of kapot. Gemiddelde nog onder de 6:30 en naar omstandigheden keurig! En niet naar de wc!!!!!! En ook geen pijn aan de hiel!!!! Wel op de bal van de voet. Nog even naar de wonderen der snelheid gekeken bij 🎵 DantesPrayer 🎶

19 oktober – Rustdag = joggen naar de snackbar

Samen met Vincent joggen. Ging allemaal heel erg kalmpjes aan. In korte broek. Met een regenjas, maar die was niet nodig. Blijven kletsen. Ik had niks gegeten en honger onderweg. In elk geval flinke trek. De lucht was mooi: een regenboog en mooie kleuren groen en blauw. We haalden patat en hobbelden de 5km vol. Niet eens gezweet. We deden er dan ook meer dan 35 minuten over. Exclusief pauze van wachten in de snackbar!

20 oktober – Koppeltraining: binnen fietsen en buiten intervallen – nat worden voor gevorderden

Volgens het schema moest ik 2,5-3 uur fietsen, gewoon rustig. Maar beste Annemarie: dat trek ik binnen op de fiets dus écht niet. Ik heb nog geen goed zadel en binnen fietsen is zo dodelijk saaaaaaaaaiiiiii. Dit is geen zonnig, warm Frankrijk met veel vakantiedagen, dit is Nederland met storm en regen en echt herfstachtig hondenweer. Dan ga ik niet buiten fietsen hoor! En binnen; daar moet ik me echt toe zetten. Dus ik sprak met mezelf af om anderhalf uur te gaan fietsen en dan te gaan lopen. Dan is nat worden anders. Ik belde mama op en we hebben bijna een uur gebeld. Ik lette niet op, maar ik fietste wel vlak aan de buitenkant van Watopia. Lekker saai. En grijs. Net als buiten eigenlijk.

Ik deed niet mijn best. De laatste 3 kwartier zonder afleiding fietsen leken helemaal wel 2 uur te duren. Ik fietste op en neer en toen bedacht ik dat ik op de Garmin de 40km wilde halen. Die gaat altijd veel langzamer dan Zwift en toen zat ik op Zwift al op 48 kilometer en toen heb ik de 50 maar volgemaakt.

Heb ik mooi level 32 gehaald, hoera! 😉 Werden het toch 1 uur en 3 kwartier. Dan ga ik morgen nog een keer een uurtje en dan heb ik me echt perfect aangepast zeg ik. Aan Hollands takkenweer.

En toen ging ik me omkleden. Witte schoenen, korte broek, regenjasje. Ik kwam langs de school een paar pubers in shock tegen: “Mevrouw, hebt u het niet heel koud”, “nee hoor”. Een stukje later tegen de wind in door de regen, bedacht ik me. Tering, wat zwaar en best koud. Waarom doe ik dit in ‘s hemelsnaam?! Dat denkt elke automobilist ook die me voorlaat. Verrassend genoeg valt het tempo wel mee. Verbazingwekkend rond de 6:30. Tegen de wind in. En dat terwijl ik voor de derde dag op rij aan het rennen ben. Soort van; als dat joggen van gister meetelt. Maar ik voel mijn peesplaat gelukkig niet!

Ik kom echt niemand tegen en die paar mensen die ik wel zie, zitten dik ingepakt. Langs de Oostvaardersplassen is het doodstil. De hartslag loopt iets op door de onverharde grond. Het tempo loopt iets op omdat ik wind mee heb. Ik vind dit geweldig. Ik doe dit graag. Als anderen er niet over piekeren naar buiten te gaan, doe ik het wel. Dat is mijn kracht. Als er te ploeteren valt, dan ben ik in mijn element. Bij het centrum zijn ze flink aan het bouwen en moet ik met mijn witte schoenen door de modder! Het gaat harder regenen. Dan zitten er 5km op en ik mag 35km zone 1/2. Daarna moet ik 20 seconden versnellen. Natuurlijk komt dat allemaal tegelijk met de route verzinnen en versnellen en de eerste gaat niet best. Dan 10 sec wandel/30 sec dribbel. Ik word door een BMW het gras in gereden. Ja, dat verwacht je niet he, iemand buiten… Asshole. De 4de en 5de versnelling gaan het viaduct op. Het tempo klopt nu wel, maar ik moet er diep voor graven en flink mijn best doen. Ik heb het totaal niet meer koud. Het gaat nog harder regenen. Straaltjes. Nu ben ik toch al nat. De 6de en 7de doe ik mijn best en ze gaan naar beneden. En dan nog 10 minuten uithobbelen.

Het tempo blijft rond de 6:30 liggen en dat vind ik super voor de omstandigheden! Ik moet net een ommetje maken om de 8km vol te maken en de training ook vol te maken. Netjes een gemiddelde hartslag van 141. Ook leuk dat ik 95% van de training keurig heb uitgevoerd. Thuis ben ik helemaal nat. Mijn huid is erg koud, zeker in de warme douche. Ik moet even opschieten, want ik moet Vincent ophalen. Ik had wel erg opgeblazen darmen vandaag (te snel ontbeten?), maar geen aandrang!!! Wel trek onderweg. Maar de peesplaat of andere spieren leveren gelukkig helemaal geen problemen meer op.
Ik heb vandaag schoongemaakt, gewassen, opgeruimd, geregeld en taxi gespeeld.

21 oktober – Nog een uurtje binnen fietsen in Schotland

Je snapt het soms niet. Ik had geen zin. Ook en vooral niet in zwemmen, maar die ruil ik makkelijk in voor lego-bouwen (mijn camera!). Maar ja, fietsen moest nog een uurtje -rustig. Uitstel leidt niet tot afstel. Schotland in. Een route in de stad die ik nog niet had gedaan! Paar km knallen dan maar.

En of dan de toon gezet is, de benen lekker warm zijn of dat zwift verkeerd is ingesteld of door Vincent is beïnvloedt; geen idee maar het ging als een malle!! Ik verbrak al mijn PRs. En niet een beetje, maar dik. Van 18,5 naar 16,5 minuten op de reverse ring. En dat leverde me een oranje winnaar-shirt op.

Ik was de enige weliswaar, maar toch….. ik klom ook sneller dan ooit eerder. En het koste wel moeite, maar niet extreem veel. En toen zat ik er in. Een fietsflow op de Tacx. Hoor je nooit, maar ik voelde m! Het ritme, de cadans, de motivatie: alles klopte. Soepel, prima vol te houden en hard. Verbrak ik nóg een keer de eerder gezette PRs! En verder had ik niks ter afleiding: geen muziek, geen contact en ook geen bidon (dat was dom). In 15:20 deed ik de ronde.

Daarmee was ik nog steeds de enige snelste dame en ook de snelste overall! Dat waren er maar drie, maar toch…… na 30km en bijna 300hm (huh, waar zaten die dan 😳) en een dik uurtje afgestapt en lekker in bad gaan liggen. Dat mag na zo’n dag als vandaag. De to-do lijst is gewoon af! En de Lego camera ook. Alles gewassen-gestreken, het huis opgeruimd, zelfs de blog af. En nog een hele dag weekend over.

22 oktober –

HB reed en ik had uit het niks last van de peesplaat links. Loop ik drie dagen achter elkaar en doet dat niks, nu vind ik het spannend en daar is ie weer! Moet met een groep mee en ben niet snel. We waren met wel 25 mensen!

Het was een loop voor vrede vanaf het militair museum, maar ik ben voor alle moeders van alle landen en tijden met vechtende kinderen. Of ze nou Rus, Jood of Palestijn zijn. We gingen tussen de vliegtuigen oefeningen doen.

Ik had niks te zeggen. Langs de monumenten – jaleukboeie. En dan de startbaan op. Ik liep even met PL te roddelen, maar alles en iedereen is te groot voor mij.

Het tempo lag best hoog. Het licht was adembenemend. Super-supermooi. Iers licht. Ik denk dat ik daarom aan DaraghM dacht. Hier zou ik hem mee naar toe willen nemen! Dat/hij ging in mijn hoofd zitten. En toen liep ik niet meer voor mezelf, voor de zoveelste keer hier, maar ik keek voor iemand anders. Voor die kleine kabouter Ier, die hier zou stuiteren.

Die vlakte asfalt met het fietspad, de hangars (die rinkelend afsloot), de vergane glorie opgeëist door fietsers en natuur. Hij zou het “great” vinden. We gingen het bospad op. Ik liep alleen tussen de rest, volkomen mijn eigen ritme en gedachten (in Eire). Het ging vanzelf. We stopten bij het viaduct, drinken en jasje uit. En dan weer kilometers lang dat mooie licht.

Ik vond de groep druk. We gingen een mooi trailpad op. Ik ging nog even plassen en als allerlaatste genieten en het pad kunnen zien. Helemaal geweldig. Did you see it&feel it?! Ik filmde en deed kalm en rustig mijn ding en genoot!

Ik haalde de mensen weer in! Toen werd het trekken. Ik had opeens geen zin meer. Teveel geleuter. Teveel stopjes. Ik raakte mij (en ons) kwijt. Teveel onrust.

Ik ging achteraan lopen, maar haalde ze steeds bij. Ik wil stilte! Het duurde een km of twee/drie en toen was ik door de dip heen. Ik had gedronken en een gellie gehad. Nu liepen we langs de hei en door zand. Toen ging ik maar voorop lopen en zij stopten weer. Ik wachtte kort aan de andere kant en toen dacht ik: dit is de kans, ik doe het alleen wel! Ik zwierf even wat en vermeed het atbpad en zag H+M. Het was veilig en ook mijn eigen rust. Geweldig!

Sparren, rodondendrons, single tracks, een hek, verhard en de route. Het doolhof kon me gestolen worden. Ik hobbelde door. Snel ging het niet. Langs het artcentre. En toen de heuvel af rennen! Een ommetje in zweefvliegmodus. Het leek op Killarney.

Ik heb staan kijken. Toen nog de berg op puffen en 16km vol maken. Koek en chocomelk after. Ik moest pas laat naar de wc en ik had s middags wel even wat last van de peesplaat, maar alles trok bij. Ietwat moe, maar ik heb echt genoten. In mezelf. Voor ‘n ander. One day I love to show this area to Daragh!